ပုံမှန်ကြားနေကျ Alarm သံနဲ့ မဟုတ်ပဲ ဒီနေ့တော့ ထူးထူးခြားခြား လန့်နိုးလာသည် ။ ညအိပ်ဝတ်စုံနဲ့ မဟုတ်ပဲ အပြင်ဝတ်စုံ ဝတ်ထားတာကို သတိထားမိမှ ညကအကြောင်းအရာတွေကိုပြန်သတိရသည် ။
" shit ငါကားပေါ်မှာ အိပ်ပျော်သွားတာလား "
တကယ်ကို ကားပေါ်မှာ နောက်ဆုံးအိပ်ပျော်သွားတာကလွဲကျန်တဲ့ကိစ္စတွေကို ပိစိလေးတောင်မမှတ်မိ ။ စောင်ကို ကိုယ်ပေါ်က ဖယ်ချပြီး အခန်းပြင်ကိုပြေးထွက်ရသည် ။
ပတ်ဆောင်ဟွန်း ၊ ပတ်ဆောင်ဟွန်း ဘယ်မှာလဲ ။
ဧည့်ခန်း ကိုထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိ ။ တံခါးကလည်း ပိတ်ထားသေးသည် ။
ကျောင်းကိုထွက်သွားပြီနဲ့တူတယ် ။
ဂျယ်ယွန်းထင်တာ မှန်သွားသည် ။ မီးဖိုချောင်ဘက် ရောက်တော့ သူ့ကို စောင့်ကြိုနေတဲ့ toast နဲ့ coffee တစ်ခွက် ။
ကိုယ်မနက်ပိုင်း အတန်းချိန်ရှိလို့စောစောသွားလိုက်ပြီ ။ မနက်စာပြင်ပေးထားတယ် သေချာစားနော် ။ မင်း နေ့ခင်းမှ အတန်းချိန်စမှာမလား အိပ်ရေးမဝသေးရင် ပြန်အိပ်လိုက်
ဆောင်ဟွန်း <3
ပန်းနုရောင်အောက်ခံ စာရွက်ပိုင်းစလေးကို toast ဘေးနားက ပန်းကန်ပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ heart emoji အပြင် ခွေးပေါက်လေး အီမိုဂျီပုံကိုပါ ဆွဲထားပေးသေးသည် ။
ဂျယ်ယွန်းပျော်လွန်း၍ ထခုန်မိသည်အထိ ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို နှစ်ပတ် သုံးပတ်လောက် လေပေါ်မှာ လှည့်လိုက်ပြီး ရေးထားတဲ့စာကို နောက်တစ်ခေါက်ပြန်ဖတ်သည် ။ ထပ်ခါထပ်ခါ ဖတ်လွန်း၍ အလွတ်တောင်ရတော့မယ့် အထိ ။မသိရင်ဆောင်ဟွန်းက သူ့နားဘေးနားကို လေသံနဲ့ တိုးတိုးလေး လာပြောနေသလို ခံစားရသည် ။
နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၉ နာရီတောင်မထိုးသေး ။ အရင်အတိုင်းဆို ပြန်အိပ်ဦးမှာဆိုပေမယ့် အခုတော့ရင်တွေခုန်ပြီး အိပ်မပျော်တော့ ။ ရေမြန်မြန်ချိူးပြီး သူပြင်ပေးသွားတဲ့ မနက်စာ စားဖို့ပြင်ရသည် ။
toast က ထင်ထားတာထက် ပိုစားလို့ကောင်းသည် ။ အကုန်စားရမှာတောင် နှမြောမိသည်အထိ ။ စာရွက်လေးကိုတော့ သူက သိမ်းထားပြီး စာကြည့်စားပွဲရှေ့ နံရံမှာ ကပ်ထားလိုက်သည် ။
ရေမချိုးခင်ထဲက သူပို့ထားတဲ့ ' ဆောင်ဟွန်း ညကဘယ်မှာအိပ်တာလဲ ' ဆ်ိုတဲ့ မက်ဆေ့ချ်ကို ဆောင်ဟွန်းက အခုထိ စာမပြန်သေး ။ အတန်းထဲရောက်နေလို့ နေမှာပါ ဆိုပြီး သူ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပဲ ထားလိုက်သည် ။
➖
" ဟျောင်း ညက ဆောင်ဟွန်းဟျောင်းနဲ့အတူရှိနေတာလား"
ကျောင်းရောက်ရောက်ချင်း တန်းမေးတဲ့ ဂျောင်ဝန်းစကားကြောင့် ရေတွေပါသီးကုန်သည် ။တစ်မနက်လုံး ပျော်လာခဲ့တဲ့ အပျော်တွေက ဒီကနေစပြီး မုန်တိုင်းဝင်တော့သည် ။
" ချွန်းဟယ် နူးနားတစ်မနက်လုံး ပြသာနာရှာနေတာ၊ အခုလေးတင် ရန်ပွဲကပြီးသွားတာ ဟျောင်း နည်းနည်းပဲလွဲသွားတယ် - တစ်ညလုံး သူ့ မက်ဆေ့ချ်တွေကို စာမပြန်လို့တဲ့ တအားစိတ်ဆိုး - "
" ဂျောင်ဝန်း ဆောင်ဟွန်း အခုဘယ်မှာလဲ "
မပြေးရတာကြာလို့လားမသိ ။ ဂျယ်ယွန်းရဲ့ ခြေလှမ်းတွေက ထင်သလောက်မသွက် ။ ကိုယ့်ဇောနဲ့ကိုယ်မို့ အသက်ရှူရပ်မတတ် မောလာတာကို သတိတောင်မထားမိ ။
ငါမှားသွားတာ ။ ဆောင်ဟွန်း သူ့ဘာသာသူ မက်ဆေ့ချ်ပြန်တာကို ငါမတားမိခဲ့သင့်ဘူး ။
သူ့ခေါင်းထဲမှာ ဒီအတွေးနှစ်ခုကသာ ချာချာလည်နေသည် ။ ချွန်းဟယ်ကို ရှင်းပြပြီး ဝင်တောင်ပန်းပေးဖို့ စိတ်ကသာ သူ့ကို ဦးဆောင်နေသည် ။
