မောင်အရှုံးပေးလိုက်ပါပြီတဲ့.....။
မာယာကဝေလေးကစကားပြောတော့သိပ်ကောင်းပါသည်
ဖဲရှုံးရှုံးမရှုံးရှုံးလာအိပ်နေတဲ့ညတွေဟာ
Jimin အတွက်နှင်ထုတ်သင့်သလားလို့တွေးမိပေမယ့်
နှင်ထုတ်ရင်ရောထွက်သွားမယ့်အလိမ္မာမျိုးမှမဟုတ်တာ။
ညတွေအတူတူအိပ်ပြီးအတူတူနိုးထရတဲ့
မနက်တွေဟာ ဘယ်လိုအခြေအနေကြီးလဲလက်ညိုး
ထိုးစရာဖြစ်လာပေမယ့်မောင်ရောဆိုင်သူ
လေးရောကမသိချင်ယောင်ဆောင်နေကြသည်။
မမုန်းတော့တာပဲရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာခေါင်းစဉ်
မတပ်နိုင်သေးသောဆက်ဆံရေးမှာ
ဟိုလိုလိုဒီလိုလို.....။
Jimin ကပျော့ညံ့တယ်....။လွယ်လွယ်လေး
အရည်ပျော်ကျသွားတာပဲဆိုရင်လေ
Jiminပျော့ညံ့ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး......။
ကျွန်းမှာထဲကခပ်ယဲ့ယဲ့နှလုံးသားကိုသတိထား
မိလာတယ်...။ဒီလူဆိုးအပေါ်ပြိုလဲလာတဲ့
ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ်ကောင်းကောင်းသိလာတယ်..။
မာနကြီးသူမို့မသိသာပေမယ့်မောင်နမ်းရင်
ငြိမ်ကျသွားခဲ့ရတဲ့ဖြစ်ရပ်တွေကသက်သေ....။
လောကကြီးမှာကိုယ့်စိတ်ကိုအသေချာဆုံး
နားလည်ပြီးကိုယ်ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ
ကိုယ်ဘာကိုလိုချင်တာလဲဆိုတာပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်
တွေးနိုင်တဲ့သူ သေချာရင်ရအောင်
ခေါင်းအေးအေးထားသိမ်းပိုက်ယူနိုင်ရင်အဆင်ပြေ
တာပဲ..။
အကျီစကိုဆောင့်ဆွဲခဲ့တဲ့အချိန်အရင်လို
မျက်နှာတည့်တည့်ရိုက်ချလို့ရပေမယ့်
KimTaeHyung မျက်နှာ ရောတခြားတခြား
စိတ်ခံစားချက်တွေရောနှောလာတာရောနဲ့
MD Parkက ခေါင်းသုံးခဲ့တယ်...။
မိုက်ရူးရဲဆန်လို့စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ရက်ရက်စက်စက်
တွေလုပ်ခဲ့လို့ ဘဝတစ်ခုမှာ စွန့်လွှတ်ရပီးပီ..။
ပြင်းထန်တဲ့အမုန်းတွေကိုလက်ခံရပြီးပြီ။
ထပ်မမှားတော့ဘူး....။
အဓိက ကဒါကိုသူများကိုမပေးချင်နေဘူး...။
မပေးချင်ရင်ကိုယ်ရအောင်ထိန်းရမယ်...
Jimin ကကိုယ့်ကိုကိုယ်ပျောက်ဆုံးနေတဲ့လူမျိုး
မှမဟုတ်တာသူဘာလုပ်ရမလဲတိတိကျကျသိတဲ့လူ။
သံသရာတစ်လျှောက်လုံးအတွက်တိုက်ခဲ့တဲ့
ကျိန်စာတွေကို မျက်ရည်တစက်နဲ့
ဖြေရှင်းသွားတာ သိပ်သပ်ရပ်ပါတယ်....။
အိပ်ယာအရင်နိုးနေပေမယ့်ထလို့မရ
ခြေထောက်နဲ့ခွကာအရုပ်သေးသေးလို
သဘောထား၍လားမသိအားမနာတမ်း
ဖက်ရုံမက ဖိပါအိပ်နေသောလူကြောင့်
Jimin စိတ်တော်တော်ညစ်နေသည်။
Romatic ဆန်နေတာမှမဟုတ်တာရုပ်ပျက်ဆင်း
ပျက်အိပ်နေတာ....။
"လူလိုသူလိုအိပ်ရင်သေမှာမလို့လား....
ဖယ်အုန်း...ငါထရမယ်...."
ဘယ်သူကဘယ်သူ့ကိုဘယ်လောက်များ
ဆိုတဲ့မေးခွန်းတွေဟာ ပါးစပ်ကနားလည်အောင်
လိုက်ရှင်းပြနေဖို့မလို....။ချစ်တယ်ကြိုက်တယ်
မဟုတ်ဘဲMD Parkလို ဖြစ်တည်မှုက
သူ့အိပ်ရာပေါ် တင်တင်စီးစီးလာအိပ်ကာ
လုပ်ချင်ရာလုပ်နေသူကို လက်ခံထားခဲ့သည်။
ဒါက သိပ်အံ့ဩစရာ.......။
သိက္ခာတွေမာနတွေကိုမောင့် အကွေ့အဝှိုက်
တွေကြားမမြင်ချင်ယောင်သူဆောင်သည်။
ငါးနှစ်ကျော်ငယ်တဲ့ကောင်လေးရဲ့
စကားလုံးတွေ အထိအတွေ့တွေကြား
ထိုနယ်ပယ်မှာသိပ်ရိုးလွန်းတဲ့ဆိုင်သူလေးဟာ
ဘယ်လိုရုန်း၍မရ....။အထိအတွေ့အဆန်းတွေက
လည်းထောက်ချောက်တွေပဲလေ...။
အဆင်ပြေပြေရှိပြီဖြစ်သောRelationship မှာ
ဆိုင်သူလေးသည်အရိုးသားဆုံးဝန်ခံရရင်
စိတ်ချမ်းသာစွာပျော်ရွင်နေလျှက်။
မောင့်ဆီကို ဖုန်းတွေမလာတော့ဘူး
မောင်အိမ်ကို အရက်သောက်ဖို့လူတွေခေါ်မလာတော့
ဘူး။ရည်းစားတွေမရှုပ်တော့ဘဲမောင်အတော်အတန်
လိမ္မာလာတာကြောင့်ကွယ်ရာတွင် MD Parkက
ကြိတ်ကြိတ်ပြုံးသည်။
"ဒီနေ့အလုပ်မသွားနဲ့..Jimin..."
"မသွားလို့ဖြစ်မလား .....မင်းပဲတနေ့တနေ့
သုံးဖြုန်းနေတာ..."
"သုံးတာမကြိုက်ရင် မောင်ကွာ..
အဲ့လောက်မသုံးနဲ့ Hyung ရှာရတာ
ပင်ပန်းတယ် ဒီလိုလေးပြောပေါ့...."
"စိတ်ဆင်းရဲဖို့ကောင်းလိုက်တာ ဖယ်စမ်း..."
အတင်းတွန်းလွှတ်တာခန္ဓာကိုယ်အကြီးကြီး
ကွာကျသွားမှJimin သည်အိပ်ယာပေါ်မှ
ဆင်းလိုက်သည်။တက်နင်းမိတာစီးကရက်တိုတွေ။
သင်းသင်းပျံ့ပျံ့အခန်းလည်းစီးကရက်နံ့ကလွဲ၍
ဘာနံ့မှမရတော့.....။အလုပ်စားပွဲပေါ်မှာလည်း
ဖဲထုတ်တွေ....။မီးခြစ်တွေ...။သူ့အဆောင်အယောင်တွေ
"Jungkook......"
"အင်း......."
အိပ်ယာပေါ်မှောက်ယက်အိပ်နေရာမှ
အိပ်ချင်မူးတူးထူးသောအသံသည်
တမျိုးလေး....။
"အိပ်ယာထရင် ဒါတွေအကုန်သိမ်း....
ငါ့အခန်းမှာလာအိပ်ရင် မင်းဒီလိုစည်းကမ်းမဲ့
လို့မရဘူး..ငါမနေတတ်ဘူး....ငါကသက်ရပ်နေမှ..."
"မောင် နေတတ်တယ်...မသိမ်းချင်ဘူး..."
"အေး အဲ့တာဆို လာမနေနဲ့...."
"မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ Jimin...
အိပ်ယာထတာနဲ့ ပူညံပူညံလုပ်မှဖြစ်မှာလား....
နားညီးတယ် မင်းအလုပ်သွားမှာမလား
သွားတော့...."
လူတစ်ယောက်ရဲ့အကျင့်စရိုက်ဆိုတာအလွယ်တကူ
ဘယ်ပြောင်းလဲနိုင်ပါ့မလဲ..
မောင်လိုလူကပို၍ခက်ခဲသည်။ခပ်ရိုင်းရိုင်းစကား
မထီတထီအပြုအမူ ဘောင်လွတ်သောဘဝတွင်
ကြီးပြင်းလာသူမို့ မောင်က ရင့်တတ်ပါသည်။
ပျက်ယွင်းသွားသောဆိုင်သူလေး၏
မျက်နှာသည် မနည်းထိန်းထားလိုက်ရသည်။
နားညီးတယ် သွားတော့ ဆိုတာနဲ့ Jimin
သည်တိတ်ကျသွားသည်။
ပြန်မပြောတတ်တာမဟုတ်...။
စကားကိုနိုင်အောင်ဘယ်လိုပြောရမလဲသေချာ
သိပေမယ့် ပြန်မပြောနိုင်ခဲ့တာ.....။
အိပ်ယာပေါ်မှာ သူ့စိတ်ကြိုက်ကစားပြီးရင်
မာယာစကားတွေပြောချင်တိုင်းပြောပြီးရင်
JeonJungkook အစစ်ရဲ့စရိုက်တွေထွက်ထွက်
လာတိုင်းကိုယ်ကပဲတဖက်သတ်တိမ်းညွှတ်သာယာ
နေရသလိုမျိူးခံစားရသည်။
ထိုခံစားချက်သည်အောင့်သက်သက်နှင့်စိတ်ထဲ
ဝန်မခံချင်ပေမယ့်အလွန်ဝမ်းနည်းသည်။
တန်ဖိုးထားပေးပါလို့သာခက်ခက်ခဲခဲပြောခဲ့တာ
လူက ဒီလူဆိုးလက်တွေကြား တန်ဖိုးထားချင်
စရာမရှိတော့တာကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းသိနေပါသည်။
"Sorry....."
မောင်...အိပ်နေရာမှ မျက်လုံးတွေချက်ချင်းဖွင့်
ကြည့်လာသည်။လေသံမှာအားလုံးသူပြောပြသွား
တယ်..။
အလုပ်စားပွဲပေါ်ကဖဲချပ်တွေ ဆေးလိပ်တို
တွေကိုနေရာချသင့်တာချ လွှင့်ပစ်သင့်တာလွှင့်ပစ်
နေပုံသည် ခပ်မြန်မြန်ပဲ...။
"မင်းစိတ်ဆိုးသွားတာလား....."
