Selenophile
(n.) A person who loves the moon
.....................
" ဘယ်လို ဖြစ်သွားလဲ .. တစ်ယောက်က ပြန်သတိရလာလား .. သေသွားတာလား "
Violetက သိချင်ဇောတွေ တလက်လက်တောက်နေတဲ့ အပြုံးလေးနဲ့ သူ့ကိုမေးလာသည် ။
" အဲ့တာက .. "
" ခဏ ! ခဏလေး .. ရေသွားသောက်ဦးမယ် ။
သိချင်ပေမယ့် အဆုံးသတ်သွားမှာ ကြောက်လို့ .. ပြီးမှ ပြောပြ "
Violetက အပြေးလေး သူ့အိမ်ထဲကို ၀င်သွားတာကို ကြည့်ပြီး ပြုံးမိသည် ။ ငယ်ငယ်လေးတည်းက Violetက ဒီအိမ်ကို ၀င်ထွက်နေကျမို့ အေးအေးဆေးဆေးပင် ။
" Violet ဒီမှာလား Jen "
" Yes Alice .. ရေသောက်မလို့ဆိုပြီး အိမ်ထဲ၀င်သွားတယ် ။ Violetက သင်္ချာအမှတ်ပြည့်ရလို့ပျော်နေတာ .. မာမီ့ကို ပြောပြီးပြီလို့တော့ ပြောတယ် "
" သူခုနက ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောတယ် Jenရေ ။
အခုမှ ရုတ်တရက် သူ့ကို ခေါ်သွားဖို့ လိုလို့ "
Violetက အိမ်ထဲ၀င်သွားတုန်းရှိသေး ၊ Aliceက သူ့အိမ်ရှေ့ကို ရောက်လာသည် ။ ကိစ္စတစ်ခုခုရှိပုံပေါ်သည့် Aliceက ပုံမှန်ဆို အလုပ်ကနေ ဒီအချိန် ပြန်လာလေ့မရှိ ။
ရွှေရောင်ဆံပင်တွေကို ခပ်ဖွဖွ ထုံးချည်ထားသည့် ဒီအမျိုးသမီးက လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်က အတိုင်း ကျော့ရှင်းနေတုန်းပင် ။
" မနက်ဖြန်အတွက် ဘယ်လိုစီစဉ်ထားလဲ Jen "
Violet ပြန်ထွက်အလာကို စောင့်ရင်းနှင့် Aliceက သူ့အနား၀င်ထိုင်ပြီး အဲ့ဒီမေးခွန်းကို မေးလာသည် ။
လက်ထဲမှာ ခုန Violetနှင့် စကားပြောနေတည်းက ကိုင်ထားသည့်စာအုပ်ကို သူက ဘေးချရင်း Aliceရဲ့အမေးကို ပြန်ဖြေမိသည် ။
" အရင်နှစ်တွေက အတိုင်းပေါ့ Aliceရာ .. "
Aliceက သူ့အဖြေကို ကြားတော့ ပြုံးပြရင်းကနေ အိမ်ရှေ့ကို အကြည့်ပြန်ပို့လိုက်သည် ။
" ဆယ်နှစ်တောင် ရှိပြီနော် .. "
" Violetကို ကြည့်မှ ကျွန်တော်တို့ပါ ဒီလောက် အတူတူ အသက်ကြီးလာတာပါလားလို့ တွေးမိတော့တာ ။ အချိန်တွေက သိပ်မြန်တာပဲ "
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံးပြမိလိုက်ကြသည် ။
" မာမီ ..? "
အနောက်ကနေ Violetက ထွက်လာပြီး ဒီအချိန်ကြီး သူ့အမေကို မြင်တော့ အံ့ဩဟန် အသံပြုသည် ။
" Sweetheart "
သူ့ရှေ့မှာ ဖက်ထားသည့် သားအမိကို ကြည့်ပြီး Jenoက ပြုံးမိပြန်သည် ။
" Uncle Jက ဇာတ်လမ်းပြောပြနေတာ ။ အခု အဆုံးပိုင်းနား ရောက်နေပြီ "
" ဟုတ်လား .. မာမီက ဘွားဘွားနည်းနည်းနေမကောင်း ဖြစ်နေတယ် ဆိုပြီး ဖုန်းဆက်လာလို့ အဲ့တာ ဘွားဘွားဆီ သွားရအောင် လာခေါ်တာ ။ ဒယ်ဒီက ဟိုမှာ စောင့်နှင့်နေလိမ့်မယ် "
" ဇာတ်သိမ်းပိုင်းကို နောက်မှ နားထောင်ရမှာလား.. "
Violetက မဆိုစလောက်လေး နှုတ်ခမ်းဆူလာတော့ Aliceက ရယ်သည် ။
" အဲ့ဒီလိုလား .. ဘာအကြောင်း ပြောပြနေတာလဲ Jen "
Violetရဲ့ ကလေးဆန်နေပုံကြောင့် သူ့ဘက်ကို Aliceက လှည့်လာပြီး မေးသည် ။
ဒါပေမယ့် သူက ပြန်မဖြေမိဘဲ Violet ဘေးကိုသာ ထသွားပြီး ကလေးမ ခေါင်းကို ဖွဖွပုတ်မိသည် ။
" ဇာတ်လမ်းအကြောင်းကို ပြောပြပြီး .. ဇာတ်သိမ်းပိုင်းကိုက မာမီ့ကို မေးလိုက်လို့ရတယ် ။
မာမီ သိတဲ့ ဇာတ်လမ်းမို့ "
Violetက အဲ့ဒီလို ဆိုတော့ သူ့မာမီကို စောင်းကြည့်သည် ။
ဆက်စပ်မိသွားဟန်ပြသည့် Aliceက သူ့ကို ခပ်ဖျော့ဖျော့ပြုံးပြရင်း သူတို့သားအမိက အိမ်ထဲက ထွက်သွားတော့သည် ။
ဒီနေ့တော့ ရာသီဥတုက အုံ့မှိုင်းမှိုင်းနှင့် ။
မိုးမရွာဘဲ တိမ်တွေထူတော့ နေလို့ ကောင်းလောက်သည့် အနေအထားမှာပင် ။
မြင်ကွင်းကနေ Aliceတို့နှစ်ယောက် ပျောက်သွားတဲ့အထိ နှုတ်ဆက်ပြီး Jenoက ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ သူ့အိမ်ထဲကို ပြန်၀င်လာခဲ့တော့သည် ။
ဒီညနေ ပစ္စည်းတချို့ သွား၀ယ်စရာရှိတာကိုလည်း စာရင်းလုပ်ဖို့ လိုသည်လေ ..။
.............................
Hyuckkieက စာပို့လာတော့ အပြင်သွားဖို့ ပြင်နေရင်း သူက ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်မိသည် ။
- အရူး Jeno
- ဘာလဲ
- မနက်ဖြန်အတွက် ..
- ခဏနေ အပြင်သွားမလို့ ။
၀ယ်စရာ ရှိတာတွေ ၀ယ်ဖို့အတွက်
- တစ်ခု ပြောစရာရှိလို့
- ဖုန်းမဆက်ဘဲ စာပို့ပြီးလား ?
