"Jimin...Jimin ထအုန်း....သတိထားအုန်း..."
အတင်းလှုပ်နိုးကာ ခေါ်နေသောသူအသံကြား
တော့Jiminမျက်လုံးတွေမရရအောင်ဖွင့်လိုက်သည်။
မတည့်ပေမယ့် အဖျားတက်လာပီး
လူကချမ်းလွန်းတော့လည်း အရူးဆိုပေမယ့်
ပြန်လာနိုးနိုး ပြန်လာနိုးနိုးစောင့်နေခဲ့မိသည်။
JeonJungkook ကလွဲကျန်တာသူစိမ်းမို့
တကယ်တမ်းကြုံလာတဲ့အခါ လူဆိုးကိုတော့
မျှော်လင့်မိပါသည်။
တော်သေးတာပေါ့ မသေခင်ရောက်လာလို့။
စိတ်ထဲ တစက်မှမကျေနပ်နိုင်...။
ဒီလောက်ဖျားနေတဲ့သူကို ဘယ်လိုများ
ရူးပြီး ပင်လယ်ကိုခေါ်လာရတာလဲ...။
တွေးမိတိုင်း ပိုအဖျားတက်သည်။
"ငါ မကောင်းဘူး....Jungkook.."
"ကျတော်ဆရာဝန်ခေါ်လိုက်မယ်.နော်....ခဏ.."
"မခေါ်နဲ့!!!! ပျောက်တာလည်းမဟုတ်ဘူး..
လျှာရှည်ပြန်ပြီ.."
ဖုန်းဆီပြေးသောJeonသည်ဖုန်းကိုပစ်ချကာ
ပြန်ပြေးလာရသည်။
"ဒါဆို ဘာလုပ်မှာလဲ...ခင်ဗျားအရမ်းဖြစ်နေတာ.."
"ငါဘာလုပ်ရမလဲငါသိတယ်
သွား အကျီတစုံသွားယူ ငါအဝတ်လဲမှဖြစ်မယ်
ချွေးတွေ နဲ့....ထပ်အအေးပတ်လို့မဖြစ်ဘူး..."
Jeonဘာလုပ်ပေးရမှန်းကိုတကယ်သိမနေပါ။
စိုးရိမ်သလားလ်ို့မေးရင်တော့
ခိုက်ခိုက်တုန်နေသောကွေးကွေးလေးသည်
ဘဝမှာပထမဆုံးမြင်ဖူးရသောအသဲအသန်လူနာပဲ။
တယောက်တပြန်ရိုက်နေကြတာမှန်ပေမယ့်
မျက်နှာဖူးဖူးလေးက အမဲ့လှိုင်းလေးတွေဖြတ်ပြီး
ဝေဒနာကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ခံစားနေရမှန်း
သိတဲ့အခါ...မောင်တစ်ယောက် ပြာတာပေါ့...။
မုန်းလည်းနေမကောင်းရင် တော့ပြာမှာပဲ.....။
မောင်ဟာ အကျီမဝတ်ရသေးဘူး
သဘက်တထည်ပဲပတ်ထားကာ
အဝတ်ဗီရိုဆီသို့ပြေးရပြန်သည်။
စေတနာနဲ့ ထူထူထဲထဲ အဝတ်အစားတစုံကို
ရွေးယူကာ အိပ်ယာဆီပြန်ပြေးလာသည်။
"ရပီ လဲ တော့...ထနိုင်လား ထူပေးမယ်..."
သူချပေးလိုက်သောဘောင်းဘီနဲ့အကျီသည်
မျက်နှာတည့်တည့်သို့ပစ်ပေါက်လာတော့သည်။
"ပေါ့ပေါ့ပါးပါးကိုယူလာလေ...
ဒီအရွယ်ရောက်နေပီ ဒါလေးတောင်မသိဘူးလား
ငါချွေးတွေပြန်နေလို့ပါဆိုကွာ...!!!"
"နေမကောင်းတော့ နွေးအောင်လေ...!!!"
"မိုက်ရိုင်းဖို့ပဲ တတ်တဲ့ကောင် သွား
တခြားဟာသွားယူ.."
မောင်သည်...ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျသွားသော
ဘောင်းဘီနဲ့အကျီကိုပြန်ကောက်ကာ
ဗီရိုဆီထပ်ပြေးရပြန်သည်။
ညဝတ်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတစုံကို ဆွဲယူပြီး
မှားများမှားအုန်းမလားဆိုတဲ့ လန့်နေမှုနဲ့
ချပေးလိုက်တော့ လူမမာလေးက
အကျီလဲရန် ခက်ခဲစွာထသည်။
"ပြူးကြည့်မနေနဲ့လေ...လာထူအုန်း!!!!"
မထိနဲ့မကိုင်နဲ့အော်နေလို့ဆင်ခြင်နေခဲ့တာ။
အသံကုန်အော်တော့ပြေးထူရသည်။
"ငါအကျီလဲမယ် အဝတ်စတခုကိုရေနည်းနည်း
စွတ်ပြီးယူခဲ့ အပူကျမှဖြစ်မယ်...."
နှဖူးပေါ်အဝတ်စလေးတစ်ခုတင်ကာ
အပူကျအောင်လုပ်ဖို့Jimin တွေးကာ
ခိုင်းလိုက်တော့ ခေါင်းညိတ်လျှက်
ထွက်သွားတဲ့သူ။
T Shirtကိုဆွဲချွတ်ကာ ချွေးတွေသုတ်လိုက်ပြီး
ညဝတ်အကျီကိုပြောင်းလဲလိုက်သည်။
ဖျားတဲ့ဝေဒနာသည်တကယ်ကိုခံရခက်ပါသည်။
အိမ်မှာသာဆို ဒီလောက်ခံရမှာမဟုတ်။
ကိုယ့်အိမ်နဲ့ကိုယ် ဘယ်နေရာမှာဘာရှိတယ်
ဆေးဝါးအစုံအလင်နဲ့ အိမ်ဆိုတဲ့အသိလေးကြောင့်
သက်သာအုန်းမည်။
ခုဟာက သူစိမ်းနေရာ သူစိမ်းလူတွေနဲ့။
JeonJungkook ဟုသာ ထထအော်ပစ်ချင်နေသည်။
ရေချိုးခန်းထဲကပြေးထွက်လာသောသူသည်
ရေစွတ်လာကာ သဘက်အကြီးကြီး...။
နှဖူးပေါ်တင်မယ့်ဟာ တကိုယ်လုံးပင်ပတ်လ်ို့
ရနေတာကြောင့် Jimin သည် တပူပေါ်အပူပေါင်း
များစွာထပ်ဆင့်တော့သည်။
"နှဖူးပေါ်တင်မယ့်ဟာ..!!ဘာတွေလုပ်လာပြန်တာလဲ!!!!"
"ကျတော့်ကိုနှဖူးပေါ်တင်မယ့်လို့
ခင်ဗျားမပြောဘူးလေဗျာ...."
"ငါ...ဖျားလ်ို့မသေဘဲ....
ဒေါသထွက်ပြီး သေတော့မယ်!!!!"
"ပြောင်းပေးမယ်...ပြောင်းပေးမယ်....
စိတ်တော့လည်းရှည်မှာပေါ့
ကျတော် ဘယ်သူ့ကိုမှပြုစုဖူးတာမဟုတ်ဘူး
ကျတော်နားမလည်လို့ပါ....အော်နေတာပဲ....!!"
"ဘာနားလည်လဲ ဘာနားလည်လဲ
အရေမရအဖတ်မရ အိမ်မက်မက်ပြီး
ငါ့ကိုသောက်ပြသနာရှာဖို့ပဲ နားလည်တဲ့ကောင်..."
"အားးး!!"
မောင့်အသံကြီးသည်ဟိန်းခနဲထွက်လာတော့
မောင့်ဆိုင်သူလေးငြိမ်ကျသွားသည်။
ပုဝါအပိုင်းလေးတစ်ခုကို ရေစွတ်ပြီး
ပြန်ယူလာကာ နှဖူးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့
အဆင်ပြေသွားသည်။
"ဟိုစားပွဲမှာဆေးတွေရှိတယ်...
ငါပြောတာကိုသေချာနားထောင်နော်
အဝါရယ် အဖြူရယ် အစိမ်းနဲ့အဖြူစပ်တာရယ်
ယူခဲ့..."
Jeonသည် စားပွဲဆီသို့သွားလိုက်ကာ
ဆေးတွေကိုကြည့်နေခဲ့ပြီး အရောင်တွေကို
သေချာသိပေမယ့် မတော်တဆများမှားယူ
သွားရင် ပြသနာရှာခံရအုန်းမှာမို့
အကုန်ယူသွားလိုက်သည်။
မောင်ဟာ....ဆေးလုံးအရောင်လေးတွေအပေါ်မှာ
တောင် သိရက်နဲ့ မှားမှာသိပ်ကြောက်ခဲ့တယ်။
ကလေးလိုပဲ...အဆူမခံရအောင်
အကုန်ပါအောင်သိမ်းကျုံးယူလျှက်
အိပ်ယာထဲကလူဆီသွားခဲ့တယ်...။
"ကျတော်အရောင်တွေမခွဲတတ်လို့
အကုန်ယူလာတယ် ရွေးသောက်လိုက်..."
"ဒါလေးတောင် မလုပ်နိုင်ဘူး..."
Jimin ဟာသောက်ရမယ့်ဆေးတွေကို
ယူပြီး ပါးစပ်အကုန်ထည့်လိုက်ကာ
ရေသောက်ချလိုက်သည်။
"စောင်ခြုံပေး...လုံအောင်ခြုံပေးနော်...
ပြန်အိပ်မှဖြစ်မယ်...."
"တခုခု စားပါလား...."
"မစားချင်ဘူး....အိမ်ပြန်ချင်တယ်...."
JinHyungပြောတဲ့အကြံကိုချက်ချင်းလုပ်မိ
လိုက်တာသိပ်မှားသွားမှန်း ငိုမဲ့မဲ့အသံလေး
ထွက်လာတော့မှနောင်တကရသည်။
အရူးလို့အပြောခံရတာနည်းတောင်နည်းပါသေးသည်။
"ပြန်မလား...ကျတော်စီစဉ်လ်ုက်မယ်..."
"ရွဲ့တာလား...သွား မင်းကိုမမြင်ချင်ဘူး..."
Jeonသည်Aircon ခန်းထဲခုထိအကျီမဝတ်ရ
သေးချမ်းစိမ့်စိမ့်ပင်ဖြစ်လာပြီးမို့
အဝတ်ဝတ်ရန် ရည်ရွယ်လိုက်ပေမယ့်
"ဖက်လုံး...ဖက်လုံး ယူပေးအုန်း..."
"မမြင်ချင်ဘူးဆို...."
"မမြင်ချင်တာ ခိုင်းချင်တယ် လုပ်ပေးစမ်း!!!"
မောင်သည်..ကိုယ်တိုင်တောင်မသိလိုက်ခင်
သွားစွယ်လေးတွေပေါ်တဲ့အထိပြုံးမိသွားသည်။
ဖျားနေပေမယ့် အသံတခုကတော့အကောင်း..။
ParkJimin ကိုစတွေ့ထဲက မာန်နဲ့ဟန်နဲ့ထိုအသံသည်
ထုထည်များသာကိုင်လို့ရရင် သူဖျစ်ညှစ်မိအုန်းမှာ။
မောင်ဟာ....နာမည်လည်းမခေါ်နဲ့
အသားကိုလည်းမထိနဲ့...
အသံအပေါ်လည်း ထ်ုအချိန်ထဲကစတွန့်တိုခဲ့ပါသည်။
"ရော့...ဖက်လုံး....တခုခုတော့စား
ဘာစားချင်လဲ Hotelမှာအကုန်ရတယ်..
သွားမှာလိုက်မယ်...."
"တခါသွားရင် မင်းက ပြန်လာတော့မှာမဟုတ်ဘူး..."
Jeonသည်အံ့ဩစွာငုံကြည့်လိုက်မိသည်။
ပြန်လာစေချင်နေခဲ့တာလား...သူက။
ဖက်လုံးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားလျှက်
ချက်ချင်းတိုးတိတိုးတိအသံကာလာ
ပြောင်းလဲသွားသူ၏ အရည်အချင်းသည်
တအံ့တဩကိုဖြစ်စေခဲ့သည်။
"ဒါဆိုအောက်ကိုမဆင်းတော့ဘူး
ရေခဲသေတ္တာထဲ သူတို့စီစဉ်ပေးတာတွေ
ရှိမှာပဲ....ကိတ်ဖြစ်ဖြစ်တော့စား..."
"အင်း...ပေါက်ကရတွေယူမလာနဲ့နော်..."
"အစားအစာတော့ မမှားဘူး...ဆရာလာမလုပ်နဲ့.."
Jeonသည်ရေခဲ့သေတ္တာကိုဖွင့်လိုက်တဲ့အခါ
ကံကောင်းစွာကိတ်မုန့်လေးတွေ အအေးတွေ
ဘီယာတွေ တခြားအစုံအလင်ရှိနေတာကြောင့်
အနူးညံ့ဆုံးဖြစ်မယ့် ကိတ်ကိုရွေးလိုက်ကာ
ပန်းကန်ထဲထည့်လျှက်ဇွန်းသေးသေးလေး
တပ်ကာယူလာခဲ့သည်။
ပထမဆုံးပဲ....စိတ်လှုပ်ရှားစွာတခြားသူအတွက်
ဒီလိုမျိုးပြုစုပေးရခြင်းသည် အတွေ့အကြုံအသစ်
စက်စက်မို့ဘယ်တော့မှာမေ့နိုင်လိမ့်မယ်မထင်ပါ။
"ရပီ....ထ စားအုန်း..."
Jimin သည်ထထိုင်လိုက်တဲ့အခါမျက်စိရှေ့
ရောက်လာသောကိတ်မုန့်ကလေး..။
ပထမဆုံးပဲ ဖျားနေတဲ့အချိန် ဒီလိုလေး
ရှေ့မှောက်အရောက်ပြုစုခံရတာ..။
အမေကကျန်းမာရေးမကောင်း အဖေက
အလုပ်ပဲလုပ်နေတာမို့ ငယ်ငယ်ထဲကဖျားရင်
ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး ကိုယ့်နည်းကိုယ့်ဟန်နဲ့
သန်မာခဲ့ရသည်။
နေမကောင်းရင်စိတ်တိုတတ်တာအကျင့်ပေမယ့်
တယောက်ထဲပဲကြိတ်တိုခဲ့ရပြီးဒါပထမဆုံး
စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် စိတ်တိုပတ်ရမ်းခဲ့ဖူးတာ။
JeonJungkook ဆိုတဲ့စိတ်မမှန်တဲ့
လူဆိုးကောင်လေးကိုမှ.....။
"မကြိုက်လို့လား...တခြားဟာပြောင်းယူပေးမယ်.."
