[Unicode]
နောက်တနေ့မနက်စောစောရောက်တော့ ယွီချင့်ဟွမ်မှာဝတ်စားပြင်ဆင်ပြီး ရိုက်ကွင်းနေရာသို့ရောက်လာသည်။
ပထမဦးဆုံးရိုက်ကူးရမည်မှာသူနှင့်ဖန်းကျုံးရှီးနှစ်ဦးကြားဇာတ်ဝင်ခန်းဖြစ်၏။
ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ကောင်းသည်မှာ အမြဲလိုလိုအချိန်တိကျမှန်ကန်တတ်သည့်ဖန်းကျုံးရှီးတယောက် ယနေ့ဖြစ်တောင့်ဖြစ်ခဲနောက်ကျနေတာပင်။
ရိုက်ကူးရေးအဖွဲ့သားတွေအားလုံးအချိန်တခုကြာသည်အထိစောင့်ဆိုင်းနေရပြီးမှ နောက်ဆုံးတွင်အားတောင့်အားနာဖြစ်နေသည့်မျက်နှာပေးလေးနဲ့သူကရောက်ရှိလာသည်။
ယခုတခေါက်မှာပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည့်အပြင်အရိုးခံစိတ်ရင်းမှန်ဖြင့်ဝန်ချတောင်းပန်နေတာကြောင့်လျိုကျားအန့်မှာစိတ်ဆိုးမနေတော့ပဲ လက်ဝှေ့ယမ်းသာပြလိုက်ကာ သူအားအဆင့်သင်ပြင်ခိုင်းထားလိုက်တော့သည်။
ဖန်းကျုံးရှီးမှာစိတ်နဲ့ကိုယ်မကပ်သည့်အလားဖြစ်နေပြီး နေရထိုင်ရတာအလွန်သက်တာင့်သက်သာရှိမနေသလိုပင်။မိတ်ကပ်အထူကြီးနှင့်ဖုံးကွယ်ထားရင်တောင် လွယ်လွယ်ကူကူတွေ့မြင်နိုင်လေသည်။
"ခင်ဗျား အဆင်ပြေရဲ့လား?"
တယောက်နဲ့တယောက်ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခြင်းမရှိကြပေမယ့် ယွီချင့်ဟွမ်မှာထိုသို့မြင်တွေ့လိုက်ရရင် မနေသာတော့ပဲ ကင်မရာကိုကျောခိုင်းထားရင်းက ဂရုတစိုက်မေးမြန်းမိသည်။
"ကောင်းပါတယ်" ဖန်ကျုံးရှီးမှ အေးတိအေးစက်ပြန်ဖြေလာသည်။
သူ့အားစကားမပြောချင်ဟန်ပေါက်နေတာကိုသတိပြုမိသွားတာကြောင့် ယွီချင့်ဟွမ်မှာဆက်မပြောတော့ပဲ သူ့ဝတ်စုံကိုသာခေါင်းငုံ့လို့နေရာတကျသပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ဆင်နေလိုက်သည်။
ဒါဟာ ယွီချင့်ဟွမ်အတွက်တော့ ဒုတိယမြောက်နောက်ဆုံးဇာတ်ဝင်ခန်းဖြစ်သည်။လူကယ်ဆယ်ရေးအခန်းဖြစ်ကာ အားအင်တွေအဆမတန်သုံးစွဲရမည့်ဇာတ်ဝင်ခန်းမျိုးပင်။
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ တိကျမှန်ကန်သည့်စိတ်ခံစားချက်သွင်းယူလိုက်ပြီး ဖန်းကျုံးရှီးမှလည်းခေါင်းညိတ်ပြလာတာမြင်လိုက်ရရင်လျိုကျားအန့်အား အိုကေဟူသော လက်ဟန်ခြေဟန်သကေင်္တတခုလှမ်းပြလိုက်၏။
လျိုကျားအန့်မှာသဘောပေါက်သွားပြီး အသင့်အနေထားရှိနေသော အလင်းအမှောင်အင်ဂျင်နီယာများကိုဖျတ်ခနဲကြည့်လိုက်ကာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။
"အိုကေ အက်ရှင်"
"ဖယ်! ဖယ်! ဖယ်!"
စစ်မြေပြင်မှာတာဝန်ကျနေသည့် ရဲ့ရှန်းခမျာ ချွေးတွေအဆမတန်ရွဲနစ်နေကာ အဖြူရောင်ဂျူတီကုတ်အကျီပေါ်တွင်လဲ သွေးစက်များစွန်းထင်းနေပြီး သူ့ရဲ့ rich kid ပုံရိပ်နှင့်အကွာကြီးကွာခြားနေတော့သည်။
သူသည်ခေါင်းဆောင်တယောက်ဖြစ်နေကာ ထမ်းစင်ကိုသယ်ဆောင်လာသည့်စစ်သားနှစ်ယောက်အားအမိန့်ပေးစေခိုင်းနေပြီး အလွန်အကျုးစိုးရိမ်သောကများနေဟန်ရှိသည်။
သေနတ်သံအမြောက်သံတွေဆူညံနေပြီး ထိခိုက်ဒဏ်ရာရရှိသူများမှာ တသုတ်ပြီးတသုတ်ထမ်းပိုးသယ်ဆောင်သွားခြင်းခံနေရသည်။သူတို့မှာအတော်လေးလူအင်အားပြတ်လပ်နေလေပြီ။
ရဲ့ရှန်းမှာသူ့ဦးနှောက်အားအရည်ပျော်မတတ်အလုပ်ပေးပြီး လူအင်အားဘယ်ပုံဘယ်နည်းရှာရပတွေးတောနေတုန်း အပြင်ကနေရောက်လာတဲ့ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တယောက်ကို ရုတ်တရက်လှမ်းမြင်လိုက်၏။
"ကောင်းတယ် ငါနဲလိုက်ခဲ့ လူနာတွေကအရမ်း..."
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ ဖန်းကျုံးရှီးအား ဝမ်းသာအားရဖမ်းဆွဲထားလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့စကားတောင်မဆုံးသေး ဖန်းကျုံးရှီးမှာ ရုတ်တရက်ယိမ်းယိုင်သွားပြီး ခေါက်ခနဲလဲကျသွားသည်။
"ကဒ်!"
လျိုကျားအန့်မှာမျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သူတို့ထံလှမ်းအော်သည်။
"ကျုံးရှီးဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ? ခြေချင်းဝတ်လည်သွားတာလား?"
ဖန်းကျုံးရှီးမျက်နှာမှာ လူသေကောင်အလား ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြစ်နေပြီး နှာတံထိပ်တွင် အေးစက်စက်ချွေးသီးချွေးပေါက်များဖြင့် မချိတင်ကဲဝေဒနာခံစားနေရဟန်ရှိသည်။
မြေကြီးပေါ်တွင် အချိန်တခုလောကိထိုင်နားနေပြီးသည့်နောက် ဖန်းကျုံးရှီးကခေါင်းမော့လာပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ် ဒါရိုက်တာကြီး ကျွန်တော်နည်းနည်းနေလို့မကောင်းဖြစ်နေလို့ပါ"
လျိုကျားအန့်မှာဒေါသအိုးတယောက်ဖြစ်သော်ညား ယခုမှာသရုပ်ဆောင်ရဲ့ကျန်းမာရေးအခြေအနေဖြစ်နေတာကြောင့် ဒေါသကိုမြိုသိပ်ထားလိုက်ရပြီး ဝမ်ချန်ချန်နှင့်လီဟုန်ရှိုးတို့ဘက်လှည့်ကာ
"မင်းတို့နှစ်ယောက် အသင့်ပြင်ထား.. မင်းတို့အပိုင်းကိုတအောင့်နေရိုက်မယ်"
နှစ်ယောက်သားခေါင်းညိတ်တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး သူတို့အဝတ်လဲခန်းထဲအသီးသီးဝင်ရောက်သွားကြသည်။
ဖန်းကျုံးရှီးမှာအကြိမ်တချို့ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် သူ့ဘာသာဘယ်လိုမှထမရပ်နိုင်ပေ။
မတက်သာတော့ပဲ ယွီချင့်ဟွမ်အား လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလာရ၏။
"လာ ငါ့ကိုနည်းနည်းကူဦး"
"ကျုံးရှီး ခင်ဗျားလက်ထောက်အခုဒီမှာရှိနေတယ်မဟုတ်ဘူးလား?"