ဘာမှပြန်မပြောတော့သူသည်အကုန်သိမ်းဆည်း
ပြီးတဲ့အခါအခန်းတံခါးဆွဲဖွင့်လျှက်ထွက်သွားသည်။
မောင်အိပ်ယာပေါ်ကနေချက်ချင်းထကာ
အခန်းတံခါးဝဆီကိုခြေနှစ်လှမ်းသာလှမ်းခဲ့ပြီး
ဆိုင်သူလေးနောက်ကိုပြေးလိုက်သည်။
"လာစမ်း....!!!!!"
"ဘာလဲ.....ငါလေညှင်းခံမလို့ နားညီးတယ်ဆို
နားအေးအောင် နေပေးမလို့လေ..."
"ညဝတ်အကျီ ပါးပါးလေးနဲ့ ပြန်ဝင်စမ်းအခန်းထဲ..."
"ပါးတော့ဘာဖြစ်လဲ ယောကျ်ားပဲ
ချွတ်သွားရင်တောင် တင့်တယ်တယ်....."
စကားအဖြစ်ကြားရုံနဲ့တင်ဦးနှောက်သွေးကြော
တခါထဲပြတ်သွားနိုင်လောက်အောင်မောင့်မျက်နှာ
ကြီးနီရဲလာသည်။
"စကားနဲ့တင်....ဒေါသကမရဘူး
လာစမ်း...မင်းလာလိုက်တော့....."
"မလာဘူး....!!!"
"သခင်လေး....မနက်စာဘာစီစဉ်ရမလဲ..."
အိမ်တော်ထိန်းကြီးသည်ရိုကျိုးစွာ
အိမ်အကူတသိုက်ဖြင့်လာမေးသည်။
မောင်သည် ဆိုင်သူလေးကိုကျောပြင်နောက်
သို့ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
"မကြည့်နဲ့!!!!"
ဘာက်ုမကြည့်ခိုင်းတာလဲမသိသော
အလုပ်သမားများသည်ခေါင်းငုံ့ကာမျက်လုံး
တွေတောင်ရွှေ့မြောက်ရွှေ့....။
"ဘာမှမစားဘူး ဘာမှလာမမေးနဲ့
မြန်မြန်ထွက်သွားကြ ....."
"ဟုတ်ကဲ့သခင်လေး...."
"မြင်လား မြင်လား အန္တရာယ်တွေက
ပတ်ပတ်လည်ပဲ...မင်းကိုသိစေချင်တာအဲ့တာ...."
အန္တရာယ်က ဥစ္စာခြောက်စွာ လူအမြင်ကပ်အောင်
ပြောနေသော မောင် ဖြစ်ကြောင်းဆိုင်သူလေး၏
ကျေနပ်သွားသောမျက်နှာလေးကသက်သေ။
လက်တလောက ဒေါသတွေပြေပျောက်သွားရ
ပြန်သည်။စိတ်ထဲမှာသာပန်းတချို့ပွင့်ပေမယ့်
ဆိုင်သူလေး၏မျက်နှာအချိုးအစားသည်လုံးဝ
မလျှော့သွားခဲ့ပါ...။
မောင်သည် သိပ်အရောင်အသွေးစုံလှပါသည်။
"လာတော့...."
ဒီလိုပါပဲ...နေ့ရက်လေးတွေဟာ...နိမ့်သွားလိုက်
မြင့်လာလိုက်နဲ့...။သူ့အပြုအမူ သူ့စကား
သူ့ပညာရပ်တွေကြားအသက်အရွယ်နဲ့မှမလိုက်
ဆယ်ကျော်သက်လေးလိုထိလွယ်ရှလွယ်...။
ဆိုင်သူလေးအခန်းထဲပြန်ဝင်ရေချိုးပြီးအလုပ်သွားဖို့
ပြင်ဆင်တဲ့အခါ အလုပ်စားပွဲထိုင်ခုံတွင်
စီးကရက်သောက်ရင်းမောင်က ထိုင်ကြည့်နေသည်။
ခပ်တင်းတင်းမျက်နှာဖြင့်လုပ်စရာရှိတာ
လုပ်နေပုံသည် ကြည့်နေရရင်ကိုမရိုးမရွ....။
Jimin အပေါ်မောင့်ခံစားချက်ကသိပ်ရှင်းပါသည်။
ဘာတွေလုပ်လုပ် သိမ်းကျုံးဖက်ကာနမ်းပစ်နေချင်
တာပဲ....။တခြားမရှိ...။
မျက်နှာထားခပ်တည်တည်ဖြင့်အကြောကြီးနေလည်း
နမ်းချင်သည်။
မျက်ရည်ဝဲနေသောမျက်လုံးလှလှလေးတွေနဲ့
စိုက်ကြည့်ရင်လည်းနမ်းချင်သည်။
ကြောက်လန့်နေရင်လည်းနမ်းချင်သည်..။
ရန်တွေ့နေပြန်လည်းနမ်းချင်သည်။
ကြင်နာမှုဆိုတာတောင်အဓိပ္ပာယ်မသိတဲ့မောင်က
ဒါဟာ ချစ်နေလို့ပါ လို့သွားရှင်းပြရင်
မောင်ခပ်ကြောင်ကြောင်နိုင်လိမ့်မည်။
မောင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုမှမမြင်ဖူးခဲ့ဘဲ.....။
နှလုံးသားတစ်ခုလုံးနဲ့တောင်မကာတော့သော
အချစ်တွေ ဆိုင်သူလေးအပေါ် အလွန်အကြူး
လွှမ်းခြုံနေတာကိုတောင် မောင်ဟာကိုယ့်ကိုကိုယ်
နားမလည်နေသောဘဝမှာ မောင်ပုံသေနည်းက
အချစ်တွေဘာတွေမသိ...နမ်းချင်တာပဲ
ပွေ့ဖက်ချင်တာပဲ ဥစ္စာခြောက်တာပဲ..
လေသံလေးတင်းသွားရင်တောင်အပြေးအလွှား
ချော့ပစ်လိုက်ချင်တာပဲ...။
မနက်လင်းရင် သူတစ်ယောက်ထဲကျန်ကျန်ခဲ့ရတာ
များလို့ ကိုယ်လုံးကြီးကြီးနဲ့မလှုပ်နိုင်အောင်
အတင်းဖက်အိပ်တာပဲ....။
အရင်ကထက်တော့အများကြီးလိမ္မာအောင်
ကြိုးစားနေပါသည်။လောလောဆယ်တော့
Necktie အနက်ကလေးထုတ်လာကာ
ချည်တော့မယ့်MDသေးသေးလေးဆီိသို့
စီးကရက်ဖွာကာလျှောက်သွားလိုက်သည်။
"မောင် ချည်ပေးမယ်...စိတ်မဆိုးနဲ့တော့...."
"ငါစိတ်ဆိုးမနေပါဘူး..မင်းနားညီးတယ်ဆိုလို့လေ
မင်းအိမ်မင်းသဘောပဲဟာ...ငါကဘာပြောနိုင်မှာလဲ
ငါအစောကြီးထဲကပြောပီးသားပါ
ငါ့မှာစိတ်ဆိုးပိုင်ခွင့်မရှိဘူး...."
"အက်ကြောင်းထပ်တဲ့ဓာတ်ပြားကြီးပဲ....
ပြီးတော့လည်း မင်းပဲစိတ်တိုနေတာ..."
ဆိုင်သူလေးရှက်သွားသည်...။သူစိတ်မတို
နေပါဘူးလို့ ငြင်းမှမငြင်းနိုင်တာ...။
မျက်နှာကမသာမယာအရိပ်တွေကသက်သေ။
မောင်သည်ဆွေ့ခနဲကောက်ချီလျှက်အလုပ်စားပွဲ
ပေါ်တင်လိုက်သည်။
စီးကရက်ကိုနူတ်ခမ်းထောင့်တွင်ကိုက်ထားရင်
လက်ထဲကNecktie အနက်ကိုယူကာ
ဆိုင်သူလေးကို စချည်နှောင်ပေးနေသည်။
"မလုပ်တတ်ရင်မလုပ်နဲ့နော်......
Necktie လည်းငါကသေသပ်နေမှ....."
"မောင့်ကိုယုံ....."
သေသေချာချာချည်နှောင်ပေးနေသောNecktie
ဟာပုံကျပန်းကျ..။ချည်နှောင်ပေးနေသော
တက်တူးအပြည့်နဲ့လက်တွေသည်သွယ်လျစွာ
မိုက်နေသည်။စီးကရက်နူတ်ခမ်းနားတေ့ကာ
မောင် ဂရုစိုက်ပေးပုံက တကယ့်BlackCoffee။
နူးညံ့တာမျိုးလည်းမဟုတ်....ခံစားလို့မကောင်းဘူး
လားဆိုတော့လည်းမဟုတ်..။ပြင်းပြင်းရှရှပဲ...။
"ရပြီ....သေသေသပ်သပ်ပါပဲ...
တခါမှဒီလိုလူကြီးလူကောင်းပုံမဝတ်ဖူးလို့
မင်းကမောင့်ကိုအထင်သေးနေတာ"
"မင်းကလူဆိုးပဲဟာ......"
"ဘယ်လောက်ဆိုးလဲမင်းသိချင်လား..."
"ဟင့်အင်းမသိချင်ပါဘူး...ရတယ်..
ငါသွားတော့မယ်..."
"မောင် လို့ခေါ်ပါလား...အဆင်ပြေနေကြပီပဲကွာ..."
" မင်း လိမ္မာ ရင်တော့ စဉ်းစားမယ်လေ..."
"မရှုပ်တော့ဘူးလေ....အခန်းထဲကအခန်းပြင်
တောင်မထွက်ဘူး လုံးဝရှင်း..."
"ပျင်းရင်ပျင်းတယ်ပေါ့ မင်းကောင်တွေ
ခုဖုန်းဆက်ရင်တမိနစ်တောင်မဆိုင်းပဲထွက်ပြေးမယ့်
ကောင်က...ကလီကမာ.."
"မောင်မရှုပ်တော့တာတော့တကယ်
ဘော်ဒါကန့်နဲ့လောင်းကစားပဲလုပ်တော့တာ
မင်း မယုံဘူးလား...."
"မယုံဘူး"
"ကျေးဇူးပဲ....."
နူတ်ခမ်းတွေကိုတချက်ဆွဲနမ်းကာမျက်နှာတစ်ခု
လုံးကိုမကြိုက်မှန်းသိလို့နှာခေါင်းလုံးလုံးနဲ့
လိုက်မွှေးနေသောမောင်သည်မျက်နှာမသစ်ရသေး။
ဆိုင်သူလေးသည်ပြင်ဆင်ပြီးမှဒီလိုတွေ
လာညစ်ပတ်တာကိုမကြိုက်...။
"တော်တော့...မင်းကညစ်ပတ်တယ်
မျက်နှာလည်းမသစ်ဘူး...."