- အသံနဲ့ပြောရင် မင်းကဆဲမှာ
သူတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က အခုထိ အဲ့ဒီအတိုင်းပဲ ။
စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ ဒီအတိုင်းလေး ရှိနေကြတုန်းပင် ။
အဆက်အသွယ်မပြတ်သွားဘဲ အနည်းဆုံးတော့ နှစ်ရက်တစ်ခါလောက် ဖုန်းခေါ်ပြီး ၊ ငါးယောက်လုံးနဲ့ကျ တစ်ပတ်တစ်ခါလောက် ဖုန်းပြောဖြစ်ကြသည် ။
Hyuckkieကို သူက အရင် ဖုန်းစခေါ်လိုက်တော့ ဟိုဘက်ကနေ ချက်ခြင်း ဖုန်းကိုင်သည် ။
" ဘာလဲ "
" မလဲဘူး ။ ထိုင်နေတာ "
" အတည်ပြော "
" မင်းကို ပျော်အောင် လုပ်ပေးနေတာကို "
သူက တစ်ခုခု ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် မပြောဘဲ သက်ပြင်းချမိလိုက်ရသည် ။
" ပြောစရာက ဘာလဲ "
" ပိုက်ဆံချေး "
Lee DongHyuck အကြောင်းကို သိနေတာမို့ ဘာမှဆက်မပြောဘဲ ဖုန်းကိုပဲ ချလိုက်တော့သည် ။
ဖုန်းချပြီး နောက်မှာတော့ ၀င်လာတဲ့ "ㅋㅋㅋㅋㅋ"ဆိုတဲ့ စာတစ်စောင် ။
Lee DongHyuckkieက ဒီဆယ်နှစ်လုံး ပုံစံမပြောင်းလဲခဲ့ပါ ။
အခုထိ အဲ့ဒီလို စတုန်း ၊ နောက်တုန်း ၊ ဘေးနားက လူတွေကို ရယ်အောင် လုပ်ပေးနေတုန်းပင် ။
သူ ခေါင်းကို ခါလိုက်ပြီး သူ့စားပွဲခုံပေါ်က သူမြတ်နိုးခဲ့ရတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ သူ ငယ်ငယ်လေးတုန်းက အတူတူရိုက်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံကို ငေးကြည့်မိသည် ။
အတောက်ပဆုံး အပြုံးတွေက အဲ့ဒီဓာတ်ပုံထဲမှာ တစ်သက်လုံး ရှင်သန်နေတော့တာ ။
သူတစ်ချက် ပြုံးပြီး နောက်ဆုံးတော့ အိမ်ထဲက ထွက်လာခဲ့တော့သည် ။
∞
လူတွေက သူတို့ သဘောကျရာ ၀ယ်ချင်တာတွေကို ရှေ့က တွန်းလှည်းထဲထည့်ရင်း တကယ်ကိုပဲအလုပ်ရှုပ်နေကြသည် ။
Shopping Mallထဲ ၀င်လိုက်ကတည်းက လူမျိုးစုံ ၊ လိုချင်စရာ မျိုးစုံကို သူမြင်ရသည် ။
မတွေဝေနေဘဲ သူက အရင်ဆုံး အစားအသောက်တွေ ရှိတဲ့ လိုင်းကို သွားပြီး သူစာရင်းလုပ်လာခဲ့သမျှကို တစ်ခုချင်းစီ သူ့ရှေ့က တွန်းလှည်းထဲ ထည့်သည် ။
လိုနေတာ တစ်ခုမှ မရှိအောင် ဂရုတစိုက် ရှာပြီးမှ သူ့အတွေးထဲ ရောက်လာတာလေးတွေဖို့ လိုက်၀ယ်ရသည် ။
ချောကလက် ၊ မက်မွန်သီး ၊ ပြီးတော့ snackတွေ ။
အစားအသောက်တန်းဘက်မှာ ၀ယ်စရာ မရှိလောက်တော့ဘူးထင်မှ သူတခြားလိုင်းတွေဘက်ကို လျှောက်ပြီး သွားကြည့်မိသည် ။
စာအုပ်တွေချည်း ထားထားတဲ့ လိုင်းတွေ ၊ CDတွေ ၊ ဖိနပ်တွေ ၊ အ၀တ်အစားတွေ ၊ လက်ဆောင်ပစ္စည်းတွေ ထားတဲ့ လိုင်းတွေ တစ်ခုစီကို သူက ကျော်လာခဲ့သည် ။
ဒါပေမယ့် တစ်နေရာ အရောက်မှာတော့ သူ့ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်ခဲ့ရသည် ။
နှလုံးသားတစ်ခုလုံးနဲ့ ရင်းနှီးခဲ့ရတဲ့ ပုံရိပ်ကလေးက သူ့မျက်စိရှေ့မှာ ..။
" Jaem .. "
တိတ်တိတ်ကလေးရေရွတ်မိတာကို တစ်ဖက်လူကမကြား ။
အဲ့ဒီကောင်လေးက သူ့ရဲ့အာရုံစိုက်မှု အကုန်လုံးကို သူ့လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ မိန်းကလေးဆီမှာ အပ်နှံထားပုံပေါ်သည် ။
ပြုံးရယ်နေသည့် မိန်းကလေး၏ ခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွပုတ်ပြီးတော့ အဲ့ဒီမိန်းကလေးနဲ့ အတူတူ ပြုံးရယ်နေသည့် အင်္ကျီ အပြာလေးပေါ်မှာ အဖြူရောင်ဆွယ်တာလေး စွပ်ထားတဲ့ကောင်လေးက သူသဘောအကျရဆုံး အပြုံးတွေကို နေရာတိုင်းမှာ ဖောဖောသီသီပေးနေဆဲ ။
ပြီးတော့ ရုတ်တရက် အောက်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး အဲ့ဒီမိန်းကလေး၏ ပြေလျော့နေသည့် ဖိနပ်ကြိုးကို မြင်တော့ ဒူးထောက်ချပြီးပါ ချည်ပေးပြန်သည် ။
သူက ဘာသံမှ မထွက်နိုင်ဘဲ အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကို ခပ်ဝေးဝေးကနေ ငေးမောရင်း သူ့အတွေးထဲကို ဖြတ်ပြေးလာသည်က မိုးရွာသည့် နေ့တစ်ရက်၏ အမှတ်တရတွေပင် ။
Violet သိချင်ခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းရဲ့ အဆက်မှာ .. သူမြတ်နိုးရသည့်သူက .. သေဆုံးမသွားခဲ့ပါ ။
ဟန်နီက သတိပြန်ရလာခဲ့သည် .. အသက်ဆက်ပြီး ရှင်နေခဲ့ပါသည် ။
∞
တစ်လ .. တစ်လကြာသွားတာတောင် ဒီအတိုင်းလေး ဆက်ပြီး အိပ်နေနိုင်သည့် ဟန်နီ့ကို သူအံ့ဩသည် ။
ဘာလို့များ ထမလာတာလဲ .. ဘာလို့များ သူဒီမှာရောက်နေတာတောင် သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ဖွင့်မပြောပြတာလဲ.. အတင်းအကြပ်မေးပစ်လိုက်ချင်သည် ။