သူ့အားမတ်တပ်ထရန်အကူအညီပေးပြီးသည့်နောက် နားနေခန်းသို့လိုက်ပို့ပေးနေရင်း ယွီချင့်ဟွမ်မှမေးလိုက်သည်။
"ဟင်း"
ဖန်ကျုံးရှီးမှ ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်လို့မပြောချင်သည့်ဟန်စွက်နေသည့် လေသံတိုးတိုးဖြင့်သာဖြေလာသည်။
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ နဂိုကတည်းကအတင်းအဖျင်းတွေကိုစိတ်ဝင်စားတတ်သူတယောက်မဟုတ်တာမို့ နောက်ထပ်မမေးတော့ပေ။
ဖန်းကျုံးရှီးအား နားနေခန်းရှိဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်နိုင်ရန်ကူညီပေးပြီးသည့်နောက် ထွက်ခွာမည်လုပ်စဥ်မှာ သူ့ကော်လာနားအမှတ်တမဲ့အကြည့်ရောက်သွားခဲ့သော် ချက်ချင်းပဲအံ့သြတုန်လှုပ်သွားရ၏။
ဖန်းကျူံးရှီးမှာ ခုချိန်ပါးပါးလျလျအဝတ်တထည်သာဝတ်ဆင်ထားပြီး အကျီအပေါ်ဆုံးကြယ်သီးမှာလည်းမတပ်ထားတာကြောင့်အရေပြားပေါ်ရှိအနီရင့်ရောင်အမှတ်အသားများမှာပေါ်လွင်ထင်ရှားနေ၏။
ယွီချင့်ဟွမ်မှာအတွေ့အကြုံရယ်လို့မရှိဖူးပေမယ့် ဘာလိုပဲပြောပြော အရွယ်ရောက်ပြီးသူတယောက်ဖြစ်တာကြောင့် ထိုအရာတွေဟာ ဘာမှန်းချက်ချင်းတန်းသဘောပေါက်သွားသည်။
"မင်းမြင်သွားလား?"
သူ့အကြည့်အားသတိပြုမိသွားသော် ဖန်းကျုံးရှီးမှာပျာယိပျာယာဖြစ်မသွားပဲ ခေါင်းဖော်လာပြီးအမူအရာကင်းမဲ့စွာပြောလာသည်။
"ဒီကိစ္စကို မင်းတယောက်တည်းဆီမှာပဲ သိမ်းဆည်းထားဖို့မျှော်လင့်တယ်"
"စိတ်မပူပါနဲ့"
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ အကြည့်များရုတ်သိမ်းရင်း အကြောင်းပြန်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော်ကတခြားသူတွေရဲ့ပါဆင်နယ်ကိစ္စတွေကိုစိတ်မဝင်စားဘူး"
ထို့နောက်တွင် နောက်လှည့်ထွက်ခွာမည်လုပ်လိုက်သည်။
သူခြေတလှမ်းပဲလှမ်းရတယ်ရှိသေး ဖန်ကျုံးရှီးရဲ့ အေးတိအေးစက်အသံက နောက်နားကနေထွက်ပေါ်လာ၏။
"မင်းကငါ့ကိုအထင်သေးတာလား?"
"ခင်ဗျားအတွေးလွန်နေပြီ"
ယွီချင်ဟွမ်မှာ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ပဲပြောကြားလိုက်သည်။
"ရှေ့မှာလမ်းတွေအများကြီးရှိတဲ့ထဲ..လူတိုင်းကသူ့ရွေးချယ်မှုနဲ့သူပါပဲ..ဒါကြောင့်ခင်ဗျားရဲ့ရွေးချယ်မှုနဲ့ပတ်သက်လို့ကျွန်တော့်မှာ ဘာထင်မြင်ချက်မှပြောနေစရာအကြောင်းမှမရှိဘူး"
သေးငယ်ကျဥ်းမြောင်းတဲ့နားနေခန်း.. ထုံထိုင်းအုံ့မှိုင်းနေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်လေထုအခြေအနေ.. ဒီမှာရှိနေတဲ့အရာအားလုံးက ယွီချင့်ဟွမ်အားအသက်ရှူကျပ်သလိုဖြစ်လာစေ၏။ဒီနေရာမှာတစ်စက္ကန့်လေးတောင်မနေလို့တော့။
ဒါကြောင့်မို့ ဖန်ကျုံးရှီးဘာမှမပြောရသေးခင် တံခါးပေါက်ကိုဆွဲဖွင့်ပြီးခြေလှမ်းကျယ်များဖြင့်ထွက်ခွာလာပြီးဖြစ်သည်။
ဆောင်းလလယ်လေနုအေးမှာ ခြောက်သွေ့ပြီး အေးခဲချမ်းစိမ့်နေသော်လည်း လန်းဆန်းတက်ကြွတဲ့ခံစားချက်တမျိုးကိုပေးစွမ်းသည်။
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ အသက်ပြင်းပြင်းတချက်ရှုသွင်းလိုက်ပြီး ထောင့်တနေရာလေးမှာထိုင်လို့ မြေကြီးပေါ်ငူငူငိုင်ငိူင်ကြီး ငေးစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
ဒါက ဒီလောကကိုသူဘာကြောင့်မုန်းတီးရတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းရင်းတွေထဲကတခုပေ။
လူတိုင်းဟာ ရရာနည်းဖြင့် နာမည်ကြီးကျော်ကြားလိုကြသည်။လူသားဆန်မှုရဲ့အမှောင်ဘက်ခြမ်းနယ်မြေက ဒီလောကမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့စွာပေါ်လွင်နေ၏။
သို့ရာတွင် ဖန်းကျူံးရှီးမှသူ့အားအထင်အမြင်သေးလားမေးလာခဲ့စဥ်က သူလိမ်ညာခဲ့သေးသည်ပင်။
မကွယ်မဝှက်တမ်းဆိုရရင် အနာဂါတ်တခုရဖို့ သူတို့မျက်နှာ ဒါမှမဟုတ် ခန္ဓာကိုယ်တွေကိုရင်းပြီး အလဲအထပ်လုပ်တဲ့လူတန်းစားတွေကို သူအထင်သေးစက်ဆုပ်မိသည်။
"ချင်ဟွမ် မင်းစိတ်ထဲတခုခုရှိနေလား?"
အဖိုးတယောက်ကဲ့သို ရင်းနှီးနွေးထွေးတဲ့အသံတရပ်က သူ့ခေါင်းအထက်ကနေထွက်ပေါ်လာ၏။
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ အလျင်အမြန်ထရပ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"ဆရာဝမ်"
ဝမ်ကျန်းရှန်းမှလက်ဝှေ့ယမ်းပြရင်း သူ့ဘေးနားဝင်ထိုင်လာသည်။
"အရမ်းကြီးယဥ်ကျေးပျူငှာနေစရာမလိုပါဘူး.. နောက်ဆုံးတော့မင်းမှာအချိန်နည်းနည်းရလာပြီ.. ငါတို့စကားနည်းနည်းလောက်ပြောကြတာပေါ့"
"တကယ်တော့ဒါဘာမှမဟုတ်ပါဘူး" ယွီချင့်ဟွမ်မှပြောနေရင်းမျက်လွှာချသွားသည်။
"ကျွန်တော်အတွေးမပေါက်နိုင်ဖြစ်နေတဲ့တချို့အကြောင်းအရာလေးတွေပါ"
"မင်းကငယ်သေးတာကို ဘာတွေအတွေးများစိတ်ရှုပ်ခံနေတာလဲ?"
ဝမ်ကျန်းရှန်းမှ ခေါင်းတခါခါဖြင့်
"ချင့်ဟွမ် ဒါကမင်းရဲ့အားသာချက်ဖြစ်သလို အားနည်းချက်လဲဖြစ်နေတယ်.. ငါမင်းအသက်အရွယ်လောက်ကဆို လုပ်ချင်တာမှန်သမျှအကုန်လုပ်တာပဲ..ဘာပဲပြောပြော ငါငယ်သေးတယ်လေ.. ကျရှုံးသွားသည်ရှိတောင်အချိန်မရွေးအသစ်ကပြန်စလို့ရတယ်.."
