#zawgyi
"ဟယ္ရီ!ဟိုကိုၾကည့္စမ္း"
တံျမက္စည္း ပ်ံ ႏွစ္ခုက ကပ္လ်က္သား ပ်ံသန္းေနရင္း ဒေရကို က ဟယ္ရီ႕အား တစ္ေနရာကို အေျပးၾကည့္ခိုင္းသည္ ။
"ဘာလဲကြ! ဟာ....."
ျမင္လိုက္ရသည့္ အရာက ဒေရကို အတြက္ မဆန္းၾကယ္ေသာ္လည္း ဟယ့္ရီ ကေတာ့ အံျသလ်က္။
"သူ..သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က "
စေလသရင္းက ဆရာႏွစ္ေယာက္၏ ၾကည့္ႏူးစရာျမင္ကြင္းကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ တစ္ခဏ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမိသည္ေတာ့ အမွန္... ။
ကြစ္ဒစ္ကြင္းႀကီးကို ပတ္ေနရင္း ဟယ္ရီတို႔ ေရာက္ေနေသာ အေနာက္ဘက္အျခမ္းတြင္သာ ျမင္ရမည့္ အဖိုးတန္ သံုးစကၠန္႔... ။
"မင္းအေဖ နဲ႔ ပေရာ္ဖက္ဆာက... "
"ရည္းစားေတြေလ "
"ရည္းစားေတြလား"
ေမးခြန္း ႏွင့္ အေျဖက ၿပိဳင္တူ ထြက္လာခဲ့သည္ ။
"အင္း......သူတို႔ကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ ဆိုေတာ့......"
"ဘာလဲ?"
ၾကက္သီးထစရာ အၾကည့္ႀကီးနဲ႔ ဒေရကို႔ရဲ႕ စကားႀကီးက ဟယ္ရီ႕ကို လန္႔ေအာင္ လုပ္ေနသည္ ။
"ဟဲဟဲ....ငါတို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေလ "
"ပါးစပ္ပိတ္ထား "
လိုက္စေနတဲ့ ဒေရကို ကိုေရာ ၊ ဟိုဘက္က ၾကည္ႏူးေနတဲ့ ဆရာ အတြဲကိုပါ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈၿပီး ဟယ္ရီ လည္း ေလ့က်င့္ေရးကို ၿပီးဆံုးေအာင္သာ သတိျပဳလိုက္သည္ ။
( Time skip... )
ေန႔လည္မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ ေနေရာင္ျခည္က အလည္တည့္တည့္သို႔ က်ေရာက္လာေလၿပီ ။
"ကဲ....တတိယ အခ်ီလည္း ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသား အားလံုး ကိုယ့္ အေဆာင္ကိုယ္ ျပန္လို႔ ရပါၿပီ! "
ဆရာႏွစ္ေယာက္၏ အမိန္႔ေပးသံ အဆံုးတြင္ ဟယ္ရီ ႏွင့္ ဒေရကို တို႔လည္း ကိုယ့္ တံျမက္စည္း ေလးေတြ ကိုယ္ကိုင္ၿပီး စတိုခန္းထဲတြင္ သိမ္းဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
"ဟယ္ရီ! ေပး....ကိုယ္ထားေပးမယ္ "
ဘာအကြက္ေတြြေရႊ႕ေနမွန္း မသိတဲ့ ဒေရကို က တံျမက္စည္း ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ယူၿပီး ထားေနက် ေနရာမွာ မွတ္မွတ္ရရ သိမ္းထားလိုက္သည္ ။
"အင္း....အဲ့ဒါဆို ငါအေဆာင္ အရင္ျပန္ႏွင့္မယ္! ရြန္တို႔ ေစာင့္ေနမွာစိုး......အင့္ ~"
စကား မဆံုးခင္မွာပဲ ဟယ္ရီ ရဲ႕ ေသးသြယ္တဲ့ ခါးေလးကို ဒေရကိုက လွမ္းဆြဲ ကာ ဖက္လိုက္သည္ ။
"ေဟ်ာင့္....မင္းဘာလုပ္...အြတ္~"
စတိုခန္းထဲတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ ဘယ္သူမွ မ႐ွိလို႔ ေတာ္ကာ က်မည္ ။
အခု ဟယ္ရီ႕၏ အေျခအေနက ျခေသၤ့ လက္ထဲမွ ယုန္သူငယ္ လို...။
အဖက္ခံလိုက္ရ႐ုံ မကပဲ အနမ္းပါ ခံလိုက္ရသည္... ။
ဒါမဲ့ သိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ပါ.. ဒေရကိုက သူ႔ကို လႊတ္ေပးသည္ ။
သူ စကားေျပာဖို႔ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ဒေရကိုက လက္ဦးမႈ ယူလိုက္ျပန္သည္ ။
"နားေထာင္... ဟယ္ရီ! "
ဒေရကို ရဲ႕ ေလသံကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကား တိုးလ်ေနေသာ္လည္း စကားလံုးမ်ားကေတာ့ ေလးနက္လို႔...။
"ငါမင္းကို ခ်စ္တယ္ ! မင္းငါ့ကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး အေျဖေပးစရာ မလိုပါဘူး..ငါေစာင့္ႏိုင္တယ္..ငါ့ကို ကြစ္ဒစ္ပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔ က်မွ ေသခ်ာတဲ့ အေျဖတစ္ခု ျပန္ေပးပါ "
သူ႔မ်က္လံုးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေလးနက္စြာ ေျပာေနသည့္ စကားလံုးမ်ားၾကား ရင္ထဲက အေကာင္ငယ္ေလး သည္လည္း ပံုမွန္ထက္ ပိုခုန္ေနခဲ့သည္ ။
"ငါ...."
