"ဒါဆို အမိအကိုက အသက္ရွင္ေနတုန္းလား"
"မသိဘူး"
ခ်စ္စကားႀကိဳက္စကားမဆို ရေသးပါပဲ မဆိုလိုက္ရပါပဲဟုေျပာလွ်င္ပိုမွန္မည္။
ေန႕ခ်င္းညခ်င္း စူးရွဟာယုယငယ္ႏွင့္ တြဲၿပီးေနၿပီ။
ယုယငယ္၏ အသက္ရွင္ဖို႔အေရးတို႔အေရး အဲေလ စူးရွအေရးလိုျဖစ္ကာ ကာယကံရွင္ကေတာင္ ဘာမွမလႈပ္ပါပဲ
စူးရွက ေဘးမွေနကာ အလုပ္မ်ား ေနသည္။
ရိုးတြင္းျခင္ဆီဆိုတာ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီမွာသာရနိုင္ေၾကာင္းသိထားေသာေၾကာင့္ ယုယငယ္၏မိသားစုအေၾကာင္းအေသးစိတ္ စူးရွေမးခဲ့သည္။
ေမြးခ်င္းအကိုတစ္ေယာက္ရွိၿပီး ငယ္ငယ္က ပိုက္ဆံႏွင့္ လဲပစ္လိုက္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ မိဘမ်ားဆုံးသြားၾကသည္အထိ အကိုႏွင့္ လုံးဝျပန္မေတြ႕ရေတာ့သည္မွည ယေန႕ထိပင္။
ယုယငယ္ထံတြင္ အကို႔ဓာတ္ပုံတစ္ခုေလာက္သာရွိလွ်င္ အဆင္ေျပအုံးမည္။
ခုေတာ့ ဘာသဲလြန္စမွ ရွာမရခဲ့။
" ဘာလို႔အလုပ္ရႈပ္ခံေနမွာလဲ"
ယုယငယ္သည္ စူးရွထင္ထားတာထက္သိပ္ေအးတိေအးစက္နိုင္သည္။
ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနသည့္မ်က္ဝန္းေတြက
ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။
အိပ္ယာေပၚလဲက်လဳဆဲဆဲအေျခအေနျဖစ္ေနတာေတာင္
ဘာမွမျဖစ္သလိုအံႀကိတ္ေနေနျပန္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ စူးရွအလစ္မွာ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ေနတက္ေသးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စူးရွမွာ ယုယငယ္အား မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံေပ။
တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းပါခ်င္ပါေနမွာေပါ့။
" အိုးကမပူစေလာင္းကပူေနတယ္"
ယုယငယ္စကားေၾကာင့္ စူးရွ ေဒါသေထာင္းခနဲထြက္သြားကာ ေပေစာင္းေစာင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
" ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနတာ ခင္မ်ားအတြက္ေလ ။ ခင္မ်ားကို မေသေစခ်င္လို႔ေလ။
ဘာလို႔ လိုက္ကပ္တြက္ေနရတာလဲ"
ယုယေမက စူးရွကို အၾကည့္လႊဲသြားသည္။
"တို႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး လိုက္ရွာေနခဲ့ၿပီးၿပီ"
ေခါင္းကိုငုံ႕ ကာ တိမ္ဝင္ေနသည့္ အသံက ဝမ္းနည္းရိပ္တို႔သိသိသာသာစြတ္ေန၏။
ငယ္ငယ္ထဲက ေမြးခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိရာ
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အကိုျဖစ္သူက လူစိမ္းေတြနဲ႕ပါသြားခဲ့သည္ကလြဲ
တစ္ခါမွျပန္မဆုံေတာ့သလို ေတြ႕လွ်င္ေတာင္မမွတ္မိေလာက္ေတာ့မည့္အေနအထား။
သူ႕မိဘေတြက ဘာလို႔မ်ား သားျဖစ္သူကိုသူမ်ားဆီေပးလိုက္ရပါလိမ့္။
" ေသသလားရွင္သလားေတာင္ မသိ။
အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေကာင္းစားၿပီး
ဘဝကိုေမ့ခဲ့ေရာေပါ့"
"မဟုတ္တာ ယုကိုကိုက ယုကိုသိပ္ခ်စ္တာဆို"
ယုယငယ္သည္ စူးရွအား ဆက္ခနဲလွန္းၾကည့္သည္။
စူးရွ အနည္းငယ္ မ်က္ႏွာ ပူရွိမ္းရွိမ္းျဖစ္သြား၏။
"နားၾကားမမွားခဲ့ဘူးမလား။ စူးရွက ယုလို႔ေခၚလိုက္တာလား"
"မ.. မေခၚပါဘူး"
စူးရွ ၾကမ္းျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ေခၚလိုက္လည္း ဘာျဖစ္လဲ စူးရွနဲ႕တို႔က စုံတြဲေတြျဖစ္ေနၾကၿပီမလား "
"...."
