Dear Diary,
Sana pala hindi na lang ako pumunta.
Nagtago ako sa likod ng malaking puno para makita siya. At ayon, nakita ko siya. Ngiting ngiti habang isinasakay niya 'yong babae sa kotse.
Pinagbuksan at pinagsarhan niya ito ng pinto. Ang ganda no'ng babae. Nang makaalis yung sasakyan kanina, nakitaan ko ng lungkot yung mata niya. Pati tuloy ako ay nalungkot.
Maybe she loves that girl. And maybe, he doesn't want to be alone.
Sana ako na lang.
Nakatago pa rin ako sa likod ng malaking puno kahit nakapasok na siya sa bahay nila.
Kakaiba naramdaman ko. Gusto kong maiyak dahil sa nakita pero mabuti na lang ay napigilan ko.
Iba na ata talaga 'tong nararamdaman ko sa kaniya.
But I'm happy that he's not sick or having a problem, Diary. I am happy that's he's happy, he's smiling.
I hope I am the one who make him smile.
As I walked away on the big tree, I realized something.
I love him. I love Alexander.
I admired him for almost 2 years. You know and see that. And as the time goes by, I am not aware that I am falling for him.
Paano ko ba ito mapipigilan? O mapipigilan pa ba?
I don't know what to do anymore.
At this moment, I am still sad with what I saw. And happy at the same time because he's okay.
Sana mapigilan ko pa itong nararamdaman ko.
Hopelessly,
Scarlett