Η πανούργα μάγισσα του χαμογέλασε με αλαζονεία απολαμβάνοντας την οργή στα μάτια του σκοτεινού Βασιλιά, με το εκνευριστικό μειδίαμα στα χείλη της. Στα μάτια της κρύβεται μια μαύρη ραγισμένη καρδιά, με αδρή νοσταλγία, κατα βάθος της έλειπε πολύ η πρώτη της αγάπη , αλλα γνώριζε πως είχε χαθεί οριστικά. Όλα οσα έγιναν ανάμεσα στον James κι εκεινη, ανήκουν πια στα σκονισμένα βιβλία της Δρακονίας. Η αχόρταγη δίψα της για εκδίκηση κι αίμα την είχε κυριεύσει, δεν δίστασε να πάρει έναν στρατιώτη του Βασιλιά πρίν αιώνες και τώρα επέστρεψε για να δείξει την δείξει την δύναμη της. Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια, να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Στο δωμάτιο επικράτησε δυσάρεστη, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και η αδρεναλίνη έκανε την καρδιά μου να χτυπά, η συνάντηση αυτη θα έφερνε την καταστροφή! Η τρομερή κατάρα που έριξε επάνω του τότε, ειναι η αιτία που την μισούσε περισσότερο απο οποιονδήποτε, δεν είχε απομείνει ίχνος αγάπης ή οίκτου.
Μόνο μίσος..
Αν πρεπει να ζήσω εδώ στην Δρακονία δυστυχισμένη μαζί του για το υπόλοιπο της ζωής μου, ας ειναι, αρκεί να ειμαι δίπλα του! Αλλα για να γίνει αυτό...
Πρέπει να βγούμε απο εδώ ζωντανοί.
Η Μάγισσα έκανε νόημα με το βλέμμα της στον Gideon κι εκείνος με άρπαξε βίαια απο το μπράτσο μακριά απο τον James, κι με έφερε κοντά της με το ζόρι χωρίζοντάς μας.
"Άφησέ με! Άφησέ με Gideon!" φωνάζω δυνατά στον άνδρα για να με ελευθερώσει απο το κράτημα του, αλλα ήταν μάταιος κόπος, δεν είχε σκοπο να με αφήσει να φύγω, ήταν σε επιφυλακή. Έδωσε μια ριψοκίνδυνη υπόσχεση που μεταμορφώθηκε σε αιώνια σκλαβιά, θέλει να προστατέψει την Ophelia απο εκείνη με κάθε κόστος, αλλα δεν γίνεται να τον κρατάει στο χέρι για όλη του την ζωή! Ο στρατιώτης με κοιτούσε, στα αθώα μάτια του φαινόταν πως δεν θέλει να βρίσκεται σε αυτην την θέση, αλλα δεν είχε άλλη επιλογή. Με κρατάει ακίνητη και η Λίλιθ στεκόταν δίπλα μου, παρατηρόντας με. Βημάτιζε κυκλικά, κοιτάζοντάς με εξεταστικά ενώ ο Gideon στεκόταν αμίλητος, χωρίς να δείχνει τα συναισθήματά του για το γεγονός.
"Άφησέ την ήσυχη Λίλιθ! Εμένα θέλεις οχι εκείνη--" Αποκρίθηκε θυμωμένος ο σύζυγός μου προσπαθώντας να με προστατέψει απο την οργή της, γύρισα το ανήσυχο βλέμμα μου σε εκείνον, όσο έχει εμένα στην κατοχή της, θα τον μεταχειρίζεται όπως την ευχαριστεί, ξέρει οτι νοιάζεται για εμένα. Τον διέκοψε η απότομη φωνή της.
"Της ειπα όλη την αλήθεια James, δεν μπορείς να κρυφτείς απο κανέναν πια!" φώναξε με μεγάλη απέχθεια η Lillith κι εκείνος απόρησε, άρπαξε απότομα με το χέρι της, το σαγόνι του προσώπου μου προκαλώντας μου πόνο, τα μακριά μαύρα μυτερά νύχια της άγγιζαν ελαφρώς το δέρμα μου, ήθελε να του δείξει τα μάτια μου.
