" Yaklaşma "
" Yaklaşma sen de düşeceksin "
Uçurumun kenarında, ölümün kıyısındaydı ama hâlâ başkalarını düşünüyordu.
" Tamam sakin ol nolur. "
Sesim titriyordu, ağlamamak için zor tutuyordum kendimi.
" Ömer yapma. Tamam mı, bak ben burdayım, hâlâ yanındayım. Gitmiycem söz... "
" Onlar da söz vermişti be Arya, bana söz verme. Bana söz veren kim varsa tek tek alınıyor hayatımdan. "
Sesi acı ve çaresizlik doluydu bunu o kadar derinden hissetmiştim ki kalbim acıyordu.
Defalarca yapmıştı bu intihar girişimlerini ama her seferinde bir şekilde ikna etmiştim.
Sadece benim iknalarım değildi onu hayata bağlayan, onun da hevesi vardı, karşına çıkan her zorluğa rağmen onun da yaşamaya hevesi vardı.
Her seferinde gösteriyordu bana, her zorluğa rağmen yaşayabileceğini.
Ama bu sefer... Bu sefer cidden ağırdı yaşadığı şey. Onu tutamayacağımdan korkuyordum.
" Ben gitmem. Beni alamazlar. "
Dedim çaresiz bir şekilde. Dönüp bana bakmıştı, o bi bakış bile benim için ne büyük bi umuttu.
Yüzüne gülümsedim sakin kalmaya çalışarak onu daha da entişelendirmemeye çalışarak.
Tutamadığı göz yaşları yanağından süzülürken sulu gözleriyle o da gülümsemişti bana.
" Beni alamazlar, Ömer. Beni alamayacaklar. "
Akmasına izin verdiğim göz yaşlarım boğazımda büyük bir yumruk olmuştu.
" Yapma... " Dedim titreyen sesimle.
" Hadi gel evimize gidelim, lütfen. " Dedim ona yaklaşmaya çalışarak.
" Evimiz.. Bizim hiç evimiz olmadı Arya. Yalan söyleme bana. " Diyip acı bi şekilde gülümsemişti.
Bi an da diz çökmüştü Ömer, derin bir nefes alıp yanına koşacaktım ki, elini kaldırıp durmamı işaret etmişti.
" Yaklaşma! "
" Tamam sakin ol bişey yapma, yaklaşmıycam. "
Durduğundan emin olduktan sonra arkasını döndü bana ve dizlerini kendine çekip kafasını gömdü. Ağlıyordu... Sessizce ama hıçkırarak...
" Gözünden düşen her damla içimi parçalayacak kadar acı doluydu
" Ağlama " dedim ağlarayak... Bende dizimin üstüne çöktüm.
" Ömer, hatırlıyor musun abini ziyaret ettiğimiz günü. Hastanede... "
Kafasını kaldırıp bana bakmıştı, umudu tükenmiş kan çanağı gözleriyle.
" Abimin öldüğü günü niye hatırlayayım ki "
Haklıydı, kim Abisinin öldüğü günü hatırlamak ister ki. O gece feci bir şekilde öldürülmüştü abisi ama hatırlaması gereken bi nokta vardı
Abisinin söyledikleri... Onu heo sakinleştirdi, ne zaman sinirli, öfkeli ve hüzünlü olursa aklına hep abisini getirmeye çalışırdım. Şimdide öle yapmıştım ve şimdi bana bakıp konuşmamı bekliyordu.
" Ne demişti abin hatırlıyor musun ? "
Dedim gözümden akan yaşları elimin tersiyle silmeye çalışarak.
" O gün bunu duyduğunda ne kadar da sevinmiştin ' yaşıyacam lan bu hattı ' diye bağırmıştın bi anda. Abin ne de mutlu olmuştu. "
" Hatırlıyorum. "
Dedi gülümseyerek ve ardından abisinin o gece ona ölmeden söylediği sözlerini tekrar etmişti.
" Şu anda fırtına olabilir ama yağmur sonsuza denk yağmaz. "
Devamını da ben getirdim umut dolu bir sesle,
" O yüzden güçlü olun ve asla pes etmeyin. "
Gözlerini kapatmıştı, sulu gözlerinde biriken yaşlar düşmüştü yine yanaklarına. Çehresi hüzün doluydu, içinin yandığı o kadar belli oluyordu ki... Kısa bir sessizlikten sonra gözlerini açıp bana bakmıştı.
" Ama ben çok yoruldum Arya. " Sesi titriyordu.
" Kendimi öldürme isteğim artık yaşamak istemediğimden değil, yaşayacak gücüm kalmadığından. "
Dayanamamıştım. Dizlerimin üstüne çökmüş olduğum yerden, fırlayıp yanına gittim. Yanına çöküp ona sıkıca sarıldım.
