"ဘာ..."ဆိုတဲ့အသံနောက်္မှာ အိမ်ရှေ့စံဟာ မရှိတော့ပါ....
"ဟမ်....ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ...ကိုကိုက..."
ပျောက်သွားတာမှ သရဲလိုပဲ ချက်ချင်းကြီးမတွေ့တော့ဘူး....
"ကျွန်တော်မျိုးကို ခွင့်ပြုပါဦး အိမ်ရှေ့စံမိဖုရား...."
ဒီကောင်လေး သိပ်ဆုိးတာပဲ ကိုယ်မြန်တာတောင်သူ့မမှီဘူး ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိဘူး....
"ကောင်းပြီး...ငါပါလိုက်္မယ်..."
မဖြစ်ဘူး လိုက်သွားရမယ်...ဟိုအကောင်သေးသေးလေးက ဘာတွေပြုစားထားလဲမသိဘူး ဟွန့်....
"ဟုတ်ကဲ့..."
ဘာလိုပ်ရူတ်မှာလဲ စိတ်မရှည်ရကြားထဲ...
အားလုံးထွက်သွားသည့်တိုင် သတင်းလာပေးတဲ့ကိုယ်ရံတော်ဟာ ကြောင်ရက်ကြီးကျန်နေခဲ့တာ...ရယ်စရာတော့ကောင်းသား...
[A\N-နားလည်ပေးလိုက်ပါကွယ်....အချစ်စွမ်းအားကြီးစိုးသွားလို့ လေလိုအလျင်ဖြစ်သွားတာ ]
အိမ်ရှေ့စံစိတ်လိုလက်ရ ဘာသိက္ခာ ဘာကိုမှထိန်းမရသိမ်းမရပြေးလွှားနေခဲ့တာ....လမ်းတလျှောက်လုံး မြင်မြင်သမှျအပျိုတော်တွေဟာလည်း ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့...ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေးနေကြမလားလည်း အိမ်ရှေ့စံသတိမထားတဲ့အထိကုိ အရူးလိုပြေးလွှားနေခဲ့တာ...သူ့စိတ်ထဲမှာတွေးနေခဲ့တာ ချစ်ရသူလေးကိုသာ သူ့ကြောင့်ရတဲ့ဒဏ်ရာတွေမို့ သတိရရချင်း အရင်ဆုံးနှစ်သိမ့်မိချင်တဲ့စိတ်လေးကြောင့် ဘာကိုမှမတွေးနိုင်ခဲ့တာ....
"ဟင်....ဒါကဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ....ထစမ်းး...ထစမ်း..."
ရောက်ရောက်ချင်းဆောက်နဲ့ထွင်းဆိုတာမျိုး...အစောင့်ချထားတဲ့လူတွေအကုန်ဟာ မြေြပင်ပေါ်လဲနေတာ ရုိးမှရုိးရဲ့လား...jimin..
"Jimin...jimin..."
အဆောင်ထဲအပြေးတစ်ပိုင်းဝင်မိတော့...အဆောင်ထဲလူတစ်ယောက်ရဲ့အရိပ်တစ်ခုလေးတောင် မရှိခဲ့....
သွေးရူးသွေးတန်းနဲ့ အပြင်ကလူတွေကုိလှုပ်နိုး...ဒေါသကြောင့်မျက်ရည်တွေဟာ လှိမ့်ဆင်းလာလေတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပတ်ရမ်းချင်လာတယ်.....
"Hyung...min yoongi....ဘယ်မှာလဲ ...လူဘယ်မှာလဲ...."
"ဟမ်..ဘယ်လူ....မဟုတ်မှ..."
ဒုက္ခပဲ ဘယ်ထွက်သွားတာပါလိမ့်....
ဒေါသကြောင့်် yoongiအင်္ကီျကုိဆွဲရင်းမေးလေတော့ yoongiခင်မျာ ကြောင်အအရယ်....
မဟုတ်မှဆုိတဲ့စကားအနောက်္မှ မျက်ရည်တွေနဲ့ ခွေခေါက်ကျသွားတဲ့အိမ်ရှေ့စံဟာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့....
"ကိုကို....သူမနေချင်လုိ့ထွက်သွားတာနေမှာပေါ့...."
ဝမ်းသာလိုက်တာ...နှင်စရာမလိုပဲထွက်သွားတော့ အဆင်ပြေလိုက်တာ...
