Zawgyi
႐ုတ္တရက္လန္႔ႏိုးလာၿပီးကုတင္ေပၚမွာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးထိုင္ေနမိသည္။
ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိဘူး အလင္းတန္းတစ္ခုကမ်က္စိေရွ႕႐ုတ္တရက္ေပၚလာၿပီးသူလန္႔ႏိုးလာခဲ့ျခင္းပင္။
မ်က္ႏွာမွာလဲဘယ္အခ်ိန္ထဲကက်ဆင္းေနမွန္းမသိတဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔....
ႏွလံုးသားကေလးလံေနၿပီး ဘာေတြျဖစ္သြားတာလဲဆိုတာေတြးလို႔မရေပ။
"ဘာေတြျဖစ္သြားခဲ့တာလဲ....?"
အခန္းထဲကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခတ္မွီပရိေဘာဂမ်ားနဲ႔ျပည့္ေနသည္။
"အိပ္မက္မက္ေနခဲ့တာပဲ..."
သက္ျပင္းခ်ကာ ရင္ဘတ္ကိုလက္နဲ႔ဖိေနတုန္း
အခန္းတံခါးကပြင့္လာၿပီး သူနဲ႔အလြန္တူတဲ့လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။
"Oh ! Hyung ႏိုးေနၿပီလား အခုပဲလာနွိုးေတာ့မလို႔"
သူ႔ရဲ႕ညီ Taerin ပင္
သူနဲ႔အမႊာေတြလို႔ထင္ရေလာက္ေအာင္႐ုပ္ကတူလြန္းသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအသက္ ၁၀ ႏွစ္ကြာၿပီး အရမ္းတူလြန္းေနတာကေတာ့ထူးဆန္းသည္။
သူ႔ညီကိုအခုမွျပန္ျမင္ရသလိုခံစားခ်က္နဲ႔ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"အခုထေတာ့ မဟုတ္ရင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္က်ေတာ့မယ္"
Taerin ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းဝတ္စံုကိုဝတ္ထားၿပီးၿပီ။
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ကာ
"အင္း ငါအဝတ္အစားလဲလိုက္အံုးမယ္"
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့တံခါးပိတ္ၿပီးျပန္ထြက္သြားသည္။
အိပ္မက္မက္ေနခဲ့တာ....ဟုတ္တယ္မွတ္လား...?
အိပ္မက္ကေနႏိုးထလာတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးလား....
ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ကအရမ္းလက္ေတြ႕ဆန္လြန္းေနတယ္။
တကယ္ပဲအိပ္မက္မက္ေနခဲ့တာလား?
အိပ္မက္တစ္ခုလို႔ပဲလက္ခံလိုက္မယ္ဆိုရင္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပိုအဆင္ေျပသြားမယ္ထင္တယ္။
အိပ္ယာထဲကထလိုက္ၿပီး
အခန္းထဲမွာပဲရွိေနတဲ့ေရခ်ိဳးခန္းဆီကိုတည့္တည့္မတ္မတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္သည္။
သူမွတ္မိေနတုန္းပဲ....
ေဘစင္ရွိရာကိုသြားကာမ်က္ႏွာသစ္လိုက္သည္။
မ်က္ႏွာေပၚကဆပ္ျပာေတြကိုေရနဲ႔စင္ေအာင္သစ္ၿပီးေနာက္ ေဘးမွာရွိေနတဲ့သဘက္ကိုယူကာသုတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးကနာေနတာကိုခံစားမိသည္။
အရမ္းငိုထားခဲ့လိုျဖစ္မည္။
အိပ္မက္ထဲမွာ ဓားနဲ႔အထိုးခံရတာ
၃ ေနရာတဲ့
ရွပ္အက်ႌကိုလွန္ၿပီးဗိုက္ေနရာကိုၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။
အက်ႌစကိုေအာက္ျပန္ခ်လိုက္ၿပီးသက္ျပင္းခ်ရင္း
"တကယ္ပဲအိပ္မက္ျဖစ္ခဲ့တာေနမွာ"
မ်က္လံုးကေရွ႕ကမွန္ဆီကိုေရာက္အသြားမွာေတာ့သူ႔လည္ပင္းထက္မွာအရမ္းရင္းႏွီးေနတဲ့လည္ဆဲြတစ္ခု....
ေရခ်ိဳးခန္းရဲ႕မွန္ျပတင္းေပါက္စီကဝင္ေနတဲ့ေနေရာင္ေၾကာင့္ထင္ရွားလွပလို႔ေနသည္။
လက္ထဲကသဘက္ကေအာက္ကိုျပဳတ္က်သြားၿပီး
ပါးစပ္အေဟာင္းသားပြင့္ကာ
ထို႔ေနာက္သူေတာင္သတိမထားမိပဲစီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကပါးျပင္အႏွံ့သို႔
ဒါ ဟိုလည္ဆဲြေလးပဲ....
သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာထာဝရေနရာယူမဲ့လည္ဆဲြေလး...
သာမန္ပစၥည္းေလးတစ္ခုဆိုေပမဲ့သူ႔အတြက္မ်ားစြာအဓိပၸါယ္ရွိတယ္။
Jungkook ေပးထားတာေၾကာင့္...ဟုတ္တယ္
မ်က္ရည္ေတြကိုပိုမိုက်ဆင္းခြင့္ေပးလိုက္ၿပီး႐ွိဳက္ငိုေနမိသည္။
"အိပ္မက္မဟုတ္ခဲ့ဘူးပဲ"
Jungkook.....ငါေတာင္းပန္ပါတယ္
.
.
.
.
.
.
.
.
ေက်ာင္းကိုလာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္လံုးသူ႔အကိုဘာလို႔ၿငိမ္ေနလဲဆိုတာ Taerin နားမလည္ဘူး။
ပံုမွန္အတိုင္းဆို အေဒၚေမာင္းတဲ့ေဘးမွာဝင္ထိုင္ၿပီးသီခ်င္းေတြအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီးဆူညံေနၾက...
