Η Λουΐζα ποτέ δεν πίστευε ότι ένα και μόνο φιλί μπορούσε να της προκαλέσει τέτοιου είδους... αισθήματά. Το κορμί της ήταν σαν να έπαιρνε φωτιά κάθε φορά που έφερνε στο νου της το φιλί του, ενώ στην γλυκιά ενθύμηση των χαδιών του, η Λουΐζα δειψούσε για περισσότερα...
Εκείνο το πρωί η Λουΐζα είχε ξυπνήσει πριν να μπει η υπηρέτρια να ανοίξει τις κουρτίνες του δωματίου της. Το προηγούμενο βράδυ στριφογύριζε στο κρεβάτι της σκεπτόμενη ότι σύντομα θα έπρεπε να σταματήσει να κρύβεται και να βρίσκεται υπό την προστασία του αρχοντικού της Έλλης καθώς και θα ήταν καλύτερο να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της. Συμπεριλαμβανομένου και του Στέλιου.
Σηκώθηκε, λοιπόν, όρθια και άνοιξε εκείνη τις κουρτίνες. Δεν χρειαζόταν κάποιον άλλον για κάτι που μπορούσε να κάνει και μόνη της. Η Λουΐζα δεν είχε μεγαλώσει με υπηρέτες και παραδουλεύτρες στα πόδια της. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν κόρη ενός εργάτη και μιας παραδουλεύτρας.
Έβγαλε το νυχτικό της - της Δούκισσας μάλλον- και ντύθηκε μόνη της. Δίχως τη βοήθεια κανενός. Αυτό δεν έκανε ως τώρα; Αυτό δεν έκανε και στα δεκαεννέα σχεδόν χρόνια της ζωής της;
Η Έλλη την είχε κακομάθει τις τελευταίες μέρες και η Λουΐζα έπρεπε να της το είχε απαγορεύσει εξ αρχής. Εκτιμούσε ό,τι είχε κάνει η Έλλη για την ίδια. Για την ακρίβεια λάτρευε την φίλη της, αλλά δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει κατ' αυτόν τον τρόπο, να κρύβεται δηλαδή και να βασίζεται στην Δούκισσα. Ακόμη κι αν η φίλη της την παρότρυνε να πράττει όπως η ίδια ένιωθε.
Η Έλλη ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Δούκας την λάτρευε. Άλλωστε και η ίδια την λάτρευε. Στεναχωριόταν μάλιστα τόσο πολύ που δεν θα περνούσαν πλέον τόσο χρόνο μαζί. Η Έλλη ήταν μια πολύτιμη φίλη. Τόσο πολύτιμη που θα μπορούσε να τη θεωρήσει και αδελφή της, ύστερα από όσα είχε κάνει για την Λουΐζα δίχως αντάλλαγμα. Η Λουΐζα, όμως, δεν μπορούσε να συνεχίσει να βασίζεται στην φίλη της. Έπρεπε να στηριχθεί και πάλι στα πόδια της και όσο το δυνατόν συντομότερα. Αν δεν το έκανε, τότε θα ήταν καταδικασμένη...
Η Λουΐζα φόρεσε την ενδυμασία της Ακαδημίας και κατέβηκε στην τραπεζαρία, όπου συνήθιζαν μαζί με την Δούκισσα και τον Δούκα να παίρνουν το πρωινό τους τις τελευταίες ημέρες. Εκεί την περίμενε η Έλλη, της οποίας το χαμόγελο χάθηκε μόλις είδε την στρατιωτική ενδυμασία της.
"Φεύγεις..." Δεν ήταν ερώτηση. Ήταν περισσότερο παρατήρηση. Η πιο δυσαρεστημένη και περισσότερο άχαρη απ' όλες όσες είχε κάνει μέχρι στιγμής η Δούκισσα.
