A S H Y
XIEN'S CLOSET. After everything, I received my good karma.
"Hoping that you will enjoy our team, Miss Fortalejo," giit ni Ms. Santos at nakipagkamay sa akin. I accepted her hand with sincerity.
"Thank you, Madam." It was a great pleasure to have a good job with a good boss. And as they welcomed me, my heart screamed. It's really a jar full of joy.
"You will be doin' great, Ash. I will trust you."
"I will do my best, Madam."
"Alam kong iba ang position desired mo sa position na ibinigay ko sa'yo. But I had my instinct that you are a good leader, too. And as a pert of our team, ikaw ang aasahan ko sa lahat. Good luck, Ashleigh Fortalejo."
"I will do my part." At pagkatapos ng short meeting, sinimulan ko na rin ang aking trabaho. And trying not to be easily angered, I need to be more patient. Kudos to myself! I made it.
"How's your first day?" tanong ni Sky pagkalapit ko sa kaniya.
"Okay naman," I smiled. "I've enjoyed a lot of things."
I saw happiness from his eyes. "I'm glad to hear that."
"Sobrang saya ko. After everything, may good karma pa rin para sa akin."
"Napatunayan mong tama ka. Deserve mo rin ang maging masaya."
His smile melts my heart. "So? Saan tayo pupunta?"
Ngumiti siya saka kami nagsimulang umalis. Muli kong naramdaman ang dating kami mula sa nakaraan, bilang mga bata. Simpleng samahan pero masaya. Pareho kaming masaya.
"Tinitingnan nila tayo," tugon ko sa mahinang boses. At nahihiya ako na pilit na umiiwas ng tingin sa mga tao.
"Don't ya care about them," sagot niya. "Hindi sila masaya."
I held his hand. I actually like it, but I don't want to expect more from us.
"Sulitin na natin ang gabi na magkasama. Baka kasi hindi na natin ito ulit magagawa ng magkasama." Pinipilit kong ngumiti kahit na ang totoo, sobrang lungkot ko.
We go everywhere. We ate ice cream na talagang paborito naming palamig when we are young ones. Kumain din kami ng street foods at pagkatapos, sunod naming pinuntahan ang LIVING MUSEUM. We've explored the past by having a short tour sa loob ng museo. At sa aming pag-iikot, we've been found some more from historical arts, paintings, old books and carvings.
Isang araw ang muling nagpasaya sa akin.
"Sky?" Huminto ako at ganoon din siya. "Salamat dahil sinamahan mo ako kahit saan."
Isang lungkot ang bumuo sa aking boses. "Inubos ko ang natitirang oras mo para lang sa pagsama sa akin."
"Hindi nasayang ang oras ko sa wala." Hinawakan niya ang aking isang kamay. "Masaya ako dahil kasama kita. And every time we gone together, priceless iyon para sa akin."
Lumapit siya sa akin. "I'm willing to support your wants just to make you happy, how hard our bridging gap was."
I said nothing. "Kailangan na nating umuwi. May trabaho ka pa bukas." The night goes deeper, and we arrived safely naman.
"Salamat sa paghatid, Sky." Lumabas na rin ako ng sasakyan. Bumaba rin siya at muling lumapit sa akin.
"Pagkapasok mo, matulog ka na. Huwag kang magpupuyat at ingatan mo ang sarili mo."
"Salamat sa pag-aalala mo para sa akin." I took a deep breath and starting to leave but he instantly grabbed my forearm and pulled me in. Napaharap ako sa kaniya. He then kissed my forehead.
"You always make me happy, Ash." Tahimik lang ako habang iniyuko ang aking ulo.
"Alam kong hindi pwede, pero iyon ang totoo," dagdag niya. Ngumiti na lamang ako.
"You're totally acting weird, Sky," pabirong sabi ko dala na rin sa matinding takot ko.
He moved down his hand and holds mine and make a closer to me. Magkadikit ang aming mga katawan at pareho kaming kinakabahan habang nagtitinginan.
"Pwede ko bang gawin ang isang bagay na ipinagbabawal para sa atin?" Nanatili akong walang imik. He lifted my chin and kissed my lips. That moment, I closed my eyes and feel the tears dripping out.
I parted. "Sorry, I need to go." I turned back and walked away, leaving him so broke and empty.
***
Nadismaya si Rain nang makita ang kaibigan kasama ang babaeng kaniyang mahal. Wala na siyang karapatan dito, ngunit hindi niya maiwasan ang hindi masaktan habang nakikita ang babaeng kaniyang kinasasabikan sa kasalukuyan na kasama ang pinakamatalik na kaibigan.
"Umalis na tayo," sabi niya sa kaniyang driver.
"Uuwi na po ba tayo?" tanong nito.
"Ihatid mo ako sa resthouse. Doon muna ako magpapalipas ng isang gabi." Agad din naman silang umalis. At pagkarating ni Rain sa kaniyang paroroonan, ang iba pang mga kaibigan ang bumungad sa kanya.
"Ang aga mo yatang nakauwi, Rain," pagtataka ni Lex.
"Bakit nandito pa kayo?" tanong niya sa kanila. Nagsitinginan na lamang ang mga ito. Umupo ito at pasimpleng bumukas ng bote ng alak at agad itong tinungga.
"Umalis na kayo," dagdag pa niya habang nakatitig sa mesa.
"May nangyari bang hindi maganda?" tanong ni Lex. Muli nitong tinungga ang bote.
"Walang nangyaring maganda sa araw na ito."
"Ang init ng ulo mo," Ford said. "Ano bang nangyari?"
"Wala ako sa matinong pag-iisip ngayon, kaya umalis na kayo."
