Unicode :
ချာတိတ်ငယ်၏ပုံရိပ်လေးအား တံခါးအကွယ်နောက်မှချောင်းကြည့်ခဲ့ပြီး သူ၏အပြန်လမ်းတွင်စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ကပ်မနေခဲ့။ ကားကိုတောင် ကားပါကင်မှပြန်ယူဖို့သတိရမနေခဲ့ပဲ ဆေးရုံအနားကကားမှတ်တိုင်အထိခြေလျင်လျှောက်လာခဲ့ရင်း ခုံလေးတွင်ဝင်ထိုင်နေမိသည်။ တစ်ရက်အတွင်း ဒီလောက်တောင်အားနည်းသွားရတဲ့ကောင်လေးရဲ့ပုံရိပ်လေးအား ပြန်မြင်ယောင်လိုက်တိုင်းသူ့ရင်ထဲတဆစ်ဆစ်နဲ့။ အကျိုးသက်ရောက်မှုတွေရှိနေတယ်တဲ့လား။ ဘာလို့လဲ ဘာအမှားတွေလုပ်ခဲ့မိလို့ ကောင်လေးကိုကံဆိုးစေတဲ့လူက သူဖြစ်နေရတာလဲ။
" တစ်သက်လုံး သူဒီလိုဖြစ်ရတာကိုယ့်ကြောင့်ဆိုတဲ့ အပြစ်စိတ်ကြီးနဲ့လေ နေသွားချင်တာလား "
တော်ပါတော့ တော်ပါတော့။ နားထဲအဲ့စကားကြီးကိုပြန်လည်းမကြားချင်တော့လို့ပါ တော်လိုက်ပါတော့။
ကားမှတ်တိုင်မှာစောင့်နေကြတဲ့လူတွေကလည်း မျက်နှာပွတ်လိုက် ဆံပင်တွေဖွပစ်လိုက်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေသောဂျွန့်အား ထူးဆန်းသလိုကြည့်နေကြသည်။ ဂျွန့်အနေနဲ့တော့ အဲ့ဒါတွေကိုလည်းအာရုံမစိုက်အား။ သူ့အပူနဲ့သူလောင်ကျွမ်းနေရတာ ပြာကျမတတ်။ တကယ်ပဲ သူကိုယ်တိုင်က အပြစ်တဲ့လေ။
" လူကြီး....."
ဂျွန် ခေါင်းငိုက်စိုက်ထိုင်နေရင်းကနေ အသံသေးသေးလေးအားကြားလိုက်ရသည်မို့ ချက်ချင်းပဲမော့ကြည့်လိုက်လေတော့ ထိခိုက်ထားသူလေးဟာမျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့ငုံ့ကြည့်နေလေရဲ့။ ကြယ်လေးတွေအများကြီးတည်ရှိနေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေကိုမြင်ကာမှ သူဟာထိန်းချုပ်ထားသမျှအားလွှတ်ပေးလိုက်ချင်မိသလို။ ဒီထက်ပိုပြီးလည်း ထိန်းချုပ်လို့လည်းမရနိုင်တော့တာကိုသူသိသည်။ ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ဆိုပြီးပဲ ချာတိတ်ငယ်၏ရင်ခွင်ငယ်လေးထဲသို့ တိုးဝင်လိုက်မိတော့သည်။
" လူ....လူကြီး "
" ခဏလေး ဒီအတိုင်းလေးပဲ ခဏလေး...."
ထိန်းချုပ်ထားသမျှပွင့်ထွက်လာသည်မို့ ကောင်လေး၏ဆေးရုံဝတ်စုံအပါးလေးသည် သူ့ဆီကမျက်ရည်တွေနဲ့စွတ်စိုလာရသည်။ ချာတိတ်သည်လည်းလန့်သွားသည်ထင်။ ဘာမှမတုံ့ပြန်သေးပဲ ကျောက်ရုပ်လိုရပ်နေသေးသည်။
" တောင်း တောင်းပန်ပါတယ် မင်ငယ်ရယ်...."
တုန်ရီစွာဆိုမိလေတော့ ချာတိတ်ငယ်သည်သူ့ကျောပြင်အားလက်သေးသေးလေးနှင့်ပွတ်သပ်ပေးရှာသည်။ နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့လည်း သူ့ခေါင်းလေးအားအသာကိုင်ထားပေးရင်း အဆင်ပြေပါတယ်လို့သာ တဖွဖွရေရွတ်ပေးရှာသည်။ ဒီလူကြီးမှာလည်း ကြီးကောင်ကြီးမားနဲ့ ကလေးငယ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ငိုမိလေခြင်း။ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကိုလည်းဂရုစိုက်မနေတော့ပဲ နှစ်ယောက်တစ်ကမ္ဘာထဲတွင်သာ ခံစားချက်အစုံရောနှောနေတော့သည်။
" ဘာလို့ထွက်လာရတာလဲ "
" မှိန်းနေရင်း မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့ လူကြီးပြေးထွက်သွားတာမြင်လိုက်လို့လေ "
မှတ်တိုင်၌ ဒရမ်မာတစ်ကားအပြီးရိုက်ပြီးသည့်နောက် အားနည်းနေသောချာတိတ်ငယ်အား သူပွေ့ချီလာရင်းဆေးရုံထဲသို့ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ချာတိတ်သည်ခုချိန်ထိသူ့အား မေးခွန်းတစ်ခွန်းတစ်လေတောင်မေးမလာသေး။ ငိုနေရင်း မင်ငယ်ဟု ခေါ်လိုက်မိတာကိုကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတိထားလိုက်မိပေမယ့်လည်း သတိရသည့်ချိန်တွင်ပြန်ပြင်လို့မရနိုင်တော့။ ကောင်လေးကလည်းအထူးအဆန်းလုပ်၍မေးမနေတော့တာမို့ သူတိတ်တိတ်လေးသာဆက်နေလိုက်တော့သည်။ ကောင်လေးရဲ့အခန်းထဲရောက်မှ ကုတင်ပေါ်အသာချပေးလိုက်တော့ ကောင်လေးသည်စောင်ထူထဲတိုးဝင်သွားရင်း မျက်လုံးလှလှလေးတွေနဲ့ သူ့ကိုငေးကြည့်နေသေးပြန်သည်။
" သတင်းလာမေးတာကို အထဲထိဝင်မလာပဲ ဘာလို့ထွက်ပြေးသွားတာလဲဟင်။ မှတ်တိုင်မှာရော ဘာလို့ "
ဂျွန် ခေါင်းအသာခါပြရင်းသာပြံးနေလိုက်သည်။ ချာတိတ်ငယ်ကလည်း နားလည်စွာနဲ့ဆက်မမေးတော့ပဲငြိမ်နေသည်။ သူသည်လည်းချာတိတ်၏ဆံနွယ်နုနုလေးတွေအား တစ်ချက်နှစ်ချက်ပွတ်သပ်ပေးပြီးနောက် အခန်းထဲမှထွက်ဖို့ရန် ခြေလှမ်းပြင်မိသည်။
" မင်ငယ်က ....."
