Unicode
တစ်နေ့လုံး အဆင်ပြေပြီးမှ ညဘက်တွင်တော့ ခေါင်းခြောက်ရပြန်ပါသည်။
အကြောင်းအရာကတော့ အိပ်စရာနေရာပင် ။
"အိမ်မှာ အခန်း.သုံးခန်းရှိတယ် မောင် ၊ တစ်ခန်းက ကိုယ့်အခန်း ၊ တစ်ခန်းက ကိုယ်စာဖတ်တဲ့အခန်း ၊ တစ်ခန်းက မေမေအိပ်သွားတဲ့အခန်း...အဲ့ဒါက ရေချိုးခန်း သီးသန့်မရှိဘူး...မောင် ဘယ်အခန်းမှာ နေမလဲ ....
၊.... ကိုယ့်အခန်းမှာပဲ နေလိုက်တော့နော် ၊ ယော်ကျားလေးအချင်းချင်းပဲ မျှသုံးလို့ ရတယ်မလား "
"ဗျာ "
မောင့်ကို ရွေးခွင့်ပေးတာမဟုတ်ဘဲ သူဘာသာသူ ရွေးသွားသော လောင်းရိပ်ကတော့ ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။ မောင်ကတော့ ဧည့်ခန်းထဲ၌ ထိုင်နေသေး၏ ။
"မောင်...ညစာအတွက် ဘာဟင်းနဲ့စားမလဲ "
မီးဖိုချောင်မှ လှမ်းအော်ပြောနေသော လောင်းရိပ်အသံကြောင့် မောင်လည်း လောင်းရိပ်ရှိရာသို့ သွားလိုက်သည်။
ဂတ်စ် မီးဖိုးနား အလုပ်ရှုပ်နေသော လောင်းရိပ်အနားသို့ သွားလိုက်ပြီး
"ဦးရိပ်က ဟင်းချက်တတ်တယ်လား "
"နည်းနည်းပါးပါးပါ လက်ရာကတော့ အကောင်းကြီး.မဟုတ်ပေမယ့် စားလို့တော့ ဖြစ်ပါတယ်...
မောင် ဘာစားချင်လဲ "
"ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ဘာမှ မရှိဘူးမဟုတ်ဘူးလား "
"အာ...ဟုတ်သားပဲ အပြင်ပဲ ထွက်စားမလား "
ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်ကာ တစ်ခုခု ရှိလိုရှိငြား မောင် ရှာကြည့်လိုက်သည်။
"ဒီမှာ ကြက်ဥတွေ ရှိသားပဲ ၊ ဂေါ်ရခါးညွန့် တွေကော ၊ သရက်ချဥ်ရော ...ဦးရိမ် မေမေ ဝယ်ပေးသွားတာထင်တယ် "
"ဒါတွေပဲ ချက်လိုက်တော့မယ်လေ... ကိုယ်ချက်ပြီးရင် မောင့်ကို ခေါ်လိုက်မယ် မောင်က သွားနားချည်"
လောင်းရိပ်က ရေခဲသေတ္တာနားတွင် ရပ်နေသော မောင်အား ပုခုံးကို ကိုင်ပြီးလျှင် အပြင်သို့ တွန်းထုတ်နေသည်။
အခန်းအပြင်သို့ ရောက်ခါမှ မောင်က လောင်းရိပ်ဘက်သို့ စူးစမ်းလိုသော မျက်နှာဝန်းလေးဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ မျက်နှာထားလေးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း.အေးစက်စက်ကလေးပေါ့ ။
"ဦးရိပ် "
"အင်း..."
"မောင်ပဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း တွေးနေမိတာလားလို့ ဦးရိပ် နည်းနည်း ထူးဆန်းနေသလိုပဲ"
"မောင် ဗိုက်ဆာနေလို့ တွေးချင်ရာ တွေးနေမိတာနေမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား "
လောင်းရိပ်က ပြုံးကာ သူ့မျက်နှာအား မောင့်မျက်နှာနားသို့ တိုးကပ်လာသဖြင့် မောင်က နောက်သို့ တစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်သည်။
"ဟုတ်...ဟုတ်မှာပါ "
"ဒါဆို ကိုယ် ဟင်းချက်ချည်တော့မယ်နော် "
"မောင်လည်း.ကူမယ်လေ "
"ရပါတယ် "
"မြန်မြန်ပြီးတော့ မြန်မြန်စားလို့ ရတာပေါ့ မောင် ကူချက်ပေးပါ့မယ် "
"အဲ့လို လုပ်မလား "
"....ဟုတ် "
မီးဖိုခန်းက သိပ်မကျဥ်းပေးမယ့် လူနှစ်ယောက် သွားလာလှုပ်ရှားမည် ဆိုလျှင်တော့ အနည်းငယ် ကျဥ်းသည်ဟု ဆိုရမည် ။
ဟင်းချက်နေရင်း တစ်ခါတလေ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း.နီးသွားတာလည်း ရှိသည် ။ ထိမိတာလည်း.ရှိလောက်ပေမည် ။
တစ်ခါတလေ ပြုံးယောင်သမ်းနေသည့် မျက်မှန်လေးအောက်မှ မျက်ဝန်းအိမ်များ နှင့် မောင့်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုလည်း တွေ့ရပါ၏ ။
နောက်ဆို စိတ်ကို ပေါ့ပါးနေအောင်.ထားပြီး ပိုပြုံးပါတော့ မောင်ရယ် ။
"ကဲ... စားကြတော့မလား "
"ဟုတ် "
နှစ်ယောက် အတူတူ ချက်ထားသည့် ပထမဆုံး ညစာဟင်းပွဲလေးက ရိုးရှင်းနေသော်ငြား စားချင်စဖွယ်လေးပင် ။
ဂေါ်ရခါးညွန့်ကို အရည်သောက် ချက်ထားပြီး ကြက်ဥကို ခရမ်းချဥ်သီးဖြင့် ေမွှကြော် ကြော်ထားသည်၊၊ ငရုပ်သီးဆားထောင်း အပြင် သရက်ချဥ်လေးပါ သုပ်ထား၏ ။
နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် စားလိုက်ကြသည်မှာ စကားပင် မပြောဖြစ်ခဲ့ပါချေ ။
...