တခဏလောက်ရပ်တန့်နေပြီး ယွီချင့်ဟွမ်မှ ညှိုးညှိုးငယ်ငယ်ရှိနေသေးသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသော် ဝမ်းကျန်းရှန်းသည် သူ့အားဖိအားဆက်မပေးတော့ပဲ ခေါင်းစဥ်ပြောင်းလိုက်တော့သည်။
"The Line of Life and Death ပြီးရင် မင်းရဲ့နောက်ပိုင်းအစီအစဥ်တွေဘယ်လိုရှိလဲ?"
"ကျွန်တော်အမျိုးသားပြဇာတ်ရုံသွားပြီး သရုပ်ဆောင်ပိုင်းဆိုင်ရာအရည်အသွေးတွေသင်ယူမြှင့်တင်ချင်တယ်.. ပြီးရင် How to love you ကိုရိုက်မယ်.."
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ သူ့အတွက်သူစီစဥ်ချမှတ်ထားသည်များကိုပြောပြလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် အနည်းငယ်ချီတုံချတုံဖြစ်နေသေးဟန်ဖြင့်
"ဒါပြီးရင်တော့ကျွန်တော့်မှာဘာအစီအစဥ်မှမရှိတော့ဘူး"
"အရင်တခေါက်ငါမင်းကိုမေးခဲ့ဖူးတာကိုသတိရသွားပြီ"
ဝမ်ကျန်းရှန်းမျကိနှာပေါ်ရှိအပြုံးမှာတဖြေးဖြေးမှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်လာပြီး ယွီချင့်ဟွမ်အားတည်ကြည်လေးနက်စွာမေးလာ၏။
"သရုပ်ဆောင်ရတာကိုမုန်းသလားလို့မင်းကိုငါမေးခဲ့ဖူးတယ်နော်.. ဒါကိုမင်းပြန်ဖြေမပေးနိုင်ခဲ့ဘူး..ဒီနေ့ငါမင်းကိုနောက်တခေါက်ထပ်မေးလာမယ်ဆိုရင်ကော?"
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ ထိုအကြောင်းအရာကိုအတန်ကြာသည်အထိ ဂရုတစိုက်တွေးတောစဥ်းစားနေပြီး ပြန်လည်ဖြေကြားလာသည်။
"ကျွန်တော်သရုပ်ဆောင်ရတာကိုမမုန်းဘူး.. ကျွန်တော်..ဒီလောကကိုသာမုန်းတာ"
ဒီလိုစကားမျိုးပြောရဲတာ သူဘယ်လောက်ထိအကြောက်တရားကင်းမဲ့ရဲတင်းနေလဲဆိုတာ သေချာပေါက်ပြောနိုင်၏။
တခြားသူတွေသာ ခုလိုစကားကြားလိုက်ရရင် လက်သင့်မခံနိုင်ပဲ ယွီချင့်ဟွမ်အား အတွေ့အကြုံမရှိရင့်ကျက်မှုမရှိဆိုကာ လှောင်ပြောင်သရော်ခံရမှာပင်။
သို့သော် ဝမ်ကျန်းရှန်မှာတော့ ခေါင်းကိုသာငြိမ့်လိုက်ပြီး ဝေဖန်ပြစ်တင်ခြင်းအလျဥ်းမရှိ မေးလာသည်။
"ဘာကြောင့်များလဲ?"
ဒီတခေါက်မှာတော့ ယွီချင့်ဟွမ်မှာ စဥ်းတောင်မစဥ်းစားနေပဲ တန်းအဖြေပေးလာသည်။
"ဘာလို့ဆို ဒီလောကကအပြောင်းအလဲအရမ်းမြန်ပြီး လက်တွေ့အသုံးချဝါဒီဆန််လို့.. ပြီးရင်ဒီလောကထဲမှာ ကျွန်တော့်လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှက တခြားလူတွေမျက်စိအောက်ရောက်နေသလိုပဲ ..ကျွန်တော်လုပ်ချင်တာမှန်သမျှမလုပ်နိုင်ဘူးလို့ခံစားရတယ် ..ကျွန်တော့်ဆီမှာလွတ်လပ်မှုဆိုတာလုံးဝမရှိဘူး"
"ချင့်ဟွမ်"
ဝမ်ကျန်းရှန်းမှ သူ့အားကြည့်လို့ စိတ်လိုလက်ရပြောလာ၏။
"ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ကင်မရာတွေနဲ့ပါပါရာဇီတွေဆိုတာ ဒီလောကမှာမင်းဘယ်လိုမှရှောင်ရှားမရတဲ့အရာတွေပဲ.. ဒါပေမယ့် မင်းသာ သိုသိုဝှက်ဝှက်လေးနေတက်ရင် မင်းရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိုမင်းကာကွယ်ဖို့ဆိုတာထင်ထားသလောက်သိပ်မခက်ပါဘူး....
"နောက်ပြီးရင် လွတ်လပ်မှုဆိုတာကိုမင်းဘယ်လိုခံယူထားလဲ? လွတ်လပ်မှုဆိုတာ မင်းထင်မှတ်ထားသလိုမဟုတ်ဘူး.. မင်းလုပ်ချင်တာမင်းလုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိတယ် ဒါပေမယ့်လို့ မင်းမလုပ်ချင်တာတခုရှိလာရင်လဲ 'ဟင့်အင်း' လို့ ငြင်းဆိုနိုင်တာပဲ"
ယွီချင့်ဟွမ်နှလုံးသားမှာခပ်ပြင်းပြင်းတချက်ခုန်သွားရင်းအသက်ကိုအောင့်ထားမိလိုက်၏။
ဝမ်ကျန်းရှန်းမှ ဆက်ပြောလာသည်။
"နယ်ပယ်တိုင်းနယ်ပယ်တိုင်းကတော့ ဖုံးကွယ်တိမ်မြှပ်နေတဲ့ ကိုယ်ပိုင်စည်းမျဥ်းစည်းကမ်းနည်းဥပဒေတွေရှိကြတာပဲ.. လုံးဝဥသုံသန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပါတယ်လို့ပြောလို့ရတဲ့နေရာကတော့ရှိမှာမဟုတ်ဘူး.. ခုလိုအမည်းရောင်နယ်မြေကိုရှောင်ရှားချင်တာနဲ့ ဒီလောကကိုစွန့်ခွာချင်တာဆိုရင်တော့ မင်းမှားနေပြီ"
"ဒါဖြင့် မင်းရဲ့တွေးပုံတွေးနည်း နည်းစနစ်တွေကိုဘာလို့မပြောင်းပစ်လဲရမှာလဲ? မင်းသာ ဒီစည်းမျဥ်းစည်းကမ်းတွေကို 'ဟင့်အင်း' လို့ ငြင်းဆိုနိုင်တဲ့အထိ အင်အားကြီးမားလာရင် ဒါမှမဟုတ် မင်းရဲ့ကိုယ်ပိုင်စည်းမျဥ်းစည်းကမ်းမူဝါဒတွေ ချမှတ်လုပ်ယူနိုင်တဲ့အထိဖြစ်လာရင်.. မင်းကိုချည်နှောင်ထားတဲ့အခုအရာတွေကိုဂရုစိုက်နေဦးမှာလား?"
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ စကားလုံးတွေပျောက်ရှသွားပြီး ဝမ်ကျန်းရှန်းဘယ်ချိန်ထွက်ခွာသွားသည်ဆိုတာတောင်မသိလိုက်ရပေ။
သူ့အသိစိတ်ပြန်လည်လာသောအခါ နေမင်းကသူ့ခေါင်းပေါ်တည့်တည့်ရောက်လို့နေချေပြီ။
ဆောင်းရာသီနေမင်းမှာ အလွန်တရာပူပြင်းတောက်လောင်တာမျိုးမရှိပေ။ သို့ရာတွင်နွေရာသီလိုမျိုးနွေးထွေးမှုတစုံတရာလဲမရှိ..။
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ မျက်လုံးများမှေးကျဥ်းလိုက်ပြီး ခေါင်းမော့ကာ သူ့မျက်နှာထက်ကျရောက်နေသည့် နေရောင်ခြည်အားအာရုံခံစားနေ၏။
အခုက သူဘယ်လမ်းကိုဆက်လျှောက်မလဲဆိုတာရွေးချယ်ရမယ့်အချိန်အပိုင်းအခြားတခုကိုရောက်လို့လာခဲ့လေပြီ..။
ဖန်ကျုံးရှီးမှာပြန်လည်သက်သာလာခြင်းမရှိသေး တာကြောင့်ရှုတင်မှာ နောက်ရွေ့ဆိုင်းသွား၏။
ရိုက်ကွင်းမှာခဏတဖြုတ်နေပြီးသည့်နောက် ယွီချင့်ဟွမ်မှာဟိုတယ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။
ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီးရေချိုးမည်လုပ်စဥ်မှာ ယွီရှင်းဟာ နီရဲနေသောမျက်ဝန်းတစုံဖြင့်လေမုန်တိုင်းတိုက်သလိုပေါက်ချလာသည်။
"ကော ဘာဖြစ်လဲ?"