"ရတယ်...ဒါပဲစားမယ်...လက်တွေမဆွဲချင်လို့.."
"ကျတော်ခွံ့မှာပေါ့....မအော်ရင်ရပီ...
စိတ်လျှော့...."
ကြယ်ပွင့်ကလေးလိုပဲ....ခွံ့ကျွေးမယ်ပြောလို့
ပြူးကြည့်လာတဲ့မျက်လုံးငယ်တွေဟာ
မောင့် ကျိန်စာတွေကို လှောင်တာပေါ့...။
မောင့်အမုန်းတွေကို ဘယ်ဂရုစိုက်ပါ့မလဲလေ...။
မောင် ဆယ်ဘဝဆိုက်တိုက် အဆတသိန်းမက
ဆိုးတဲ့ကျိန်စာတွေတိုက်ခဲ့ရင်တောင်
မျက်အိမ်ကျဉ်းကျဉ်းတွေနဲ့ ခို့ခို့ရို့ရို့လေးကြည့်လာ
ရင် မောင့်နှလုံးသားက ပြတ်သားစွာသစ္စာဖောက်မှာပဲ။
"Cream တွေမကြိုက်ဘူး..."
"ဖယ်ပေးမယ်...."
Creamတွေကိုဖယ်ပေးကာJeonသည်
အနည်းငယ်လေးမှပါးစပ်ထဲမပါသွားအောင်
ကြိုးစားစိတ်ရှည်ပေးခဲ့သည်။
နည်းနည်းစီကျွေးနေရင်း တဝက်လောက်အထိ
ကုန်သွားတော့ မစားနိုင်တော့..။
အိပ်ယာထဲပြန်လှဲချသွားသည်။
"ဘာသောက်အုန်းမလဲ...."
"တော်ပီ....ငါလွှင့်ပစ်တဲ့အနွေးထည်ပြန်ယူ
ပေးအုန်း ချမ်းလာပြန်ပီ...."
"အမျိုးမျိုးပဲနော်...."
"မင်းဖျားမှသိမှာပါ...."
"ဖျားခဲ့ရင်တောင် ကျတော်ဒီလောက်
အော်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး...."
"သွားယူပေး...."
JEonသည်အနွေးထည်ကိုပြန်ယူပေးလိုက်သည်။
သေချာဝတ်ပြီး စောင်ခြုံကာအိပ်တော့မည့်ပုံ
ပေါ်တော့မှ ဗိုက်လည်းဆာလာပြီမို့
စားဖို့သောက်ဖို့ပြင်ဆင်ရတော့မည်။
ထမင်းစားခန်းထဲဝင်ကာ ခုထိJeonဘာမှ
မဝတ်နိုင်သေး...ခေါက်ဆွဲပြုတ်ဗူးတဗူး
ပြုတ်ထားကာ ရေချိုးပီးထဲကသဘက်ကိုနူတ်ဆက်ပီးဘောင်းဘီတထည်တော့ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။
ပြေးရင်းလွှားရင်းကျွတ်များသာကျခဲ့ရင်
ငါ့ကိုဆိုးလ်အထိလွှင့်အောင် အော်ဆဲအုန်းမှာပဲ....။
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ရီချင်နေရင်းခေါက်ဆွဲပြုတ်ကို
မြန်မြန်ကျက်စေချင်ပြီ။
ဗိုက်သည်အရမ်းဆာနေပြီ...။
သူ့ကိူထားပီးအောက်ကိုလည်းမဆင်းရဲ...။
ခဏနေတော့ကျက်သွားတဲ့အခါ
စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ဗိုက်ဆာဆာဖြင့်
ရှုးရှုးရှဲရှဲစားနေသူမောင်သည်....
Hotelစာမှ...ညစာကို ဘုရင်တပါးလိုစားရမှ
ဖြစ်သလိုဆိုတာ ဘဝမှာမရှိစေရ...။
ဆောင်ပုဒ်အမျိုးမျ်ုးနှင့် ခုများတော့အကျီတောင်
မဝတ်နိုင်အလောတကြီးအချိန်လုစားနေရသည်။
အဟင့်....
ခေါက်ဆွဲတန်းလန်းဖြင့် နားထဲဖြတ်ဝင်လာသော
ညီးညူးသံကြောင့်Jeon စားခြင်းကိုခဏ
ရပ်ကာနားစိုက်ထောင်လိုက်သည်။
အဟင့်....
ခေါက်ဆွဲတွေအားလုံးကိုပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ကာ
တစ်သျှူးတခုဆွဲယူသုတ်ပြီးအိပ်ခန်းဆီ
ပြန်ပြေးတော့ကွေးနေသူလေးသည်
မသက်သာနိုင်သေး..။
"ချမ်းတယ်.....!!!"
ချမ်းတယ်ဆို ပြေးပွေ့ရမှာမှန်ပေမယ့်
ပထမတခါလို Hyungလို့ နာမည်တပ်တမ်းတရင်
သူ့စိတ်သူမနိုင်တာသေချာတာမို့
မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေမိသည်။
တုန်ခိုက်နေသောပုံစံလေးကိုကြည့်ရင်း
ရင်ထဲအောင့်တက်လာပေမယ့်
မောင် မရဲတင်းခဲ့.....။
Hyung လို့ခေါ်ရင် ပင်လယ်ထဲပစ်ချလိုက်မယ်...။
ဟုတ်တယ်...ငါ့စိတ်ငါနိုင်တယ်....။
ငါကJeon JungKook...။
JEonသည်မျက်နှာတချက်မော့လိုက်ကာ
စိတ်ကိုသေချာပြင်ဆင်ပြီးအိပ်ယာပေါ်
တက်လိုက်သည်။
ကွေးနေသောခန္ဓာကိုယ်လေးဖွဖွလေးယူကာ
ရင်ခွင်ထဲထည့်လိုက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း
လက်ကလေးတွေကရင်ဘက်ပေါ်
ဟိုဆွဲဒီဆွဲ...။
မတမ်းတလိုက်ပါနဲ့ဟု စိတ်ထဲအကြိမ်ကြိမ်
ဆုတောင်းခဲ့ရသည်။ တခုခုကိုစွဲလန်းမနေဘဲ
ဖက်ထားတာ သူပါဟု သိစေချင်သောစိတ်သည်
အရူးလိုပါပဲ...။
နွေးမှန်းသိတဲ့အခါ ရင်ခွင်ထဲကို
ခွေခေါက်ပြီးတိုးဝင်လာတဲ့သူ။
ဘယ်လိုတောင်အံဝင်ခွင်ကျနိုင်လိုက်သလဲ...။
ခေါင်းအုံးကိုဖယ်ကာတက်တူးတွေနဲ့
လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းတင်စေပြီး
သေးငယ်ခြင်းလေးကိုသိမ်းကျုံးပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။
"မချမ်းတော့ဘူးမလား...."
ဘာမှပြန်မဖြေတော့...။လုံးဝကိုအဆင်ပြေပုံရ
သွားကာမောင့် ရင်ခွင်ထဲတွင် မောင့်ဆိုင်သူ
လေးတိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
ခေါက်ဆွဲပြုတ်လည်းမဝခဲ့...။
ငြိမ်သွားသောအခါ...စီးကရက်သောက်ချင်
လာ၍ထမည်ကြံခဲ့ပေမယ့် ခါးကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်
ဖက်ထားခဲ့သောလက်သေးသေးလေးတွေ..။
မောင် တချက်လှုပ်ရှားသွားတာကိုတောင်
လက်မခံ တင်းကျပ်စွာ ဆွဲထားသည်။
ကိုယ်ပူတွေတဖြည်းဖြည်းကျလာကာ
သက်သာလာပုံရတော့ Jeonလည်း
တော်တော်လေးပင်ပန်းကာအိပ်ချင်လာပြီ။
ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသူကိုအနီးကပ်လေး
စိုက်ကြည့်နေရင်း စိတ်သည်ဒီမျက်နှာလေးကို
ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် စတွေ့ထဲက
ကသောင်းကနင်းဆန်လွန်းခဲ့တာမလား...။
မောင့် အာဂတတွေဟာ..အတ္တသိပ်ကြီးလွန်းတဲ့
အိမ်ရှေ့စံအတွက် ငြိုးထားခဲ့ပေမယ့်
ဘဝတိုင်းမှာ အိမ်ရှေ့စံလိုနှလုံးသားမျိုး
ဖြစ်မနေခဲ့တော့ အမုန်းတွေဟာယိုင်နဲ့လာသည်။
JinHyungထပ်ခါထပ်ခါပြောခဲ့ဖူးတဲ့
Jimin က Jimin ပဲ....ဆိုတဲ့အမှန်တရားကို
သဘောပေါက်လာတဲ့အခါ မောင်သည်
ဆံပင်လေးတွေကိုသပ်တင်ပေးရင်း
မစောင့်စည်းနိုင်သောစိတ်မှာ Jimin
နူတ်ခမ်းနားလေးသို့တိုးကပ်သွားသည်။
မျက်နှာကိုမြင်တာနဲ့မုန်းရင်းကနေ
မျက်နှာမြင်တာနဲ့ နမ်းချင်နေသော
လောင်မြိုက်မှုဒုက္ခသည်လည်းသေးမှမသေးဘဲ။
ဖွဖွလေးစုတ်ယူလိုက်တော့.....
ကိုယ်ငယ်လေးသည်တုန်ခနဲပဲ....။
သတိလစ်နေတဲ့သူမှမဟုတ်တာ သူခံစားမှုရှိနေမှာပဲ။
အားနည်းနေလို့အတင်းမရုန်းတာပဲရှိမှာ...။
Jeonဟာ နမ်းခြင်းအမျိုးမျိုးထဲကမှ
လုံးဝအနူးညံ့ဆုံးနမ်းပုံနမ်းနည်းကိုရွေးပြီး
မထိတထိ ထိလိုက်ခွါလိုက်ဖြင့်ပညာတွေစသုံးသည်။
ဘယ်လောက်များလွင့်ခဲ့သလဲဆို မိနစ်အနည်းငယ်
ကြာတဲ့အခါ မောင့်ဆိုင်သူလေးရဲ့
နူတ်ခမ်းထူထူတွေသည်မောင့်နူတ်ခမ်းပါးတွေကို
အံ့ဩစွာပင်ပြန်လည်တုံ့ပြန်လာတဲ့အထိ...။
"Jimin......."
ဖျားနေသောလူနာ၏ငြီးသံထက်မောင့်အသံတွေ
ပိုတုန်ခါသွားသည်....။
မောင်က ထိလွယ်ရှလွယ် မဟုတ်
ဒါပေမယ့် မီးတောင်လိုနူတ်ခမ်းတွေနဲ့
ဓာတ်ပြုမိရင်ဝမ်းနည်းစွာ မထိခင်ထဲက
မောင်က ရှနေပြီ.....။
သိပ်လှတဲ့မိန်းမတွေ သိပ်မိုက်တဲ့ယောကျ်ား
တွေနဲ့ အတွေ့အကြုံများသည်
မောင့်ကို လှောင်နေတာများအကြီးကျယ်....။
ယောင်ရမ်းကာပြန်နမ်းနေမှန်းသိပေမယ့်
စီးကရက်တွေထက်အရသာရှိတာပေါ့...။
လှုပ်ရွလာသူကမောင်...
ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် အချစ်ဆရာကြီးကမောင်...
ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းရှက်လိုက်တာ....
မိနစ်အနည်းငယ်လေးပြန်နမ်းပြီးလူနာလေးက
အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။
မရိုးမရွနဲ့မောင်ဟာ...နေရခက်နေသည်....။
ထပြေးလို့လည်းမရ...။
ပါးဖောင်းဖောင်းကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်တော့
အင့်အဲ တွေဖြစ်လာပြီမို့ ချက်ချင်းလှုပ်ရှား
မှုတွေရပ်ကာ ကျောလေးပုတ်ပေးလိုက်ရသည်။
"အလုပ်တွေရှုပ်လိုက်တာ........."
အဖြူရောင်Hotelအခန်းကျယ်ကြီးထဲက
အဖြူရောင်အိပ်ယာကြီးထဲမှာရင်ခွင်တခုထဲ
မောင့်ဆိုင်သူလေးဟာပျောက်ဆုံးနေခဲ့တယ်။
ပင်လယ်လှိုင်းခတ်သံဆူညံနေလျှက်....
ပင်လယ်လေညှင်းတွေတိုက်ခတ်နေလျှက်....
မောင်တစ်ယောက်အိပ်မပျော်နိုင်....။
ချမ်းလာလေ အတင်းတိုးဝင်လာသူလေးရဲ့
မျက်နှာလေးဟာ အဝတ်မဲ့မောင့် ရင်ဘက်ကို
အပီအပြင်အပ်ထားရင်း တဖြည်းဖြည်း
ခန္ဓာကိုယ်လေး အေးလာတယ်....။
မောင့်ရင်ခွင်ကြီးဘယ်လောက်ကျယ်သလဲမေး...
မောင့်ရင်ခွင်ကြီးဘယ်လောက်နွေးသလဲမေး
အဖျားတွေချက်ချင်းပျောက်တဲ့အထိပဲ......။
အဝါရောင်ဆေးလုံးတွေအဖြူရောင်ဆေးလုံးတွေ
တကယ်တမ်းတော့လည်းမလိုအပ်ခဲ့ပါဘူး...။
ငါးနှစ်ကြီးသူ MD Park ရဲ့ဆေးက...
လွယ်လွယ်လေးနဲ့ရှင်းရှင်းလေး.....။
နှစ်ယောက်စလုံးအသက်ရှုသံတွေမှန်စွာ
အိပ်မောကျသွားခဲ့သည်။
.........။
"Jeonငယ်......."
ပြင်းပြင်းပြပြနမ်းနေကြသောယောကျ်ား
နှစ်ယောက်၏အိမ်မက်သည်တညလုံးမက်
နေတာအားမရသေးမိုးလင်အထိ
အခန်းမီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်နမ်းနေကြတုန်း..။
Jimin သည်စိတ်နဲ့ကိုယ်ကပ်သွားတဲ့အခါ
လန့်နိုးသွားပေမယ့်ရင်ခုန်မှုတွေကမပြေသေး...။
နမ်းလို့ကောင်းလိုက်တာ...ဟုအရှက်မဲ့စွာ
တွေးရင်းနိူးလာရတဲ့အထိ...။
ဟင်!
