Zawgyi❤
"မက္ဖြိဳင္း!ငါ့ကိုလႊတ္ဦး"
အေနာက္က ဟယ္ရီ႕အသံၾကားမွပဲ ဒေရကို လွည့္ၾကည့္မိသည္..... ။
"အမ္...မင္းက ဘာလို႔ ငါ့ေနာက္လိုက္လာတာလဲ?"
"ဘာ!ငါက မင္းေနာက္လိုက္လာတာမဟုတ္ဘူး..မင္းက ငါ့ကို ဆြဲေခၚလာတာေလ!"
ဟယ္ရီက ေျပာလဲေျပာ ၊ သူ႔လက္ကို ဆြဲထားတဲ့ ဒေရကို႔ရဲ႕ လက္ကိုလည္း ခါခ်လိုက္သည္...။
ဒေရကို ကလည္း အခုမွ သတိရဟန္ျဖင့္....
"ဟို...ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ..!ငါ့အေဖက ပြစိပြစိ လုပ္ေနတာနဲ႔ မင္းကိုပါ ဆြဲေခၚလာမိတာ...."
"ေအးပါ...ငါသိပါတယ္!"
ဟယ္ရီက သူ႔လက္ေလးသူကိုင္ၿပီး ပြတ္ေနတာေၾကာင့္
"မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား?ငါဆြဲလိုက္တာ နာသြားေသးလား?"
"ဟင္...."
ဟယ္ရီ သူ႔ေ႐ွ႕က ေကာင္ေလးကို တျခားတစ္ေယာက္လား လို႔ေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ေမးမိလိုက္သည္.... ။
ေမာက္မာ၊ မာနႀကီး ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ လူမထင္တဲ့ ဒေရကို မက္ဖြိဳင္းလိုလူက အခုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ သူ႔ကို စိတ္ပူေနသည္...။
"ဟယ္ရီ!ငါေမးတာၾကားလား?"
"အမ္....အြန္း...ငါအဆင္ေျပပါတယ္!"
"အင္းပါ...ဒါဆို ငါအေဆာင္ျပန္ေတာ့မယ္!"
"ခန....."
ဒေရကို သြားမည္အလုပ္ ဟယ္ရီ၏ စကားသံေၾကာင့္ ဟယ္ရီ႕ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္...။
"ေျပာေလ.."
"ဟို...မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနၿပီလား?"
ဟယ္ရီ၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ဒေရကို႔ႏႈတ္ခမ္းေလးက အနည္းငယ္ ေကြးတက္သြားသည္.... ။
"ဒါေပါ့!ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လို႔ရတယ္မလား?ဟယ္ရီ!"
ဒေရကိုက သူ႔ကို ဟယ္ရီ လို႔ ေခၚလိုက္တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ရင္းႏွီးသလို ခံစားမိလိုက္သည္....။
"ရတာေပါ့!ဒေရကို"
"အဲဒါဆိုျပန္မိတ္ဆက္ပါ့မယ္!I'm Malfoy...Draco malfoy "
ဒေရကိုက ဟယ္ရီ႕ကို လက္ကမ္းေပးၿပီး စတင္မိတ္ဆက္လိုက္ေတာ့.....
"I'm Potter...Harry potter "
ဟယ္ရီကလည္း သူ႔အားကမ္းလာေသာ ေႏြးေထြးတဲ့လက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္.....။
A/N - အခ်စ္ရဲ႕အစ...သူငယ္ခ်င္းက..တဲ့ ..လူစီးရပ္စ္ ေျပာတာ..😁😁😁
____________________________
"ဘာ...ဒါက ဘာစကားႀကီးလဲ? မင္းနဲ႔ မက္ဖြိဳင္းနဲ႔က သူငယ္ခ်င္း ေတြျဖစ္သြားၿပီ ဟုတ္လား!!"
