Unicode
ထမင်းစားပြီး၍ လောင်းရိပ်က စာဖတ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသလို မောင်လည်း အိပ်ခန်းဆီသို့သာ ဦးတည်လိုက်သည် ။
မနက်က အနမ်းခံလိုက်ရသည့် ကိစ္စကြောင့် မျက်နှာပူနေသဖြင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မသိမသာ ရှောင်နေကြတာလည်း ပါသည် ။
ဒီနေ့ ပါလာတဲ့ အလုပ်က သိပ်တော့မများ ။
ကုတင်ပေါ်တွင် မောင် ကျကျနနထိုင်လိုက်ပြီး ဟိုစာရွက် ဒီဖိုင်ထဲပို့ ဒီစာရွက် ဟိုဖိုင်ထဲပို့ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေပါသည် ။
မိုးက မသည်းသေးသဖြင့် မောင်၏ စိတ်တို့ တည်ငြိမ်နေပါသေး၏။
သို့သော် ထစ်ချုန်းလာသည့် မိုးခြိမ်းသံကြောင့် လူတစ်ကိုယ်လုံး.တုန်တက်သွားသည် ။
မိုးခြိမ်းသံကြားသည်နှင့် သူ ပထမဦးဆုံး သတိရမိသည်က မေ ။
မေနှင့်အတူ မေ့ကို ထားပစ်ခဲ့သော နေရာ၊မေ သေဆုံးမှုနှင့် မောင့်အပေါ် လူအများ၏ စက်ဆုပ်နေသည့် အကြည့်များ ၊ မိဘများ၏ အမုန်းမျက်လုံးများ အပါအဝင် မောင်ချစ်ရတဲ့ လောင်းရိပ်၏ နာကြည်းနေသည့် မျက်ဝန်များ စသည့် ဖြစ်စဥ်အားလုံးက ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားကြီးပေါ်တွင် ပြနေသည့် ရုပ်ပုံများလို တစ်ခုပြီးတစ်ခု မောင့်ခေါင်းထဲမှာ နေရာယူလာတော့သည် ။
မိုးခြိမ်းသံများကြီးစိုးနေပြီး မိုးရွာသည့်ညက မောင့်အတွက်တော့ ငရဲတစ်ခုအလား....စိတ်အစဥ်တို့ ခြောက်ခြားရသည် ။
ကြီးမားကျယ်လောင်လှသည့် မိုးခြိမ်းသံကို ကြောက်သည် ။ ထိုအသံအား မကြားနိုင်စေရန် မောင် ပုန်းချင်သည် ။
မည်သူမှ မမြင်နိုင်သည့် နေရာဆို ပိုမှန်လိမ့်မည် ။
မောင်၏ စိတ်အစဥ်တို့က ကစဥ့်ကလျားမို့ အခန်းပတ်ဝန်းကျင်နေရာများအား ကောင်းကောင်း မမြင်နိုင်တော့ချေ။
ကုတင်ပေါ်မှ လူးလိမ့်၍ ပုန်းခိုးရမည့် နေရာကို လိိုက်ရှာရင်း ကုတင်ခြေရင်းကြမ်းပြင်ဆီသို့ သွားမိသည် ။
မောင့်ကိုယ်လုံးလေးက စောင်နဲ့ ကုတင်နဲ့ ကွယ်နေတာပဲလေ ။ ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်ပါဘူး ။
မောင်၏ ဖြစ်စဥ်တို့က လုံခြုံသော နေရာတစ်ခုကို လိုအပ်နေသည့် ကောင်ငယ်လေးတစ်ယောက်လိုပင် ။
"မမြင်နိုင်တော့ပါဘူး... ဟုတ်တယ်... ဘယ်သူမှ မြင်ရမှာမဟုတ်ဘူး.... မေမေကော ၊ အဘွားကော ၊ ဦးရိပ်ကော...လူတွေအကုန်လုံး မောင့်ကို မမြင်ရဘူး...မြင်နိုင်ကြမှာမဟုတ်ဘူး... မောင် ပုန်းနေတာ လုံခြုံပါတယ် "
ချွေးသီးချွေးပေါက်တို့က မောင့်မျက်နှာ တစ်ဝိုက်နှင့် တစ်ကိုယ်လုံး စိုရွှဲစ ပြုလာသလို... ချမ်းနေသည့်အလား ခန္ဓာကိုယ်လေးကလည်း တုန်ယင်ကာနေသည် ။
မျက်ဝန်းအစုံတို့ကို စောင်ဖြင့် အုပ်ထားသလို အသိစိတ်တို့ကလည်း ကယောင်ချောက်ချား....
မိုးရွာ၍ မိုးခြိမ်းတိုင်း ခံစားရသည့် ဝေဒနာတစ်ခု ဖြစ်နေပါသော်လည်း မောင့်အတွက် အခုထက်ထိ နေသားမကျနိုင်သေး..သတ္တိတို့ မရှိနိုင်သေးပါလေ ။
"မောင်!!"
လောင်းရိပ်၏.ခေါ်သံကို မောင်ကြားရပါ၏ ။ မည်သို့မည်ပုံ ခေါ်သည်မသိနိုင်ပါပဲ ခေါ်သံဟူသော အသိဉာဏ်တစ်ခုသာ ရှိလေသည် ။
မောင့်အနားသို့ လောင်းရိပ်ရောက်လာသည် ။ စောင်အောက်တွင် ကျုံကျုံ့လေးထိုင်ကာ မျက်နှာကို လက်ဝါးကလေးဖြင့် အုပ်ထားသည့် မောင်...တစ်ခုခုကို အလွန်အမင်း ကြောက်နေသည့်ပုံပါလေ ။
"ဦးရိပ် မောင့်ကို ရှာတွေ့သွားပြီ.... မောင် ပုန်းနေတာကို တွေ့သွားပြီ...ကြောက်တယ်...ဦးရိပ် မောင့်ကို မုန်းတယ်ပြောပြီး ကျောခိုင်းမှာကို ကြောက်တယ်...
...အရင်က မောင်ပုန်းရင် ဘယ်သူမှ မတွေ့ပါဘူး.....အခု...အခု... ဦးရိပ်ရှာတွေ့နေပြီ....ထပ်ပုန်းရမယ်...ဟုတ်တယ်...ပုန်းဖို့နေရာ လိုက်ရှာရမယ် "
"မောင်....မောင်..."
လောင်းရိပ်၏ လက်နှစ်ဖက်က မောင်၏.ပုခုံးကို လှုပ်ရမ်းနေပါသော်လည်း မောင်ကတော့ အသိစိတ်မဲ့သူ တစ်ယောက်လို အဆက်မပြတ်သော စကားများသာ ဆိုနေသည် ။
စိတ်ပူလှပါ၏ ။ မောင်၏ ...ကြောက်လန့်နေသော....မတည်ငြိမ်သော မျက်ဝန်းအိမ်တို့က လောင်းရိပ်ကို အလွန် တုန်လှုပ်စေသည် ။
အေးတိအေးစက် ခံစားချက် မရှိသလို နေနေတတ်သည့် မောင်က ယခုတွင် ကြောက်လန့်မှု ၊ ဝမ်းနည်းမှုများက မျက်နှာပေါ်တွင် ထင်ပေါ်နေသလို နှင့် ပုန်းကွယ်ချင်နေသော စိတ်အစုံကို မျက်မြင်တွေ့နေရပါသည် ။
"မောင်....သတိထားပါဦးကွာ...မောင်"
"မုန်းတယ်ဆိုပြီး မပြောနဲ့ဦးနော် ဦးရိပ်.....နေဦး....မောင်....အား....."
မြေကြီးပင် တုန်သွားလောက်အောင်ထိ ထစ်ချုန်းသွားသည့် မိုးကြောင့် မောင်၏ မျက်ဝန်းအစုံကို မှိတ်ကာ နားနှစ်ဖက်အား လက်ဖြင့် ပိတ်ထားလေသည် ။
"မုန်းနေကြပြီ....မောင့်ကို သူတို့ မလိုချင်ကြတော့ဘူး.....မောင်သေသွားတာကို မြင်နေချင်ကြတာ"
"မောင်....မဟုတ်သေးဘူးလေ...ကိုယ့်ကို မခြောက်ပါနဲ့ကွာ....ဒီလိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့... မောင်...သတိထားပါဦး "
မောင်၏ ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ လောင်းရိပ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားသို့ ယူလိုက်မှ မောင် သတိထားမိသွားသလို တုန်လှုပ်နေသည့် စကားသံတို့ အနည်းငယ်ပြေလျော့သွားသည် ။
"အာ...ဦးရိပ်ပဲ...ဦးရိပ်ကော မောင့်ကို သေစေချင်တာပဲလားဟင်..."
"မောင်...စိတ်ကိုလျှော့ထားလေ...အရမ်းကြီး မတွေးပါနဲ့"
"ဒါပေမယ့်.....မောင် သေလို့မရသေးဘူး...မေက ပြောတယ်...မေမေ့ကိုကော ဦးရိပ်ကိုကော စောင့်ရှောက်ပေးတဲ့...မောင် သေချင်တာတောင် သေလို့မရသေးဘူး....ဟားဟား...."
