Kafeye geldiğimizde Cem biraz daha yumuşamıştı ama az sonra diyeceklerimden sonra ne yapacağını tahmin bile edemiyorum.Derin bir nefes aldım çünkü az sonra söyleyeceklerim bir yıkım etkisi yaratacaktı.
"Cem bak ben bu kararı öyle çok kolay vermedim.Senin,benim hatta Eylül ve Barlas için en iyi olan bu."dedim ve sözümü devam etmeme izin vermeden konuşmaya başladı.
"Ben senin sevgilinim ve Amerika'ya gideceğini ilk önce Barlas'a değilde bana söylemeliydin.Benim takılı kaldığım nokta bu."sesinden sinirli olduğunu anlamak çok kolaydı.Bağırmıyordu ama hızlı hızlı nefes alıyordu.
"Haklısın.İsteyerek söylemedim Barlas'a bunu bil.Hepinize birlikte söyleyecektim çünkü bunu söylemek sandığın kadar kolay değil."dedim.
"Neden gidiyorsun Amerika'ya?"diye sordu Cem.
"Ben hastayım bunu biliyorsun.Bu öyle hafife alınacak bir hastalıkda değil.Tedavi olmam gerekiyor ve bu sefer işe yaracağını düşünüyorum.Eğer soracak olursan tek sebep bu değil.Bu şehirden uzaklaşmam lazım.Buna ihtiyacım var."
"Barlas için değil mi?Başından beri ona aşıksın.Bunu biliyorum ve bu canımı acıtıyor."
"Cem ben üzgünüm.İstediğim şey senin kalbini kırmak değildi.Hatta belkide seninle kalbini kırmamak için sevgili oldum,bilmiyorum.Bildiğim tek şey sana Barlas'a karşı hissettiğim şeyleri hissetmiyorum.Bizim tanışmamız tuhaf oldu.Doğum günüm için hazırlık yaparken tanıştık.Ben hayvan gibi pasta yiyordum.E tabi elime yüzüme bulaştırmıştım sonrasında olan oldu.Onu her gördüğümde kalbim vücudumla olan bağını kesip,bağımsızlığını ilan ediyor.Emin ol bu benim elimde olsaydı bunları sana karşı hissetmek isterdim.Sen bana değer veriyorsun.Barlas gibi tam öpüşeceğimiz sırada hastalığımdan dolayı beni göt gibi bırakmadın.Benim için yerin ayrı.Bu yeri kimse dolduramaz ama bu Barlas'ın olduğu yer gibi değil.Ben seninle olanları asla hata gibi görmüyorum.Belki sen öyle görüyorsundur,benim bir hata olduğumu düşünüyorsundur ki bunu anlarım.Ben bunca şey yapmasına rağmen Barlas'ı hata olarak görmüyorum.En yakın arkadaşıml asevgili oldu.Tamam dedim,ses çıkarmadım.Onlar mutluysa hiçbir şey yapamam dedim ama onlar yattı ve bu sefer bir şey yapabilirim,bu şehirden gidebilirim."dedim.Beni öyle dinliyorduki sevgilim değil en yakın arkadaşım gibiydi.Daha sonrasında gözünden akan yaşlar en yakın arkadaşım değilde sevgilim olduğunu yüzüme çarptı.
"Tamam sorun değil.Git tedavini ol.Bu sırada sadece kendini düşün.Her şeyi unut.Bunlarla gelince ilgileniriz.Artık sevgili değiliz,seninde istediğin bu zaten.Bundan sonra iki iyi arkadaşız ve şunu bil isterim sen benim için hata değilsin."dedi.Sonraki pişmanlığım tarif edilemez.Bu sırada yüzümü iki eline aldı ve başparmaklarını yüzümde gezdirdi.Yüzüme doğru yaklaştı
"Seni seviyorum ama sen nasıl izin verirsen o şekilde.Eğer yanında olmamı istersen buradayım,sen ne zaman istersen çağırman yeter.Bu kalp her zaman senin.Şu an sadece arkadaşınım ve bunu unutmayacağım söz."dedi ve yanağıma masum bir öpücük bıraktıktan sonra kendini toparladı ve oturduğu sandalyede doğruldu.Bu sırada masanın üstünde duran elinin üstüne elimi koydum.
"Anlayışın için çok teşekkürler."dedim minnet borçlu bir arkadaş gibi.
"Ne zaman gidiyorsun?"diye sordu.Dolmuş gözleriyle gözümğn içine bakıyordu.Gözünün içine bakmak kendimi suçlu hissettirdiği için gözlerimi kaçırdım ve kaçırdığım bakışlarımı yanımıza gelen garsona diktim.Güzel bir kızdı.Bal rengi gözleri buğday teni ve beline kadar açık kahverengi saçlarıyla büyüleyici,doğal bir güzelliği vardı.Tepsiyi titreyen ellerinden dolayı tutamıyordu.Heralde işe yeni başlamış diye düşünürek ona yardım etmek istedim.
"Dur yardım edeyim....İrem."dedim yaka kartından adını okuduğum sırada tepsiye elimi uzatıp kahvemi aldım.Kıza daha dikkatli baktığımda bizim okulda olduğunu hatırladım.
"Gerek yoktu ama teşekkürler."dedi gülümseyerek bu arada zar zor Cem'in kahvesini de bırakabilmişti.