ရြန္ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွ လူေတြရဲ႕ အၾကည့္က သူတို႔ဆီေရာက္လာသည္...။
"ဟဲ့!တိုးတိုးေျပာစမ္းပါ...ငါတို႔ေရာက္ေနတာ စာၾကည့္တိုက္ ေနာ္"
ဟာမြန္နီက စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း ရြန္႔ကို လွမ္းေျပာသည္...။
သူမကေတာ့ အံျသသည့္ပံု မေပၚ...။
"နင္ေရာ မအံျသဘူးလား?မက္ဖြိဳင္းဆိုတဲ့ ေကာင္က ဟယ္ရီနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ..."
ဟာမြန္နီ က သူမဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ္ၿပီး ရြန္ထံသို႔ အၾကည့္ပို႔လိုက္သည္...။
"အဲဒါက ဘာအံျသစရာ႐ွိလို႔လဲ?လူႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တာေလ...နင့္လိုအံျသေၾကးဆိုရင္ ငါလည္း နင္နဲ႔ဘာလို႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ အံျသမိေနတုန္းပဲ..."
ဟာမြန္နီ႔စကားေၾကာင့္ ရြန္႔မ်က္ႏွာႀကီး စူပုပ္သြားတာကို ၾကည့္ၿပီး ဟယ္ရီနဲ႔ ဟာမြန္နီ တို႔ ႀကိတ္ရယ္ေနလိုက္ၾကသည္...။
"Hello!ေပၚတာ!"
ဘယ္ကမွန္းမသိ ေပၚလာေသာ ပေရာ္ဖက္ဆာလူစီးရပ္စ္ ေၾကာင့္ ဟယ္ရီတို႔သံုးေယာက္ တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားၾကသည္..။
ဟာမြန္နီက သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းၿပီး
"မဂၤလာပါ! ပေရာ္ဖက္ဆာ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္...။
"မဂၤလာပါ!Mis.ဂရင္းဂ်ာ! "
"ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ မသိဘူး!ပေရာ္ဖက္ဆာ"
ဟယ္ရီက ၾကားျဖတ္ေမးလိုက္ေတာ့ ဟာမြန္နီကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္က ဟယ္ရီဆီကို ေရာက္သြားသည္...။
"ေအာ္..ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြယ္...ဟို.. မင္းတို႔ ပေရာ္ဖက္ဆာ စနိပ္ႀကီးကို ေတြ႔မိလား လို႔ပါ"
"မေတြ႔မိဘူး!ပေရာ္ဖက္ဆာ..ဒါနဲ႔ ဘာကိစၥမ်ား ႐ွိလို႔လဲ"
"ေထြေထြထူးထူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..မင္းတို႔ ဆရာကို ငါစလိုက္တာ စိတ္ဆိုးသြားလို႔ေလ.."
ပေရာ္ဖက္ဆာလူစီးရပ္စ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ဟယ္ရီတို႔ သံုးေယာက္ ရယ္မိၾကသည္...။
"ဒါဆို အခုက... ေခ်ာ့ဖို႔ လုိက္႐ွာေနတာလား?"
ဟယ္ရီ႕ရဲ႕ ေမးခြန္းကို လူစီးရပ္စ္ အလ်ွင္အျမန္ပဲ ေျဖလိုက္သည္... ။
"ဟုတ္တယ္!ဟယ္ရီေရ...သြား႐ွာလိုက္ဦးမယ္...ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးဆိုတာ ရက္ေရႊ႕လို႔ မေကာင္းဘူး..ဟင္း..ဟင္း"
လူစီးရပ္စ္က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့ ဟယ္ရီတို႔ သံုးေယာက္မွာ လူစီးရပ္စ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္....။
"သူတို႔က ငါတို႔ထင္သေလာက္လည္း မဆိုးၾကပါဘူး"
ဟာမြန္နီရဲ႕စကားကို ဟယ္ရီနဲ႔ ရြန္က ေထာက္ခံသလိုနဲ႔ ေခါင္းညိမ့္ျပသည္.... ။
လူစီးရပ္စ္ နဲ႔ ဒေရကို တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး
သူတို႔ တစ္ခု သိလိုက္ရတာက
'All Slytherin are not Evil'....တဲ့....