အချိန်နာရီလက်တံသည်ကား... ည 9 နာရီသို့ ညွှန်ပြနေသည် ။
လောင်းရိပ်က စာဖတ်ခန်းထဲတွင် ဖတ်ပြီးသားဖြစ်သော စာအုပ်ကိုသာ ဖတ်နေပြီး.မောင်ကတော့ စာဖတ်ခန်း၏ တံခါးအဝတွင် ခေါင်းလေး.ပြူကာကြည့်နေ၏ ။
လောင်းရိပ် စာဖတ်နေသည့် ပုံစံမှာ ကြည့်ကောင်းလွန်း၍ မောင်ခမျာ ငေးကနဲပင် ။
ရှပ်အကျီအညိုအပါးလေး နှင့်.စာကြည့်သည့် ရွှေရောင်မျက်မှန်ကလေးမှာ လောင်းရိပ်၏ မဖြူမညို အသားအရည်ကို ထောက်ပံ့ပေးနေသည်။
လေးနက်စွာ စူးစိုက်နေသည့် မျက်ဝန်းများနှင့် ပိရိသေသပ်သော နှုတ်ခမ်း ၊ ထင်းသော မေးရိုးတို့က သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် သားသားနားနား.ဝတ်ဆင် နေထိုင်ခဲ့သော လောင်းရိပ်၏ ဆရာဝန်ပေါက်စ ဘဝကို အမှတ်ရစေသည် ။
ယခု မောင့် ရှေ့မှာ ရှိနေသည့်သူက ပို၍ ရင့်ကျက်ပါသည် ။
မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ မောင့်အတွက် လောင်းရိပ်က လူနာများအပေါ် နွေးထွေးကြင်နာမှုများ.ပေးသည့် ဆရာဝန်ကောင်းတစ်ယောက်ပင် ။
တခါတလေ မောင်လည်း.လောင်းရိပ်၏.လူနာဖြစ်ချင်မိသည် ။
"မောင် ဒီတိုင်း ကြည့်မနေဘဲ အထဲထိဝင်လာပြီး ကြည့်လို့ရပါတယ် ၊ ဒီထဲမှာ ထိုင်ခုံအပိုလည်း ရှိတယ် "
စာအုပ်ကိုသာ.ကြည့်နေသော လောင်းရိပ်က မောင် တံခါးအဝမှာ ခေါင်းပြူကြည့်နေသည်ကို ဘယ်လိုများ သိသွားသည်မသိ ။ စာအုပ်ကိုသာ ကြည့်နေရင်း မောင်အား တည်ငြိမ်နေသော မျက်နှာဖြင့် လှမ်းပြောလိုက်လေတော့...
သူခိုးလူမိထားသော မျက်နှာလေးဖြင့် အထဲသို့ မောင် ဝင်လာသည် ။ လောင်းရိပ် ဝယ်ပေးထားသော အဖြူနှင့် ကာကီရောင်စပ်ထားသည့် ညဝတ်အကျီနှင့် ဘောင်းဘီလေးကား.မောင့်ခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့် အံဝင်ခွင်ကျ ရှိနေပါသည် ။
ဖတ်လက်စ စာအုပ်အား ပိတ်ကာ စာအုပ်စင်ပေါ်သို့ ထားလိုက်ပြီး စာကြည့်မျက်မှန်လေးအား.ချွတ်၍ စားပွဲပေါ်သို့ တင်ပြီးနောက် မောင်ထိုင်တော့မည့် ခုံနားသို့ သွားရပ်လိုက်သည် ။
"ဦးရိပ်ကို အနှောက်ယှက်ဖြစ်သွားလားဟင် "
မောင်က ထိုင်ခုံမှာ မထိုင်ဘဲ လောင်းရိပ်နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်း၌ ရပ်ကာ အနည်းငယ် စိုးရိမ်သော မျက်ဝန်းများဖြင့် ကြည့်နေသည်။
ဟန်ဆောင်ကောင်းသည့် မောင်မှာ မျက်လုံးအိမ်များကတော့ မဟန်ဆောင်နိုင်သေးပါချေ ။ မျက်မှန်မတပ်ထားသဖြင့် မောင့်မျက်ဝန်းတို့ကို ပို၍ပင် ရှင်းလင်းနေအောင်.မြင်ရသည်။
အခုနောက်ပိုင်းတွင်လည်း လောင်းရိပ်... မောင့်မျက်ဝန်းတို့ကို ပို၍ နားလည်လာပါ၏ ။ ကိုယ့်စိတ်ကို သေချာသိလာ၍ ကိုယ်ချစ်ရသည့်သူကိုလည်း နားလည်လာသည်ဟု ထင်မိသည်။
"မဖြစ်ပါဘူး ၊ မောင်က ဘာပြောချင်လို့လဲ "
"ဟိုလေ...ဟို... မောင်တို့ တစ်ခါပြောဖူးတယ်လေ...
ဦးရိပ်နဲ့ မောင် နှစ်နှစ်တာ စာချုပ်ကိစ္စ..."
"ကိုယ်စဥ်းစားနေတုန်းပဲ ... မောင်က စာချုပ် ချုပ်ချင်နေပြီလား "
အမှန်တော့ လောင်းရိပ် ခေါင်းထဲတွင် ထိုကိစ္စအား မေ့ထားသည် ။ လိုမှ မလိုတော့ပဲလေ ။ မောင်နဲ့ တစ်သက်လုံး.အတူတူနေသွားတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်မို့ ထိုကိစ္စက အလိုလိုပင် ပျောက်ကွယ်သွားရမည် ။
"မ...မဟုတ်ပါဘူး မောင်က ဦးရိပ် ဘေးမှာ နေချင်တာ...တစ်သက်လုံး.....
...မောင် လျှောက်ပြောနေမိတာပဲ သွားလိုက်ပါဦးမယ် "
အခန်းထဲမှ မောင် ပြေးထွက်သွားသဖြင့် လောင်းရိပ်လည်း နောက်မှလိုက်သွားလေသည် ။
မောင်က အိပ်ခန်းကို ပြေးကာ ဝင်သွားသဖြင့် လောင်းရိပ်ကပါ အနောက်မှ လိုက်ပြီး အခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်း.မောင်ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်အား ဆွဲလိုက်သည် ။
အရှိန်များသွား၍လားမသိ လောင်းရိပ် အနားသို့ပင် နီးကပ်စွာ မောင် ရောက်လာပါ၏ ။
"ဘယ်ပြေးတာလဲ "
"မဟုတ်ပါဘူး...မောင်ပြောတာတွေ ဗွေမယူပါနဲ့နော်"
"ဗေွယူရအောင် ကိုယ်က ရုက္ခစိုးလား."
"မ..မဟုတ်ဘူးလေ ၊ ဟို... "
"ကိုယ်ပြောပြီးပြီပဲလေ မောင်ဖြစ်ချင်တာတွေ ပြောလို့ရပါတယ်ဆို "
လောင်းရိပ်အား မျှော်လင့်ချက်ကင်းမဲ့နေသော မျက်ဝန်းများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသော မောင့်ကို ကြည့်ရင်း ဝမ်းနည်းလာမိပါ၏ ။
မောင် သူ့ကို လက်လျှော့ထားတာပဲ ။ မောင့်မျက်ဝန်းထဲမှာ အထင်သား.ပေါ်နေပါသည်။မောင်က အရာရာကို လက်လျှော့ထားပုံရပါသည်။
"မောင် ဖြစ်ချင်တာက... မရှိလို့ မပြောတာပါ"
"မောင့်ကို ကိုယ်က အရမ်းမမုန်းစေချင်ဘူးဆို... မောင် တောင်းဆိုဖူးတယ်လေ "
"တောင်းဆိုတာကို လိုက်လျောပေးစရာမလိုပါဘူးဗျာ...
မောင်က... ခံစားရတာ သက်သာအောင်လို့ ပြောရုံပဲမို့ ဦးရိပ် လိုက်လျောပေးစရာမလိုပါဘူး...
