Erik's POV:
Two years .
Dalawang taon simula noong nilisan ko ang Pilipinas at nanirahan sa States. Two years ago, I was desperate and shattered. And now I can say that I'm the better version of myself. I'm no longer a teenager na umiiyak dahil lang sa pag-ibig. Tsk. Well, marami akong natutunan sa past ko na naging reason sa kung ano man ako ngayon.
I'm now happier.
Nabalik ako sa realidad ng maramdaman ko ang sikat ng araw.
"I'm finally here Pilipinas! " - sigaw ko pero hindi ganoon ka lakas.
Kabababa ko lang sa eroplanong sinasakyan ko.
Marami akong namiss sa lugar na ito, ang klima, ang ingay, ang hangin ang traffic. Lalo na ang mga kaibigan ko. Since nasa States ako ay naging busy din talga ako sa studies ko kaya di ko sila nakamusta.
Na miss ko na din sila. Kamusta na kaya si Angeline? Of course she's happy. Umiling na lamang ako sa isipin ko iyon. Bakit ba kasi bigla siyang pumasok sa isipan ko.
Then suddenly my phone rang. Tinignan ko ito, may nag message pala sa akin. Si Jarred.
"Pare, bar tayo tonight. "
"Sure, text me the location. " - reply ko tsaka ibinulsa ang telepono.
Dumiretso muna ako sa bahay namin to take some rest, maaga pa naman .
" Naku Erik! Iho, ba't di ka nagsabing darating ka? " -biglang salubong sa'kin ni Manang Fe ang caretaker ng bahay namin.
"Ang binata mo na, tas ang guwapo pa. Marami ka na sigurong girlpren. " - pahabol pa ni Manang sabay kurot sa pisngi ko .
Ngumiti naman ako, tsaka nag mano. "Kahit kailan talga Manang, paborito niyo parin ako."
"Aba'y syempre. Eh kamusta naman ang buhay niyo doon sa Amerika? "- pag tatanong ni Manang habang in-ayos ang dala kong gamit.
"Maayos naman, medyo busy nga lang po sina Mom and Dad. Kayo po dito Manang kamusta? "- balik na tanong ko.
"Maayos din. Sya nga pala iho, mabuti nalang nakapag luto ako ng meryenda. Pasado alas tres na e. Kain ka muna. " - sabi pa nito bago pumasok sa kusina.
"Sige po, salamat Manang. Tsaka , may pasalubong pala ako sayo andyan sa kahon. " - sigaw ko naman .
Nakabalik naman agad si Manang, habang dala ang isang strawberry juice at pancakes.
"Ikaw talga, Erik di mo ko nakakalimutan. O siya kain ka muna. " - pagkasabi niya non ay inilapag naman niya ang pagkain.
"Sakto nagugutom ako. Nga pala Manang, mamayang gabi aalis po ako. Kikitain ko po ang mga kaibigan ko. " -
"Mabuti kong ganun, para mabisita mo naman si Angeline, tagal ko nang walang balita sa batang iyon. Kamusta na kaya yon. "
Umiling nalang ako at kinain ko nalang ang pancake na niluto ni Manang.
.
.
.
Andito na ako ngayon sa bar na sinabi ni Jarred kanina. Dito raw kasi kami tatambay ng mga kaibigan ko. Kanina pa nga raw sila naghihintay sa'kin. Nakatulog kasi ako kanina, kaya di ko namalayan na gumagabi na pala.
"Uy pare! Kamusta? "- napa igtad naman ako ng sumigaw si Daryl. Kakapasok ko palang nakita niya agad ako. Iba din. HAHA
"Eto, gwapo padin. " - pagbibiro ko pa. Eh sa guwapo maman talga ako.
"Gwapo? Kung talagang guwapo ka, ilang Americana na ba na bihag mo? " -pahabol na tanong pa nitong si Jarred habang umiinom ng beer.
"Gago, hanggang ngayon di ka pa rin nagbabago? Chicksboy ka parin ! "-patawa ko pang sabi at umupo sa pandalawahang sofa.
Miss ko na din talga ang mga kaibigan kong ito, bukod kina Angeline at Yeng. Isa din sila sa mga matatalik kong kaibigan.
Nagmumuni-muni ako sa paligid, hindi naman ganun ka rami ang tao dito sa bar, pero okay na rin yon. Magaganda rin ang mga chics dito, kaso good boy ako. Hindi ko hilig ang mga ganyang bagay na siya namang kinahilig ng mga barkada ko lalong lao na nitong si Jarred, na halos kada buwan ay iba-iba ang kinakama. Pero ngayon nagbago na raw siya, yun ang sabi niya. HAHA
Habang nasa gitna kami ng aming pag iinom at pag-uusap ay bigla namang nagtanong itong si Daryl.
"Nga pala pare, ilang weeks ka ba mag s-stay dito sa Pilipinas? "
"Siguro mga 2-3 weeks lang, alam mo na man may kurso pa akong tatapusin. " - seryosong sagot ko habang naglalagay ng beer sa baso ko.
"So wala kang balak bisitahin si Angge? "- biglang sabat naman ni Jarred na kanina lang ay busy sa mga chix dito sa bar.
"Sus!" - iyon nalang ang tangi kong nasabi.