" Renjun Hyung .. Da Riက ဆေးရုံရှေ့ ရောက်နေလို့တဲ့ ။ ကျွန်တော် ထွက်ကြိုလိုက်ဦးမယ် "
Jisungက ဖုန်းကိုကြည့်ပြီး သူတို့ကို အဲ့ဒီလို ပြောလာတော့ Jenoက ကြောင်ကြောင်ကလေး ဖြစ်နေမိသည် ။
မဟုတ်မှလွဲ .. အဲ့ဒီမိန်းကလေးက ..။
Hyuckkieက သိသည် .. သူ့ပခုံးကို ဆုပ်ကိုင်လာသည် ။
အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီး Jisungနဲ့အတူတူ ၀င်လာတဲ့ မိန်းကလေးက တကယ်ကို ငယ်ငယ်လေး .. ကြည့်ရတာ ကလေးသာသာလေးလိုပင် ။
" အစ်ကို Renjun "
Renjunက ထပြီး ဖက်ရင်း သူတို့က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံးရယ်ပြကြပြီး Chenleနဲ့လည်း အဲ့ဒီအတိုင်းပင် ။
ကြည့်ရတာ ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်မည် ။
" ကိုကိုက အခုထိ သတိမရလာသေးဘူးလား .. "
တဖြည်းဖြည်း တိုး၀င်လာသည့် အသံကြောင့် Jisungက ကလေးမ ပခုံးကို ခပ်ဖွဖွပုတ်သည် ။
" ညီမလေး မမြင်ဖူးဘူးမလား .. Jeno နဲ့ Hyuckကို "
Renjunက မိတ်ဆက်ပေးတော့ Da Riက သူတို့နှစ်ယောက်ကိုပါ ပြုံးပြသည် ။
Mark Hyungက ထပ်ပြီး Violetကို သွားကြိုနေရပြန်သည်မို့ ဒီမှာမရှိ ။ တကယ်တော့ Benတို့ အားလည်း Violetကို Markကပဲ သွားကြိုဖြစ်တော့သည် ။
" Da Riပါ .. အစ်ကိုတို့အကြောင်းကိုက ကိုကိုပြောလို့ သိပြီးသား ဖြစ်နေပါပြီ ။ တကယ်ကို တွေ့ဖူးချင်ခဲ့တာ .. "
ပြုံးနေသည့် ကလေးမကို ပြန်ပြုံးပြဖို့ Jenoမှာ အင်အားတွေ ရှိမနေပါ ။
" ညီမ ဒါပေးဖို့လာခဲ့တာ .. "
လွယ်အိတ်ထဲကနေ စာရွက်ထည့်ထားတဲ့ fileတစ်ခုကို ထုတ်ရင်း Jenoကို ကမ်းပေးတော့ သူက အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ယူလိုက်ရသည် ။
" အရာအားလုံးရဲ့ အစ .. အဲ့ဒီအိမ်ကို ညီမ ၀ယ်လိုက်တယ် ။ ကိုကို့ကို လက်ဆောင်ပေးဖို့အတွက်ပါ ။ သူ့ပါပါး ကုမ္ပဏီကိစ္စကိုလည်း စိတ်မပူရအောင် ဒယ်ဒီတို့နဲ့ အကုန်ပြောပြီးပါပြီ ။ ကိုကို့ကို ဒါပေးချင်လို့ ညီမ ဒီကိုရောက်လာတာပါ "
Jaeminက တစ်ခုခုကို မျှော်လင့်နေလို့များ ဒီတစ်ချိန်လုံး နိုးထမလာခဲ့သလား ။
တဖြည်းဖြည်းလှုပ်လာသည့် လက်ချောင်းတွေကို အရင်ဆုံး စမြင်သူက Jisungဖြစ်သည် ။
" Jeno Hyung .. Jeno Hyung !!
Jaemin Hyungလက် .. လက် လှုပ်နေတယ် "
တုန်ယင်ပြီး စကားပြောလာသည့် Jisungကြောင့် အကုန်လုံးက Jaeminကို လှည့်ကြည့်မိကြသည် ။
ပထမဆုံးသတိ၀င်လာသူက Hyuckဖြစ်ပြီး အခန်းပြင်ပြေးထွက်ရင်း Violetကို ဆွဲခေါ်လာသည် ။
Benက ဆရာ၀န်ကြီးတွေကို သွားခေါ်နေသည် တဲ့ ။
အဲ့ဒီလိုနှင့် Jaeminက သတိပြန်ရလာခဲ့သည် ။
Jenoက Jaeminသတိရပြီဆိုတော့မှ အဲ့ဒီအခန်းထဲကို မ၀င်နိုင် ။
အပြင်က ပြန်လာသည့် Markကို ဖက်ပြီး ငိုနေသည်မှာ အချိန်အတော်ကို ကြာသည်အထိ ။
" Jeno Hyung .. Jaeminnie Hyungက Hyungကို တွေ့ချင်နေမှာလေ .. "
သူ့မျက်ရည်တွေကို Hyuckkieက သေချာလာသုတ်ပေးရင်း သူ့ကို အခန်းထဲကို တွဲခေါ်သည် ။
Jaeminလက်ကို အုပ်ကိုင်ထားပြီး Jaeminကို ပြုံးပြီးစကားပြောနေသည့် Da Riက Jenoလာတော့ ပိုပြုံးရင်း လက်ကို လွှတ်ရင်း ထိုင်ခုံနေရာပါ ဖယ်ပေးသည် ။
ပြီးတော့ .. ပြီးတော့ သူတို့တွေ အကုန်လုံး အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားကြသည် ။
" ဟန်နီ .. "
သူက Jaeminကို မကြည့်နိုင်သေး ။
ဒီအတိုင်းလေး လှုပ်နေသည့် Jaeminရဲ့ လက်ကလေးတွေကို ကြည့်နေရုံနဲ့တင် ထပ်ပြီး ငိုမိနေပြီဖြစ်သည် ။
" Jaem ... Jaeminရယ် .. ငါလေ .. "
သူက မော့ကြည့်တော့ သူ့ကို မျက်ရည်တွေကြားထဲကနေ ပြန်ပြီး ပြုံးကြည့်နေသည့် သူ့ဟန်နီကို တွေ့ရသည် ။
ပြောစရာ စကားတွေ ပျောက်ဆုံးနေသည့် သူ့ကို .. တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဒီလေထုထဲမှာ ဟန်နီက အကြာကြီး အဲ့လို ပြုံးပြီး ငေးကြည့်နေခဲ့သည် ။
" အသက်ရှင်နေလို့ တော်သေးတယ် Jen .. မင်းအသက်ရှင်နေပေးလို့ တကယ် .. "
ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်း မျက်နှာပေါ်က မျက်ရည်တွေကို မသုတ်ဘဲ ဆက်တိုက်ပြုံးနေသည့်ဟန်နီက သူ့လက်တွေကို ဆွဲယူပြီး အဲ့ဒီစကားကို ပြောလာသည် ။
" မင်းက တကယ်ဆိုးတာ ..
