Gumising na lang ako sa ilaw na nasisinagan sa bintana. I looked at my watch on the side of my table. It was already 9 in the morning. Bumangon ako at umupo at nag stretching.
What a nightmare!
Or atleast ang ganda ng panaginip ko. Hindi na iyon nakakatakot. But why the hell I'm dreaming about daddy often? ganyan ba siya mag paramdam sakin?. I even dream about my family sometimes at lahat talaga iyon ay noong bata pa ako.
But why don't I remember those scenes? Isa pa tong mga kaibigan ko, nakikita ko din sila in my dreams and visions.
At ngayon isa na namang hindi pamilyar na bata. But naaah! wala naman siguro kahulugan iyon. I took a deep breathe. Today's another day.
"Dad! ba't kasi hindi ka makapaghintay! bibisitahin naman talaga kita, but I have no vacant time" I uttered. Looking nowhere. And a smile escaped from my lips.
"Pero ngayon! I'll see you daddy." I said at umalis na sa higaan ko and went to the bathroom.
............
"Hoyyyyy! good morning ya'll" I shouted as I glide my roller skates on my way to the dining area.
Nang tuluyan akong makapasok ay nakita ko sina Amanda, Selena, Jeneshka, Felicia, Hillary, Kazzandria, And alice on the table.
Nasa nakabukas na pintuan papuntang veranda naman sina Nicholai, Arjo, at Brix.
Umuupo sina brix at Nicholai and eating some snacks while Arjo was sitting on the grills at nag v-vape. So as the two. They all looked at me.
"Good morninggg! omyy I love the energy!" Sabat ni Jeneshka and she giggled.
"Ganda nang mood ah!" Brix said.
"Yeep!" I answered. While still gliding my skates inside the room.
"Nasaan ang iba?"
"Some of them! are busy because of their businesses"
"As usual" I uttered underneathe my breathe. At umupo sa tabi nila.
"So ba't nakabihis ka saan ang lakad?" Selena asked.
I'm not really dressed up I just wore a simple pair of black skirt and a sleaveless croptop. Bibihis din agad ako ng stiletto, when I'm done here. I just perfectly combed my hair. And putted a light make up.
Dahil sa memorial park lang naman ako pupunta. Alangan na mang mag gown ako don.
"Blooming mo ata?" Sabat naman ni Alice. I chuckled at his statement.
"Pupunta ako sa memorial park"
"Why?"
"I'm going to visit my dad! and after thay I'm also going to visit my establishments, matagal ko na rin hindi na check eh since I returned here"
"Bring guards with you" Sabi nang bagong upo na si Nicholai, umupo na din ang mga kasama niya.
I looked at him and nodded. Sabay sabay na kaming lahat kumain. After that pinagpasiya ko ng umalis.
........................
And now! I'm finally here. Nakatayo sa harapan ng puntod ni Daddy. As usual siya lang at ang larawan niya ang makikita dito. My pagkatulad din ito ng puntod ng taksil kong kaibigan ngunit mas malawak ito.
These walls are glass. Sa itaas nito ay my campanula flower but it's a chandelier. Abuela and mommy was the one who planned this before. Nakapalibot sa loob ang mga paboritong bulaklak ni daddy.
Nakatanim ito and it's more like a view of a garden. Sa dalawang gilid ay my mga glass fountain din. At my mga favorite fish niya doon. Marami ding picture frames sa harapan nang puntod niya. Picture of the whole family. From our great grand parents to this generation of Magsaysay, And a big picture of him.
The reason why they made this is because hindi nila mommy gustong makitang nasasaktan ako. Daddy and I were so close. Kaya ang hirap mag move on. At kahit ano pa ang ganda ng tanawin hindi ko lubusang mapaluha na nasa harapan ko ay ang puntod nang pinakamamahal kong ama.
I tour around more dahil sobrang na miss ko to. Lalo na si Papa at gusto kong magtagal pa dito. Another thing caught my attention, is the mirror in the center.
Nasa loob ito nang glass case. A smile appeared on my lips. Kaya ay kinuha ko and hold it with my hands.
And I just remembered. It's the mirror Daddy gave to mommy.
Daddy loves to crack jokes at mag pick up lines ky mommy before eh! He bought this mirror para daw ky mommy.
The mirror has a Campanula flower in the center katulad ng chandelier.
At sa pagka alala ko this campanula is also known as venus looking glass. And get it's name from a greek myth in which Venus. She was the roman counterpart to the greek goddess Aphrodite.
