Unicode...
"၄၅၀၀ ယူ" (သော်ကြီး)
ကျွန်တော် ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ် မုန်စိမ်းပေါင်းကိုတင်ထားရင်း လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ သော်ကြီးပေးတဲ့၅၀၀၀တန်ကိုယူပြီး အအမ်း၅၀၀ပြန်ပေးလိုက်တယ်။
ဆိုင်မှာလူကျနေချိန်မို့ စားဖိုမှူးခခနဲ့ငထွန်းတို့ ရှေ့ကိုထွက်မလာနိုင်တဲ့အချိန်ပေါ့။ သော်ကြီး၊ ဝဏ္ဏနဲ့ မြတ်သူတို့လည်း အော်ဒါတွေနဲ့ကိုလက်မလည်။
ကံကောင်းတာက မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက ငြိမ်နေတာပဲ။ မဟုတ်ရင် ဒီကလေးကိုအနောက်ကနေတကောက်ကောက်လိုက်ပြီး ထိန်းနေရရင် နေ့ချင်းဆိုသလို အင်းဝကိုကန်ထုတ်မိလောက်တယ်။
အင်း...ပြီးတော့ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေက လာဘ်ကောင်လေး။ သူလေးရောက်လာချင်းမှာတင် ဆိုင်မှာလူကျတာ လက်ကိုမလည်တဲ့အဖြစ်လေ။ နေ့လည်၁နာရီကျော်တဲ့အထိ ကျွန်တော်တို့ နေ့လည်စာမစားရသေးတာကိုပဲကြည့်။
အယ်...အဲလိုဆိုမှမေ့နေတာ။ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုလည်း ထမင်းမကျွေးရသေးဘူးရော်။
"သားလေး...ဗိုက်ဆာပြီလား"
ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်ပြီး သူ့ကိုပွေ့ထားတဲ့လက်မောင်းကို အကူအညီအနေနဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက ကျွန်တော့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
"သား ဗိုက်ရှာပြီ ဖေဖေ"
ဖေဖေ...။ ဒီနာမ်စားလေးက ကျွန်တော့်ရင်ထဲ နွေးခနဲပဲ။ ချက်ချင်းဆိုသလို ပီတိပြုံးလေးဖြစ်ပေါ်လာတာ သတိထားမိပါရဲ့။
မနေ့ညက သော်ကြီးရယ်၊ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးရယ်၊ ကျွန်တော်ရယ် သုံးယောက်အတူတူအိပ်ဖြစ်ကြတယ်။ အိပ်ရာဝင်ခါနီးမှာ သော်ကြီးက သားလေးကိုပုံပြင်ပြောပြရင်း ကျွန်တော်တို့ကိုဘယ်လိုခေါ်ရမယ်၊ ဘယ်လိုဆက်စပ်ပါတယ်ဆိုပြီး ရှင်းပြတယ်။ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကလည်း စိတ်ဝင်တစားနားထောင်ရှာတယ်။ သော်ကြီးရဲ့စကားပြောကောင်းတဲ့မွေးရာပါစွမ်းရည်ကလည်း အထောက်အကူပြုပေးတာပေါ့။
မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက သဘောပေါက်လွယ်တယ်။ လည်လည်းလည်တယ်။ ဖြတ်ထိုးဉာဏ်လည်းကောင်းတယ်ဆိုတာ စတွေ့ကတည်းကကျွန်တော်သိတယ်။ ဒီလိုမွေးရာပါစွမ်းရည်တွေရှိတဲ့ သားလေးကို မြင့်မြတ်တင့်တယ်အောင် ပျိုးထောင်ပေးရမှာ ကျွန်တော်တို့တာဝန်ပဲ။
ကျွန်တော် သားလေးကို ဂျိုင်းနှစ်ဖက်ကနေမချီပြီးအောက်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စားပွဲအလွတ်ကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတဲ့မြတ်သူနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံတာကြောင့် မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးလက်ကိုဆွဲပြီး သူ့လက်ကိုခဏလွှဲပေးလိုက်မိတယ်။
"ကလေးကိုထမင်းကျွေးဖို့ သွားပြင်မလို့...ခဏထိန်းထားပေးဦး"
"အေးအေး"
မြတ်သူက သုတ်လက်စစားပွဲကို ပြန်သုတ်ရင်းဖြေတယ်။
"ဦးဦးမြတ်သူနဲ့ ခဏနေခဲ့နော်"
မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက ခေါင်းညိတ်ပြီး မြတ်သူရဲ့ပုဆိုးစကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆွဲကိုင်ထားလေရဲ့။ စိတ်ချရပြီဆိုမှ ကျွန်တော်လည်း မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ခဲ့ပြီး ထမင်းပြင်လိုက်တယ်။
** အဲဒီအချိန် ဆိုင်ရှေ့ကို လာရောက်တောင်းရမ်းလေ့ရှိတဲ့ ကလေးငယ်တစ်သိုက် ရောက်လာပြီး ဆိုင်လာ ဈေးဝယ်များထံ လိုက်လံတောင်းကြလေတယ်။ **
** မြတ်သူသတိမထားမိခင် မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးဟာ မြတ်သူခါးကြားထဲထိုးထားတဲ့ သရေပိုက်ဆံအိတ်ကို အသာလေးဆွဲယူပြီး ဆိုင်ရှေ့ထွက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အိတ်ထဲက တစ်ထောင်တန်အထပ်လိုက်ကိုနှိုက်လို့ ကလေးတစ်ယောက်ချင်းစီကို တစ်ရွက်နှုန်းပေးလေတယ်။ **
ကျွန်တော် ထမင်းပန်းကန်တစ်ဖက် နွားနို့ခွက်တစ်ဖက်ကိုင်ပြီး အနောက်ကနေထွက်လာတော့ မြတ်သူက စားပွဲတစ်ခုမှာ အော်ဒါကောက်နေတယ်။ သူ့နားမှာမုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုရှာမတွေ့။
