အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် အာကာမင္းထက္နဲ႕ ယုယေမတို႔ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြသဖြယ္ သံေယာဇဥ္ တြယ္လာၾကသည္။
အိမ္ထဲက အျပင္မထြက္ေသာ အာကာႏွင့္ အိမ္မကပ္ေသာ ယုယ တို႔သည္
အေပးအယူတည့္ကာ အဆင္ေျပလြန္းခဲ့သည္။
လူတစ္စုက ေန႕စဥ္ သတင္းစာထဲ လူေပ်ာက္ထည့္ေနတာကလြဲရင္၊
လူတစ္စုကို သိပ္သတိရတာကလြဲရင္၊
တစ္ေယာက္ေသာသူကိုသိပ္လြမ္းမိတာကလြဲရင္
ယုယေမသည္ တက္နိုင္သမွ် အာကာအား ေပ်ာ္႐ႊင္ေစဖို႔
ကူညီေပးခဲ့ပါသည္။
" မသြားခ်င္ပါဘူးညီမေလးရယ္"
" အဲ့လိုပဲ တစ္သက္လုံးအိမ္ထဲမွာပဲ ေနေနလို႔မွ မရတာ။
အခုဟာက ဘယ္မွလည္းမဟုတ္ဘူး။
ဒီရက္ကြက္နားေလးတင္ မုန့္သြားစား႐ုံပဲကို။
လုပ္ပါ ကိုကိုရယ္ ရင္ဆိုင္လိုက္စမ္းပါ။
ကိုကိုက သတၱိရွိပါတယ္"
အၿမဲတမ္း အိမ္ထဲ ပုန္းေနလို႔ ယုယက အျပင္ထြက္ ရန္ေခၚျခင္းပါ။
သို႔ေပမဲ့ အာကာ အျပင္ထြက္ရန္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသး။
ယုယစီစဥ္ေပးေသာ ေနကာမ်က္မွန္ ရယ္၊ လွ်ာထိုးဦးထုတ္ရယ္၊ ဟူဒီအျပာေရာင္ေလးနဲ႕ ေခတ္လူငယ္ေတြလို အသြင္ျဖစ္ေစရန္ ဝတ္ဆင္လိုက္ၿပီး
ဒီေရာက္ထဲက ပထမဆုံး အျပင္ထြက္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
"ဘယ္သူမွမေတြ႕ပါဘူး"
ကံဆိုသည္မွာလည္း အဆန္းသားမဟုတ္ေပဘူးလား။
တိုက္ေအာက္ဆင္းသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္
ယုယကို တစိမ္းအမ်ိဳးသားႏွင့္ေတြ႕လိုက္သည္မို႔
ထူးဆန္းေသာ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနၾကေသာ လူေတြရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားကို ဦးစြာေရွာင္ရေတာ့သည္။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေတြ႕သြားခဲ့ရင္ ဟုေသာ အသိက
ေခါင္းထဲကိုေစာင့္ဝင္လာသည္။
ဒီလို ရပ္ကြက္ ေလးထဲက
ပီဇာ ဆိုင္ေလးထဲဝင္ၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ပီဇာစားဖို႔လုပ္သည္။
" ဒီမွာ ခဏေစာင့္ေနေနာ္
ညီမေလး သန့္စင္ခန္းခဏသြားမယ္"
ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္ေတာ့ ေပါ့ပါးစြာပဲ ထေျပးသြားသည့္ယုယေမသည္
ေဆးလိပ္ေသာက္ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း အာကာရိပ္မိလိုက္ၿပီ။
ထိုင္ေနရင္းနဲ႕ မွာထားတာေတြ ေရာက္မလာေသးတာမို႔
အာကာ လည္း ထကာ ေရသြားမွာမည္အလုပ္
" အိုး.."
