Αυτό το μήνυμα ανησύχησε την Έμιλυ, αλλά όχι τόσο για να της καταστρέψει την βραδιά. Γι'αυτόν τον λόγο αποφάσισε να μην του απαντήσει, για να ηρεμήσει. Βγήκε έξω και συνέχισαν το δείπνο τους.
~~~
Το επόμενο πρωί ήταν το προτελευταίο που θα έμεναν. Η Έμιλυ ξύπνησε άκεφη, δεν ήθελε να γυρίσει καθόλου πίσω στα προβλήματά της. Ο ήλιος έμπαινε από το παράθυρο φωτίζοντας όλο το δωμάτιο. Κοίταξε τον άνδρα της που κοιμόταν γαλήνια και ήρεμα, χαμογέλασε στην σκέψη ότι και ο πατέρας της κοιμόταν με αυτόν τον τρόπο.
Όλη τη βδομάδα δεν έκαναν καθόλου έρωτα. Αυτό ήταν καλό για την Έμιλυ, η οποία δεν τον έβλεπε τόσο ερωτικά .Έτσι δεν χρειάστηκε να προσποιηθεί καθόλου ή να νιώσει άβολα στο ταξίδι. Το μόνο που ανεχόταν ήταν που και που οι αγκαλιές και το άγγιγμά του..
Μόλις βγήκε απ' το μπάνιο παρατήρησε ότι το κινητό της δονήθηκε. Μόλις άνοιξε την οθόνη βρήκε 20 αναπάντητες κλήσεις από την Τζάνις. Μήπως της είπε κάτι ο άλλος;; Με απείλησε, αλλά δεν πιστεύω να της αποκάλυψε τίποτα!
Με τρεμάμενα χέρια της τηλεφώνησε. Ο χαρακτηριστικός ήχος ακούστηκε 2 φορές ,μέχρι που η Τζάνις σήκωσε το τηλέφωνο. Μόνο από την φωνή της κατάλαβε πως ήταν αγχωμένη και ταλαιπωρημένη.
-"Έμιλυ, εσύ εισαι;" Ρώτησε με τρεμάμενη φωνή. Ακουγόταν αλλιώς, σαν άρρωστη.
-"Ναι,μαμά. Τί έχεις ; Ακούγεσαι αναστατωμένη." Όλη αυτήν την ώρα κρατούσε την ανάσα της μην τυχόν και αποκαλύφτηκε η αλήθεια. Ευτυχώς δεν συνέβει κάτι κακό, αλλά κάτι είχε πάθει η μητέρα της, σίγουρα. Αφού δεν της είπε τίποτα, τί έκανε τότε;
-"Έγινε κάτι πολύ κακό.! Ο Τζέρεμι έφυγε απ' το σπίτι και μου άφησε ένα γράμμα που λέει ότι ζητάει διαζύγιο!" Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και ξέσπασε σε κλάματα. Πρώτη φορά έδειχνε τον ευάλωτο χαρακτήρα στην κόρη της, εκτός από τις στιγμές που έμενε στο σπίτι μαζί τους. Με αυτήν την κοντινή επαφή μάνα και κόρη δέθηκαν λίγο περισσότερο, κι όσο περνούσε ο καιρός η κατάσταση καλυτέρευε.
-"Καλά. Μην κλαις! Σταμάτα!" Προσπάθησε να μην φωνάξει πολύ για να μην ξυπνήσει ο Ρότζερ. "Ηρέμησε." Αναστενάζοντας χάιδεψε το μέτωπό της εξαντλημένη. Κάθε φορά η μαμά της δημιουργούσε προβλήματα και ψυχοφθόρες καταστάσεις, με πολύ υπερβολή μέσα. Είναι ένα ακόμα πείσμα..
-"Σε παρακαλώ ,γύρνα.." Οι λυγμοί ακουγόταν ασταμάτητα μέσω τηλεφώνου, "σε χρειάζομαι. Είσαι το μόνο μου στήριγμα.."
-"Όχι ,αύριο τελειώνει το ταξίδι μας." Σηκώθηκε όρθια για να πάει στο μπάνιο ,ώστε να μην ενοχλούν οι φωνές της τον Ρότζερ. "Δεν γίνεται να περνάει πάντα το δικό σου!!"
-"Αν δεν έρθεις πίσω, το ορκίζομαι θα σκοτωθώ! Είμαι σε απελπιστική κατάσταση Εμς.." Η κοπέλα δεν μπορούσε να ακούσει την Τζάνις να κλαίει ασταμάτητα άλλο. "Αλήθεια στο λέω!"
-"Ουφ! Καλά! Είχες δεν είχες μου χάλασες και αυτό το ταξίδι! Αύριο θα είμαστε πίσω..Πραγματικά δεν μπορώ να σε ακούω έτσι. "
-"Ευχαριστώ, ευχαριστώ!"Η γυναίκα σταμάτησε να κλαίει και απάντησε με ευγνωμοσύνη. Ευχαριστημένη σκούπισε τα μάτια της και γέλασε.
