Θέλω να μάθω πώς θα κρύψω τις πιπιλιές από την μάνα μου.
***
Βγήκα από το δωμάτιο του και πήγα στο σαλόνι όπου τον είδα να κάθεται στον καναπέ.
«Συγγνώμη» του είπα χαμηλόφωνα και γύρισε να με κοιτάξει. Σηκώθηκε και με πλησίασε.
«Δεν υπάρχει λόγος να ζητάς συγγνώμη. Εγώ σου χρωστάω συγγνώμη» μου απάντησε.
«Ήμουν απότομη» του είπα και κοίταξα ασυναίσθητα το πάτωμα.
«Ήμουν ηλίθιος» μου απάντησε και γέλασα αχνά. «Σε πίεσα για κάτι που δεν ένιωθες άνετα. Συγγνώμη»
«Είναι εντάξει» του είπα για να τον καθησυχάσω.
«Το ξέρω πως χτες ήμασταν μεθυσμένοι και ίσως κάναμε κάποιες λάθος επιλογές. Αν μετάνιωσες για-»
«Δεν μετάνιωσα» του απάντησα διακόπτοντας τον. Σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε.
«Έχεις δίκιο. Σου το είπα και το εννοούσα. Σε θέλω.» του είπα και ένιωσα τα χείλη μας.
APHRODITE
«Δεν πιστεύω να μπλέξεις που πήρες την μηχανή» του είπα όταν ήμασταν στο πλοίο με προορισμό το νησί.
Θα μέναμε εκεί για έξι μέρες και ο Ίθαν είχε πάρει την μηχανή από την συμμορία. Ο πατέρας του χρειαζόταν το αυτοκίνητο οπότε δεν μπορούσε να το πάρει.
«Όχι, μην ανησυχείς. Έχω συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους και συμφώνησαν» μου απάντησε. τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τον ώμο μου. Ανακάθισα στο κάθισμα και ακούμπησα το κεφάλι μου στον θώρακα του.
«Και πώς συμφώνησαν με κάτι τέτοιο;» τον ρώτησα.
«Τους είπα πως χρειάζομαι την μηχανή για μια δουλειά που θα μας βοηθούσε σε κάτι άλλο αργότερα» μου απάντησε.
«Ίθαν θα μπλέξεις» του είπα ανησυχώντας.
«Σχεδόν όλοι εκεί είναι αρκετά ηλίθιοι για να πιστέψουν ό,τι τους πω. Αρκεί να τους το πω με έναν τρόπο που θα φανεί έξυπνος και πειστικός και δεν θα καταλάβουν τίποτα.» μου είπε και με φίλησε στο κεφάλι.
«Ναι αλλά αν καταλάβουν-» πήγα να πω αλλά με σταμάτησε.
«Ρε μωρό μου σταμάτα να αγχώνεσαι για τέτοια θέματα και απόλαυσε το ταξίδι.» μου είπε και γέλασε ελαφρά.
«Εντάξει» του απάντησα και έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας τον δροσερό αέρα που χτυπούσε στο πρόσωπο μου.
[...]
«Πάω να κάνω μπάνιο μέχρι να ετοιμαστείς» μου είπε ο Ίθαν και μπήκε στο μπάνιο. Το δωμάτιο που νοικιάσαμε ήταν, αν και μικρό, αρκετά ωραίο με ένα μεγάλο μπαλκόνι που κοιτούσε την θάλασσα.
Την ώρα που τελείωσα με το μεικαπ και το χτένισμα ο Ίθαν βγήκε από το μπάνιο μόνο με μια λευκή πετσέτα γύρω από την μέση του και μια ακόμα λίγο πιο μικρή γύρω από τον λαιμό του. Τράβηξε την πετσέτα από τον λαιμό του και σκούπισε αδέξια τα μαλλιά του μπερδεύοντας τα. Μερικές τούφες, βρεγμένες ακόμα, έπεφταν στο μέτωπο του ενώ κάποιες άλλες πετούσαν ελαφρά στο πλάι. Κράτησε την πετσέτα με το δεξί γεμάτο τατουαζ χέρι του και με πλησίασε.
«Θα μπορούσαμε ξέρεις να ακυρώσουμε την έξοδο μας» μου είπε με ένα μικρό στραβό χαμόγελο αφού με σκάναρε με το βλέμμα του από πάνω μέχρι κάτω.
«Μα γιατί; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» τον ρώτησα προσποιούμενη την ανήξερη. Με πλησίασε κι άλλο και μου ψιθύρισε στο αυτί.
«Ναι, μήπως μπορείς να με βοηθήσεις με αυτό;» η ζεστή του ανάσα χτυπούσε στον λαιμό μου κάνοντας με να χάσω τον έλεγχο της αναπνοής μου. Έγινε πιο κοφτή και ένιωθα την θερμοκρασία να ανεβαίνει.