အားကစားရုံတစ်ခုလုံး ပတ်ရှာကြည့်တာတောင် သူတို့ကိုမတွေ့ရသေး ။ နားနေခန်းတွေထဲမှာတော့ မရှိလောက်ပါဘူးနော် ။ အဲ့အခန်းတွေကို လေ့ကျင့်ရေးသမားတွေသာ ဝင်ခွင့်ရှိတာမလား ။
ဂျယ်ယွန်းအတွေးတွေ တက်တက်စင်အောင်လွဲသွားသည် ။ များစွာသော အခန်းတွေထဲကနေ လွတ်နေတဲ့ တစ်ခန်းဘက်က အသံထွက်လာသည် ။
" ပတ်ဆောင်ဟွန်း ! အရူးလာလုပ်မနေနဲ့ ငယ်ငယ်တည်းကနေ အခုထိ နင်ငါ့ကို ဘယ်တုန်းက ဒီလောက်အချိန်ကြာကြာပစ်ထားဖူးလို့လဲ "
" နာရီပိုင်းပဲလေကွာ ၊ တစ်ညတောင်မပြည့်ပါဘူး မင်းရဲ့ များစွာလှသော ဘဲတွေထဲက တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အချိန်ဖြုန်းနေရင်တောင် သတိထားမိမှာမှမဟုတ်ပဲ "
" နင်ကကော ဘာလို့ အဲ့ ဂျိတ်ခ် နဲ့အတူရှိနေတဲ့ အချိန်ကြမှ ငါ့ကိုစာမပြန်တာလဲ "
" ဘာဆိုင်လို့လဲ ၊ ငါစာတွေကို မမြင်လိုက်လို့ပါဆို ချွန်းဟယ်ရာ "
" ပတ်ဆောင်ဟွန်း ၊ နင် သူ့ကိုချစ်လို့မရတာ သိတယ်နော်
အခုချက်ချင်း ဖြတ်လိုက်"
" ငါ သူ့ကို အခုလည်းမချစ်ဘူး ၊ ချစ်လာမှာလည်း မဟုတ်ဘူး မင်းသိပါတယ် ချွန်းဟယ် "
အခန်းပြင်က ကောင်လေးတစ်ယောက်ကတော့ နှုတ်ခမ်းကိုအတင်းကိုက်ထားနေရင်းက နောက်ကို ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်သည် ။ သူ ဒီကိုလာတာ အဆင်ပြေသွားဖို့ရှင်းပြပေးချင်တဲ့ စိတ်သက်သက်ပဲ ။ အခုတော့ ဟိုနှစ်ယောက်က အဆင်ပြေလွန်းပြီး နမ်းတဲ့ အဆင့်တောင်ရောက်နေပြီမလား ။ သူ့ရှေ့က မြင်ကွင်းက ဝေဝါးလာသောကြောင့်အားကစားရုံထဲကနေ ပြေးထွက်လာခဲ့သည် ။
သူ ငိုမိပြီလားမသိလား ။
တစ်ဖက်တည်းလွယ်ထားတဲ့ လွယ်အိတ်ကြိုးကလည်း သူအားနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရလွန်း၍ ပြတ်ထွက်တော့မည် ။
အခုလည်း မချစ်ဘူး ။
ချစ်လာမှာလည်း မဟုတ်ဘူးတဲ့လား ။
အဲ့နေ့က ဒီစာသင်နှစ်ရဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် သူ ကျောင်းပျက်မိသည် ။
➖
ထူထဲနေတဲ့ coat ဝတ်ထားတာတောင် ကြက်သီးထလောက်အောင် ရာသီဥတုက အေးနေသည် ။ အဆောင်က အခန်းထဲပြန်ရောက်တာနဲ့ ဟီဆွန်းက ရှိသမျှ အနွေးထည်တွေအကုန်ချွတ်ပြီး နွေးသွားအောင် heater ကိုဖွင့်လိုက်တယ် ။
သူနေချင်တဲ့ဘဝ ၊ သူလိုချင်တဲ့ ပညာသင်ယူနိုင်မယ့် အခွင့်အရေးကိုရတာတောင် သူ့ဘဝက မပြည့်စုံနိုင်သေး ။ တစ်စုံတစ်ယောက်လေးကို လွမ်းနေရတာနဲ့တင် နေ့ရက်တွေက ခါးသီးလွန်းနေသည် ။
ဟီဆွန်းက မောမောနဲ့ အိပ်ရာပေါ်ပစ်လှဲလိုက်သည် ။ တစ်နေကုန် အနားမပေးရသေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က အလိုက်ကမ်းဆိုး မသိ အိပ်ပျော်တော့မလို့တောင်ဖြစ်နေပြီ ။
လွယ်အိတ်ထဲကနေ ဖုန်းကို ထုတ်လိုက်တော့ my 🐶 ဆိုတဲ့ album ကို အလိုလိုနှိပ်မိပြီးသား ။
အရင်တုန်းက သူတို့ Video Call ပြောပြီးစာလုပ်တိုင်း ဟီဆွန်း စာကို အာရုံမဝင်စားဖြစ် ။ screen ပေါ်မှာပေါ်နေတဲ့ ကောင်လေးကိုပဲ ငေးကြည့်ကာ screenshot ပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင် ရိုက်နေရတာနဲ့ စာက ဘယ်ဆီနေမှန်းမသိ ။
စာကုန်းရေးနေတဲ့ ပုံရိပ်လေးတွေ ။
လက်ဟန်ခြေဟန်တွေ ပါပါပြီး ရှင်းပြရင်း စကားပြောနေတဲ့ ပုံလေးတွေ ။
သူ နည်းနည်းဆူလိုက်တိုင်း နှုတ်ခမ်းဆူပြီး ပြန်ကြည့်နေတဲ့ ပုံလေးတွေ ။
ဟီဆွန်းက ပုံတစ်ပုံတည်းကိုတော့ အကြာကြီးငေးကြည့်နေသည် ။
ဘယ်ဘက်လက်ပေါ် မေးတင်ပြီး သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ခွေးပေါက်လေး ။
ဟီဆွန်း အသံထွက်ပင်ရယ်မိသွားသည် ။