ချာတိတ်ငယ်၏စကားကြောင့် သူ၏ခြေလှမ်းတွေသည်ချက်ချင်းရပ်တန့်သွားရသည်။ ချာတိတ်ငယ်ဘက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်မိသေး။ မေးလာခဲ့ရင် ယုတ္တိရှိရှိဖြေနိုင်ဖို့အဖြေစဉ်းစားထားရဦးမည်။
" ဟို "
" မင်း နားကြားမှားသွားတာ...."
" အော် အင်း အင်း "
စကားဖြတ်ဖြေပြီး အခန်းထဲကနေသာခပ်မြန်မြန်ထွက်လာခဲ့မိတော့သည်။ ဒီထက်ပိုပြီးနီးနေလို့မဖြစ်တော့။ အရင်လိုမျိုး တင်းမာရတော့မည်။ ပြန်ပြီး တင်းမာရတော့မည်။
" ငါသေချာကြားလိုက်တာကို ကြားလည်းကြားဖူးနေသလို.....မင်ငယ် "
ပဟေဠိအချို့နှင့်သာ မင်ငယ်လေးကျန်ရစ်နေခဲ့ရတော့သည်။
________
" စစ်သူကြီးဂျွန်....အဆောင်လေးထည့်ပေးချင်လို့ပါ "
မထွက်ခင် အမ္မယာကအနားသို့တိုးလာရင်း လက်သန်းအရွယ်အိတ်ပိစိလေးကိုမှကြိုးနဲ့ဆွဲထားသောအဆောင်လေးအားလက်ထဲထည့်ပေးလာသည်။ အဆောင်တွေ ယတြာတွေအပေါ်အယုံအကြည်မရှိသူသည် မျက်နှာတော့တစ်ချက်မှောင်ကျသွားသည်။
" ကိုယ့်အတွက်ဒါတွေမလိုဘူး အမ္မယာ "
လက်ထဲပြန်ထည့်ပေးဖို့လုပ်တော့အမ္မယာကချက်ချင်းပဲ လည်တိုင်မှာကောက်ဆွဲပေးပြီးပြုံးနေသည်။ စစ်သူကြီးဂျွန်ဘာမှဆက်ပြောမနေတော့။ ဟိုးအရင်ကတည်းက သူကောင်းဖို့ပဲလုပ်ခဲ့တဲ့အမ္မယာအား သူအကြွင်းမဲ့ယုံကြည်ပါသည်။ အမ္မယာကတော့ သူဒုက္ခရောက်မယ့်ကိစ္စမျိုးဘယ်သောအခါမှလုပ်မည်မဟုတ် သူယုံသည်။ ယုံတယ်ဆိုတာထက်ကို ပိုပြီးယုံမိပါသည်။
" ဂရုစိုက်ပါ "
" ကောင်းပါပြီ "
အမ္မယာသည် ချက်ချင်းပဲပြေးထွက်သွားသည်မို့ ဂျွန်ဘာမှမပြောပဲကျန်ခဲ့ရတော့သည်။ လည်တိုင်က အဆောင်ဆွဲကြိုးလေးကိုမြင်ရင် မင်ငယ်စပ်စုလေဦးမလားလို့တောင်ထင်မိလို့ သံချပ်ကာထဲထည့်ဆွဲထားပြီးမှ မင်ငယ့်အလာအားမျှော်နေမိသည်။ ခဏနေရင် တပ်ထွက်ရတော့မည်ကို မင်ငယ်ဘာလို့မလာသေးလဲ သူလည်းမသိ။
" စစ်သူကြီးဂျွန် ထွက်ခွာရပါတော့မယ် "
စစ်သည်တစ်ယောက်က လာသတိပေးတာတောင် ဂျွန့်မှာ မျှော်နေမြဲမျှော်ဆဲ။ အရင်ကဆို ဒီကောင်လေးက အစောဆုံးလာပြီးနှုတ်ဆက်တတ်တာ။ ခုဘာလို့များ စာမလာသတင်းမကြားသလိုပျောက်ခြင်းမလှပျောက်နေရသလဲ။ စိတ်လည်းပူမိသလို သူ့မျက်နှာလေးမှမမြင်ရပဲစစ်တိုက်ရမယ်ဆို နောက်ဆံလည်းတင်းပြီးအာရုံစိုက်နိုင်မည်မဟုတ်။
" စစ်သူကြီးဂျွန် ! "
ဂျွန်တစ်ယောက်ချွေးစေးပြန်နေတုန်းမှာပဲ ပတ်အိမ်တော်မှအစေခံလေးတစ်ယောက်ဟာ အမောတကောပြေးလာသည်မို့ ဂျွန်ခေါင်းပြန်ထောင်သွားရသည်။ မိမိအနားရောက်တော့ ဦးညွှတ်ရင်း စာလေးတစ်ခေါက်အား လက်ထဲထည့်ပေးသည်မို့ အချိန်အနည်းငယ်တောင်ဆွဲမနေတော့ပဲ စာရွက်ခေါက်အားဖတ်လိုက်ရသည်။
" နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ အဖေတို့ကထွက်ခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး လူကြီးဂျွန်။ ဂရုစိုက်ပါနော် ဒုဓလီတွေနဲ့ နေ့တိုင်းဆုတောင်းနေပါ့မယ် ။
ချစ်တဲ့ မင်ငယ်..... "
ဂျွန် ခေါင်းညှိတ်လိုက်ရင်းပဲ မင်ငယ့်ကိုသေချာစောင့်ရှောက်ပေးဖို့ အစေခံလေးအားအမှာပါးလိုက်ပြီးမှ ထွက်ခွာသွားလေသည်။
_____
" သားရယ် နေလည်းမကောင်းပါပဲနဲ့ "
ခုဆို စစ်သွားတိုက်နေသူဆီမှ စာမလာသတင်းမကြားတာ သီတင်းပတ်ပေါင်းတော်တော်ကြာပြီ။ သူထွက်သွားခါမှပဲ နေကောင်းလိုက် မကောင်းလိုက်နဲ့ သံသရာလည်နေသောကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းအားလုံးဝမရ။ အရင်ကဆို ဒုဓလီခင်းထဲမှာ ဆုတောင်းလိုက်ရင် မကြာခင်အချိန်အတွင်းသူပြန်လာရတတ်သည်။ ခုလည်း စိတ်ကူးလေးနဲ့လေးပင်နေသောခြေလှမ်းများကိုသာ ကြိုးစားလှမ်းရင်း အိမ်ကနေထွက်ဖို့ တာဆူနေမိသည်။