"Κοίτα τι έκανες στην πολύτιμη πριγκίπισσά σου James!" χασκογέλασε χλευαστικά κοιτάζοντάς τον, κρατώντας το πρόσωπό μου ακίνητο.
Ξαφνικά χωρίς να το περιμένω, νιώθω απόλυτο σκοτάδι να εξουσιάζει την ψυχή μου και το ταλαιπωρημένο κορμί μου, τα συναισθήματά μου χάνονται σταδιακά, άρχισα σιγά σιγά να κρυώνω πάρα πολύ. Αισθάνομαι στις φλέβες μου να κυλά το αίμα της φόνισσας του δράκου, το βλέμμα μου απο ανήσυχο έγινε ψυχρό απέναντί του και τα μάτια μου γυάλισαν πράσινα γύρω απο την κόρη των ματιών μου. Μια αδιαπέραστη δύναμη με περιβάλλει καθώς μουρμούρισε διάφορα λόγια η Λίλιθ, η μνήμη μου χάνεται στην στιγμή και δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο μελαχρινός άνδρας απέναντί μου, με κοιτούσε σαστισμένος.
Το μόνο πράγμα που ήθελα εκείνη την στιγμή, ήταν να τον σκοτώσω.
Η σοκαρισμένη έκφραση στο πρόσωπο του μόλις παρατήρησε το σκοτάδι στα μάτια μου, τα αποκάλυψε όλα δίχως λόγια. Ο χειρότερός του φόβος έγινε πραγματικότητα, η κατάρα έχει πραγματοποιηθεί κι ήταν πιο καταστροφική απο ποτέ. Με παρατηρεί ανήσυχος καθώς τα ρούχα μου μεταμορφώθηκαν σε μια μαύρη σκοτεινή στολή στολισμένη με χρυσό στους ώμους, η μάγισσα με αφήνει επιτέλους ελεύθερη, το ίδιο και ο Gideon. Παρατήρησα τον μυστηριώδη άνδρα δίχως συναίσθημα, αναρωτιέμαι γιατί ανησυχεί τόσο για την ασφάλειά μου, αυτό το κάθαρμα! Δε μοιάζει να με βλέπει σαν μια εχθρό.
"Τι στο διάβολο της έκανες!" βρυχήθηκε ο μελαχρινός ανήσυχος, κοιτάζοντας τη. Η γυναίκα με παρατηρεί ικανοποιημένη για το δημιούργημά της. Μου αρέσει η στολή, δεν ένιωθα ο εαυτός μου με αυτά τα χαζά πριγκιπικά φορέματα. Εγώ ειμαι φτιαγμένη για να σκοτώνω.
"Έκανα αυτό που ήταν γραφτό να γίνει απο την αρχή, σε ερωτεύτηκε σφόδρα η μικρή ανόητη και τώρα θα πληρώσει το τίμημα. Θα αντιμετωπίσει το σκοτάδι, την αιώνια θλίψη και την δίψα για θάνατο, που εσύ αντιμετωπίζεις εδώ και αιώνες. Αυτό δεν ήταν που ήθελες; Μια γυναίκα που θα σε αποδεχτεί ακριβώς για αυτό που είσαι;" αποκρίθηκε εκείνη σαρκαστικά παρατηρόντας τον.
Δεν υπήρχε επιστροφή, όλα όσα ένιωθα είχαν χαθεί...
Ο Gideon με κοίταξε τρομοκρατημένος δίπλα μου, δεν με αναγνωρίζει. Δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο απο το να βλέπω πρόσωπα που φοβούνται, με έκαναν ακόμα πιο δυνατή. Δεν υπήρχε φώς μέσα μου, δεν το χρειάζομαι, είμαι έτοιμη να κατατροπώσω αυτον τον άνδρα και μόλις το κάνω, η κατάρα θα αυτοκαταστραφεί για πάντα. Θα ελευθερωθώ απο τα δεσμά της μάγισσας και θα την κάνω να πληρώσει για αυτά που μου έκανε! Δεν θα την αφήσω ατιμώρητη, αλλα θα προσποιηθώ οτι είμαι με το μέρος της προς το παρόν.