မောင်၏ မျက်ဝန်းရှိ မျက်ရည်များ...တစ်ပေါက်ပေါက် ဆက်တိုက်သာ ကျဆင်းနေသလို ခြောက်ကပ်ကပ်ရယ်သံတို့က မိမိကိုယ်ကို စိတ်ပျက်နေသည့် ခံစားချက်တို့ ရောယှက်နေသည် ။
"မောင်....ပင်ပန်းနေပြီ..... မောင် အသက်မရှင်တော့လို့ မရဘူးလားဟင်...တကယ်ကို လက်လျှော့ချင်ပြီ "
စကားသံတို့က အဆုံးသတ်တွင် ဖိအားတို့ လျော့ကျသွားသည့်အလား အင်အားတို့ မရှိပါတော့ချေ ။
"မောင်ရယ် "
ငြိမ်ကျသွားသော မောင်၏ ကိုယ်လုံးလေးအား ပွေ့ယူလျက် လောင်းရိပ် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်ကာ မောင့်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်၌ ထိုင်စေလျက် ရင်ခွင်အတွင်းသို့ ထည့်ကာ ဖက်ထားလိုက်သည် ။
မောင်၏ ပုခုံးတို့က တုန်ရီနေသည်မှာ ယခုတိုင် မပျောက်သေးပါချေ ။
လောင်းရိပ် မျက်ရည်များ တားဆီးမရနိုင်အောင် ကျလာသည် ။
မောင်၏ နာကျင်မှုတို့က လောင်းရိပ်၏.ရင်ကိုပါ ရိုက်ခတ်လာသလိုပါပင် ။ ဖိအားသည်က ပြင်းလွန်း၏ ။
မောင်ဆိုလျှင် မည်မျှ ခံစားရမည်ကို မတွေးနိုင်ပါတော့ချေ ။ မတွေးရဲတာဆိုလျှင် ပိုမှန်ပါလိမ့်မည် ။
အတိတ်၏ ဖိအားတို့က မောင့်အပေါ် ဘယ်အချိန်မှ ပြေလျော့နိုင်ပါတော့မလဲ ။
ဖက်ထားသည့် လူသားလေးက ရင်ခွင်ထဲတွင် အနည်းငယ် ငြိမ်လာပါ၏ ။
တတွတ်တွတ်ပြောနေသော စကားသံတို့လည်း ငြိမ်လာသလို အပြင်၌ မိုးကလည်း တိတ်သွားသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ငြိမ်သက်နေပါတော့သည် ။
"မောင်..."
လောင်းရိပ်၏ ခေါ်သံကြောင့် မောင်၏ မျက်ဝန်းများ ပွင့်ဟ လာပါသည် ။
ကြောက်ရွံ့ရတာ ပင်ပန်းနေသေးသလို မျက်နှာက ရှိရင်းစွဲထက် ဖြူဖျော့လျက်...
"အဆင်ပြေရဲ့လား ဘယ်လိုနေသေးလဲဟင် "
"ခဏနေ အဆင်ပြေမှာပါ... မိုးရွာရင် မိုးခြိမ်းရင် ဖြစ်နေကြပါ ကိစ္စမရှိပါဘူး "
ဖြစ်နေကြတစ်ခုလို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး.ပြောနေသော်လည်း မောင်၏ ခံစားချက်တို့က ပေါ့ပါးနေသည် မဟုတ်ပါချေ ။
"အရင်တုန်းကကော မောင်ဘယ်လိုများ.နေခဲ့ရလဲကွာ "
"ဒီလိုပဲ.... ဒီလိုပဲ တစ်ယောက်ထဲပဲ ထင်တယ်.....မောင် မမှတ်မိဘူး...အခုတော့ ဦးရိပ် ရှိနေတာပေါ့လေ "
"....."
တစ်ယောက်တည်းသာ ဝေဒနာကို အံတုနေသည့် မောင့်အဖို့ နှစ်သိမ့်စကားပြောရန် လောင်းရိပ် မတတ်နိုင်ချေ ။
"မနက်ရောက်ရင် မေ့သွားပြီး အဆင်ပြေသွားမှာပါ... မောင့်ကို အရမ်းကြီး စိတ်မပူပါနဲ့ "
အများကြီး.ခက်ခဲခဲ့တာပဲ ။ မောင်နဲ့ ပိုနီးလာလေ မောင့်ရဲ့ ဒဏ်ရာ နက်နက်တွေကို လောင်းရိပ် မြင်ရလေပါပင် ။
မောင် နာကျင်သလို သူပါထပ်တူနီးပါး နာကျင်နေရသည် ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် မောင့်ရဲ့ ဒဏ်ရာတွေကို ကူပြောင်းယူပစ်လိုက်ချင်သည် ။
"ဦးရိပ်ရဲ့ ရင်ခွင်က နွေးလိုက်တာ "
မောင်၏ ခေါင်းလေးက လောင်းရိပ်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုး၍တိုး၍ ဝင်လာသဖြင့် အလိုက်သင့်ကလေး ဖက်ထားမိသည် ။
"ဒါဆို ဒီတိုင်းလေးပဲ ဆက်နေနော် "
"ဟင့်အင်း..... မောင်က ဦးရိပ်ရဲ့ အဝေးမှာပဲ နေမှာ "
သူ့ဘက်က ဘယ်လောက်ပင် အပြုအမူတို့ ပြောင်းလဲနေပါစေ မောင်ကတော့ အတိတ်က အကြောင်းကိုသာ ဂရုစိုက်ပြီး ရုန်းထွက်ဖို့ မကြိုးစားပါလေ ။
"မနေရဘူး မောင်....ကိုယ်ခွင့်မပြုဘူး မောင် နေရင်တောင် ကိုယ်က လိုက်ကပ်မှာ "
"ဦးရိပ်က မောင့်ကို ချစ်နေတာလား "
"ဟုတ်တယ် ကိုယ် မောင့်ကို ချစ်တယ် "
"ဒါဆို မေကကော မေကို မေ့သွားနိုင်ပြီလား "
မောင်၏ အမေးကို ဖြေဖို့ သင့်တော်သည့် စကားလုံးကို ရှာ၍ မရနိုင်သေးပေ ။သူ မေကို ချစ်ခဲ့သလားဆိုတာ တကယ်ကို ဝေးဝါးစွာ ရှိနေခဲ့ပါတော့သည် ။
သူသိသည်က သူ့စိတ်အစဥ်ကို စိုးမိုးထားခဲ့သည်က မောင်ဟူသော ကောင်ကလေးပင် ။
"ဟင်း.....မမေ့နိုင်သေးဘူးမလား "
ခြောက်ကပ်ကပ်ရယ်သံနှင့်အတူ စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်းများလည်း ပါနေသည် ။
"မဟုတ်ဘူးမောင်.....ကိုယ် မောင့်ကို ချစ််တယ် ၊ ကိုယ်သေချာသိတာက ကိုယ်မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ် အရင်ကတည်းက ချစ်နေမိခဲ့တာပဲ ၊ ကိုယ့်မှာ မောင်နဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ မှတ်ဉာဏ်သာ အများဆုံးရှိခဲ့တာပါ.... ကိုယ်...ကိုယ်သင့်တော်တဲ့ စကားလုံးတွေကို မပြောတတ်ဘူး.ဖြစ်နေတယ် မောင် ၊ပြီးတော့.... မောင် ကိုယ့်ကို စိတ်ပျက်သွားမှာကိုလည်း ကြောက်တယ် "
"မောင်က ဦးရိပ်ကို စိတ်မဆိုးဖူးပါဘူး စိတ်ပျက်မှာလည်း မဟုတ်ဘူး ၊ ဒီတိုင်း...ဒီတိုင်းလေး ကြည့်နေရရုံနဲ့တင် ကျေနပ်ပြီ "
ရင်ခွင်ထဲမှ ကောင်လေးက လောင်းရိပ်၏ ပါးတစ်ဖက်က သူ၏ လက်သေးသေးလေးဖြင့် ကိုင်လျက် ပြောလာလေသည် ။
လောင်းရိပ်၏ ပါးပြင်ပေါ်ရှိ လက်ကလေးပေါ််ကို လောင်းရိပ်၏ လက်က ထပ်မံ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။
မောင်၏ မျက်ဝန်းများက အနည်းငယ် ပြုံးနေပါ၏ ။
"ချစ်တယ်မောင်...ကိုယ် မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ် "
"ဒီစကားကို သေချာစဥ်းစားပြီးမှ ပြောပါ ဦးရိပ် .... ၊ မောင်က အချစ်ခံရဖို့ ကံပါလာတာ မဟုတ်ဘူးဗျ.... မောင့်ကို ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့လူလည်း မရှိသေးဘူး "
"လူတိုင်းက အချစ်ခံရဖို့ ထိုက်တန်ပါတယ် မောင်ရယ်....