အဲ့နေ့က ရေချိုးပြီးခါစ ရှင်းခွေးပေါက်လေးက hoodie အကြီးကြီးတစ်ခုကို ကောက်စွတ်ပြီး ဝတ်ထားပုံရသည် ။ မျက်နှာလေးက ရှင်းသန့်နေပြီး အဲ့ကလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့ကိုတောင် ဒီကနေ လှမ်းရနေသလို ။ ဂျယ်ယွန်း အဲ့လို လက်ပေါ်မေးတင်ပြီး ကြည့်တိုင်း သူ screen တစ်ဖက်ကနေ အမြဲရင်ခုန်သံရပ်သွားရသည် ။ ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ ရေခြားမြေခြားကနေ ပြေးပြီး ရင်ခွင်ထဲသာ ထည့်ထားချင်သည် ။
" ဖုန်း ဆက်ကြည့်ရင်ကောင်းမလား "
ဒီတစ်လော ဂျယ်ယွန်းနဲ့ သူနဲ့တစ်ဖြည်းဖြည်း ဝေးလာသလိုခံစားရသည် ။ အထူးသဖြင့် ဂျယ်ယွန်းဘက်က ။
ဖုန်းပြောရင် အမြဲ အလောတကြီးနဲ့ " ဟျောင်း ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်" ဆိုပြီး အမြဲဦးအောင် ချသွားသည် ။ စာလည်း ညတိုင်း အတူမလုပ်ဖြစ် ။
သံသယ ဝင်လာတော့မယ်လို့ အမြဲတမ်းတွေးမိတိုင်း ပတ်ဆောင်ဟွန်းက ခေါင်းထဲ ဦးအောင်ဝင်လာသည် ။
ဒယ်ဟန်မင်းဂု တစ်နိုင်ငံထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက် အတူရှိနေတယ် ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့တင် လူက စိတ်မချဖြစ်နေရတာ။
ဖုန်းဝင်ပြီး တော်တော်ကြာမှ ဂျယ်ယွန်းဘက်က ကိုင်သည်
" ဟယ်လို "
" ဟင် - ဂျယ်ယွန်း ငိုနေတာလား "
ဂျယ်ယွန်း စကားနှစ်ခွန်းတည်းပြောတဲ့ အသံအနေအထားကိုကြားရုံနဲ့တင် ဟီဆွန်းရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ပူလောင်သွားသည် ။
" မဟုတ်ပါဘူးဗျာ .. အိပ်နေလို့ပါ "
" ဒီအချိန်ကြီး ? "
" ဟုတ် ဒီအချိန်ကြီး "
" ညနေစောင်းကြီးကို .. အိပ်နေရင် ဖျားတော့မယ် ၊ ပြီးတော့ မင်း ညဘက်အိပ်မပျော်ရင် ကိုယ့်ကိုလာမရစ်နဲ့နော်"
ဟီဆွန်းက ဟာသဆန်ဆန် ရယ်စရာပြောလိုက်ပေမယ့် ဂျယ်ယွန်းဆီက ဘာဖြေသံမှမကြား ။ ဟီဆွန်း နည်းနည်းစိုးရိမ်ရပြီ ။
" ဂျယ်ယွန်း ... ဘာဖြစ်နေတာလဲ "
တော်တော်ကြာပြန်မဖြေ ။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကြားနေရတဲ့ အသံတွေက ရှိုက်သံတွေလားလို့ ဟီဆွန်းပိုစိတ်ပူလာသည် ။
" ဟျောင်း .. ပြန်လာလို့မဖြစ်ဘူးလား "
တိုးတိုးလေးမှ တကယ့်ကို တိုးတိုးလေး ။
ငိုသံစွက်နေတဲ့ ထိုအသံလေးက သူ့နှလုံးသားကို ကျဉ်တက်သွားစေသည် ။ တကယ်ကို ချက်ချင်း သူပါ မျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လာစေသည်အထိ ။
ဒီ ဆယ်လသားလေးက အီဟီဆွန်း ဆိုတဲ့ လူအပေါ် အဲ့လောက်ထိ သက်ရောက်မှုရှိသည် ။
" အဲ့လိုခဏခဏမပြောပါနဲ့ ဂျယ်ယွန်းရယ် ၊ မင်းအသံကြားလိုက်တိုင်း ကိုယ်တကယ် ကျောင်းထွက်ပြီးပြန်လာနေချင်တာ .. အခု စကောလားရှစ်ကို လက်လွှတ်ပြီးပြန်လာခဲ့ရမလား "
ရှိုက်သံလေးတွေက တစ်ဖြည်းဖြည်းငြိမ်သွားသည် ။
အငိုရပ်သွားအောင် အချိန်အတော်အတန်ပေးရပြီးမှ ဂျယ်ယွန်းက စကားပြန်စသည် ။
" ခုနက တောင်းပန်ပါတယ် ၊ စာတွေပိနေလို့ ဟျောင်းကို ပိုသတိရသွားတာ အဆင်ပြေသွားမှာပါ "
" ဂျယ်ယွန်း .. "
" တကယ်ပြောနေတာ .. ဟျောင်း ၊ ပင်ပန်းတိုင်းဟျောင်းကို ဖုန်းခေါ်ပြီး ငိုလို့ရတယ်ဆို ? ဟျောင်းက အရမ်းကြီးစိတ်မပူနဲ့လေ "
" အရမ်း ပင်ပန်းနေလား .. ဂျယ်ယွန်း "
" အဆင်ပြေသွားမှာပါ ဟုတ်တယ်မလားဟျောင်း "
မမြင်ရပေမယ့်လည်း ဟီဆွန်းခေါင်းငြိမ့်မိသည် ။
သူဆုတောင်းတာ တစ်ခုတည်း ။
ဂျယ်ယွန်း အခုပြောနေတာတွေအကုန် အမှန်တွေဖြစ်ပါစေ ။
➖
