နိဒါန်းက အမုန်းစာရင်းနဲ့စခဲ့လည်း....
နိဂုံးကတော့...မောင်နှုတ်ခမ်းတွေကို
မက်မက်မောမော နမ်းရင်း ချူပ်ရမယ်.....။
မောင်က ဘုရင်.....
မောင်က အသက်.....
မောင့် မျက်လုံးဝိုင်းတွေက ဘဝတစ်ခုလုံးရဲ့
အစနဲ့ အဆုံးပဲ......
ကာလလွန်တော့ စိတ်မကောင်းစရာ
ParkJimin သ်ိပ်မာယာများသတဲ့.....။
မောင့်ကို ချစ်လို့ များခဲ့တဲ့ မာယာတွေအတွက်
ParkJimin မှာ နောင်တ ဆိုတာ မြူမှုန်တစ်မှုန်တောင်မရှိ။
မလိုသူတွေက...ထပ်ဝေဖန်လေတယ်
ParkJimin သိပ် ဥာဏ်များလွန်းသတဲ့....။
မောင့်ကို လိုချင်လို့ များခဲ့တဲ့ ဥာဏ်ရောင်စုံတွေအတွက်
ParkJimin မှာ ပြောစရာလည်းမရှိပါဘူး.....။
ဒီယောက်ျားက တစ်ဆ ချစ်ပြရင်....
အဆပေါင်းထောင်ချီ ပြန်ပုံအောချစ်ပြီး
မောင့် တက်တူးတွေကို ခပ်ဖွဖွနမ်း
ညတိုင်းအိမ်မက်တွေကိုလှ ပစ်လိုက်မယ်.....။
မောင်က JeonJimin လို့ခေါ်ရင်....
ကမ္ဘာကိုပိုင်သလိုပဲ....။
မောင့် အပိုင် Jeonဖြစ်ရတာ....
ဘဝရဲ့ လာသောကောင်းခြင်းတွေ.....။
ParkJimin ဆုတောင်းတွေကြမ်းလွန်းပါတယ်....
ချစ်လို့ ကြမ်းခဲ့ခြင်းမှာ....အကြောင်းပြချက်ပေးစရာမရှိ
ထပ် ဆုတောင်းတယ်....
သံသရာတစ်လျှောက်လုံး မောင်က ကိုယ့်အပိုင်.......။
မောင့်မီးတောင်လေးပဲဖြစ်ရဖြစ်ရ
မောင့်စီးကရက်လေးပဲဖြစ်ရဖြစ်ရ
မောင့်အလှလေးပဲဖြစ်ရဖြစ်ရ
မောင့် အတွက်ဆို..ကိုယ်ကမောင့်စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်းပြီးသား....။
မောင့်ကြောင့်ပဲအားနည်းမယ်
မောင့်ကြောင့်ပဲ သန်မာမယ်...
အားနည်းချက်ကမောင်...အားသာချက်ကလည်းမောင်ပဲ။
မောင့် ရင်ဘက် အကျယ်ကြီးကိုနမ်းမယ်
မောင့် လက်ဖဝါး တွေကို နမ်းမယ်
မောင့်နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကိုနမ်းမယ်
မောင့် နှလုံးသားကို လည်းနမ်းမယ်...
မောင် ပြုံးပြရင်....ခပ်သိမ်းအကုန်ပေးပစ်မယ်....
ကိုယ့်ကို မောင်ပိုင်တယ်.......။
အချစ်ရေ..လို့ခေါ် ရှက်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်မယ်
ကိုယ့်မျက်နှာလေးရဲ သိပ်အသဲယားတတ်တဲ့
မောင့် ဘာသာကို ကျေညက်နေပြီ....။
ငယ်ရွယ်တဲ့လူဆိုးလေးမောင် ခြေရှုပ်ချင်လာရင်
ခပ်စိုက်စိုက်လေးကြည့်ပေးလိုက်မယ်
လိုအပ်ရင် အခန်းမီးပိတ်...အသံပျောက်လိုက်မယ်...
မောင် မလွင့်မျောနိုင်စရာ ဘာအကြောင်းရှိမလဲ....။
မောင့်ခန္ဓာနဲ့မောင့်အသွေးအသားမောင့်ဆန္ဒတရား
အားလုံးက JeonJiminအာဏာစက်အောက်မှာ.....။
ဝိဥာဉ်ဘက်နဲ့.....ရေစက်လှလှတွေပါ....
ဆုတောင်းနဲ့ကျိန်စာ အားပြိုင်တဲ့ပွဲ
မောင်က နိုင်ချင်ပါတယ်ဆိုလည်း.....
ဘုရင်လေးကျေနပ်အောင် ရှုံးပေးမိအုန်းမှာ.....
သတိမထားမိလို့ပါ...ဒီParkJimin ကပိုချစ်တတ်ခဲ့တာ
စီးကရက်မီးရာတွေ...ရိုက်ချက်ပြင်းပြင်းတွေ
သိက္ခာကိုချနင်း မာနကို မောင့်မျက်နှာပြောင်တိုက်ခဲ့လည်း
မောင် နမ်းလိုက်ရင်....ခွင့်လွှတ်ခဲ့ပြီသား.....
အချစ်ကြီးလို့...အမျက်ကြီးသလားမေး....
မောင့်ဆို....အမျက်မထွက်တတ်ခဲ့တာ.သိပ်ရီစရာ....။
မောင့် ဖြစ်တည်မှုဆိုတာနဲ့....
မြွေဟောက်အနေ ရေမြွေဘဝလည်းအရောက်ခံသလို
ချစ်စရာJiminက ကြောက်စရာJimin
အသွင်လည်း ကူးနိုင်တယ်.....။
မောင့်ကိုချစ်လို့ရခဲ့တဲ့ အချစ်လွန်သင်ခန်းစာတွေပေါ့....။
မောင်က ကိုယ့်ခြေဖဝါးလေးတွေကိုအသဲယားတယ်ဆို
ကိုယ်ကအသဲယားပြနေတဲ့ မောင့်ရဲ့အရာအားလုံး
ကို အထူးတလည် ထပ်အသဲယားပြန်တယ်
မောင် ချစ်တာထက် ထပ်ဆင့် ထပ်ဆင့်....
မောင် ရူးတာထက် ထပ်ဆင့် ထပ်ဆင့်.....
သေမတတ်ချစ်ခဲ့တဲ့သူကမောင်တစ်ယောက်ထဲတော့
မဟုတ်ပါဘူး......။
နွေဦးမှာ...အရက်ကလေးမူးပြီး....
သံသရာအဆုံးအထိ သိပ်မြတ်နိုးရတဲ့ မောင့်ကို
ထမ်းပိုးသယ်ရင်း ပြေးပစ်လိုက်ချင်ပါရဲ့...။
Jeon Jimin....တို့မောင်နဲ့သာဆို.....
အစမဲ့ အဆုံးမဲ့....ဘဝသံသရာအလည်
ပျော်ပျော်ကြီးပါပဲ........။
ကျွတ်တန်းဝင်ရဖို့ကံစီမံလာရင်တောင်.....
မောင့်နှုတ်ခမ်းအောက်ကမဲ့လေးကိုမော့နမ်းရင်း
မသိချင်ယောင်ဆောင်
သံသရာ ဆက်ရှည်ပစ်လိုက်မယ်.........။
မောင် ဆိုတဲ့ ကဗျာ..သိပ်ဆိုးသိပ်လှခဲ့ပါတယ်....။
................................................................................။
အပိုင်း(၃၄)
"မောင်...ကိုယ် သွားတော့မယ်....Airconလျှော့
ပေးခဲ့မယ်နော်....အကျီဝတ်အိပ်တတ်တဲ့
အကျင့်ကိုလည်းလုပ်ပါအုန်း.....
ညနေစောင်း အထိ တနေကုန် မအိပ်နေနဲ့နော်
ထမင်း ထစားအုန်း....မောင်...ပြောတာကြားလား"
"စီးကရက် တွေကုန်ရင် ဗူးခွံကိုလွှင့်ပစ်လေ
နေရာတကာလိုက်တင်ထားတော့
အခန်းကပွ တော့တာပေါ့.....
စီးကရက်တွေလည်းလျှော့ပါဆိုတာဘယ်လိုမှပြောမရဘူး"
"JeonJimin...မောင် နားအရမ်းပူနေပြီ..."
"မောင့်ကို ချစ်စကားကြိုက်စကားပြော
နေတာမှမဟုတ်တာ...ဆုံးမနေတာလေ...
နေ့နဲ့ညနဲ့ဒီလိုသာမှားနေရင် ကြာရင်ကျန်းမာရေး
တွေထိကုန်မှာပေါ့...."
ခေါင်းအုံးကို နားနှစ်ဖက်ဆီကိုဖိပိတ်ကာ
ရိုင်းပြတော့ MD Parkက နာရီပတ်ရင်းပြုံးသည်။
"တကယ်သွားတော့မယ်ဆို နမ်းသွားအုန်းနော်...."
"အသံတောင်မကြားချင်လို့နားပိတ်ထားတဲ့သူ
ကို ကိုယ်က ဘာလ်ို့နမ်းရမလဲ..."
"မင်းပွါးတာကြီးက အလွန်အကျွံလေကွာ...."
"စိုးရိမ်လို့လေ....ဒုက္ခကောင်လေးရယ်...."
အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးရေမွှေးအနည်းစွတ်ပြီးနောက်
စောင်ပုံထဲက မောင့်မျက်နှာ ချောချောအား
ရှာဖွေလိုက်ကာ Company သွားခါးနီးတိုင်း
နမ်းနေကျ ပါးတစ်ဖက်ကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်တော့
မောင် က ပြုံးသည်။
"ညနေ မောင် လာကြိုမယ်...."
"ကျေးဇူးပဲ...."
"ရေမွှေးက များလိုက်တာ....မောင်မကြိုက်ဘူး
အနံ့က ချိုအီလွန်းတယ်.."
"ဆွတ်ပြီးပြီလေ...မောင်ကလည်း....."
"နောက်နေ့ ဆင်ခြင်....."
"အင်း....နောက်နေ့မောင်ကြိုက်တဲ့အနံ့ရွေးပေးလေ.."
"မောင့် အကြိုက်ဆုံး အနံ့ကတော့
ဘာအကူအညီမှမပါတဲ့ မောင့်အလှလေးရဲ့
ကိုယ်သင်းနံ့လေးပဲ....."
"မနေ့က သိန်းနှစ်ရာ လွှဲပေးထားပီးပီနော်....
လူအမြင်တင့်တယ်အောင်လည်းသုံး
ပိုက်ဆံတွေက မိုးပေါ်ကကျလာတာမဟုတ်ဘူး"
"မိုးပေါ်ကမကျပေမယ့် MD ချစ်စရာလေးက
ယောကျ်ားကိုတအားချစ်တော့
နှလုံးသားထဲကနေ အော်တို ပိုက်ဆံမိုးတွေရွာပြီးသားပဲ
ဟုတ်တယ်မလား....မိုးပေါ်ကကျတာမှကောက်ရအုန်းမယ်
မင်း ပေးတာကျ တန်းသုံးရုံ...."
"မောင်က ချူပ်တယ်နော်....."
"မင်း မကြိုက်လို့လား...."
"မောင်......"
ပိုက်ဆံရှာရတဲ့အလုပ်ကဝါသနာလိုအရွယ်ရောက်ထဲက
အလောတကြီး ရှာခဲ့ပေမယ့် ခုလက်ရှိတော့
ဒီလူဆိုးကိုရှာသမျှအကုန်ပေးအပ်ရခြင်းကဝါသနာ
ဖြစ်လာသည်။
မောင့်...ကိုအလုပ်လုပ်ဖို့မတိုက်တွန်းတော့ဘူးလား
လို့ယောက္ခထီးက အာရုံတွေလာနှောက်တိုင်း
မောင့် က ချစ်ဖို့ ခိုင်းဖို့ မဟုတ်ဘူးဟု ပြန်ဖြေတော့
ယောက္ခထီးက အဖေ့ကိုလှမ်းတိုင်သည်။
နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ဖက်မိဘ၏ အပယ်ခံဘဝကို
ရောက်ကာ နှစ်ယောက်ထဲ ထင်တိုင်းကျဲလျှက်
MD Park ကပိုပို အင်အားကြီးလာအောင်
နောက်ကသုံးမဲ့သူအတွက် အလျှင်မှီအောင်
လုပ်ငန်းတွေကို ခေါင်းကောင်းကောင်းဖြင့်ဆက်တိုးချဲ့
သည်။
မောင်သည် နမ်းလို့လည်းပြီးပြီ....။သူလည်း
သွားတော့မှာဖြစ်လို့ စောင်သေချာပြန်ခြုံကာ
ပြန်အိပ်ဖို့မျက်လုံးတွေမှိတ်သွားခဲ့ပြီ။
အခန်းထဲကထွက်မည့်ဆဲဆဲကျယ်ကျယ်လောင်လောင်MsgNotiသံကြောင့် Jimin စားပွဲပေါ်က
ဖုန်းကို ခပ်မြန်မြန်ယူလိုက်ကာကြည့်လိုက်ပုံသည်
အလောတကြီး....။
တစ်ဖက်မှာမောင်နဲ့အခြေအနေလေးက
လေပြေလေညှင်းလေးတွေတိုက်ခတ်လျှက်
ပုံမှန်ဘဝနေ့ရက်လေးတွေကိုဖြတ်သန်းနေရတယ်
ဆိုသော်လည်း MD Parkမှာ ဒုတိယမြောက်သော
ဒုက္ခကောင်လေးတစ်ယောက်ကလည်းရှိလာသည်။
KimTaeHyung သည် ရုံးခန်းထဲလာ နမ်းသွားပြီး
လိုချင်ပါတယ်ဟု အကြောက်အလန့်တစ်စက်မှမရှိ
ရမ်းကားပြီးတဲ့နောက် အနှောက်အယှက်မမည်သော
အနှောက်အယှက်လေးတွေနဲ့ ရင်တုန်အောင်
နေ့တိုင်းနှိပ်စက်သည်။
အမြဲတမ်းကြီးမဟုတ်သော်ငြား တစ်ခါတစ်ရံ
ညကြီးအချိန်မတော် စာမပါသော
အသဲပုံတွေကြီးပဲ msgအရှည်ကြီးတွေကို
ပို့သည်။မောင် မတွေ့ခင် အမြန်ဆုံးဖျက်ကာ
Phone No ကို Blockတော့ နောက်တစ်လုံးဖြင့်
ပြောင်တိပြောင်စပ် Sticker ပေါင်းစုံပို့ပြန်သည်။
အရွယ်ကလေးပဲငယ်လို့ မိုက်ရူးရဲဆန်သလား
သူဟာ အိမ်ထောင်ရှိတဲ့ယောကျ်ားတစ်ယောက်ပါ။
ဒါမှမဟုတ် စတွေ့ထဲက မျက်မုန်းကျိုးခဲ့ကြတာမို့
သက်သက်မဲ့ အနှောက်အယှက်ပေးချင်နေတာမျိုးလား
ဒါဆို သူ့ကို တကယ်ကြီး ကြိုက်နေတာလားလို့
တွေးမိတော့လည်း TaeHyung နဲ့သူထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံမှု
တွေက လက်ချိုးရေလို့ရသည်။ ချစ်ခင်နှစ်သက်သွားရ
လောက်သည့် ဆက်ဆံရေးမျိုးလည်းမဟုတ်
ထမသတ်ရုံတမယ် အားပြိုင်မှုတွေနဲ့ဟာ.....။
ဒီလိုတွေနှောက်ယှက်နေလို့ မောင်ရေTaeHyung က
တော့ ဒီလ်ိုပါဟု...ပြောဖို့အရေးကလည်း
KimTaeHyungကမူးလ်ို့အိပ်မိခဲ့တာကိုပါးစပ်ဖျားကမချ။
ကားထဲ Coffee Dateခဲ့သေးတယ်တွေဘာတွေ
ပေါက်ပန်းလေးဆယ် ညစ်တိညစ်ပတ်လေးက
ချူပ်ထားသေးသည်။
ကိုယ်ကမောင့်ကိုပြောလို့ သူက မောင့်ကို
တစိတ် တစ်အိတ်လုပ်ပြန်ပြောလိုက်ရင်...
ကံအကြောင်းမလှဖြစ်မှာက ကိုယ်ပဲ....။
မောင် သိရင်....ရှင်းပြဖို့မပြောနဲ့...စကားပြောချိန်
ပင်ရလိုက်မှာမဟုတ်....။၁၀၀ရာခိုင်နှုန်း
သူဟာ မှန်ကန်ခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင် မောင့်စိတ်နဲ့က
မဖြစ်...။
MD Parkရယ်....သေချာပြောပြလိုက်တာမဟုတ်ဘူး
ညံ့ဖျင်းလိုက်တာဆိုရင်လည်း.....
ချစ်မိတဲ့အခါ ချစ်သူ
စိတ်ဆိုးသွားမှာ ကြောက်တယ်...
အထင်လွဲသွားမှာစိုးတယ်
တစ်ဘဝမက တဲ့ စောင့်ဆိုင်းမှုတွေနဲ့.....