ကိုယ် မောင့်ကို တကယ်ချစ်မြတ်နိုးတာပါ "
ပါးပြင်ပေါ်မှ လက်ကို ပြန်ရုပ်လိုက်ကာ လောင်းရိပ်၏ မျက်လုံးတစ်ဝိုက်ကို လက်ချောင်းလေးဖြင့် လာထိသည် ။
" မယုံနိုင်ဘူး.... ဦးရိပ်... မောင့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ မောင် မယုံရဲဘူး ၊ ဒါပေမယ့် ဦးရိပ်ရဲ့ စိတ်ရင်းဆိုတာလည်း မောင်သိနေတယ် "
"မောင် ယုံအောင် ကိုယ်ကြိုးစားမှာမို့ မောင်က ကိုယ့်ကို လက်ခံပေးလေ ၊ ကိုယ့်ကို တွန်းမထုတ်နေဘဲနဲ့ လက်ခံပေးပါ "
မိုးပေါက် အနည်းငယ်က အိမ်အမိုးပေါ်သို့ ကျနေသံကို ကြားလာရသည် ။ မတိုးမကျယ်သော မိုးထစ်ချုန်းသံကလည်း ကြားလာရသည်မို့ တည်ငြိမ်နေသည့် မောင်...ပြန်၍ တုန်ယင်လာပြန်သည် ။
"မောင်.....မောင့်အနားမှာ ကိုယ်ရှိနေတယ်လေ ၊ မောင် ပုန်းလို့ရတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ ရင်ခွင် ရှိနေတာမို့ အရမ်းကြီး.မကြောက်ပါနဲ့တော့နော် "
မောင်၏ မျက်ဝန်းများက မျက်ရည်များဖြင့် ပြည့်လာသလို လောင်းရိပ်၏ လည်တိုင်အား လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပိုတိုး၍ ဖက်ထားသည် ။
"မောင်....မငိုဘူးနော် "
"ငိုချလိုက်ပါ...မောင်ရယ်.၊.. မောင့်ရင်ထဲ ပေါ့သွားပါလိမ့်မယ်...စိတ်ကို တင်းမထားပါနဲ့ ၊ ကိုယ့်ရှေ့မှာ မောင် စိတ်ရှိတိုင်းနေလို့ရပါတယ် "
ထိုသို့ပြောလိုက်ခါမှသာ ကလေးတစ်ယောက်လို ငိုကြွေးလာသည့် မောင်...
လောင်းရိပ်၏ ရင်ဘတ်တို့၌ စိုစွတ်မှုကို ခံစားရသဖြင့် မောင့်မျက်ရည်များ.စီးဆင်းရာက သူ၏ အကျီရင်ဘတ်ဆိုတာ ပြောစရာပင်မလို ။
"ဦးရိပ် စကားကို မောင် နားထောင်တာနော်....
ဦးရိပ်က ငိုဆိုလို့ ငိုတာ "
ငိုရင်းတန်လန်း ပြန်ပြောနေသည့် မောင်က ချစ်စရာအတိ ။
သူ့စကားဆို မြေဝယ်မကျနားထောင်ပါသည်ဟူ၍ အမှတ်ယူနေသလားပင် ။
"ဟုတ်ပါ့ဗျာ....ကိုယ်က ငိုခိုင်းလို့ ကလေးက ငိုတာပါ "
"....."
"ကဲ အိပ်ယာပေါ် သွားရအောင်နော်...ကြမ်းခင်းက အေးတယ် "
မောင်၏ ကျောပြင်နှင့် ဒူးခေါက်ကွေးကို မ၍ ချီရန် ပြင်လိုက်သောလည်း အငိုတိတ်သွားသည့် မောင်က လောင်းရိပ်၏.လည်တိုင်အား.ဖက်ထားသည်ကို ဖြည်လိုက်ကာ ခြေထောက်လေး နှစ်ဖက်က လောင်းရိပ်၏ ခါးကို လာခွသည် ။ ထို့နောက် ရင်ချင်းအပ်ကာ လောင်းရိပ်၏ လည်တိုင်ကို ပြန်ဖက်သည် ။
"ဟိုလိုချီရင် ဦးရိပ် ခါးနာသွားမှာစိုးလို့ "
"ဒီလိုချီရင်ကျ မနာဘူးပေါ့ "
"မသိဘူး ဟိုလို.... မောင့်ကို ပက်လက်အနေအထားနဲ့ ချီတာ မကြိုက်ဘူး "
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ....မောင့်သဘော မောင့်သဘော "
ခါးကို ခွထားသည့် ကောင်လေး၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးအား ပြန်၍ ဖက်ထားလိုက်ပြီလျှင် မတ်တတ်ထရလေသည် ။
အိပ်ယာဆီသို့ မရောက်ခင်တွင် မောင်၏ စကားသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသဖြင့် မောင်အား.ကုတင်ပေါ်သို့ မချသေးဘဲ မတ်တတ်ရပ်လျက်သာ ချီထားလျက် နားထောင်လိုက်သည် ။
"သီချင်းဆိုပြပါလား...."
"ဟင်? "
"ဘာမှ မဟုတ်တော့ပါဘူး "
"ဒီကလေးလေးက ပူဆာတတ်သားပဲ "
"မဟုတ်ပါဘူး "
"ပူဆာပါလို့ မောင် ပူဆာတာကို ကိုယ်က ဖြည့်ဆည်းပေးချင်တာ "
"..."
"ကဲ ဘာသီချင်း နားထောင်ချင်လဲ "
"မသိဘူး...ဦးရိပ် ဆိုချင်တာဆို မောင်က ဦးရိပ်ကြိုက်တာ အကုန်ကြိုက်တယ် "
ဆိုမည့်သီချင်းကား....လောင်းရိပ်လည်း မသိပါတော့ချေ ။
သီချင်း.နားမထောင်ဖြစ်သည်မှာ ဘယ်ကတည်းကလည်း မသိတော့ ။ ဘာသီချင်းများ ပေါ်နေသည်လည်း မသိ ။
စိတ်ထဲပေါ်လာသည်ကတော့...
"......မိုးရွာသလို ငိုနေတဲ့ ကလေးရယ်..."
အစပျိုးလာသည် သီချင်းသံကြောင့် နီးနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ခွာလျက် မောင်က လောင်းရိပ်ကို ဝိုင်းစက်နေသော မျက်ဝန်းများဖြင့်.ကြည့်သည် ။ ညမီးအိမ်၏ အလင်းက မောင်၏ အရည်လဲ့နေသည့် မျက်ဝန်းတို့ကို ပို၍ အထောက်အကူပြုနေသလို လှပလှပါ၏ ။
"ဒါက ကလေး သီချင်းလေ "
"မောင်က ကလေးပဲလေ ကိုယ်က ကလေးသီချင်းပဲ ဆိုမှာပေါ့ "
"ဟုတ်ပါဘူး...မောင်က.လူကြီး "
"ဪ.... လူကြီး ဖြစ်သွားပြီကိုး....ဒါဆို.ကိုယ်သီချင်း ဆက်မဆိုရတော့ဘူးလား "
"ဆိုပြ... "
"ဟင် "
"ဆက်ဆိုပြလို့ "
"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ "
ချီလျက် အနေအထားနှင့်ပင် အခန်းအတွင်း လှည့်ပတ်လျှောက်လျက် ကလေးသိပ်သလို သိပ်နေရသည် ။
မောင်လည်း.လောင်းရိပ်ကို ဖက်ထားလျက် ဇိမ်ယူနေလေတော့၏။
ထိုအမူအရာလေးများက လောင်းရိပ်နှင့် မရင်းနှီးသေးပါသော်လည်း မောင်၏ ပွင့်လင်းလာမှုကို မြင်နေရသည် ။ သူ ကြည်နူးရပါ၏ ။
"မိုးရွာသလို .......ငိုနေတဲ့ ကလေးရယ်......
တိတ်ပါတော့ကွယ်....
သိကြားမင်းကြီး....စိတ်ဆိုးရင်...တုတ်နဲ့ ရိုက်လိမ့်မယ်....ကလေးလေးရယ် အိပ်တော့ကွယ်......
မိုးပေါ်မှာ ယုန်ကလေးရှိတယ်.....ဖိုးလမင်းကြီး.ရင်ထဲမယ်.....
အခုညမှာ တိမ်ညိုဖုံးလို့ရယ်.... ရွှေလရယ်... မသာနိုင်ဘူးတဲ့..... "
ရသည်မရသည် နောက်ထား စည်းဝါးညီနေဖို့သာ အဓိကကျသည် ။ ရှိသမျှ မှတ်ဉာဏ်တို့ စုပေါင်းလျက် သီချင်းတစ်ပုဒ်တော့ အောင်အောင်မြင်မြင် ဆိုပြီးသွားလေသည် ။
ပုခုံးပေါ်တွင် ခေါင်းကို မှီကာ ငြိမ်နေသည့် မောင်ကတော့ အိပ်ပျော်သွားပုံ ရပါသည် ။ ပုံမှန် ဖြစ်သွားသော ထွက်သက်ဝင်သက်လေတို့က အတည်ပြုနိုင်ပါ၏ ။
အပြင်မှာ မိုးသည်းနေပါသည် ။ မိုးလည်း ခြိမ်းနေသည် ။
သို့သော် မောင်ကတော့ သူ့ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ငြိမ်းချမ်းစွာ အိပ်စက်လျက်.... ။
မောင် နားခိုခွင့် ရတဲ့ ရင်ခွင်တစ်ခု တွေ့ပြီထင်ပါရဲ့......
......