ဒါနဲ့ ပန်းကန်တွေကို ကောင်တာပေါ်တင်ခဲ့ပြီး ဆိုင်အတွင်းထဲနှံ့နေအောင်မျက်စိကစားကြည့်ပေမဲ့ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးရဲ့အရိပ်အယောင်တောင်မတွေ့ရဘူး။ နောက်ဆုံး မြတ်သူဆီသွားပြီး မေးလိုက်တော့တယ်။
"မြတ်သူ...မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးရော"
မြတ်သူက မရေရာမသေချာနဲ့ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်ပြီးခေါင်းကုတ်တယ်။ ဒီကောင်တွေကို အားကိုးမိတဲ့ကျွန်တော်ပဲ အမှတ်မရှိဘူးလို့ဆိုရလေမလား။
ကျွန်တော်လည်း သူ့အဖြေမစောင့်တော့ဘဲ ဆိုင်အပြင်ဘက်ကိုထွက်ခဲ့လိုက်တော့ အုတ်လှေကားထစ်လေးမှာ သရေပိုက်ဆံအိတ်ကိုပိုက်ပြီး ထိုင်နေတဲ့မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုတွေ့ရပါရော။ ကျွန်တော့်ရဲ့လှုပ်ရှားပြီးခုန်ပေါက်နေတဲ့စိတ်တွေ အခုမှပြန်တည်ငြိမ်သွားတာပါပဲ။
လှေကားထစ်ရဲ့အောက်ဆုံးမှာတော့ တောင်းရမ်းတဲ့ကလေးတစ်သိုက်က အကျအနတင်ပျဉ်ခွေထိုင်ပြီး မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုမော့ကြည့်နေကြလေရဲ့။ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးမျက်နှာကလည်း ပြုံးရွှင်လို့။
"သားလေး"
ကျွန်တော့်အသံကိုလည်းကြားရော အောက်မှာထိုင်နေကြတဲ့ကလေးတွေက အလျင်စလိုမတ်တပ်ရပ်ပြီး ပြေးသွားကြတယ်။ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးလည်း မတ်တပ်ရပ်ပြီး သရေပိုက်ဆံအိတ်ကို အနောက်ဘက်မှာချက်ချင်းဖွက်လိုက်တာကို သတိထားမိတယ်။
"သား...အဲဒါဦးဦးမြတ်သူဟာမလား"
မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက ကျွန်တော့်ကိုသွားဖြီးပြတယ်။ ပြီးတော့သူ့ရဲ့လက်တိုတိုသေးသေးလေးတစ်ဖက်ကိုထောင်ပြီး လက်သန်းလေးကိုကွေးထားလေတယ်။
"တိုးရွက်တည်းပါ ဖေဖေ"
ကျွန်တော်ခေါင်းကိုသာခါရမ်းရင်း သက်ပြင်းပဲချလိုက်တော့တယ်။ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက သူ့လိုမျိုးကလေးတွေကိုတွေ့တော့ ပေးချင်ကမ်းချင်တာကို အပြစ်မဆိုရက်ပါဘူး။ လူကြီးတွေဆီကခွင့်မတောင်းဘဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်တတ်တဲ့အကျင့်လေးကိုတော့ ပြင်ပေးမှဖြစ်တော့မယ်လို့ထင်တယ်။ ပြီးတော့ မြတ်သူအိတ်ကိုယူလာတာ ဟိုကောင်သိပုံမရဘူး။
ကျွန်တော် သားလေးကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး ဆိုင်ထဲပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။ ဈေးဝယ်အနည်းငယ်ကြဲသွားချိန်မို့ မြတ်သူနဲ့သော်ကြီးက စားပွဲတစ်ခုမှာထိုင်ပြီး အနားယူနေကြတယ်။
ကျွန်တော်ပိုက်ဆံအိတ်ကို မြတ်သူရှေ့ချပေးလိုက်တော့ သကောင့်သားက မျက်လုံးကြီးပြူးပြီးသူ့အိတ်ကိုဆွဲယူလေတယ်။
"ငါ့အိတ်က မင်းဆီဘယ်လိုရောက်...ဟင်...ငါ့ပိုက်ဆံတွေ...စုစုပေါင်း တစ်သောင်းနှစ်ထောင်နဲ့ ရှစ်ရာ့ငါးဆယ်ရှိတယ်ကွ"
"ကိုးထောင်လျော့နေတာမလား...ငါပြန်ပေးပါ့မယ်"
"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်...မင်းဘယ်တုန်းက ငါ့အိတ်ယူသွားတာလဲ"
ကျွန်တော်မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကို သော်ကြီးဆီပေးခဲ့ပြီး ကောင်တာပေါ်ကထမင်းပန်းကန်နဲ့နွားနို့ခွက်ကိုသွားယူလိုက်တယ်။ ငါးဖယ်ကြော်တစ်ဖဲ့နဲ့ဆားဖြူးနယ်ထားတဲ့ထမင်းအလုတ်သေးသေးလေးကိုကော်ပြီး မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုခွံ့တော့ အလိုက်သင့်ပါးစပ်လေးဟလာလေရဲ့။
ထမင်းခွံ့ရင်း မြတ်သူကိုစိတ်မပါတပါနဲ့ဖြေလိုက်တယ်။
"ငါယူတာမဟုတ်ဘူး...မုန့်စိမ်းပေါင်းက မင်းဆီကနှိုက်ပြီး လာတောင်းတဲ့ကလေးတွေကို အမ်းလိုက်တာ"
"ခွီးးးး"
"ဘာ!!!!"
သော်ကြီးနဲ့မြတ်သူဆီက တစ်ပြိုင်တည်းမှာ မတူညီတဲ့အသံနှစ်ခုထွက်လာလေရဲ့။
"အောင်မာ...အကြွေတွေလည်းရှိရက်နဲ့ ထောင်တန်တွေချည်းရွေးအမ်းတာပေါ့လေ...ဂျလည်လေးက"
သော်ကြီးမှာတော့ ကလေးကိုချီထားရင်းအူတွေပေါက်ထွက်မတတ်ရယ်တာဆိုတာ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးတောင် လန့်သွားရှာတယ်။ မြတ်သူကတော့ သားလေးကိုဒေါသထွက်လို့ထင်။ နှာတရှူးရှူးနဲ့။
"ဒီကောင်လေး တကယ်မလွယ်ဘူးနော်...ငါတို့ကိုများ ပြန်ပြီးတစ်ကွက်ကျော်သွားတယ်လို့..
