Chapter 47
Alexis' P.O.V
Andito ako ngayon sa labas ng room ni Chase. Isang oras na siyang nasa loob ng operating room habang inooperahan. Kanina pa ako naghihintay na may lumabas na doktor para sabihin kung ano na ang kalagayan ni Chase pero wala pa.
Kanina pa ako dasal ng dasal na sana ay maging maayos lang ang lagay niya. Nanginginig ang mga kamay ko habang nakapit habang humihilang sa may kapal na sana maging matagumpay ang operasyon.
Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng mga luha sa tuwing naalala ko kung paano niya ibinuhis ang ang sarili niyang buhay para sa amin. Maraming mga agam-agam ang pumapasok sa isip ko ngunit pinili ko na iwaksi ito. dasal lang ang kailangan
Mag isa nalang ako dito sa labas. Nauna ko ng pinauwi sina kuya at ang mga bata dahil kailangan nilang magpahinga matapos ang mga nangyari. Kakauwi lang din nina Kiannah at Tristan. Habang sina Damon naman at Romwel ay kani-kanina pa.
Pinili ko na manatili na muna dito para hintayin kung ano ang nangyari sa operasyon. Hindi mapalagay ang aking loob hangga't hindi ko nasisigurado na nasa maayos na siyang kalagayan. Hindi ko magagawang umuwi dahil hindi kaya ng konsensiya ko na iwanan ng mag-isa dito si Chase.
Nalinis na ang sugat sa ulo ko at nalagyan na din ito ng benda. Hindi naman gaanong kalaki ang sugat sa ulo ko kaya hindi na ito kailangan na tahiin pa.
Flashback
Walang tigil ako sa pag iyak simula pa kanina. Hindi pa nagagamot ang mga galos na natamo ko at ang sugat ko sa ulo.
"Shush... everything will be alright bess. I know na makaka survive si papi Chase dahil malakas siya at higit sa lahat at may pamilya pa siyang naghihintay sa kanya at lalo na at may mga anak siyang naghihintay sa kanya lalo na ikaw. Sa ngayon ay kailangan mo na magpakatatag para sa kanya at para din sa pamilya n'yo. dasal lang ang tanging magagawa natin na sana ay maging successful ang operasyon. Hindi pa siya dapat na ma-tege dahil nagsisimula palang na maayos ang gusot sa pagitan ninyo tsaka, hello? Hindi ko mapapayagan na maiwan ka at maging single na ina! Haller? Tahan na baks, he'll make it kilala ko siya simula sa mga mabalbon niyang mga paa at mabato-bato braso." Ang pilit na pagpapatahan ni Kiannah. Sinadya pa nitong idaan sa pagpapatawa ang advice niya para pagaanin ang loob ko ngunit wala itong talab.
Biningyan ko lang ito ng pilit na ngiti at ibinalik ang tingin sa pintuan ng operating room kung saan nasa loob nito si Chase.
"S--sam" napaangat ako ng tingin.
It was Damon ang his comrades.
Hindi ako nagsalita at tiningnan ko lang sila ng deritso sa mata.
"C--can we talk to you in private?" Basag nito.
"Maiwan ko muna kayo." Sabi ni Kiannah na katabi ko lang at tinapik ako nito bago umalis.
Naiwan nalang kaming apat nila Tristan, Damon at Romwel.
Ilang minuto munang walang may nagsasalita sa amin.
"I'm sorry." Sabay nilang saad habang nakayuko sa harapan ko.
"We're really sorry for what we did to you." Ang napaka sinserong ani ni Romwel. Hindi ito mababanaagan ng kahit anong katatawanan o panunuya sa halip ay seryoso at boung sensero itong humihingi ng kapatawaran.
"Pinagsisihan naming lahat ang ginawa namin saiyo. " saad ni Tristan.
"I was actually, ako ang nagplano ng bet na iyon Sam. These guys had done nothing kaya ako ang dapat na sisihin. I'll take all the blame. I was such an asshole and I really felt bad for doing it. I'm really really sorry Sam. I'm also asking for forgiveness and In behalf of Chase. Nagawa ka lang n'yang saktan noon dahil nalilito lang siya sa nararamdaman niya sayo and he's afraid sa sasabihin ng iba. Pero when he realized na mahal ka niya talaga, hi tried to find you, ngunit hindi ka na mahagilap. He even cried a lot of times in front of us everytime na uuwi siya na bagsak ang mga braso dahil bigo siya na mahanap ka. Hanggang sa lumipas ang limang taon. Limang taon na wala siyang ibang iniisip kundi ikaw lang dahil mahal ka niya at labis n'yang pinagsisihan ang ginawa naming kagaguhan. The guy's really guilty for what he did to you in the past. And he's literally gping to take any shit you'll give him. Chase is head over heels in love with you, he virtually looks like he's under a spell. I know that you feel the same way too. Alam kong wala ako sa posisyon para sabihin ito pero... can you give him another chance? please?" Ang mahabang litanya at maluha-luhang salaysay si Damon. Maging ako rin.