"May malalim kang dahilan kaya mainit ang ulo mo," Jack added. Tumango ito at patuloy sa pag-inom.
"Ano bang problema, Rain?" Muling tanong ni Lex. Hindi niya na lamang binigyan ng pansin ang mga kaibigan.
"Iyon lang pala ang bubungad sa akin," bulong niya sa kaniyang sarili. "Tapos ang makita siyang halikan ng lalaking malapit sa akin. DAMN! That was so crazy."
**
A S H Y
Days went by. And since bago pa sa akin ang naturang trabaho, I've been started to adjust on such heavy duties and responsibilities as a Manager. Hindi ito iyong pinangarap kong trabaho pero ito ang ipinagkaloob para sa akin.
"Excuse me Miss." Lumapit sa akin ang isang staff. "May naghahanap po sa inyo. Regarding with his previous order."
Tiningnan ko siya knowing anyone's name pero nagkibit-balikat lamang siya. "Okay, thank you."
Umalis siya patungo sa ibang direksyon at saka ko naman tinungo ang nasabing customer. Agad ko itong nakita. Nakatalikod siya nang madatnan ko kaya't hindi ko siya agad namukhaan.
"Excuse me Sir, do you have any clarification and concern regarding to your last order?" tanong ko pagkalapit sa kaniya. He slowly turned back and I saw his face.
"Yes," sagot niya.
"Here." Inabot niya sa akin ang box ng isang sapatos.
"Ang problema, seven ang sinabi ko, hindi six. Mali yata ang pagkaka-checked sa label ng box."
"I'm really sorry," paliwanag ko. "Papalitan na lang namin ng bago."
"Papalitan ng bago?" He smirked, "tingin mo ba, luma na ang isang iyan?"
"We've had new items now, and many colors and designs to choose. All sizes are available." I began to moved as I was leading him the way.
"This way." He followed me.
"Maybe, there was a miscommunication happened last time. But don't worry, mapapalitan din natin ito agad with less hassle."
"Here we are." The shoe station has been fully loaded.
"Let me find the size of seven," sabi ko sa kaniya at nagsimulang maghanap sa naturang sukat.
"Matagal ka na bang nagtatrabaho rito?" tanong niya.
"Two weeks."
"How much is your salary here?" Natigilan ako at humarap sa kaniya.
"Here's the size of seven." Kinuha niya ito at binuksan.
"Kailangan ko pa bang sabihin sa'yo kung magkano ang sahod ko rito?"
"I need to know."
Ibinaling ko ang aking tingin sa hawak niyang kahon. "Okay na ba ang design? Well, if you need another color and design, we had so many choices here."
Tumingin siya sa akin. "So, how much your salary?"
Umiling ako. "No need to know, Rain."
"May karapatan ako na alamin ang sahod na tinatanggap ng mga empleyado mula sa kahit anong kompanya." Lumapit siya sa akin. "To make sure that every employer follows the proper rules and regulations of business."
Hindi ako sumagot. Pansin ko na lamang ang pagtingin niya sa ibabang bahagi ko.
"What's your size number?"
"Anong size?" Biglang kumaba ang aking dibdib.
"May ibang size pa ba tayong pinag-uusapan dito?" He simply smirked. "I'm pertaining to shoes."
"I'm size of eight."
"Bigyan mo na rin ako ng one pair of size eight. Mas prefer ko ang black with lace."
"Here." Iniabot ko iyon sa kanya since pamilyar na sa akin ang mga items at katabi lamang ito sa unang box na inabot ko sa kaniya.
"Hope, you like that one."
"Hope, she would like this," sabi niya. Tumango lamang ako at ngumiti.
"Anong oras ka uuwi mamaya?" I remembered Sky. He'll be the one who fetched me every night after work.
"Seven p.m."
"Pwede ba tayong mag-usap mamaya?" I said nothing. "Hihintayin kita sa Winter Park."
Kinuha ko ang two boxes of shoes na hawak niya at dinala sa counter para ayusin ang resibo ng wrong item niya. At pagkatapos ay ibinalik ko rin ang mga ito sa kaniya at agad na umalis. At mula sa sulok, I saw him paying the bills and went out.
Really don't understand. That kind of feeling na pati ikaw sa sarili mo, nahihirapan na rin. The moment I saw him, that was a feeling na sobra akong nasaktan, at ganoon na rin maging kay Sky. I tried to fade away pero gumagawa pa rin ng dahilan ang tadhana para kami ay muling magkita. What for?
***
Mula sa kaniyang kinatatayuan, tanaw ni Sky mula sa loob ng shop ang babaeng kaniyang hinihintay na lumabas. At mas nasanay siya sa kaniyang ginagawa tuwing gabi- ang tagapagsundo sa kaniyang kababatang babae.
His phone was ringing at nang tingnan niya ito, it was her who was calling him.
"Napatawag ka?" tanong nya rito.
"Huwag mo na muna akong sunduin," sagot nito. "May pupuntahan pa ako."
"Where are you now?"
"Palabas pa lang ako."
"Ikaw ang bahala. And let me know if nakauwi ka na."
"Okay."
"Mag-iingat ka." She hung the phone and later, he saw her na lumabas mula sa shop. Sa ibang direksyon ito dumaan. Wala siyang ideya kung saan ito pupunta. Wala rin siyang balak na magtanong dito dahil alam niyang okay lang din ito. He slowly turned back and walked away.
"Naiintindihan ko siya," bulong niya sa sarili. "At habang kaya kong umintindi, iintindihin ko siya. Hindi sa umaasa ako, pero inaalala ko lamang ang kaniyang seguridad."