မနက်ခင်း၏ အသံဖြစ်သော ဘေးအိမ်က အဘိုးတစ်ယောက်၏ ဘုရားရှိခိုးသံ ၊ ကြေးစည်ထုသံတို့က မောင်အိပ်နေသော အခန်းအတွင်းသို့ ပဲ့တင်ထပ်လာပါသည် ။
ဘေးသို့ စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အိစက်စက်အိပ်ယာက အေးစက်လျက်။ လောင်းရိပ် အိပ်သည့် နေရာတွင် လောင်းရိပ် ရှိမနေပါချေ ။
မျက်လုံးအား အသာဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ နေရောင်စူးစူးက ပြတင်းပေါက်မှညတစ်ဆင့် မောင်၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ဖြာကျနေပါ၏ ။
တစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်လောက်အောင် ညောင်းညာနေသလို မျက်စိထဲမှလည်း အခိုးတွေ ထွက်နေသည့်အလား ပူနေသည် ။ အာခံတွင်း၌လည်း ပူလှပါ၏။
နဖူးပေါ်သို့ လက်ကို မြှောက်တင်ကြည့်လိုက်လျှင်
"ဖျားပြန်ပြီကွာ "
မိုးရွာ၍ မောင်၏ စိတ်တို့ ကယောက်ကယက်ဖြစ်ပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် မောင် ဖျားတတ်သည် ။ ပုံမှန်လိုတောင် ဖြစ်နေပါ၏ ။
"ဦးရိပ် ရုံးသွားပြီလား...စောပါသေးတယ် "
နံရံပေါ်ရှိ နာရီကို ကြည့်လိုက်ရင်း မောင် တစ်ယောက်တည်း ရေရွတ်လိုက်ရင်း အိပ်ယာမှ လူးလဲထလိုက်သည် ။
ညက ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းကို မသိတော့ ။
လောင်းရိပ်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာများလား ။
တစ်ခုဆိုးသည်က မောင် ညကအဖြစ်အပျက်တို့ကို ခပ်ရေးရေးသာ သိသည် ။
ကောင်းပါတယ်လေ... နာကျင်ရတာတွေ မေ့သွားတာ... နည်းနည်းတော့ သက်သာတာပေါ့ ။
နုံးနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဇွတ်အတင်းသယ်၍ လောင်းရိပ်ကို ရှာရန် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့သည် ။
"မောင်...အခုမှ နိုးတာလား "
အိမ်ထဲသို့ ဝင်ဝင်ချင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည့် လောင်းရိပ်အသံက နူးညံ့မှုအပြည့် ။
ညကကော...လောင်းရိပ်သူ့ကို ဒီလိုပဲ ပြောနေခဲ့သလို ထင်နေမိသည် ။ မှတ်တော့ မမှတ်မိနိုင်သေး ။
"ကိုယ် စျေးသွားဝယ်နေတာ "
လက်ထဲတွင် အထုပ်များက ထောက်ခံနေသည့် သဖွယ်ပါပင် ။
ကြာရွက်ဖြင့် ထုပ်ထားသည့် ချဥ်ပေါင်ရွက် အစည်းလေး ၊ ဂေါ်ရခါးသီး ၊ ခရမ်းသီး ၊ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်ဖြင့် ထုပ်ထားသော ခဝဲသီး၊ ပြီးတော့ ကြာရွက်နှင့် ထုပ်ထားပြီး တစ်ဖန် ထပ်၍ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်ဖြင့် ထုပ်ပိုးထားသော ငါး ။
လိုက်ဖက်လှသည့် ဟင်းလျာပါတကား ။ ဘယ်လို ချက်ရမှန်းတောင် မောင် မသိတော့ ။ ခါတိုင်း မောင်သာ စျေးဝယ်သည်မို့ အခု လောင်းရိပ်ဝယ်လာသည့် ချက်စရာများက အဆက်အဟက်တည့်အောင် စဥ်းစား၍ ချက်ရပေလိမ့်မည် ။
"ဦးရိပ် ဒါတွေကို ဘယ်လို တွဲချက်ဖို့ စိတ်ကူးထားတာလဲဟင် "
ဘေစင်ပေါ်သို့ ဝယ်လာသည့် ချက်စရာများ.တစ်ခုချင်းတင်နေသော လောင်းရိပ်နားသို့ ကပ်ကာ မေးလိုက်သည် ။
"ကိုယ်လည်း.သေချာ မသိဘူး ၊ အစက ငါးနဲ့ ခရမ်းချဥ်သီးပဲ ဝယ်ဖို့ သွားတာပါ ၊ ဒါပေမယ့်....စျေးထဲက စျေးသည်တွေက ကိုယ့်ကို ဇွတ်အတင်းပေးနေကြတာ ၊ ပိုက်ဆံပေးလည်း မယူဘူး "
"အားနာနာနဲ့ ယူလာခဲ့တာပေါ့ "
"ဟုတ်တယ်... ကိုယ်မြန်မြန်ကို ပြေးခဲ့ရတယ် ...မဟုတ်ရင် သယ်နိုင်မှာကို မဟုတ်ဘူး "
မောင်တို့ရဲ့ မြို့မစျေးကြီးရှိ စျေးသည်တို့က သူတို့သိသည့် သူတို့ကို ကုသပေးခဲ့သည့် ဆရာဝန် ၊ ဆရာမများ အားနာရသည်အထိ သူတို့၏ ကုန်ပစ္စည်းများကို နှမျောတွန့်တိုခြင်းမရှိ ကျေးဇူးတင်စွာ ပေးတတ်သည့် အကျင့်ရှိကြသည် ။
ချစ်စရာကောင်းသည့် အလေ့အကျင့်လေးတစ်ခု ဆိုလျှင်မမှား ။
သူတို့၏ သူတို့ဆွေမျိုးများ၏ ရောဂါဘယများကို စေတနာထား ကုသပေးသည့် ဆေးရုံရှိ ဝန်ထမ်းများကို ကျေးဇူးတင်မဆုံးနိုင်သလို မိမိတတ်နိုင်သည့် အရာများဖြင့် ကျေးဇူးဆပ်ကြသည်ကား မောင်မြင်ဖူးနေကြအရာတစ်ခု.ဖြစ်သော်လည်း လောင်းရိပ်အဖို့ စစ်ပွဲထဲ ရောက်သွားသလိုပါပင် ။ ဟိုက ဇွတ်ခေါ်ပြီး ပေးလိုက် ဒီက ဇွတ်ခေါ်ပြီး ပေးလိုက်နှင့်မို့ တော်တော် စိတ်အိုက်ခဲ့သည့် ပုံပါလေ ။
"Breakfast အတွက် ဘာစားမလဲ မောင် "
"မောင် ဖျားနေတာ စားချင်စိတ် ပျောက်နေတယ် "
"ဟောဗျာ....မှန်းစမ်း...ဘယ်လောက်ဖျားနေလဲ ကြည့်ရအောင် "
မောင်၏.နဖူးပေါ်သို့ လောင်းရိပ်၏.လက်က ရောက်လာသလို.မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားက နီးကပ်နေသည် ။
"ပူနေတယ်.... တစ်ခုခုစားပြီး ဆေးသောက်ရအောင်နော် "
"ဟင့်အင်း"
နီးကပ်နေသည်မှ မောင်က နောက်သို့ ဆုတ်ကာ ပါးစပ်ကို လက်ဝါးဖြင့် ပိတ်ရင်း.ခေါင်းရမ်းပြလေသည် ။
မောင်က ဆေးကြောက်တတ်သည် ။
"ဆေးမသောက်ချင်ဘူးလား "
"ဟုတ် "
"ဒါပေမယ့် ဖျားတာပေျာက်အောင် ဆေးသောက်ရမှာပေါ့ မောင်ရဲ့ "
"ဟင့်အင်း.... ဆေးခါးကြီး မကြိုက်ဘူး "
"ဒါဆို ဆေးထိုးမယ်."