ဟင်းဟင်း"
မြတ်သူက သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ကိုယူပြီးထထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ထမင်းခွံ့နေရင်း အခုချိန်ထိ ရယ်ပိုးမသတ်နိုင်တဲ့ ခွေးသတောင်းစားကို ခြေထောက်တက်နင်းပေးလိုက်တယ်။
"အားး နာတယ်လေ မီးတောက်လေးရ"
"အခုမှ မီးလာတောက်မနေနဲ့...သားလေးကို ဘယ်လိုဆုံးမပြုပြင်မယ်လို့ မစဉ်းစားဘဲ ဇွတ်ကိုရယ်နေတာ...မင်းဘယ်လိုအဖေမျိုးလဲ"
"မီးတောက်လေးရာ...ငါက ငါ့သားလေး ထက်လွန်းလို့ဂုဏ်ယူမိတာပါ"
"ဂုဏ်ယူတာလည်း ဂုဏ်ယူပေါ့...တော်ကြာ ဆိုးသွမ်းသွားရင် မင်းတို့လိုစမတ်ကျကျမဆိုးနိုင်ဘဲ ငါ့သားထောင်ထဲရောက်နေမယ်"
"အဲလိုမဖြစ်အောင် ငါသေချာသင်ပြပေးမှာပါ...အားးး"
(နားရွက်ကိုလိမ်ဆွဲလိုက်ခြင်း)
"ကလေးကို လူကောင်းလေးဖြစ်လာအောင် သွန်သင်မယ်မရှိဘူး...အတတ်ကောင်းတွေသင်ပေးဦးမယ် ဟုတ်လား"
"မင်းကလည်းကွာ...ငါတို့သားလေးက ထက်မြတ်ပြီးစိတ်ကောင်းစေတနာကောင်းရှိတဲ့လူလေးဖြစ်လာမှာပါ...ဟုတ်တယ်မလား သားသား"
"ဟုတ် ဖေကြီး"
နားလည်သလား၊ မလည်လားတော့မသိ။ သားလေးကဇွတ်ထောက်ခံတယ်။
သော်ကြီးက မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးရဲ့ပါးကိုတစ်ချက်နမ်းရှုံ့လိုက်လေရဲ့။ ကျွန်တော်လည်း အဲလိုပဲဖြစ်လာဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်။ ထမင်းကုန်သွားတော့ ကျန်နေတဲ့ပါးတစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်ရင်းနွားနို့ခွက်ကိုပေးလိုက်တယ်။ မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက အားရပါးရမော့သောက်ရှာတယ်။
ဆိုင်သိမ်းရင် မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုအမေ့ဆီခေါ်သွားပြီး သေချာလေးအပ်ထားရမယ်။ အဖိုးအဖွားတွေနဲ့ ရင်းနှီးတဲ့ကလေးက ပိုပြီးလိမ္မာတယ်လို့ကြားဖူးတာပဲ။
***
တစ်လခန့်ကြာပြီးတော့...
"ဟယ်တော်...သားအဖတွေအလည်လာကြတယ်ပေါ့"
"ဟုတ်ပါ့...ဒီနေ့အမေလည်း ကျောင်းပိတ်တော့ဆိုင်ကိုစောစောသိမ်းခဲ့တာ"
အမေက မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုမြင်မြင်ချင်း ပြေးချီလေရဲ့။ သားလေးကလည်း သူ့အဖွားကိုတော်တော်တွယ်တာပါတယ်။ ဖွားဖွားအိမ်သွားမယ်ဆိုတော့ တက်ကြွနေလိုက်တာများ ဆိုင်မှာစားပွဲတောင် ထိုးကူခဲ့သေးတာ။
ဦးလှဆွေလည်း သားလေးကိုချစ်ရှာပါတယ်။ သူနဲ့လည်းဓါတ်တည့်တယ်လေ။ သော်ကြီးရဲ့အဆုံးအမတွေကြောင့်ပေါ့။
ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ဦးလှဆွေမျက်နှာက နည်းနည်းပျက်နေသလိုပဲ။ ခါတိုင်းဆိုမုန့်စိမ်းပေါင်းအိမ်လာရင် သူလည်းကြိုက်ပါတယ်။ အခုဘာဖြစ်တယ်မသိဘူး။
ကျွန်တော်လည်း သော်ကြီးနဲ့မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကို ဦးလှဆွေနဲ့ အရှေ့မှာထားခဲ့ပြီး ညစာအတွက် အမေ့ကိုကူဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ မကြာပါဘူး။ ဦးလှဆွေမျက်နှာပျက်ရခြင်းရဲ့အကြောင်းအရင်းကို သိလိုက်ရတယ်။
ဒီဘိုးတော်ကြီး...အသက်ကကြီးပြီကို အခုထိအသောက်အစားကမပြတ်သေးဘူး။ ကြုံတုန်းကြုံခိုက် ပညာပေးရမပေါ့။
မီးဖိုချောင်ကနေလှမ်းမြင်နေရတဲ့ ခေါင်းရင်းကြားထဲကမီးစက်ကြီးအောက်က ပုလင်းနှစ်လုံးကိုမျက်စပစ်ပြီး အရှေ့ကိုပြန်ထွက်ခဲ့တယ်။
"သားလေး...ခဏလာပါဦး"
သော်ကြီးကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြတော့ ဒင်းကသဘောပေါက်တယ်။ ဦးလှဆွေနဲ့အတင်းကာရော စကားပြောပြီးကျန်ခဲ့တယ်လေ။
"သား...ဟိုကြားထဲဝင်ရဲလား"
မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက ကျွန်တော်လက်ညှိုးထိုးပြတဲ့နေရာကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ မှောင်မှောင်မည်းမည်းလမ်းကြားဆိုပေမဲ့ သားလေးက သတ္တိခဲလေးမှန်း ကျွန်တော်သိပါ့။
