"ဂုဏ်ပြုပါတယ် သားငယ်ရေ"
"ဝူဟူး....စာဆိုတဲ့ဘွားတော်ကြီးနဲ့ တစ်သက်လုံးပြန်ဆုံစရာမလိုတော့ဘူး"
"ကျောင်းကိုတော့ လွမ်းနေတော့မှာပဲ"
ဆူညံပွက်လောရိုက်နေသော အသံများကြားမှ ကွက်ကျား ကြားနေရသော စကားသံအချို့။
လွမ်းဆွေးဆွေးခံစားချက်နှင့် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဂုဏ်ယူရခြင်းတို့ပေါင်းစည်းထားသည့် အရိပ်အငွေ့လွှမ်းခြုံရင်း အပြုံးကိုယ်စီကိုဆင်မြန်းထား၍ ကျောင်းသားဘဝ၏နောက်ဆုံးနေ့ကို ဖြတ်သန်းနေကြသော ကျောင်းသားများ၊ သားသမီးများ၏ ဘဝအချိုးအကွေ့တစ်ခုကို မျက်မြင်တွေ့ရခြင်းကြောင့် ပီတိမျက်ရည်ဝေနေကြသော မိဘများ၊ စနောက်ပျော်ရွှင်နေကြသော သူငယ်ချင်းဆွေမျိုးမောင်နှမများနှင့် တက္ကသိုလ်၏ဘွဲ့နှင်းသဘင်မှာ စည်ကားလို့နေပါ၏။
"Hyun ဘက်နည်းနည်းကပ်ဦး"
ကင်မရာတစ်လုံးကိုကိုင်၍ အမှတ်တရတို့ကို လိုက်လံသိမ်းဆည်းနေသည့် Seungmin ၏ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း Jisung ဘေးဘက်သို့ ရွှေ့ရပ်လိုက်သည်။
"မင်းကလည်း...ရယ်ပါဦးကွာ"
Seungmin ၏ ဤတစ်ခါ ညွှန်ကြားမှုမှာတော့ Jisung အလျင်အမြန်လိုက်လုပ်ရန်ခက်ခဲသည်။ တွန့်ဆုတ်နေသော Jisung ကိုကြည့်၍ Hyunjin နှင့် Felix တို့၏မျက်နှာပေါ်မှ အပြုံးတို့ဟာလည်း မှေးမှိန်လို့လာပါ၏။
"ကဲ...ကဲ နောက်ဆုံးတစ်ပုံပဲ။"
Seungmin ဓာတ်ပုံရိုက်ခြင်းကိုအလျင်အမြန်လက်စသတ်လိုက်ကာ သူရိုက်ထားသော ဓာတ်ပုံများကို ပြန်ပြရင်း အာရုံလွှဲရန်ကြိုးစားပါသော်လည်း လွယ်လွယ်ကူကူမအောင်မြင်။ Jisung မှာ မှိုင်မြဲမှိုင်ဆဲ။
"Jisung..."
Felix သူ၏ ကျောပြင်ကို ခပ်ဖွဖွပုတ်ရင်း သူ့အနားသို့ ကပ်သွားတော့ မအီမသာပြုံးပြ၍ စီးကျလာသော မျက်ရည်စီးကြောင်းကို အမြန်သုတ်ဖယ်ပစ်သည်။
ဘွဲ့ဝတ်စုံဝတ်ဆင်ထားသော Hyunjin ၏ရင်ခွင်ထဲ နစ်မြုပ်နေသည့် Seungmin သည်လည်း Jisung ၏ပုံစံကိုကြည့်၍ ခပ်တိုးတိုးသက်ပြင်းတစ်ချက်ချသည်။
"ဒီလိုနေ့မျိုးမှာ မငိုပါနဲ့ Sungie ရာ"
Seungmin ယူလာပေးသော ခရမ်းရောင်ပန်းစည်းကို ခုံပေါ်တွင်တင်လိုက်ရင်း Felix ပြောသည့်စကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
"Sorry ကွာ ငါ့ကြောင့် မင်းတို့ပါမပျော်ရတော့ဘူး"
"မဟုတ်တာ..."
အပြုံးပန်းတို့ဝေဆာနေသော ဘွဲ့နှင်းသဘင်ကျောင်းဝန်းကြီးထဲ သူတို့လေးယောက်သားတစ်ဝိုက်တွင်သာ ဤမိုးလေဝသအခြေအနေဖြစ်နေရခြင်းမှာ အခြားအကြောင်းပြချက်မဖြစ်နိုင်။ Jisung ဤနေရာတွင်ရှိနေစေလိုသော လူတစ်ဦးရှိမနေနိုင်ခြင်းကြောင့်သာ။
"Congratulations ပါ Junior လေးတို့ရေ..."
သူတို့အနီးသို့ အပြေးအလွှားခုန်ပေါက်ဝင်ရောက်လာသော ရင်းနှီးနေသည့် မျက်နှာများကို မြင်လိုက်ရချိန်၌မူ Jisung ၏ မျက်နှာပေါ် ရွှင်ပျမှုအနည်းငယ် ဖြတ်ပြေးသွားသည်။
"ဂုဏ်ပြုပါတယ် Jisungie"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Hyung"
ယူလာသော ပန်းစည်းကိုကမ်းပေး၌ သူ့အားဝမ်းသာအားရဆွဲဖက်ကာ ပြောလာသော Chan အပြင် အတူပါလာသော Changbin နှင့် Jeongin ကိုပါပွေ့ဖက်၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"Hyung တို့ကလည်း...နောက်ကျလိုက်တာ။ Seungmin တောင်အစောကြီးရောက်နေတာ"
Felix ၏ ဆူပုတ်ပုတ်အဓွန့်တက်စကားကို Changbin ကသူ့ဘေးရပ်နေသော Jeongin အပေါ်သို့ အပြစ်ပုံချကာ ဖြေရှင်းသည်။
"ဒီကောင်ပေါ့။ သူလည်းလိုက်မယ်၊ အချိန်ပိုင်းအလုပ်ပြီးတဲ့အထိစောင့်နေပေးဆိုလို့ စောင့်နေရတာ။"
Hyunjin မှာ Jeongin ၏ခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွပုတ်လိုက်ရင်းသူ၏တပည့်ဟောင်းဖြစ်သူအပေါ် စွဲနေသည့်အကျင့်တို့ကို မဖျောက်ဖျက်နိုင်စွာ ဆုံးမလေဟန်ပြောသည်။
"အချိန်ပိုင်းအလုပ်တွေပဲ ဇွတ်လုပ်မနေနဲ့။ Project တွေလုပ်ရဦးမယ်မဟုတ်လား။ နောက်နှစ် ဘွဲ့ယူဖြစ်အောင်ယူရမယ်နော်။"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ။ သိပါတယ်။ Seungmin Hyung ပြန်ရောက်နေတာ ကြာပြီလား။"
"မနေ့ကပြန်ရောက်တာ။ သူဘွဲ့ယူတာကို သေချာပေါက်လာကြည့်ရမယ်ဆိုလို့လေ၊ အမြန်ပြန်ပြေးလာရတာ"
အထက်တန်းကျောင်းပြီးချိန်တွင် ဓါတ်ပုံပညာကိုသင်ယူ၍ ကမ္ဘာအနှံ့ ခရီးသွားကာ အလုပ်လုပ်နေသော Seungmin မှာ ချစ်သူအတွက်အချိန်ပေးရန်လည်း မမေ့လျော့။ Hyunjin က သူ၏ချစ်သူအတွက် ဂုဏ်ယူလေဟန် ပြုံးဖြီးဖြီးမျက်နှာပေးဖြင့် တင်းကြပ်နေအောင် ပွေ့ဖက်ပြလေတော့ Jeongin နှင့် Changbin မှာ မျက်စောင်းထိုး၍ အော့အန်ချင်လေဟန် ပြုသည်။
"မင်းတို့ မိဘတွေရော?"
"ပြန်သွားကြပြီ။"
Chan ၏ မေးခွန်းကို Hyunjin က Felix အတွက်ပါ ကိုယ်စားဖြေပေးသည်။
"ဦးလေးတို့နှစ်ယောက်ရော...ပြန်မလာဘူးလား"
Chan ဆက်၍ တွန့်တွန့်ဆုတ်ဆုတ်မေးလိုက်သည့်မေးခွန်းကို Jisung က ခေါင်းခါပြ၏။
"ဟိုမှာတက်နေတဲ့ပြဿနာက ပစ်ထားခဲ့လို့မရလို့။"
Busan ဆိုင်ခွဲတွင် ဖြစ်နေသော ပြဿနာကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျဖြေရှင်းရမည်ဖြစ်သည်ကြောင့် သားဖြစ်သူဘွဲ့ယူမည့်နေ့တွင်ရှိမနေနိုင်သည့် အဖေနှင့် Jisung တက္ကသိုလ်စတက်သည့်အချိန်မှစ၍ အဖေ့၏ အတွင်းရေးမှးသဖွယ် အလုပ်လုပ်နေရသဖြင့် လိုက်ပါသွားရသော ဦးလေးကို Jisung အပြစ်မတင်မိ။
"စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့။ Hyung တို့အားလုံးရှိနေတာပဲ။ ဘွဲ့ယူတဲ့နေ့လေးပျော်ပျော်နေလေနော်။"
"ကိုသာ ရှိနေရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ"
Jisung ၏ငေးငေးငိုင်ငိုင် ညည်းညူစကားကိုကြားရတော့ Chan တို့အားလုံးမှာ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချသူချကုန်ကြသည်။
"ကဲ..ကဲ။ အားလုံးပျော်သွားအောင် Hyung ကဒီည ညစာလိုက်ကျွေးမယ်"
Chan ၏ ကြွေးကြော်စကားကိုကြားရချိန် လက်ခုပ်လက်ဝါးထတီး၍ ပျော်နေကြသူများထဲ Chan ၏နောက်ဆက်တွဲစကားကြောင့် Changbin မှာတော့ မပါဝင်နိုင်။
"Changbin card နဲ့..."
"မင်း..."
"ဘာလဲ...မကျွေးချင်ဘူးလား။ အိမ်မှာ Chandelier တောင်ရှိတဲ့သူဌေးသားလေးအစား ငါလို လခစားလေးက ဝယ်ကျွေးရမှာလား။ ကလေးတွေကို ဝယ်ကျွေးပြီး ပေးပျော်လိုက်ပါ Seo Changbin ရာ..."
Chan ၏ ချည်ပြီးတုပ်ပြီးပြောသောစကားကို အငယ်တစ်သိုက်၏ မျက်လုံးများဆုံရာတွင်ရပ်နေသည့် Changbin မှာ မငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့။
"အေး...အေးပါကွာ။ ဝယ်ကျွေးပါ့မယ်။"
"ကျွန်တော် မလိုက်လို့ဖြစ်မလား။"
သူ့အား အားမလိုအားမရဖြစ်လေဟန် ဝိုင်းကြည့်လာကြသော်လည်း Jisung မှာတော့ ထိုစကားအတွက် နောင်တရဟန်၊ စိတ်ပြောင်းလိုဟန်အရိပ်အယောင်မရှိ။
"အိမ်မှာလူလည်းရှိတာမဟုတ်ဘဲနဲ့ လိုက်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး"
"ငါပင်ပန်းနေလို့ နားချင်နေပြီ။"
"အဲ့ဒါဆိုလည်း Hyung တို့ပဲသွားကြတာပေါ့။ ညစာတော့ သေချာပေါက် တစ်ခုခုစားရမယ်နော် Jisungie..."
