Jaeden was so sure of what he said to me. I know what he meant by that. Pinamukha ko lang ang sarili sa harap niya kahit alam ko naman talaga ang totoo.
He chose to stay in Manila until the end of month. Hindi na rin ako sumubok pang sumama kina Chantal sa beerhouse na iyon. Ayokong makita niya ako ulit doon na naman, umiinom ng tubig o kaya ay milktea.
Chantal asked me about the reason why I left the beerhouse without them. Akala ko nga ay alam na niyang kasama ko nga si Jaeden at siya ang rason kung bakit umalis ako ng tuluyan. Turns out that she's not thinking what I am thinking, that my brief explanation was not enough before I left.
"Hindi mo ba boyfriend iyon?" Hindi ko na alam kung pang-ilang tanong na niya sa akin ng gano'n. I couldn't answer her since I don't like involving Jaeden's name on our every topic.
Kasalukuyan akong sumasagot ng pinapasagutan sa amin. Mas pinili niyang makitsismis sa akin imbes na sagutin ang kanya. She's not answering yet. Gugustuhin nitong makakuha ng sagot sa akin na wala namang kwenta.
Umangat ang ulo ko mula sa pagsusulat. Her friends are copying what's written on her paper. Lumipat sila ng upuan sa tabi ko dahil sa kagustuhan nila. Okay lang kasi hindi naman maingay. Ngayon lang siya nagkainteres na kumausap sa akin sa gitna ng pagsasagot.
"Hindi," maikli kong sagot. She suspected me, not believing of what I have answered her.
"Sayang naman. Mukhang bet ka, eh." Sinabi mo pa. Of course, that's just inside my head.
Nagpatuloy ako sa pagsusulat pagkatapos. Lumuwag lang ang kalooban ko nang hindi na ito nangulit pa sa akin. Aside from that single scene from the beerhouse, they are also one of the witnesses of how Jaeden waited for me everyday outside the campus for a short ride.
Lagi kaming sabay kung lumabas ng eskwelahan kung kaya't nakikita nila palagi ang presensya ng taong sumusundo sa akin. I can't deny that fact with them. Buti na lang ay hindi umabot sa puntong kinakausap nila ito. Mas mahihiya ako kapag ganoon.
I finished everything before I passed it. Nauna na ako sa kanila. Nagpaalam lang saglit saka na lumabas ng tuluyan sa room. Tinext ako ni Jaeden kanina na naroon na raw siya sa labas.
Gusto kong maglakad na lang dahil sa lapit naman ng tinutuluyan ko, pero laging suhestyon nito ang babagalan ang takbo ng sasakyan upang makasunod sa akin. Syempre, hindi ako pumayag! Hindi naman siya aso para sumunod sa akin ng ganoon.
Hawak ang shoulder bag, lumapit ako sa laging pinagpupwestuhan ng kanyang sasakyan. Nasa loob ito at tuwing dumarating ako ay nakabukas na ang pintuan. I went inside calmly, only to see him sleeping peacefully. Ni hindi man lang naistorbo ng pagpasok ko.
"Sir..." Marahan kog niyugyog ang kanyang balikat. Nakasandal ang ulo niya sa upuan habang nakasuot ito ng shades at nakakrus ang mga braso. He's not even snoring but upon noticing his deep breaths, he's in a deep sleep.
Napahinga ako ng malalim saka niyugyog pa ito ulit. Ilang beses kong inulit iyon hanggang sa gumising a siya. He removed his shades slowly and his deep blue eyes narrowed when he saw me who's now looking at him with great peacefulness. He started clearing his throat while getting a bunch of white daisies again at the backseat.
Nasa dorm ko pa iyong binigay niya sa akin. I attached it to my notebooks and kept others to a jar. Ngayon ay panibagong batch na naman.
"Galing sa probinsya?" tanong ko nang ibinigay na iyon sa akin.
"No. I bought that somewhere here. I'll give you white daisies from the province if we'll finally go back there. They still look the same, anyway," kalmado niyang sagot. He's not mad at me for waking him up.
"Okay lang naman. Hobby mo na nga yatang bigyan ako, eh." Tumingin ito sa akin. Mahigpit kong hinawakan iyong bigay niya.
Sa totoo lang, wala naman siyang sinasabing kung ano. He said he likes me and I did not contradict that. Mali lang minsan ang pagkaintindi ko pero sa tuwing binibigyan niya ako nitong bulaklak, laging pumipila ang tanong sa akin.
I don't know if his parents know about this.