Ο άνδρας έσμιξε τα φρύδια του πολύ συνοφρυωμένος, με πλησιάζει βηματίζοντας βιαστικά, στάθηκε μπροστά μου κοιτάζοντάς με στα μάτια με ένα παράξενο συναίσθημα συμπάθειας και σήκωσα το βλέμμα μου. Η Λίλιθ μας παρακολουθεί σιωπηλή απολαμβάνοντας το θέαμα.
"Ροζαμπέλα εγώ ειμαι. Δεν θυμάσαι;" ψέλλισε, κι έκανε μια μικρή παύση αγγίζοντας το μάγουλό μου τρυφερά, αλλα δεν μπορούσα να θυμηθώ ή να αισθανθώ τίποτα, παρα μόνο απέχθεια. Ο Gideon μας παρατηρεί συλλογισμένος, αμφιβολίες πλημμυρίζουν το μυαλό του, ο βασιλιάς του κινδυνεύει και εκείνος ήταν με το μέρος του εχθρού. Είχε βρεθεί στην χειρότερη στιγμή της ζωής του, ήξερε πως μόνο ένας απο τους δυό μας θα πεθάνει.
"Δεν θέλω να σου κάνω κακό..." ψιθύρισε ανήσυχος κοιτάζοντάς με, κι εγώ χαμογέλασα πλατιά κοιτάζοντάς τον ειρωνικά.
"Εγώ όμως θέλω..." του απάντησα πονηρά, έβγαλα με μια απότομη κίνηση το ασημένιο σπαθί απο την θήκη του Gideon και το σήκωσα κάνοντας επίθεση για να τον σκοτώσω, αλλα πρίν προλάβω να αντιδράσω, έβαλε πολύ ριψοκίνδυνα τα χέρια του ανάμεσα στην κοφτερή λεπίδα λίγο πρίν τον καρφώσει στην καρδιά, εμποδίζοντάς τη με το κράτημά του. Τον κοιτάζω συνοφρυωμένη, ήταν πιο δυνατός απο οτι περίμενα, κάποιος του έδινε περισσότερη δύναμη.
"Δεν θέλεις να το κάνεις αυτό πριγκίπισσα" τόνισε σαρκαστικά ο James με το εκνευριστικό μειδίαμα στα σαρκώδη χείλη του και σήκωσα ένα φρύδι καχύποπτα.
"Και γιατί οχι;!" αποκρίθηκα, κρατώντας επίμονα το σπαθί μου, o Gideon μας κοιτούσε πανικόβλητος, δεν μπορούσα να διαχειριστεί αυτο που συμβαίνει.
"Γιατί δεν θα μάθεις ποτέ τι αισθάνομαι για σένα, αν είμαι νεκρός..." μου απαντάει διπλωματικά για να με ξεγελάσει κοιτάζοντάς με στα μάτια, με το έντονο φλογερό βλέμμα του, τα γαλάζια μάτια του γυαλίζουν πράσινα. Αισθάνθηκα πόνο μόλις είπε αυτές τις τελευταίες λέξεις, σαν να με επηρεάζει ακόμη κι αν όλα είχαν χαθεί. Μπορούσα να νιώσω θλίψη, την καρδιά μου να χτυπά γρήγορα σαν να είναι έτοιμη να σπάσει, κι αυτό το γελοίο μειδίαμα στα χείλη του εμφανίζεται.
"Δεν με νοιάζει τι αισθάνεσαι!" αποκρίθηκα προσπαθώντας να αντισταθώ, μου κίνησε την περιέργεια, ώστε να αισθανθώ ξανά το συναίσθημα που το ξόρκι της Λίλιθ απωθεί. Αυτό που αισθανόμουν πάντα κάθε φορά που κοιτούσα μέσα στα σκοτεινά μάτια του...
