Kabanata 29
Brown
--
Ang bilis ng mga nangyari. Para lang akong nanaginip. Paggising ko, wala na lahat. Pati ang nararamdaman ko parang nawala. Para akong namanhid... pero hindi pa rin makapaniwala.
Iniwan niya na talaga ako at hindi ko alam kung may balak pa ba siyang bumalik. Hindi manlang ako nakahingi ng tawad sa kanya kahit sa huling pagkakataon nalang. Hindi ko manlang nasabi sa kanya kung gaano ako naging masaya sa tuwing kasama ko siya. Hindi ko manlang nasabi sa kanya ang tunay na nararamdaman ko. Na siya ang gusto ko. Na siya ang mahal ko...
Pinagalitan ako ni Mommy. It got to her that I went to the airport alone. She asked why I went there but I couldn't answer her. Aside from not wanting to say the reason, I also don't want to talk. I am overwhelmed by all that has happened. Parang gusto ko nalang ulit mahiga sa aking kama at magpahinga. Hanggang sa kaya ko na ulit.
Dahil sa totoo lang... pakiramdam ko naubos ako sa mga nagdaang mga araw.
Nakumpirma kong wala na nga talaga si Lee nang nagtungo ako sa school nila at usap usapan na nga ang pag alis niya. Mas lalo akong nawalan ng pag asa. Mas lalo akong nasaktan.
Iniwan niya na nga ako.
Christmas and New Year came. That was probably my saddest holiday. Sinusubukan ko namang sumabay sa mga pinsan ko, sa tawanan nila, sa kwentuhan, pero sa bawat tawa ko, mabilis lang rin akong bumabalik sa dating desposisyon; matamlay at malungkot.
My cousins already know what happened. Hindi sila makapaniwala na ganon ang nangyari. Akala nila hindi kami magkakilala ni Lee at tanging si Seb lang ang gusto ko. Nagulat sila at bahagyang nagtampo na hindi ako nagsabi agad. Pero kalaunan ni-comfort nila ako at sinabing ayos lang iyon. Na pinagdadaanan talaga ng lahat ang ganito.
I'm glad they didn't judge me. Naiintindihan nila na nalito ako at hindi agad nakita ang katotohanan. At dahil doon, dahil naintindihan nila ako, natutunan ko ring intindihin ang sarili ko.
Nagpasukan ulit. College na si Issa at si Ate Johan. Maayos pa rin sana kaya lang... umalis si Lorie.
Kahit papaano maayos naman ang lahat. Normal lang ang lahat sa pamilya namin. Ngunit unti unting nagbago ang lahat ng iyon nang dumating ang isang babaeng nagpagulo sa aming mga isipan.
Cassandra Juarez. That's her name.
She's claiming that she's an Agravante. That she's the daughter of Tita Pauline and Tito Marvino, Nirvanna Elizabeth Agravante.
"This is crazy! Who the heck is that Cassandra?!" iritadong nagpapabalik balik si Eli sa paglalakad sa harapan namin.
"Eli, calm down..." si Ate Johan.
"How can I calm down?! Mukhang gusto pang maniwala ni Lolo sa kanya!"
Maski ako nalilito. Hindi ko rin alam kung sino ang paniniwalaan ko. I also find it crazy at first but when I gradually got to know Cassandra... everything seemed to be getting very serious.
"What's the problem, Lolo?" tanong ni Issa, nasa study room kami ni Tito Marvino.
Wala rito si Eli. She'll freak out when she finds out we're talking about Cassandra again. Kami kami lang ang nandito. Tita Pauline, Tito Marvino, Mommy, Daddy, Tita Alexanna, Tito Rolando, Issa, Ate Johan and me.
"She reminds me of your Lola..." Lolo whispered.
Nakaupo siya sa sofa at bahagyang nakayuko, malalim ang iniisip. Umiling iling siya pagkatapos sabihin iyon.
Natahimik kami. I honestly don't know what to think or how I will feel about this matter. With Cassandra suddenly appeared saying she's an Agravante, and Eli very angry about it, nalilito ako. Kinakabahan at natatakot. Why would someone say that out of nowhere? Sobrang tapang ni Cassandra para ilaban ng ganito ang sinasabi niya.
My family are known to be tough. Magaling sa business at nakakatakot kalaban. Ang sino mang bumangga ay siya pang napapahamak. So now... I can't believe there's someone like Cassandra who can do this. Especially since she doesn't have enough evidence. Just her face.
Oo, kamukhang kamukha siya ni Lola. Ganyan ganyan ang itsura ni Lola noong dalaga pa siya, base sa mga pictures niya sa mansyon ni Lolo. But I don't think that that's enough reason for us to believe her.
Maraming magkamukha sa mundo!
But... I'm also curious. Bakit ganon kagalit si Eli? Well... lahat naman yata magagalit kung may isang taong inaangkin ang pagkatao mo, lalo na dahil pinapaniwalaam siya ng pamilya mo. Kaya... naiintindihan ko rin si Eli kung bakit ganito siya kagalit.