"Hmm. You can tell me if you want to stop receiving that from me. I won't force you." Kaagad akong umiling doon.
"Ayos lang naman sa akin. Gusto ko lang sanang itanong kung nanliligaw ka ba?" Sa wakas, lumabas din ang gusto kong sabihin.
He started driving slowly. Mabilis ang kanyang pagmaneho kanina lang pero dahil sa tanong ko, tuluyang bumagal ito. Hindi ko inalis ang mata sa kanya. I can see from my view that his jaw is clenching, looks like it made him upset but his face tells nothing.
Inabot kaagad ako ng kaba. Pasimple ko lang na inayos ang pagkakaupo saka bumuga ng malamig na hangin.
Gusto kong lumubog sa kinauupuan. Gusto kong maglaho na lang bigla ngunit alam kong parehong imposibleng mangyari ang dalawang iyon. I was brave earlier! What happened now that I spilled that question right away? Umurong ba lahat ng tapang ko?
"I said that I don't like dating high school students. Guess you didn't forget that?" Isinara ko ang labi.
"Oo nga pala. Sorry—"
"But the thing is, you're not high school anymore. I know that you now know the answer," pagpuputol niya sa akin.
His words sent shivers down my spine. My mind slowly processed what he said because I felt the confusion for a moment. Ilang sandaling katahimikan ang naghari sa aming dalawa. I digested everything before I confirmed to myself the truth, the answer he's referring to.
Grabe. Ganito pala siya? Ikaw mismo ang papaalamin niya sa katotohanan at kasagutan. Ang hilig niyang mambitin kahit na ang simple lang naman kung sasabihin niya iyon. Was that really hard for him to say? To confirm that he's hitting at me?
Hinatid niya lang ako sa dorm, pagkatapos ay umuwi na sa kanila. I didn't say anything to him. Ganoon din ang ginawa niya sa akin. Naisip ko tuloy na baka dahil sa akin kaya siya nananatili rito. Hindi naman ako bantay sarado sa kanya. He likes to show me his presence as always. Hindi rin naman ako nagrereklamo roon.
Kung sakaling hindi ito alam ng magulang niya, ano na lang ang sasabihin nila sa akin? Na nag-aral ako rito dahil sa scholarship at nang dahil din kay Jaeden? To see him everyday and to not have a hard time to be with him? Para maging malapit ako sa kanila?
I choked at that thought because I didn't see myself chasing after Jaeden. Hindi ako ganoong babae. I'd choose what I think is right for me. Naiisip ko naman lahat ng mga ikinikilos ko.
I was back at my weekend routine. This time, I am selling the paintings that I've done already instead of doing a live painting here now.
Swerte ko lang dahil may inasikaso ngayong araw si Jaeden. Kaninang umaga pa lang nang nalaman ko iyon ay sobrang tuwa ko na.
Hindi naman nakakasawa iyong presensya niya. Naiilang lang ako lalo na sa sitwasyon namin.
"Miss, magkano 'to?" nagrereply ako sa text ni Jaeden sa akin nang sandaling umangat ang tingin ko.
At first, the voice I heard was quite familiar. Napanganga lang ako nang mapansin ang nakatayo na ngayon sa harap ko habang busy ang mata sa kakatingin ng mga binebenta ko.
I stopped what I'm doing and stood up. "Ives?"
Yes. Gusto kong tumalon at maging masaya sa pagkita ng kanyang presensya dito pero hindi ko magawa. I felt happy upon seeing someone's who's also from the province where I am in!
Binigyan niya ako ng ngisi saka tumaas baba ang kilay niya. Tinapik ko lang ang balikat niya dahil sa hindi alam kung anong gagawin.
"Kumusta, ate?" he put emphasis on the last word. Napangiwi tuloy ako sa pang-aasar nito sa akin kahit isang taon lang naman ang tanda ko sa kanya.
"Ayos lang! Kanina ka pa nandito?" I asked him instead and offered a space for him beside me to sit. Naupo nga siya sa tabi ko habang ang mga mata ay naglalakbay pa rin sa mga ginawa ko.
I can see the amazement on his eyes. Syempre, mukhang wala naman siyang ideya na gumagawa nga ako nito. He never got a chance to know me more because of our age.
"Napadaan lang. Dito ka nag-aaral?"
Itinago ko ang phone na hawak saka tumango.
"Oo. Scholar ako kaya nagkaroon ng chance na dito nga mag-aral. Ikaw ba?"