သီခ်င္းေတြအက်ယ္ႀကီးေအာ္ဆိုၿပီးပတ္ဝန္းက်င္ရွိလူတိုင္းကိုနွိုးေနၾကအကိုကအေနာက္ခံုမွာဝင္ထိုင္ၿပီးတိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။
Taerin သက္ျပင္းခ်မိသည္။
Hyung ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ...?
.
.
.
.
ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ သူကအထက္တန္းအေဆာင္ဘက္ကိုသြားဖို႔ျပင္ေတာ့အကိုကတကၠသိုလ္ဘက္ကိုထြက္သြားေတာ့သည္။
Taerin ကသူ႔အေဆာင္ရွိရာသို႔ဝင္သြားေပမဲ့ ဝင္မသြားႏိုင္ေသးပဲရပ္ေနမိတာက Taehyung...
သူတို႔ေလ့က်င့္ေရးဆင္းေနၾကေနရာကိုစူးစမ္းေနမိသည္။
ထိုသို႔စူးစမ္းေနစဥ္မွာပဲအေဝးကေလ်ာက္လာတဲ့ရင္းႏွီးေနတဲ့မ်က္ႏွာတစ္ခု
သူမထံကိုျမန္ျမန္ခ်ဥ္းကပ္လိုက္ၿပီး
"Good morning Mrs. Min!"
သူမက ထယ့္ရဲ႕သမိုင္းဆရာမ....
ထယ့္ကို research လုပ္ခိုင္းထားတဲ့ဆရာမ....
သူမကသူ႔ကိုျမင္ေတာ့အံံ့ၾသသြားဟန္နဲ႔
"Good morning Mr.Kim"
ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။
Mrs.Min တစ္ေယာက္ထူးဆန္းေနမိသည္။
ပံုမွန္ဆို Taehyung ကသူမကိုႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိဘူး
သူမကိုျမင္တာနဲ႔အၿမဲတမ္းေရွာင္သြားေနၾကမဟုတ္လား...
Taehyung ဆရာမရဲ႕အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး
"ကၽြန္ေတာ္ဆရာမလုပ္ခိုင္းထားတဲ့စာတမ္းကိုမျပင္ရေသးေပမဲ့ Captain Jeon ဘာျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာကိုေျပာျပေပးႏိုင္တယ္"
Captain Jeon...
ထိုနာမည္ကိုေရရြတ္လိုက္စဥ္သူ႔ႏွလံုးသားဆီကနာက်င္မႈကိုခံစားရသည္။
Mrs.Min တစ္ေယာက္နားမလည္နိင္စြာမ်က္ေမွာင္က်ံူ႔သြားရၿပီး
"စာတမ္း?မင္းဘာေျပာေနတာလဲ?"
ထယ္လဲေၾကာင္သြားၿပီး
"ဟမ္? ဆရာမပဲကၽြန္ေတာ့္ကို စာတမ္းလုပ္ခိုင္းခဲ့တာေလ....Captain Jeon နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး...."
ထိုစကားေၾကာင့္ Mrs.Min ခမ်ာပိုၿပီး႐ွဳပ္ေထြးသြားကာ
"ခဏေလး....ငါမင္းကိုအဲ့လိုေျပာခဲ့မိလားဆိုတာကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူး....ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ငါကမင္းကိုငါတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕သူရဲေကာင္းအေၾကာင္းကိုစာတမ္းျပဳစုခိုင္းရမွာလဲ? သူ႔အေၾကာင္းကလူတိုင္းသိေနတာပဲေလ.... အဲ့ဒီေတာ့မင္းေျပာေနတာေတြကိုငါတကယ္နားမလည္ဘူး"
Taehyung ေနရာမွာတင္ၾကက္ေသေသေနမိတယ္။
"လူတိုင္းသိတယ္....သူဘာျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာကိုေလ?"
Mrs.Min ကသူ႔ကိုအူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လွခ်ည္လားဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ကာရယ္ရင္း
"ဒါေပါ့! မင္းတကယ္ထူးဆန္းေနတာပဲ Mr.Kim...ငါထင္တာေတာ့မင္းစာေလ့လာေန
ရာကေနခဏအနားယူသင့္တယ္"
ထိုသို႔ေျပာၿပီးထြက္သြားေလသည္။
Taehyung ထိုေနရာမွာတင္ဆက္ၿပီးရပ္ေနမိသည္။
"ငါတကယ္ပဲအနာဂတ္ကိုေျပာင္းလဲလိုက္တာလား...?"
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖုန္းကိုျမန္ျမန္ထုတ္လိုက္ၿပီး
Google မွာ Caption Jeon လို႔႐ိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့....
အရင္တုန္းကနဲ႔မတူစြာက်လာတဲ့အခ်က္အလက္မ်ား....
Wiki ၊ Quora နဲ႔တျခား website ေတြမွာရွာၾကည့္ေတာ့လဲ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးစံုနဲ႔ေဖာ္ျပထားၾကတဲ့ Caption Jeon ရဲ႕အေၾကာင္းနဲ႔ဓာတ္ပံုေတြ....
Jungkook မ်က္ႏွာကိုျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာသူ႔ႏွလံုးသားကခံႏိုင္ရည္မဲ့စြာနာက်င္လာလို႔ဖုန္းကိုျမန္ျမန္ျပန္ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
ထားခဲ့ရလို႔အျပစ္ရွိသလိုခံစားရသလို
အခုအခ်ိန္ကာလမွာ Jungkook မရွိဘူးဆိုတဲ့အသိကသူ႔ကိုပိုခံစားရေစသည္။
ေခါင္းထဲ အေတြးဗလေဗြနဲ႔ကြင္းထဲေလွ်ာက္ေနမိတယ္။
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ေက်ာင္းသားေတြတေျဖးေျဖးမ်ားလာသည္။
အေတြးမ်ားေနစဥ္မွာပဲသူ႔ေခါင္းကိုလာမွန္တဲ့ရာဘာေဘာလံုး....