"Πρέπει." Η Λουΐζα κούνησε το κεφάλι της, δυσαρεστημένη που έπρεπε να το κάνει αυτά αυτόν τον τρόπο... Απροειδοποίητα και ξαφνικά... Η Έλλη της είχε φερθεί με τόση ευγένεια και φιλοξενία και η Λουΐζα έφευγε στα ξαφνικά. Το έσκαγε. "Ήρθε η στιγμή." Συμπλήρωσε νιώθοντας εξαίφνης τύψεις.
Η Έλλη σηκώθηκε όρθια και άφησε την πετσέτα της δίπλα στο πιάτο της. "Ήλπιζα ότι θα αργούσε να έλθει αυτή η στιγμή. Τουλάχιστον για μερικές μέρες ακόμα." Η Λουΐζα την πλησίασε διστακτικά. Δεν γνώριζε πώς θα αντιδρούσε... ούτε η ίδια ούτε η Έλλη...
"Η Ακαδημία άνοιξε." Εξήγησε η Λουΐζα την ξαφνική φυγή της. "Τα μαθήματα θα ξεκινήσουν σε μερικές μέρες. Μπορώ να μείνω εκεί μέχρι να ξεκινήσουν." Την διαβεβαίωσε κουνώντας το κεφάλι της και φορώντας ένα θλιμμένο χαμόγελο στα χείλη.
"Λουΐζα, δεν είσαι βάρος." Είπε η Έλλη σαν να είχε διαβάσει το μυαλό της. "Το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;"
Τα μάτια της Λουΐζας γέμισαν δάκρυα. Να τος. Αυτόν φοβόταν η Λουΐζα. Τον αποχωρισμό.
Πήρε μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να διώξει τα δάκρυά της και κοίταξε την Δούκισσα, την Έλλη, την φίλη της με ένα εύθραυστο χαμόγελο. "Θα μου λείψεις." Είπε παλεύοντας με τα δάκρυά της.
"Ω, καλή μου." Η Έλλη μέσα σε μια στιγμή βρέθηκε δίπλα της και την αγκάλιασε σφιχτά.
"Θα μου λείψετε όλοι." Συνέχισε η Λουΐζα και η Δούκισσα της χάιδεψε την πλάτη.
"Θα σε επισκέπτομαι." Υποσχέθηκε. "Θα φέρω και τον Δούκα." Έκανε λίγο πίσω και της χαμογέλασε. "Θα είναι σαν να μην έφυγες ποτέ." Σκούπισε ένα δάκρυ που ξέφυγε από τα μάτια της και την αγκάλιασε πάλι.
"Είμαι απαίσια φίλη."
"Δεν είσαι. Είσαι απλά υπερήφανη και ξεροκέφαλη, αλλά γι' αυτό σε αγαπώ."
Την αγαπούσε. Η Λουΐζα δεν ήταν σίγουρη αν άξιζε αυτήν την αγάπη. Όχι, ήταν βέβαιη πως δεν την άξιζε, αλλά την εκτιμούσε πραγματικά. Και για τον λόγο αυτό, θα φρόντιζε η ίδια η όμορφη αυτή φιλία που είχε δημιουργήσει με την Δούκισσα να διαρκούσε εφ' όρου ζωής.
"Ευχαριστώ για όλα όσα εκανες για εμένα. Κι εσύ και ο Δούκας και καθένας σε αυτό το σπίτι!"
~...~
Η Λουΐζα ακολούθησε τον μακρύτερο δρόμο για την Ακαδημία. Γνώριζε ότι πιθανότατα ο Στέλιος δεν θα είχε επιστρέψει ακόμη εκεί, αλλά δεν μπορούσε ακόμη να βρεθεί στον χώρο που μοιραζόταν μαζί του. Στο δωμάτιο τους...
Περιπλανήθηκε στους δρόμους του Ναυπλίου σαν να μην είχε τίποτε καλύτερο να κάνει, διότι όντως δεν είχε... Οι ώρες, όμως, πέρασαν δίχως να το αντιληφθεί και η Λουΐζα το σούρουπο αποφάσισε ότι δεν μπορούσε πλέον να αποφεύγει το αναπόφευκτο.