သူ့စိတ်အနေအထားကို နားလည်ပေးသည့် Chan က ဝင်ပြော၍ မှာကြားသည်ကို ကတိပြုလေဟန် Jisung ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ကားအသီးသီးပေါ်သို့ လိုက်ပါစီးနင်းသွားကြသည့် သူငယ်ချင်းများကို Jisung နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီးနောက် နေရာတကျရပ်ထားသည့် သူ့ကိုယ်ပိုင် အပြာနုရောင် စက်ဘီးကလေးပေါ်သို့ တက်ကာ Le Bonhuer ခြံကြီးရှိရာဆီသို့ ဦးတည်လာခဲ့ပါ၏။
"ယုံကြည်ချက်ရှိရမယ်လေ အချစ်။ ရဲရဲတင်းတင်းနဲ့ ဒီခုံပေါ်မှာသေချာထိုင်ပြီး ခြေနင်းကို သေချာလေးနင်း။ ကြောက်နေလို့မဖြစ်ဘူး။ ပြုတ်မကျအောင်ကိုယ်ထိန်းထားပေးမယ်။"
ထိုညွှန်ကြားချက်စကားကို နှလုံးမူလိုက်ချိန် နောက်ခုံတွင်တက်စီးရန်ပင် တစ်သက်လုံးကြောက်ရွံ့နေခဲ့သော စက်ဘီးကို ဖြောင့်ဖြာင့်ဖြူးဖြူးစီးနင်းတတ်ခဲ့သည်။ စက်ဘီးစီးသည့်အချိန်တိုင်းလည်း သူ့နောက်မှလိုက်ထိန်းပေးခဲ့ဖူးသူအား ထူးထူးခြားခြားအလွမ်းပိုရပါသေးသည်။
ရင်ဘတ်ထဲမှစူးနင့်လာသော အနာတရကို ခပ်တိုးတိုးညည်းနေသော သီချင်းသံဖြင့်ဖုံးအုပ်ထားလိုက်မိပါ၏။
"ပြန်ရောက်ပါပြီ။"
ကြိုဆိုနေမည့်အိမ်သားမရှိပါသော်ငြား အထီးကျန်မနေပါဟု ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ် လိမ်ညာနိုင်မည့် Placebo effect ရလိုရငြား အော်ဟစ်ရေရွတ်လိုက်သည်။
ဘွဲ့ဝတ်စုံနှင့်လွယ်အိတ်တို့အား ပစ်ချထားလိုက်ကာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ဘီယာနှစ်ဘူးကိုယူ၍ အခန်းရှိရာသို့ တစ်ဆက်တည်းလျှောက်သွားဖြစ်၏။
"ကို့ကိုလွမ်းလိုက်တာ။ ဒီအချိန်ဆို နတ်သမီးလေးတွေ၊ နတ်သားချောချောလေးတွေနဲ့တွေ့နေလောက်လား။"
ဘီယာအရှိန်ရီဝေဝေကြောင့် စီးကျလာသော မျက်ရည်ကို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားလိုက်ကာ လှဲအိပ်ချရင်း မတိုးမကျယ် ညည်းညူမိသည်။
ခေတ္တမျှအကြာတွင်တော့ သူကိုယ်တိုင် အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ၌ ခင်မင်စရာကောင်းသော နတ်သား၊ နတ်သမီးကလေးများနှင့်တွေ့ဆုံရသည်မို့ Minho အား လွမ်းသောအလွမ်းများ လျော့ကျသွားပါတော့၏။
......................................................
"မဖြစ်ဘူး!!!!"
နတ်သား၊ နတ်သမီးများနှင့်တွေ့ဆုံအပြီး စာမေးပွဲခန်းထဲတွင် လေ့လာထားခြင်းမရှိသော သင်္ချာစာမေးပွဲမေးခွန်းကိုကိုင်ထားရသည့် ကိုယ့်ကိုကိုယ်မြင်ရချိန်တွင်တော့ အိပ်နေရာမှ ကမူးရှူးထိုးအော်ကာ Jisung ထထိုင်လိုက်မိသည်။
ကုတင်ဘေးရှိ နာရီကို ဝေဝေဝါးဝါးလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက်ကိုးနာရီခွဲခန့်အချိန်ကို ညွှန်ပြလျက်ရှိ၏။ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်လိုက်ပြီးနောက် နှာဖျားကိုလာရောက်ကျီစယ်နေသော ဟင်းရနံ့သင်းသင်းကို ခံစားလိုက်ရချိန်တွင် အာရုံကိုစုစည်းလျက် ကုတင်ပေါ်မှထရန်ပြင်သည်။
ထိုအခါမှ သူညက အိပ်ပျော်သွားခဲ့သော ကုတင်အောက်ဘက်ခြေရင်းတွင်မဟုတ်ဘဲ ကုတင်ပေါ်တွင်နေရာတကျ နိုးထလာခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း သတိထားလိုက်မိသည်။ ကုတင်အောက်တွင် ပြန့်ကျဲနေခဲ့သော ဘီယာဘူးခွံများလည်းရှိမနေတော့။
သူသေသေချာချာစေ့ပိတ်ထားခဲ့သော ပြတင်းတံခါးမှာလည်း လစ်ဟနေကာ နေရောင်ခြည်စအချို့ အခန်းတွင်း၌ဖြာကျလျက်ရှိနေသည်။
အခန်းမှအလျင်အမြန်ပြေးထွက်သွားကာ အိမ်အောက်မီးဖိုခန်းတွင်းသို့ ရောက်ရှိချိန်မှာတော့ မှင်သက်ဖွယ်မြင်ကွင်းတစ်ခုက ဆီးကြိုသည်။
အဖြူရောင် ရှပ်ပွပွတစ်ထည်ကို လက်ဇကအထိခေါက်တင်ဝတ်ဆင်ထားကာ ဟင်းတစ်အိုးဖြင့်အလုပ်ရှုပ်နေသူ။
ဟင်းအိုးမှ ရေငွေ့များက သူတပ်ဆင်ထားသော ရွှေအိုရောင်မျက်မှန်တွင် လာရိုက်နေပါသော်လည်း အနှောင့်အယှက်အဖြစ်မခံဘဲ ဟင်းအမယ်ကိုသာ အာရုံစိုက်နေသူ။
လွန်ခဲ့သော နာရီပိုင်းလောက်က သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖီးသင်ထားခံခဲ့ရလိမ့်မည်ဟုသတ်မှတ်ရသော ဆံပင်စအချို့က ထိုသူ၏ နဖူးပေါ်သို့ ဝဲကျနေသည်။
ဤမျှငေးမောချင်စရာကောင်းလှသော မြင်ကွင်း၏အရှင်သခင်မှာ အခြားသူမဟုတ်၊ သူစောင့်စားနေခဲ့ရပါသော သူ၏ချစ်လှစွာသော အသည်းအသက် Lee Minho သာ။
"နိုးလာပြီလား အချစ်။"
အပြုံးတစ်ခုနှင့်အတူ သူ့အားကြိုဆိုနှုတ်ဆက်လိုက်ကာ သူ၏ခါးကိုလာရောက်ပွေ့ဖက်၍ မျက်နှာပင်မသစ်ရသေးသော ပါးတစ်ဖက်အား မွှေးကြူလာသူကို မျက်တောင်မခတ် အံ့သြတကြီးငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
"မျက်နှာသွားသစ်ချေ။ မနက်စာစားကြရအောင်။ ကိုယ်ဗိုက်ဆာနေတာ အူလှိမ့်နေပြီ။ အချစ်မနိုးသေးလို့ ဟင်းပွဲပြင်ရင်းစောင့်နေတာ။"
အရှေ့ခုနစ်အိမ်၊ အနောက်ခုနစ်အိမ်၊ လက်ဝဲခုနစ်အိမ်၊ လက်ယာခုနစ်အိမ်မှ မိသားစုဝင်များအား ဧည့်ခံရန်လုံလောက်သည့် ဟင်းပွဲအပြင်အဆင်ကိုကြည့်၍ အမှန်တကယ်ပင် ဖိတ်ကြားလိုက်သင့်လေသလားဟုတွေးနေမိသည်။
"အချစ်! ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ။"
သူမည်သည့်စကားမှပြန်မပြောနိုင်မီ Minho မှာ အစာတောင်းသောကြောင်ငယ်သဖွယ်မျက်နှာကို အောက်ချ၍သူ့အနီးသို့ ချဥ်းကပ်လာသည်။
"မနေ့က ကိုယ်ပြန်မလာနိုင်လို့ ကိုယ့်ကိုစိတ်ကောက်နေတာလား။"
နှစ်ပတ်ခန့်မျှ ခံစားခဲ့ရသည့်အလွမ်းသင့်ခံစားချက် ရုတ်တရက်ဖြတ်ချခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မည်သည့်စကားဆိုရမည်မှန်းမသိဘဲ ကြက်သေသေနေခဲ့သော သူ့ကို Minho အထင်အမြင်လွဲမှားသွားဟန်တူသည်။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် အချစ်ရယ်၊ ကိုယ်တကယ်အမှီပြန်လာချင်တာကို မြို့တော်ဝန်က ပွဲနောက်ဆုံးနေ့မှာလည်း ကိုယ့်လက်ရာပဲစားချင်တယ်ဆိုပြီးပြောလာတော့ ရှောင်ထွက်လာဖို့မဖြစ်နိုင်လို့ပါ။"
Seoul မြို့၌ကျင်းပသော သံတမန်ရေးရာဆွေးနွေးပွဲတစ်ခုတွင် အစားအသောက်ပိုင်းဆိုင်ရာကို တာဝန်ယူရန် Han Younghyun စီစဥ်ထားခဲ့သော်လည်း ထိုနေ့တွင်ပင် Busan ဆိုင်ခွဲပြဿနာပေါ်ပေါက်လာခဲ့ခြင်းကြောင့် ယုံကြည်စိတ်ချရသော သူ့လက်ထွက်စားဖိုမှူးကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် သားမက်အလောင်းအလျာအား စေလွှတ်ခဲ့လေ၏။ ဆွေးနွေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့နှင့် Jisung ဘွဲ့ယူသည့်နေ့ တစ်ထပ်တည်းကျနေသည်ကြောင့် Minho ပြန်လာနိုင်ရန်ကြိုးစားပါသော်လည်း အခြေအနေများက ထိုကဲ့သို့ဖြစ်ခဲ့သည်။
"ကိုယ့်ချစ်သူရဲ့ အရေးကြီးတဲ့နေ့တစ်နေ့မှာ ဘေးနားမရှိနိုင်ခဲ့လို့ ကိုယ်လည်းအရမ်းဝမ်းနည်းတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ စိတ်မဆိုးပါနဲ့အချစ်ရယ်။"
"မဆို..."
"ဆိုးချင်လည်းဆိုးပေါ့လေ ကလေးကိုချော့ဖို့ ကိုယ် ကလေးကြိုက်တဲ့ဟင်းတွေအားလုံးကိုလည်း ချက်ပေးထားတယ်။ လက်ဆောင်တွေအများကြီးလည်းဝယ်လာတာမို့ တစ်နေကုန်ထိုင်ချော့မယ်လေနော်။"
Jisung သူ့ကိုစိတ်မဆိုးပါ။ ခုနစ်နှစ်တာမျှကာလအတွင်း တစ်ရက်မတွေ့ရမနေနိုင်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရသည့်သူမို့ နှစ်ပတ်တာ အလွမ်းဒဏ်ကို အလူးအလဲခံစားရရုံမှလွဲ မည်သူ့ကိုမှအပြစ်မတင်မိပါ။ ထိုအခြေအနေများကို ကြိုမြင်ခဲ့သဖြင့် Minho နှင့်ခွဲနေတတ်ရန် လေ့ကျင့်လိုသော ဆန္ဒကို Minho ကဖျက်ယဖျက်လုပ်ခဲ့သည်ကိုတော့ သုညဒသမသုညသုညတစ်ရာခိုင်နှုန်းမျှ စိတ်ဆိုးမိပါသည်။
သူ၏စိတ်အခြေအနေကို မသိပါဘဲ အတင်းကာရော ချော့မော့ချင်နေပါသော Minho ကြောင့် သူ့စိတ်ထဲမှမကောင်းဆိုးဝါးတို့နိုးထလာရကာ စနောက်ချင်စိတ်တို့ မွေးဖွားလာလေပြီ။
သူ့ခါးပေါ်မှလက်တစ်ဖက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲဖြုတ်လိုက်၍ တင်းကြပ်နေအောင်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဧည့်ခန်းရှိရာဆီသို့ ဆွဲဆောင့်ခေါ်လာလိုက်သည်။ သူ့နောက်သို့အူကြောင်ကြောင်အနေအထားဖြင့်လိုက်ပါလာခဲ့ရသော Minho မှာ မီးဖိုခလုတ်ကို လှမ်းပိတ်ခဲ့ရန်လည်းမမေ့မလျော့။
"အ...နေ..နေဦးလေ Jisungie.."