" Huwag ka yong mag alala you're all forgiven. Wala na akong galit na nararamdaman pa sa inyo. It was already in the past kaya kalimutan na natin ang nangyari." Nakangiti kong sabi at hinawakan ang kamay nito.
Alam kong sa kalooban ko ay napatawad ko na sila. Wala na rin akong bitterness na nararamdaman.
"D--do you still love him?" Tanong ni Damon. Ilang minuto lang ang nakalipas.
"I do. I've always loved him. Mahal ko parin siya." Nagulat ako ng niyakap ako nito.
"Thank you " sabi nito.
Tanging ngiti at tapik lang ang itinugon ko rito.
Matapos na magkapatawaran ay pinilit nilang ilihis ang usapan para maibsan ang pag aalala ng bawat isa at para na rin pagaanin ang loob ko.
"Best man kaming tatlo sa kasal niyo huh?" Sabi ni Damon.
Hindi ako sumagot sa halip ay nginitian lang ito ng pilit.
Hanngang sa magpaalam na sila na mauuna ng umalis.
End of flashback
Kasal
Kasal
Oo. Naka arrange marriage pala si Chase.
Pano na kami—
Natigil ako mula sa malalim na pag iisip ng maramdaman kong may tumabi sa akin.
It was tita Jessica.
"Are you ok Sam?" Mababanaag ang labis na pag aalala sa boses nito. Halatang kagagaling lang nito mula sa pag iyak dahil namumula ang mga mata nito.
"T—tita, I'm so sorry po sa nangyari kay Chase." Ang hindi ko mapigilang mapahagugol.
"It's my fault kaya siya nabaril." Umiiyak na turan ko.
"Shhh... hindi kita sinisisi Sam." Sabi nito.
"Walang may kasalanan at malang may gusto sa nangyari." Naiiyak na sabi din nito. Habang si tito Enrique ay nasa harapan ng operating room habang habang sumisilip sa loob. Alam kong natatakot at labis din itong nag aalala. Pinipilit lang nitong magpakatatag.
"K--kung hindi dahil sa 'kin hindi sana siya mababaril." Sabi ko.
"Shhh... walang may kasalanan Sam. Ginawa n'ya yon dahil iyon ang nararapat at ginawa n'ya yon dahil mahal ka niya. At para iligtas kayo, alam ko na hindi niya hahayaan na may mangyaring masama sa inyo ng mga apo ko kaya n'ya ginawa 'yon." Pagpapatahan nito sa 'akin.
Ilang minuto ang lumipas bago ako tumahan mula sa pag iyak.
Ilang minuto rin na walang nagsasalita sa amin. Bago nagsalita si tita.
"Alam mo bang lagi n'yang kinkuwento sa akin ang mga nangyayari habang sinusubukan ka niyang suyuin? He always told me kung paano mo siya pinagtutulakan but he never stop. Lagi ka parin n'yang kinukulit. Ilang beses rin siyang umiyak sa harapan ko, telling me how much he regrets everything that he'd done to you and how much he misses you simula nung umalis ka." Pagsisimula nito.
"Alam ko na malaki ang kasalanan at pagkukulang niya sa iyo lalo na sa mga apo ko. Maski ako nga ay nagalit din sa ginawa niya, pero naintindihan ko naman ang rason niya."
"Napatawad ko na po si Chase sa ginawa niya tita. Sadyang naging matigas lang talaga po ako pero wala na akong galit dito sa puso ko, handa na rin po akong makapag move on at magsimula ng masayang buhay kasama ang mga anak ko."
"Napag usapan na ho namin ni Chase ang tungkol sa mga bata. Pwede naman silang pumunta or mag stay sa inyo tuwing weekends para makapagbonding kayo ng mga bata."
"Wala na bang pag asa para magkabalikan kayo?" Tanong nito.