နွေးနွေးထွေးထွေးအသိုက်အမြုံထဲရောက်နေတာ
ကြောင့်မော့ကြည့်လိုက်တော့အသက်ရှုမှန်စွာ
အိပ်မောကျနေသောလူသည်သူရဲ့မနက်ခင်းကို
ကြိုဆိုနေသည်။
ညကဖြစ်ရပ်တွေခေါင်းထဲတန်းစီဝင်လာတော့
Jimin အော်အော်ဟစ်ဟစ်တော့ထမလုပ်တော့။
အားနာမှုလေးတော့ရှိရမည်။
တညလုံးပင်ပန်းခဲ့သူသည် လူဆိုးမလို့
ဒီလိုမျိုးကြီးကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်အိပ်နေရသော
ဖြစ်ရပ်သည် သွေးတက်ခြင်းထက်ကျော်လွန်စွာ
ခံစားသွားသော်ငြား ဖက်ထားတာသူကပိုခိုင်မြဲ
နေတာကြောင့်Jungkook ခါးတွေကိုတဖြည်းဖြည်း
လွှတ်ပေးကာ မနိုးအောင်ထလိုက်သည်။
ဟောက်သံမတိုးမကျယ်သည် လုံးဝမနိုးကြောင်း
သက်သေ...။
ဖျားတာနဲ့ဒီအရိုင်းလေးရင်ခွင်ထဲရောက်ရောက်
သွားရတာမဟုတ်သေးပါဘူး....။
Jimin သည်အိပ်ယာပေါ်မှဖွဖွလေးထကာ
အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြင့်လူအားစောင်သေချာ
လွှားပေးခဲ့ပြီး မျက်နှာသစ်ခြေလက်ဆေးဖို့
ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
မနေ့က ကိုယ့်ဒုက္ခနဲ့ကိုယ်မို့ ပင်လယ်တွေကျွန်းတွေ
လည်းမခံစားနိုင်ခဲ့ပေမယ့်နေပြန်ကောင်းလာတော့
တော်တော်လှတာပဲဟု ခဏရပ်ကြည့်မိရင်း
ပြုံးသွားရသည်။
ကျွန်းပိုင်ရှင်ကသာ ရူးနေတာ
ကျွန်းကတော့ သူ့အကြိုက်ကွက်တိ....။
မျက်နှာသစ်သန့်စင်ပြီး အဝတ်အစား
လဲကာမနက်စာစားဖို့အာရုံရလာသည်။
ညကလည်းကိတ်မုန့်တခုထဲနဲ့ပြီးသွားတာမို့
အောက်ဆင်းကာမနက်စာကောင်းကောင်းလေး
မှာစားရမည်..။ပင်လယ်ကြီးကိုခံစားပြီး
အေးအေးဆေးဆေးလေးပေါ့...။
ပြင်ဆင်စရာရှိတာပြင်ဆင်ပြီးအိပ်ယာ
ပေါ်လှမ်းကြည့်တော့ ဟောက်နေတုန်း..။
သူ့ဟာသူဘယ်လောက်ချောချော
ဘယ်လောက်မိုက်မိုက်
မိန်းမတွေတန်းတန်းစွဲဖြစ်နေအုန်းတော့
အိပ်နေသောအချိန်ကတော့ ဒါတွေသည်ကြက်ပျောက်
ငှက်ပျောက်ပဲ..။အိပ်ယာကိုသူထသွားတာနဲ့
ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ ခြေပစ်လက်ပစ်သေသေချာချာ
အိပ်နေတဲ့ပုံစံသည်Jimin ကိုမဲ့ခနဲဖြစ်စေသည်။
"စိတ်ဆင်းရဲစရာ...."
Jimin သည်ဖိနပ်စီးကာအခန်းအပြင်သို့
ထွက်သွားပြီးဓာတ်လှေကားအတိုင်း
အောက်ထပ်ကိုဆင်းတော့အားလုံးက
ဝမ်းသာအားရနူတ်ဆက်ကြသည်။
နူတ်ဆက်တဲ့အထဲ ဒီHotelရဲ့တာဝန်ခံဖြစ်ဟန်တူသော
လူကထိပ်ဆုံးက။ဥက္ကဌJeonကိုသူ
ချီးကျူးအားကျရတာဒါတွေပေါ့။
Hotelရဲ့ တာဝန်ခံသည် မင်းသားရှုံးအောင်
သပ်ရပ်နေကာ ထက်ထက်မြတ်မြတ်ရှိပြီး
Hotelတခုလုံးကိုကိုင်တွယ်ဖို့လုံလုံလောက်လောက်ပုံစံ။
"အကိုလေး...နေကောင်းပီသွားပီလား..."
"အင်း....ကောင်းသွားပါပီ..."
သခင်လေးJeonချီခေါ်လာတုန်းက...
သူတို့တွေဝိုင်းကြည့်ချိန် အော်ဟစ်မောင်းထုတ်
ခဲ့တာကြောင့် ကြီးကျယ်လိုက်တာဟု
တွေးခဲ့မိသည်။
ခုသေသေချာချာတွေ့ရတော့မှ...
သခင်လေးJeonမောင်းထုတ်ဆိုလည်းမောင်းထုတ်
ရလောက်ပါပေတယ်...။
"ကျတော်တို့အကုန်စိတ်ပူနေတာ...
သခင်လေး Jeonရောမပါလာဘူးလား.."
"အ်ိပ်တုန်း...."
"အော်...ဟုတ်ကဲ့..."
"ကိုယ် Hotel နဲ့ ကျွန်းအကြောင်းနည်းနည်း
မေးချင်လို့ရလား...ရောက်တုန်း
လေ့လာချင်လာလို့..."
"ရတာပေါ့...ကျတော်ပြောပြပါ့မယ်..."
ဖက်စရာဘာမှမရှိတော့၍လန့်နိုးလာတော့
အခန်းထဲမှာသူတစ်ယောက်ထဲ...။
အိပ်ယာထဲအပြေးအလွှားရှာလိုက်တော့လည်း
မရှိ။နေမကောင်းနေတာကြောင့်ပူသောစိတ်အခံ
လေးလည်းရှိနေပါသည်။
JEonသည်ချက်ချင်းအိပ်ယာပေါ်မှပြေးဆင်းကာ
အခန်းတွေအားလုံးလျှောက်ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပေမယ့်
ParkJimin ပျောက်နေသည်။
အခန်းထဲကပြန်ထွက်လာကာခေါင်းကုတ်လျှက်
ယောက်ယက်ခတ်နေတုန်း ညအိပ်ဝတ်စုံလေးက
အခန်းထောင့်မှာ....။
"ဘာလဲ...ငါ့ကိုမပြောဘဲ အပြင်ထွက်သွားတာလား..."
တွေ့ရာအကျီတထည်ကောက်ဝတ်ကာ
အခန်းတံခါးဖွင့်လျှက်Hotelအခန်းတွင်းစီး
သောဖိနပ်နဲ့ပင် Jeonသည်ချက်ချင်းလိုက်ရှာ
တော့သည်။
အိပ်ချင်းမူးတူးဖြင့် ဒေါသတဝက်Jeonပုံစံသည်
မနက်စောစောတွင်လုံးဝကြည်လင်မနေပါ။
ဓာတ်လှေကားပွင့်ကာဟိုဟိုဒီဒီလိုက်ရှာ
လိုက်တော့ မကြာပါ...အရပ်ရှည်ရှည်ကောင်တကောင်
နှင့်အတူတူတွဲလျှောက်ကာစကားပြောနေသော
ParkJimin....။
KimNamJoonအရပ်ရှည်ပီးကာကွယ်ပေးဆုံး
ပုံပေါက်လို့ လောင်မြိုက်ရတဲ့ကြားထဲ
နောက်တယောက်လာပြန်ပြီ။
ParkJiminကိုဆို အရပ်ရှည်တဲ့သူတွေနဲြ
တွဲမတွေ့ချင်....။
သူကလွဲ၍....။
ပြေးကာဆွဲလားရမ်းလားလုပ်ဖို့ခြေလှမ်းခဲ့ပေမယ့်
Hotelထဲမှာလူတွေကအများကြီး..။
သူအော်ရင် Jimin ကနှစ်ဆပြန်အော်မှာ
သေချာတာမို့ ကိုယ်ရှိန်သတ်ကာမာယာကများရတော့
မည်။
လူအများရှေ့တော့မောင်ကအချစ်ခံပဲ.....
တပြားသားမှမလျှော့နိုင်ပါ...။
"Hyung!!!"
Jimin မျက်လုံးတွေပြူးခနဲ...။
တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လုပ်ငန်းအကြောင်းအရာ
စီးပွါးရေးအကွက်အကွင်းတိုးချဲ့ဖို့
လူကြီးလူကောင်းဆန်နေရပေမယ့်
အရှုပ်ထုတ်သည် နိုးထလာချေပီ...။
မျက်နှာမသစ်ရသေးတာသေချာတဲ့
ညကပုံစံအတိုင်း သူ့ဆီလျှောက်လာပုံကို
Hotelတခုလုံးကစိတ်ဝင်တစားကြည့်ကြတော့သည်။
ပိုင်ရှင်တွေဆိုတော့...စပ်စပ်စုစုပေါ့။
"မောင် ဘာဝတ်ရမှာလဲ...မောင့်ကို
ဘာမှလည်းမလုပ်ပေးခဲ့ဘဲ
ဘာလို့တစ်ယောက်ထဲထွက်သွားတာလဲ
မောင်...Hyung မရှိရင် မဖြစ်တာသိရက်သားနဲ့ကို..."
လူစုံရင်...အကျင့်ကယုတ်လာပီ..။
ဒါပေမယ့်အရင်လိုမသောင်းကျန်းတာ
တော်သေးတာမို့Jiminလည်းမီးစင်ကြည့်ကရမည်။
Jungkook မျက်လုံးတွေသည်တာဝန်ခံဆီ
စူးခနဲရောက်ပီမို့ ဒုတိယNamjoon Hyung
မဖြစ်အောင် Jimin သည်Jeonဆီသို့
ပြေးသွားလိုက်သည်။
"မင်းအိပ်နေသေးလို့လေ...
Hyung ခု လုပ်ပေးမယ်...
ဘာလို့မျက်နှာမသစ်ဘဲထွက်လာတာလဲ..
မျက်နှာမှာပေကျံနေတာပဲ..လာလာပြန်မယ်.."
"သုတ်ပေး..."
လူတွေသာမရှိရင်ရိုက်ပစ်လိုက်ပြီ။
သ်သိရက်နဲ့ရစ်ပုံသည် ကိုင်ဆောင့်ချင်စရာ။
လျှာရှည်မိသောအကျိုးဆက်အပေါ်
JeonJungkook တို့ ကဝေဆန်လာပီ။
"အင်း..အင်း..."
မမှီမကမ်းအရပ်ကြီးကိုခြေဖျားလေးထောက်ကာ
အကျီလက်ဖြူဖြူလေးဖြင့်လူဆိုး၏
မျက်နှာကိုသုတ်ပေးလိုက်ရသည်။
တာဝန်ခံကို ပြုံးတုံးတုံးဖြင့်လှမ်းကြည့်နေပုံသည်
ကမ္ဘာပေါ်မှာကလေးအဆန်ဆုံးပါပဲ။
ထို့နောက်ဖျက်ခနဲလက်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ကာ
အခန်းဆီကိုပြန်ခေါ်သွားတဲ့သူ...။
ထိုအချိန်ကမောင့်မျက်နှာသည်...ကျွန်းမဟုတ်ဘူး
တလောကလုံးကို အပိုင်ရနေသောမျက်နှာမျိုး....။
........
"သွားမယ်လာမယ်ဆို ပြောသွားမှပေါ့
ခင်ဗျားနေကောင်းတာလည်းမဟုတ်ဘူး...."
"ကောင်းနေပီ...."
"နှစ်ယောက်ထဲနေပီးပျောက်သွားတော့
ဒီမှာက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ..."
"တအားမုန်းနေတာပဲ ပျောက်တော့လည်း
ပျော်နေပေါ့..."
"ခရီးမှာ...အဲ့ကိစ္စတွေထပ်အစမဖော်နဲ့..
အပြင်သွားမယ်....ခဏနေရင်..."
"ငါအိမ်ပြန်မှာ..."
"မပြန်ရဘူး...လျှောက်လည်မယ်...
လိုက်မလည်ဘူးဆို ဒီအခန်းထဲမှာ
တနေကုန် အတူတူနေချင်လို့လား..."
"မနေချင်ပါဘူး..."
"ဒါဆို လျှောက်သွားမယ်...
ခင်ဗျား ကို ကျူပ်အပိုင်ကျွန်းကို ကြွားချင်နေလို့..
ဘယ်လောက်ချမ်းသာသလဲဆိုတာလည်း
သိစေချင်တယ်လေ.."
"ဒီကျွန်းကရတဲ့ တစ်ရက်ပျှမ်းပျှဝင်ငွေ
တောင်မသိတဲ့မင်းက.လား..."
"ခင်ဗျားသိနေပီမလား...."
"ငါကပိုင်ရှင်မှမဟုတ်တာ..."
"ပိုင်ရှင်ရဲ့ ယောကျ်ားပဲ...."
မျက်စောင်းသည်ဒိုင်းခနဲ...။Jeonသည်
ဘောင်းဘီတိုတထည်နှင့်အရောင်တောက်တောက်
Shirtကိုရွေးကာကမ်းခြေVibeကိုအပြည့်ရအောင်
ပြင်ဆင်သည်။အဝါတောက်တောက်မျက်မှန်ကို
တပ်ကာ မျက်စိကျိန်းလောက်စရာဆင်ယင်
မှုများဖြင့်။
အဖြူရောင်Shirtလက်ရှည်နှင့်မိုးပြာရောင်
ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့Jimin နဲ့ယှဉ်လိုက်တဲ့အခါ
တော်တော်ကိုမှမလိုက်ဖက်...။
တစ်ယောက်ကသွားမယ် တစ်ယောက်ကမလိုက်ဘူး
နဲ့ပဲ...ခမ်းနားမှုကိုယ်စီနဲ့သက်ရှိနှစ်ဦးသည်
လှပသောကျွန်းကြီးပေါ်သို့ ခြေချခဲ့ကြသည်။
မောင်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်တဖက်ထည့်ကာ
တဖက်က ပေးမကိုင်ချင်လည်း
အကိုင်ခံနေရသော လက်သေးသေးလေးတွေကို
ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
မောင့် မျက်နှာသည် မော့ချီနေလျှက်...။
"ပျော်လား......"