ဆိုဖာပေါ်တွင် သက်တောင့်သက်သာမရှိလှသောအနေအထားဖြင့် ထိုင်စေလိုက်ကာ သူအနေအထားမပြောင်းလိုက်နိုင်ခင်မှာပင် သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်အားခွထိုင်၍ အုပ်မိုးလိုက်တော့ အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် တားသည်။
"စိတ်ဆိုးတယ်၊ စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်ခဲ့တဲ့အတွက် အပြစ်လည်းပေးရမယ်။"
"ဘ..ဘယ်လိုအပြစ်ပေးမှာလဲ။"
"ဘယ်လိုပေးမယ်ထင်လဲ။"
ရှပ်အဖြူ၏ အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ကာမေးတော့ Minho ၏မျက်ဝန်းများထဲ စိုးရိမ်စိတ်အချို့က အလည်လာသည်။
"မနေ့က လမ်းကြုံလို့ အရုပ်ဆိုင်တစ်ဆိုင်လည်းဝင်ခဲ့သေးတယ်။"
"အရုပ်..အရုပ်ဆိုင်?"
"အင်း...ဘာအရုပ်တွေဝယ်လာတယ်ထင်လဲ.."
"ဘ..ဘာအရုပ်တွေလဲ။"
"အနက်ရောင်အရုပ်တွေလေ။ လည်ပတ်...သံကြိုး...လက်ထိပ်...ကြာပွတ်...တုန်ခါနေတဲ့အရုပ်...."
Minho ၏လည်ဂုတ်တစ်လျှောက်ထောင်ထသွားသော ကြက်သီးမွှေးညင်းအချို့ကို မြင်ရချိန်တွင်တော့ Jisung ရယ်ချင်စိတ်ကို အတင်းအဓမ္မထိန်းချုပ်နေရသည်။
နီရဲရဲနှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုကို တမင်တကာခပ်ကြမ်းကြမ်းဖိနမ်းလိုက်ပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းသားကို ကိုက်ဆွဲတော့ Minho ကသူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်မှအသာအယာဆွဲဖယ်သည်။
"နေ..နေပါဦး Jisungie ရဲ့"
"ဘာလို့နေရမှာလဲ။ ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုပြောထားတာ အချိန်မတိုင်သေးရင် ဘာမှမလုပ်ဘူးလို့ပဲပြောထားတာလေ။ အခုက အချိန်တိုင်ပြီး လွန်တောင်လွန်တော့မယ်၊ လုပ်လို့ရပြီမလား။"
Jisung ၏ပြောစကားကြောင့် Minho ခပ်ဟဟပြုံးရယ်၍ မေးခွန်းထုတ်လာသည်အထိ သူ၏ ကိုယ်တိုင်ဒါရိုက်တာ ကိုယ်တိုင်သရုပ်ဆောင် ဇာတ်ကွက်ကို ရုတ်သိမ်းလိုက်ရန်စိတ်မကူးမိ။
"သေချာပြီလား အချစ်။"
"အင်း..သေချာတယ်။"
Jisung ရဲရဲတင်းတင်းနှင့် အဖြေပြန်ပေးတော့ တစ်ချိန်လုံးအားပြတ်ကာ သူပြုသမျှနုနေခဲ့သော Minho ကသူ့ခန္ဓါကိုယ်အား လက်တစ်ဖက်တည်းနှင့် ဆိုဖာပေါ်တွန်းလှဲပစ်၍ အုပ်မိုးလာလေသည်။
သူ့နှုတ်ခမ်းတို့အား အငမ်းမရ ဆုပ်ယူနမ်းရှိုက်ပြီးနောက် လည်ပင်းသားတစ်လျှောက် ငုံထွေးခဲကိုက်လာလေတော့ Jisung မှာ သားကောင်အမှတ်နှင့် သူစနောက်ခဲ့မိသော ယုန်ဖြူကလေးမှာ အမှန်စင်စစ် သူ့အားအမဲဖြတ်မည့် ဝံပုလွေတစ်ကောင်ဖြစ်နေကြောင်း သိလိုက်သည်။
သူဝတ်ဆင်ထားသော အပြာရောင် တီရှပ်အောက်သို့ လက်တစ်ဖက်က ဝင်ရောက်ကျူးကျော်ကာ သူ့ဗိုက်သားတစ်လျှောက် အသာအယာပွတ်သပ်နေလေတော့ Jisung နှုတ်မှ ဟခနဲတစ်ချက်ညည်းညူလိုက်မိသည်။
ထိုနယ်ချဲ့ဖက်ဆစ်ကောင် လက်တစ်ဖက်က သူ၏ခန္ဓါကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ကျီစယ်ရန် ဇာတ်လမ်းစလာတော့ အလျင်အမြန်လှမ်းတားလိုက်သည်။
"နေ..နေပါဦး။"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ အခုနလေးတင် ကိုယ့်ကိုယ်ပေါ်မှာ အကြမ်းပတမ်းကုတ်တွယ်ပြီး ရန်စနေတဲ့ ရှဥ့်ပေါက်လေးမှ ဟုတ်ရဲ့လား၊ ဘယ်မှာလဲ၊ ကိုယ့်ကိုပေးမယ့်အပြစ်ဒဏ်။"
"အဲ့..အဲ့ဒါခင်ဗျားကို နောက်နေတာ။ မနေ့ကမလာလို့ စိတ်လည်းမဆိုးဘူး။ အပြစ်လည်းမပေးဘူး။ မနက်စာစားရအောင်။"
နေရာမှရှောင်ပြေးရန်ကြံနေသော Jisung ကို လက်ကောက်ဝတ်မှ ပြန်ဖမ်းဆွဲထားကာ သူ့ခန္ဒါအားဖိကပ်ထားလေတော့ Jisung ၏ဝမ်းဗိုက်ထဲလိပ်ပြာများပင် ထပျံနေလေပြီ။
"အများကြီးလွမ်းနေတာ။ လွမ်းလွန်းလို့ ညဘက်တွေဆို အိပ်လို့တောင်မပျော်ဘူး။"
သူ၏မျက်ဝန်းများထဲ ရီဝေဝေစိုက်ကြည့်ကာ ဆိုလာတော့ စကားကို Jisung နှာခေါင်းတွန့်လိုက်မိသည်။ 'အိပ်မက်ထဲ နတ်သားတွေ၊နတ်သမီးတွေနဲ့ပျော်နေမယ့်သူကများ' ဟုလည်း စိတ်ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်ပါ၏။
"ကျွန်တော်လည်းလွမ်းနေတာ။"
"အဲ့ဒါဆို ကိုယ့်ကိုဒီနေ့ မင်းနဲ့တစ်သားတည်းဖြစ်ခွင့်ပေးမလား"
စကားပုလ္လင်ပင်မခံဘဲ ရုတ်တရက်တောင်းဆိုလာသော စကားမှာ Jisung ရင်ဘတ်ထဲမှ အကောင်ငယ်အား အလောတကြီးထခုန်စေသည်။
"ရုတ်တရက်ကြီး..."
"နှစ်ပေါင်းများစွာ ကိုယ်ထိန်းလာခဲ့တဲ့ဆန္ဒက မင်းရဲ့စနောက်စကားတွေကြောင့် လွတ်ထွက်သွားပြီ။ တာဝန်ယူမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်။"
ထိုစကားအချို့ကပင် Jisung အားရှက်သွေးဖြာစေပြီး အလွန်တရာဆွဲဆောင်နေလေတော့ ခက်လှပါချေရဲ့။
"ကိုယ့်ကို...ခွင့်ပြုမယ်မလားဟင်။"
သူ၏နားဖျားသို့ ကပ်ကာ ပြောလာသည့်အချိန် သူကိုယ်တိုင်ပင်မသိဘဲ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်မိတော့ Minho ကသူ၏ ထင်းနေသော မေးရိုးကိုစူးခနဲနာသွားသည်အထိကိုက်ပစ်သည်။ အာဒန်အမွေပေးထားခဲ့သော သူ့လည်ပင်းမှ စားလက်စပန်းသီးကိုလည်း ခပ်ဖွဖွကိုက်ရင်း နမ်းသည်။
သူ၏ဆံပင်အုံထဲသို့ နှာခေါင်းဖြင့်မွှေနှောက်နမ်းရှိုက်နေရင်းမှ အပြာရောင်တီရှပ်အား သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အငြိုးအတေးရှိရန်သူပမာ ဆွဲဖယ်ပစ်သည်။
သူသည်လည်း Minho ကိုယ်ပေါ်မှ apron အနက်ရောင်ကိုဖယ်ကာ ရှပ်အင်္ကျီ၏ကြယ်သီးများကို အလျင်စလိုဆွဲဖြုတ်နေမိသည်။
လစ်ဟာသွားသော ကိုယ်ခန္ဒါပေါ်မှ ရင်ဘတ်ကြွက်သား၊ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားတို့အား မက်မက်မောမော နမ်းရှိုက်နေရင်းမှ သူ၏လက်တစ်ဖက်က မရည်ရွယ်ပါဘဲ Minho ၏ခါးဘေးရှိ ဓါးဒဏ်ရာအမာရွတ်တစ်ခုကို သွားထိမိချိန်မှာတော့ နှစ်ဦးလုံးမတိုင်ပင်ဘဲ ရပ်တန့်လိုက်မိသည်။
သူ့အား ငုံ့ကြည့်နေသော မျက်နှာနုနုအား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ထိုအမာရွတ်ပေါ်သို့ အနမ်းတစ်ပွင့်ချွေလိုက်သည်။
"ကိုမာဝင်နေတဲ့နှစ်ရက်ပြီး နိုးလာတော့ဘယ်သူ့ကို ပထမဆုံးသတိရလဲ။"
Jisung ရုတ်တရက်မေးလိုက်သည့်မေးခွန်းကြောင့် Minho ၏မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ပင့်တက်သွားရကာ ခပ်ဟဟရယ်သည်။
"ထပ်ပြီး ဒီမေးခွန်းပဲလား။"
"ခင်ဗျားမှ အဖြေအတိအကျမပေးသေးတာ။"
"ကောင်းပါပြီဗျာ။ ဖြေပါ့မယ်။"
"အင်း...ဖြေ။"
"ကိစ္စပြီးမှ ဖြေမှာပေါ့။ ကိုယ့်ကို ဒီလိုတို့လို့တန်းလန်းထားထားလို့မရဘူးလေ။"
ဤသို့ဖြင့် Jisung ထပ်၍အချိန်ဆွဲထားနိုင်စွမ်းကင်းမဲ့စွာ ချစ်သူသက်တမ်းတစ်လျှောက် ဖြတ်ကျော်ခဲ့ခြင်းမရှိသော နယ်နိမိတ်အား ပထမဆုံးအကြိမ်ရင်ဆိုင်ကြသည့်ပွဲ ပထမပိုင်းအား အိမ်ရှေ့ခန်းဆိုဖာပေါ်နှင့် ဒုတိယပိုင်းအား အိမ်ပေါ်ထပ် Jisung ၏အခန်းထဲတွင်ဆင်နွှဲရန်ဖြစ်လာတော့သည်။
....................................................
"အ..."
မနက်စာမှ ပြန်အပူပေးထားသော ညနေစာအဖြစ်သို့ သဏ္ဠာန်ပြောင်းသွားရသည့် ဟင်းပွဲများကို အားရပါးရစားပြီးနောက် ပန်းကန်ဆေးနေသော Minho ဘေးတွင်ရပ်နေရာမှ ခါးကိုကိုင်ကာ ခပ်တိုးတိုးညည်းညူလာသော Jisung။
Minho နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံမျှတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ကာ လက်အိတ်များကိုချွတ်လိုက်ပြီး Jisung ကိုခေါ်၍ ခုံတွင်ထိုင်စေသည်။
ဆေးသေတ္တာကို အပြေးကလေးယူ၍ ခါးတွင် ပလာစတာတစ်ခုကပ်ပေးနေရင်းမှ အနည်းငယ်လည်း ဆူပူပါသေး၏။
"နာမှာစိုးလို့ ကိုယ်ဒီလောက် ဂရုတစိုက်ထားတာတောင် အိပ်ရာကနိုးလာတော့ ကုတင်ပေါ်က ပြုတ်ကျဖြစ်အောင်ကျလိုက်သေးတယ်နော်။"
ပင်ပင်ပန်းပန်းအိပ်ပျော်သွားပြီး မျက်လုံးနှစ်လုံးပြန်ပွင့်လာချိန်တွင် သူ၏ဘေး၌ အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြင့် အိပ်မောကျနေသော Minho မှာ သူ့အတွက် အန္တရာယ်များလွန်းလှသဖြင့်ထပြေးရန်ကြံရာမှ ပြုတ်ကျရခြင်းဖြစ်သည်ကိုသူသာသိသည်မို့ မချိပြုံးကလေးသာ ပြုံးနေလိုက်ရသည်။
"အခုဖြေပေး.."