"ငါသြားေတာ့မယ္!ဟယ္ရီ...ေကာင္းေကာင္းျပန္ပါ"
ဟုတ္ကဲ့... ခဗ်ားတို႔ရဲ႕ ေမာင္မင္းႀကီးသား ဒေရကို က ေတာ့ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါၿပီ...။
ကဲ....အေမာင္ဟယ္ရီ ေရ...
မင္းေတာ့ စဥ္းစားခန္း ဖြင့္ရဦးမယ္ေပါ့။
___________________________
"ဟယ္ရီ.."
ထိုအသံကား ဟာမြန္နီ ၏ အသံ..။
"နင္ ေလ့က်င့္ေရး ဆင္းတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"အင္း...ေျပပါတယ္! ဒါနဲ႔ ရြန္ေရာ"
"ငါလည္း မသိဘူး!ငါအခု ငါ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ စီကို သြားမလို႔...လိုက္မလား"
"ဘယ္သူလဲ?"
"မိုးနင္းမာတယ္လ္!"
______________to be continue ~
အပိုင္းက နည္းနည္းတိုသြားပါတယ္! သင္တန္းေတြ တက္ေနရလို႔ သိပ္မအားလို႔ပါ ။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္စီတိုင္းကို အထူး ေက်းဇူးတင္လ်က္ 💚
#Unicode
"ဟယ်ရီ!ဟိုကိုကြည့်စမ်း"
တံမြက်စည်း နှစ်ခုက ကပႅ္က္သား ပျံသန်းနေရင်း ဒေရကို က ဟယ်ရီ့အား တစ်နေရာကို အပြေးကြည့်ခိုင်းသည် ။
"ဘာလဲကြ! ဟာ....."
မြင်လိုက်ရသည့် အရာက ဒေရကို အတွက် မဆန်းကြယ်သော်လည်း ဟယ့်ရီ ကေတာ့ အံသြလျက်။
"သူ..သူတို့ နှစ်ယောက်က "
စလေသရင်းက ဆရာနှစ်ယောက်၏ ကြည့်နူးစရာမြင်ကွင်းကို မြင်တွေ့လိုက်ရတဲ့ တစ္ခဏ စိတ်ထဲတွင် ကြည်နူးမိသည်တော့ အမှန်... ။
ကွစ်ဒစ်ကွင်းကြီးကို ပတ်နေရင်း ဟယ်ရီတို့ ရောက်နေသော အနောက်ဘက်အခြမ်းတွင်သာ မြင်ရမည့် အဖိုးတန် သုံးစက္ကန့်... ။
"မင်းအဖေ နဲ့ ပရော်ဖက်ဆာက... "
"ရည်းစားတွေလေ "
"ရည်းစားတွေလား"
မေးခွန်း နှင့် အဖြေက ပြိုင်တူ ထွက်လာခဲ့သည် ။
"အင်း......သူတို့ကတော့ ပြီးသွားပြီ ဆိုတော့......"
"ဘာလဲ?"