"ဟာ....မရဘူး "
"ဟောဗျာ....မောင်က အဆိုးလေးပဲ "
"မဆိုးပါဘူး "
"အပြင်မှာအေးတယ် လက်တိုလေးနဲ့ အတင့်ရဲနေတယ်ပေါ့လေ... လာ..အိပ်ယာကို သွားမယ် "
မောင့်လက်ကို ဆွဲယူ၍.အိပ်ခန်းသို့သာ သွားလိုက်သည် ။ ဖျားနေတာကို နွေးနွေးထွေးထွေးနေသင့်သည် ။မိုးကလည်း တစ်ညလုံး ရွာခဲ့သည်မို့ ရာသီဥတုက အေးစိမ့်စိမ့် ။
မောင်က ညဝတ်အိပ်သည့် လက်တိုအဖြူအပါးလေးနှင့် ဘောင်းဘီရှည်ပွပွကိုသာ ဝတ်ဆင်ထားသည်မို့ ပို၍ပင် အအေးပတ်နိုင်ပါသည် ။
မောင်အား အိပ်ယာပေါ်သို့ ထိုင်စေပြီးလျှင် လောင်းရိပ်က ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
"ဆေးမထိုးဘူးနော် ဦးရိပ်... "
"အင်း.....စဥ်းစားစရာပဲ ဆေးသောက်ရမှာလည်း ကြောက်တယ် ဆိုရင်တော့.... "
ခေတ္တမျှ စဥ်းစားပြီးနောက် လောင်းရိပ်အတွေးထဲ ရောက်လာသည်က
"ဖင်ထဲ ဒုန်းကျည်ထည့်မလား"
"ဗျာ! "
အကြံရသွားသည့် လောင်းရိပ် မျက်နှာနှင့်အတူ မောင်၏ အလန့်တကြားအော်သံ.....။
ဆက်ရန်.....။
*********************************
ထမင္းစားၿပီး၍ ေလာင္းရိပ္က စာဖတ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသလို ေမာင္လည္း အိပ္ခန္းဆီသို႔သာ ဦးတည္လိုက္သည္ ။
မနက္က အနမ္းခံလိုက္ရသည့္ ကိစၥေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူေနသျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မသိမသာ ေရွာင္ေနၾကတာလည္း ပါသည္ ။
ဒီေန႕ ပါလာတဲ့ အလုပ္က သိပ္ေတာ့မမ်ား ။
ကုတင္ေပၚတြင္ ေမာင္ က်က်နနထိုင္လိုက္ၿပီး ဟိုစာ႐ြက္ ဒီဖိုင္ထဲပို႔ ဒီစာ႐ြက္ ဟိုဖိုင္ထဲပို႔ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနပါသည္ ။
မိုးက မသည္းေသးသျဖင့္ ေမာင္၏ စိတ္တို႔ တည္ၿငိမ္ေနပါေသး၏။
သို႔ေသာ္ ထစ္ခ်ဳန္းလာသည့္ မိုးၿခိမ္းသံေၾကာင့္ လူတစ္ကိုယ္လုံး.တုန္တက္သြားသည္ ။
မိုးၿခိမ္းသံၾကားသည္ႏွင့္ သူ ပထမဦးဆုံး သတိရမိသည္က ေမ ။
ေမႏွင့္အတူ ေမ့ကို ထားပစ္ခဲ့ေသာ ေနရာ၊ေမ ေသဆုံးမႈႏွင့္ ေမာင့္အေပၚ လူအမ်ား၏ စက္ဆုပ္ေနသည့္ အၾကည့္မ်ား ၊ မိဘမ်ား၏ အမုန္းမ်က္လုံးမ်ား အပါအဝင္ ေမာင္ခ်စ္ရတဲ့ ေလာင္းရိပ္၏ နာၾကည္းေနသည့္ မ်က္ဝန္မ်ား စသည့္ ျဖစ္စဥ္အားလုံးက ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားႀကီးေပၚတြင္ ျပေနသည့္ ႐ုပ္ပုံမ်ားလို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေမာင့္ေခါင္းထဲမွာ ေနရာယူလာေတာ့သည္ ။
မိုးၿခိမ္းသံမ်ားႀကီးစိုးေနၿပီး မိုး႐ြာသည့္ညက ေမာင့္အတြက္ေတာ့ ငရဲတစ္ခုအလား....စိတ္အစဥ္တို႔ ေျခာက္ျခားရသည္ ။
ႀကီးမားက်ယ္ေလာင္လွသည့္ မိုးၿခိမ္းသံကို ေၾကာက္သည္ ။ ထိုအသံအား မၾကားနိုင္ေစရန္ ေမာင္ ပုန္းခ်င္သည္ ။
မည္သူမွ မျမင္နိုင္သည့္ ေနရာဆို ပိုမွန္လိမ့္မည္ ။
ေမာင္၏ စိတ္အစဥ္တို႔က ကစဥ့္ကလ်ားမို႔ အခန္းပတ္ဝန္းက်င္ေနရာမ်ားအား ေကာင္းေကာင္း မျမင္နိုင္ေတာ့ေခ်။
ကုတင္ေပၚမွ လူးလိမ့္၍ ပုန္းခိုးရမည့္ ေနရာကို လိိုက္ရွာရင္း ကုတင္ေျခရင္းၾကမ္းျပင္ဆီသို႔ သြားမိသည္ ။
ေမာင့္ကိုယ္လုံးေလးက ေစာင္နဲ႕ ကုတင္နဲ႕ ကြယ္ေနတာပဲေလ ။ ဘယ္သူမွ မျမင္နိုင္ပါဘူး ။
ေမာင္၏ ျဖစ္စဥ္တို႔က လုံၿခဳံေသာ ေနရာတစ္ခုကို လိုအပ္ေနသည့္ ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ။
"မျမင္နိုင္ေတာ့ပါဘူး... ဟုတ္တယ္... ဘယ္သူမွ ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး.... ေမေမေကာ ၊ အဘြားေကာ ၊ ဦးရိပ္ေကာ...လူေတြအကုန္လုံး ေမာင့္ကို မျမင္ရဘူး...ျမင္နိုင္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး... ေမာင္ ပုန္းေနတာ လုံၿခဳံပါတယ္ "
ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္တို႔က ေမာင့္မ်က္ႏွာ တစ္ဝိုက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံး စို႐ႊဲစ ျပဳလာသလို... ခ်မ္းေနသည့္အလား ခႏၶာကိုယ္ေလးကလည္း တုန္ယင္ကာေနသည္ ။
မ်က္ဝန္းအစုံတို႔ကို ေစာင္ျဖင့္ အုပ္ထားသလို အသိစိတ္တို႔ကလည္း ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား....
မိုး႐ြာ၍ မိုးၿခိမ္းတိုင္း ခံစားရသည့္ ေဝဒနာတစ္ခု ျဖစ္ေနပါေသာ္လည္း ေမာင့္အတြက္ အခုထက္ထိ ေနသားမက်နိဳင္ေသး..သတၱိတို႔ မရွိနိုင္ေသးပါေလ ။
"ေမာင္!!"
ေလာင္းရိပ္၏.ေခၚသံကို ေမာင္ၾကားရပါ၏ ။ မည္သို႔မည္ပုံ ေခၚသည္မသိနိုင္ပါပဲ ေခၚသံဟူေသာ အသိဉာဏ္တစ္ခုသာ ရွိေလသည္ ။
ေမာင့္အနားသို႔ ေလာင္းရိပ္ေရာက္လာသည္ ။ ေစာင္ေအာက္တြင္ က်ဳံက်ဳံ႕ေလးထိုင္ကာ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးကေလးျဖင့္ အုပ္ထားသည့္ ေမာင္...တစ္ခုခုကို အလြန္အမင္း ေၾကာက္ေနသည့္ပုံပါေလ ။
"ဦးရိပ္ ေမာင့္ကို ရွာေတြ႕သြားၿပီ.... ေမာင္ ပုန္းေနတာကို ေတြ႕သြားၿပီ...ေၾကာက္တယ္...ဦးရိပ္ ေမာင့္ကို မုန္းတယ္ေျပာၿပီး ေက်ာခိုင္းမွာကို ေၾကာက္တယ္...
...အရင္က ေမာင္ပုန္းရင္ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ပါဘူး.....အခု...အခု... ဦးရိပ္ရွာေတြ႕ေနၿပီ....ထပ္ပုန္းရမယ္...ဟုတ္တယ္...ပုန္းဖို႔ေနရာ လိုက္ရွာရမယ္ "
"ေမာင္....ေမာင္..."
ေလာင္းရိပ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေမာင္၏.ပုခုံးကို လႈပ္ရမ္းေနပါေသာ္လည္း ေမာင္ကေတာ့ အသိစိတ္မဲ့သူ တစ္ေယာက္လို အဆက္မျပတ္ေသာ စကားမ်ားသာ ဆိုေနသည္ ။
စိတ္ပူလွပါ၏ ။ ေမာင္၏ ...ေၾကာက္လန့္ေနေသာ....မတည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ဝန္းအိမ္တို႔က ေလာင္းရိပ္ကို အလြန္ တုန္လႈပ္ေစသည္ ။
ေအးတိေအးစက္ ခံစားခ်က္ မရွိသလို ေနေနတတ္သည့္ ေမာင္က ယခုတြင္ ေၾကာက္လန့္မႈ ၊ ဝမ္းနည္းမႈမ်ားက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ေပၚေနသလို ႏွင့္ ပုန္းကြယ္ခ်င္ေနေသာ စိတ္အစုံကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ေနရပါသည္ ။
"ေမာင္....သတိထားပါဦးကြာ...ေမာင္"
"မုန္းတယ္ဆိုၿပီး မေျပာနဲ႕ဦးေနာ္ ဦးရိပ္.....ေနဦး....ေမာင္....အား....."
ေျမႀကီးပင္ တုန္သြားေလာက္ေအာင္ထိ ထစ္ခ်ဳန္းသြားသည့္ မိုးေၾကာင့္ ေမာင္၏ မ်က္ဝန္းအစုံကို မွိတ္ကာ နားႏွစ္ဖက္အား လက္ျဖင့္ ပိတ္ထားေလသည္ ။
"မုန္းေနၾကၿပီ....ေမာင့္ကို သူတို႔ မလိုခ်င္ၾကေတာ့ဘူး.....ေမာင္ေသသြားတာကို ျမင္ေနခ်င္ၾကတာ"
"ေမာင္....မဟုတ္ေသးဘူးေလ...ကိုယ့္ကို မေျခာက္ပါနဲ႕ကြာ....ဒီလိုႀကီး မလုပ္ပါနဲ႕... ေမာင္...သတိထားပါဦး "
ေမာင္၏ ပါးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ ေလာင္းရိပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားသို႔ ယူလိုက္မွ ေမာင္ သတိထားမိသြားသလို တုန္လႈပ္ေနသည့္ စကားသံတို႔ အနည္းငယ္ေျပေလ်ာ့သြားသည္ ။
"အာ...ဦးရိပ္ပဲ...ဦးရိပ္ေကာ ေမာင့္ကို ေသေစခ်င္တာပဲလားဟင္..."
"ေမာင္...စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထားေလ...အရမ္းႀကီး မေတြးပါနဲ႕"
"ဒါေပမယ့္.....ေမာင္ ေသလို႔မရေသးဘူး...ေမက ေျပာတယ္...ေမေမ့ကိုေကာ ဦးရိပ္ကိုေကာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့...ေမာင္ ေသခ်င္တာေတာင္ ေသလို႔မရေသးဘူး....ဟားဟား...."
