E ulur ne nje tavoline me dy karrige te "Starbucks", prisja me veshtrimin e kthyer nga dritarja ardhjen e Françeskos. Nikolai ishte larguar, i kisha thene vetem qe do te takoja Frankon dhe pas nje psheretime te gjate e te pakenaqshme, kishte pranuar. Here pas here, ktheja koken nga xhami i dritares per te pare se mos ne rruget e mbushura deng me njerez, qe mbanin çadra neper duar, do te ishte edhe Franko. Zakonisht, ai nuk e mbante nje çader me vete, gjasme se harronte, ama une e dija qe urrente ta merrte nje çader me vete. Sa here qe shikoja dike te mos e kishte rrembyer nje çader nga shtepia, pulisja syte e shpresoja te ishte Franko. Xhami i dritares, tashme ishte lagur plotesisht, ta veshtiresonte mundesine per te shikuar fytyrat e njerezve me apo pa çadra. Gjithsesi, syte e mi paksa shiut, vazhdonin endeshin me pak shprese. Dera prej xhami u hap kater here, por ne asnje prej atyre hereve, nuk ishte Franko. Mbase po tregohesha shume e ngjitur pas tij, ose mbase truri im dhe syte e mi nuk mendonin dhe nuk shihnin njeri tjeter perveç fytyres se tij zeshkane.
Isha duke thithur pipezen e gotes se mbushur plot me shkumen e lengut te milkshakut, kur ndjeva divanin ku isha mbeshtetur, te tundej lehte. Ktheva koken dhe gjeta pikerisht fytyren e fundit qe doja te shikoja. Me nje buzeqeshje sfiduese, Aleksi kishte shtrire duart pergjate divanit dhe syte e tij nuk veshtronin drejt meje, por drejt sikur aty te ishte personi i padukshem i mendjes se tij. Psheretiva lehte, e pasigurt ne duhej t'i thoja gje -sepse ne te tille menyre, atij do i dukej vetja i rendesishem -por edhe ta injoroja, s'e kisha idene ne duhej ta beja. Per nje çast, as nuk e ktheva veshtrimin nga ai me shpresen se do te largohej vete, por durimi mu sos kur terhoqi goten time te milkshakut dhe e derdhi lengun ne fytin e tij, por pa e pire nga ana e pipezes sime.
-Cfare kerkon, per ate Zot?
-Me fal? -ktheu syte nga mua. -Ah, çfare kerkoj nga ty. Asgje. Eshte gje e privatizuar te ulesh ketu, prane teje? Gjithsesi, mos ta zgjasim kot. Me behet qejfi qe u zgjodhe ne film... ama, per mua, kjo ishte e sigurt... jo se kisha besim tek aftesite e tua, mos me keqkupto. -ngriti paksa doren dhe terhoqi serish goten e milkshakut. -Por sepse si motra e shkrimtarit te librit, patjeter qe do te ishe pjese e filmit.
Nuk i thashe asgje, sepse e dija qe thjesht po perpiqej ta ulte vetebesimin tim. Ktheva serish syte nga xhami i dritares, edhe pse aty nuk dukej me thuajse asgje nga shiu qe kishte nisur te binte me pika te medha. Vizatova fillimisht, nje rreth ne xhamin me avull dhe ne fund, ate xham e fshiva perqark per te veshtruar rruget e bllokuara me makine dhe me disa njerez, qe as shiu nuk u bente dot balle turit te tyre ndaj Londres. Nuk e kisha mendjen kur ndjeva doren e Aleksit te vendosej nga poshte anes se divanit, ne shpatullat e mia. Nje dritherime e menjehershme me pershkroi trupin dhe ngrysa paksa vetullat me ate gjest timin. Nuk reagova per nje moment, por kur dora e tij kerkoi te ulej me poshte, u ktheva menjehere drejt tij. Gjestit te vet', ai iu shmang me shkathtesi.
-Une do te largohem. Hapma rrugen.
-Ke rruge? Hapur e ke. -me sfidoi paturpersisht.
Pashe hapesiren e vogel te distances se kembeve te tij me tavolinen dhe qesha shtirshem. Kur ktheva syte, shpresova qe ta kishte ndaluar ate buzeqeshje idioti dhe te kishte hapur pakez vend, por nuk e kishte bere. Arroganca e tij e tepert vetem sa vazhdonte te vihej me shume ne dukje. Nuk thashe asgje, u perkula mbi dysheme, duke kaluar ne anen tjeter te tavolines. Ia ktheva me nje ngritje te vetullave, kurse ai vazhdoi te buzeqeshte, ama e shihja zhgenjimin ne fytyren e tij. I shtyta paksa tavolinen drejt tij dhe ai vendosi te dyja duart perpara saj, per t'u mbrojtur. Me tu ngritur prej divanit, do i kthehesha deres prej xhamit e do te dilja jashte, kur zeri i tij akoma me trokiti ne vesh:
-Po bie shi jashte, Amarez. -E nevrikosur prej nofkes se tij te pamend, u ktheva drejt tij, edhe pse doja thjesht, ta injoroja komplet ekzistencen e tij. -Me kembe do te ikesh?