ရုံးသွားရတော့မယ့်Shirt အကျီအထိမျက်နှာ
တခုလုံးနဲ့လိုက်ပွတ်ဆွဲနေသောမောင်သည်
ကဋေကဋာအဆိုး...။တော်တော့လို့သာပြောနေခဲ့တာပါ
မောင့်ကို ဘယ်တုန်းကနိုင်ခဲ့ဖူးလို့လဲ....။
ရှက်ပြုံးတွေနဲ့ MD Parkဟာ ငြင်းနေပြီး
ရင်ခွင်ထဲဝင်တိုးနေသောညစ်ပတ်သူကို
တွန်းပင်မထုတ်ခဲ့...။
မျက်နှာလေးမသစ်တာဘာအကြောင်းလဲ......။
..............။
"MD ခုရက်ပိုင်းတွေ ပျော်နေပုံပဲ
အဲ့လိုလေးတွေ့ရတာ တကယ်စိတ်ချမ်းသာတယ်..."
"အဲ့လိုပုံစံပေါက်နေလို့လား..အလုပ်တွေအဆင်
ပြေလို့ထင်ပါတယ်ဗျာ...အရင်ကCompany
နှစ်ခုကို စပြိုင်လုပ်ရတော့ကျတော့်မှာ
ဖိအားတွေအရမ်းများတယ်...."
"ဟုတ်နိုင်ပါတယ်..MDကတကယ်တော်တာပါ.."
"အတွေးရေးမှူးမြှောက်နေပြန်ပါပီ..."
"ကျမထင်တာကတော့ အိမ်ထောင်ရေးကြောင့်ပဲ
လို့ထင်တယ်...MD ကောင်လေးကအရင်လို
ရန်လာမဖြစ်တော့ဘူးလေ....အဆင်ပြေနေကြ
တယ်မလား..."
အတွင်းရေးမှူးလုပ်လာတဲ့တစ်လျှောက်လုံး
မျက်နှာလေးငုံ့ချကာရှက်ပြုံးပြုံးသွားသော
အမူအယာမျိုးကိုဒါပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာပဲ။
MD Park က အချိန်ပြည့်တည်တင်းနေပြီး
ဒေါသထွက်နေတတ်တဲ့သူလေ။
သပ်သပ်ရပ်ရပ်လှန်တင်ထားသော
ဆံပင်အနက်ရောင်တွေနဲ့
ဘောပင်ကိုင်ကာလက်မှတ်ထိုးနေသော
MDသည် ခေါင်းမညိတ်ခဲ့ပေမယ့်အသံတိတ်ဝန်ခံ
နေသည်။
"ကျတော်တို့အဆင်ပြေပါတယ်.....
ပြေလာပြီလို့တော့ ထင်တာပဲ
သူကအရင်လောက်လည်းမဆိုးတော့ဘူးလေ..."
"ငယ်သေးလို့ပါMD ရယ် တဖြည်းဖြည်း
လိမ္မာလာမှာ...."
"မျှော်လင့်ရတာပဲ..."
"MD ဒီလို လန်းလန်းဆန်းဆန်းရှိတာ
တကယ်အလုပ်လုပ်ရတာလည်းအဆင်ပြေတယ်"
"ကျတော်ကအဲ့လောက်ဆိုးခဲ့လို့လားဗျာ.."
မင်္ဂလာဆောင်တော့မယ်ဆိုထဲကမမြင်ရတော့
သောအေးချမ်းလှသောအပြုံးလေးတွေ။
နေ့တိုင်းစိတ်အလိုမကျစွာဒီရုံးခန်းထဲMDဟာ
မှိုင်းပြနေခဲ့သည်။အမြဲပူလောင်ကာအချိန်တိုင်း
ဒေါသထွက်နေပြီးသိပ်ကြောက်စရာကောင်းခဲ့တဲ့သူ။
ရက်တချို့ရှိပြီ..ပြုံးပြုံးပျော်ပျော်လေးရှိနေတာ
Company တခုလုံးလည်းစိတ်ချမ်းသာနေလျှက်။
"ဒီလအတွက် Hotelသွား Cheakဖို့ ပြင်ဆင်ထားလိုက်
နော် ရက်ကပ်လာပြီ...."
"ဟုတ်ကဲ့ MD...."
"ရော့...."
လက်မှတ်ထိုးပြီးသောစာရွက်တွေကိုပြန်ပေး
လိုက်ရင်းMD Parkသည် အထူးတလည်ကြည်ကြည်
လင်လင်...။ဒီအခြေအနေလေးအတိုင်းဆို
ကံဆိုးမှုတွေ..ငိုကြွေးခြင်းတွေ တဖက်သတ်အနိုင်ယူ
ခံရတာတွေပြီးလောက်ပြီထင်ပါတယ်....။
"မောင်မရှုပ်တော့ပါဘူး....."ဆိုတဲ့စကားကို
ပြန်ကြားယောင်ရင်း Jungkook ကိုလက်ထပ်ထား
သောတရားဝင်ယောကျ်ားတစ်ယောက်လိုစခံစား
ပေးလိုက်မည်။
အတော်အတင့်လူဆိုးဘက်ကလည်းလျှော့သင့်တာ
လျှော့လာတဲ့အတွက်သူလည်းအများကြီးတင်းမထား
ချင်တော့။ဘယ်လိုမှန်းမသိ အိမ်ထောင်ကျတာ
အတော်ကြာပီဆိုပေမယ့် ခုရက်ပိုင်းလေးမှ
ယောကျ်ားရသွားသလို တအုံ့နွေးနွေး...။
MD Parkတစ်ယောက် ကွန်ပျူတာသုံးနေရင်း
တချက်တချက်ပြုံးသွားသည်။
...........................။
ပြီးခဲ့သောပြဿနာများကိုလုံးဝကျေနပ်မနေ....။
သခင်ဆိုးလေး အချွန်နဲ့မလိုက်သောကိစ္စသည်
MinYoongi ၏မျက်စိတောက်ထောက်ကြည့်
ခံခြင်းရခဲ့သည်။ဘယ်လိုလုပ်အဆင်ပြေပါ့မလဲ။
ဒီတစ်ခါလုပ်မည့်ကိစ္စသည်အနည်းငယ်ပြင်းထန်
ပေမယ့် လူတွေက ParkJimin ကJeonJungkook
ကိုဘယ်လိုအလေးထားတာ ဘယ်လိုကာကွယ်
တာမျိုးတွေကြားရင်ကိုTaeHyung မနာလို.....။
ခုရက်ပိုင်းတွေ Jeon Jungkookက
အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့တောင်လာမတွေ့ဘဲ
ယောကျ်ားနားပဲကပ်နေတယ်ပဲကြားလာတော့
TaeHyung ပ်ိုဆိုးလာတော့သည်။
ဒီယောကျ်ားသည်သခင့်အပေါ်မကောင်းကြောင်း
လူရှုပ်လူပွေဖြစ်ကြောင်းအလေးထားချင်
ကာကွယ်ချင်နေသောစိတ်တွေသည်JeonJungkook
လိုငပွေနဲ့လုံးဝမတန်ကြောင်းTaeHyung သိစေ
ချင်သည်။ခုရက်ပိုင်းတွေအိမ်တွင်းအောင်းကာ
ဘယ်လိုဥာဏ်များရမလဲပဲစဉ်းစားနေပြီး
လူကြီးကတော့ နောက်ဆုတ်သွားပြီဟုထင်နေသလား
မသိသဘောတကျရှိနေလျက်။
သေတောင်နောက်မဆုတ်ဘူး...။
"နင်တောင်းတာရဲ့နှစ်ဆငါပေးမယ်
နင့်ဘက်ကအောင်မြင်အောင်လုပ်ပေးဖို့ပဲ
လိုတယ်."
"နင်ခိုင်းတာ Hotelကိုသွားပြီး
Hotelပိုင်ရှင်ရဲ့ယောကျ်ားနဲ့သွားအိပ်ပေး
ရမှာလေ အောင်မြင်ပါ့မယ်လို့ငါတရားသေ
မပြောနိုင်ဘူးဂျေကအလည်နော်..."
"နင်မလုပ်နိုင်ရင်...ငါတခြားသူခိုင်းလိုက်မယ်...
ငါ့မှာငွေရှိတယ်....ငါ့ကိုမရေမရာမပြောနဲ့..."
"မပြောပါဘူးငါလုပ်ပေးပါ့မယ်
ဒါနဲ့TaeHyung ငါတခုမေးလို့ရလား
နင်ဒါကိုဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့လုပ်တာလဲ......"
"နင့်ကိစ္စမဟုတ်ဘူး....."
"JungKookနဲ့နင်တတွဲတွဲမှန်းတော့ငါသိပေမယ့်
JungKook ကိုလိုချင်ရင်နင်ငါ့ကို
အသုံးချဖို့မှမလိုတာ...Jungkook က
နင့်ဘက်မှာပဲဟာ....."
Jungkook ယောကျ်ားကိုလိုချင်လို့ပေါ့..။
ရှင်းနေတဲ့ဟာ...ခပ်ဝေးဝေးလူတွေနဲ့စကားပြောရ
တာမကောင်း...။သူပိုင်တဲ့Hotelကိုမိန်းမတစ်ယောက်
ခေါ်အိပ်ပြီးမျက်နှာပြောင်တိုက်မယ့်JeonJungkook
ကို သခင့်လို မာနကြီးကြီး သိက္ခာကြီးကြီးအရှက်တရား
ကြီးကြီးကိုယ့်ကျင့်တရားအရာလျှမ်းလျှမ်းတောက်က
ဘယ်လိုခွင့်လွှတ်နားလည်ပေးပါ့မလဲ....။
ချက်ချင်းမကွဲသွားဘူးဆိုရင်တောင်ဒီအက်ကြောင်း
သည်လုံးဝအကြီးကြီး..။
ကြီးအောင်လည်းသူကလုပ်မှာ....။
"လျှာရှည်လိုက်တာ ခိုင်းတာကိုသာနင်လုပ်စမ်းပါ
အရမ်းပီပြင်အောင်လုပ်.....အဲ့ဒီHotelတခု
လုံးအုန်းအုန်းထသွားအောင်လုပ်ပေး...."
"အိုကေ......ငွေပေး...."
"ရော့......"
