Hastaneler... Kimimiz çok severiz kimimiz sevmeyiz ben sevemeyen taraftayım hayatım burada maf olmaya başlamıştı ve devam ediyordu.. 9 çocuk morg kapısının önünde perişan olmuş haldelerdi.. Nefes sesleri birbirine karışmıştı..
Görevden acil izinle gelen rüzgar üniformasıyla oturuyordu...
"Baba sende bizi annem gibi bırakma"
Rüzgar minik elleriyle babasının elini tutmuştu adnan bey eşinin mezarındaki gözlerini çekmiş ve oğullarına bakmıştı
"Bırakmam oğlum ben gitmiyorum bir yere"
"Abi sende gitmezsin değilmi gitme babam sen ben hep beraber kalalım"
Rüzgar göz yaşlarına engel olmamıştı bir bir intahar etmişti yaşlar gözünden...
"Kardeşlerin ve buğra sana emanet tamamı oğlum biz gelene kadar iyi bak onlara"
Gitmeden önce son sözleriydi yeliz hanımın.. Araf babamla bile konuşamadım diye geçirdi içinden...
"Baba annem nerede? Ona çizdiğim resmi göstericem bak bu sen buda annem buda ben.. Nasıl olmuş?....... Baba neden ağlıyorsun"
Buğra hayatı boyunca babasını örnek alarak büyümüştü.. Annesi gitmiş geriye sadece o kalmıştı kafasını kaldırıp morg kapısına baktı gözünden akan yaşlar onu boğuyormuş gibiydi zorlukla derin bir nefes aldı buğra...
"güzel kızım benim annesinin kızı"
Kayra oturduğu duvar kenarında yaşlara boğulmuştu
"Geldim prensesim kurtarıcam seni!"
Babasının sesi kulağında yankılanıyordu kayra dizlerini kendine çekip ağlamasını şiddetlendirdi 'Hani gelicektiniz'...
'Yiğitim oğlum korkma yanındayım ben senin... Bak artık canavarlar yok anne burada tamammı? Hadi evimize gidelim"
' Anne korkuyorum ' yiğit annesini kanlar içinde gördüğünde hayatı son bulmuş gibi hissetti kim hissetmez ki... Gözünden akan yaşlar görüşünü kapatmıştı morgun gri kapısı bulanıktı 'Anne sen soğuk yerleri sevmezsin'...
"Asrınım ben sana güveniyorum oğlum sen ne yapmak istiyorsan ben senin arkandayım"
'Nerdesin baba' Asrın hep babasını örnek almıştı ilerde onun gibi bir baba olucam, onun gibi başarılı olucam diyip dururdu yerdeki gözlerini kaldırıp morg kapısına baktı o güne bir gülümseme bıraktı...
"Kerem üçüzüne sahip çık Karan bunu isterdi tamammı? O senin kız kardeşin onun sana ihtiyacı var"
Kerem gözlerini kayraya çevirdi duvar kenarında ağlıyordu 'Haklısın anne onun bana ihtiyacı var' yerinden kalkıp kayranın yanına oturdu onu kendisine çekip sarıldı...
"Karan kardeşlerin sana emanet onlara bizden iyi bakacağına eminim.. Zaten sadec üç gün araf abinede yardımcı ol sinirlenip bağırmasın yavrularına"
'Merak etme anne' Karan köşede oturan üçüzlerine baktı sonrada abilerine gözlerimi tavana çevirip göz yaşlarının akmasına izin verdi...
