AN: Thank you po! For making mu story reach 100k+ Reads! ;)
Lovelove~~
》CHEYNE《
I was frowning. Kakatapos ko lang mag-shower at naka-robe lang ako ngayon. Nakatayo ako ngayon dito sa loob ng walking closet habang paulit-ulit na ginagala ang mga mata sa mga damit ko. I don't have a lot of maternity dress na pwedeng ipang-alis dahil hindi naman ako madalas umalis ng bahay. And I can't wear jeans or leggings anymore because i'm already big as a whale. I'm too big para sa iba ko pang damit kaya nahihirapan akong pumili ng maisusuot.
Well... we're not really going somewhere special or something. Its actually not a big deal. I just feel like dressing up today kasi lalabas kami ni Lorenzo. Minsan lang kasi kami lumabas dahil may trabaho sya.
Now that i think about it, napaka boring pala talaga ng buhay ko. Puro bahay lang ako. Pag-garden sa umaga, magsusulti ng kung ano-ano para sa baby ko, magbabasa ng libro, manunuod ng TV, puro yun lang ang inagawa ko. I'm amaze na hindi ako nasiraan ng ulo nitong mga nakalipas na buwan.
While having dinner last night we decided to go out and shop for our baby. Since 7 months na si Baby nung isang araw. I told him ito na yung tamang oras para mamili ng mga gamit ni baby. Okay naman na yung nursery room, handang handa na sa pagdating ng baby namin. Personal things nalang ang kulang, especially baby clothes.
Dumaan na ang Holy week. And we spend most of it with his family, though i visit my own family too. Dun ako nag- easter sunday, because its like a family tradition for us na umatend ng misa na magkakasama. Ako lang mag-isa ang umuwi, pinilit ko si Lorenzo na payagan akong mag-isa. Hindi ko pa kasi kayang iharap sya sa pamilya ko. In the end pinahatid nya ako sa family driver nila para daw safe. Hindi rin naman ako nagtagal dahil hindi ko pa rin kayang makasama ang daddy ko.
So... it's been weeks since he said that we should take things slow. But i don't think we're moving slow. Or ganito lang talaga ang definition nya ng slow. Because before i knew it sa tabi ko na sya lagi natutulog. I don't even know when it started but every morning i would wake up with a smile dahil sya ang lagi kong unang nakikita sa umaga.
Please don't think dirty. We just slept, wala kaming ginagawang kababalaghan. Natutulog lang kaming magkatabi, nothing more. Though he would sometimes kiss me... again don't make it a big deal. He would just give peck on the lips, kiss my forehead or my head that's all. Nothing more than that.
Anyway... gustong gusto nyang laging hinahaplos ang tyan ko sa gabi bago matulog. Yun siguro ang dahilan kung bakit lagi syang tumatabi sa akin matulog. I love the feeling. The warmth is nice, that is why didn't dare complain.
Isa pa sa tuwing ginagawa nya ang bagay na yun I feel at ease. It's like a bed time story for me. And waking up first thing in the morning, seeing him is something nice. Wonderful even. Isang bagay na hindi ko kailan man inisip na mangyayari sa akin... na mararanasan ko.
We act like a married couple sa totoo lang. Naging routine ko na ang ipaghanda sya ng almusal sa umaga bago sya pumasok sa trabaho, at sabay kaming kakain. Mag-uusap ng kung ano-ano. Ipinaghahanda ko rin sya ng masuuot nya.
I don't know when and how it started but it became natural for me to those things. He didn't complain even. Well except pag nagluluto ako, kesyo bawal daw ako mapagod or what so ever. Pero lagi ko pa rin sya nahuhuling nakatingin sa akin ng naka ngiti.
That is why sometimes i can't help but wonder what he's thinking.
Hindi na rin ako madalas mabagot dito sa bahay dahil mas madalas na inuuwi nya nalang ang trabaho nya dito. Mas madalas na samahan nya ako. Manunuod kaming dalawa... well mostly ako lang talaga ang nanunuod habang nasa tabi ko sya, gumagawa ng paper works nya at paminsan minsan akong kinakausap. That's enough for me. His just mere presence is enough for me.
Everything between us is doing great since that day... i can't explain how great it is. Hindi rin namin napag-uusapan kung ano ba talagang meron kaming dalawa. Ano na nga ba ang status namin. Status doesn't matter to me anymore. What we have now is enough for me. One thing i am sure... is that I'm happy. He makes me happy. He makes me feel love. He takes care of me and the baby. Yun ang totoo. And i want things to stay that way.