Όταν έφτασε εκεί, στην Ακαδημία, επικρατούσε το χάος. Μαύρος καπνός ξεπηδούσε από τον φράχτη και απλωνόταν στον γκριζοπό ουρανό. Η Λουΐζα έντρομη έτρεξε μέσα στην Ακαδημία για να διαπιστώσει ότι οι φλόγες κατάπιναν σιγά σιγά την Ακαδημία, τα κεντρικά γραφεία της, τα γραφεία των αξιωματικών, το εστιατόριο και μερικές από τις εσωτερικές αίθουσες εκγύμνασης.
Το μυαλό της πήγε αμέσως στο κακό. Σκέφτηκε τους φίλους της, αν ήταν ασφαλείς, αν κινδύνευαν, κι έπειτα, τον Στέλιο... Ο Στέλιος... Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει ξέφρενα κι όχι με ευχάριστο τρόπο. Γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να είναι εκεί, ότι δεν ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσε να ηρεμήσει μέχρι να το εξακριβώσει.
Άφησε, λοιπόν, τον σάκο της να πέσει στο έδαφος κι έτρεξε προς την φωτιά. Τότε, κάποιος την φώναξε. Ήταν ο Μάρκος ακολουθούμενος από τον Πέτρο. Και οι δύο τους κρατούσαν δύο κουβάδες, έναν στο κάθε χέρι, γεμάτους με νερό.
"Πάλι καλά που είσαι εδώ." Είπε ο Μάρκος. "Ενα παραπάνω ζευγάρι χέρια μπορεί να μας φανεί χρήσιμο."
"Τι συνέβη;" Ρώτησε η Λουΐζα ανήσυχη. "Υπάρχει κάποιος τραυματίας; Πώς μπορώ να βοηθήσω;"
"Πάρε τους κουβάδες μου." Είπε ο Πέτρος και της παραχώρησε τους κουβάδες του. "Θα πάω να πάρω άλλους." Ανακοίνωσε και εξαφανίστηκε πίσω από τους καπνούς.
"Ακολούθησε με." Ο Μάρκος της έδειξε τον δρόμο και η Λουΐζα τον ακολούθησε.
~...~
"Γύρισες;" Το επόμενο πρωί ο Αρτέμης πλησίασε τον Στέλιο, ο οποίος τώρα διέσχιζε τις μεγάλες σιδερένιες πόρτες της εισόδου της Ακαδημίας.
"Ναι, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν χαίρομαι ή όχι που γύρισα." Απάντησε ο Στέλιος σκεπτικός. Η αλήθεια ήταν ότι φυσικά και χαιρόταν που είχε επιστρέψει, διότι τώρα μπορούσε να βρίσκεται κοντά στην Λουΐζα. Δεδομένης, όμως, της αντίδρασης της το βράδυ της χοροεσπερίδας όταν την φίλησε, ο Στέλιος δεν γνώριζε πώς θα συμπεριφερόταν τριγύρω του και αν θα του επέτρεπε να την πλησιάσει.
"Τότε, δεν θα σου αρέσουν τα νέα που θα ακούσεις." Δήλωσε ο Αρτέμης και ο Στέλιος του παραχώρησε όλην την προσοχή του. "Χθες αργά το βράδυ ξέσπασε φωτιά στα γραφεία των αξιωματικών και σε μερικές ακόμα αίθουσες διδασκαλίας." Το μυαλό του Στέλιου πήγε κατευθείαν στην Λουΐζα, για την άφιξη της οποίας στην Ακαδημία τον είχε ενημερώσει η Δούκισσα το προηγούμενο πρωινό λίγο πριν τις έντεκα. "Οι απώλειες ήταν μόνο υλικές ευτυχώς και είχαμε μερικούς τραυματισμούς."
