Sabah baş ağrıma uyanmıştım gözlerimi açtığımda karşımda keremin yüzü vardı gülümsedim Araf abimin uyuyordu kafamı yavaşça kaldırdığında Yağız abimin oturduğu sandalyeden bana baktığını gördüm ne o gülümsüyordu nede ben gözleri kıp kırmızıydı uyumamışmıydı?
"Günaydın güzelim"
"Günaydın abi uyumadın mı sen?"
"Uyudum ama çok değil uykum yoktu sen beni boş ver sen nasılsın" suratına baktım anlatmıydı kötü olduğumu oturduğu yetene kalkıp yanıma geldi ve elimi tutarak dışarıya çıkardı
"Hadi gel bir şeyler yiyelim annemle babam karanı araştırmaya gittiler" arkasından onu sessiz sessiz takip ettim keşke annemi görseydim...
Abi tayfası ve keremle yemek masasında oturmuş önümüzdeki yemeğe bakıyorduk hiçbirimizin iştahı yoktu çatalla önümdeki zeytine oynarken Araf abim derim bir nefes aldı hepimiz ona bakarken hafif bir şekilde gülümsedi sert bir ses tonuyla "O yemekler biticek" hepimiz oflarken o bir şey duymak istemiyorum dermiş gibi çatalını tabağın yanına vurmuş ve yemeğe başlamıştı bizde zorlada olsa yemiştik
Salonda oturmuş hiç bir şey yapmıyorduk yanında oturan yiğit abimin dizlerine uzanıp gözlerimi kapattım çok yorgundum aşırı yorgundum dövülmüş gibiydim her yerim ağrıyordu
"Abi babamgil sana başka bir şey anlattımı" asrın abimin sesiyle hepimizin odak noktası Araf abim olmuştu
"Sadece eski ortaklardan biri olabileceğini düşünüyor o zamanlar kavgayla hisselerden ayrılanlar olmuştu bize kin besleyenlerde babam ve Adnan amca onlardan biri olabilir diye düşünüyor ama öncelikleri onları bulmak değil karanı bulmak nerede olduğunu bilmiyoruz sadece babama zarf gelmiş zarfı şirkete göndermişler babamda amcama açmasını söylemiş onun o şekilde haberi olmuş zaten zarftada sadece yaşadığı yazıyormuş birde eskiden yaşadığı mahalle oraya bakalım dediler"
Hepimiz kafamızı anladım şekilde saklamışık kereme baktığımda merdivenlere baktığını görmüştüm gözleri dolu doluydu asrın abim keremi kollarının arasına almıştı yiğit abimin dizlerinden kalkıp keremin yanına gittim dizlerine oturup ona sarıldım kafasını anında boynuma gömmüştü
Karan üçüzüm acaba o nasıl biriydi?
Kerem gibi güzel kokuyormuydu acaba? Bizi severmiydi? Beni severmiydi?
Gözlerim artık yükünü kaldıramam gibi kapanmıştı...
~~~yükselme beklerken sıralamadab düşen yazardan~~~
kayranın nefes alış verişi düzelince kerem onu boş koltuğa koydu saçlarına öpücük kondurup yerine geçti geri gözlerinin önünden gitmiyordu karanın düşüşü, çığlığı kulaklarında yankılanıyordu her seferinde canı daha çok yanıyordu aklını kaçırmak üzereydi gözlerinin önünde kanlar içindeydi üçüzü gitti yanına ellerini tuttu ama uyanmadı Karan hep hissederdi uyusa bile kerem yanına gelince uyanır minik ellerini üçüzünün yanağına koyup ne oldu diye sorardı üçüzüne ama o gün uyanmamıştı kerem karanı hep abisi gibi hissetmişti kavinden hep onu korurdu kavim kereme karışacağı sıra karan gelir arkasına alırdı keremi ama kerem koruyamamıştı onu Karan gibi olamamıştı önce ben onu koruyamadım o yüzden öldü diye içi giderken şimdi nasıl hissedemedim ben onu diye aklına kayranın kalbinin ağrıdığı gün geldi lütfen dedi 'lütfen Allahım orada karanın canı yanmış olmasın lütfen' karanın yine göz yaşları akmaya başladı asrın bunu fark edince kendine çekmişti kardeşini sarılmıştı hepsi biliyordu hepsi yaralanmıştı ama kerem en çok yaralanan olmuştu hepsi birbirinin yarasını bir nebze sarmış ama kimsenin gücü keremin yaralarına yetmemişti Araf oturduğu yerden kalktı ve kardeşinin yanına geldi keremi kendine çevirdi elleriyle göz yaşlarını sildi ve göz kapaklarını öptü gülümsedi
"Keremmim kardeşim söz veriyorum karanda hayatımıza tekrardan girdiği an kimse sizi üzemiyecek bunca zamandır engel olamadım ama bu saatten sonra asla affet beni olurmu affet abini ben bunları yaşamanızı istemezdim yemin ederim"
Kerem abisinin söylediklerinden sonra sıkıca sarılmıştı arafa "Abi kendini suçlama lütfen hiç bir şey senin yüzünden değildi ki lütfen suçlama kendini" Araf kendini geri çekip keremin yüzüne baktı gülümsüyordu ama bunu zorlayarak yapıyordu kafasını salladı ve keremin anlından öptü ve yanına oturdu yiğit kardeşlerinin ve abisinin durumunu görünce rıçuhu çekilmiş gibi hissetmeye başlamıştı asrın ise çekilmiş ruhuyla izliyordu onları...