"Sa tingin ko tita, w--wala na ho. Ikakasal na ho siya kaya wala na siguro kaming pag asa. I'll just spend my time raising our kids." Sabi ko.
"Sinabi niya sayo?"
"Opo tita. He told me about the situation of your company kaya kayo napilitan na i-arrange marriage siya dahil yun nalang ang nakikita niyong pag asa para maisalba ang kompanya niyo." Dugtong ko.
"I'm sorry Sam. We tried finding some ways para maibalik sa dating estado ang kompanya pero we failed. It's really a foolish of me to ask you to give Chase a second chance when he's getting married to someone. "
Mapakla na napangiti ako bago nagsalita.
"Ok lang, tita. Siguro nga ay hindi talaga kami para sa isat-isat." Sabi ko ng biglang may pamilyar na boses ang namamadaling nilapitan kami.
"Oh my god anak! Anong nangyari sa inyo? You're kuya said na nakidnap ka? Oh my god darling thank you so much at walang nangyaring masama sa iyo. Ano may masakit ba saiyo? Asan? Sabihin mo kay mommy." Ang humahangos at alalang-alala na sabi ni mommy habang niyakap ako, ganoon din ang ginawa ni daddy.
"Ayos lang po ako mommy. " sabi ko.
"C--cathalina?" Dinig kong sabi ni tita Jessica. Napalingon naman sa right side ko si mommy.
"J--jessica? What are you doing here?" Tanong naman ni mommy.
Wait. Magkakilala sila?
"A--anak mo si S--sam?" Biglang tanong nito kay mommy?
"Yes. He's my long lost child."
"M--mommy? Magkakakilala po kayo?"
"Yes" sabay na sabi nila.
"Jessica is my best friend and she's the one who helped me find you."
"Oh my god! You're marrying my son Sam!" Untag ni tita na ikinagulat ko.
"Huh?" Ang naguguluhan na sabi ko.
"What are you saying jess? " Naguguluhan ding tanong ni mommy.
"Mga anak natin Cathalina ang nakatadang ikasal. Ang anak mo at anak ko ang ipinagkasundo nating dalawa para sa merging ng kompanya that can be sealed through their marriage."
Nag iba ang itsura ni mommy nang marealize niya kung ano ang sinabi ni tita. Ngayon ay napalitan na ito ng pagka seryoso dahilan upang bumigat ang atmosphere sa paligid.
"So, kung anak mo ang ang nanakit at nanloko sa anak ko?" Seryosong ani ni mommy dahilan para kabahan ako.
"Oo. Pero lahat nang iyon ay pinagsisihan na ng anak ko. A-ako na ang humihingi ng tawad para sa kanya. I'm sorry—"
"Simula ngayon, isang ganap na magbalae na tayo!" Masayang sabi ni mommy.
Patuloy na nag usap sila mommy at tita habang ako ay eto at tila hindi parin nag sisink in sa utak ko ang pangyayari.
Tila nabingi ako sa mga nalaman ko. Hindi ako makapaniwala. Tila pinoproseso pa sa utak ko ang mga nangyayari. Napakaraming tanong ang nasa isip ko. Gusto kong magsalita ngunit hindi ko magawa. Pilitin ko man ay wala namang salita na lumalabas sa aking bibig.
Ilang sandali pa ay bigla namang bumukas ang pinto ng operating room dahilan para mapatayo kami.
"D--doc? Successful po ba ang operation?" Nag aalalang tanong ni tita.
"We have a good news and bad news." Unang sabi nito.
"A--ano po doc?" Tanong ko. Hindi ko mapigilan ang kabahan.
"Well, good news it that the operation was successful and the patient is out of danger but the bad news is... the patient got in coma dahil sa marami ang dugo ang nawala sa pasyente kaya nabawasan ang supply ng oxygen sa utak ng pasyente." Untag nito.
Para bang may kung anong tumurak sa dibdib ko dahil sa sinabi ng doktor ngunit sa kabila non ay pinili ko parin na magtanong.
"D--doc, h--hanggang kailan po ba m--mananatiling w--walang malay ang pasyente?" Utal-utal kong tanong.
"Probably a week or two or maybe moths, but it depends on how fast the patient will recover." Sagot ng doktor.
Tila nabunutan naman ako ng tinik. Kahit papaano at malayo na si Chase sa kapahamakan.
"O--ok, salamat ho doc." Sabi ko.
"Escuse me, mauna na ho ako." Paalam nito
Napauno nalang ako sa bench dito sa labas ng operating room. At taimtim na nagdasal.