«Θα αργήσουμε αν δεν φύγουμε τώρα» του απάντησα.
«Γιατί; Ποιος μας περιμένει;» με ρώτησε και τα χείλη του ακούμπησαν τον λαιμό μου αρχίζοντας να αφήνουν ζεστά φιλιά.
«Κανείς, αλλά είπαμε να δούμε το νησί...» του είπα και ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω από την μέση μου.
«Το νησί μπορεί να περιμένει, δεν θα φύγει από την θέση του» μου είπε και πλησίασε το πρόσωπο του ενώνοντας τα χείλη μας. Τα χείλη του ήταν πιο απαλά από ό,τι συνήθως αφού είχε κάνει μπάνιο πριν από λίγο.
«Ναι αλλά εμείς δεν θα μείνουμε εδώ για πολλές μέρες» του είπα για να τον νευριάσω. Ξεφύσηξε και πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα βρεγμένα μαλλιά του.
«Καλάαα» μου είπε και πήρε από την βαλίτσα του τα ρούχα που θα έβαζε.
Δεν θα με πείραζε να μέναμε εδώ αλλά ήθελα να τον αφήσω έτσι επίτηδες γιατί κάθε φορά γινόταν το δικό του και καταλήγαμε να ακυρώνουμε τα σχέδια μας.
Φορούσα ένα κοντό στενό απαλό μοβ φόρεμα με λεπτές τιράντες και ένα ζευγάρι λευκά ψηλοτάκουνα για να μειώσω λίγο την διαφορά ύψους μεταξύ μας.
Ο γίγαντας Ίθαν και η εγγονή του Κοντορεβιθούλη που προσπαθεί να φτάσει στο επίπεδο του γίγαντα.
Δεν είσαι αστεία Ντάλια.
I just speak facts
Ο Ίθαν φόρεσε μια τζιν μαύρη βερμούδα και μια μαύρη oversized κοντομάνικη μπλούζα. Μιας και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια βρισκόταν κοντά στην πλατεία δεν χρειάστηκε να πάμε με την μηχανή.
Βγήκαμε από το δωμάτιο και χρησιμοποιώντας φυσικά τον χάρτη για να μην χαθούμε αρχίσαμε να περπατάμε παράλληλα με την παραλία. Ο δρόμος δίπλα από το πεζοδρόμιο στο οποίο περπατούσαμε ήταν άδειος αφού δεν περνούσαν συχνά αυτοκίνητα. Ωστόσο, όλο το νησί ήταν φωτισμένο από τις λάμπες του δήμου, σε αντίθεση με την γειτονιά μας πίσω στο σπίτι που από τις εφτά είναι καμένες οι πέντε.
Πλησίασα το χέρι μου στο δικό του και έμπλεξα τα δάχτυλα μας. Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε χαμογελώντας. Με τράβηξε κοντά του και ακούμπησα το κεφάλι μου στο μπράτσο του.
Κάναμε μια βόλτα στην πλατεία και περάσαμε από πολλά μαγαζιά τα οποία βέβαια λόγω της ώρας ήταν κλειστά. Οι τζαμαρίες ήταν φωτισμένες και μαζεύαμε τα διάφορα προϊόντα. Παπούτσια, ρούχα και τώρα περάσαμε μπροστά από ένα κοσμηματοπωλείο. Ένα κολιέ μου τράβηξε το ενδιαφέρον και σταμάτησα για να το κοιτάξω καλύτερα. Ο Ίθαν αφού αντιλήφθηκε πως σταμάτησα να περπατάω, σταμάτησε και αυτός και ήρθε κοντά μου.
«Αυτό δεν είναι ωραίο;» τον ρώτησα και έδειξα ένα κολιέ με ένα λευκό κοχύλι.
«Ναι» συμφώνησε «Το κοχύλι είναι παρόμοιο με αυτό που σου έδωσε ο Σωκράτης» μου είπε και μετέφερε το βλέμμα του σε εμένα.
«Όντως, έχει το ίδιο σχήμα» του απάντησα και χαμογέλασα.
«Το θέλεις;» με ρώτησε και ξαφνιάστηκα.
«Τι;» είπα και γύρισα προς το μέρος του.
«Σου αρέσει. Το θέλεις;» επανέλαβε την ερώτηση του.
«Ναι, προφανώς, αλλά είναι σίγουρα ακριβό και δεν έχω τόσα χρήματα» του απάντησα και γέλασε.
«Δεν είπα πως θα το πληρώσεις εσύ» μου είπε και κοίταξε ξανά την βιτρίνα.
«Όχι. Ούτε να το διανοηθείς» του είπα και γύρισε το κεφάλι του για να με κοιτάξει.