" ဟုတ္တယ္မလားလို႔ ေမာင္ရဲ႕"
ယုယငယ္က စူးရွအနားတိုးလာကာ ႏူးညံ့ညင္သာေသာေလသံျဖင့္
ႏွစ္ကိုယ္ထဲၾကားနိုင္႐ုံေခၚသည္။
စူးရွမွာေတာ့ ေပါက္ထြက္လုဆဲဆဲ ရင္ဘက္က ခုန္မည္ေနသည္မွာ ေၾကာက္လန့္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္။
ရိပ္မိဟန္ရွိေသာ ယုယငယ္သည္ ခစ္ခနဲရယ္လိုက္၏။
" ရွက္ပဲရွက္ေနရေသးတယ္။ တို႔ရွက္ဖို႔ခ်န္ထားပါအုံး"
စူးရွအနားကိုပိုတိုးကပ္လာကာ ယုယငယ္ မထိတထိစသည္။
သူ႕မ်က္လုံးကိုေမာ့မၾကည့္ရဲ စူးရွ ရင္ခုန္ေနမိသည္မွာဆန္းက်ယ္သည္။
ဟုတ္သားပဲ။
ယုယငယ္ကိုအဆုံးအရႈံးမခံနိုင္ဘူးဟု စူးရွ မမူးပဲ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ပဲ။
ေမ့ေနတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ေမ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားတာ။
ယုယငယ္မွတ္မိမယ္လို႔ဘယ္ထင္မွာလဲ။
စူးရွ ယုယငယ္မ်က္ႏွာကို ရဲတင္းစြာေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
စာမ်က္ႏွာ ႏွင့္နီးကပ္လာေစရန္ ယုယေမ၏ ေမးေစ့အား အသာအယာဆြဲယူလိုက္သည္။
အလိုက္သင့္ပါလာေသာ္လည္း ယုယငယ္သည္ မထင္မွတ္ထားသည့္ပုံစံမို႔ ျပဴးေၾကာင္သြားသည္။
တီး... ။
ထိုစဥ္ ဖုန္းမည္သံက အရာရာကိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။
ယုယငယ္ စူးရွေဘးကထကာ ဖယ္ေပးလိုက္သည္။
"ဟယ္လို အကိုႀကီး... ေၾသာ္။
ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ပါ။
အဲ့တာဆို ခဏေန ေတြ႕ၾကမယ္ေလ"
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့
ယုယငယ္ကို တခ်က္ၾကည့္ေတာ့
ယုယငယ္လည္းဖုန္းကိုကိုင္ကာ တစ္ခုခုကို စိတ္တိုေနဟန္ရွိသည္။
"အကိုႀကီးက အမိကို... အမ္.. ဟို... ယု နဲ႕ အျပင္ေလွ်ာက္လည္ခ်င္လို႔တဲ့"
"ေမာင္ကေရာ "
"အတူတူေလ"
"ေကာင္းသားပဲ။ ဟိုဘိုးေတာ္ႀကီး သိပ္အာ႐ုံမ်ားတာပဲ။ ယုအဝတ္အစားသြားလဲလိုက္အုံးမယ္ေနာ္"
ဘိုးေတာ္ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ စူးရွ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ လိုက္သည္။
ယုယငယ္တြင္ ဘိုးေတာ္ဟုဆိုသည္မွာ အရင္က အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေသာ
ဟိုအလုပ္နဲ႕ပတ္သက္သည့္လူေတြမ်ားသာျဖစ္နိုင္သည္။
