Kabanata 18
Fine
--
Para akong nakalutang. Nabawasan naman na ang kaba ko noong nag usap kami ni Lee pero heto na naman ako at kinakabahan. We are here at the venue where the birthday of the son of the Flores will be held. Maraming mga kilalang tao ang naroon at may kaunti pang media.
Pero hindi ako roon kinakabahan, kahit papaano naman sanay na ako kapag may media ang mga parties na dinadaluhan. I am nervous because I immediately saw the Hidalgos not far away. Talking to the Flores and many eyes are focused on them.
I am wearing a yellow off shoulder dress while Ate Johanna is wearing a sky blue dress. Pormal naman ang pananamit ni Mommy at Daddy. I saw my cousins not far away, talking to acquaintances but I couldn't really get my mind off the Hidalgos. My attention was focused on them.
Ilang buwan na ang nakalipas nang namatay si Seb. Kung ako nasasaktan pa rin, siguradong mas lalo na sila. Siguro nandito lang sila ngayon dahil kailangan para sa business. Maybe they have something to do with the Floreses? I'm not sure but there's a big chance. Siguradong nasasaktan pa rin sila sa nangyari sa kanilang anak. Ito ang kauna unahan nilang paglabas pagkatapos ng trahedya.
"Michelle Agravante... It's nice to see you here..." mga kaibigan nina Mommy at Daddy ang bumabati sa akin at kay Ate Johan.
We also greeted them with a smile until we got closer to the Flores. Kabado ako habang hawak hawak sa isang kamay ang paper bag kung nasaan ang regalo ko para sa anak ng mga Flores. Siguro nga sobra ang regalo kong ito lalo na dahil hindi naman kami magkakilala noong may birthday pero wala na kasi akong ibang maisip na regalo. Tsaka ganito rin ang regalo ni Blade kaya ayos lang naman siguro ito?
"Happy birthday..." I gave my gift to the birthday boy and smiled.
"Oh, thank you! Ikaw pala iyan, Michelle Agravante..." he stared at me for a moment.
He looks like he's just my age. I used to see him often but only now did I notice him. Kilala niya pala ako. Ngumiti nalang ako at nakipag usap sa kanya ng ilang sandali bago binigyang daan si Ate Johan na walang dalang regalo.
"I'm sorry, hindi ako nakabili ng regalo. I am so busy kaya sorry talaga..." pagpapa-cute na sinabi ni Ate.
Umirap ako.
"Ah, ayos lang. Maliit na bagay lang..." nagkamot ng ulo ang lalaki.
"I'm Johanna Agravante by the way. You are?" Ate smiled sweetly at him.
"E-Erwin Flores! Nice to meet you!" tinanggap niya ang kamay ni Ate sa natatarantang paraan.
His parents laughed and teased him for a moment. I just shook my head and pulled Ate slightly when she finished talking to Erwin Flores. Palagi nalang talaga siyang nakikipag flirt sa mga lalaking nakikilala niya. Minsan hindi ko siya maintindihan, e.
Lumingon ako sa gawi ng mga Hidalgo na ngayon ay kausap ang isang kilalang mga tao. Nakita ko si Criselda Hidalgo, ang Mama ni Lee, at si Leandro Hidalgo, ang Papa niya. And of course, Lee in a suit and tie.
Only now have I seen him wear that and I can tell how handsome he is. Seryoso rin siyang nakikipag usap sa mga matatandang naroon kahit ganito palang ang edad niya. I was amazed for a moment but the nervousness returned when I saw his mother again.
I swallowed hard as I watched them talk as if nothing had happened. I'm sure they are still hurting but they have to do this for their business. Ilang buwan na rin nga naman ang lumipas. But I knew that was still not enough for them to start again. Ginagawa lang talaga nila ito para sa business nila.
"Oh my gosh! Kinilabutan ako! I thought that was Sebastian Hidalgo!" si Ate Johan nang nagkasama sama kami sa isang standing table roon.
"Ako rin! OMG! Ang creepy naman," si Lorie.
"Anong creepy? Kakambal niya lang iyon," si Eli.
"Nakakagulat pa rin! Hindi namin alam na may kakambal siya. Akala ko nga nakakita na ako ng multo," si Ate.