~~~Adnan beyciğimizden~~~
Karanın yaşadığını öğrenmiştik şirkete gelen zarfla boğazında bir yumru olmuştu abim çok zor zamanlar geçirmişti iki evladının hasretini çekmişti eğer rüzgar ve yağmurda böyle şeyler yaşasaydım bu kadar dik durabilirmiydim emin değilim evlat başkaydı
Şuan oturmuş rüzgarı bekliyorduk karanın yerini bulmak için bir kaç arkadaşıyla konuşmuştu onu beklerken abime çevirdim bakışlarımı o koskoca Sarp Aksoy gözlerimin önünde ağlıyordu abimi böyle görmek hiç alışık bir şey değildi kalkıp yanına gittim o kadar dalmıştı ki dönüp bana bile bakmadı ellerini avucuna koyup yüzüne baktım umutla
"Abim bulucağız onu merak etme sen güçlü dur bak yengem ne kadar çöktü sen yapma bari biliyorum çok zor ama dayanmak zorundasın eminim ben karanda alıp eve gidiceğiz ölüm almazsada ayrılmayacaksınız eminim ben bundan"
İnsanı iki şey öldürürdü bir umut, iki vicdan
Abim kafasını sallamış akmakta olan göz yaşlarını silmişti içeri giren rüzgarla ikimizin gözü ona döndü elindeki telefonu hapörlere almıştı
"yunus seni dinliyorum kardeşim"
"Abi hastane kayıtlarına baktık orada çıktı şuan bir yetimhanede
kalıyor ben sana konum atarım"
Bulmuştuk onu
"Tamam bekliyorum"
Abim ayağa kalmış ve bana sarılmıştı hem ağlıyor hemde bulduk onu diye söyleniyordu rüzgarın telefonunun bildirim sesi odayı doldurdu
"Ben arabayı getireyim çıkalım" diyip odadan çıktı rüzgarın arkasından biz çıktık yengem zaten kapının önünde gelmiş bize bakıyordu
"Sarp buldunuzmu oğlumu?" sesi o kadar güçsüz çıkmıştı ki
"Bulduk güzelim bulduk şimdi alıcaz onu merak etme sen"
Ne kadar ısrarla etsektr yengem gelmekte ısrar etti şuan yoldaydık ve yetimhaneye gidiyorduk rüzgarın telefonuna mesaj gelmiş ve kırmızı ışıkta bakmıştı
"Fotoğrafını attılar"
Abim arkadan elindeki telefonu aldı yengemin hıçkırıklara arabada yankılandı
Bir kaç dakika sonra yetimhaneye gelmiştik bahçeye baktığınızda arkadaşlarıyla futbol oynayan karanı görmüştük arabadan inmiş ve onu izlemiştik kayra ve kereme göre yüz hatları daha keskindi abisi gibi duruyordu onların bir süre sonra maçtaki bir kaç kişi bizi fark etmiş ve bize dönmüştü karanda onların baktığı yere yani bize bakmıştı gözlerinde minik kayranın yalnızlığı vardı zihnimde beliren görüntülerle gülümsedim kayra ilk ve son kızım gözlerimi gök yüzüne çevirdim 'nurum kayra artık mutlu olucak görüyorsun değilmi?' yavaş adımlarla yetimhanenin içine adımladık bahçe kapısı büyük bir gürültüyle açıldı rüzgar hemen maç oynayan çocukların yanına gidip
"At bakayım topu ne kadar iyi oynuyorsunuz görelim" demiş ve onlara meydan okumuştu hepsi bir anlık heyecanla oyuna kaldıkları yerden başlamışlardı bizde o sıra binaya girip müdürün odasına adımlamıştık..