"အမေမသိပါဘူး ဒုဓလီတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ကြားက ဆက်နွယ်မှုတွေကို။ ဖယ်ပါ ကျွန်တော်သွားမှ သူဘေးကင်းမှာ "
အဖေ့ဆီကကြားထားတဲ့အရဆို ဒီတစ်ခါစစ်ပွဲသည် မလွယ်နိုင်။ အင်အားအသင့်အတင့်ရှိသည့်နိုင်ငံပါပါသည်မို့ သူသေကိုယ်သေကိုယှဉ်ရမယ့်ပွဲတဲ့။ လူကြီးဂျွန်နိုင်မယ်ဆိုတာကို အကြွင်းမဲ့ယုံချင်ပေမယ့် ကံကြမ္မာကြောင့်ရော လေးပင်နေသောသူ့စိတ်ကြီးကြောင့်ရော နေရခက်လှသည်။ ဘယ်လိုမှလည်းစိတ်ချထား၍မဖြစ်တာမို့ အဖေလစ်တုန်း အမေ့ကိုမရမကထိုးစစ်ဆင်ရင်း ထွက်ဖို့လုပ်နေရသည်။
" နေကောင်းပျောက်မှသွားပါလား သားရယ်။ ဒီမအေကို မသနားတော့ဘူးလား "
" ကျွန်တော်စိတ်မသာမယာဖြစ်နေတာရော အမေမသနားတော့ဘူးလား "
တစ်ခွန်းသာပြန်မေးလိုက်ရင်း အိမ်တော်အတွင်းမှအတင်းရုန်းထွက်ခဲ့သည်။ စီးတော်မြင်းကိုနှင်ရင်းနဲ့ပဲ ဒုဓလီခင်းကြီးဆီသို့ဦးတည်လာခဲ့သည်။
" ဒုဓလီတို့ရေ....ဒီတစ်ခါလည်းငါဘယ်လောက်ထိစိတ်ပူပြီး လွမ်းနေရလဲဆိုတာကိုပြောပေးပါဦးကွယ် အဟွတ် ! "
ရေရွတ်နေရင်းနဲ့ပဲမခံမရပ်နိုင်အောင်ဆိုးလာသောချောင်းကြောင့် မင်ငယ်စုတ်တစ်ချက်သပ်မိသည်။ ပါးစပ်အား လက်နှင့်အုပ်ကွယ်ဆိုးနေရင်းကနေနောက်ဆက်တွဲကတော့ သွေးများစွာလက်ဖဝါးနုနုထက်တွင်ပေကျံလာရခြင်း။
မင်ငယ်သည် ကျန်းမာရေးနဲ့ပတ်သတ်ရင်သိပ်ကိုဒေါင်ဒေါင်မြည်သောကောင်လေးတစ်ယောက်။အဖျားလည်းမလွယ်တာမို့ သူ့ကိုသူလူစွမ်းကောင်းလေးလို့တောင်တင်စားတတ်တဲ့လူနောက်လေးဖြစ်ခဲ့တာ။ အခုတော့မခံမရပ်နိုင်အောင်နေမကောင်းဖြစ်ရင်း ချောင်းဆိုးရင်းသွေးတွေပါ ပါတတ်လာသည်။ သမားတော်တို့နဲ့ပြကြည့်တော့လည်း ရောဂါနာမည်အတိအကျမသိရ။ ပေးသမျှဆေးသောက်နဲ့နေလာရင်းဆေးအပြင်းတွေကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးနုန်းချိနေသည်အထိ။ မင်ငယ်ကြောက်မိပါသည်။ ချစ်ရသူအောင်နိုင်စွာပြန်မလာသေးသ၍ သေးသေးလေးတောင်မှားယွင်းသွားလို့မဖြစ်နိုင်ပါ။ မဖြစ်ပေ မဖြစ်ပေ။ ဂျွန်စိတ်ချမ်းသာဖို့သာရှေးရှုသူမို့ ကြောက်မိခြင်းသာ။
" ငါသာတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် သူအဆင်ပြေမှာမဟုတ်ဘူး။ သူက ငါမရှိလို့မဖြစ်ဘူးသိရဲ့လား။ စစ်သူကြီးကလေ ငါမရှိလို့မဖြစ်ဘူး။ ငါမရှိရင် ငါမရှိရင် သူ သေသွားလိမ့်မယ်......."
အကယ်၍ သေဆုံးခဲ့ရသည်ရှိသော်
ချစ်ရသူအားစိတ်ချသွားရပြီးမှ သေဆုံးရပါစေသား ကိုးကွယ်ရာရယ်။
" ဂျွန်....."
အမ္မယာသည် ရှေ့ဆုံးကနေ ပန်းကုံးအချို့နှင့်စီးကြိုနေသည်။ တအားခက်ခဲကြမ်းတမ်းတဲ့စစ်ပွဲဖြစ်ခဲ့သော်ငြားလည်း နေမကောင်းနေတဲ့ကောင်ငယ်လေးအားပြုစုပေးရဦးမည်ဟူသောစိတ်လေးနဲ့တောင့်ခံလာခဲ့တာ။ အောင်မြင်မှုနဲ့အတူပြန်လာတော့လည်း ကောင်လေးကစီးကြိုမနေ။ ခုထိပဲ နေမကောင်းသေးသလား။ ကြာလှပြီလေ ကြာလှပြီ။ လပေါင်းများစွာကြာနေပြီလေကွယ်။
" ကျေးဇူး အမ္မယာ "
စစ်သူကြီးသည် အိမ်သို့တောင်မပြန်သေးပဲ ပတ်အိမ်တော်သို့အရင်ရောက်အောင်ဝင်ခဲ့သည်။ အရင်ကထက်တိတ်ဆိတ်နေသောအိမ်တော်ကြီးသည် တကယ့်ကိုအထူးအဆန်း။ သူလာတိုင်း မင်ငယ့်ထံသတင်းပါးပေးတတ်သော အစေခံတို့ကလည်း ညှိုးငယ်စွာနဲ့ပဲသူ့အားကြည့်နေသည်။ သနားနေတဲ့အကြည့်တွေပဲ မကြိုက်လိုက်တာ....