Ο Στέλιος δεν περίμενε να ακούσει τιποτε άλλο. "Ο Λούης. Πού είναι ο Λούης;" Ρώτησε φανερά ανήσυχος. Έπρεπε να μάθει αν είχε τραυματιστεί. Έπρεπε να μάθει αν ήταν ασφαλής ή αν διέτρεχε κάποιον κίνδυνο.
"Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν στους κοιτώνες." Τον πληροφόρησε παραξενεμένος και τον κοίταξε περίεργα. Η σχέση του Λούη και του Στέλιου ήταν ιδιαίτερη. Ήταν μια σχέση μίσους- αγάπης που στην αρχή διασκέδαζε τους συμφοιτητές τους, εν συνεχεία τους ενοχλούσε, και τώρα τους φαινόταν ότι ήταν απλά περίεργη. Όχι. Πολύ περίεργη.
Ο Στέλιος άρχισε να τρέχει σαν τρελός μέσα στους διαδρόμους της Ακαδημίας που δεν είχαν καταστραφεί από τη τρομερή πυρκαγιά, που είχε καταπιεί τουλάχιστον το ένα τρίτο των εγκαταστάσεων της Ακαδημίας. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε τόση απόγνωση να βεβαιωθεί ότι η Λουΐζα ήταν σώα και αβλαβής. Να δει ότι πράγματι ήταν σώα και αβλαβής με τα ίδια του τα μάτια.
Όταν έφτασε στο δωμάτιό τους, βρήκε τη Λουΐζα να κάθεται στο κρεβάτι της με την συντροφιά του Πέτρου. Πέταξε την βαλίτσα του, παραμέρισε με ιδιαίτερη αγένεια τον Πέτρο και στάθηκε εμπρός της.
Η Λουΐζα όρθια πλέον διατήρησε μια επιφυλακτική στάση απέναντι στον Στέλιο. Είχε φτάσει πλέον η στιγμή να τον αντιμετωπίσει και ο Πέτρος είχε μάλλον καταλάβει τι σκόπευε να κάνει από το βλέμμα της. Έτσι, αποχώρησε από το δωμάτιο και έκλεισε και την πόρτα πίσω του, δίχως να πει κουβέντα.
Ο αέρας ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο άλλαξε. Το κλίμα είχε γίνει βαρύ πλέον, αλλά ποσώς νοιάστηκε ο Στέλιος, γιατί ήταν επιτέλους ελεύθερος να δράσει όπως ο ίδιος ήθελε. Άπλωσε, λοιπόν, τα χέρια του στους ώμους της κι έσκυψε για να έρθουν τα μάτια τους στην ίδια ευθεία.
"Τραυματίστηκες;" Την ρώτησε και από το βλέμμα του η Λουΐζα μπόρεσε να καταλάβει πόσο πολύ ανησυχούσε.
Η καρδιά της μαλάκωσε αυτομάτως και το ίδιο και η στάση της. Αληθινό, αγνό ενδιαφέρον καθρεφτίστηκε στα μάτια του και αμέσως ένιωσε την καρδιά της να μαλακώνει. Το τείχος που είχε χτίσει γύρω της να σειεται, να υποχωρεί και να διαλύεται ολοσχερώς.
"Τίποτε το ιδιαίτερο." Κατάφερε να πει, καθώς σήκωσε το τραυματισμένο χέρι της. "Μια γρατζουνιά μονάχα."
Το βλέμμα του Στέλιου έπεσε στο χέρι της και αμέσως συνοφρυώθηκε. "Άσε με να το δω. Το κοίταξε ο γιατρός;" Πήρε το χέρι της και το περιεργάστηκε.
Η Λουΐζα αποτραβήχτηκε μετανιώνοντας που του επέτρεψε να την πλησιάσει και τον κοίταξε με όση περισσότερη απάθεια μπορούσε να συγκεντρώσει. Δεν έπρεπε να του επιτρέψει να την πλησιάσει.
"Είναι μια γρατζουνιά, Στέλιο." Επανέλαβε κουρασμένη. "Ο γιατρός είπε να απέχω για λίγο καιρό από τις έντονες δραστηριότητες και θα είμαι περδίκι εντός ολίγων ημερών."
