#BD26 — Puhon
Ayaw ko mang isipin, ngunit may kutob na talaga akong tungkol itong dinner na ito sa nakaraan ng mga magulang naming tatlo. Ang sabi nila ay matagal na iyong tapos at hindi na dapat kaming maapektuhan pa, pero sa aming tatlo, ako lang ang hanggang ngayon ay hindi pa rin naniniwala roon.
Whenever Tito Jake looks at my mother, I feel like a part of him still wants to run back to her. I know there are a lot of unsaid words in his mind—I can sense it. My mother loves my father so much, there's no doubt in that, however, Tito Jake was still her first love and she is his first love, too, which makes everything complicated.
"Ma," bati ni Audrey kay Tita Tamara na nakahilig sa arm rest nang inuupan na couch ni Tito Jake.
Tita Tamara kissed Audrey's cheek. "My Quinn."
"Why are we here, Mommy?" A crease appeared on my forehead. "What's the problem?" I asked my mother, expecting a straightforward answer, too.
She forced a smile, trying to find the right words to use as an answer to my question but she failed. Tita Tamara saved her from my question, she asked us to freshen up first before we have our dinner. Drake walked towards me when he realized how both of our mothers dodged my question just like that.
"Baby," he whispered through my ear, sending shivers to my neck.
I smiled at him. "Hmm?"
"What's up?" He planted a soft kiss on the side of my head. "You went silent the moment you ended the call with Tita Katherine," he said.
"Kinabahan lang. Baka kasi tungkol na naman sa past," maikling sabi ko habang tinatahak ang hagdanan paakyat sa kwarto ni Drake.
Pinigilan niya ang kamay kong nakahawak na sa doorknob. "Can I get a hug?"
Kumunot ang noo ko. "Huh? Para saan?" Tanong ko, nagtataka na sa kakaibang kinikilos niya.
"You look sad and bothered." He shrugged. " C'mon, Tash, gimme a hug," pagpupumilit niya habang dahan-dahang iginagapang ang mga palad niya sa aking bewang.
I wrapped my arms around his neck for a hug. "Hmm... Okay na?"
"No," he answered while shaking his head. "Kiss?"
"Shut up, Drake." Tinulak ko ang dibdib niya pero hindi naging sapat ang lakas ko para mapalayo sa kanya.
He laughed. "Just one, I promise! A smack will do," he said.
Sinamaan ko siya nang tingin bago maglakad papasok sa kwarto niya. Hindi ko na siya hinintay pang makapasok sa kwarto niya, kumuha na ako agad ng damit sa closet niya bago pumasok sa banyo. Siguro naman kahit papaano ay mapapagaan nang pagligo ang pakiramdam ko. Baka pagod lang talaga ako sa biyahe.
Paglabas ko pa lang ng banyo, isang Drake Medina na nakabusangot ang mukha, nakanguso at nakahalukipkip ang sumalubong sa akin. I rolled my eyes at him while giving him a playful smirk.
Hindi lang binigyan ng kiss parang hindi na agad mahal, e!
"Maligo ka na para makakain na tayo," utos ko sa kanya.
"Where's my kiss, Celestine Anastasia?"
"Wala ka no'n, kumilos ka na."
Bigla niya akong hinatak papalapit sa kanya bago niya ako isinandal sa pader. Kinulong niya ako gamit ang dalawang braso niyang nakahilig sa sinasandalan ko. Sinamaan ko siya nang tingin ngunit wala iyong talab sa kanya. His seductive eyes pierced into mine while he's biting his lower lip.
"Drake..." Bulong ko.
Nilapit pa niya lalo ang kaniyang mukha sa akin, rason kung bakit ako napapikit bigla. Hindi ko inaasahan ang ginawa niyang iyon, ang akala ko ay kukunin na niya iyong smack na kanina pa niya hinihingi pero imbes na labi ko ang halikan niya, iyong gilid ng labi ko mismo ang pinatakan niya noon.
"I..." He kissed the side of my lip. "Love..." Then the tip of my nose. "You..." Until he reaches my forehead and gave it a soft kiss, too.