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ အခန်းတံခါးကိုအမြန်အဆန်ပိတ်လိုက်ရင်းကမေးမြန်းလိုက်မိသည်
"ချင့်ဟွမ်"
ယွီရှင်းမှာလက်သီးတွေကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားရင်း နဖူးပြင်ပေါ်ရှိသွေးကြောများမှာပေါက်ထွက်လုနီးပါးဖောင်းကားနေကာ ဒေါသအမျက်ချောင်းချောင်းထွက်နေပုံရသည်။
ပူဆွေးဝမ်းနည်းမှုကိုဖိနှိပ်ထားရန်အတွက် သွားများကျိတ်ခြေလိုက်ရင်း စကားလုံးတလုံးချင်းစီဆိုလာသည်။
"ရှန်ယီက သူ့အဆက်အသွယ်ကိုအသုံးချပြီး အေးဂျင့်နောက်တယောက်ပြောင်းသွားတယ်"
ရှန်ယီမှာ သူ့လက်အောက်တွင်ရှိနေတာ၆နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး သူ့လက်ထဲရှိတဲ့အကောင်းဆုံးအရင်းအမြစ်မှန်သမျှကို ထိုသူ့အားပံ့ပိုးကူညီပေးခဲ့ရတာပင်။
သို့ရာတွင် နောက်ဆုံးမှာသူသည် ရှန်ယီထံမှ ရက်ရက်စက်စက်စွန့်ပစ်ကန်ထုတ်ခြင်းခံခဲ့ရ၏။
ရှန်ယီ နာမည်ကြီးကျော်ကြားလိုတာကို သူနားလည်သည်။သူအေးဂျင့် နောက်တယောက်ပြောင်းချင်တယ်ကိုယ်တိုင်ဆိုလာရင်တောင် ယွီရှင်းဘက်ကတားမြစ်မှာမဟုတ်။
သို့သော်ခုလိုညှာတာထောက်ထားခြင်းကင်းမဲ့တဲ့နည်းလမ်းမျိုးကိုရွေးချယ်သွားခဲ့တာက သူတို့နှစ်ဦးကြားမှာ စည်းတခုကိုပြတ်ပြတ်သားသားရေးဆွဲလိုက်ကြောင်းကို ထင်ထင်ရှားရှားကြီးဖော်ပြနေ၏။
"ငါက ငနုံငအ အကန်းလား!?"
ယွီရှင်းမှာ သူ့ဆံပင်များသူဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပြီး နောင်တတရားနှင့် စော်ကားမော်ကားခံလိုက်ရခြင်းတွေ မျက်နှာထက်ထင်ဟပ်နေ၏။
"ကော ကိစ္စမရှိပါဘူး"
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ သူ့ကျောပြင်အားပုတ်လို့နှစ်သိမ့်အားပေးလိုက်ပြီး
"ဒီလိုလူမျိုးကို စောစောစီးစီး အနှေးနဲ့အမြန်ရှင်းပစ်လိုက်တာပိုတောင်ကောင်းသေး"
"မင်းမသိတာတွေရှိသေးတယ်"
ယွီရှင်းမှာ ခေါင်းတခါခါဖြင့် မျက်ရည်တွေကျဆင်းလာတော့မလိုဖြစ်နေသည်။
သူသိတယ်.. သူ့မှာအဆက်အသွယ်ကောင်းတွေသိပ်မရှိဘူးဆိုတာ.. လူပေါင်းစုံနဲ့ကူးလူးဆက်ဆံနိုင်တဲ့တခြားအေးဂျင့်တွေနဲ့ယှဥ်လာရင်သူကအများကြီးနောက်ကျကျန်ရစ်နေတာကို.. ဒါပေမယ့်လဲ သူအပတ်တကုတ်ကြိုးစားပြီး သူ့လက်အောက်ကအနုပညာရှင်တိုင်းကို အကောင်းဆုံးအရာတွေတွေပေးခဲ့တာပဲ. ဒါတောင်မှ ခုလိုကန်ထုတ်ခံခဲ့ရတယ်..
ဒီလောကမှာ မိတ်ဆွေရင်းမိတ်ဆွေမှန်ဆိုတာ ရှိကောရှိသေးရဲ့လား..?
"သူကခင်ဗျားလက်ထဲမှာရှိတဲ့ တဦးတည်းသောအနုပညာရှင်မဟုတ်သေးဘူး"
ယွီချင့်ဟွမ်မှာ ယွီရှင်းခုလိုဖြစ်နေတာကိုမမြင်ရက်တာကြောင့် မျက်မှောင်ကြုံ့လို့ အသံကိုတိုးမြှင့်ပြောလိုက်မိ၏။
"ခင်ဗျားမှာကျွန်တော်ရှိသေးတယ်"
ယွီရှင်းမှာခေါင်းမော့လာပြီးအံ့သြတကြီးဖြင့်ယွီချင်ဟွမ်အားကြည့်လာသည်။
"ချင့်ဟွမ် မင်းတကယ်ငါ့ကိုပဲသုံးမှာလား? မင်းတကယ်ပေါက်သွားရင်တောင်မှလေ?"
"အသေအချာပဲ"
ယွီချင့်ဟွမ်မှ တုံ့ဆိုင်းခြင်းအလျဥ်းမရှိဖြေကြားလာသည်။
"ခင်ဗျားက ဒီဘဝမှာကျွန့်တော့်ရဲ့တဦးတည်းသောအေးဂျင့်ပဲ!"
"ချင့်ဟွမ်..."
နီမြန်းနေသောမျက်ဝန်းအစုံကိုယွီချင့်ဟွမ်မြင်သွားမှာစိုးထိတ်ပြီး ယွီရှင်းမှခေါင်းလှည့်သွားလို့ သုန်သုန်မှုန်မှုန်ဖြင့်ဆိုလာ၏။
"မင်းငါ့အတွက်အောင်ပွဲတွေအရယူပေးရမယ်နော်.. အဲ့လူတွေကိုပြလိုက်.. ! ငါကသူတို့ကိုပေါ်ပြူလာဖြစ်အောင်မလုပ်ပေးနိုင်တာမဟုတ်ဘူး..! ဒါသူတို့ပြသနာနဲ့သူတို့ပဲဆိုတာ..!"
ယွီချင်ဟွမ်မှာ ဆွံ့အကြက်သေ,သေသွားရသည်။
ပြန်လည်မွေးဖွားချိန်ကစလို့ ဖြစ်ပျက်သမျှအရာအားလုံးမှာ ရုပ်ရှင်ပြဇာတ်တခုအလားသူ့ခေါင်းထဲဖြိူးဖြိူးဖျတ်ဖျတ်ပြန်လည်ပေါ်ပေါက်လာ၏။
သူဘယ်လိုပင်ကြိုးစားပါစေ.. တချို့သောအရာတွေဆီကထွက်ပြေးမလွတ်မြောက်နိုင်...။
သူဟာသက်ပြင်းအသာချလိုက်မိရင်း မျှော်လင့်တကြီးစောင့်စားနေတဲ့ ယွီရှင်းအကြည့်တွေအောက်မှာ ခေါင်းသာညိတ်ပြလိုက်တော့သည်။
"အင်း"
~~~~~~~~~~~~~~
T/N >>> ဒီနေရာမှာ ယွီရှင်းရာထူးလေးတချက်ရှင်းပြပါရစေ
Eng tl ကတော့ broker သုံးလိုက် agent သုံးလိုက် တခါတခါ manager နဲ့ assistant လဲသုံးသေးတယ် စုံစံစိနေကောပဲ
သဘောတရားကတော့ ..Celebrity တွေရဲ့အနားမှာအချိန်ပြည့်နေပြီး သူတို့ရဲ့လှူမှုကိစ္စအဝဝကိုစီမံခန့်ခွဲပေးရသူတွေပေါ့
တညီတည်းဖြစ်သွားအောင် ချမ်းကတော့ နောက်ပိုင်းတွေမှာ ..အေးဂျင့်လို့ပဲ သုံးပါတော့မယ်...