***
Shanise's P.O.V
*Warning! The scene ahead contains violence or disturbing scenes, read at your own risk.*
________
*Two weeks later*
"Salvador," I heard someone called me. Nasa kabilang sulok ako seldang ito nakaupo sa manipis na higaan. I don't know why I'm the only one here inside this cell.
My life inside this prison is like hell. Dahil wala akong mga bagay na kailangan dito. No aircon, no cellphone, anything!
I never should have done what i did to Chase. Sana hinayaan ko nalang silang maging masaya. Kung sana ay tinanggap ko nalang sa sarili ko hindi ako ang mahal niya, hindi na sana aabot sa ganito. I will never end up here inside this fervid and foul smell cell! Huli na ang pagsisi ko dahil andito na ako, kailangan kong tanggapin ang reyalidad.
"Salvador" tawag ulit ng officer.
"What?" Tanong ko at tinaasan ito ng kilay.
"May importanteng tanong sayo si chief" sagot nito binuksan ang pinto ng selda.
"Labas," pinatalikod muna ako nito para pusasan bago ako giniya kung nasaan ang chief nila.
I wonder what is he going to ask me? I mean, ano ang kailangan nito sa 'kin?
Nakarating na rin kami kung nasaan ang chief.
Bakit ako dinala nito dito sa opisina ng chief nila? If i know, I've already answered all of thier questions regarding sa ginawa ko.
"Pasok," sagot ng nasa loob pagkatapos na kumatok ng officer na nagdala sa 'kin dito.
Pagkapasok namin sa loob ay bumungad sa amin ang lalaking komportableng naka upo.
He's an ugly bulky guy with his bloated belly.
"What do you want chief?" I asked "Are you gonna set me free because you realize that I'm also just a victim? Or you feel threatened na baka matanggal ka sa serbisyo mo dahil alam mo na mayaman ako at kaya kong paikutin ang batas sa mga kamay ko?" I mockingly asked him.
Napatawa naman ito dahil sa sinabi ko.
"Sa nagawa mo pa talagang magmaldita sa estado mo ngayon? Yan ba ang ipinagmamayabang mo? Na ano? Na anak ka ng may ari ng isang naluging kompanya at ikaw lang naman si Shanise ang laos na modelo?" Balik na sabi nito ng naka ngisi dahilan para kumulo ang dugo ko.
"How dare you!" Nanggagalaiting sigaw ko dito.
"Kalma lang po ma'am Shanise," ang sarkastiko nitong sabi.
"Ang totoo n'yan, ang dahilan kung bakit ko inutos na dalhin ka dito ay dahil may gusto akong i-offer sa 'yo," sabi nito at lumapit sa 'kin.
"What?" Ang walang gana kong sabi.
"Alam kong gusto mong makalaya dito dahil hindi nababagay ang isang tulad mo dito sa loob ng prisinto. Kaya papalayain kita," sabi nito dahilan para balingan ko ito ng tingin.
"Sa isang kundisyon..." anito.
"Ano? Gusto mo ng pera?" Nakataas ang kilay na tanong ko.
"Hindi.." sagot nito ang inilapit ang mukha nito sa may tenga ko para bumulong. "Gusto kong pagbigyan mo ako..." anito at hinipo ang likurang bahagi ko.
"Manyak ka!" Sigaw ko at hinampas ito sa mukha gamit ang dalawang kamay ko na naka posas ngumisi lang ito at sinenyasan ang officer na kamasa namin at bigla nalang may isa pang police na pumasok sa loob ng opisina.
Namalayan ko nalang na hawak na nila ako at pwersahang pinadadapa sa desk.
Narinig ko ang pagkalas ng sinturon. Ramdam ko ang pagngisi ng mga police na pilit akong dinidiin. Ilang sandali pa ay naramdaman ko naman na hinihipo na ng matanda ang ibabang parte ko at unti-unti na nitong ibinababa ang pang ibaba kong sout.
Pero bago paman siya magtagumpay ay boung lakas kong itinulak ang mga nakahawak sa akin dahilan para makalas ang pagkakahawak nito sa akin at sakto namang may gunting na nakalagay sa desk kaya kaagad ko itong kinuha at hinarap ang manyak na at walang ano-ano'y tinaga ito at sa hindi inaasahan ay ang kaliwang mata nito ang natamaan.