" စစ်သူကြီးဂျွန်တောင်ပြန်လာပြီပဲ...."
" ဟုတ်တယ် မင်ငယ့်ကိုလွမ်းလွန်းလို့တန်းလာခဲ့တာ မင်ငယ့်ကိုခေါ်ပေးပါဦး "
မင်ငယ်၏မိခင်သည် သူ့စကားဆုံးသည်နှင့်ဒူးထောက်ကျသွားပြီး ရှိုက်ကြီးတငင်အော်ဟစ်ငိုကြွေးသည်။ အစေခံအချို့ရောက်လာရင်းဝိုင်းနှစ်သိမ့်ပေးကြရင်းနဲ့မှ သူ့ကိုလည်းသနားသလိုမျက်လုံးတွေနဲ့ထပ်၍ကြည့်နေကြပြန်သည်။ သူမရရအောင်အကြည့်လွှဲလိုက်သော် အကြည့်ရောက်သွားသည်ကအခန်းထောင့်နေရာကစားပွဲလေး။ စားပွဲလေးပေါ်တွင် မင်ငယ့်ပုံလေးအားဘောင်လေးနဲ့တင်ထားပြီး အမွှေးတိုင်တွေလည်းထွန်းထားသေးသည်။ မင်ငယ်ကြိုက်တတ်တဲ့မုန့်ပဲသရေစာလေးတွေကလည်း သူ့အားလှောင်ပြောင်နေသယောင်။ လှပစွာပြုံးပြနေသောမင်ငယ်သည် ဒီတစ်ခါတော့သူ့အားရင်မခုန်စေ။ ပါးပြင်ပေါ်မျက်ရည်များအလုံးအရင်းကျဆင်းသွားပြီးသည့်နောက် သူသည်လည်းအမှောင်ကမ္ဘာထဲသို့ ဦးတည်ဝင်ရောက်သွားရသည်။
သေချာသည်က မင်ငယ်ဆုတောင်းမပြည်ခဲ့ပါ။
ဂျွန်ကတော့ သူအချိန်မီပြန်မလာနိုင်လို့ဟုပဲ သတိရလာတော့ ရှိုက်ကြီးတငင်အော်ဟစ်ငိုရင်းအပြစ်တင်သည်။ စစ်ပွဲသည်ထင်ထားတာထက်အများကြီးပိုကြာသွားတာ တကယ်ကိုအထူးအဆန်း။
" တောင်းပန်ပါတယ် ...."
အိပ်ခန်းထဲတွင်တစ်ယောက်တည်းစကားတွေပြောနေသော စစ်သူကြီးဂျွန်၏ကျောပြင်အားကြည့်ရင်း အမ္မယာရေရွတ်လိုက်သည်။ ဂျွန်သည် နေ့နေ့ညညအသည်းကွဲပြီး ငိုကြွေးအပြီးမှာစိတ်လွတ်သွားခဲ့ပြီ။ သူမမှားခဲ့ပါ အဆုံးသတ်ထိ သူမမှားပါ။ အချစ်အတွက်နဲ့ရှင်းသင့်တာကိုရှင်းပစ်ခြင်း။ သူရဲကောင်းဆန်ခြင်းသာ သူမမှားခဲ့ပါ။
" ဂျွန် ထမင်းစားမယ် .....အမလေး !! "
တစ်ခုသောမနက်ခင်းလေးတွင် အမ္မယာသွေးပျက်သွားရသည်။ လက်ကောက်ဝတ်မှသွေးများသည် အခန်းတောင်ပြည့်သွားတော့မယောင်။ ဂျွန့်လက်စွဲတော်ဓားပေါ်ကသွေးနီနီတွေသည် အမ္မယာလိုချင်ခဲ့သောအဆုံးသတ်ပင်မဟုတ်။
စစ်သူကြီးသည်လည်း ဤကဲ့သို့ပင်အချစ်တိုက်ပွဲတွင်တော့ ကျရှုံးသွားလေတော့သည်။
စစ်သူကြီး၏နောက်ဆုံးသော ဆုတောင်းသည် ပြောပြနေစရာတောင်မလိုတော့ပေ။ မင်ငယ့်အားမှတ်မိနေချင်တဲ့ နောင်ဘဝတဲ့လေ နောင်ဘဝ။
" မင်ငယ်...."