-"Μην κάνεις κακό στον εαυτό σου! Περίμενέ με." Αυτή τη φορά η ίδια ανησύχησε για την Τζάνις. Δεν ήταν συνηθισμένη να βλέπει τη μάνα της σε αυτήν την γελοία κατάσταση και φοβήθηκε.
-"Ναι,ευχαριστώ παιδί μου. Να ΄ρθεις αμέσως σε μένα. " Φυσικά και υπερέβαλλε λίγο στο κλάμα, πώς αλλιώς θα ερχόταν η Έμιλυ να την παρηγορήσει;
-"Καλά! Άντε, κλείσε.." Στεναχωρημένη έκλεισε το κινητό και βόγκηξε. Ώστε αυτή είναι η εκδίκησή του;; Και πάλι εγώ πρέπει να τα υπομείνω όλα..
~~~
Το αυτοκίνητο τους σταμάτησε έξω από την έπαυλη της Τζάνις. Προτού βγει έξω, ο Ρότζερ την έπιασε από το χέρι απαλά.
-"Είσαι σίγουρη ότι δεν θες να ξεκουραστείς πρώτα;"
-"Όχι, πρέπει να πάω στη μαμά μου.. Και πάλι συγνώμη που χάλασα το ταξίδι μας."
-"Δεν πειράζει, ούτως ή άλλως θα φεύγαμε." έφερε το χέρι της στο στόμα του και το φίλησε απαλά. "Σημασία έχει να είναι καλά η μαμά σου και να μην ανησυχείς εσύ."
-"Έχεις δίκιο, όπως πάντα." Του ανταπέδωσε ένα όμορφο χαμόγελο ευγνωμοσύνης, όπως τις περισσότερες φορές. Με ένα βλέμμα του ηρεμούσε την ψυχή της.
Αμέσως κατέβηκε απ' το αμάξι και προχώρησε στην είσοδο του σπιτιού. Η μικροκαμωμένη Λένα άνοιξε την πόρτα. Το πρόσωπό της ήταν χλωμό και τα γαλανά μάτια της κουρασμένα. Η Έμιλυ παραξενεύτηκε γιατί ήταν απλά μια νοσοκόμα, αλλά η Τζάνις συνέχισε να την κρατάει στη δούλεψή της.
-"Γειά σου Λένα. Είναι η μητέρα μου μέσα;" Την ρώτησε ευγενικά.
-"Ναι, θα σας πάω στο σαλόνι."Απάντησε η Λένα αδύναμα. Πέρασε μέσα στο σπίτι χωρίς δισταγμό .Δεν ήταν όπως την προηγούμενή τους έπαυλη. Αυτή εδώ ήταν πιο μικρή ,αλλά έμοιαζε αρκετά με την άλλη. Η διακόσμηση και τα δωμάτια δεν είχαν καμία διαφορά.
Ένιωσε σαν να βρίσκεται πάλι στο σπίτι των παιδικών της χρόνων και ο πατέρας της θα έβγαινε απ' την τραπεζαρία χαμογελαστός. Θα τη παρηγορούσε μ' ένα κέρασμα και τα γλυκά του λόγια, ώστε να ξεχάσει την προηγούμενη λογομαχία με την Τζάνις.. Όμως δεν πρόκειται να γινόταν αυτό ποτέ ξανά....
Αντ' αυτού ακολούθησε την υπηρέτρια μέχρι στο σαλόνι του σπιτιού. Μπαίνοντας είδε την Τζάνις να κάθεται πάνω στο λευκό καναπέ και ν' ατενίζει απ' το παράθυρο τον ουρανό. Εκείνη δεν αντιλήφθηκε καν την παρουσία της και συνέχισε να κοιτάει σαν υπνωτισμένη το μεγάλο παράθυρο.
-"Μαμά ,μαμά!"Η κοπέλα την σκούντηξε έντονα στον ώμο, με αποτέλεσμα η Τζάνις να γυρίσει και να την κοιτάξει. Με βλέμμα κενό, άδειο. Η παρουσία της ήταν θλιβερή. Κάτω απ' τα μαύρα μάτια της είχαν εμφανιστεί έντονοι μαύροι κύκλοι και για πρώτη φορά δεν ήταν μακιγιαρισμένη. Φορούσε την συνηθισμένη μπεζ ρόμπα της, μα το πρόσωπό της φαινόταν τόσο γερασμένο και ταλαιπωρημένο.
-"Επιτέλους ήρθες!" Χαμογέλασε ελαφρά και αγκάλιασε την κόρη της. Η Έμιλυ έκατσε στον καναπέ ανήσυχη. "Ευτυχώς ήρθες! Δεν αντέχω άλλο μόνη!"
-"Είμαι εδώ. Ηρέμησε.." Απομακρύνθηκε απ' την αγκαλιά της Τζάνις για να της πιάσει τα χέρια με αγάπη. "Μπορείς να μου πεις τι έγινε και θα το λύσουμε." Η γυναίκα βρήκε την ανάσα της και αποφάσισε να μιλήσει σοβαρά.