"မပျော်ဘူး....."
"ကောင်းတယ်....မပျော်နဲ့...."
ပင်လယ်ထဲဆင်းဆော့ချင်ကြောင်း
ပြောကာကြည်လင်လှသောရေပြာပြာတွေထဲ
ပြေးဆင်းသွားသောJungkook သည်
လွတ်လွတ်လပ်လပ်..။
သူကတော့ ပြန်ဖျားမှာစိုးတာကြောင့်
ခုံပေါ်တွင်လှဲနေကာ ရေကူးမယ့်သူကို
စောင့်နေရသည်။
ပတ်ဝန်းကျင်ကသိပ်လှလွန်းတော့စိတ််မကြည်တာ
မျိုးဖြစ်ရင်တောင်ကြာကြာမဖြစ်နိုင်။
စတွေ့ထဲကြည့်မရသော လူဆိုးတောင်
မျက်လုံးထဲအကောင်းမြင်နေသည်။
"ရေတွေကအရမ်းကြည်တာပဲ...
ခင်ဗျားဆင်းကြည့်ပါလား...."
ခေါင်းခါပြလိုက်သည်...။
ကောင်မလေးတချို့က ရေထဲတွင်
ပင်လယ်ရေစိုပြီး အကျီတွေကပ်သပ်သွားသော
JeonJungkook ကိုကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်...။
ဘာတွေများကြည့်ကောင်းလို့လဲ....။
အရုပ်တွေနဲ့ ဒီခန္ဓာကိုယ်အကြီးကြီးကိုများ....။
"အားလုံးကဝိုင်းကြည့်နေကြတာ
မောင့် Hyung တော့သဝန်တွေတအားတိုနေမယ်
ထင်တယ် မောင် အကျီချွတ်လိုက်ရမလား..."
ပြန်ရင် ကွာရှင်းဖို့တရားရုံးအရင်မသွားဘဲ
စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံအရင်ပို့မှဖြစ်တော့မယ့်
သူ...။Jimin သည်စိတ်ပျက်လွန်းလို့မျက်နှာလွှဲ
ထားလိုက်သည်။
"ParkJimin!!!!"
"ဘာလဲ....."
"မျက်နှာလွှဲမသွားနဲ့ ကျတော်ရေဆော့တာကို
ကြည့်..."
"ငါအိပ်မလို့...."
"မအိပ်ရဘူး ကြည့်ဗျာ...."
Jimin သည် သက်ပြင်းတချက်ချကာ
ရေထဲပျော်မြူးနေသော သူကို
ကြည့်နေရပြန်သည်။
မောင်က လှိုင်းတွေသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုပြေးပြေး
ရိုက်လာတိုင်းသဘောကျစွာအသံလေးတွေ
ထွက်သည်အထိအော်ရီနေသည်။
မောင်ဟန်ဆောင်ပြုံးနေတာ ပျော်နေတာမဟုတ်
ပကတိ ဖြူစင်စွာ ပင်လယ်ပြာထဲ အလှဆုံးတွေ
ပြုံးရွှင်နေခဲ့တာ...။
သွားတန်းဖြူဖြူလေးတွေပေါ်တဲ့အထိ
ပါးချ်ုင့်မမည်သော ပါးချိုင့်လေးတွေပေါ်တဲ့အထိ
ကလေးလေးတစ်ယောက်လို လွတ်လပ်စွာ
ရေပြာတွေကြားပျော်မွေ့နေခဲ့တာ....။
မောင့်ဆိုင်သူလေးဟာ.....အစပိုင်းတော့မျက်မှောင်လေး
တွေကျုံ့နေပေမယ့် မောင့်ရီသံလေးတွေ
လွင့်ပျံလာတဲ့အခါ ခပ်ငေးငေးလေးပြီးတော့
ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့မျက်လုံးလေးတွေအဖြစ်
ပြောင်းလဲသွားသည်။
အိမ်ရှေ့စံဟာ Jeonငယ်လေးရဲ့
အပြုံးအရီလေးတွေအပေါ်သိပ်ချစ်မြတ်နိုးခဲ့တယ်....
Jeonငယ်လေးရဲ့အနမ်းကိုတခါသာရခဲ့ပေမယ့်
ဘဝအဆက်ဆက်စွဲစွဲလမ်းလမ်း...
နမ်းရုံနဲ့ဒူးထောက်ကျတဲ့အထိ သိပ်မြတ်နိုးခဲ့ရှာတယ်။
အိမ်ရှေ့စံအပေါ် Jeonငယ် ဟာစိတ်ရင်းစိတ်မှန်နဲ့
ပြုံးပြရီပြတာ သိပ်ရှားလွန်းတာကြောင့်
အိမ်ရှေ့စံဟာ ထိုအရာတွေကိုစွဲရင်း
သတ်သေသွားခဲ့ရတော့....စွဲလန်းမှုသည်
သံသရာတလျှောက်လုံးဘယ်ကျွတ်နိုင်ပါ့မလဲ။
မောင့်ရဲ့ ပကတိအပြုံးတွေကိုမြင်ရတဲ့
အခါ မောင့်ဆိုင်သူလေးဟာ
ဆွေးလာရင်း...လွမ်းလာတယ်...
လွမ်းလာရင်းက ပျော်ရွှင်လာတယ်.....။
အရင်ကလည်း မောင့်အပြုံးတွေကြောင့်
သူထောင်ချောက်မိတာခဏခဏ...။
အနမ်းတွေ အပြုံးတွေနဲ့ဆို....
မောင့် ဆိုင်သူလေးလည်း လောကကြီးကိုမေ့တတ်ပါတယ်။
"နေ့လည်စာမှာလိုက်တော့ Jimin
ကျတော်ဗိုက်ဆာနေပီ ဒီကိုလာပို့ခိုင်း...
ပုဇွန်တွေအများကြီးမှာနော်..."
ရေစက်လက်နဲ့ဆရာလုပ်ပီးထပ်ပြေးဆင်းသွား
ပြန်သည်။
မကြာပါ လှပသောကမ်းခြေတွင်နေ့လည်စာ
ပင်လယ်စာကောင်းကောင်းအတူတူစားခဲ့ကြသည်။
ပြီးတော့ ကျောက်ဆောင်တွေအပေါ်မလိုက်ချင်လည်း
အတင်းဆွဲခေါ်ကာ သဘာဝကိုခံစားလုပ်သေးသည်။
"Hey Bro!!!! ဂျေ အရမ်းသာယာနေတယ်ပေါ့.."
ကျောက်ဆောင်ပေါ်တက်Video Callပြောနေသူ
ကိုစောင့်နေရပြန်သည်။
"အေး...ဒီမှာအရမ်းမိုက်တာပဲ လုံးဝအလွင့်ပဲ..."
"နောက်မှာ Jimin Shiပါလား...
ကမ်းခြေဝတ်စုံနဲ့လည်းကြည့်ကောင်းတာပဲ...."
Cameraထောင့်တွင်ထိုင်နေသောလူပုံ
ပေါ်သွားနဲ့Romသည်ပါးစပ်ကအငြိမ်မနေတော့။
Jeonသည်Cameraကိုချက်ချင်းနေရာရွေ့ကာ
Jiminshiကိစ္စကိုတင်းသွားပီမို့
"ငါပြန်လာရင် ငါ့ပိုက်ဆံသိန်းတရာချက်ချင်းဆပ်
ဒါပဲ...."
Romသည်Call Endဖြစ်သွားသော
ဖုန်းကိုကြည့်ကာအူတက်အောင်ရီမိသည်။
ဂျေဆိုတဲ့ကောင် ဂျေဝင်ရင်....
ဟာသတွေထပ်ပိုရီရပါသည်။
"နေဝင်တော့မယ် ပြန်ကြရအောင်....
ငါပင်ပန်းနေပီ...."
"အစောကြီးရှိသေးတာကို....နေအုန်း...."
Jeonသည်Jimin ထိုင်နေရာကျောက်ဆောင်
ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"မနက်ဖြန်တော့ ပြန်မယ်...Jungkook
ငါ့မှာအလုပ်တွေရှိသေးတယ်..
ငါဘာမှလက်စမလွှဲပဲထားခဲ့တာ
ငါ့လူတွေ ခက်ခဲနေလောက်ပီ..."
"ပြန်လည်း ခင်ဗျားအလုပ်မသွားရတော့ဘူး...."
"ဘာ..."
"အိမ်မှာပဲနေရမယ် ခင်ဗျားအလုပ်ဆိုပီး
ရည်းစားဟောင်းနဲ့ချိန်းတွေ့နေအုန်းမှာပဲ
မသွားရတော့ဘူး..."
"ရူးသွားပီလား မင်း......"
"မရူးပါဘူး....ကျတော့်အိမ်ကျတော့်အလုပ်
ကျတော့်ယောကျ်ားက ကျတော့်သဘောပဲ
ဖြစ်နေရမယ်..."
"မင်းက စိတ်ဒုက္ခပေးချင်တဲ့အချိန်သာ
ယောကျ်ားလို့သတ်မှတ်တာပါ..."
"ဒါဆို ကျန်တဲ့အချိန်တွေမှာလည်း
ယောကျ်ားလို့သတ်မှတ်ခံချင်တာလား..."
"မဟုတ်ပါဘူး...ပြောပြတာပါ....
ငါကတော့ ငါ့အလုပ်ငါလုပ်မှာပဲ...
ငါ့ကို ထပ်ပီး ဒုက္ခတွေမပေးပါနဲ့တော့..
မင်းရဲ့အရေမရအဖတ်မရ အတွေးတွေကို
လည်းဖျောက်ပါ ဒါလက်တွေ့ဘဝနော်
Jungkook..."
"မလုပ်ရဘူး....ပြောမရရင်အခန်းထဲထည့်
သော့ခပ်ထားမှာ...စမ်းကြည့်လိုက်..."
"မင်းသိပ်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတာပဲ..."
Jimin သည် စိတ်တိုလာပီဖြစ်တာကြောင့်
ကျောက်ဆောင်ပေါ်မှထကာအခန်းပြန်ဖို့စဉ်းစား
လိုက်သည်။ထပ်ပြောရင် ဒီနေရာတင်
ရိုက်ကျပုတ်ကျရအုန်းမှာ...။
လှတဲ့နေရာမှာတော့ အမှတ်တရဆိုးတွေမကျန်ခဲ့ချင်။
"မသွားရဘူး!!!ပြန်ထိုင်...."
"သွားမယ်...ငါစိတ်ရှုပ်နေပီ...."
"ကျတော်မရှုပ်ဘူး....ထိုင်!"
"မထိုင်ဘူး...သွားမယ်...."
Jimin သည်ဆွဲထားသောလက်တွေကို
ဖြုတ်ချကာ အတင်းတိုးထွက်ဖို့ကြိုးစားပီး
နောက်ကြောင်းကိုပြန်ဦးတည်သည်။
Jeonသည်ချက်ချင်းထကာ ဆောင့်ဆောင့်
အောင့်အောင့်ထွက်သွားသူလေးကို
ခါးမှသိမ်းပွေ့ကာ ကျောက်ဆောင်ဆီကို
ပြန်ခေါ်တော့သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ!!!!!ကမ်းခြေကြီးမှာ...
သေချင်လို့လား...."
နေလုံးသည်ပင်လယ်ထဲသို့နစ်ဝင်တော့မည်။
Jeonသည်ချီထားရက်နဲ့ပင် ကျောင်ဆောင်အကွယ်
တခုဆီသို့ ခပ်အေးအေးလျှောက်သွားပြီး
အမှောင်ရိပ်လည်းကျ..လူတွေလည်းမတွေ့
နိုင်သောအကွယ်တွင် လက်ထဲကကောင်လေးကို
ပေါင်ပေါ်ခွလျှက်တင်ထားလိုက်သည်။
"မင်း...မင်း...ယုတ်မာ ပြန်ပြီ..."
"ရှူးးးး တစ်ယောက်ယောက်ကြားရင်
လာချောင်းလိမ့်မယ် ငြိမ်ငြိမ်နေ..."
"လွှတ်ပေးစမ်း...."
"ယုတ်မာချင်လို့ ခဏလေး..ပါဗျာ..."
ဘယ်နေရာတွေကိုရိုက်လို့အရိုက်ခံနေရမှန်း
မသိ...။နည်းနည်းလေးမှောင်သွားအောင်
စောင့်နေချိန်တွင်ရင်ဘက်တွေ မျက်နှာတွေ
ဆံပင်တွေပါပူထူနေပြီ...။
မဟုတ်တာလုပ်ချင်သောသူဆိုတော့လည်း
သည်းခံနေရသည်။
နေဝင်ဆည်းဆာ၏နောက်ဆုံးမိနစ်တွေမှာ
Jeon သည် အသဲယားနေတာတော့
ကြာပီ...။
ParkJimin ကနေထွက်ချိန်မှာလည်းလှသည်..
နေဝင်ချိန်မို့လည်း အလှမပျက်ခဲ့..။
Romပေါက်ကရပြောထဲက စိတ်ကမရတော့တာ။
ဒေါသထွက်တဲ့အခါ မျက်နှာလေးရဲလာတော့
စိတ်သည် လုံးဝမထိန်းနိုင်။
မကြည့်မိရင်တော်သေးသည်...