Isang nakaka binging sigaw ang umalingaw-ngaw mula sa chief at napaupo ito habang hawak-hawak nito ang mata niya. Kita ko ang pagdaloy ng napakaraming dugo mula rito.
Ang dalawa pang police officer ay gulat na gulat sa nangyari anmt hindi muna ito nakapag react kaya wala na akong sinayang na oras at mabilis na tumakbo papalabas sa opisinang iyon at para tumakas.
Mabilis ang tibok ng aking puso habang tumatakbo ako sa mga pasilyo. Duguan ang mga kamay ko. Hindi ko alam kung saan ako tutungo basta tumakbo lang ako ng tumakbo.
Liliko na sana ako sa isa pang pasilyo ng makarinig ako ng sigaw.
"Tigil!" Dinig kong sigaw. Pero hindi ko ito nilingon at tumuloy lang sa pagtakbo unti-unti ng bumubungad sa paningin ko ang labas ng prisinto ngunit huli na nang may narinig akong putok ng baril at naramdaman ko nalang ang pagguhit ng masakit na sensasyon mula sa aking likuran. Hindi ko ito ininda dahil ang nasa aking isipan ay ang makatakas dito.
Nakarinig nanaman ako ng pagputok at naramdaman ko na tinamaan ako sa binti dahilan para mapatumba ako.
Kahit na tinamaan na ako ay pinilit ko parin na gumapang.
Isa
Dalawa
Tatlong
Putok pa ang narinig ko at namalayan ko nalang ang panghihina ng katawan ko.
"Ate..." dinig kong tawag sa akin ng pamilyar na boses.
"Ate..." ulit nito.
"Seb?" Mahinang turan ko.
"Ate Shan..." ang malumanay na sabi nito. Napangiti ako, ang tagal na simula ang huli kong marinig ang boses na iyon. Kita ko ang pamilyar na pigura ng bata sa harapan ko.
"Seb?" Ang naluluhang turan ko dahil sa lubos na galak.
Panaginip ba ito? Kung panaginip lang ito sana hindi na ako magising. Gusto ko na manatili nalang dito kasama ang kapatid ko at para makatakas na rin sa pait na dala ng mapagbirong mundo.
*flashback *
"Ate Shan nagugutom na ako." Ang sabi ng kapatid kong si Sebastian habang nakahawak sa tiyan niya.
Ngumiti ako at binalingan ito ng tingin at napatigil sa pagkal-kal ng basura.
"Kunting tiis pa Seb. Dadagdagan lang natin itong kalakal natin bago natin ebenta sa junkshop para makakain na tayo at promise ko sayo, pag nakalaki tayo ng kita ngayon kakain tayo ng paborito mong fried chicken!" Sabi ko.
"Talaga ba ate Shan?!" Maliwanag ang mukhang sabi nito.
"Oo basta maghintay ka muna d'yan." Sagot ko at ipinagpatuloy ang pangangalakal.
"Tutulong na ako d'yan ate para makakain na tayo ng fried chicken! " ang nakangiti nitong turan.
***
"Hmmm! Ang sarap naman nitong fried chicken ate!" Masayang sabi nito at nalantakan ang pagkain niya. Nandito kami ngayon sa parke na lagi naming tinutulugan.
Ilang sandali pa ay napatigil ito sa pagkain.
"Sana ate palagi nalang tayong may fried chicken no? Ang sarap-sarap kasi eh." Sabi nito.
"Huwag kang mag alala Seb. Basta makakalaki tayo ng kita sa kalakal, lagi kitang bibilhan niyan!"
"Wow naman, ang bait talaga ang ate ko!" Nakangiti nitong sabi ngunit napawi din ito at natahimik.
"Anong problema? Ba't ka natahimik d'yan?" Nagtatakang tanong ko.
"Eh ate, kung hindi lang tayo inabandona nila mama at papa, edi sana hindi tayo palaboy at nangangalakal ngayon." Malungkot na sabi nito. Maging ako man ay may kuanting kirot na naramdaman dahil sa sina n'ya ngunit pinili kong itago ito.
"Huwag ka ng malungkot Seb, andito naman ako. Huwag kang mag alala pinapangako ko na balang araw ay yayaman din tayong dalawa at promise ko sayo na palagi tayong kakain ng fried chicken, hindi lang 'yon, kakainin pa natin lahat ng pagkain na gusto mo kapag yumaman tayo!" Nakangiting sabi ko dito dahilan para mapangiti na din ito.
"Promise mo yan ate Shan huh?" Sabi pa nito.