I gulped. "Dalian mo na," kabadong sabi ko sa kanya habang pilit siyang tinutulak papasok ng banyo.
Nababaliw na ata ako. Bigla-bigla na lang akong napapangiti habang nagsusuklay. Akala ko naman kasi hahalikan na naman niya itong labi ko! Ayun naman pala, sa gilid lang 'tsaka sa ilong at noo. Abot langit pa naman tahip ng dibdib ko!
Nang matapos na sa pagaayos itong unggoy na ito, sabay na rin kaming bumaba para sa hapunan na ipinahanda pa ng parents niya. Kung kanina ay naging maayos ako kahit papaano dahil sa presensya ni Drake, bumalik naman ngayon lahat ng pangamba at takot sa dibdib ko.
"Let's eat!" Sabi ni Tita Tamara habang marahan na hinihimas ang kamay ni Audrey na nakapatong sa ibabaw ng lamesa, sa may bandang harapan ko.
Pinapagitnaan ako ni Drake at ni Mommy habang si Tito Jake naman ang nakaupo sa dulo ng lamesang ito. Puro tungkol sa negosyo at sa mga plano namin pagkatapos grumaduate ang pinaguusapan nilang tatlo nina Tita Tamara habang tahimik lang kami dito, kumakain at nagmamasid.
"Uy," mahinang sabi ko kay Drake. "Kanina ka pa ganiyan, ah? May problema?"
Kanina ko pa kasi napapansin ang kakaibang kilos niya, para kasing hinihintay niyang may masabing mali ang mga magulang namin. Tahimik lang siyang kumakain pero alam kong may bumabagabag sa kaniyang isipan, sa pagkunot pa lang ng kaniyang noo at sa pag-igting pa lang ng kaniyang panga ay alam ko na agad na mayroon nga.
He shook his head and smiled weakly. "Nothing to worry about, baby," pagtanggi niya.
Uminom muna ako sa baso ng tubig na sinalinan ni Drake para sa akin habang pinagmamasdan ko si Audrey na patango-tango lang sa mga sinasabi ng kaniyang ama tungkol sa kompanya nila sa America at sa ospital nila roon. Ayon kay Tito ay balak niyang pagtuoan muna nang pansin ang ospital nila sa America.
"So, what's our problem?" I raised both of my brows. "Please stop beating around the bush and go straight to the point already," magalang pero iritadong sabi ko sa kanila.
Hindi ko na kaya pang pigilan ang sarili ko dahil sa kaba at takot na nararamdaman ko nagyon. Naninikip na naman ang dibdib ko at bumibigat na rin ang paghinga ko. Isa na namang senyales na nagpapanic na ako na agad din namang napansin nina Drake at Audrey.
"Pa," mariin na sabi ni Drake kay Tito Jake habang marahan na hinahagod pataas-baba ang likod ko upang pakalmahin ako.
"Drink water, Celest," sabi ni Audrey habang sinasalinan ng tubig ang baso ko.
Puno ng pagaalala ang mga mata ni Mommy habang hinahaplos ang buhok ko. "Jake, say something!"
"Calm down, hija, breathe," sabi sa akin ni Tita Tamara gamit ang malumanay niyang boses.
"Just... please... someone tell me what's going on?" Pilit kong hinahabol ang hininga ko. "Is this about your past relationship with my mother, Tito? May sinabi na naman po ba si Mr. Javier? If tungkol na naman po iyon doon then tell me right away because I won't let my mother face that alone, again."
Mommy shook her head. "Celestine, listen, that was years ago already, hindi ba?" Tanong niya sa akin. "Let's forget about that, hmm?"
I smirked. "Years ago but they still mistreated you, Mom! Wag mo naman po sana kalimutan 'yung ginawa ng tatay ni Tita Tamara sa'yo," saad ko, pilit na pinipigilan ang sariling luha.
"Celestine, matagal nang tapos iyon," ani ni Tito Jake.
"I'm sorry about that incident, hija, hindi ko rin alam na may ganoong plinaplano ang tatay ko noon," malumanay na sabi ni Tita Tamara.
"If it's not about Papa and Tita Katherine's past, then why did you ask us to go home right away, Pa?" Audrey asked her father.