_________________________
"ေဆးဗားရပ္စ္!"
စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ႐ုံးခန္းျပန္မယ္အလုပ္ အေနာက္က လူစီးရပ္စ္ ၏ ေခၚသံကို ၾကားလိုက္သည္...။
" ေဆးဗားရပ္စ္! "
ၾကားေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္ေသာ ေဆးဗားရပ္စ္ကိုၾကည့္ရင္း လူစီးရပ္စ္ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ေပ..။
" ေဟ့ေကာင္!ေဆးဗားရပ္စ္...မင္း နားကန္ေနလားကြ!"
လူစီးရပ္စ္၏ အသံက က်ယ္လာတာေၾကာင့္ ေဘးကေက်ာင္းသားမ်ားက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ေျပာေနၾကသည္....။
အဲဒါကို ရိပ္မိတဲ့ စနိပ္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး လူစီးရပ္စ္ဆီသို႔ ျပန္လွည့္လိုက္သည္...။
" မင္း ငါ့ကို အ႐ွက္ခြဲေနတာလား?လူစီးရပ္စ္! "
္ စနိပ္၏ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာအသံႀကီးနဲ႔ ေဒါသေၾကာင့္နီရဲေနေသာ မ်က္ႏွာေနေသာမ်က္ႏွာႀကီးကို လူစီးရပ္စ္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္...။
"ဟဲဟဲ...မင္းက လွည့္မၾကည့္ေတာ့ ငါက အဲ့လို ေအာ္လိုက္တာပါ... ဟီးဟီး "
႐ုပ္ကကို မ်က္ႏွာပိုးမေသဘဲ ဟီးဟီး လုပ္ေနေသာ လူစီးရပ္စ္ကို ၾကည့္ၿပီး စနိပ္ သူ႔ေဒါသေတြကို တံေတြးတစ္ခ်က္ျဖင့္ မ်ိဳသိပ္လိုက္သည္.... ။
"ဟင္း...."
စနိပ္ရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံက သူ႔စိတ္ကို ေလ်ွာ့လိုက္မွန္း သိသာသည္....။
"မင္း ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္!လူစီးရပ္စ္ "
စနိပ္က သူ႔အသံေအးေအးေလးနဲ႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာေတာ့...
"ငါဘာေျပာင္းလဲလို႔လဲကြာ"
"အရင္ကမင္းမဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ!"
"အမ္..."
လူစီးရပ္စ္ တစ္ေယာက္သည္ စန္ိပ္၏ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာင္းလဲသြားသည္...
အရယ္အျပံဳးနည္းတဲ့ လူစီးရပ္စ္ က ယခုေတာ့ ဟိုလူေတြ႔ ျပံဳးျပ ဒီ့လူ႔ေတြ႔ ျပံဳးျပနဲ႔....
ေဟာ့ဝပ္ ကို ေျချခဖို႔ေတာင္ စိတ္မကူးတဲ့ သူက ယခုေတာ့ ေဟာ့ဝပ္ေက်ာင္းမွာ စာလာသင္ေနသတဲ့...
လူစီးရပ္စ္! မင္း လူစီးရပ္စ္ မွ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ...
ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေျပာင္းလဲမႈမ်ိဳးကိုပဲ သူေမ်ွာ္လင့္ေနမိခဲ့သည္ မဟုတ္လား...။
"Sev.... ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ?"
"မင္း...မင္းငါ့ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တာ..."
"Sev လို႔ေခၚလိုက္တာ ေလ"
"မေခၚနဲ႔..အဲ့လို"
စနိပ္က စိတ္ဆိုးသလို ေျပာေနေပမယ့္ စိတ္ဆိုးေနတာ မဟုတ္မွန္း လူစီးရပ္စ္ သိပါသည္...။
"Sev...မင္းကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးေနေသးတာလား?"