"But I didn't expect the Hidalgos to be here..." si Issa.
"Are you okay, Michelle?" baling agad sa akin ni Ate.
Ngumiti ako. "I'm fine. Hindi pa naman kami nakakapag usap pero alam kong... galit pa rin sila sa akin..."
They sighed.
"Pero anong naramdaman mo nang nakita mo iyong Leandros Hidalgo? Kamukhang kamukha siya ni Sebastian!" si Ate.
"Uh... wala. Nagulat rin ako..."
"Iyon lang?" si Ate na para bang kulang ang reaksyon ko.
"Uh, kilala ko na siya."
"What?!" sabay na sabi ni Lorie at Ate.
"Saan mo siya nakilala? Kaya ba hindi ka na nagulat ngayon?" tanong ni Lorie.
"Yes. Uh... sa school nila Luna ko siya nakilala at doon ko rin nalaman na... kakambal siya ni Seb..."
Nanliit ang mga mata ni Ate Johan sa akin dahil sa sinabi ko at agad naman akong nag iwas ng tingin.
"Kaya... uh... hindi na ako nagulat noong nakita ko siya ngayon. Kabado lang ako dahil sa... mga magulang niya. Mukhang hindi pa rin nila ako napapatawad..." yumuko ako.
"That's alright. Maybe they just can't accept what happened yet," Issa said.
"They still can't accept what happened but why are they blaming Michelle?" Lorie's bad mouth spoke again. "It's not Mina's fault. It was an accident at niligtas lang siya ni..." tumingin siya sa akin, ayaw banggitin ang pangalan.
Nagbaba ako ng tingin sa juice ko para maka iwas.
"Kaya bakit sila nagagalit?"
"Try to put your feet on their situation, Loreleil. Kung sayo nangyari iyon, anong mararamdaman mo sa niligtas?" nagtaas ng isang kilay si Issa.
"Well... hindi ako magagalit sa niligtas. Maiintindihan ko na mahal lang siya ng anak ko kaya siya niligtas."
Umirap si Issa. "You're just saying that."
"It's true!"
"So you're saying na kasalanan nga ni Mina?" tanong ni Eli kay Issa.
"Nope. I'm just saying that we can't blame them either. Posible talagang sisihin nila sa Mina dahil masyado silang nasasaktan. They can't help but blame all to Mina dahil masyado silang nasasaktan," ulit niya.
Tumango ako at nag angat ng tingin sa kanila. "Maybe it's really is my fault? Ako naman talaga dapat ang masasagasaan pero niligtas ako ni Seb kaya..."
"No. No, Mina. It's not your fault," agad na sinabi ni Issa.
Hindi ako nagsalita.
"May mga ganyan lang talagang tao. Sisisihin sa iba ang nangyari dahil hindi nila matanggap, hindi nila kaya, masyado silang nasasaktan at mahal na mahal nila ang kanilang anak."
Tumango ako nang naintindihan na ang sinasabi ni Issa. Tama siya. May mga ganitong tao talaga na hindi matanggap ang nangyari kaya sisisihin sa iba. Masyado silang nasasaktan na puro galit nalang ang nararamdaman nila lalo na dahil... hindi naman talaga dapat mamamatay ang kanilang anak. Ako dapat iyon. Pero naging siya dahil niligtas ako.
Yumuko ako at malalim na bumuntong hininga. Hindi ko na alam ang iisipin ko. Hind ko na alam kung kasalanan ko ba o hindi ang nangyari. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.
Pinatawag kami ng mga magulang namin ilang sandali ang nakalipas. I was immediately nervous when I saw them talking to the Hidalgos. Palapit kami ng mga pinsan ay walang makapag salita sa amin. Tanging tinginan lang ang nagawa namin hanggang sa nakarating sa mga magulang at kaharap na ang mga Hidalgo.
Nagtama ang mga mata namin ni Criselda Hidalgo, ang Mama ni Lee. Sa tabi niya ay ang kanyang asawa na si Leandro Hidalgo. She's wearing a brown formal dress. She's tall, beautiful and elegant. Noon pa man mataas na ang tingin ko sa kanya kaya ngayong kaharap ko na siya, lalo na sa lahat ng nangyari, nanliliit ako.