ဦးရိပ် စိတ်ကို မောင် ပိုင်ဖို့မှ မလိုတာလေ အင်း...ဒါပေမယ့် ဦးရိပ်နဲ့တော့ နှစ်နှစ်တာ အတူတူနေခွင့်တော့ ပိုင်သွားတယ် ဟင်း "
အနည်းငယ်.ပျော်နေသည့်ပုံဖြင့် ရယ်နေသည့် မောင်...။ ထို့အပြင် နာကျင်နေသည့် အရိပ်အယောင်များ ။
တကယ်ကို လောင်းရိပ် ဆက်မကြည့်နိုင်တော့ပေ ။
လူကောင်သေးသေးလေးအား.ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်ကာ ထွေးပွေ့ထားလိုက်သည်။
"တစ်သက်လုံးပိုင်ချင်လည်း ရပါတယ် "
ရင်ခွင်ထဲရှိ မောင်က လောင်းရိပ်ကို မော့ကြည့်လာသည် ။ လောင်းရိပ်ကလည်း.မောင့်အား.ဖက်ထားလျက်ပင် ငုံ့ကြည့်နေ၏ ။
"ဦးရိပ်... "
"ဟင် "
"မောင့်ကို အရမ်းကြင်နာမပြပါနဲ့လားဟင်... ၊ မောင်...ဦးရိပ်ကို လက်မလွှတ်နိုင်ပဲ နေလိမ့်မယ် ၊ နောက်ဆို အကွာအဝေးတစ်ခုမှာပဲ နေကြရအောင်နော် "
"မနေချင်ဘူး..."
"မောင့်ကို မုန်းလွန်းလို့ မောင့်ရင်ကိုများ ခွဲနေသလားဗျာ...ဟန်ဆောင်ပြီး ကြင်နာမပြပါနဲ့ ၊ မောင်...အခုတောင် အသက်ရှင်နိုင်ဖို့ မနည်းကြိုးစားနေရတာမို့ အရမ်းပင်ပန်းအောင် မလုပ်လို့ မရဘူးလားဟင်၊ မောင်...ရှေ့လျှောက် ပင်ပန်းရဦးမှာလေ ...၊
နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် သနားပေးပါ ၊
ဒီတစ်ခါတော့ မောင် တကယ် တောင်းဆိုတာပါ ဦးရိပ်... .
နောက်ဆို မောင်တို့က သူစိမ်းတွေပဲ ပြန်ဖြစ်..."
" ကိုယ် ဟန်ဆောင်တာ မဟုတ်ဘူး...
တကယ့်စိတ်ရင်းနဲ့ မောင့်ကို ဆက်ဆံနေတာပါ..."
စကားစအား.အမြန်ပင် ဖြတ်ပြောလိုက်ရပါ၏ ။
လောင်းရိပ် မောင်၏.စကာလုံးတိုင်အား ဆက်ပြီး မကြားချင်တော့ပေ။ မောင်ပြောသမျှက သူ့စိတ်အစဉ်တို့ နာကျင်ရပါသည် ။
မောင့်စကားတို့ကလည်း နာကျင်မှုများ ရောယှက်နေပါ၏။ သို့သော် တည်ငြိမ်နေသည် ။ လေးလေးနက်နက် ပြောနေပုံ.ရသည် ။
ဘဝတစ်လျှောက်လုံး.ဂရုစိုက်ပေးတာ မခံခဲ့ရသူမို့ ယခု သူ ကြင်နာပြသည်ကိုလည်း အတည်လို့ မောင် မမှတ်ယူနိုင်ခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
ပင်ပန်းခဲ့တယ်ဆိုတာ သိခဲ့ပြီမို့ နောက်ဆို သူ... မောင့်ကို မပင်ပန်းစေချင်ရုံပါ။
သူ့အပြုအမူတွေက မောင်ရဲ့ အသိစိတ် တံခါးကို မတိုးပေါက်နိုင်သည့်အပြင်..အနားမှာ ဝဲနေသည်ကိုတောင် နှင်ထုတ်နေပါသေး၏ ။
ပေါ့စေချင်လို့ ကြောင်ရုပ်ထိုး.၊ ဆေးကြောင့် လေးသွားမှာ လောင်းရိပ် စိုးရိမ်နေမိပါသည် ။
လောင်းရိပ်၏ ခေါင်းက.မောင့်မျက်နှာရှိရာသို့ ငုံ့ဆင်းလျက် မောင်၏ မျက်လုံးလေးအား.သူ့ နှုတ်ခမ်းနွေးနွေးဖြင့် ထိကပ်လိုက်သည် ။
မောင် ... သတိကင်းမဲ့စွာ မျက်ဝန်းတို့ကို မှိတ်ချလျက် မလှုပ်မယှက်နေနေပါ၏ ။
လောင်းရိပ်၏.ယခုပုံစံနှင့် မောင် မရင်းနှီးသေးပါ ။
လောင်းရိပ်ရဲ့ မုန်းနေသည့် မျက်ဝန်းတောက်တောက်များ ၊ ခက်ထန်နေသည့် မျက်နှာထားများ ၊ ကြမ်းတမ်းသည့် အမူအရာများကို ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခဲ့ရသည်မို့ ယခု အပြုအမူက မောင်ရဲ့စိတ် ၊ မောင်ရဲ့နှလုံးသားကို ပျော်စေပါသည် ။ သို့သော် မောင် ပျော်ရသည်ကို ပို၍ ကြောက်သည်။
လောင်းရိပ်က အနုနည်းဖြင့် မောင့်နှလုံးသားတွေ ပိုပြီး ကွဲကြေအောင် လုပ်မှာစိုးသည် ။
မောင် နာကျင်ပြီးပြီလေ ။ ထပ်ပြီး ဒဏ်ရာမရချင်တော့ရုံလေးပါ ။
" ကိုယ့်ကို ဒီလို မျက်ဝန်းတွေနဲ့ မကြည့်ပါနဲ့...မောင်ရယ်...
ကိုယ်တကယ် မောင့်ကို မမုန်းပါဘူး မမုန်းခဲ့ဖူးဘူး နောင်လည်း မုန်းမှာမဟုတ်ဘူး ...
အရင်တုန်းက ကိုယ့်ရဲ့ အပြုအမူအပြောအဆိုတွေ အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်...ကိုယ် တကယ် တောင်းပန်းပါတယ် "
"ဒါပေမယ့် မောင်...ဦးရိပ်ကို ချစ်နေသေးတယ်လေ... "
"ကိုယ်လက်ခံတယ်"
လောင်းရိပ်၏ လေးနက်စွာ အမှန်အကန်ပြောနေသော မျက်နှာအမူအရာတို့ကြောင့် မောင် ယုံကြည့်လိုက်ချင်သည် ။ သို့သော် အလုံးစုံတော့ ယုံရဲသည်မဟုတ် ။
"ဦးရိပ် အတွက် အနှောက်အယှက်ဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား "
"မောင်ရာ ကိုယ့်အကြောင်းကို အရမ်းကြီး.စိုးရိမ်လွန်ပြီး မတွေးပါနဲ့တော့...ကိုယ် အနှောက်အယှက် မဖြစ်ပါဘူး...
ပြီးတော့..
အတွေးလွန်တာ မကောင်းဘူးနော် သိရဲ့လား "
"..."
