«Και ο Ίθαν πού πήγε;» με ρώτησε. Είχα ξεχάσει πως έπρεπε να βρω κάτι να του πω.
***
[...]
«Δηλαδή τώρα ο παππούς είναι μαζί με την μαμά;» ρώτησε τον Ίθαν ο Σωκράτης και μερικά δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα του. Ο Ίθαν τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε σιγανά προσπαθώντας μάταια να σταματήσει τα δικά του δάκρυα.
«Ναι, είναι μαζί τώρα. Η μαμά δεν είναι μόνη της πια» του είπε και ο μικρός τύλιξε τα χέρια του αγκαλιάζοντας σφιχτά τον Ίθαν.
«Ίθαν να σου μιλήσω λίγο;» άκουσα την φωνή του πατέρα του από το γραφείο του και ο Ίθαν σηκώθηκε από τον καναπέ βγάζοντας τον Σωκράτη από την αγκαλιά του. Ο Ίθαν βγήκε από το σαλόνι και μπήκε στο γραφείο του πατέρα του κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Ο Σωκράτης έπεσε στην αγκαλιά μου και τύλιξα τα χέρια μου γύρω του.
Δεν είπε κάτι, απλά ρουφούσε την μύτη του και ένιωθα την μπλούζα μου να μουσκεύει από τα δάκρυα του. Του χάιδευα τα μαλλιά και τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Μετά από λίγο ο Ίθαν επέστρεψε στο σαλόνι και έκατσε δίπλα μου. Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο του με τον Σωκράτη στο στέρνο μου.
«Δεν θα έρθω στα γενέθλια του Αχιλλέα» μου είπε και γύρισα να τον κοιτάξω.
«Φυσικά, μην το σκέφτεσαι καν. Ο Αχιλλέας θα καταλάβει» του απάντησα.
«Θα χρειαστώ λίγο χρόνο» μου είπε και κατάλαβα πώς ένοιωθε. Το είχα ζήσει και εγώ όταν έχασα τον παππού μου. Και ξανά μετά, όταν έχασα τον μπαμπά μου, που τότε ήταν πολύ χειρότερα βέβαια. «Μόνος» πρόσθεσε.
«Ναι, φυσικά» του απάντησα και σήκωσα τον Σωκράτη από πάνω μου. Τον φίλησα στο μέτωπο και τον άφησα στην αγκαλιά του Ίθαν.
«Δεν εννοούσα πως θέλω να φύγεις τώρα» μου είπε ο Ίθαν καθώς περνούσα από δίπλα του και με σταμάτησε πιάνοντας με από τον καρπό.
«Το ξέρω. Απλά είναι οικογενειακό θέμα και καλύτερα σας αφήσω μόνους» του είπα και τον φίλησα. «Αν χρειαστείς κάτι πάρε με» του είπα και τον αγκάλιασα. Τους αποχαιρέτησα και γύρισα σπίτι.
SOPHIA
«Λάθος χορδή» του είπα και τον σταμάτησα. Σηκώθηκα από την καρέκλα του γραφείου μου και έκατσα δίπλα στον Χρήστο. Ακούμπησα το χέρι του και το μετέφερα λίγο πιο κάτω.
«Είναι δύσκολο» παραδέχτηκε και γέλασα αχνά.
«Ναι, όντως. Θέλει συγκέντρωση» αποκρίθηκα.
«Κάτι που δεν έχω αυτή τη στιγμή» μου είπε και πήρα την κιθάρα από αυτόν κουρδίζοντας τις χορδές.
«Καλύτερα να κάνουμε ένα διάλλειμα» του είπα και συμφώνησε. Άφησα την κιθάρα στην θήκη της και πήγα προς την πόρτα του δωματίου μου για να πάω στην κουζίνα.
«Θέλεις μήπως κάτι;» τον ρώτησα και σηκώθηκε πλησιάζοντας με. «Νερό; Κάτι-»
«Εσένα» μου απάντησε. Ένιωσα να εμφανίζεται το κόκκινο χρώμα στα μάγουλα μου και μια έντονη ενόχληση στο στήθος.
Πριν προλάβω να πω ή να κάνω κάτι ένωσε τα χείλη μας και ακούμπησε τα χέρια του στην μέση μου. Αυτή η ενόχληση στο στομάχι γινόταν όλο και πιο έντονη. Στην αρχή δεν αντέδρασα στο φιλί αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα ενέδωσα και τον άφησα να με παρασύρει. Μετέφερε τα χείλη του στον λαιμό μου και τον σταμάτησα.