«Γιατί; Δεν μπορώ να σου πάρω ένα δώρο;» με ρώτησε με ένα μικρό χαμόγελο.
«Βρισκόμαστε σε νησί για διακοπές με δικά σου έξοδα. Δεν είναι αυτό το δώρο αρκετό;» τον ρώτησα και τον κοίταξα σοβαρά.
«Ναι, αλλά...»
«Είσαι απαίσιος στην διαχείριση χρημάτων» του είπα και γέλασε αχνά αποκαλύπτοντας το χαμόγελο του. Τον τράβηξα από το χέρι μακριά από το μαγαζί και συνέχισα να περπατάω.
[...]
«Δεν θα πιεις άλλο γιατί με βλέπω να σε κουβαλάω μέχρι το δωμάτιο» μου είπε ο Ίθαν αφού ήπια την τελευταία γουλιά του κοκτέιλ μου.
«Εντάξει» του είπα με ένα μικρό χαμόγελο. «Αλλά δεν θα με πείραζε να με κουβαλούσες»
«Θα πείραζε την μέση μου όμως» μου είπε γελώντας.
«Με είπες χοντρή;» τον ρώτησα και τον πλησίασα ελάχιστα γιατί αν πήγαινα πιο δίπλα θα έπεφτα από το σκαμπό.
«Όχι» μου απάντησε και συνέχισε να γελάει. «Εννοούσα πως είμαστε λίγο μακριά από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, δεν νομίζεις;» μου είπε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.
«Σωστά» του απάντησα και γύρισα προς το πάγκο του μπαρ. «Να πιω μια γουλιά;» τον ρώτησα δείχνοντας το ποτήρι που κρατούσε στα χέρια του.
«Μόνο μια» μου τόνισε και μου παρέδωσε το ποτήρι στα χέρια μου. Ήπια μια γουλιά και του έδωσα το ποτήρι πίσω. Ο Ίθαν πήγε να μου πει κάτι αλλά τότε μια κοπέλα έπεσε πάνω του και γύρισε προς το μέρος της.
«Χίλια συγγνώμη, δεν πρόσεχα» του είπε η κοπέλα που μάλλον ήταν στην ηλικία μας. Είχε ρίξει το περιεχόμενο του ποτηριού που κρατούσε πάνω στον Ίθαν την στιγμή που έπεσε πάνω του.
«Δεν πειράζει, θα βγει στο πλυντήριο» της είπε και αυτή του χαμογέλασε.
«Και πάλι συγγνώμη. Δεν ήθελα να πέσω πάνω σου» του είπε ξανά συνεχίζοντας να χαμογελάει.
Her pick me vibes are so annoying.
Ναι, Ντάλια θα συμφωνήσω.
«Σε έκανα χάλια» του είπε και πήρε μια χαρτοπετσέτα και σκούπισε την βερμούδα του Ίθαν.
Άρχισα να νιώθω μια ενόχληση και η κοπέλα μού έσπαγε όλο και περισσότερο τα νεύρα.
Ο Ίθαν, που ήταν απροετοίμαστος και ξαφνιάστηκε από την κίνηση αυτή, της έπιασε τους καρπούς και απομάκρυνε τα χέρια της από το παντελόνι του. «Ε δεν πειράζει, είναι εντάξει» της είπε άβολα αναφερόμενος στην βερμούδα του.
«Μπορώ να επανορθώσω κάπως;» τον ρώτησε.
Ναι, αν φύγεις.
«Συμβαίνουν αυτά. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι» της απάντησα ξερά και γύρισε να με κοιτάξει.
«Α είστε μαζί; Σορρι δεν σε παρατήρησα» μου απάντησε και γύρισε το βλέμμα της προς το πάγκο μπροστά μας. Έκανε νόημα στον μπάρμαν και έσκυψε για να του δώσει το ποτήρι της ώστε να της το ξαναγεμίσει. Έσκυψε επίτηδες μπροστά στον Ίθαν για να αναδείξει το στήθος και τον κώλο της.
Τα δύο σχεδόν ανύπαρκτα αυτά κομμάτια του σώματος της δηλαδή.
Και να μου σπάσει τα νεύρα, προφανώς, καθώς την πέφτει στον Ίθαν μπροστά μου. Αυτός έγειρε προς τα πίσω για να την απομακρύνει από πάνω του.
Αυτή πήρε το ποτήρι της γεμάτο ξανά με το ποτό και έκατσε στην θέση δίπλα στον Ίθαν που είχε αδειάσει πριν από λίγο. Το ζευγάρι που καθόταν εκεί σηκώθηκε και αυτή βρήκε την ευκαιρία να κάτσει δίπλα στον Ίθαν και να κολλήσει σχεδόν πάνω του.
Αυτός απομακρύνθηκε λίγο από αυτήν και ήρθε πιο κοντά μου.