လေနှင်ရာလွင့်မျောရမည့် အရာတစ်ခုအနေနဲ့ သူမင်ငယ့်အားလိုက်ရှာနေမိသည်။ မင်ငယ်သည် ကောင်းတဲ့ဘဝကိုပဲရောက်သွားလေပြီလား။
" မင်ငယ် !! "
ဒုဓလီခင်းကြီးအလယ်မှ ပုံရိပ်ငယ်လေးအား စစ်သူကြီးလှမ်း၍မြင်လိုက်သည်။ များမကြာမီအတွင်း နီးမလိုလိုနဲ့ဝေးသွားရသော ပုံရိပ်ငယ်နှစ်ခုသည်ဆန်ကျင့်ဘက်အရပ်တွေဆီသို့ လေနှင်ရာလွင့်ပျယ်သွားရသည်အား သင်မြင်လိုက်ရမည်မဟုတ်။
ဤကား စစ်သူကြီးဂျွန်နှင့် မင်ငယ်တို့ဇာတ်လမ်း၏ အဆုံးအသတ်တည်း။
@Ivy_Yeon
Zawgyi:
ခ်ာတိတ္ငယ္၏ပုံရိပ္ေလးအား တံခါးအကြယ္ေနာက္မွေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ၿပီး သူ၏အျပန္လမ္းတြင္စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕ကပ္မေနခဲ့။ ကားကိုေတာင္ ကားပါကင္မွျပန္ယူဖို႔သတိရမေနခဲ့ပဲ ေဆး႐ုံအနားကကားမွတ္တိုင္အထိေျခလ်င္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရင္း ခုံေလးတြင္ဝင္ထိုင္ေနမိသည္။ တစ္ရက္အတြင္း ဒီေလာက္ေတာင္အားနည္းသြားရတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ပုံရိပ္ေလးအား ျပန္ျမင္ေယာင္လိုက္တိုင္းသူ႕ရင္ထဲတဆစ္ဆစ္နဲ႕။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြရွိေနတယ္တဲ့လား။ ဘာလို႔လဲ ဘာအမွားေတြလုပ္ခဲ့မိလို႔ ေကာင္ေလးကိုကံဆိုးေစတဲ့လူက သူျဖစ္ေနရတာလဲ။
" တစ္သက္လုံး သူဒီလိုျဖစ္ရတာကိုယ့္ေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အျပစ္စိတ္ႀကီးနဲ႕ေလ ေနသြားခ်င္တာလား "
ေတာ္ပါေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့။ နားထဲအဲ့စကားႀကီးကိုျပန္လည္းမၾကားခ်င္ေတာ့လို႔ပါ ေတာ္လိုက္ပါေတာ့။
ကားမွတ္တိုင္မွာေစာင့္ေနၾကတဲ့လူေတြကလည္း မ်က္ႏွာပြတ္လိုက္ ဆံပင္ေတြဖြပစ္လိုက္နဲ႕အလုပ္ရႈပ္ေနေသာဂြၽန႔္အား ထူးဆန္းသလိုၾကည့္ေနၾကသည္။ ဂြၽန႔္အေနနဲ႕ေတာ့ အဲ့ဒါေတြကိုလည္းအာ႐ုံမစိုက္အား။ သူ႕အပူနဲ႕သူေလာင္ကြၽမ္းေနရတာ ျပာက်မတတ္။ တကယ္ပဲ သူကိုယ္တိုင္က အျပစ္တဲ့ေလ။
" လူႀကီး....."
ဂြၽန္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ထိုင္ေနရင္းကေန အသံေသးေသးေလးအားၾကားလိုက္ရသည္မို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲေမာ့ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့ ထိခိုက္ထားသူေလးဟာမ်က္လုံးအဝိုင္းသားေလးနဲ႕ငုံ႕ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ၾကယ္ေလးေတြအမ်ားႀကီးတည္ရွိေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြကိုျမင္ကာမွ သူဟာထိန္းခ်ဳပ္ထားသမွ်အားလႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္မိသလို။ ဒီထက္ပိုၿပီးလည္း ထိန္းခ်ဳပ္လို႔လည္းမရနိုင္ေတာ့တာကိုသူသိသည္။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုၿပီးပဲ ခ်ာတိတ္ငယ္၏ရင္ခြင္ငယ္ေလးထဲသို႔ တိုးဝင္လိုက္မိေတာ့သည္။
" လူ....လူႀကီး "
" ခဏေလး ဒီအတိုင္းေလးပဲ ခဏေလး...."
ထိန္းခ်ဳပ္ထားသမွ်ပြင့္ထြက္လာသည္မို႔ ေကာင္ေလး၏ေဆး႐ုံဝတ္စုံအပါးေလးသည္ သူ႕ဆီကမ်က္ရည္ေတြနဲ႕စြတ္စိုလာရသည္။ ခ်ာတိတ္သည္လည္းလန႔္သြားသည္ထင္။ ဘာမွမတုံ႕ျပန္ေသးပဲ ေက်ာက္႐ုပ္လိုရပ္ေနေသးသည္။
" ေတာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္ငယ္ရယ္...."
တုန္ရီစြာဆိုမိေလေတာ့ ခ်ာတိတ္ငယ္သည္သူ႕ေက်ာျပင္အားလက္ေသးေသးေလးႏွင့္ပြတ္သပ္ေပးရွာသည္။ ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႕လည္း သူ႕ေခါင္းေလးအားအသာကိုင္ထားေပးရင္း အဆင္ေျပပါတယ္လို႔သာ တဖြဖြေရ႐ြတ္ေပးရွာသည္။ ဒီလူႀကီးမွာလည္း ႀကီးေကာင္ႀကီးမားနဲ႕ ကေလးငယ္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ငိုမိေလျခင္း။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကိုလည္းဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမာၻထဲတြင္သာ ခံစားခ်က္အစုံေရာေႏွာေနေတာ့သည္။
" ဘာလို႔ထြက္လာရတာလဲ "
" မွိန္းေနရင္း မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးေျပးထြက္သြားတာျမင္လိုက္လို႔ေလ "
မွတ္တိုင္၌ ဒရမ္မာတစ္ကားအၿပီးရိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ အားနည္းေနေသာခ်ာတိတ္ငယ္အား သူေပြ႕ခ်ီလာရင္းေဆး႐ုံထဲသို႔ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ခ်ာတိတ္သည္ခုခ်ိန္ထိသူ႕အား ေမးခြန္းတစ္ခြန္းတစ္ေလေတာင္ေမးမလာေသး။ ငိုေနရင္း မင္ငယ္ဟု ေခၚလိုက္မိတာကိုကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိထားလိုက္မိေပမယ့္လည္း သတိရသည့္ခ်ိန္တြင္ျပန္ျပင္လို႔မရနိုင္ေတာ့။ ေကာင္ေလးကလည္းအထူးအဆန္းလုပ္၍ေမးမေနေတာ့တာမို႔ သူတိတ္တိတ္ေလးသာဆက္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ေကာင္ေလးရဲ႕အခန္းထဲေရာက္မွ ကုတင္ေပၚအသာခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးသည္ေစာင္ထူထဲတိုးဝင္သြားရင္း မ်က္လုံးလွလွေလးေတြနဲ႕ သူ႕ကိုေငးၾကည့္ေနေသးျပန္သည္။
" သတင္းလာေမးတာကို အထဲထိဝင္မလာပဲ ဘာလို႔ထြက္ေျပးသြားတာလဲဟင္။ မွတ္တိုင္မွာေရာ ဘာလို႔ "
ဂြၽန္ ေခါင္းအသာခါျပရင္းသာၿပံးေနလိုက္သည္။ ခ်ာတိတ္ငယ္ကလည္း နားလည္စြာနဲ႕ဆက္မေမးေတာ့ပဲၿငိမ္ေနသည္။ သူသည္လည္းခ်ာတိတ္၏ဆံႏြယ္ႏုႏုေလးေတြအား တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပြတ္သပ္ေပးၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွထြက္ဖို႔ရန္ ေျခလွမ္းျပင္မိသည္။
" မင္ငယ္က ....."