"အိပ်တော့နော်... ကလေးဆိုတာ စောစောအိပ်ရတယ် "
"မ..မဟုတ်သေးဘူးလေ "
ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားသည့် အခြေအနေက မောင်က ကလေးဖြစ်သွားတာတဲ့လား ။
"အိပ်မယ်... အိပ်တော့မယ်...ဟုတ်ပြီ...ကလေးလေး အိပ်ယာပေါ်ကို သွားတော့မယ် "
မျက်နှာချင်းဆိုင်နေသော မောင်အား ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ လှည့်စေပြီး ပုခုံးအား တွန်း၍ အိပ်ယာဆီသို့ သွားစေသည် ။
"အစောကြီး ရှိသေးတယ်လေဗျ"
အိပ်ယာပေါ်သို့ ဇွတ်လှဲသိပ်ပြီး စောင်ပါ တစ်ခါတည်း ခြုံပေးလိုက်သည် ။
"ဦးရိပ်ကော...မ..မအိပ်သေးဘူးလား"
"ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ချင်လို့လား "
"မ..မ..မဟုတ်ပါဘူး "
"ဒီကလေးလေး စကားတွေပါ ထစ်ကုန်ပြီ... ဘာတွေ ကြံစည်နေတာလဲ"
"....."
"ကိုယ်က မနက်ဖြန် operation တစ်ခုအတွက် ပြန်လေ့လာစရာလေးတွေ ရှိသေးလို့ အခု အိပ်လို့မရသေးဘူး...မောင်ကတော့ အိပ်တော့နော်
Good night... "
မောင်ရဲ့ နားထင်စပ်ကလေးအား အနမ်းတစ်ပွင့် ပေးခဲ့ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသော လောင်းရိပ် ကျောပြင်အား.ပျောက်ကွယ်သွားသည်ထိ မောင်ကြည့်နေမိသည် ။
"ဦးရိပ်ရဲ့ ဒီလိုအပြုအမူတွေမှာ မောင် တကယ်ပျော်နေမိတယ် ၊ ပျော်နေမိတာကိုလည်း ကြောက်တယ်.....
မောင် လက်ရှိပိုင်ဆိုင်နေတဲ့ ပျော်နေရတဲ့ ခံစားချက်လေး တစ်ခုခုကြောင့် ပျက်ဆီးသွားမှာ အရမ်းကြောက်တယ် "
......
"အား....မျက်လုံးတွေကို ညောင်းသွားတာပဲ "
စာအုပ်အား စာကြည့်စားပွဲပေါ်ကို အသာတင်လိုက်ပြီး.ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ်သို့ မှီချလိုက်ကာ မျက်လုံးအား မှိတ်ထားလိုက်သည် ။
အချိန်သည်ကား ၁၁ခွဲ ။ ဒီအချိန်ဆို မောင် အိပ်နေလောက်တော့မည် ။
ခန္ဓာကိုယ်အား အညောင်းအညာ ဆန့်လိုက်ပြီး.အိပ်ခန်းဆီသို့သာ သွားလိုက်သည် ။
အိပ်နေသော မောင် မနိုးစေရန် တံခါးလေးအား.အသာလေးဖွင့်လိုက်သော်လည်း မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကား တအံတသြရှိလှပါ၏ ။
"မောင်...မအိပ်သေးဘူးလား "
ခေါင်းရင်းရှိ မှန်ပြတင်းပေါက်မှ ဖြာကျနေသော လရောင်အား အိပ်ယာပေါ်တွင် ပုခုံးလေးကျုံ့လျက် ခေါင်းအုံးကို.ပိုက်ထားပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ကြည့်နေသော မောင့်အနားသို့ သွားလိုက်ရင်း.မေးလိုက်သည် ။
"အိပ်မပျော်သေးလို့ပါ "
"ညဉ့်နက်နေပြီလေကွာ... ဒီတိုင်းကြီးပဲ ထိုင်နေတာလား "
"ညဘက်တွေ သိပ်ပြီး အိပ်လို့ မပျော်တတ်ဘူးဗျ... တော်တော်လေးညဉ့်နက်မှ အိပ်ပျော်သွားတတ်တာ...."
"ကြာပြီလား... အဲ့လို အိပ်မပျော်တာ "
"လမင်းကြီးကို ကြည့်ရတာ သဘောကျတယ်....
လမင်းဘေးက ကြယ်ကလေးကောပဲ...
လှတယ်နော် ဦးရိပ် "
မေးသည့်မေးခွန်းကို မဆိုင်စွာ ဖြေနေသော မောင်အား လောင်းရိပ် သေချာ ကြည့်လိုက်ပါသည် ။
လမင်း၏ အရောင်ကြောင့် မောင့်မျက်နှာလေး ဝင်းလဲ့နေသည် ။
မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာ သဘောတကျရှိနေသော တောက်ပနေသည့် အပြုံးတချို့ ။
နှုတ်ခမ်းပါးတို့ကတော့ ပြုံးနေသည်လည်း မဟုတ် ၊ တည်နေသည်လည်း မဟုတ်ပါချေ ။
"ဦးရိပ် အိပ်ချင်နေပြီလား... မောင်က ခဏနေမှ အိပ်ပျော်မှာ ခုချိန်က မောင့်အိပ်ချိန်မဟုတ်သေးဘူး...
ဦးရိပ် အရင် အိပ်နှင့်လေ "
အပြုံးမမည်သော မောင့်အပြုံး..
၊ တိုးလျသော အသံလေးက ညပတ်ဝန်းကျင်၏ အကောင်လေးများ၏ အော်သံလောက်ပင် ရှိသည် ။
လောင်းရိပ်က မောင်အား.စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်မိနေသလို အပြုံးလေးဖြင့် မောင်ကလည်း လောင်းရိပ်အား ပြန်ကြည့်နေမိသည် ။
ည၏ အသံတို့က တိတ်ဆိတ်လှပါ၏ ။
ထို့အတူ ထိုလူသားနှစ်ဦး၏ နှစ်ကိုယ်ကြားတွင် အသက်ရှူသံမှ လွဲ၍ အခြားအသံ မရှိတော့သောကြောင့် တိတ်ဆိတ်နေသည်မှာ ည၏ တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် ပြိုင်နေသည့် သဘော ရှိသည် ။
နှလုံးသားတို့ကတော့ တိတ်ဆိတ်ကာ အေးစက်နေမည်တော့ မဟုတ်တန်ရာ ။
ရင်ခုန်သံ ကြိမ်နှုန်းများက ပုံမှန်ထက် မြန်ဆန်နေပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်၏ လွှမ်းခြုံမှုအောက် ရောက်နေသလို နွေးထွေးလှပါ၏ ။
အချင်းချင်း မဖော်ပြတတ်သော အဓိပ္ပါယ်ပါသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် နွေးထွေးစွာ စိုက်ကြည့်နေကြပါတော့သည် ။
.......
လုပ်ကြပါဦး.😵
ရေးရင်း.mood မဝင်ပဲ ဇာတ်ကားတွေဆီ ချော်ချော်ထွက်နေလို့.... 🤢
ဒီအပိုင်းကို တော်တော်.ခက်ခက်ခဲခဲရေးလိုက်ရတယ်... လည်နေရောပဲ
ခုထိ လိုက်ဖတ်ပေးသူလေးတွေကိုလည်း ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ်နော် ❤💛
***************************************
Zawgyi
တစ္ေန႕လုံး အဆင္ေျပၿပီးမွ ညဘက္တြင္ေတာ့ ေခါင္းေျခာက္ရျပန္ပါသည္။
အေၾကာင္းအရာကေတာ့ အိပ္စရာေနရာပင္ ။
"အိမ္မွာ အခန္း.သုံးခန္းရွိတယ္ ေမာင္ ၊ တစ္ခန္းက ကိုယ့္အခန္း ၊ တစ္ခန္းက ကိုယ္စာဖတ္တဲ့အခန္း ၊ တစ္ခန္းက ေမေမအိပ္သြားတဲ့အခန္း...အဲ့ဒါက ေရခ်ိဳးခန္း သီးသန့္မရွိဘူး...ေမာင္ ဘယ္အခန္းမွာ ေနမလဲ ....