"အဲဟာကြီးအောက်က ပုလင်းလေးတွေကိုတွေ့လား"
"ဟုတ် တွေ့တယ် ဖေဖေ...အဲဒါက ဦးဦးရဲတွေဆီဖမ်းခံရရင် သူတို့ကိုပေးရတဲ့ပုလင်းမျိုးမလား...ဦးဦးရဲတွေကို အဲဒါပေးလိုက်ရင် သူတို့ကပြန်လွှတ်ပေးတယ်"
မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးကိုတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျွန်တော်ပါလက်ဖျားခါပါတယ်။ သားလေးက လည်လွန်းတာမှ ဖအေတွေကိုပြန်ပြီးအကွက်ကျော်မဲ့သားလေး။ ကျွန်တော်အာရုံတွေရနေတယ်။
အဲဒါအသာထားပါ။ ခုလောလောဆည် ကျွန်တော့်အကြံကိုရှေ့ဆက်အကောင်အထည်ဖော်ရဦးမယ်။
"အင်း ဟုတ်တယ်...အဲဒီပုလင်းနှစ်ပုလင်းကိုသွားယူပြီး ဖွားဖွားကိုသွားပေးပေးပါလား...ဦးဦးရဲတွေ လာဖမ်းရင်ပေးဖို့ကို ဖိုးဖိုးလှဆွေကဖွက်ထားတာ"
မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ပုလင်းတွေကိုစိုက်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ခေါင်းညိတ်ပြီး လှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ်နဲ့ လမ်းကြားထဲဝင်သွားတယ်။
တေဇောရာဇတို့ ငါးခူပြုံးကြီးပြုံးရင်း သားလေးကိုအကဲခတ်လိုက်၊ အမေ့ကိုကူလိုက်နဲ့ မသိခြင်ထောင်ထောင်လိုက်တယ်။ သားလေးအထဲပြန်ဝင်လာတာတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော်အရှေ့ကိုထွက်လာလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ကိုဦးလှဆွေ သံသယမဝင်အောင်ပေါ့။
"ဖွားဖွား...ဖွားဖွား"
** မုန့်စိမ်းပေါင်းက အဖွားဖြစ်သူထဘီစကိုလှုပ်ပြီး အော်ခေါ်လေတယ်။ တစ်ဖက်မှာတော့ အရက်ပုလင်းနှစ်ပုလင်းကို မနိုင်မနင်းပွေ့ပိုက်ထားတယ်။ **
"ဘာလဲကွဲ့ ငါ့မြေးလေး...ဟယ် ဒါတွေက..."
မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးက ပုလင်းများကိုရှေ့ထုတ်ရင်း...
"ရော့...ဖွားဖွား"
.
.
သုံးလေးငါးစက္ကန့်မျှ အကြာ...
"ကိုလှဆွေ!!!"
တေဇောရာဇတို့ မသိမသာလေးအောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ရင်း အောင်မြင်မှုကိုခံစားလိုက်တယ်။ အကြောင်းစုံမသိသေးပေမဲ့ ရိပ်မိသလိုရှိတဲ့သော်ကြီးလည်း ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး ပါးစပ်ကိုအတင်းပိတ်လို့။
"ကိုလှဆွေ...ရှင်ဒီအရည်တွေကို မဖြတ်နိုင်သေးဘူးဟုတ်လား...ဟိုတစ်ခါပြောတော့ ရာသက်ပန်မသောက်တော့ပါဘူးဆို...ကတိပေးပါတယ်ဆို...ဒါ ဘာတွေလဲ ဟမ်...ကျွန်မကိုပြောစမ်း...ဒါတွေက ဘယ်ကရောက်လာတာလဲ"
အမေ့အနောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်ကိုယှက်ပြီးမျက်လုံးလေးကလယ်ကလယ်နဲ့မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးထွက်လာတယ်။ သူ့ပုံစံက ဘာမှမသိတဲ့ အူလည်လည်လေးလို။
"အဲ...အဲဒါက"
ဦးလှဆွေက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့ ဆင်ခြေရှာမရသူလို။
အမေကတော့ အရက်ပုလင်းနှစ်လုံးကိုကိုင်ပြီး မျက်ထောင့်နီကြီးတွေနဲ့ ဦးလှဆွေကို အသေသတ်ပစ်ချင်နေတဲ့ လူသတ်သမားလို။
သော်ကြီးကတော့ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်၊ နေကြာစေ့နွှာစားနေတဲ့ ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်။
ကျွန်တော်ကတော့ ပွဲစီစဉ်သူကြီးလိုလက်ပိုက်ပြီးတစ်ယောက်ချင်းစီကို လိုက်အကဲဖြတ်နေတယ်ပေါ့ဗျာ။
အူတူတူကလေးဖြစ်နေရှာတဲ့သားလေးနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံမိတော့ လက်မထောင်ပြလိုက်တယ်။ သားလေးက ဘယ်လိုသဘောပေါက်သွားတယ်မသိဘူး။ သွားလေးတွေဖြီးပြီး လက်မပြန်ထောင်ပြလေရဲ့။ ပြီးတော့ကျွန်တော့်ဆီပြေးလာတယ်။
"သားတော်တယ်မလား ဖေဖေနဲ့ ဖေကြီး"
"ဒါပေါ့ သားလေးရဲ့"
သော်ကြီးကလည်း သားလေးခေါင်းကိုပွတ်ပြီး ဖြည့်စွက်ပြောတယ်။
"ဘုန်းသော်ဇင်နဲ့ တေဇောရာဇတို့ရဲ့သားလို့ပြောစရာမလိုအောင် သိပ်တော်တဲ့ သားလေး"
.
.