လူတစ္ေယာက္က ေျပးလာၿပီး အာကာနဲ႕ တည့္တိုးဝင္တိုက္လိုက္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္မ် ။ ကြၽန္ေတာ့္အသိနဲ႕ေတြ႕ လိုက္လို႔ ေလာသြားလို႔ပါ"
မိန္းကေလး အသံေလးနဲ႕ အဲ့လူငယ္ေလးက ပုပုေသးေသးေလး။
ထိုအသံေလးအား အာကာမွတ္မိေနၿပီ။
ေခါင္းေမာ့မၾကည့္ရဲပဲ ေအာက္စိုက္ထားရင္းေခါင္းရမ္းျပလိုက္မိသည္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုရင္ "
သူ႕ကို လက္ကာျပလိုက္သည္။
သူဘာေတြေလာေနတာလည္း မသိေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိ အာကာကို မမွတ္မိေသးတာေၾကာင့္
ေက်းဇူး တင္ရမည္။
အနားကေန သူေျပးထြက္သြားမွ မရဲတရဲေလး ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
"ဟူး.. ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အမေလး"
စူးရွ မရွိေတာ့တာေသခ်ာမွ ေခါင္းေမာ့ၿပီး အသက္ဝဝရႉမည္အလုပ္
အာကာေရွ႕တည့္တည့္ လာရပ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္။
"ညီ.."
လင္းလတ္ထက္သာ။
"ဘယ္ေလာက္ အပုန္းေကာင္းေနပါေစ အဆုံးသတ္မွာ
ထြက္လာရတာပဲ မဟုတ္လား။
အဲ့ေလာက္အၾကာႀကီး သိပ္ကိုမွ သာယာေနတယ္ေပါ့
ဟုတ္လား အဲ့မိန္းမနဲ႕ေလ"
"မ. မဟုတ္"
"လာခင္မ်ားျပန္လိုက္ခဲ့ ေနာက္မွ အျပစ္ေပးရမယ္"
သန့္စင္ခန္းသြားေသာ ယုယေမ ျပန္လာလို႔
သူ႕ကိုမေတြ႕ရင္ စိတ္ပူေနမွာ သိသည္။
ဒါေပမယ့္ လည္း
တဇြတ္ထိုးဆန္ေသာ လင္းလတ္မဟုတ္ပါလား။
သူမ်ားဆိုင္ထဲမွာလည္းျဖစ္တာမို႔ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေတြမျဖစ္လို။
...............
စူးရွ အမႊာအကိုျဖစ္သူကို ထိုရက္ကြက္ထဲ အတင္းဆြဲေခၚလာျခင္းးမွာ
အေၾကာင္းရွိသည္။
အိမ္အတိအက်မသိေပမယ့္
သၾကၤန္ မွာ တုန္းက ယုယေမကို လာႀကိဳခဲ့ဖူးသည္မို႔။
အေၾကာင္းျပခ်က္ လုံလုံေလာက္ေလာက္မရွိေပမယ့္
သူမကို ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့တုန္းက သူေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။
နည္းနည္းေလာက္စိတ္ပူတာေလာက္ေတာ့ ျဖစ္တယ္မလား။
ၿပီးေတာ့ သူ တျခားေယာက်္ားေတြနဲ႕ သြားအိပ္ေနတုန္းလား၊
ဟိုေကာင္ေလးနဲ႕ တြဲေနၿပီလားဆိုတာ စူးရွသိခ်င္မိသည္။
တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ေလွ်ာက္သြားလာေနလည္း
သူမနဲ႕တူသည့္လူေတာင္မေတြ႕။
အကိုက ဗိုက္ဆာလာၿပီဟုဆိုေသာေၾကာင့္ ပီဇာဆိုင္ထဲ ေရာက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။
ဆိုင္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း
အကိုႀကီးအာကာမင္းထက္ ႏွင့္သိပ္တူေပမယ့္
ဝတ္ပုံစားပုံက မတူေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုသတိထားမိရာကေန
ယုယေမကို လွ်ပ္တစ္ျပက္ ေတြ႕လိုက္ေသာေၾကာင့္
သူမေနာက္က အတင္းေျပးလိုက္ရေသးသည္။
ဝင္တိုက္ခဲ့မိေသာ ထိုလူကိုေတာင္ ေသခ်ာမေတာင္းပန္မိ။
သန့္စင္ခန္းဆီ ဦးတည္သြားေသာ သူမသည္
Toilet ထဲဝင္ဖို႔ေတာ့ မျဖစ္နိုင္။
သန့္စင္ခန္းဆီမဝင္ခင္ ေခ်ာင္တစ္ခုမွ ေဆးလိပ္နံ႕ေတြ ထြက္လာတာမို႔
ေခ်ာင္းၾကည့္မိေတာ့ သူမကေလး ယုယေမ
ဇိမ္ေျပနေျပ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနတာ။
စူးရွ မဝံ့မရဲ ေရွ႕ႏွစ္လွမ္းေလာက္တိုးတာ
ေအာ္ေခၚပစ္လိုက္သည္။
"အမိ "
*******
အာကာမင္းထက္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အေဖျဖစ္သူမွာ မ်က္ရည္စမ္းစမ္း ႏွင့္ လည္ပင္းကို ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။
"အေဖ့သားႀကီးရယ္.."