၊.... ကိုယ့္အခန္းမွာပဲ ေနလိုက္ေတာ့ေနာ္ ၊ ေယာ္က်ားေလးအခ်င္းခ်င္းပဲ မွ်သုံးလို႔ ရတယ္မလား "
"ဗ်ာ "
ေမာင့္ကို ေ႐ြးခြင့္ေပးတာမဟုတ္ဘဲ သူဘာသာသူ ေ႐ြးသြားေသာ ေလာင္းရိပ္ကေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေလသည္။ ေမာင္ကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ၌ ထိုင္ေနေသး၏ ။
"ေမာင္...ညစာအတြက္ ဘာဟင္းနဲ႕စားမလဲ "
မီးဖိုေခ်ာင္မွ လွမ္းေအာ္ေျပာေနေသာ ေလာင္းရိပ္အသံေၾကာင့္ ေမာင္လည္း ေလာင္းရိပ္ရွိရာသို႔ သြားလိုက္သည္။
ဂတ္စ္ မီးဖိုးနား အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ေလာင္းရိပ္အနားသို႔ သြားလိုက္ၿပီး
"ဦးရိပ္က ဟင္းခ်က္တတ္တယ္လား "
"နည္းနည္းပါးပါးပါ လက္ရာကေတာ့ အေကာင္းႀကီး.မဟုတ္ေပမယ့္ စားလို႔ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္...
ေမာင္ ဘာစားခ်င္လဲ "
"ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူးမဟုတ္ဘူးလား "
"အာ...ဟုတ္သားပဲ အျပင္ပဲ ထြက္စားမလား "
ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ကာ တစ္ခုခု ရွိလိုရွိျငား ေမာင္ ရွာၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒီမွာ ၾကက္ဥေတြ ရွိသားပဲ ၊ ေဂၚရခါးၫြန့္ ေတြေကာ ၊ သရက္ခ်ဥ္ေရာ ...ဦးရိမ္ ေမေမ ဝယ္ေပးသြားတာထင္တယ္ "
"ဒါေတြပဲ ခ်က္လိုက္ေတာ့မယ္ေလ... ကိုယ္ခ်က္ၿပီးရင္ ေမာင့္ကို ေခၚလိုက္မယ္ ေမာင္က သြားနားခ်ည္"
ေလာင္းရိပ္က ေရခဲေသတၱာနားတြင္ ရပ္ေနေသာ ေမာင္အား ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီးလွ်င္ အျပင္သို႔ တြန္းထုတ္ေနသည္။
အခန္းအျပင္သို႔ ေရာက္ခါမွ ေမာင္က ေလာင္းရိပ္ဘက္သို႔ စူးစမ္းလိုေသာ မ်က္ႏွာဝန္းေလးျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ မ်က္ႏွာထားေလးကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း.ေအးစက္စက္ကေလးေပါ့ ။
"ဦးရိပ္ "
"အင္း..."
"ေမာင္ပဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတြးေနမိတာလားလို႔ ဦးရိပ္ နည္းနည္း ထူးဆန္းေနသလိုပဲ"
"ေမာင္ ဗိုက္ဆာေနလို႔ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးေနမိတာေနမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား "
ေလာင္းရိပ္က ၿပဳံးကာ သူ႕မ်က္ႏွာအား ေမာင့္မ်က္ႏွာနားသို႔ တိုးကပ္လာသျဖင့္ ေမာင္က ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္...ဟုတ္မွာပါ "
"ဒါဆို ကိုယ္ ဟင္းခ်က္ခ်ည္ေတာ့မယ္ေနာ္ "
"ေမာင္လည္း.ကူမယ္ေလ "
"ရပါတယ္ "
"ျမန္ျမန္ၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္စားလို႔ ရတာေပါ့ ေမာင္ ကူခ်က္ေပးပါ့မယ္ "
"အဲ့လို လုပ္မလား "
"....ဟုတ္ "
မီးဖိုခန္းက သိပ္မက်ဥ္းေပးမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္ သြားလာလႈပ္ရွားမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အနည္းငယ္ က်ဥ္းသည္ဟု ဆိုရမည္ ။
ဟင္းခ်က္ေနရင္း တစ္ခါတေလ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း.နီးသြားတာလည္း ရွိသည္ ။ ထိမိတာလည္း.ရွိေလာက္ေပမည္ ။
တစ္ခါတေလ ၿပဳံးေယာင္သမ္းေနသည့္ မ်က္မွန္ေလးေအာက္မွ မ်က္ဝန္းအိမ္မ်ား ႏွင့္ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုလည္း ေတြ႕ရပါ၏ ။
ေနာက္ဆို စိတ္ကို ေပါ့ပါးေနေအာင္.ထားၿပီး ပိုၿပဳံးပါေတာ့ ေမာင္ရယ္ ။
"ကဲ... စားၾကေတာ့မလား "
"ဟုတ္ "
ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ခ်က္ထားသည့္ ပထမဆုံး ညစာဟင္းပြဲေလးက ရိုးရွင္းေနေသာ္ျငား စားခ်င္စဖြယ္ေလးပင္ ။
ေဂၚရခါးၫြန့္ကို အရည္ေသာက္ ခ်က္ထားၿပီး ၾကက္ဥကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးျဖင့္ ေမႊေၾကာ္ ေၾကာ္ထားသည္၊၊ င႐ုပ္သီးဆားေထာင္း အျပင္ သရက္ခ်ဥ္ေလးပါ သုပ္ထား၏ ။
ႏွစ္ေယာက္သား ဗိုက္ဆာဆာျဖင့္ စားလိုက္ၾကသည္မွာ စကားပင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေခ် ။
...