"မင်းပါးစပ်ပိတ်ထားminna...ငါ့ဒေါသတွေမင်းဆီပုံသွားမယ်....ထွက်သွား!!!!"
"ကိုကို...minnaကုိလူရှေ့မှာအရမ်းအော်တာပဲ...ဟင့်..."
သူမကတော့..မျက်ရည်စမ်းစမ်းနဲ့ လှည့်ထွက်ကာပြေးလေရဲ့...
[A\N-မသာမ...နည်းတောင်နည်းသေးတယ်...ငါသာဆုိပါးရုိက်ပစ်မှာ နင့်ကြောင့်ဆုိပြီးတော့ ဟွန့်.....]
"အိမ်ရှေ့စံ ကျွန်တော်မျိုး လိုက်ရှာပေးပါ့မယ်...."
"ကောင်းပြီ...အခုလိုက်ရှာ...တွေ့တဲ့နေရာကနေပြန်ခေါ်လာခဲ့ အကုန်ခေါ်သွား....သွား...အခုသွား..!!!!!"
yoongiတစ်ယောက်လည်း ရှာပုံတော်ဖွင့်ရန် ကိုယ်ရံတော်လူတစ်စုနဲ့ပေါ့....နေရာအနှံ့အချိန်အတော်ကြာရှာနေပေမယ့် အပုန်းတော်လွန်းတဲ့ hoseokကြောင့်အရိပ်အယောင်တောင်မတွေ့ခဲ့....
လုံးဝရှာမရခဲ့တဲဲ့အဆုံးမှာ အိမ်ရှေ့စံဟာဒေါသလား အပြစ်မကင်းတဲ့စိတ်ကြောင့်လားဆိုတာ ဝေခွဲမရခဲ့တဲ့အခြေအနေမှာ လုံးဝပြောင်းလဲသွားခဲ့တဲ့နတ်ဆုိးသဖွယ်...ပျက်ယွင်းလာတဲ့စိတ်ဓာတ် သေရည်သောက်စားပျော်မွေ့လာလေတယ်....လူဟာလည်းအရုိင်းဆန်လာခဲ့တယ် ထိန်းမရသိမ်းမရနဲ့ သတင်းဆုိးနဲ့ကျော်ကြားလာတဲ့ အိမ်ရှေ့စံ....
"ကိုကုိ..."
ကိုကိုရယ် အဲ့လောက်တောင်မှသူ့ကုိမြတ်နိုးတာလား..
"ဘာလုပ်လုပ်တာလဲ minna....မင်းကျေနပ်တယ်မို့လား...မင်းတို့သားဖကငါ့ဘဝကုိ ဖျက်ဆီးချင်တိုင်းဖျက်ဆီးနေကြတာ...ကျေနပ်ရဲ့လား!!!"
"မဟုတ်ပါဘူး...ကုိကုိ...minnaကုိကို့်ကုိတကယ်ချစ်တာပါ.."
"ပိတ်ထား...မကြားချင်ဘူး...မင်းချစ်တာလည်းမခံချင်ဘူး...မင်းကုိလည်းမလုိချင်ဘူး...မြင်လည်းမမြင်ချင်ဘူး ထွက်သွား...ထွက်သွားကွာ...."
တွေ့ရာပစ္စည်းတွေနဲ့ ပစ်ပေါက်တော့မှ minnaတစ်ယောက်အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့် ....
"သွားပါ့မယ်....minnaကုိတော့ မမုန်းလိုက်ပါနဲ့နော်..."
တကယ်ပါ ကုိကုိမုန်းတာမခံချင်လုိ့ပါ...မချစ်ရင်နေပါကိုကိုရယ်...
"ဟက်...မင်းကိုသေလောက်အောင်မုန်းတာ မင်းသိထား...သွားကွာ..."
ဟက်ခနဲမြည်အောင် လှောင်ရယ်ရင်း မုန်းတယ်ဆုိတာကို တစ်လုံးချင်းပြတ်သားစွာပြောခဲ့တဲ့အခါ...minnaတစ်ယောက် မျက်ရည်တွေစီးကျလာခဲ့ပြီး...ထုိအခန်းလေးအာ နူတ်ဆက်ကာ ငုိရင်းပြေးထွက်လာခဲ့တော့တယ်....
"အိမ်ရှေ့စံမိဖုရား..."
မျက်ရည်တွေသုတ်ရင်း အားတင်းပြောလာလေတော့လည်း သနားစိတ်ဝင်မိပြန်တယ် သူမဟာလည်းချစ်တဲ့အတ္တလေးပဲရှိခဲ့တာကို...