"ဟင်? ဘာကိုလဲ။"
"ဘယ်သူ့ကို ပထမဆုံးသတိရတာလဲလို့။"
Minho မှာ ကြိတ်၍ပြုံးလိုက်ပြီးနောက် သူ့အား ရွေးချယ်မှုတစ်ခုပြုလုပ်စေသည်။
"အမှန်အတိုင်းပြောရမလား။ စိတ်ချမ်းသာအောင်လိမ်ပြောရမလား။"
Jisung နှုတ်ခမ်းတို့ မသိမသာဆူထွက်လာကာ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်လာတော့ Minho ရယ်လျက်နှင့် သူ၏ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်ကာ သူ့အားရင်ခွင်ထဲထည့်၍ ပွေ့ဖက်ထားလေ၏။
"ပထမဆုံး Oh Dae Jung ကိုတွေးမိတယ်။ သူဘယ်လိုအနေအထားရှိနေမလဲလို့ပေါ့။"
Minho ၏ အဖြေအတွက် Jisung စိတ်မဆိုးမိ။ သတိလစ်မေ့မျောသွားစဥ်က Minho ၏မြင်ကွင်းထဲနောက်ဆုံးရှိနေခဲ့သူမို့ သတိလည်လာချိန်တွင် ပထမဆုံးတွေးမိသည်မှာလည်း မထူးဆန်း။
"သူဆုံးသွားပြီဆိုတာ ကြားတော့ အရမ်းလန့်သွားမှာပေါ့။"
"သတ်သေသွားလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ခဲ့မိတာအမှန်ပဲ။"
"သူကောင်းရာမွန်ရာမှာရှိနေမယ်လို့ထင်လား ကို။"
Jisung ၏အမေးစကားက Minho အား သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်မိစေသည်။
"မျှော်လင့်ပါတယ်။ နစ်နာသူတွေကျေနပ်တဲ့အထိ အပြစ်ကြွေးတွေဆပ်ပြီးတဲ့အချိန် နေရာကောင်းတစ်ခုကို ရောက်သွားပါစေလို့မျှော်လင့်တယ်။"
...................................................
"Happy Birthday to you
Happy Birthday to you
Happy Birthday Dear Lee Minho
Happy Birthday........to you"
လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးကာ သံပြိုင်အော်ဆိုကြသော သီချင်းသံအဆုံး Felix ကိုယ်တိုင်ပြင်ဆင်လာပေးသည့် အနီရောင်ကိတ်မုန့်ပေါ်မှ ဖယောင်းတိုင်များအား Minho မှုတ်ပစ်လိုက်သည်။
"Happy Birthday ပါ ကိုရီးယားနိုင်ငံအနာဂတ်ရဲ့ ကြယ်ပွင့်စားဖိုမှူးလေး၊ ငါနဲ့ Bang Chan ရဲ့ ချစ်စရာသူငယ်ချင်းလေး၊ Yang Jeongin ရဲ့ချစ်လှစွာသောအစ်ကို၊ Kim Seungmin, Hwang Hyunjin, Lee Yongbok တို့ရဲ့ သူငယ်ချင်းယောက်ဖစီနီယာ၊ Han Jisung ရဲ့ ချစ်လှစွာသော လင်ယောက်ျား...."
စကားအကောင်းဆိုနေရာမှ ထဖောက်လာသော Changbin ကို Jisung မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပေးလိုက်မှ တဟီးဟီးရယ်ကာ စကားကိုပြင်သည်။
"အဲ...မှားလို့၊ ယောက်ျားမဟုတ်သေးဘူး၊ ချစ်သူ။ ဒီနေ့မွေးနေ့ကစပြီး မင်းချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေရပြီး၊ ကျန်းကျန်းမာမာအသက်ရှည်ရှည် နေရပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးလိုက်ပါတယ်။ Cheers!!"
Changbin ၏ဦးဆောင်မှုဖြင့် ခွက်ကိုယ်စီမြှောက်ကာ သောက်ကြပြီးနောက် Jisung က သူ့ဘက်သို့လှည့်ကာ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံမျှ မွေးနေ့အတွက် ဂုဏ်ပြုစကားဆိုပေးသည်။ Minho မှာ သူ့လက်ထဲတွင်ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်ကလေးအား ခပ်ဖွဖွနမ်း၍ ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောတော့ အလုံးစုံမြင်တွေ့နေရသူတို့က ပိုကဲလွန်းသည်ဟု နှာခေါင်းရှုံ့ကုန်၏။
"ဒီမှာ အသစ်ထပ်ဖွင့်မယ့် ဆိုင်ခွဲအသစ်ကိစ္စက အဆင်ပြေလား Minho"
Chan ၏အမေးကို Minho ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြပြီးနောက်ဆက်၍ရှင်းသည်။
"အင်း ပြေတယ်။ Seo Changbin လက်ရာအပြင်အဆင်က ထင်သလောက်လည်းမဆိုးလှပါဘူး။"
Minho ထိုသို့ပြောတော့ သူ့ဘေးတွင်ထိုင်နေသော Interior Designer ကသူ့ကော်လံစအား ဆွဲကိုင်လေ၏။
"မယုံရင် အစတည်းက မအပ်နဲ့လေ။ အခုထိမယုံသေးရင် လုပ်ထားသမျှပြန်ဖျက်ပေးရမလား။"
"ယုံပါတယ်ကွာ။ ယုံပါတယ်။"
"ဦးလေး Han တို့မျက်နှာကြောင့် မင်းသက်သာသွားတယ်မှတ်။"
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်၏ ထုံးတမ်းစဥ်လာသတ်ပွဲကိုကြည့်၍ ရယ်မောနေကြရာမှ Hyunjin ကရုတ်တရက် စကားစလာသည်။
"အဟမ်း...လူစုံတုန်းကြေညာစရာလေးရှိတယ်။"
"ဝိုး...ဘာများလဲ။ ဘာများလဲ။"
သူနှင့် Seungmin တို့၏ လက်များပေါ်မှ ငွေရောင်မောင်းကွင်းတို့ကိုထောင်ပြလာတော့ အားလုံးမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသား။
"ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်တော့မယ်။"
"ဝိုး...ဂုဏ်ပြုပါတယ်။"
"မင်းတို့နှစ်ယောက်အတွက် ဝမ်းသာလိုက်တာ။"
"ဘယ်တော့ လက်ထပ်ကြမှာလဲ။"
"နှစ်ဆန်းပိုင်း.. နောက်နှစ်လလောက်နေရင် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လုံး အလုပ်ကိစ္စနဲ့ US ဘက်သွားဖို့ရှိတယ်။ အဲ့မတိုင်ခင် ဒီမှာ လက်ထပ်ပွဲလုပ်သွားကြမလို့။"
"သေချာပေါက်လာကြရမယ်နော်။ Jisung နဲ့ Minho Hyung ကအရန်လုပ်ပေးဦး။"
Seungmin ၏စကားကြောင့် Jisung မှာ အံ့သြသွားသော်လည်း မငြင်းဆန်။ ခေါင်းသာတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ပြပါ၏။
"မင်းတို့နှစ်ယောက်ကရော?"
"ငါတို့?"
Chan ၏အစမရှိသော အမေးစကားကြောင့် Minho သံယောင်လိုက်ပြန်မေးတော့ ရှင်းပြသည်။
"ဘယ်တော့ လက်ထပ်ကြမလဲလို့မေးတာ။"
"ဟေ့ကောင် ဟိုမှာ Karaoke စက်ပွင့်လာပြီ။ ထ...ထ"
Chan ၏မေးခွန်းကို စတင်၍ အတည်ယူမစဥ်းစားနိုင်ခင်မှာပင် Changbin ၏ဆော်ဩမှုဖြင့် နေရာမှ အသီးသီးထသွားကြသော ကလေးကြီးများကိုကြည့်၍ ကျန်နေခဲ့သော Minho နှင့် Jisung မှာ ခပ်ဟဟသာရယ်နေမိသည်။
"ကို..."
သူ့ပုခုံးပေါ် အသာတင်ထားသော လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူ၍ သီးသန့်နာမ်စားအား ခေါ်ဝေါ်လိုက်တော့ Minho ကြောင်အသွားရသည်။
ထို့နောက် Jisung အိတ်ကပ်ထဲထည့်ထားသော ဘူးကလေးထဲမှ ငွေမှင်လက်စွပ်ကလေးအားထုတ်ယူကာ သူ့လက်တွင်စွပ်ပေးသည်။
"မွေးနေ့လက်ဆောင်...။"
Minho ထိုလက်စွပ်ကလေးကို သေချာကြည့်နေဆဲမှာပင် Jisung ကစကားကိုဆက်သည်။
"ကို...ကျွန်တော်နဲ့အတူနေချင်လား။"
"ကိုယ့်ကိုအခုလက်ထပ်ခွင့်တောင်းနေတာလား။"
"ဘယ်ကသာ...ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ ဖေဖေတို့က Busan မှာ ကြာကြာနေဖြစ်မယ်၊ အိမ်ကို မင်းနဲ့ Minho အပိုင်ယူလိုက်တော့လို့ပြောလို့ ပြောင်းလာဖို့ပြောတာ။"
"တကယ်လား။"
"တကယ်ပေါ့။ အခု ကျွန်တော်တို့တူတူနေလို့ရပြီ။ လက်ထပ်တာကတော့...အဟင်း...အချိန်မလွန်ခင် နာရီပိုင်းလောက်အလိုမှာ စဥ်းစားကြတာပေါ့။"
Jisung စကားကြောင့် Minho ရယ်မောလိုက်ကာ ကောင်ငယ်လေးအား သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ထည့်ကာ နောက်တစ်ကြိမ်ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။ ထိုအနေအထားမှာ သူတို့နှစ်ဦးလုံးအတွက် သက်တောင့်သက်သာအဖြစ်ဆုံးဖြစ်သည်မို့။
"ချစ်တယ်..ကို"
"ကိုယ်ကပိုချစ်တာလို့ပြိုင်မပြောနေတော့ပေမဲ့ ကလေးငယ်ကို ကိုယ်အများကြီးချစ်တာသိတယ်မဟုတ်လား။"
"အင်း..သိတယ်။ သိတာမို့ ကိုပေးထားတဲ့ကတိကို အချိန်အကြာကြီးတည်ပေးရမယ်နော်။"
Minho ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ ကလေးငယ်၏ ဆံသားများကို ငုံ့၍ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
ခပ်သင်းသင်း shampoo နံ့မှတစ်ဆင့် ကြည်နူးခြင်းဟူသော ခံစားချက်တစ်ခုက သူ့နှလုံးသားထဲသို့ စိမ့်ဝင်လာလေ၏။
မလှပခြင်းတို့နှင့်စတင်ခဲ့သော ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်က ဤမျှကြည်နူးဖွယ်အခိုက်အတန့်ဆီသို့ ဦးတည်နေခဲ့သည်မို့ ကျေနပ်မိပါ၏။
အချစ်တို့ဖြင့်အတိပြီးသော ပန်းချီကားချပ်ထဲမှ အခိုက်အတန့်အား ခံစားနေသော သူတို့နှစ်ဦးတစ်ဝိုက်ဖြတ်တိုက်သွားသော ညလေအေးကပင် နှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းနေသည်အထိ ကျေနပ်မိပါ၏။
"ဘယ်တော့မှ...မင်းနဲ့ကိုယ် ဘယ်တော့မှ ဝေးမှာမဟုတ်ဘူး။"
ချစ်ရသူအားပေးထားခဲ့ဖူးသော ထိုကတိမှာ သူဤလောကတွင်း ရပ်တည်နေနိုင်ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းဖြစ်ရကား ထိုကတိအား တည်နိုင်ရန်လည်း ကြိုးစားသွားမည်ဟု Minho သူ့ကိုသူ ထပ်၍ ကတိပေးလိုက်မိပါတော့သည်။
~~~~~~~~~~~~THE END~~~~~~~~~~~
Final question for Final Chapter
Clarity ခရီးတစ်လျှောက် လိုက်ပါစီးမျောပြီးတဲ့နောက် အမှတ်အရဆုံးဖြစ်နေတဲ့ အခိုက်အတန့်၊ ဇာတ်ကွက်အပိုင်းအစ၊ scene ဒါမှမဟုတ် စကားတစ်ခွန်းကို သေချာပေါက်ပြောပြပေးခဲ့ကြပါဦးနော်။
Thank you sooooo much. Clarity ရှင်းတမ်းကိုတော့ RB ညနေပိုင်းလောက်ပြောပြပါ့မယ်
#ReddyBombax
"ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ သားငယ္ေရ"
"ဝူဟူး....စာဆိုတဲ့ဘြားေတာ္ႀကီးနဲ႕ တစ္သက္လုံးျပန္ဆုံစရာမလိုေတာ့ဘူး"
"ေက်ာင္းကိုေတာ့ လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ"
ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနေသာ အသံမ်ားၾကားမွ ကြက္က်ား ၾကားေနရေသာ စကားသံအခ်ိဳ႕။
လြမ္းေဆြးေဆြးခံစားခ်က္ႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာဂုဏ္ယူရျခင္းတို႔ေပါင္းစည္းထားသည့္ အရိပ္အေငြ႕လႊမ္းၿခဳံရင္း အၿပဳံးကိုယ္စီကိုဆင္ျမန္းထား၍ ေက်ာင္းသားဘဝ၏ေနာက္ဆုံးေန႕ကို ျဖတ္သန္းေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ သားသမီးမ်ား၏ ဘဝအခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ရျခင္းေၾကာင့္ ပီတိမ်က္ရည္ေဝေနၾကေသာ မိဘမ်ား၊ စေနာက္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ တကၠသိုလ္၏ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာ စည္ကားလို႔ေနပါ၏။
"Hyun ဘက္နည္းနည္းကပ္ဦး"
ကင္မရာတစ္လုံးကိုကိုင္၍ အမွတ္တရတို႔ကို လိုက္လံသိမ္းဆည္းေနသည့္ Seungmin ၏ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း Jisung ေဘးဘက္သို႔ ေ႐ႊ႕ရပ္လိုက္သည္။
"မင္းကလည္း...ရယ္ပါဦးကြာ"
Seungmin ၏ ဤတစ္ခါ ၫႊန္ၾကားမႈမွာေတာ့ Jisung အလ်င္အျမန္လိုက္လုပ္ရန္ခက္ခဲသည္။ တြန့္ဆုတ္ေနေသာ Jisung ကိုၾကည့္၍ Hyunjin ႏွင့္ Felix တို႔၏မ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပဳံးတို႔ဟာလည္း ေမွးမွိန္လို႔လာပါ၏။
"ကဲ...ကဲ ေနာက္ဆုံးတစ္ပုံပဲ။"
Seungmin ဓာတ္ပုံရိုက္ျခင္းကိုအလ်င္အျမန္လက္စသတ္လိုက္ကာ သူရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကို ျပန္ျပရင္း အာ႐ုံလႊဲရန္ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ကူကူမေအာင္ျမင္။ Jisung မွာ မွိုင္ၿမဲမွိုင္ဆဲ။
"Jisung..."