Καλά κάνει αν θέλει να ζήσει.
Αυτή ήπιε από το ποτό της και άφησε το ποτήρι της στον πάγκο δίπλα σε αυτό του Ίθαν. Όταν κατέβασε το ποτήρι της ακούμπησε το χέρι του Ίθαν και σχεδίασε νοητά μια γραμμή από τον καρπό μέχρι το μπράτσο του.
«Ωραία τατουάζ» του είπε και συνέχισε να ακουμπάει το μπράτσο του.
«Ευχαριστώ» της απάντησε ξερά και σηκώθηκα από την θέση μου.
Αυτή η κοπέλα με έχει νευριάσει πάρα πολύ.
«Συγγνώμη, αλλά πρέπει να φύγουμε» είπα νευριασμένα και τράβηξα τον Ίθαν από το μπράτσο. Σηκώθηκε και τον τράβηξα από το χέρι προς την έξοδο.
Βγήκαμε από το μαγαζί και ο δροσερός αέρας χτύπησε απότομα το πρόσωπο μου. Άφησα το χέρι του Ίθαν και συνέχισα να περπατάω στο πεζοδρόμιο με προορισμό τα δωμάτια. Ο Ίθαν με ακολούθησε και κάνοντας μεγαλύτερα βήματα με έφτασε.
«Ηρέμησε» μου είπε ενώ συνέχισα να περπατάω γρήγορα. «Περίμενε ρε μωρό μου» μου είπε και πέρασα απέναντι τον δρόμο χωρίς να κοιτάξω δεξιά και αριστερά.
Ο Ίθαν έπεσε πάνω μου και με έσπρωξε προς τα μπροστά. Με παρέσυρε στο πεζοδρόμιο και άκουσα το κορνάρισμα ενός αυτοκινήτου από πίσω μου.
«Συγγνώμη» του είπα αφού ξεπέρασα το σοκ πως παραλίγο να μας πατήσει αυτοκίνητο.«Απλά νευρίασα με αυτήν...»
[...]
«Τώρα είδαμε το νησί, μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε στην μέση πριν;» με ρώτησε με ένα στραβό χαμόγελο όταν μπήκαμε στο δωμάτιο.
«Αλήθεια τώρα; Μετά από αυτό με την άλλη, έχεις όρεξη;» τον ρώτησα κάπως νευριασμένα και έβγαλα τα τακούνια μου. Τα άφησα στην άκρη και πήγα προς το κρεβάτι. Με ακολούθησε, αφού έβγαλε τα παπούτσια του.
«Ζηλεύεις και μου αρέσει» μου είπε χαμογελώντας και γύρισα να τον κοιτάξω.
«Σοβαρά; Σου την έπεφτε η άλλη και την άφησες γιατί σου αρέσει που ζηλεύω;»
«Δεν την άφησα»
«Δεν έκανες όμως και κάτι για να σταματήσει. Θα μπορούσες να της ξεκαθαρίσεις πως είμαστε μαζί» του είπα και στο πρόσωπο του σχηματίστηκε πάλι ένα στραβό χαμόγελο.
«Ζηλεύει το μωρό μου» μου είπε και τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου. «Είμαι μόνο δικός σου» μου ψιθύρισε και με τράβηξε κοντά του.
«Οι πράξεις σου άλλα λένε» του είπα και έκανε μερικά βήματα οδηγώντας με προς τα πίσω.
«Μπορούμε να το διορθώσουμε αυτό» μου είπε και με κόλλησε στον τοίχο. Ένωσε τα χείλη μας και με πλησίασε κι άλλο κολλώντας τα σώματα μας.
«Δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα» του είπα διακόπτοντας το φιλί.
«Υπόσχομαι πως αν ξαναγίνει κάτι τέτοιο, θα ξεκαθαρίσω από την αρχή πως είμαι μόνο δικός σου» μου είπε χαμογελώντας. «Τώρα θα με αφήσεις να συνεχίσω;» με ρώτησε και ξεφύσηξα.
Χαμογέλασε και κόλλησε πάλι τα χείλη μας οδηγώντας με προς το κρεβάτι.
***
HEY
Άλλα τέσσερα κεφάλαια και τελειώνει η ιστορία. I can't believe it-
Δεν έχω γράψει κανένα και αυτές τις μέρες ήμουν άρρωστη οπότε μην περιμένετε στα σίγουρα κεφάλαιο την επόμενη Κυριακή😂
Αυτές τις μέρες δεν διάβασα τίποτα και έχει μαζευτεί ένα βουνό βιβλία πάνω στο γραφείο μου. Οπότε δεν βλέπω να έχω χρόνο για να γράψω καινούριο κεφάλαιο. Αλλά θα προσπαθήσω έστω στο τριήμερο που έρχεται :)
BYEEE <3