ခ်ာတိတ္ငယ္၏စကားေၾကာင့္ သူ၏ေျခလွမ္းေတြသည္ခ်က္ခ်င္းရပ္တန႔္သြားရသည္။ ခ်ာတိတ္ငယ္ဘက္ကိုေတာ့ လွည့္မၾကည့္မိေသး။ ေမးလာခဲ့ရင္ ယုတၱိရွိရွိေျဖနိုင္ဖို႔အေျဖစဥ္းစားထားရဦးမည္။
" ဟို "
" မင္း နားၾကားမွားသြားတာ...."
" ေအာ္ အင္း အင္း "
စကားျဖတ္ေျဖၿပီး အခန္းထဲကေနသာခပ္ျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့မိေတာ့သည္။ ဒီထက္ပိုၿပီးနီးေနလို႔မျဖစ္ေတာ့။ အရင္လိုမ်ိဳး တင္းမာရေတာ့မည္။ ျပန္ၿပီး တင္းမာရေတာ့မည္။
" ငါေသခ်ာၾကားလိုက္တာကို ၾကားလည္းၾကားဖူးေနသလို.....မင္ငယ္ "
ပေဟဠိအခ်ိဳ႕ႏွင့္သာ မင္ငယ္ေလးက်န္ရစ္ေနခဲ့ရေတာ့သည္။
________
" စစ္သူႀကီးဂြၽန္....အေဆာင္ေလးထည့္ေပးခ်င္လို႔ပါ "
မထြက္ခင္ အမၼယာကအနားသို႔တိုးလာရင္း လက္သန္းအ႐ြယ္အိတ္ပိစိေလးကိုမွႀကိဳးနဲ႕ဆြဲထားေသာအေဆာင္ေလးအားလက္ထဲထည့္ေပးလာသည္။ အေဆာင္ေတြ ယၾတာေတြအေပၚအယုံအၾကည္မရွိသူသည္ မ်က္ႏွာေတာ့တစ္ခ်က္ေမွာင္က်သြားသည္။
" ကိုယ့္အတြက္ဒါေတြမလိုဘူး အမၼယာ "
လက္ထဲျပန္ထည့္ေပးဖို႔လုပ္ေတာ့အမၼယာကခ်က္ခ်င္းပဲ လည္တိုင္မွာေကာက္ဆြဲေပးၿပီးၿပဳံးေနသည္။ စစ္သူႀကီးဂြၽန္ဘာမွဆက္ေျပာမေနေတာ့။ ဟိုးအရင္ကတည္းက သူေကာင္းဖို႔ပဲလုပ္ခဲ့တဲ့အမၼယာအား သူအႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ပါသည္။ အမၼယာကေတာ့ သူဒုကၡေရာက္မယ့္ကိစၥမ်ိဳးဘယ္ေသာအခါမွလုပ္မည္မဟုတ္ သူယုံသည္။ ယုံတယ္ဆိုတာထက္ကို ပိုၿပီးယုံမိပါသည္။
" ဂ႐ုစိုက္ပါ "
" ေကာင္းပါၿပီ "
အမၼယာသည္ ခ်က္ခ်င္းပဲေျပးထြက္သြားသည္မို႔ ဂြၽန္ဘာမွမေျပာပဲက်န္ခဲ့ရေတာ့သည္။ လည္တိုင္က အေဆာင္ဆြဲႀကိဳးေလးကိုျမင္ရင္ မင္ငယ္စပ္စုေလဦးမလားလို႔ေတာင္ထင္မိလို႔ သံခ်ပ္ကာထဲထည့္ဆြဲထားၿပီးမွ မင္ငယ့္အလာအားေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ခဏေနရင္ တပ္ထြက္ရေတာ့မည္ကို မင္ငယ္ဘာလို႔မလာေသးလဲ သူလည္းမသိ။
" စစ္သူႀကီးဂြၽန္ ထြက္ခြာရပါေတာ့မယ္ "
စစ္သည္တစ္ေယာက္က လာသတိေပးတာေတာင္ ဂြၽန႔္မွာ ေမွ်ာ္ေနၿမဲေမွ်ာ္ဆဲ။ အရင္ကဆို ဒီေကာင္ေလးက အေစာဆုံးလာၿပီးႏႈတ္ဆက္တတ္တာ။ ခုဘာလို႔မ်ား စာမလာသတင္းမၾကားသလိုေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနရသလဲ။ စိတ္လည္းပူမိသလို သူ႕မ်က္ႏွာေလးမွမျမင္ရပဲစစ္တိုက္ရမယ္ဆို ေနာက္ဆံလည္းတင္းၿပီးအာ႐ုံစိုက္နိုင္မည္မဟုတ္။
" စစ္သူႀကီးဂြၽန္ ! "
ဂြၽန္တစ္ေယာက္ေခြၽးေစးျပန္ေနတုန္းမွာပဲ ပတ္အိမ္ေတာ္မွအေစခံေလးတစ္ေယာက္ဟာ အေမာတေကာေျပးလာသည္မို႔ ဂြၽန္ေခါင္းျပန္ေထာင္သြားရသည္။ မိမိအနားေရာက္ေတာ့ ဦးၫႊတ္ရင္း စာေလးတစ္ေခါက္အား လက္ထဲထည့္ေပးသည္မို႔ အခ်ိန္အနည္းငယ္ေတာင္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ စာ႐ြက္ေခါက္အားဖတ္လိုက္ရသည္။
" ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ အေဖတို႔ကထြက္ခိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး လူႀကီးဂြၽန္။ ဂ႐ုစိုက္ပါေနာ္ ဒုဓလီေတြနဲ႕ ေန႕တိုင္းဆုေတာင္းေနပါ့မယ္ ။
ခ်စ္တဲ့ မင္ငယ္..... "
ဂြၽန္ ေခါင္းညွိတ္လိုက္ရင္းပဲ မင္ငယ့္ကိုေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ အေစခံေလးအားအမွာပါးလိုက္ၿပီးမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။
