/Харилцан яриа ихээр гарна гэдгийг эхлээд хэлье/
"Ямар гээч хүмүүс гэртээ цуглуулчихсан юм?"
"Миний хайртай хүн. Бас охин нь"
"Ааваа кинон дээр гардаг хүн"
Солхён аавынхаа араар орон ингэж хэлэхэд Тэхён толгой дохин тэднийг харан зогсоно.
"Яасан гэнэ ээ?"
"Ээжээ танилц миний хайртай хүн. Таныг юу ч гэсэн би бодлоо өөрчлөхгүй гэдгийг эртхэн хэлье. Би одоо тэр үеийнх шиг өсвөр насны жаахан хөвгүүн биш"
"Нэр?"
"Б-би юу?"
Жонгүгийн ээж Тэхён руу харцаа шилжүүлэн асуухад Тэхён сандарчихсан үгээ ч олигтой хэлж чадахгүй байх аж.
"Тэгээд би байх уу?"
"Ким Тэхён гэдэг"
"Нас?"
"25"
"Гэр бүл чинь?"
"Эцэг эх маань салаад 6 жил болж байгаа. Охинтойгоо хоёулаа"
"Ээж чинь юу хийдэг юм?"
"Зураач"
"Нэр нь?"
"Кан Тэхи"
"Тэгвэл аав чинь?"
"Тэгүд бакери ажиллуулдаг Ким Жэхён"
"За за"
Хормын дотор байцаалт өгөөд дууссан Тэхён сая л нэг бүтэн амьсгаа авах шиг болов.
"За за гэдэг чинь юу гэсэн үг юм?" Жонгүг гайхсан янзтай ээжээсээ лавлан асуув.
"Зөвшөөрч байна гэж байна. Тэхигийн хүү болохоор"
"Баярлалаа ээжээ!"
Тэр урагш хэд алхан ээжийгээ чанга гэгч тэврэн авав.
"Гэхдээ Кан Тэхи гэж миний бодож байгаа хүн мөн үү?"
"Тийм ээ мөн. Тэхи гэдэг зураач ховор шүү. Дахиад байх ч үгүй байх"
"Сайхан тохиол байна шүү"
"Би үнэхээр энэ хүүхдийг Кан Тэхигийн хүү болохоор л зөвшөөрч байна"
Жонхван багахан инээмсэглээд ингэж хэлэхэд Тэхён ч бас инээмсгэлэн дотроо хэдэн мянган удаа талархаж байв. Мэдээж ээждээ.
Тэд Жонгүгийн шууд анин хоёул өөд өөдөөсөө харж суугаад яриа өрнүүлж эхлэв.
Гологдож үлдсэн Жонгүг аргаа барахдаа хүүхдүүдтэйгээ тоглохоор өрөө рүү нь оров.
"Ааваа үлгэрээ дуусгая"
"Дуусгах шаардлага байхгүй ээ. Би өөрөө зургийг нь хараад ойлгочихсон"
"Тийм гэж үү? Тэгээд үлгэр яаж дуусч байна?"
"Байшингийн эзэн шулам байсан. Тэгээд ах дүү хоёр шулмыг зууханд хийгээд шарчихсан"
Солхён ердөө хоёрхон өгүүлбэрт л багтаасан. Тэгээд л болоо.
"Юу... Тэгвэл өөр үлгэр уншицгаая"
Арын өрөөнөөс тэдний инээлдэх сонсогдож Тэхён Жонгүгийн ээжтэй ярих зууртаа үе үе чимээ сонсон инээмсэглэнэ.
"Хэзээнээс эхэлсэн юм? Та хоёр?"
"Бараг л гурван сар"
"Салахгүй байвал сайн байна"
"Мэдээж тийм юм болохгүй ээ"
"Би ингээд явлаа. Цаг орой болж байна"
"Заа"
Тэхён Жонгүгийнй ээжийг гаргаж өгөн Руүны өрөөнд орж ирвэл хоёр хүүхэд нь Жонгүгийг налаад унтчихсан Жонгүг дунд нь яаж ч чадахгүй хавчигдан сууж байх нь тэр.
"Хён туслаарай"
Тэхён инээд алдсаар Солхёныг аван орон дээр хэвтүүлээд дараа нь Руүныг авав.
"Бурхан минь... Үхэх нь л гэж бодлоо"
"Яагаад тэр вэ?"
"Ахаа би нойл орох гээд хэцүүдэж байсан юм"
"Тэгээд орохгүй юу хийгээд байгаа юм?"
"Хөдөлж ч чадахгүй нь..."
Жонгүг үнэхээр хэцүүхэн харагдаж байсан юм. Арай л гэж тэвчиж байгаа нь байгаа байдлаас нь л илт.
"Би хаалга нээгээд өгье. Амжаад орох нь уу яах нь уу чамаас л шалтгаалах бололтой"
Тэр инээдээ барьж ядан өрөөнөөс гараад угаалгын өрөөний хаалга нээлээ. Жонгүг ч хамаг хурдаараа босон гүйв.
Нар жаргаж тэнгэрийн хаяа ягаарах үеэр Тэхён Жонгүгийн цээжийг налан цонхоор харан газар сууна.
"Би баярлаж байна. Үнэндээ би ганхцан юмнаас л айж байсан. Ээж та бид хоёрыг яг өмнөх шиг салгачихвий гэхээс. Гэнэтийн ч гэлээ амархан шийдэгдчихсэн болохоор үнэхээр баярлаж байна"
Жонгүг яриан дундаа бага зэрэг инээмсэглэн тэнгэрийн үзэсгэлэнтэй өнгийг хайрлангуй ширтэх аж.
"Алив ээ Солхён"
"Би машинд удаан явах дургүйг та мэднэ шүү дээ..."
"Чи намайг чамд уурлах дургүйг мэднэ"
Солхён залхуутай гэгч нь алхсаар машинд суув. Өнөөдөр тэдний Тэгү явах өдөр.
Хотоос дөнгөж гарах үед тайван байсан Жонгүг хүрэх газар ойртох тусам сандарч гарынх нь алга хөлөрч байв.
"Зогсоорой"
Тэхёныг ингэж хэлэхэд Жонгүг хэлснээр нь машинаа зогсоов.
"Би орчихоод гараад ирье"
Тэхён яг ур дахь бакери руу гүйн ороод удаа ч үгүй гарч ирээд Жонгүгийг хоёр хүүхэдтэйгээ хамт дагуулан оров.
Тэднийг хоосон ширээнд очин суугаад гадуур хувцсаа тайлцгаав.
Удалгүй Тэхёны өөр нэг хувилбар уу гэлтэй нэг хүн ирэн хажууд нь суув.
"Жонгүгаа танилц! Миний аав Ким Жэхён"
"А-Аан... Сайн байна уу? Жон Жонгүг гэдэг"
"Ким Жэхён"
Ингэсгээд тэр хүүхдүүдийг том болгочих уу? XD