"Rica ederim."dediğim sırada
"İşe yeni başladın heralde."diyerek kızın beceriksizliğini buna bağlamaya çalıştı Cem.
"Ha...hayır yani ben yeni değilim."dedi bin bir güçlükle madum bakışlarıyla kız.
"Tamam teşekkürler."dedi Cem gitmesi gerektiğini ima eder gibi bir tavırla.Kız da bunu anlayarak yanımızdan gitti.
"Kıza niye öyle davrandın bizim okulda."dedim.
"Nasıl davrandım?Gayet naziktim."dedi gerçekten kızın kalbini kırmış olduğunun farkında değildi ve hala gözleri dolu doluydu.Ah be Cem keşke sana Barlas'a karşı hissettiklerimi hissetsem.
"Tamam Cem.Kahveyi içip kalkalım mı?"
"Tamam bana uyar.Eve gideceksin dimi?"
"Evet malum 2 gün sonra yolculuk var."
"Bu kadar çabuk mu gideceksin?"dedi.Bu sırada kahvemden bir yudum aldım.Kahvem biraz acı olmuştu bu acılığı,kahvemin yanındaki çilekli çikolatayı ağzıma attım.Ağzımda gezdirirken dilimin ucuna gelen çilek taneleri adeta içimi rahatlatıyordu.
"Evet doktordan randevu aldılar."dedim çikolatamdan ayrıldıktan sonra.
"Ben bu kadar çabuk beklemiyordum."dedi.Dudaklarımı birbirine bastırıp gülümsemekle yetindim.
...
Eve geldiğimde büyük mor bavulumu yatağımın üstüne koyup giyinme odama gittim.Üst rafa biraz bakındıktan sonra birkaç tane askıyı çekip aldım sonrasında itinayla bavuluma yerleştirdim.Her hava için uygun kıyafetler seçmeye çalışmıştım.Sonraki raflarada bakıp bavuluma hepsini güzelce dizdim ama tabi kapatma işleminde biraz zorlandım.İyice üsten bastırıp zorla da olsa kapatabilmiştim.
Sonra salona indim.Annem yardımcımızla beraber döktürmüştü çünkü bugün son günümüz sayılırdı.
Sofraya geçtik ve benim canım çok istemiyordu ama bu harika yemeklere dayanamayıp bir şeyler yedim.Sonra odama çıkıp uyudum.
...
Ertesi gün evde geçirdim.Barlas yaklaşık 40 kez falan aradı ama açmadım.Ona hala kırgın ve kızgınım.Cem ne aradı ne de eve geldi.Sanırım bana çok kızgın ki haklıda.
...
"Mine kızım kalk.Uçağa geç kalacağız."diyen annemin sesiyle gözlerimi zorlada olsa açabilmiştim.
"Günaydın anne."dedim.
"Günaydın yavrum."dedi annem.
Kalkıp elimi yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa indim bir şeyler atıştırdıktan sonra hazırlanmak için odama çıktım.Üzerime çok da abartı olmayan bir şeyler geçirdikten sonra aşağıya indiğimde annemler çoktan arabaya binmişlerdi.
Arabanın kapısını şoförümüz açtı.Arabaya bindim ve çok geçmeden havaalanına gelmiştik.Ben hep Cem gelir diye düşünüyorum.Gelmezse çok üzülürüm.
Uçağın kalkmasına son 10 dakika kalmıştı ama ortada ne gelen vardı ne giden.Sürekli gözüm Cem'i arıyordu çünkğ bugğn gideceğimi bilen tek oydu.
Uçağa binene kadar bir umudum vardı ama uçağa bineceğimiz sırada gözüm onu arıyordu sonuç olarak gelmemişti.
Uçakla yolculuğumuz yaklaşık 8 saat sürecekti.Uçağa binip yerimize geçtik.Yerime yerleşdikten sonra kulaklıklarımı takıp müzik dinlerken bir yandan da yanımda getirdiğim dergileri karıştırıyordum.Tabi bu sırada dayanamayıp uyumuş olmalıyım.Bu güzel uykumu slow müzikler bitip rock müzik başladığında dinlediğim grubun solistinin çığlığı bozmuştu.Uyandığımda annemle babam fısıl fısıl bir şeyler konuşuyordu.
"Ben uyandımm."dedim.
"Aaa Mine uyanmış."dedi annem sanki olağanüstü bir şey olmuş gibi şaşırarak.Kesin bir iş karıştırıyorlar.Neyse yakında çıkar kokusu.
"İyi uyudun Mine yaklaşık iki saat oldu uyuyalı."dedi babam.Yok artık o kadar olmuş muydu?Gerçi bir sürü rüya görmüştüm.Babamın aldığı sandviçi bitirdikten sonra meyve suyumu da içip uykuma kaldığım yerden geri döndüm.
Bu sefer uyanmamın sebebi gelmiş olmamızdı.
...
Gelir gelmez hastanedeki odama yerleştirmişlerdi.Aradan yarım saat geçmeden annemlerde bir hareketlenme başlamıştı.Ne oluyor?diye sorsamda nafile.
"Sana bir süprizimiz var."dedi annem.
"Ne?"dedim meraktan ölecektim.
"Sana morel olacağını düşündük."dedi babam.
"Gelebilirsin."dedi annem heyecandan gözlerinin içi parlıyordu.
Kapı açıldığında giren kişi gözlerimin fal taşı gibi açılmasına sebep olmuştu.