"Venus misplaces her magic mirror and anyone who looked in it would see nothing but beauty."
That's the reason why daddy gave this. He saw this mirror at kaya ay dinescribe niya si mommy dito. That's what he said when I first saw this mirror.
Hindi pa daw ako napanganak at bata pa sila nang binigay niya ito. Yeep! my parents are childhood sweethearts. I already read the story behind this flower.
That a poor shepherd boy found it, but would not give it back because he had become entranced with his own image.
Aphrodite orders her son, Eros to go and look for it, which he does but in his haste, Eros struck the shepherd's hand and the mirror shattered into a thousand pieces, everywhere a piece of it landed, a Venus-looking-glass flower began to grow.
And that's when it's named Campanula or bellflower.
I could never imagine how strong my mother and father's love for each other. Halos araw araw kong nakikita kung paano alagaan at ingatan ni daddy si mommy, kahit maraming hadlang noon sa kanila.
Kaya ang sakit makita na halos hindi makakain at makatulog si mommy noon. Halos kahit paglapit ko sa kanya o disturbohin siya para kumibo lang siya ay nagagalit siya at yakap yakap niya lang ang larawan ni daddy.
I can't blame her, mahal na mahal niya si daddy and so as me. Halos hindi ako makapaniwala na itong buhay to ang nakatakda sa akin. Kung bakit kailangan mawala ang mga mahal ko sa buhay.
After kung naglibot ay pumunta ako sa gitna kung nasaan ang puntod ni daddy. Umupo ako doon. And place the flowers I bought for him.
I also placed on the other side the guitar na kinuha ko sa isang glass case. The guitar he owns and one of his favorite sa lahat ng collections niya.
I also ignited the candles. I intently looked as his tombstone. At unting unti tumutulo ang mga luha ko. I cleaned and rob it with my hands. Kahit ang puntod nito ang ganda. Si Donya Maria Isabela pa naman, lahat dapat en grande.
I was more shock to see na my mga bulaklak ng tulips sa puntod niya.
Kaming mag pamilya we have our own likes. At hindi medyo paborito ni daddy ang tulips eh! not even my other fam! naalala ko tuloy ang napanaginipan ko na may nakita akong batang lalaki. Yes! this time ay lalaki na hindi na babae.
We were talking and playing sa likurang bahagi ng bahay. Kung saan my malawak na pavillion at sa ilalim yun ay karagatan na. Ngunit his face was blur at hindi ko rin iyon nababatid. I even called him kuya? He even said na isa din siyang Magsaysay? ngunit hindi ko talaga batid.
Or maybe it was one of my cousins. Maybe it was one of my male cousins baka si Zircon Martin Magsaysay iyon anak ni Tito Mortian Maxus Magsasay kapatid ni daddy.
O hindi kaya ay ang twin knights. Yes! I describe them as twin knights. Sealtiel and Juhediel dahil nakuha nila ang pangalan sa mga knights of heaven. Anak ni Tita Meijer Angelus Magsaysay. It could possibly one of them, since my cousins and I are close...........
𝐕𝐢𝐭𝐨 𝐌𝐚𝐢𝐜𝐤𝐮𝐬 𝐌𝐚𝐠𝐬𝐚𝐲𝐬𝐚𝐲
"Daddy! Miss na miss na kita!" my voice crack when I said those. Here it goes! nanghihina na naman ako.
"Kung pwede lang maibalik ang panahon, hinding hindi ko hahayaang mawala ka!"
"Hindi ko pa rin tanggap daddy! hinding hindi"
"I'm sorry if I wasn't the child you wanted me to be, I'm sorry kung marami akong ginawang masama, I'm sorry daddy! I'm so sorry!" Hindi na ma pigilan ng mga luha ko na umagos sa aking mga mata.
This is why I hate the most. Yung kailangan ko na dapat makalimutan, pero hindi talaga eh. Ang sakit lang kasi isipin na bigla na lang lalaho at mawawala ang mga tao na importante sayo.
"Sa halos sampung taon na tayong hindi nagsama, hindi kita nayakap, hindi na kita nakita, ay unti unti ng nawawala sa aking isipan ang iyong tinig, ang iyong mukha, kung paano ka nandiyan palagi sakin, Kung paano mo ako turuan! daddy unti unti na iyon nawawala, and I hate it, I hate it so much. Ang sakit, ang sakit sakit"
"I really wish heaven has a visting hours. So that I could see you, and hug you. Kung maari ka lang bumalik dito."