မန္တလေးမြို့အတွင်းရှိ ရပ်ကွက်တစ်ခုက အိမ်လေးတစ်အိမ်ထဲမှာ အော်ဟစ်ဆူပူသံများ လွင့်ပျံရင်း...။
လေးနှစ်အရွယ်ကလေးလေးကို ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီကနေ ဖက်တွယ်ထားကြတဲ့ ကြင်သူနှစ်ဦးရဲ့ လက်များကိုယ်စီကလည်း တင်းမာကြံ့ခိုင် အစဉ်မြဲမြံလတ္တံ့။
---------------------------The End-----------------------
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zawgyi...
"၄၅၀၀ ယူ" (ေသာ္ႀကီး)
ကြၽန္ေတာ္ ေပါင္တစ္ဖက္ေပၚ မုန္စိမ္းေပါင္းကိုတင္ထားရင္း လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႕ ေသာ္ႀကီးေပးတဲ့၅၀၀၀တန္ကိုယူၿပီး အအမ္း၅၀၀ျပန္ေပးလိုက္တယ္။
ဆိုင္မွာလူက်ေနခ်ိန္မို႔ စားဖိုမႉးခခနဲ႕ငထြန္းတို႔ ေရွ႕ကိုထြက္မလာနိုင္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ေသာ္ႀကီး၊ ဝဏၰနဲ႕ ျမတ္သူတို႔လည္း ေအာ္ဒါေတြနဲ႕ကိုလက္မလည္။
ကံေကာင္းတာက မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက ၿငိမ္ေနတာပဲ။ မဟုတ္ရင္ ဒီကေလးကိုအေနာက္ကေနတေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး ထိန္းေနရရင္ ေန႕ခ်င္းဆိုသလို အင္းဝကိုကန္ထုတ္မိေလာက္တယ္။
အင္း...ၿပီးေတာ့ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလက လာဘ္ေကာင္ေလး။ သူေလးေရာက္လာခ်င္းမွာတင္ ဆိုင္မွာလူက်တာ လက္ကိုမလည္တဲ့အျဖစ္ေလ။ ေန႕လည္၁နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေန႕လည္စာမစားရေသးတာကိုပဲၾကည့္။
အယ္...အဲလိုဆိုမွေမ့ေနတာ။ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုလည္း ထမင္းမေကြၽးရေသးဘူးေရာ္။
"သားေလး...ဗိုက္ဆာၿပီလား"
ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚခြထိုင္ၿပီး သူ႕ကိုေပြ႕ထားတဲ့လက္ေမာင္းကို အကူအညီအေနနဲ႕ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
"သား ဗိုက္ရွာၿပီ ေဖေဖ"
ေဖေဖ...။ ဒီနာမ္စားေလးက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ေႏြးခနဲပဲ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပီတိၿပဳံးေလးျဖစ္ေပၚလာတာ သတိထားမိပါရဲ႕။
မေန႕ညက ေသာ္ႀကီးရယ္၊ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ သုံးေယာက္အတူတူအိပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အိပ္ရာဝင္ခါနီးမွာ ေသာ္ႀကီးက သားေလးကိုပုံျပင္ေျပာျပရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုဘယ္လိုေခၚရမယ္၊ ဘယ္လိုဆက္စပ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ရွင္းျပတယ္။ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကလည္း စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ရွာတယ္။ ေသာ္ႀကီးရဲ႕စကားေျပာေကာင္းတဲ့ေမြးရာပါစြမ္းရည္ကလည္း အေထာက္အကူျပဳေပးတာေပါ့။
မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက သေဘာေပါက္လြယ္တယ္။ လည္လည္းလည္တယ္။ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္လည္းေကာင္းတယ္ဆိုတာ စေတြ႕ကတည္းကကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ဒီလိုေမြးရာပါစြမ္းရည္ေတြရွိတဲ့ သားေလးကို ျမင့္ျမတ္တင့္တယ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔တာဝန္ပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ သားေလးကို ဂ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ကေနမခ်ီၿပီးေအာက္ခ်လိဳက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲအလြတ္ကိုသန့္ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ျမတ္သူနဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆုံတာေၾကာင့္ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး သူ႕လက္ကိုခဏလႊဲေပးလိုက္မိတယ္။
"ကေလးကိုထမင္းေကြၽးဖို႔ သြားျပင္မလို႔...ခဏထိန္းထားေပးဦး"
"ေအးေအး"
ျမတ္သူက သုတ္လက္စစားပြဲကို ျပန္သုတ္ရင္းေျဖတယ္။
"ဦးဦးျမတ္သူနဲ႕ ခဏေနခဲ့ေနာ္"
မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ျမတ္သူရဲ႕ပုဆိုးစကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆြဲကိုင္ထားေလရဲ႕။ စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ ကြၽန္ေတာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ခဲ့ၿပီး ထမင္းျပင္လိုက္တယ္။
** အဲဒီအခ်ိန္ ဆိုင္ေရွ႕ကို လာေရာက္ေတာင္းရမ္းေလ့ရွိတဲ့ ကေလးငယ္တစ္သိုက္ ေရာက္လာၿပီး ဆိုင္လာ ေဈးဝယ္မ်ားထံ လိုက္လံေတာင္းၾကေလတယ္။ **
** ျမတ္သူသတိမထားမိခင္ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးဟာ ျမတ္သူခါးၾကားထဲထိုးထားတဲ့ သေရပိုက္ဆံအိတ္ကို အသာေလးဆြဲယူၿပီး ဆိုင္ေရွ႕ထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ထဲက တစ္ေထာင္တန္အထပ္လိုက္ကိုႏွိုက္လို႔ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို တစ္႐ြက္ႏႈန္းေပးေလတယ္။ **
ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းပန္းကန္တစ္ဖက္ ႏြားနို႔ခြက္တစ္ဖက္ကိုင္ၿပီး အေနာက္ကေနထြက္လာေတာ့ ျမတ္သူက စားပြဲတစ္ခုမွာ ေအာ္ဒါေကာက္ေနတယ္။ သူ႕နားမွာမုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုရွာမေတြ႕။
ဒါနဲ႕ ပန္းကန္ေတြကို ေကာင္တာေပၚတင္ခဲ့ၿပီး ဆိုင္အတြင္းထဲႏွံ႕ေနေအာင္မ်က္စိကစားၾကည့္ေပမဲ့ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးရဲ႕အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္ဆုံး ျမတ္သူဆီသြားၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့တယ္။
"ျမတ္သူ...မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးေရာ"
ျမတ္သူက မေရရာမေသခ်ာနဲ႕ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုၾကည့္ၿပီးေခါင္းကုတ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို အားကိုးမိတဲ့ကြၽန္ေတာ္ပဲ အမွတ္မရွိဘူးလို႔ဆိုရေလမလား။
ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႕အေျဖမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဆိုင္အျပင္ဘက္ကိုထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့ အုတ္ေလွကားထစ္ေလးမွာ သေရပိုက္ဆံအိတ္ကိုပိုက္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုေတြ႕ရပါေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လႈပ္ရွားၿပီးခုန္ေပါက္ေနတဲ့စိတ္ေတြ အခုမွျပန္တည္ၿငိမ္သြားတာပါပဲ။
ေလွကားထစ္ရဲ႕ေအာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေတာင္းရမ္းတဲ့ကေလးတစ္သိုက္က အက်အနတင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၿပီး မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုေမာ့ၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕။ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးမ်က္ႏွာကလည္း ၿပဳံး႐ႊင္လို႔။
"သားေလး"
ကြၽန္ေတာ့္အသံကိုလည္းၾကားေရာ ေအာက္မွာထိုင္ေနၾကတဲ့ကေလးေတြက အလ်င္စလိုမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေျပးသြားၾကတယ္။ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးလည္း မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သေရပိုက္ဆံအိတ္ကို အေနာက္ဘက္မွာခ်က္ခ်င္းဖြက္လိုက္တာကို သတိထားမိတယ္။
"သား...အဲဒါဦးဦးျမတ္သူဟာမလား"
မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုသြားၿဖီးျပတယ္။ ၿပီးေတာ့သူ႕ရဲ႕လက္တိုတိုေသးေသးေလးတစ္ဖက္ကိုေထာင္ၿပီး လက္သန္းေလးကိုေကြးထားေလတယ္။
"တိုး႐ြက္တည္းပါ ေဖေဖ"
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းကိုသာခါရမ္းရင္း သက္ျပင္းပဲခ်လိဳက္ေတာ့တယ္။ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက သူ႕လိုမ်ိဳးကေလးေတြကိုေတြ႕ေတာ့ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္တာကို အျပစ္မဆိုရက္ပါဘူး။ လူႀကီးေတြဆီကခြင့္မေတာင္းဘဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေလးကိုေတာ့ ျပင္ေပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္သူအိတ္ကိုယူလာတာ ဟိုေကာင္သိပုံမရဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ သားေလးကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲျပန္ဝင္ခဲ့တယ္။ ေဈးဝယ္အနည္းငယ္ႀကဲသြားခ်ိန္မို႔ ျမတ္သူနဲ႕ေသာ္ႀကီးက စားပြဲတစ္ခုမွာထိုင္ၿပီး အနားယူေနၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျမတ္သူေရွ႕ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ သေကာင့္သားက မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီးသူ႕အိတ္ကိုဆြဲယူေလတယ္။
"ငါ့အိတ္က မင္းဆီဘယ္လိုေရာက္...ဟင္...ငါ့ပိုက္ဆံေတြ...စုစုေပါင္း တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္နဲ႕ ရွစ္ရာ့ငါးဆယ္ရွိတယ္ကြ"
"ကိုးေထာင္ေလ်ာ့ေနတာမလား...ငါျပန္ေပးပါ့မယ္"
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္...မင္းဘယ္တုန္းက ငါ့အိတ္ယူသြားတာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကို ေသာ္ႀကီးဆီေပးခဲ့ၿပီး ေကာင္တာေပၚကထမင္းပန္းကန္နဲ႕ႏြားနို႔ခြက္ကိုသြားယူလိုက္တယ္။ ငါးဖယ္ေၾကာ္တစ္ဖဲ့နဲ႕ဆားျဖဴးနယ္ထားတဲ့ထမင္းအလုတ္ေသးေသးေလးကိုေကာ္ၿပီး မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုခြံ႕ေတာ့ အလိုက္သင့္ပါးစပ္ေလးဟလာေလရဲ႕။
ထမင္းခြံ႕ရင္း ျမတ္သူကိုစိတ္မပါတပါနဲ႕ေျဖလိုက္တယ္။
"ငါယူတာမဟုတ္ဘူး...မုန့္စိမ္းေပါင္းက မင္းဆီကႏွိုက္ၿပီး လာေတာင္းတဲ့ကေလးေတြကို အမ္းလိုက္တာ"
"ခြီးးးး"
"ဘာ!!!!"
ေသာ္ႀကီးနဲ႕ျမတ္သူဆီက တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ မတူညီတဲ့အသံႏွစ္ခုထြက္လာေလရဲ႕။
"ေအာင္မာ...အေႂကြေတြလည္းရွိရက္နဲ႕ ေထာင္တန္ေတြခ်ည္းေ႐ြးအမ္းတာေပါ့ေလ...ဂ်လည္ေလးက"
ေသာ္ႀကီးမွာေတာ့ ကေလးကိုခ်ီထားရင္းအူေတြေပါက္ထြက္မတတ္ရယ္တာဆိုတာ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးေတာင္ လန့္သြားရွာတယ္။ ျမတ္သူကေတာ့ သားေလးကိုေဒါသထြက္လို႔ထင္။ ႏွာတရႉးရႉးနဲ႕။
"ဒီေကာင္ေလး တကယ္မလြယ္ဘူးေနာ္...ငါတို႔ကိုမ်ား ျပန္ၿပီးတစ္ကြက္ေက်ာ္သြားတယ္လို႔..