«Είναι οι γονείς μου στο σπίτι» του θύμισα και στο πρόσωπο του σχηματίστηκε ένα στραβό χαμόγελο.
«Τότε να κάνουμε ησυχία» μου είπε και σφράγισε ξανά τα χείλη μας.
Έκλεισε την πόρτα από πίσω μου και με κόλλησε πάνω της. Χωρίς να σταματήσει να με φιλάει, τα χέρια του δημιουργούσαν ένα νοητό μονοπάτι πάνω στο σώμα μου ενώ τα δικά μου είχαν μπλεχτεί στα καστανά μαλλιά του. Μετέφερε τα χείλη του στον λαιμό μου και η επαφή αυτή με έκανε να νιώσω πιο έντονα το αίσθημα στο στομάχι. Ένιωσα τον παλμό μου να αυξάνεται και ένα κύμα ηδονής να με κυριεύει. Τα χείλη του ήταν απαλά και ζεστά πάνω στον λαιμό μου κάνοντας με να θέλω ακόρεστα να συνεχίσει να με φιλάει.
Δεν με ένοιαζε αυτή τη στιγμή τίποτα άλλο. Αυτό που ήθελα ήταν το φιλί του.
Απομάκρυνε ελάχιστα τα χείλη του από πάνω μου και ένιωθα την καυτή του ανάσα να πέφτει στον λαιμό μου. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε τελείως άρρυθμα καθώς προσπαθούσε να γεμίσει με αρκετό οξυγόνο τα πνευμόνια του.
Ακούμπησα απαλά τα χέρια μου στα μάγουλα του και τράβηξα το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου. Αντίκρισα τα καστανά μάτια του και χαμογέλασα. Πλησίασα τα χείλη μου στα δικά του και ακουμπούσαν ελάχιστα. Τα ένωσε και τύλιξε τα χέρια του στην πλάτη μου. Με οδήγησε προς το κρεβάτι και αφού ένιωσα το σώμα μου να ακουμπάει στο μαλακό στρώμα του κρεβατιού μου, ανέβηκε πάνω μου βάζοντας τα γόνατα και τους πήχεις των χεριών του αριστερά και δεξιά μου.
Άρχισε να με φιλάει στον λαιμό και κατευθυνόταν προς τα κάτω. Ταυτόχρονα, τα χέρια του άρχισαν να σηκώνουν αργά την μπλούζα μου, αλλά τον σταμάτησα. Δεν ήμουν σίγουρη ακόμα και δεν ήθελα να συνεχίσω.
«Χρήστο, δεν είμαι ακόμα έτοιμη» του είπα και σήκωσε το βλέμμα του.
«Ναι, φυσικά, συγγνώμη. Δεν ήθελα-» απάντησε αγχωμένος και άφησε την μπλούζα μου. Τον φίλησα διακόπτοντας τον.
«Ας μείνουμε στα φιλιά» του είπα και έγνεψε καταφατικά φιλώντας με ξανά.
APHRODITE
Είχαν περάσει μερικές μέρες από τότε που μίλησα τελευταία φορά με τον Ίθαν. Δεν ήξερα πώς ήταν, αλλά δεν ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο. Χρειαζόταν λίγο χρόνο μόνος, να σκεφτεί, να αποδεχτεί και να θρηνήσει για την απώλεια του παππού του. Και ήταν λογικό. Του είπα πως αν χρειαζόταν κάτι, να μιλήσει με κάποιον, να με πάρει τηλέφωνο. Δεν ήθελα να τον πιέσω οπότε αυτές τις μέρες δεν μίλησα καθόλου μαζί του.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμουν πάνω από το κινητό μου και προσπαθούσα να αποφασίσω αν έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο. Ήθελα να ακούσω πως είναι καλά αλλά ένιωθα πως δεν έπρεπε να του τηλεφωνήσω ακόμα. Από το δίλλημα αυτό με έβγαλε ο ίδιος που με πήρε εκείνη την στιγμή τηλέφωνο. Άκουσα την ελαφρώς βαριά φωνή του και αφού μου ζήτησε να βρεθούμε, συμφώνησα και τερμάτισα την κλήση. Ντύθηκα και πήγα να τον συναντήσω στο γνωστό πάρκο κοντά στο σπίτι μου. Σε εκείνο που είχαμε βρεθεί εκείνο το βράδυ και τελικά καταλήξαμε από μια ταράτσα σε μια αποθήκη, αλλά και πολλές άλλες φορές μετά από αυτή.