Felix သူ၏ ေက်ာျပင္ကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ရင္း သူ႕အနားသို႔ ကပ္သြားေတာ့ မအီမသာၿပဳံးျပ၍ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းကို အျမန္သုတ္ဖယ္ပစ္သည္။
ဘြဲ႕ဝတ္စုံဝတ္ဆင္ထားေသာ Hyunjin ၏ရင္ခြင္ထဲ နစ္ျမဳပ္ေနသည့္ Seungmin သည္လည္း Jisung ၏ပုံစံကိုၾကည့္၍ ခပ္တိုးတိုးသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်သည္။
"ဒီလိုေန႕မ်ိဳးမွာ မငိုပါနဲ႕ Sungie ရာ"
Seungmin ယူလာေပးေသာ ခရမ္းေရာင္ပန္းစည္းကို ခုံေပၚတြင္တင္လိုက္ရင္း Felix ေျပာသည့္စကားကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
"Sorry ကြာ ငါ့ေၾကာင့္ မင္းတို႔ပါမေပ်ာ္ရေတာ့ဘူး"
"မဟုတ္တာ..."
အၿပဳံးပန္းတို႔ေဝဆာေနေသာ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ေက်ာင္းဝန္းႀကီးထဲ သူတို႔ေလးေယာက္သားတစ္ဝိုက္တြင္သာ ဤမိုးေလဝသအေျခအေနျဖစ္ေနရျခင္းမွာ အျခားအေၾကာင္းျပခ်က္မျဖစ္နိုင္။ Jisung ဤေနရာတြင္ရွိေနေစလိုေသာ လူတစ္ဦးရွိမေနနိုင္ျခင္းေၾကာင့္သာ။
"Congratulations ပါ Junior ေလးတို႔ေရ..."
သူတို႔အနီးသို႔ အေျပးအလႊားခုန္ေပါက္ဝင္ေရာက္လာေသာ ရင္းႏွီးေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္၌မူ Jisung ၏ မ်က္ႏွာေပၚ ႐ႊင္ပ်မႈအနည္းငယ္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။
"ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ Jisungie"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ Hyung"
ယူလာေသာ ပန္းစည္းကိုကမ္းေပး၌ သူ႕အားဝမ္းသာအားရဆြဲဖက္ကာ ေျပာလာေသာ Chan အျပင္ အတူပါလာေသာ Changbin ႏွင့္ Jeongin ကိုပါေပြ႕ဖက္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"Hyung တို႔ကလည္း...ေနာက္က်လိဳက္တာ။ Seungmin ေတာင္အေစာႀကီးေရာက္ေနတာ"
Felix ၏ ဆူပုတ္ပုတ္အဓြန့္တက္စကားကို Changbin ကသူ႕ေဘးရပ္ေနေသာ Jeongin အေပၚသို႔ အျပစ္ပုံခ်ကာ ေျဖရွင္းသည္။
"ဒီေကာင္ေပါ့။ သူလည္းလိုက္မယ္၊ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ၿပီးတဲ့အထိေစာင့္ေနေပးဆိုလို႔ ေစာင့္ေနရတာ။"
Hyunjin မွာ Jeongin ၏ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပုတ္လိုက္ရင္းသူ၏တပည့္ေဟာင္းျဖစ္သူအေပၚ စြဲေနသည့္အက်င့္တို႔ကို မေဖ်ာက္ဖ်က္နိုင္စြာ ဆုံးမေလဟန္ေျပာသည္။
"အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြပဲ ဇြတ္လုပ္မေနနဲ႕။ Project ေတြလုပ္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ႏွစ္ ဘြဲ႕ယူျဖစ္ေအာင္ယူရမယ္ေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ သိပါတယ္။ Seungmin Hyung ျပန္ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား။"
"မေန႕ကျပန္ေရာက္တာ။ သူဘြဲ႕ယူတာကို ေသခ်ာေပါက္လာၾကည့္ရမယ္ဆိုလို႔ေလ၊ အျမန္ျပန္ေျပးလာရတာ"
အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္တြင္ ဓါတ္ပုံပညာကိုသင္ယူ၍ ကမၻာအႏွံ႕ ခရီးသြားကာ အလုပ္လုပ္ေနေသာ Seungmin မွာ ခ်စ္သူအတြက္အခ်ိန္ေပးရန္လည္း မေမ့ေလ်ာ့။ Hyunjin က သူ၏ခ်စ္သူအတြက္ ဂုဏ္ယူေလဟန္ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ေပြ႕ဖက္ျပေလေတာ့ Jeongin ႏွင့္ Changbin မွာ မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ေအာ့အန္ခ်င္ေလဟန္ ျပဳသည္။
"မင္းတို႔ မိဘေတြေရာ?"
"ျပန္သြားၾကၿပီ။"
Chan ၏ ေမးခြန္းကို Hyunjin က Felix အတြက္ပါ ကိုယ္စားေျဖေပးသည္။
"ဦးေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရာ...ျပန္မလာဘူးလား"
Chan ဆက္၍ တြန့္တြန့္ဆုတ္ဆုတ္ေမးလိုက္သည့္ေမးခြန္းကို Jisung က ေခါင္းခါျပ၏။
"ဟိုမွာတက္ေနတဲ့ျပႆနာက ပစ္ထားခဲ့လို႔မရလို႔။"
Busan ဆိုင္ခြဲတြင္ ျဖစ္ေနေသာ ျပႆနာကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ေျဖရွင္းရမည္ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူဘြဲ႕ယူမည့္ေန႕တြင္ရွိမေနနိုင္သည့္ အေဖႏွင့္ Jisung တကၠသိုလ္စတက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ အေဖ့၏ အတြင္းေရးမွးသဖြယ္ အလုပ္လုပ္ေနရသျဖင့္ လိုက္ပါသြားရေသာ ဦးေလးကို Jisung အျပစ္မတင္မိ။
"စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႕။ Hyung တို႔အားလုံးရွိေနတာပဲ။ ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕ေလးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေလေနာ္။"
"ကိုသာ ရွိေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ"
Jisung ၏ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ညည္းၫူစကားကိုၾကားရေတာ့ Chan တို႔အားလုံးမွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်သဴခ်ကဳန္ၾကသည္။
"ကဲ..ကဲ။ အားလုံးေပ်ာ္သြားေအာင္ Hyung ကဒီည ညစာလိုက္ေကြၽးမယ္"
Chan ၏ ေႂကြးေၾကာ္စကားကိုၾကားရခ်ိန္ လက္ခုပ္လက္ဝါးထတီး၍ ေပ်ာ္ေနၾကသူမ်ားထဲ Chan ၏ေနာက္ဆက္တြဲစကားေၾကာင့္ Changbin မွာေတာ့ မပါဝင္နိုင္။
"Changbin card နဲ႕..."
"မင္း..."
"ဘာလဲ...မေကြၽးခ်င္ဘူးလား။ အိမ္မွာ Chandelier ေတာင္ရွိတဲ့သူေဌးသားေလးအစား ငါလို လခစားေလးက ဝယ္ေကြၽးရမွာလား။ ကေလးေတြကို ဝယ္ေကြၽးၿပီး ေပးေပ်ာ္လိုက္ပါ Seo Changbin ရာ..."
Chan ၏ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီးေျပာေသာစကားကို အငယ္တစ္သိုက္၏ မ်က္လုံးမ်ားဆုံရာတြင္ရပ္ေနသည့္ Changbin မွာ မျငင္းဆန္နိုင္ခဲ့။
"ေအး...ေအးပါကြာ။ ဝယ္ေကြၽးပါ့မယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္ မလိုက္လို႔ျဖစ္မလား။"
သူ႕အား အားမလိုအားမရျဖစ္ေလဟန္ ဝိုင္းၾကည့္လာၾကေသာ္လည္း Jisung မွာေတာ့ ထိုစကားအတြက္ ေနာင္တရဟန္၊ စိတ္ေျပာင္းလိုဟန္အရိပ္အေယာင္မရွိ။
"အိမ္မွာလူလည္းရွိတာမဟုတ္ဘဲနဲ႕ လိုက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး"
"ငါပင္ပန္းေနလို႔ နားခ်င္ေနၿပီ။"
"အဲ့ဒါဆိုလည္း Hyung တို႔ပဲသြားၾကတာေပါ့။ ညစာေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ တစ္ခုခုစားရမယ္ေနာ္ Jisungie..."