ကြက်သီးထစရာ အကြည့်ကြီးနဲ့ ဒရေကို့ရဲ့ စကားကြီးက ဟယ်ရီ့ကို လန့်အောင် လုပ်နေသည် ။
"ဟဲဟဲ....ငါတို့ပဲ ကျန်တော့တယ်လေ "
"ပါးစပ္ပိတ္ထား"
လိုက္စေနတဲ့ ဒရေကို ကိုရော ၊ ဟိုဘက္က ကြည်နူးနေတဲ့ ဆရာ အတြဲကိုပါ လျစ်လျူ ရှုပြီး ဟယ်ရီ လည်း လေ့ကျင့်ရေးကို ပြီးဆုံးအောင်သာ သတိပြုလိုက်သည် ။
( Time skip... )
နေ့လည်မွန်းတည့်ချိန်တွင် နေရောင်ခြည်က အလည်တည့်တည့်သို့ ကျရောက်လာလေပြီ ။
"ကဲ....တတိယ အချီလည်း ပြီးပြီ ဆိုတော့ ကျောင်းသား အားလုံး ကိုယ့် အဆောင်ကိုယ် ပြန်လို့ ရပါပြီ! "
ဆရာနှစ်ယောက်၏ အမိန့်ပေးသံ အဆုံးတွင် ဟယ်ရီ နှင့် ဒေရကို တို့လည်း ကိုယ့် တံမြက်စည်း လေးတွေ ကိုယ်ကိုင်ပြီး စတိုခန်းထဲတွင် သိမ်းဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
"ဟယ်ရီ! ပေး....ကိုယ်ထားပေးမယ် "
ဘာအကွက်တွွေရွှေ့နေမှန်း မသိတဲ့ ဒေရကို က တံမြက်စည်း နှစ်ချောင်းကို ယူပြီး ထားနေကျ နေရာမှာ မှတ်မှတ်ရရ သိမ်းထားလိုက်သည် ။
"အင်း....အဲ့ဒါဆို ငါအဆောင် အရင်ပြန်နှင့်မယ်! ရွန်တို့ စောင့်နေမှာစိုး......အင့် ~"
စကား မဆုံးခင်မှာပဲ ဟယ်ရီ ရဲ့ သေးသွယ်တဲ့ ခါးလေးကို ဒေရကိုက လှမ်းဆွဲ ကာ ဖက်လိုက်သည် ။
"ဟျောင့်....မင်းဘာလုပ်...အွတ်~"
စတိုခန်းထဲတွင် သူတို့ နှစ်ယောက် အပြင် ဘယ္သူမွ မရှိလို့ တော်ကာ ကျမည် ။
အခု ဟယ်ရီ့၏ အခြေအနေက ခြငေ်္သ့ လက်ထဲမှ ယုန်သူငယ် လို...။
အဖက်ခံလိုက်ရရုံ မကပဲ အနမ်းပါ ခံလိုက်ရသည်... ။
ဒါမဲ့ သိပ်တော့ မကြာလိုက်ပါ.. ဒေရကိုက သူ့ကို လွှတ်ပေးသည် ။
သူ စကားပြောဖို့ ပြင်လိုက်သော်လည်း ဒေရကိုက လက်ဦးမှု ယူလိုက်ပြန်သည် ။
"နားထောင်... ဟယ်ရီ! "
ဒေရကို ရဲ့ လေသံကတော့ နှစ်ယောက်ကြား တိုးလျနေသော်လည်း စကားလုံးများကတော့ လေးနက်လို့...။
"ငါမင်းကို ချစ်တယ် ! မင်းငါ့ကို ချက်ချင်းကြီး အဖြေပေးစရာ မလိုပါဘူး..ငါစောင့်နိုင်တယ်..ငါ့ကို ကြစ္ဒစ္ပြဲ နောက်ဆုံးနေ့ က်မွ သေချာတဲ့ အဖြေတစ်ခု ပြန်ပေးပါ "
သူ့မျက်လုံးကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ လေးနက်စွာ ပြောနေသည့် စကားလုံးများကြား ရင်ထဲက အကောင်ငယ်လေး သည်လည်း ပုံမှန်ထက် ပိုခုန်နေခဲ့သည် ။
"ငါ...."
"ငါသွားတော့မယ်!ဟယ်ရီ...ကောင်းကောင်းပြန်ပါ"
ဟုတ်ကဲ့... ခဗျားတို့ရဲ့ မောင်မင်းကြီးသား ဒေရကို က တော့ ပြောချင်ရာ ပြောပြီး ပြန်ထွက်သွားပါပြီ...။
ကဲ....အမောင်ဟယ်ရီ ရေ...
မင်းတော့ စဉ်းစားခန်း ဖွင့်ရဦးမယ်ပေါ့။
___________________________
"ဟယ်ရီ.."
ထိုအသံကား ဟာမြန္နီ ၏ အသံ..။
"နင် လေ့ကျင့်ရေး ဆင်းတာ အဆင်ပြေရဲ့လား"
"အင်း...ပြေပါတယ်! ဒါနဲ့ ရွန်ရော"
"ငါလည်း မသိဘူး!ငါအခု ငါ့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် စီကို သွားမလို့...လိုက်မလား"
"ဘယ္သူလဲ?"
"မိုးနင်းမာတယ်လ်!"
______________to be continue ~
အပိုင်းက နည်းနည်းတိုသွားပါတယ်! သင်တန်းတွေ တက်နေရလို့ သိပ်မအားလို့ပါ ။
တစ်ဦးတစ်ယောက်စီတိုင်းကို အထူး ကျေးဇူးတင်လျက် 🤡💚