ဂျယ်ယွန်း ဒီရက်ပိုင်း ကျောင်းကို သွားလိုက် ၊ မသွားလိုက် ။ စာတော့ပုံမှန်လုပ်ဖြစ်ပေမယ့် ကျောင်းကိုတော့ အတတ်နိုင်ဆုံး မသွားပဲ အိမ်မှာပဲအနေများသည် ။
ကျောင်းရောက်ရင်တောင် စာကြည့်တိုက်ထဲမှာပဲ စာလုပ်နေသည် ။
ဆောင်ဟွန်းနဲ့ သူရဲ့ အခြေအနေကတော့ အောက်ဆုံးလယ်ဗယ်လို့ပြောရမလား။ ထိုနေ့ပြီးကတည်းက ဆောင်ဟွန်းကလည်း သူ့ဆီရောက်မလာသလို သူကလည်း ဆောင်ဟွန်း လေ့ကျင့်နေတာကိုတောင် သွားမကြည့်ဖြစ်တော့ ။
အစကတော့ ဆောင်ဟွန်း သူ့ကိုရှောင်နေတာလို့ အထင်မှားခဲ့မိသေးသည် ။ အဲ့လိုမဟုတ်မှန်း သက်သေပြတဲ့ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုက ဒီရက်ပိုင်း ဖြစ်သွားသေးသည် ။
မေဂျာမတူကျောင်းသားတွေကို အဖွဲ့လိုက် ဖွဲ့ပြီး PE activities တွေမှာ အတူတူပါဝင်ခိုင်းတဲ့ event ။
ယောက်ျားလေးရော မိန်းကလေးပါ ပါဝင်ရမယ့် ထို event မှာ ရုပ်ရှင်ဆန်စွာပဲ ဆောင်ဟွန်းနဲ့ ဂျိတ်ခ်က တစ်သင်းတည်းကျသည် ။ မဟုတ်ဘူး ။ တစ်သင်းတည်း ကျမလိုဖြစ်သွားခဲ့သေးသည် ။
" ဆရာ ! ကျွန်တော် ချွန်းဟယ်တို့အသင်းကိုပြောင်းလို့ဖြစ်မလား "
ဘောလုံးအသင်း ကပ္ပတိန်ဖြစ်တဲ့ ဆောင်ဟွန်းကို နဂိုတည်းက နည်းပြကသည်းသည်းလှုပ် ချစ်တာမို့ တစ်ခါပြောရုံနဲ့တင် ခေါင်းငြိမ်သည် ။ အဲ့လိုနဲ့ပဲ ဂျိတ်ခ်နဲ့ တစ်သင်းတည်းကျတာကိုတောင် သတိမထားမိတဲ့ ဆောင်ဟွန်းက ဟိုဘက် အသင်းကိုရောက်သွားသည် ။
ဆောင်ဟွန်းက ဂျိတ်ခ်ကိုရှောင်နေတာ မဟုတ်ဘူး။
Expired Date ကုန်တဲ့မုန့်ကို လွှတ်ပစ်လိုက်သလိုမျိူး လွှတ်ပစ်လိုက်တာ ။
ကော်ရစ်တာ တစ်လျှောက်ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပျော်မြူးနေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းကိုတွေ့ရတိုင်း ၊
အခန်းထောင့်တွေမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်ကို နမ်းနေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းကို မြင်ရတိုင်း ၊
IG မှာ မိန်းကလေးတွေ ကြားထဲမှာ ဝိုင်ခွက်တစ်ခွက်နဲ့ ပျော်နေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းကို တွေ့မိတိုင်း
နှလုံးသားက မနာကျင်နိုင်အောင် ထုံနေပြီ ။
ဒါပေမယ့် အခုချိန် ရှင်းဂျိတ်ခ်ကို " ဆောင်ဟွန်းကို ချစ်လား " မေးကြည့်လိုက် ။
မျက်ရည်တွေ ဝန်းရံနေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေက နာကျင်နေတာကို ဖုံးကွယ်ပြီး " အင်း အရမ်းချစ်တယ်" လို့ ခေါင်းတစ်ဆက်ဆက် ညိတ်ပြီး ပြန်ဖြေလိ့မ်မည် ။
끝 •
နည်းနည်းကြာသွားလား😢
Zawgyi
ပုံမွန္ၾကားေနက် Alarm သံနဲ႔ မဟုတ္ပဲ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လန႔္ႏိုးလာသည္ ။ ညအိပ္ဝတ္စုံနဲ႔ မဟုတ္ပဲ အျပင္ဝတ္စုံ ဝတ္ထားတာကို သတိထားမိမွ ညကအေၾကာင္းအရာေတြကိုျပန္သတိရသည္ ။
" shit ငါကားေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား "
တကယ္ကို ကားေပၚမွာ ေနာက္ဆုံးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာကလြဲက်န္တဲ့ကိစၥေတြကို ပိစိေလးေတာင္မမွတ္မိ ။ ေစာင္ကို ကိုယ္ေပၚက ဖယ္ခ်ၿပီး အခန္းျပင္ကိုေျပးထြက္ရသည္ ။
ပတ္ေဆာင္ဟြန္း ၊ ပတ္ေဆာင္ဟြန္း ဘယ္မွာလဲ ။
ဧည့္ခန္း ကိုထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိ ။ တံခါးကလည္း ပိတ္ထားေသးသည္ ။
ေက်ာင္းကိုထြက္သြားၿပီနဲ႔တူတယ္ ။
ဂ်ယ္ယြန္းထင္တာ မွန္သြားသည္ ။ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ toast နဲ႔ coffee တစ္ခြက္ ။