Ο Στέλιος σκέφτηκε να πει: "Πολύ χαίρομαι που το ακούω αυτό", αλλά η σκέψη αυτή εκθρονίστηκε από την περιέργεια - μάλλον απορία του γιατί ήταν η Λουΐζα στη φωτιά και όχι κάπου ασφαλέστερα.
"Δεν έπρεπε να ήσουν σε ένα τόσο επικίνδυνο μέρος. Έπρεπε να είχες αφήσει τους άλλους να χειριστούν τη φωτιά κι εσύ να βρεις ένα καταφύγιο." Είπε εν τέλει πυροδοτώντας την έκρηξη της. Το βλέμμα του ήταν απόλυτο και η στάση του σώματός του αυστηρή. Η Λουΐζα ήταν εκατό τοις εκατό σίγουρο ότι θα θύμωνε με την στάση του.
"Μήπως υπάρχει και κάποια άλλη επιθυμία σου που θα μπορούσα να ικανοποιήσω, άρχοντα μου; Μήπως θα προτιμούσες να βρισκόμαστε σε καμία δεξίωση; Ή μήπως θα με ήθελες στο κρεβάτι σου;" Δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να τον ειρωνευτεί. Είχε περάσει τα πάνδεινα και τα είχε ξεπεράσει. Δεν θα του επέτρεπε να της επιβάλει την βούλησή του. Όχι, όσο περνούσε από το χέρι της.
Και τότε, της απάντησε το πιο εξοργιστικά εξωφρενικό πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να της πει: "Αν είναι αυτό που επιθυμείς."
"Είσαι τρελός!" Αναφώνησε. "Θεέ μου, έχω μπλέξει με τρελό!"
"Δεν μιλήσαμε από εκείνο το βράδυ, Λουΐζα." Ο Στέλιος την προσέγγισε, αλλά εκείνη απομακρύνθηκε αντανακλαστικά. Όση περισσότερη απόσταση υπήρχε μεταξύ τους, τόσο το καλύτερο...
"Νομίζω ότι είναι καλύτερα και για τους δυο μας να φύγεις." Του έστρεψε την πλάτη της και περίμενε σιωπηλά να αποχωρήσει από το δωμάτιο.
"Λουΐζα..." Ο Στέλιος έκανε ένα βήμα προς το μέρος της, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έστριψε ξανά προς το μέρος του τον έκανε να ακινητοποιηθεί.
"Την επόμενη φορά που θα ακούσω το όνομά μου να βγαίνει από το στόμα σου, θα φροντίσω να είναι η τελευταία." Προειδοποίησε συριχτά.
"Δεν μπορώ να κερδίσω αλλιώς την προσοχή σου!" Ξέσπασε ο Στέλιος.
"Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι δεν θέλω να σου δώσω την προσοχή μου;!" Φώναξε και η φωνή της σχεδόν αλλοιώθηκε. Ο Στέλιος κοίταξε την Λουΐζα αιφνιδιασμένος, αλλά και η ίδια η Λουΐζα αιφνιδιάστηκε με τα λόγια που βγήκαν από το στόμα της. Δεν το εννοούσε με τον τρόπο που είχε ακουστεί. Δεν επιδιώκει ούτε ήθελε να τον πληγώσει. Αυτό που εννοούσε ή Λουΐζα ήταν ότι δεν έπρεπε να του δώσει την προσοχή της. Άπαξ και συνέβαινε αυτό, η Λουΐζα δεν θα ήξερε τι να κάνει...