"Oo naman!"
"Siya nga pala ate," basag nito.
"Hmm?" Sagot ko.
"Malapit kana palang mag thirteen, sa susunod na linggo na ang birthday mo."
"Oo, malapit na din naman ang birthday mo eh, mag e-eight kana."
"Oo... gusto ko pag mag birthday tayo may fried chicken huh? Tsaka cake." Sabi nito.
Nagulat naman ako sa request ng kapatid ko. Wala akong pambili ng cake. Ang mahal-mahal kasi nun. Tsaka wala pa akong pera na naitabi.
Hindi ko namalayan na umalis pala ito sa tabi ko. At bumalik din ito agad at nagulat ako nang may iniabot itong lata sa 'kin.
"Ano 'to?" Takang tanong ko.
Buksan mo nalang ate.
"Saan mo to nakuha seb? Nagnakaw ka ba? Hindi ba bilin ko sayo na huwag na huwag kang gagawa ng masama kahit na anong hirap natin?" Sabi ng makita ko ang laman ng binigay niya sa 'kin. May anim na raan sa loob ng lata na bingay niya.
"Hala si ate. Siyempre hindi ko gagawin yun no? Ipinag ipunan ko kaya iyang one million dalar para may panghanda tayo sa birthday mo." sabi nito.
*fast forward*
Siguradong matutuwa nito si Seb. Mahinang sabi ko sa utak ko. Medyo ginabi na ako ng uwi dahil nagbenta pa ako ng kalakal ko ngayong araw.
Hindi na muna nakasama sa pangangalakal si Seb dahil medyo masakit ang katawan nito. Nagpumilit pa itong sumama kanina pero hindi ko pinayagan at pinanatili ko na muna ito doon sa parke para makapagpahinga at para bantayan ang kariton namin. Nagmadali kong tinungo parke kung saan kami namamalagi bitbit ang maliit na cake at fried chicken na request niya, itong araw na kasi ang kaarawan ko.
Hindi ko maiwasan ang hindi mapangiti sa tuwing maiisip ko ang reaction ng kapatid ko. Siguradong matutuwa talaga siya nito.
Nang makarating na ako ay nagtaka ako kung bakit walang Sebastian ang nakaabang sa pagdating ko. Agad kong tiningnan ang karaton ngunit wala ito doon.
Asan kaya ang batang 'yon?
Hindi ko mapigilan ang labis na pag aalala ng ilang minuto na akong naghahanap sa kanya pero hindi ko parin siya makita.
"Seb!"
Tawag ko dito ngunit wala.
"Seb!"
Patuloy akong naghanap sa kanya hanggang sa hindi ko mawaring dahilan ay napadpad ako sa madilim na iskinita kung saan halos walang taong dumaraan dito.
Takot man dahil sa madilim dito ay hindi ko iyon inintindi dahil kailangan kong hanapin ang kapatid ko.
"Seb!" Tawag ko dito.
"A--ate..." dinig kong may mahinang boses na sumagot.
"Seb!" Pagtawag ko.
"A--ate S--shan" dali-dali kong sinuong ang madilim na iskinita at doon ay nakita ko ang kapatid ko na naka handusay sa lupa. Dali-dali ko itong nilapitan at inakay ang ulo sa akong mga hita.
Nanghihina, at duguan ang ulo ito.
"Seb!" Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha sa mga mata ko. "S--sino ang m--may gawa nito s-saiyo? " ang utal-utal kong tanong sa kabila ng pag iyak ko.
"Y--yung mama a--ate" nahihirapang sagot nito.
"A--anong ginawa s--sayo ng mama?"
"G--ginalaw a--ako. Ta--tapos pinukpok ang ulo ko ng t--tubo." sagot nito at doon ko na napagtanto na wala itong pang ibabang saplot at maraming dugo rin ang umaagos mula sa ulo nito.
"Shhh... hihingi tayo ng tulog ha? Huwag mong iiwan si ate." Umiiyak na sabi ko.
"Dadalhin kita sa ospital." Sabi ko.
"H--huwag na ate. W--wala tayong p--pera."
"Gagawan ni ate ng pa-paraan"
"H--uwag na ate hi--ndi na ako m--agtatagal n--araramdaman ko."
"Seb, huwag kang magsalita ng ganyan. Hindi ba't yayaman pa tayo? Kakain pa tayo ng mga pagkain na gusto mo?" Lumuluhang sabi ko.