ဒီအချစ်ကလေး တစ်ခုကို သူဘယ်လိုတည်ဆောက်ခဲ့ရလဲ
သူကိုယ်တိုင်ပဲသိခဲ့တော့ တစ်ခုခုများလွဲရင်
မောင် ထပ်မုန်းမှာ သိပ်ကြောက်ခဲ့သည်။
စချစ်ခဲ့ရတာလည်း ကိုယ်....ဆက်ပြီးမောင့်ထက်မောင့်ကို
ပို၍ချစ်ရသူမို့ ဒီလိုပဲခေါင်းလေးသုံးဖြေရှင်းလိုက်ရင်
မသိမသာဘဲပြီးဆုံးသွားလိမ့်မည်ဟုထင်ခဲ့သည်။
TaeHyung အနေနဲ့လည်း စိတ်ကစားတာမျိုး
စမ်းသပ်ချင်တာမျိုးလည်းဖြစ်ချင်ဖြစ်နေနိုင်မှာပဲဟု
MD Parkက စဉ်းစားခဲ့သည်။
ဒီစဉ်းစားမှုသည်MD Parkဘဝမှာအနည်းငယ်လေး Timingလွဲသွားခဲ့ပုံပါရသည်။
သခင်က ယောင်း ချစ်ခြင်းတွေအပေါ် နည်းနည်းလေး
မဟုတ် အများကြီးကို လျှော့ပါးတွက်ခဲ့တာ...။
အလန့်လန့်အဖျန့်ဖျန့်ဖုန်းကောက်ကိုင်ကာ
အလောတကြီးကြည့်လိုက်တော့ Company
ကReportတစ်ခုဖြစ်နေတာမို့ MD က
စိတ်အေးသွားကာ တော်သေးတာပေါ့ဟူသော
မျက်နှာလေးနဲ့ သက်ပြင်းချသည်။
"Msg ဝင်တာ ဘာကိစ္စလန့်နေတာလဲ JeonJimin"
မောင့် မျက်လုံးတွေ ပွင့်ရက်သား...။
ဘယ်အချိန်ထဲက သူရဲ့ လန့်ဖျန့်သွားသည့်ပုံစံကို
ကြည့်နေသလဲမသိ...။ပြန်အိပ်သွားပြီထင်၍
သတိလက်လွတ်ဖြစ်လိုက်တာ....။
"ဘယ်မှာလန့်လို့လဲ....Company က
Report တွေ အရေးကြီးတာများလားလို့
လောသွားတာ....."
မောင်က စိုက်ကြည့်လာသည်။
တလောကလုံးကို အပေါ်စီးက အနိုင်ပိုင်း
ParkJimin တို့လွှမ်းမိုးကြည့်နိုင်တယ်ဆိုသော်ငြား
မောင် တကယ် ကြည့်လာရင် သူရှုံးသွားတတ်သည်။
နောက်တစ်ခုကကြောက်သည်။
"စိုက်မကြည့်နဲ့ မကြိုက်ဘူး......"
မျက်လုံးမှိတ်ကာ စောင်ထဲတိုးဝင်သွားပြီး
ဘာမှတော့မပြော...တကယ်ပြန်အိပ်တော့မည့်ပုံစံ။
ယူစရာရှိတာယူကာ Company သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
ယောကျ်ားကိုကြောက်ရတာမျိုးတော့
မဟုတ်ပေမယ့် ယောကျ်ားအထင်လွဲပြီး
စိတ်ထိခိုက်သွားမှာကိုတော့သိပ်စိုးရိမ်တတ်တာကြောင့်
MD Parkမှာ အမြဲရင်တဖိုဖို....။
Rom နဲ့ပြဿနာတက်ပြီးထဲက မောင်စိတ်ထဲ
ရှုပ်နေကာ အိမ်မှာပဲနေဖြစ်သည်။
အရင်လို ပျော်ရွှင်လွတ်လပ်မှုမျိုးမခံစားရဘဲ
စိတ်တွေလေးနေသလို...သူငုတ်တုတ်ကြီးရှိရက်နဲ့Jimin ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်ကလိုချင်တက်မက်နေတယ်ဆိုသော ဖြစ်ရပ်သည်မောင့် အနေနဲ့ တုန်လှုပ်တာထက်ကို
လွန်ကာ ဘယ်လိုမျိုးခံစားရမှန်းကိုမသိ....။
Jimin ကရော....တစ်စုံတစ်ခုများထူးရင်
ပြေးကြည့် ဒီနှစ်ယောက်ပဲရှိတာ
TaeHyung မှမဟုတ် ဘယ်ယောကျ်ားမိန်းမ
လာပတ်သတ်ချင်ချင် သူ့ကိုပြောပြရမည်မလား။
ဒါမှမဟုတ် Rom ပြောတာ မဟုတ်လို့Jimin
သူ့ကို ဘာမှမပြောတာမျိုးလည်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။
တခုခုဆိုရင်တော့ ပြောပြလာမှာပဲလေ.....။
မောင်သည်....လူသာအိပ်နေခဲ့ပေမယ့်ဦးနှောက်
မအိပ်ခဲ့သော ညတွေဆိုက်တိုက်ဖြစ်ခဲ့သည်။
မရေမရာ မသေမချာမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှပြဿနာ
ခေါင်းစဉ်တပ်၍မရ....။
မဟုတ်ဘူး ပြဿနာက TaeHyung လ််ို့ကို
မောင် လက်မခံနိုင်ခဲ့တာ....။
တခြားကောင်သာဆို သေချာရင်
အလောင်းပါဖျောက်ပြီးပြီဆိုပေမယ့်
TaeHyung ဆိုတော့ မောင် တုံ့နှေးစွာ
ခပ်လေလေဖြစ်နေခဲ့သည်။
မသိစိတ်ထဲတော့.....မောင် ကမောင်ပါပဲ...။
ပေါ့လျှော့တာမျိုးလည်းမဟုတ်သလို...
ညံ့ဖျင်းတာလည်းမဟုတ်ခဲ့ပါ...
စောင့်ကြည့်နေခဲ့တာ.....။
မီးတောင်ကလေးကိုတကယ်သာသူနဲ့အပြိုင်လုချင်တာ
သေချာရင်တော့....ပြိုင်ဘက်သည်
ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ်..ဘယ်လိုဖြစ်တည်မှုဖြစ်ဖြစ်
မောင်က ဘာမှမြင်မှာလည်းမဟုတ်သလ်ို
ဘာမှကြည့်နေမဲ့သူလည်းမဟုတ်.....။
မောင် ငြိမ်သက်နေခြင်းသည်.....
ငြိမ်သက်ခြင်းဟုလည်းသတ်မှတ်၍မရ....။
အသံ.....အရိပ် နဲ့....အနံ့အသက်လေးကိုပင်
မောင် တွန့်တိုလွန်းလို့ သွက်သွက်ခါအောင်
ရူးသည်။
ပြန်တွေးတိုင်းတစ တစ မသင်္ကာစရာ TaeHyung၏
လုပ်ရပ် အပြုအမူ အပြောအဆိုတွေနဲ့
ဆိုင်သူလေးရဲ့ ခုတလော အလန့်တကြားဖြစ်မှု
လေးတွေက မောင့် ကို လာလာစမ်းနေပြီ။
ခုတရေးတော့ အိပ်ပျော်အောင် အိပ်မှဖြစ်မည်။
...........................
နေ့လည်စာစားချိန်ရောက်တဲ့အခါစားနေကျ
ဆိုင်ကို Jimin နာရီကြည့်လျှက်ပြေးဝင်လာကာ
ခပ်သုတ်သုတ်စားပြီးCompany ပြန်အလုပ်လုပ်ရမည်။
ဒီဆိုင်သည် JeonGroupကို စဦးစီးထဲက
စားနေကျဖြစ်ပြီး သူ့အတွက် ကိုယ်ပိုင်စားပွဲဝိုင်းပင်
သက်သက်ရှိနေပြီ။
လူရှင်းသော ထောင့်ခပ်ကျကျက စားပွဲတွင်
ထိုင်လိုက်ကာ တပ်လာသောနေကာမျက်မှန်ကို
ချွတ်လျှက် စားပွဲထိုးကို Menuကြည့်ကာ
မှာနေသည်။
"အို! ချောလိုက်တာ....နတ်သားလေးကျနေတာပဲ..."
ဘေးဝိုင်းက မိန်းကလေးတချို့၏တခုခုကို
မြင်လို့ ထွက်လာသောအာမေဋိတ်တွေကြောင့်
ဘာရယ််မဟုတ်မော့ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ
MD ထိုနတ်သားကို နတ်ပြည်ပြန်ပို့ချင်စိတ်ပေါက်သွား
သည်။
KimTaeHyung....။
ထယ်ဟာကြည်လင်တောက်ပနေသော
မျက်နှာချောချောဖြင့် လှုပ်တိလှုပ်လဲ့နားဆွဲ
ရှည်ရှည်လေးကိုဆွဲထားကာ အဖြူရောင်
Shirtအကျီကို ခန္ဓာကိုယ်နဲ့တသားထဲဝတ်ထားပြီး
ဂျင်းကျပ်ကျပ်ဖြင့် ဆံပင်အပြာရောင်တွေကို
ပိုတောက်ပအောင် ထပ်တင်ထားသည်။
လက်ချောင်းလေးတွေတိုင်းမှာ လက်စွပ်မျှင်မျှင်
လေးတွေရှိနေသည်။
သူ့ဆီတလှမ်းချင်းလျှောက်လာကာမျက်နှာချင်း
ဆိုင်တွင်ဝင်ထိုင်တော့ MD Parkက Menuကို
ဆောင့်ချကာ မျက်နှာပျက်သွားသည်။
"နေ့လည်စာလာစားတာ တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ
လာဆုံနေတယ်....."
ဆုံတာမဟုတ်ဘူး...။သူသက်သက်မဲ့လာတယ်ဆိုတာ
သူ့မျက်နှာမှာအတိုင်းသားကို။
"တခြားဝိုင်းသွားထိုင်....."
"ဘာလို့ထိုင်ရမှာလဲ....."
TaeHyung ထိုင်သည်နှင့်စားပွဲထိုးရောက်လာကာ
စားချင်တာတွေမှာပြီးတဲ့နောက် ပြုံးယဲ့ယဲ့...။
"မင်းနဲ့ငါ ထမင်းအတူတူစားရလောက်တဲ့အထိ
မရင်းနှီးဘူးနော်....ငါမရိုင်းချင်ဘူးTaeHyung...ပြန်"
"ထမင်းလေးအတူစားတာ ကမ္ဘာပျက်မှာလား
ခင်ဗျားက ဒီကောင် မျက်တောင်ခတ်တောင်
အပြစ်မြင်နေတော့မယ့် ပုံပဲ....."
"ထမင်းအတူစားချင် MinYoongiနဲ့စားလေ....
ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့ ရောက်လာတာလဲ..."
"MinYoongiနဲ့ ကျွန်တော်ပြတ်သွားပြီ...."
"ဘာ...."
"အင်း....ခင်ဗျားတစ်ယောက်ကိုပဲစိတ်ထဲထည့်ပြီး
ရူးနေတော့လည်း ဘယ်သူကခံနိုင်မလဲ
ကျွန်တော့်ကို သူ ထားရစ်ခဲ့တယ်...."
"ငါ့ကိုမင်းရူးရအောင် ငါ့ကလူလွတ်မဟုတ်ဘူး
ငါ့မှာ အိမ်ထောင်နဲ့...!!"
ရီဝေဝေ မီးခိုးရောင်မျက်လုံးတွေက အဆုံးအစွန်အထိ
ပြိုကျသွားပေမယ့် နှုတ်ခမ်းတွေကကွေးညွှတ်ထား
သည်။အပြာရောင်ဆံပင်လေးတွေကခြံရံလျှက်။
ထယ်က နားလည်ခက်သောပုစ္ဆာငယ်ပါ....။
"ဖြေးဖြေးပြောပါ.....ဖြေးဖြေးပြောလည်း
ဒီစကားပါပဲဗျာ....ညင်သာတော့အနာသက်သာတာပေါ့"
"TaeHyung MinYoongiကြောင့်အသဲကွဲလို့
စိတ်တွေလေလို့ ကစားချင်တယ်ဆိုရင်
လွတ်လွတ်လပ်လပ်လူကိုရွေးပါ..."
"ခက်တာပဲ.....ခင်ဗျားကြောင့် ရင်ထဲကို
အသဲနဲ့တူတာဆိုလို့ ဘာမှတောင်ထည့်မထားတော့ဘူး
မြင်တိုင်း နှိပ်စက်လို့ထုတ်ထားတယ်
ကွဲစရာလည်းမရှိတော့ဘူး ဆက်စရာလည်းမရှိတော့ဘူး"
"ငါမင်းကို လုံးဝကြည့်မရဘူး TaeHyung
မင်း ခုပြောနေတဲ့ ပေါက်ကရတွေကိုလည်း
ငါကြားတိုင်းဒေါသထွက်ရုံကလွဲပြီးကျန်တာမရှိဘူး"
"ကျွန်တော် တကယ် ပြောနေတာပါ.....
ခင်ဗျား စိတ်နှလုံးသားကိုက မကောင်းနေတော့
အစစ်အမှန်တောင် ပေါက်ကရဖြစ်ရတယ်
ကျွန်တော်လည်း လိုသာလိုချင်နေတာ
ခင်ဗျားကို ခင်ဗျားထက်ပိုပြီးတောင်ကြည့််မရသေးတယ်..."
"ကြည့်မရရင် လစ်တော့လေ...လာအချိန်ကုန်မနေနဲ့"
"အ!!!"
စားပွဲပေါ်တင်ထားသောလက်တဖက်ကို
TaeHyung လက်ဖဝါးအကြီးကြီးကဆက်ခနဲ
ဆွဲယူကာ ဖျစ်ညှစ်ပစ်တော့ MD မျက်နှာတခုလုံး
နီရဲသွားကာ လက်သွယ်သွယ်တွေကိုရိုက်ပစ်သည်။
" အလှပန်းအိုးက မင်းအတွက်ဖြစ်သွားမယ်
နော်KimTaeHyung...."
"ရိုက်ပစ်လိုက် ....လုပ်ချင်ရင် စဉ်းစားမနေနဲ့..."
"ငါ့ရှေ့က ထွက်သွားလိုက်ပါတော့....!!"
စားစရာတွေလာပို့တော့ ရန်ပွဲကို ခဏရပ်လိုက်ရသည်။
စားပွဲထိုးရှေ့ သတ်နေလို့မရ..။
"ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ......"
ထယ်က သူ့လက်တွေကို ဆုပ်လိုက်ဖြန့်လိုက်လုပ်
ကာမထီတထီ ပုံစံ လုပ်ပြနေတော့ MD
လူသာရှင်းရင် ထ ရိုက်လိုက်ချင်ပြီ...။
"မင်းငါ့ကို ဒီလိုတွေ နှောက်ယှက်နေတာ
JungKook သိရင် မင်းတစ်ယောက်ထဲ
ဒုက္ခရောက်မှာမဟုတ်ဘူး ငါပါရောက်မှာ
မင်းသူ့စိတ်အကြောင်းကိုမသိပါဘူး
ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ငါမင်းကိုပြောပြနေတုန်း
အေးအေးနေပါတော့...."
ထယ်က ထပ်ကြည့်လာပြန်သည်....။
လူက ထရိုက်ချင်စရာလေးဆိုပေမယ့်
ကြည့်သောမျက်လုံးလေးတွေကတော့
MD Park၏ စကားတွေကို လေသံတိုးတိုးသွားစေသည်။
"Jungkook က လိမ် လ်ို့ ရပါတယ်....
တချိန်လုံး သူ့နားနေပြီး ခင်ဗျားကို
ကြိတ်အသဲယားခဲ့တာပဲ.....ကျွန်တော်တော့
Jungkook ကိုနည်းနည်းလေးမှ ဂရုမစိုက်ဘူး"
"ငါ...မင်း ကို ရိုက်ပစ်လိုက်ချင်ပီသိလား...."
ထိုင်နေရာမှ ရုတ်တရက်ထလာကာ ပါးကိုထိုး
ပေးလာသည်။
"နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ရိုက်ပစ်လိုက်...နာနာလေး...."
"ဒီကောင်!!!!"
ချစ်တာတွေများလေ......။လက်နဲ့ရိုက်ချမယ့်လူဆိုတာ
သိသိရက်နဲ့တောင် ကျွန်တော်ဖြင့် ဒေါသထွက်သော
နီနီရဲရဲမျက်နှာလေးကို အရူးအမူးမလို့ စနောက်မိတယ်။
ဒုတိယအကြိမ် လက်သေးသေးလေးတွေကို
အနိုင်ကျင့်ကာ အတင်းကိုင်တော့ ခက်ရင်းတပြင်ပြင်
ပန်းအိုးတရွယ်ရွယ်နဲ့....။
ရိုက်စမ်း ရိုက်စမ်း ဆိုပြီး ချစ်ရတာ.....။
ကျွန်တော့် ဘဝ ဘယ်နေရာရောက်လို့ရောက်မှန်းလည်းမသိ။ပျက်ဆီးနေတာလား ....
ကျွန်တော်ဘောင်တွေကိုမျက်နှာပြောင်တိုက်စွာ
ကျော်နေတာ.....။
KimTaeHyung ဆိုတဲ့ အလွန်မာထန်ထန်ထွက်လာ
အသံနဲ့ပုံစံလေးကို ကျွန်တော်ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်လျှက်...။
ပြောမရတဲ့အဆုံး ထမင်းရောက်လာတော့
သေသေချာချာစားပြန်တယ်....။
အနှောက်အယှက်ကျွန်တော့်လိုကောင်ရောက်နေတာ
တောင် မစားနိုင်မသောက်နိုင်တော့မဖြစ်...။
ဖျော်ရည် သောက်လိုက်တဲ့အချိန် လည်ချောင်း
တစ်လျှောက်စီးဆင်းသွားပုံက လှလွန်းလို့
JeonJungkook ကို လုပ်ကြံချင်လာမိတဲ့အထိ..။
ထုတ်များသာပြောရင် ဆက်ဆက်ခါအောင်နာအုန်းမှာ။
"ထမင်းစားလည်း ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာပဲ
များများစား ကျွန်တော် ကျွေးမယ်....."
ဘာမှပြန်မပြောတော့....။အကြောကြီးဂိုဏ်း၏
သေနာပတိ MD Parkဖြစ်တာကြောင့်
ကျွန်တော့်ကို တစ်ယောက်ထဲစကားပြောနေသော
အရူးဇာတ်သွင်းပြန်သည်။
သူကထမင်းစား ကျွန်တော်ကထိုင်ကြည့်နေတုန်း
တုန်ခါလာသော ဖုန်းကြောင့် MD ကြည့်လိုက်
တဲ့အခါ စားနေသောအစားအစာတွေထသီးတော့သည်။
ဖုန်းကိုတစ်ချက် လှမ်းCheckလိုက်တဲ့အခါ
MD ထသီးစရာ သူ့ယောကျ်ားJeonJungkook ။
"အသံမထွက်နဲ့နော် ထွက်ရင် မင်းအသေပဲ
ပါးစပ်ပိတ်ထား...."
ထယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လက်ဖြင့်ပိတ်လိုက်ကာ
တိုးတိုးလေးနေမယ် ဆိုတဲ့ပုံစံ လုပ်ပြသည်။
"Hello မောင်...."
"Jimin ဆီ မောင်လိုက်လာတာ နေ့လည်စာသွားစား
တယ်ဆိုလ်ို့ စားနေကြဆိုင်မှာပဲမလား
မောင် ကားပါကင်ထိုးနေတာ....
မသေချာမှာစိုးလ်ို့ လှမ်းဆက်လိုက်တာ...."
"ဟမ်!!"
"ဘာလို့လဲ အဲ့ဆိုင်မှာမဟုတ်ဘူးလား...အချစ်က..."
အချစ်တဲ့.....။မင်းအချစ် ငါနဲ့အတူတူစားသောက်
နေပါတယ် လက်ကလေးကိုင်လိုက်
ပါးကလေးတို့လိုက်လုပ်နေပါတယ်လ်ို့ကမ္ဘာတဆုံးညစ်ပတ်ပစ်လိုက်ရရင်JeonJungkook တစ်ယောက်
သတ်တောင်သေသွားနိုင်သည်။
"အဲ့ဆိုင်မှာပဲ...ဒါပေမယ့် စားပီးပီ မောင်အပြင်
မှာပဲစောင့် ကိုယ် ထွက်လာပြီ...."
"မလာနဲ့လေ မောင် လည်းစားအုန်းမှာ
အထဲမှာပဲစောင့်...."
MD Parkသည် တစ်ဖက်ကိုလည်းဖုန်းပြောနေရသလို
TaeHyung ကို အသံတိတ် နှင်ထုတ်နေသည်။
တကယ့် တကယ်တမ်း ဒီလိုမျိုး ဘေးကျပ်နံကျပ်
တွေဖြစ်လာတော့ သခင့်မျက်နှာလေးက
သိပ်သနားစရာကောင်းစွာ...။အပျက်ပျက်အယွင်းယွင်း။
တဇွတ်ထိုးဆန်စွာ ဆက်ထိုင်ပြီး ခေါင်းမာချင်သေး
ပေမယ့်သူခက်ခဲနေတာလေးမြင်တော့လည်း
စိတ်ထဲမွန်းကျပ်လာပြန်သည်။
ငိုများသာချလိုက်ရင်ဟိုတစ်ခါလို
မရှုနိုင်မကယ်နိုင် ဖြစ်ရအုန်းမှာကိုယ်ပဲ.....။
လမ်းပျောက်နေတာမဟုတ်ဘူး...
လမ်းကိုမရှိတော့အောင် ကျွန်တော်ဘာတွေလုပ်မိမှန်း
လည်းမသိ.....။ နောက်ဆုံးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြကာ
ခုံမှထထွက်သွားပေးလိုက်သည်။
ကောင်တာမှာ ချစ်စရာကောင်းစွာ စားပြခဲ့သော
နေ့လည်စားလေးကိုရှင်းပေးပြီး Barသွား
မူးတော့မည်ဟု စိတ်ကူးလျှက် ဆိုင်အပြင်သို့
ထွက်လိုက်သည်။
ဆိုင်တံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်ချိန်တွင် တိုက်ဆိုင်စွာ
ဆိုင်ထဲဝင်လာသူသည် တကိုယ်လုံးအနက်ရောင်
တွေခညောင်းစွာဖြင့်....ဂျေ.....။
မျက်နှာချင်းဆိုင်ကြီး တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်တွေ့
လိုက်ရတာမို့ အံ့အားသင့်သွားသည်။
ထယ့် မျက်လုံးတွေ အနည်းငယ်လန့်သွားသယောင်
ပေါ်ကာ အမြန်ပြန်ပြင်လိုက်ချိန်ကစက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း။
ဆိုင်တံခါးဆွဲဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်ချိန် တန်းတွေ့လိုက်ရ
သောမျက်နှာ လှလှလေး...။
မောင့် အတွက် Shockပဲ......။
TaeHyung ရယ်လို့ မစွပ်စွဲချင်...ခေါင်းစဉ်မတပ်
ချင်ပါဘူးဆိုမှ သုတ်တိသုတ်ပြာနှင့်
လူကိုမြင်တော့ လန့်သွားသေးသည်။
Romပြောခဲ့သောစကားတွေနားထဲမဖိတ်ခေါ်ဘဲပြန်
ဝင်လာကာမောင့် မျက်နှာ...ပျက်ယွင်းသွားသည်။
မောင် TaeHyung မျက်နှာကိုလုံးဝ
စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်ကာ တင်းမာနေသောမျက်နှာ
မျိုးနဲ့.....
"မတွေ့ရတာကြာပီပဲ ထယ်......"
အတိအကျဆို Dinner DateညထဲကTaeHyung
သူ့ကိုရှောင်ဖယ်နေတာ....။
"တွေ့ချင်လို့လား ဂျေက.....ကိုယ်သွားစရာ
ရှိလို့ ခွင့်ပြုပါအုန်း See you...."
ခပ်ပေါ့ပေါ့နှုတ်ဆက်ကာထွက်သွားဖို့ကြံလိုက်ချိန်
လက်မောင်းရင်းကနေ ဆွဲဆောင့်လိုက်တာကြောင့်
TaeHyung မောင့် လက်ထဲကို ပြန်ပါလာခဲ့သည်။
"နေစမ်းပါအုန်း....သူစိမ်းတွေကျနေတာပဲ..."
ကိုယ့်မှာရောဂါပိုးတစ်ခုခုရှိသလိုသူ့ကိုထိတိုင်း
လွန်လွန်ကြူးကြူး ရုန်းထွက်တတ်သော
ထယ်သည် မောင့်လက်တွေကို ချက်ချင်း
ဆွဲဖယ်ပစ်သည်။
"သွားစရာရှိလို့ကို ပြောနေတယ်လေ"
"မောင်.....!"
Jimin ရောက်လာတာကြောင့် TaeHyungသည်
မောင့် ကို တစ်ချက် စိုက်ကြည့်ကာထွက်သွားခဲ့သည်။
မောင် သည် TaeHyung ကိုမျက်စိတစ်ဆုံးလိုက်ကြည့်ကာ
တနုံ့နုံ့ဖြစ်နေသလို.....။
"ဘာလုပ်နေတာလဲ....မောင်နေ့လည်စာစားမလို့ဆို..."
မောင့် ပုံစံသည် လုံးဝမကြည်လင်နေပါ.....။
"မစားတော့ ဘူး... လာ ခဲ့...."
မောင်သည် လက်ကောက်ဝတ်တွေကိုဆွဲခေါ်သွားကာ
ကားဆီကိုခေါ်သွားခဲ့သည်။ကားတံခါးဆွဲဖွင့်ကာ
ဆိုင်သူလေးကို မေးငေါ့ပြတော့ နားထောင်ကာ
လိလိမ္မာမ္မာကားပေါ်တက်လိုက်ရသည်။
မောင့်ပုံစံသည် စိတ်တွေသိပ်ရှုပ်နေကာ...
ဝေခွဲမရခြင်းတွေ မဆုံးဖြတ်နိုင်ခြင်းတွေ
လက်မခံနိုင်ခြင်းတွေရောပြွန်နေပြီး
စီးကရက်ကိုမီးညှိနေသည်။
နှစ်ယောက်အတူတူထိုင်နေပြီးKimTaeHyung
အပြုအမူတွေကို မတွေ့ဘဲ ဒီလောက်လေးပဲ
ဆုံခဲ့တာက အများကြီးကံကောင်းတယ်ဟုဆိုရလိမ့်မည်။
နောက်ထပ်တော့ဒီလိုအခြေအနေမျိုးထပ်မဖြစ်တော့
အောင် KimTaeHyung ကိုအပြတ်ပြောမှဖြစ်လိမ့်မည်။
"မောင် အိမ်မှာ ဘာဖြစ်လာလို့လဲ....
တစ်ခုခုအဆင်မပြေလာဘူးလား...."
မောင်သည်...စီးကရက်ကိုဖွာရင်း ကားမှန်အပြင်ဘက်
ကိုကြည့်နေရင်းဘာမှပြန်မပြော...။တစ်စုံတစ်ခုကို
တွေးတောနေတဲ့ပုံစံ...။ခဏနေမှ ပြန်လှည့်လာကာ
"မောင် အရင်က TaeHyung ကိုသိပ်သဘောကျခဲ့တယ်
ခုတွေ့တာ တော်တော်လေးကြည့်မရတော့လို့
မင်းနဲ့တစ်ဆိုင်ထဲများထမင်းစားနေလို့လားမသိဘူးနော်
TaeHyung က မောင့်ဘော်ဒါအရင်းကြီးကို
မောင် စိတ်တွေထဲ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတယ်Jimin.."
Jimin ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းမသိ...။
စီးကရက်ဖွာနေသော မောင့်ကိုသာကြည့်နေလိုက်သည်။
"ပြီးတော့Rom နဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီးထဲက မောင် မပျော်ဘူးJimin..ခုရက်ပိုင်းစိတ်တွေသိပ်ညစ်တာပဲ..."
မောင်က သိပ်ဟန်ဆောင်ကောင်းတတ်သူမဟုတ်တာ
ကြောင့်ရိုးသားစွာဝန်ခံတတ်သည်။
"လာ ကိုယ့်ဆီကို......"
စီးကရက်သောက်တာကိုရပ်ကာလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝှေ့ဝင်လာသည်။
မောင်က ရင်ခွင်ထဲရောက်လာရင်တော့
ထာဝရကလေးလေးပဲ။
"Romနဲ့က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေမလား....
ဘာလို့ရန်ဖြစ်ရတာလဲ....မောင့်ကိုစိတ်ရင်းနဲ့
ပေါင်းတာဆိုလို့ သူပဲရှိတာလေ...."
"သူက အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေလာပြောတာကို...."
"မောင် အခင်အမင်မပျက်ချင်ရင်
သွားပြန်ချော့လိုက်ပေါ့....."
"အင်း.....ချော့ရမှာပေါ့......"
"မျက်နှာသစ်လာရဲ့လား....ဆပ်ပြာနံ့မရဘူး..."
"မသစ်ချင်ဘူး....အိပ်နေရင်း အသက်ရှုတွေ
ကျပ်လာလို့ မင်းကိုလိုက်ရှာတာ...
မင်း မောင် အသက်ရှူမရဖြစ်မယ့်ကိစ္စမျိုးတော့
လုပ်မနေဘူးမလား..."
လက်ကလေးတွေအတင်းအကျပ်အကိုင်ခံရရုံနဲ့
အိပ်စက်နေသော မောင့်ဆီ အသက်ရှူလာကျပ်
သော ချစ်ခြင်းမျိုးသည် ကြီးကျယ်ခမ်းနားသလို
သိပ်ကြောက်စရာလည်းကောင်းသည်။
"မောင်ကလည်း.....ဘာလုပ်ရမှာလဲ....
မောင် တစ်ခုခုဆို အရမ်းအလွန်အကျွံတွေးတာ
ပြုမူတာမျိုးကို ကိုယ်မကြိုက်ဘူးနော်...."
"JeonJiminလေးကိုမောင်အရမ်းချစ်လို့ပါကွာ..."
မောင်ကရင်ခွင်ထဲတိုးရင်းကခါးတွေကို
ခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေက
အကျီကြယ်သီးဟရာ နေရာတွေတိုင်းကို
လိုက်နမ်းနေသည်။
"ကားပေါ်မှာနော်.....စိတ်တွေညစ်နေတယ်ဆို..."
"ညစ်တာ မဟုတ်ဘူး ထိုင်းမှိုင်းရှုပ်ထွေးနေတာ...
နေ့လည်စာ မောင် လာပို့မယ်...
ဒီလိုထွက်မစားနဲ့တော့နော်....စိတ်မချလို့
ဆိုင်မှာလူတွေအရမ်းများတယ်လေ...."
မောင်ခေါင်းစဉ်သေးသေးတောင်မတပ်ခဲ့ပါ။
မသိစိတ်ထဲTaeHyung ကို သေချာပေါက်သဝန်တို၍
တစ်ခုခုဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်းဆိုင်သူလေးကို
ကန့်သတ်ပစ်တယ်ဆိုသော်ငြား TaeHyung
ရယ်လို့ By Nameမတပ်ခဲ့ခြင်းသည်အသိစိတ်က
ခုထိတိုင်မထင်ရက်နိုင်သေးလို့။
"အင်း....အဲ့တာလည်းကောင်းတာပဲ
မောင် ကိုယ်တိုင်ချက်ပေးမှာလား..."
"မင်းစားချင်ရင် ချက်ကျွေးမှာပေါ့...."
"မောင့် ကို စား ချင်တာ ဆိုရင်ရော....."
"Jeon Jiminမောင် စိတ်ညစ်နေတယ်
မဖြားယောင်းပါနဲ့လား....."
မောင် စိတ်ညစ် လို့မဖြစ်ပါဘူး...။ဒီကိစ္စကို
အမြန်ရှင်းပြီး TaeHyung တဂျီဂျီလုပ်တာ
ကိုလည်း ချော့မော့နားချကာ လိုအပ်ရင်
MinYoongiနဲ့တိုင်ပင်ပြီး ကလေးဆိုးလေးလို
ထိုစိမ်းပြာရောင်လေးကို ပိုင်ရှင်အမှန်ဆီ
ပြန်သွားအောင်လုပ်ရမည်။
"စကားအနေနဲ့စတာလေးတောင်မရတော့ဘူးလား.."
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုမောင်ကလုံလုံခြုံခြုံ
ပွေ့ဖက်လိုက်ကာ ဆံပင်တွေကိုခပ်ဖွဖွထိတွေ့လာသည်။
"တစ်ခုခုဆိုမောင့်ကို ပြောပြနော်......
မင်းကိုမောင် သိပ်ချစ်တယ် ဆိုတာ သိတယ်မလား...
မောင့် ဘဝမှာ ဘယ်ဘက်ကလှည့်ကြည့်ကြည့်
ပိုင်ဆိုင်တာဆိုလို့ JeonJimin လေးပဲရှိတာ
လူတိုင်းက မောင့်ကိုစွန့်ပစ်သွားခဲ့ကြတာ
မင်းလည်းသိမှာပါ...."
"အဲ့တာတွေကိုမကြိုက်တာJeonJungkook တို့
တဂျီဂျီနဲ့.....အရင်ကပုံစံမျိုးကိုပဲ
ကြိုက်ပါတယ်....ဘာတဲ့ တစ်ခုခုဆိုပျော့စိနေတာပဲ..."
"ထိိန်းကျောင်းနေတာပါ....လွတ်သွားရင်
မီးလောင်ပြင်တွေ ဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့....."
အသဲထဲအေးခနဲ....။မောင် ထပ်ပြောရင်
ကြောက်စရာစကားတွေပဲထွက်လာတော့မှာ
သေချာတာမို့ ပြန်ပြေးမှဖြစ်တော့မည်။
"Company ပြန်သွားတော့မယ် အလုပ်တွေရှိသေးတယ်"
မောင့်စိတ်ကဘယ်လောက်ဒီဂရီအတိုင်းအတာအထိ
ပူပူလောင်လောင်နဲ့လောင်မြိုက်နေတယ်ဆို
တာခန့်မှန်းမရပေမယ့် နည်းနည်းလေး
ခြောက်လိုက်တာနဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဝိုင်းစက်ကာ
ချစ်စရာကောင်းစွာကြောက်ပြီးပြေးတော့မည့် ဒီလှလှလေးကိုချစ်ချင်လာရပြန်သည်။
ကျွန်တော် ဒီအလှဆုံးယောကျ်ားလေးကိုမယုံတာ
မဟုတ်ဘူးနော်....ကျွန်တော်လောကကိုမယုံတာ
ကျွန်ကံကြမ္မာကိုကြောက်တာ....။
TaeHyung က လို့ကြားမိလိုက်တာနဲ့စိတ်ဝိဥာဉ်
တွေထဲက လှိုက်မော ကြောက်မိနေလို့.....။
ရှင်းပြတာပါခင်ဗျားတို့က ကျွန်တော့်ဆို သိပ်
အထင်လွဲတတ်ကြလို့....။
စိတ်ရှုပ်စိတ်ညစ်တာက တစ်ကန့်....
ပိုင်ဆိုင်ရာလေးက နောက်ဆုံးပေါ်ကားအတွင်းခန်း
အပြင်အဆင်နဲ့ အလွန်လိုက်ဖက်နေတာကတစ်ကန့်...။
"မောင် ကားထဲနှစ်ယောက်ထဲ ဆယ်မိနစ်ထက်
ပိုနေမိသွားပြီ..မခွဲနိုင်တော့ဘူး
Company ပြန်မသွားနဲ့တော့....."
"လုပ်လာပြီ စိတ်ညစ်နေတယ်ဆို သွားပြန်အိပ်နေလေ
ကိုယ်အလုပ်တွေပုံထပ်နေတာပဲ....."
"မရဘူး...."
မောင်သည် မျက်နှာတစ်ခုလုံးကိုဆွဲကာနှုတ်ခမ်း
တွေကိုအကြမ်းပတမ်းနမ်းရှိုက်လာသည်။
ဒီယောကျ်ားက နမ်းတယ်ဆိုရုံလေးတောင်
သူဘယ်တော့မှ အကောင်းအတိုင်းကျန်တာ
မဟုတ် လက်တွေထဲပါသွားပြီဆိုတာနဲ့
ပြန်လမ်းဆိုတာမရှိခဲ့...။
ခုလည်းCompany ကိုပြန်မရောက်ဖို့က
သေချာနေပါပြီ....။
"ကားပေါ်မှာ.....ထိန်းစမ်းပါအုန်း...ပြောတော့လည်း
ညစ်တယ် ညစ်တယ်နဲ့ ဒါမျိုးကျအကောင်းကြီး
ပြန်ပြန်ဖြစ်....."