ထယ်ယောင်းသည်လက်ရှိModelလောကတွင်
နာမည်ရခါစအချောအလှကောင်မလေး
အားပိုက်ဆံတထပ်ပစ်ပေးလိုက်သည်။
လေပြေတွေတိုက်ခါစဆက်ဆံတစ်ခုမှာ
စိတ်ချလက်ချ မချိုမြိန်ရသေး မမျှော်လင့်ဘဲ
ရောက်လာမယ့်မုန်တိုင်းဟာအင်အားအသင့်အတင့်
ရှိနေပါသည်။
မကောင်းတဲ့လူမှန်းသိစေချင်တာအထင်တွေလွဲပြီး
ကွဲသွားစေချင်တာ...။ကိုယ့်ကိုတန်ဖိုးမထားမှန်း
ဒီလိုဖောက်ပြန်တတ်တာကိုလည်းပြချင်တာ
သခင်မြင်အောင်ကြည့်ပြီးရင်မုန်းပစ်လိုက်စေချင်တာ။
အရင်ကလည်းJeonJungkook ကဒီလိုစရိုက်ဆို
ပေမယ့် မသိမသာဖြေရှင်းခဲ့ကြတာလေ..။
ခုက သိသိသာသာလုပ်ပြမယ်....။
ကလေးကွက်ဆိုပေမယ့်လေ...ရိုးအီနေတဲ့အကွက်
တစ်ကွက်ဆိုပေမယ့် ထပ်ဖြည့်ပေမယ့်လှုံ့ဆော်မှုက
အသက်ပဲ သခင်.....။
ဒီတစ်ခါတော့ KimTaeHyung မလွဲတော့ဘူး...။
..................။
"မင်းငါတို့ဆီမလာတဲ့ရက်တွေမှာ
မင်းယောကျ်ားနဲ့သာယာနေတာပေါ့
ဟုတ်လားဂျေ...."
"ခုနောက်ပိုင်းသူ့နားကပ်ရတာပိုကြိုက်နေတယ်..."
"စယူတုန်းကဖြင့်အိမ်ပြန်မအိပ်တဲ့
ကောင်က...."
"ခုပြန်အိပ်ပြီလေ...."
"Jiminshi က မင်းကိုအရင်လို
အကြမ်းကြီးတွေမပြောမလုပ်တော့ဘူးမလား..."
"မင်းသေချင်နေတာလား Rom..."
"တခါတလေ Club ကိုခေါ်လာလေကွာ..
ကဲကြတာပေါ့...."
မောင့်ဖိနပ်အနက်ရောင်အကြီးကြီးသည်
ခုံအောက်ကနေထွက်လာတော့သည်။
"ဟေ့ကောင်!!!စတာကွ..
Sensitive ဖြစ်မနေနဲ့...."
"ParkJimin Clubလာကဲတဲ့နေ့က
ကမ္ဘာပျက်မယ့်နေ့ပဲ...သူ့ရှေ့မှာလည်း
မင်း အစ လုပ်မပြောနဲ့နော်....
ပြောရင် အသေပဲ..."
"မင်းအဲ့လောက်မချူပ်နဲ့လေကွာ
သူလည်းလူငယ်ပဲ...မင်းဟာကအိမ်နဲ့အလုပ်
အိမ်နဲ့အလုပ် ငါဆိုရူးမှာ...."
"အိမ်ပြန်လာရင်ငါရှိတယ်...
မရူးဘူး...."
"ဂျေ....မင်းရှိတော့ဘာတွေဖြစ်ပျက်
ပြောင်းလဲလဲပြောပါအုန်း....
မင်းတို့ ဒီလောက်သာယာနေတာ ဘာညာကွိကွ...."
မောင်သည်...စီးကရက်ယူတော့မလိုလို
မီးခြစ်ယူတော့မလိုလို..ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ
တော့စွာ..။Romကလည်းအဖြေကိုသေချာစောင့်
နေသည်။အတွင်းသိအဆင်းသိတွေမို့မောင်မဖြေလို့မရ
အရင်ကတောင်နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်တွေပြောခဲ့ကြတာ
မောင်သည် နှာခေါင်းနားလေးကိုနည်းနည်းကုတ်ကာ
ဆံပင်တွေကိုဟိုသပ်ဒီသပ် သပ်ရင်းမတိုးမကျယ်
ပြောလာသည်။
"မ...ရဲဘူးကွ...."
ပထမဆုံးအနေနဲ့ Playboyကြီးရဲ့မရဲမတင်းရှက်ရွံ့ရွံ
ပုံမို့Romတော်တော်ဆွံအသွားသည်။
"ကိုယ်ယူထားတဲ့လူ ကိုယ်မရဲဖြစ်နေတာလားဂျေ
သောက်ဆန်းပဲ...."
"မတူဘူး...သူကဒီကမ္ဘာကဘယ်လိုလူမျိုး
နဲ့မှမတူဘူး....မင်းမသိပါဘူးRomရာ..."
"သိချင်လိုက်တာကွာ..."
"F........"
ဖြောင်းခနဲအရိုက်ခံရသောခေါင်းသည်နာပေမယ့်
Romသည်အပြုံးမပျက်။
မောင်တစ်ယောက်မျက်နှာကတော့လုံးဝမဲသဲ
သွားခဲ့သည်။
"Long time no see....."
"Oh...TaeHyung....!"
တော်တော်လေးလှသောကောင်မလေး
တစ်ယောက်၏ပုခုံးဖက်ကာရောက်လာသော
TaeHyung သည်ဝိုင်းတွင်ဝင်ထိုင်သည်။
"ဝိုး TaeHyung မိုက်လှချည်လား....."
Romသည်ကောင်မလေး၏ကောက်ကြောင်း
အလှတွေ...ရောင်စုံခြယ်ထားသောမျက်နှာ
ကိုအစအဆုံးကြည့်ကာTaeHyungကိုချီးကျူးသည်။
"ဂျေ နဲ့ ခင်ချင်နေတယ်ဆိုလို့ခေါ်လာတာ...."
အေးစက်စက်ထိုင်နေသော Jeonကိုကောင်မလေးက
ပြုံးပြတော့ Jeonကပြန်ပြုံးပြသည်။
"တွေ့ချင်နေတာကြာပီ..အဆက်အစပ်ကလည်း
မရှိတော့..TaeHyung နဲ့တွေ့မှပဲ...."
"ဒီမှာ အနှစ်တွေယူလာတယ် သေချာသောက်ရ
အောင် ခုရက်ပိုင်းတွေမဆုံလည်းမဆုံဖြစ်တော့
ဂျေ တို့ကို သတိရနေတာ...."
TaeHyungကအရက်ပုလင်းအကောင်းစား
တစ်လုံးကိုစားပွဲပေါ်တင်ကာပြုံးယဲ့ယဲ့လေးဆိုသည်။
"အိမ်ပြန်လို့ ပလပ်ကျွတ်ရင် အရိုက်ခံရမယ့်
လူတော့ ဒီဝိုင်းမှာမရှိဘူးမလား...."
"ရှိစရာလားTaeHyungရာ အားလုံးက
အိမ်ဦးနတ်တွေကြီးပဲ ချမယ်...."
Romသည်အရက်သောက်ဖို့ကိုအလွန်အားသန်
နေလျှက်...။ကောင်မလေးသည်TaeHyung
ဘေးမှJeonဘေးကိုပြောင်းထိုင်ကာ
အရက်ပုလင်းကိုစဖောက်ခဲ့သည်။သွား မထိုင်နဲ့
ဘာညာလုပ်ဖို့အထိတော့မပြင်းထန်ပါ..။
ဒါကClubရဲ့အထာတွေ သူတို့ကိုလူချမ်းသာတွေ
အတွက်ဘာမှမဆန်း...။
မောင်အပြည့်အဝ မလိမ္မာသေးသော အပိုင်းအစ
တွေလည်းဖြစ်သည်။တစ်သက်လုံးဒီလိုရှင်သန်
လာသူမို့ချက်ချင်းကြီးပြောင်းပစ်ဖို့ရာမလွယ်ပါ။
စကတ်တိုတို အကျီခပ်ကျပ်ကျပ်ဖြင့်ကောင်မလေး
သည်အထာနပ်စွာစချဉ်းကပ်နေခဲ့သည်။
ဒါပေမယ့် အရင်လို လွန်လွန်ကြူးကြူးစိတ်တွေက
တော့ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်...အရင်ကလာကပ်
ရင် ခါးလောက်တော့သိုင်းဖက်လိုက်ပီးပီဆို
ပေမယ့် လက်တွေ စိတ်တွေက ဒါတွေကိုမတိုးတော့။
ပေါင်တံဖြူဖြူတွေ ဟိုက်ကျနေတဲ့ရင်ဘက်တွေ
ကအတားအဆီးမရှိရင်တောင် မောင်အေးအေးလူလူ
အရက်သောက်နိုင်မြဲပဲ..။
မတိုးတော့ဘူး....။ဆန်းကြယ်သောခန္ဓာအလှ
ကိုထိခတ်ပြီးတဲ့အချိန်ကအစ အရာအားလုံးက
ပေါ့ပေါ့ရွှတ်ရွှတ်ပဲ.။
"က မလား ဂျေ....."
"တော်ပါပြီ....ကချင်သွားကလေ...."
"ဂျေနဲ့ကချင်တာ....."
"ဂျေ မသောက်တော့ဘူးလားပေးလေ
ကိုယ်စပ်ပေးမယ် ကိုယ်စပ်တာကျွမ်းတယ်..."
ကုန်သွားသောအရက်ခွက်ကိုTaeHyungက
ဆွဲယူလိုက်သည်။ကောင်မလေးသည်Jeon
ကိုရစ်နေပြီး Romကတော့နည်းနည်းမူးနေပြီ။
TaeHyungကတော့နည်းနည်းပါးပါးသောက်ဟန်
ပြကာလုပ်ချင်နေတာကိုလုပ်ရဖို့လိုပါသည်။
အားလုံးသူ့အာရုံတွေနဲ့သူဖြစ်နေတုန်း
ဆေးမှုန်တချို့အရက်ခွက်ထဲပျော်ဝင်သွားတာ
ကိုဘယ်သူမှမသိလိုက်။
ထို့နောက် ပြုံးပြကာ ပြန်တိုးပေးလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးထယ်ယောင်း."
ယုံကြည်မှုကြောင့်ယူကာမော့ချလိုက်သော
အရက်ခွက်သည်အရောင်တလဲ့လဲ့...။
TaeHyungသည်ဆံပင်ပြာလေးတွေကို
ထိုးဖွကာကျေကျေနပ်နပ်ရှိသွားခဲ့ပါသည်။
မလွဲဘူး ဒီတစ်ခါလုံးဝမလွဲတော့ဘူး....။
...........................................။
ပစ်ထားပြီးပြန်ရေးတာ ဘာMoodမှမရတော့လို့
ပေါ့ကုန်ရင်ဆောရီးဟေ့....