☆☆☆☆☆☆☆☆☆
[Zawgyi]
ေနာက္တေန႔မနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာဝတ္စားျပင္ဆင္ၿပီး ႐ိုက္ကြင္းေနရာသို႔ေရာက္လာသည္။
ပထမဦးဆုံး႐ိုက္ကူးရမည္မွာသူႏွင့္ဖန္းက်ဳံးရွီးႏွစ္ဦးၾကားဇာတ္ဝင္ခန္းျဖစ္၏။
ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ အၿမဲလိုလိုအခ်ိန္တိက်မွန္ကန္တတ္သည့္ဖန္းက်ဳံးရွီးတေယာက္ ယေန႔ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲေနာက္က်ေနတာပင္။
႐ိုက္ကူးေရးအဖြဲ႕သားေတြအားလုံးအခ်ိန္တခုၾကာသည္အထိေစာင့္ဆိုင္းေနရၿပီးမွ ေနာက္ဆုံးတြင္အားေတာင့္အားနာျဖစ္ေနသည့္မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔သူကေရာက္ရွိလာသည္။
ယခုတေခါက္မွာပထမဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္သည့္အျပင္အ႐ိုးခံစိတ္ရင္းမွန္ျဖင့္ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ေနတာေၾကာင့္လ်ိဳက်ားအန္႔မွာစိတ္ဆိုးမေနေတာ့ပဲ လက္ေဝွ႔ယမ္းသာျပလိုက္ကာ သူအားအဆင့္သင္ျပင္ခိုင္းထားလိုက္ေတာ့သည္။
ဖန္းက်ဳံးရွီးမွာစိတ္နဲ႔ကိုယ္မကပ္သည့္အလားျဖစ္ေနၿပီး ေနရထိုင္ရတာအလြန္သက္တာင့္သက္သာရွိမေနသလိုပင္။မိတ္ကပ္အထူႀကီးႏွင့္ဖုံးကြယ္ထားရင္ေတာင္ လြယ္လြယ္ကူကူေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေလသည္။
"ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပရဲ႕လား?"
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ျခင္းမရွိၾကေပမယ့္ ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာထိုသို႔ျမင္ေတြ႕လိုက္ရရင္ မေနသာေတာ့ပဲ ကင္မရာကိုေက်ာခိုင္းထားရင္းက ဂ႐ုတစိုက္ေမးျမန္းမိသည္။
"ေကာင္းပါတယ္" ဖန္က်ဳံးရွီးမွ ေအးတိေအးစက္ျပန္ေျဖလာသည္။
သူ႔အားစကားမေျပာခ်င္ဟန္ေပါက္ေနတာကိုသတိျပဳမိသြားတာေၾကာင့္ ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔ဝတ္စုံကိုသာေခါင္းငုံ႔လို႔ေနရာတက်သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္ဆင္ေနလိုက္သည္။
ဒါဟာ ယြီခ်င့္ဟြမ္အတြက္ေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ေနာက္ဆုံးဇာတ္ဝင္ခန္းျဖစ္သည္။လူကယ္ဆယ္ေရးအခန္းျဖစ္ကာ အားအင္ေတြအဆမတန္သုံးစြဲရမည့္ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ိဳးပင္။
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ တိက်မွန္ကန္သည့္စိတ္ခံစားခ်က္သြင္းယူလိုက္ၿပီး ဖန္းက်ဳံးရွီးမွလည္းေခါင္းညိတ္ျပလာတာျမင္လိုက္ရရင္လ်ိဳက်ားအန္႔အား အိုေကဟူေသာ လက္ဟန္ေျခဟန္သေကတၤတခုလွမ္းျပလိုက္၏။
လ်ိဳက်ားအန္႔မွာသေဘာေပါက္သြားၿပီး အသင့္အေနထားရွိေနေသာ အလင္းအေမွာင္အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကိုဖ်တ္ခနဲၾကည့္လိုက္ကာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
"အိုေက အက္ရွင္"
"ဖယ္! ဖယ္! ဖယ္!"
စစ္ေျမျပင္မွာတာဝန္က်ေနသည့္ ရဲ႕ရွန္းခမ်ာ ေခြၽးေတြအဆမတန္႐ြဲနစ္ေနကာ အျဖဴေရာင္ဂ်ဴတီကုတ္အက်ီေပၚတြင္လဲ ေသြးစက္မ်ားစြန္းထင္းေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ rich kid ပုံရိပ္ႏွင့္အကြာႀကီးကြာျခားေနေတာ့သည္။
သူသည္ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္ေနကာ ထမ္းစင္ကိုသယ္ေဆာင္လာသည့္စစ္သားႏွစ္ေယာက္အားအမိန္႔ေပးေစခိုင္းေနၿပီး အလြန္အက်ဳးစိုးရိမ္ေသာကမ်ားေနဟန္ရွိသည္။
ေသနတ္သံအေျမာက္သံေတြဆူညံေနၿပီး ထိခိုက္ဒဏ္ရာရရွိသူမ်ားမွာ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ထမ္းပိုးသယ္ေဆာင္သြားျခင္းခံေနရသည္။သူတို႔မွာအေတာ္ေလးလူအင္အားျပတ္လပ္ေနေလၿပီ။
ရဲ႕ရွန္းမွာသူ႔ဦးေႏွာက္အားအရည္ေပ်ာ္မတတ္အလုပ္ေပးၿပီး လူအင္အားဘယ္ပုံဘယ္နည္းရွာရပေတြးေတာေနတုန္း အျပင္ကေနေရာက္လာတဲ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္ကို ႐ုတ္တရက္လွမ္းျမင္လိုက္၏။
"ေကာင္းတယ္ ငါနဲလိုက္ခဲ့ လူနာေတြကအရမ္း..."
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ ဖန္းက်ဳံးရွီးအား ဝမ္းသာအားရဖမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔စကားေတာင္မဆုံးေသး ဖန္းက်ဳံးရွီးမွာ ႐ုတ္တရက္ယိမ္းယိုင္သြားၿပီး ေခါက္ခနဲလဲက်သြားသည္။
"ကဒ္!"
လ်ိဳက်ားအန္႔မွာမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ သူတို႔ထံလွမ္းေအာ္သည္။
"က်ဳံးရွီးဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ? ေျခခ်င္းဝတ္လည္သြားတာလား?"
ဖန္းက်ဳံးရွီးမ်က္ႏွာမွာ လူေသေကာင္အလား ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနၿပီး ႏွာတံထိပ္တြင္ ေအးစက္စက္ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ားျဖင့္ မခ်ိတင္ကဲေဝဒနာခံစားေနရဟန္ရွိသည္။
ေျမႀကီးေပၚတြင္ အခ်ိန္တခုေလာကိထိုင္နားေနၿပီးသည့္ေနာက္ ဖန္းက်ဳံးရွီးကေခါင္းေမာ့လာၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းေနလို႔မေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ"
လ်ိဳက်ားအန္႔မွာေဒါသအိုးတေယာက္ျဖစ္ေသာ္ညား ယခုမွာသ႐ုပ္ေဆာင္ရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေဒါသကိုၿမိဳသိပ္ထားလိုက္ရၿပီး ဝမ္ခ်န္ခ်န္ႏွင့္လီဟုန္ရႈိးတို႔ဘက္လွည့္ကာ
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ အသင့္ျပင္ထား.. မင္းတို႔အပိုင္းကိုတေအာင့္ေန႐ိုက္မယ္"
ႏွစ္ေယာက္သားေခါင္းညိတ္တုံ႔ျပန္လိုက္ၿပီး သူတို႔အဝတ္လဲခန္းထဲအသီးသီးဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။
ဖန္းက်ဳံးရွီးမွာအႀကိမ္တခ်ိဳ႕ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ သူ႔ဘာသာဘယ္လိုမွထမရပ္ႏိုင္ေပ။
မတက္သာေတာ့ပဲ ယြီခ်င့္ဟြမ္အား ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာလာရ၏။
"လာ ငါ့ကိုနည္းနည္းကူဦး"
"က်ဳံးရွီး ခင္ဗ်ားလက္ေထာက္အခုဒီမွာရွိေနတယ္မဟုတ္ဘူးလား?"