Τον αγκάλιασα και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
«Πώς είσαι;» τον ρώτησα και κάτσαμε σε ένα παγκάκι.
«Καλά» μου απάντησε με ένα αχνό χαμόγελο. «Θέλω να σου ζητήσω κάτι» μου είπε και του έγνεψα θετικά για να συνεχίσει. Μετά από μια παύση συνέχισε. «Αύριο είναι η κηδεία και... θα ήθελα να είσαι μαζί μου εκείνη την στιγμή» μου είπε και έμεινα έκπληκτη. «Αν θες βέβαια» πρόσθεσε.
«Ναι, θα είμαι μαζί σου» του είπα και τον αγκάλιασα.
[...]
Βρισκόμουν δίπλα του αγκαλιάζοντας τον. Τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα στα πρόσωπα όλων. Ειδικά η γιαγιά του Ίθαν ήταν αυτή που δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει και να παραμιλάει από την θλίψη. Δεν ξέρω αν είμαι ευαίσθητη, αλλά αν και δεν ήξερα τον παππού του Ίθαν έκλαψα μαζί με τους υπόλοιπους. Πολύ λιγότερο από τους άλλους φυσικά, αλλά η θλιβερή ατμόσφαιρα που απλώθηκε από την ώρα που ένας ένας οι συγγενείς αποχαιρετούσαν τον νεκρό χαϊδεύοντας τον και κλαίγοντας πάνω από την ανοιχτή κάσα με επηρέασε και εμένα.
Δεν ήξερα τι να κάνω για να συμπαρασταθώ στον Ίθαν αλλά υπέθεσα πως μόνο το ότι ήμουν δίπλα του σε μια τόσο δύσκολη στιγμή ήταν αρκετό.
ETHAN
Μετά από κάποιες μέρες που είχα πάρει άδεια, άρχισα ξανά να πηγαίνω στο beach bar. Με βοηθούσε να έχω το μυαλό μου απασχολημένο με κάτι άλλο. Σήμερα είχα απογευματινή βάρδια μαζί με τον Κώστα και με πήγε ο ίδιος με το μηχανάκι του για να μην καίμε έξτρα βενζίνη. Είχε αρκετό κόσμο και έπρεπε συνεχώς να πηγαινοερχόμαστε παίρνοντας και σερβίροντας παραγγελίες.
Πήρα παραγγελία από μια παρέα τεσσάρων ατόμων, δύο κοριτσιών και δύο αγοριών. Κατάλαβα πως η μια από αυτές ήταν η ίδια κοπέλα που είχαμε συναντήσει με την Άφρο στην Θάσο.
APHRODITE
Ο Στέφανος με πήγε μέχρι το μπαρ που δουλεύει ο Ίθαν γιατί με πήρε τηλέφωνο ο Κώστας λέγοντας μου πως είχε πιει πολύ. Λίγο πριν φτάσουμε άνοιξα το θέμα με την Βαρβάρα.
«Ποιο... ποιο μυστικό;» με ρώτησε κάπως αγχωμένος όταν του είπα πως ήξερα το μυστικό του.
«Εσύ και η Βαρβάρα» του απάντησα με ένα μικρό στραβό χαμόγελο.
«Σου το είπε η Βαρβάρα;» με ρώτησε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει, έχοντας την προσοχή του στραμμένη στον δρόμο.
«Ναι γιατί άμα περίμενα από εσένα...» του είπα και άρχισε να ψάχνει για πάρκινγκ αφού φτάσαμε. Είχε πολύ κόσμο και ήταν γεμάτο αυτοκίνητα.
«Μου ζήτησε να της υποσχεθώ πως δεν θα το πω σε κανέναν και αυτό θα κάνω» μου απάντησε και πάρκαρε όταν βρήκε μια άδεια θέση. «Να έρθω και εγώ;» με ρώτησε.
«Όχι, δεν χρειάζεται. Θα επιστρέψω σε λίγο» του είπα και βγήκα από το αυτοκίνητο. Πήγα προς το μπαρ και εντόπισα τον Κώστα στον πάγκο με τον ντι τζέι. Είχε πολύ φασαρία από την μουσική και τις φωνές των ατόμων που βρίσκονταν στην παραλία και έπρεπε να φωνάξω για να ακουστώ.