ေမာင္အရွုံးေပးလိုက္ပါၿပီတဲ့.....။
မာယာကေဝေလးကစကားေျပာေတာ့သိပ္ေကာင္းပါသည္
ဖဲရွုံးရွုံးမရွုံးရွုံးလာအိပ္ေနတဲ့ညေတြဟာ
Jimin အတြက္ႏွင္ထုတ္သင့္သလားလို႔ေတြးမိေပမယ့္
ႏွင္ထုတ္ရင္ေရာထြက္သြားမယ့္အလိမၼာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။
ညေတြအတူတူအိပ္ၿပီးအတူတူနိုးထရတဲ့
မနက္ေတြဟာ ဘယ္လိုအေျခအေနႀကီးလဲလက္ညိဳး
ထိုးစရာျဖစ္လာေပမယ့္ေမာင္ေရာဆိုင္သူ
ေလးေရာကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသည္။
မမုန္းေတာ့တာပဲရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေခါင္းစဥ္
မတပ္နိုင္ေသးေသာဆက္ဆံေရးမွာ
ဟိုလိုလိုဒီလိုလို.....။
Jimin ကေပ်ာ့ညံ့တယ္....။လြယ္လြယ္ေလး
အရည္ေပ်ာ္က်သြားတာပဲဆိုရင္ေလ
Jiminေပ်ာ့ညံ့ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး......။
ကၽြန္းမွာထဲကခပ္ယဲ့ယဲ့ႏွလုံးသားကိုသတိထား
မိလာတယ္...။ဒီလူဆိုးအေပၚၿပိဳလဲလာတဲ့
ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ေကာင္းေကာင္းသိလာတယ္..။
မာနႀကီးသူမို႔မသိသာေပမယ့္ေမာင္နမ္းရင္
ၿငိမ္က်သြားခဲ့ရတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကသက္ေသ....။
ေလာကႀကီးမွာကိုယ့္စိတ္ကိုအေသခ်ာဆုံး
နားလည္ၿပီးကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ
ကိုယ္ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲဆိုတာပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္
ေတြးနိုင္တဲ့သူ ေသခ်ာရင္ရေအာင္
ေခါင္းေအးေအးထားသိမ္းပိုက္ယူနိုင္ရင္အဆင္ေျပ
တာပဲ..။
အက်ီစကိုေဆာင့္ဆြဲခဲ့တဲ့အခ်ိန္အရင္လို
မ်က္ႏွာတည့္တည့္ရိုက္ခ်လို႔ရေပမယ့္
KimTaeHyung မ်က္ႏွာ ေရာတျခားတျခား
စိတ္ခံစားခ်က္ေတြေရာေႏွာလာတာေရာနဲ႔
MD Parkက ေခါင္းသုံးခဲ့တယ္...။
မိုက္႐ူးရဲဆန္လို႔စိတ္မထိန္းနိုင္လို႔ရက္ရက္စက္စက္
ေတြလုပ္ခဲ့လို႔ ဘဝတစ္ခုမွာ စြန့္လႊတ္ရပီးပီ..။
ျပင္းထန္တဲ့အမုန္းေတြကိုလက္ခံရၿပီးၿပီ။
ထပ္မမွားေတာ့ဘူး....။
အဓိက ကဒါကိုသူမ်ားကိုမေပးခ်င္ေနဘူး...။
မေပးခ်င္ရင္ကိုယ္ရေအာင္ထိန္းရမယ္...
Jimin ကကိုယ့္ကိုကိုယ္ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့လူမ်ိဳး
မွမဟုတ္တာသူဘာလုပ္ရမလဲတိတိက်က်သိတဲ့လူ။
သံသရာတစ္ေလၽွာက္လုံးအတြက္တိုက္ခဲ့တဲ့
က်ိန္စာေတြကို မ်က္ရည္တစက္နဲ႔
ေျဖရွင္းသြားတာ သိပ္သပ္ရပ္ပါတယ္....။
အိပ္ယာအရင္နိုးေနေပမယ့္ထလို႔မရ
ေျခေထာက္နဲ႔ခြကာအ႐ုပ္ေသးေသးလို
သေဘာထား၍လားမသိအားမနာတမ္း
ဖက္႐ုံမက ဖိပါအိပ္ေနေသာလူေၾကာင့္
Jimin စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္ေနသည္။
Romatic ဆန္ေနတာမွမဟုတ္တာ႐ုပ္ပ်က္ဆင္း
ပ်က္အိပ္ေနတာ....။
"လူလိုသူလိုအိပ္ရင္ေသမွာမလို႔လား....
ဖယ္အုန္း...ငါထရမယ္...."
ဘယ္သူကဘယ္သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္မ်ား
ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြဟာ ပါးစပ္ကနားလည္ေအာင္
လိုက္ရွင္းျပေနဖို႔မလို....။ခ်စ္တယ္ႀကိဳက္တယ္
မဟုတ္ဘဲMD Parkလို ျဖစ္တည္မွုက
သူ႔အိပ္ရာေပၚ တင္တင္စီးစီးလာအိပ္ကာ
လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနသူကို လက္ခံထားခဲ့သည္။
ဒါက သိပ္အံ့ဩစရာ.......။
သိကၡာေတြမာနေတြကိုေမာင့္ အေကြ႕အဝွိုက္
ေတြၾကားမျမင္ခ်င္ေယာင္သူေဆာင္သည္။
ငါးႏွစ္ေက်ာ္ငယ္တဲ့ေကာင္ေလးရဲ့
စကားလုံးေတြ အထိအေတြ႕ေတြၾကား
ထိုနယ္ပယ္မွာသိပ္ရိုးလြန္းတဲ့ဆိုင္သူေလးဟာ
ဘယ္လို႐ုန္း၍မရ....။အထိအေတြ႕အဆန္းေတြက
လည္းေထာက္ေခ်ာက္ေတြပဲေလ...။
အဆင္ေျပေျပရွိၿပီျဖစ္ေသာRelationship မွာ
ဆိုင္သူေလးသည္အရိုးသားဆုံးဝန္ခံရရင္
စိတ္ခ်မ္းသာစြာေပ်ာ္ရြင္ေနလၽွက္။
ေမာင့္ဆီကို ဖုန္းေတြမလာေတာ့ဘူး
ေမာင္အိမ္ကို အရက္ေသာက္ဖို႔လူေတြေခၚမလာေတာ့
ဘူး။ရည္းစားေတြမရွုပ္ေတာ့ဘဲေမာင္အေတာ္အတန္
လိမၼာလာတာေၾကာင့္ကြယ္ရာတြင္ MD Parkက
ႀကိတ္ႀကိတ္ျပဳံးသည္။
"ဒီေန႔အလုပ္မသြားနဲ႔..Jimin..."
"မသြားလို႔ျဖစ္မလား .....မင္းပဲတေန႔တေန႔
သုံးျဖဳန္းေနတာ..."
"သုံးတာမႀကိဳက္ရင္ ေမာင္ကြာ..
အဲ့ေလာက္မသုံးနဲ႔ Hyung ရွာရတာ
ပင္ပန္းတယ္ ဒီလိုေလးေျပာေပါ့...."
"စိတ္ဆင္းရဲဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ဖယ္စမ္း..."
အတင္းတြန္းလႊတ္တာခႏၶာကိုယ္အႀကီးႀကီး
ကြာက်သြားမွJimin သည္အိပ္ယာေပၚမွ
ဆင္းလိုက္သည္။တက္နင္းမိတာစီးကရက္တိုေတြ။
သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕အခန္းလည္းစီးကရက္နံ႔ကလြဲ၍
ဘာနံ႔မွမရေတာ့.....။အလုပ္စားပြဲေပၚမွာလည္း
ဖဲထုတ္ေတြ....။မီးျခစ္ေတြ...။သူ႔အေဆာင္အေယာင္ေတြ
"Jungkook......"
"အင္း......."
အိပ္ယာေပၚေမွာက္ယက္အိပ္ေနရာမွ
အိပ္ခ်င္မူးတူးထူးေသာအသံသည္
တမ်ိဳးေလး....။
"အိပ္ယာထရင္ ဒါေတြအကုန္သိမ္း....
ငါ့အခန္းမွာလာအိပ္ရင္ မင္းဒီလိုစည္းကမ္းမဲ့
လို႔မရဘူး..ငါမေနတတ္ဘူး....ငါကသက္ရပ္ေနမွ..."
"ေမာင္ ေနတတ္တယ္...မသိမ္းခ်င္ဘူး..."
"ေအး အဲ့တာဆို လာမေနနဲ႔...."
"မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ Jimin...
အိပ္ယာထတာနဲ႔ ပူညံပူညံလုပ္မွျဖစ္မွာလား....
နားညီးတယ္ မင္းအလုပ္သြားမွာမလား
သြားေတာ့...."
လူတစ္ေယာက္ရဲ့အက်င့္စရိုက္ဆိုတာအလြယ္တကူ
ဘယ္ေျပာင္းလဲနိုင္ပါ့မလဲ..
ေမာင္လိုလူကပို၍ခက္ခဲသည္။ခပ္ရိုင္းရိုင္းစကား
မထီတထီအျပဳအမူ ေဘာင္လြတ္ေသာဘဝတြင္
ႀကီးျပင္းလာသူမို႔ ေမာင္က ရင့္တတ္ပါသည္။
ပ်က္ယြင္းသြားေသာဆိုင္သူေလး၏
မ်က္ႏွာသည္ မနည္းထိန္းထားလိုက္ရသည္။
နားညီးတယ္ သြားေတာ့ ဆိုတာနဲ႔ Jimin
သည္တိတ္က်သြားသည္။
ျပန္မေျပာတတ္တာမဟုတ္...။
စကားကိုနိုင္ေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲေသခ်ာ
သိေပမယ့္ ျပန္မေျပာနိုင္ခဲ့တာ.....။
အိပ္ယာေပၚမွာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ကစားၿပီးရင္
မာယာစကားေတြေျပာခ်င္တိုင္းေျပာၿပီးရင္
JeonJungkook အစစ္ရဲ့စရိုက္ေတြထြက္ထြက္
လာတိုင္းကိုယ္ကပဲတဖက္သတ္တိမ္းညႊတ္သာယာ
ေနရသလိုမ်ိဴးခံစားရသည္။
ထိုခံစားခ်က္သည္ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္စိတ္ထဲ
ဝန္မခံခ်င္ေပမယ့္အလြန္ဝမ္းနည္းသည္။
တန္ဖိုးထားေပးပါလို႔သာခက္ခက္ခဲခဲေျပာခဲ့တာ
လူက ဒီလူဆိုးလက္ေတြၾကား တန္ဖိုးထားခ်င္
စရာမရွိေတာ့တာကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းသိေနပါသည္။
"Sorry....."
ေမာင္...အိပ္ေနရာမွ မ်က္လုံးေတြခ်က္ခ်င္းဖြင့္
ၾကည့္လာသည္။ေလသံမွာအားလုံးသူေျပာျပသြား
တယ္..။
အလုပ္စားပြဲေပၚကဖဲခ်ပ္ေတြ ေဆးလိပ္တို
ေတြကိုေနရာခ်သင့္တာခ် လႊင့္ပစ္သင့္တာလႊင့္ပစ္
ေနပုံသည္ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ...။
"မင္းစိတ္ဆိုးသြားတာလား....."
ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့သူသည္အကုန္သိမ္းဆည္း
ၿပီးတဲ့အခါအခန္းတံခါးဆြဲဖြင့္လၽွက္ထြက္သြားသည္။
ေမာင္အိပ္ယာေပၚကေနခ်က္ခ်င္းထကာ
အခန္းတံခါးဝဆီကိုေျခႏွစ္လွမ္းသာလွမ္းခဲ့ၿပီး
ဆိုင္သူေလးေနာက္ကိုေျပးလိုက္သည္။
"လာစမ္း....!!!!!"