I love Eli. I love her so much. Even though she was very stubborn sometimes. Even if she doesn't have that good manners sometimes. I love my cousin so much. It also hurts me now that our family believes Cassandra than her.
Elizabeth is our cousin! She's been here since we were kids! So how can she be fake? We have been together since childhood. Hindi ko alam ang mga nangyari noon pero siguro naman hindi mapagpapalit ng ganon ganon lang ang dalawang bata, hindi ba?
Cassandra said Elizabeth's mother is Amelia Mendez. Si Tita Amelia! Nagulat din ako roon dahil hindi ko talaga inaasahan iyon.
Kaya sa mga sumunod na araw, nakapag isip isip rin ako.
"You think Cassandra is telling the truth?" I asked Ate one day we were on the rooftop of our house.
Masyadong magulo ang mga nangyari nitong mga nakaraan. Nagkagulo sa birthday ni Elizabeth dahil dumating si Cassandra. Hindi siya invited pero nagpunta siya. Kaya lang ang hindi ko maintindihan... ay ang sarili ko. Bakit kahit sobra sobra nang gulo ang nadala niya sa pamilya namin, hindi ko pa rin magawang magalit sa kanya?
Well, maybe because she's kind? I can see that she's kind. She's alone and working for herself. Somehow hindi ko mapigilang mamangha sa kanya. Sobrang tapang niya. Minsan ko na ring naisip na baka sinasabi niya lang ang lahat ng ito para maka ahon siya sa buhay pero... napaka imposible. Ang tapang at paninindigan na nakikita ko sa mga mata niya ay kakaiba. Para bang totoo. Para bang hindi siya naglalaro.
"I don't know. Ikaw? You think she's our cousin? Kamukhang kamukha siya ni Lola," Ate said.
"Hindi ko rin alam. But should we believe her just because she looks like Lola?"
"Hindi lang naman si Lola ang kamukha niya. She also looks like Tito Marvin and Tita Pau."
"So naniniwala ka sa kanya?" kuryoso kong tanong.
She sighed. "I don't know..."
I also sighed. Hindi namin masabi ang sagot. Kung oo ba o hindi. Hindi kami sigurado.
"Pero hindi ka ba nagtataka?" humarap sa akin si Ate. "Of all of us, Eli is the closest to Tita Amelia. They're always together while we... we have never been so close to her."
Sandali akong natulala sa sinabi ni Ate. I didn't pay attention to it then because I thought they were just close because Tita Amelia was Tita Pauline's friend.
"At eto hindi ko ito napapansin noon. Pero ngayon lahat napansin ko na! Kamukha ng kaunti ni Eli si Tita Amelia!" dagdag ni Ate.
Kinabahan ako. I've noticed that too. But I tried to ignore it because... I love Eli. Pinsan ko siya. Siya ang pinsan ko, diba? Kaya hindi pwede... Hindi pwede!
"Michelle, aren't you surprised at everything that's going on? Eli was immediately scared when she found out that Cassandra went to their mansion. If I was in her position, I wouldn't be scared because I know in myself that I am an Agravante and I'm not fake! So why would I be scared? Why would I be affected just because of that ridiculous girl? Right?"
Kaya mas lalo pa akong nakaramdam ng kaba sa mga sumunod na araw. Whenever I see Cassandra at school, I can't help but stare and be curious about her.
Mukha siyang mahinhin pero makikita mo ang pagiging walang emosyon. Malamig kung tumingin sa mga kausap, na para bang hindi interesado at hindi friendly. Iyong tipong hindi mo mabibiro. Bihira lang rin siyang ngumiti.
She looks mahinhin like Tita Pauline. And she act strict like Tito Marvin!
I have a growing suspicion that she is, indeed, telling the truth. Lalo na dahil hindi ko manlang siya makitaan ng kaba ngayong ginagawa na ang DNA test! Ni hindi ko siya nakikitaan ng takot kapag nakikita niya kami. Wala siyang takot. As if she was confident she would win!
"This is ridiculous! Nakaka awa na si Eli!" si Mommy. Nag aaway na naman sila ni Dad.
Dinig na dinig namin sila ni Ate mula sa mga kwarto namin.
"We'll know everything when the DNA test comes out. Hayaan na natin na ang dugo ang magpasya kung sino ang nagsasabi ng totoo!" sigaw ni Dad.
"I just don't understand! Don't they trust Elizabeth?!"
Dad didn't speak.
"Baka sabutahin ng babaeng iyon ang DNA test para maging positive siya!"
"Paano 'yon magagawa ng bata kung napaka hirap ng buhay niya, Kylina? Don't act like a child, please!"
Sobrang laking problema ang kinaharap ng buong pamilya namin nang taon na iyon. Nahirapan kaming lahat. Nalimutan namin ang kanya kanya naming personal na problema at inuna na muna ang sa pamilya.
And to be honest, it is really difficult. Painful. Hard. Lahat na.