"အ့"
ေခါင္းထဲမူးေဝသြားၿပီးေျမႀကီးေပၚပစ္လဲေတာ့သည္။
လက္ထဲမွာကိုင္လာတဲ့စာအုပ္ေတြလဲပ်ံ႕က်ဲကုန္သည္။
နာေနတဲ့ေခါင္းကိုအသာႏွိပ္ၿပီးစာအုပ္ေတြကိုျပန္ေကာက္ေနစဥ္မွာပဲ
"ေဟး! ေဆာရီးပါ ကန္လိုက္တာအရွိန္မ်ားသြားတယ္"
႔အရမ္းရင္းႏွီးေနသည့္အသံ...
ေတြးေနစဥ္မွာပဲ လက္တစ္စံုကသူ႔စာအုပ္ေတြကိုကူေကာက္ေပးလာသည္။
စာအုပ္ေတြကိုေကာက္ေပးၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ကာသူ႔လက္ထဲကိုစာအုပ္ေတြကိုထိုးထည့္ေပးလာတဲ့ထိုလူက...
"B-Bogum...လား?"
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနမိရင္းနာမည္ကိုေခၚလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုမ်က္ေမွာင္က်ံု႔ကာျပန္ၾကည့္ရင္း
"ဟင္ ? အင္း အဲ့ဒါငါ့နာမည္ပဲ မင္းဘယ္လိုသိတာလဲ?"
သူ႔ေၾကာင့္ေသခဲ့ရတဲ့ Bogum...
အခုသူ႔အေရွ႕မွာရပ္ေနတယ္။
အၿမဲတမ္းလုပ္ေနၾကအတိုင္းသူ႔ကိုကူညီေနတယ္။
ေပြ႕ဖက္ခ်င္တယ္...သူ႔ကို
အရာအားလံုးအတြက္ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့သူသတိထားရမည္။
အခုကအနာဂတ္ကိုျပန္ေရာက္ေနၿပီမဟုတ္လား...
လက္ရွိအေျခအေနကိုျပန္ေရာက္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္လိုက္ကာ
"မင္းအက်ႌမွာေရးထားတယ္ေလ"
"အာ ဟုတ္သားပဲ...ခဏေလး မင္းငိုေနတာလား?"
ထို႔ေနာက္စိုးရိမ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔
"ေတာ္ေတာ္နာသြားတာလား? ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ အဲ့လိုမရည္ရြယ္ခဲ့ဘူး....လာ ေက်ာင္းေဆးခန္းကိုသြားရ—"
သူ႔လက္ထဲကစာအုပ္ေတြကိုျမန္ျမန္ဆဲြယူလိုက္ၿပီး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ကာ
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ငါအဆင္ေျပတယ္...မ်က္လံုးထဲတစ္ခုခုဝင္သြားလို႔"
လိမ္ေနတယ္ဆိုတာ Bogum သိေပမဲ့အခုမွေတြ႕တဲ့လူကိုရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုဒီထပ္ပိုၿပီးမေမးခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္
"ဟုတ္ၿပီ...ငါထပ္ၿပီးေတာင္းပန္တယ္ေနာ္"
ထယ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ကာႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားမယ္အလုပ္
"ခဏေလး!"
"ဟင္?"
Bogum ကတစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔ရွက္ေနဟန္နဲ႔ေခါင္းကုတ္ကာ
"မင္းနာမည္ကိုမသိရေသးဘူး"
Taehyung ျပံဳးလိုက္မိသည္။
Bogum ကအရင္လိုပဲ
"ငါ...ငါဆိိုလိုတာက...အာ တကယ္လို႔မင္းအဆင္မေျပရင္လဲရတယ္! ငါကဒီအတိုင္းေမးတာ မင္းကၾကည့္ေကာင္းၿပီး—ငါဆိုလိုတာကထူးျခားေန—"
ထယ္သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ေနမိသည္။
သူဒီသူငယ္ခ်င္းေလးကိုအရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ...
"Taehyung...Kim Taehyung "
နာမည္သိလိုက္ရလို႔ထင္တယ္
သူ႔မူပိုင္ Gummy smile ေလးနဲ႔
"နာမည္ကလွတယ္...ထပ္ေတြ႕ၾကမလား?"
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ကာ
"အင္း...ထပ္ေတြ႕ၾကတာေပါ့"
ထို႔ေနာက္အေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၿပီး ထြက္သြားမယ္အလုပ္
"ေဟး Bogum ! ဘာေတြၾကာေနတာလဲ?"
ထိုအသံေၾကာင့္ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
Bogum နဲ႔ ေက်ာင္းဝတ္စံုတူတူဝတ္ထားတဲ့ Namjoon Seokjin နဲ႔ Hoseok Hyung တို႔ ၃ ေယာက္...
ေျပးသြားၿပီးဖက္လိုက္ခ်င္တယ္...
အဲ့လိုလုပ္လိုက္ရင္ထူးဆန္းေနမွာမဟုတ္လား...
ေျခလွမ္းေတြကိုထိုလူေတြနဲ႔ေဝးရာဆီကိုဦးတည္လိုက္ရင္း....
"ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ Namjoon နဲ႔ Seokjin hyung တို႔ေပါင္းဖက္ႏိုင္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္"
အတန္းခ်ိန္စဖို႔ ၂၅ မိနစ္ေလာက္လိုေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ cafe ကိုသြားၿပီးအဆာေျပတစ္ခုခုဝယ္ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ဆိုင္အတြင္းမွာေက်ာင္းသားေတြအမ်ားႀကီးရွိေနသည္။
"Oreo Mc fluffy တစ္ခြက္ေပးပါ"
ေကာင္တာမွာမွာရင္းေစာင့္ေနခ်ိန္
"Caramel macchiato တစ္ခြက္"
သူရင္းႏွီးေနတဲ့အသံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရသည္။
အခုကမ႓ာႀကီးရပ္တန္႔သြားတာထင္တယ္...
သူ႔ႏွလံုးခုန္သံေတြျမန္ေနခဲ့တယ္...