"Yağız olum sakın kendini ezdirme okulda tamammı? Yeni arkadaşlar edin arkadaşlık kurmak güzeldir sessiz oturma sınıfta"
"Evet yağız annen haklı bak mesela biz Yusuf amcanla ilk okuldan beri tanışıyoruz"
Yağız sessiz biriydi konuşmayı sevmez sadece sevdiklerinin yanında azda olsa konuşurdu... Sarp bey ve yeliz hanım her gün okula onu bırakırken arkadaşlık kurmasını söyler ama o onları dinlemezdi.. Bu sene bile babası onun arkadaşlık kurması için uyarmıştı ama o onları dinlememişti annesi bu konuda hep üzülnüştü 'Özür dilerim anne'
~4 yıl sonra ~
"Abi bilgisayar nerde? Sınav sonuçları açıklanmış"
"Kayra gel bakalım"
Salona ilerlemiş ve bilgisayar başında bekleyen abilerime gülümseyip ortalarına oturmuştum ekranda açık olan sınav sonuçları sitesine tc kimlik nomu yazıp beklemeye başladık
'Fenerbahçe üniversitesi psikoloji bölümü'
Ekranda çıkan üniversiteler arasında gördüğüm üniversiteyle çığlık atmıştım
"Gidicem kazandım kazandım"
Abilerime kocaman sarıldım içeri giren rüzgar abi kucağındaki ayazı sakinleştirmeye çalışıyordu
"Halasının bir tanesi gel bakalım"
Ayazı kulağıma alıp etrafımda döndüm etrafa saçtığı gülücükler benide daha fazla güldürmüş
"Kazandık len halan sonunda psikoloji okuyacak"
"Ne!"
Rüzgar abime dönüp gülümsedim bana kocaman sarılıp kokumu içime çekti
"Biliyorum be benim kardeşim yapar herşeyi"
"Kim neyi yapmış?"
Rüzgar abimin eşi lale ablaya bakıp saçlarımı savurdum
"Görümcen Fenerbahçe psikolojiyi kazandı"
Bir anda attığı çığlıkla bana sarılmış sonra kucağımdaki ayazı rüzgar abime vermiş ve benle zıplayarak dönmeye başlamıştı
"Ay valla biliyordum ben dedim bu kız yapar diye ayyy kayra çok mutluyum senin için"
"Eee üçüz bunu nasıl kutlayacağız"
"Bizim tepeye çıkalım ama önce uzayı aramalıyım"
Koşarak odama çıkmış ve uzayı aramıştım
"Aşkların bir tanesi efendim"
Telefonu açığına kıkırdamıştım
"Uzay sonuçlar açıklandı"
"Ha söyle bakalım nereyi kazandın kazanmadıysanda sıkıntı yok üzülme sakın"
"Fenerbahçe psikoloji"
Uzayın çığlığı gelmişti
"Biliyordum kimin sevgilisi be yerler seni yerler Eee nerede kutluyoruz bu mükemmel günü"
"Tepeye gidiceğiz sende gel"
"Abinler beni tepeden aşağı atmasın"
"Atmaz atmaz hadi kapat benim işim var"
"İyi tamam saat kaçta çıkacaksan bana söyle ama"
"Tamam çıkacağımız zaman mesaj atarım"
Telefonu kapatmış ve yatağa atlamıştım komidinin üzerinde duran annem ve babamla olan fotoğrafı alıp baktım..
"Anne baba başardım kazandım"
Gülümsemiş ve fotoğrafa sarılmıştım... Aklıma gelen şeyler Ilgaz abi ve Yasin abimi aramıştım onlar şuan yurt dışındalardı bir yıl önce gitmişlerdi..
"Alo Ilgaz abi"
"Güzelim ne yapıyorsun"
"İyiyim size bir haberim var yasin abim oradamı?"
"Eevt burada bekle hapörlere alayım.... Ha söyle dinliyoruz"
"Kardeşimiz psikoloji bölümünü kazandı"
"Hadi canım sen cididmisin hangi üniversite?"
"Fenerbahçe üniversitesi yasin abi"
Bir süre onlarla konuşmuştuk ve işler olduğunu söyleyip kapatmışlardı..
Bir süre öyle durup bekledim kapının yumruklama sesi gelince ayağa kalktım ve kapıyı açtım
"Hala zişana bir şey söyle kalemimi vermiyor"
Evin minik ikizler zişan ve Ege araf abimin çocukları olur kendileri
"Halacım birazda o kullansın ne olucak"
"Ama ben boyuyordum"
"Hadi be oradan! hala hep o boyadı bende aldım elinden"
Kavganın büyüyeceğini anlayınca zişanın elinde olan kalemi alıp egeyi kapı dışarı ettim kapıyı kapatmamla
"Baba anne halam kalemimizi aldı!"