သူ႔အားမတ္တပ္ထရန္အကူအညီေပးၿပီးသည့္ေနာက္ နားေနခန္းသို႔လိုက္ပို႔ေပးေနရင္း ယြီခ်င့္ဟြမ္မွေမးလိုက္သည္။
"ဟင္း"
ဖန္က်ဳံးရွီးမွ ထိုအေၾကာင္းအရာႏွင့္ပတ္သက္လို႔မေျပာခ်င္သည့္ဟန္စြက္ေနသည့္ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္သာေျဖလာသည္။
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ နဂိုကတည္းကအတင္းအဖ်င္းေတြကိုစိတ္ဝင္စားတတ္သူတေယာက္မဟုတ္တာမို႔ ေနာက္ထပ္မေမးေတာ့ေပ။
ဖန္းက်ဳံးရွီးအား နားေနခန္းရွိဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ႏိုင္ရန္ကူညီေပးၿပီးသည့္ေနာက္ ထြက္ခြာမည္လုပ္စဥ္မွာ သူ႔ေကာ္လာနားအမွတ္တမဲ့အၾကည့္ေရာက္သြားခဲ့ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲအံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားရ၏။
ဖန္းက်ဴံးရွီးမွာ ခုခ်ိန္ပါးပါးလ်လ်အဝတ္တထည္သာဝတ္ဆင္ထားၿပီး အက်ီအေပၚဆုံးၾကယ္သီးမွာလည္းမတပ္ထားတာေၾကာင့္အေရျပားေပၚရွိအနီရင့္ေရာင္အမွတ္အသားမ်ားမွာေပၚလြင္ထင္ရွားေန၏။
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာအေတြ႕အႀကဳံရယ္လို႔မရွိဖူးေပမယ့္ ဘာလိုပဲေျပာေျပာ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးသူတေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ထိုအရာေတြဟာ ဘာမွန္းခ်က္ခ်င္းတန္းသေဘာေပါက္သြားသည္။
"မင္းျမင္သြားလား?"
သူ႔အၾကည့္အားသတိျပဳမိသြားေသာ္ ဖန္းက်ဳံးရွီးမွာပ်ာယိပ်ာယာျဖစ္မသြားပဲ ေခါင္းေဖာ္လာၿပီးအမူအရာကင္းမဲ့စြာေျပာလာသည္။
"ဒီကိစၥကို မင္းတေယာက္တည္းဆီမွာပဲ သိမ္းဆည္းထားဖို႔ေမွ်ာ္လင့္တယ္"
"စိတ္မပူပါနဲ႔"
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ အၾကည့္မ်ား႐ုတ္သိမ္းရင္း အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ကတျခားသူေတြရဲ႕ပါဆင္နယ္ကိစၥေတြကိုစိတ္မဝင္စားဘူး"
ထို႔ေနာက္တြင္ ေနာက္လွည့္ထြက္ခြာမည္လုပ္လိုက္သည္။
သူေျခတလွမ္းပဲလွမ္းရတယ္ရွိေသး ဖန္က်ဳံးရွီးရဲ႕ ေအးတိေအးစက္အသံက ေနာက္နားကေနထြက္ေပၚလာ၏။
"မင္းကငါ့ကိုအထင္ေသးတာလား?"
"ခင္ဗ်ားအေတြးလြန္ေနၿပီ"
ယြီခ်င္ဟြမ္မွာ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲေျပာၾကားလိုက္သည္။
"ေရွ႕မွာလမ္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ထဲ..လူတိုင္းကသူ႔ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔သူပါပဲ..ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာထင္ျမင္ခ်က္မွေျပာေနစရာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး"
ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့နားေနခန္း.. ထုံထိုင္းအုံ႔မႈိင္းေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ေလထုအေျခအေန.. ဒီမွာရွိေနတဲ့အရာအားလုံးက ယြီခ်င့္ဟြမ္အားအသက္ရႉက်ပ္သလိုျဖစ္လာေစ၏။ဒီေနရာမွာတစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္မေနလို႔ေတာ့။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ဖန္က်ဳံးရွီးဘာမွမေျပာရေသးခင္ တံခါးေပါက္ကိုဆြဲဖြင့္ၿပီးေျခလွမ္းက်ယ္မ်ားျဖင့္ထြက္ခြာလာၿပီးျဖစ္သည္။
ေဆာင္းလလယ္ေလႏုေအးမွာ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီး ေအးခဲခ်မ္းစိမ့္ေနေသာ္လည္း လန္းဆန္းတက္ႂကြတဲ့ခံစားခ်က္တမ်ိဳးကိုေပးစြမ္းသည္။
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ အသက္ျပင္းျပင္းတခ်က္ရႈသြင္းလိုက္ၿပီး ေထာင့္တေနရာေလးမွာထိုင္လို႔ ေျမႀကီးေပၚငူငူငိုင္ငိူင္ႀကီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ဒါက ဒီေလာကကိုသူဘာေၾကာင့္မုန္းတီးရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲကတခုေပ။
လူတိုင္းဟာ ရရာနည္းျဖင့္ နာမည္ႀကီးေက်ာ္ၾကားလိုၾကသည္။လူသားဆန္မႈရဲ႕အေမွာင္ဘက္ျခမ္းနယ္ေျမက ဒီေလာကမွာ အၾကင္နာတရားကင္းမဲ့စြာေပၚလြင္ေန၏။
သို႔ရာတြင္ ဖန္းက်ဴံးရွီးမွသူ႔အားအထင္အျမင္ေသးလားေမးလာခဲ့စဥ္က သူလိမ္ညာခဲ့ေသးသည္ပင္။
မကြယ္မဝွက္တမ္းဆိုရရင္ အနာဂါတ္တခုရဖို႔ သူတို႔မ်က္ႏွာ ဒါမွမဟုတ္ ခႏၶာကိုယ္ေတြကိုရင္းၿပီး အလဲအထပ္လုပ္တဲ့လူတန္းစားေတြကို သူအထင္ေသးစက္ဆုပ္မိသည္။
"ခ်င္ဟြမ္ မင္းစိတ္ထဲတခုခုရွိေနလား?"
အဖိုးတေယာက္ကဲ့သို ရင္းႏွီးေႏြးေထြးတဲ့အသံတရပ္က သူ႔ေခါင္းအထက္ကေနထြက္ေပၚလာ၏။
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ အလ်င္အျမန္ထရပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
"ဆရာဝမ္"
ဝမ္က်န္းရွန္းမွလက္ေဝွ႔ယမ္းျပရင္း သူ႔ေဘးနားဝင္ထိုင္လာသည္။
"အရမ္းႀကီးယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေနစရာမလိုပါဘူး.. ေနာက္ဆုံးေတာ့မင္းမွာအခ်ိန္နည္းနည္းရလာၿပီ.. ငါတို႔စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာၾကတာေပါ့"
"တကယ္ေတာ့ဒါဘာမွမဟုတ္ပါဘူး" ယြီခ်င့္ဟြမ္မွေျပာေနရင္းမ်က္လႊာခ်သြားသည္။
"ကြၽန္ေတာ္အေတြးမေပါက္ႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေလးေတြပါ"
"မင္းကငယ္ေသးတာကို ဘာေတြအေတြးမ်ားစိတ္ရႈပ္ခံေနတာလဲ?"
ဝမ္က်န္းရွန္းမွ ေခါင္းတခါခါျဖင့္
"ခ်င့္ဟြမ္ ဒါကမင္းရဲ႕အားသာခ်က္ျဖစ္သလို အားနည္းခ်က္လဲျဖစ္ေနတယ္.. ငါမင္းအသက္အ႐ြယ္ေလာက္ကဆို လုပ္ခ်င္တာမွန္သမွ်အကုန္လုပ္တာပဲ..ဘာပဲေျပာေျပာ ငါငယ္ေသးတယ္ေလ.. က်ရႈံးသြားသည္ရွိေတာင္အခ်ိန္မေ႐ြးအသစ္ကျပန္စလို႔ရတယ္.."