Alam kong matagal na yun, pero ang hirap naman kasi kalimutan ang mga pangyayare. Hindi ako galit sa kanya, pero hindi pa ako handang makita siyang iba ang nagpapaligaya sa kanya. Selfish na kung selfish pero ayokona muna. Saka nalang siguro pag tanggap ko na.
"Hindi ko trip manggulo pre, tsaka masaya na iyon. "-dagdag ko pa.
"So you didn't know anything? "- naka kunot noo pang tanong ng dalawa.
"Anong wala? Sa alin? "- medyo kinakabahan na ako dahil sa expression ng kanilang mukha. Para bang may kung nangyare pero wala akong ideya kung ano.
"Pare, di mo ba alam na 1 month after ng graduation natin ay isinugod si Angge sa hospital. "-pasigaw pang sabi ni Daryll.
"Huwag nga kayong magbiro. " - patawang sabi ko pa.
"Matagal ng may sakit si Angge, Erik! "-dagdag naman ni Jarred.
Matapos nilang sabihin ang mga salitang iyon ay di ko na naramdaman ang sarili ko, para akong natulala at nawala sa sarili. Tanging kabog lang ng puso ko na napakalakas ang sumira sa sa pagkatulala ko.
"Saang hospital? " - pagmamadaling tanong ko.
"St. Luke's Hospi--"-bago pa Niya tapusin ay agad na umalis ako patungong hospital kung nasaan si Angge.
Ilang minuto ako nang drive, at buti nalang walang traffic kaya naka rating ako agad sa hospital.
Habang nasa hallway ako ng hospital ay laman ng isip ko si ANGELINE, wala na akong pake sa mga nababangga ko. Then I asked for the room no. of ANGELINE. Buti nalang at sinabi agad ng Nurse na nasa room no. 261 kaya tumakbo na ako ng mabilis patungo sa room niya . Pero bago pa ako makarating ay kitang-kita ko na sina Yenggay together with her boyfriend Victor at si Tita Brenda. They are all crying and cramming. I also saw the doctors and nurses entering the room no. 261. Iyon ay ang room ni Angge.
Bigla na akong kinabahan kaya tumakbo ako palapit kina Yenggay na siya namanng kinagulat nila.
"Erik."- sabay na sabi nina Tita Brenda at Yeng.
"What's happening? Anong nangyare kay Angge? Tita? Yeng? "- i am asking them while holding their shoulders but they just cried.
Binaling ko ang atensyon ko kay Angge. I can see how weak she is. The doctors are trying to do the CPR.
"3, 2, 1. Clear! "- sigaw ng doctor.
Para bang ang daya daya ng tadhana, is this a punishment? Parang ayaw ko na. Hindi ko kayang makita siyang nahihirapan. Akala ko masakit na makita siyang masaya sa iba pero mas masakit pala na makita siyang nag aagaw-buhay pero wala ako sa tabi niya.
"Angge, andito na ako. I'll not leave you anymore kahit ipagtabuyan mo pa ako. Tanggapin ko lahat basta plsss. Mabuhay ka lang. "- then i can feel a liquid falling from my eyes.
Wala akong ideya sa mga nangyayare, basta ang alam ko lang kailangan niyang mabuhay.
Pinapump parin nila si Angge but suddenly bigla nalang silang huminto at nakita kong tumingin ang doctor sa kaniyang pambisig na relo.
"Time of death, 9:48 pm. " -matapos bigkasin ng doctor ang salitang iyon ay agad itong lumabas sa room ni Angge.
"I'm very sorry Ms. Quejada. We really did our best pero di na kinaya ng puso ng pasyente. Nag cardiac arrest ang pasyente, we tried to revive her. Pero hindi na kinaya ng puso niya."- nang marinig ko ang salitang iyon ay parang gumuho ang mundo ko, parang may isang balde ng malamig na tubig ang ibinuhos sa akin.
Rinig na rinig ko ang iyakan nila ni Yeng at Tita.
"No, it can't be. Angeline! Wake up pls! "- sigaw ni Tita Brenda at pumasok silang dalawa ni Yeng sa room ni Angge.
Habang ako ay tulala na nakatingin sa bangkay ni Angge. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan ko ang mga panahon na kasama ko siya. Ang unang araw na nakilala ko siya, ang biruan namin, ang daotan namin. Parang kailan lang ay nag aaway pa kami pero ngayon ay hindi na siya humihinga.
"Tita , hayaan na natin si Angge, It's here time to rest. Isipin nalang natin na she's with Tito Alvin. "-mangiyak ngiyak na sabi ni Yenggay habang kino-comfort ai Tita.
Mga ilang sandali lang ay kinuha na rin ang katawan ni Angge at inilipat sa Morgue. Damn! Hindi ko kayang hawakan ang malamig niyang bangkay ni hindi ko kayang tignan ito!
"Buwesit ka! Kung di mo sana siya iniwan sana mas marami pa kayong moments na napagsaluhan, sana andun ka nung mga panahon na naghihirap siya! "- sigaw ko sa sarili ko habang sinusuntok ang pader malapit sa morgue.
Hindi ko ramdam ang sugat at dugo na tumutulo mula sa kamay ko. Galit ako sa sarili ko. Galit na galit.
"Sana andun nalang ako. "- bulong ko sa sarili ko kasabay ng mga luhang umaagos mula sa nga mata ko at nanghihinang sumandal sa pader.
_________
Naiiyak talga ako dito. HUHU. Enjoy reading po. 😩
Ps. Sorry sa errors!