"Uy, pareho tayo. Sa Marine Academy ako nag-aaral. Lapit lang dito 'yon." It was my turn to finally have the amusement. Mas lalo akong ngumiti roon. "Binebenta mo lahat nang ito?"
"Oo. Nandito ako tuwing weekend. I am always painting here but now, I'll be selling all of these. Para rin sa allowance ko," tugon ko sa kanya.
Tumayo ito ulit saka hinangaan ang mga iyon gamit ang mga mata. He looked at all of it with unending appreciation. Ngayon lang yata siya nagawi rito dahil sa ngayon lang naman niya ako kinausap at nilapitan. I've been here for a long time now.
"Naks. Ang ganda mo palang magpinta eh!" Bumalik siya sa kinauupuan. "Marami bang bumibili? Pwede kong bilhin lahat 'yan!"
As expected from him. Saan ba ito natutong manloko ng tao? He likes fooling them now, huh? Ako ba ang target niya ngayon?
Lumapad lalo ang kanyang pagngisi sa harap ko. I've got no chance to give him another time to say his jokes. Sa dami ng tao ngayon dito, kampante akong wala namang mangyayari sa akin. Ate niya ako, eh. Ate ang tawag niya sa akin.
"Aral ka muna ng mabuti. Kapag nakasampa ka na sa barko, pwede ka nang bumili sa akin," saad ko sa kanya, may halong katotohanan.
Of course, he should focus first at studying. Pareho kaming first year, may mga pangarap sa buhay at higit sa lahat, may mga plano sa mga susunod na taon.
"Sige. Pero kapag ayaw sa akin ng barko, sa'kin ka sasampa, ate?" My face heated at the sound of that. I got that. Kaya imbes na sumabay sa tawa at pagiging maloko niya, kinuha ko ang tyansang iyon upang batukan siya ng mahina.
Napaaray siya roon. I glared at him though I am about to laugh at any moment now.
"Biro lang naman. Masyado ka namang seryoso sa akin"
"Mukha ba akong sasampa sa'yo? Gusto ba kita?" I fired back at him calmly. Nananatili lang akong kalmado sa ngayon kahit na kaharap siya. There's no need to heat up our head now.
"May gusto ka ba? Kung wala, feel free naman po to ask for my hand, ate. Willing ako for everything. Baka naman." He wiggled both his eyebrows which made me look at him while thinking some ways to hurt him, not physically.
"Hindi naman ako nangangailangan ng kamay mo."
"Edi puso ko na lang? Just don't break it, ate. My heart's willing to love you—"
"Shut up, Ives. Tulungan mo na lang kaya ako sa pagbenta rito?" I suggested him and he looked at me with surprised and wide eyes. Walang pag-aalinlangan itong tumayo sa kinatatayuan kanina nang hindi tumitingin sa akin saka bigla na lang sumigaw.
"Oh paintings kayo dyan! Hindi ko gawa pero solid ang tunay na gumawa! Maganda pa! Promise kong sulit na sulit ang perang ibibili niyo rito! Makakahanap kayo ng jowa na pang poreber na!" The audacity of this man. Pero in fairness, nakakahatak siya ng atensyon ng mga tao.
Iyong kanyang dalawang braso ay tila kumukumpas na dapat lumapit sila sa amin. I didn't doubt his skill for stealing people's attentions now. Natatawa akong tumitingin sa kanya dahil sa kagustuhan nitong tuparin nga ang gusto ko.
I started smirking when his eyes finally saw mine while doing his so called job. He winked at me and used any marketing strategy that he can.
"Ayos ba? Dami nang bumibili, oh! Daming kita mo na niyan!" He assisted me on catering some people. I appreciated his effort for making anything possible for now. Gumaan kahit papaano ang loob ko sa kanyang ipinamalas.
"Oo, ayos na. Lakas mo ngang manghatak, eh."
"Sus, ako pa. Pasado na ba ako sa'yo niyan? Naubos laway ko sa kakasigaw, ah?" he said and touched his throat part, almost scratching it like he's acting being thirsty.
Kumuha ako ng coins sa coin purse ko. It made a sound as I started shaking it, finding for any 5 peso coins. Ilang limang piso ang hinanap ko para makabuo ng bente pesos.
"Bilhan kita ng tubig. Sandali lang, ah?" I walked somewhere I can find a bottle of water for him. Naawa naman ako. It's my privilege of having him now. Bilang pasasalamat na rin.
A bottled water can help him enough. Sa susunod na lang siguro ang iba kapag nagkatrabaho na ako. I am short of money for now.
And I need to save for the best.