စနိပ္ရဲ့လက္ေလးကို ဆြဲကိုင္ကာ စကားဆိုလိုက္သည္..။
လူသြားလမ္းမွာ လက္အကိုင္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ စနိပ္တစ္ေယာက္ ႐ွက္သလိုလို ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔လက္ကို ျပန္႐ုတ္ေသာ္လည္း အလြတ္မေပးဘဲ ဆြဲကိုင္ထားေသာ လူစီးရပ္စ္..... ။
"မင္းငါ့ကို စိတ္မဆိုးဘူးဆိုမွ လႊတ္မယ္!"
စနိပ္တစ္ေယာက္ ႐ုန္းျမဲ႐ုန္းေနေသာ္လည္း အားပိုသန္တဲ့ လူစီးရပ္စ္ေၾကာင့္ ဘာမွမထူးေခ်....
သူ႔ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ဆြဲကိုင္ထားေသာ လက္ကိုသာ အတင္းရုန္းေနေသာ စနိပ္ကို စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘဲ ရုန္းေနေသာလက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ေတာ့....
ရင္ခြင္ထဲေရာက္ခါနီး ျဖစ္သြားေသာ စနိပ္က ဆက္မ႐ုန္းေတာ့ဘဲ အေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခိ်န္...
ယွက္ႏြယ္သြားေသာ သူတို႔ရဲ႕ ဆံႏြယ္႐ွည္မ်ားက သူတို႔ရဲ႕ အကြာအေဝးကို ေဖာ္ျပေနသည္... ။
ဒုတ္...ဒုတ္..ဒုတ္...
အလို...ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ေနပါေရာလား....
______________❤
To be continue.....
ဒီ Fic ကေတာ့ ဘာလိုလိုနဲ႔ 2K ေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္ဗ်ာ...
ဖတ္ေပးၾကတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္စီတိုင္းကို ေက်းဇူးတင္လ်က္.....
Yu❤
Unicode ❤
"မက်ဖွိုင်း!ငါ့ကိုလွှတ်ဦး"
အေနာက္က ဟယ်ရီ့အသံကြားမှပဲ ဒေရကို လှည့်ကြည့်မိသည်..... ။
"အမ်...မင်းက ဘာလို့ ငါ့နောက်လိုက်လာတာလဲ?"
"ဘာ!ငါက မင်းနောက်လိုက်လာတာမဟုတ်ဘူး..မင်းက ငါ့ကို ဆွဲခေါ်လာတာလေ!"
ဟယ်ရီက ပြောလဲပြော ၊ သူ့လက်ကို ဆြဲထားတဲ့ ဒရေကို့ရဲ့ လက်ကိုလည်း ခါချလိုက်သည်...။
ဒေရကို ကလည်း အခုမွ သတိရဟန်ဖြင့်....
"ဟို...ငါတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..!ငါ့အေဖက ပြစိပြစိ လုပ်နေတာနဲ့ မင်းကိုပါ ဆွဲခေါ်လာမိတာ...."
"အေးပါ...ငါသိပါတယ်!"
ဟယ်ရီက သူ့လက်လေးသူကိုင်ပြီး ပွတ်နေတာကြောင့်
"မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား?ငါဆြဲလိုက္တာ နာသွားသေးလား?"
"ဟင်...."
ဟယ်ရီ သူ့ရှေ့က ကောင်လေးကို တခြားတစ်ယောက်လား လို့တောင် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်မေးမိလိုက်သည်.... ။
မောက်မာ၊ မာနကြီး ၊ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ လူမထင်တဲ့ ဒေရကို မက်ဖွိုင်းလိုလူက အခုတော့ မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် သူ့ကို စိတ်ပူနေသည်...။
"ဟယ်ရီ!ငါမေးတာကြားလား?"
"အမ်....အွန်း...ငါအဆင်ပြေပါတယ်!"
"အင်းပါ...ဒါဆို ငါအဆောင်ပြန်တော့မယ်!"
"ခန....."
ဒေရကို သွားမည်အလုပ် ဟယ်ရီ၏ စကားသံကြောင့် ဟယ်ရီ့ဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်...။
"ပြောလေ.."