"H--indi na a--ate." Sabi nito at ngumiti "Hindi m--mo na ako m--makakasama sa p--pangarap natin na iyon"
"H--happy b--birthday pala ate. S--sorry hindi na ako m--makakain ng fried chicken kasama mo. H--hanngang dito nalang ako ate... paalam..." at doon ay unti-unti na itong pumikit.
"Sebbbb!!!"
....
Pagkatapos na bawain ng buhay ang kapatid ko ay hindi ko na namalayan ang panahon. Hindi ko alam kung bakit ako napunta sa bahay ampunan.
Ilang taon akong nanirahan doon hanngang sa isang araw ay may mayamang mag asawa ang nag ampon sa akin.
Simula noon nga ay nagbago ang buhay ko. Nakuha ko lahat ng bagay na gustuhin ko. Ngunit sa pagbago ng buhay ko ay siya ring pagbago ng sarili ko.
Ang dati'y mabait na ako ay napalitan ng kakaibang personalidad. At simula noon ay lumaki ako na may malaking galit sa puso ko. Galit sa mundo dahil napaka lupit nito sa akin.
*End of flashback*
"Sumama ka sa akin ate Shan. Magkakasama na tayo, masaya doon sa kabilang dako at paroon..." turo nito sa liwanag.
"Halika," sabi nito ay inabot sa akin ang mga kamay niya.
"Oo." Nakangiti kong sabi at hinawakan ang kamay niya at doon ay sabay kaming humakbang sa liwanag.
***
Alexis' P.O.V
Dinig ko ang tunog ng mga makina dito sa loob ng kuwarto. Kita ko ang mga gamit na nakalagay sa katawan ni Chase.
Tahimik lang akong nakaupo dito sa tabi ng kama niya habang nakawak sa mga kamay niya.
Ilang araw na ba?
Dalawang linggo na siyang coma. Hindi parin siya na gigising. Ilang araw na rin akong walang matinong tulog pero hindi ko ito alintana.
Araw-araw akong nakabantay dito sa hospital. Pansamantala muna akong nag leave sa opisina para mapagtuunan ko ng pansin ang pag aasikaso kay Chase dito sa hospital. Paminsan minsan ay dumadalaw sina si Kiannah kasama si Tristan, minsan ay sina Damon at Romwel para kamustahin ang kalagayan ng kaibigan nila. Pati na rin si Arjun na dati naming kaklase ay dumadalaw din kasama ang fiance na nitong si Eunice. Palagi ding bumibisita dito si tita kasama sina tito at kenken pati ang ate Lara.
Naalala nung isang araw ay kinausap ako ni nito. Sobrang kaba ang naramdaman ko dahil sa nakaka intimidate siya nung una pero kalaunan ay hindi pala. Sobrang bait at makwela niya tsaka madaldal din kagaya ni kiannah. Si baby kenken naman ay medyo may tampo naman ngnunit kalaunan ay nakipagkasundo din pagkatapos ng mahabang paliwanagan. Sobrang tuwa naman nito ng makita ang kambal at kaagad din itong nagkasundo at kalaunan ay nakipaglaro sa mga makukulit na chikiting na kagaya niya. Ganoon din ang sina tita at tito ay natutuwa din sa pakikipag laro sa kanila.
Sa ganoong bagay ay kahit na papaano ay napapangiti ako dahil sa tuwing nandito sila ay hindi talaga mawawala ang ingay nila habang naglalaro kaya kahit papaano ay naiibsan ang lungkot ko.
Nasa ganoon malalim ako ng pag iisip ng biglang bumukas ang pintuan.
"Dada!" Sabay na sabi ng dalawa at mabilis na tumakbo papalapit sa akin.
"Kumusta mga baby ko? How's your school?" Tanong ko.
"Ok lang po. As always, I got a perfect score from my test!" Bibong sabi ni Corey at kumanlong sa 'kin, habang si Euwell naman ay piniling maupo sa kama katabi ng walang pang malay na si Chase.
"Are you tired dada?" Tanong ni Euwell habang nakatingin sa akin.
"Ok lang si dada 'nak—" naputol ang sasabihin ko nang mapahikab ako.
"You should take some sleep dada. You look tired na po and look at those dark circles underneath your eyes," sabi nito. My heart swell in so much joy dahil biniyayaan ako ng napaka maalalahaning mga anak.
"Naku napaka sweet talaga ng baby Euwell ko," sabi ko at kinurot ang mga pisnge nito.
"Don't worry nak, ok lang ako."