မင်းက တကယ် ဆိုးတာ Na Jaemin ..
မင်းကလေ .. ဟန်နီရယ် .. "
ရှိုက်သံတွေနဲ့ သူက စကားပြောနေမိသည် ။
ဒါပေမယ့် ဟန်နီ့လက်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး သူက မလွှတ်ချမိပါ ။
" ဒီတစ်လလုံး ငါဘယ်လောက် ကြောက်နေခဲ့လဲ မင်းသိမှာမဟုတ်ဘူး ။ မင်းကို လက်လွှတ်လိုက်ရပြီလို့ အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တိုင်း ငါကြောက်လို့ အိပ်တောင် မအိပ်နိုင်ခဲ့ဘူး ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Jaeminရယ် .. သတိရလာလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
ဟန်နီ့လက်တွေကို သူ့မျက်နှာနဲ့ အပ်ရင်း သူက သည်းသည်းနင့်နင့် ငိုနေမိသည် ။ သူ့ဆံပင်တွေကို ခပ်ဖွဖွ အုပ်ကိုင်လာသည့် လက်ချောင်းလေးတွေ ။
Jenoက လူနာထိုင်ခုံကနေ Jaeminရဲ့ ကုတင်ပေါ်ကို ပြောင်းပြီး ထိုင်လိုက်သည် ။ သူ့ခေါင်းပေါ်က လက်တွေကိုပါ ဆုပ်ကိုင်ပြီး Jaeminရဲ့ အပြုံးလှလှကလေးကို ငေးကြည့်မိပြန်သည် ။
" ထွက်သွားဖို့ မတွေးပါနဲ့တော့ .. ငါ့ဆီကနေ ထွက်မပြေးပါနဲ့တော့ ..။ အရာအားလုံးကို သိပြီးပြီမို့ ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့နားမှာပဲနေပေးပါတော့ .. "
" ..... "
သူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်၀န်းလေးတွေထဲမှာ .. ဟိုးအရင်တုန်းက Na Jaeminကို ပြန်မြင်ရသည် ။
သူ့ကို ငေးနေသည့် Jenoရဲ့ အကြည့်တွေကို
ပြုံးယောင်သမ်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးတွေနဲ့အတူ ဟန်နီက နူးနူးညံ့ညံ့ ပြန်ကြည့်နေခဲ့သည် ။
" မင်းကို ချစ်ခွင့်ပေးပါ ။ ငါမင်းကို ချစ်မြတ်နိုးချင်တယ် ။
ထပ်ပြီး .. ထပ်ပြီး ငါ မင်းနဲ့ မဝေးပါရစေနဲ့တော့ ။
မင်းက ငါ့ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ အလုံခြုံဆုံး ဖြစ်အောင် ငါမင်းကို တစ်သက်လုံး ကာကွယ်ပေးသွားချင်တယ် ။
ငါမင်းကို ချစ်တယ် Na Jaemin ..
ဘယ်အကြောင်းအရာနဲ့မှ ထပ်ပြီး ငါတို့ မဝေးနိုင်ရအောင်
ကျေးဇူးပြုပြီး .. ငါ့ကို မင်းရဲ့ လက်တွဲဖော် ဖြစ်ခွင့်ပေးပါ "
သူတို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်ရည်တွေနှင့် အကြာကြီး ငေးကြည့်နေမိခဲ့ကြသည် ။
Jaeminက အကြာကြီးနေတော့မှ အဖြေတစ်ခု ပြန်ပေးခဲ့ပါသည် ။
∞
Jaeminက ဖိနပ်ကြိုးပြေနေတာကို ချည်ပေးပြီးတော့ အဲ့ဒီမိန်းကလေးရဲ့ လက်ကို ပြန်ပြီး ဆွဲထားပြန်သည် ။
ဟိုဟာ ဒီဟာ လက်ညှိုးထိုးနေသမျှကို ပြုံးပြီး ခေါင်းငြှိမ့်နေသည့် ဟန်နီက သူက ဒီအတိုင်းပဲ ငေးမောနေမိသည် ။
ဒါပေမယ့် သူရပ်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတာ ကြာသွားလို့ ထင်သည် ။ တစ်ဖက်လူ အာရုံစိုက်မိရလောက်အောင် ဖြစ်သွားသည်အထိ ကြာသွားခဲ့တာကို သူမသိလိုက်မိ .. ဟန်နီ့ရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် အဲ့ဒီမိန်းကလေးက သူ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လာသည် ။
" ဟင် .. ဒယ်ဒီ ! "
လူမိသွားသလို နှစ်ယောက်သားက မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူ့ရှေ့မှာ တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်နေတော့ သူက ခါးတစ်ဖက်ကို စိတ်ဆိုးသလို ထောက်လိုက်မိသည် ။
သူ့သမီး လူလည်လေးက အရင်ဆုံး သူ့ဆီ ပြေးဖက်လာပေမယ့် ဟန်နီကတော့ ကြောင်ကြောင်လေး ရပ်နေတုန်းပင် ။
" အလုပ်က ပြန်တာနောက်ကျမှာ ဆိုတဲ့သူရယ် ၊ ဆရာမ မွေးနေ့ရှိလို့ဆိုတဲ့သူရယ်က ဘယ်လို လုပ်ပြီး Shopping Mallရဲ့အရုပ်တန်းထဲရောက်နေရတာလဲ ဖြေရှင်းချက်ပေး "
သူက တစ်ချက်လေးတောင် မပြုံးဘဲ မျက်နှာကို တည်ပြီး ပြောတော့ နှစ်ယောက်လုံးက မျက်နှာငယ်လေးတွေနှင့် ။
" ဒယ်ဒီကလည်း အဲ့တာ ဆရာမမွေးနေ့ မရှိတော့ရို့ "
သူ့ Coatအင်္ကျီစကို ဆွဲကာ ပြောလာသည့် သမီးပေါက်စကို သူက ကောက်ပြီး ချီလိုက်ရင်း ဟန်နီ့ကိုပါ မေးဆတ်ပြမိသည် ။
" သစ္စာဖောက်ခံလိုက်ရသလို ခံစားရတယ် ။
ရှိတာမှ သုံးယောက်တည်းကို မင်းတို့နှစ်ယောက် ရက်စက်တယ် "
" Jeno .. "
" ပြော "
" တောင်းပန်ပါတယ် "