ကိုယ္မနက္ပိုင္း အတန္းခ်ိန္ရွိလို႔ေစာေစာသြားလိုက္ၿပီ ။ မနက္စာျပင္ေပးထားတယ္ ေသခ်ာစားေနာ္ ။ မင္း ေန႔ခင္းမွ အတန္းခ်ိန္စမွာမလား အိပ္ေရးမဝေသးရင္ ျပန္အိပ္လိုက္
ေဆာင္ဟြန္း <3
ပန္းႏုေရာင္ေအာက္ခံ စာ႐ြက္ပိုင္းစေလးကို toast ေဘးနားက ပန္းကန္ေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ heart emoji အျပင္ ေခြးေပါက္ေလး အီမိုဂ်ီပုံကိုပါ ဆြဲထားေပးေသးသည္ ။
ဂ်ယ္ယြန္းေပ်ာ္လြန္း၍ ထခုန္မိသည္အထိ ။ ခႏၶာကိုယ္ကို ႏွစ္ပတ္ သုံးပတ္ေလာက္ ေလေပၚမွာ လွည့္လိုက္ၿပီး ေရးထားတဲ့စာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္သည္ ။ ထပ္ခါထပ္ခါ ဖတ္လြန္း၍ အလြတ္ေတာင္ရေတာ့မယ့္ အထိ ။မသိရင္ေဆာင္ဟြန္းက သူ႔နားေဘးနားကို ေလသံနဲ႔ တိုးတိုးေလး လာေျပာေနသလို ခံစားရသည္ ။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉ နာရီေတာင္မထိုးေသး ။ အရင္အတိုင္းဆို ျပန္အိပ္ဦးမွာဆိုေပမယ့္ အခုေတာ့ရင္ေတြခုန္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ။ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဴးၿပီး သူျပင္ေပးသြားတဲ့ မနက္စာ စားဖို႔ျပင္ရသည္ ။
toast က ထင္ထားတာထက္ ပိုစားလို႔ေကာင္းသည္ ။ အကုန္စားရမွာေတာင္ ႏွေျမာမိသည္အထိ ။ စာ႐ြက္ေလးကိုေတာ့ သူက သိမ္းထားၿပီး စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕ နံရံမွာ ကပ္ထားလိုက္သည္ ။
ေရမခ်ိဳးခင္ထဲက သူပို႔ထားတဲ့ ' ေဆာင္ဟြန္း ညကဘယ္မွာအိပ္တာလဲ ' ဆ္ိုတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ကို ေဆာင္ဟြန္းက အခုထိ စာမျပန္ေသး ။ အတန္းထဲေရာက္ေနလို႔ ေနမွာပါ ဆိုၿပီး သူ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ထားလိုက္သည္ ။
➖
" ေဟ်ာင္း ညက ေဆာင္ဟြန္းေဟ်ာင္းနဲ႔အတူရွိေနတာလား"
ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္း တန္းေမးတဲ့ ေဂ်ာင္ဝန္းစကားေၾကာင့္ ေရေတြပါသီးကုန္သည္ ။တစ္မနက္လုံး ေပ်ာ္လာခဲ့တဲ့ အေပ်ာ္ေတြက ဒီကေနစၿပီး မုန္တိုင္းဝင္ေတာ့သည္ ။
" ခြၽန္းဟယ္ ႏူးနားတစ္မနက္လုံး ျပသာနာရွာေနတာ၊ အခုေလးတင္ ရန္ပြဲကၿပီးသြားတာ ေဟ်ာင္း နည္းနည္းပဲလြဲသြားတယ္ - တစ္ညလုံး သူ႔ မက္ေဆ့ခ်္ေတြကို စာမျပန္လို႔တဲ့ တအားစိတ္ဆိုး - "
" ေဂ်ာင္ဝန္း ေဆာင္ဟြန္း အခုဘယ္မွာလဲ "
မေျပးရတာၾကာလို႔လားမသိ ။ ဂ်ယ္ယြန္းရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ထင္သေလာက္မသြက္ ။ ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ကိုယ္မို႔ အသက္ရွဴရပ္မတတ္ ေမာလာတာကို သတိေတာင္မထားမိ ။
ငါမွားသြားတာ ။ ေဆာင္ဟြန္း သူ႔ဘာသာသူ မက္ေဆ့ခ်္ျပန္တာကို ငါမတားမိခဲ့သင့္ဘူး ။
သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ဒီအေတြးႏွစ္ခုကသာ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္ ။ ခြၽန္းဟယ္ကို ရွင္းျပၿပီး ဝင္ေတာင္ပန္းေပးဖို႔ စိတ္ကသာ သူ႔ကို ဦးေဆာင္ေနသည္ ။
အားကစား႐ုံတစ္ခုလုံး ပတ္ရွာၾကည့္တာေတာင္ သူတို႔ကိုမေတြ႕ရေသး ။ နားေနခန္းေတြထဲမွာေတာ့ မရွိေလာက္ပါဘူးေနာ္ ။ အဲ့အခန္းေတြကို ေလ့က်င့္ေရးသမားေတြသာ ဝင္ခြင့္ရွိတာမလား ။
ဂ်ယ္ယြန္းအေတြးေတြ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲသြားသည္ ။ မ်ားစြာေသာ အခန္းေတြထဲကေန လြတ္ေနတဲ့ တစ္ခန္းဘက္က အသံထြက္လာသည္ ။