သူ႕စိတ္အေနအထားကို နားလည္ေပးသည့္ Chan က ဝင္ေျပာ၍ မွာၾကားသည္ကို ကတိျပဳေလဟန္ Jisung ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
ကားအသီးသီးေပၚသို႔ လိုက္ပါစီးနင္းသြားၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို Jisung ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေနရာတက်ရပ္ထားသည့္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ အျပာႏုေရာင္ စက္ဘီးကေလးေပၚသို႔ တက္ကာ Le Bonhuer ၿခံႀကီးရွိရာဆီသို႔ ဦးတည္လာခဲ့ပါ၏။
"ယုံၾကည္ခ်က္ရွိရမယ္ေလ အခ်စ္။ ရဲရဲတင္းတင္းနဲ႕ ဒီခုံေပၚမွာေသခ်ာထိုင္ၿပီး ေျခနင္းကို ေသခ်ာေလးနင္း။ ေၾကာက္ေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ ျပဳတ္မက်ေအာင္ကိုယ္ထိန္းထားေပးမယ္။"
ထိုၫႊန္ၾကားခ်က္စကားကို ႏွလုံးမူလိုက္ခ်ိန္ ေနာက္ခုံတြင္တက္စီးရန္ပင္ တစ္သက္လုံးေၾကာက္႐ြံ႕ေနခဲ့ေသာ စက္ဘီးကို ေျဖာင့္ျဖာင့္ျဖဴးျဖဴးစီးနင္းတတ္ခဲ့သည္။ စက္ဘီးစီးသည့္အခ်ိန္တိုင္းလည္း သူ႕ေနာက္မွလိုက္ထိန္းေပးခဲ့ဖူးသူအား ထူးထူးျခားျခားအလြမ္းပိုရပါေသးသည္။
ရင္ဘတ္ထဲမွစူးနင့္လာေသာ အနာတရကို ခပ္တိုးတိုးညည္းေနေသာ သီခ်င္းသံျဖင့္ဖုံးအုပ္ထားလိုက္မိပါ၏။
"ျပန္ေရာက္ပါၿပီ။"
ႀကိဳဆိုေနမည့္အိမ္သားမရွိပါေသာ္ျငား အထီးက်န္မေနပါဟု ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ လိမ္ညာနိုင္မည့္ Placebo effect ရလိုရျငား ေအာ္ဟစ္ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
ဘြဲ႕ဝတ္စုံႏွင့္လြယ္အိတ္တို႔အား ပစ္ခ်ထားလိုက္ကာ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ဘီယာႏွစ္ဘူးကိုယူ၍ အခန္းရွိရာသို႔ တစ္ဆက္တည္းေလွ်ာက္သြားျဖစ္၏။
"ကို႔ကိုလြမ္းလိုက္တာ။ ဒီအခ်ိန္ဆို နတ္သမီးေလးေတြ၊ နတ္သားေခ်ာေခ်ာေလးေတြနဲ႕ေတြ႕ေနေလာက္လား။"
ဘီယာအရွိန္ရီေဝေဝေၾကာင့္ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားလိုက္ကာ လွဲအိပ္ခ်ရင္း မတိုးမက်ယ္ ညည္းၫူမိသည္။
ေခတၱမွ်အၾကာတြင္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အိပ္မက္ကမၻာထဲ၌ ခင္မင္စရာေကာင္းေသာ နတ္သား၊ နတ္သမီးကေလးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆုံရသည္မို႔ Minho အား လြမ္းေသာအလြမ္းမ်ား ေလ်ာ့က်သြားပါေတာ့၏။
......................................................
"မျဖစ္ဘူး!!!!"
နတ္သား၊ နတ္သမီးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆုံအၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲတြင္ ေလ့လာထားျခင္းမရွိေသာ သခၤ်ာစာေမးပြဲေမးခြန္းကိုကိုင္ထားရသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျမင္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ အိပ္ေနရာမွ ကမူးရႉးထိုးေအာ္ကာ Jisung ထထိုင္လိုက္မိသည္။
ကုတင္ေဘးရွိ နာရီကို ေဝေဝဝါးဝါးလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ကိုးနာရီခြဲခန့္အခ်ိန္ကို ၫႊန္ျပလ်က္ရွိ၏။ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ႏွာဖ်ားကိုလာေရာက္က်ီစယ္ေနေသာ ဟင္းရနံ႕သင္းသင္းကို ခံစားလိုက္ရခ်ိန္တြင္ အာ႐ုံကိုစုစည္းလ်က္ ကုတင္ေပၚမွထရန္ျပင္သည္။
ထိုအခါမွ သူညက အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသာ ကုတင္ေအာက္ဘက္ေျခရင္းတြင္မဟုတ္ဘဲ ကုတင္ေပၚတြင္ေနရာတက် နိုးထလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားလိုက္မိသည္။ ကုတင္ေအာက္တြင္ ျပန့္က်ဲေနခဲ့ေသာ ဘီယာဘူးခြံမ်ားလည္းရွိမေနေတာ့။
သူေသေသခ်ာခ်ာေစ့ပိတ္ထားခဲ့ေသာ ျပတင္းတံခါးမွာလည္း လစ္ဟေနကာ ေနေရာင္ျခည္စအခ်ိဳ႕ အခန္းတြင္း၌ျဖာက်လ်က္ရွိေနသည္။
အခန္းမွအလ်င္အျမန္ေျပးထြက္သြားကာ အိမ္ေအာက္မီးဖိုခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ မွင္သက္ဖြယ္ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ဆီးႀကိဳသည္။
အျဖဴေရာင္ ရွပ္ပြပြတစ္ထည္ကို လက္ဇကအထိေခါက္တင္ဝတ္ဆင္ထားကာ ဟင္းတစ္အိုးျဖင့္အလုပ္ရႈပ္ေနသူ။
ဟင္းအိုးမွ ေရေငြ႕မ်ားက သူတပ္ဆင္ထားေသာ ေ႐ႊအိုေရာင္မ်က္မွန္တြင္ လာရိုက္ေနပါေသာ္လည္း အႏွောင့္အယွက္အျဖစ္မခံဘဲ ဟင္းအမယ္ကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနသူ။
လြန္ခဲ့ေသာ နာရီပိုင္းေလာက္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဖီးသင္ထားခံခဲ့ရလိမ့္မည္ဟုသတ္မွတ္ရေသာ ဆံပင္စအခ်ိဳ႕က ထိုသူ၏ နဖူးေပၚသို႔ ဝဲက်ေနသည္။
ဤမွ်ေငးေမာခ်င္စရာေကာင္းလွေသာ ျမင္ကြင္း၏အရွင္သခင္မွာ အျခားသူမဟုတ္၊ သူေစာင့္စားေနခဲ့ရပါေသာ သူ၏ခ်စ္လွစြာေသာ အသည္းအသက္ Lee Minho သာ။
"နိုးလာၿပီလား အခ်စ္။"
အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္အတူ သူ႕အားႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ကာ သူ၏ခါးကိုလာေရာက္ေပြ႕ဖက္၍ မ်က္ႏွာပင္မသစ္ရေသးေသာ ပါးတစ္ဖက္အား ေမႊးၾကဴလာသူကို မ်က္ေတာင္မခတ္ အံ့ၾသတႀကီးေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
"မ်က္ႏွာသြားသစ္ေခ်။ မနက္စာစားၾကရေအာင္။ ကိုယ္ဗိုက္ဆာေနတာ အူလွိမ့္ေနၿပီ။ အခ်စ္မနိုးေသးလို႔ ဟင္းပြဲျပင္ရင္းေစာင့္ေနတာ။"
အေရွ႕ခုနစ္အိမ္၊ အေနာက္ခုနစ္အိမ္၊ လက္ဝဲခုနစ္အိမ္၊ လက္ယာခုနစ္အိမ္မွ မိသားစုဝင္မ်ားအား ဧည့္ခံရန္လုံေလာက္သည့္ ဟင္းပြဲအျပင္အဆင္ကိုၾကည့္၍ အမွန္တကယ္ပင္ ဖိတ္ၾကားလိုက္သင့္ေလသလားဟုေတြးေနမိသည္။
"အခ်စ္! ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ။"
သူမည္သည့္စကားမွျပန္မေျပာနိုင္မီ Minho မွာ အစာေတာင္းေသာေၾကာင္ငယ္သဖြယ္မ်က္ႏွာကို ေအာက္ခ်၍သူ႕အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
"မေန႕က ကိုယ္ျပန္မလာနိုင္လို႔ ကိုယ့္ကိုစိတ္ေကာက္ေနတာလား။"
ႏွစ္ပတ္ခန့္မွ် ခံစားခဲ့ရသည့္အလြမ္းသင့္ခံစားခ်က္ ႐ုတ္တရက္ျဖတ္ခ်ခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ မည္သည့္စကားဆိုရမည္မွန္းမသိဘဲ ၾကက္ေသေသေနခဲ့ေသာ သူ႕ကို Minho အထင္အျမင္လြဲမွားသြားဟန္တူသည္။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္၊ ကိုယ္တကယ္အမွီျပန္လာခ်င္တာကို ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က ပြဲေနာက္ဆုံးေန႕မွာလည္း ကိုယ့္လက္ရာပဲစားခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေျပာလာေတာ့ ေရွာင္ထြက္လာဖို႔မျဖစ္နိုင္လို႔ပါ။"
Seoul ၿမိဳ႕၌က်င္းပေသာ သံတမန္ေရးရာေဆြးႏြေးပြဲတစ္ခုတြင္ အစားအေသာက္ပိုင္းဆိုင္ရာကို တာဝန္ယူရန္ Han Younghyun စီစဥ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေန႕တြင္ပင္ Busan ဆိုင္ခြဲျပႆနာေပၚေပါက္လာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ သူ႕လက္ထြက္စားဖိုမႉးေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ သားမက္အေလာင္းအလ်ာအား ေစလႊတ္ခဲ့ေလ၏။ ေဆြးႏြေးပြဲေနာက္ဆုံးေန႕ႏွင့္ Jisung ဘြဲ႕ယူသည့္ေန႕ တစ္ထပ္တည္းက်ေနသည္ေၾကာင့္ Minho ျပန္လာနိုင္ရန္ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း အေျခအေနမ်ားက ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ခဲ့သည္။
"ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ေန႕တစ္ေန႕မွာ ေဘးနားမရွိနိုင္ခဲ့လို႔ ကိုယ္လည္းအရမ္းဝမ္းနည္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မဆိုးပါနဲ႕အခ်စ္ရယ္။"
"မဆို..."
"ဆိုးခ်င္လည္းဆိုးေပါ့ေလ ကေလးကိုေခ်ာ့ဖို႔ ကိုယ္ ကေလးႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြအားလုံးကိုလည္း ခ်က္ေပးထားတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီးလည္းဝယ္လာတာမို႔ တစ္ေနကုန္ထိုင္ေခ်ာ့မယ္ေလေနာ္။"
Jisung သူ႕ကိုစိတ္မဆိုးပါ။ ခုနစ္ႏွစ္တာမွ်ကာလအတြင္း တစ္ရက္မေတြ႕ရမေနနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္သူမို႔ ႏွစ္ပတ္တာ အလြမ္းဒဏ္ကို အလူးအလဲခံစားရ႐ုံမွလြဲ မည္သူ႕ကိုမွအျပစ္မတင္မိပါ။ ထိုအေျခအေနမ်ားကို ႀကိဳျမင္ခဲ့သျဖင့္ Minho ႏွင့္ခြဲေနတတ္ရန္ ေလ့က်င့္လိုေသာ ဆႏၵကို Minho ကဖ်က္ယဖ်က္လုပ္ခဲ့သည္ကိုေတာ့ သုညဒသမသုညသုညတစ္ရာခိုင္ႏႈန္းမွ် စိတ္ဆိုးမိပါသည္။
သူ၏စိတ္အေျခအေနကို မသိပါဘဲ အတင္းကာေရာ ေခ်ာ့ေမာ့ခ်င္ေနပါေသာ Minho ေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ထဲမွမေကာင္းဆိုးဝါးတို႔နိုးထလာရကာ စေနာက္ခ်င္စိတ္တို႔ ေမြးဖြားလာေလၿပီ။
သူ႕ခါးေပၚမွလက္တစ္ဖက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲျဖဳတ္လိုက္၍ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ကာ ဧည့္ခန္းရွိရာဆီသို႔ ဆြဲေဆာင့္ေခၚလာလိုက္သည္။ သူ႕ေနာက္သို႔အူေၾကာင္ေၾကာင္အေနအထားျဖင့္လိုက္ပါလာခဲ့ရေသာ Minho မွာ မီးဖိုခလုတ္ကို လွမ္းပိတ္ခဲ့ရန္လည္းမေမ့မေလ်ာ့။
"အ...ေန..ေနဦးေလ Jisungie.."
ဆိုဖာေပၚတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလွေသာအေနအထားျဖင့္ ထိုင္ေစလိုက္ကာ သူအေနအထားမေျပာင္းလိုက္နိုင္ခင္မွာပင္ သူ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္အားခြထိုင္၍ အုပ္မိုးလိုက္ေတာ့ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားႏွင့္ တားသည္။
"စိတ္ဆိုးတယ္၊ စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အျပစ္လည္းေပးရမယ္။"
"ဘ..ဘယ္လိုအျပစ္ေပးမွာလဲ။"
"ဘယ္လိုေပးမယ္ထင္လဲ။"
ရွပ္အျဖဴ၏ အေပၚဆုံးၾကယ္သီးကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ကာေမးေတာ့ Minho ၏မ်က္ဝန္းမ်ားထဲ စိုးရိမ္စိတ္အခ်ိဳ႕က အလည္လာသည္။
"မေန႕က လမ္းႀကဳံလို႔ အ႐ုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္လည္းဝင္ခဲ့ေသးတယ္။"
"အ႐ုပ္..အ႐ုပ္ဆိုင္?"
"အင္း...ဘာအ႐ုပ္ေတြဝယ္လာတယ္ထင္လဲ.."
"ဘ..ဘာအ႐ုပ္ေတြလဲ။"
"အနက္ေရာင္အ႐ုပ္ေတြေလ။ လည္ပတ္...သံႀကိဳး...လက္ထိပ္...ၾကာပြတ္...တုန္ခါေနတဲ့အ႐ုပ္...."
Minho ၏လည္ဂုတ္တစ္ေလွ်ာက္ေထာင္ထသြားေသာ ၾကက္သီးေမႊးညင္းအခ်ိဳ႕ကို ျမင္ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ Jisung ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းအဓမၼထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္။
နီရဲရဲႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခုကို တမင္တကာခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဖိနမ္းလိုက္ၿပီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားကို ကိုက္ဆြဲေတာ့ Minho ကသူ႕ပုခုံးႏွစ္ဖက္မွအသာအယာဆြဲဖယ္သည္။
"ေန..ေနပါဦး Jisungie ရဲ႕"
"ဘာလို႔ေနရမွာလဲ။ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာထားတာ အခ်ိန္မတိုင္ေသးရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူးလို႔ပဲေျပာထားတာေလ။ အခုက အခ်ိန္တိုင္ၿပီး လြန္ေတာင္လြန္ေတာ့မယ္၊ လုပ္လို႔ရၿပီမလား။"
Jisung ၏ေျပာစကားေၾကာင့္ Minho ခပ္ဟဟၿပဳံးရယ္၍ ေမးခြန္းထုတ္လာသည္အထိ သူ၏ ကိုယ္တိုင္ဒါရိုက္တာ ကိုယ္တိုင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ဇာတ္ကြက္ကို ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ရန္စိတ္မကူးမိ။
"ေသခ်ာၿပီလား အခ်စ္။"
"အင္း..ေသခ်ာတယ္။"
Jisung ရဲရဲတင္းတင္းႏွင့္ အေျဖျပန္ေပးေတာ့ တစ္ခ်ိန္လုံးအားျပတ္ကာ သူျပဳသမွ်ႏုေနခဲ့ေသာ Minho ကသူ႕ခႏၶါကိုယ္အား လက္တစ္ဖက္တည္းႏွင့္ ဆိုဖာေပၚတြန္းလွဲပစ္၍ အုပ္မိုးလာေလသည္။
သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတို႔အား အငမ္းမရ ဆုပ္ယူနမ္းရွိုက္ၿပီးေနာက္ လည္ပင္းသားတစ္ေလွ်ာက္ ငုံေထြးခဲကိုက္လာေလေတာ့ Jisung မွာ သားေကာင္အမွတ္ႏွင့္ သူစေနာက္ခဲ့မိေသာ ယုန္ျဖဴကေလးမွာ အမွန္စင္စစ္ သူ႕အားအမဲျဖတ္မည့္ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလိုက္သည္။
သူဝတ္ဆင္ထားေသာ အျပာေရာင္ တီရွပ္ေအာက္သို႔ လက္တစ္ဖက္က ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္ကာ သူ႕ဗိုက္သားတစ္ေလွ်ာက္ အသာအယာပြတ္သပ္ေနေလေတာ့ Jisung ႏႈတ္မွ ဟခနဲတစ္ခ်က္ညည္းၫူလိုက္မိသည္။
ထိုနယ္ခ်ဲ့ဖက္ဆစ္ေကာင္ လက္တစ္ဖက္က သူ၏ခႏၶါကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို က်ီစယ္ရန္ ဇာတ္လမ္းစလာေတာ့ အလ်င္အျမန္လွမ္းတားလိုက္သည္။
"ေန..ေနပါဦး။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အခုနေလးတင္ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚမွာ အၾကမ္းပတမ္းကုတ္တြယ္ၿပီး ရန္စေနတဲ့ ရွဥ့္ေပါက္ေလးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဘယ္မွာလဲ၊ ကိုယ့္ကိုေပးမယ့္အျပစ္ဒဏ္။"
"အဲ့..အဲ့ဒါခင္ဗ်ားကို ေနာက္ေနတာ။ မေန႕ကမလာလို႔ စိတ္လည္းမဆိုးဘူး။ အျပစ္လည္းမေပးဘူး။ မနက္စာစားရေအာင္။"
ေနရာမွေရွာင္ေျပးရန္ႀကံေနေသာ Jisung ကို လက္ေကာက္ဝတ္မွ ျပန္ဖမ္းဆြဲထားကာ သူ႕ခႏၵါအားဖိကပ္ထားေလေတာ့ Jisung ၏ဝမ္းဗိုက္ထဲလိပ္ျပာမ်ားပင္ ထပ်ံေနေလၿပီ။
"အမ်ားႀကီးလြမ္းေနတာ။ လြမ္းလြန္းလို႔ ညဘက္ေတြဆို အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။"
သူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားထဲ ရီေဝေဝစိုက္ၾကည့္ကာ ဆိုလာေတာ့ စကားကို Jisung ႏွာေခါင္းတြန့္လိုက္မိသည္။ 'အိပ္မက္ထဲ နတ္သားေတြ၊နတ္သမီးေတြနဲ႕ေပ်ာ္ေနမယ့္သူကမ်ား' ဟုလည္း စိတ္ပါးစပ္က ေရ႐ြတ္လိုက္ပါ၏။
"ကြၽန္ေတာ္လည္းလြမ္းေနတာ။"
"အဲ့ဒါဆို ကိုယ့္ကိုဒီေန႕ မင္းနဲ႕တစ္သားတည္းျဖစ္ခြင့္ေပးမလား"
စကားပုလႅင္ပင္မခံဘဲ ႐ုတ္တရက္ေတာင္းဆိုလာေသာ စကားမွာ Jisung ရင္ဘတ္ထဲမွ အေကာင္ငယ္အား အေလာတႀကီးထခုန္ေစသည္။
"႐ုတ္တရက္ႀကီး..."
"ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္ထိန္းလာခဲ့တဲ့ဆႏၵက မင္းရဲ႕စေနာက္စကားေတြေၾကာင့္ လြတ္ထြက္သြားၿပီ။ တာဝန္ယူမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္။"
ထိုစကားအခ်ိဳ႕ကပင္ Jisung အားရွက္ေသြးျဖာေစၿပီး အလြန္တရာဆြဲေဆာင္ေနေလေတာ့ ခက္လွပါေခ်ရဲ႕။
"ကိုယ့္ကို...ခြင့္ျပဳမယ္မလားဟင္။"
သူ၏နားဖ်ားသို႔ ကပ္ကာ ေျပာလာသည့္အခ်ိန္ သူကိုယ္တိုင္ပင္မသိဘဲ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္မိေတာ့ Minho ကသူ၏ ထင္းေနေသာ ေမးရိုးကိုစူးခနဲနာသြားသည္အထိကိုက္ပစ္သည္။ အာဒန္အေမြေပးထားခဲ့ေသာ သူ႕လည္ပင္းမွ စားလက္စပန္းသီးကိုလည္း ခပ္ဖြဖြကိုက္ရင္း နမ္းသည္။
သူ၏ဆံပင္အုံထဲသို႔ ႏွာေခါင္းျဖင့္ေမႊႏွောက္နမ္းရွိုက္ေနရင္းမွ အျပာေရာင္တီရွပ္အား သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ အၿငိဳးအေတးရွိရန္သူပမာ ဆြဲဖယ္ပစ္သည္။
သူသည္လည္း Minho ကိုယ္ေပၚမွ apron အနက္ေရာင္ကိုဖယ္ကာ ရွပ္အကၤ်ီ၏ၾကယ္သီးမ်ားကို အလ်င္စလိုဆြဲျဖဳတ္ေနမိသည္။
လစ္ဟာသြားေသာ ကိုယ္ခႏၵါေပၚမွ ရင္ဘတ္ႂကြက္သား၊ ဝမ္းဗိုက္ႂကြက္သားတို႔အား မက္မက္ေမာေမာ နမ္းရွိုက္ေနရင္းမွ သူ၏လက္တစ္ဖက္က မရည္႐ြယ္ပါဘဲ Minho ၏ခါးေဘးရွိ ဓါးဒဏ္ရာအမာ႐ြတ္တစ္ခုကို သြားထိမိခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ဦးလုံးမတိုင္ပင္ဘဲ ရပ္တန့္လိုက္မိသည္။
သူ႕အား ငုံ႕ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ႏွာႏုႏုအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုအမာ႐ြတ္ေပၚသို႔ အနမ္းတစ္ပြင့္ေခြၽလိုက္သည္။
"ကိုမာဝင္ေနတဲ့ႏွစ္ရက္ၿပီး နိုးလာေတာ့ဘယ္သူ႕ကို ပထမဆုံးသတိရလဲ။"
Jisung ႐ုတ္တရက္ေမးလိုက္သည့္ေမးခြန္းေၾကာင့္ Minho ၏မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ပင့္တက္သြားရကာ ခပ္ဟဟရယ္သည္။
"ထပ္ၿပီး ဒီေမးခြန္းပဲလား။"
"ခင္ဗ်ားမွ အေျဖအတိအက်မေပးေသးတာ။"
"ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ။ ေျဖပါ့မယ္။"
"အင္း...ေျဖ။"
"ကိစၥၿပီးမွ ေျဖမွာေပါ့။ ကိုယ့္ကို ဒီလိုတို႔လို႔တန္းလန္းထားထားလို႔မရဘူးေလ။"
ဤသို႔ျဖင့္ Jisung ထပ္၍အခ်ိန္ဆြဲထားနိုင္စြမ္းကင္းမဲ့စြာ ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျခင္းမရွိေသာ နယ္နိမိတ္အား ပထမဆုံးအႀကိမ္ရင္ဆိုင္ၾကသည့္ပြဲ ပထမပိုင္းအား အိမ္ေရွ႕ခန္းဆိုဖာေပၚႏွင့္ ဒုတိယပိုင္းအား အိမ္ေပၚထပ္ Jisung ၏အခန္းထဲတြင္ဆင္ႏႊဲရန္ျဖစ္လာေတာ့သည္။
....................................................
"အ..."
မနက္စာမွ ျပန္အပူေပးထားေသာ ညေနစာအျဖစ္သို႔ သဏ္ဠာန္ေျပာင္းသြားရသည့္ ဟင္းပြဲမ်ားကို အားရပါးရစားၿပီးေနာက္ ပန္းကန္ေဆးေနေသာ Minho ေဘးတြင္ရပ္ေနရာမွ ခါးကိုကိုင္ကာ ခပ္တိုးတိုးညည္းၫူလာေသာ Jisung။
Minho ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံမွ်တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ကာ လက္အိတ္မ်ားကိုခြၽတ္လိုက္ၿပီး Jisung ကိုေခၚ၍ ခုံတြင္ထိုင္ေစသည္။
ေဆးေသတၱာကို အေျပးကေလးယူ၍ ခါးတြင္ ပလာစတာတစ္ခုကပ္ေပးေနရင္းမွ အနည္းငယ္လည္း ဆူပူပါေသး၏။
"နာမွာစိုးလို႔ ကိုယ္ဒီေလာက္ ဂ႐ုတစိုက္ထားတာေတာင္ အိပ္ရာကနိုးလာေတာ့ ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်ျဖစ္ေအာင္က်လိဳက္ေသးတယ္ေနာ္။"
ပင္ပင္ပန္းပန္းအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မ်က္လုံးႏွစ္လုံးျပန္ပြင့္လာခ်ိန္တြင္ သူ၏ေဘး၌ အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ Minho မွာ သူ႕အတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားလြန္းလွသျဖင့္ထေျပးရန္ႀကံရာမွ ျပဳတ္က်ရျခင္းျဖစ္သည္ကိုသူသာသိသည္မို႔ မခ်ိၿပဳံးကေလးသာ ၿပဳံးေနလိုက္ရသည္။
"အခုေျဖေပး.."