At dahil mainit ang panahon, In the end isang isang blue summer dress na binili sa akin ni Mommy last year ang napili kong isuot, once ko palang naman itong nagamit. Since it was a summer dress sakto lang ito sa akin at hindi maiipit ang tyan ko. Nagdesisyon din akong mag sandals nalang. Simpleng black flip flop havaianas.
Matapos kong magbihis ay lumabas na ako ng closet at naglakad papalapit sa vanity table. Paupo na sana ako ng marinig ko ng bumukas ang adjoining door ng kwarto namin. Sumilip lang sya at hindi pumasok.
"Baby? Are you done?" Narining kong tanong nya.
For some reason... Baby? Had become his endearment for me.
Hindi ko na naman napigilang hindi mamula ang pisnge ko, kaya nag-iwas agad ako ng tingin. Pati ang tibok ng puso ko bumilis na naman dahil lang sa simpleng pagtawag nya sa akin ng ganun.
Kung dati naiirita lang ako pagtinatawag nya ako ng ganyan. Iba na ngayon! Pakiramdam ko sasabog ang mukha ko sa hiya! Ilang beses na akong nag tangkang pigilan sya sa pagtawag sa akin ng ganun but in the end i can't make him stop. Because probably deep inside... I know that i don't want him to stop calling me that way. Deep inside i love it when he called me that way. Deep inside i know na kinikilig ako pag tinatawag nya ng Baby!
"A-Almost done." nahihiyang sagot ko. Humarap ako sa vanity mirror para makapag alagay ng konting make up. Para lang magkakulay ang mukha ko.
"Alright... i get the car ready." sabi nya saka umalis.
Nang matapos ako ay kinuha ko ang bag ko at agad akong lumabas ng bahay. Naabutan ko si Lorenzo nakatayo sa tabi ng sasakyan nya. Naka suot sya ng mustrad colored tokong pants at white polo shirt. Simple lang pero ang lakas pa rin ng dating. Parang model na galing magazine!
"You look wonderful... as always." He said smiling ng makita nya akong papalapit sa kanya. I just rolled my eyes. Things i've learned about him these past few weeks is that one... there is a flirt side of him.
Kung nung una lagi akong natitigilan at namumula sa nga compliments nya, hindi na ngayon. Pakiramdam ko binobola nya lang ako. Pakiramdam ko naglolokohan nalang kami. O nagsawa nalang talaga ako. Wala kasing araw na wala syang compliment para sa akin.
I once ask him kung ganyan ba sya sa lahat ng babae nya. But he only got annoyed with me. Naka kunoot ang noo nyang sinabi na saa akin lang daw sya ganun. Natawa ako at nagkibit balikat nalang.
"Thanks. You too." Sabi ko nalang ng nakangiti, ayaw ko ng humaba ang bolahan naming dalawa. Agad naman nya akong pinagbuksan ng pinto.
Nang makasakay na ako at naayos na nya ang i-seat belt ko saka lang sya umikot para makasakay na rin. Lagi yan ganyan... gusto nya sya ang mag-aayos ng seatbelt ko tuwing aalis kami. Para sure daw na safe!
Masyadong OA no? Para namang hindi ko iingatan ang sarili ko.
Hindi naman nagtagal ang byahe namin at nakarating na kami sa mall.
Naglakad kami papasok ng mall habang hawak hawak nya ang kamay ko. Sa department store nya ako dinala. At laking pasasalamat ko dahil doon. Ayaw ko kasing branded clothes ang bilhin namin para kay baby, sandali lang naman kasi nya gagamitin ang mga ito. Before we knew it siguradong malaki na agad ang baby namin. One more thing ayaw kong lumaki syang spoiled. Gusto kong palakihin ang anak ko katulad ng pagpapalaki ni Mommy sa aming magkakapatid.
Nang marating namin ang baby section ay agad akong tumingin ng mga newborn clothes at lampin. Nakaka-excite lang kasi. Nung nagta-trabaho pa ako at naka assign sa NICU araw araw akong may binibihang newborn. Pero ilang buwan nalang sariling baby ko na ang bibihisan at aalagaan ko. Now i can't wait to see him.
Sa sobrang excited ko kakatingin ng gamit ni baby dahil hindi ko na namalayang wala na pala si Lorenzo sa tabi ko. Lumabas ako sa aisle, Iginala ko ang tingin ko sa paligid para hanapin sya. Sa hindi kalayuan ay nakita ko syang magiliw na pumipili ng damit ang alis. Sa tantya ko pang 2 to 3 years old ang damit na hawak nya. Nakangiti sya habang kinakausap ang sales lady na sa tingin ko naka assign sa section na yun.
