Birinin beni dürtüklemesiyle uyandım tek gözümü açıp beni dürtükleyen kişiye bakıp en fazla beş yaşında bir erkek çocuğuydu
"Sen civcivinsanmısın?"
Yataktan doğrulup çocuğa baktım
"Sen kimsin bakayım"
"Ben babamın oğluyum"
Oha çok açıklayıcı oldu
"Senin baban kim?"
"Benim babam"
Muhabbetin bunda öteye gitmeyeceğini anlayıp başka bir soru yönelttim
"Adın ne bakayım senin?"
"Yunuş"
S harfini ş gibi aöylemesiyle gülümsemiş onu yatağa oturutmuştum onun ise gözleri benim pjamamdaydı
"Sen civcivinsanmısın?"
"Hayır"
"O zaman niye civcive benziyorsun"
Hemen yerimden kalkıp giyinme odasına gitim üstümdekileri bir çırpıda çıkarıp gelişi güzel bir eşofman Takımı giyindim odaya geri geldiğimde yunus yatağıma uzanmış boş boş etrafa bakıyordu benim geldiğimi görünce ayaklanmış
"Aaa inşana dönüşmüşsün"
Ha???
"Hayır dönüşmedim ben zaten insandım"
"Yalan söylüyorsun"
Bu çocuk kimin ya alın bunu buradan yanına gelip kucağıma aldım
"Gel bakalım senin velini bulalım"
Merdivenlerden inip içeri geldiğimde tanımadığım iki tane yakışıklı gördüm maşşşşşşaaalllahhhh
Umursamamış gibi yapıp
"Bunun velisi kim?"
"Onun velisi benim"
Diyip yanıma gelen kişiyle şaşkınlığı artmıştı nası ya abisi değilmisın kucağımda ki yunusu almıştı
"baba o bir civcivinsan sizin yanınıza gelicek diye insana dönüştü"
Bak ya hala aynı konu arkadan gelen gülüşme sesleriyle kan yanağımda toplanmıştı
"Civcivinsanmı?"
"Evet ben gördüm"
Bana bakıp gülümsedi
"Boydanmı civcive benzetti acaba?"
"Pardon beyefendi ama ben kısa falan değilim"
"Yok abi boydan değil gerçekten civcivdi''
çocuk bize anlamamış gözlerle bakmaya başlamıştı
¨Dur göstereyim¨
diyip telelefonunu çıkaran yağız abime şirin olduğunu düşündüğüm bakışlar atmıştım oda yumuşayıp telefonu geri cebine soktu
¨Boş ver abi zaten silmiştim ¨
abime gülümseyip yanımdaki beyfendiye dönüştüm
''Siz kimsiniz?''
''Aile avukatınızım ve buda benim oğlum yunus kendisi 4 yaşında''
kafamı sallayıp yunusa baktım boş gözlerle telefonu inceliyordu yanına gelip oturdum bebeklere bayılırdım her ne kadar 4 yaşında olsada hala bir bebek
''Merhaba küçük civciv''
''Baba civcivmiyim ben ?''
''bilmem ablaya sor?''
''Ben civcivmiyim ?''
''Civciv olmak istermisin? Birlikte civciv ordusu kurar dünyayı kurtarırız''
''Evet evet bende civciv olucam ama nasıl ben insanım ''
''Eğer beni öpersen civciv olabilirsin ''
Hiç düşünmeden yanaklarımı öpmüş ve kendi etrafında dönmüştü sonra elini kalbine koyup avukat beyi eliyle aşşağıya çağırmış ve kulağına
''Baba benim kalbim çok hızlı atıyor onunla evlenebilirmiyim?''