"အော် ဝင်သွားလိုက်ပါ...နားချပေးပါဦး...ကျွန်မပြောတာနားမထောင်တာသိတယ်မို့လား....သံတမန်လေးကုိရော ရှာတွေ့ပြီလား..."
ကျွန်မတကယ်ပဲတွေ့စေချင်တာပါအရင်ကမနာလုိခဲ့ပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ကုိကိုသာ ပျော်မယ်ဆုိရင် ကျေကျေနပ်နပ်ကိုလက်ခံပေးပါ့မယ်....
"ဟုတ်ရှာနေတုန်းပါပဲ..."
စကားအဆုံးမှာ သူမစကားလုံးတွေဟာတိမ်ဝင်သွားပြီး နောက်တစ်ကြိမ်မျက်ရည်တွေ သီတန်းလာပြန်တယ်...
"အိမ်ရှေ့စံ ...အိမ်ရှေ့စံ..."
အသံပြန်မလာတာကြောင့် ဝင်သွားမိတော့ မူးပြီးအိပ်နေလေရဲ့...
"အချစ်ကပူလောင်မှန်းသိသိရက်နဲ့ မီးပုံးထဲခုန်ချတဲ့ ပိုးဖလန်လိုပါလား အိမ်ရှေ့စံရယ်..."
####
"အိမ်ရှေ့စံ...မလုပ်ပါနဲ့ တောင်းပန်ပါတယ်...မလုပ်ပါနဲ့..."
မူးမူးရူးရူးနဲ့ ဓားဆွဲကာ သူနဲ့ဝင်တိုက္မိတဲ့သူအား ဓားနဲ့ရွယ်ထားသောကြောင့် အပျိုတော်လေးခင်မျာ ကြောက်လန့်နေတာ သေမတက်ေပါ့...
"နင်ကများ ငါ့ကုိဝင်တိုက်ရဲရအောင် နင်ကဘာလဲ....."
"ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်....တောင်းပန်ပါတယ်...မလုပ်ပါနဲ့နော်...."
"နင်မို့်လား...ငါ့သမားတော်လေးထွက်သွားအောင်လုပ်တာနင်မို့လား...ဟမ်!!!"
"ဖြေလေ..."
"မ...မဟုတ်....မဟုတ်ပါဘူး..."
ဓားအားလည်ပင်းနားချိန်ရွယ်လေတော့ စကားတွေထစ်နေတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်နေမလဲ မေးစရာတောင်လိုမည်မထင်ပါ...ဒေါသတွေကြောင့် လူသတ်မိတဲ့အချိန်တွေဟာလည်း လက်ချိုးရေလုိ့ ရနိုင်မည်မထင်....တွေ့သမျှသူတိုင်းဟာ သူ့အတွက်ရန်သလုိပဲထင်မှတ်ခဲ့တော့တာ....
အဲ့လုိပါပဲ သခင်လေးထွက်သွားပြီးတဲ့နောက္မှာ စိတ်ဟာပုံမှန်ဆုိတဲ့အချိန်ရှိမနေခဲ့ပါ....
တစ်နှစ်ကြာပြီးနောက်....
"Jimin ah...လာလေထမင်းစားမယ်..."
"ဟုတ်လာပြီ...hyung..."
"ရော့...jiminieလေးကြိုက်တာတွေချည်းချက်ထားတာများများစားနော်"
"ဟုတ်...hyungလည်း များများစားလေ..ထည့်ပေးမယ်နော်...."
"အာရီးဂူး...ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ jiminလေးက...."ဆုိပြီး ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကုိ ဆွဲဖြှစ်လိုက်တော့...
တခစ်ခစ်ရယ်သံတွေလွင့်ပျံသွားတဲ့ ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်ကနေရာလေးတစ်နေရာ....
"Hyungရာပဲ..."ဆုိပြီး ပြန်စလာလေတဲ့ ကောင်ငယ်လေးက စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့ အနာဂတ်အသစ်အတွက် လွ်ောက်လှမ်းနေခဲ့ပြိီ....
______________________________
upလိုက်ပြီနော်..နေမကောင်းတဲ့ကြားထဲကရေးထားမို့ မှားတဲ့နေရာလေးတွေသည်းခံပေးနော် ဒါဒါလးတုိ့..
Thank my readera,
💜Minna💜
______________________________**zawgyi**
"ဘာ..."ဆိုတဲ့အသံေနာက္ၼွာ အိမ္ေရွ႕စံဟာ မရွိေတာ့ပါ....
"ဟမ္....ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ...ကိုကိုက..."
ေပ်ာက္သြားတာမွ သရဲလိုပဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီးမေတြ႕ေတာ့ဘူး....
"ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးကို ခြင့္ျပဳပါဦး အိမ္ေရွ႕စံမိဖုရား...."
ဒီေကာင္ေလး သိပ္ဆုိးတာပဲ ကိုယ္ျမန္တာေတာင္သူ႕မမွီဘူး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး....
"ေကာင္းၿပီး...ငါပါလိုက္ၼယ္..."
မျဖစ္ဘူး လိုက္သြားရမယ္...ဟိုအေကာင္ေသးေသးေလးက ဘာေတြျပဳစားထားလဲမသိဘူး ဟြန့္....
"ဟုတ္ကဲ့..."
ဘာလိုပ္႐ူတ္မွာလဲ စိတ္မရွည္ရၾကားထဲ...
အားလုံးထြက္သြားသည့္တိုင္ သတင္းလာေပးတဲ့ကိုယ္ရံေတာ္ဟာ ေၾကာင္ရက္ႀကီးက်န္ေနခဲ့တာ...ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသား...
[A\N-နားလည္ေပးလိုက္ပါကြယ္....အခ်စ္စြမ္းအားႀကီးစိုးသြားလို႔ ေလလိုအလ်င္ျဖစ္သြားတာ ]
အိမ္ေရွ႕စံစိတ္လိုလက္ရ ဘာသိကၡာ ဘာကိုမွထိန္းမရသိမ္းမရေျပးလႊားေနခဲ့တာ....လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ျမင္ျမင္သမွ်အပ်ိဳေတာ္ေတြဟာလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕...ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြးေနၾကမလားလည္း အိမ္ေရွ႕စံသတိမထားတဲ့အထိကုိ အ႐ူးလိုေျပးလႊားေနခဲ့တာ...သူ႕စိတ္ထဲမွာေတြးေနခဲ့တာ ခ်စ္ရသူေလးကိုသာ သူ႕ေၾကာင့္ရတဲ့ဒဏ္ရာေတြမို႔ သတိရရခ်င္း အရင္ဆုံးႏွစ္သိမ့္မိခ်င္တဲ့စိတ္ေလးေၾကာင့္ ဘာကိုမွမေတြးနိုင္ခဲ့တာ....
"ဟင္....ဒါကဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ....ထစမ္းး...ထစမ္း..."
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေဆာက္နဲ႕ထြင္းဆိုတာမ်ိဳး...အေစာင့္ခ်ထားတဲ့လူေတြအကုန္ဟာ ေျမျပင္ေပၚလဲေနတာ ႐ုိးမွ႐ုိးရဲ႕လား...jimin..
"Jimin...jimin..."
အေဆာင္ထဲအေျပးတစ္ပိုင္းဝင္မိေတာ့...အေဆာင္ထဲလူတစ္ေယာက္ရဲ႕အရိပ္တစ္ခုေလးေတာင္ မရွိခဲ့....
ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႕ အျပင္ကလူေတြကုိလႈပ္နိုး...ေဒါသေၾကာင့္မ်က္ရည္ေတြဟာ လွိမ့္ဆင္းလာေလေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုပတ္ရမ္းခ်င္လာတယ္.....
"Hyung...min yoongi....ဘယ္မွာလဲ ...လူဘယ္မွာလဲ...."
"ဟမ္..ဘယ္လူ....မဟုတ္မွ..."
ဒုကၡပဲ ဘယ္ထြက္သြားတာပါလိမ့္....
ေဒါသေၾကာင့္္ yoongiအကႌ်ကဳိဆြဲရင္းေမးေလေတာ့ yoongiခင္မ်ာ ေၾကာင္အအရယ္....
မဟုတ္မွဆုိတဲ့စကားအေနာက္ၼွ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ ေခြေခါက္က်သြားတဲ့အိမ္ေရွ႕စံဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕....
"ကိုကို....သူမေနခ်င္လုိ့ထြက္သြားတာေနမွာေပါ့...."
ဝမ္းသာလိုက္တာ...ႏွင္စရာမလိုပဲထြက္သြားေတာ့ အဆင္ေျပလိုက္တာ...
"မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားminna...ငါ့ေဒါသေတြမင္းဆီပုံသြားမယ္....ထြက္သြား!!!!"
"ကိုကို...minnaကုိလူေရွ႕မွာအရမ္းေအာ္တာပဲ...ဟင့္..."
သူမကေတာ့..မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႕ လွည့္ထြက္ကာေျပးေလရဲ႕...
[A\N-မသာမ...နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္...ငါသာဆုိပါး႐ုိက္ပစ္မွာ နင့္ေၾကာင့္ဆုိၿပီးေတာ့ ဟြန့္.....]
"အိမ္ေရွ႕စံ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး လိုက္ရွာေပးပါ့မယ္...."
"ေကာင္းၿပီ...အခုလိုက္ရွာ...ေတြ႕တဲ့ေနရာကေနျပန္ေခၚလာခဲ့ အကုန္ေခၚသြား....သြား...အခုသြား..!!!!!"
yoongiတစ္ေယာက္လည္း ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ရန္ ကိုယ္ရံေတာ္လူတစ္စုနဲ႕ေပါ့....ေနရာအႏွံ႕အခ်ိန္အေတာ္ၾကာရွာေနေပမယ့္ အပုန္းေတာ္လြန္းတဲ့ hoseokေၾကာင့္အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႕ခဲ့....
လုံးဝရွာမရခဲ့တဲဲ့အဆုံးမွာ အိမ္ေရွ႕စံဟာေဒါသလား အျပစ္မကင္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္လားဆိုတာ ေဝခြဲမရခဲ့တဲ့အေျခအေနမွာ လုံးဝေျပာင္းလဲသြားခဲ့တဲ့နတ္ဆုိးသဖြယ္...ပ်က္ယြင္းလာတဲ့စိတ္ဓာတ္ ေသရည္ေသာက္စားေပ်ာ္ေမြ႕လာေလတယ္....လူဟာလည္းအ႐ုိင္းဆန္လာခဲ့တယ္ ထိန္းမရသိမ္းမရနဲ႕ သတင္းဆုိးနဲ႕ေက်ာ္ၾကားလာတဲ့ အိမ္ေရွ႕စံ....
"ကိုကုိ..."
ကိုကိုရယ္ အဲ့ေလာက္ေတာင္မွသူ႕ကုိျမတ္နိုးတာလား..
"ဘာလုပ္လုပ္တာလဲ minna....မင္းေက်နပ္တယ္မို႔လား...မင္းတို႔သားဖကငါ့ဘဝကုိ ဖ်က္ဆီးခ်င္တိုင္းဖ်က္ဆီးေနၾကတာ...ေက်နပ္ရဲ႕လား!!!"
"မဟုတ္ပါဘူး...ကုိကုိ...minnaကုိကို့္ကုိတကယ္ခ်စ္တာပါ.."
"ပိတ္ထား...မၾကားခ်င္ဘူး...မင္းခ်စ္တာလည္းမခံခ်င္ဘူး...မင္းကုိလည္းမလုိခ်င္ဘူး...ျမင္လည္းမျမင္ခ်င္ဘူး ထြက္သြား...ထြက္သြားကြာ...."
ေတြ႕ရာပစၥည္းေတြနဲ႕ ပစ္ေပါက္ေတာ့မွ minnaတစ္ေယာက္အထိတ္ထိတ္အလန့္လန့္ ....
"သြားပါ့မယ္....minnaကုိေတာ့ မမုန္းလိုက္ပါနဲ႕ေနာ္..."
တကယ္ပါ ကုိကုိမုန္းတာမခံခ်င္လုိ့ပါ...မခ်စ္ရင္ေနပါကိုကိုရယ္...
"ဟက္...မင္းကိုေသေလာက္ေအာင္မုန္းတာ မင္းသိထား...သြားကြာ..."
ဟက္ခနဲျမည္ေအာင္ ေလွာင္ရယ္ရင္း မုန္းတယ္ဆုိတာကို တစ္လုံးခ်င္းျပတ္သားစြာေျပာခဲ့တဲ့အခါ...minnaတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာခဲ့ၿပီး...ထုိအခန္းေလးအာ ႏူတ္ဆက္ကာ ငုိရင္းေျပးထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္....
"အိမ္ေရွ႕စံမိဖုရား..."
မ်က္ရည္ေတြသုတ္ရင္း အားတင္းေျပာလာေလေတာ့လည္း သနားစိတ္ဝင္မိျပန္တယ္ သူမဟာလည္းခ်စ္တဲ့အတၱေလးပဲရွိခဲ့တာကို...
