The times were flying so fast. I cannot believe that anytime soon, I'll leave my parents here in the province and continue living my life away from them. Medyo hindi pa nagsi-sink in sa akin ang mga nangyari.
My parents attended my graduation. I received a simple congratulations from Jaeden that time knowing that I will be leaving with him soon. Hindi na ako tumanggi sa pagkakataong iyon dahil hindi ko saulo ang Manila. He offered it to me wholeheartedly and I gladly accepted it which is not a problem.
Hindi naging madali sa akin ang pag-ayos ng mga gamit lalo pa't alam kong paunti-unti akong masasanay sa buhay na malayo sa magulang ko. My father adviced me to follow the right path, follow what I think is right for me and I am holding it until now.
After what he revealed to me, I didn't ask my mother about that anymore. For some reason, I know that she will be mad at me if I will ever ask her about that thing again.
Hindi ko maitatangging may namumuong pag-asa sa loob ko na balang araw ay sasabihin niya sa akin ng detalyado ang lahat. I don't like growing old without knowing the origin of my parents, without knowing the whole truth of their lives.
For now, I think I will be content with what my father said to me. Kahit na wala akong ideya kung ano iyong ayaw niyang tularan ko.
Pumunta ako sa bayan upang bumili ng pwedeng dalhin. I only have enough money for all my necessities. Iyong sapat lang sa akin saka iyong naipon ko, siguro iyon ang gagamitin kong panggastos habang nag-aaral. That would be enough.
Napadaan ako sa shop ni ma'am Teresa pagkatapos kung kaya't pumasok muna ako saglit sa loob upang kumustahin ito kahit papaano.
As usual, walang tao sa loob maliban sa kanya. She's inside her room so I rang the bell to let her know that I am here. Lumabas siya kalaunan habang dala iyong pamaypay niya.
"Magandang araw po," bati ko sa kanya pero iba ang ibinungad niya sa akin. She hurriedly came to me with a wide grin without knowing what was that for.
Dali-dali siyang kumilos papunta sa akin na tila nagmamadali, may kung anong importanteng gagawin. Ipinaypay niya sa sarili ang dalang pamaypay saka tinuro ako.
"Hija! Buti na lang napadaan ka!" she screamed out of her lungs, almost revealing her throat in front of me. Naroon kaagad ang pagkuwestyon sa akin.
Part of me wanted to go here to formally say my goodbyes. Dahil sa minsang nagagawi ako rito para sa mga ipininta ko, ayoko namang asahan niya ang presensya ko ng wala sa oras. To inform her that I won't be here for about months, if I am not sure, a year, then better leave her an assurance.
"Iyon nga po. Magpapaalam—"
She cut me off.
"May mga nagkagusto sa mga paintings mo! Sinasabi ko na nga ba! Ang daming nagkainteres nang sinubukan kong ibenta. Alam mo na, tipikal na mga kolektor. Saka, alam mo ba? Halos inubos iyon ng bumili!" Natigil ako roon. Napaawang ang labi ko ng panandalian nang hindi inasahan ang narinig.
"Po? Sino namang bumili?" Tinaas nito ang dalawang palad na tila sumusuko. Her hair is still in a bun style.
"Maniwala ka sa akin, binenta ko iyon ng mura, katulad ng presyong ibinibigay mo sa akin. Ang kaso, marami ngang nagkainteres kung kaya't tinaasan nila ang presyo para roon! At alam mo kung kanino napunta? Sa isang taong halos libo-libo ang pinangakong presyo para sa lahat ng nagawa mo, Diana!" she exclaimed happily while I am still in total shock.
My paintings are not worth thousands of money. Binenta ko lang iyon ng sakto pero bakit ganoon ang mga mayayaman? They use the power of money to buy anything. Bakit ko naman sila masisisi? Siguro ganoon nga kapag gustong-gusto mong makuha ang mga bagay. You will offer much of money to get what you desire.
"Hindi naman pang world class ang mga iyon, ma'am. Sana hindi niyo na lang binenta," saad ko, nanlulumo pa.
"Ay, hindi! I mean, syempre magaganda ang mga gawa mo. Kaya nga nagtanong sila sa akin kung sinong gumawa. Sinabi ko ang pangalan mo kaya sigurado akong baka magkainteres iyon at pagawaan ka ng museum," she jokingly said while I shook my head.
Napansin niyang ang dami ng dala ko kung kaya't napakuha siya ng silya at inupuan. Dumako sa mga dala ko ang tingin niya hanggang sa napabalik sa akin.
