Sonunda küçük bir tümseği aşıyorum ve manzara önüme seriliyor. Buradan sonsuz ufku görebiliyorum.
Sanki dünyanın sonuna bakıyorum gibi hissediyorum, su gökle buluşuyor mavi üzerine mavi. Parlak. Güzel.
Güney Afrikan'nın Ümit Burnu'ndayım. Bir zamanlar Afrika'nın en güney ucu ve dünyanın en güneyi olduğu sanılırdı. Curcunalı bir yer, fırtınaların tehlikeli suların buluşma noktası.
Yüz yıllardır ticarete ve alışverişe, insan çabasına tanık olmuş bir yer. Alay eder gibi, umutların yitirildiği bir yer.
Rüzgar kulaklarımda uğulduyor. Hiçbir şey duymuyorum, ama uçurumun kıyısını görebiliyorum: kayaların hiçlikle buluştuğu yeri.
Durup bir kaç metre uzaktan bakıyorum. Her iki yanda da kilometrelerce uzanan dağları döven okyanusu görebiliyorum.
Dalgalar geçit vermeyen duvarlara öfkeyle saldırıyorlar. Tam önümdeki yar suyun içine en az kırk metre dimdik iniyor.
Orada bir an çömeliyorum, nefesimi düzenliyor ve düşüncelerimi topluyorum. Kendimi altımdaki kayalara çarpan suya bakmaya zorluyorum.
Çevremdeki toprağa bakarak beni sabote edecek başıboş bir kaya olmadığından emin oluyorum.
Güvende olduğumu anlayınca gerçekliğe doğru yürüyorum. İki metre, üç metre, bedenim her adımımla kendini toparlıyor, adımlarım hafifliyor. Hayat mıknatısının beni içine çekmesine izin veriyorum.
" Fatma_Ylcn "