"ဟို...မင်းနဲ့ငါနဲ့က သူငယ်ချင်းဖြစ်နေပြီလား?"
ဟယ်ရီ၏ မေးခွန်းကြောင့် ဒရေကို့နှုတ်ခမ်းလေးက အနည်းငယ် ကွေးတက်သွားသည်.... ။
"ဒါပေါ့!ငါတို့ သူငယ်ချင်းဖြစ်လို့ရတယ်မလား?ဟယ်ရီ!"
ဒေရကိုက သူ့ကို ဟယ်ရီ လို့ ခေါ်လိုက်တာကြောင့် စိတ်ထဲတွင် ရင်းနှီးသလို ခံစားမိလိုက်သည်....။
"ရတာပေါ့!ဒေရကို"
"အဲဒါဆိုပြန်မိတ်ဆက်ပါ့မယ်!I'm Malfoy...Draco malfoy "
ဒေရကိုက ဟယ်ရီ့ကို လက်ကမ်းပေးပြီး စတင်မိတ်ဆက်လိုက်တော့.....
"I'm Potter...Harry potter "
ဟယ်ရီကလည်း သူ့အားကမ်းလာသော နွေးထွေးတဲ့လက်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်.....။
A/N - အချစ်ရဲ့အစ...သူငယ်ချင်းက..တဲ့ ..လူစီးရပ်စ် ပြောတာ..😁😁😁
____________________________
"ဘာ...ဒါက ဘာစကားကြီးလဲ? မင်းနဲ့ မက်ဖွိုင်းနဲ့က သူငယ်ချင်း တွေဖြစ်သွားပြီ ဟုတ္လား!!"
ရွန်ရဲ့ အော်သံကြောင့် စာကြည့်တိုက်ထဲမှ လူတွေရဲ့ အကြည့်က သူတို့ဆီရောက်လာသည်...။
"ဟဲ့!တိုးတိုးပြောစမ်းပါ...ငါတို့ရောက်နေတာ စာကြည့်တိုက် နော်"
ဟာမြန္နီက စာအုပ်ဖတ်နေရင်း ရွန့်ကို လှမ်းပြောသည်...။
သူမကေတာ့ အံသြသည့်ပုံ မပေါ်...။
"နင်ရော မအံသြဘူးလား?မက်ဖွိုင်းဆိုတဲ့ ကောင်က ဟယ်ရီနဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာ..."
ဟာမြန္နီ က သူမဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ပိတ်ပြီး ရွန်ထံသို့ အကြည့်ပို့လိုက်သည်...။
"အဲဒါက ဘာအံသြစရာရှိလို့လဲ?လူနှစ်ယောက် သူငယ်ချင်းဖြစ်တာလေ...နင့်လိုအံသြကြေးဆိုရင် ငါလည်း နင်နဲ့ဘာလို့ သူငယ်ချင်းဖြစ်နေတယ် ဆိုတာ အံသြမိနေတုန်းပဲ..."
ဟာမွန်နီ့စကားကြောင့် ရွန့်မျက်နှာကြီး စူပုပ်သွားတာကို ကြည့်ပြီး ဟယ်ရီနဲ့ ဟာမြန္နီ တို့ ကြိတ်ရယ်နေလိုက်ကြသည်...။
"Hello!ပေါ်တာ!"
ဘယ်ကမှန်းမသိ ပေါ်လာသော ပရော်ဖက်ဆာလူစီးရပ်စ် ကြောင့် ဟယ်ရီတို့သုံးယောက် တုန္ခနဲ ဖြစ်သွားကြသည်..။
ဟာမြန္နီက သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းပြီး
"မင်္ဂလာပါ! ပရော်ဖက်ဆာ" လို့ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်...။
"မင်္ဂလာပါ!Mis.ဂရင်းဂျာ! "
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ မသိဘူး!ပရော်ဖက်ဆာ"
ဟယ်ရီက ကြားဖြတ်မေးလိုက်တော့ ဟာမြန္နီကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်က ဟယ်ရီဆီကို ရောက်သွားသည်...။
"အော်..ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွယ်...ဟို.. မင်းတို့ ပရော်ဖက်ဆာ စနိပ်ကြီးကို တွေ့မိလား လို့ပါ"
"မတွေ့မိဘူး!ပရော်ဖက်ဆာ..ဒါနဲ့ ဘာကိစ္စများ ရှိလို့လဲ"
"ထွေထွေထူးထူးတော့မဟုတ်ပါဘူး..မင်းတို့ ဆရာကို ငါစလိုက္တာ စိတ်ဆိုးသွားလို့လေ.."