စကားလုံးေတြဟာ ရင္ဝမွာတစ္ဆို႔ကုန္၏။
ဒီလေတြမွာ ဘယ္လို ဘယ္ပုံ ရွိေနမလဲ
အဆင္မွေျပရဲ႕လား ေတြးၾကည့္႐ုံႏွင့္ အိပ္မရျဖစ္ရသည္။
" ဘယ္ေတြေရာက္ေနခဲ့တာလဲ သား"
အာကာမင္းထက္ဆီတြင္ ေျဖစရာ စကားမရွိခဲ့။
ဘယ္လိုျပန္ေျပာသင့္သည္ဆိုတာလည္း မသိ။
သူ႕ဘဝႀကီးကို နားလည္ေပးၿပီး သားအရင္းပမာ ခ်စ္ခင္ေပးၾကေသာ အေဖမ်ားအား
ျပန္လည္ေပြ႕ဖက္ရန္ပင္ လက္တြန့္ေနမိသည္ယ
ဘယ္ေလာက္ဆိုး႐ြားသည့္ အတိတ္ႀကီးရွိေနေသးသည္ဆိုတာကို
မည္သူမွ် မသိနိုင္ေပ။
ေခါင္းထဲ အခုခ်ိန္ထိေနရာယူထားသူကေတာ့ ညီမေလး ယုယေမ။
သူမေလး သန့္စင္ခန္းက ျပန္ထြက္လာတာႏွင့္ သူ႕ကို ရွာမေတြ႕ပါက စိတ္ပူေနေတာ့မည္။
သူ႕ဆီဆက္သြယ္ရန္ အေဖတို႔ကို ေျပာျပသင့္လားေတာင္ မေသခ်ာေတာ့။
"ပင္ပန္းလာတယ္မလား နားခိုင္းလိုက္ပါအုံး ဒယ္ဒီတို႔ကလည္း"
လင္းလတ္၏ စကားေၾကာင့္ အသက္ရႉရေခ်ာင္သြားသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ခဏမွ်သာ ၾကာရွည္ ခံသည္။
အေပၚတက္ၿပီး အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ လင္းလတ္ပါ ပါလာသည္။
" ဘယ္သူနဲ႕ေနေနတာလဲ ဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲ ဘာေတြလုပ္ေနခဲ့တာလဲ
ဘာလို႔ အဆက္အသြယ္မလုပ္တာလဲ
ဘာလို႔ထြက္သြားရတာလဲ !"
ေနာက္ဆုံးမွာ အျမင့္သံႏွင့္ ေအာ္ခ်လိဳက္ေသာ လင္းလတ္သည္ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ေဒါသထြက္ ေနတာ သိပ္သိသာသည္။
" ေမးစရာရွိတာေတြေနာက္မွေမးၿပီး အခု ညီ..."
"ညီ ကို စိတ္ပူစရာမလိုဘူး။
သူ႕ဘာသာသူျပန္လာတက္တယ္"
"မဟုတ္... "
"ဘာလို႔ထြက္သြားခဲ့တာလဲ ..."