Ang mataray niyang mga mata ay nag iwas ng tingin sa akin at bumaling kina Tita Pauline. Nagbaba ako ng tingin.
"This is Elizabeth Agravante..." isa isa kaming pinakilala.
Halatang awkward at kabado si Mommy nang siya na ang nagsalita. Pero naipakilala niya naman kami ng maayos at hindi naman naging iba ang turing ng mga Hidalgo. It's just that Criselda Hidalgo is very scary. Strikto at halatang seryoso rin naman si Leandro Hidalgo ngunit bahagya naman itong ngumingiti kaya medyo hindi ako natatakot.
Ang Mama niya lang talaga... I feel like I don't have the right to talk to her... or even the right to look at her. I feel so small.
"It's nice to see you again, hija..." Leandro Hidalgo said to me.
Bahagya akong nagulat roon pero agad ring ngumiti at awkward na nagsalita.
"It's also nice to see you again po..." I don't know if it's still right to call him 'Tito'.
"This is Leandros Hidalgo, my son," pakilala ni Mr. Hidalgo kay Lee.
Lee shook hands with my family. Ni hindi ko na siya namalayan dahil sa sobrang kaba ko sa mga magulang niya. Ngunit mas lalo lang yata akong kinabahan nang sa akin na siya makikipag kamay.
I saw Criselda Hidalgo's eyes on us. Tinanggap ko na lamang ang kamay ni Lee at nag angat ng tingin sa kanya. Seryoso niya akong pinagmamasdan at mukhang kanina pa nakatitig sa akin. Maliit akong ngumiti sa kanya at bumitiw na sa pakikipag kamay. I saw Criselda Hidalgo still staring at us so I quickly looked down.
Siguradong nakita niya ang titig sa akin ni Lee at ang ngiti ko pabalik. Baka iniisip na niyang... magkakilala kami.
Halos wala akong lakas nang natapos ang pakikipag usap namin sa mga Hidalgo. Ramdam ko ang titig sa akin ni Lee the whole time na nag uusap ang lahat pero hindi ako makatingin sa kanya. Natatakot akong makita na naman iyon ni Criselda Hidalgo at baka kung ano pa ang isipin niya.
I tiredly sat on the bench outside the venue. Wala na gaanong media kaya nakalabas ako. Marami pa kaming kinausap pagkatapos sa mga Hidalgo pero nang hindi ko na talaga kaya, nagpaalam akong lalabas muna para magpahangin.
I want to rest even for a moment. Dahil pakiramdam ko naubos ang lakas ko kanina. I feel weak.
Inaamin ko umasa ako na kahit papaano magiging maganda na ang tungo sa akin ng Mama niya ngayong ilang buwan na ang nakalipas. I thought she would treat me lightly again. Pero mukhang nagkamali ako.
I could see the insult, the smallness, and the almost disgust in her eyes as she stared at me earlier. Masakit sa akin iyon. Sobrang sakit.
Akala ko ayos na ang lahat. Akala ko ayos na ako. Pero hindi pa pala.
Isang anino ang umalis sa ilaw na nakatutok sa akin habang nakaupo ako sa bench at nakayuko. Bumilis ang tibok ng puso ko nang naging pamilyar kung sino iyon.
Nag angat ako ng tingin kay Lee. Tama nga ako. Siya iyon...
"L-Lee..." nagulat pa rin ako. "Anong ginagawa mo rito?"
He did not speak immediately. His serious eyes stared at me and I couldn't help but be even more nervous. Hindi ko alam kung kailan nagsimula ang kaba ko na ito para sa kanya pero ngayon, ramdam na ramdam ko iyon.
"Why are you here?" tanong niya, hindi sinagot ang tanong ko.
"Uh... nagpapahangin lang. Napagod ako, e. Ang dami naming kinausap..." pinilit kong maging maayos kahit sobrang bigat na ng nararamdaman ko.
"Nawala ka kaya hinanap kita. Bakit dito ka nagpapahangin sa ganitong lugar?"
"Malamig kasi rito at mahangin..."
"Bakit hindi ka nagsama ng kasama mo? Your Ate?"