" ဟို.. ျဖစ္နိုင္ရင္ အဲ့လူေတြနဲ႕ မပတ္သက္ပါေတာ့နဲ႕လား"
ယုယငယ္က အခန္းထဲဝင္ရန္ျပင္ၿပီးမွ
သမင္လည္ျပန္ၾကည့္သည္။
" မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူနဲ႕ပတ္သက္ရမွာလဲ။ ေမာင္နဲ႕အၿမဲတမ္းပတ္သက္လို႔ရမွာမို႔လို႔လား"
သူ႕စကားေၾကာင့္ စူးရွ မွင္သတ္သြားရသည္။
ဘယ္လိုေမးလိုက္ရတာလဲ။
"ေခါင္းထဲသိပ္မထည့္ေနပါနဲ႕ ။မဟုတ္ရင္ စူးရွေခါင္းႀကီးလာလိမ့္မယ္"
ေျပာၿပီးအခန္းထဲဝင္သြားသည့္ယုယငယ္၊
ခဏအၾကာမွာ စိမ္းျပာေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ လွတပတရွိေသာ ခႏၶာကေလးက အရင္ကေလာက္မဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း
ေသေသသပ္သပ္ရွိသည္။
ဆံပင္ေတြကို အေပၚကတလႊာစည္းကာ ေနာက္သို႔ျဖန့္ခ်ထားသည္။
ႏႈတ္ခမ္းနီကေတာ့ ထုံစံလိုလို နီရဲလ်က္။
*****
" ေတာ္႐ုံသူစိမ္းဆို သိပ္မခင္တက္တဲ့ကိုႀကီးက သူနဲ႕က်ေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္"
စူးရွစကားေၾကာင့္ အာကာမင္းထက္ ကားေမာင္းေနရင္း ႏွစ္လိုလက္ရၿပဳံးလိုက္သည္။
"ကိုႀကီးလည္းမသိဘူး။ ညီမေလးကိုေတြ႕တိုင္း တစ္ခုခုခံစားရတယ္"
စူးရွတစ္ခုခုကိုသတိရလာတာေၾကာင့္
ေျပာမည့္အလုပ္မွာ ကားတစ္စီးက
သူတို႔ကားေရွ႕ပိတ္ရပ္လိုက္သည္။
"ေသာက္ေကာင္မဆင္းခဲ့စမ္း။ ငါ့ပိုက္ဆံေတြယူၿပီး
ငါ့ကို ေသာက္ဖက္မလုပ္ပဲ ဒီမွာလင္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သုံးပါးသြားေနၾကတယ္ေပါ့ဟုတ္လာ။
ဆင္းခဲ့ေနာ္ မဟုတ္ရင္ ကားမွန္ရိုက္ခြဲရမလာ"
ကားေဘးနား အမည္းေရာင္အေကာင္ေတြ
လူဆိုးလိုလို လူယုတ္မာလိုလိုနဲ႕ ငါးေယာက္ဝိုင္းထားသည္။
သူတို႔သုံးေယာက္လုံး ဘာမွလုပ္မရမယ့္အတူတူ ကားေပၚကဆင္းလာခဲ့ေတာ့
ယုယငယ္ကို ဝိုင္းဆြဲၾကသည္။
" ေဟး ခင္မ်ားတို႔ လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္ဘူးလား။
ေျပာစရာရွိရင္ ပါးစပ္နဲ႕ေျပာ။လက္ပါစရာမလိုသလို လူကိုထိပါးစရာမလိုဘူး။
မဟုတ္ရင္က်ဳပ္တို႔ကရဲတိုင္လိုက္မွာ"
အာကာမင္းထက္က ယုယငယ္ေရွ႕ကေန ကာထားသည္။
စူးရွကလည္း ယုယငယ္ကို ထိုလူေတြလက္ထဲကဆြဲရင္း
ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းထားသည္။
"ေအး။မင္းေျပာသလိုပဲ ။ငါတို႔ကလူႀကီးလူေကာင္းေတြမဟုတ္ဘူး။
အဲ့ေကာင္မလည္း ဖာသည္မပဲ..."