ဘာလို႔လဲေမးခြန္းေနာက္မွာ ေျဖရခက္ေစတာ သူမသိလို႔လား။
ဘယ္သူကမ်ား ေယာက်္ားအရင့္အမာႀကီးျဖစ္ၿပီး ဘဝႀကီးပါပ်က္ခဲ့တာကိုေတာင္မွ ကိုယ္ျမတ္နိုးတဲ့သူနဲ႕ အတူေနရက္မွာလဲ။
သူကလက္ခံတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္မွလိပ္ျပာမလုံတာ။
"ကိုကို နားခ်င္ၿပီ"
"ထပ္ၿပီးထြက္မသြားဘူးလို႔ကတိေပး"
စိတ္မပါေပမယ့္ ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္သည္။
ဆိုင္မွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တာ
စိတ္ပူၿပီးလိုက္ရွာေနမလား။
အခ်ိန္ခဏေလးဆိုေပမယ့္ ေသြးရင္းခ်ာလို ရင္းႏွီး မိသည့္ တစ္ေယာက္ထဲေသာ သူစိမ္းေလးကို။
သူစိမ္းေတြအျမင္မွာ မ်က္ႏွာေသႀကီးနဲ႕ ရွိေပမယ့္
စိတ္ဝင္းစားစရာေကာင္းေသာ
ယူယေမတြင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာေတြလည္းရွိတက္ပါေသးသည္။
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ထုတ္မျပေပမယ့္ နာက်င္မႈ ေတြရွိေနတာလည္း သူသိသည္။
တခ်ိဳ႕သိျခင္းေတြက မသိသလိုေနလိုက္တာ အေကာင္းဆုံး ပဲေလ။
**********
ဧည့္သည္ဆိုတာ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္သြားတက္ၾကတာပဲဆိုတာ ေမ့သြားသည္။
ကိုကို႔ေနရာတြင္ အစားထိုးကာ အကိုတစ္ေယာက္ ေကာက္ရခဲ့ပုံက ရယ္ခ်င္စရာ။
သူ႕အိမ္သားေတြ လိုက္ရွာေနတာကို သိသိႀကီးနဲ႕ေတာင္
ဖြက္ထားခဲ့ေသးတာ။
ကိုကို သူ႕အိမ္ကိုျပန္သြားမွာကို မလိုလားလို႔ေလ။
ေမ့သြားခဲ့တာ
ဧည့္သည္ဆိုတာ အိမ္ရွင္မွမဟုတ္ပဲ။
"အမိ.. အမိ"
"အင္း..."
"အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"Sorry, ကြၽန္မ အေတြးလြန္သြားလို႔"
ျပတင္းေပါက္နားက ကိုကိုရွိတုန္းက ထိုင္ေနက်ထိဳင္ခုံေလးက
အသက္မဲ့လို႔။
႐ုတ္တရက္ ႀကီးေရာက္ခ်လာၿပီး ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္မဆက္ပဲျပန္သြားတာကေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။
" ဟို .. ေစာေစာက အမိရွာေနတဲ့ ကိုကိုဆိုတာ"
"ဧည့္သည္ပါ... အင္း.. ဧည့္သည္"
ဧည့္သည္ဟုဆိုကာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားေသာ ယုယေမအား
စူးရွ နားမလည္။
အဲ့အမိက အစထဲက ဘယ္သူမွမသိနိုင္တဲ့ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ေတြ ရွိေနတဲ့မိန္းမပဲ။
ေျပာခ်င္တာပဲေျပာၿပီး မေပခ်င္တာဆို ရိုက္ေမးရင္ေတာင္ေျပာမည့္မိန္းမမ်ိဳးမဟုတ္နိုင္။
🌱🌱🌱🌱🌱🌱
ပီဇာဆိုင္မွာ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခန္းထဲ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနေသာ
မိန္းကေလးက စူးရွကိုေတြ႕ေတာ့ ဝိုင္းစက္ၾကည္လဲ့ေနေသာအၾကည့္ႏွင့္
အၾကာႀကီး ေငးၾကည့္ေနခဲ့ေသးသည္။
*အမိ*
ေဆးလိပ္ကိုရွိုက္ဖြာရင္း ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ မ်က္ဝန္းစိုစိုေလးေတြ။
ဒီလိုမ်ိဳး အရမ္းရင္းႏွီးခဲ့တာမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပမယ့္
အၾကာႀကီးခြဲေနရလို႔ ခုမွျပန္ေတြ႕တဲ့ ခ်စ္သူေတြလို..