မျက်နှာလေး မှိုင်ချရင်း ခုနက သမီးလေးကို ပြနေသည့် အရုပ်ကို ကောင်တာပေါ်ပြန်တင်တော့ မနေနိုင်ဖြစ်ရတာက သူပင် ။
" ၀ယ်မယ်ဆို ၀ယ်လေ ။ ဘာလို့ ပြန်တင်တာလဲ ။ YeoReummieက လိုချင်နေတာမလား "
သူက သမီးကို ကြည့်လိုက်တော့ ထိုပေါက်စက ခေါင်းငြှိမ့်ပြသည် ။
" လာ ငါ့နားကို ။ ပြီးတော့ အင်္ကျီကော်လံက ဘယ်လို ဖြစ်ပြီး လိပ်နေတာလဲ "
သူက ပွစိပွစိပြောရင်း ဟန်နီ့ အင်္ကျီကော်လံ ခေါက်နေတာကို အားသည့်လက်တစ်ဖက်နှင့် ပြင်ပေးနေမိတော့ ဟန်နီက သူ့ကို ပြုံးကြည့်သည် ။
" ဘာလဲ .. ဘာလို့ အဲ့လို ကြည့်တာလဲ ။ စိတ်ကောက်မပြေသေးဘူး "
" စိတ်ဆိုးတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ "
" တစ်ဆင့်တက်လိုက်မှာနော် "
YeoReummieကို တစ်ဖက်ကလည်း ချီထားရင်း ဟန်နီ့ကိုက မျက်စောင်းထိုးပြမိတော့ သားအဖနှစ်ယောက်လုံးက သူ့ကို ရယ်သည် ။
" ဟောဗျာ .. ကျွန်တော်က ရယ်စရာကောင်းနေတာလား "
" မီးမီး ဆရာမက အလုပ်ကိစ္စ ရှိလာလို့ ဆိုပြီး ငါ့ကို ဖုန်းဆက်တာ ။ ငါက အလုပ်နောက်ကျမယ်ဆိုပေမယ့် မင်းက ဒီတစ်ပတ်လေး နားချိန်ရတာမို့ ငါ့ဘာသာပဲ ကြိုလိုက်တော့တာလေ ။ မနက်ဖြန် ခွင့်ယူထားတာမို့ အလုပ်က သန်ဘက်ခါမှ ပေါင်းလုပ်တော့မယ် "
သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး ယှက်ရင်း ဟန်နီက အဲ့လိုပြောလာသည် ။ ဖြေရှင်းချက်က တကယ်ကို သဘော၀ကျကျ .. ပြောရရင် သူနဲ့ ဟန်နီက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြား လိမ်ညာစရာ ဘာမှမရှိပါလေ ..။
" ဒီကို ရောက်နေတာက .. အိမ်ပြန်လာတဲ့ လမ်းမှာ YeoReummie ရေခဲမုန့်စားမယ်ဆိုလို့ ဆင်း၀ယ်ကြမယ် ပြင်တာ ။ ရေခဲမုန့်ဆီ မရောက်ဘဲ အရုပ်တန်းထဲ ရောက်နေတာတော့ မင်း သမီးကို မင်းပဲ မေးလိုက်တော့ "
" ငါတို့ သမီးပါ "
သူက စကားကို ထောက်တော့ ဟန်နီက သူ့ကို မျက်လုံးလည်ပြသည် ။ ယှက်ထားသည့် လက်ကို ဖြုတ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည့် ဟန်နီ့ကို သူက ရယ်ပြီး ပြန်ဆွဲထားမိသည် ။
" ဒီမှာပဲ ဒီတိုင်းနေတော့မလို့လား ။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့မှ ဒီလှည်းကို တွန်းလို့ရမှာပေါ့ "
ဟန်နီက ပြောလာမှ သူကရယ်ပြီး လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်မိသည် ။
သူ့လက်ကို လက်မောင်းကနေ ပြန်ချိတ်လာသည့် ဟန်နီက တွန်းလှည်းကို ဆွဲလှည့်ရင်း လမ်းဆက်လျှောက်သည် ။
" ဘာတွေ၀ယ်လာတာလဲ အများကြီး "
" နှစ်ပတ်လည်နေ့တွေမှာ မင်းကြိုက်တာတွေ ချက်ကျွေးမယ်လို့ ကတိပေးထားတာပဲ ။ မင်းကြိုက်မယ့် ဟင်းတွေချည်း လုပ်ပေးဖို့ ၀ယ်လာတာ ။ ပြီးတော့ YeoReummieဖို့ မုန့်နည်းနည်း "
Jaeminက ထူးထူးဆန်းဆန်းအရာတွေကို ဘယ်တုန်းကမှ မပူဆာခဲ့ဘူး ။
သူတို့နှစ်ယောက် ပထမဆုံးနှစ်ပတ်လည်နေ့မှာ Jenoက စားသောက်ဆိုင်အကြီးကြီးမှာ bookingလုပ်ထားပြီး ကျင်းပပေးတော့ Jaeminက ပျော်နေခဲ့သည် ။
ဒါပေမယ့် နောက်လေးငါးရက်အကြာမှာတော့ အိပ်ခါနီး သူ့ကိုဖက်ထားရင်းကနေ နှစ်ပတ်လည်တွေတိုင်းမှာ သူလုပ်ချင်တာတွေကို ပြောပြလာခဲ့သည် ။
" ဘာမှ အများကြီးမလိုဘူး ။ ဇိမ်ခံပစ္စည်းတွေ ၊ အစားအစာတွေ .. ။ ဒါက မင်းလုပ်ပေးတာကို သဘောမကျလို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော် ။ အများကြီး သဘောကျတယ် ။ ဒါပေမယ့် ငါကလေ .. ငါတို့ရဲ့ နှစ်ပတ်လည်နေ့ဆို မနက်ကနေ ညအထိ တစ်နေကုန် ငါတို့နှစ်ယောက် အတူတူရှိနေပြီး မင်းက ငါကြိုက်တာတွေကို ကိုယ်တိုင်ချက်ပေးပြီး ငါကလည်း ဝိုင်းကူပြီး .. ညကျရင် ငါတို့နှစ်ယောက်က အတူတူသောက်ကြမယ် ။ အဲ့ဒီလို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးကို ပိုပြီး သဘောကျတယ် ။ နောက်နှစ်ကျ အဲ့လို လုပ်ကြရအောင်နော် .. "
" နောက်နှစ် တစ်နှစ်တည်းလား .. "
" ဖြစ်နိုင်ရင် နှစ်တိုင်းပေါ့ .. ဒီအတိုင်း တစ်နေ့လုံး အတူတူရှိနေရင် ရပြီ "
အဲ့ဒီတုန်းက ပြုံးရယ်ပြီး ပြောနေတဲ့ ဟန်နီ့ရဲ့ ပါးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်တော့ ဟန်နီက ပြုံးလာခဲ့သည် ။
" ဒယ်ဒီ "
" ဟင် ?"
