Shtrire ne barin e fresket, prane statujes se mermerit, e cila here-here, me hidhte piklat e ujit si te donte te me falte paksa shoqeri te shtirur, veshtroja qiellin e vrenjtur te Londres. Paksa se shiu akoma nuk i kishte leshuar piklat e tij te njelmeta ne toke, serish ne flegrat e hundes me rreshqiste aroma e tij ose mbase, ishin thjesht pikat e ujit te statujes qe bashkoheshin me barin e oborrit dhe krijonin kesisoj, aromen e njelmet qe mbante edhe shiu i qiellit. Ne mendje, vazhdonte te me rrotullohej vizioni i Nikolait: se si i duartrokiti ai Amit dhe mua jo. Nuk isha xheloze, nuk kisha nje arsye perse te behesha e tille, thjesht isha duke vrare mendjen se perse nuk kishte reaguar ai. A nuk kishte qene Nikolai vete ai qe me kishte kerkuar te vija deri ketu, ai qe me kishte motivuar dhe tani si papritur, me kishte lene mes qindra udhekryqeve, te cilat nuk mblidhnin vetem nje?
Ndonjehere, s'doja ta pranoja. Faktin qe te dy ne ishim rritur. Qe as une dhe as Nikolai nuk ishim me personat, qe dikur ndihmonim njeri-tjetrin me detyrat e shtepise, veçanerisht ai mua. Qe nuk ishim me motra dhe vellai, ky i fundit qe mbronte te paren. Dhe me vinte per te qeshur po aq sa edhe per te qare, se sa shpejt iknin vitet. Se si dikur, te gjithe deshironim te ishim te medhenj dhe tani qe jemi te rritur, kerkojme te mbetemi perhere femije. Sepse ajo ç'ka eshte me e bukur ne boten e femijeve, eshte se ata nuk e kuptojne ndjenjen e dhimbjes dhe nuk e kuptojne boten e vertete, faktin real e te qenit i derrmuar çdo dite e me teper. Adoloshenca e mosha siper saj eshte aq vrastare sa mendja ime femijenore nuk do e kishte imagjinuar dot kurre. Madje, tani si nje 23-vjeçare, shihja se si po vija ne medyshje marredhenien time moter-vella mes meje e Nikolait. Dhe shpesh per kete, ndieja se me vinte zor. Celulari qe me tringelliu me kengen "Bad habits" e Ed Sheeran, me shkeputi nga mendimet. E terhoqa.
-Po, Franko? -peshperita e lodhur. E vetmja gje qe me nevojitej te beja tani ishte nje gjume i mire.
-Me mori malli te shtypja ne emrin tend. -Zeri i tij me beri te stampoja nje buzeqeshje te sfilitur. -Amara. Besoj se nuk ka emer me te bukur se ky.
-Tani, je thjesht duke me bere qejfin. -qesha lehte. Ishte e pamundur qe ai te mos me bente te qeshja ose thjesht, te lakoja nje buzeqeshje.
-Mbase. -Edhe ai qeshi. Dhe ajo e qeshura e tij, qe ne anen time te celularit vinte sikur te ishte duke u rikthyer ne jehone te maleve. -Sepse ne fakt, do te thoja qe emri im nuk krahasohet me ate tendin.
-Mund te pyes perse? -Edhe pse e dija qe nuk me shikonte, isha duke u ngerdheshur.
-Ta thashe. Sepse ke emrin me te bukur ne bote. Te pakten, per mua.
Nuk thashe gje dhe thjesht, ndjeva faqet qe nisen te me skuqeshin. E urreja veten kur me ndodhte kjo, perpiqesha ta shmangja, por me dilte pa sukses. Sidomos, me Frankon. Sikur ai te kishte nje aftesi te çuditshme te me bente mua te skuqesha me çdo fjale qe thoshte, dedikuar mua apo jo, por thjesht me zerin e tij. Ngrita koken drejt qiellit, sikur u perpoqa ta ktheja vemendjen time aty ku vertet duhej te ishte; t'i thoja ate qe akoma nuk i kisha thene, qe kisha marre pjese ne nje film, tek audicionet e te cilit Nikolai nuk me pati duartrokitur. Por, ne vend te fjales sime, fjalen e mori ai:
-Ku ke shkuar?