"Ang dami mo naman yatang dala? Saan ka ba pupunta? Teka, tapos na grduation niyo, hindi ba?" Tumango ako.
"Sa Manila po ako magkokolehiyo. Natanggap bilang scholar ng isang pamilya kaya doon na rin po muna ako mananatili. Hindi ko lang alam kung hanggang kailan kaya nandito po ako para sabihin na aalis ako. Baka kasi sakaling asahan niyo ang presensya ko, eh," I explained to her as I sighed softly.
Ngayon, siya naman ang mukhang nanlumo sa sinabi ko. I know that she's expecting something from me in the future. Na makapagbenta ako ulit ng mga bagay sa kanya rito pero ngayon, mukhang aabutin ng pangmatagalan.
"Alam mo, mas mabuti iyan pero sayang para sa akin. Balak ko pa nga sanang bilhin ang iba mo pang gawa kaso mukhang hindi naman mangyayari. Saka, baka makita mo pa roon ang bumili ng mga gawa mo. Chance mo na iyon!"
"Sa laki ng Manila?" Napatawa ako. "Malabo po 'yan, ma'am."
"Anong malabo? Gusto ka ngang makita ng lalaking iyon!" tugon niya sa akin. I sold all my works to her before but I never got this kind of recognition. Someone who's rich bought all my paintings.
Nakakataba ng puso pero at the same time, nakakapressure. I'd love to work without any involvement of thousands amount of money. Ang hirap kayang kumita ng pera.
"Ano po bang pangalan niya?" I asked curiosly, thinking that I will thank him if we've got a chance to bumped into each other.
Humalukipkip ito sa harap ko at nangingiti na. Her smile reminds me of someone who's too pleasured to have the honor for the answer. Naging malakas ang pagpaypay nito sa sarili kaagad.
"Si Gael Juntarsiego. Kung walang asawa lang iyon, baka ginawa ko nang boyfriend! Ang gwapo ba naman." She whispered the last sentence but I heard it.
Hindi ako pamilyar sa pangalan. Hindi ko naman talaga kilala. Besides, I am not into Manila boys or guys or men so that name doesn't ring a bell for me.
"Sige po." Umamba akong tatayo pero pinigilan niya. He pushed me gently to sit for a while and she stood up instead to get her wallet.
I wrinkled my nose because I know what she's going to do. Naging tama ang hinala ko nang may dala itong papel na mga pera, ibinibigay sa akin kahit na hindi ako nanghihingi.
I refused to receive it because I did nothing for today. Hindi rin naman ako pumunta sa kanya rito para magmakaawa sa pera. And I know that that is part of the money the buyer gave to her.
"Tanggapin mo na 'yan. Luluwas ka ng Manila, hindi ba? Baunin mo saka kapag nakabalik ka rito, kwentuhan mo ako kapag nagkita nga kayo ng Gael na 'yon, ha?" she said and rolled the money to my palm, not giving me any chances to give it back to her.
Sa huli ay tinanggap ko na lang saka na umalis doon. I told my parents about it and they told me to be thankful for that. Pati iyong sa halaga ng mga nabenta ko kay ma'am Teresa ay sinabi ko rin.
Katulad ko, hindi rin sila pamilyar sa pangalang naibanggit ko. Ang akala ko nga'y kilala ni Mama gayong galing siya sa marangyang pamilya pero tanging iling lang ang isinagot niya.
"Hindi kami pamilyar ng Papa mo. Wala rin kaming kilala na gano'n ang apelyido." I kicked slowly my father's feet under the table to catch his attention.
Saglit lang itong tumigil sa akin nang maramdaman nga iyon, ngunit katulad ni Mama, ganoon din ang sinagot niya sa akin. Maybe my father has no idea at all with that name.
"Sayang nga po, eh. Hindi ko mapapasalamatan," maikling tugon ko saka napasubo ng panghuling subo ng pagkain. Natahimik silang dalawa pagkatapos no'n saka iniba na lang ang pinag-usapan makailang minuto.
They keep on reminding me about the do's and don'ts while staying away from them. We won't have communications and that is sad for me.
Nang gabi rin iyon ay wala akong ginawa kundi pagsawain ang mga mata sa nakikita ko. I watched how the candle lights glimmered from the nearby houses. Maski sa bahay ni Jaeden ay ganoon din ang nakikita ko. The difference is that the candle is outside together with the owner of the house.