"ကိုယ့်ယောကျ်ား ကိုယ်ဘယ်မှာချစ်ချစ်ပေါ့
မောင့်ကို စားချင်တယ်ဆို ခုစားတော့ ရပီ..."
"မောင်....အဲ့တာ စ တာ....."
မောင်သည် သူ့ဝတ်ထားသော Shirtအကျီ
ကြယ်သီးတွေကို အကုန်မဟုတ်တောင်
ကုန်လုနီးနီးဖြုတ်နေပြီး...မှီချလိုက်ကာ
ဆိုင်သူလေးကို ခေါင်းဆတ်ပြကာခေါ်သည်။
"လာနမ်း....တကိုယ်လုံးကို မောင်အဆင်ပြေသွားရင်
လွှတ်ပေးမယ်...."
"မောင် အဆင်ပြေသွားလည်း....
မင်း အဆင်ပြေအောင် မောင် ထပ်ကူညီပေးမယ်
ဆိုပြီး သံသရာလာလည်မှာပဲ...."
"MD ParkကPro...ပဲ....."
"မောင်....နော်..."
"ဒါဆို အချစ်က မောင့်...တကိုယ်လုံးကို
နမ်းရမယ့်အခွင့်အရေးကို လွှတ်ပစ်မယ်ပေါ့...."
"နေ့တိုင်းလိုချင်တာ....."
မောင်သည် ခေါင်းလေးမော့ကာအော်ရီတော့သည်။
ကကြိုးစုံစုံပဲတကိုယ်လုံးကိုနမ်းပြသွားတာ။
ထိလိုကိတိုင်း ထိလိုက်တိုင်း..နိဗ္ဗာန်ပဲ....။
နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေက ရောက်ချင်သောနေရာ
တိုင်းအကုန်ရောက်သည်။
မောင်သည် စီးကရက်မီးညှိကာ တစ်ချက်ဖွာ
တော့ ဆိုင်သူလေးက မောင့်လည်တိုင်တွေကို
ဆွဲစုပ်သွားသည်။
မောင်သည် ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ကာ ဆိုင်သူလေး
၏နှုတ်ခမ်းဖျားလေးထဲ စီးကရက်ကိုတေ့
ပေးတော့ တစ်ချက်ရှိုက်ကာ မောင့်နှုတ်ခမ်း
တွေထဲကို အငွေ့တွေကိုလာလွှတ်သည်။
စီးကရက် ဆိုတာ ဒီလိုသောက်မှအဓိပ္ပာယ်ရှိတာမျိုးလေ။
အငွေ့တွေကြောင့်ချောင်းဆိုးဖို့ပင်မေ့သည့်
မောင်သည် ရင်ခွင်ထဲက အချစ်ကို တစ်ရှိုက်ပေးလိုက်
ကိုယ်တစ်ရှိုက်ယူလိုက်နှင့်...ဒီတစ်ခါစီးကရက်
သောက်ရတာအရသာအရှိဆုံးဖြစ်နေသည်၊
"သောက်တတ်သွားပြီပဲ.....သေသေချာချာ..."
"ယောကျ်ားပဲ...အကုန်လုပ်နိုင်တယ်
မကောင်းမှန်းသိလို့ ဆင်ခြင်ခဲ့ရုံ...."
"မောင် တခြား ဟာတွေပါ သင်ပေးမယ်လေ...
မောင် တို့ ဂိုဏ်းထဲဝင်လိုက်ပါလား
ဒါဆို စိတ်မချတွေဖြစ်ဖို့လည်းမလိုတော့ဘူး..."
"ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်ရဲ့ ယောကျ်ားပဲဟာ
ဝင်ဖို့မလိုပါဘူး အော်တို ပါပြီးသား...."
"မင်းသာ လူမိုက်လေး လုပ်ရင်တော့
မောင်တော့ သွက်သွက်ခါအောင်ရူးသေမှာပဲ.....
မောင့်စီးကရက်လေးရေ..."
"ဆိုးပစ်လိုက်ရမလား....."
"ခု တော့..မောင် ဆိုး ချင်နေတယ် ...အချစ်ရယ်.."
"မောင် မဆိုးချင်တဲ့ အချိန်ရှိလို့လား....."
အာရုံလေးပြောင်းကာ မောင် တောင်တောင်ရီရီ
တွေလျှောက်မတွေးဖို့ကအဓိက..။
ဒီကိစ္စကို မောင်မသိခင် ဖုံးဖုံးဖိဖိဖြေရှင်းလိုက်ရင်
လည်းအဆင်ပြေတာမို့ လက်ရှိမောင်စိတ်ချမ်းသာ
ဖို့ကအရေးကြီးဆုံးဖြစ်နေသည်။
တစ်ချက်ကလေးမှ...မြူမှုန်တစ်မှုန်စာမှ
မမှားခဲ့လည်း.....အလွန်အကျွံချစ်တော့လေ
အတွေးလွန်ပြီးကြောက်တာ မောင်တစ်ယောက်ထဲ
လို့ထင်ခဲ့တာ JeonJiminက အဆပေါင်းများစွာ
ပိုသာနေခဲ့မှန်းဘယ်သူမှသတိမထားမိခဲ့.....။
ကားထဲ ကွာကျလာတဲ့ Shirtအကျီ နှစ်ထည်နဲ့
အတော်အတန်ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သော
မောင်ပေးတဲ့ နာကျင်မှုတွေ သာယာမှုတွေက
ဘယ်နေရာရောက်ရောက် မျောနိုင်လွင့်နိုင်တုန်း....။
မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးအုပ်မိုးကျလာတဲ့အခါ
မီးတောင်လေးက အရည်လဲ့နေသော
မျက်လုံးလေးတွေနဲ့အသနားခံသလိုကြည့်လာသည်။
မောင့်လက်တွေက ဆိုင်သူလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်
တစ်လျှောက်လုံးအနှံ့အပြားခရီးဆက်နေလျှက်။
"ကားပါကင်ကြီးမှာနော်.....ဖြေးဖြေး....."
"အိမ်အရင်ပြန်ကြမလား....ရပ်လိုက်မယ်လေနော်..."
တက်တူးအပြည့်နဲ့လက်တွေက ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့
သော့ချက်တွေကို တစ်ခုချင်း ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်
ဖွင့်ဟပြီးမှ မောင်က နှိပ်စက်ပြီ....။
လူထက် မောင့်အထိအတွေ့မှာ စညွှတ်ရသူမို့
မောင် ထိရင် ကို လွင့်နေပြီ...။
မောင်သည် ညစ်ပတ်တတ်သော သိပ်ချစ်စရာလေး။
"ဖြေးဖြေးလို့ပဲ ပြောတာပါ......ရပ်...လို့ မပြော....."
ဒုက္ခရောက်မယ်ဆိုတာ သိလည်း....ဒုက္ခသည်
လှတော့ MD Parkဟာ မကြာသော မိနစ်ပိုင်း
အတွင်းမှာပဲ မောင့်လက်တွေကြားကျိုးကြေသွားပြီ.....။
ချွေးစတွေ...အသံသေးသေးလေးတွေနဲ့...
မှန်အမဲတွေအပြည့်နဲ့ကားလှလှလေးထဲ
တိတ်တိတ်ကလေးပေါ့....။
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့...ပထမဆုံးလည်းမဟုတ်ဘဲ
အမြဲ ငို ရတာလဲ....JeonJiminရယ်...."
"ငိုတာ ငိုတာက စိတ်ပျက်စရာကောင်းသွားလို့လား"
ဖရိုဖရဲလေးနဲ့နှိပ်စက်လေသမျှအံကြိတ်နေရတဲ့
ကြားထဲ မောင်ကငိုတာလေးကိုတောင် ငြိုငြင်
သလိုဖြစ်တဲ့အခါ မီးတောင်လေးက
လှုပ်ရှားမှုတွေကြားက အက်ကွဲသောအသံလေးနဲ့
ပြန်မေးလာသည်။
"ငိုရင် ပို လှပြီး ပိုမထိန်းနိုင်လို့....."
မျက်ရည်တွေကြားကရှက်သွားခဲ့ပြန်သည်။
မောင်က မျက်ရည်တွေကို ကြင်ကြင်နာနာ
သုတ်ပေးကာ နူးနူးညံ့ညံ့ ခရီးလေးဖြစ်အောင်
ဖန်တီးသည်။
ထို့နောက်Company မပြန်နိုင်တော့သော
MD လေးကို မောင်က အိမ်ပြန်ခေါ်လာကာ
အိပ်ခန်းထဲကို ချီခေါ်သွားသည်။
အိမ်ကလူတွေလည်း သိပ်အဆန်းကြီးရယ်
လို့မဟုတ်တော့...။မောင်ကတစ်ခါတစ်လေဆိုင်သူလေးကိုCompany ကပြန်ကြိုလာတိုင်းအိမ်ထဲကို
ချီခေါ်လာတတ်သည်။
ရိုးအီနေပါပြီ..။
.............။
"မင်း ကို အများကြီး ဒယ်ဒီတို့အလိုလိုက်ခဲ့တာ
သားလေး တစ်ယောက်ပဲမွေးထားတာကို
မင်းငါတို့နဲ့မနေချင်ပါဘူးဆိုလို့ တစ်အိုးတစ်အိမ်ထား
ပေးတယ်....ခုမင်းဖြစ်ချင်တိုင်းတွေဖြစ်နေတာ
ကောင်းသလား KimSeokJin
ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီး ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး
ချစ်ကြိုက်နေတာက.....ငါမပြောလိုက်ချင်ဘူး...."
Dr.Seokjin သည် ဖုန်းကိုအပေါ်အောက်ဆွဲရင်း
ခြေထောက်ကိုချိတ်ထားလျှက် တစ်ခွန်းမှခံမပြော
ဘဲနားထောင်နေသည်။
"ကျွန်တော် ဟေယောင်းကို လုံးဝလက်မထပ်နိုင်
သလို ဒယ်ဒီတို့ အိမ်မှာလည်းပြန်နေမှာမဟုတ်ဘူး
ကျွန်တော့်ချစ်သူရှေ့ ဟေယောင်းကို မာမီ
ဘာလို့ခေါ်လာလည်း မစဉ်းစားတတ်ပေမယ့်
Namjoon စိတ်ခုရင် ကျွန်တော့်ကို အိမ်ထောင်စု
စာရင်းထဲကထုတ်လိုက်တော့..."
"SeokJin နင်ဘယ်အချိန်မှလိမ္မာလာမှာလဲ...."
"မိဘ ပြောတဲ့အတိုင်းလိုက်မလုပ်နိုင်တာနဲ့
မလိမ္မာတဲ့သားတစ်ယောက်ဖြစ်သွားရောလား
စာကျက်ဆိုလို့ကျက်ပေးခဲ့တယ် ဆရာဝန်ဖြစ်မှ
ဂုဏ်တက်မယ်ဆိုလို့ ဝါသနာမပါလည်းဖြတ်သန်းပေးခဲ့
တယ် မကြိုက်ပါဘူးဆိုတဲ့ မိန်းကလေးကို
ဒယ်ဒီတို့မာမီတို့ကြိုက်တာနဲ့ အတင်းစေ့စပ်တယ်
ကျွန်တော့် ဘဝ ဆိုတာလည်းရှိသေးတယ်....
ဘာလောဘမှ မရှိခဲ့ဖူးလို့ Namjoon က
ကျွန်တော့်ပထမဆုံးသော လောဘဖို့ မစွန့်လွှတ်ဘူး..."
"ဟိုဘက်က မိန်းကလေး ဆရာဝန်မ
အသိုင်းအဝိုင်းအကြီးကြီး...."
"ကျွန်တော် တောင်းဆိုခဲ့လို့လား လိုချင်ပါတယ်လို့
မာမီတို့ အတ္တကြီးကြီး ချူပ်နှောင်စီစဉ်ခဲ့တာလေ..."
"နင်ဘယ်လိုတောင် မိဘကို ပြန်ပြောနိုင်နေတာလဲ..."
"အရင်ကရော မပြောလို့လား...
ကျွန်တော်တို့ ခံယူချက်တွေ ပုံသဏ္ဍာန်တွေ
မတူကြလို့ မငြိရအောင် သပ်သပ်လေးနေပေးတယ်လေ
မာမီတို့ပဲ လာလာငြိနေတာ..."
"ဟဲ့ မိသားစုလေ....မတော်စပ်ချင်လို့ရမလား..."
"ဒါဆို ကျွန်တော့်ခံစားချက် ကျွန်တော့်ဘက်ကို
ကြည့်လေ နှစ်ဖက်မျှတွေးမှပေါ့ တစ်သက်လုံး
ငါတို့က မိဘ ဆိုပြီး အတ္တကြီးကြီး
ပုံသွင်းချင်လို့မှမရတာ....ဒယ်ဒီတို့စိတ်ကြိုက်
ဖြစ်ပေးရအောင်လည်းစက်ရုံကအရုပ်မဟုတ်ဘူး..."
"ကောင်းစေချင်လို့ဟဲ့....."
"ကျွန်တော် မမှန်တာ ဘာတစ်ခုမှမလုပ်နေတဲ့အတွက်
ကောင်းပြီးသား...."
"KimSeokJin!!!!!"
Kimအိမ်တော်ကြီးကသိပ်ချမ်းသာကြွယ်ဝပြီး
သိပ်လှပပေမယ့် ကျွန်တော် အတ္တစက်ကွင်း
တွေထဲက သားမိုက်ဘွဲ့ခံယူပြီး ထိုစကားတွေကိုညနက်နက်တွင်အပြတ်ပြောကာခပ်အေးအေးပင်
ထွက်လာခဲ့သည်။
တစ်သက်လုံးလိမ္မာပေးခဲ့ပြီးလည်းအတောမသတ်နိုင်
တဲ့မိဘတွေကို စိတ်ဆိုးတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့််
ဘဝမှာ ရမှ ဖြစ်မဲ့အရာလေးက KimNamJoonမို့
ကျွန်တော် အခါတစ်ရာ မလိမ္မာပစ်လိုက်တော့မည်။
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်ထည့်ကာ...ဆေးခန်းသော့လေး
မှတ်မှတ်ရရယူလျှက် ဆေးကုခနဲ့စုဝယ်ထားသော
Modelခပ်ဟောင်းဟောင်းကားလေးကိုစက်နှိုးလိုက်
ပြီး စာအုပ်ဆိုင်လေးဆီသို့ ထိုနေ့ညမှစကာ
ဘဝတစ်ခုလုံးပုံအပ်ပစ်ရန် ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
KimNamJoon ကိုများ..လက်လွှတ်ရအုန်းမယ်တဲ့
KimNamjoonက လက်လွှတ်ချင်လာရင်တောင်
KimSeokJin က မရုန်းနိုင်အောင် ဖက်ထား
လိုက်အုန်းမှာ......။
ပါးချိုင့်လေးက KimSeokJin ရဲ့အသက်🤍။
နိဒါန္းက အမုန္းစာရင္းနဲ႔စခဲ့လည္း....
နိဂုံးကေတာ့...ေမာင္ႏွုတ္ခမ္းေတြကို
မက္မက္ေမာေမာ နမ္းရင္း ခ်ဴပ္ရမယ္.....။
ေမာင္က ဘုရင္.....
ေမာင္က အသက္.....
ေမာင့္ မ်က္လုံးဝိုင္းေတြက ဘဝတစ္ခုလုံးရဲ့
အစနဲ႔ အဆုံးပဲ......
ကာလလြန္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ
ParkJimin သ္ိပ္မာယာမ်ားသတဲ့.....။
ေမာင့္ကို ခ်စ္လို႔ မ်ားခဲ့တဲ့ မာယာေတြအတြက္
ParkJimin မွာ ေနာင္တ ဆိုတာ ျမဴမွုန္တစ္မွုန္ေတာင္မရွိ။
မလိုသူေတြက...ထပ္ေဝဖန္ေလတယ္
ParkJimin သိပ္ ဥာဏ္မ်ားလြန္းသတဲ့....။
ေမာင့္ကို လိုခ်င္လို႔ မ်ားခဲ့တဲ့ ဥာဏ္ေရာင္စုံေတြအတြက္
ParkJimin မွာ ေျပာစရာလည္းမရွိပါဘူး.....။
ဒီေယာက္်ားက တစ္ဆ ခ်စ္ျပရင္....
အဆေပါင္းေထာင္ခ်ီ ျပန္ပုံေအာခ်စ္ၿပီး
ေမာင့္ တက္တူးေတြကို ခပ္ဖြဖြနမ္း
ညတိုင္းအိမ္မက္ေတြကိုလွ ပစ္လိုက္မယ္.....။
ေမာင္က JeonJimin လို႔ေခၚရင္....
ကမၻာကိုပိုင္သလိုပဲ....။
ေမာင့္ အပိုင္ Jeonျဖစ္ရတာ....
ဘဝရဲ့ လာေသာေကာင္းျခင္းေတြ.....။
ParkJimin ဆုေတာင္းေတြၾကမ္းလြန္းပါတယ္....
ခ်စ္လို႔ ၾကမ္းခဲ့ျခင္းမွာ....အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးစရာမရွိ
ထပ္ ဆုေတာင္းတယ္....
သံသရာတစ္ေလၽွာက္လုံး ေမာင္က ကိုယ့္အပိုင္.......။
ေမာင့္မီးေတာင္ေလးပဲျဖစ္ရျဖစ္ရ
ေမာင့္စီးကရက္ေလးပဲျဖစ္ရျဖစ္ရ
ေမာင့္အလွေလးပဲျဖစ္ရျဖစ္ရ
ေမာင့္ အတြက္ဆို..ကိုယ္ကေမာင့္စိတ္ႀကိဳက္ပုံသြင္းၿပီးသား....။
ေမာင့္ေၾကာင့္ပဲအားနည္းမယ္
ေမာင့္ေၾကာင့္ပဲ သန္မာမယ္...