" ပတ္ေဆာင္ဟြန္း ! အ႐ူးလာလုပ္မေနနဲ႔ ငယ္ငယ္တည္းကေန အခုထိ နင္ငါ့ကို ဘယ္တုန္းက ဒီေလာက္အခ်ိန္ၾကာၾကာပစ္ထားဖူးလို႔လဲ "
" နာရီပိုင္းပဲေလကြာ ၊ တစ္ညေတာင္မျပည့္ပါဘူး မင္းရဲ႕ မ်ားစြာလွေသာ ဘဲေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရင္ေတာင္ သတိထားမိမွာမွမဟုတ္ပဲ "
" နင္ကေကာ ဘာလို႔ အဲ့ ဂ်ိတ္ခ္ နဲ႔အတူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ၾကမွ ငါ့ကိုစာမျပန္တာလဲ "
" ဘာဆိုင္လို႔လဲ ၊ ငါစာေတြကို မျမင္လိုက္လို႔ပါဆို ခြၽန္းဟယ္ရာ "
" ပတ္ေဆာင္ဟြန္း ၊ နင္ သူ႔ကိုခ်စ္လို႔မရတာ သိတယ္ေနာ္
အခုခ်က္ခ်င္း ျဖတ္လိုက္"
" ငါ သူ႔ကို အခုလည္းမခ်စ္ဘူး ၊ ခ်စ္လာမွာလည္း မဟုတ္ဘူး မင္းသိပါတယ္ ခြၽန္းဟယ္ "
အခန္းျပင္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုအတင္းကိုက္ထားေနရင္းက ေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္သည္ ။ သူ ဒီကိုလာတာ အဆင္ေျပသြားဖို႔ရွင္းျပေပးခ်င္တဲ့ စိတ္သက္သက္ပဲ ။ အခုေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္က အဆင္ေျပလြန္းၿပီး နမ္းတဲ့ အဆင့္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီမလား ။ သူ႔ေရွ႕က ျမင္ကြင္းက ေဝဝါးလာေသာေၾကာင့္အားကစား႐ုံထဲကေန ေျပးထြက္လာခဲ့သည္ ။
သူ ငိုမိၿပီလားမသိလား ။
တစ္ဖက္တည္းလြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ႀကိဳးကလည္း သူအားနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ရလြန္း၍ ျပတ္ထြက္ေတာ့မည္ ။
အခုလည္း မခ်စ္ဘူး ။
ခ်စ္လာမွာလည္း မဟုတ္ဘူးတဲ့လား ။
အဲ့ေန႔က ဒီစာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သူ ေက်ာင္းပ်က္မိသည္ ။
➖
ထူထဲေနတဲ့ coat ဝတ္ထားတာေတာင္ ၾကက္သီးထေလာက္ေအာင္ ရာသီဥတုက ေအးေနသည္ ။ အေဆာင္က အခန္းထဲျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဟီဆြန္းက ရွိသမွ် အေႏြးထည္ေတြအကုန္ခြၽတ္ၿပီး ေႏြးသြားေအာင္ heater ကိုဖြင့္လိုက္တယ္ ။
သူေနခ်င္တဲ့ဘဝ ၊ သူလိုခ်င္တဲ့ ပညာသင္ယူႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးကိုရတာေတာင္ သူ႔ဘဝက မျပည့္စုံႏိုင္ေသး ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေလးကို လြမ္းေနရတာနဲ႔တင္ ေန႔ရက္ေတြက ခါးသီးလြန္းေနသည္ ။
ဟီဆြန္းက ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ရာေပၚပစ္လွဲလိုက္သည္ ။ တစ္ေနကုန္ အနားမေပးရေသးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မလို႔ေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ ။
လြယ္အိတ္ထဲကေန ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္ေတာ့ my 🐶 ဆိုတဲ့ album ကို အလိုလိုႏွိပ္မိၿပီးသား ။
အရင္တုန္းက သူတို႔ Video Call ေျပာၿပီးစာလုပ္တိုင္း ဟီဆြန္း စာကို အာ႐ုံမဝင္စားျဖစ္ ။ screen ေပၚမွာေပၚေနတဲ့ ေကာင္ေလးကိုပဲ ေငးၾကည့္ကာ screenshot ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ႐ိုက္ေနရတာနဲ႔ စာက ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ ။
စာကုန္းေရးေနတဲ့ ပုံရိပ္ေလးေတြ ။
လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြ ပါပါၿပီး ရွင္းျပရင္း စကားေျပာေနတဲ့ ပုံေလးေတြ ။
သူ နည္းနည္းဆူလိုက္တိုင္း ႏႈတ္ခမ္းဆူၿပီး ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့ ပုံေလးေတြ ။