အခ်ိန္နာရီလက္တံသည္ကား... ည 9 နာရီသို႔ ၫႊန္ျပေနသည္ ။
ေလာင္းရိပ္က စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ ဖတ္ၿပီးသားျဖစ္ေသာ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ေနၿပီး.ေမာင္ကေတာ့ စာဖတ္ခန္း၏ တံခါးအဝတြင္ ေခါင္းေလး.ျပဴကာၾကည့္ေန၏ ။
ေလာင္းရိပ္ စာဖတ္ေနသည့္ ပုံစံမွာ ၾကည့္ေကာင္းလြန္း၍ ေမာင္ခမ်ာ ေငးကနဲပင္ ။
ရွပ္အက်ီအညိုအပါးေလး ႏွင့္.စာၾကည့္သည့္ ေ႐ႊေရာင္မ်က္မွန္ကေလးမွာ ေလာင္းရိပ္၏ မျဖဴမညို အသားအရည္ကို ေထာက္ပံ့ေပးေနသည္။
ေလးနက္စြာ စူးစိုက္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ပိရိေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္း ၊ ထင္းေသာ ေမးရိုးတို႔က သန့္သန့္ျပန့္ျပန့္ သားသားနားနား.ဝတ္ဆင္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ေလာင္းရိပ္၏ ဆရာဝန္ေပါက္စ ဘဝကို အမွတ္ရေစသည္ ။
ယခု ေမာင့္ ေရွ႕မွာ ရွိေနသည့္သူက ပို၍ ရင့္က်က္ပါသည္ ။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ေမာင့္အတြက္ ေလာင္းရိပ္က လူနာမ်ားအေပၚ ႏြေးေထြးၾကင္နာမႈမ်ား.ေပးသည့္ ဆရာဝန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ပင္ ။
တခါတေလ ေမာင္လည္း.ေလာင္းရိပ္၏.လူနာျဖစ္ခ်င္မိသည္ ။
"ေမာင္ ဒီတိုင္း ၾကည့္မေနဘဲ အထဲထိဝင္လာၿပီး ၾကည့္လို႔ရပါတယ္ ၊ ဒီထဲမွာ ထိုင္ခုံအပိုလည္း ရွိတယ္ "
စာအုပ္ကိုသာ.ၾကည့္ေနေသာ ေလာင္းရိပ္က ေမာင္ တံခါးအဝမွာ ေခါင္းျပဴၾကည့္ေနသည္ကို ဘယ္လိုမ်ား သိသြားသည္မသိ ။ စာအုပ္ကိုသာ ၾကည့္ေနရင္း ေမာင္အား တည္ၿငိမ္ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ေလေတာ့...
သူခိုးလူမိထားေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ အထဲသို႔ ေမာင္ ဝင္လာသည္ ။ ေလာင္းရိပ္ ဝယ္ေပးထားေသာ အျဖဴႏွင့္ ကာကီေရာင္စပ္ထားသည့္ ညဝတ္အက်ီႏွင့္ ေဘာင္းဘီေလးကား.ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္ အံဝင္ခြင္က် ရွိေနပါသည္ ။
ဖတ္လက္စ စာအုပ္အား ပိတ္ကာ စာအုပ္စင္ေပၚသို႔ ထားလိုက္ၿပီး စာၾကည့္မ်က္မွန္ေလးအား.ခြၽတ္၍ စားပြဲေပၚသို႔ တင္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ထိုင္ေတာ့မည့္ ခုံနားသို႔ သြားရပ္လိုက္သည္ ။
"ဦးရိပ္ကို အႏွောက္ယွက္ျဖစ္သြားလားဟင္ "
ေမာင္က ထိုင္ခုံမွာ မထိုင္ဘဲ ေလာင္းရိပ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ရပ္ကာ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည့္ ေမာင္မွာ မ်က္လုံးအိမ္မ်ားကေတာ့ မဟန္ေဆာင္နိုင္ေသးပါေခ် ။ မ်က္မွန္မတပ္ထားသျဖင့္ ေမာင့္မ်က္ဝန္းတို႔ကို ပို၍ပင္ ရွင္းလင္းေနေအာင္.ျမင္ရသည္။
အခုေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ေလာင္းရိပ္... ေမာင့္မ်က္ဝန္းတို႔ကို ပို၍ နားလည္လာပါ၏ ။ ကိုယ့္စိတ္ကို ေသခ်ာသိလာ၍ ကိုယ္ခ်စ္ရသည့္သူကိုလည္း နားလည္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။
"မျဖစ္ပါဘူး ၊ ေမာင္က ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ "
"ဟိုေလ...ဟို... ေမာင္တို႔ တစ္ခါေျပာဖူးတယ္ေလ...
ဦးရိပ္နဲ႕ ေမာင္ ႏွစ္ႏွစ္တာ စာခ်ဳပ္ကိစၥ..."
"ကိုယ္စဥ္းစားေနတုန္းပဲ ... ေမာင္က စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခ်င္ေနၿပီလား "
အမွန္ေတာ့ ေလာင္းရိပ္ ေခါင္းထဲတြင္ ထိုကိစၥအား ေမ့ထားသည္ ။ လိုမွ မလိုေတာ့ပဲေလ ။ ေမာင္နဲ႕ တစ္သက္လုံး.အတူတူေနသြားေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္မို႔ ထိုကိစၥက အလိုလိုပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရမည္ ။
"မ...မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္က ဦးရိပ္ ေဘးမွာ ေနခ်င္တာ...တစ္သက္လုံး.....
...ေမာင္ ေလွ်ာက္ေျပာေနမိတာပဲ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ "
အခန္းထဲမွ ေမာင္ ေျပးထြက္သြားသျဖင့္ ေလာင္းရိပ္လည္း ေနာက္မွလိုက္သြားေလသည္ ။
ေမာင္က အိပ္ခန္းကို ေျပးကာ ဝင္သြားသျဖင့္ ေလာင္းရိပ္ကပါ အေနာက္မွ လိုက္ၿပီး အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း.ေမာင္ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္အား ဆြဲလိုက္သည္ ။
အရွိန္မ်ားသြား၍လားမသိ ေလာင္းရိပ္ အနားသို႔ပင္ နီးကပ္စြာ ေမာင္ ေရာက္လာပါ၏ ။
"ဘယ္ေျပးတာလဲ "
"မဟုတ္ပါဘူး...ေမာင္ေျပာတာေတြ ေဗြမယူပါနဲ႕ေနာ္"
"ေဗြယူရေအာင္ ကိုယ္က ႐ုကၡစိုးလား."
"မ..မဟုတ္ဘူးေလ ၊ ဟို... "
"ကိုယ္ေျပာၿပီးၿပီပဲေလ ေမာင္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေျပာလို႔ရပါတယ္ဆို "
ေလာင္းရိပ္အား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္ကို ၾကည့္ရင္း ဝမ္းနည္းလာမိပါ၏ ။
ေမာင္ သူ႕ကို လက္ေလွ်ာ့ထားတာပဲ ။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းထဲမွာ အထင္သား.ေပၚေနပါသည္။ေမာင္က အရာရာကို လက္ေလွ်ာ့ထားပုံရပါသည္။
"ေမာင္ ျဖစ္ခ်င္တာက... မရွိလို႔ မေျပာတာပါ"
"ေမာင့္ကို ကိုယ္က အရမ္းမမုန္းေစခ်င္ဘူးဆို... ေမာင္ ေတာင္းဆိုဖူးတယ္ေလ "
"ေတာင္းဆိုတာကို လိုက္ေလ်ာေပးစရာမလိုပါဘူးဗ်ာ...
ေမာင္က... ခံစားရတာ သက္သာေအာင္လို႔ ေျပာ႐ုံပဲမို႔ ဦးရိပ္ လိုက္ေလ်ာေပးစရာမလိုပါဘူး...