အားနည္းခ်က္ကေမာင္...အားသာခ်က္ကလည္းေမာင္ပဲ။
ေမာင့္ ရင္ဘက္ အက်ယ္ႀကီးကိုနမ္းမယ္
ေမာင့္ လက္ဖဝါး ေတြကို နမ္းမယ္
ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္းပါးေလးေတြကိုနမ္းမယ္
ေမာင့္ ႏွလုံးသားကို လည္းနမ္းမယ္...
ေမာင္ ျပဳံးျပရင္....ခပ္သိမ္းအကုန္ေပးပစ္မယ္....
ကိုယ့္ကို ေမာင္ပိုင္တယ္.......။
အခ်စ္ေရ..လို႔ေခၚ ရွက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မယ္
ကိုယ့္မ်က္ႏွာေလးရဲ သိပ္အသဲယားတတ္တဲ့
ေမာင့္ ဘာသာကို ေက်ညက္ေနၿပီ....။
ငယ္ရြယ္တဲ့လူဆိုးေလးေမာင္ ေျခရွုပ္ခ်င္လာရင္
ခပ္စိုက္စိုက္ေလးၾကည့္ေပးလိုက္မယ္
လိုအပ္ရင္ အခန္းမီးပိတ္...အသံေပ်ာက္လိုက္မယ္...
ေမာင္ မလြင့္ေမ်ာနိုင္စရာ ဘာအေၾကာင္းရွိမလဲ....။
ေမာင့္ခႏၶာနဲ႔ေမာင့္အေသြးအသားေမာင့္ဆႏၵတရား
အားလုံးက JeonJiminအာဏာစက္ေအာက္မွာ.....။
ဝိဥာဥ္ဘက္နဲ႔.....ေရစက္လွလွေတြပါ....
ဆုေတာင္းနဲ႔က်ိန္စာ အားၿပိဳင္တဲ့ပြဲ
ေမာင္က နိုင္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလည္း.....
ဘုရင္ေလးေက်နပ္ေအာင္ ရွုံးေပးမိအုန္းမွာ.....
သတိမထားမိလို႔ပါ...ဒီParkJimin ကပိုခ်စ္တတ္ခဲ့တာ
စီးကရက္မီးရာေတြ...ရိုက္ခ်က္ျပင္းျပင္းေတြ
သိကၡာကိုခ်နင္း မာနကို ေမာင့္မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ခဲ့လည္း
ေမာင္ နမ္းလိုက္ရင္....ခြင့္လႊတ္ခဲ့ၿပီသား.....
အခ်စ္ႀကီးလို႔...အမ်က္ႀကီးသလားေမး....
ေမာင့္ဆို....အမ်က္မထြက္တတ္ခဲ့တာ.သိပ္ရီစရာ....။
ေမာင့္ ျဖစ္တည္မွုဆိုတာနဲ႔....
ေႁမြေဟာက္အေန ေရေႁမြဘဝလည္းအေရာက္ခံသလို
ခ်စ္စရာJiminက ေၾကာက္စရာJimin
အသြင္လည္း ကူးနိုင္တယ္.....။
ေမာင့္ကိုခ်စ္လို႔ရခဲ့တဲ့ အခ်စ္လြန္သင္ခန္းစာေတြေပါ့....။
ေမာင္က ကိုယ့္ေျခဖဝါးေလးေတြကိုအသဲယားတယ္ဆို
ကိုယ္ကအသဲယားျပေနတဲ့ ေမာင့္ရဲ့အရာအားလုံး
ကို အထူးတလည္ ထပ္အသဲယားျပန္တယ္
ေမာင္ ခ်စ္တာထက္ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္....
ေမာင္ ႐ူးတာထက္ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္.....
ေသမတတ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူကေမာင္တစ္ေယာက္ထဲေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး......။
ေႏြဦးမွာ...အရက္ကေလးမူးၿပီး....
သံသရာအဆုံးအထိ သိပ္ျမတ္နိုးရတဲ့ ေမာင့္ကို
ထမ္းပိုးသယ္ရင္း ေျပးပစ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ့...။
Jeon Jimin....တို႔ေမာင္နဲ႔သာဆို.....
အစမဲ့ အဆုံးမဲ့....ဘဝသံသရာအလည္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပါပဲ........။
ကၽြတ္တန္းဝင္ရဖို႔ကံစီမံလာရင္ေတာင္.....
ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္းေအာက္ကမဲ့ေလးကိုေမာ့နမ္းရင္း
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္
သံသရာ ဆက္ရွည္ပစ္လိုက္မယ္.........။
ေမာင္ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ..သိပ္ဆိုးသိပ္လွခဲ့ပါတယ္....။
................................................................................။
အပိုင္း(၃၄)
"ေမာင္...ကိုယ္ သြားေတာ့မယ္....Airconေလၽွာ့
ေပးခဲ့မယ္ေနာ္....အက်ီဝတ္အိပ္တတ္တဲ့
အက်င့္ကိုလည္းလုပ္ပါအုန္း.....
ညေနေစာင္း အထိ တေနကုန္ မအိပ္ေနနဲ႔ေနာ္
ထမင္း ထစားအုန္း....ေမာင္...ေျပာတာၾကားလား"
အသက္၂၀ေက်ာ္လူငယ္ေတြကေန႔နဲ႔ညသိပ္မွား
ၾကတာပဲ...။ေမာင္သည္လည္း ထိုအပိုင္းအျခား
ေလးမို႔ ညဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မအိပ္Game ေဆာ့တာ
Social သုံးတာ တခါတေလက် စီးကရက္ထိုင္ဖြာ
ေနျခင္းေတြနဲ႔ မအိပ္နိုင္...။ေခ်ာ့လိုက္ေျခာက္လိုက္
တစ္ခါတစ္ေလက်လည္း ေမာၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြား
ေအးေရာ အလိုေတြလိုက္ေပးရနဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းရသည္။
"စီးကရက္ ေတြကုန္ရင္ ဗူးခြံကိုလႊင့္ပစ္ေလ
ေနရာတကာလိုက္တင္ထားေတာ့
အခန္းကပြ ေတာ့တာေပါ့.....
စီးကရက္ေတြလည္းေလၽွာ့ပါဆိုတာဘယ္လိုမွေျပာမရဘူး"
"JeonJimin...ေမာင္ နားအရမ္းပူေနၿပီ..."
"ေမာင့္ကို ခ်စ္စကားႀကိဳက္စကားေျပာ
ေနတာမွမဟုတ္တာ...ဆုံးမေနတာေလ...
ေန႔နဲ႔ညနဲ႔ဒီလိုသာမွားေနရင္ ၾကာရင္က်န္းမာေရး
ေတြထိကုန္မွာေပါ့...."
ေခါင္းအုံးကို နားႏွစ္ဖက္ဆီကိုဖိပိတ္ကာ
ရိုင္းျပေတာ့ MD Parkက နာရီပတ္ရင္းျပဳံးသည္။
"တကယ္သြားေတာ့မယ္ဆို နမ္းသြားအုန္းေနာ္...."
"အသံေတာင္မၾကားခ်င္လို႔နားပိတ္ထားတဲ့သူ
ကို ကိုယ္က ဘာလ္ို႔နမ္းရမလဲ..."
"မင္းပြါးတာႀကီးက အလြန္အကၽြံေလကြာ...."
"စိုးရိမ္လို႔ေလ....ဒုကၡေကာင္ေလးရယ္...."
အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးေရေမႊးအနည္းစြတ္ၿပီးေနာက္
ေစာင္ပုံထဲက ေမာင့္မ်က္ႏွာ ေခ်ာေခ်ာအား
ရွာေဖြလိုက္ကာ Company သြားခါးနီးတိုင္း
နမ္းေနက် ပါးတစ္ဖက္ကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္ေတာ့
ေမာင္ က ျပဳံးသည္။
"ညေန ေမာင္ လာႀကိဳမယ္...."
"ေက်းဇူးပဲ...."
"ေရေမႊးက မ်ားလိုက္တာ....ေမာင္မႀကိဳက္ဘူး
အနံ႔က ခ်ိဳအီလြန္းတယ္.."
"ဆြတ္ၿပီးၿပီေလ...ေမာင္ကလည္း....."
"ေနာက္ေန႔ ဆင္ျခင္....."
"အင္း....ေနာက္ေန႔ေမာင္ႀကိဳက္တဲ့အနံ႔ေရြးေပးေလ.."
"ေမာင့္ အႀကိဳက္ဆုံး အနံ႔ကေတာ့
ဘာအကူအညီမွမပါတဲ့ ေမာင့္အလွေလးရဲ့
ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးပဲ....."
"မေန႔က သိန္းႏွစ္ရာ လႊဲေပးထားပီးပီေနာ္....
လူအျမင္တင့္တယ္ေအာင္လည္းသုံး
ပိုက္ဆံေတြက မိုးေပၚကက်လာတာမဟုတ္ဘူး"
"မိုးေပၚကမက်ေပမယ့္ MD ခ်စ္စရာေလးက
ေယာက်္ားကိုတအားခ်စ္ေတာ့
ႏွလုံးသားထဲကေန ေအာ္တို ပိုက္ဆံမိုးေတြရြာၿပီးသားပဲ
ဟုတ္တယ္မလား....မိုးေပၚကက်တာမွေကာက္ရအုန္းမယ္
မင္း ေပးတာက် တန္းသုံး႐ုံ...."
"ေမာင္က ခ်ဴပ္တယ္ေနာ္....."
"မင္း မႀကိဳက္လို႔လား...."
"ေမာင္......"
ပိုက္ဆံရွာရတဲ့အလုပ္ကဝါသနာလိုအရြယ္ေရာက္ထဲက
အေလာတႀကီး ရွာခဲ့ေပမယ့္ ခုလက္ရွိေတာ့
ဒီလူဆိုးကိုရွာသမၽွအကုန္ေပးအပ္ရျခင္းကဝါသနာ
ျဖစ္လာသည္။
ေမာင့္...ကိုအလုပ္လုပ္ဖို႔မတိုက္တြန္းေတာ့ဘူးလား
လို႔ေယာကၡထီးက အာ႐ုံေတြလာေႏွာက္တိုင္း
ေမာင့္ က ခ်စ္ဖို႔ ခိုင္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးဟု ျပန္ေျဖေတာ့
ေယာကၡထီးက အေဖ့ကိုလွမ္းတိုင္သည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘ၏ အပယ္ခံဘဝကို
ေရာက္ကာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ထင္တိုင္းက်ဲလၽွက္
MD Park ကပိုပို အင္အားႀကီးလာေအာင္
ေနာက္ကသုံးမဲ့သူအတြက္ အလၽွင္မွီေအာင္
လုပ္ငန္းေတြကို ေခါင္းေကာင္းေကာင္းျဖင့္ဆက္တိုးခ်ဲ့
သည္။
ေမာင္သည္ နမ္းလို႔လည္းၿပီးၿပီ....။သူလည္း
သြားေတာ့မွာျဖစ္လို႔ ေစာင္ေသခ်ာျပန္ျခဳံကာ
ျပန္အိပ္ဖို႔မ်က္လုံးေတြမွိတ္သြားခဲ့ၿပီ။
အခန္းထဲကထြက္မည့္ဆဲဆဲက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္MsgNotiသံေၾကာင့္ Jimin စားပြဲေပၚက
ဖုန္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ယူလိုက္ကာၾကည့္လိုက္ပုံသည္
အေလာတႀကီး....။
တစ္ဖက္မွာေမာင္နဲ႔အေျခအေနေလးက
ေလေျပေလညႇင္းေလးေတြတိုက္ခတ္လၽွက္
ပုံမွန္ဘဝေန႔ရက္ေလးေတြကိုျဖတ္သန္းေနရတယ္
ဆိုေသာ္လည္း MD Parkမွာ ဒုတိယေျမာက္ေသာ
ဒုကၡေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္းရွိလာသည္။
KimTaeHyung သည္ ႐ုံးခန္းထဲလာ နမ္းသြားၿပီး
လိုခ်င္ပါတယ္ဟု အေၾကာက္အလန့္တစ္စက္မွမရွိ
ရမ္းကားၿပီးတဲ့ေနာက္ အေႏွာက္အယွက္မမည္ေသာ
အေႏွာက္အယွက္ေလးေတြနဲ႔ ရင္တုန္ေအာင္
ေန႔တိုင္းႏွိပ္စက္သည္။
အျမဲတမ္းႀကီးမဟုတ္ေသာ္ျငား တစ္ခါတစ္ရံ
ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ စာမပါေသာ
အသဲပုံေတြႀကီးပဲ msgအရွည္ႀကီးေတြကို
ပို႔သည္။ေမာင္ မေတြ႕ခင္ အျမန္ဆုံးဖ်က္ကာ
Phone No ကို Blockေတာ့ ေနာက္တစ္လုံးျဖင့္
ေျပာင္တိေျပာင္စပ္ Sticker ေပါင္းစုံပို႔ျပန္သည္။
KimTaeHyung သူ႔အေပၚထားပါေသာ
စိတ္ခံစားခ်က္ကိုျဖင့္ ခုထိတိုင္လက္မခံနိုင္။
တစ္ခ်ိန္လုံးေမာင္နဲ႔စိတ္မခ်၍ ဘီလူးဇာတ္ခင္းလိုက္
မင္းသားဇာတ္ေျပာင္းလိုက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ
ေယာက္ယက္ခတ္ၿပီးမွ ဒီအ႐ုပ္လိုေကာင္ေလးက
အဓိပၸာယ္မရွိ ကိုယ့္ကိုလိုခ်င္လိုတဲ့ေလ....။
အရြယ္ကေလးပဲငယ္လို႔ မိုက္႐ူးရဲဆန္သလား
သူဟာ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပါ။
ဒါမွမဟုတ္ စေတြ႕ထဲက မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့ၾကတာမို႔
သက္သက္မဲ့ အေႏွာက္အယွက္ေပးခ်င္ေနတာမ်ိဳးလား
သို႔ေသာ္ ဒီအ႐ုပ္လိုေကာင္ေလး လုပ္ခဲ့တဲ့ျပစ္မွုေတြက
ေတာ္႐ုံတန္႐ုံစိတ္ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ေတာ့
မျဖစ္နိုင္ျပန္.....။
ဒါဆို သူ႔ကို တကယ္ႀကီး ႀကိဳက္ေနတာလားလို႔
ေတြးမိေတာ့လည္း TaeHyung နဲ႔သူထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆုံမွု
ေတြက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရသည္။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သြားရ
ေလာက္သည့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးလည္းမဟုတ္
ထမသတ္႐ုံတမယ္ အားၿပိဳင္မွုေတြနဲ႔ဟာ.....။
ဒီလိုေတြေႏွာက္ယွက္ေနလို႔ ေမာင္ေရTaeHyung က
ေတာ့ ဒီလ္ိုပါဟု...ေျပာဖို႔အေရးကလည္း
KimTaeHyungကမူးလ္ို႔အိပ္မိခဲ့တာကိုပါးစပ္ဖ်ားကမခ်။
ကားထဲ Coffee Dateခဲ့ေသးတယ္ေတြဘာေတြ
ေပါက္ပန္းေလးဆယ္ ညစ္တိညစ္ပတ္ေလးက
ခ်ဴပ္ထားေသးသည္။
ကိုယ္ကေမာင့္ကိုေျပာလို႔ သူက ေမာင့္ကို
တစိတ္ တစ္အိတ္လုပ္ျပန္ေျပာလိုက္ရင္...
ကံအေၾကာင္းမလွျဖစ္မွာက ကိုယ္ပဲ....။
ေမာင္ သိရင္....ရွင္းျပဖို႔မေျပာနဲ႔...စကားေျပာခ်ိန္
ပင္ရလိုက္မွာမဟုတ္....။၁၀၀ရာခိုင္ႏွုန္း
သူဟာ မွန္ကန္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေမာင့္စိတ္နဲ႔က
မျဖစ္...။
MD Parkရယ္....ေသခ်ာေျပာျပလိုက္တာမဟုတ္ဘူး
ညံ့ဖ်င္းလိုက္တာဆိုရင္လည္း.....
ခ်စ္မိတဲ့အခါ ခ်စ္သူ
စိတ္ဆိုးသြားမွာ ေၾကာက္တယ္...
အထင္လြဲသြားမွာစိုးတယ္
တစ္ဘဝမက တဲ့ ေစာင့္ဆိုင္းမွုေတြနဲ႔.....
ဒီအခ်စ္ကေလး တစ္ခုကို သူဘယ္လိုတည္ေဆာက္ခဲ့ရလဲ
သူကိုယ္တိုင္ပဲသိခဲ့ေတာ့ တစ္ခုခုမ်ားလြဲရင္
ေမာင္ ထပ္မုန္းမွာ သိပ္ေၾကာက္ခဲ့သည္။
စခ်စ္ခဲ့ရတာလည္း ကိုယ္....ဆက္ၿပီးေမာင့္ထက္ေမာင့္ကို
ပို၍ခ်စ္ရသူမို႔ ဒီလိုပဲေခါင္းေလးသုံးေျဖရွင္းလိုက္ရင္
မသိမသာဘဲၿပီးဆုံးသြားလိမ့္မည္ဟုထင္ခဲ့သည္။
TaeHyung အေနနဲ႔လည္း စိတ္ကစားတာမ်ိဳး
စမ္းသပ္ခ်င္တာမ်ိဳးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနနိုင္မွာပဲဟု
MD Parkက စဥ္းစားခဲ့သည္။
ဒီစဥ္းစားမွုသည္MD Parkဘဝမွာအနည္းငယ္ေလး Timingလြဲသြားခဲ့ပုံပါရသည္။
သခင္က ေယာင္း ခ်စ္ျခင္းေတြအေပၚ နည္းနည္းေလး
မဟုတ္ အမ်ားႀကီးကို ေလၽွာ့ပါးတြက္ခဲ့တာ...။
အလန့္လန့္အဖ်န့္ဖ်န့္ဖုန္းေကာက္ကိုင္ကာ
အေလာတႀကီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ Company
ကReportတစ္ခုျဖစ္ေနတာမို႔ MD က
စိတ္ေအးသြားကာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟူေသာ
မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သက္ျပင္းခ်သည္။
"Msg ဝင္တာ ဘာကိစၥလန့္ေနတာလဲ JeonJimin"
ေမာင့္ မ်က္လုံးေတြ ပြင့္ရက္သား...။
ဘယ္အခ်ိန္ထဲက သူရဲ့ လန့္ဖ်န့္သြားသည့္ပုံစံကို
ၾကည့္ေနသလဲမသိ...။ျပန္အိပ္သြားၿပီထင္၍
သတိလက္လြတ္ျဖစ္လိုက္တာ....။
"ဘယ္မွာလန့္လို႔လဲ....Company က
Report ေတြ အေရးႀကီးတာမ်ားလားလို႔
ေလာသြားတာ....."
ေမာင္က စိုက္ၾကည့္လာသည္။
တေလာကလုံးကို အေပၚစီးက အနိုင္ပိုင္း
ParkJimin တို႔လႊမ္းမိုးၾကည့္နိုင္တယ္ဆိုေသာ္ျငား
ေမာင္ တကယ္ ၾကည့္လာရင္ သူရွုံးသြားတတ္သည္။
ေနာက္တစ္ခုကေၾကာက္သည္။
"စိုက္မၾကည့္နဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး......"
မ်က္လုံးမွိတ္ကာ ေစာင္ထဲတိုးဝင္သြားၿပီး
ဘာမွေတာ့မေျပာ...တကယ္ျပန္အိပ္ေတာ့မည့္ပုံစံ။
ယူစရာရွိတာယူကာ Company သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
ေယာက်္ားကိုေၾကာက္ရတာမ်ိဳးေတာ့
မဟုတ္ေပမယ့္ ေယာက်္ားအထင္လြဲၿပီး
စိတ္ထိခိုက္သြားမွာကိုေတာ့သိပ္စိုးရိမ္တတ္တာေၾကာင့္
MD Parkမွာ အျမဲရင္တဖိုဖို....။
Rom နဲ႔ျပႆနာတက္ၿပီးထဲက ေမာင္စိတ္ထဲ
ရွုပ္ေနကာ အိမ္မွာပဲေနျဖစ္သည္။
အရင္လို ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္မွုမ်ိဳးမခံစားရဘဲ
စိတ္ေတြေလးေနသလို...သူငုတ္တုတ္ႀကီးရွိရက္နဲ႔Jimin ကိုတစ္စုံတစ္ေယာက္ကလိုခ်င္တက္မက္ေနတယ္ဆိုေသာ ျဖစ္ရပ္သည္ေမာင့္ အေနနဲ႔ တုန္လွုပ္တာထက္ကို
လြန္ကာ ဘယ္လိုမ်ိဳးခံစားရမွန္းကိုမသိ....။
တက္မက္ရဲလိုက္တာ.....လာထိဖို႔မ်ားစဥ္းစားရဲ
လိုက္တာဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ TaeHyung ပါဟု
Rom က အတိအက်ေျပာတဲ့အခါ မယုံခ်င္ေသာ
စိတ္ႏွင့္ ေမာင္ သည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာမွမေျပာခဲ့ေပမယ့္
အလြန္အၾကဴးသမားမို႔
Rom ကိုျငင္းခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲအျပည့္ရွိခဲ့သည္။
Jimin ကေရာ....တစ္စုံတစ္ခုမ်ားထူးရင္
ေျပးၾကည့္ ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ
TaeHyung မွမဟုတ္ ဘယ္ေယာက်္ားမိန္းမ
လာပတ္သတ္ခ်င္ခ်င္ သူ႔ကိုေျပာျပရမည္မလား။
ဒါမွမဟုတ္ Rom ေျပာတာ မဟုတ္လို႔Jimin
သူ႔ကို ဘာမွမေျပာတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္နိုင္ပါသည္။
တခုခုဆိုရင္ေတာ့ ေျပာျပလာမွာပဲေလ.....။
ေမာင္သည္....လူသာအိပ္ေနခဲ့ေပမယ့္ဦးေႏွာက္
မအိပ္ခဲ့ေသာ ညေတြဆိုက္တိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
မေရမရာ မေသမခ်ာမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွျပႆနာ
ေခါင္းစဥ္တပ္၍မရ....။
မဟုတ္ဘူး ျပႆနာက TaeHyung လ္္ို႔ကို
ေမာင္ လက္မခံနိုင္ခဲ့တာ....။
တျခားေကာင္သာဆို ေသခ်ာရင္
အေလာင္းပါေဖ်ာက္ၿပီးၿပီဆိုေပမယ့္
TaeHyung ဆိုေတာ့ ေမာင္ တုံ႔ေႏွးစြာ
ခပ္ေလေလျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ခုရက္ပိုင္းေတြအတြင္း TaeHyung Accက
စာေတြ....TaeHyungသူ႔ကို လုံးဝမေခၚမေျပာေတာ့တာေတြ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားတိုင္း
TaeHyung ပါးပါးေလးပုတ္ခဲ့ေသာ အပ်က္စကားေတြ
ေတြးတိုင္းမွာ ေပၚေပမယ့္ ေမာင္က မျဖစ္နိုင္ဘူးလို႔ပဲ
အသိစိတ္ကိုထားသည္။
မသိစိတ္ထဲေတာ့.....ေမာင္ ကေမာင္ပါပဲ...။
ေပါ့ေလၽွာ့တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္သလို...
ညံ့ဖ်င္းတာလည္းမဟုတ္ခဲ့ပါ...
ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တာ.....။
မီးေတာင္ကေလးကိုတကယ္သာသူနဲ႔အၿပိဳင္လုခ်င္တာ
ေသခ်ာရင္ေတာ့....ၿပိဳင္ဘက္သည္
ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္..ဘယ္လိုျဖစ္တည္မွုျဖစ္ျဖစ္
ေမာင္က ဘာမွျမင္မွာလည္းမဟုတ္သလ္ို
ဘာမွၾကည့္ေနမဲ့သူလည္းမဟုတ္.....။
ေမာင္ ၿငိမ္သက္ေနျခင္းသည္.....
ၿငိမ္သက္ျခင္းဟုလည္းသတ္မွတ္၍မရ....။
အသံ.....အရိပ္ နဲ႔....အနံ႔အသက္ေလးကိုပင္
ေမာင္ တြန့္တိုလြန္းလို႔ သြက္သြက္ခါေအာင္
႐ူးသည္။
ျပန္ေတြးတိုင္းတစ တစ မသကၤာစရာ TaeHyung၏
လုပ္ရပ္ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြနဲ႔
ဆိုင္သူေလးရဲ့ ခုတေလာ အလန့္တၾကားျဖစ္မွု
ေလးေတြက ေမာင့္ ကို လာလာစမ္းေနၿပီ။
ခုတေရးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္မွျဖစ္မည္။
...........................
ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါစားေနက်
ဆိုင္ကို Jimin နာရီၾကည့္လၽွက္ေျပးဝင္လာကာ
ခပ္သုတ္သုတ္စားၿပီးCompany ျပန္အလုပ္လုပ္ရမည္။
ဒီဆိုင္သည္ JeonGroupကို စဦးစီးထဲက
စားေနက်ျဖစ္ၿပီး သူ႔အတြက္ ကိုယ္ပိုင္စားပြဲဝိုင္းပင္
သက္သက္ရွိေနၿပီ။
လူရွင္းေသာ ေထာင့္ခပ္က်က်က စားပြဲတြင္
ထိုင္လိုက္ကာ တပ္လာေသာေနကာမ်က္မွန္ကို
ခၽြတ္လၽွက္ စားပြဲထိုးကို Menuၾကည့္ကာ
မွာေနသည္။
"အို! ေခ်ာလိုက္တာ....နတ္သားေလးက်ေနတာပဲ..."
ေဘးဝိုင္းက မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕၏တခုခုကို
ျမင္လို႔ ထြက္လာေသာအာေမဋိတ္ေတြေၾကာင့္
ဘာရယ္္မဟုတ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
MD ထိုနတ္သားကို နတ္ျပည္ျပန္ပို႔ခ်င္စိတ္ေပါက္သြား
သည္။
KimTaeHyung....။
ထယ္ဟာၾကည္လင္ေတာက္ပေနေသာ
မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာျဖင့္ လွုပ္တိလွုပ္လဲ့နားဆြဲ
ရွည္ရွည္ေလးကိုဆြဲထားကာ အျဖဴေရာင္
Shirtအက်ီကို ခႏၶာကိုယ္နဲ႔တသားထဲဝတ္ထားၿပီး
ဂ်င္းက်ပ္က်ပ္ျဖင့္ ဆံပင္အျပာေရာင္ေတြကို
ပိုေတာက္ပေအာင္ ထပ္တင္ထားသည္။
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြတိုင္းမွာ လက္စြပ္မၽွင္မၽွင္
ေလးေတြရွိေနသည္။
မိန္းကေလးေတြ အုန္းအုန္းက်က္က်က္ျဖစ္
သြားၾကတာကို အျပစ္မတင္ပါ....။
KimTaeHyung ကိုက အထူးအဆန္း....။
သူ႔ဆီတလွမ္းခ်င္းေလၽွာက္လာကာမ်က္ႏွာခ်င္း
ဆိုင္တြင္ဝင္ထိုင္ေတာ့ MD Parkက Menuကို
ေဆာင့္ခ်ကာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
"ေန႔လည္စာလာစားတာ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ
လာဆုံေနတယ္....."
ဆုံတာမဟုတ္ဘူး...။သူသက္သက္မဲ့လာတယ္ဆိုတာ
သူ႔မ်က္ႏွာမွာအတိုင္းသားကို။
"တျခားဝိုင္းသြားထိုင္....."
"ဘာလို႔ထိုင္ရမွာလဲ....."
TaeHyung ထိုင္သည္ႏွင့္စားပြဲထိုးေရာက္လာကာ
စားခ်င္တာေတြမွာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပဳံးယဲ့ယဲ့...။
"မင္းနဲ႔ငါ ထမင္းအတူတူစားရေလာက္တဲ့အထိ
မရင္းႏွီးဘူးေနာ္....ငါမရိုင္းခ်င္ဘူးTaeHyung...ျပန္"
"ထမင္းေလးအတူစားတာ ကမၻာပ်က္မွာလား
ခင္ဗ်ားက ဒီေကာင္ မ်က္ေတာင္ခတ္ေတာင္
အျပစ္ျမင္ေနေတာ့မယ့္ ပုံပဲ....."
"ထမင္းအတူစားခ်င္ MinYoongiနဲ႔စားေလ....
ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔ ေရာက္လာတာလဲ..."
"MinYoongiနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပတ္သြားၿပီ...."
"ဘာ...."
"အင္း....ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ကိုပဲစိတ္ထဲထည့္ၿပီး
႐ူးေနေတာ့လည္း ဘယ္သူကခံနိုင္မလဲ
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ထားရစ္ခဲ့တယ္...."
"ငါ့ကိုမင္း႐ူးရေအာင္ ငါ့ကလူလြတ္မဟုတ္ဘူး
ငါ့မွာ အိမ္ေထာင္နဲ႔...!!"
ရီေဝေဝ မီးခိုးေရာင္မ်က္လုံးေတြက အဆုံးအစြန္အထိ
ၿပိဳက်သြားေပမယ့္ ႏွုတ္ခမ္းေတြကေကြးညႊတ္ထား
သည္။အျပာေရာင္ဆံပင္ေလးေတြကၿခံရံလၽွက္။
ထယ္က နားလည္ခက္ေသာပုစၧာငယ္ပါ....။
"ေျဖးေျဖးေျပာပါ.....ေျဖးေျဖးေျပာလည္း
ဒီစကားပါပဲဗ်ာ....ညင္သာေတာ့အနာသက္သာတာေပါ့"
"TaeHyung MinYoongiေၾကာင့္အသဲကြဲလို႔
စိတ္ေတြေလလို႔ ကစားခ်င္တယ္ဆိုရင္
လြတ္လြတ္လပ္လပ္လူကိုေရြးပါ..."
"ခက္တာပဲ.....ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲကို
အသဲနဲ႔တူတာဆိုလို႔ ဘာမွေတာင္ထည့္မထားေတာ့ဘူး
ျမင္တိုင္း ႏွိပ္စက္လို႔ထုတ္ထားတယ္
ကြဲစရာလည္းမရွိေတာ့ဘူး ဆက္စရာလည္းမရွိေတာ့ဘူး"
"ငါမင္းကို လုံးဝၾကည့္မရဘူး TaeHyung
မင္း ခုေျပာေနတဲ့ ေပါက္ကရေတြကိုလည္း
ငါၾကားတိုင္းေဒါသထြက္႐ုံကလြဲၿပီးက်န္တာမရွိဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ ေျပာေနတာပါ.....
ခင္ဗ်ား စိတ္ႏွလုံးသားကိုက မေကာင္းေနေတာ့
အစစ္အမွန္ေတာင္ ေပါက္ကရျဖစ္ရတယ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုသာလိုခ်င္ေနတာ
ခင္ဗ်ားကို ခင္ဗ်ားထက္ပိုၿပီးေတာင္ၾကည့္္မရေသးတယ္..."
"ၾကည့္မရရင္ လစ္ေတာ့ေလ...လာအခ်ိန္ကုန္မေနနဲ႔"
"အ!!!"
စားပြဲေပၚတင္ထားေသာလက္တဖက္ကို
TaeHyung လက္ဖဝါးအႀကီးႀကီးကဆက္ခနဲ
ဆြဲယူကာ ဖ်စ္ညႇစ္ပစ္ေတာ့ MD မ်က္ႏွာတခုလုံး
နီရဲသြားကာ လက္သြယ္သြယ္ေတြကိုရိုက္ပစ္သည္။
" အလွပန္းအိုးက မင္းအတြက္ျဖစ္သြားမယ္
ေနာ္KimTaeHyung...."
"ရိုက္ပစ္လိုက္ ....လုပ္ခ်င္ရင္ စဥ္းစားမေနနဲ႔..."
"ငါ့ေရွ႕က ထြက္သြားလိုက္ပါေတာ့....!!"
စားစရာေတြလာပို႔ေတာ့ ရန္ပြဲကို ခဏရပ္လိုက္ရသည္။
စားပြဲထိုးေရွ႕ သတ္ေနလို႔မရ..။
"ကိုင္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ......"
ထယ္က သူ႔လက္ေတြကို ဆုပ္လိုက္ျဖန့္လိုက္လုပ္
ကာမထီတထီ ပုံစံ လုပ္ျပေနေတာ့ MD
လူသာရွင္းရင္ ထ ရိုက္လိုက္ခ်င္ၿပီ...။
"မင္းငါ့ကို ဒီလိုေတြ ေႏွာက္ယွက္ေနတာ
JungKook သိရင္ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ
ဒုကၡေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး ငါပါေရာက္မွာ
မင္းသူ႔စိတ္အေၾကာင္းကိုမသိပါဘူး
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ငါမင္းကိုေျပာျပေနတုန္း
ေအးေအးေနပါေတာ့...."
ထယ္က ထပ္ၾကည့္လာျပန္သည္....။
လူက ထရိုက္ခ်င္စရာေလးဆိုေပမယ့္
ၾကည့္ေသာမ်က္လုံးေလးေတြကေတာ့
MD Park၏ စကားေတြကို ေလသံတိုးတိုးသြားေစသည္။
"Jungkook က လိမ္ လ္ို႔ ရပါတယ္....
တခ်ိန္လုံး သူ႔နားေနၿပီး ခင္ဗ်ားကို
ႀကိတ္အသဲယားခဲ့တာပဲ.....ကၽြန္ေတာ္ေတာ့
Jungkook ကိုနည္းနည္းေလးမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး"
"ငါ...မင္း ကို ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္ပီသိလား...."
ထိုင္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ထလာကာ ပါးကိုထိုး
ေပးလာသည္။
"ႏွုတ္ခမ္းေလးနဲ႔ရိုက္ပစ္လိုက္...နာနာေလး...."
"ဒီေကာင္!!!!"
ခ်စ္တာေတြမ်ားေလ......။လက္နဲ႔ရိုက္ခ်မယ့္လူဆိုတာ
သိသိရက္နဲ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေဒါသထြက္ေသာ
နီနီရဲရဲမ်က္ႏွာေလးကို အ႐ူးအမူးမလို႔ စေနာက္မိတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ လက္ေသးေသးေလးေတြကို
အနိုင္က်င့္ကာ အတင္းကိုင္ေတာ့ ခက္ရင္းတျပင္ျပင္
ပန္းအိုးတရြယ္ရြယ္နဲ႔....။
ရိုက္စမ္း ရိုက္စမ္း ဆိုၿပီး ခ်စ္ရတာ.....။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝ ဘယ္ေနရာေရာက္လို႔ေရာက္မွန္းလည္းမသိ။ပ်က္ဆီးေနတာလား ....
ကၽြန္ေတာ္ေဘာင္ေတြကိုမ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္စြာ
ေက်ာ္ေနတာ.....။
ဒါေပမယ့္လည္း...ဒီလိုအေနအထားအေျခအေနေလး
ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ေပ်ာ္ၿပီး သခင့္ပါးအိအိေလး
ေတြကို အလစ္အငိုက္ဖမ္း ကိုင္လိုက္ရတာမ်ိဳးကို
သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္....။
KimTaeHyung ဆိုတဲ့ အလြန္မာထန္ထန္ထြက္လာ
အသံနဲ႔ပုံစံေလးကို ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးျပဳံးႀကီးၾကည့္လၽွက္...။
ေျပာမရတဲ့အဆုံး ထမင္းေရာက္လာေတာ့
ေသေသခ်ာခ်ာစားျပန္တယ္....။
အေႏွာက္အယွက္ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္ေရာက္ေနတာ
ေတာင္ မစားနိုင္မေသာက္နိုင္ေတာ့မျဖစ္...။
ေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ လည္ေခ်ာင္း
တစ္ေလၽွာက္စီးဆင္းသြားပုံက လွလြန္းလို႔
JeonJungkook ကို လုပ္ႀကံခ်င္လာမိတဲ့အထိ..။
ထုတ္မ်ားသာေျပာရင္ ဆက္ဆက္ခါေအာင္နာအုန္းမွာ။
"ထမင္းစားလည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာပဲ
မ်ားမ်ားစား ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးမယ္....."
ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့....။အေၾကာႀကီးဂိုဏ္း၏
ေသနာပတိ MD Parkျဖစ္တာေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ထဲစကားေျပာေနေသာ
အ႐ူးဇာတ္သြင္းျပန္သည္။
သူကထမင္းစား ကၽြန္ေတာ္ကထိုင္ၾကည့္ေနတုန္း
တုန္ခါလာေသာ ဖုန္းေၾကာင့္ MD ၾကည့္လိုက္
တဲ့အခါ စားေနေသာအစားအစာေတြထသီးေတာ့သည္။
ဖုန္းကိုတစ္ခ်က္ လွမ္းCheckလိုက္တဲ့အခါ
MD ထသီးစရာ သူ႔ေယာက်္ားJeonJungkook ။
"အသံမထြက္နဲ႔ေနာ္ ထြက္ရင္ မင္းအေသပဲ
ပါးစပ္ပိတ္ထား...."
ထယ္က သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြကို လက္ျဖင့္ပိတ္လိုက္ကာ
တိုးတိုးေလးေနမယ္ ဆိုတဲ့ပုံစံ လုပ္ျပသည္။
"Hello ေမာင္...."
"Jimin ဆီ ေမာင္လိုက္လာတာ ေန႔လည္စာသြားစား
တယ္ဆိုလ္ို႔ စားေနၾကဆိုင္မွာပဲမလား
ေမာင္ ကားပါကင္ထိုးေနတာ....
မေသခ်ာမွာစိုးလ္ို႔ လွမ္းဆက္လိုက္တာ...."
"ဟမ္!!"
"ဘာလို႔လဲ အဲ့ဆိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလား...အခ်စ္က..."
အခ်စ္တဲ့.....။မင္းအခ်စ္ ငါနဲ႔အတူတူစားေသာက္
ေနပါတယ္ လက္ကေလးကိုင္လိုက္
ပါးကေလးတို႔လိုက္လုပ္ေနပါတယ္လ္ို႔ကမၻာတဆုံးညစ္ပတ္ပစ္လိုက္ရရင္JeonJungkook တစ္ေယာက္
သတ္ေတာင္ေသသြားနိုင္သည္။
"အဲ့ဆိုင္မွာပဲ...ဒါေပမယ့္ စားပီးပီ ေမာင္အျပင္
မွာပဲေစာင့္ ကိုယ္ ထြက္လာၿပီ...."
"မလာနဲ႔ေလ ေမာင္ လည္းစားအုန္းမွာ
အထဲမွာပဲေစာင့္...."
MD Parkသည္ တစ္ဖက္ကိုလည္းဖုန္းေျပာေနရသလို
TaeHyung ကို အသံတိတ္ ႏွင္ထုတ္ေနသည္။
တကယ့္ တကယ္တမ္း ဒီလိုမ်ိဳး ေဘးက်ပ္နံက်ပ္
ေတြျဖစ္လာေတာ့ သခင့္မ်က္ႏွာေလးက
သိပ္သနားစရာေကာင္းစြာ...။အပ်က္ပ်က္အယြင္းယြင္း။
တဇြတ္ထိုးဆန္စြာ ဆက္ထိုင္ၿပီး ေခါင္းမာခ်င္ေသး
ေပမယ့္သူခက္ခဲေနတာေလးျမင္ေတာ့လည္း
စိတ္ထဲမြန္းက်ပ္လာျပန္သည္။
ငိုမ်ားသာခ်လိုက္ရင္ဟိုတစ္ခါလို
မရွုနိုင္မကယ္နိုင္ ျဖစ္ရအုန္းမွာကိုယ္ပဲ.....။
လမ္းေပ်ာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး...
လမ္းကိုမရွိေတာ့ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလုပ္မိမွန္း
လည္းမသိ.....။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပကာ
ခုံမွထထြက္သြားေပးလိုက္သည္။
ေကာင္တာမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းစြာ စားျပခဲ့ေသာ
ေန႔လည္စားေလးကိုရွင္းေပးၿပီး Barသြား
မူးေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးလၽွက္ ဆိုင္အျပင္သို႔
ထြက္လိုက္သည္။
ဆိုင္တံခါးဆြဲဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ တိုက္ဆိုင္စြာ
ဆိုင္ထဲဝင္လာသူသည္ တကိုယ္လုံးအနက္ေရာင္
ေတြခေညာင္းစြာျဖင့္....ေဂ်.....။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ႀကီး ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေတြ႕
လိုက္ရတာမို႔ အံ့အားသင့္သြားသည္။
ထယ့္ မ်က္လုံးေတြ အနည္းငယ္လန့္သြားသေယာင္
ေပၚကာ အျမန္ျပန္ျပင္လိုက္ခ်ိန္ကစကၠန့္ပိုင္းအတြင္း။
ဆိုင္တံခါးဆြဲဖြင့္ကာ ဝင္လိုက္ခ်ိန္ တန္းေတြ႕လိုက္ရ
ေသာမ်က္ႏွာ လွလွေလး...။
ေမာင့္ အတြက္ Shockပဲ......။
TaeHyung ရယ္လို႔ မစြပ္စြဲခ်င္...ေခါင္းစဥ္မတပ္
ခ်င္ပါဘူးဆိုမွ သုတ္တိသုတ္ျပာႏွင့္
လူကိုျမင္ေတာ့ လန့္သြားေသးသည္။
Romေျပာခဲ့ေသာစကားေတြနားထဲမဖိတ္ေခၚဘဲျပန္
ဝင္လာကာေမာင့္ မ်က္ႏွာ...ပ်က္ယြင္းသြားသည္။
ေမာင္ TaeHyung မ်က္ႏွာကိုလုံးဝ
စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္ကာ တင္းမာေနေသာမ်က္ႏွာ
မ်ိဳးနဲ႔.....
"မေတြ႕ရတာၾကာပီပဲ ထယ္......"
အတိအက်ဆို Dinner DateညထဲကTaeHyung
သူ႔ကိုေရွာင္ဖယ္ေနတာ....။
"ေတြ႕ခ်င္လို႔လား ေဂ်က.....ကိုယ္သြားစရာ
ရွိလို႔ ခြင့္ျပဳပါအုန္း See you...."
အမွန္အတိုင္းဆိုရေသာ္သခင္ေပးေသာနာက်င္မွု
ေတြထဲကမွ JeonJungkookကိုအထိအခိုက္မခံ
ခ်စ္ျပျခင္းေတြသည္TaeHyungအတြက္အနာရဆုံး
ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္သခင့္ကိုလည္းဖြင့္ဟေျပာကာ
ပြင့္လင္းၿပီးျဖစ္၍ JeonJungkookနဲ႔လည္းအဆင္ေျပ
ေအာင္ေနေနဖို႔မလိုအပ္ေတာ့....။
ဟိုးအစထဲ လုံးဝၾကည့္မရခဲ့တာမို႔ TaeHyungျဖစ္
နိုင္ရင္ အရိပ္ေတာင္မျမင္ခ်င္ပါ။
ခပ္ေပါ့ေပါ့ႏွုတ္ဆက္ကာထြက္သြားဖို႔ႀကံလိုက္ခ်ိန္
လက္ေမာင္းရင္းကေန ဆြဲေဆာင့္လိုက္တာေၾကာင့္
TaeHyung ေမာင့္ လက္ထဲကို ျပန္ပါလာခဲ့သည္။
"ေနစမ္းပါအုန္း....သူစိမ္းေတြက်ေနတာပဲ..."
ကိုယ့္မွာေရာဂါပိုးတစ္ခုခုရွိသလိုသူ႔ကိုထိတိုင္း
လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ႐ုန္းထြက္တတ္ေသာ
ထယ္သည္ ေမာင့္လက္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း
ဆြဲဖယ္ပစ္သည္။
"သြားစရာရွိလို႔ကို ေျပာေနတယ္ေလ"
"ေမာင္.....!"
Jimin ေရာက္လာတာေၾကာင့္ TaeHyungသည္
ေမာင့္ ကို တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္ကာထြက္သြားခဲ့သည္။
ေမာင္ သည္ TaeHyung ကိုမ်က္စိတစ္ဆုံးလိုက္ၾကည့္ကာ
တႏုံ႔ႏုံ႔ျဖစ္ေနသလို.....။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ....ေမာင္ေန႔လည္စာစားမလို႔ဆို..."
ေမာင့္ ပုံစံသည္ လုံးဝမၾကည္လင္ေနပါ.....။
"မစားေတာ့ ဘူး... လာ ခဲ့...."
ေမာင္သည္ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကိုဆြဲေခၚသြားကာ
ကားဆီကိုေခၚသြားခဲ့သည္။ကားတံခါးဆြဲဖြင့္ကာ
ဆိုင္သူေလးကို ေမးေငါ့ျပေတာ့ နားေထာင္ကာ
လိလိမၼာမၼာကားေပၚတက္လိုက္ရသည္။
ေမာင့္ပုံစံသည္ စိတ္ေတြသိပ္ရွုပ္ေနကာ...
ေဝခြဲမရျခင္းေတြ မဆုံးျဖတ္နိုင္ျခင္းေတြ
လက္မခံနိုင္ျခင္းေတြေရာႁပြန္ေနၿပီး
စီးကရက္ကိုမီးညႇိေနသည္။
ႏွစ္ေယာက္အတူတူထိုင္ေနၿပီးKimTaeHyung
အျပဳအမူေတြကို မေတြ႕ဘဲ ဒီေလာက္ေလးပဲ
ဆုံခဲ့တာက အမ်ားႀကီးကံေကာင္းတယ္ဟုဆိုရလိမ့္မည္။
ေနာက္ထပ္ေတာ့ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးထပ္မျဖစ္ေတာ့
ေအာင္ KimTaeHyung ကိုအျပတ္ေျပာမွျဖစ္လိမ့္မည္။
"ေမာင္ အိမ္မွာ ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ....
တစ္ခုခုအဆင္မေျပလာဘူးလား...."
ေမာင္သည္...စီးကရက္ကိုဖြာရင္း ကားမွန္အျပင္ဘက္
ကိုၾကည့္ေနရင္းဘာမွျပန္မေျပာ...။တစ္စုံတစ္ခုကို
ေတြးေတာေနတဲ့ပုံစံ...။ခဏေနမွ ျပန္လွည့္လာကာ
"ေမာင္ အရင္က TaeHyung ကိုသိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္
ခုေတြ႕တာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကည့္မရေတာ့လို႔
မင္းနဲ႔တစ္ဆိုင္ထဲမ်ားထမင္းစားေနလို႔လားမသိဘူးေနာ္
TaeHyung က ေမာင့္ေဘာ္ဒါအရင္းႀကီးကို
ေမာင္ စိတ္ေတြထဲ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတယ္Jimin.."
Jimin ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိ...။
စီးကရက္ဖြာေနေသာ ေမာင့္ကိုသာၾကည့္ေနလိုက္သည္။
"ၿပီးေတာ့Rom နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီးထဲက ေမာင္ မေပ်ာ္ဘူးJimin..ခုရက္ပိုင္းစိတ္ေတြသိပ္ညစ္တာပဲ..."
ေမာင္က သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတတ္သူမဟုတ္တာ
ေၾကာင့္ရိုးသားစြာဝန္ခံတတ္သည္။
"လာ ကိုယ့္ဆီကို......"
စီးကရက္ေသာက္တာကိုရပ္ကာလႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး
ရင္ခြင္ထဲတိုးေဝွ႕ဝင္လာသည္။
ေမာင္က ရင္ခြင္ထဲေရာက္လာရင္ေတာ့
ထာဝရကေလးေလးပဲ။
"Romနဲ႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမလား....
ဘာလို႔ရန္ျဖစ္ရတာလဲ....ေမာင့္ကိုစိတ္ရင္းနဲ႔
ေပါင္းတာဆိုလို႔ သူပဲရွိတာေလ...."
"သူက အဓိပၸာယ္မရွိတာေတြလာေျပာတာကို...."
"ေမာင္ အခင္အမင္မပ်က္ခ်င္ရင္
သြားျပန္ေခ်ာ့လိုက္ေပါ့....."
"အင္း.....ေခ်ာ့ရမွာေပါ့......"
"မ်က္ႏွာသစ္လာရဲ့လား....ဆပ္ျပာနံ႔မရဘူး..."
"မသစ္ခ်င္ဘူး....အိပ္ေနရင္း အသက္ရွုေတြ
က်ပ္လာလို႔ မင္းကိုလိုက္ရွာတာ...
မင္း ေမာင္ အသက္ရွူမရျဖစ္မယ့္ကိစၥမ်ိဳးေတာ့
လုပ္မေနဘူးမလား..."
လက္ကေလးေတြအတင္းအက်ပ္အကိုင္ခံရ႐ုံနဲ႔
အိပ္စက္ေနေသာ ေမာင့္ဆီ အသက္ရွူလာက်ပ္
ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးသည္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသလို
သိပ္ေၾကာက္စရာလည္းေကာင္းသည္။
"ေမာင္ကလည္း.....ဘာလုပ္ရမွာလဲ....
ေမာင္ တစ္ခုခုဆို အရမ္းအလြန္အကၽြံေတြးတာ
ျပဳမူတာမ်ိဳးကို ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူးေနာ္...."
"JeonJiminေလးကိုေမာင္အရမ္းခ်စ္လို႔ပါကြာ..."
ေမာင္ကရင္ခြင္ထဲတိုးရင္းကခါးေတြကို
ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္ကာ ႏွုတ္ခမ္းေတြက
အက်ီၾကယ္သီးဟရာ ေနရာေတြတိုင္းကို
လိုက္နမ္းေနသည္။
"ကားေပၚမွာေနာ္.....စိတ္ေတြညစ္ေနတယ္ဆို..."
"ညစ္တာ မဟုတ္ဘူး ထိုင္းမွိုင္းရွုပ္ေထြးေနတာ...
ေန႔လည္စာ ေမာင္ လာပို႔မယ္...
ဒီလိုထြက္မစားနဲ႔ေတာ့ေနာ္....စိတ္မခ်လို႔
ဆိုင္မွာလူေတြအရမ္းမ်ားတယ္ေလ...."
ေမာင္ေခါင္းစဥ္ေသးေသးေတာင္မတပ္ခဲ့ပါ။
မသိစိတ္ထဲTaeHyung ကို ေသခ်ာေပါက္သဝန္တို၍
တစ္ခုခုဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုင္သူေလးကို
ကန့္သတ္ပစ္တယ္ဆိုေသာ္ျငား TaeHyung
ရယ္လို႔ By Nameမတပ္ခဲ့ျခင္းသည္အသိစိတ္က
ခုထိတိုင္မထင္ရက္နိုင္ေသးလို႔။
"အင္း....အဲ့တာလည္းေကာင္းတာပဲ
ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ေပးမွာလား..."
"မင္းစားခ်င္ရင္ ခ်က္ေကၽြးမွာေပါ့...."
"ေမာင့္ ကို စား ခ်င္တာ ဆိုရင္ေရာ....."
"Jeon Jiminေမာင္ စိတ္ညစ္ေနတယ္
မျဖားေယာင္းပါနဲ႔လား....."
ေမာင္ စိတ္ညစ္ လို႔မျဖစ္ပါဘူး...။ဒီကိစၥကို
အျမန္ရွင္းၿပီး TaeHyung တဂ်ီဂ်ီလုပ္တာ
ကိုလည္း ေခ်ာ့ေမာ့နားခ်ကာ လိုအပ္ရင္
MinYoongiနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ကေလးဆိုးေလးလို
ထိုစိမ္းျပာေရာင္ေလးကို ပိုင္ရွင္အမွန္ဆီ
ျပန္သြားေအာင္လုပ္ရမည္။
"စကားအေနနဲ႔စတာေလးေတာင္မရေတာ့ဘူးလား.."
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကိုေမာင္ကလုံလုံျခဳံျခဳံ
ေပြ႕ဖက္လိုက္ကာ ဆံပင္ေတြကိုခပ္ဖြဖြထိေတြ႕လာသည္။
"တစ္ခုခုဆိုေမာင့္ကို ေျပာျပေနာ္......
မင္းကိုေမာင္ သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သိတယ္မလား...
ေမာင့္ ဘဝမွာ ဘယ္ဘက္ကလွည့္ၾကည့္ၾကည့္
ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႔ JeonJimin ေလးပဲရွိတာ
လူတိုင္းက ေမာင့္ကိုစြန့္ပစ္သြားခဲ့ၾကတာ
မင္းလည္းသိမွာပါ...."
"အဲ့တာေတြကိုမႀကိဳက္တာJeonJungkook တို႔
တဂ်ီဂ်ီနဲ႔.....အရင္ကပုံစံမ်ိဳးကိုပဲ
ႀကိဳက္ပါတယ္....ဘာတဲ့ တစ္ခုခုဆိုေပ်ာ့စိေနတာပဲ..."
"ထိိန္းေက်ာင္းေနတာပါ....လြတ္သြားရင္
မီးေလာင္ျပင္ေတြ ျဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔....."
အသဲထဲေအးခနဲ....။ေမာင္ ထပ္ေျပာရင္
ေၾကာက္စရာစကားေတြပဲထြက္လာေတာ့မွာ
ေသခ်ာတာမို႔ ျပန္ေျပးမွျဖစ္ေတာ့မည္။
"Company ျပန္သြားေတာ့မယ္ အလုပ္ေတြရွိေသးတယ္"
ေမာင့္စိတ္ကဘယ္ေလာက္ဒီဂရီအတိုင္းအတာအထိ
ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႔ေလာင္ၿမိဳက္ေနတယ္ဆို
တာခန့္မွန္းမရေပမယ့္ နည္းနည္းေလး
ေျခာက္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြဝိုင္းစက္ကာ
ခ်စ္စရာေကာင္းစြာေၾကာက္ၿပီးေျပးေတာ့မည့္ ဒီလွလွေလးကိုခ်စ္ခ်င္လာရျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလွဆုံးေယာက်္ားေလးကိုမယုံတာ
မဟုတ္ဘူးေနာ္....ကၽြန္ေတာ္ေလာကကိုမယုံတာ
ကၽြန္ကံၾကမၼာကိုေၾကာက္တာ....။
TaeHyung က လို႔ၾကားမိလိုက္တာနဲ႔စိတ္ဝိဥာဥ္
ေတြထဲက လွိုက္ေမာ ေၾကာက္မိေနလို႔.....။
ရွင္းျပတာပါခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ဆို သိပ္
အထင္လြဲတတ္ၾကလို႔....။
စိတ္ရွုပ္စိတ္ညစ္တာက တစ္ကန့္....
ပိုင္ဆိုင္ရာေလးက ေနာက္ဆုံးေပၚကားအတြင္းခန္း
အျပင္အဆင္နဲ႔ အလြန္လိုက္ဖက္ေနတာကတစ္ကန့္...။
"ေမာင္ ကားထဲႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆယ္မိနစ္ထက္
ပိုေနမိသြားၿပီ..မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး
Company ျပန္မသြားနဲ႔ေတာ့....."
"လုပ္လာၿပီ စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆို သြားျပန္အိပ္ေနေလ
ကိုယ္အလုပ္ေတြပုံထပ္ေနတာပဲ....."
"မရဘူး...."
ေမာင္သည္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကိုဆြဲကာႏွုတ္ခမ္း
ေတြကိုအၾကမ္းပတမ္းနမ္းရွိုက္လာသည္။
ဒီေယာက်္ားက နမ္းတယ္ဆို႐ုံေလးေတာင္
သူဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္းအတိုင္းက်န္တာ
မဟုတ္ လက္ေတြထဲပါသြားၿပီဆိုတာနဲ႔
ျပန္လမ္းဆိုတာမရွိခဲ့...။
ခုလည္းCompany ကိုျပန္မေရာက္ဖို႔က
ေသခ်ာေနပါၿပီ....။
"ကားေပၚမွာ.....ထိန္းစမ္းပါအုန္း...ေျပာေတာ့လည္း
ညစ္တယ္ ညစ္တယ္နဲ႔ ဒါမ်ိဳးက်အေကာင္းႀကီး
ျပန္ျပန္ျဖစ္....."
"ကိုယ့္ေယာက်္ား ကိုယ္ဘယ္မွာခ်စ္ခ်စ္ေပါ့
ေမာင့္ကို စားခ်င္တယ္ဆို ခုစားေတာ့ ရပီ..."
"ေမာင္....အဲ့တာ စ တာ....."
ေမာင္သည္ သူ႔ဝတ္ထားေသာ Shirtအက်ီ
ၾကယ္သီးေတြကို အကုန္မဟုတ္ေတာင္
ကုန္လုနီးနီးျဖဳတ္ေနၿပီး...မွီခ်လိုက္ကာ
ဆိုင္သူေလးကို ေခါင္းဆတ္ျပကာေခၚသည္။
"လာနမ္း....တကိုယ္လုံးကို ေမာင္အဆင္ေျပသြားရင္
လႊတ္ေပးမယ္...."
"ေမာင္ အဆင္ေျပသြားလည္း....
မင္း အဆင္ေျပေအာင္ ေမာင္ ထပ္ကူညီေပးမယ္
ဆိုၿပီး သံသရာလာလည္မွာပဲ...."
"MD ParkကPro...ပဲ....."
"ေမာင္....ေနာ္..."
"ဒါဆို အခ်စ္က ေမာင့္...တကိုယ္လုံးကို
နမ္းရမယ့္အခြင့္အေရးကို လႊတ္ပစ္မယ္ေပါ့...."
"ေန႔တိုင္းလိုခ်င္တာ....."
ေမာင္သည္ ေခါင္းေလးေမာ့ကာေအာ္ရီေတာ့သည္။
ကႀကိဳးစုံစုံပဲတကိုယ္လုံးကိုနမ္းျပသြားတာ။
ထိလိုကိတိုင္း ထိလိုက္တိုင္း..နိဗၺာန္ပဲ....။
ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြက ေရာက္ခ်င္ေသာေနရာ
တိုင္းအကုန္ေရာက္သည္။
ေမာင္သည္ စီးကရက္မီးညႇိကာ တစ္ခ်က္ဖြာ
ေတာ့ ဆိုင္သူေလးက ေမာင့္လည္တိုင္ေတြကို
ဆြဲစုပ္သြားသည္။
ေမာင္သည္ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲထည့္ကာ ဆိုင္သူေလး
၏ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားေလးထဲ စီးကရက္ကိုေတ့
ေပးေတာ့ တစ္ခ်က္ရွိုက္ကာ ေမာင့္ႏွုတ္ခမ္း
ေတြထဲကို အေငြ႕ေတြကိုလာလႊတ္သည္။
စီးကရက္ ဆိုတာ ဒီလိုေသာက္မွအဓိပၸာယ္ရွိတာမ်ိဳးေလ။
အေငြ႕ေတြေၾကာင့္ေခ်ာင္းဆိုးဖို႔ပင္ေမ့သည့္
ေမာင္သည္ ရင္ခြင္ထဲက အခ်စ္ကို တစ္ရွိုက္ေပးလိုက္
ကိုယ္တစ္ရွိုက္ယူလိုက္ႏွင့္...ဒီတစ္ခါစီးကရက္
ေသာက္ရတာအရသာအရွိဆုံးျဖစ္ေနသည္၊
"ေသာက္တတ္သြားၿပီပဲ.....ေသေသခ်ာခ်ာ..."
"ေယာက်္ားပဲ...အကုန္လုပ္နိုင္တယ္
မေကာင္းမွန္းသိလို႔ ဆင္ျခင္ခဲ့႐ုံ...."
"ေမာင္ တျခား ဟာေတြပါ သင္ေပးမယ္ေလ...
ေမာင္ တို႔ ဂိုဏ္းထဲဝင္လိုက္ပါလား
ဒါဆို စိတ္မခ်ေတြျဖစ္ဖို႔လည္းမလိုေတာ့ဘူး..."
"ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ရဲ့ ေယာက်္ားပဲဟာ
ဝင္ဖို႔မလိုပါဘူး ေအာ္တို ပါၿပီးသား...."
"မင္းသာ လူမိုက္ေလး လုပ္ရင္ေတာ့
ေမာင္ေတာ့ သြက္သြက္ခါေအာင္႐ူးေသမွာပဲ.....
ေမာင့္စီးကရက္ေလးေရ..."
"ဆိုးပစ္လိုက္ရမလား....."
"ခု ေတာ့..ေမာင္ ဆိုး ခ်င္ေနတယ္ ...အခ်စ္ရယ္.."
"ေမာင္ မဆိုးခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ရွိလို႔လား....."
အာ႐ုံေလးေျပာင္းကာ ေမာင္ ေတာင္ေတာင္ရီရီ
ေတြေလၽွာက္မေတြးဖို႔ကအဓိက..။
ဒီကိစၥကို ေမာင္မသိခင္ ဖုံးဖုံးဖိဖိေျဖရွင္းလိုက္ရင္
လည္းအဆင္ေျပတာမို႔ လက္ရွိေမာင္စိတ္ခ်မ္းသာ
ဖို႔ကအေရးႀကီးဆုံးျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခ်က္ကေလးမွ...ျမဴမွုန္တစ္မွုန္စာမွ
မမွားခဲ့လည္း.....အလြန္အကၽြံခ်စ္ေတာ့ေလ
အေတြးလြန္ၿပီးေၾကာက္တာ ေမာင္တစ္ေယာက္ထဲ
လို႔ထင္ခဲ့တာ JeonJiminက အဆေပါင္းမ်ားစြာ
ပိုသာေနခဲ့မွန္းဘယ္သူမွသတိမထားမိခဲ့.....။
ကားထဲ ကြာက်လာတဲ့ Shirtအက်ီ ႏွစ္ထည္နဲ႔
အေတာ္အတန္ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္ေသာ
ေမာင္ေပးတဲ့ နာက်င္မွုေတြ သာယာမွုေတြက
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေမ်ာနိုင္လြင့္နိုင္တုန္း....။
ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးအုပ္မိုးက်လာတဲ့အခါ
မီးေတာင္ေလးက အရည္လဲ့ေနေသာ
မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔အသနားခံသလိုၾကည့္လာသည္။
ေမာင့္လက္ေတြက ဆိုင္သူေလးရဲ့ခႏၶာကိုယ္
တစ္ေလၽွာက္လုံးအႏွံ့အျပားခရီးဆက္ေနလၽွက္။
"ကားပါကင္ႀကီးမွာေနာ္.....ေျဖးေျဖး....."
"အိမ္အရင္ျပန္ၾကမလား....ရပ္လိုက္မယ္ေလေနာ္..."
တက္တူးအျပည့္နဲ႔လက္ေတြက ခႏၶာကိုယ္ရဲ့
ေသာ့ခ်က္ေတြကို တစ္ခုခ်င္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္
ဖြင့္ဟၿပီးမွ ေမာင္က ႏွိပ္စက္ၿပီ....။
လူထက္ ေမာင့္အထိအေတြ႕မွာ စညႊတ္ရသူမို႔
ေမာင္ ထိရင္ ကို လြင့္ေနၿပီ...။
ေမာင္သည္ ညစ္ပတ္တတ္ေသာ သိပ္ခ်စ္စရာေလး။
"ေျဖးေျဖးလို႔ပဲ ေျပာတာပါ......ရပ္...လို႔ မေျပာ....."
ဒုကၡေရာက္မယ္ဆိုတာ သိလည္း....ဒုကၡသည္
လွေတာ့ MD Parkဟာ မၾကာေသာ မိနစ္ပိုင္း
အတြင္းမွာပဲ ေမာင့္လက္ေတြၾကားက်ိဳးေၾကသြားၿပီ.....။
ေခၽြးစေတြ...အသံေသးေသးေလးေတြနဲ႔...
မွန္အမဲေတြအျပည့္နဲ႔ကားလွလွေလးထဲ
တိတ္တိတ္ကေလးေပါ့....။
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔...ပထမဆုံးလည္းမဟုတ္ဘဲ
အျမဲ ငို ရတာလဲ....JeonJiminရယ္...."
"ငိုတာ ငိုတာက စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသြားလို႔လား"
ဖရိုဖရဲေလးနဲ႔ႏွိပ္စက္ေလသမၽွအံႀကိတ္ေနရတဲ့
ၾကားထဲ ေမာင္ကငိုတာေလးကိုေတာင္ ၿငိဳျငင္
သလိုျဖစ္တဲ့အခါ မီးေတာင္ေလးက
လွုပ္ရွားမွုေတြၾကားက အက္ကြဲေသာအသံေလးနဲ႔
ျပန္ေမးလာသည္။
"ငိုရင္ ပို လွၿပီး ပိုမထိန္းနိုင္လို႔....."
မ်က္ရည္ေတြၾကားကရွက္သြားခဲ့ျပန္သည္။
ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာ
သုတ္ေပးကာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ခရီးေလးျဖစ္ေအာင္
ဖန္တီးသည္။
ထို႔ေနာက္Company မျပန္နိုင္ေတာ့ေသာ
MD ေလးကို ေမာင္က အိမ္ျပန္ေခၚလာကာ
အိပ္ခန္းထဲကို ခ်ီေခၚသြားသည္။
အိမ္ကလူေတြလည္း သိပ္အဆန္းႀကီးရယ္
လို႔မဟုတ္ေတာ့...။ေမာင္ကတစ္ခါတစ္ေလဆိုင္သူေလးကိုCompany ကျပန္ႀကိဳလာတိုင္းအိမ္ထဲကို
ခ်ီေခၚလာတတ္သည္။
ရိုးအီေနပါၿပီ..။
.............။
"မင္း ကို အမ်ားႀကီး ဒယ္ဒီတို႔အလိုလိုက္ခဲ့တာ
သားေလး တစ္ေယာက္ပဲေမြးထားတာကို
မင္းငါတို႔နဲ႔မေနခ်င္ပါဘူးဆိုလို႔ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထား
ေပးတယ္....ခုမင္းျဖစ္ခ်င္တိုင္းေတြျဖစ္ေနတာ
ေကာင္းသလား KimSeokJin
ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး
ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတာက.....ငါမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး...."
Dr.Seokjin သည္ ဖုန္းကိုအေပၚေအာက္ဆြဲရင္း
ေျခေထာက္ကိုခ်ိတ္ထားလၽွက္ တစ္ခြန္းမွခံမေျပာ
ဘဲနားေထာင္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေဟေယာင္းကို လုံးဝလက္မထပ္နိုင္
သလို ဒယ္ဒီတို႔ အိမ္မွာလည္းျပန္ေနမွာမဟုတ္ဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေရွ႕ ေဟေယာင္းကို မာမီ
ဘာလို႔ေခၚလာလည္း မစဥ္းစားတတ္ေပမယ့္
Namjoon စိတ္ခုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ေထာင္စု
စာရင္းထဲကထုတ္လိုက္ေတာ့..."
"SeokJin နင္ဘယ္အခ်ိန္မွလိမၼာလာမွာလဲ...."
"မိဘ ေျပာတဲ့အတိုင္းလိုက္မလုပ္နိုင္တာနဲ႔
မလိမၼာတဲ့သားတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားေရာလား
စာက်က္ဆိုလို႔က်က္ေပးခဲ့တယ္ ဆရာဝန္ျဖစ္မွ
ဂုဏ္တက္မယ္ဆိုလို႔ ဝါသနာမပါလည္းျဖတ္သန္းေပးခဲ့
တယ္ မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကို
ဒယ္ဒီတို႔မာမီတို႔ႀကိဳက္တာနဲ႔ အတင္းေစ့စပ္တယ္
ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝ ဆိုတာလည္းရွိေသးတယ္....
ဘာေလာဘမွ မရွိခဲ့ဖူးလို႔ Namjoon က
ကၽြန္ေတာ့္ပထမဆုံးေသာ ေလာဘဖို႔ မစြန့္လႊတ္ဘူး..."
"ဟိုဘက္က မိန္းကေလး ဆရာဝန္မ
အသိုင္းအဝိုင္းအႀကီးႀကီး...."
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုခဲ့လို႔လား လိုခ်င္ပါတယ္လို႔
မာမီတို႔ အတၱႀကီးႀကီး ခ်ဴပ္ေႏွာင္စီစဥ္ခဲ့တာေလ..."
"နင္ဘယ္လိုေတာင္ မိဘကို ျပန္ေျပာနိုင္ေနတာလဲ..."
"အရင္ကေရာ မေျပာလို႔လား...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံယူခ်က္ေတြ ပုံသ႑ာန္ေတြ
မတူၾကလို႔ မၿငိရေအာင္ သပ္သပ္ေလးေနေပးတယ္ေလ
မာမီတို႔ပဲ လာလာၿငိေနတာ..."
"ဟဲ့ မိသားစုေလ....မေတာ္စပ္ခ်င္လို႔ရမလား..."
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို
ၾကည့္ေလ ႏွစ္ဖက္မၽွေတြးမွေပါ့ တစ္သက္လုံး
ငါတို႔က မိဘ ဆိုၿပီး အတၱႀကီးႀကီး
ပုံသြင္းခ်င္လို႔မွမရတာ....ဒယ္ဒီတို႔စိတ္ႀကိဳက္
ျဖစ္ေပးရေအာင္လည္းစက္႐ုံကအ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး..."
"ေကာင္းေစခ်င္လို႔ဟဲ့....."
"ကၽြန္ေတာ္ မမွန္တာ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ေနတဲ့အတြက္
ေကာင္းၿပီးသား...."
"KimSeokJin!!!!!"
Kimအိမ္ေတာ္ႀကီးကသိပ္ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝၿပီး
သိပ္လွပေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အတၱစက္ကြင္း
ေတြထဲက သားမိုက္ဘြဲ႕ခံယူၿပီး ထိုစကားေတြကိုညနက္နက္တြင္အျပတ္ေျပာကာခပ္ေအးေအးပင္
ထြက္လာခဲ့သည္။
တစ္သက္လုံးလိမၼာေပးခဲ့ၿပီးလည္းအေတာမသတ္နိုင္
တဲ့မိဘေတြကို စိတ္ဆိုးတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္္
ဘဝမွာ ရမွ ျဖစ္မဲ့အရာေလးက KimNamJoonမို႔
ကၽြန္ေတာ္ အခါတစ္ရာ မလိမၼာပစ္လိုက္ေတာ့မည္။
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္ထည့္ကာ...ေဆးခန္းေသာ့ေလး
မွတ္မွတ္ရရယူလၽွက္ ေဆးကုခနဲ႔စုဝယ္ထားေသာ
Modelခပ္ေဟာင္းေဟာင္းကားေလးကိုစက္ႏွိုးလိုက္
ၿပီး စာအုပ္ဆိုင္ေလးဆီသို႔ ထိုေန႔ညမွစကာ
ဘဝတစ္ခုလုံးပုံအပ္ပစ္ရန္ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
KimNamJoon ကိုမ်ား..လက္လႊတ္ရအုန္းမယ္တဲ့
KimNamjoonက လက္လႊတ္ခ်င္လာရင္ေတာင္
KimSeokJin က မ႐ုန္းနိုင္ေအာင္ ဖက္ထား
လိုက္အုန္းမွာ......။
ပါးခ်ိဳင့္ေလးက KimSeokJin ရဲ့အသက္🤍။