«Γεια» είπα στον Κώστα και γύρισε προς το μέρος μου. Με χαιρέτησε και πήγαμε λίγο πιο μακριά από τα ηχεία για να ακουγόμαστε.
«Πού είναι ο Ίθαν;» τον ρώτησα και μου έδειξε προς το πλήθος των ατόμων που χόρευαν στον ρυθμό της μουσικής, πίνοντας και μιλώντας. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω τον Ίθαν οπότε γύρισα ξανά το βλέμμα μου προς τον Κώστα.
«Γιατί έχει τόσο κόσμο;» ρώτησα και έσκυψε προς το μέρος μου για να ακουστεί η φωνή του.
«Το μαγαζί έχει επέτειο δέκα χρόνων και κερνάμε μια γύρα ποτά» μου απάντησε.
«Ο Ίθαν πόσο ήπιε;» του έκανα την επόμενη ερώτηση μου.
«Κάπου στα δώδεκα σφηνάκια» μου απάντησε.
«Δώδεκα!;» τον ρώτησα γουρλώνοντας τα μάτια μου.
«Υποτίθεται πως δούλευε, πώς ήπιε τόσο και δεν τον απέλυσαν ακόμα;» τον ρώτησα και γέλασε.
«Ο Γιάννης είναι πολύ χαλαρός σε αυτά και μάλιστα σήμερα με την γιορτή μάς άφησε να πιούμε και λίγο παραπάνω» μου απάντησε.
«Μάλιστα. Πάω να βρω τον Ίθαν» του είπα και μου έγνεψε θετικά. Κατευθύνθηκα προς το πλήθος και προχώρησα ανάμεσα σε άτομα που χόρευαν. Εντόπισα τον Ίθαν μεθυσμένο με μια κοπέλα να του τρίβεται.
Ένιωσα μια έντονη ενόχληση στο στήθος μου.
Ξαφνιάστηκα όταν κατάλαβα πως ήταν η ίδια κοπέλα που την έπεφτε στον Ίθαν στις διακοπές. Αυτός προσπαθούσε να την αποφύγει χωρίς όμως να καταφέρει πολλά διότι ήταν αρκετά ζαλισμένος από το ποτό. Γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου για να αποφύγει την κοπέλα και τότε με εντόπισε, ακίνητη ανάμεσα στους υπόλοιπους που χόρευαν. Είδα τα χείλη του να σχηματίζουν μια λέξη, μάλλον το όνομα μου, αλλά είχε πολύ φασαρία για να ακούσω την φωνή του.
Γύρισα προς την μεριά που ήρθα και άρχισα να απομακρύνομαι προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου. Δεν ήξερα αν αυτήν την στιγμή τα δάκρυα οφείλονταν στην λύπη ή στον θυμό που ένιωθα. Αυτό γίνεται κάθε φορά που λείπω; Τον βρίσκω με κάποια κολλημένη πάνω του;
Τον άκουσα να φωνάζει το όνομα μου αλλά δεν σταμάτησα να απομακρύνομαι. Ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει από το μπράτσο και σταμάτησα αναγκαστικά. Γύρισα και αντίκρισα το ζαλισμένο από το αλκοόλ βλέμμα του.
«Περίμενε λίγο ρε μωρό μου» μου είπε και προσπαθούσα να καταλάβω αν ήμουν πιο πολύ θυμωμένη ή πληγωμένη. «Της ξεκαθάρισα πως είμαι σε σχέση.» μου είπε και θυμήθηκα τα λόγια του εκείνο το βράδυ στην Θάσο.
Υπόσχομαι πως αν ξαναγίνει κάτι τέτοιο, θα ξεκαθαρίσω από την αρχή πως είμαι μόνο δικός σου
Άλλη μια υπόσχεση...
«Αλήθεια. Δεν...» συνέχισε αλλά είχε πιει πολύ για να συνεχίσει.
Τον τράβηξα από το χέρι προς το πάρκινγκ και όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο τον άφησα στο πίσω κάθισμα και έκατσα μπροστά λέγοντας στον Στέφανο να ξεκινήσει.
«Τι έγινε;» ρώτησε και του απάντησα με ένα «τίποτα».