ထိုလူထံမွသူ႔မ်က္လံုးေတြကမခြာႏိုင္ဘူး
မဟုတ္ဘူး....သူမခြာခ်င္တာ
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလူက သူ႔အတြက္တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးလူသားျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပဲ
"Jimin...?"
သူ႔အသံၾကားေတာ့လွည့္ၾကည့္လာသည္။
ထယ္ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး စီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုမထိန္းႏိုင္ခဲ့ေပ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ရဲ႕အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းကသူ႔အေရွ႕မွာေရာက္ေနၿပီ
ခ်က္ခ်င္းပဲေျပးဖက္လိုက္ခ်ိန္မွာေႏြးေထြးမႈကိုခံစားလိုက္ရသည္။
Jimin ပုခံုးေပၚမွာအသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔႐ွဳိက္ငိုေနမိတာေၾကာင့္အားလံုးရဲ႕အာရံုေတြကသူတို႔ဆီကိုေရာက္လာၾကသည္။
သူအရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ....
"Minnie ငါမင္းကိုအရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ!"
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္...မင္းစကားကိုနားမေထာင္ခဲ့သလိုျဖစ္သြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္...မင္းကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေစခဲ့ရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ငါတို႔ရဲ႕ခင္မင္မႈကိုသံသယျဖစ္ခဲ့တဲ့ငါကေတာင္းပန္ပါတယ္...
တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...Minnie...ငါက်ိန္ေျပာတယ္! အခုကစၿပီးမင္းစကားကိုနားေထာင္ပါ့မယ္"
Jimin ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားမိတယ္။
သူဘယ္ေလာက္လြမ္းေနခဲ့လဲဆိုတာေကာင္းကင္ဘံုကပဲသိလိမ့္မယ္။
ဒါေပမဲ့
Jimin ကသူ႔ပုခံုးကိုဖြဖြေလးကိုင္ၿပီးသူ႔ကိုတြန္းတယ္။
ထို႔ေနာက္စိတ္႐ွဳပ္သြားတဲ့အမူအရာနဲ႔
"ေဆာရီး...မင္းငါ့ကိုသိလို႔လား? ငါတို႔ေတြ႕ဖူးတာပထမဆံုးပဲထင္တယ္...."
သူ႔ႏွလံုးသားကေၾကမြသြားၿပီထင္တယ္။
ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးထံမွ Jimin မွာထားတာရၿပီဆိုတဲ့အသံကိုၾကားလိုက္တယ္...
ၿပီးေတာ့ Jimin ကေကာ္ဖီခြက္ကိုကိုင္ၿပီး
"ဘယ္သူလဲေတာ့မသိေပမဲ့ မင္းဘာေၾကာင့္ေတာင္းပန္ေနမွန္းငါမသိဘူး...ငါ့နာမည္ကိုမင္းဘယ္လိုသိလဲဆိုတာလဲငါမသိဘူး...ငါတကယ္မင္းကိုမသိဘူး
ေဆာရီး...ငါသြားရေတာ့မယ္"
ထို႔ေနာက္ထြက္သြားသည္။
ဆိုင္ထဲရွိလူေတြအားလံုးကသူ႔ကိုၾကည့္ၿပီးတီးတိုးေျပာဆိုေနၾကသည္။
"Sir မွာထားတဲ့ Oreo Mc flurry ရပါၿပီ"
ခြက္ကိုဆဲြယူလိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲကထြက္လာလိုက္သည္။
သူ႔ရဲ႕ best friend ကသူ႔ကိုမမွတ္မိဘူးဆိုတာကိုသူလက္မခံႏိုင္ဘူး...
ဒါကကၽြန္ေတာ္နဲ႔ထိုက္တန္တာျဖစ္မယ္...
Ms fairy ရဲ႕စကားကိုနားမေထာင္ခဲ့လို႔...
အဲ့ဒီအရင္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မဆက္ဆံခဲ့လို႔...
ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲအနာဂတ္ကိုေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့တာလား?....
အတိတ္မွာေတြ႕ခဲ့တဲ့လူေတြနဲ႔ျ့ပန္ဆံုရတာဝမ္းသာေပမဲ့ Jimin....ကၽြန္ေတာ့္ကိုသူမမွတ္မိေတာ့ဘူး....ဒါကကၽြန္ေတာ့္အတြက္အနာက်င္ရဆံုးပဲ....
အနာဂတ္ကိုျပန္ေရာက္ရင္လုပ္ရမယ္ဆိုၿပီးစီစဥ္ထားခဲ့တာေတြအမ်ားႀကီးပဲ...
ပထမဆံုး Jimin ကိုဖက္ထားမယ္...ေတာင္းပန္မယ္
ေနာက္ကိုသူ႔စကားနားေထာင္မယ္...
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူး...ကၽြနိေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္မုန္းလိုက္တာ....
သူ႔ကိုေျပာစရာစကားေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္....
ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြသူ႔ကိုေျပာျပမလို႔...
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Captain တို႔ေမတၱာမွ်ခဲ့တာေရာ.... ေနာက္ေတာ့အားလံုး....
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြကိုသူ႔ကိုေျပာျပခ်င္ခဲ့တာ....သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစတဲ့တစ္ဦးထဲေသာလူမို႔
ဒါေပမဲ့အခုကၽြန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး....ကၽြန္ေတာ့္ soulmate....ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားထဲကကံၾကမၼာကေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ရဲ႕ soulmate မဟုတ္ေတာ့ဘူး....
Unicode
ရုတ်တရက်လန့်နိုးလာပြီးကုတင်ပေါ်မှာတောင့်တောင့်ကြီးထိုင်နေမိသည်။
ဘာကြောင့်လဲတော့မသိဘူး အလင်းတန်းတစ်ခုကမျက်စိရှေ့ရုတ်တရက်ပေါ်လာပြီးသူလန့်နိုးလာခဲ့ခြင်းပင်။
မျက်နှာမှာလဲဘယ်အချိန်ထဲကကျဆင်းနေမှန်းမသိတဲ့မျက်ရည်တွေနဲ့....