~~~rüzgardan~~~
Karanı görmemle gülümsedim aklıma kayrayla ilk tanışmamız geldi aynı onun gibi bakıyordu bize yalnız bir o kadar umutlu
"At bakayım topu ne kadar iyi oynuyorsunuz görelim"
Karana yakın olmak için söylemiştim ee ilk sevdiği kuzeni ben olayın değilmi
Oynayışımızın üzerinden bir 15dk geçmiş ve Karan nefeslenerek çıkmıştı oyundan köşedeki çantasından çıkardığı astım ilacı dikkatimi çekmişti oyunsan çıkıp yanına gittim
" İyimisin ufaklık?" dememle dönmüş bana bakmıştı
"Evet iyiyim sadece astım rahatsızlığım var bu kadar oynuyabiliyorum" demiş ve banka oturmuştu
"Senin için üzüldüm iyi oynuyordun geleceğin futbolcusu olabilirdin" dedin gülerek oda gülmüş
"Çocuk almayamı geldiniz" demişti
"Hayır bizim olanı almaya geldik" bana anlamaz gözlerle bakmıştı gülümseyip önümde futbol oynayan çocuklara bakmıştım ve konuşamaya başladım
"Buradan alacağınız çocuk yıllar önce öldüğü sanılan kuzenim aslında çok karışık sana baştan anlatıyım amcamın 4 tane erkek çocuğu var bundan 16 yıl önce üçüzleri olacağını öğrenmişlerdi biri kız iki erkek çok mutlu olmuşlardı ilk kız çocukları olucaktı üçüzler doğdu ama kız olan hastanede karıştı başka biriyle o başka kız amcamalara hayatı zindan etti üçüzlerden birini merdivenlerden aşağıya itti ve öldü yada biz öyle sandık iki gün önce bize bir zarf geldi zarfta çocuğun ölmediği yazıyordu bunu duyunca aramaya başladık ve buradayız"demiş ve ellerimi iki yana açmıştım Karan bana şaşkın şaşkın bakıyordu
"Bu çok karışık peki diğer kızı buldunuzmu" "Evet bulduk evde üçüzünü bekliyor" demiş ve gülümsemiştim "Sence bizi kabul edermi Karan?" yüzüne bakmıştım oda bana bakıyordu burnundan gülmüş ve konuşmaya başlamıştı
"Burada ki her çocuk bir gşn ailesinin onu alacağını düşünerek uyanır güne sabah gelicekler umuduylada yatarlar sizin olay çok farklı kimsenin burada bir suçu yok ben olsam kabul ederdim ama ona bunları anlatın eminim sizi kabul edicektir" gülümsemiş ve karanı kendime çekip sarılmıştım "Teşekkürler Karan rahatlattın içimi"
"Ne demek rüzgar abi seninle tanışmak güseldi ben adama çıkayım yoruldum" "Tamam aslanım sana iyi dinlemeler" "Teşekkür ediyorum çocuk konusunda size iyi şanslar" demiş ve çantasını alarak gitmişti kabul ederdim demişti demek ki edicek buna çok sevinmiştim...
~~~yazardan~~~
Karan rüzgarın kendini anlattığını bilmeden yukarı çıkmaya başlamıştı müdürün odasının önünden geçerken içeriden gelen ağlama sesleri onu üzmüştü inşallah kabul eder çocuk onları demişti iyi insanlara benziyorlar diye geçirmişti içinden Karan ailesinin öldüğünü düşünüyordu ona öyle söylemişlerdi hani demişti ya tüm çocuklar ailelerini bekler diye Karan hiç beklememişti ne kadar küçükte olsa anlayabiliyordu bir daha gelmiceklerini biliyordu beklememişti onları beklesede gelemezlerdi zaten
Aksoy çocukları oturdukları salonda konuşuyorlardı sadece biraz daha kendilerine gelmek istemiş ve ünlü dedikodusu yapıyorlardı
Adnan bey ve sarp bey içeride müdiriye hanımın dediklerini dinliyolardı söylediklerine göre Karan ailesinin öldüğünü biliyormuş ve her gece dışarıya çıkıp onlarla konuşurmuş hiç ölmeyen ailesiyle anne hanım oğlunun yanında olamamak bir yana ona sarılamamk bile çok koyuyordu kayra ya olan özlemleri bitmemişti ama hafiflemişti yanlarındaydı artık ama Karan ona olan özlemleri biticek gibi değildi......
Selam bir bölümün daha sonuna geldik karanı buldular aklımda hep bu vardı karanın ölmesi olmazdı
Dilenci değilim ama Allah rızası için oy ve yorum yapmayı unutmayın bb