ကြည့်မိလိုက်တဲ့အချိန်က နေဝင်ချိန်ဖြစ်နေတာဆို
တော့ နှလုံးသားသည် ဘာပြောကောင်းမလဲ...။
ခါးလေးကိုသန်မာစွာဆွဲယူလိုက်ပြီး
နေလုံးသည်နစ်ဝင်သွားတာနဲ့
Jeonသည် တချက်လှလှကလေးပြုံးပြကာ
အကြင်သူရဲ့နူတ်ခမ်းတွေကို
ဆွဲယူခစားတော့သည်။
ဟန်းနီးမွန်းမဟုတ်သော ဟန်းနီးမွန်းပေမယ့်
မထင်မှတ်စွာပျားရည်တွေကြီး...။
နာကျင်အောင်အရင်လိုရည်ရွယ်နမ်းတာ
မဟုတ်ဘဲ ခံစားတွေလှအောင်ဖွဲ့နွဲ့နမ်းတာမို့
မောင့်ဆိုင်သူလေးသည် ခဏလေးသာရုန်းနိုင်ခဲ့ပါသည်။
မနမ်းခင် ပြုံးပြသွားသော မောင့်အပြုံးလှလှလေး
တွေနဲ့လည်းဆိုင်ပါလိမ့်မည်။
အနမ်း ညီမျှခြင်း အရှုံးပေမို့ ဟာ
မောင့်အထိအထွေ့ကြားမလွန့်သာမလူးသာရယ်။
မောင့်လက်တွေက ခါးကအကျီတွေထဲအထိကျော်ဝင်
နေပြီး အတိုင်းအဆမဲ့လျှောက်သွားနေသည်။
လူဆိုးလေးမို့ ရဲတင်းသည်....။
စည်းဘောင်မဲ့သူမို့ သူအသဲယားနေရာ
နေရာခပ်သိမ်းအကုန်လုံးလျှောက်သွားသည်။
မောင့်လက်တွေဟာ...လည်တိုင်တွေပေါ်
လျှောက်သွားနေပြီး ခဏကြာတဲ့အခါ
မောင့်နူတ်ခမ်းတွေရောက်လာသည်။
အ...!
"ရှူးးး လူတွေကြားမယ်.."
လွှတ်တော့လို့မသောင်းကျန်းနိုင်...။
တကယ်ကိုဖရိုဖရဲပါပဲ...။
"ပြန်နမ်း....."
"ဟင့်အင်း...."
"ဘာလို့လဲ....."
"မနမ်းချင်လို့......"
"ပြန်မနမ်းရင်ဒီကျောက်ဆောင်မှာတညလုံးနေရမယ်"
"မင်း......"
ဆိုင်သူလေးရဲ့ ပညာရပ်မှာမောင်သည်
ထွန့်ထွန့်လူး....။
အပေးအယူတွေသေချာပေါက်မျှသွားအခါ
အမှောင်အတိလုံးဝကျသွားသည်။
ဘယ်နှနာရီမှ Hotelပြန်ဖြစ်ကြသလဲ
ဘယ်သူမှမသိ....။
အနမ်းတွေသည် မချစ်ဘဲနဲ့လည်းမဆုံးနိုင်ကြ...။
မုန်းပါတယ်...အသံကုန်အော်နေကြပီး
နှစ်ယောက်လုံးအမှောင်ထဲတွင်အသံပျောက်နေကြ
တော့သည်။
....................။
"Jimin...Jimin ထအုန္း....သတိထားအုန္း..."
အတင္းလွုပ္နိုးကာ ေခၚေနေသာသူအသံၾကား
ေတာ့Jiminမ်က္လုံးေတြမရရေအာင္ဖြင့္လိုက္သည္။
မတည့္ေပမယ့္ အဖ်ားတက္လာပီး
လူကခ်မ္းလြန္းေတာ့လည္း အ႐ူးဆိုေပမယ့္
ျပန္လာနိုးနိုး ျပန္လာနိုးနိုးေစာင့္ေနခဲ့မိသည္။
JeonJungkook ကလြဲက်န္တာသူစိမ္းမို႔
တကယ္တမ္းၾကဳံလာတဲ့အခါ လူဆိုးကိုေတာ့
ေမၽွာ္လင့္မိပါသည္။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ မေသခင္ေရာက္လာလို႔။
စိတ္ထဲ တစက္မွမေက်နပ္နိုင္...။
ဒီေလာက္ဖ်ားေနတဲ့သူကို ဘယ္လိုမ်ား
႐ူးၿပီး ပင္လယ္ကိုေခၚလာရတာလဲ...။
ေတြးမိတိုင္း ပိုအဖ်ားတက္သည္။
"ငါ မေကာင္းဘူး....Jungkook.."
"က်ေတာ္ဆရာဝန္ေခၚလိုက္မယ္.ေနာ္....ခဏ.."
"မေခၚနဲ႔!!!! ေပ်ာက္တာလည္းမဟုတ္ဘူး..
လၽွာရွည္ျပန္ၿပီ.."
ဖုန္းဆီေျပးေသာJeonသည္ဖုန္းကိုပစ္ခ်ကာ
ျပန္ေျပးလာရသည္။
"ဒါဆို ဘာလုပ္မွာလဲ...ခင္ဗ်ားအရမ္းျဖစ္ေနတာ.."
"ငါဘာလုပ္ရမလဲငါသိတယ္
သြား အက်ီတစုံသြားယူ ငါအဝတ္လဲမွျဖစ္မယ္
ေခၽြးေတြ နဲ႔....ထပ္အေအးပတ္လို႔မျဖစ္ဘူး..."
Jeonဘာလုပ္ေပးရမွန္းကိုတကယ္သိမေနပါ။
စိုးရိမ္သလားလ္ို႔ေမးရင္ေတာ့
ခိုက္ခိုက္တုန္ေနေသာေကြးေကြးေလးသည္
ဘဝမွာပထမဆုံးျမင္ဖူးရေသာအသဲအသန္လူနာပဲ။
တေယာက္တျပန္ရိုက္ေနၾကတာမွန္ေပမယ့္
မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးက အမဲ့လွိုင္းေလးေတြျဖတ္ၿပီး
ေဝဒနာကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားေနရမွန္း
သိတဲ့အခါ...ေမာင္တစ္ေယာက္ ျပာတာေပါ့...။
မုန္းလည္းေနမေကာင္းရင္ ေတာ့ျပာမွာပဲ.....။
ေမာင္ဟာ အက်ီမဝတ္ရေသးဘူး
သဘက္တထည္ပဲပတ္ထားကာ
အဝတ္ဗီရိုဆီသို႔ေျပးရျပန္သည္။
ေစတနာနဲ႔ ထူထူထဲထဲ အဝတ္အစားတစုံကို
ေရြးယူကာ အိပ္ယာဆီျပန္ေျပးလာသည္။
"ရပီ လဲ ေတာ့...ထနိုင္လား ထူေပးမယ္..."
သူခ်ေပးလိုက္ေသာေဘာင္းဘီနဲ႔အက်ီသည္
မ်က္ႏွာတည့္တည့္သို႔ပစ္ေပါက္လာေတာ့သည္။
"ေပါ့ေပါ့ပါးပါးကိုယူလာေလ...
ဒီအရြယ္ေရာက္ေနပီ ဒါေလးေတာင္မသိဘူးလား
ငါေခၽြးေတြျပန္ေနလို႔ပါဆိုကြာ...!!!"
"ေနမေကာင္းေတာ့ ေႏြးေအာင္ေလ...!!!"
"မိုက္ရိုင္းဖို႔ပဲ တတ္တဲ့ေကာင္ သြား
တျခားဟာသြားယူ.."
ေမာင္သည္...ၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်သြားေသာ
ေဘာင္းဘီနဲ႔အက်ီကိုျပန္ေကာက္ကာ
ဗီရိုဆီထပ္ေျပးရျပန္သည္။
ညဝတ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးတစုံကို ဆြဲယူၿပီး
မွားမ်ားမွားအုန္းမလားဆိုတဲ့ လန့္ေနမွုနဲ႔
ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ လူမမာေလးက
အက်ီလဲရန္ ခက္ခဲစြာထသည္။
"ျပဴးၾကည့္မေနနဲ႔ေလ...လာထူအုန္း!!!!"
မထိနဲ႔မကိုင္နဲ႔ေအာ္ေနလို႔ဆင္ျခင္ေနခဲ့တာ။
အသံကုန္ေအာ္ေတာ့ေျပးထူရသည္။
"ငါအက်ီလဲမယ္ အဝတ္စတခုကိုေရနည္းနည္း
စြတ္ၿပီးယူခဲ့ အပူက်မွျဖစ္မယ္...."
ႏွဖူးေပၚအဝတ္စေလးတစ္ခုတင္ကာ
အပူက်ေအာင္လုပ္ဖို႔Jimin ေတြးကာ
ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္လၽွက္
ထြက္သြားတဲ့သူ။
T Shirtကိုဆြဲခၽြတ္ကာ ေခၽြးေတြသုတ္လိုက္ၿပီး
ညဝတ္အက်ီကိုေျပာင္းလဲလိုက္သည္။
ဖ်ားတဲ့ေဝဒနာသည္တကယ္ကိုခံရခက္ပါသည္။
အိမ္မွာသာဆို ဒီေလာက္ခံရမွာမဟုတ္။
ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ကိုယ္ ဘယ္ေနရာမွာဘာရွိတယ္
ေဆးဝါးအစုံအလင္နဲ႔ အိမ္ဆိုတဲ့အသိေလးေၾကာင့္
သက္သာအုန္းမည္။
ခုဟာက သူစိမ္းေနရာ သူစိမ္းလူေတြနဲ႔။
JeonJungkook ဟုသာ ထထေအာ္ပစ္ခ်င္ေနသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေျပးထြက္လာေသာသူသည္
ေရစြတ္လာကာ သဘက္အႀကီးႀကီး...။
ႏွဖူးေပၚတင္မယ့္ဟာ တကိုယ္လုံးပင္ပတ္လ္ို႔
ရေနတာေၾကာင့္ Jimin သည္ တပူေပၚအပူေပါင္း
မ်ားစြာထပ္ဆင့္ေတာ့သည္။
"ႏွဖူးေပၚတင္မယ့္ဟာ..!!ဘာေတြလုပ္လာျပန္တာလဲ!!!!"
"က်ေတာ့္ကိုႏွဖူးေပၚတင္မယ့္လို႔
ခင္ဗ်ားမေျပာဘူးေလဗ်ာ...."
"ငါ...ဖ်ားလ္ို႔မေသဘဲ....
ေဒါသထြက္ၿပီး ေသေတာ့မယ္!!!!"
"ေျပာင္းေပးမယ္...ေျပာင္းေပးမယ္....
စိတ္ေတာ့လည္းရွည္မွာေပါ့
က်ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွျပဳစုဖူးတာမဟုတ္ဘူး
က်ေတာ္နားမလည္လို႔ပါ....ေအာ္ေနတာပဲ....!!"
"ဘာနားလည္လဲ ဘာနားလည္လဲ
အေရမရအဖတ္မရ အိမ္မက္မက္ၿပီး
ငါ့ကိုေသာက္ျပသနာရွာဖို႔ပဲ နားလည္တဲ့ေကာင္..."
"အားးး!!"
ေမာင့္အသံႀကီးသည္ဟိန္းခနဲထြက္လာေတာ့
ေမာင့္ဆိုင္သူေလးၿငိမ္က်သြားသည္။
ပုဝါအပိုင္းေလးတစ္ခုကို ေရစြတ္ၿပီး
ျပန္ယူလာကာ ႏွဖူးေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့
အဆင္ေျပသြားသည္။
"ဟိုစားပြဲမွာေဆးေတြရွိတယ္...
ငါေျပာတာကိုေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္
အဝါရယ္ အျဖဴရယ္ အစိမ္းနဲ႔အျဖဴစပ္တာရယ္
ယူခဲ့..."
Jeonသည္ စားပြဲဆီသို႔သြားလိုက္ကာ
ေဆးေတြကိုၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး အေရာင္ေတြကို
ေသခ်ာသိေပမယ့္ မေတာ္တဆမ်ားမွားယူ
သြားရင္ ျပသနာရွာခံရအုန္းမွာမို႔
အကုန္ယူသြားလိုက္သည္။
ေမာင္ဟာ....ေဆးလုံးအေရာင္ေလးေတြအေပၚမွာ
ေတာင္ သိရက္နဲ႔ မွားမွာသိပ္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။
ကေလးလိုပဲ...အဆူမခံရေအာင္
အကုန္ပါေအာင္သိမ္းက်ဳံးယူလၽွက္
အိပ္ယာထဲကလူဆီသြားခဲ့တယ္...။
"က်ေတာ္အေရာင္ေတြမခြဲတတ္လို႔
အကုန္ယူလာတယ္ ေရြးေသာက္လိုက္..."
"ဒါေလးေတာင္ မလုပ္နိုင္ဘူး..."
Jimin ဟာေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြကို
ယူၿပီး ပါးစပ္အကုန္ထည့္လိုက္ကာ
ေရေသာက္ခ်လိုက္သည္။
"ေစာင္ျခဳံေပး...လုံေအာင္ျခဳံေပးေနာ္...
ျပန္အိပ္မွျဖစ္မယ္...."
"တခုခု စားပါလား...."
"မစားခ်င္ဘူး....အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္...."
JinHyungေျပာတဲ့အႀကံကိုခ်က္ခ်င္းလုပ္မိ
လိုက္တာသိပ္မွားသြားမွန္း ငိုမဲ့မဲ့အသံေလး
ထြက္လာေတာ့မွေနာင္တကရသည္။
အ႐ူးလို႔အေျပာခံရတာနည္းေတာင္နည္းပါေသးသည္။
"ျပန္မလား...က်ေတာ္စီစဥ္လ္ုက္မယ္..."
"ရြဲ႕တာလား...သြား မင္းကိုမျမင္ခ်င္ဘူး..."
Jeonသည္Aircon ခန္းထဲခုထိအက်ီမဝတ္ရ
ေသးခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ပင္ျဖစ္လာၿပီးမို႔
အဝတ္ဝတ္ရန္ ရည္ရြယ္လိုက္ေပမယ့္
"ဖက္လုံး...ဖက္လုံး ယူေပးအုန္း..."
"မျမင္ခ်င္ဘူးဆို...."
"မျမင္ခ်င္တာ ခိုင္းခ်င္တယ္ လုပ္ေပးစမ္း!!!"
ေမာင္သည္..ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ခင္
သြားစြယ္ေလးေတြေပၚတဲ့အထိျပဳံးမိသြားသည္။
ဖ်ားေနေပမယ့္ အသံတခုကေတာ့အေကာင္း..။
ParkJimin ကိုစေတြ႕ထဲက မာန္နဲ႔ဟန္နဲ႔ထိုအသံသည္
ထုထည္မ်ားသာကိုင္လို႔ရရင္ သူဖ်စ္ညႇစ္မိအုန္းမွာ။
ေမာင္ဟာ....နာမည္လည္းမေခၚနဲ႔
အသားကိုလည္းမထိနဲ႔...
အသံအေပၚလည္း ထ္ုအခ်ိန္ထဲကစတြန့္တိုခဲ့ပါသည္။
"ေရာ့...ဖက္လုံး....တခုခုေတာ့စား
ဘာစားခ်င္လဲ Hotelမွာအကုန္ရတယ္..
သြားမွာလိုက္မယ္...."
"တခါသြားရင္ မင္းက ျပန္လာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး..."