ပရော်ဖက်ဆာလူစီးရပ်စ်ရဲ့ စကားကြောင့် ဟယ်ရီတို့ သုံးယောက် ရယ်မိကြသည်...။
"ဒါဆို အခုက... ချော့ဖို့ လိုက်ရှာနေတာလား?"
ဟယ်ရီ့ရဲ့ မေးခွန်းကို လူစီးရပ်စ် အလျှင်အမြန်ပဲ ဖြေလိုက်သည်... ။
"ဟုတ်တယ်!ဟယ်ရီရေ...သွားရှာလိုက်ဦးမယ်...ဒီလိုကိစ္စမျိုးဆိုတာ ရက်ရွှေ့လို့ မကောင်းဘူး..ဟင်း..ဟင်း"
လူစီးရပ်စ်က လက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်သွားတော့ ဟယ်ရီတို့ သုံးယောက်မှာ လူစီးရပ်စ်ကိုကြည့်ပြီး ရယ်ကျန်နေခဲ့တော့သည်....။
"သူတို့က ငါတို့ထင်သလောက်လည်း မဆိုးကြပါဘူး"
ဟာမွန်နီရဲ့စကားကို ဟယ်ရီနဲ့ ရွန်က ထောက်ခံသလိုနဲ့ ခေါင်းညိမ့်ပြသည်.... ။
လူစီးရပ်စ် နဲ့ ဒေရကို တို့ကို ကြည့်ပြီး
သူတို့ တစ္ခု သိလိုက်ရတာက
'All Slytherin are not Evil'....တဲ့....
_________________________
"ဆေးဗားရပ်စ်!"
စာသင်ချိန်ပြီးလို့ ရုံးခန်းပြန်မယ်အလုပ် အေနာက္က လူစီးရပ်စ် ၏ ခေါ်သံကို ကြားလိုက်သည်...။
" ဆေးဗားရပ်စ်! "
ကြားသော်လည်း လှည့်မကြည့်သော ဆေးဗားရပ်စ်ကိုကြည့်ရင်း လူစီးရပ်စ် စိတ်မရှည်တော့ပေ..။
" ဟေ့ကောင်!ဆေးဗားရပ်စ်...မင်း နားကန်နေလားကွ!"
လူစီးရပ်စ်၏ အသံက ကျယ်လာတာကြောင့် ဘေးကကျောင်းသားများက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ ပြောနေကြသည်....။
အဲဒါကို ရိပ္မိတဲ့ စနိပ္က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး လူစီးရပ်စ်ဆီသို့ ပြန်လှည့်လိုက်သည်...။
" မင်း ငါ့ကို အရှက်ခွဲနေတာလား?လူစီးရပ်စ်! "
် စနိပ်၏ ကြောက်စရာကောင်းသောအသံကြီးနဲ့ ဒေါသကြောင့်နီရဲနေသော မျက်နှာနေသောမျက်နှာကြီးကို လူစီးရပ်စ် ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်...။
"ဟဲဟဲ...မင်းက လှည့်မကြည့်တော့ ငါက အဲ့လို အော်လိုက်တာပါ... ဟီးဟီး "
ရုပ်ကကို မျက်နှာပိုးမသေဘဲ ဟီးဟီး လုပ်နေသော လူစီးရပ်စ်ကို ကြည့်ပြီး စနိပ် သူ့ဒေါသတွေကို တံတွေးတစ်ချက်ဖြင့် မျိုသိပ်လိုက်သည်.... ။
"ဟင်း...."