"Please dad! wag na wag mo kaming pabayaan I know you are watching us, lalo na si mommy please! ngayon ay alam ko na kung sino ang pumatay sayo!" Umigting ang panga ko ng maalala si Camilla.
Kung paano ko siya ituring kaibigan, kapatid, malalaman ko lang na siya ang my pakana kong bakit namatay ang ama ko. At hinding hindi ko siya mapapatawad. Ba't siya ba talaga to? bakit she changed a lot! she's not the old Camilla I know! ang sakit niyang mag salita. Kahit na buhay man siya o hindi ay gusto ko rin malaman kung sino ang nagtangkang pumatay sa kanya. But I shouldn't have trusted her, Them.
Pinahid ko ang mga luha ko at guminhawa. I relax for a second bago ako ngumiti. I took the guitar on my side. And place it on top of me.
"You know what dad! bakit hindi na lang tayo kumanta, like we used to do before noong nandito ka pa!, I missed those days, and now all of those are just memories. Memories that I will never forget till my last breathe." wika ko and strum the guitar. and began singing. Hindi ko pa rin ma iiwasang lumuha. Singing the favorite song he usually play kung kasama niya kami ni mommy.
~pana-panahon ang pagkakataon maibabalik ba ang kahapon? ~
~Natatandaan mo pa ba
No'ng tayong dal'wa'y unang nagkita?
Panahon ng kamusmusan
Sa piling ng mga bulaklak at halaman
Doon tayong nagsimulang
Mangarap at tumula~
~Natatandaan mo pa ba
Inukit kong puso sa punong mangga
At ang inalay mong gumamela?
Magkahawak-kamay sa dalampasigan
Malayang tulad ng mga ibon
Ang gunita ng ating kahapon~
Everything flashed back. Lahat ng ala ala ko sa kaniya. Ilang minuto din akong huminto para lang ipahid ang aking mga luha.
Naalala ko pa nang kinanta namin ito I was hugging mommy and my head was lying on her chest at katabi niya si daddy na nag gigitara. Nasa ilalim kami ng puno.
While mommy and daddy sang this song. Nag pi-picnic pa kami noon. Daddy even gave mommy and I a gumamela flower. But it all changed because of what happen.
~Ang mga puno't halaman
Ay kabiyak ng ating gunita
Sa paglipas ng panahon
Bakit kailangan ding lumisan?~
~Pana-panahon ng pagkakataon
Maibabalik ba ang kahapon?~
~Ngayong ikaw ay nagbalik
At tulad ko rin ang 'yong pananabik
Makita ang dating kanlungan
Tahanan ng ating tula at pangarap
Ngayon ay naglaho na
Saan hahanapin pa?~
~Lumilipas ang panahon
Kabiyak ng ating gunita
Ang mga puno't halaman
Bakit kailangang lumisan?~
~Pana-panahon ng pagkakataon
Maibabalik ba ang kahapon?~
I keep on sniffing dahil hindi talaga ma pigilan ang mga luha ko. Pinabayaan ko na lang and just keep on strumming hanggang sa matapos ang kanta.
~Lumilipas ang panahon
Kabiyak ng ating gunita
Ang mga puno't halaman
Bakit kailangang lumisan?~
~Pana-panahon ng pagkakataon
Maibabalik ba ang kahapon?~
I smiled after I finished the song. Ngayon halos lumuwag ang puso ko. Nang pinalabas ko ang lahat nang gusto kong sabihin at hinanakit. Wala na akong magawa.
I will forever miss him. Bakit kaya no, bakit kailangan pa nilang mawala? bakit kailangan nilang lumisan? Bakit kailangan nila tayong iwan?
Masakit tanggapin, but it won't change anything. Wala na siya, matagal ng wala. At ang pagkamatay niya. Will forever be a scar on my heart. The scar that will never ever be cured.
Pinahid ko ang mga natitirang luha at tumayo. Binalik ko ang guitara sa kung saan ko kinuha. I went back on his grave and gave his tombstone a kiss.
Bago ako tuluyang tumayo at hinarap ang kanyang malaking larawan.
"I missed you papa, maybe in another lifetime ay makakasama na kita, I promise I will be the greatest Magsaysay this generation could have. Hinding hindi kita bibiguin. I'll do everything for our family. For our name, I will continue our family's legacy, and for our privilege. Kahit buhay ko pa ang kapalit" buong sabi ko.
"Que le ciel croise encore une fois nos chemins. Je t'aime, papa."
I smiled at his pictures. At humakbang na papalabas.
....................
-ICparadise