_____
" သားရယ္ ေနလည္းမေကာင္းပါပဲနဲ႕ "
ခုဆို စစ္သြားတိုက္ေနသူဆီမွ စာမလာသတင္းမၾကားတာ သီတင္းပတ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ သူထြက္သြားခါမွပဲ ေနေကာင္းလိုက္ မေကာင္းလိုက္နဲ႕ သံသရာလည္ေနေသာကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းအားလုံးဝမရ။ အရင္ကဆို ဒုဓလီခင္းထဲမွာ ဆုေတာင္းလိုက္ရင္ မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းသူျပန္လာရတတ္သည္။ ခုလည္း စိတ္ကူးေလးနဲ႕ေလးပင္ေနေသာေျခလွမ္းမ်ားကိုသာ ႀကိဳးစားလွမ္းရင္း အိမ္ကေနထြက္ဖို႔ တာဆူေနမိသည္။
"အေမမသိပါဘူး ဒုဓလီေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားက ဆက္ႏြယ္မႈေတြကို။ ဖယ္ပါ ကြၽန္ေတာ္သြားမွ သူေဘးကင္းမွာ "
အေဖ့ဆီကၾကားထားတဲ့အရဆို ဒီတစ္ခါစစ္ပြဲသည္ မလြယ္နိုင္။ အင္အားအသင့္အတင့္ရွိသည့္နိုင္ငံပါပါသည္မို႔ သူေသကိုယ္ေသကိုယွဥ္ရမယ့္ပြဲတဲ့။ လူႀကီးဂြၽန္နိုင္မယ္ဆိုတာကို အႂကြင္းမဲ့ယုံခ်င္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ေရာ ေလးပင္ေနေသာသူ႕စိတ္ႀကီးေၾကာင့္ေရာ ေနရခက္လွသည္။ ဘယ္လိုမွလည္းစိတ္ခ်ထား၍မျဖစ္တာမို႔ အေဖလစ္တုန္း အေမ့ကိုမရမကထိုးစစ္ဆင္ရင္း ထြက္ဖို႔လုပ္ေနရသည္။
" ေနေကာင္းေပ်ာက္မွသြားပါလား သားရယ္။ ဒီမေအကို မသနားေတာ့ဘူးလား "
" ကြၽန္ေတာ္စိတ္မသာမယာျဖစ္ေနတာေရာ အေမမသနားေတာ့ဘူးလား "
တစ္ခြန္းသာျပန္ေမးလိုက္ရင္း အိမ္ေတာ္အတြင္းမွအတင္း႐ုန္းထြက္ခဲ့သည္။ စီးေတာ္ျမင္းကိုႏွင္ရင္းနဲ႕ပဲ ဒုဓလီခင္းႀကီးဆီသို႔ဦးတည္လာခဲ့သည္။
" ဒုဓလီတို႔ေရ....ဒီတစ္ခါလည္းငါဘယ္ေလာက္ထိစိတ္ပူၿပီး လြမ္းေနရလဲဆိုတာကိုေျပာေပးပါဦးကြယ္ အဟြတ္ ! "
ေရ႐ြတ္ေနရင္းနဲ႕ပဲမခံမရပ္နိုင္ေအာင္ဆိုးလာေသာေခ်ာင္းေၾကာင့္ မင္ငယ္စုတ္တစ္ခ်က္သပ္မိသည္။ ပါးစပ္အား လက္ႏွင့္အုပ္ကြယ္ဆိုးေနရင္းကေနေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ ေသြးမ်ားစြာလက္ဖဝါးႏုႏုထက္တြင္ေပက်ံလာရျခင္း။
မင္ငယ္သည္ က်န္းမာေရးနဲ႕ပတ္သတ္ရင္သိပ္ကိုေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။အဖ်ားလည္းမလြယ္တာမို႔ သူ႕ကိုသူလူစြမ္းေကာင္းေလးလို႔ေတာင္တင္စားတတ္တဲ့လူေနာက္ေလးျဖစ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္း ေခ်ာင္းဆိုးရင္းေသြးေတြပါ ပါတတ္လာသည္။ သမားေတာ္တို႔နဲ႕ျပၾကည့္ေတာ့လည္း ေရာဂါနာမည္အတိအက်မသိရ။ ေပးသမွ်ေဆးေသာက္နဲ႕ေနလာရင္းေဆးအျပင္းေတြေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးႏုန္းခ်ိေနသည္အထိ။ မင္ငယ္ေၾကာက္မိပါသည္။ ခ်စ္ရသူေအာင္နိုင္စြာျပန္မလာေသးသ၍ ေသးေသးေလးေတာင္မွားယြင္းသြားလို႔မျဖစ္နိုင္ပါ။ မျဖစ္ေပ မျဖစ္ေပ။ ဂြၽန္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔သာေရွးရႈသူမို႔ ေၾကာက္မိျခင္းသာ။
" ငါသာတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ သူအဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး။ သူက ငါမရွိလို႔မျဖစ္ဘူးသိရဲ႕လား။ စစ္သူႀကီးကေလ ငါမရွိလို႔မျဖစ္ဘူး။ ငါမရွိရင္ ငါမရွိရင္ သူ ေသသြားလိမ့္မယ္......."
အကယ္၍ ေသဆုံးခဲ့ရသည္ရွိေသာ္
ခ်စ္ရသူအားစိတ္ခ်သြားရၿပီးမွ ေသဆုံးရပါေစသား ကိုးကြယ္ရာရယ္။
" ဂြၽန္....."