ေမာင္၏ မ်က္ဝန္းရွိ မ်က္ရည္မ်ား...တစ္ေပါက္ေပါက္ ဆက္တိုက္သာ က်ဆင္းေနသလို ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံတို႔က မိမိကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္ေနသည့္ ခံစားခ်က္တို႔ ေရာယွက္ေနသည္ ။
"ေမာင္....ပင္ပန္းေနၿပီ..... ေမာင္ အသက္မရွင္ေတာ့လို႔ မရဘူးလားဟင္...တကယ္ကို လက္ေလွ်ာ့ခ်င္ၿပီ "
စကားသံတို႔က အဆုံးသတ္တြင္ ဖိအားတို႔ ေလ်ာ့က်သြားသည့္အလား အင္အားတို႔ မရွိပါေတာ့ေခ် ။
"ေမာင္ရယ္ "
ၿငိမ္က်သြားေသာ ေမာင္၏ ကိုယ္လုံးေလးအား ေပြ႕ယူလ်က္ ေလာင္းရိပ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိဳက္ကာ ေမာင့္ကို သူ႕ေပါင္ေပၚ၌ ထိုင္ေစလ်က္ ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ ထည့္ကာ ဖက္ထားလိုက္သည္ ။
ေမာင္၏ ပုခုံးတို႔က တုန္ရီေနသည္မွာ ယခုတိုင္ မေပ်ာက္ေသးပါေခ် ။
ေလာင္းရိပ္ မ်က္ရည္မ်ား တားဆီးမရနိုင္ေအာင္ က်လာသည္ ။
ေမာင္၏ နာက်င္မႈတို႔က ေလာင္းရိပ္၏.ရင္ကိုပါ ရိုက္ခတ္လာသလိုပါပင္ ။ ဖိအားသည္က ျပင္းလြန္း၏ ။
ေမာင္ဆိုလွ်င္ မည္မွ် ခံစားရမည္ကို မေတြးနိုင္ပါေတာ့ေခ် ။ မေတြးရဲတာဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္ ။
အတိတ္၏ ဖိအားတို႔က ေမာင့္အေပၚ ဘယ္အခ်ိန္မွ ေျပေလ်ာ့နိုင္ပါေတာ့မလဲ ။
ဖက္ထားသည့္ လူသားေလးက ရင္ခြင္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ၿငိမ္လာပါ၏ ။
တတြတ္တြတ္ေျပာေနေသာ စကားသံတို႔လည္း ၿငိမ္လာသလို အျပင္၌ မိုးကလည္း တိတ္သြားသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ၿငိမ္သက္ေနပါေတာ့သည္ ။
"ေမာင္..."
ေလာင္းရိပ္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ေမာင္၏ မ်က္ဝန္းမ်ား ပြင့္ဟ လာပါသည္ ။
ေၾကာက္႐ြံ႕ရတာ ပင္ပန္းေနေသးသလို မ်က္ႏွာက ရွိရင္းစြဲထက္ ျဖဴေဖ်ာ့လ်က္...
"အဆင္ေျပရဲ႕လား ဘယ္လိုေနေသးလဲဟင္ "
"ခဏေန အဆင္ေျပမွာပါ... မိုး႐ြာရင္ မိုးၿခိမ္းရင္ ျဖစ္ေနၾကပါ ကိစၥမရွိပါဘူး "
ျဖစ္ေနၾကတစ္ခုလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး.ေျပာေနေသာ္လည္း ေမာင္၏ ခံစားခ်က္တို႔က ေပါ့ပါးေနသည္ မဟုတ္ပါေခ် ။
"အရင္တုန္းကေကာ ေမာင္ဘယ္လိုမ်ား.ေနခဲ့ရလဲကြာ "
"ဒီလိုပဲ.... ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္ထဲပဲ ထင္တယ္.....ေမာင္ မမွတ္မိဘူး...အခုေတာ့ ဦးရိပ္ ရွိေနတာေပါ့ေလ "
"....."
တစ္ေယာက္တည္းသာ ေဝဒနာကို အံတုေနသည့္ ေမာင့္အဖို႔ ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာရန္ ေလာင္းရိပ္ မတတ္နိုင္ေခ် ။
"မနက္ေရာက္ရင္ ေမ့သြားၿပီး အဆင္ေျပသြားမွာပါ... ေမာင့္ကို အရမ္းႀကီး စိတ္မပူပါနဲ႕ "
အမ်ားႀကီး.ခက္ခဲခဲ့တာပဲ ။ ေမာင္နဲ႕ ပိုနီးလာေလ ေမာင့္ရဲ႕ ဒဏ္ရာ နက္နက္ေတြကို ေလာင္းရိပ္ ျမင္ရေလပါပင္ ။
ေမာင္ နာက်င္သလို သူပါထပ္တူနီးပါး နာက်င္ေနရသည္ ။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ ေမာင့္ရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို ကူေျပာင္းယူပစ္လိုက္ခ်င္သည္ ။
"ဦးရိပ္ရဲ႕ ရင္ခြင္က ႏြေးလိုက္တာ "
ေမာင္၏ ေခါင္းေလးက ေလာင္းရိပ္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုး၍တိုး၍ ဝင္လာသျဖင့္ အလိုက္သင့္ကေလး ဖက္ထားမိသည္ ။
"ဒါဆို ဒီတိုင္းေလးပဲ ဆက္ေနေနာ္ "
"ဟင့္အင္း..... ေမာင္က ဦးရိပ္ရဲ႕ အေဝးမွာပဲ ေနမွာ "
သူ႕ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပင္ အျပဳအမူတို႔ ေျပာင္းလဲေနပါေစ ေမာင္ကေတာ့ အတိတ္က အေၾကာင္းကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ႐ုန္းထြက္ဖို႔ မႀကိဳးစားပါေလ ။
"မေနရဘူး ေမာင္....ကိုယ္ခြင့္မျပဳဘူး ေမာင္ ေနရင္ေတာင္ ကိုယ္က လိုက္ကပ္မွာ "
"ဦးရိပ္က ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနတာလား "
"ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ "
"ဒါဆို ေမကေကာ ေမကို ေမ့သြားနိုင္ၿပီလား "
ေမာင္၏ အေမးကို ေျဖဖို႔ သင့္ေတာ္သည့္ စကားလုံးကို ရွာ၍ မရနိုင္ေသးေပ ။သူ ေမကို ခ်စ္ခဲ့သလားဆိုတာ တကယ္ကို ေဝးဝါးစြာ ရွိေနခဲ့ပါေတာ့သည္ ။
သူသိသည္က သူ႕စိတ္အစဥ္ကို စိုးမိုးထားခဲ့သည္က ေမာင္ဟူေသာ ေကာင္ကေလးပင္ ။
"ဟင္း.....မေမ့နိုင္ေသးဘူးမလား "
ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံႏွင့္အတူ စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းမ်ားလည္း ပါေနသည္ ။
"မဟုတ္ဘူးေမာင္.....ကိုယ္ ေမာင့္ကို ခ်စ္္တယ္ ၊ ကိုယ္ေသခ်ာသိတာက ကိုယ္ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ အရင္ကတည္းက ခ်စ္ေနမိခဲ့တာပဲ ၊ ကိုယ့္မွာ ေမာင္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ မွတ္ဉာဏ္သာ အမ်ားဆုံးရွိခဲ့တာပါ.... ကိုယ္...ကိုယ္သင့္ေတာ္တဲ့ စကားလုံးေတြကို မေျပာတတ္ဘူး.ျဖစ္ေနတယ္ ေမာင္ ၊ၿပီးေတာ့.... ေမာင္ ကိုယ့္ကို စိတ္ပ်က္သြားမွာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္ "
"ေမာင္က ဦးရိပ္ကို စိတ္မဆိုးဖူးပါဘူး စိတ္ပ်က္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး ၊ ဒီတိုင္း...ဒီတိုင္းေလး ၾကည့္ေနရ႐ုံနဲ႕တင္ ေက်နပ္ၿပီ "
ရင္ခြင္ထဲမွ ေကာင္ေလးက ေလာင္းရိပ္၏ ပါးတစ္ဖက္က သူ၏ လက္ေသးေသးေလးျဖင့္ ကိုင္လ်က္ ေျပာလာေလသည္ ။
ေလာင္းရိပ္၏ ပါးျပင္ေပၚရွိ လက္ကေလးေပၚ္ကို ေလာင္းရိပ္၏ လက္က ထပ္မံ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ ။
ေမာင္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက အနည္းငယ္ ၿပဳံးေနပါ၏ ။
"ခ်စ္တယ္ေမာင္...ကိုယ္ ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ "
"ဒီစကားကို ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာပါ ဦးရိပ္ .... ၊ ေမာင္က အခ်စ္ခံရဖို႔ ကံပါလာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်.... ေမာင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့လူလည္း မရွိေသးဘူး "
"လူတိုင္းက အခ်စ္ခံရဖို႔ ထိုက္တန္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္....