'' NE! AYY çekil şuradan velet vermem üçüzümü sana''
kerem yanıma gelip bana sarılmıştı
''Evlenicem işte çekil şurdan ''
diyip küçük elleriyle keremi yana çekmeye çalışan yunusa gülerek bakmıştım çok tatlı görünüyordu keremi yana itip yunusu kucağıma aldım ciddi ve duygulu bir yüz takınıp babama baktım
''Biz kaçıyoruz ve evleniyoruz''
gülerek yunusla yukarı çıkmıştık yunus kollarını boynuma dolamış ve arkada kalanlara dil çıkarmıştı arkamızdan araf abimin
''Ayaz oğlun sana çekmiş hemen kaptı kızı''
dediğini duymuştum odama girip kapıyı arkamızdan kappattım yunus hala ellerini gevşetmemişti onu yatağa bırakacağım zaman daha sıkı sarılmış ve boynuma düşen göz yaşını hisssetmiştim şaşkınlıkla yatağa oturup yunusu kucağıma bırakmıştım ellerimi sırtına koyup okşadım
''Yunus ne oldu niye ağlıyorsun ''
''Anneme benziyor kokun niye benziyorki o beni bıraktı benzemesin ona benzeme onun gibi olma tammamı sende gitme ben seni çok sevdim bak biz civciv ordusu kurucaktık sen gidersen kuramayız''
yunusun tek nefeste söylediği şeyleri şaşkınlıkla dinlemiştim
''Annen nereye gittti ki?''
''Başka bir çocuğa annelik yapmaya ben ona küstüm beni bıraktı ama o çocuğun yanına gitti hem ben daha yakışıklıyım değilmi''
''Tabiki sen daha yakışıklısın ve seni bırakmicam ben sevdiğim insanaları bırakmam ve seni çok sevdim ''
Bana gözleri parlamış bir şekilde bakmıştı anne olmak zordu ama çocuğuna bakamıycak kadar zor olmaz değilmi çocuk yapmak eğlenceydi ama bakmak zorunluluk kimsenin ne halt yediği benim umrumda değil beni ilgilendirmezdi zaten ama eğer çocuk bakmanın yükünü kaldıramayacakssanız yapmayın çocuk falan kimse sizin kafanıza silah dayamıyor çocuk istiyorum diye annem bana bakamamıştı ve bu onun suçu değildi bazıları annedir bazılar ise sadece bu kalıbı isim olarak kullanırdı....
Yunus kucağımda iyice mayışmıştı dikkat ederek aşşağıya indim yine aynı şekilde oturuyorlardı içeri girince hepsinin gözleri bana dönmüştü gülümseyip
''Kocamın uykusu geldi ondan geldik ''
ayaz abi oturduğu yerden kalkıp yanıma geldi ve yunus kucağın aldı burnunu boynuna getirip kokusunu çekti
''Biz artık gidelim sarp amca yarın duruşmada görüşürüz''
demiş ve koltuğun üzerindeki yunusun hırkasını almıştı bana bakıp gülümsedi
''Kendine iyi bak gelinim ''
demiş ve saçlarımı karıştırmıştı
''AYAZ!''
Araf abimin seslenmesiyle ayaz abi abime dönüp dil çıkardı ve saçlarıı geriye atarmış gibi yapıp evden çıktı yunus annesi konusunda şanssızızlığı hepsini babasından yna kullandığı içindi bence araf abimin yanına gidip
''Abicim litifen kocamla aranızı iyi tutun ''
''Kocan ha?''
bir anda beni gıdıklamasıyla yere düşmüştüm arafa abim bir kaç saniye hasar kontrölü yapıp iyi olduğuum kanısına varınca tekrradan gıdıklamaya başlamıştı artık gözümden yaş geliyordu araf abimin acılı sesini duyunca gözümğ zar zor açıp ona baktım belini tutuyordu yerdeki terliği görünce anneme döndüm elini silah şekline getirip ucuna üfledi
''Mikroptan kurtuldun kızım ''
''Annneğğ oğlunum ben senin''
araf abim ağlama numarsıyla kurduğu cümle beni güldürmüştü kalkıp annemin yanına gitttim elimle mutfağı gösterip
''Gidelimde yeni bir tarif deneyelim ''
demiştim annme gülüp ynağıma öpücük kondurmuş
'' Hadi gidelim ve siz gelmiyorsunuz''
ayaklanan babam geri yerine oturmuştu ona gülüp mutfağa saçma bir şekilde yürüyerek gidiyorduk mutfağın kapısını kapatınc aramızda gülüşmüş ve pasta mazemelerini çıkarmıştık
Bir bölümün daha sonuna geldik artık kaossuz bir şeyler yazmaya çalışıyorum her neyse
Yunus ve ayazın bir karakteri yok artık nasıl hayal ederseniz
Oy ve yorum yapmayı unutmayın bb