Κι όμως ήθελα να μάθω, περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο.
"Εμπρός Ροζαμπέλα! Σκότωσέ τον επιτέλους!" με διατάζει ανυπόμονη η Λίλιθ, κι ο James αφήνει το σπαθί ελεύθερο, στέκεται μπροστά μου ανυπεράσπιστος χωρίς να με εμποδίζει, σάστισα κοιτάζοντάς τον. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν καθώς κρατούσα το σπαθί, είχα αποδυναμωθεί, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορώ να το κάνω! Τα μάτια μου σταμάτησαν να γυαλίζουν και ένιωσα έναν πόνο στην καρδιά μου.
Το συναίσθημα δεν είχε χαθεί εντελώς και το γνώριζε, κατάφερε να το επαναφέρει με την γνωστή ερώτηση που βασάνιζε στο μυαλό μου. Το ήξερε οτι αμφέβαλα για τα συναισθήματά του, κι ήθελε να το τονίσει ώστε να ξεσπάσω.
Ο Gideon έβγαλε απο την τσέπη του το μικρό πουγκί με την μαγική σκόνη, κι έριξε ένα βλέμμα στην Λίλιθ που μας παρακολουθούσε εκνευρισμένη. Όσο εμείς της αποσπούσαμε την προσοχή, αποφάσισε να βοηθήσει και πλησίασε κρυφά, πίσω της. Έριξε λίγη σκόνη στην χούφτα του και την φύσηξε, η Λίλιθ έπεσε στην αγκαλιά του αναίσθητη και ένιωσε μια μεγάλη ανακούφιση.
"Αυτό απέφυγα όλον αυτον τον καιρό. Δεν ήθελα να μάθεις, για να σε προστατέψω..." λέει παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και με πλησιάζει, όσπου η κόψη του σπαθιού αγγίζει το στέρνο του. Τον κοιτάζω στα μάτια, προσπαθώντας να παραμείνω απαθής.
"Αλλα συνειδητοποίησα πως, όσο σκληρά κι αν προσπάθησα να σε κρατήσω μακριά μου. Πάντα έβρισκα τον δρόμο πίσω σε σένα... Γύρνα πίσω σε εμένα Ροζαμπέλα...Γύρνα πίσω.." αποκρίθηκε σοβαρός εννοώντας κάθε του λέξη, το σπαθί έτρεμε στα χέρια μου, ένιωσα καυτά δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά μου κοιτάζοντάς τον σαστισμένη.
Θεε μου τι πήγα να κάνω..
Ξαφνικά το ξόρκι σπάει και φεύγει απο το σώμα μου ένα πράσινο μαγνητικό πεδίο δημιουργώντας ένα ελαφρύ αεράκι λίγο πριν χαθεί. Ανασαίνω βαριά λαχανιασμένη, όλες οι αναμνήσεις μου μαζί του επιστρέφουν δριμύτερες, ο γάμος μας, οι καυγάδες μας, το κάθε μας φιλί, οι όμορφες στιγμές που βρισκόμουν ασφαλής κουλουριασμένη στην θερμή αγκαλιά του, την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, το χαμόγελό του, μου δημιούργησαν μια πληθώρα συναισθημάτων. Η κατάρα ειναι ακόμα μέσα μας, αλλα τώρα θυμάμαι τα πάντα ξανά.
"James!" ψέλλισα σοκαρισμένη και άφησα το σπαθί να μου πέσει απο τα χέρια. Έτρεξα να κρυφτώ κατευθείαν στην αγκαλιά του ανήσυχη και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου, θα μπορούσα να του είχα κάνει κακό. Αισθάνομαι ασφαλής μέσα στην αγκαλιά του και μείναμε σιωπηλοί, κι αγκαλιασμένοι, ύστερα σήκωσα το βλέμμα μου.
"Πονάς; Πως είναι τα χέρια σου;" τον ρώτησα ανήσυχη, σε περίπτωση που τον τραυμάτισα.