Ο Στέλιος γέλασε, αλλά ο ήχος που γλίστρησε από τα χείλη του δεν έμοιαζε καθόλου με γέλιο. Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω κι έφερε το χέρι του στο πρόσωπό του. "Έτσι, νιώθεις;" Φαινόταν πληγωμένος, αλλά η Λουΐζα δεν ενδιαφερόταν ή μάλλον δεν ήθελε να ενδιαφερθεί. Δεν ήθελε να το δείξει, διότι εκείνη είχε πληγωθεί περισσότερο. Εκείνη υπέφερε περισσότερο από εκείνον. Ο Στέλιος είχε ό,τι επιθυμούσε στα πόδια του, ενώ η Λουΐζα όχι... Δεν μπορούσε λοιπόν να ριψοκινδυνεύσει τα πάντα για χάρη του. Για χάριν μιας ανοησίας. "Σου είμαι τόσο αποκρουστικός;" Η Λουΐζα δεν απάντησε. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο να πει, δηλαδή ο Στέλιος δεν χρειάστηκε να ακούσει τίποτε άλλο. Είχε καταλάβει ότι η παρουσία του ήταν ανεπιθύμητη, ενώ του Παπαναστασίου το ακριβώς αντίθετο. Ο εγωισμός του πονούσε, αλλά αυτό που πονούσε περισσότερο ήταν η απόρριψή της. Η απόρριψή της πριν καν της προτείνει το οτιδήποτε... πριν καν προσπαθήσει να ζητήσει το χέρι της και να την αποκαταστήσει... πριν καν διορθώσει το "λάθος" του. Αυτό πονούσε αναθεματισμένα περισσότερο. "Θα σε αφήσω τότε στην ησυχία σου." Είπε εν τέλει παρετημένος.
Δεν ήθελε να της δείξει πόσο πολύ τον είχε πειράξει η απόρριψή του, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Ένιωθε σαν κυνηγημένο σκυλί. Να πάρει ένιωθε σαν να τον είχαν ξυλοκοπήσει!
Θεέ και Κύριε! Πώς ήταν δυνατόν αυτή η γυναίκα να τον επηρεάζει τόσο πολύ; Αυτό σήμαινε το να αγαπάς κάποιον; Ήταν φυσιολογικό η αγάπη να πονάει τόσο πολύ; Ή πονούσε τόσο επειδή η αγάπη του ήταν μονόπλευρη;
~...~
Την επομένη, η Λουΐζα καθόταν στο εστιατόριο στην άκρη της τραπεζαρίας δίπλα στον Γιάννη. Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται όλα όσα είχαν ειπωθεί την προηγούμενη μέρα μεταξύ της ιδίας και του Στέλιου.
Μήπως ήταν πολύ σκληρή μαζί του; Μήπως τον είχε πληγώσει; Μήπως είχε ξεπεράσει τα όρια; Τι θα συνέβαινε αν εκείνος της είχε απολογηθεί; Σκόπευε άραγε να το κάνει ή απλά την είχε χρησιμοποιήσει;
Όσο, όμως, η καρδιά και η λογική βρίσκονταν σε συνεχή κόντρα, η αλήθεια ήταν ότι ίσως είχε μετανιώσει που του είχε μιλήσει τόσο απότομα. Ίσως να είχε μετανιώσει που ήταν τόσο σκληρή μαζί του. Διότι ήταν σκληρή μαζί του.
Όχι. Δεν το μετάνιωνε. Αν ο Στέλιος δεν καταλάβαινε με το καλό, τότε η Λουΐζα έπρεπε να του ξεκαθαρίσει τη θέση της μια και καλή. Πήρε μια βαθιά ανάσα και σήκωσε το κεφάλι της από το πιάτο της. Το βλέμμα της συναντήθηκε με αυτό του Στέλιου κι αμέσως το έστρεψε αλλού.
Ο Πέτρος που δεν έπαψε να τους παρακολουθεί από τη στιγμή που κάθισαν στο τραπέζι, έκανε ότι κοιτούσε κάπου αλλού. Όλην αυτήν την ώρα είχε παρατηρήσει ότι το κλίμα μεταξύ του Στέλιου και του Λούη ήταν παράξενα τεταμένο. Όχι τουλάχιστον με τον ίδιον τρόπο που ήταν συνήθως όταν τσακώνονταν στο παρελθόν. Ήταν αλλόκοτο και ο Πέτρος δεν ήταν απολύτως σίγουρος αν ήθελε να κάνει καποιο έξυπνο σχόλιο ή γενικά να τους πειράξει ως συνήθως.