Jeonသည္အံ့ဩစြာငုံၾကည့္လိုက္မိသည္။
ျပန္လာေစခ်င္ေနခဲ့တာလား...သူက။
ဖက္လုံးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္ထားလၽွက္
ခ်က္ခ်င္းတိုးတိတိုးတိအသံကာလာ
ေျပာင္းလဲသြားသူ၏ အရည္အခ်င္းသည္
တအံ့တဩကိုျဖစ္ေစခဲ့သည္။
"ဒါဆိုေအာက္ကိုမဆင္းေတာ့ဘူး
ေရခဲေသတၱာထဲ သူတို႔စီစဥ္ေပးတာေတြ
ရွိမွာပဲ....ကိတ္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့စား..."
"အင္း...ေပါက္ကရေတြယူမလာနဲ႔ေနာ္..."
"အစားအစာေတာ့ မမွားဘူး...ဆရာလာမလုပ္နဲ႔.."
Jeonသည္ေရခဲ့ေသတၱာကိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ
ကံေကာင္းစြာကိတ္မုန့္ေလးေတြ အေအးေတြ
ဘီယာေတြ တျခားအစုံအလင္ရွိေနတာေၾကာင့္
အႏူးညံ့ဆုံးျဖစ္မယ့္ ကိတ္ကိုေရြးလိုက္ကာ
ပန္းကန္ထဲထည့္လၽွက္ဇြန္းေသးေသးေလး
တပ္ကာယူလာခဲ့သည္။
ပထမဆုံးပဲ....စိတ္လွုပ္ရွားစြာတျခားသူအတြက္
ဒီလိုမ်ိဳးျပဳစုေပးရျခင္းသည္ အေတြ႕အၾကဳံအသစ္
စက္စက္မို႔ဘယ္ေတာ့မွာေမ့နိုင္လိမ့္မယ္မထင္ပါ။
"ရပီ....ထ စားအုန္း..."
Jimin သည္ထထိုင္လိုက္တဲ့အခါမ်က္စိေရွ႕
ေရာက္လာေသာကိတ္မုန့္ကေလး..။
ပထမဆုံးပဲ ဖ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ ဒီလိုေလး
ေရွ႕ေမွာက္အေရာက္ျပဳစုခံရတာ..။
အေမကက်န္းမာေရးမေကာင္း အေဖက
အလုပ္ပဲလုပ္ေနတာမို႔ ငယ္ငယ္ထဲကဖ်ားရင္
ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔
သန္မာခဲ့ရသည္။
ေနမေကာင္းရင္စိတ္တိုတတ္တာအက်င့္ေပမယ့္
တေယာက္ထဲပဲႀကိတ္တိုခဲ့ရၿပီးဒါပထမဆုံး
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ စိတ္တိုပတ္ရမ္းခဲ့ဖူးတာ။
JeonJungkook ဆိုတဲ့စိတ္မမွန္တဲ့
လူဆိုးေကာင္ေလးကိုမွ.....။
"မႀကိဳက္လို႔လား...တျခားဟာေျပာင္းယူေပးမယ္.."
"ရတယ္...ဒါပဲစားမယ္...လက္ေတြမဆြဲခ်င္လို႔.."
"က်ေတာ္ခြံ႕မွာေပါ့....မေအာ္ရင္ရပီ...
စိတ္ေလၽွာ့...."
ၾကယ္ပြင့္ကေလးလိုပဲ....ခြံ႕ေကၽြးမယ္ေျပာလို႔
ျပဴးၾကည့္လာတဲ့မ်က္လုံးငယ္ေတြဟာ
ေမာင့္ က်ိန္စာေတြကို ေလွာင္တာေပါ့...။
ေမာင့္အမုန္းေတြကို ဘယ္ဂ႐ုစိုက္ပါ့မလဲေလ...။
ေမာင္ ဆယ္ဘဝဆိုက္တိုက္ အဆတသိန္းမက
ဆိုးတဲ့က်ိန္စာေတြတိုက္ခဲ့ရင္ေတာင္
မ်က္အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေတြနဲ႔ ခို႔ခို႔ရို႔ရို႔ေလးၾကည့္လာ
ရင္ ေမာင့္ႏွလုံးသားက ျပတ္သားစြာသစၥာေဖာက္မွာပဲ။
"Cream ေတြမႀကိဳက္ဘူး..."
"ဖယ္ေပးမယ္...."
Creamေတြကိုဖယ္ေပးကာJeonသည္
အနည္းငယ္ေလးမွပါးစပ္ထဲမပါသြားေအာင္
ႀကိဳးစားစိတ္ရွည္ေပးခဲ့သည္။
နည္းနည္းစီေကၽြးေနရင္း တဝက္ေလာက္အထိ
ကုန္သြားေတာ့ မစားနိုင္ေတာ့..။
အိပ္ယာထဲျပန္လွဲခ်သြားသည္။
"ဘာေသာက္အုန္းမလဲ...."
"ေတာ္ပီ....ငါလႊင့္ပစ္တဲ့အေႏြးထည္ျပန္ယူ
ေပးအုန္း ခ်မ္းလာျပန္ပီ...."
"အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲေနာ္...."
"မင္းဖ်ားမွသိမွာပါ...."
"ဖ်ားခဲ့ရင္ေတာင္ က်ေတာ္ဒီေလာက္
ေအာ္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး...."
"သြားယူေပး...."
JEonသည္အေႏြးထည္ကိုျပန္ယူေပးလိုက္သည္။
ေသခ်ာဝတ္ၿပီး ေစာင္ျခဳံကာအိပ္ေတာ့မည့္ပုံ
ေပၚေတာ့မွ ဗိုက္လည္းဆာလာၿပီမို႔
စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ျပင္ဆင္ရေတာ့မည္။
ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ကာ ခုထိJeonဘာမွ
မဝတ္နိုင္ေသး...ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဗူးတဗူး
ျပဳတ္ထားကာ ေရခ်ိဳးပီးထဲကသဘက္ကိုႏူတ္ဆက္ပီးေဘာင္းဘီတထည္ေတာ့ေကာက္ဝတ္လိုက္သည္။
ေျပးရင္းလႊားရင္းကၽြတ္မ်ားသာက်ခဲ့ရင္
ငါ့ကိုဆိုးလ္အထိလႊင့္ေအာင္ ေအာ္ဆဲအုန္းမွာပဲ....။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ရီခ်င္ေနရင္းေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို
ျမန္ျမန္က်က္ေစခ်င္ၿပီ။
ဗိုက္သည္အရမ္းဆာေနၿပီ...။
သူ႔ကိူထားပီးေအာက္ကိုလည္းမဆင္းရဲ...။
ခဏေနေတာ့က်က္သြားတဲ့အခါ
စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ဗိုက္ဆာဆာျဖင့္
ရွုးရွုးရွဲရွဲစားေနသူေမာင္သည္....
Hotelစာမွ...ညစာကို ဘုရင္တပါးလိုစားရမွ
ျဖစ္သလိုဆိုတာ ဘဝမွာမရွိေစရ...။
ေဆာင္ပုဒ္အမ်ိဳးမ်္ုးႏွင့္ ခုမ်ားေတာ့အက်ီေတာင္
မဝတ္နိုင္အေလာတႀကီးအခ်ိန္လုစားေနရသည္။
အဟင့္....
ေခါက္ဆြဲတန္းလန္းျဖင့္ နားထဲျဖတ္ဝင္လာေသာ
ညီးညဴးသံေၾကာင့္Jeon စားျခင္းကိုခဏ
ရပ္ကာနားစိုက္ေထာင္လိုက္သည္။
အဟင့္....
ေခါက္ဆြဲေတြအားလုံးကိုပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ကာ
တစ္သၽွဴးတခုဆြဲယူသုတ္ၿပီးအိပ္ခန္းဆီ
ျပန္ေျပးေတာ့ေကြးေနသူေလးသည္
မသက္သာနိုင္ေသး..။
"ခ်မ္းတယ္.....!!!"
ခ်မ္းတယ္ဆို ေျပးေပြ႕ရမွာမွန္ေပမယ့္
ပထမတခါလို Hyungလို႔ နာမည္တပ္တမ္းတရင္
သူ႔စိတ္သူမနိုင္တာေသခ်ာတာမို႔
မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
တုန္ခိုက္ေနေသာပုံစံေလးကိုၾကည့္ရင္း
ရင္ထဲေအာင့္တက္လာေပမယ့္
ေမာင္ မရဲတင္းခဲ့.....။
Hyung လို႔ေခၚရင္ ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်လိုက္မယ္...။
ဟုတ္တယ္...ငါ့စိတ္ငါနိုင္တယ္....။
ငါကJeon JungKook...။
JEonသည္မ်က္ႏွာတခ်က္ေမာ့လိုက္ကာ
စိတ္ကိုေသခ်ာျပင္ဆင္ၿပီးအိပ္ယာေပၚ
တက္လိုက္သည္။
ေကြးေနေသာခႏၶာကိုယ္ေလးဖြဖြေလးယူကာ
ရင္ခြင္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း
လက္ကေလးေတြကရင္ဘက္ေပၚ
ဟိုဆြဲဒီဆြဲ...။
မတမ္းတလိုက္ပါနဲ႔ဟု စိတ္ထဲအႀကိမ္ႀကိမ္
ဆုေတာင္းခဲ့ရသည္။ တခုခုကိုစြဲလန္းမေနဘဲ
ဖက္ထားတာ သူပါဟု သိေစခ်င္ေသာစိတ္သည္
အ႐ူးလိုပါပဲ...။
ေႏြးမွန္းသိတဲ့အခါ ရင္ခြင္ထဲကို
ေခြေခါက္ၿပီးတိုးဝင္လာတဲ့သူ။
ဘယ္လိုေတာင္အံဝင္ခြင္က်နိုင္လိုက္သလဲ...။
ေခါင္းအုံးကိုဖယ္ကာတက္တူးေတြနဲ႔
လက္ေမာင္းေပၚေခါင္းတင္ေစၿပီး
ေသးငယ္ျခင္းေလးကိုသိမ္းက်ဳံးေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။
"မခ်မ္းေတာ့ဘူးမလား...."
ဘာမွျပန္မေျဖေတာ့...။လုံးဝကိုအဆင္ေျပပုံရ
သြားကာေမာင့္ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေမာင့္ဆိုင္သူ
ေလးတိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္လည္းမဝခဲ့...။
ၿငိမ္သြားေသာအခါ...စီးကရက္ေသာက္ခ်င္
လာ၍ထမည္ႀကံခဲ့ေပမယ့္ ခါးကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္
ဖက္ထားခဲ့ေသာလက္ေသးေသးေလးေတြ..။
ေမာင္ တခ်က္လွုပ္ရွားသြားတာကိုေတာင္
လက္မခံ တင္းက်ပ္စြာ ဆြဲထားသည္။
ကိုယ္ပူေတြတျဖည္းျဖည္းက်လာကာ
သက္သာလာပုံရေတာ့ Jeonလည္း
ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းကာအိပ္ခ်င္လာၿပီ။
ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသူကိုအနီးကပ္ေလး
စိုက္ၾကည့္ေနရင္း စိတ္သည္ဒီမ်က္ႏွာေလးကို
ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ စေတြ႕ထဲက
ကေသာင္းကနင္းဆန္လြန္းခဲ့တာမလား...။
ေမာင့္ အာဂတေတြဟာ..အတၱသိပ္ႀကီးလြန္းတဲ့
အိမ္ေရွ႕စံအတြက္ ၿငိဳးထားခဲ့ေပမယ့္
ဘဝတိုင္းမွာ အိမ္ေရွ႕စံလိုႏွလုံးသားမ်ိဳး
ျဖစ္မေနခဲ့ေတာ့ အမုန္းေတြဟာယိုင္နဲ႔လာသည္။
JinHyungထပ္ခါထပ္ခါေျပာခဲ့ဖူးတဲ့
Jimin က Jimin ပဲ....ဆိုတဲ့အမွန္တရားကို
သေဘာေပါက္လာတဲ့အခါ ေမာင္သည္
ဆံပင္ေလးေတြကိုသပ္တင္ေပးရင္း
မေစာင့္စည္းနိုင္ေသာစိတ္မွာ Jimin
ႏူတ္ခမ္းနားေလးသို႔တိုးကပ္သြားသည္။
မ်က္ႏွာကိုျမင္တာနဲ႔မုန္းရင္းကေန
မ်က္ႏွာျမင္တာနဲ႔ နမ္းခ်င္ေနေသာ
ေလာင္ၿမိဳက္မွုဒုကၡသည္လည္းေသးမွမေသးဘဲ။
ဖြဖြေလးစုတ္ယူလိုက္ေတာ့.....
ကိုယ္ငယ္ေလးသည္တုန္ခနဲပဲ....။
သတိလစ္ေနတဲ့သူမွမဟုတ္တာ သူခံစားမွုရွိေနမွာပဲ။
အားနည္းေနလို႔အတင္းမ႐ုန္းတာပဲရွိမွာ...။
Jeonဟာ နမ္းျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးထဲကမွ
လုံးဝအႏူးညံ့ဆုံးနမ္းပုံနမ္းနည္းကိုေရြးၿပီး
မထိတထိ ထိလိုက္ခြါလိုက္ျဖင့္ပညာေတြစသုံးသည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ားလြင့္ခဲ့သလဲဆို မိနစ္အနည္းငယ္
ၾကာတဲ့အခါ ေမာင့္ဆိုင္သူေလးရဲ့
ႏူတ္ခမ္းထူထူေတြသည္ေမာင့္ႏူတ္ခမ္းပါးေတြကို
အံ့ဩစြာပင္ျပန္လည္တုံ႔ျပန္လာတဲ့အထိ...။
"Jimin......."
ဖ်ားေနေသာလူနာ၏ၿငီးသံထက္ေမာင့္အသံေတြ
ပိုတုန္ခါသြားသည္....။
ေမာင္က ထိလြယ္ရွလြယ္ မဟုတ္
ဒါေပမယ့္ မီးေတာင္လိုႏူတ္ခမ္းေတြနဲ႔
ဓာတ္ျပဳမိရင္ဝမ္းနည္းစြာ မထိခင္ထဲက
ေမာင္က ရွေနၿပီ.....။
သိပ္လွတဲ့မိန္းမေတြ သိပ္မိုက္တဲ့ေယာက်္ား
ေတြနဲ႔ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားသည္
ေမာင့္ကို ေလွာင္ေနတာမ်ားအႀကီးက်ယ္....။
ေယာင္ရမ္းကာျပန္နမ္းေနမွန္းသိေပမယ့္
စီးကရက္ေတြထက္အရသာရွိတာေပါ့...။
လွုပ္ရြလာသူကေမာင္...