အမၼယာသည္ ေရွ႕ဆုံးကေန ပန္းကုံးအခ်ိဳ႕ႏွင့္စီးႀကိဳေနသည္။ တအားခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့စစ္ပြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း ေနမေကာင္းေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးအားျပဳစုေပးရဦးမည္ဟူေသာစိတ္ေလးနဲ႕ေတာင့္ခံလာခဲ့တာ။ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႕အတူျပန္လာေတာ့လည္း ေကာင္ေလးကစီးႀကိဳမေန။ ခုထိပဲ ေနမေကာင္းေသးသလား။ ၾကာလွၿပီေလ ၾကာလွၿပီ။ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနၿပီေလကြယ္။
" ေက်းဇူး အမၼယာ "
စစ္သူႀကီးသည္ အိမ္သို႔ေတာင္မျပန္ေသးပဲ ပတ္အိမ္ေတာ္သို႔အရင္ေရာက္ေအာင္ဝင္ခဲ့သည္။ အရင္ကထက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာအိမ္ေတာ္ႀကီးသည္ တကယ့္ကိုအထူးအဆန္း။ သူလာတိုင္း မင္ငယ့္ထံသတင္းပါးေပးတတ္ေသာ အေစခံတို႔ကလည္း ညွိုးငယ္စြာနဲ႕ပဲသူ႕အားၾကည့္ေနသည္။ သနားေနတဲ့အၾကည့္ေတြပဲ မႀကိဳက္လိုက္တာ....
" စစ္သူႀကီးဂြၽန္ေတာင္ျပန္လာၿပီပဲ...."
" ဟုတ္တယ္ မင္ငယ့္ကိုလြမ္းလြန္းလို႔တန္းလာခဲ့တာ မင္ငယ့္ကိုေခၚေပးပါဦး "
မင္ငယ္၏မိခင္သည္ သူ႕စကားဆုံးသည္ႏွင့္ဒူးေထာက္က်သြားၿပီး ရွိုက္ႀကီးတငင္ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးသည္။ အေစခံအခ်ိဳ႕ေရာက္လာရင္းဝိုင္းႏွစ္သိမ့္ေပးၾကရင္းနဲ႕မွ သူ႕ကိုလည္းသနားသလိုမ်က္လုံးေတြနဲ႕ထပ္၍ၾကည့္ေနၾကျပန္သည္။ သူမရရေအာင္အၾကည့္လႊဲလိုက္ေသာ္ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္ကအခန္းေထာင့္ေနရာကစားပြဲေလး။ စားပြဲေလးေပၚတြင္ မင္ငယ့္ပုံေလးအားေဘာင္ေလးနဲ႕တင္ထားၿပီး အေမႊးတိုင္ေတြလည္းထြန္းထားေသးသည္။ မင္ငယ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့မုန႔္ပဲသေရစာေလးေတြကလည္း သူ႕အားေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္။ လွပစြာၿပဳံးျပေနေသာမင္ငယ္သည္ ဒီတစ္ခါေတာ့သူ႕အားရင္မခုန္ေစ။ ပါးျပင္ေပၚမ်က္ရည္မ်ားအလုံးအရင္းက်ဆင္းသြားၿပီးသည့္ေနာက္ သူသည္လည္းအေမွာင္ကမာၻထဲသို႔ ဦးတည္ဝင္ေရာက္သြားရသည္။
ေသခ်ာသည္က မင္ငယ္ဆုေတာင္းမျပည္ခဲ့ပါ။
ဂြၽန္ကေတာ့ သူအခ်ိန္မီျပန္မလာနိုင္လို႔ဟုပဲ သတိရလာေတာ့ ရွိုက္ႀကီးတငင္ေအာ္ဟစ္ငိုရင္းအျပစ္တင္သည္။ စစ္ပြဲသည္ထင္ထားတာထက္အမ်ားႀကီးပိုၾကာသြားတာ တကယ္ကိုအထူးအဆန္း။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ...."
အိပ္ခန္းထဲတြင္တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာေနေသာ စစ္သူႀကီးဂြၽန္၏ေက်ာျပင္အားၾကည့္ရင္း အမၼယာေရ႐ြတ္လိုက္သည္။ ဂြၽန္သည္ ေန႕ေန႕ညညအသည္းကြဲၿပီး ငိုေႂကြးအၿပီးမွာစိတ္လြတ္သြားခဲ့ၿပီ။ သူမမွားခဲ့ပါ အဆုံးသတ္ထိ သူမမွားပါ။ အခ်စ္အတြက္နဲ႕ရွင္းသင့္တာကိုရွင္းပစ္ျခင္း။ သူရဲေကာင္းဆန္ျခင္းသာ သူမမွားခဲ့ပါ။
" ဂြၽန္ ထမင္းစားမယ္ .....အမေလး !! "
တစ္ခုေသာမနက္ခင္းေလးတြင္ အမၼယာေသြးပ်က္သြားရသည္။ လက္ေကာက္ဝတ္မွေသြးမ်ားသည္ အခန္းေတာင္ျပည့္သြားေတာ့မေယာင္။ ဂြၽန႔္လက္စြဲေတာ္ဓားေပၚကေသြးနီနီေတြသည္ အမၼယာလိုခ်င္ခဲ့ေသာအဆုံးသတ္ပင္မဟုတ္။
စစ္သူႀကီးသည္လည္း ဤကဲ့သို႔ပင္အခ်စ္တိုက္ပြဲတြင္ေတာ့ က်ရႈံးသြားေလေတာ့သည္။
စစ္သူႀကီး၏ေနာက္ဆုံးေသာ ဆုေတာင္းသည္ ေျပာျပေနစရာေတာင္မလိုေတာ့ေပ။ မင္ငယ့္အားမွတ္မိေနခ်င္တဲ့ ေနာင္ဘဝတဲ့ေလ ေနာင္ဘဝ။
" မင္ငယ္...."
ေလႏွင္ရာလြင့္ေမ်ာရမည့္ အရာတစ္ခုအေနနဲ႕ သူမင္ငယ့္အားလိုက္ရွာေနမိသည္။ မင္ငယ္သည္ ေကာင္းတဲ့ဘဝကိုပဲေရာက္သြားေလၿပီလား။
" မင္ငယ္ !! "
ဒုဓလီခင္းႀကီးအလယ္မွ ပုံရိပ္ငယ္ေလးအား စစ္သူႀကီးလွမ္း၍ျမင္လိုက္သည္။ မ်ားမၾကာမီအတြင္း နီးမလိုလိုနဲ႕ေဝးသြားရေသာ ပုံရိပ္ငယ္ႏွစ္ခုသည္ဆန္က်င့္ဘက္အရပ္ေတြဆီသို႔ ေလႏွင္ရာလြင့္ပ်ယ္သြားရသည္အား သင္ျမင္လိုက္ရမည္မဟုတ္။
ဤကား စစ္သူႀကီးဂြၽန္ႏွင့္ မင္ငယ္တို႔ဇာတ္လမ္း၏ အဆုံးအသတ္တည္း။
@Ivy_Yeon