A familiar voice suddenly filled the whole dining area. "It's because of me."
Nang lingunin ko ang pinanggalingan noong boses na iyon, isang lalaking ginulo rin ang utak ko ang bumungad sa akin. Nalaglag ang panga namin ni Audrey habang pinagmamasdan si Travis na naglalakad papalapit sa amin.
Napatayo si Drake nang makita niya si Travis. "What the hell are you doing here?" Galit na tanong niya.
Tinignan lang siya ni Travis bago siya lumapit sa banda nina Tito Jake at Tita Tamara. "Good Evening, Mr. and Mrs. Medina," bati niya kina Tito at Tita. "Good Evening, Mrs. Lim," bati niya sa nanay ko.
"T-travis?" Nagtatakang tanong ni Audrey.
Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko rito. Lahat sila ay nagtatalo-talo na, si Tito Jake at Travis na halatang seryoso ang pinaguusapan at si Drake na kanina pa gustong sapakin sa mukha si Travis na bigla-biglang sumusulpot dito. Habang si Tita Tamara naman ay pilit na pinapatahan si Audrey na nauna nang umalis sa hapag.
Audrey stormed out of the room, leaving me here alone.
"Anak, I'm sorry," umiiyak na sabi ni Mommy sa akin.
Gustuhin ko mang sabihin sa kanya na ayos lang, na kaya ko ito at hindi ako magpapa-apekto sa nalaman ko, hindi ko pa rin iyon magawa dahil pagod na akong magsinungaling sa sarili ko. Pagod na akong takbuhan ang totoong nararamdaman ko. Pagod na akong maging mahina. Pagod na akong magtago sa problemang dapat ay hinaharap ko.
"Tita, can I talk to her for a minute?" Narinig kong tanong ni Drake kay Mommy.
My mother agreed to it but I didn't. Lumabas na ako agad ng bahay nila para hindi na niya maabutan pa. Balak ko sanang gamitin ang sasakyan ni Mommy paalis pero hindi ko nga pala nakuha ang susi sa kanya. Papalapit pa lang ako sa gate ng bahay nila, naramdaman ko na agad ang pagsunod ni Drake sa akin.
"Let's talk, Tash, please?"
Nagpatuloy lang ako sa paglalakad, walang balak na lingunin pa siya. Wala na akong ibang maisip na puntahan kung hindi si Kazuo na malapit lang din naman dito kina Drake. Wala na akong pake kung lakarin ko man ang papunta roon, kailangan ko lang lumayo muna rito dahil pakiramdam ko ay bibigay na ako. Sobra-sobra na ang sakit na nararamdaman ko ngayon.
"You're heading to Kazuo's house?" Tanong ni Drake na hanggang ngayon ay sinusundan pa rin ako.
"Stop following me," mariin kong sabi.
"You know I can't do that, baby. We need to talk."
"Wala na tayong dapat pagusapan pa, Drake."
He grabbed my wrist to stop me from walking away from him. "Really? I don't think so."
"Pinili mong itago sa akin. Hindi ba? Sinadya mong hindi ipaalam sa 'kin."
"No, Tash. I was planning to tell you everything the night I took you out for a study date but shit came up, right?"
"Tagaytay? Really?" I furrowed my brows. "Drake, halos buong araw tayong magkasama no'n! Ni hindi mo man lang sinubukang sabihin sa akin agad? Kailangan gabi pa talaga?"
"I was so afraid, Tash..."
Tears started to fall from my eyes. He's afraid of what? I thought we are each other's safe place! I thought we're both comfortable with each other! Bakit hindi niya sinabi agad? Bakit kailangan ngayon ko pa talaga malaman? I was with him for a whole day that time but he still chose to keep it from me.
"Kailan ang alis niyo?" I asked bluntly while wiping my tears.
He bit his lower lip. "New year's eve," bigong sagot niya.
Napakagat na lang ako bigla sa aking ibabang labi nang mapagtanong malapit na ang alis nila at ngayon ko lang nalaman ang lahat ng ito. Sinayang ko lahat ng oras at panahon na magkasama sana kaming dalawa. Nilayuan ko siya at ngayon... tuluyan na pala talaga siyang aalis.