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အခ်စ္ဆရာႀကီးကေမာင္...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းရွက္လိုက္တာ....
မိနစ္အနည္းငယ္ေလးျပန္နမ္းၿပီးလူနာေလးက
အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။
မရိုးမရြနဲ႔ေမာင္ဟာ...ေနရခက္ေနသည္....။
ထေျပးလို႔လည္းမရ...။
ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္ေတာ့
အင့္အဲ ေတြျဖစ္လာၿပီမို႔ ခ်က္ခ်င္းလွုပ္ရွား
မွုေတြရပ္ကာ ေက်ာေလးပုတ္ေပးလိုက္ရသည္။
"အလုပ္ေတြရွုပ္လိုက္တာ........."
အျဖဴေရာင္Hotelအခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက
အျဖဴေရာင္အိပ္ယာႀကီးထဲမွာရင္ခြင္တခုထဲ
ေမာင့္ဆိုင္သူေလးဟာေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့တယ္။
ပင္လယ္လွိုင္းခတ္သံဆူညံေနလၽွက္....
ပင္လယ္ေလညႇင္းေတြတိုက္ခတ္ေနလၽွက္....
ေမာင္တစ္ေယာက္အိပ္မေပ်ာ္နိုင္....။
ခ်မ္းလာေလ အတင္းတိုးဝင္လာသူေလးရဲ့
မ်က္ႏွာေလးဟာ အဝတ္မဲ့ေမာင့္ ရင္ဘက္ကို
အပီအျပင္အပ္ထားရင္း တျဖည္းျဖည္း
ခႏၶာကိုယ္ေလး ေအးလာတယ္....။
ေမာင့္ရင္ခြင္ႀကီးဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲေမး...
ေမာင့္ရင္ခြင္ႀကီးဘယ္ေလာက္ေႏြးသလဲေမး
အဖ်ားေတြခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္တဲ့အထိပဲ......။
အဝါေရာင္ေဆးလုံးေတြအျဖဴေရာင္ေဆးလုံးေတြ
တကယ္တမ္းေတာ့လည္းမလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး...။
ငါးႏွစ္ႀကီးသူ MD Park ရဲ့ေဆးက...
လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ရွင္းရွင္းေလး.....။
ႏွစ္ေယာက္စလုံးအသက္ရွုသံေတြမွန္စြာ
အိပ္ေမာက်သြားခဲ့သည္။
.........။
"Jeonငယ္......."
ျပင္းျပင္းျပျပနမ္းေနၾကေသာေယာက်္ား
ႏွစ္ေယာက္၏အိမ္မက္သည္တညလုံးမက္
ေနတာအားမရေသးမိုးလင္အထိ
အခန္းမီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္နမ္းေနၾကတုန္း..။
Jimin သည္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ကပ္သြားတဲ့အခါ
လန့္နိုးသြားေပမယ့္ရင္ခုန္မွုေတြကမေျပေသး...။
နမ္းလို႔ေကာင္းလိုက္တာ...ဟုအရွက္မဲ့စြာ
ေတြးရင္းနိူးလာရတဲ့အထိ...။
ဟင္!
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးအသိုက္အျမဳံထဲေရာက္ေနတာ
ေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့အသက္ရွုမွန္စြာ
အိပ္ေမာက်ေနေသာလူသည္သူရဲ့မနက္ခင္းကို
ႀကိဳဆိုေနသည္။
ညကျဖစ္ရပ္ေတြေခါင္းထဲတန္းစီဝင္လာေတာ့
Jimin ေအာ္ေအာ္ဟစ္ဟစ္ေတာ့ထမလုပ္ေတာ့။
အားနာမွုေလးေတာ့ရွိရမည္။
တညလုံးပင္ပန္းခဲ့သူသည္ လူဆိုးမလို႔
ဒီလိုမ်ိဳးႀကီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္အိပ္ေနရေသာ
ျဖစ္ရပ္သည္ ေသြးတက္ျခင္းထက္ေက်ာ္လြန္စြာ
ခံစားသြားေသာ္ျငား ဖက္ထားတာသူကပိုခိုင္ျမဲ
ေနတာေၾကာင့္Jungkook ခါးေတြကိုတျဖည္းျဖည္း
လႊတ္ေပးကာ မနိုးေအာင္ထလိုက္သည္။
ေဟာက္သံမတိုးမက်ယ္သည္ လုံးဝမနိုးေၾကာင္း
သက္ေသ...။
ဖ်ားတာနဲ႔ဒီအရိုင္းေလးရင္ခြင္ထဲေရာက္ေရာက္
သြားရတာမဟုတ္ေသးပါဘူး....။
Jimin သည္အိပ္ယာေပၚမွဖြဖြေလးထကာ
အေပၚပိုင္းဗလာျဖင့္လူအားေစာင္ေသခ်ာ
လႊားေပးခဲ့ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ေျခလက္ေဆးဖို႔
ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
မေန႔က ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္မို႔ ပင္လယ္ေတြကၽြန္းေတြ
လည္းမခံစားနိုင္ခဲ့ေပမယ့္ေနျပန္ေကာင္းလာေတာ့
ေတာ္ေတာ္လွတာပဲဟု ခဏရပ္ၾကည့္မိရင္း
ျပဳံးသြားရသည္။
ကၽြန္းပိုင္ရွင္ကသာ ႐ူးေနတာ
ကၽြန္းကေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ကြက္တိ....။
မ်က္ႏွာသစ္သန့္စင္ၿပီး အဝတ္အစား
လဲကာမနက္စာစားဖို႔အာ႐ုံရလာသည္။
ညကလည္းကိတ္မုန့္တခုထဲနဲ႔ၿပီးသြားတာမို႔
ေအာက္ဆင္းကာမနက္စာေကာင္းေကာင္းေလး
မွာစားရမည္..။ပင္လယ္ႀကီးကိုခံစားၿပီး
ေအးေအးေဆးေဆးေလးေပါ့...။
ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္ၿပီးအိပ္ယာ
ေပၚလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဟာက္ေနတုန္း..။
သူ႔ဟာသူဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ
ဘယ္ေလာက္မိုက္မိုက္
မိန္းမေတြတန္းတန္းစြဲျဖစ္ေနအုန္းေတာ့
အိပ္ေနေသာအခ်ိန္ကေတာ့ ဒါေတြသည္ၾကက္ေပ်ာက္
ငွက္ေပ်ာက္ပဲ..။အိပ္ယာကိုသူထသြားတာနဲ႔
ကန့္လန့္ျဖတ္ကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ေသေသခ်ာခ်ာ
အိပ္ေနတဲ့ပုံစံသည္Jimin ကိုမဲ့ခနဲျဖစ္ေစသည္။
"စိတ္ဆင္းရဲစရာ...."
Jimin သည္ဖိနပ္စီးကာအခန္းအျပင္သို႔
ထြက္သြားၿပီးဓာတ္ေလွကားအတိုင္း
ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းေတာ့အားလုံးက
ဝမ္းသာအားရႏူတ္ဆက္ၾကသည္။
ႏူတ္ဆက္တဲ့အထဲ ဒီHotelရဲ့တာဝန္ခံျဖစ္ဟန္တူေသာ
လူကထိပ္ဆုံးက။ဥကၠဌJeonကိုသူ
ခ်ီးက်ဴးအားက်ရတာဒါေတြေပါ့။
Hotelရဲ့ တာဝန္ခံသည္ မင္းသားရွုံးေအာင္
သပ္ရပ္ေနကာ ထက္ထက္ျမတ္ျမတ္ရွိၿပီး
Hotelတခုလုံးကိုကိုင္တြယ္ဖို႔လုံလုံေလာက္ေလာက္ပုံစံ။
"အကိုေလး...ေနေကာင္းပီသြားပီလား..."
"အင္း....ေကာင္းသြားပါပီ..."
သခင္ေလးJeonခ်ီေခၚလာတုန္းက...
သူတို႔ေတြဝိုင္းၾကည့္ခ်ိန္ ေအာ္ဟစ္ေမာင္းထုတ္
ခဲ့တာေၾကာင့္ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာဟု
ေတြးခဲ့မိသည္။
ခုေသေသခ်ာခ်ာေတြ႕ရေတာ့မွ...
သခင္ေလးJeonေမာင္းထုတ္ဆိုလည္းေမာင္းထုတ္
ရေလာက္ပါေပတယ္...။
"က်ေတာ္တို႔အကုန္စိတ္ပူေနတာ...
သခင္ေလး Jeonေရာမပါလာဘူးလား.."
"အ္ိပ္တုန္း...."
"ေအာ္...ဟုတ္ကဲ့..."
"ကိုယ္ Hotel နဲ႔ ကၽြန္းအေၾကာင္းနည္းနည္း
ေမးခ်င္လို႔ရလား...ေရာက္တုန္း
ေလ့လာခ်င္လာလို႔..."
"ရတာေပါ့...က်ေတာ္ေျပာျပပါ့မယ္..."
ဖက္စရာဘာမွမရွိေတာ့၍လန့္နိုးလာေတာ့
အခန္းထဲမွာသူတစ္ေယာက္ထဲ...။
အိပ္ယာထဲအေျပးအလႊားရွာလိုက္ေတာ့လည္း
မရွိ။ေနမေကာင္းေနတာေၾကာင့္ပူေသာစိတ္အခံ
ေလးလည္းရွိေနပါသည္။
JEonသည္ခ်က္ခ်င္းအိပ္ယာေပၚမွေျပးဆင္းကာ
အခန္းေတြအားလုံးေလၽွာက္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္
ParkJimin ေပ်ာက္ေနသည္။
အခန္းထဲကျပန္ထြက္လာကာေခါင္းကုတ္လၽွက္
ေယာက္ယက္ခတ္ေနတုန္း ညအိပ္ဝတ္စုံေလးက
အခန္းေထာင့္မွာ....။
"ဘာလဲ...ငါ့ကိုမေျပာဘဲ အျပင္ထြက္သြားတာလား..."
ေတြ႕ရာအက်ီတထည္ေကာက္ဝတ္ကာ
အခန္းတံခါးဖြင့္လၽွက္Hotelအခန္းတြင္းစီး
ေသာဖိနပ္နဲ႔ပင္ Jeonသည္ခ်က္ခ်င္းလိုက္ရွာ
ေတာ့သည္။
အိပ္ခ်င္းမူးတူးျဖင့္ ေဒါသတဝက္Jeonပုံစံသည္
မနက္ေစာေစာတြင္လုံးဝၾကည္လင္မေနပါ။
ဓာတ္ေလွကားပြင့္ကာဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ရွာ
လိုက္ေတာ့ မၾကာပါ...အရပ္ရွည္ရွည္ေကာင္တေကာင္
ႏွင့္အတူတူတြဲေလၽွာက္ကာစကားေျပာေနေသာ
ParkJimin....။
KimNamJoonအရပ္ရွည္ပီးကာကြယ္ေပးဆုံး
ပုံေပါက္လို႔ ေလာင္ၿမိဳက္ရတဲ့ၾကားထဲ
ေနာက္တေယာက္လာျပန္ၿပီ။
ParkJiminကိုဆို အရပ္ရွည္တဲ့သူေတြနဲျ
တြဲမေတြ႕ခ်င္....။
သူကလြဲ၍....။
ေျပးကာဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ဖို႔ေျခလွမ္းခဲ့ေပမယ့္
Hotelထဲမွာလူေတြကအမ်ားႀကီး..။
သူေအာ္ရင္ Jimin ကႏွစ္ဆျပန္ေအာ္မွာ
ေသခ်ာတာမို႔ ကိုယ္ရွိန္သတ္ကာမာယာကမ်ားရေတာ့
မည္။
လူအမ်ားေရွ႕ေတာ့ေမာင္ကအခ်စ္ခံပဲ.....
တျပားသားမွမေလၽွာ့နိုင္ပါ...။
"Hyung!!!"
Jimin မ်က္လုံးေတြျပဴးခနဲ...။
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္လုပ္ငန္းအေၾကာင္းအရာ
စီးပြါးေရးအကြက္အကြင္းတိုးခ်ဲ့ဖို႔
လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ေနရေပမယ့္
အရွုပ္ထုတ္သည္ နိုးထလာေခ်ပီ...။
မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးတာေသခ်ာတဲ့
ညကပုံစံအတိုင္း သူ႔ဆီေလၽွာက္လာပုံကို
Hotelတခုလုံးကစိတ္ဝင္တစားၾကည့္ၾကေတာ့သည္။
ပိုင္ရွင္ေတြဆိုေတာ့...စပ္စပ္စုစုေပါ့။
"ေမာင္ ဘာဝတ္ရမွာလဲ...ေမာင့္ကို
ဘာမွလည္းမလုပ္ေပးခဲ့ဘဲ
ဘာလို႔တစ္ေယာက္ထဲထြက္သြားတာလဲ
ေမာင္...Hyung မရွိရင္ မျဖစ္တာသိရက္သားနဲ႔ကို..."
လူစုံရင္...အက်င့္ကယုတ္လာပီ..။
ဒါေပမယ့္အရင္လိုမေသာင္းက်န္းတာ
ေတာ္ေသးတာမို႔Jiminလည္းမီးစင္ၾကည့္ကရမည္။
Jungkook မ်က္လုံးေတြသည္တာဝန္ခံဆီ
စူးခနဲေရာက္ပီမို႔ ဒုတိယNamjoon Hyung
မျဖစ္ေအာင္ Jimin သည္Jeonဆီသို႔
ေျပးသြားလိုက္သည္။
"မင္းအိပ္ေနေသးလို႔ေလ...
Hyung ခု လုပ္ေပးမယ္...
ဘာလို႔မ်က္ႏွာမသစ္ဘဲထြက္လာတာလဲ..
မ်က္ႏွာမွာေပက်ံေနတာပဲ..လာလာျပန္မယ္.."
"သုတ္ေပး..."
လူေတြသာမရွိရင္ရိုက္ပစ္လိုက္ၿပီ။
သ္သိရက္နဲ႔ရစ္ပုံသည္ ကိုင္ေဆာင့္ခ်င္စရာ။
လၽွာရွည္မိေသာအက်ိဳးဆက္အေပၚ
JeonJungkook တို႔ ကေဝဆန္လာပီ။
"အင္း..အင္း..."