" ဘာတွေတွေးနေတာလဲ .. ပါပါးစိတ်ဆိုးတော့မယ် "
အတွေးထဲကနေ ပြန်ထွက်လာအောင် သမီးငယ်က သူ့ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်လာမှ သူက ဟန်နီ့ကို လှည့်ကြည့်တော့ မျက်စောင်းထိုးနေပြီ ။
" ငါခေါ်နေတာ သုံးခါရှိပြီ "
" ဆောရီးပါဗျာ .. ကျွန်တော့်အမျိုးသားလေးအတွက် ဟင်းချက်ပေးဖို့ကို ခေါင်းထဲမှာ ကြိုတွေးနေလို့ပါ "
သူက ပြုံးပြီးပြောတော့ YeoReummieက ရယ်သည် ။
ပြီးတော့ သူ့ဒယ်ဒီရဲ့ လည်ပင်းကို လေးနှစ်သမီးလေးက အတင်းပြန်ဖက်ထားတော့သည် ။
လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်လောက်က သူတို့နှစ်ယောက် တိုင်ပင်ပြီး ကလေးတစ်ယောက်မွေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည် ။
အဓိက အဲ့ဒီ topicကို စပြီး ယူလာသူက ကလေးသိပ်ချစ်တတ်သည့် Jaeminပင် ။
နွေရာသီမှာ မွေးသည့် သမီးလေးမို့ သူတို့က YeoReumလို့ နာမည်ပေးခဲ့ကြသည် ။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ Jaeminက YeoReummieကို ခေါ်ပြီး အ၀တ်အစားတွေ သွားလဲသည် ။
ဒီအိမ်ကလေးက အစက Mark Hyungနဲ့ Hyuckက ငှားနေရုံပေမယ့် သူနဲ့ Jaeminက ဒီမှာပဲ ဆက်နေကြဖို့ တိုင်ပင်ဖြစ်တော့ ဒီအိမ်ကို ၀ယ်ဖြစ်ခဲ့ကြသည် ။
ကိုရီးယားကိုတော့ သူတို့က ခြောက်လ တစ်ခါလောက် မိသားစုလိုက်ပြန်ဖြစ်သည် ။
Da Ri ၀ယ်ပြီး လက်ဆောင်ပြန်ပေးခဲ့သည့် အိမ်ကလေးမှာ ဟန်နီ့ပါပါးက နေနေတုန်းပင် ။
မိသားစု နှစ်စုလုံးဆီတော့ သူတို့မကြာခဏ သွားလည်ဖြစ်ကြသည် ။
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ Da Riလေးကိုလည်း သူတို့နှစ်ယောက်က အဆက်အသွယ်မပြတ်ခဲ့ပါ ။
" Violetရော "
" Benတို့အကုန် သူတို့အဖွားအိမ် သွားတယ် ။ Violetကိုပါ Aliceက လာခေါ်သွားတာ ခုနက "
" အွန်း .. ထမင်းစားရအောင် "
သူ့ခါးကို ဖက်ရင်း အိမ်ထဲကို လှမ်းသည့် ဟန်နီ့ရဲ့ ပခုံးတွေကို ပြန်ဖက်ရင်း သူက ဟန်နီ့ နဖူးကို ခပ်ဖွဖွ နမ်းမိသည် ။
ရယ်သံသေးသေးလေး ထွက်လာသည့် ဟန်နီက ဆယ်နှစ်ကြာတာတောင် အခုထိ သူ့ကို ဟိုးအရင်ကလို တစ်ပုံစံတည်း ကိစ္စသေးသေးလေးကအစ ရင်ခုန်အောင် လုပ်နိုင်တုန်းပင် ။
∞
" အိပ်သွားပြီလား YeoReummieက "
" အွန်း .. သမီးဆီပြီးတော့ သူ့ဒယ်ဒီဆီ ရောက်လာတာ "
ဟန်နီက အဲ့ဒီလိုပြောတော့ သူကရယ်မိသည် ။
၀ရန်တာက ဆိုဖာပေါ်ကို ထွက်ထိုင်နေသည့် သူ့ရဲ့ဘေးနေရာလွတ်မှာ Jaeminက ၀င်လာထိုင်သည် ။
ဟန်နီ့ပခုံးပေါ်ကို သူ့လက်တင်တော့ အလိုက်သင့်လေး ရင်ခွင်ထဲ၀င်လာသည့် ဟန်နီက သူနဲ့အတူတူလိုက်ပြီး .. တောက်ပနေတဲ့ကြယ်တွေ ၀န်းရံထားတဲ့ လမင်းကြီးကို ငေးကြည့်သည် ။
" ကြယ်တွေ ထပ်ကြွေရင် .. "
" ငါကတော့ ဆုတောင်းစရာတွေ မရှိလောက်အောင် ပြီးပြည့်စုံနေပြီ ထင်တာပဲ အချစ်ရဲ့ "
သူ့စကား မဆုံးသေး ၊ ဟန်နီက သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ သူ့ကိုမော့ကြည့်ရင်း အဲ့ဒီလိုပြောလာသည် ။
သူက ရယ်ရင်း ဟန်နီ့ဆံပင်တွေကို ဖွမိသည် ။
" YeoReummie ကောင်းကောင်း ကြီးပြင်းလာဖို့ ဆုတောင်းမိလောက်ဦးမယ်ထင်တယ် ငါကတော့ "
" အင်း .. အဲ့တာက ဆုတောင်းတာ မလုပ်လည်း ငါတို့နှစ်ယောက်အတူတူ ကောင်းကောင်းထိန်းကျောင်းသွားကြရင် ဖြစ်ပါတယ် "
သူက ဟန်နီ့ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးမိသည် ။
လရောင်ဟပ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက အေးချမ်းလို့ ..