"Uhm... may bodyguards naman ako. Hindi kita pero nandyan lang sila kaya... wag ka nang mag alala..." ngumiti ako.
He sighed and slowly knelt down. Nagulat ako. Isang tuhod niya ang kanyang niluhod at hinawakan ang kamay ko. Ngayon nasa harapan ko na siya, nakaluhod ang isang tuhod habang nakaupo ako sa bench!
Hindi ako makapag protesta dahil sa sobrang gulat. I couldn't even move! Nag angat siya ng tingin sa akin at kitang kita ko ang suyo sa kanyang mga mata. Na para bang alam niya ang nararamdaman ko. Na para bang gusto niyang pawalain iyon.
Kung kanina masakit na ang puso ko, ngayon mas lalo lang sumakit. Nawala sa isip ko ang pagluhod niya sa harapan ko at napatitig sa mga mata niyang tila gustong pawiin lahat ng bigat na nararamdaman ko.
"I'm sorry about my Mom. Hindi pa rin niya natatanggap ang mga nangyari..." he said.
Tumango ako. "I know. Ikaw rin, diba? Nasasaktan ka pa rin at naiintindihan ko iyon. Naiintindihan ko na... galit pa rin kayo sa akin. Naiintindihan ko kung... ako ang gusto niyong sisihin..."
"Hindi kita gustong sisihin, Mina..."
I did not speak. I stared at him as tears slowly formed in my eyes.
He closed his eyes for a moment as if calming himself and when he looked up, nakita ko ang sakit sa mga mata niya.
"Wag mong isipin na kasalanan mo ang nangyari sa kakambal ko. Hindi mo kasalanan iyon at kung iniisip mo ang galit ko sayo noon, hindi ko iyon ginusto. Hindi ko ginusto na magalit sayo, Mina..." umiling siya. "Hindi ko ginusto na sisihin ka..."
Sandali akong natigilan ngunit nagbaba rin ng tingin nang hindi na napigilan ang mga luha.
"I'm just... angry at myself. Dahil wala manlang ako sa tabi niya noong mga panahon na kailangan niya ako. I chose to study abroad rather than study here with him just because I think my future would be better if I'm going to study there..."
Nag angat ako ng tingin sa kanya. I couldn’t believe he is telling these to me but I just listened. I know he is hurting too. I am ready to listen to him. If this is the only way to somehow alleviate the pain he is feeling, I am very willing to listen and accompany him.
"Kung alam ko lang... na ganon ang mangyayari... sana dito nalang ako at hindi na umalis. Sana inubos ko nalang ang oras ko sa pag aaral rito at sa pagsama sa kanya. Para nakasama ko manlang siya... bago siya nawala..."
Mariin ang boses niya ngunit dinig na dinig ko naman ang pagkakabasag. Namumula pa ang mga mata at alam kong tutulo na ang kanyang mga luha ilang sandali nalang. My tears rolled down my cheeks even more.
"Yes, I blamed you. For his death. But that's because I'm just mad at myself. I also can't accept that he disappeared without me doing anything so I blamed you. Pero ang totoo... sinisisi ko ang sarili ko..." he said painfully.
I wiped the tears that dripped from his eyes. Gusto ko siyang yakapin ngunit natatakot ako. Natatakot ako sa... hindi malamang dahilan.
"I stopped blaming you because it's more painful, Mina. More painful than my brother's death. It hurts when I see you cry. It hurts when I see you hurt... That's why I stopped..."
Umawang ang bibig ko habang pinapakinggan siya. My heart hurt. Natigil ako sa pagpunas ng kanyang mga luha.
"So stop blaming yourself too. I don't want you blaming yourself just because someone is blaming you for it. Do you understand?"
Hindi ako nakasagot. Hindi ko alam ang mararamdaman ko. It hurts but... somehow... I'm fine. My heart is fine.
"Do you understand, Michelle?" ulit ni Lee.
Tumango ako. Tumango rin siya at parang nakahinga ng maluwag sa pag sang ayon ko. Gusto ko pang punasan ang mga luha sa kanyang pisngi pero tumayo na siya at niyakap ako. Sumubsob ako sa kanyang dibdib at ipinikit ko na lamang ang mga mata ko.
And for the first time since that accident happened... my heart is in peace.