"ဟင္? ဘာကိုလဲ။"
"ဘယ္သူ႕ကို ပထမဆုံးသတိရတာလဲလို႔။"
Minho မွာ ႀကိတ္၍ၿပဳံးလိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႕အား ေ႐ြးခ်ယ္မႈတစ္ခုျပဳလုပ္ေစသည္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာရမလား။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္လိမ္ေျပာရမလား။"
Jisung ႏႈတ္ခမ္းတို႔ မသိမသာဆူထြက္လာကာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာေတာ့ Minho ရယ္လ်က္ႏွင့္ သူ၏ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္ကာ သူ႕အားရင္ခြင္ထဲထည့္၍ ေပြ႕ဖက္ထားေလ၏။
"ပထမဆုံး Oh Dae Jung ကိုေတြးမိတယ္။ သူဘယ္လိုအေနအထားရွိေနမလဲလို႔ေပါ့။"
Minho ၏ အေျဖအတြက္ Jisung စိတ္မဆိုးမိ။ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားစဥ္က Minho ၏ျမင္ကြင္းထဲေနာက္ဆုံးရွိေနခဲ့သူမို႔ သတိလည္လာခ်ိန္တြင္ ပထမဆုံးေတြးမိသည္မွာလည္း မထူးဆန္း။
"သူဆုံးသြားၿပီဆိုတာ ၾကားေတာ့ အရမ္းလန့္သြားမွာေပါ့။"
"သတ္ေသသြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိတာအမွန္ပဲ။"
"သူေကာင္းရာမြန္ရာမွာရွိေနမယ္လို႔ထင္လား ကို။"
Jisung ၏အေမးစကားက Minho အား သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိဳက္မိေစသည္။
"ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ နစ္နာသူေတြေက်နပ္တဲ့အထိ အျပစ္ေႂကြးေတြဆပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေနရာေကာင္းတစ္ခုကို ေရာက္သြားပါေစလို႔ေမွ်ာ္လင့္တယ္။"
...................................................
"Happy Birthday to you
Happy Birthday to you
Happy Birthday Dear Lee Minho
Happy Birthday........to you"
လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ သံၿပိဳင္ေအာ္ဆိုၾကေသာ သီခ်င္းသံအဆုံး Felix ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္လာေပးသည့္ အနီေရာင္ကိတ္မုန့္ေပၚမွ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားအား Minho မႈတ္ပစ္လိုက္သည္။
"Happy Birthday ပါ ကိုရီးယားနိုင္ငံအနာဂတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္စားဖိုမႉးေလး၊ ငါနဲ႕ Bang Chan ရဲ႕ ခ်စ္စရာသူငယ္ခ်င္းေလး၊ Yang Jeongin ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာအစ္ကို၊ Kim Seungmin, Hwang Hyunjin, Lee Yongbok တို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေယာက္ဖစီနီယာ၊ Han Jisung ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ လင္ေယာက္်ား...."
စကားအေကာင္းဆိုေနရာမွ ထေဖာက္လာေသာ Changbin ကို Jisung မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးေပးလိုက္မွ တဟီးဟီးရယ္ကာ စကားကိုျပင္သည္။
"အဲ...မွားလို႔၊ ေယာက္်ားမဟုတ္ေသးဘူး၊ ခ်စ္သူ။ ဒီေန႕ေမြးေန႕ကစၿပီး မင္းခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနရၿပီး၊ က်န္းက်န္းမာမာအသက္ရွည္ရွည္ ေနရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ Cheers!!"
Changbin ၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ခြက္ကိုယ္စီျမႇောက္ကာ ေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ Jisung က သူ႕ဘက္သို႔လွည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံမွ် ေမြးေန႕အတြက္ ဂုဏ္ျပဳစကားဆိုေပးသည္။ Minho မွာ သူ႕လက္ထဲတြင္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ကေလးအား ခပ္ဖြဖြနမ္း၍ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ အလုံးစုံျမင္ေတြ႕ေနရသူတို႔က ပိုကဲလြန္းသည္ဟု ႏွာေခါင္းရႈံ႕ကုန္၏။
"ဒီမွာ အသစ္ထပ္ဖြင့္မယ့္ ဆိုင္ခြဲအသစ္ကိစၥက အဆင္ေျပလား Minho"
Chan ၏အေမးကို Minho ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပၿပီးေနာက္ဆက္၍ရွင္းသည္။
"အင္း ေျပတယ္။ Seo Changbin လက္ရာအျပင္အဆင္က ထင္သေလာက္လည္းမဆိုးလွပါဘူး။"
Minho ထိုသို႔ေျပာေတာ့ သူ႕ေဘးတြင္ထိုင္ေနေသာ Interior Designer ကသူ႕ေကာ္လံစအား ဆြဲကိုင္ေလ၏။
"မယုံရင္ အစတည္းက မအပ္နဲ႕ေလ။ အခုထိမယုံေသးရင္ လုပ္ထားသမွ်ျပန္ဖ်က္ေပးရမလား။"
"ယုံပါတယ္ကြာ။ ယုံပါတယ္။"
"ဦးေလး Han တို႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္ မင္းသက္သာသြားတယ္မွတ္။"
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏ ထုံးတမ္းစဥ္လာသတ္ပြဲကိုၾကည့္၍ ရယ္ေမာေနၾကရာမွ Hyunjin က႐ုတ္တရက္ စကားစလာသည္။
"အဟမ္း...လူစုံတုန္းေၾကညာစရာေလးရွိတယ္။"
"ဝိုး...ဘာမ်ားလဲ။ ဘာမ်ားလဲ။"
သူႏွင့္ Seungmin တို႔၏ လက္မ်ားေပၚမွ ေငြေရာင္ေမာင္းကြင္းတို႔ကိုေထာင္ျပလာေတာ့ အားလုံးမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္။"
"ဝိုး...ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဝမ္းသာလိုက္တာ။"
"ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္ၾကမွာလဲ။"
"ႏွစ္ဆန္းပိုင္း.. ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ေနရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အလုပ္ကိစၥနဲ႕ US ဘက္သြားဖို႔ရွိတယ္။ အဲ့မတိုင္ခင္ ဒီမွာ လက္ထပ္ပြဲလုပ္သြားၾကမလို႔။"
"ေသခ်ာေပါက္လာၾကရမယ္ေနာ္။ Jisung နဲ႕ Minho Hyung ကအရန္လုပ္ေပးဦး။"
Seungmin ၏စကားေၾကာင့္ Jisung မွာ အံ့ၾသသြားေသာ္လည္း မျငင္းဆန္။ ေခါင္းသာတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ျပပါ၏။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေရာ?"
"ငါတို႔?"
Chan ၏အစမရွိေသာ အေမးစကားေၾကာင့္ Minho သံေယာင္လိုက္ျပန္ေမးေတာ့ ရွင္းျပသည္။
"ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္ၾကမလဲလို႔ေမးတာ။"
"ေဟ့ေကာင္ ဟိုမွာ Karaoke စက္ပြင့္လာၿပီ။ ထ...ထ"
Chan ၏ေမးခြန္းကို စတင္၍ အတည္ယူမစဥ္းစားနိုင္ခင္မွာပင္ Changbin ၏ေဆာ္ဩမႈျဖင့္ ေနရာမွ အသီးသီးထသြားၾကေသာ ကေလးႀကီးမ်ားကိုၾကည့္၍ က်န္ေနခဲ့ေသာ Minho ႏွင့္ Jisung မွာ ခပ္ဟဟသာရယ္ေနမိသည္။
"ကို..."
သူ႕ပုခုံးေပၚ အသာတင္ထားေသာ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူ၍ သီးသန့္နာမ္စားအား ေခၚေဝၚလိုက္ေတာ့ Minho ေၾကာင္အသြားရသည္။
ထို႔ေနာက္ Jisung အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားေသာ ဘူးကေလးထဲမွ ေငြမွင္လက္စြပ္ကေလးအားထုတ္ယူကာ သူ႕လက္တြင္စြပ္ေပးသည္။
"ေမြးေန႕လက္ေဆာင္...။"
Minho ထိုလက္စြပ္ကေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ Jisung ကစကားကိုဆက္သည္။
"ကို...ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူေနခ်င္လား။"
"ကိုယ့္ကိုအခုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေနတာလား။"
"ဘယ္ကသာ...ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ ေဖေဖတို႔က Busan မွာ ၾကာၾကာေနျဖစ္မယ္၊ အိမ္ကို မင္းနဲ႕ Minho အပိုင္ယူလိုက္ေတာ့လို႔ေျပာလို႔ ေျပာင္းလာဖို႔ေျပာတာ။"
"တကယ္လား။"
"တကယ္ေပါ့။ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔တူတူေနလို႔ရၿပီ။ လက္ထပ္တာကေတာ့...အဟင္း...အခ်ိန္မလြန္ခင္ နာရီပိုင္းေလာက္အလိုမွာ စဥ္းစားၾကတာေပါ့။"
Jisung စကားေၾကာင့္ Minho ရယ္ေမာလိုက္ကာ ေကာင္ငယ္ေလးအား သူ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔ထည့္ကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။ ထိုအေနအထားမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးအတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာအျဖစ္ဆုံးျဖစ္သည္မို႔။
"ခ်စ္တယ္..ကို"
"ကိုယ္ကပိုခ်စ္တာလို႔ၿပိဳင္မေျပာေနေတာ့ေပမဲ့ ကေလးငယ္ကို ကိုယ္အမ်ားႀကီးခ်စ္တာသိတယ္မဟုတ္လား။"
"အင္း..သိတယ္။ သိတာမို႔ ကိုေပးထားတဲ့ကတိကို အခ်ိန္အၾကာႀကီးတည္ေပးရမယ္ေနာ္။"
Minho ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ကာ သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွ ကေလးငယ္၏ ဆံသားမ်ားကို ငုံ႕၍ နမ္းရွိုက္လိုက္သည္။
ခပ္သင္းသင္း shampoo နံ႕မွတစ္ဆင့္ ၾကည္ႏူးျခင္းဟူေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုက သူ႕ႏွလုံးသားထဲသို႔ စိမ့္ဝင္လာေလ၏။
မလွပျခင္းတို႔ႏွင့္စတင္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္က ဤမွ်ၾကည္ႏူးဖြယ္အခိုက္အတန့္ဆီသို႔ ဦးတည္ေနခဲ့သည္မို႔ ေက်နပ္မိပါ၏။
အခ်စ္တို႔ျဖင့္အတိၿပီးေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲမွ အခိုက္အတန့္အား ခံစားေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ဦးတစ္ဝိုက္ျဖတ္တိုက္သြားေသာ ညေလေအးကပင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္အထိ ေက်နပ္မိပါ၏။
"ဘယ္ေတာ့မွ...မင္းနဲ႕ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေဝးမွာမဟုတ္ဘူး။"
ခ်စ္ရသူအားေပးထားခဲ့ဖူးေသာ ထိုကတိမွာ သူဤေလာကတြင္း ရပ္တည္ေနနိုင္ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ရကား ထိုကတိအား တည္နိုင္ရန္လည္း ႀကိဳးစားသြားမည္ဟု Minho သူ႕ကိုသူ ထပ္၍ ကတိေပးလိုက္မိပါေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~THE END~~~~~~~~~~~
Final question for Final Chapter
Clarity ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ လိုက္ပါစီးေမ်ာၿပီးတဲ့ေနာက္ အမွတ္အရဆုံးျဖစ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန့္၊ ဇာတ္ကြက္အပိုင္းအစ၊ scene ဒါမွမဟုတ္ စကားတစ္ခြန္းကို ေသခ်ာေပါက္ေျပာျပေပးခဲ့ၾကပါဦးေနာ္။
Thank you sooooo much. Clarity ရွင္းတမ္းကိုေတာ့ RB ညေနပိုင္းေလာက္ေျပာျပပါ့မယ္
#ReddyBombax