Parang bigla akong nainis. Halata sa mukha ng babaeng yun na masyado syang natutuwa kay Lorenzo! Medyo mapula pa ang pisnge nya! So, kinikilig sya ganun? Then i notice na kahit yung ibang napapadaan sa gawi nya ay napapatingin sa kanya saka nagbubulugan. Ganun din ang ibang pang Sales lady na malapit sa kanya. Halatang tuwang tuwa at kinikilig sila sa kanya.
I hate it. I don't like it. I don't like it when they look at him like he's some kind of meat na pwede nang kainin. Naglakad na ako papalapit sa pwesto nya. At inilagay ang mga dala ko sa push cart.
Saka ko lang napansin na halos mapuno na nya ang dala nyang push cart! I saw a lot of feeding bottles! And other unnecessary things!
I'm planning to breast feed for god sake! No! I'm going to breast feed! Kaya hindi namin kailangan ang ganyan karaming feeding bottle! Remind me put that back later.
"What are you doing? What are these?" I asked him bit irritated. Nakaturo ang daliri ko sa mga laman ng push cart. Pero parang wala syang narinig.
"Your here, Baby! What do you think?" Tanong nya habang hawak hawak ang isang kulay itim na terno ng damit.
"It's cute pero masyado pa yang malaki para baby natin. Hindi nya pa yan masusuot agad." Sabi ko nalang. Ayaw kong makipagtalo sa kanya. Pakiramdam ko kasi bigla akong napagod. Isa pa kahit na nandito na ako sa tabi nya hindi pa rin natitinag yung babae sa kakatingin sa kanya. Can't they see my baby bumb? Bwisit talaga! Bakit kasi ang gwapo gwapo eh!
Sa inis ko kinuha ko yung push cart saka itinulak para maibalik ko yung mga kung ano ano nyang pinag kukuhang hindi naman kailangan. Magiging kalat lang to sa nursery room eh.
"Why are you putting it back?" Narinig kong tanong nya mula sa likod ko.
"Dahil hindi natin sila kailangan." Inis na sagot ko. Nang matapos kong ibalik ang sa tingin ko hindi naman kailangan ay naglakad na ako papunta ng cashier. Nakasunod lang sya sa akin, hindi sya nagsalita. Proabably ramdam nyang bad mood na naman ako. I think nasanay na sya sa pagiging bipolar ko.
I know i'm being unreasonble. Wala naman syang ginagawa pero naiinis pa rin ako sa kanya. Naiinis ako dahil ang bait nya! Naiinis ako dahil ang dali lang sa kanyang ngumiti sa ibang babae! Naiinis ako dahil ang gwapo nya! Naiinis ako sa sarili ko! Nai-stress na naman ako!
Matapos nyang makapagbayad ay lumabas kami agad ng department store. I told him to wait for me malapit sa restroom because i badly want to pee. My baby keep on pressing my bladder kaya madalas akong naiihi. Ganun naman talaga ang buntis lalo pa't 7 months na ako.
Paglabas ko ng restroom agad ko syang hinanap. Medyo natagalan kasi ako dahil may pila, naisip kong baka naiinip na sya. Nakita ko naman agad syang nakatayo sa may railings. Napakunot ang noo ko ng makita kong tumawa sya. Saka ko lang napansin na may kausap syang isang magandang babae. Habang nakapila ako kanina hindi ko maiwasang hindi ma-guilty dahil sa ginawa ko kanina. Balak ko sana mag-sorry sa kanya pero nagbago na ang isip ko.
An elegant sophisticated kind of woman. Itsura palang nya alam mo nang ka-level nya ng estado sa buhay si Lorenzo. Masaya silang nag-uusap na para bang sila lang ang tao dito sa mall. Kahit yung mga naglalakad napapatingin sa kanila saka magbubulungan na bagay na bagay silang couple.
I know it's not right to feel jealous. But i am so damn jealous right now! I though i already learn my lesson the last time na nag-assume akong babae nya ang pinsan nyang naabutan ko sa condo nya. But seeing him right now with other girl napapangunahan na naman ako ng emosyon ko. I don't want to repeat the same mistake again kaya sinibukan kong pakalmahin ang sarili ko.
Pero walang nangyari, hindi ko pa rin maiwasan ang sarili ko mag-isip ng kung ano ano. Paano kung may past pala sila nyang babae na yan. Paano kung may relasyon pala sila. Paano kung sya talaga ang gusto nya.
Nag sisimula na naman akong mag-overthink... I admit that i tend to overthink things when it comes to him. And i want to be selfish when it comes to him. So can I?
Wala sa sarili kong naglakad papalapit sa kanya. Nangmakalapit ako ay agad kong hinawakan ang kamay nya at hinila sya paharap sa akin saka ako tumingkayad para mahalikan sya sa labi. Alam kong nagulat sya sa ginawa pero ilang sigundo lang ay sinagot nya ang halik ko. Hindi ko alam kung anong sumapi sa akin para gawin to pero hindi ako nagsisi. I want all the women na nakakakita sa amin to know that this man is mine.