-Harrova te te thoja, ne fakt. -u perpoqa ta zbutja zerin, sepse e dija sa bezdi e kishte Franko kur harroja t'i thoja diçka. Ishte tipi xheloz i njeriut, qe donte t'i merrte vesh i pari te gjitha. -Libri i Nikolait u kthye ne film... dhe shkova tek audicionet.
-Me fal? -Tani, imagjinoja se duhej te kishte rrudhur ballin.
-Niko me kerkoi te provoja veten...
-Dhe ti bere çfare te tha ai? -Diçka qe nuk e kuptoja tek Franko, ishte se perse e kishte inat Nikolain. -Amara, per ate Zot, je kaq e ngjitur pas tij, ben gjithçka qe ai te thote dhe... nuk e di, je kaq e varur pas tij.
-Mos e bej kaq te madhe, Frank. -qesha lehte, si te doja ta ndryshoja humorin e erret qe pllakosi linjen telefonike. -Njeri eshte, jo droge.
Ne anen tjeter te celularit, arrita te degjoja frymen e tij, zerin qe iu mundua per pak para se te fliste. Qe kur e njoha Frankon, te pakten disa jave pas takimit me Nikolain, e kisha kuptuar qe ndjente nje tip merie te pashpjegueshm, per te cilen s'e pata pyetur asnjehere. Mendoja se ishte thjesht diçka e çastit, diçka qe koha do e zbehte, por dukej se nuk ndodhi ashtu. Ne te kundert, ajo meri u rrit vazhdimisht porsi ai filizi qe nese e le ne kushtet e duhura, do te çelet e do te çelet derisa te arrije te behet pema qe priste te behej qe prej fillimit. Pas nje cope çasti heshtjeje qe Franko me fali, zgjodha te flisja vete e madje, e ndryshoja temen e bisedes:
-Kur te te telefonoj, takohemi tek "Starbucks".
-Pse? -Pyetja ishte e thate, ma do mendja qe akoma e kishte ate inatin e fjalise qe i thashe disa sekonda me pare.
-Kot. -mblodha supet. -U bene dy dite qe s'jemi takuar. Te merr malli per emrin tim dhe jo per fytyren time?
E imagjinoja ate duke ngritur shpatullat, ato syte e kalter, te harkuar si te maçokeve qe perpiqeshin te gjenin nje menyre per te mos e lene veten te vepronte me rrymen e ndjenjave. Madje, ne pasqyren e mendjes sime, dora e tij shkonte ne floket e geshtenjte dhe i shtrinte pergjate ballit, sikur te ishte stresuar nga diçka qe nuk e dinte ç'zgjidhje te merrte apo te linte. Por, mbi te gjitha e prisja qe te me thoshte nje "ne rregull". Ama, nuk erdhi. Telefonata beri nje "pip" te dobet dhe u mbyll. Hapa fort syte, vetullat mu ngriten per siper. Ishte hera e pare qe ai te ma mbyllte telefonaten, pa me kthyer nje pergjigje. Me kujtohej se si heret e para, e mbante telefonaten e hapur edhe pa thene asgje. Tani, e mbyllte pa me thene asgje... komplet, e anasjellta.
-C'dreqin pati ky? -mermerita. I rashe serish numrit te tij, por ma mbylli. -Cfare dreqin? -I rashe serish. Kete here, vija bast qe e kishte lene ne tavoline ose ne shtrat kudo qofte, i kishte ulur zerin dhe ishte larguar. E urreja kur e bente kete; nese here te tjera, e kishte bere pa ndonje qellim, kete here e kishte bere me nje qellim dhe me nje arsye te mallkuar, qe nuk e dija.
E perplasa rendshem celularin me barin e kopshtit, mendja me turfullonte dhe me dukej sikur nese dikush vinte aty prane meje, do te isha gati t'ia ktheja pergjigjen me nje shpulle te pafajshme turinjve. Nuk isha grindur asnjehere me pare me Frankon dhe tani qe kjo kishte ndodhur, thuajse doja te genjeja veten qe ishte vetem nje shaka pa kripe nga ana e tij. Ia ngula syte qiellit dhe mbylla syte. Doja te qetesoja nervat e mia me mendimin se nuk kishte ndodhur asgje, se e gjitha ishte fantazi imja dhe ai as qe me kishte telefonuar. Por si per dreq, me kujtoheshin akoma fjalet e tij. Je kaq e ngjitur pas tij, ben gjithçka qe ai te thote dhe... nuk e di, je kaq e varur pas tij. Mbase, Franko e keqkuptonte lidhjen time me Nikolain, mendonte mbase se ky -i fundit me perdorte dhe per te pasur nje lidhje te bukur, magjike me Frankon, duhej ta beja te mendonte ndryshe.