ခြပ္။
တဖက္လူ၏စကားမဆုံးေသးခင္
အာကာမင္းထက္၏ လက္သီးကသူ႕မ်က္ႏွာေပၚတရစပ္။
ေဘးလူေတြက ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္းအခြင့္ေကာင္းယူကာ
လည္ပင္းကို သိုင္းလ်က္ လက္ေတြကိုခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။
"ေျပာ ဘာလိုခ်င္တာလဲ"
သူတို႔အဖြဲ႕ထဲက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လို႔လားမသိ
က်န္တဲ့လူေတြမွာလည္း မလႈပ္ရဲ။
အာကာမင္းထက္ လက္ထဲ သူတို႔ဆရာ ေရာက္ေနသည္ပဲ။
"လူ.. လူပဲလိုခ်င္တာ. အား...ေတာင္း.. ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေလာပန္ပါ။
အဲ့ အဲ့ေကာင္မ.. အဲေလ ယုယငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ဆီကေငြယူၿပီး
ေလာပန္းဆီ လာျပဳစုေပးမယ္လို႔ က ကတိခံထားတာပါ။
အဆက္အသြယ္လည္းမလုပ္၊ လူလည္းေပၚမလာလို႔ ေလာပန္းက စိတ္တိုေနတယ္"
"ေရွ႕တိုးမလာနဲ႕"
ထိုစဥ္ က်န္ေလးေယာက္မွ လူတစ္ေယာက္က ေရွ႕တိုးလာသည္ကို အာကာမင္းထက္ျမင္လိုက္သည္မို႔ တားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
" လႊတ္ လႊတ္လႊတ္ေပးပါ။ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"မင္းတို႔ေလာပန္းတာမပန္းတာကိုေျပာလိုက္။
ေနာက္ခါ သူ႕ဆီထပ္လာမရွာနဲ႕လို႔။
ေငြျပန္လိုခ်င္တာဆိုရင္ ေျပာလိုက္ ဘယ္ေလာက္လဲ"
"သိန္း ကိုးရာ ..."
ေငြအမ်ားႀကီးေၾကာင့္ အာကာမင္းထက္ေရာ စူးရွ ပါ မ်က္လုံးအျပဳးသားျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
ယုယေမက ေခါင္းငုံ႕ထား၏။
ဒုတ္။
"ေခြးသေတာင္းစားေတြ လိမို႔ျမန္ျမန္မလႈပ္ရွားတာလား။ ငါေသေတာ့မလို႔"
အာကာမင္းထက္၏ေခါင္းကို ႐ုတ္တရက္ အရိုက္ခံလိုက္ရၿပီး
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ
စူးရွနင့္ ယုယငယ္ပါ ေျမျပင္ေပၚတြင္ သတိလစ္ေမ်ာေနခဲ့ၿပီ။
******
"ထူးဆန္းတယ္"
လင္းလတ္
လပ္ေတာ့ပ္ကိုယူကာ အေဖရွိရာအခန္းဆီ ေျပးဝင္လာခဲ့သည္။
" အေဖ"
အေဖႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ အခန္း၏ဝရန္တာတြင္ထိုင္ကာ
စာအုပ္ဖက္ရင္း စကားဖလွယ္ေနၾက၏။
" ကိုကို႔ကားက အဲ့ေနရာမွာ ရပ္ထားတာၾကာေနၿပီ"
"ေဟ"
ဟု အေဖေတြမွာ သံၿပိဳင္ ဟစ္မိသည္။
ဤအာေမဋိတ္မွာ ကားရပ္ထားသည္ေၾကာင့္မဟုတ္
ထိုကားရွိရာကို ျပေနေသာ လင္းလတ္၏ လပ္ေတာ့ ေပၚမွ location ေၾကာင့္ပင္။
"ဟီး။ ဟိုတေလာကလိုထပ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ သူ႕ကားမွာ တိတ္တိတ္ေလး location တပ္ထားတာ။
ၿပီးေတာ့ cctvေရာ"
ဒါလည္း
အဓိပၸာယ္ ရွိေသာေၾကာင့္ အေဖေတြက အထြန့္မတက္။
စကားေျပာေနၾကမွာေပါ့ဟုေျပာကာစိတ္ေအးေအးေနခိုင္းသည္။