He pulled me closer to him by my waist while holding my chin. "I won't leave if you don't want me to," he said. "Just tell me that you want me to stay," he added with a hint of hope in his voice.
Iniwas ko ang baba ko sa pagkakahawak niya at umiling. "No. Sasama ka sa pamilya mo."
"I can stay here with you, baby, don't push me away."
"I'm not pushing you away, Drake. Sumusunod lang ako sa plano na hindi mo man lang sinabi sa akin agad." I started walking away from him pero pinigilan niya ako uli.
"I'll get my car, wait here," utos niya.
My brain wants me to walk away from him but my heart says no. My heart wants me to stay here and wait for him to come back dahil ayun ang sabi niya. Wala naman sigurong masama kung susulitin ko na ang bawat araw na natitira sa amin, hindi ba? Wala naman sigurong masama kung hindi ko muna susundin ang utak ko... para rin naman ito sa ikapapanatag ng damdamin ko.
"Saan tayo pupunta?" I asked him, trying my best not to watch him drive with only one hand on the steering wheel because the other one was intertwined with mine.
"Our place," he answered.
Dinala niya ako rito sa paborito naming coffee shop sa Mall of Asia, iyung pinagbilhan namin ng kape noong unang beses niya akong dinala rito. The first time we watched the sunset here together and the first time he posted a picture of us together in his Instagram account.
"One cold brew coffee with milk and one chocolate cookie crumble créme frappucino. Both Venti," saad ni Drake sa barista na kanina pa laglag ang panga sa kanya.
"Name po, Sir?" Nakangiting tanong noong babaeng baristang tulo na ata ang laway.
"Mr. Medina for the frappucino and Mrs. Medina for the cold brew coffee," nakangising sagot ni Drake.
Napawi agad ang ngiti sa mga labi noong barista dahil sa ginawang kalokohan ni Drake. Hindi naman kami at mas lalong hindi kami kasal para gawin niya iyon!
"Assumera ka na pala?" Humalukipkip ako. "Hindi pa nga kita sinasagot d'yan, Mrs. Medina na agad?"
"That's where we're heading to, Tash," mayabang na sagot niya habang hinaharot ako rito sa loob ng coffee shop na ito, sa may bandang dulo, malapit sa glass door.
"You'll leave me here though?" Nagkibit-balikat ako.
"Just say that you don't want me to leave then I won't leave."
Umiling ako agad. "Hindi 'yun pwede, alam mo—"
Naputol ang sasabihin ko nang tawagin na ng barista ang last name namin ni Drake, este, last name ni Drake para sa orders namin.
"One cold brew coffee with milk for Mrs. Medina and one chocolate cookie crumble créme frappucino for Mr. Medina!"
Drake smiled, making his dimples visible. "Music to my ears," he whispered.
Inirapan ko na lang siya at nauna nang lapitan iyong barista para sa order ko. Pagkakuha ko pa lang ay dumiretso na ako agad sa labas ng coffee shop para magpahangin. Hindi ko na ata kaya pigilan ang sarili ko, sigurado akong pulang-pula na naman ang dalawang pisnge ko.
Music to my ears pa, e, 'no?
Iiwan din naman niya ako rito.
"Come with us," biglaang sabi niya habang pinagmamasdan ang bawat hampas ng alon sa dalampasigan.
"You know that I can't. Walang naghihintay sa akin doon. Unlike you, your parent's companies are located there at naayos na nila Tita ang application mo sa university doon."
"We can do something about that, baby. We can fix your papers, too, so you could study there with us," he said, hoping that I'll agree with his plan.
"Walang ng naghihintay sa amin doon. Binenta na ni Mommy 'yung firm niya para umuwi rito—para magsimula kasama ko... natin... sana... pero ayos lang iyon hindi pa naman siguro ito 'yung huling pagkikita natin."
He sighed before pulling me for a hug. "Puhon."
"Puhon?" Kumunot ang noo ko. "Ano 'yun?" Tanong ko sa kanya habang hinahaplos ang likod niya.
"God-willing or Hopefully, Tash." Kinalas niya ang pagkakayakap sa akin para hawakan at iangat ang baba ko, for a better view of my face na panigurado'y pulang-pula na.