-Pa problem ti. Londra nuk eshte nje qytet i vogel. Ka urbane.
-Do te rrish ashtu, pa rehat aty?
-Une ndihem me rehat se me nje te panjohur.
Ai vetem sa ngriti paksa shpatullat, por nuk tha asgje. Buzeqeshja e tij akoma, i ngacmonte fytyren dhe me ngacmonte mua zemren, sikur te ishte nje brisk i hapur qe me priste e me dilte gjak. Pa dashur te prisja nje tjeter fjali prej tij, nxitova hapat te dilja jashte. Hapa deren dhe dola jashte, duke e perplasur ate fort. C'ishte e verteta, nuk prita per nje urban, por nisa te ecja me nxitim drejt shtepise. Tek ktheva instivikisht syte nga xhami i dritares, pashe rrethin e vogel qe kisha bere dhe ne qender te saj, paksa se pakez larg, arrita te vereja fytyren e Aleksit. Nga hapa te nxituar, u ktheva ne nje vrap te shpejte drejt shtepise.
Me te arritur perballe deres, e gjeta gjysem te hapur. Nikolai nuk ishte aq i pakujdsesshem sa ta harronte deren gjysem te hapur, sidomos ne mot me shi. Hyra me ngadale brenda dhe veshi me degjoi aty-ketu, tone te larta zerash, por qe nuk po i kuptoja ç'ka thoshnin. Ne dysheme, pikasej balta e nje pale kepuceve. Aroma e parfumit qe me depertoi ne hunde, ma solli menjehere ndermend se i kujt mund te ishte nje prej zerave. Mbylla deren me ngadale dhe u afrova drejt dhomes, ku zerat degjoheshin me qarte. Ndalova pas murit dhe zgjata paksa koken per te ndeshur fytyren e Nikolait dhe te Frankos. Nuk i kisha pare asnjehere aq te acaruar, mandej fytyra e te parit ishte nxire aq shume sa dukej sikur do ia hiqte nje turinjve.
-Ti nuk e njeh motren tende, Niko. -Dora e Frankos rrahu shpatullen e tim vellai, ky i fundit qe iu shmang menjehere sikur te kishte helm ne te. -Jo aq shume sa mendon ti. E di? -iu afrua serish, paksa shtytjes se hapave qe ai beri. -A e di perse me do ajo? Sepse une i fal ate qe ti nuk ia fal dot. Lirine.
-Dil nga shtepia ime. -E nxorri zerin aq te ulet, sa une ia pikasa nervat e keqija qe i paten zene rrenje.
-Shtepia jote? -Franko harkoi vetullat. -Kur u be kjo shtepia jote? Eshte edhe shtepia e se dashures sime. Kur te me thoje ajo te largohem, atehere do e bej.
-Dil nga shtepia ime, -perseriti.
-Po ben si femije tani. -i buzeqeshi, por buzeqeshja e tij per here te pare, nuk ishte e hijshme. -Nikolai, je rritur. Duhet te mesohesh qe keshtu e ka jeta. Fundja, je edhe shkrimtar. A e di? Njerezit kane filluar te vendosin pasurine perpara familjes.
-Franko... -mermeriti serish, -dil nga shtepia ime.
Tjetri beri nje gjysem rrotullimi dhe ndaloi pak me larg Nikolait kete here. Nga njera ane, nuk me besohej se ai ishte Franko dhe nga ana tjeter, nuk e kisha idene çfare kishte ndodhur. Duke veshtruar pertej supeve te Nikolait, sikur aty te ishte nje hije e padukshme, shtoi perseri:
-Me vjen keq per ty. -tundi koken tere fallcitet. -Do te behesh viktime e kesaj pasurie. Sepse fundja, çfare parash ke ti ne dore? Je nje shkrimtar i deshtuar... Nje shkrimtar, them une! Nje njeri. Nje njeri i deshtuar. -Serish, iu afrua me prane, -Sepse dikur, ke qene nje lypes rruge me ca zhele veshur dhe gjithmone, zgjasje doren si qeni per te kerkuar ca para. Askujt s'i erdhi keq per ty. U erdhi thjesht, meshire. Ate ndiejne prape.