"Είναι εντάξει μικρή μου, είμαι καλά" αποκρίθηκε καθησυχάζοντάς με σαν να διάβασε τις σκέψεις μου και φίλησε γλυκά τα μαλλιά μου. Σάστισα στο χαριτωμένο υποκοριστικό δεν το περίμενα, δεν με είχε ποτέ αποκαλέσει έτσι και χαμογέλασα ελαφρά.
Ο Gideon χαμογέλασε άβολα κοιτάζοντάς μας και ο James τον κοίταξε έκπληκτος που κατάφερε να εξουδετερώσει την Λίλιθ μόνος.
"Τελικά αποφάσισες να υπερασπιστείς τον Βασιλιά σου;" τον ρώτησε έκπληκτος.
"Υπερασπίστηκα την Ροζαμπέλα όχι εσένα!" του απάντησε ψυχρά ο στρατιώτης, πήρε το σπαθί του απο το πάτωμα και το έβαλε μέσα στην θήκη.
"Έχεις γίνει πιο οξύθυμος κι απο τον Γκούνερ." Μουρμούρισε ο James αλλα δεν το άκουσε.
"Όταν τελειώσαμε απο ολα αυτά, θύμησέ μου να σε σκοτώσω που με άφησες τόσο απερίσκεπτα τότε στο έλεος της Λίλιθ!" αποκρίθηκε ο Gideon ψυχρά. Δεν ήταν φίλοι, ούτε σύντροφοι πια. Όλα γκρεμίστηκαν την στιγμή που κανένας δεν προσπάθησε να τον σώσει.
Σάστισα κοιτάζοντας τον γοητευτικό μελαχρινό σοκαρισμένη απο τα λόγια του άνδρα. Τελικά ηταν χειρότερος απο οτι νόμιζα, ποιος προδίδει τον καλύτερο στρατιώτη του; Άρχισα να καταλαβαίνω γιατί προτιμάει να μένει εδώ απο το να γυρίσει, κανένας δεν προσπάθησε να τον σώσει, να του απλώσει το χέρι, ήταν όλοι τους πάρα πολυ τρομοκρατημένοι με αυτη τη γυναίκα. Όλοι οι κάτοικοι της Δρακονίας πλεον τον θεωρούν νεκρό. Πρέπει να είναι τόσο δύσκολο για εκείνον να κρατάει μέσα του τόση αγανάκτηση, ειδικά όταν ο James θα έπρεπε να τον είχε προστατέψει.
"Δεν θα παραλείψω.." του απάντησε σαρκαστικά και πλησίασε την Λίλιθ.
Η γυναίκα ήταν αναίσθητη στο πάτωμα, χάρης στη μαγική της σκόνη.
"Τι θα της κάνουμε;"
Τους ρωτάω.
"Έχω πολλές ιδέες." Χαμογέλασε σατανικά ο James ενθουσιασμένος παρατηρώντας τη, είχε προτάσεις τιμωρίας και σύμφωνα με την έκφρασή του, είναι βάρβαρες κι επίπονες.
"Δεν έχουμε χρόνο γι αυτή! Ο Βασιλιάς Dominic θα μας δεί, πρέπει να φύγουμε!" Τόνισε ο Gideon, ρίχνοντας μια έντονη ματιά προς την πόρτα.
"Ας έρθει, θα να τον καλησπερίσω πάραυτα" αποκρίθηκε πολύ σαρκαστικά ο ξεροκέφαλος μελαχρινός κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του, δεν πρόκειται να ησυχάσει μέχρι να τον σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια. Τον μισεί τόσο πολύ όσο και την Λίλιθ, θέλει να τους βγάλει εντελώς απο τον χάρτη. Έστρεψα την προσοχή μου σε εκείνον ανήσυχη.
"Έχει δίκιο James, πάμε να φύγουμε απο εδώ!"
Αν κάνουμε κακό στην Λίλιθ τώρα, ο Dominic θα μας υποψιαστεί.
"Κουράστηκα να περιμένω όλον αυτον τον καιρό, πρέπει να πεθάνει!" ψέλλισε κοιτάζοντάς με.