အခက်အခဲတွေ အများကြီးကို ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရလည်း အလှဆုံး ပြန်ရှင်သန်လာသည့် ပန်းကလေးလို ။
ဟန်နီ့ပခုံးပေါ်က လက်ကို အောက်ချရင်း ဓားဒဏ်ရာ ခပ်စိတ်စိတ်တွေ ရှိနေသေးသည့် ဟန်နီ့လက်ကလေးကို ဆွဲယူကြည့်မိသည် ။
ဖျောက်ဖျက်လို့ မရနိုင်လောက်တဲ့ ဒဏ်ရာတွေ ..။
နွမ်းလျလျ မျက်နှာလေးဖြစ်သွားပေမယ့် အတောက်ပဆုံး ပြန်ပြုံးပြီး သူ့လက်ကို ဟန်နီက ယှက်လာသည် ။
ဟန်နီ့လက်သန်းကြွယ်မှာက သူ့လက်သန်းကြွယ်မှာ ရှိတာနှင့် ဆင်တူသည့် လက်စွပ်ကလေးရှိသည် ။
လွန်ခဲ့သည့် ခုနစ်နှစ်က သူတို့နှစ်ယောက် ကိုရီးယားကို ပြန်ပြီး လက်ထပ်ခဲ့ကြသည် ။
" ဟန်နီ သိလား .. ငါလေ ကြယ်တွေထက် လမင်းကြီးကို ပိုသဘောကျတယ် "
" ငါက မင်းကြယ်တွေကို ပိုသဘောကျတယ်ထင်တာ ။ လမင်းကြီးက အထီးကျန်နေသလိုပဲ .. ကြည့်ရတာ "
" အေးချမ်းတယ်လို့ ခံစားရတယ် ။
ဟိုးအရင်တုန်းက ညဘက်တွေ အဲ့လိုထွက်ကြည့်လို့ လသာနေတာ မြင်ရင် မင်းကို မြင်ရသလိုပဲ ။
အကွာအဝေးတွေ များလွန်းတဲ့ အရာတစ်ခုလိုမျိုး "
" Jen .. "
" ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်းကျတော့လည်း လသာနေတိုင်း မင်းကို မြင်ရသလို ခံစားရတုန်းပဲ ။
ခံစားချက်တော့ ကွာသွားတယ် ။ အကွာအဝေးတွေထက် အေးချမ်းတာကို ခံစားမိပြီး .. မှောင်မည်းနေတဲ့ ညမှာတောင် တတ်နိုင်သလောက် အလင်းပေးတဲ့ အားအင်လေး တစ်ခုအနေနဲ့ပေါ့ "
သူ့ပခုံးပေါ်ကို ပြန်ပြီး ခေါင်းမှီလာတဲ့ ဟန်နီ့ဆီက ရယ်သံသေးသေးလေး ထွက်လာပြန်သည် ။
" ငါက မင်းရဲ့ လမင်းကြီး ဖြစ်ပေးမယ် အဲ့တာဆို "
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ရယ်မိလိုက်ကြသည် ။
ပြုံးရယ်နေရင်းနဲ့ Jaeminက ထပြီး Jenoလက်ကို ဆွဲလာသည် ။
" နောက်ကျတော့မယ် အိပ်ချိန်က .. ထတော့ "
နှစ်ခါမခေါ်ရတဲ့သူက တစ်ခါတည်း အခန်းထဲကို ပြန်လိုက်လာရသည် ။
ဟန်နီက အိပ်ယာပေါ်ကို တက်နှင့်ပေမယ့် သူက မျက်နှာမသစ်ရသေးလို့ဆိုပြီး အတင်းသွားသစ်ခိုင်းသည် ။
ရေချိုးခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ စောင်ပုံထဲမှာ အိပ်ပျော်နေသည့် ဟန်နီ့ကို တွေ့ရသည် ။
ဒီနေ့ အလုပ်များပြီး ပင်ပန်းခဲ့ဟန်တူသည် ။
Jenoက သူ့စားပွဲရဲ့ အံဆွဲထဲကနေ စာအိတ်ကလေး တစ်အိတ်ကိုထုတ်ပြီး အခန်းထဲက မှန်တင်ခုံပေါ် တင်ထားလိုက်သည် ။
မနက်ရောက်တဲ့အခါ အမြဲ စောနိုးနေတဲ့ ဟန်နီ့အတွက် သေချာပေါက်မြင်နိုင်မည့်နေရာမှာ စာလေးကို ထားထားပြီးမှ သူက အိပ်ယာပေါ် လိုက်တက်လာခဲ့သည် ။
သူ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုး၀င်လာသည့် ဟန်နီက အိပ်ပျော်နေသေးပုံတော့ မပေါ်ပါ ။
" မင်းရင်တွေ ခုန်နေတယ် "
" မင်းနဲ့ အတူတူရှိနေလို့လေ "
အိပ်ချင်မူးတူး ပြောလာသည့် ဟန်နီ့ကို သူက စကားတုံ့ပြန်မိတော့ တိုးတိုးလေး မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲရယ်သည် ။
ဟန်နီ့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွနမ်းပြီး နဖူးပေါ်ကိုလည်း သူက တစ်ချက် ဖွဖွ နမ်းလိုက်သေးသည် ။
ဟန်နီက .. အဲ့ဒီလို အနမ်းဖွဖွလေးတွေကို သိပ်ကို သဘောကျမှန်း သူသိသည်မို့ ။
" ငါမင်းကို ချစ်တယ် Jeno .. အများကြီး "
" အိပ်တော့ Lee Jaemin.. ငါလည်း မင်းကို အများကြီးချစ်တယ် "
...............
နောက်နေ့မနက် နိုးလာတဲ့အခါ Jaeminက မှန်တင်ခုံပေါ် တင်ထားတဲ့ ဒီစာလေးကို တွေ့လိမ့်မယ် ။
ပြီးရင် ပြုံးပြီး သူ့ဗီရိုထဲမှာ သွားသိမ်းလိမ့်မယ် ။
ပြီးတော့မှ သူနဲ့အတူတူ အိပ်နေခဲ့တဲ့ အိပ်ယာပေါ်က သူအချစ်ဆုံးလူကို အနမ်းဖွဖွတွေနဲ့ နှိုးလိမ့်မယ် ။
မနက်ဖြန်က Jenoနဲ့ Jaeminရဲ့ ဆယ်နှစ်ပြည့် နှစ်ပတ်လည် ။
ညစာကို Jaeminကြိုက်တာတွေချည်း ချက်ကျွေးပြီး သူတို့နှစ်ယောက်အတူတူ ဝိုင်သောက်ကြဦးမှာ သေချာတယ် ။
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘယ်လောက်ချစ်တဲ့အကြောင်း မမောမပန်းနိုင်အောင် ဖော်ပြဖို့ကတော့ သူတို့က တစ်သက်လုံး တာ၀န်ယူသွားလိမ့်မယ် ။
သမီးလှလှလေးရယ် ၊ သိပ်ချစ်ကြတဲ့ အဖေနှစ်ယောက်ရယ် ပျော်ရွှင်စရာ အိမ်ကလေးက နောက်ထပ် နှစ်တွေအများကြီးအထိ သာသာယာယာနဲ့ ပြုံးရယ်သံလေးတွေ ပြည့်နှက်နေဦးမှာပါပဲ ။
// တစ်လောကလုံးမှာ ငါအချစ်ရဆုံး ဟန်နီရေ ..
ပျော်စရာ ငါတို့ရဲ့ ဆယ်နှစ်ပြည့် နှစ်ပတ်လည်ပါ ။
ငါ့အနားမှာ ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ရှိပြီး ပျော်ရွှင်နေပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ။
လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်က ဒီလိုနေ့မှာ ငါတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်အနား တစ်ယောက် တစ်သက်လုံးအတူရှိဖို့ကို ရွေးချယ်ခဲ့တယ် ။ ငါက မင်းကို ချစ်ခွင့်ပေးဖို့ပြောတာကို မင်းက လက်ခံခဲ့ပြီး ငါ့ရဲ့ လက်တွဲဖော် ဖြစ်လာခဲ့တယ် ။
ငါ့တစ်ဘ၀လုံး တွဲသွားရမယ့် လက်က ငါ့အတွက် အရေးအကြီးဆုံးလူ ဖြစ်နေလို့ တော်ပါသေးတယ် ။
ပြီးတော့ တစ်သက်လုံးလည်း မင်းက ငါ့အတွက် အရေးအကြီးဆုံးလူ ဖြစ်နေဦးမှာပဲ ။
ငါတို့ အသက်တွေ တကယ်ကြီးလာခဲ့ကြပြီ ။
အများကြီး ပိုပြီး လူကြီးဆန် ၊ ရင့်ကျက်ကြလောက်အောင်လည်း နှစ်တွေကြာခဲ့ပြီ ။
ဒါပေမယ့် နှစ်တွေဘယ်လောက်ပဲကြာကြာ မင်းက ငါ့အတွက်တော့ အရာအားလုံးထက် ပိုပြီးချစ်ရတဲ့သူ ဖြစ်နေတုန်းပဲ ။
လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်တုန်းက ပြောခဲ့သလို မင်းက ငါ့ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ အလုံခြုံဆုံး ဖြစ်စေရမယ်လို့ ငါကတိပေးပါတယ် ။
ပထမဆုံးအချစ်က တစ်ဖက်လူမသိလို့ ပင်ပန်းခဲ့တယ် ။
ဒုတိယမြောက်အချစ်က တစ်ဖက်လူလက်မခံလို့ ရူးနှမ်းသလို နာကျင်ခဲ့ရပြီး ..