Sesi yükselmişti onlara gülüp kalemi yastığın altına koydum.. Bir süre sonra sesler kesilmişti dışarı çıktım oyun odasına baktığımda ikiside resim çizmeye devam ediyordu.. Aşağıya inip salonda oturan araf abim ve Zeynep ablanın ortasına oturdum ve ona 'Abim benim' bakışı attım bana gülümseyip yana kaydı
"Abicim kutlamayı tepede yapıcakmışız"
"Evet orada olsun herşeyi orada kutladık buda orada olucak"
"Tamam güzelim sen nasıl istersen... O uzay denen herif gelicekmi?"
"Abi ya gelicek tabi"
"İyi iyi gelsin ayağı kaymasında orada"
"Ya yenge abime bir şey söyle"
Yengem elini ben karışmıyorum dermiş gibi kaldırmıştı oflayıp abime sinirli sinirli baktım bana gülümseyip burnumu sıktı
"Tamam tamam bakma şöyle şaka yapıyorum.. Ben hatayı en başta bana onu sevdiğini söylediğimde sana kızmadığımda yaptım"
~~~
Aradan üç saat geçmiş ve saat yediye geliyordu hepimiz hazırlanmış ve tepeye çıkıcaktık.. Annem ve babam öldükten sonra şans eseri bulmuştum burayı sonrada bizim yerimiz oldu hep oraya gidip durduk.. Uzaya çıkacağımız dair bir mesaj atmıştım uzayla iki yıldırlı sevgiliydik..
"Lale ayazın ayakkabısının teki merde?"
"Bende gel giydireyim"
"Ege gel buraya oğlum"
"Baba hayır ya ben onu sevmiyorum"
"Zişan kızım bak bu etek güzel gel bunu giyelim o yırtılmış"
"Anne hayır bak bu güzel hem gözükmüyor"
Klasik dişarı çıkma sorunsalı üçüzler yiğit ve yağız abimle kapının önünde bekliyorduk dışarıdan gelen korana sesi artık beklemekten sıkılan asrın abime aitti asrın abim evlenmedi kesinlikle mutlu değilim (!)... Önce ege kapının önüne koyulmuştu yiğit abim egeyi tutmuştu yine kaçabilir çünkü sonra ayaz benim kucağıma verilmişti en sonda araf abimin kucağında kaçmaya çalışan zişan.. Sonunda evde çıkmış ve şarkı eşliğinde tepeye varmıştık bir kayaya yaslanmış bizi bekleyen uzayı görünce koşarak ona gitmiştim beni fark edip hemen kollarını açtı
"Mis kokulum benim"
Burnunu boynuma gömmüş ve kokumu içene çekmişti
"Uzay! uzay! getirtme beni oraya! "
"Tamam yiğit abi bıraktım"
Uzayın abilerimden korktuğunu söylemişmiydim...
~Ağlayarak yazan yazardan~
İkizler ve ayaz uyumuştum.. Yere uzanan kayranın solunda kerem Karan yiğit asrın ve yağız solunda uzay Araf, Zeynep, asrın, rüzgar ve lale uzanıyordu... Bu dört yıl böyle geçmişti bu yaralı çocuklar burada tanışmıştı.. Rüzgar laleyle buraya geldiği bir zaman diliminde karşılaşmıştı kız kardeşi ölen lale hıçkırıklara ağlıyordu rüzgar silmişti göz yaşlarını... Arafta zeyneple burada karşılaşmıştı her ne kadar onlar 'Buraya ilk ben geldim' tartışması yapsada sonunda birbirlerine aşık olmuş ve evlenmişerdi... Hava iyice kararmıştı... Çoğu kişi yarı yolda gitmiş onları yalnız bırakmıştı ama herşeye rağmen toparlanmışlardı.. Aile her şeydi üzüntü, mutluluk umut herşey aileydi.. Herkes gider aile kalırdı..
O gün herşeye rağmen gülümsemişlerdi hepsinin yüzünde acının bir tebessümü vardı...