ကိုယ္ ေမာင့္ကို တကယ္ခ်စ္ျမတ္နိုးတာပါ "
ပါးျပင္ေပၚမွ လက္ကို ျပန္႐ုပ္လိုက္ကာ ေလာင္းရိပ္၏ မ်က္လုံးတစ္ဝိုက္ကို လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ လာထိသည္ ။
" မယုံနိုင္ဘူး.... ဦးရိပ္... ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေမာင္ မယုံရဲဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ ဦးရိပ္ရဲ႕ စိတ္ရင္းဆိုတာလည္း ေမာင္သိေနတယ္ "
"ေမာင္ ယုံေအာင္ ကိုယ္ႀကိဳးစားမွာမို႔ ေမာင္က ကိုယ့္ကို လက္ခံေပးေလ ၊ ကိုယ့္ကို တြန္းမထုတ္ေနဘဲနဲ႕ လက္ခံေပးပါ "
မိုးေပါက္ အနည္းငယ္က အိမ္အမိုးေပၚသို႔ က်ေနသံကို ၾကားလာရသည္ ။ မတိုးမက်ယ္ေသာ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံကလည္း ၾကားလာရသည္မို႔ တည္ၿငိမ္ေနသည့္ ေမာင္...ျပန္၍ တုန္ယင္လာျပန္သည္ ။
"ေမာင္.....ေမာင့္အနားမွာ ကိုယ္ရွိေနတယ္ေလ ၊ ေမာင္ ပုန္းလို႔ရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ခြင္ ရွိေနတာမို႔ အရမ္းႀကီး.မေၾကာက္ပါနဲ႕ေတာ့ေနာ္ "
ေမာင္၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လာသလို ေလာင္းရိပ္၏ လည္တိုင္အား လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုတိုး၍ ဖက္ထားသည္ ။
"ေမာင္....မငိုဘူးေနာ္ "
"ငိုခ်လိဳက္ပါ...ေမာင္ရယ္.၊.. ေမာင့္ရင္ထဲ ေပါ့သြားပါလိမ့္မယ္...စိတ္ကို တင္းမထားပါနဲ႕ ၊ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေမာင္ စိတ္ရွိတိုင္းေနလို႔ရပါတယ္ "
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ခါမွသာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုေႂကြးလာသည့္ ေမာင္...
ေလာင္းရိပ္၏ ရင္ဘတ္တို႔၌ စိုစြတ္မႈကို ခံစားရသျဖင့္ ေမာင့္မ်က္ရည္မ်ား.စီးဆင္းရာက သူ၏ အက်ီရင္ဘတ္ဆိုတာ ေျပာစရာပင္မလို ။
"ဦးရိပ္ စကားကို ေမာင္ နားေထာင္တာေနာ္....
ဦးရိပ္က ငိုဆိုလို႔ ငိုတာ "
ငိုရင္းတန္လန္း ျပန္ေျပာေနသည့္ ေမာင္က ခ်စ္စရာအတိ ။
သူ႕စကားဆို ေျမဝယ္မက်နားေထာင္ပါသည္ဟူ၍ အမွတ္ယူေနသလားပင္ ။
"ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ....ကိုယ္က ငိုခိုင္းလို႔ ကေလးက ငိုတာပါ "
"....."
"ကဲ အိပ္ယာေပၚ သြားရေအာင္ေနာ္...ၾကမ္းခင္းက ေအးတယ္ "
ေမာင္၏ ေက်ာျပင္ႏွင့္ ဒူးေခါက္ေကြးကို မ၍ ခ်ီရန္ ျပင္လိုက္ေသာလည္း အငိုတိတ္သြားသည့္ ေမာင္က ေလာင္းရိပ္၏.လည္တိုင္အား.ဖက္ထားသည္ကို ျဖည္လိုက္ကာ ေျခေထာက္ေလး ႏွစ္ဖက္က ေလာင္းရိပ္၏ ခါးကို လာခြသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ရင္ခ်င္းအပ္ကာ ေလာင္းရိပ္၏ လည္တိုင္ကို ျပန္ဖက္သည္ ။
"ဟိုလိုခ်ီရင္ ဦးရိပ္ ခါးနာသြားမွာစိုးလို႔ "
"ဒီလိုခ်ီရင္က် မနာဘူးေပါ့ "
"မသိဘူး ဟိုလို.... ေမာင့္ကို ပက္လက္အေနအထားနဲ႕ ခ်ီတာ မႀကိဳက္ဘူး "
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ....ေမာင့္သေဘာ ေမာင့္သေဘာ "
ခါးကို ခြထားသည့္ ေကာင္ေလး၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးအား ျပန္၍ ဖက္ထားလိုက္ၿပီလွ်င္ မတ္တတ္ထရေလသည္ ။
အိပ္ယာဆီသို႔ မေရာက္ခင္တြင္ ေမာင္၏ စကားသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာသျဖင့္ ေမာင္အား.ကုတင္ေပၚသို႔ မခ်ေသးဘဲ မတ္တတ္ရပ္လ်က္သာ ခ်ီထားလ်က္ နားေထာင္လိုက္သည္ ။
"သီခ်င္းဆိုျပပါလား...."
"ဟင္? "
"ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး "
"ဒီကေလးေလးက ပူဆာတတ္သားပဲ "
"မဟုတ္ပါဘူး "
"ပူဆာပါလို႔ ေမာင္ ပူဆာတာကို ကိုယ္က ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တာ "
"..."
"ကဲ ဘာသီခ်င္း နားေထာင္ခ်င္လဲ "
"မသိဘူး...ဦးရိပ္ ဆိုခ်င္တာဆို ေမာင္က ဦးရိပ္ႀကိဳက္တာ အကုန္ႀကိဳက္တယ္ "
ဆိုမည့္သီခ်င္းကား....ေလာင္းရိပ္လည္း မသိပါေတာ့ေခ် ။
သီခ်င္း.နားမေထာင္ျဖစ္သည္မွာ ဘယ္ကတည္းကလည္း မသိေတာ့ ။ ဘာသီခ်င္းမ်ား ေပၚေနသည္လည္း မသိ ။
စိတ္ထဲေပၚလာသည္ကေတာ့...
"......မိုး႐ြာသလို ငိုေနတဲ့ ကေလးရယ္..."
အစပ်ိဳးလာသည္ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ နီးေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ခြာလ်က္ ေမာင္က ေလာင္းရိပ္ကို ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္.ၾကည့္သည္ ။ ညမီးအိမ္၏ အလင္းက ေမာင္၏ အရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတို႔ကို ပို၍ အေထာက္အကူျပဳေနသလို လွပလွပါ၏ ။
"ဒါက ကေလး သီခ်င္းေလ "
"ေမာင္က ကေလးပဲေလ ကိုယ္က ကေလးသီခ်င္းပဲ ဆိုမွာေပါ့ "
"ဟုတ္ပါဘူး...ေမာင္က.လူႀကီး "
"ဪ.... လူႀကီး ျဖစ္သြားၿပီကိုး....ဒါဆို.ကိုယ္သီခ်င္း ဆက္မဆိုရေတာ့ဘူးလား "
"ဆိုျပ... "
"ဟင္ "
"ဆက္ဆိုျပလို႔ "
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ "
ခ်ီလ်က္ အေနအထားႏွင့္ပင္ အခန္းအတြင္း လွည့္ပတ္ေလွ်ာက္လ်က္ ကေလးသိပ္သလို သိပ္ေနရသည္ ။
ေမာင္လည္း.ေလာင္းရိပ္ကို ဖက္ထားလ်က္ ဇိမ္ယူေနေလေတာ့၏။
ထိုအမူအရာေလးမ်ားက ေလာင္းရိပ္ႏွင့္ မရင္းႏွီးေသးပါေသာ္လည္း ေမာင္၏ ပြင့္လင္းလာမႈကို ျမင္ေနရသည္ ။ သူ ၾကည္ႏူးရပါ၏ ။
"မိုး႐ြာသလို .......ငိုေနတဲ့ ကေလးရယ္......
တိတ္ပါေတာ့ကြယ္....
သိၾကားမင္းႀကီး....စိတ္ဆိုးရင္...တုတ္နဲ႕ ရိုက္လိမ့္မယ္....ကေလးေလးရယ္ အိပ္ေတာ့ကြယ္......
မိုးေပၚမွာ ယုန္ကေလးရွိတယ္.....ဖိုးလမင္းႀကီး.ရင္ထဲမယ္.....
အခုညမွာ တိမ္ညိုဖုံးလို႔ရယ္.... ေ႐ႊလရယ္... မသာနိုင္ဘူးတဲ့..... "
ရသည္မရသည္ ေနာက္ထား စည္းဝါးညီေနဖို႔သာ အဓိကက်သည္ ။ ရွိသမွ် မွတ္ဉာဏ္တို႔ စုေပါင္းလ်က္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဆိုၿပီးသြားေလသည္ ။
ပုခုံးေပၚတြင္ ေခါင္းကို မွီကာ ၿငိမ္ေနသည့္ ေမာင္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားပုံ ရပါသည္ ။ ပုံမွန္ ျဖစ္သြားေသာ ထြက္သက္ဝင္သက္ေလတို႔က အတည္ျပဳနိုင္ပါ၏ ။
အျပင္မွာ မိုးသည္းေနပါသည္ ။ မိုးလည္း ၿခိမ္းေနသည္ ။
သို႔ေသာ္ ေမာင္ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္လ်က္.... ။
ေမာင္ နားခိုခြင့္ ရတဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခု ေတြ႕ၿပီထင္ပါရဲ႕......
......
မနက္ခင္း၏ အသံျဖစ္ေသာ ေဘးအိမ္က အဘိုးတစ္ေယာက္၏ ဘုရားရွိခိုးသံ ၊ ေၾကးစည္ထုသံတို႔က ေမာင္အိပ္ေနေသာ အခန္းအတြင္းသို႔ ပဲ့တင္ထပ္လာပါသည္ ။
ေဘးသို႔ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိစက္စက္အိပ္ယာက ေအးစက္လ်က္။ ေလာင္းရိပ္ အိပ္သည့္ ေနရာတြင္ ေလာင္းရိပ္ ရွိမေနပါေခ် ။
မ်က္လုံးအား အသာဖြင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္စူးစူးက ျပတင္းေပါက္မွညတစ္ဆင့္ ေမာင္၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ျဖာက်ေနပါ၏ ။
တစ္ကိုယ္လုံး မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေညာင္းညာေနသလို မ်က္စိထဲမွလည္း အခိုးေတြ ထြက္ေနသည့္အလား ပူေနသည္ ။ အာခံတြင္း၌လည္း ပူလွပါ၏။
နဖူးေပၚသို႔ လက္ကို ျမႇောက္တင္ၾကည့္လိုက္လွ်င္
"ဖ်ားျပန္ၿပီကြာ "
မိုး႐ြာ၍ ေမာင္၏ စိတ္တို႔ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေမာင္ ဖ်ားတတ္သည္ ။ ပုံမွန္လိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါ၏ ။
"ဦးရိပ္ ႐ုံးသြားၿပီလား...ေစာပါေသးတယ္ "
နံရံေပၚရွိ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ေမာင္ တစ္ေယာက္တည္း ေရ႐ြတ္လိုက္ရင္း အိပ္ယာမွ လူးလဲထလိုက္သည္ ။
ညက ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းကို မသိေတာ့ ။
ေလာင္းရိပ္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာမ်ားလား ။
တစ္ခုဆိုးသည္က ေမာင္ ညကအျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ခပ္ေရးေရးသာ သိသည္ ။
ေကာင္းပါတယ္ေလ... နာက်င္ရတာေတြ ေမ့သြားတာ... နည္းနည္းေတာ့ သက္သာတာေပါ့ ။
ႏုံးေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္အား ဇြတ္အတင္းသယ္၍ ေလာင္းရိပ္ကို ရွာရန္ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့သည္ ။
"ေမာင္...အခုမွ နိုးတာလား "
အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္ ေလာင္းရိပ္အသံက ႏူးညံ့မႈအျပည့္ ။
ညကေကာ...ေလာင္းရိပ္သူ႕ကို ဒီလိုပဲ ေျပာေနခဲ့သလို ထင္ေနမိသည္ ။ မွတ္ေတာ့ မမွတ္မိနိုင္ေသး ။
"ကိုယ္ ေစ်းသြားဝယ္ေနတာ "
လက္ထဲတြင္ အထုပ္မ်ားက ေထာက္ခံေနသည့္ သဖြယ္ပါပင္ ။
ၾကာ႐ြက္ျဖင့္ ထုပ္ထားသည့္ ခ်ဥ္ေပါင္႐ြက္ အစည္းေလး ၊ ေဂၚရခါးသီး ၊ ခရမ္းသီး ၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ ခဝဲသီး၊ ၿပီးေတာ့ ၾကာ႐ြက္ႏွင့္ ထုပ္ထားၿပီး တစ္ဖန္ ထပ္၍ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ျဖင့္ ထုပ္ပိုးထားေသာ ငါး ။
လိုက္ဖက္လွသည့္ ဟင္းလ်ာပါတကား ။ ဘယ္လို ခ်က္ရမွန္းေတာင္ ေမာင္ မသိေတာ့ ။ ခါတိုင္း ေမာင္သာ ေစ်းဝယ္သည္မို႔ အခု ေလာင္းရိပ္ဝယ္လာသည့္ ခ်က္စရာမ်ားက အဆက္အဟက္တည့္ေအာင္ စဥ္းစား၍ ခ်က္ရေပလိမ့္မည္ ။
"ဦးရိပ္ ဒါေတြကို ဘယ္လို တြဲခ်က္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာလဲဟင္ "
ေဘစင္ေပၚသို႔ ဝယ္လာသည့္ ခ်က္စရာမ်ား.တစ္ခုခ်င္းတင္ေနေသာ ေလာင္းရိပ္နားသို႔ ကပ္ကာ ေမးလိုက္သည္ ။
"ကိုယ္လည္း.ေသခ်ာ မသိဘူး ၊ အစက ငါးနဲ႕ ခရမ္းခ်ဥ္သီးပဲ ဝယ္ဖို႔ သြားတာပါ ၊ ဒါေပမယ့္....ေစ်းထဲက ေစ်းသည္ေတြက ကိုယ့္ကို ဇြတ္အတင္းေပးေနၾကတာ ၊ ပိုက္ဆံေပးလည္း မယူဘူး "
"အားနာနာနဲ႕ ယူလာခဲ့တာေပါ့ "
"ဟုတ္တယ္... ကိုယ္ျမန္ျမန္ကို ေျပးခဲ့ရတယ္ ...မဟုတ္ရင္ သယ္နိုင္မွာကို မဟုတ္ဘူး "
ေမာင္တို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕မေစ်းႀကီးရွိ ေစ်းသည္တို႔က သူတို႔သိသည့္ သူတို႔ကို ကုသေပးခဲ့သည့္ ဆရာဝန္ ၊ ဆရာမမ်ား အားနာရသည္အထိ သူတို႔၏ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ႏွေမ်ာတြန့္တိုျခင္းမရွိ ေက်းဇူးတင္စြာ ေပးတတ္သည့္ အက်င့္ရွိၾကသည္ ။
ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ အေလ့အက်င့္ေလးတစ္ခု ဆိုလွ်င္မမွား ။
သူတို႔၏ သူတို႔ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ ေရာဂါဘယမ်ားကို ေစတနာထား ကုသေပးသည့္ ေဆး႐ုံရွိ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေက်းဇူးတင္မဆုံးနိုင္သလို မိမိတတ္နိုင္သည့္ အရာမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ၾကသည္ကား ေမာင္ျမင္ဖူးေနၾကအရာတစ္ခု.ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလာင္းရိပ္အဖို႔ စစ္ပြဲထဲ ေရာက္သြားသလိုပါပင္ ။ ဟိုက ဇြတ္ေခၚၿပီး ေပးလိုက္ ဒီက ဇြတ္ေခၚၿပီး ေပးလိုက္ႏွင့္မို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္အိုက္ခဲ့သည့္ ပုံပါေလ ။
"Breakfast အတြက္ ဘာစားမလဲ ေမာင္ "
"ေမာင္ ဖ်ားေနတာ စားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေနတယ္ "
"ေဟာဗ်ာ....မွန္းစမ္း...ဘယ္ေလာက္ဖ်ားေနလဲ ၾကည့္ရေအာင္ "
ေမာင္၏.နဖူးေပၚသို႔ ေလာင္းရိပ္၏.လက္က ေရာက္လာသလို.မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားက နီးကပ္ေနသည္ ။
"ပူေနတယ္.... တစ္ခုခုစားၿပီး ေဆးေသာက္ရေအာင္ေနာ္ "
"ဟင့္အင္း"
နီးကပ္ေနသည္မွ ေမာင္က ေနာက္သို႔ ဆုတ္ကာ ပါးစပ္ကို လက္ဝါးျဖင့္ ပိတ္ရင္း.ေခါင္းရမ္းျပေလသည္ ။
ေမာင္က ေဆးေၾကာက္တတ္သည္ ။
"ေဆးမေသာက္ခ်င္ဘူးလား "
"ဟုတ္ "
"ဒါေပမယ့္ ဖ်ားတာေပ်ာက္ေအာင္ ေဆးေသာက္ရမွာေပါ့ ေမာင္ရဲ႕ "
"ဟင့္အင္း.... ေဆးခါးႀကီး မႀကိဳက္ဘူး "
"ဒါဆို ေဆးထိုးမယ္."
"ဟာ....မရဘူး "
"ေဟာဗ်ာ....ေမာင္က အဆိုးေလးပဲ "
"မဆိုးပါဘူး "
"အျပင္မွာေအးတယ္ လက္တိုေလးနဲ႕ အတင့္ရဲေနတယ္ေပါ့ေလ... လာ..အိပ္ယာကို သြားမယ္ "
ေမာင့္လက္ကို ဆြဲယူ၍.အိပ္ခန္းသို႔သာ သြားလိုက္သည္ ။ ဖ်ားေနတာကို ႏြေးႏြေးေထြးေထြးေနသင့္သည္ ။မိုးကလည္း တစ္ညလုံး ႐ြာခဲ့သည္မို႔ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္ ။
ေမာင္က ညဝတ္အိပ္သည့္ လက္တိုအျဖဴအပါးေလးႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ပြပြကိုသာ ဝတ္ဆင္ထားသည္မို႔ ပို၍ပင္ အေအးပတ္နိုင္ပါသည္ ။
ေမာင္အား အိပ္ယာေပၚသို႔ ထိုင္ေစၿပီးလွ်င္ ေလာင္းရိပ္က ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။
"ေဆးမထိုးဘူးေနာ္ ဦးရိပ္... "
"အင္း.....စဥ္းစားစရာပဲ ေဆးေသာက္ရမွာလည္း ေၾကာက္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့.... "
ေခတၱမွ် စဥ္းစားၿပီးေနာက္ ေလာင္းရိပ္အေတြးထဲ ေရာက္လာသည္က
"ဖင္ထဲ ဒုန္းက်ည္ထည့္မလား"
"ဗ်ာ! "
အႀကံရသြားသည့္ ေလာင္းရိပ္ မ်က္ႏွာႏွင့္အတူ ေမာင္၏ အလန့္တၾကားေအာ္သံ......။
ဆက္ရန္.....။