"ဘာလဲ.....ငါေလညႇင္းခံမလို႔ နားညီးတယ္ဆို
နားေအးေအာင္ ေနေပးမလို႔ေလ..."
"ညဝတ္အက်ီ ပါးပါးေလးနဲ႔ ျပန္ဝင္စမ္းအခန္းထဲ..."
"ပါးေတာ့ဘာျဖစ္လဲ ေယာက်္ားပဲ
ခၽြတ္သြားရင္ေတာင္ တင့္တယ္တယ္....."
စကားအျဖစ္ၾကား႐ုံနဲ႔တင္ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ
တခါထဲျပတ္သြားနိုင္ေလာက္ေအာင္ေမာင့္မ်က္ႏွာ
ႀကီးနီရဲလာသည္။
"စကားနဲ႔တင္....ေဒါသကမရဘူး
လာစမ္း...မင္းလာလိုက္ေတာ့....."
"မလာဘူး....!!!"
"သခင္ေလး....မနက္စာဘာစီစဥ္ရမလဲ..."
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသည္ရိုက်ိဳးစြာ
အိမ္အကူတသိုက္ျဖင့္လာေမးသည္။
ေမာင္သည္ ဆိုင္သူေလးကိုေက်ာျပင္ေနာက္
သို႔ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။
"မၾကည့္နဲ႔!!!!"
ဘာက္ုမၾကည့္ခိုင္းတာလဲမသိေသာ
အလုပ္သမားမ်ားသည္ေခါင္းငုံ႔ကာမ်က္လုံး
ေတြေတာင္ေရႊ႕ေျမာက္ေရႊ႕....။
"ဘာမွမစားဘူး ဘာမွလာမေမးနဲ႔
ျမန္ျမန္ထြက္သြားၾက ....."
"ဟုတ္ကဲ့သခင္ေလး...."
"ျမင္လား ျမင္လား အႏၲရာယ္ေတြက
ပတ္ပတ္လည္ပဲ...မင္းကိုသိေစခ်င္တာအဲ့တာ...."
အႏၲရာယ္က ဥစၥာေျခာက္စြာ လူအျမင္ကပ္ေအာင္
ေျပာေနေသာ ေမာင္ ျဖစ္ေၾကာင္းဆိုင္သူေလး၏
ေက်နပ္သြားေသာမ်က္ႏွာေလးကသက္ေသ။
လက္တေလာက ေဒါသေတြေျပေပ်ာက္သြားရ
ျပန္သည္။စိတ္ထဲမွာသာပန္းတခ်ိဳ႕ပြင့္ေပမယ့္
ဆိုင္သူေလး၏မ်က္ႏွာအခ်ိဳးအစားသည္လုံးဝ
မေလၽွာ့သြားခဲ့ပါ...။
ေမာင္သည္ သိပ္အေရာင္အေသြးစုံလွပါသည္။
"လာေတာ့...."
ဒီလိုပါပဲ...ေန႔ရက္ေလးေတြဟာ...နိမ့္သြားလိုက္
ျမင့္လာလိုက္နဲ႔...။သူ႔အျပဳအမူ သူ႔စကား
သူ႔ပညာရပ္ေတြၾကားအသက္အရြယ္နဲ႔မွမလိုက္
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးလိုထိလြယ္ရွလြယ္...။
ဆိုင္သူေလးအခန္းထဲျပန္ဝင္ေရခ်ိဳးၿပီးအလုပ္သြားဖို႔
ျပင္ဆင္တဲ့အခါ အလုပ္စားပြဲထိုင္ခုံတြင္
စီးကရက္ေသာက္ရင္းေမာင္က ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။
ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာျဖင့္လုပ္စရာရွိတာ
လုပ္ေနပုံသည္ ၾကည့္ေနရရင္ကိုမရိုးမရြ....။
Jimin အေပၚေမာင့္ခံစားခ်က္ကသိပ္ရွင္းပါသည္။
ဘာေတြလုပ္လုပ္ သိမ္းက်ဳံးဖက္ကာနမ္းပစ္ေနခ်င္
တာပဲ....။တျခားမရွိ...။
မ်က္ႏွာထားခပ္တည္တည္ျဖင့္အေၾကာႀကီးေနလည္း
နမ္းခ်င္သည္။
မ်က္ရည္ဝဲေနေသာမ်က္လုံးလွလွေလးေတြနဲ႔
စိုက္ၾကည့္ရင္လည္းနမ္းခ်င္သည္။
ေၾကာက္လန့္ေနရင္လည္းနမ္းခ်င္သည္..။
ရန္ေတြ႕ေနျပန္လည္းနမ္းခ်င္သည္။
ၾကင္နာမွုဆိုတာေတာင္အဓိပၸာယ္မသိတဲ့ေမာင္က
ဒါဟာ ခ်စ္ေနလို႔ပါ လို႔သြားရွင္းျပရင္
ေမာင္ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္လိမ့္မည္။
ေမာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုမွမျမင္ဖူးခဲ့ဘဲ.....။
ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးနဲ႔ေတာင္မကာေတာ့ေသာ
အခ်စ္ေတြ ဆိုင္သူေလးအေပၚ အလြန္အၾကဴး
လႊမ္းျခဳံေနတာကိုေတာင္ ေမာင္ဟာကိုယ့္ကိုကိုယ္
နားမလည္ေနေသာဘဝမွာ ေမာင္ပုံေသနည္းက
အခ်စ္ေတြဘာေတြမသိ...နမ္းခ်င္တာပဲ
ေပြ႕ဖက္ခ်င္တာပဲ ဥစၥာေျခာက္တာပဲ..
ေလသံေလးတင္းသြားရင္ေတာင္အေျပးအလႊား
ေခ်ာ့ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ...။
မနက္လင္းရင္ သူတစ္ေယာက္ထဲက်န္က်န္ခဲ့ရတာ
မ်ားလို႔ ကိုယ္လုံးႀကီးႀကီးနဲ႔မလွုပ္နိုင္ေအာင္
အတင္းဖက္အိပ္တာပဲ....။
အရင္ကထက္ေတာ့အမ်ားႀကီးလိမၼာေအာင္
ႀကိဳးစားေနပါသည္။ေလာေလာဆယ္ေတာ့
Necktie အနက္ကေလးထုတ္လာကာ
ခ်ည္ေတာ့မယ့္MDေသးေသးေလးဆီိသို႔
စီးကရက္ဖြာကာေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
"ေမာင္ ခ်ည္ေပးမယ္...စိတ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့...."
"ငါစိတ္ဆိုးမေနပါဘူး..မင္းနားညီးတယ္ဆိုလို႔ေလ
မင္းအိမ္မင္းသေဘာပဲဟာ...ငါကဘာေျပာနိုင္မွာလဲ
ငါအေစာႀကီးထဲကေျပာပီးသားပါ
ငါ့မွာစိတ္ဆိုးပိုင္ခြင့္မရွိဘူး...."
"အက္ေၾကာင္းထပ္တဲ့ဓာတ္ျပားႀကီးပဲ....
ၿပီးေတာ့လည္း မင္းပဲစိတ္တိုေနတာ..."
ဆိုင္သူေလးရွက္သြားသည္...။သူစိတ္မတို
ေနပါဘူးလို႔ ျငင္းမွမျငင္းနိုင္တာ...။
မ်က္ႏွာကမသာမယာအရိပ္ေတြကသက္ေသ။
ေမာင္သည္ေဆြ႕ခနဲေကာက္ခ်ီလၽွက္အလုပ္စားပြဲ
ေပၚတင္လိုက္သည္။
စီးကရက္ကိုႏူတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ကိုက္ထားရင္
လက္ထဲကNecktie အနက္ကိုယူကာ
ဆိုင္သူေလးကို စခ်ည္ေႏွာင္ေပးေနသည္။
"မလုပ္တတ္ရင္မလုပ္နဲ႔ေနာ္......
Necktie လည္းငါကေသသပ္ေနမွ....."
"ေမာင့္ကိုယုံ....."
ေသေသခ်ာခ်ာခ်ည္ေႏွာင္ေပးေနေသာNecktie
ဟာပုံက်ပန္းက်..။ခ်ည္ေႏွာင္ေပးေနေသာ
တက္တူးအျပည့္နဲ႔လက္ေတြသည္သြယ္လ်စြာ
မိုက္ေနသည္။စီးကရက္ႏူတ္ခမ္းနားေတ့ကာ
ေမာင္ ဂ႐ုစိုက္ေပးပုံက တကယ့္BlackCoffee။
ႏူးညံ့တာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္....ခံစားလို႔မေကာင္းဘူး
လားဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္..။ျပင္းျပင္းရွရွပဲ...။
"ရၿပီ....ေသေသသပ္သပ္ပါပဲ...
တခါမွဒီလိုလူႀကီးလူေကာင္းပုံမဝတ္ဖူးလို႔
မင္းကေမာင့္ကိုအထင္ေသးေနတာ"
"မင္းကလူဆိုးပဲဟာ......"
"ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲမင္းသိခ်င္လား..."
"ဟင့္အင္းမသိခ်င္ပါဘူး...ရတယ္..
ငါသြားေတာ့မယ္..."
"ေမာင္ လို႔ေခၚပါလား...အဆင္ေျပေနၾကပီပဲကြာ..."
" မင္း လိမၼာ ရင္ေတာ့ စဥ္းစားမယ္ေလ..."
"မရွုပ္ေတာ့ဘူးေလ....အခန္းထဲကအခန္းျပင္
ေတာင္မထြက္ဘူး လုံးဝရွင္း..."
"ပ်င္းရင္ပ်င္းတယ္ေပါ့ မင္းေကာင္ေတြ
ခုဖုန္းဆက္ရင္တမိနစ္ေတာင္မဆိုင္းပဲထြက္ေျပးမယ့္
ေကာင္က...ကလီကမာ.."
"ေမာင္မရွုပ္ေတာ့တာေတာ့တကယ္
ေဘာ္ဒါကန့္နဲ႔ေလာင္းကစားပဲလုပ္ေတာ့တာ
မင္း မယုံဘူးလား...."
"မယုံဘူး"
"ေက်းဇူးပဲ....."
ႏူတ္ခမ္းေတြကိုတခ်က္ဆြဲနမ္းကာမ်က္ႏွာတစ္ခု
လုံးကိုမႀကိဳက္မွန္းသိလို႔ႏွာေခါင္းလုံးလုံးနဲ႔
လိုက္ေမႊးေနေသာေမာင္သည္မ်က္ႏွာမသစ္ရေသး။
ဆိုင္သူေလးသည္ျပင္ဆင္ၿပီးမွဒီလိုေတြ
လာညစ္ပတ္တာကိုမႀကိဳက္...။
"ေတာ္ေတာ့...မင္းကညစ္ပတ္တယ္
မ်က္ႏွာလည္းမသစ္ဘူး...."