နှလုံးသားကလေးလံနေပြီး ဘာတွေဖြစ်သွားတာလဲဆိုတာတွေးလို့မရပေ။
"ဘာတွေဖြစ်သွားခဲ့တာလဲ....?"
အခန်းထဲကိုလှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်တော့ ခေတ်မှီပရိဘောဂများနဲ့ပြည့်နေသည်။
"အိပ်မက်မက်နေခဲ့တာပဲ..."
သက်ပြင်းချကာ ရင်ဘတ်ကိုလက်နဲ့ဖိနေတုန်း
အခန်းတံခါးကပွင့်လာပြီး သူနဲ့အလွန်တူတဲ့လူတစ်ယောက်ဝင်လာသည်။
"Oh ! Hyung နိုးနေပြီလား အခုပဲလာနှိုးတော့မလို့"
သူ့ရဲ့ညီ Taerin ပင်
သူနဲ့အမွှာတွေလို့ထင်ရလောက်အောင်ရုပ်ကတူလွန်းသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကအသက် ၁၀ နှစ်ကွာပြီး အရမ်းတူလွန်းနေတာကတော့ထူးဆန်းသည်။
သူ့ညီကိုအခုမှပြန်မြင်ရသလိုခံစားချက်နဲ့ငေးကြည့်နေမိသည်။
"အခုထတော့ မဟုတ်ရင်ကျွန်တော်တို့နောက်ကျတော့မယ်"
Taerin ကိုကြည့်လိုက်တော့ အထက်တန်းကျောင်းဝတ်စုံကိုဝတ်ထားပြီးပြီ။
ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ကာ
"အင်း ငါအဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ်"
ထိုသို့ပြောလိုက်တော့တံခါးပိတ်ပြီးပြန်ထွက်သွားသည်။
အိပ်မက်မက်နေခဲ့တာ....ဟုတ်တယ်မှတ်လား...?
အိပ်မက်ကနေနိုးထလာတဲ့ခံစားချက်မျိုးလား....
ဒါပေမဲ့ အိပ်မက်ကအရမ်းလက်တွေ့ဆန်လွန်းနေတယ်။
တကယ်ပဲအိပ်မက်မက်နေခဲ့တာလား?
အိပ်မက်တစ်ခုလို့ပဲလက်ခံလိုက်မယ်ဆိုရင်ကျွန်တော့်အတွက်ပိုအဆင်ပြေသွားမယ်ထင်တယ်။
အိပ်ယာထဲကထလိုက်ပြီး
အခန်းထဲမှာပဲရှိနေတဲ့ရေချိုးခန်းဆီကိုတည့်တည့်မတ်မတ်လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။
သူမှတ်မိနေတုန်းပဲ....
ဘေစင်ရှိရာကိုသွားကာမျက်နှာသစ်လိုက်သည်။
မျက်နှာပေါ်ကဆပ်ပြာတွေကိုရေနဲ့စင်အောင်သစ်ပြီးနောက် ဘေးမှာရှိနေတဲ့သဘက်ကိုယူကာသုတ်လိုက်တော့ မျက်လုံးကနာနေတာကိုခံစားမိသည်။
အရမ်းငိုထားခဲ့လိုဖြစ်မည်။
အိပ်မက်ထဲမှာ ဓားနဲ့အထိုးခံရတာ
၃ နေရာတဲ့
ရှပ်အကျႌကိုလှန်ပြီးဗိုက်နေရာကိုကြည့်တော့ ဘာမှမရှိ။
အကျႌစကိုအောက်ပြန်ချလိုက်ပြီးသက်ပြင်းချရင်း
"တကယ်ပဲအိပ်မက်ဖြစ်ခဲ့တာနေမှာ"
မျက်လုံးကရှေ့ကမှန်ဆီကိုရောက်အသွားမှာတော့သူ့လည်ပင်းထက်မှာအရမ်းရင်းနှီးနေတဲ့လည်ဆွဲတစ်ခု....
ရေချိုးခန်းရဲ့မှန်ပြတင်းပေါက်စီကဝင်နေတဲ့နေရောင်ကြောင့်ထင်ရှားလှပလို့နေသည်။
လက်ထဲကသဘက်ကအောက်ကိုပြုတ်ကျသွားပြီး
ပါးစပ်အဟောင်းသားပွင့်ကာ
ထို့နောက်သူတောင်သတိမထားမိပဲစီးကျလာတဲ့မျက်ရည်တွေကပါးပြင်အနှံ့သို့
ဒါ ဟိုလည်ဆွဲလေးပဲ....
သူ့နှလုံးသားထဲမှာထာဝရနေရာယူမဲ့လည်ဆွဲလေး...
သာမန်ပစ္စည်းလေးတစ်ခုဆိုပေမဲ့သူ့အတွက်များစွာအဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်။
Jungkook ပေးထားတာကြောင့်...ဟုတ်တယ်
မျက်ရည်တွေကိုပိုမိုကျဆင်းခွင့်ပေးလိုက်ပြီးရှိုက်ငိုနေမိသည်။
"အိပ်မက်မဟုတ်ခဲ့ဘူးပဲ"
Jungkook.....ငါတောင်းပန်ပါတယ်
.
.
.
.
.
.
.
.
ကျောင်းကိုလာတဲ့လမ်းတလျှောက်လုံးသူ့အကိုဘာလို့ငြိမ်နေလဲဆိုတာ Taerin နားမလည်ဘူး။
ပုံမှန်အတိုင်းဆို အဒေါ်မောင်းတဲ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်ပြီးသီချင်းတွေအကျယ်ကြီးဖွင့်ပြီးဆူညံနေကြ...
သီချင်းတွေအကျယ်ကြီးအော်ဆိုပြီးပတ်ဝန်းကျင်ရှိလူတိုင်းကိုနှိုးနေကြအကိုကအနောက်ခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီးတိတ်ဆိတ်လို့နေသည်။
Taerin သက်ပြင်းချမိသည်။
Hyung ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ...?
.
.
.
.