ဟီဆြန္းက ပုံတစ္ပုံတည္းကိုေတာ့ အၾကာႀကီးေငးၾကည့္ေနသည္ ။
ဘယ္ဘက္လက္ေပၚ ေမးတင္ၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ေခြးေပါက္ေလး ။
ဟီဆြန္း အသံထြက္ပင္ရယ္မိသြားသည္ ။
အဲ့ေန႔က ေရခ်ိဳးၿပီးခါစ ရွင္းေခြးေပါက္ေလးက hoodie အႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ေကာက္စြတ္ၿပီး ဝတ္ထားပုံရသည္ ။ မ်က္ႏွာေလးက ရွင္းသန႔္ေနၿပီး အဲ့ကေလးရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ကိုေတာင္ ဒီကေန လွမ္းရေနသလို ။ ဂ်ယ္ယြန္း အဲ့လို လက္ေပၚေမးတင္ၿပီး ၾကည့္တိုင္း သူ screen တစ္ဖက္ကေန အၿမဲရင္ခုန္သံရပ္သြားရသည္ ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေရျခားေျမျခားကေန ေျပးၿပီး ရင္ခြင္ထဲသာ ထည့္ထားခ်င္သည္ ။
" ဖုန္း ဆက္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား "
ဒီတစ္ေလာ ဂ်ယ္ယြန္းနဲ႔ သူနဲ႔တစ္ျဖည္းျဖည္း ေဝးလာသလိုခံစားရသည္ ။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ယ္ယြန္းဘက္က ။
ဖုန္းေျပာရင္ အၿမဲ အေလာတႀကီးနဲ႔ " ေဟ်ာင္း ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္" ဆိုၿပီး အၿမဲဦးေအာင္ ခ်သြားသည္ ။ စာလည္း ညတိုင္း အတူမလုပ္ျဖစ္ ။
သံသယ ဝင္လာေတာ့မယ္လို႔ အၿမဲတမ္းေတြးမိတိုင္း ပတ္ေဆာင္ဟြန္းက ေခါင္းထဲ ဦးေအာင္ဝင္လာသည္ ။
ဒယ္ဟန္မင္းဂု တစ္ႏိုင္ငံထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔တင္ လူက စိတ္မခ်ျဖစ္ေနရတာ။
ဖုန္းဝင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ဂ်ယ္ယြန္းဘက္က ကိုင္သည္
" ဟယ္လို "
" ဟင္ - ဂ်ယ္ယြန္း ငိုေနတာလား "
ဂ်ယ္ယြန္း စကားႏွစ္ခြန္းတည္းေျပာတဲ့ အသံအေနအထားကိုၾကား႐ုံနဲ႔တင္ ဟီဆြန္းရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး ပူေလာင္သြားသည္ ။
" မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ .. အိပ္ေနလို႔ပါ "
" ဒီအခ်ိန္ႀကီး ? "
" ဟုတ္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး "
" ညေနေစာင္းႀကီးကို .. အိပ္ေနရင္ ဖ်ားေတာ့မယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ မင္း ညဘက္အိပ္မေပ်ာ္ရင္ ကိုယ့္ကိုလာမရစ္နဲ႔ေနာ္"
ဟီဆြန္းက ဟာသဆန္ဆန္ ရယ္စရာေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဂ်ယ္ယြန္းဆီက ဘာေျဖသံမွမၾကား ။ ဟီဆြန္း နည္းနည္းစိုးရိမ္ရၿပီ ။
" ဂ်ယ္ယြန္း ... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
ေတာ္ေတာ္ၾကာျပန္မေျဖ ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြက ရႈိက္သံေတြလားလို႔ ဟီဆြန္းပိုစိတ္ပူလာသည္ ။
" ေဟ်ာင္း .. ျပန္လာလို႔မျဖစ္ဘူးလား "
တိုးတိုးေလးမွ တကယ့္ကို တိုးတိုးေလး ။
ငိုသံစြက္ေနတဲ့ ထိုအသံေလးက သူ႔ႏွလုံးသားကို က်ဥ္တက္သြားေစသည္ ။ တကယ္ကို ခ်က္ခ်င္း သူပါ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲတက္လာေစသည္အထိ ။
ဒီ ဆယ္လသားေလးက အီဟီဆြန္း ဆိုတဲ့ လူအေပၚ အဲ့ေလာက္ထိ သက္ေရာက္မႈရွိသည္ ။
" အဲ့လိုခဏခဏမေျပာပါနဲ႔ ဂ်ယ္ယြန္းရယ္ ၊ မင္းအသံၾကားလိုက္တိုင္း ကိုယ္တကယ္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးျပန္လာေနခ်င္တာ .. အခု စေကာလားရွစ္ကို လက္လႊတ္ၿပီးျပန္လာခဲ့ရမလား "
ရႈိက္သံေလးေတြက တစ္ျဖည္းျဖည္းၿငိမ္သြားသည္ ။
အငိုရပ္သြားေအာင္ အခ်ိန္အေတာ္အတန္ေပးရၿပီးမွ ဂ်ယ္ယြန္းက စကားျပန္စသည္ ။