တတိယမြောက်အချစ်ကတော့ ပြီးပြည့်စုံသွားခဲ့တယ် ။
အဲ့ဒီ အဆင့်သုံးခုလုံး မင်းဆီမှာပဲ ဖြစ်ခဲ့ရတာ ငါက တကယ် ကံအကောင်းဆုံးပဲ ။
မင်းက ငါဒီတစ်လောကလုံးမှာ အချစ်ရဆုံးလူပါ ။
ဒါကိုလည်း မင်းသိပါတယ် ။
ငါ့ဟန်နီက ငါ့ရဲ့ အချစ်ဦး ၊ ငါတစ်သက်လုံး နောက်ထပ်တစ်ခေါက် လွှတ်ချဖို့ မတွေးတော့ဘဲ တစ်သက်လုံး ဆွဲခေါ်သွားမယ့် လက်ကလေး ။
ငါ့ဘေးနားမှာ ငါ့ကို ချစ်ပြီး အတူတူရှိနေပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Jaem ..။
အတိတ်တွေကြောင့် လက်ရှိဖြစ်လာတာမို့ မေ့လို့ မရနိုင်ပေမယ့် နာကျင်ခဲ့ရသမျှ စမ်းသပ်မှုတွေကို ငါတို့အကောင်းဆုံး ကျော်ဖြတ်ခဲ့ကြတယ် ။
YeoReummieက ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အလှပဆုံး လက်ဆောင်လေးပဲ ဟုတ်တယ်မလား ။
ငါတို့သမီးလေးကို ငါတို့အတူတူ လှလှလေး ပျိုးထောင်သွားပေးကြမယ် ။
ငါနဲ့အတူတူ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ Na Jaemin ..
ငါ ရူးရူးနှမ်းနှမ်း ချစ်မြတ်နိုးခဲ့တဲ့ Na Jaemin ..
ငါတစ်သက်လုံး ချစ်မြတ်နိုးသွားမယ့် ငါ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော Na Jaemin ..
ပင်ပန်းခဲ့ကြတာတွေကို တစ်ခါ ပြန်တွေးမိတိုင်း ငါ့လက်ကို ပိုပြီး မြဲမြဲဆွဲထားပါ ။
မင်းနဲ့ ငါ့ရဲ့ သမီးလေးကို ငါက ပိုပြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပြန်ဖက်ထားပါ့မယ် ။
တစ်ယောက်တည်း မျိုသိပ်တတ်လွန်းတဲ့ မင်း ၊
နည်းနည်းလေးပဲ ဆိုရင်တောင် ကတောက်ကဆဖြစ်တိုင်း ငါ့ကို အရင်ဆုံး အလျှော့ပေးဖို့ ကြိုးစားခဲ့တဲ့ မင်း ၊
အများကြီး ပင်ပန်းခဲ့ရတဲ့ မင်းက အများကြီး ပျော်ရွှင်နေမှ ဖြစ်မှာ သိတယ်မလား ။
ငါ့ရဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်း အရင်းအမြစ်ကလေးက မင်းမို့လို့ ..
ပျော်ရွှင်နေတဲ့ မင်းကို ကြည့်ပြီး ငါက ရှင်သန်သွားမယ် ။
ငါရှင်သန်နေဖို့ အကြောင်းပြချက်က မင်းငါနဲ့အတူတူရှိနေဖို့ လိုပါတယ် ။
မင်းကို ငါက ပျော်ရွှင်နေအောင် ထားမယ် ၊
အမြဲတမ်း မပင်ပန်းရအောင် ထားပါ့မယ် ။
ငါ့အသက်က မင်းပေးတဲ့ တစ်၀က်ဖြစ်တာမို့ ငါ့ကို မင်းက ပိုင်တယ် ။
ငါတို့ဆံပင်တွေ ဖြူသွားတဲ့အထိ ငါက မင်းကို တစ်သက်လုံး ချစ်မြတ်နိုးသွားပါ့မယ် ။
ဟန်နီလို့ ငါက ခေါ်တဲ့ ငါ့ရဲ့ Na Jaemin ..
Lee Jaemin ..
ငါက မင်းကို အများကြီး ကျေးဇူးတင်ပြီး ပြောမပြတတ်အောင် ချစ်တယ် ။
/ ဘ၀ရဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်အထိ မင်းလက်ကို မလွှတ်ဘဲ မင်းကို ချစ်သွားမယ့် မင်းရဲ့ Husband Lee Jeno !
( စာကြွင်း - သစ်ပင်အောက်က သေတ္တာကို မင်းမရှိတဲ့ ခဏမှာ ပြန်ဖွင့်ထားတာမို့ ဒီစာတွေကို မင်းက ရင်းနှီးနေမှာ ။
အကုန်ထည့်သိမ်းထားတဲ့ အဲ့ဒီသေတ္တာကို မင်းကိုကျ မဖွင့်ခိုင်းဘဲ ငါက ဖွင့်လို့ဆိုပြီးတော့ စိတ်ဆိုးလို့ရပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် မနက်ဖြန်မှစိတ်ဆိုး .. ဒီနေ့ ပျော်ပျော်နေကြမယ် ။
ဆယ်နှစ်နေရင် ပြန်ဖတ်မယ်ဆိုတဲ့စာကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မဖတ်တော့ဘဲ ဒီစာကိုတော့ အမြဲတမ်း အပြုံးလှလှလေးနဲ့ ပြုံးရယ်ပြီး ဖတ်လို့ရတယ် ။
ပျော်ရွှင်စရာ ဆယ်နှစ်ပြည့်ပါ ငါချစ်တဲ့ ငါ့ရဲ့ ဟန်နီ ❤️ ) //
...............
ချစ်ခြင်းမေတ္တာက မင်းပါလို့ ပြောတဲ့အခါ
အလှဆုံး ပြုံးရယ်မယ့် မင်းကိုကြည့်ပြီး
သဘောတကျ ရှင်သန်သွားပါ့မယ် ။
လမင်းကြီးကို ချစ်တာထက်
မင်းကို အဆတစ်ရာ ပိုချစ်တယ် ။
ထာ၀ရထက် ရှည်ကြာသွားရင်တောင်
သံသရာအဆက်ဆက်လည်း မင်းကိုပဲ ချစ်ပါ့မယ် ။