ကျောင်းကိုရောက်တော့ သူကအထက်တန်းအဆောင်ဘက်ကိုသွားဖို့ပြင်တော့အကိုကတက္ကသိုလ်ဘက်ကိုထွက်သွားတော့သည်။
Taerin ကသူ့အဆောင်ရှိရာသို့ဝင်သွားပေမဲ့ ဝင်မသွားနိုင်သေးပဲရပ်နေမိတာက Taehyung...
သူတို့လေ့ကျင့်ရေးဆင်းနေကြနေရာကိုစူးစမ်းနေမိသည်။
ထိုသို့စူးစမ်းနေစဉ်မှာပဲအဝေးကလျောက်လာတဲ့ရင်းနှီးနေတဲ့မျက်နှာတစ်ခု
သူမထံကိုမြန်မြန်ချဉ်းကပ်လိုက်ပြီး
"Good morning Mrs. Min!"
သူမက ထယ့်ရဲ့သမိုင်းဆရာမ....
ထယ့်ကို research လုပ်ခိုင်းထားတဲ့ဆရာမ....
သူမကသူ့ကိုမြင်တော့အံံ့သြသွားဟန်နဲ့
"Good morning Mr.Kim"
ပြန်နှုတ်ဆက်သည်။
Mrs.Min တစ်ယောက်ထူးဆန်းနေမိသည်။
ပုံမှန်ဆို Taehyung ကသူမကိုနှုတ်ဆက်လေ့မရှိဘူး
သူမကိုမြင်တာနဲ့အမြဲတမ်းရှောင်သွားနေကြမဟုတ်လား...
Taehyung ဆရာမရဲ့အမူအရာကိုကြည့်ပြီး
"ကျွန်တော်ဆရာမလုပ်ခိုင်းထားတဲ့စာတမ်းကိုမပြင်ရသေးပေမဲ့ Captain Jeon ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာကိုပြောပြပေးနိုင်တယ်"
Captain Jeon...
ထိုနာမည်ကိုရေရွတ်လိုက်စဉ်သူ့နှလုံးသားဆီကနာကျင်မှုကိုခံစားရသည်။
Mrs.Min တစ်ယောက်နားမလည်နိင်စွာမျက်မှောင်ကျံူ့သွားရပြီး
"စာတမ်း?မင်းဘာပြောနေတာလဲ?"
ထယ်လဲကြောင်သွားပြီး
"ဟမ်? ဆရာမပဲကျွန်တော့်ကို စာတမ်းလုပ်ခိုင်းခဲ့တာလေ....Captain Jeon နဲ့ပတ်သတ်ပြီး...."
ထိုစကားကြောင့် Mrs.Min ခမျာပိုပြီးရှုပ်ထွေးသွားကာ
"ခဏလေး....ငါမင်းကိုအဲ့လိုပြောခဲ့မိလားဆိုတာကိုမမှတ်မိတော့ဘူး....ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့်ငါကမင်းကိုငါတို့နိုင်ငံရဲ့သူရဲကောင်းအကြောင်းကိုစာတမ်းပြုစုခိုင်းရမှာလဲ? သူ့အကြောင်းကလူတိုင်းသိနေတာပဲလေ.... အဲ့ဒီတော့မင်းပြောနေတာတွေကိုငါတကယ်နားမလည်ဘူး"
Taehyung နေရာမှာတင်ကြက်သေသေနေမိတယ်။
"လူတိုင်းသိတယ်....သူဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာကိုလေ?"
Mrs.Min ကသူ့ကိုအူကြောင်ကြောင်နိုင်လှချည်လားဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်ကာရယ်ရင်း
"ဒါပေါ့! မင်းတကယ်ထူးဆန်းနေတာပဲ Mr.Kim...ငါထင်တာတော့မင်းစာလေ့လာနေ
ရာကနေခဏအနားယူသင့်တယ်"
ထိုသို့ပြောပြီးထွက်သွားလေသည်။
Taehyung ထိုနေရာမှာတင်ဆက်ပြီးရပ်နေမိသည်။
"ငါတကယ်ပဲအနာဂတ်ကိုပြောင်းလဲလိုက်တာလား...?"
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကဖုန်းကိုမြန်မြန်ထုတ်လိုက်ပြီး
Google မှာ Caption Jeon လို့ရိုက်ရှာကြည့်တော့....
အရင်တုန်းကနဲ့မတူစွာကျလာတဲ့အချက်အလက်များ....
Wiki ၊ Quora နဲ့တခြား website တွေမှာရှာကြည့်တော့လဲ ခေါင်းစဉ်မျိုးစုံနဲ့ဖော်ပြထားကြတဲ့ Caption Jeon ရဲ့အကြောင်းနဲ့ဓာတ်ပုံတွေ....
Jungkook မျက်နှာကိုမြင်လိုက်ရချိန်မှာသူ့နှလုံးသားကခံနိုင်ရည်မဲ့စွာနာကျင်လာလို့ဖုန်းကိုမြန်မြန်ပြန်ပိတ်ပစ်လိုက်သည်။
ထားခဲ့ရလို့အပြစ်ရှိသလိုခံစားရသလို
အခုအချိန်ကာလမှာ Jungkook မရှိဘူးဆိုတဲ့အသိကသူ့ကိုပိုခံစားရစေသည်။
ခေါင်းထဲ အတွေးဗလဗွေနဲ့ကွင်းထဲလျှောက်နေမိတယ်။
ကျောင်းတက်ချိန်ရောက်ပြီဆိုတော့ကျောင်းသားတွေတဖြေးဖြေးများလာသည်။
အတွေးများနေစဉ်မှာပဲသူ့ခေါင်းကိုလာမှန်တဲ့ရာဘာဘောလုံး....
"အ့"
ခေါင်းထဲမူးဝေသွားပြီးမြေကြီးပေါ်ပစ်လဲတော့သည်။
လက်ထဲမှာကိုင်လာတဲ့စာအုပ်တွေလဲပျံ့ကျဲကုန်သည်။
နာနေတဲ့ခေါင်းကိုအသာနှိပ်ပြီးစာအုပ်တွေကိုပြန်ကောက်နေစဉ်မှာပဲ
"ဟေး! ဆောရီးပါ ကန်လိုက်တာအရှိန်များသွားတယ်"
့အရမ်းရင်းနှီးနေသည့်အသံ...