တစ္နာရီ ၊ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္နာရီ သုံးနာရီ ေလးနာရီခန့္ၾကာေသာ္
ဖုန္းဆက္ၾကည့္မိသည္။
စက္ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ သားအဖသုံးေယာက္လုံးစိတ္ပူသြားသည္။
စူးရွဆီ ဆက္ၾကည့္သည္ မရ။
ယုယေမ ဖုန္းနံပါတ္ေတာ့မသိ။
ကားရွိရာဆီ လိုက္သြားၾကသည္ ။
လူသြားလူလာ ရွိေပမယ့္ သိပ္အမ်ားႀကီးမဟုတ္
တိတ္ဆိတ္သည့္ လမ္းမတစ္ခုေဘးတစ္ေနရာတြင္
ရပ္ထားေသာ အာကာမင္းထက္၏ ကား။
ကားထဲက cctvေတြ ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ ကားေရွ႕တည့္တည့္လာထိုးရပ္ေသာကားတစ္စီး၊
ေနာက္ လူေတြေျခေထာက္ေတြကရႈပ္ယွက္ခက္ေန
သည္။
ထို႔ေနာက္ ထိုကားေပၚ ျပန္တက္ကုန္ၾကသည္။
ေျခေထာက္ေတြပိုမ်ားလာသည္။
Cctvမွာ လူတစ္ကိုယ္လုံးအျပည့္ပါတာပါေသာ္လည္းမပါတာမပါ ဝိုးတဝါး ျဖင့္။
လင္းလတ္အေဖက ရဲဆီဖုန္းဆက္သည္။
မၾကာခင္ရဲေတြေရာက္လာကာ အစအနရွာၾကသည္။
Cctvမွ ေပၚေသာကားအမ်ိဳးအစားႏွင့္ ကားနံပါတ္ကို ရေအာင္ရွာသည္။
မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မည္။
ဘယ္သူေတြ ကမ်ား ဘာရန္ညွိုးေတြေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ရပါလိမ့္။
"တစ္ခုခုကိစၥထူးရင္ အေၾကာင္းၾကားေပးပါအုံးခင္မ်။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္းစုံစမ္းေနမွာပါ"
ရဲမႉးျပန္သြားေတာ့ လင္းလတ္ႏွင့္ အေဖႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သြားေမးရမွန္းမသိဘယ္သြားရွာရမွန္းမသိ။
"ေသခ်ာေပါက္ အဲ့မိန္းမပဲေနမွာ"
"သားရယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ အပစ္တင္ေနေတာ့ေရာ ဘာထူးလာမွာမို႔လို႔လဲ။
ဘယ္သူကမွလည္းဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ႀကံစည္မွာမဟုတ္ပါဘူး"
ယုယငယ္ေၾကာင့္ဆိုတာ လင္းလတ္ ရိပ္မိေသာ္လည္း
အာကာမင္းထက္ကိုေတြးကာစိတ္ပူေနရျပန္သည္။
အရင္ကအေၾကာင္းကိုေတြးရင္း ထပ္နာက်င္မွာစိုးသည္။
ဘာလို႔ သူ႕ဘဝေလး အဆင္ေျပေနမွ
ဒီလိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနရတာလဲ။
အရာအားလုံး ယုယငယ္ေၾကာင့္ပဲ။
"ေတာက္"
က်ယ္ေလာင္သည့္ေတာက္ေခါက္သံသည္
ရင္ထဲမွာစိုးရိမ္စိတ္တို႔ကို တားဆီးလို႔မရနိုင္ခဲ့ေပ။
******
ေအးစက္စက္ သမံတလင္း၊ တင္းက်ပ္စြာခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာႀကိဳးေတြက ခိုင္ၿမဲလ်က္။
သူတို႔သုံးေယာက္လုံးကို အတူစုကာ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ထားခဲ့ၾကသည္။
မ်က္စိေတြကိုအဝတ္ျဖင့္စည္းထားေသာေၾကာင့္အရာရာေမွာင္မည္းလ်က္သား။
"ဗြမ္း"
ေခါင္းေတြေပၚ ေရျဖင့္ေလာင္းခ်ခံလိုက္ရသည္။
တစ္စုံေယာင္က သူတို႔မ်က္လုံးေတြကို လာဖြင့္ေပးမွ