တခဏေလာက္ရပ္တန္႔ေနၿပီး ယြီခ်င့္ဟြမ္မွ ညႇိဳးညႇိဳးငယ္ငယ္ရွိေနေသးသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေသာ္ ဝမ္းက်န္းရွန္းသည္ သူ႔အားဖိအားဆက္မေပးေတာ့ပဲ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့သည္။
"The Line of Life and Death ၿပီးရင္ မင္းရဲ႕ေနာက္ပိုင္းအစီအစဥ္ေတြဘယ္လိုရွိလဲ?"
"ကြၽန္ေတာ္အမ်ိဳးသားျပဇာတ္႐ုံသြားၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ပိုင္းဆိုင္ရာအရည္အေသြးေတြသင္ယူျမႇင့္တင္ခ်င္တယ္.. ၿပီးရင္ How to love you ကို႐ိုက္မယ္.."
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ သူ႔အတြက္သူစီစဥ္ခ်မွတ္ထားသည္မ်ားကိုေျပာျပလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ အနည္းငယ္ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနေသးဟန္ျဖင့္
"ဒါၿပီးရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ့္မွာဘာအစီအစဥ္မွမရွိေတာ့ဘူး"
"အရင္တေခါက္ငါမင္းကိုေမးခဲ့ဖူးတာကိုသတိရသြားၿပီ"
ဝမ္က်န္းရွန္းမ်ကိႏွာေပၚရွိအၿပဳံးမွာတေျဖးေျဖးေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္လာၿပီး ယြီခ်င့္ဟြမ္အားတည္ၾကည္ေလးနက္စြာေမးလာ၏။
"သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာကိုမုန္းသလားလို႔မင္းကိုငါေမးခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္.. ဒါကိုမင္းျပန္ေျဖမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး..ဒီေန႔ငါမင္းကိုေနာက္တေခါက္ထပ္ေမးလာမယ္ဆိုရင္ေကာ?"
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ ထိုအေၾကာင္းအရာကိုအတန္ၾကာသည္အထိ ဂ႐ုတစိုက္ေတြးေတာစဥ္းစားေနၿပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာကိုမမုန္းဘူး.. ကြၽန္ေတာ္..ဒီေလာကကိုသာမုန္းတာ"
ဒီလိုစကားမ်ိဳးေျပာရဲတာ သူဘယ္ေလာက္ထိအေၾကာက္တရားကင္းမဲ့ရဲတင္းေနလဲဆိုတာ ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္၏။
တျခားသူေတြသာ ခုလိုစကားၾကားလိုက္ရရင္ လက္သင့္မခံႏိုင္ပဲ ယြီခ်င့္ဟြမ္အား အေတြ႕အႀကဳံမရွိရင့္က်က္မႈမရွိဆိုကာ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခံရမွာပင္။
သို႔ေသာ္ ဝမ္က်န္းရွန္းမွာေတာ့ ေခါင္းကိုသာၿငိမ့္လိုက္ၿပီး ေဝဖန္ျပစ္တင္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ ေမးလာသည္။
"ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ?"
ဒီတေခါက္မွာေတာ့ ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားေနပဲ တန္းအေျဖေပးလာသည္။
"ဘာလို႔ဆို ဒီေလာကကအေျပာင္းအလဲအရမ္းျမန္ၿပီး လက္ေတြ႕အသုံးခ်ဝါဒီဆန္္လို႔.. ၿပီးရင္ဒီေလာကထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်က တျခားလူေတြမ်က္စိေအာက္ေရာက္ေနသလိုပဲ ..ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာမွန္သမွ်မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ခံစားရတယ္ ..ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာလြတ္လပ္မႈဆိုတာလုံးဝမရွိဘူး"
"ခ်င့္ဟြမ္"
ဝမ္က်န္းရွန္းမွ သူ႔အားၾကည့္လို႔ စိတ္လိုလက္ရေျပာလာ၏။
"ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ကင္မရာေတြနဲ႔ပါပါရာဇီေတြဆိုတာ ဒီေလာကမွာမင္းဘယ္လိုမွေရွာင္ရွားမရတဲ့အရာေတြပဲ.. ဒါေပမယ့္ မင္းသာ သိုသိုဝွက္ဝွက္ေလးေနတက္ရင္ မင္းရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုမင္းကာကြယ္ဖို႔ဆိုတာထင္ထားသေလာက္သိပ္မခက္ပါဘူး....
"ေနာက္ၿပီးရင္ လြတ္လပ္မႈဆိုတာကိုမင္းဘယ္လိုခံယူထားလဲ? လြတ္လပ္မႈဆိုတာ မင္းထင္မွတ္ထားသလိုမဟုတ္ဘူး.. မင္းလုပ္ခ်င္တာမင္းလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ ဒါေပမယ့္လို႔ မင္းမလုပ္ခ်င္တာတခုရွိလာရင္လဲ 'ဟင့္အင္း' လို႔ ျငင္းဆိုႏိုင္တာပဲ"
ယြီခ်င့္ဟြမ္ႏွလုံးသားမွာခပ္ျပင္းျပင္းတခ်က္ခုန္သြားရင္းအသက္ကိုေအာင့္ထားမိလိုက္၏။
ဝမ္က်န္းရွန္းမွ ဆက္ေျပာလာသည္။
"နယ္ပယ္တိုင္းနယ္ပယ္တိုင္းကေတာ့ ဖုံးကြယ္တိမ္ျမႇပ္ေနတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနည္းဥပေဒေတြရွိၾကတာပဲ.. လုံးဝဥသုံသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ပါတယ္လို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ေနရာကေတာ့ရွိမွာမဟုတ္ဘူး.. ခုလိုအမည္းေရာင္နယ္ေျမကိုေရွာင္ရွားခ်င္တာနဲ႔ ဒီေလာကကိုစြန္႔ခြာခ်င္တာဆိုရင္ေတာ့ မင္းမွားေနၿပီ"
"ဒါျဖင့္ မင္းရဲ႕ေတြးပုံေတြးနည္း နည္းစနစ္ေတြကိုဘာလို႔မေျပာင္းပစ္လဲရမွာလဲ? မင္းသာ ဒီစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို 'ဟင့္အင္း' လို႔ ျငင္းဆိုႏိုင္တဲ့အထိ အင္အားႀကီးမားလာရင္ ဒါမွမဟုတ္ မင္းရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမူဝါဒေတြ ခ်မွတ္လုပ္ယူႏိုင္တဲ့အထိျဖစ္လာရင္.. မင္းကိုခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့အခုအရာေတြကိုဂ႐ုစိုက္ေနဦးမွာလား?"
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ စကားလုံးေတြေပ်ာက္ရွသြားၿပီး ဝမ္က်န္းရွန္းဘယ္ခ်ိန္ထြက္ခြာသြားသည္ဆိုတာေတာင္မသိလိုက္ရေပ။
သူ႔အသိစိတ္ျပန္လည္လာေသာအခါ ေနမင္းကသူ႔ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ေရာက္လို႔ေနေခ်ၿပီ။
ေဆာင္းရာသီေနမင္းမွာ အလြန္တရာပူျပင္းေတာက္ေလာင္တာမ်ိဳးမရွိေပ။ သို႔ရာတြင္ေႏြရာသီလိုမ်ိဳးေႏြးေထြးမႈတစုံတရာလဲမရွိ..။
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ မ်က္လုံးမ်ားေမွးက်ဥ္းလိုက္ၿပီး ေခါင္းေမာ့ကာ သူ႔မ်က္ႏွာထက္က်ေရာက္ေနသည့္ ေနေရာင္ျခည္အားအာ႐ုံခံစားေန၏။
အခုက သူဘယ္လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္မလဲဆိုတာေ႐ြးခ်ယ္ရမယ့္အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတခုကိုေရာက္လို႔လာခဲ့ေလၿပီ..။
ဖန္က်ဳံးရွီးမွာျပန္လည္သက္သာလာျခင္းမရွိေသး တာေၾကာင့္ရႈတင္မွာ ေနာက္ေ႐ြ႕ဆိုင္းသြား၏။
႐ိုက္ကြင္းမွာခဏတျဖဳတ္ေနၿပီးသည့္ေနာက္ ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာဟိုတယ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီးေရခ်ိဳးမည္လုပ္စဥ္မွာ ယြီရွင္းဟာ နီရဲေနေသာမ်က္ဝန္းတစုံျဖင့္ေလမုန္တိုင္းတိုက္သလိုေပါက္ခ်လာသည္။
"ေကာ ဘာျဖစ္လဲ?"