"Αν δεν φύγουμε τώρα, θα ξεκινήσεις πόλεμο ανάμεσα στα δύο βασίλεια! Για παράνομη εισβολή και πρώτου βαθμού δολοφονίας της αγαπημένης του μάγισσας! Λογικέψου γιατί θα πεθάνουμε όλοι μας εξαιτίας σου!" ύψωσε τον τόνο της φωνής του εκνευρισμένος ο στρατιώτης και ο James του έριξε ένα τόσο δολοφονικό βλέμμα, που μου κόπηκε το αίμα.
"Δεν δουλεύεις πλεον για εμάς, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να δίνεις σε εμένα εντολές. Αν ήμουν εσύ, θα πρόσεχα πως μιλούσα.." αποκρίθηκε απειλητικά, κι ο στρατιώτης συνοφρυώθηκε. Εαν δεν τους σταματήσω, θα δημιουργήσουν φασαρία και θα μας ακούσουν.
"Με απειλείς;!" ψέλλισε.
"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! Αρκετά, κάνετε σαν μικρά παιδιά!" ύψωσα την φωνή μου και στους δύο εκνευρισμένη. Πήρα μια βαθιά ανάσα και εν ολίγης επικράτησε σιωπή. Ο νεαρός στρατιώτης απέφυγε το σπινθηροβόλο βλέμμα του σκοτεινού Βασιλιά, ακόμη κι αν δε τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους πρέπει να συνεργαστούν.
"Έχεις δίκιο Bella, πρέπει να φύγουμε.." ψέλλισε ο James κι ένιωσα ανακούφιση που δεν έδωσε συνέχεια, εαν δεν ήμουν εγώ ίσως του έκανε κακό. Δεν αξίζει ένα τέτοιο τέλος ο Gideon, βρίσκεται παγιδευμένος σε αυτην την τραγωδία και αν δεν τελειώσει το μαρτύριό του δεν θα δεί ποτέ ξανά την Ophelia! Είμαι σίγουρη πως του λείπει περισσότερο απο οποιονδήποτε.
O James έβγαλε απο την τσέπη του κάτι, τοποθετεί ένα μυστηριώδης μικροσκοπικό δαχτυλίδι στο δάχτυλο της Λίλιθ και σήκωσα ένα φρύδι καχύποπτη.
"Τι είναι αυτό;"
"Δαχτυλίδι εντοπισμού, τα χρησιμοποιώ συχνά στα θύματά μου. Για να γνωρίζω πάντοτε που βρίσκονται ανα πάσα στιγμή." μου εξήγησε και ξεροκατάπια αγγίζοντας το μαγικό, χαριτωμένο, γαλάζιο μενταγιόν με τα διαμάντια, τυλιγμένο γύρω απο τον λαιμό μου. Χρησιμοποιεί μαγεμένα αντικείμενα στους εχθρούς του, είναι μια επικίνδυνη ιδιοφυία.
Ήμουν κι εγώ άραγε ένα απο τα θύματά σου James; Όλα αυτα που ομολόγησες όσο βρισκόμουν υπο την επήρεια του ξόρκιου, ήταν άλλο ένα περίτεχνο σου σχέδιο;
"Θα το βγάλει απο το χέρι της και θα την χάσεις" μουρμούρισε ο Gideon, αρνητικός.
"Δεν θα την χάσω, το δαχτυλίδι θα κολλήσει στο δέρμα της κι αν προσπαθήσει να το βγάλει με ξόρκια θα αυτοτραυματιστεί." του απάντησε και ξαφνικά το χαρακτηριστικό τρίξιμο στις πόρτες, άρχισαν να ανοίγουν. Γύρισα το βλέμμα μου τρομοκρατημένη προς τις μεγάλες πόρτες, ο Gideon ξεροκατάπιε πανικόβλητος, κάποιος έρχεται.