Sanki ölüm onu götürüyordu da ben tutuyordum... Sıkıca... Ölüm onu götürmesin diye...
" Ne yapıcam ben Arya ne yapıcaaam "
Öfkeyi, çaresizliği, yorulmuşluğu herşeyi bir birine katmış, bağıra bağıra söylüyordu bunu...
O an gerçekten çaresizdim, içten içe tükeniyordum, onun acı çektiğini görünce. Kafasını göğsüme yaslamış bitik bir vaziyette sayıklıyordu.
" Ne yapıcam, ne yapıcam. "
Sesi kısılıyordu yavaş yavaş, öfkeden sonra ki yorgunluğu bütün enerjisini çekiyordu. Bi an hissizleşmişti sanki.
Kafamı eğdim yüzünü görebilmek için, ıslanmış kirpikleri güneşin son ışıklarında nasılda parlıyordu.
Derin bir yorgunluk vardı yüzünde, yanaklarında ki kurumaya başlayan göz yaşlarını sildim elimle, karışmış siyah saçlarını alnının üstünden çekip, yüzünün iyice açılmasını sağladım.
Sakinliğin verdiği yorgunluk hafif bir uykuya neden olmuştu. Gözleri bi aralanıp bi kapanıyordu.
Yorgun vücudunu daha fazla rahatsız etmeden yavaşça dizlerime uzandırdım.
Islak gözlerini açmış bana bakıyordu. Ah nasılda gitmişti içim o yorgun bakışlara..
Nasılda acı veriyorlardı öyle eğilip saçından öptüm, parmak uçlarımla yüzüne dokundum.
" İyi misin ? " Dedim fısıldayarak. Gözlerini kapatıp derin bir nefes almıştı.
" Değilim. "
" Hâlâ çok yorgunum ve hâlâ ölmek istiyorum. "
" Şşş söyleme öyle. "
Diyip ellerimi saçlarında dolaştırmaya, onu sakinleştirmeye devam ettimkısa bi sessizlik olmuştu.
Gün batımının kızıllığı sarmıştı etrafı, uçurum kenarında yere çökmüştüm Ömer dizlerimde, gözlerini kapatmış elimi sıkıca tutuyordu.
" Uyusam kızar mısın? " Demişti yorgun gözlerini açmadan.
Sorunun tuhaflığı bı süre dondurmuştu beni, derin bir nefes aldım elimi karışmış saçlarında gezdirirken.
" Neden kızayım. "
Dedim yüzüne bakıp gözlerini açmasını beklerken. Açmamıştı... Cevabımı bekliyordu sadece. Eğilip gözlerinden öptüm.
" Kızmam. "
Gülümsemişti. Yüzünde dolaşan parmaklarımı tutup sıcak bir öpücük kondurmuştu.
" Seni çok seviyorum. Asla üzülme tamam mı, asla ağlama. Gözlerim üstünde olucak çünkü. "
Her cümlesi ayrı tuhaftı çözemiyordum
" Ömer "
" Hı "
" Ben de seni seviyorum, sen de üzülmeyeceksin ve asla ağlamıyacaksın tamam mı ? "
Gözleri hala kapalıydı, ellerimi sıkıca sarmıştı kalbinin üstünede, kafasını sallayıp onaylamıştı az önce söylediklerimi.
Gülümseyip alnımı alnına dayadım. Dakikalarca öyle kalmıştık gözlerimiz kapalı kulaklarımız sessizlikte.
Ah hayır...
Anlamıştım. Gidecekti...
Gözyaşlarım dökülmeye başladı az önce elimin altında atan o kalp şimdi yoktu. Hareketsiz, Nefessiz...
" Ömer. " Diye fısıldadım. Yüzüne bakmaya cesaret edemiyordum.
Hayır hayır
" Ömer. " Diye seslendim
Tekrar, bana artık cevap veremeyeceğini bildiğim halde. Cümleleri tuhaf değildi, birer vedaydı. Öleceğini hissetmişti. Veda etmişti bana...
Beni izleyeceğin yer orası değildi Ömer. Beni izleyeceğin- nefesin kesilmişti...
Kafamı gökyüzüne kaldırıp bağırmak istedim ama deli gibi akan yaşlarım ve hıçkırıklarım buna izin vermiyordu.
Sıkıca sardım cansız bedeni deli gibi ağlaya ağlaya. Keşke ölümü bu kadar istekli çağırmasaydın be Ömer...
Keşke.
Belki seni iyileştirecek vaktim olurdu...
Karşına çıkan her zorlukta ölümü istemeyeceğin kadar iyileştirirdim seni...
" AZELİA "