ဟင္းဟင္း"
ျမတ္သူက သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကိုယူၿပီးထထြက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထမင္းခြံ႕ေနရင္း အခုခ်ိန္ထိ ရယ္ပိုးမသတ္နိုင္တဲ့ ေခြးသေတာင္းစားကို ေျခေထာက္တက္နင္းေပးလိုက္တယ္။
"အားး နာတယ္ေလ မီးေတာက္ေလးရ"
"အခုမွ မီးလာေတာက္မေနနဲ႕...သားေလးကို ဘယ္လိုဆုံးမျပဳျပင္မယ္လို႔ မစဥ္းစားဘဲ ဇြတ္ကိုရယ္ေနတာ...မင္းဘယ္လိုအေဖမ်ိဳးလဲ"
"မီးေတာက္ေလးရာ...ငါက ငါ့သားေလး ထက္လြန္းလို႔ဂုဏ္ယူမိတာပါ"
"ဂုဏ္ယူတာလည္း ဂုဏ္ယူေပါ့...ေတာ္ၾကာ ဆိုးသြမ္းသြားရင္ မင္းတို႔လိုစမတ္က်က်မဆိုးနိုင္ဘဲ ငါ့သားေထာင္ထဲေရာက္ေနမယ္"
"အဲလိုမျဖစ္ေအာင္ ငါေသခ်ာသင္ျပေပးမွာပါ...အားးး"
(နား႐ြက္ကိုလိမ္ဆြဲလိုက္ျခင္း)
"ကေလးကို လူေကာင္းေလးျဖစ္လာေအာင္ သြန္သင္မယ္မရွိဘူး...အတတ္ေကာင္းေတြသင္ေပးဦးမယ္ ဟုတ္လား"
"မင္းကလည္းကြာ...ငါတို႔သားေလးက ထက္ျမတ္ၿပီးစိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းရွိတဲ့လူေလးျဖစ္လာမွာပါ...ဟုတ္တယ္မလား သားသား"
"ဟုတ္ ေဖႀကီး"
နားလည္သလား၊ မလည္လားေတာ့မသိ။ သားေလးကဇြတ္ေထာက္ခံတယ္။
ေသာ္ႀကီးက မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးရဲ႕ပါးကိုတစ္ခ်က္နမ္းရႈံ႕လိုက္ေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲလိုပဲျဖစ္လာဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ထမင္းကုန္သြားေတာ့ က်န္ေနတဲ့ပါးတစ္ဖက္ကို နမ္းလိုက္ရင္းႏြားနို႔ခြက္ကိုေပးလိုက္တယ္။ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက အားရပါးရေမာ့ေသာက္ရွာတယ္။
ဆိုင္သိမ္းရင္ မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုအေမ့ဆီေခၚသြားၿပီး ေသခ်ာေလးအပ္ထားရမယ္။ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ကေလးက ပိုၿပီးလိမၼာတယ္လို႔ၾကားဖူးတာပဲ။
***
တစ္လခန့္ၾကာၿပီးေတာ့...
"ဟယ္ေတာ္...သားအဖေတြအလည္လာၾကတယ္ေပါ့"
"ဟုတ္ပါ့...ဒီေန႕အေမလည္း ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ဆိုင္ကိုေစာေစာသိမ္းခဲ့တာ"
အေမက မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ေျပးခ်ီေလရဲ႕။ သားေလးကလည္း သူ႕အဖြားကိုေတာ္ေတာ္တြယ္တာပါတယ္။ ဖြားဖြားအိမ္သြားမယ္ဆိုေတာ့ တက္ႂကြေနလိုက္တာမ်ား ဆိုင္မွာစားပြဲေတာင္ ထိုးကူခဲ့ေသးတာ။
ဦးလွေဆြလည္း သားေလးကိုခ်စ္ရွာပါတယ္။ သူနဲ႕လည္းဓါတ္တည့္တယ္ေလ။ ေသာ္ႀကီးရဲ႕အဆုံးအမေတြေၾကာင့္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ဒီေန႕ဦးလွေဆြမ်က္ႏွာက နည္းနည္းပ်က္ေနသလိုပဲ။ ခါတိုင္းဆိုမုန့္စိမ္းေပါင္းအိမ္လာရင္ သူလည္းႀကိဳက္ပါတယ္။ အခုဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ေသာ္ႀကီးနဲ႕မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကို ဦးလွေဆြနဲ႕ အေရွ႕မွာထားခဲ့ၿပီး ညစာအတြက္ အေမ့ကိုကူဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဦးလွေဆြမ်က္ႏွာပ်က္ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းအရင္းကို သိလိုက္ရတယ္။
ဒီဘိုးေတာ္ႀကီး...အသက္ကႀကီးၿပီကို အခုထိအေသာက္အစားကမျပတ္ေသးဘူး။ ႀကဳံတုန္းႀကဳံခိုက္ ပညာေပးရမေပါ့။
မီးဖိုေခ်ာင္ကေနလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေခါင္းရင္းၾကားထဲကမီးစက္ႀကီးေအာက္က ပုလင္းႏွစ္လုံးကိုမ်က္စပစ္ၿပီး အေရွ႕ကိုျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။
"သားေလး...ခဏလာပါဦး"
ေသာ္ႀကီးကို မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပေတာ့ ဒင္းကသေဘာေပါက္တယ္။ ဦးလွေဆြနဲ႕အတင္းကာေရာ စကားေျပာၿပီးက်န္ခဲ့တယ္ေလ။
"သား...ဟိုၾကားထဲဝင္ရဲလား"
မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက ကြၽန္ေတာ္လက္ညွိုးထိုးျပတဲ့ေနရာကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းလမ္းၾကားဆိုေပမဲ့ သားေလးက သတၱိခဲေလးမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိပါ့။
"အဲဟာႀကီးေအာက္က ပုလင္းေလးေတြကိုေတြ႕လား"
"ဟုတ္ ေတြ႕တယ္ ေဖေဖ...အဲဒါက ဦးဦးရဲေတြဆီဖမ္းခံရရင္ သူတို႔ကိုေပးရတဲ့ပုလင္းမ်ိဳးမလား...ဦးဦးရဲေတြကို အဲဒါေပးလိုက္ရင္ သူတို႔ကျပန္လႊတ္ေပးတယ္"
မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးကိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ပါလက္ဖ်ားခါပါတယ္။ သားေလးက လည္လြန္းတာမွ ဖေအေတြကိုျပန္ၿပီးအကြက္ေက်ာ္မဲ့သားေလး။ ကြၽန္ေတာ္အာ႐ုံေတြရေနတယ္။
အဲဒါအသာထားပါ။ ခုေလာေလာဆည္ ကြၽန္ေတာ့္အႀကံကိုေရွ႕ဆက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရဦးမယ္။
"အင္း ဟုတ္တယ္...အဲဒီပုလင္းႏွစ္ပုလင္းကိုသြားယူၿပီး ဖြားဖြားကိုသြားေပးေပးပါလား...ဦးဦးရဲေတြ လာဖမ္းရင္ေပးဖို႔ကို ဖိုးဖိုးလွေဆြကဖြက္ထားတာ"
မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ပုလင္းေတြကိုစိုက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေခါင္းညိတ္ၿပီး လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္နဲ႕ လမ္းၾကားထဲဝင္သြားတယ္။
ေတေဇာရာဇတို႔ ငါးခူၿပဳံးႀကီးၿပဳံးရင္း သားေလးကိုအကဲခတ္လိုက္၊ အေမ့ကိုကူလိုက္နဲ႕ မသိျခင္ေထာင္ေထာင္လိုက္တယ္။ သားေလးအထဲျပန္ဝင္လာတာေတြ႕တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္အေရွ႕ကိုထြက္လာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဦးလွေဆြ သံသယမဝင္ေအာင္ေပါ့။
"ဖြားဖြား...ဖြားဖြား"
** မုန့္စိမ္းေပါင္းက အဖြားျဖစ္သူထဘီစကိုလႈပ္ၿပီး ေအာ္ေခၚေလတယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ အရက္ပုလင္းႏွစ္ပုလင္းကို မနိုင္မနင္းေပြ႕ပိုက္ထားတယ္။ **
"ဘာလဲကြဲ႕ ငါ့ေျမးေလး...ဟယ္ ဒါေတြက..."
မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးက ပုလင္းမ်ားကိုေရွ႕ထုတ္ရင္း...
"ေရာ့...ဖြားဖြား"
.
.
သုံးေလးငါးစကၠန့္မွ် အၾကာ...
"ကိုလွေဆြ!!!"
ေတေဇာရာဇတို႔ မသိမသာေလးေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ရင္း ေအာင္ျမင္မႈကိုခံစားလိုက္တယ္။ အေၾကာင္းစုံမသိေသးေပမဲ့ ရိပ္မိသလိုရွိတဲ့ေသာ္ႀကီးလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ကိုအတင္းပိတ္လို႔။
"ကိုလွေဆြ...ရွင္ဒီအရည္ေတြကို မျဖတ္နိုင္ေသးဘူးဟုတ္လား...ဟိုတစ္ခါေျပာေတာ့ ရာသက္ပန္မေသာက္ေတာ့ပါဘူးဆို...ကတိေပးပါတယ္ဆို...ဒါ ဘာေတြလဲ ဟမ္...ကြၽန္မကိုေျပာစမ္း...ဒါေတြက ဘယ္ကေရာက္လာတာလဲ"
အေမ့အေနာက္ကေန လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယွက္ၿပီးမ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႕မုန့္စိမ္းေပါင္းေလးထြက္လာတယ္။ သူ႕ပုံစံက ဘာမွမသိတဲ့ အူလည္လည္ေလးလို။
"အဲ...အဲဒါက"
ဦးလွေဆြက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႕ ဆင္ေျခရွာမရသူလို။
အေမကေတာ့ အရက္ပုလင္းႏွစ္လုံးကိုကိုင္ၿပီး မ်က္ေထာင့္နီႀကီးေတြနဲ႕ ဦးလွေဆြကို အေသသတ္ပစ္ခ်င္ေနတဲ့ လူသတ္သမားလို။
ေသာ္ႀကီးကေတာ့ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္၊ ေနၾကာေစ့ႏႊာစားေနတဲ့ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ပြဲစီစဥ္သူႀကီးလိုလက္ပိုက္ၿပီးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လိုက္အကဲျဖတ္ေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အူတူတူကေလးျဖစ္ေနရွာတဲ့သားေလးနဲ႕ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိေတာ့ လက္မေထာင္ျပလိုက္တယ္။ သားေလးက ဘယ္လိုသေဘာေပါက္သြားတယ္မသိဘူး။ သြားေလးေတြၿဖီးၿပီး လက္မျပန္ေထာင္ျပေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ဆီေျပးလာတယ္။
"သားေတာ္တယ္မလား ေဖေဖနဲ႕ ေဖႀကီး"
"ဒါေပါ့ သားေလးရဲ႕"
ေသာ္ႀကီးကလည္း သားေလးေခါင္းကိုပြတ္ၿပီး ျဖည့္စြက္ေျပာတယ္။
"ဘုန္းေသာ္ဇင္နဲ႕ ေတေဇာရာဇတို႔ရဲ႕သားလို႔ေျပာစရာမလိုေအာင္ သိပ္ေတာ္တဲ့ သားေလး"
.
.
မႏၲေလးၿမိဳ႕အတြင္းရွိ ရပ္ကြက္တစ္ခုက အိမ္ေလးတစ္အိမ္ထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ဆူပူသံမ်ား လြင့္ပ်ံရင္း...။
ေလးႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးေလးကို ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကေန ဖက္တြယ္ထားၾကတဲ့ ၾကင္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ လက္မ်ားကိုယ္စီကလည္း တင္းမာႀကံ့ခိုင္ အစဥ္ၿမဲၿမံလတၱံ့။
---------------------------The End-----------------------