Ο Στέλιος του έριξε ένα βλέμμα ασυνήθιστα κενό, ενώ η Λουΐζα φαινόταν πολύ απορροφημένη στις σκέψεις της, δηλαδή στον Μάρκο. Οτιδήποτε έκανε ο Μάρκος ήταν αξιοθαύμαστο για τη Λουΐζα. Έμπηξε το πιρούνι του στο κρέας και το έφαγε με μανία. Αν νόμιζε η Λουΐζα ότι θα το άφηνε να περάσει έτσι, ήταν γελασμένη. Αν νόμιζε ότι μερικά σκληρά λόγια κι ένα αγριεμένο βλέμμα θα τον αποθάρρυναν, έκανε μεγάλη λάθος.
"Γιάννη, θα φύγεις το Πάσχα;" Ρώτησε ο Αρτέμης.
"Ναι, είναι ευκαιρία. Η μητέρα θα φτιάξει μαγειρίτσα και όλη η οικογένεια θα μαζευτεί!" Έκανε ο Γιάννης όλο ενθουσιασμό.
Η Λουΐζα φάνηκε να προσέχει τα λόγια κάποιου για πρώτη φορά ύστερα από πολύ ώρα και του χαμογέλασε θερμά. "Πρέπει να είναι ωραία να έχεις μεγάλη οικογένεια."
Ο Στέλιος την κοίταξε έτοιμος να της πει ότι κι εκείνος έχει μεγάλη οικογένεια καθώς και ότι η οικογένειά του είχε χαρεί πολύ που την είχε γνωρίσει. Όμως, περιορίστηκε στο λοξό βλέμμα που της έριξε και στράφηκε σιωπηλά προς το φαγητό του. Ό,τι κι αν της έλεγε θα ήταν απλά χαμένος κόπος.
"Δεν μας έχεις μιλήσει ποτέ για την οικογένειά σου, Λούη." Την κοίταξε ο Πέτρος όλο ενδιαφέρον περιμένοντας να ακούσει δύο λόγια για την οικογένεια του φίλου του.
"Η οικογένειά μου δεν είναι τόσο μεγάλη όσο την περιγράφει ο Γιάννης." Και ούτε κατά διάνοια τόσο όμορφη, ήθελε να συμπληρώσει, αλλά δείλιασε. Τρία ζευγάρια μάτια στράφηκαν πάνω της. Με λύπη διαπίστωσε ότι ο Στέλιος δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται για την δική της οικογένεια. "Έχω έναν μεγαλύτερο αδελφό ή είχα τέλος πάντων. Πέθανε πριν δυο χρόνια σχεδόν κι εγώ πήρα τη θέση του στην Ακαδημία." Εν μέρει δεν ήταν όλα ψέματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν και ολόκληρη η αλήθεια αυτό που τους παρουσίαζε.
"Συλλυπητήρια." Είπε αμέσως ο Πέτρος. Το ίδιο έκανε και ο Γιάννης.
"Πρέπει να ήσασταν πολύ δεμένοι." Είπε ο Μάρκος και την κοίταξε σαν να καταλάβαινε τι σήμαινε η απώλεια του αδελφού της. Η Λουΐζα το εκτίμησε αυτό. Πραγματικά.
Ήταν κάτι που εκτιμούσε στον Μάρκο.
Ο Στέλιος προς μεγάλη του απογοήτευση είδε το βλέμμα που αντάλλαξε η Λουΐζα και ο Μάρκος και δεν μπόρεσε παρά να νιώσει ένα τσίμπημα στο στήθος του.
"Ήμασταν. Ήταν πραγματικά το πρότυπό μου." Χαμογέλασε θλιμμένα η Λουΐζα.