Nakapangalumbaba akong napatitig roon. My chin is resting on the window side, giving me a full glimpse of him from afar. Nakaupo lang siya habang nakatitig sa laging pinakatitigan nito.
Unang beses niya pa lang yatang lumabas ng ganitong oras. At this time, he's usually inside his house, maybe resting. Sigurado naman akong mananatili siya rito kapag naihatid na ako roon sa Manila.
Napabuntong hininga ako saka sinulit ang pagkakataong iyon na nakatitig lang sa malayuan sa kanya. Kakaiba sa lagi kong napapansin, iyong bulto niya ay hindi nakaharap sa akin saka hindi ko rin masyadong kita ang mukha niya. His features darkened more because of the presence of the darkness.
Nang nakuntento na sa ginagawa at napansing palalim na ang gabi, nagpahinga na ako para bukas. My things are already packed and prepared.
I welcomed the next day with a bright mood. I watched the sunrise for the last time here as I prepared myself since later, we're going to leave.
Jaeden informed me that his parents will meet me later which gave me this mini heart attack. Hindi ko inasahan pero kung sa ganoong paraan ako pwedeng makapagpasalamat sa kanila, okay lang.
I was asking myself of how should I dress. Nagpapalit-palit ang tingin ko roon sa lagi kong suot na palda saka iyong fit na jeans. For finalization, I chose the jeans and a simple shirt only.
Like the usual Jaeden, he carried my bag and some other things. Nagpaalam lang ako kina Mama saka mahigpit na yakap ang iginawad sa kanila. I will miss them.
"Hope you're ready to leave this place," Jaeden asked as he opened his car door for me. I stood still beside him.
"Oo naman. Sasama ba ako sa'yo kung hindi, sir?" I laughed to ease the sadness inside me. He gestured the seat for me and so I went inside his car.
Siya na rin iyong nagpresintang ayusin ang seatbelt para sa akin kahit alam ko naman kung paano. Sa ganoong mga sandali, halos maglapit na ang bawat mukha namin. I smelled his fresh scent for a moment until it faded. He smells like strawberries.
Nagsimula na kaming magbyahe. Knowing that it's my first time inside his car, I didn't dare speak while he's driving. Nasa likod iyong mga dala ko at kaming dalawa lang ang narito. Seems challenging since we haven't spend some time to each other like this.
Kung mayroon man, hindi inaabot ng ilang oras kaya nakakapanibago lalo pa't nasa loob kami ng kotse niya. It's a six hour drive from the province so I am expecting that we will finally reach Manila by night or midnight.
"Are you ready for college? Kumpleto na ba lahat sa'yo?" he voiced out in the middle of serenity inside his car. Busy ako sa pagtitingin sa daan upang hindi maantok kahit papaano.
"I won't take risks if I am not. May balak akong maka-graduate, 'no," sabi ko sa kanya. He nodded and pulled something from the box beside him. He gave it to me without looking, just focusing on his drive.
Tinanggap ko iyon. It's a chocolate. Napansin niya bang inaantok ako?
"Eat that. It will take away your boredom," he told me and I gave in. Binuksan ko iyon saka inisang kain. Hindi naman niya nakita, eh.
"Binibigay mo ba 'to kapag inaantok ang kasama mo?" I asked out of nowhere.
"Not really. Wala naman akong ibang sinasakay dito bukod sa mga kapatid ko. They like getting that chocolates from here so it's better to have some extras," he replied while I am slowly melting it inside my mouth.
Nilunok ko iyon ng dahan-dahan saka pumasok sa isip ko iyon. Nakalimutan ko pa lang itanong sa kanya ang mga kapatid niya. Ma'am De Jesus told me about it!
"Ilan pala mga kapatid mo? Alam mo na, naikwento ka kasi sa akin ni ma'am kaya na-curious tuloy ako." He's holding the steering wheel smoothly. Bawat kabig ay sobrang pino na hindi mo alam kung natututo pa ba siyang magmaneho ng hindi mabilis sa daan.
He held his chin and caressed it. Binigyan niya ako ulit ng panibagong tsokolate pero hindi ko kinain iyon.
"Pwedeng malaman? Kung hindi, okay lang naman. My curiosity's bugging me," I told him and rested my back on the chair, went back to staring at the road.
Tumikhim siya saka kalaunan ay kumain na rin ng chocolate. From the view of my peripheral vision, he's eating it with a one hand. He looks dashing while doing that, according to my observation. Simpleng pagbabalat lang iyon ng chocolate.
"You'll meet them later."