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ အခန္းတံခါးကိုအျမန္အဆန္ပိတ္လိုက္ရင္းကေမးျမန္းလိုက္မိသည္
"ခ်င့္ဟြမ္"
ယြီရွင္းမွာလက္သီးေတြက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားရင္း နဖူးျပင္ေပၚရွိေသြးေၾကာမ်ားမွာေပါက္ထြက္လုနီးပါးေဖာင္းကားေနကာ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနပုံရသည္။
ပူေဆြးဝမ္းနည္းမႈကိုဖိႏွိပ္ထားရန္အတြက္ သြားမ်ားက်ိတ္ေျခလိုက္ရင္း စကားလုံးတလုံးခ်င္းစီဆိုလာသည္။
"ရွန္ယီက သူ႔အဆက္အသြယ္ကိုအသုံးခ်ၿပီး ေအးဂ်င့္ေနာက္တေယာက္ေျပာင္းသြားတယ္"
ရွန္ယီမွာ သူ႔လက္ေအာက္တြင္ရွိေနတာ၆ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး သူ႔လက္ထဲရွိတဲ့အေကာင္းဆုံးအရင္းအျမစ္မွန္သမွ်ကို ထိုသူ႔အားပံ့ပိုးကူညီေပးခဲ့ရတာပင္။
သို႔ရာတြင္ ေနာက္ဆုံးမွာသူသည္ ရွန္ယီထံမွ ရက္ရက္စက္စက္စြန္႔ပစ္ကန္ထုတ္ျခင္းခံခဲ့ရ၏။
ရွန္ယီ နာမည္ႀကီးေက်ာ္ၾကားလိုတာကို သူနားလည္သည္။သူေအးဂ်င့္ ေနာက္တေယာက္ေျပာင္းခ်င္တယ္ကိုယ္တိုင္ဆိုလာရင္ေတာင္ ယြီရွင္းဘက္ကတားျမစ္မွာမဟုတ္။
သို႔ေသာ္ခုလိုညႇာတာေထာက္ထားျခင္းကင္းမဲ့တဲ့နည္းလမ္းမ်ိဳးကိုေ႐ြးခ်ယ္သြားခဲ့တာက သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွာ စည္းတခုကိုျပတ္ျပတ္သားသားေရးဆြဲလိုက္ေၾကာင္းကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးေဖာ္ျပေန၏။
"ငါက ငႏုံငအ အကန္းလား!?"
ယြီရွင္းမွာ သူ႔ဆံပင္မ်ားသူဆြဲဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ေနာင္တတရားႏွင့္ ေစာ္ကားေမာ္ကားခံလိုက္ရျခင္းေတြ မ်က္ႏွာထက္ထင္ဟပ္ေန၏။
"ေကာ ကိစၥမရွိပါဘူး"
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ သူ႔ေက်ာျပင္အားပုတ္လို႔ႏွစ္သိမ့္အားေပးလိုက္ၿပီး
"ဒီလိုလူမ်ိဳးကို ေစာေစာစီးစီး အေႏွးနဲ႔အျမန္ရွင္းပစ္လိုက္တာပိုေတာင္ေကာင္းေသး"
"မင္းမသိတာေတြရွိေသးတယ္"
ယြီရွင္းမွာ ေခါင္းတခါခါျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြက်ဆင္းလာေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည္။
သူသိတယ္.. သူ႔မွာအဆက္အသြယ္ေကာင္းေတြသိပ္မရွိဘူးဆိုတာ.. လူေပါင္းစုံနဲ႔ကူးလူးဆက္ဆံႏိုင္တဲ့တျခားေအးဂ်င့္ေတြနဲ႔ယွဥ္လာရင္သူကအမ်ားႀကီးေနာက္က်က်န္ရစ္ေနတာကို.. ဒါေပမယ့္လဲ သူအပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားၿပီး သူ႔လက္ေအာက္ကအႏုပညာရွင္တိုင္းကို အေကာင္းဆုံးအရာေတြေတြေပးခဲ့တာပဲ. ဒါေတာင္မွ ခုလိုကန္ထုတ္ခံခဲ့ရတယ္..
ဒီေလာကမွာ မိတ္ေဆြရင္းမိတ္ေဆြမွန္ဆိုတာ ရွိေကာရွိေသးရဲ႕လား..?
"သူကခင္ဗ်ားလက္ထဲမွာရွိတဲ့ တဦးတည္းေသာအႏုပညာရွင္မဟုတ္ေသးဘူး"
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွာ ယြီရွင္းခုလိုျဖစ္ေနတာကိုမျမင္ရက္တာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕လို႔ အသံကိုတိုးျမႇင့္ေျပာလိုက္မိ၏။
"ခင္ဗ်ားမွာကြၽန္ေတာ္ရွိေသးတယ္"
ယြီရွင္းမွာေခါင္းေမာ့လာၿပီးအံ့ၾသတႀကီးျဖင့္ယြီခ်င္ဟြမ္အားၾကည့္လာသည္။
"ခ်င့္ဟြမ္ မင္းတကယ္ငါ့ကိုပဲသုံးမွာလား? မင္းတကယ္ေပါက္သြားရင္ေတာင္မွေလ?"
"အေသအခ်ာပဲ"
ယြီခ်င့္ဟြမ္မွ တုံ႔ဆိုင္းျခင္းအလ်ဥ္းမရွိေျဖၾကားလာသည္။
"ခင္ဗ်ားက ဒီဘဝမွာကြၽန္႔ေတာ့္ရဲ႕တဦးတည္းေသာေအးဂ်င့္ပဲ!"
"ခ်င့္ဟြမ္..."
နီျမန္းေနေသာမ်က္ဝန္းအစုံကိုယြီခ်င့္ဟြမ္ျမင္သြားမွာစိုးထိတ္ၿပီး ယြီရွင္းမွေခါင္းလွည့္သြားလို႔ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ျဖင့္ဆိုလာ၏။
"မင္းငါ့အတြက္ေအာင္ပြဲေတြအရယူေပးရမယ္ေနာ္.. အဲ့လူေတြကိုျပလိုက္.. ! ငါကသူတို႔ကိုေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္မလုပ္ေပးႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး..! ဒါသူတို႔ျပသနာနဲ႔သူတို႔ပဲဆိုတာ..!"
ယြီခ်င္ဟြမ္မွာ ဆြံ႕အၾကက္ေသ,ေသသြားရသည္။
ျပန္လည္ေမြးဖြားခ်ိန္ကစလို႔ ျဖစ္ပ်က္သမွ်အရာအားလုံးမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပဇာတ္တခုအလားသူ႔ေခါင္းထဲၿဖိဴးၿဖိဴးဖ်တ္ဖ်တ္ျပန္လည္ေပၚေပါက္လာ၏။
သူဘယ္လိုပင္ႀကိဳးစားပါေစ.. တခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြဆီကထြက္ေျပးမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္...။
သူဟာသက္ျပင္းအသာခ်လိုက္မိရင္း ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္စားေနတဲ့ ယြီရွင္းအၾကည့္ေတြေအာက္မွာ ေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
"အင္း"
~~~~~~~~~~~~~~
T/N >>> ဒီေနရာမွာ ယြီရွင္းရာထူးေလးတခ်က္ရွင္းျပပါရေစ
Eng tl ကေတာ့ broker သုံးလိုက္ agent သုံးလိုက္ တခါတခါ manager နဲ႔ assistant လဲသုံးေသးတယ္ စုံစံစိေနေကာပဲ
သေဘာတရားကေတာ့ ..Celebrity ေတြရဲ႕အနားမွာအခ်ိန္ျပည့္ေနၿပီး သူတို႔ရဲ႕လႉမႈကိစၥအဝဝကိုစီမံခန္႔ခြဲေပးရသူေတြေပါ့
တညီတည္းျဖစ္သြားေအာင္ ခ်မ္းကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ..ေအးဂ်င့္လို႔ပဲ သုံးပါေတာ့မယ္...