"Dada, Kuya's correct you should get some sleep. Kami na muna poh ang bahala kay daddy!" Suhestiyon ni Corey.
"Sige na poh dada, close your eyes," sabi pa nito at giniyang pinapikit ang aking mga mata. Wala na akong nagawa kundi ang ipikit ang mga mata ko at niyakap si Corey.
I breathe in Corey's baby like scent as I start fall asleep.
***
Third person's P.O.V
Dahan-dahang kinalas ni Corey ang pagkakayakap ng kanyang dada.
Nang makalas nito ang kamay mula sa pagkakayakap sa kanya ay lumapit ito sa kapatid at sumampa din sa kama ng kanilang ama.
Sandali muna nilang pinagmasdan ang mahimbing na natutulog nilang dada bago inilipat ang tingin sa ama nilang ilang araw nang walang malay at nakaratay sa kama.
Hindi man sabihin ng dada nila ay dama nila ang lungkot na dinadala nito. Pinipilit lang nito ang magpakatatag sa harapan nila, pero lingid sa kaalaman nito ay maraming beses na nila itong narinig na umiiyak ng mag-isa sa gitna ng gabi habang katabi sila sa kama, kung minsan ay sa balkonahe ng kuwarto nila, o kung minsan naman ay sa loob ng apat na sulok ng kuwartong ito habang hawak ang kamay ng ama nila. Hindi nila maiwasan ang hindi mahabag sa kalagayan nito ngayon, kita sa mga mata nito na walang maayos na tulog ito at bahagyang bumaba din ang timbang nito.
Hindi nila maiwasan ang malungkot sa parehong lagay ng kanilang mga magulang.
Malungkot na tumingin si Corey sa kapatid nito bago nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga. Maigi namang tiningnan ni Euwell ang walang malay nilang ama bago ito nagsalita.
"Hey dad, it's me Euwell. I'm one of those people who believes that you can hear us while in coma, that's why I've talked to you so much. You're probably annoyed with me always talking to you the same thing but I'm not going to stop not until you wake up." Sumisinghot sa turan nito. Tahimik lang din na nakikinig si Corey sa tabi nito.
Sa lumipas na mga araw na pananatiling walang malay ay nakasanayan na nila itong kausapin dahil nabasa nito na ang mga taong comatose ay nakakarinig ng boses sa paligid kahit na wala itong malay.
" We have longed to have a father with us. We longed to experience how it feels like to have a real father who will love us. Daddy please wake up already. We miss you. All of us really miss you so much. You have no idea how much dada is trying to act tough in front of us" pakiusap nito.
Ilang sandali munang nanatiling tahimik ang dalawa bago piniling magsalita naman ni Corey,
"D--daddy, we need you. Please comeback, we love you. I'm begging you to pull through and comeback to us, " Hindi nito mapigilan ang mapaluha.
"Dada isn't mad at you anymore, he has forgiven you and in fact I've heard that you guys are getting married soon. You need to wake up soon so we can be a whole family." Turan nito bago sumiksik silang dalawa sa katawan ng walang malay nilang ama at hindi nagtagal ay nakatulog din ang dalawa.
***
Chase's P.O.V
Pain. That's the only thing I can feel tight now. My head it throbbing and my entire body is aching. It feels like I'm was beaten into a pulp or being hit by a ten-fucking-wheeler-truck.
I took a deep painful breaths before I hear a muffled voices. I can also hear a soft sniffles.
Are they crying?
Daddy please wake up already. We miss you. All of us really miss you so much. You have no idea how much dada is trying to act tough in front of us" I hear the other voice said quietly.
"D--daddy, we need you. Please comeback, we love you. I'm begging you to pull through and comeback to us, " the one said and I hear him sniffle quietly.
"Dada isn't mad at you anymore, he has forgiven you and in fact I've heard that you guys are getting married soon. You need to wake up soon so we can be a whole family." It says last before I felt them cuddle on my left side. A while after that, the surroundings became quiet.
It makes my heart clenched hearing them beg me to open my eyes!
Oh, god my sons!
Doon ko na pinilit na imulat ang aking mga mata. My eyes roam around the dimly light room. When I look to my left side, I see my twins cuddling to my side while sleeping safe and sound.
I tried to raise my hand to reach them but my hands don't listen.
After trying a couple of times, i finally lift my arm and the next thing I do is I reach out the twins and rub their backs.
God! I missed them so much! For god only knows.
_____________________________________________________________