အျမင္အာ႐ုံထဲတိုးဝင္လာသည္က ဝါက်င္က်င္ မီးသီးတစ္လုံး။
တစ္လုံးဟုဆိုေသာ္လည္း သူတို႔ေခါင္းေပၚတည့္တည့္တြင္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။
အခန္း၏ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ကုလားထိုင္ေပၚေက်ာေပးထိုင္ေနေသာလူတစ္ေယာက္။
အလင္းေရာင္မလုံေလာက္သည္မို႔ဘယ္သူလဲ တိတိက်က်မသိ။
" ညီေလးအဆင္ေျပရဲ႕လား ။ညီမေလးေရာ"
"အကိုႀကီး သူ သူမနိုးေသးဘူး"
ေျခေတြေရာလက္ေတြေရာ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ထားသည္မို႔ လႈပ္ေလ ႀကိဳးေတြကအသားထဲ နစ္ဝင္ေလေလ ျဖစ္ေနသည္။
"ညီမေလး.. ညီမေလး.. "
ပုခုံးျဖင့္ တြန္းကာလႈပ္ႏွိုးသည္။
ယုယေမ မလႈပ္ေသး။
"ယု.. အမိ သတိရပါေတာ့။ အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္
သတိရပါေတာ့ေနာ္။ "
ငိုသံေရာေနသည့္စူးရွစကားသံေတြက ေၾကေၾကကြဲကြဲ။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရျဖင့္ အေလာင္းခံလိုက္ရျခင္းမွာ ယုယငယ္လြန့္လူးကာ သတိရလာခဲ့သည္။
"စူး. စူးရွ ။ ေမာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္"
စူးရွ မ်က္ရည္ေတြရစ္သိုင္းလ်က္
ေခါင္းရမ္းျပသည္။
ၾကမ္းျပင္ေၾကာင့္ရယ္ ေရေလာင္းခံထားသည္ရယ္ေၾကာင့္ ေအးစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာသည္။
"ဟားဟား ငါတို႔ကိုေက်းဇူးတင္စမ္း"
အနက္ေရာက္လက္ဆြဲပုံးကိုကိုင္ကာ ေအာ္ရယ္ေနသည့္လူတစ္ေယာက္။
"ခင္မ်ားတို႔ကဘာလိုခ်င္တာလဲ ေငြလား"
အာကာမင္းထက္ အသံေၾကာင့္ လူေတြကေအာ္ရယ္ၾကျပန္သည္။
" အစကေတာ့ ေငြပဲ ျပန္ေတာင္းမလို႔ပဲ။
ဒါေပမယ့္ လူေတြက ငါ့အတြက္ ပိုတန္ဖိုးတယ္ရွိတယ္ေလ ေကာင္ေလးရဲ႕"
အူတူတူ အသံေၾကာင့္ ေအာ္ဂလီဆန္ ခ်င္လာေသာ္လည္း
အာကာမင္းထက္စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားသည္။
သူ႕ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ ေကာင္ေလး?
ထိုလူႀကီးသည္ ေက်ာေပးထားရမွ ထကာ
သူတို႔အနားတစ္လွန္းစီလွမ္းလာသည္။
ဝဖိုင့္ဖိုင့္ႏွင့္ အသားျဖဴေသာ ထိုအဘိုးႀကီးသည္
ေၾကာက္စရာမ်က္လုံးအစုံႏွင့္
အာကာမင္းထက္ေရွ႕ရပ္လိုက္သည့္အခ်ိန္
အာကာမင္းထက္ ေၾကာက္႐ြံ႕လာမိသည္။
သူ႕ကိုယ္ေပၚ တျခားအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က မသတီစရာေတြ ထိေတြ႕ေနသည္ဟူ ျမင္ေနမိသည္။
"သြား.. မလာနဲ႕.. သြား"
"အကိုႀကီး သတိထားေလ"
"ကိုႀကီး"
ထိုအဘိုးႀကီးသည္ အာကာမင္းထက္ပါးကိုထိတို႔ရန္
လက္႐ြယ္လာသည္။
"ဘာ ဘာလုပ္တာလဲ မထိနဲ႕။ မထိပါနဲ႕... အေမ.. အေမကယ္ပါ"
"အဟား.. ဟား ဟား။ ေကာင္ေလး ေကာင္ေလး
ေနာက္ဆုံးေတာ့ငါ့ကိုမွတ္မိၿပီေပါ့"
ေၾကာက္စရာ
အက္ကြဲသံလို ရယ္သံေတြၾကား အာကာမင္းထက္
ေခါင္းထဲ မူးေနာက္ေဝရီ။