"James γρήγορα πάμε θα μας δούν!" ψιθύρισα κι εκείνος απογοητευμένος που δεν είχε επιλογή, με τράβηξε βιαστικά απο το χέρι, οδηγώντας με προς την βεράντα. Είχε σκοτεινιάσει έξω, ο ουρανός είχε γεμίσει απο αστέρια και η αδρεναλίνη είχε περιβάλει όλο μου το κορμί, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Ο Gideon μας ακολουθούσε αμέσως λίγο πρίν ανοίξουν εντελώς οι πόρτες, κι έκλεισε τις κουρτίνες της βεράντας για να μας καλύψει.
Ξάφνου είδα στον ορίζοντα ένα μαύρο πελώριο πλάσμα, με μεγάλα φτερά, να πετάει ψηλά στον ουρανό ερχόταν προς τα εδώ. Σάστισα παρατηρώντας τα κόκκινα μάτια του, πρώτη φορά έβλεπα μπροστά μου αληθινό δράκο, είναι πανέμορφος κι ανατριχιαστικά τρομακτικός. Ο Gideon κοιτάζει το πλάσμα χωρίς φόβο, είναι προφανές οτι είχε αντιμετωπίσει δράκους στο παρελθόν και δεν τον εκπλήσσει που ήρθε για να προστατέψει τον Βασιλιά.
Αιωρείται κοντά στη βεράντα παρατηρώντας μας, φαινόταν πιστό στον James, ο οποιος ανέβηκε επάνω στα κάγκελα και σκαρφάλωσε στην σκληρή ράχη του. Είχα εντυπωσιαστεί, τον είχε καλέσει απόψε για να μας πάρει και φαίνεται αρκετά ήρεμος βλέποντας ξένους. Είχε τόσο μεγάλα φτερά που καθώς τα κουνούσε έκανα μεγάλο θόρυβο.
"Μην φοβάσαι, πιάσε το χέρι μου!" με καθησυχάζει ο James, τείνοντας το χέρι του.
Πήρα μια βαθιά νευρική ανάσα, πλησίασα τα κάγκελα κι έβγαλα τις γόβες μου. Κοίταξα κάτω και δεν έβλεπα το έδαφος απο την τόση απόσταση, έαν πέσω, είμαι παρελθόν. Ανεβαίνω προσεκτικά ξυπόλυτη στα κάγκελα και έπιασα το στιβαρό χέρι του που με τράβηξε επάνω με δύναμη. Σκαρφάλωσα γρήγορα την ράχη του δράκου και κάθισα πίσω του τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω απο την μέση του. Ήταν υπέροχη η αίσθηση να τον έχω τόσο κοντά μου, είμαστε επάνω σε δράκο, με κατακλύζει μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας καθώς ο αέρας κάνει τα μαλλιά μου να ανεμίζουν.
Ο Gideon μας κοιτάζει συλλογισμένος, δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να επιστρέψει.
"Τι περιμένεις; Ειδική πρόσκληση; Ανέβα!" λέει ο James κοιτάζοντάς τον, ο Gideon αφήνει τον εγωισμό και οποιανδήποτε αντίσταση που είχε κι έρχεται τρέχοντας. Ανεβαίνει τα σιδερένια κάγκελα της βεράντας και άρπαξε το χέρι του, ανέβηκε κι εκείνος σώος επάνω στην ράχη. Η επαφή των χεριών μου στο στέρνο του James, δημιουργούσε πεταλούδες στο στομάχι μου.
Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου χαζεύοντας την ομορφιά του κάτω απο το φώς της πανσελήνου, χρησιμοποίησε τις δυνάμεις του αγγίζοντας απάλα τα λέπια στο κεφάλι του πλάσματος και τότε ο δράκος βρυχήθηκε και πετάμε μακριά απο το κάστρο της Gardenia. Κοίταξα πίσω μου, κι είδα κάποιον να ανοίγει τις κουρτίνες εκείνη την στιγμή και να βγαίνει στην βεράντα καθώς χανόμασταν μέσα στα σύννεφα.
Ο Dominic μας κατάλαβε, μας είδε και φάνηκε πολύ οργισμένος.