When the truth came out, I couldn't believe it. I can't believe Eli could do that. Iyong tinuring kong pinsan mula pagkabata ay niloloko lang pala kami. Para sa pera. Para ma-ahon sila sa hirap ng kanyang ina, si Tita Amelia.
Cassandra was right all along.
Mugto ang mga mata ko habang kinakausap namin si Eli sa DSWD. Galit siya at parang hindi naman pinagsisisihan ang nangyari. Masakit sa akin iyon, sa amin. Tinuring namin siyang pinsan, pamilya, kaibigan! Kaya paano niya ito nagawa? I didn't immediately believe Cassandra because I believed in her pero bakit ganito?! Bakit ganito ang sinukli niya sa aming lahat?!
What happened to our family reached the media. But our family never spoke. Hinayaan muna namin ang media hanggang sa napagdesisyunan nina Lolo na ipakilala na si Cassandra sa lahat.
Buong pamilya ang naapektuhan. Sunod sunod na problema ang nangyari. Lalo na nang barilin ni Eli si Brandon, Cassandra's boyfriend, na matagal na ring gusto ni Eli. Kay Cassandra dapat ang bala pero sinangga ni Brandon kaya siya ang nabaril!
I can't believe she did that. Sumobra na siya. Hindi talaga ako makapaniwala!
"Nababaliw na siya..." si Ate at umiling iling, nasa ospital kami.
Cassandra was crying so bad. Hindi kami agad nakadalo sa kanya dahil may pasok pa at pinagbawalan na muna kami ni Mommy na lumabas. Mas lalong nagiging agresibo ang media.
Hindi ako makapaniwalang nangyari ang lahat ng iyon. It was our long hectic year! Ang daming nangyari. At sobra pa kaming naapektuhang lahat.
And I was right, Cassandra was kind. Hindi niya ginamit ang pangalang Elizabeth at Cassandra na lamang ang ginamit. Bilib ako sa kanya sa ginawa niyang ito. Pinaglaban niya ang katotohanan at ang karapatan niya sa pamilya na 'to. Wala na yata akong maimamangha pa sa kanya. Siya na ang idolo ko!
We became close immediately. We all became close to her immediately. Maybe because even though she's cold and always serious, nagkakasundo pa rin kami sa maraming bagay. Lalo na sila ni Lorie. Lorie likes her very much.
After everything happened, everything went back to normal. Amelia was imprisoned and so was Eli. I feel bad for her but she chose this life. I can't do anything if this is what she wants.
Sayang. She wants to be a model but now, she can't do it anymore. She lost everything. Kung sana sinabi niya nalang ang totoo, baka hanggang ngayon magkakasama pa rin kami. Handa akong tanggapin siya, basta humingi lang siya ng tawad. Kaya lang... hindi niya ginawa.
"Blade's outside," Mommy said.
Pagod kong binalingan si Mommy, katatapos lang sa napaka habang araw sa college.
"Mom, I'm tired. Can't I rest just for today?"
"Pero naghihintay siya sa labas, anak. Kung gusto mo dito nalang kayo. Mag usap kayo. Mas mabuti iyon," she smiled.
I sighed. Pagod na pagod na ako sa mga ginagawa niya. Ayoko ng ganito. Gusto ko munang magfocus sa pag aaral ko! Hindi ba pwede iyon?
"Mom, ilang beses ko po bang sasabihin na hindi ito magwo-work? He already loves someone else!"
Nagulat si Mommy sa sinabi ko.
"B-But you, you like him, right?" tanong niya.
"I don't like him, Mom."
"You've been dating for years. It's impossible--"
"I already love someone else! Matagal na, Mom!" hindi ko na napigilan.
She was even more surprised by what I said. Malalim akong bumuntong hininga at tinuro na ang hagdan.
"Now can I rest? I'm so tired, Mom..."
Hindi na siya nakapag salita. I took that opportunity to turn around and go upstairs to my room.
Hindi na ako pinakialamanan ni Mommy pagkatapos noon. Noong una nanibago ako sa kanya pero kalaunan nagpasalamat na lamang ako. I don't want to be forced anymore. Kaya thankful ako ngayong tumigil na siya.
Years after years, I finally graduated. Culinary Arts ang tinapos ko. I'm so proud of myself and my family are proud too. Iyon lang at sapat na sa akin ang lahat.
Marami man ang nangyari, marami man kaming kinaharap na problema, nakapag tapos pa rin kaming lahat ng pag aaral at naging successful sa kanya kanya naming buhay.
Nakapag patayo ako ng maliit na shop. At dahil isang Agravante, dinayo agad ang shop ko noong unang bukas. Masayang masaya ako lalo na nang nakita ang dating mga kaklase. They already have their own lives and the others already have families. I'm happy for them.
At sa ilang taon kong pagtatrabaho sa shop na ito, hindi ko inasahan na dito ko pa siya makikita ulit.
I feel like nothing has changed. Nandoon pa rin ang sakit at pangungilila ko.
And as I stare into his brown eyes... I realized I missed him so much.