Όταν φτάσαμε στο σπίτι του Ίθαν είπα στον Στέφανο πως θα έμενα και εγώ εκεί για το βράδυ και τον ευχαρίστησα που μας έφερε. Τράβηξα τον Ίθαν από το χέρι και τον οδήγησα προς την είσοδο του σπιτιού. Τον άκουσα να παραμιλάει από το ποτό και άκουσα την φράση «Δεν θέλω να φύγω». Δεν κατάλαβα τι εννοούσε αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί είχε πιει πολύ.
«Άφρο» άκουσα την φωνή του και γύρισα προς αυτόν πριν προλάβω να πάρω τηλέφωνο τον μπαμπά του. Δεν ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι γιατί ο Σωκράτης θα κοιμόταν εκείνη την ώρα και δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε κοντά του.
«Δεν θέλω να φύγω. Δεν θέλω να είμαι μακριά σου» μου είπε και συνέχισα να μην καταλαβαίνω τι εννοεί.
«Γιατί να φύγεις; Πού να πας;» τον ρώτησα.
«Μακριά σου...» είπε χωρίς να με βοηθάει και πολύ. Τι εννοεί;
«Πού;» επανέλαβα την ερώτηση μου.
«Στο εξωτερικό» μου απάντησε. Συνέχισα να μην καταλαβαίνω.
«Γιατί να πας στο εξωτερικό;»
«Για σπουδές... στην Ελβετία» μου είπε. Τι; Δεν ήξερα αν έλεγε ασυναρτησίες από το αλκοόλ ή σοβαρολογούσε. Όπως και να έχει, δεν ήθελα να το πιστέψω. Όχι.
«Πώς... Τι;» δεν ήξερα τι να ρωτήσω.
«Δεν θέλω να φύγω, Άφρο» επανέλαβε και αφού κατάλαβα πως δεν θα έβγαζα άκρη, πήρα τηλέφωνο τον πατέρα του. Αφού άφησα τον Ίθαν στο κρεβάτι του, πήγα στο σαλόνι όπου καθόταν ο πατέρας του.
«Τι εννοούσε ο Ίθαν πως θα πάει Ελβετία για σπουδές;» τον ρώτησα και έκατσα στον καναπέ.
«Τι; Δεν σου το είπε;» με ρώτησε και του απάντησα αρνητικά.
«Έχει μήνες που του είχα πει πως θα τον στείλω να σπουδάσει στην Ελβετία.» μου είπε.
Μήνες;
«Εγώ και η μητέρα του είχαμε πάρει αυτήν την απόφαση όταν ήταν ακόμα μικρός» συνέχισε. «Του το είχα ανακοινώσει από τον Μάιο. Δεν σου το είπε;» με ρώτησε και ένιωσα πιο χαμένα από πριν.
Μάιο;
«Ο-όχι... δεν...» ήθελα χρόνο για να σκεφτώ. Σηκώθηκα και αφού του είπα πως θα φύγω επέμεινε να με γυρίσει αυτός σπίτι με το αυτοκίνητο γιατί ήταν αρκετά αργά για να περπατάω μόνη μου έξω.
Αφού φτάσαμε τον καληνύχτισα και μπήκα στο σπίτι. Ο Χρήστος ήταν στο σαλόνι με την Ελένη βλέποντας τηλεόραση. Τους χαιρέτησα και πήγα στο δωμάτιο μου. Άλλαξα ρούχα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.
Τόσους μήνες... και δεν μου είπε τίποτα. Γιατί; Μέχρι πότε θα μου το κρατούσε κρυφό;
Δηλαδή σε λίγες εβδομάδες μετακομίζει; Και μάλιστα δύο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά χωρίς να μου έχει πει τίποτα;
***
HEYYY😌
Πρόλαβα να γράψω το κεφάλαιο μέσα σε αυτή την απαίσια, για εμένα, εβδομάδα. Άλλα δύο κεφάλαια και τελειώνει. Ναι, το λέω ξανά και ξανά γιατί δεν μπορώ να το πιστέψω. Νομίζω πως θα κλάψω. Δεν ξέρω, απλά βλέπω πως είναι πάνω από 90 χιλιάδες λέξεις και δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να γράψω ένα δικό μου βιβλίο, μια ιστορία για έναν δικό μου κόσμο, με δικούς μου χαρακτήρες.
Εντάξει πάω να κλάψω και ξαναέρχομαι.
BYE <3