Nakarinig kami ng pagtikhim dahil para maghiwalay ang mga labi namin. Saka ko lang naisip ang ginawa ko.
"I'm sorry." I blurted a little to fast without looking at her. Suddenly i felt embarassed. I feel my cheeks go bright red. Mahigpit akong napayakap kay Lorenzo para maitago ang mukha ko.
Narinig ko ang mahinang pagtawa nila. I felt him snake his arm around my waist and pull me closer. Nag-sorry din sya dun sa babae, sabi nya it was just pregnancy hormone. He was about to introduce us nang may tumawag dun sa babae kaya nag-paalam na sila sa isa't isa. Hanggang maka-alis yung babae nakayakap pa rin ako sa kanya. Nahihiya talaga ako sa ginawa ko pero hindi ako nagsisisi.
I really do love this man. That is for sure. Mas lalo ko pa yung napapatunayan yun sa mga araw na lumilipas na kasama ko sya. And seeing those women earlier look at him with admiration -- no, just seeing them look at him... just merely looking at him makes me jealous. Seeing him talk to other girls makes me afraid.
I pull back a little to look at him. Napansin nya siguro nakatingin ako sa kanya dahil liningon nya ako. Nagtagpo ang mga mata namin. Ito na naman ako. Lagi nalang akong ganito. Ang dami na namang tanong ang gusto kong itanong sa kanya pero hindi ko maisa-boses. I just continue staring at him. In my mind nasabi ko na sa kanya lahat ng iniisip ko. While he is just stared at me with curiosity and confusion.
What should i do to make you mine and mine alone? Can i just lock you up in the house so, that one would be able to see what i saw in you? If i have the power to make you invisible to others i wont hesitate to use it.
"Is there something wrong?" He ask. Umiling lang ako bilang sagot saka sya niyakap ulet. I don't want him to see me. Because i feel like crying right now. I felt him hug me back.
After a few minutes humiwalay sya ng yakal at nag-ayang kumain. Kapon na rin naman at medyo gutom na ako. Kaya pumayag na ako. Hinawakan nya ang kamay saka kami naglakad papunta kainan. Napansin kong wala yung mga pinamili namin kaya tinanong ko sya. Pinadala nya na daw sa kotse. Ano pa bang aasahan mall nila to marami syang pwedeng mautusan.
My own ghost is chasing me again.
I love you.
Those eight letter, three words I have told him inside my head a plenty of times already. Though i can't say it out loud. Though i want so much to tell him i love him, i can't. For some odd reason everytime i tried saying those words i was tounge-tied. I can't let it out. I can't voice it out.
Every damn time i want him to feel my love.. show him my feelings, I just can't seem to express it. Because I don't know how. And I'm afraid.
What you said to me that night, are they true? Are you really sure of your feelings for me? Your love, are they true already? Did you already saw your future together with me? Can't you live without me?
I have tons of questions, but i can't ask him those. I feel pathetic. I feel like crying. Tears starting to swell up my eyes. It scares me. Just thinking about it. Thinking that eventually he would leave me is like a nightmare waiting for me.
Because maybe -- No! until now i'm still scared. Na darating yung araw na yun, na iiwan nya rin ako. Na magsa-sawa na syang intindihin ako. Na isang araw mare-realize nyang hindi pa ako sapat para sa kanya. That he's better off without me. Na darating yung araw na may makikilala pa syang mas hihigit sa akin. Someone who would care and love him more than i can do.
Akala ko okay na ang lahat. As long as he's with me. As long as he makes me happy. I though that's enough for me. Pero hindi pala. Akala ko lang pala yun. I just choose to ignore my uncertainties. Dahil wala akong nakikitang competion para sa atensyon nya. But now... now that i saw other women look at him. The fear resurface.
Yes... I am sacred -- no, i'm terrified for that day to come. I don't know what would happen to me if that day really do come. I don't know and I don't want to know!
Fear of him leaving me is my ghost.
"Hey! Can you give me some peace of mind? Can you give an assurance? A proof that you already love me? I don't want to assume thinks anymore. Because if this continue, I think i'm going crazy."
I wanted so much to tell him those words. But just like always i couldn't voice it out. Because i'm a coward. I'm being a coward that is why it was hard for me.
At the same time... deep down inside me. I know that I'm just afraid. I'm afraid to hear his true feelings for me. I'm afraid to hear his answers to all of my unspoken questions.
To sum it up. I'm afraid and scared to be rejected. To be left behind. To be unworthy of him. And that is my greatest fear.
----------
04-10-15