႐ုံးသြားရေတာ့မယ့္Shirt အက်ီအထိမ်က္ႏွာ
တခုလုံးနဲ႔လိုက္ပြတ္ဆြဲေနေသာေမာင္သည္
ကေဋကဋာအဆိုး...။ေတာ္ေတာ့လို႔သာေျပာေနခဲ့တာပါ
ေမာင့္ကို ဘယ္တုန္းကနိုင္ခဲ့ဖူးလို႔လဲ....။
ရွက္ျပဳံးေတြနဲ႔ MD Parkဟာ ျငင္းေနၿပီး
ရင္ခြင္ထဲဝင္တိုးေနေသာညစ္ပတ္သူကို
တြန္းပင္မထုတ္ခဲ့...။
မ်က္ႏွာေလးမသစ္တာဘာအေၾကာင္းလဲ......။
..............။
"MD ခုရက္ပိုင္းေတြ ေပ်ာ္ေနပုံပဲ
အဲ့လိုေလးေတြ႕ရတာ တကယ္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္..."
"အဲ့လိုပုံစံေပါက္ေနလို႔လား..အလုပ္ေတြအဆင္
ေျပလို႔ထင္ပါတယ္ဗ်ာ...အရင္ကCompany
ႏွစ္ခုကို စၿပိဳင္လုပ္ရေတာ့က်ေတာ့္မွာ
ဖိအားေတြအရမ္းမ်ားတယ္...."
"ဟုတ္နိုင္ပါတယ္..MDကတကယ္ေတာ္တာပါ.."
"အေတြးေရးမွူးေျမႇာက္ေနျပန္ပါပီ..."
"က်မထင္တာကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးေၾကာင့္ပဲ
လို႔ထင္တယ္...MD ေကာင္ေလးကအရင္လို
ရန္လာမျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ....အဆင္ေျပေနၾက
တယ္မလား..."
အတြင္းေရးမွူးလုပ္လာတဲ့တစ္ေလၽွာက္လုံး
မ်က္ႏွာေလးငုံ႔ခ်ကာရွက္ျပဳံးျပဳံးသြားေသာ
အမူအယာမ်ိဳးကိုဒါပထမဆုံးေတြ႕ဖူးတာပဲ။
MD Park က အခ်ိန္ျပည့္တည္တင္းေနၿပီး
ေဒါသထြက္ေနတတ္တဲ့သူေလ။
သပ္သပ္ရပ္ရပ္လွန္တင္ထားေသာ
ဆံပင္အနက္ေရာင္ေတြနဲ႔
ေဘာပင္ကိုင္ကာလက္မွတ္ထိုးေနေသာ
MDသည္ ေခါင္းမညိတ္ခဲ့ေပမယ့္အသံတိတ္ဝန္ခံ
ေနသည္။
"က်ေတာ္တို႔အဆင္ေျပပါတယ္.....
ေျပလာၿပီလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ
သူကအရင္ေလာက္လည္းမဆိုးေတာ့ဘူးေလ..."
"ငယ္ေသးလို႔ပါMD ရယ္ တျဖည္းျဖည္း
လိမၼာလာမွာ...."
"ေမၽွာ္လင့္ရတာပဲ..."
"MD ဒီလို လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိတာ
တကယ္အလုပ္လုပ္ရတာလည္းအဆင္ေျပတယ္"
"က်ေတာ္ကအဲ့ေလာက္ဆိုးခဲ့လို႔လားဗ်ာ.."
မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ဆိုထဲကမျမင္ရေတာ့
ေသာေအးခ်မ္းလွေသာအျပဳံးေလးေတြ။
ေန႔တိုင္းစိတ္အလိုမက်စြာဒီ႐ုံးခန္းထဲMDဟာ
မွိုင္းျပေနခဲ့သည္။အျမဲပူေလာင္ကာအခ်ိန္တိုင္း
ေဒါသထြက္ေနၿပီးသိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့သူ။
ရက္တခ်ိဳ႕ရွိၿပီ..ျပဳံးျပဳံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလးရွိေနတာ
Company တခုလုံးလည္းစိတ္ခ်မ္းသာေနလၽွက္။
"ဒီလအတြက္ Hotelသြား Cheakဖို႔ ျပင္ဆင္ထားလိုက္
ေနာ္ ရက္ကပ္လာၿပီ...."
"ဟုတ္ကဲ့ MD...."
"ေရာ့...."
လက္မွတ္ထိုးၿပီးေသာစာရြက္ေတြကိုျပန္ေပး
လိုက္ရင္းMD Parkသည္ အထူးတလည္ၾကည္ၾကည္
လင္လင္...။ဒီအေျခအေနေလးအတိုင္းဆို
ကံဆိုးမွုေတြ..ငိုေႂကြးျခင္းေတြ တဖက္သတ္အနိုင္ယူ
ခံရတာေတြၿပီးေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္....။
"ေမာင္မရွုပ္ေတာ့ပါဘူး....."ဆိုတဲ့စကားကို
ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း Jungkook ကိုလက္ထပ္ထား
ေသာတရားဝင္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္လိုစခံစား
ေပးလိုက္မည္။
အေတာ္အတင့္လူဆိုးဘက္ကလည္းေလၽွာ့သင့္တာ
ေလၽွာ့လာတဲ့အတြက္သူလည္းအမ်ားႀကီးတင္းမထား
ခ်င္ေတာ့။ဘယ္လိုမွန္းမသိ အိမ္ေထာင္က်တာ
အေတာ္ၾကာပီဆိုေပမယ့္ ခုရက္ပိုင္းေလးမွ
ေယာက်္ားရသြားသလို တအုံ႔ေႏြးေႏြး...။
MD Parkတစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာသုံးေနရင္း
တခ်က္တခ်က္ျပဳံးသြားသည္။
...........................။
ၿပီးခဲ့ေသာျပႆနာမ်ားကိုလုံးဝေက်နပ္မေန....။
သခင္ဆိုးေလး အခၽြန္နဲ႔မလိုက္ေသာကိစၥသည္
MinYoongi ၏မ်က္စိေတာက္ေထာက္ၾကည့္
ခံျခင္းရခဲ့သည္။ဘယ္လိုလုပ္အဆင္ေျပပါ့မလဲ။
ဒီတစ္ခါလုပ္မည့္ကိစၥသည္အနည္းငယ္ျပင္းထန္
ေပမယ့္ လူေတြက ParkJimin ကJeonJungkook
ကိုဘယ္လိုအေလးထားတာ ဘယ္လိုကာကြယ္
တာမ်ိဳးေတြၾကားရင္ကိုTaeHyung မနာလို.....။
ခုရက္ပိုင္းေတြ Jeon Jungkookက
အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ေတာင္လာမေတြ႕ဘဲ
ေယာက်္ားနားပဲကပ္ေနတယ္ပဲၾကားလာေတာ့
TaeHyung ပ္ိုဆိုးလာေတာ့သည္။
ဒီေယာက်္ားသည္သခင့္အေပၚမေကာင္းေၾကာင္း
လူရွုပ္လူေပြျဖစ္ေၾကာင္းအေလးထားခ်င္
ကာကြယ္ခ်င္ေနေသာစိတ္ေတြသည္JeonJungkook
လိုငေပြနဲ႔လုံးဝမတန္ေၾကာင္းTaeHyung သိေစ
ခ်င္သည္။ခုရက္ပိုင္းေတြအိမ္တြင္းေအာင္းကာ
ဘယ္လိုဥာဏ္မ်ားရမလဲပဲစဥ္းစားေနၿပီး
လူႀကီးကေတာ့ ေနာက္ဆုတ္သြားၿပီဟုထင္ေနသလား
မသိသေဘာတက်ရွိေနလ်က္။
ေသေတာင္ေနာက္မဆုတ္ဘူး...။
"နင္ေတာင္းတာရဲ့ႏွစ္ဆငါေပးမယ္
နင့္ဘက္ကေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ပဲ
လိုတယ္."
"နင္ခိုင္းတာ Hotelကိုသြားၿပီး
Hotelပိုင္ရွင္ရဲ့ေယာက်္ားနဲ႔သြားအိပ္ေပး
ရမွာေလ ေအာင္ျမင္ပါ့မယ္လို႔ငါတရားေသ
မေျပာနိုင္ဘူးေဂ်ကအလည္ေနာ္..."
"နင္မလုပ္နိုင္ရင္...ငါတျခားသူခိုင္းလိုက္မယ္...
ငါ့မွာေငြရွိတယ္....ငါ့ကိုမေရမရာမေျပာနဲ႔..."
"မေျပာပါဘူးငါလုပ္ေပးပါ့မယ္
ဒါနဲ႔TaeHyung ငါတခုေမးလို႔ရလား
နင္ဒါကိုဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လုပ္တာလဲ......"
"နင့္ကိစၥမဟုတ္ဘူး....."
"JungKookနဲ႔နင္တတြဲတြဲမွန္းေတာ့ငါသိေပမယ့္
JungKook ကိုလိုခ်င္ရင္နင္ငါ့ကို
အသုံးခ်ဖို႔မွမလိုတာ...Jungkook က
နင့္ဘက္မွာပဲဟာ....."
Jungkook ေယာက်္ားကိုလိုခ်င္လို႔ေပါ့..။
ရွင္းေနတဲ့ဟာ...ခပ္ေဝးေဝးလူေတြနဲ႔စကားေျပာရ
တာမေကာင္း...။သူပိုင္တဲ့Hotelကိုမိန္းမတစ္ေယာက္
ေခၚအိပ္ၿပီးမ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္မယ့္JeonJungkook
ကို သခင့္လို မာနႀကီးႀကီး သိကၡာႀကီးႀကီးအရွက္တရား
ႀကီးႀကီးကိုယ့္က်င့္တရားအရာလၽွမ္းလၽွမ္းေတာက္က
ဘယ္လိုခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးပါ့မလဲ....။
ခ်က္ခ်င္းမကြဲသြားဘူးဆိုရင္ေတာင္ဒီအက္ေၾကာင္း
သည္လုံးဝအႀကီးႀကီး..။
ႀကီးေအာင္လည္းသူကလုပ္မွာ....။
"လၽွာရွည္လိုက္တာ ခိုင္းတာကိုသာနင္လုပ္စမ္းပါ
အရမ္းပီျပင္ေအာင္လုပ္.....အဲ့ဒီHotelတခု
လုံးအုန္းအုန္းထသြားေအာင္လုပ္ေပး...."
"အိုေက......ေငြေပး...."
"ေရာ့......"