အင္း... အဲ့တာက နည္းနည္းေတာ့ ပိုသြားမလား
ေဝးကြာေနတဲ့ ငယ္ခ်စ္ဦးေတြ ျပန္ဆုံသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး။
ဒီလိုဆို ပိုဆိုးသြားၿပီလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရလို႔
ရင္ထဲမွာ အမည္မသိ ခံစားခ်က္တစ္ခုက နိုးထလာခဲ့သည္။
မျဖစ္သင့္တာသိေပမယ့္လည္း တစ္ခါတေလ ကိုယ္က အမိန့္မေပးပါပဲ ကိုယ့္ခံစားခ်က္အတိုင္း အသိစိတ္မဲ့စြာလိုက္လုပ္ေနမိျပန္သည္။
"လြမ္းေနခဲ့တာ"
ေဆးလိပ္ ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်ၿပီး တက္နင္းကာ
စူးရွကို ေျပးဖက္လာသည္။
တြန္းဖယ္ခ်င္ေပမယ္ သာယာေနမိတာက ထူးဆန္းသား။
ဘာမွမေျပာပဲ အၾကာႀကီး ဖက္ထားေသာ သူ႕ကို
ဘာမွလည္းျပန္မေျပာမိ။
ဒီလိုအေျခအေနႀကီးကို
စူးရွကေရာ သာယာေနမိတာလား။
တကယ္ႀကီးေလ တကယ္ႀကီး ၾကည္ႏူး ေနမိတာလား။
"ေဟး... လူျမင္ကြင္း ႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာအေရးမႀကီးဘူး
ငါတို႔ဆိုင္ကိုမီးေလာင္တိုက္ပါသြင္းေနတာလား"
မိန္းမတစ္ေယာက္က လက္ညွိုး ေငါက္ေငါက္ထိုးရင္း
ၾကမ္းျပင္ေပၚက စီးကရက္အစက စကၠဴစတစ္ခုကို မီးစြဲ ေနခဲ့သည္။
"အျမင္မေတာ္ ရင္ ၿငိမ္းလိုက္ေလ"
ယုယေမက စကားကို လႊတ္ခနဲ႕ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူက တကယ္ေခသူမဟုတ္။
ယုယေမ ကိုယ္မွခြါကာ စူးရွ အနည္းငယ္ရွက္မိသည္။
ကိုယ္နဲ႕မသိတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပြ႕ဖက္ေနတယ္ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ ၾကားလို႔မေကာင္းလွ။
"ေအာင္မယ္ သူမ်ားဆိုင္လည္းလာေသး ေလႀကီးမိုးႀကီး လာလုပ္ေနတယ္ ငါရဲတိုင္လိုက္ရ"
"တိုင္ရဲတိုင္ၾကည့္ေလ ရဲမလာခင္ ရွင့္တစ္ဆိုင္လုံးျပာက်သြားခ်င္တာလား"
"အမိ ေတာ္ပါေတာ့။ ဒီက အေဒၚကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်"
စူးရွကသာ ၾကားဝင္ၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ေပမယ့္ ယုယေမက လက္မေလွ်ာ့ခ်င္သလို
ဆိုင္ရွင္ကလည္း ရႉးရႉးရွဲရွဲ ႏွင့္။
" ဘာလို႔ ေတာင္းပန္ေနရတာလည္း သူမွားတာေလ"
ထိုေဆးလိပ္ေသာက္ခန္းကေန ထြက္လာရင္း
ယုယေမ၏ အခဲမေက်သံေၾကာင့္ စူးရွ ခိုးၿပဳံးမိသည္။
တကယ့္အဆိုးအဆာေလးပဲ။
" အမိက မွားတာေလ ဘာလို႔ ေဆးလိပ္မီးမသတ္ပဲ ပစ္ခ်ထားလဲ"
"အဲ့တာကေတာ့ ေမာင့္ကို ျမင္လိုက္လို႔ အံ့ၾသဝမ္းသာျဖစ္ၿပီး အရာအားလုံးေမ့သြားတာေလ"
ယူယေမထံမွ ေမာင္ ဟူေသာအသံက နားထဲကမထြက္။
ဘယ္သူနဲ႕မွားၿပီး ေခၚေနရသလား။
" ေမာင္.."