ဦးရိပ္ စိတ္ကို ေမာင္ ပိုင္ဖို႔မွ မလိုတာေလ အင္း...ဒါေပမယ့္ ဦးရိပ္နဲ႕ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္တာ အတူတူေနခြင့္ေတာ့ ပိုင္သြားတယ္ ဟင္း "
အနည္းငယ္.ေပ်ာ္ေနသည့္ပုံျဖင့္ ရယ္ေနသည့္ ေမာင္...။ ထို႔အျပင္ နာက်င္ေနသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ။
တကယ္ကို ေလာင္းရိပ္ ဆက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့ေပ ။
လူေကာင္ေသးေသးေလးအား.ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္ကာ ေထြးေပြ႕ထားလိုက္သည္။
"တစ္သက္လုံးပိုင္ခ်င္လည္း ရပါတယ္ "
ရင္ခြင္ထဲရွိ ေမာင္က ေလာင္းရိပ္ကို ေမာ့ၾကည့္လာသည္ ။ ေလာင္းရိပ္ကလည္း.ေမာင့္အား.ဖက္ထားလ်က္ပင္ ငုံ႕ၾကည့္ေန၏ ။
"ဦးရိပ္... "
"ဟင္ "
"ေမာင့္ကို အရမ္းၾကင္နာမျပပါနဲ႕လားဟင္... ၊ ေမာင္...ဦးရိပ္ကို လက္မလႊတ္နိုင္ပဲ ေနလိမ့္မယ္ ၊ ေနာက္ဆို အကြာအေဝးတစ္ခုမွာပဲ ေနၾကရေအာင္ေနာ္ "
"မေနခ်င္ဘူး..."
"ေမာင့္ကို မုန္းလြန္းလို႔ ေမာင့္ရင္ကိုမ်ား ခြဲေနသလားဗ်ာ...ဟန္ေဆာင္ၿပီး ၾကင္နာမျပပါနဲ႕ ၊ ေမာင္...အခုေတာင္ အသက္ရွင္နိုင္ဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားေနရတာမို႔ အရမ္းပင္ပန္းေအာင္ မလုပ္လို႔ မရဘူးလားဟင္၊ ေမာင္...ေရွ႕ေလွ်ာက္ ပင္ပန္းရဦးမွာေလ ...၊
နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ သနားေပးပါ ၊
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေမာင္ တကယ္ ေတာင္းဆိုတာပါ ဦးရိပ္... .
ေနာက္ဆို ေမာင္တို႔က သူစိမ္းေတြပဲ ျပန္ျဖစ္..."
" ကိုယ္ ဟန္ေဆာင္တာ မဟုတ္ဘူး...
တကယ့္စိတ္ရင္းနဲ႕ ေမာင့္ကို ဆက္ဆံေနတာပါ..."
စကားစအား.အျမန္ပင္ ျဖတ္ေျပာလိုက္ရပါ၏ ။
ေလာင္းရိပ္ ေမာင္၏.စကာလုံးတိုင္အား ဆက္ၿပီး မၾကားခ်င္ေတာ့ေပ။ ေမာင္ေျပာသမွ်က သူ႕စိတ္အစဥ္တို႔ နာက်င္ရပါသည္ ။
ေမာင့္စကားတို႔ကလည္း နာက်င္မႈမ်ား ေရာယွက္ေနပါ၏။ သို႔ေသာ္ တည္ၿငိမ္ေနသည္ ။ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေနပုံ.ရသည္ ။
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး.ဂ႐ုစိုက္ေပးတာ မခံခဲ့ရသူမို႔ ယခု သူ ၾကင္နာျပသည္ကိုလည္း အတည္လို႔ ေမာင္ မမွတ္ယူနိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ပင္ပန္းခဲ့တယ္ဆိုတာ သိခဲ့ၿပီမို႔ ေနာက္ဆို သူ... ေမာင့္ကို မပင္ပန္းေစခ်င္႐ုံပါ။
သူ႕အျပဳအမူေတြက ေမာင္ရဲ႕ အသိစိတ္ တံခါးကို မတိုးေပါက္နိုင္သည့္အျပင္..အနားမွာ ဝဲေနသည္ကိုေတာင္ ႏွင္ထုတ္ေနပါေသး၏ ။
ေပါ့ေစခ်င္လို႔ ေၾကာင္႐ုပ္ထိုး.၊ ေဆးေၾကာင့္ ေလးသြားမွာ ေလာင္းရိပ္ စိုးရိမ္ေနမိပါသည္ ။
ေလာင္းရိပ္၏ ေခါင္းက.ေမာင့္မ်က္ႏွာရွိရာသို႔ ငုံ႕ဆင္းလ်က္ ေမာင္၏ မ်က္လုံးေလးအား.သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းႏြေးႏြေးျဖင့္ ထိကပ္လိုက္သည္ ။
ေမာင္ ... သတိကင္းမဲ့စြာ မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္ခ်လ်က္ မလႈပ္မယွက္ေနေနပါ၏ ။
ေလာင္းရိပ္၏.ယခုပုံစံႏွင့္ ေမာင္ မရင္းႏွီးေသးပါ ။
ေလာင္းရိပ္ရဲ႕ မုန္းေနသည့္ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္မ်ား ၊ ခက္ထန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာထားမ်ား ၊ ၾကမ္းတမ္းသည့္ အမူအရာမ်ားကို ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခဲ့ရသည္မို႔ ယခု အျပဳအမူက ေမာင္ရဲ႕စိတ္ ၊ ေမာင္ရဲ႕ႏွလုံးသားကို ေပ်ာ္ေစပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ ေပ်ာ္ရသည္ကို ပို၍ ေၾကာက္သည္။
ေလာင္းရိပ္က အႏုနည္းျဖင့္ ေမာင့္ႏွလုံးသားေတြ ပိုၿပီး ကြဲေၾကေအာင္ လုပ္မွာစိုးသည္ ။
ေမာင္ နာက်င္ၿပီးၿပီေလ ။ ထပ္ၿပီး ဒဏ္ရာမရခ်င္ေတာ့႐ုံေလးပါ ။
" ကိုယ့္ကို ဒီလို မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ မၾကည့္ပါနဲ႕...ေမာင္ရယ္...
ကိုယ္တကယ္ ေမာင့္ကို မမုန္းပါဘူး မမုန္းခဲ့ဖူးဘူး ေနာင္လည္း မုန္းမွာမဟုတ္ဘူး ...
အရင္တုန္းက ကိုယ့္ရဲ႕ အျပဳအမူအေျပာအဆိုေတြ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကိုယ္ တကယ္ ေတာင္းပန္းပါတယ္ "
"ဒါေပမယ့္ ေမာင္...ဦးရိပ္ကို ခ်စ္ေနေသးတယ္ေလ... "
"ကိုယ္လက္ခံတယ္"
ေလာင္းရိပ္၏ ေလးနက္စြာ အမွန္အကန္ေျပာေနေသာ မ်က္ႏွာအမူအရာတို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ ယုံၾကည့္လိုက္ခ်င္သည္ ။ သို႔ေသာ္ အလုံးစုံေတာ့ ယုံရဲသည္မဟုတ္ ။
"ဦးရိပ္ အတြက္ အႏွောက္အယွက္ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား "
"ေမာင္ရာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို အရမ္းႀကီး.စိုးရိမ္လြန္ၿပီး မေတြးပါနဲ႕ေတာ့...ကိုယ္ အႏွောက္အယွက္ မျဖစ္ပါဘူး...
ၿပီးေတာ့..
အေတြးလြန္တာ မေကာင္းဘူးေနာ္ သိရဲ႕လား "
"..."