"Hmm?" I murmured.
"I, Drake Cole Javier Medina, solemnly promise to wait for the right time to call you mine and shower you with all the love that you deserve," he stated. "In God's time, baby girl," malambing at makahulugan niyang sabi habang inilalagay ang takas na buhok ko sa aking tenga.
Ramdam ko na ang dahan-dahang pagbagsak ng mga nangingilid kong luha dahil sa pangakong binitawan ni Drake ngayon. Sa harap ko, sa ilalim ng buwan, habang ang alon ay patuloy na humahampas sa dalampasigan, at habang nakatitig siya sa aking mga mata. I never felt safe like this before. Sobrang gaan sa pakiramdam ang makasama siya matapos ang isang napakagulong gabi.
It feels like coming home after a long trip.
It feels like no one can ever hurt me again as long as I'm with him.
I nodded. "If it's us then it's us. Puhon, baby," nakangiting sabi ko sa kanya, puno ng pagmamahal at saya ang ngiting iyon.
"The things that I'm willing to do just to hear you say baby." He laughed while scratching the tip of his nose. "Repeat it for me, please?"
"Ayaw ko nga! Ano ka, gold?!" Inilingan ko siya at binigyan ng mapangasar na ngiti bago sumimsim sa binili niyang cold brew coffee with milk para sa akin, my favorite drink.
He pouted. "Please?"
"Don't use your charms on me, Drake Cole," masungit na sabi ko, pilit na pinipigilan ang sariling ngumiti dahil sa pagpapacute niya.
"My name's too long." He rolled his eyes. "Can't you just use baby nalang? Although if you have something else in mind then feel free to call me that, baby girl," Drake said using his seductive voice while looking at me intently.
Ilang minuto rin kaming nagtawanan dahil sa kapal ng mukha niyang harutin ako ng ganoon pagkatapos niya akong paiyakin kanina. Lumalalim na ang gabi, pwede bang manatili muna kaming ganito? Ayaw ko munang umuwi. Ayaw ko munang mag-umaga dahil ang ibig sabihin noon ay papalapit na nang papalapit ang pag alis nila... at hindi ata ako kailanman magiging handa para roon.
"Let's go, I'll bring you home. Tita Katherine's looking for us already," he said.
"Close your eyes," I commanded him.
His brows furrowed and the side of his lips rose. Maybe he realized that those are the same three words I told him in front of Astrid's house in Laguna. I gave him a sweet smile before I used my right hand to trace his face, memorizing every single detail of it while I used my left hand to softly caress his hair.
I will never be prepared for situations like this, Drake.
I will never be okay with you walking away from me, my home.
But, if this is the universe's plan for us, then so be it.
"Don't open your eyes," I warned him.
He smirked and shook his head slowly. "I won't do that," he refused. "I have a feeling that you'll kiss me and I want to see you do that, so, nope."
I glared at him because of his bluntness. With his eyes locked on mine, I took a step closer making our bodies touch each other, closing the gap between us. He's already licking his bottom lip which made me stare at it, too. I dragged my eyes to look at his left eye, down to his lips, and back to his right eye. I noticed a small scar on his nasal bridge, I wanted to know where did he got it from but I want to feel my lips on his more than anything.
Just as the longing becomes unbearable, I finally gave him a soft kiss. It was supposed to be a smack but the evil in me commanded him to open his mouth. The warmth of his mouth sent a current running through my body, it sent shivers to my spine. He softly brushes our lips together, taking control of the kiss that I initiated in the first place.
He rested his forehead on top of mine while we're both catching our breaths. "That's enough kissing for tonight, Woman," he said with an authoritative tone. "I told you to kiss me back on the day that you'll say yes to me, and make our relationship official, right?" He asked.
"Ang slow mo naman!" Umirap nalang ako sa kawalan. "Tara na nga! Umuwi na lang tayo," giit ko, hindi makapaniwala sa pagiging slow ng utak niya ngayon.
Under this bright full moon, here in our favorite spot with our favorite scenery and our favorite drinks, I say yes to you, my home.
—
<3