တွေးနေစဉ်မှာပဲ လက်တစ်စုံကသူ့စာအုပ်တွေကိုကူကောက်ပေးလာသည်။
စာအုပ်တွေကိုကောက်ပေးပြီး မတ်တပ်ထရပ်ကာသူ့လက်ထဲကိုစာအုပ်တွေကိုထိုးထည့်ပေးလာတဲ့ထိုလူက...
"B-Bogum...လား?"
အချိန်အတော်ကြာအောင်စိုက်ကြည့်နေမိရင်းနာမည်ကိုခေါ်လိုက်တော့ သူ့ကိုမျက်မှောင်ကျုံ့ကာပြန်ကြည့်ရင်း
"ဟင် ? အင်း အဲ့ဒါငါ့နာမည်ပဲ မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ?"
သူ့ကြောင့်သေခဲ့ရတဲ့ Bogum...
အခုသူ့အရှေ့မှာရပ်နေတယ်။
အမြဲတမ်းလုပ်နေကြအတိုင်းသူ့ကိုကူညီနေတယ်။
ပွေ့ဖက်ချင်တယ်...သူ့ကို
အရာအားလုံးအတွက်ကျေးဇူးတင်စကားပြောချင်တယ်။
ဒါပေမဲ့သူသတိထားရမည်။
အခုကအနာဂတ်ကိုပြန်ရောက်နေပြီမဟုတ်လား...
လက်ရှိအခြေအနေကိုပြန်ရောက်သွားပြီး မျက်ရည်တွေကိုသုတ်လိုက်ကာ
"မင်းအကျႌမှာရေးထားတယ်လေ"
"အာ ဟုတ်သားပဲ...ခဏလေး မင်းငိုနေတာလား?"
ထို့နောက်စိုးရိမ်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့
"တော်တော်နာသွားတာလား? ငါတောင်းပန်ပါတယ် အဲ့လိုမရည်ရွယ်ခဲ့ဘူး....လာ ကျောင်းဆေးခန်းကိုသွားရ—"
သူ့လက်ထဲကစာအုပ်တွေကိုမြန်မြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်ကာ
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး... ငါအဆင်ပြေတယ်...မျက်လုံးထဲတစ်ခုခုဝင်သွားလို့"
လိမ်နေတယ်ဆိုတာ Bogum သိပေမဲ့အခုမှတွေ့တဲ့လူကိုရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိုဒီထပ်ပိုပြီးမမေးချင်တော့တာကြောင့်
"ဟုတ်ပြီ...ငါထပ်ပြီးတောင်းပန်တယ်နော်"
ထယ်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ကာနှုတ်ဆက်ပြီးထွက်သွားမယ်အလုပ်
"ခဏလေး!"
"ဟင်?"
Bogum ကတစ်ခုခုကိုပြောဖို့ရှက်နေဟန်နဲ့ခေါင်းကုတ်ကာ
"မင်းနာမည်ကိုမသိရသေးဘူး"
Taehyung ပြုံးလိုက်မိသည်။
Bogum ကအရင်လိုပဲ
"ငါ...ငါဆိိုလိုတာက...အာ တကယ်လို့မင်းအဆင်မပြေရင်လဲရတယ်! ငါကဒီအတိုင်းမေးတာ မင်းကကြည့်ကောင်းပြီး—ငါဆိုလိုတာကထူးခြားနေ—"
ထယ်သူ့ကိုကြည့်ပြီးရယ်နေမိသည်။
သူဒီသူငယ်ချင်းလေးကိုအရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ...
"Taehyung...Kim Taehyung "
နာမည်သိလိုက်ရလို့ထင်တယ်
သူ့မူပိုင် Gummy smile လေးနဲ့
"နာမည်ကလှတယ်...ထပ်တွေ့ကြမလား?"
ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ကာ
"အင်း...ထပ်တွေ့ကြတာပေါ့"
ထို့နောက်အနောက်ကိုပြန်လှည့်ပြီး ထွက်သွားမယ်အလုပ်
"ဟေး Bogum ! ဘာတွေကြာနေတာလဲ?"
ထိုအသံကြောင့်နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်မိတော့
Bogum နဲ့ ကျောင်းဝတ်စုံတူတူဝတ်ထားတဲ့ Namjoon Seokjin နဲ့ Hoseok Hyung တို့ ၃ ယောက်...
ပြေးသွားပြီးဖက်လိုက်ချင်တယ်...
အဲ့လိုလုပ်လိုက်ရင်ထူးဆန်းနေမှာမဟုတ်လား...
ခြေလှမ်းတွေကိုထိုလူတွေနဲ့ဝေးရာဆီကိုဦးတည်လိုက်ရင်း....
"ဒီအချိန်မှာတော့ Namjoon နဲ့ Seokjin hyung တို့ပေါင်းဖက်နိုင်ဖို့မျှော်လင့်မိတယ်"
အတန်းချိန်စဖို့ ၂၅ မိနစ်လောက်လိုသေးတာကြောင့် ကျောင်းအတွင်းမှာရှိတဲ့ cafe ကိုသွားပြီးအဆာပြေတစ်ခုခုဝယ်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ဆိုင်အတွင်းမှာကျောင်းသားတွေအများကြီးရှိနေသည်။
"Oreo Mc fluffy တစ်ခွက်ပေးပါ"
ကောင်တာမှာမှာရင်းစောင့်နေချိန်
"Caramel macchiato တစ်ခွက်"
သူရင်းနှီးနေတဲ့အသံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရသည်။
အခုကမ႓ာကြီးရပ်တန့်သွားတာထင်တယ်...
သူ့နှလုံးခုန်သံတွေမြန်နေခဲ့တယ်...