Ndryshe nga me pare, Nikolai nuk po fliste. Kishte kthyer veshtrimin ne nje ane tjeter dhe e shihja te thyer. Nga njera ane, nuk mund ta imagjinoja ndjenjen e tij, zemren qe i ishte shkermoqur kur ato fjale i kishin rreshqitur ne vesh dhe nga njera ana tjeter, nuk doja te veproja sepse nuk e kisha nje arsye te mirefillte se per çfare po ndodhte zenka. T'ia hidhja fajin Frankos, nuk doja ta beja sepse mbase, do te keqkuptohesha... ashtu siç kishte ndodhur nga ana e Ejprillit me mua. Mbase, dukej budallallek qe po bazohesha tek pjeset e se shkuares, por e verteta ishte qe nga ajo, kisha mesuar. Duke u afruar prane Nikolait, Franko vazhdoi sikur te ishte i paprekshem nga shprehia e tij e zbrazet:
-Me vjen keq per ty, Niko. Por, keshtu eshte jeta. Do te mesohesh me dhimbjen... dhe kur te mesohesh me te, do e besh mike te ngushte. Te pakten, Amara jote nuk do te jetoje me nje te mjere. Do te shpetoje prej teje.
Tani, ne syte e Nikolait shihja lot. Shihja ate shtrese te akullt, ngjyre qielli ne veshtrimin e tij te kthjellet dhe ndieja zemren time qe kerkonte te nderhynte, ta ndihmoja dhe t'i thoja se nuk ishte e vertete... por nga njera ane, serish, nuk doja ta genjeja. E kisha menduar. Dikur, e kisha menduar sikur Nikolai me mbante shume lidhur. E nga ana tjeter, doja ta genjeja per ta ndihmuar. Thone qe e verteta do te te vrase, por do te mesohesh me te, kurse nje genjeshter nuk do e beje, ama kur e verteta te dale ne drite, do te vritesh 10-fish me shume. Ama, ne duam vetem momentin. Na mjafton e tashmja, e ardhmja eshte gjeja e fundit qe mendojme. Ama, serish nuk leviza vendit.
-Me vjen kaq keq per ty, Nikolai. -u afrua prane tij dhe duke e terhequr ne nje perqafim fallco, shtoi. -Sepse je nje person, qe duhet te marre dashuri dhe jo thjesht, ta shperndaje ate... por eh, s'do e marresh dot kurre. As nga Amara.
Iu kthye me nje te shtyre te fuqishme, gje qe e beri Frankon te perplasej fuqishem me murin. Ndjeva trupin te me dridhej per nje çast, se Nikolai nuk ishte ai tipi i djalit qe preferonte te hapte sherre, por ne kendveshtrimin e tij, oh, ne kendveshtrimin e tij, kishte kaq te drejte ta godiste. Nuk e di nese u gabova, nese syte e mi nuk funksionuan siç duhej, por e pashe nje pike loti t'i rreshqiste atij faqeve. Tufa e flokeve bionde i rreshqiti mbi ball, duke i ngacmuar paksa veshtrimin e kthjellet. Franko shtiri nje te qeshur, iu afrua dhe vazhdoi:
-Nuk e heq dot dhimbjen me disa te shtyra, Niko, jo. Dhe sidomos ti... jo, nuk e ben dot.
-Zhduku nga shtepia ime... -E pashe se si me zor, e nxorri ate fjali. Zeri i dilte i meket, lotet ia kishin thithur krenarine e meparshme, forcen e shtirur, madje.
-Me vjen shume keq per ty. -tundi lehte koken dhe kur e pashe t'i kthehej deres per te dale, u mbeshteta vrullshem pas ktheses se murit.
Franko doli duke e perplasur deren paksa fuqishem. Arrija te imagjinoja akoma dhimbjen e Nikolait, ndieja zemren qe me rrihte rrembyeshem ne kafaz te kraharorit. E ndoqa me sy ate, derisa iu afrua deres se jashtme, e hapi me rrembim dhe doli jashte, duke e mbyllur ate nga pas. Bera te dilja pas tij, ta kapja dhe t'i jepja nje shpulle turinjve, por nuk e bera. Qendrova aty ku isha, duke lene koken time te ftohej pas murit te bardhe. U zgjata paksa afer deres dhe u perkula tek zgavra ku zakonisht, futej çelesi dhe nisa te shihja ne te per Nikolain. Te ulur ne divanin e dhomes, kishte mbyllur syte dhe besoja se duhej te ishte duke u perpjekur te mbante lotet. Doren e vendosa nje here, tek brava, por nuk e shtyta per te hyre brenda. U shtyta pas dhe u largova me hapa te nxituar drejt dhomes sime.
Me erdhi keq per Nikolain ketu. Fundja, eshte i vetmi me tru ne koke ne liber deri tani.🤣