"Τα δικά μου αδέλφια δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά σας." Ανακοίνωσε ο Πέτρος δραματικά και η Λουΐζα θέλησε να τον ευχαριστήσει που έστω και άθελά του είχε τραβήξει την προσοχή από πάνω της. "Είναι όλα τους μικροί διάβολοι! Υπόσχομαι ότι χρειάζονται εξορκισμό!" Είπε κι ένα πονηρό -μάλλον δαιμόνιο χαμόγελο χαράχθηκε στα χείλη του.
Ένα γελάκι ξέφυγε από τα χείλη του Μάρκου και η Λουΐζα βλέποντάς το χαχάνισε. Ήταν πράγματι σπάνιο να βλέπει τέτοιου είδους αντιδράσεις από τον Μάρκο. Όμως, όταν αυτό συνέβαινε, ήταν πράγματι πολύ όμορφο θέαμα. Της έφτιαχνε τη διάθεση.
Ο Στέλιος πέταξε το πιρούνι του μέσα στον δίσκο του νευριασμένος, τον πήρε και κι έφυγε από την τραπεζαρία. Δεν άντεχε να την βλέπει να συμπεριφέρεται τόσο ανέμελα ενώπιον του Παπαναστασίου και μπροστά του να ... κι εκείνον... και τον ίδιον να μην θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό.
Πλήγωνε την υπερηφάνεια του... και ο εγωισμός του... Ω, ο εγωισμός του είχε σχεδόν ισοπεδωθεί. Για να μην αναφερθεί στην καρδιά του, η οποία είχε γίνει χίλια κομμάτια.
~...~
"Προσοχή!" Φώναξε ο Λοχαγός και όλοι οι στρατιώτες σταμάτησαν ό,τι έκαναν και στάθηκαν προσοχή. "Αύριο αναμένεται η άφιξη του Ταγματάρχη Πλιάκου." Ανακοίνωσε ο Λοχαγός. Η Λουΐζα και οι φίλοι της με εξαίρεση τον Στέλιο, ο οποίος για κάποιον λόγο απουσίαζε από την ώρα του πρωινού, συζήτησαν μεταξύ άλλων ότι την επομένη αναμενόταν πράγματι η άφιξη ενός αξιωματικού. Ένας συμφοιτητής τους τούς πληροφόρησε ότι ο Ταγματάρχης επρόκειτο να ερευνήσει τα αίτια της φωτιάς καθώς επίσης να ερευνήσει αν ήταν ατύχημα ή αν πράγματι επρόκειτο για εμπρησμό, όπως υποπτευόταν η Λουΐζα.
Τουλάχιστον η άφιξη του Ταγματάρχη Πλιάκου θα απασχολούσε λίγο τον νου της, ώστε να παύσει να σκέφτεται τον Στέλιο και το ποσο ανόητη αισθανόταν που του είχε συμπεριφερθει κατά αυτόν τον απαίσιο τρόπο...
Α/Ν
Καλησπέρα!
Τι μου κάνετε; Ελπίζω να είστε όλες και όλοι καλά!
Το καινούριο κεφάλαιο άργησε να ανέβει, αλλά έφτασε και είναι γεμάτο εντάσεις και δολοφονικά βλέμματα. Είναι ένα κεφάλαιο στο οποίο βλέπουμε και τι σκέφτεται ο Στέλιος, αλλά και η Λουΐζα!
Λοιπόν, πώς σας φάνηκε; Σας άρεσε; Υπήρχε κάτι που σας ξένισε ή που θα προτιμούσατε να μην είχα προσθέσει;
Ποιες είναι οι σκέψεις σας;
Ανυπομονώ να μάθω τι σκέφτεστε!
Αν σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο, μην ξεχάσετε να ψηφίσετε ❤ αν όχι, περιμένω να διαβάσω τι δεν σας άρεσε στα σχόλια!
Πολλά φιλιά ❤❤❤
Στέλλα
~07/08/2021~