"အိပ္ေတာ့ေနာ္... ကေလးဆိုတာ ေစာေစာအိပ္ရတယ္ "
"မ..မဟုတ္ေသးဘူးေလ "
႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည့္ အေျခအေနက ေမာင္က ကေလးျဖစ္သြားတာတဲ့လား ။
"အိပ္မယ္... အိပ္ေတာ့မယ္...ဟုတ္ၿပီ...ကေလးေလး အိပ္ယာေပၚကို သြားေတာ့မယ္ "
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနေသာ ေမာင္အား ဆန့္က်င္ဘက္သို႔ လွည့္ေစၿပီး ပုခုံးအား တြန္း၍ အိပ္ယာဆီသို႔ သြားေစသည္ ။
"အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္ေလဗ်"
အိပ္ယာေပၚသို႔ ဇြတ္လွဲသိပ္ၿပီး ေစာင္ပါ တစ္ခါတည္း ၿခဳံေပးလိုက္သည္ ။
"ဦးရိပ္ေကာ...မ..မအိပ္ေသးဘူးလား"
"ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ခ်င္လို႔လား "
"မ..မ..မဟုတ္ပါဘူး "
"ဒီကေလးေလး စကားေတြပါ ထစ္ကုန္ၿပီ... ဘာေတြ ႀကံစည္ေနတာလဲ"
"....."
"ကိုယ္က မနက္ျဖန္ operation တစ္ခုအတြက္ ျပန္ေလ့လာစရာေလးေတြ ရွိေသးလို႔ အခု အိပ္လို႔မရေသးဘူး...ေမာင္ကေတာ့ အိပ္ေတာ့ေနာ္
Good night... "
ေမာင္ရဲ႕ နားထင္စပ္ကေလးအား အနမ္းတစ္ပြင့္ ေပးခဲ့ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေသာ ေလာင္းရိပ္ ေက်ာျပင္အား.ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ထိ ေမာင္ၾကည့္ေနမိသည္ ။
"ဦးရိပ္ရဲ႕ ဒီလိုအျပဳအမူေတြမွာ ေမာင္ တကယ္ေပ်ာ္ေနမိတယ္ ၊ ေပ်ာ္ေနမိတာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္.....
ေမာင္ လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ ေပ်ာ္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလး တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးသြားမွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္ "
......
"အား....မ်က္လုံးေတြကို ေညာင္းသြားတာပဲ "
စာအုပ္အား စာၾကည့္စားပြဲေပၚကို အသာတင္လိုက္ၿပီး.ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚသို႔ မွီခ်လိဳက္ကာ မ်က္လုံးအား မွိတ္ထားလိုက္သည္ ။
အခ်ိန္သည္ကား ၁၁ခြဲ ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေမာင္ အိပ္ေနေလာက္ေတာ့မည္ ။
ခႏၶာကိုယ္အား အေညာင္းအညာ ဆန့္လိုက္ၿပီး.အိပ္ခန္းဆီသို႔သာ သြားလိုက္သည္ ။
အိပ္ေနေသာ ေမာင္ မနိုးေစရန္ တံခါးေလးအား.အသာေလးဖြင့္လိုက္ေသာ္လည္း ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းကား တအံတၾသရွိလွပါ၏ ။
"ေမာင္...မအိပ္ေသးဘူးလား "
ေခါင္းရင္းရွိ မွန္ျပတင္းေပါက္မွ ျဖာက်ေနေသာ လေရာင္အား အိပ္ယာေပၚတြင္ ပုခုံးေလးက်ဳံ႕လ်က္ ေခါင္းအုံးကို.ပိုက္ထားၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္အနားသို႔ သြားလိုက္ရင္း.ေမးလိုက္သည္ ။
"အိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႔ပါ "
"ညဥ့္နက္ေနၿပီေလကြာ... ဒီတိုင္းႀကီးပဲ ထိုင္ေနတာလား "
"ညဘက္ေတြ သိပ္ၿပီး အိပ္လို႔ မေပ်ာ္တတ္ဘူးဗ်... ေတာ္ေတာ္ေလးညဥ့္နက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာ...."
"ၾကာၿပီလား... အဲ့လို အိပ္မေပ်ာ္တာ "
"လမင္းႀကီးကို ၾကည့္ရတာ သေဘာက်တယ္....
လမင္းေဘးက ၾကယ္ကေလးေကာပဲ...
လွတယ္ေနာ္ ဦးရိပ္ "
ေမးသည့္ေမးခြန္းကို မဆိုင္စြာ ေျဖေနေသာ ေမာင္အား ေလာင္းရိပ္ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ပါသည္ ။
လမင္း၏ အေရာင္ေၾကာင့္ ေမာင့္မ်က္ႏွာေလး ဝင္းလဲ့ေနသည္ ။
မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ သေဘာတက်ရွိေနေသာ ေတာက္ပေနသည့္ အၿပဳံးတခ်ိဳ႕ ။
ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ကေတာ့ ၿပဳံးေနသည္လည္း မဟုတ္ ၊ တည္ေနသည္လည္း မဟုတ္ပါေခ် ။
"ဦးရိပ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီလား... ေမာင္က ခဏေနမွ အိပ္ေပ်ာ္မွာ ခုခ်ိန္က ေမာင့္အိပ္ခ်ိန္မဟုတ္ေသးဘူး...
ဦးရိပ္ အရင္ အိပ္ႏွင့္ေလ "
အၿပဳံးမမည္ေသာ ေမာင့္အၿပဳံး..
၊ တိုးလ်ေသာ အသံေလးက ညပတ္ဝန္းက်င္၏ အေကာင္ေလးမ်ား၏ ေအာ္သံေလာက္ပင္ ရွိသည္ ။
ေလာင္းရိပ္က ေမာင္အား.စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္မိေနသလို အၿပဳံးေလးျဖင့္ ေမာင္ကလည္း ေလာင္းရိပ္အား ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္ ။
ည၏ အသံတို႔က တိတ္ဆိတ္လွပါ၏ ။
ထို႔အတူ ထိုလူသားႏွစ္ဦး၏ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားတြင္ အသက္ရႉသံမွ လြဲ၍ အျခားအသံ မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္မွာ ည၏ တိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္ ၿပိဳင္ေနသည့္ သေဘာ ရွိသည္ ။
ႏွလုံးသားတို႔ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ကာ ေအးစက္ေနမည္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ ။
ရင္ခုန္သံ ႀကိမ္ႏႈန္းမ်ားက ပုံမွန္ထက္ ျမန္ဆန္ေနၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ လႊမ္းၿခဳံမႈေအာက္ ေရာက္ေနသလို ႏြေးေထြးလွပါ၏ ။
အခ်င္းခ်င္း မေဖာ္ျပတတ္ေသာ အဓိပၸါယ္ပါသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ႏြေးေထြးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကပါေတာ့သည္ ။
.......
လုပ္ၾကပါဦး.😵
ေရးရင္း.mood မဝင္ပဲ ဇာတ္ကားေတြဆီ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ထြက္ေနလို႔.... 🤢
ဒီအပိုင္းကို ေတာ္ေတာ္.ခက္ခက္ခဲခဲေရးလိုက္ရတယ္... လည္ေနေရာပဲ
ခုထိ လိုက္ဖတ္ေပးသူေလးေတြကိုလည္း ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ေနာ္ ❤💛