"ေအာ္ ဝင္သြားလိုက္ပါ...နားခ်ေပးပါဦး...ကြၽန္မေျပာတာနားမေထာင္တာသိတယ္မို႔လား....သံတမန္ေလးကုိေရာ ရွာေတြ႕ၿပီလား..."
ကြၽန္မတကယ္ပဲေတြ႕ေစခ်င္တာပါအရင္ကမနာလုိခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ကုိကိုသာ ေပ်ာ္မယ္ဆုိရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ကိုလက္ခံေပးပါ့မယ္....
"ဟုတ္ရွာေနတုန္းပါပဲ..."
စကားအဆုံးမွာ သူမစကားလုံးေတြဟာတိမ္ဝင္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္မ်က္ရည္ေတြ သီတန္းလာျပန္တယ္...
"အိမ္ေရွ႕စံ ...အိမ္ေရွ႕စံ..."
အသံျပန္မလာတာေၾကာင့္ ဝင္သြားမိေတာ့ မူးၿပီးအိပ္ေနေလရဲ႕...
"အခ်စ္ကပူေလာင္မွန္းသိသိရက္နဲ႕ မီးပုံးထဲခုန္ခ်တဲ့ ပိုးဖလန္လိုပါလား အိမ္ေရွ႕စံရယ္..."
####
"အိမ္ေရွ႕စံ...မလုပ္ပါနဲ႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္...မလုပ္ပါနဲ႕..."
မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႕ ဓားဆြဲကာ သူနဲ႕ဝင္တိုကၼိတဲ့သူအား ဓားနဲ႕႐ြယ္ထားေသာေၾကာင့္ အပ်ိဳေတာ္ေလးခင္မ်ာ ေၾကာက္လန့္ေနတာ ေသမတက္ေပါ့...
"နင္ကမ်ား ငါ့ကုိဝင္တိုက္ရဲရေအာင္ နင္ကဘာလဲ....."
"ကြၽန္မေတာင္းပန္ပါတယ္....ေတာင္းပန္ပါတယ္...မလုပ္ပါနဲ႕ေနာ္...."
"နင္မို့္လား...ငါ့သမားေတာ္ေလးထြက္သြားေအာင္လုပ္တာနင္မို႔လား...ဟမ္!!!"
"ေျဖေလ..."
"မ...မဟုတ္....မဟုတ္ပါဘူး..."
ဓားအားလည္ပင္းနားခ်ိန္႐ြယ္ေလေတာ့ စကားေတြထစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ေနမလဲ ေမးစရာေတာင္လိုမည္မထင္ပါ...ေဒါသေတြေၾကာင့္ လူသတ္မိတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာလည္း လက္ခ်ိဳးေရလုိ့ ရနိုင္မည္မထင္....ေတြ႕သမွ်သူတိုင္းဟာ သူ႕အတြက္ရန္သလုိပဲထင္မွတ္ခဲ့ေတာ့တာ....
အဲ့လုိပါပဲ သခင္ေလးထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာကၼွာ စိတ္ဟာပုံမွန္ဆုိတဲ့အခ်ိန္ရွိမေနခဲ့ပါ....
တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္....
"Jimin ah...လာေလထမင္းစားမယ္..."
"ဟုတ္လာၿပီ...hyung..."
"ေရာ့...jiminieေလးႀကိဳက္တာေတြခ်ည္းခ်က္ထားတာမ်ားမ်ားစားေနာ္"
"ဟုတ္...hyungလည္း မ်ားမ်ားစားေလ..ထည့္ေပးမယ္ေနာ္...."
"အာရီးဂူး...ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ jiminေလးက...."ဆုိၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကုိ ဆြဲျဖႇစ္လိုက္ေတာ့...
တခစ္ခစ္ရယ္သံေတြလြင့္ပ်ံသြားတဲ့ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ကေနရာေလးတစ္ေနရာ....
"Hyungရာပဲ..."ဆုိၿပီး ျပန္စလာေလတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးက စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႕ အနာဂတ္အသစ္အတြက္ လြ္ောက္လွမ္းေနခဲ့ၿပိီ....
______________________________
upလိုက္ၿပီေနာ္..ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားထဲကေရးထားမို႔ မွားတဲ့ေနရာေလးေတြသည္းခံေပးေနာ္ ဒါဒါလးတုိ့..
Thank my readera,
💜Minna💜