စနိပ်ရဲ့ သက်ပြင်းချသံက သူ့စိတ်ကို လျှော့လိုက်မှန်း သိသာသည်....။
"မင်း တော်တော်ပြောင်းလဲသွားတယ်!လူစီးရပ်စ် "
စနိပ္က သူ့အသံအေးအေးလေးနဲ့ တည်ငြိမ်စွာ ပြောတော့...
"ငါဘာပြောင်းလဲလို့လဲကွာ"
"အရင်ကမင်းမဟုတ်တော့သလိုပဲ!"
"အမ်..."
လူစီးရပ်စ် တစ်ယောက်သည် စန်ိပ်၏ မျက်လုံးထဲတွင် တော်တော်ကို ပြောင်းလဲသွားသည်...
အရယ်အပြုံးနည်းတဲ့ လူစီးရပ်စ် က ယခုတော့ ဟိုလူတွေ့ ပြုံးပြ ဒီ့လူ့တွေ့ ပြုံးပြနဲ့....
ဟော့ဝပ် ကို ခြေခြဖို့တောင် စိတ်မကူးတဲ့ သူက ယခုတော့ ဟော့ဝပ်ကျောင်းမှာ စာလာသင်နေသတဲ့...
လူစီးရပ်စ်! မင်း လူစီးရပ်စ် မွ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ...
ဒါပေမယ့် ဒီလို ပြောင်းလဲမှုမျိုးကိုပဲ သူမျှော်လင့်နေမိခဲ့သည် မဟုတ္လား...။
"Sev.... ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ?"
"မင်း...မင်းငါ့ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ..."
"Sev လို့ခေါ်လိုက်တာ လေ"
"မခေါ်နဲ့..အဲ့လို"
စနိပ္က စိတ္ဆိုးသလို ပြောနေပေမယ့် စိတ်ဆိုးနေတာ မဟုတ်မှန်း လူစီးရပ်စ် သိပါသည်...။
"Sev...မင်းကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးနေသေးတာလား?"
စနိပ်ရဲ့လက်လေးကို ဆွဲကိုင်ကာ စကားဆိုလိုက်သည်..။
လူသွားလမ်းမှာ လက်အကိုင်ခံလိုက်ရတာကြောင့် စနိပ်တစ်ယောက် ရှက်သလိုလို ဖြစ်သွားပြီး သူ့လက်ကို ပြန်ရုတ်သော်လည်း အလွတ်မပေးဘဲ ဆွဲကိုင်ထားသော လူစီးရပ်စ်..... ။
"မင်းငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူးဆိုမှ လွှတ်မယ်!"
စနိပ်တစ်ယောက် ရုန်းမြဲရုန်းနေသော်လည်း အားပိုသန်တဲ့ လူစီးရပ်စ်ကြောင့် ဘာမှမထူးချေ....
သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဆွဲကိုင်ထားသော လက္ကိုသာ အတင်းရုန်းနေသော စနိပ္ကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ရုန်းနေသောလက်နှစ်ဖက်ကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်တော့....
ရင်ခွင်ထဲရောက်ခါနီး ဖြစ်သွားသော စနိပ္က ဆက်မရုန်းတော့ဘဲ အပေါ်သို့ မော့ကြည့်လိုက်ခိျန်...
ယှက်နွယ်သွားသော သူတို့ရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်များက သူတို့ရဲ့ အကြာအေဝးကို ဖော်ပြနေသည်... ။
ဒုတ်...ဒုတ်..ဒုတ်...
အလို...ငါ့ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေပါရောလား....
______________❤
To be continue.....
ဒီ Fic ကေတာ့ ဘာလိုလိုနဲ့ 2K တောင်ပြည့်တော့မယ်ဗျာ...
ဖတ်ပေးကြတဲ့ တစ်ဦးတစ်ယောက်စီတိုင်းကို ကျေးဇူးတင်လျက်.....
Yu❤