ထယ္ေယာင္းသည္လက္ရွိModelေလာကတြင္
နာမည္ရခါစအေခ်ာအလွေကာင္မေလး
အားပိုက္ဆံတထပ္ပစ္ေပးလိုက္သည္။
ေလေျပေတြတိုက္ခါစဆက္ဆံတစ္ခုမွာ
စိတ္ခ်လက္ခ် မခ်ိဳၿမိန္ရေသး မေမၽွာ္လင့္ဘဲ
ေရာက္လာမယ့္မုန္တိုင္းဟာအင္အားအသင့္အတင့္
ရွိေနပါသည္။
မေကာင္းတဲ့လူမွန္းသိေစခ်င္တာအထင္ေတြလြဲၿပီး
ကြဲသြားေစခ်င္တာ...။ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးမထားမွန္း
ဒီလိုေဖာက္ျပန္တတ္တာကိုလည္းျပခ်င္တာ
သခင္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီးရင္မုန္းပစ္လိုက္ေစခ်င္တာ။
အရင္ကလည္းJeonJungkook ကဒီလိုစရိုက္ဆို
ေပမယ့္ မသိမသာေျဖရွင္းခဲ့ၾကတာေလ..။
ခုက သိသိသာသာလုပ္ျပမယ္....။
ကေလးကြက္ဆိုေပမယ့္ေလ...ရိုးအီေနတဲ့အကြက္
တစ္ကြက္ဆိုေပမယ့္ ထပ္ျဖည့္ေပမယ့္လွုံ႔ေဆာ္မွုက
အသက္ပဲ သခင္.....။
ဒီတစ္ခါေတာ့ KimTaeHyung မလြဲေတာ့ဘူး...။
..................။
"မင္းငါတို႔ဆီမလာတဲ့ရက္ေတြမွာ
မင္းေယာက်္ားနဲ႔သာယာေနတာေပါ့
ဟုတ္လားေဂ်...."
"ခုေနာက္ပိုင္းသူ႔နားကပ္ရတာပိုႀကိဳက္ေနတယ္..."
"စယူတုန္းကျဖင့္အိမ္ျပန္မအိပ္တဲ့
ေကာင္က...."
"ခုျပန္အိပ္ၿပီေလ...."
"Jiminshi က မင္းကိုအရင္လို
အၾကမ္းႀကီးေတြမေျပာမလုပ္ေတာ့ဘူးမလား..."
"မင္းေသခ်င္ေနတာလား Rom..."
"တခါတေလ Club ကိုေခၚလာေလကြာ..
ကဲၾကတာေပါ့...."
ေမာင့္ဖိနပ္အနက္ေရာင္အႀကီးႀကီးသည္
ခုံေအာက္ကေနထြက္လာေတာ့သည္။
"ေဟ့ေကာင္!!!စတာကြ..
Sensitive ျဖစ္မေနနဲ႔...."
"ParkJimin Clubလာကဲတဲ့ေန႔က
ကမၻာပ်က္မယ့္ေန႔ပဲ...သူ႔ေရွ႕မွာလည္း
မင္း အစ လုပ္မေျပာနဲ႔ေနာ္....
ေျပာရင္ အေသပဲ..."
"မင္းအဲ့ေလာက္မခ်ဴပ္နဲ႔ေလကြာ
သူလည္းလူငယ္ပဲ...မင္းဟာကအိမ္နဲ႔အလုပ္
အိမ္နဲ႔အလုပ္ ငါဆို႐ူးမွာ...."
"အိမ္ျပန္လာရင္ငါရွိတယ္...
မ႐ူးဘူး...."
"ေဂ်....မင္းရွိေတာ့ဘာေတြျဖစ္ပ်က္
ေျပာင္းလဲလဲေျပာပါအုန္း....
မင္းတို႔ ဒီေလာက္သာယာေနတာ ဘာညာကြိကြ...."
ေမာင္သည္...စီးကရက္ယူေတာ့မလိုလို
မီးျခစ္ယူေတာ့မလိုလို..ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
ေတာ့စြာ..။Romကလည္းအေျဖကိုေသခ်ာေစာင့္
ေနသည္။အတြင္းသိအဆင္းသိေတြမို႔ေမာင္မေျဖလို႔မရ
အရင္ကေတာင္ႏွိုက္ႏွိုက္ခၽြတ္ခၽြတ္ေတြေျပာခဲ့ၾကတာ
ေမာင္သည္ ႏွာေခါင္းနားေလးကိုနည္းနည္းကုတ္ကာ
ဆံပင္ေတြကိုဟိုသပ္ဒီသပ္ သပ္ရင္းမတိုးမက်ယ္
ေျပာလာသည္။
"မ...ရဲဘူးကြ...."
ပထမဆုံးအေနနဲ႔ Playboyႀကီးရဲ့မရဲမတင္းရွက္ရြံ႕ရြံ
ပုံမို႔Romေတာ္ေတာ္ဆြံအသြားသည္။
"ကိုယ္ယူထားတဲ့လူ ကိုယ္မရဲျဖစ္ေနတာလားေဂ်
ေသာက္ဆန္းပဲ...."
"မတူဘူး...သူကဒီကမၻာကဘယ္လိုလူမ်ိဳး
နဲ႔မွမတူဘူး....မင္းမသိပါဘူးRomရာ..."
"သိခ်င္လိုက္တာကြာ..."
"F........"
ေျဖာင္းခနဲအရိုက္ခံရေသာေခါင္းသည္နာေပမယ့္
Romသည္အျပဳံးမပ်က္။
ေမာင္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကေတာ့လုံးဝမဲသဲ
သြားခဲ့သည္။
"Long time no see....."
"Oh...TaeHyung....!"
ေတာ္ေတာ္ေလးလွေသာေကာင္မေလး
တစ္ေယာက္၏ပုခုံးဖက္ကာေရာက္လာေသာ
TaeHyung သည္ဝိုင္းတြင္ဝင္ထိုင္သည္။
"ဝိုး TaeHyung မိုက္လွခ်ည္လား....."
Romသည္ေကာင္မေလး၏ေကာက္ေၾကာင္း
အလွေတြ...ေရာင္စုံျခယ္ထားေသာမ်က္ႏွာ
ကိုအစအဆုံးၾကည့္ကာTaeHyungကိုခ်ီးက်ဴးသည္။
"ေဂ် နဲ႔ ခင္ခ်င္ေနတယ္ဆိုလို႔ေခၚလာတာ...."
ေအးစက္စက္ထိုင္ေနေသာ Jeonကိုေကာင္မေလးက
ျပဳံးျပေတာ့ Jeonကျပန္ျပဳံးျပသည္။
"ေတြ႕ခ်င္ေနတာၾကာပီ..အဆက္အစပ္ကလည္း
မရွိေတာ့..TaeHyung နဲ႔ေတြ႕မွပဲ...."
"ဒီမွာ အႏွစ္ေတြယူလာတယ္ ေသခ်ာေသာက္ရ
ေအာင္ ခုရက္ပိုင္းေတြမဆုံလည္းမဆုံျဖစ္ေတာ့
ေဂ် တို႔ကို သတိရေနတာ...."
TaeHyungကအရက္ပုလင္းအေကာင္းစား
တစ္လုံးကိုစားပြဲေပၚတင္ကာျပဳံးယဲ့ယဲ့ေလးဆိုသည္။
"အိမ္ျပန္လို႔ ပလပ္ကၽြတ္ရင္ အရိုက္ခံရမယ့္
လူေတာ့ ဒီဝိုင္းမွာမရွိဘူးမလား...."
"ရွိစရာလားTaeHyungရာ အားလုံးက
အိမ္ဦးနတ္ေတြႀကီးပဲ ခ်မယ္...."
Romသည္အရက္ေသာက္ဖို႔ကိုအလြန္အားသန္
ေနလၽွက္...။ေကာင္မေလးသည္TaeHyung
ေဘးမွJeonေဘးကိုေျပာင္းထိုင္ကာ
အရက္ပုလင္းကိုစေဖာက္ခဲ့သည္။သြား မထိုင္နဲ႔
ဘာညာလုပ္ဖို႔အထိေတာ့မျပင္းထန္ပါ..။
ဒါကClubရဲ့အထာေတြ သူတို႔ကိုလူခ်မ္းသာေတြ
အတြက္ဘာမွမဆန္း...။
ေမာင္အျပည့္အဝ မလိမၼာေသးေသာ အပိုင္းအစ
ေတြလည္းျဖစ္သည္။တစ္သက္လုံးဒီလိုရွင္သန္
လာသူမို႔ခ်က္ခ်င္းႀကီးေျပာင္းပစ္ဖို႔ရာမလြယ္ပါ။
စကတ္တိုတို အက်ီခပ္က်ပ္က်ပ္ျဖင့္ေကာင္မေလး
သည္အထာနပ္စြာစခ်ဥ္းကပ္ေနခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ အရင္လို လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴးစိတ္ေတြက
ေတာ့ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္...အရင္ကလာကပ္
ရင္ ခါးေလာက္ေတာ့သိုင္းဖက္လိုက္ပီးပီဆို
ေပမယ့္ လက္ေတြ စိတ္ေတြက ဒါေတြကိုမတိုးေတာ့။
ေပါင္တံျဖဴျဖဴေတြ ဟိုက္က်ေနတဲ့ရင္ဘက္ေတြ
ကအတားအဆီးမရွိရင္ေတာင္ ေမာင္ေအးေအးလူလူ
အရက္ေသာက္နိုင္ျမဲပဲ..။
မတိုးေတာ့ဘူး....။ဆန္းၾကယ္ေသာခႏၶာအလွ
ကိုထိခတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကအစ အရာအားလုံးက
ေပါ့ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ပဲ.။
"က မလား ေဂ်....."
"ေတာ္ပါၿပီ....ကခ်င္သြားကေလ...."
"ေဂ်နဲ႔ကခ်င္တာ....."
"ေဂ် မေသာက္ေတာ့ဘူးလားေပးေလ
ကိုယ္စပ္ေပးမယ္ ကိုယ္စပ္တာကၽြမ္းတယ္..."
ကုန္သြားေသာအရက္ခြက္ကိုTaeHyungက
ဆြဲယူလိုက္သည္။ေကာင္မေလးသည္Jeon
ကိုရစ္ေနၿပီး Romကေတာ့နည္းနည္းမူးေနၿပီ။
TaeHyungကေတာ့နည္းနည္းပါးပါးေသာက္ဟန္
ျပကာလုပ္ခ်င္ေနတာကိုလုပ္ရဖို႔လိုပါသည္။
အားလုံးသူ႔အာ႐ုံေတြနဲ႔သူျဖစ္ေနတုန္း
ေဆးမွုန္တခ်ိဳ႕အရက္ခြက္ထဲေပ်ာ္ဝင္သြားတာ
ကိုဘယ္သူမွမသိလိုက္။
ထို႔ေနာက္ ျပဳံးျပကာ ျပန္တိုးေပးလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးထယ္ေယာင္း."
ယုံၾကည္မွုေၾကာင့္ယူကာေမာ့ခ်လိုက္ေသာ
အရက္ခြက္သည္အေရာင္တလဲ့လဲ့...။
TaeHyungသည္ဆံပင္ျပာေလးေတြကို
ထိုးဖြကာေက်ေက်နပ္နပ္ရွိသြားခဲ့ပါသည္။
မလြဲဘူး ဒီတစ္ခါလုံးဝမလြဲေတာ့ဘူး....။
...........................................။
ပစ္ထားၿပီးျပန္ေရးတာ ဘာMoodမွမရေတာ့လို႔
ေပါ့ကုန္ရင္ေဆာရီးေဟ့....