-"Όλα άρχισαν όταν γύρισα στο σπίτι. Το πρωί είχα πάει για ψώνια και το μεσημέρι γύρισα για να φάμε το μεσημεριανό μας.. Αλλά αυτό που βρήκα πάνω στην κρεβατοκάμαρα ήταν ένα γράμμα.. Ο Τζέρεμι το έγραψε και μου είπε πως θέλει διαζύγιο οπωσδήποτε. Με παράτησε χωρίς να μου εξηγήσει τίποτα! Αμέσως τρελάθηκα,δεν ήξερα τι να κάνω.. Γι' αυτό πήρα εσένα." Χαμογέλασε μελαγχολικά και χάιδεψε τον ώμο της κόρης της. "Είσαι η μόνη μου οικογένεια και ήξερα ότι θα ερχόσουν αμέσως."
-"Φυσικά και θα ερχόμουν μαμά."Η Έμιλυ έσκυψε και φίλησε τα σκληρά χέρια της μητέρας της. "Μην ανησυχείς για το γράμμα. Θα του τηλεφωνήσουμε και θα σου εξηγήσει.. Σταμάτα να κλαις! Δεν αξίζει, πίστεψέ με."Το βλέμμα της Τζάνις ξανάγινε σκοτεινό και άδειο. Τα μαύρα μάτια της κοιτούσαν στο κενό χωρίς κανένα συναίσθημα μέσα τους.
-"Τον αγαπώ.. Μπορεί να σου φαίνεται παράξενο ή ανώμαλο, αλλά τον αγαπώ πολύ..Δεν τον παντρεύτηκα μόνο για μόστρα, όπως πιστεύετε όλοι. Στ' αλήθεια είμαι ερωτευμένη μαζί του! Κι ας είναι μικρότερος..Δεν έχω ξαναγαπήσει έτσι.." Απελπισμένη ξανάρχισε να κλαίει σαν παιδάκι. Οι χούφτες αγκάλιασαν το πρόσωπό της ,ενώ η Έμιλυ την πήρε στα χέρια της για να την παρηγορήσει.
-"Μην κάνεις σαν μικρό παιδάκι.. Δεν είναι σωστό.." Όσο τεταμένες κι αν ήταν οι σχέσεις τους τον τελευταίο καιρό είχαν έρθει πολύ κοντά. Δεν μπορούσε να βλέπει την Τζάνις έτσι. Πάντα ήταν μια δυναμική ,επιβλητική γυναίκα που δεν λύγιζε για τίποτα και κανέναν. Πάντα αγαπούσε τον εαυτό της και μόνο αυτόν, δίχως να την επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο οι άλλοι. Ποτέ δεν έκλαιγε και ποτέ δεν μετάνιωνε για καμία πράξη της, πόσο μάλλον για έναν βλάκα άντρα που δεν καταλάβαινε την αξία της..
Αυτή η φορά όμως ήταν σοβαρή. Πονούσε αληθινά και έκλαιγε με λυγμούς. Η Έμιλυ δεν άντεχε άλλο τη κατάντια της Τζάνις. Για να αντιδράει έτσι σημαίνει ότι όντως τον αγαπάει.. Η κοπέλα ένιωσε ενοχή για αυτόν τον χωρισμό γιατί ευθύνονταν σε μεγάλο βαθμό. Ο Τζέρεμι το έκανε από εκδίκηση ,μα και από την προσωπική του ευτυχία. Δεν άντεχε άλλο να ζει με μια γυναίκα που δεν αγαπούσε, η ευκαιρία του ήρθε καπάκι για να το σκάσει.
-"Τί να κάνω για να σταματήσεις;; Δεν είσαι έτσι εσύ. Μαμά συνήλθε!" Την σήκωσε απότομα και την ταρακούνησε. "Είσαι μια υπερήφανη γυναίκα, πώς κατάντησες έτσι για έναν αλήτη;"
-"Τον αγαπώ!.. Σε παρακαλώ τηλεφώνα του, σε μένα δεν το σηκώνει. Σε σένα μπορεί ,σε παρακαλώ! Είσαι η μόνη μου ελπίδα." Το βλέμμα της έμοιαζε με παρανοικού ανθρώπου. Η Έμιλυ τρόμαξε απ' την αντίδρασή της, της θύμισε άγριο ζώο που δεν μπορούσε να ελέγξει. "Πάρ' τον τώρα." Την διέταξε επιθετικά. Με γρήγορες κινήσεις πληκτρολόγησε τον αριθμό του στο κινητό και της το έδωσε. Τα μαύρα μαλλιά της είχαν πέσει ακατάστατα στο πρόσωπό μαζί με τα δάκρυά της. Χαμογέλασε με ελπίδα στα μάτια, η Έμιλυ δεν ήθελε να στεναχωρέσει τη μαμά της. Αρκετά υπέφερε εξαιτίας της.
-"Εντάξει.." Δειλά πήρε το τηλέφωνο, ακούγοντας το να καλεί τον αριθμό..