"ကိုကို "
စူးရွက ေမးမည္လုပ္ေတာ့ယုယေမ ထံမွ ထြက္လာေသာ အသံ။
ထပ္ၿပီး ကိုကိုတဲ့လား။
"ကိုကိုဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ "
တစ္ေယာက္ထဲ ျပာယာခတ္ေနရင္း
ခုံမွာအၾကာႀကီးထိုင္ေနျပန္သည္။
"အဟတ္... ေမ့ေနတာ"
အေတာ္အၾကာ မွ ခနဲ႕ သလို ရယ္ရင္း ဆိုင္ထဲက ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေမွာင္ေနၿပီမို႔
"ကြၽန္ေတာ္ အမိကို လိုက္ပို႔ ေပးလို႔ရပါတယ္"
ဘာမွမေျပာတာမို႔ ကားငွားၿပီး သူ႕ဆိမ္ဆီ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္
ယုယေမမွ သူ႕အိမ္လိုက္ရန္ ေခၚေနေတာ့ လည္း ျငင္းနိုင္စြမ္းကမရွိျပန္။
ခက္ၿပီ။
ေတြေတြ႕ခ်င္းတုန္းက ေျပးဖက္ထားတဲ့ အေႏြးဓာတ္ေလးက ကိုယ္မွာ ကပ္ၿငိေနတုန္းပဲ။
နားဝမွာ * ေမာင္* ဆိုတဲ့ အသံက
တစ္ေလာကလုံးမွာ ပထမဆုံးၾကားဖူးေသာ သာယာၿငိမ့္ေညာင္းသည့္ေတးသံ။
ဘယ္လိုေတာင္ စြဲလမ္းခ်င္စရာေကာင္းေနရပါလိမ့္။
" အဲ့ေနရာမွာ ကိုကို ထိုင္ေနက်ေလ"
ျပတင္းေပါက္နားမွ ကုလားထိုင္တစ္လုံးအား ထိကာ ယုယေမက
တဘက္ကိုလွည့္ရင္း မ်က္ရည္ခိုးသုတ္လိုက္သည္။
အဲ့တာ ဘယ္သူလဲ။
ယုယေမနဲ႕ ဘယ္လိုပတ္သက္ေနတာလဲ။
မဟုတ္မွ သူ႕ေယာက်္ားလား။
ေယာက်္ားက မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနလို႔
သူက အဲ့လိုအလုပ္လုပ္ၿပီး ရွာေကြၽးေနတာလား ။
အခု သူ႕ေယာက်္ား ေပ်ာက္သြားလို႔လား။
လားေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေမးခြန္းတို႔ကို စဥ္းစားရင္း အျပင္ကလည္း ေမွာင္လြန္းေနၿပီမို႔
စူးရွ အေတြးေတြတဲ့အတူ ယူယေမအိမ္တြင္ မိုးလင္းခဲ့ရသည္။
တခ်ိဳ႕ပုစာၦေတြက ေျဖစရာမလိုမွန္းသိေပမယ့္
မင္းနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ေတာ့ မသိစိတ္က
သိခ်င္မိတယ္။
အခ်စ္စ္တစ္ခုဟာ အေနနီးျခင္းေဝးျခင္းနဲ႕မဆိုင္မွန္း
အခ်စ္နဲ႕သံေယာဇဥ္ဟာ
တူသလိုရွိေပမယ့္ သိပ္ကြဲျပားမွန္း
သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္
ကြၽန္ေတာ္ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီလား။