KEYİFLİ OKUMALAR.
Camila'nın Bakış Açısı:
Yıl sonu, tüm sınavlarımı geçtim ve sanırım hayatımın en kötü zamanlarından biriydi. Her gün çok geç saatlere kadar uykusuz geceler geçirme noktasına kadar çalıştım. Lauren çok yardımcı oldu, yeterince uyuduğumdan ve yediğimden emin oldum. Ders çalışmayı bırakmadığım bir gün oldu, annem ara vermemi istedi ama gerçekten duracak zamanım olmadı. Ne yapacağını bilemedi, bu yüzden Lauren'ı aradı.
Lauren, uyumadığımı ve sadece birkaç atıştırmalık yediğimi öğrendiğinde bana çok kızdı. Evime 5 torba sandviç, salata ve içecekle geldi. Ara vermek zorunda kaldım çünkü haklıydı, bu benim için iyi değildi ve yine de çalışmaya devam etmek için enerjiye ihtiyacım vardı. O günden sınav oturumumun sonuna kadar Lauren, evimde çalışmak için dosyalarını götürüyordu ve bir süreliğine Veronica'dan şirkette onun yerine geçmesini istemişti.
Bugün nihayet sonuçlar geldi. Birkaç gündür düzgün uyuyamadım çünkü başarılı olup olmadığımı bilemeyecek kadar endişeliydim ama kendime güveniyorum. Mezun olmak ve sonunda çocukluğumdan beri sevdiğim şeyi yapmak için sabırsızlanıyorum. Dinah ve ben sonuçların görüntüleneceği panelin dışında bekliyorduk. Dinah da kendinden emindi, Normani seans sırasında ona çok yardımcı oldu. Çevremizdeki öğrenciler de bizimle aynı durumdaydı, bazıları zaten ağlıyordu ve diğerleri Lucy gibi hiç umursamıyorlardı. Çok yakınlaştık, Dinah başlarda ondan pek hoşlanmazdı ama onu tanıdıktan sonra hemen fikrini değiştirdi, bu yüzden bir insanı tanımadan asla yargılamamalısın.
"Peki bu sonuçları ne zaman açıklayacaklar? Sadece Kız Arkadaşımı görmek ve onunla yemek yemek istiyorum."
"Birkaç ay önce ondan hala nefret ediyordun." Yerinde duramayan Lucy'ye söyledim. Bence yılın en büyük sürpriziydi, Veronica sonunda Lucy'ye vurmayı başardı. Lauren ve ben bunun asla işe yaramayacağını düşündük çünkü Lucy, kibirli, gaddar ve sapık olduğu için ondan ne kadar nefret ettiğini söyleyip duruyordu ama görünüşe göre herkes Jauregui'nin büyüsüne yenik düşüyor.
Dinah, Lucy'nin sesini taklit ederek, "Evet, 'Ah hayır, bu adam beni iğrendiriyor! Onunla aynı havayı bile soluyamıyorum!' dediğini hatırladım.
"İnsanlar değişir ve bilirsin, hayır diyemezdim, o çok güzel."
"Elbette Lauren'la flört etmek bile istedin ama çok geç kaldın çünkü Camila Cabello senden önce oradaydı."
"Kapa çeneni Dinah."
"Bak, sonuçları yayınlıyorlar! Gidip bir kontrol edelim de bu işi bitirelim." Aceleyle tahtalara koştuk çünkü önümüzde bir sıra öğrenci vardı. Annemi ve Lauren'i görüp anlatamayacak kadar heyecanlıydım.
Lauren başarılı olursam beni şaşırtacağına söz verdi ve onun sürprizlerini sevdiğimi biliyorsun. Lucy, sonuçlarını gören üçümüzden ilkiydi. Adını bulmak için parmağını kağıda koydu. Birdenbire haykırdı ve sanki en büyük ödülü kazanmış gibi her yere atladı. m"Evet, başardım! Sonunda bu hapishaneden çıkıyorum! Eve gidip tüm okul kitaplarımı yakacağım."
Eminim daha sonra üniversiteyi özleyecektir. Şimdi sonuçlara bakma sırası Dinah'taydı. Adını tahtada aradı ve Lucy gibi bağırdı.
"Evet! Küçük tavuklarımı bitirdim! Normani'yi arayacağım!" Dinah'ın başarmasına sevindim, her yıl çok çalıştı ve her zaman elinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştı. Sonunda sıra bana geldi, kalbim çok hızlı atmaya başladı ve ellerim terledi,
'Hadi Camila, her şey yoluna girecek!'
Tahtaya yaklaştım ve uzun listede adımı aradım. Adımı gördüğümde kalbim tekledi "Camila Cabello - Jürinin oybirliğiyle tebrik ettiği çok onurlu bir ödül."
"Mila?? Yani???" Lucy ve Dinah heyecanla kararı beklememi istediler.
"Kızlar... Ben... lanet olası mezun oldum!"
"Tebrikler Camila! Bu harika, üçümüz de mezun olduk!" dedi Dinah.
"Annene ve babana seslen!" Lucy "papi" dediğinde sırıttı. Telefonumu aldım ve aniden biri beni aradığında annemin telefon numarasını aradım.
"Hey Camila! Sanırım başardın?"
"Evet, senden?"
"Yapmayı başardım ama oldukça kötü sonuçlarla ama sen olmasaydın başaramazdım. Teşekkürler Camila..."
"Tebrikler Austin ve bana teşekkür etme, eğer çok çalışmasaydın başarılı olamazdın!"
"Camila, konuşmak istedim..." telefonum çaldı ve Austin'in söyleyeceği şeyi kesti, beni arayan Lauren'dı.
"Devam et, mezuniyette buluşacağız!"
"Tamam görüşürüz!... Hey bebeğim!"
"Bana ne zaman geçtiğini söyleyecektin? Vero zaten Lucy'nin telefonunu aldı, Mani Dinah'ın telefonunu aldı ve ben bekliyordum." Tanrım, kızmış.
"Üzgünüm bebeğim, seni ve annemi arayacaktım ama bazı arkadaşlarla tartıştım! Kızma, seni seviyorum..." Telefonda iç çektiğini duydum.
"Sana kızamayacağımı biliyorsun. Her neyse, tebrikler Mi amor! Seninle gurur duyuyorum, tüm bunları kutlamak için bu gece restorana gitsek ne dersin? Anneni davet edeceğim ve benim de ailem."
"Bu harika olurdu!"
"Mükemmel, işe geri dönmeliyim ama seni ve anneni de bu akşam 7'de alacağım, tamam mı?''
'' evet akşam görüşürüz aşkım! seni seviyorum!''
''Ben de seni seviyorum!''
Lauren'in Bakış Açısı:
Mezuniyette Camila'ya katılmak üzereyim. Dün gece annesi ve annemle babamla bir restoranda yemek yedik. Camila her zamanki gibi güzeldi, ailem ona bir buket çiçek ve bir Chanel bileziği verdi. Annesi ona bir yüzük verdi, Camila annesinin para harcamasını istememesine rağmen kızı mezun olurken ona teklif etmek için para biriktirdi.
Uzun zamandır istediği için ona büyük bir oyuncak ayı alırken. Ona sadece bunu değil, üzerinde isimlerimizin yazılı olduğu iki yüzüğün asıldığı bir kolyeyi de teklif ettim. Lunaparktaki bir stantta aldığımız kolye yerine ona somut bir şey vermenin zamanının geldiğini düşündüm. Uzun siyah ceketimi portmantodan aldım ve yolda olduğumu haber vermesi için Camila'ya bir mesaj gönderdim. Varonica ve Normani zaten kız arkadaşlarıyla birlikte oradaydılar, onlarla gitmem gerekiyordu ama halletmem gereken bazı acil durumlar vardı. Masamdaki minik buket çiçeği almayı neredeyse unutuyordum, Camila'nın en önemli günlerinden birine eli boş gitmeyecektim.
Ofisten çıkmadan önce biraz parfüm sıktım ve kapıyı kilitledim. Koridorda yürüdüm ve farklı çalışanları selamladım. Şirketin otoparkına park etmiş olan arabama doğru yürüdüm, tam kapıyı açmak üzereydim ki bir şey dikkatimi çekti. Silecek ile ön cam arasında bir parça silinmiş kağıt vardı. Kağıtta, sanki biri yazmak için acele etmiş gibi birkaç karalanmış kelime vardı. "Arabanızı almayın" yazıyordu.
Neden bilmiyorum ama söylediklerini takip ettim. Bir şeyler doğru değildi, bilirsiniz, bazı zamanlar açıklayamayacağınız bir şeyler hissedersiniz ve o zamanlar da öyleydi.
Resepsiyonu aradım ve bana hemen bir araba sürücüsü göndermelerini istedim çünkü müşterilerimizin eve gitme kapasitesi olmadığında her zaman bir tane var. Bu arada otomotiv sektöründe çalışan bir arkadaşımı aradım muhtemelen bana yardımcı olabilir.
"Merhaba Freddy, ben Lauren! Yardımına ihtiyacım var, çalışanlarından birini arabamı kontrol etmesi için gönderir misin? Harika, çok teşekkürler Fred, bir dahaki sefere sana bir kahve ısmarlayacağım! Hoşçakal!"
"Merhaba patron! Seni nereye götürüyorum?"
"Kız arkadaşımın üniversitesine, sana yolu söyleyeceğim." Tüm yolculuk boyunca, bu notu kimin yazdığını ve neden bana yardım etmek istediğini merak edip durdum. Yoksa sadece bir şaka mıydı ve bu kişi zaman kaybetmemi mi istiyordu? Fred'in bana ne söyleyeceğini bekleyeceğim ve kararlaştırılan zamanda düşüneceğim, şimdi sadece Camila'yı düşünüyordum, onu podyumda diplomasını alırken görmek beni heyecanlandırdı. Sesimi ısıtacağım çünkü kendimi utandırmam gerekse bile adını haykıracağım.
Bir saatten fazla trafikte sıkışıp kaldıktan sonra nihayet gelmiştim ve neyse ki öne geçmiştim yoksa törene kesinlikle geç kalacaktım. Hızla Bambam, normani, Dinah'ın ebeveynleri, Lucy'nin ebeveynleri ve Camila'nın annesini podyumun önünde otururken buldum. Veronica'dan beni önünde bir yer tutmasını istemiştim çünkü kız arkadaşım geçerken onu görmek istiyordum.
"Neden bu kadar uzun sürdün?" Veronica, tören başlamak üzere olduğu için bana fısıldadı.
"Bir sorunla karşılaştım, sonra anlatırım." Veronica başını salladı ve bunun her gün karşılaştığımız türden bir sorun olmadığını biliyordu.
"Sevgili veliler, arkadaşlar ve öğrenciler. Bugün öğrencilerimiz için harika bir gün..." Gelelim sevgilimin adını duyana kadar yarıya kadar dinleyeceğimi bildiğim konuşmaya.
"Camila cabello!"
"CAMILA CABELLO! ÇOK GÜZELSİN! TE AMO!" Camila birkaç basamağı tırmanıyordu ve beni görünce ve çığlık attığımı duyunca kızarmaya başladı. Camila parlıyordu, siyah üniversite cübbesini giyiyordu, ona birkaç hafta önce aldığım bir şapka ve topuklu ayakkabılar giyiyordu.
"Şanti..." Normani ve Veronica aynı anda söylediler.
Camila mezuniyetini alıp fotoğraf için poz verdikten sonra, başka bir öğrencinin sırası gelene kadar alkışladım ve ıslık çaldım. veronica ve normani yanıma geldiklerinde yanımdaki iki aptal kız arkadaşlarının isimlerini bağırmaya başladılar, benden beterdiler.
Yetişkinler birbirleriyle konuşurken ben Veronica ve Normani'nin yanında duruyordum. Üç mükemmel yaratığımızı gördüğümüzde üçümüz bir bardak meyve suyu içiyorduk. Dinah, Camila ve Lucy ebeveynlerinin kollarına atladılar ve gözlerinde yaşlar vardı. İçlerindeki gururu ve mutluluğu görebiliyordum, kesinlikle muhteşemdi.
"Bebek!" dedi lucy ve Veronica'nın sırtına atladı.
"Uggrrhh! bebeğim, çok ağırsın!" Lucy onu kuzenimin omzuna attı, öldü.
"Hehe şaka yapıyorum bebeğim! Her neyse, tekrar tebrikler! Seninle gurur duyuyorum!" ve öpüştüler.
"Aşk!" dedi Dinah ve Normani'ye sarıldı.
"Tebrikler aşkım! Kısa konuşmanla harikaydın, sana bir kova tavuk alacağım!" ve öpüştüler.
"baba" nihayet saatlerdir beklediğim ses.
"Mi amor! Tebrikler, seninle gurur duyuyorum. Çok çalıştın ve asla pes etmedin. Kendine bak, güçlü ve kendine güvenen bir kraliçesin kraliçem."
"Seni seviyorum babacığım." kulağıma doğru fısıldadı.
"Ben de seni seviyorum anne. Üzgünüm, ailem bugün gelemedi, iş seyahatindeler ama seninle gurur duyduklarını ve geri döneceklerini söylememi söylediler." köşkte birlikte yeriz."
"Awww teşekkür ederim Lo. Ailen çok tatlı! Ben de çok isterim!" Yüzünü alıp çilek aromalı dudaklarından öptüm. Kokusu beni ele geçirdi ve beni rahatlattı, her şeyi unutturdu. Telefonumdan gelen aramayla yarıda kaldık.
"Bekle tatlım, arkadaşım Fred beni arıyor!"
"Tamam, Dinah ve Lucy'ye gideceğim!"
"Birkaç dakika sonra görüşürüz." Gruptan uzaklaştım ve bir ağacın yanında bir köşe buldum.
"Ee n'aber?"
"Dostum, fren hidroliği besleme kablosu birkaç yerde kesilmiş, ayrıca ABS güç kaynağı kabloları da..."
"Bu nasıl mümkün olabilir?"
"Size bir cevap veremem ama biliyorsunuz, bir arabanın fren sistemini kesmek eğlence için değil... Ya bu bir vandalizm eylemidir ya da biri size zarar vermek istedi."
"Siktir. Orospu çocuğu..."
"Bir dahaki sefere dikkatli ol. Belki güvenlik kameralarını kontrol edebilirsin?"
"İyi fikir! Daha sonra kontrol ederdim. Yardımın için teşekkürler, bir dahaki sefere görüşürüz!"
"Evet, bana bir kahve borçlusun!"
"Endişelenme! Tekrar teşekkürler! Hoşçakal" Muhtemelen bir vandalizm eylemi değildir, eminim birileri beni incitmeye çalışıyordu. Yani bulmam gereken iki kişi var, beni uyarmaya çalışan kişi. Camila'ya söylemeye niyetim yok çünkü endişelenmesini istemiyorum ama korkarım peşinden gelecekler.
'Seni korumak için her şeyi yapacağım Camila, kimse bize zarar veremez.'