Me te çelur syte e me te kthyer koken, thuajse u tremba kur pashe serish ate djalin me kapelen blu. Ishte afruar papritur, nuk e kisha ndjere pranine e tij, çuditerisht as aromen e parfumit te tepruar dhe kjo ishte nje arsye me teper perse u tremba nga te qenit ai prane meje. Me veshtronte, ne syte e kalter por qe i kishin zene vend ne nje te gjelbert te zhubravitur mes hijes qe leshonin pemet, i pikasja nje buzeqeshje. Lekura zeshkane i shndriste lehtas prej diellit dhe cepi i buzes se hakuar, i formonte nje gropez fare te vogel ne faqe. Duke shkeputur syte prej fytyres se tij, u ngrita prej tokes e duke shkundur xhinset pas me friken se do te me kishte ngelur pluhuri, pyeta:
-Cfare do?
-Kush tha se dua gje? -Ngriti syte drejt meje, pastaj i uli serish poshte. -Edhe sikur te dua diçka, ti prape s'do te ma japesh ate qe dua.
Rrotullova syte dhe nuk i ktheva pergjigje. E kuptova se ku donte te dilte ai, ndaj zgjodha te heshtja. Buzeqeshte akoma, sikur te mos kishte thene asgje. U bera gati t'i thoja se e kisha nje te dashur dhe nuk kisha nevoje per ate, por goja nuk mu bind; inati me Frankon, akoma me rronte flakerues ne zemer. Qesha lehte, duke e bere ate te ngrinte paksa syte e te rrudhte ballin nga rrezet e diellit qe i binin drejtperdrejt. U perkula paksa drejt tij, buzeqeshja qe nuk i hiqej nga fytyra dhe i thashe duke mbajtur nje distance fare te vogel me fytyren e tij zeshkane, gjysme te zhytur ne hije:
-Varet se çfare kerkon.
-Ma do mendja se e kupton. -Ndjeva doren e tij qe rreshqiti pergjate barit dhe ndaloi ne belin tim.
-Besoj se po e keqkuptoj. -stampova edhe une nje buzeqeshje ne fytyre, per ta bere ate te shihte endrra te kota.
Nuk me ktheu pergjigje. U zgjat edhe ca drejt meje dhe faqja e tij u mbeshtet ne timen. Nuk reagova per nje moment, doja t'i falja atij nje mundesi te kote, ta beja te imagjinonte me kot, ose mbase kerkova edhe vete te shuaja mallin e dufin qe ndieja ndaj Frankos, me nje te panjohur, por nuk e lashe veten te humbisja si nje adoleshente. Nuk u shtyta pas. Mbeshteta lehte mjekren ne shpatullen e tij dhe frymova lehte. E pashe trupin e tij qe u drodh lehte nga fryma ime qe preku qafen e tij dhe duke veshtruar drejt, thashe:
-Po zgjedh femren e gabuar. Mos u ngaterro me zjarrin.
-Akulli e shkrin zjarrin. Kujdes me termat qe po zgjedh. -Ia shikoja buzeqeshjen dinake ne fytyre, edhe pse isha mbrapsht.
Duke mos ditur çfare te thoja, u shtyta pas. Dora e tij u shkeput prej belit tim dhe me ne fund, arrita te kontrolloja rrahjet e zemres sime. Syte e tij akoma me perndiqnin, buzeqeshja i fekste te gjithe fytyren dhe kur ai u ngrit, u stepa nje hop. Nuk reagova, per t'i lene atij mendimin se isha femra e forte, femra qe nuk mund te perdorte. Mu afrua edhe ca. Ndaloi pakez me larg meje. Fytyra i qeshte.
Ky kapitull shkon per Sky-star-123 ❤ Shpresoj te te kete pelqyer. E bera me 1874 fjale, edhe pse e doja me 2000 😐 Anyway.
Pa he, ndonje mendim per Amaren?😂