" ခုနက ေတာင္းပန္ပါတယ္ ၊ စာေတြပိေနလို႔ ေဟ်ာင္းကို ပိုသတိရသြားတာ အဆင္ေျပသြားမွာပါ "
" ဂ်ယ္ယြန္း .. "
" တကယ္ေျပာေနတာ .. ေဟ်ာင္း ၊ ပင္ပန္းတိုင္းေဟ်ာင္းကို ဖုန္းေခၚၿပီး ငိုလို႔ရတယ္ဆို ? ေဟ်ာင္းက အရမ္းႀကီးစိတ္မပူနဲ႔ေလ "
" အရမ္း ပင္ပန္းေနလား .. ဂ်ယ္ယြန္း "
" အဆင္ေျပသြားမွာပါ ဟုတ္တယ္မလားေဟ်ာင္း "
မျမင္ရေပမယ့္လည္း ဟီဆြန္းေခါင္းၿငိမ့္မိသည္ ။
သူဆုေတာင္းတာ တစ္ခုတည္း ။
ဂ်ယ္ယြန္း အခုေျပာေနတာေတြအကုန္ အမွန္ေတြျဖစ္ပါေစ ။
➖
ဂ်ယ္ယြန္း ဒီရက္ပိုင္း ေက်ာင္းကို သြားလိုက္ ၊ မသြားလိုက္ ။ စာေတာ့ပုံမွန္လုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းကိုေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံး မသြားပဲ အိမ္မွာပဲအေနမ်ားသည္ ။
ေက်ာင္းေရာက္ရင္ေတာင္ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာပဲ စာလုပ္ေနသည္ ။
ေဆာင္ဟြန္းနဲ႔ သူရဲ႕ အေျခအေနကေတာ့ ေအာက္ဆုံးလယ္ဗယ္လို႔ေျပာရမလား။ ထိုေန႔ၿပီးကတည္းက ေဆာင္ဟြန္းကလည္း သူ႔ဆီေရာက္မလာသလို သူကလည္း ေဆာင္ဟြန္း ေလ့က်င့္ေနတာကိုေတာင္ သြားမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ။
အစကေတာ့ ေဆာင္ဟြန္း သူ႔ကိုေရွာင္ေနတာလို႔ အထင္မွားခဲ့မိေသးသည္ ။ အဲ့လိုမဟုတ္မွန္း သက္ေသျပတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုက ဒီရက္ပိုင္း ျဖစ္သြားေသးသည္ ။
ေမဂ်ာမတူေက်ာင္းသားေတြကို အဖြဲ႕လိုက္ ဖြဲ႕ၿပီး PE activities ေတြမွာ အတူတူပါဝင္ခိုင္းတဲ့ event ။
ေယာက္်ားေလးေရာ မိန္းကေလးပါ ပါဝင္ရမယ့္ ထို event မွာ ႐ုပ္ရွင္ဆန္စြာပဲ ေဆာင္ဟြန္းနဲ႔ ဂ်ိတ္ခ္က တစ္သင္းတည္းက်သည္ ။ မဟုတ္ဘူး ။ တစ္သင္းတည္း က်မလိုျဖစ္သြားခဲ့ေသးသည္ ။
" ဆရာ ! ကြၽန္ေတာ္ ခြၽန္းဟယ္တို႔အသင္းကိုေျပာင္းလို႔ျဖစ္မလား "
ေဘာလုံးအသင္း ကပၸတိန္ျဖစ္တဲ့ ေဆာင္ဟြန္းကို နဂိုတည္းက နည္းျပကသည္းသည္းလႈပ္ ခ်စ္တာမို႔ တစ္ခါေျပာ႐ုံနဲ႔တင္ ေခါင္းၿငိမ္သည္ ။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ဂ်ိတ္ခ္နဲ႔ တစ္သင္းတည္းက်တာကိုေတာင္ သတိမထားမိတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းက ဟိုဘက္ အသင္းကိုေရာက္သြားသည္ ။
ေဆာင္ဟြန္းက ဂ်ိတ္ခ္ကိုေရွာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။
Expired Date ကုန္တဲ့မုန႔္ကို လႊတ္ပစ္လိုက္သလိုမ်ိဴး လႊတ္ပစ္လိုက္တာ ။
ေကာ္ရစ္တာ တစ္ေလွ်ာက္ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းကိုေတြ႕ရတိုင္း ၊
အခန္းေထာင့္ေတြမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို နမ္းေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းကို ျမင္ရတိုင္း ၊
IG မွာ မိန္းကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ဝိုင္ခြက္တစ္ခြက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းကို ေတြ႕မိတိုင္း
ႏွလုံးသားက မနာက်င္ႏိုင္ေအာင္ ထုံေနၿပီ ။
ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္ ရွင္းဂ်ိတ္ခ္ကို " ေဆာင္ဟြန္းကို ခ်စ္လား " ေမးၾကည့္လိုက္ ။
မ်က္ရည္ေတြ ဝန္းရံေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြက နာက်င္ေနတာကို ဖုံးကြယ္ၿပီး " အင္း အရမ္းခ်စ္တယ္" လို႔ ေခါင္းတစ္ဆက္ဆက္ ညိတ္ၿပီး ျပန္ေျဖလိ့မ္မည္ ။
끝 •
နည္းနည္းၾကာသြားလား😢