ထိုလူထံမှသူ့မျက်လုံးတွေကမခွာနိုင်ဘူး
မဟုတ်ဘူး....သူမခွာချင်တာ
ဘာလို့လဲဆိုတော့ အဲ့ဒီလူက သူ့အတွက်တန်ဖိုးအကြီးဆုံးလူသားဖြစ်နေခဲ့လို့ပဲ
"Jimin...?"
သူ့အသံကြားတော့လှည့်ကြည့်လာသည်။
ထယ်ပြုံးပြလိုက်ပြီး စီးကျလာတဲ့မျက်ရည်တွေကိုမထိန်းနိုင်ခဲ့ပေ။
နောက်ဆုံးတော့ သူ့ရဲ့အကောင်းဆုံးသူငယ်ချင်းကသူ့အရှေ့မှာရောက်နေပြီ
ချက်ချင်းပဲပြေးဖက်လိုက်ချိန်မှာနွေးထွေးမှုကိုခံစားလိုက်ရသည်။
Jimin ပုခုံးပေါ်မှာအသံအကျယ်ကြီးနဲ့ရှိုက်ငိုနေမိတာကြောင့်အားလုံးရဲ့အာရုံတွေကသူတို့ဆီကိုရောက်လာကြသည်။
သူအရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ....
"Minnie ငါမင်းကိုအရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ!"
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်...မင်းစကားကိုနားမထောင်ခဲ့သလိုဖြစ်သွားရင်တောင်းပန်ပါတယ်...မင်းကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်စေခဲ့ရင်တောင်းပန်ပါတယ်...ငါတို့ရဲ့ခင်မင်မှုကိုသံသယဖြစ်ခဲ့တဲ့ငါကတောင်းပန်ပါတယ်...
တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်...Minnie...ငါကျိန်ပြောတယ်! အခုကစပြီးမင်းစကားကိုနားထောင်ပါ့မယ်"
Jimin ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိတယ်။
သူဘယ်လောက်လွမ်းနေခဲ့လဲဆိုတာကောင်းကင်ဘုံကပဲသိလိမ့်မယ်။
ဒါပေမဲ့
Jimin ကသူ့ပုခုံးကိုဖွဖွလေးကိုင်ပြီးသူ့ကိုတွန်းတယ်။
ထို့နောက်စိတ်ရှုပ်သွားတဲ့အမူအရာနဲ့
"ဆောရီး...မင်းငါ့ကိုသိလို့လား? ငါတို့တွေ့ဖူးတာပထမဆုံးပဲထင်တယ်...."
သူ့နှလုံးသားကကြေမွသွားပြီထင်တယ်။
ဝန်ထမ်းကောင်လေးထံမှ Jimin မှာထားတာရပြီဆိုတဲ့အသံကိုကြားလိုက်တယ်...
ပြီးတော့ Jimin ကကော်ဖီခွက်ကိုကိုင်ပြီး
"ဘယ်သူလဲတော့မသိပေမဲ့ မင်းဘာကြောင့်တောင်းပန်နေမှန်းငါမသိဘူး...ငါ့နာမည်ကိုမင်းဘယ်လိုသိလဲဆိုတာလဲငါမသိဘူး...ငါတကယ်မင်းကိုမသိဘူး
ဆောရီး...ငါသွားရတော့မယ်"
ထို့နောက်ထွက်သွားသည်။
ဆိုင်ထဲရှိလူတွေအားလုံးကသူ့ကိုကြည့်ပြီးတီးတိုးပြောဆိုနေကြသည်။
"Sir မှာထားတဲ့ Oreo Mc flurry ရပါပြီ"
ခွက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး ဆိုင်ထဲကထွက်လာလိုက်သည်။
သူ့ရဲ့ best friend ကသူ့ကိုမမှတ်မိဘူးဆိုတာကိုသူလက်မခံနိုင်ဘူး...
ဒါကကျွန်တော်နဲ့ထိုက်တန်တာဖြစ်မယ်...
Ms fairy ရဲ့စကားကိုနားမထောင်ခဲ့လို့...
အဲ့ဒီအရင်မှာလဲ ကျွန်တော့်အပေါ်ကောင်းတဲ့သူငယ်ချင်းကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်မဆက်ဆံခဲ့လို့...
ကျွန်တော်တကယ်ပဲအနာဂတ်ကိုပြောင်းလဲပစ်ခဲ့တာလား?....
အတိတ်မှာတွေ့ခဲ့တဲ့လူတွေနြဲ့့ပန်ဆုံရတာဝမ်းသာပေမဲ့ Jimin....ကျွန်တော့်ကိုသူမမှတ်မိတော့ဘူး....ဒါကကျွန်တော့်အတွက်အနာကျင်ရဆုံးပဲ....
အနာဂတ်ကိုပြန်ရောက်ရင်လုပ်ရမယ်ဆိုပြီးစီစဉ်ထားခဲ့တာတွေအများကြီးပဲ...
ပထမဆုံး Jimin ကိုဖက်ထားမယ်...တောင်းပန်မယ်
နောက်ကိုသူ့စကားနားထောင်မယ်...
ကျွန်တော်လုပ်ခဲ့ပေမဲ့ သူကကျွန်တော့်ကိုမမှတ်မိတော့ဘူး...ကျွနိတော့်ကိုကျွန်တော်မုန်းလိုက်တာ....
သူ့ကိုပြောစရာစကားတွေအများကြီးရှိတယ်....
ကျွန်တော်ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာတွေသူ့ကိုပြောပြမလို့...
ကျွန်တော်နဲ့ Captain တို့မေတ္တာမျှခဲ့တာရော.... နောက်တော့အားလုံး....
ကျွန်တော့်ဘဝမှာဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကိုသူ့ကိုပြောပြချင်ခဲ့တာ....သူကကျွန်တော့်ကိုသက်တောင့်သက်သာဖြစ်စေတဲ့တစ်ဦးထဲသောလူမို့
ဒါပေမဲ့အခုကျွန်တော်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး....ကျွန်တော့် soulmate....ကျွန်တော်တို့ကြားထဲကကံကြမ္မာကပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီ။
ကျွန်တော်ကသူ့ရဲ့ soulmate မဟုတ်တော့ဘူး....