မမွီမကမ္းအရပ္ႀကီးကိုေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာ
အက်ီလက္ျဖဴျဖဴေလးျဖင့္လူဆိုး၏
မ်က္ႏွာကိုသုတ္ေပးလိုက္ရသည္။
တာဝန္ခံကို ျပဳံးတုံးတုံးျဖင့္လွမ္းၾကည့္ေနပုံသည္
ကမၻာေပၚမွာကေလးအဆန္ဆုံးပါပဲ။
ထို႔ေနာက္ဖ်က္ခနဲလက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္ကာ
အခန္းဆီကိုျပန္ေခၚသြားတဲ့သူ...။
ထိုအခ်ိန္ကေမာင့္မ်က္ႏွာသည္...ကၽြန္းမဟုတ္ဘူး
တေလာကလုံးကို အပိုင္ရေနေသာမ်က္ႏွာမ်ိဳး....။
........
"သြားမယ္လာမယ္ဆို ေျပာသြားမွေပါ့
ခင္ဗ်ားေနေကာင္းတာလည္းမဟုတ္ဘူး...."
"ေကာင္းေနပီ...."
"ႏွစ္ေယာက္ထဲေနပီးေပ်ာက္သြားေတာ့
ဒီမွာက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ..."
"တအားမုန္းေနတာပဲ ေပ်ာက္ေတာ့လည္း
ေပ်ာ္ေနေပါ့..."
"ခရီးမွာ...အဲ့ကိစၥေတြထပ္အစမေဖာ္နဲ႔..
အျပင္သြားမယ္....ခဏေနရင္..."
"ငါအိမ္ျပန္မွာ..."
"မျပန္ရဘူး...ေလၽွာက္လည္မယ္...
လိုက္မလည္ဘူးဆို ဒီအခန္းထဲမွာ
တေနကုန္ အတူတူေနခ်င္လို႔လား..."
"မေနခ်င္ပါဘူး..."
"ဒါဆို ေလၽွာက္သြားမယ္...
ခင္ဗ်ား ကို က်ဴပ္အပိုင္ကၽြန္းကို ႂကြားခ်င္ေနလို႔..
ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာသလဲဆိုတာလည္း
သိေစခ်င္တယ္ေလ.."
"ဒီကၽြန္းကရတဲ့ တစ္ရက္ပၽွမ္းပၽွဝင္ေငြ
ေတာင္မသိတဲ့မင္းက.လား..."
"ခင္ဗ်ားသိေနပီမလား...."
"ငါကပိုင္ရွင္မွမဟုတ္တာ..."
"ပိုင္ရွင္ရဲ့ ေယာက်္ားပဲ...."
မ်က္ေစာင္းသည္ဒိုင္းခနဲ...။Jeonသည္
ေဘာင္းဘီတိုတထည္ႏွင့္အေရာင္ေတာက္ေတာက္
Shirtကိုေရြးကာကမ္းေျခVibeကိုအျပည့္ရေအာင္
ျပင္ဆင္သည္။အဝါေတာက္ေတာက္မ်က္မွန္ကို
တပ္ကာ မ်က္စိက်ိန္းေလာက္စရာဆင္ယင္
မွုမ်ားျဖင့္။
အျဖဴေရာင္Shirtလက္ရွည္ႏွင့္မိုးျပာေရာင္
ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔Jimin နဲ႔ယွဥ္လိုက္တဲ့အခါ
ေတာ္ေတာ္ကိုမွမလိုက္ဖက္...။
တစ္ေယာက္ကသြားမယ္ တစ္ေယာက္ကမလိုက္ဘူး
နဲ႔ပဲ...ခမ္းနားမွုကိုယ္စီနဲ႔သက္ရွိႏွစ္ဦးသည္
လွပေသာကၽြန္းႀကီးေပၚသို႔ ေျခခ်ခဲ့ၾကသည္။
ေမာင္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္တဖက္ထည့္ကာ
တဖက္က ေပးမကိုင္ခ်င္လည္း
အကိုင္ခံေနရေသာ လက္ေသးေသးေလးေတြကို
ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
ေမာင့္ မ်က္ႏွာသည္ ေမာ့ခ်ီေနလၽွက္...။
"ေပ်ာ္လား......"
"မေပ်ာ္ဘူး....."
"ေကာင္းတယ္....မေပ်ာ္နဲ႔...."
ပင္လယ္ထဲဆင္းေဆာ့ခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာကာၾကည္လင္လွေသာေရျပာျပာေတြထဲ
ေျပးဆင္းသြားေသာJungkook သည္
လြတ္လြတ္လပ္လပ္..။
သူကေတာ့ ျပန္ဖ်ားမွာစိုးတာေၾကာင့္
ခုံေပၚတြင္လွဲေနကာ ေရကူးမယ့္သူကို
ေစာင့္ေနရသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကသိပ္လွလြန္းေတာ့စိတ္္မၾကည္တာ
မ်ိဳးျဖစ္ရင္ေတာင္ၾကာၾကာမျဖစ္နိုင္။
စေတြ႕ထဲၾကည့္မရေသာ လူဆိုးေတာင္
မ်က္လုံးထဲအေကာင္းျမင္ေနသည္။
"ေရေတြကအရမ္းၾကည္တာပဲ...
ခင္ဗ်ားဆင္းၾကည့္ပါလား...."
ေခါင္းခါျပလိုက္သည္...။
ေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕က ေရထဲတြင္
ပင္လယ္ေရစိုၿပီး အက်ီေတြကပ္သပ္သြားေသာ
JeonJungkook ကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္...။
ဘာေတြမ်ားၾကည့္ေကာင္းလို႔လဲ....။
အ႐ုပ္ေတြနဲ႔ ဒီခႏၶာကိုယ္အႀကီးႀကီးကိုမ်ား....။
"အားလုံးကဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတာ
ေမာင့္ Hyung ေတာ့သဝန္ေတြတအားတိုေနမယ္
ထင္တယ္ ေမာင္ အက်ီခၽြတ္လိုက္ရမလား..."
ျပန္ရင္ ကြာရွင္းဖို႔တရား႐ုံးအရင္မသြားဘဲ
စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံအရင္ပို႔မွျဖစ္ေတာ့မယ့္
သူ...။Jimin သည္စိတ္ပ်က္လြန္းလို႔မ်က္ႏွာလႊဲ
ထားလိုက္သည္။
"ParkJimin!!!!"
"ဘာလဲ....."
"မ်က္ႏွာလႊဲမသြားနဲ႔ က်ေတာ္ေရေဆာ့တာကို
ၾကည့္..."
"ငါအိပ္မလို႔...."
"မအိပ္ရဘူး ၾကည့္ဗ်ာ...."
Jimin သည္ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ကာ
ေရထဲေပ်ာ္ျမဴးေနေသာ သူကို
ၾကည့္ေနရျပန္သည္။
ေမာင္က လွိုင္းေတြသူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုေျပးေျပး
ရိုက္လာတိုင္းသေဘာက်စြာအသံေလးေတြ
ထြက္သည္အထိေအာ္ရီေနသည္။
ေမာင္ဟန္ေဆာင္ျပဳံးေနတာ ေပ်ာ္ေနတာမဟုတ္
ပကတိ ျဖဴစင္စြာ ပင္လယ္ျပာထဲ အလွဆုံးေတြ
ျပဳံးရႊင္ေနခဲ့တာ...။
သြားတန္းျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚတဲ့အထိ
ပါးခ်္ုင့္မမည္ေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြေပၚတဲ့အထိ
ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို လြတ္လပ္စြာ
ေရျပာေတြၾကားေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့တာ....။
ေမာင့္ဆိုင္သူေလးဟာ.....အစပိုင္းေတာ့မ်က္ေမွာင္ေလး
ေတြက်ဳံ႕ေနေပမယ့္ ေမာင့္ရီသံေလးေတြ
လြင့္ပ်ံလာတဲ့အခါ ခပ္ေငးေငးေလးၿပီးေတာ့
ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့မ်က္လုံးေလးေတြအျဖစ္
ေျပာင္းလဲသြားသည္။
အိမ္ေရွ႕စံဟာ Jeonငယ္ေလးရဲ့
အျပဳံးအရီေလးေတြအေပၚသိပ္ခ်စ္ျမတ္နိုးခဲ့တယ္....
Jeonငယ္ေလးရဲ့အနမ္းကိုတခါသာရခဲ့ေပမယ့္
ဘဝအဆက္ဆက္စြဲစြဲလမ္းလမ္း...
နမ္း႐ုံနဲ႔ဒူးေထာက္က်တဲ့အထိ သိပ္ျမတ္နိုးခဲ့ရွာတယ္။
အိမ္ေရွ႕စံအေပၚ Jeonငယ္ ဟာစိတ္ရင္းစိတ္မွန္နဲ႔
ျပဳံးျပရီျပတာ သိပ္ရွားလြန္းတာေၾကာင့္
အိမ္ေရွ႕စံဟာ ထိုအရာေတြကိုစြဲရင္း
သတ္ေသသြားခဲ့ရေတာ့....စြဲလန္းမွုသည္
သံသရာတေလၽွာက္လုံးဘယ္ကၽြတ္နိုင္ပါ့မလဲ။
ေမာင့္ရဲ့ ပကတိအျပဳံးေတြကိုျမင္ရတဲ့
အခါ ေမာင့္ဆိုင္သူေလးဟာ
ေဆြးလာရင္း...လြမ္းလာတယ္...
လြမ္းလာရင္းက ေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္.....။
အရင္ကလည္း ေမာင့္အျပဳံးေတြေၾကာင့္
သူေထာင္ေခ်ာက္မိတာခဏခဏ...။
အနမ္းေတြ အျပဳံးေတြနဲ႔ဆို....
ေမာင့္ ဆိုင္သူေလးလည္း ေလာကႀကီးကိုေမ့တတ္ပါတယ္။
"ေန႔လည္စာမွာလိုက္ေတာ့ Jimin
က်ေတာ္ဗိုက္ဆာေနပီ ဒီကိုလာပို႔ခိုင္း...
ပုဇြန္ေတြအမ်ားႀကီးမွာေနာ္..."
ေရစက္လက္နဲ႔ဆရာလုပ္ပီးထပ္ေျပးဆင္းသြား
ျပန္သည္။
မၾကာပါ လွပေသာကမ္းေျခတြင္ေန႔လည္စာ
ပင္လယ္စာေကာင္းေကာင္းအတူတူစားခဲ့ၾကသည္။
ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြအေပၚမလိုက္ခ်င္လည္း
အတင္းဆြဲေခၚကာ သဘာဝကိုခံစားလုပ္ေသးသည္။
"Hey Bro!!!! ေဂ် အရမ္းသာယာေနတယ္ေပါ့.."
ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚတက္Video Callေျပာေနသူ
ကိုေစာင့္ေနရျပန္သည္။
"ေအး...ဒီမွာအရမ္းမိုက္တာပဲ လုံးဝအလြင့္ပဲ..."
"ေနာက္မွာ Jimin Shiပါလား...
ကမ္းေျခဝတ္စုံနဲ႔လည္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ...."
Cameraေထာင့္တြင္ထိုင္ေနေသာလူပုံ
ေပၚသြားနဲ႔Romသည္ပါးစပ္ကအၿငိမ္မေနေတာ့။
Jeonသည္Cameraကိုခ်က္ခ်င္းေနရာေရြ႕ကာ
Jiminshiကိစၥကိုတင္းသြားပီမို႔
"ငါျပန္လာရင္ ငါ့ပိုက္ဆံသိန္းတရာခ်က္ခ်င္းဆပ္
ဒါပဲ...."
Romသည္Call Endျဖစ္သြားေသာ
ဖုန္းကိုၾကည့္ကာအူတက္ေအာင္ရီမိသည္။
ေဂ်ဆိုတဲ့ေကာင္ ေဂ်ဝင္ရင္....
ဟာသေတြထပ္ပိုရီရပါသည္။
"ေနဝင္ေတာ့မယ္ ျပန္ၾကရေအာင္....
ငါပင္ပန္းေနပီ...."
"အေစာႀကီးရွိေသးတာကို....ေနအုန္း...."
Jeonသည္Jimin ထိုင္ေနရာေက်ာက္ေဆာင္
ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"မနက္ျဖန္ေတာ့ ျပန္မယ္...Jungkook
ငါ့မွာအလုပ္ေတြရွိေသးတယ္..
ငါဘာမွလက္စမလႊဲပဲထားခဲ့တာ
ငါ့လူေတြ ခက္ခဲေနေလာက္ပီ..."
"ျပန္လည္း ခင္ဗ်ားအလုပ္မသြားရေတာ့ဘူး...."
"ဘာ..."
"အိမ္မွာပဲေနရမယ္ ခင္ဗ်ားအလုပ္ဆိုပီး
ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႕ေနအုန္းမွာပဲ
မသြားရေတာ့ဘူး..."
"႐ူးသြားပီလား မင္း......"
"မ႐ူးပါဘူး....က်ေတာ့္အိမ္က်ေတာ့္အလုပ္
က်ေတာ့္ေယာက်္ားက က်ေတာ့္သေဘာပဲ
ျဖစ္ေနရမယ္..."
"မင္းက စိတ္ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့အခ်ိန္သာ
ေယာက်္ားလို႔သတ္မွတ္တာပါ..."
"ဒါဆို က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း
ေယာက်္ားလို႔သတ္မွတ္ခံခ်င္တာလား..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ေျပာျပတာပါ....
ငါကေတာ့ ငါ့အလုပ္ငါလုပ္မွာပဲ...
ငါ့ကို ထပ္ပီး ဒုကၡေတြမေပးပါနဲ႔ေတာ့..
မင္းရဲ့အေရမရအဖတ္မရ အေတြးေတြကို
လည္းေဖ်ာက္ပါ ဒါလက္ေတြ႕ဘဝေနာ္
Jungkook..."
"မလုပ္ရဘူး....ေျပာမရရင္အခန္းထဲထည့္
ေသာ့ခပ္ထားမွာ...စမ္းၾကည့္လိုက္..."
"မင္းသိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ..."
Jimin သည္ စိတ္တိုလာပီျဖစ္တာေၾကာင့္
ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွထကာအခန္းျပန္ဖို႔စဥ္းစား
လိုက္သည္။ထပ္ေျပာရင္ ဒီေနရာတင္
ရိုက္က်ပုတ္က်ရအုန္းမွာ...။
လွတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အမွတ္တရဆိုးေတြမက်န္ခဲ့ခ်င္။
"မသြားရဘူး!!!ျပန္ထိုင္...."
"သြားမယ္...ငါစိတ္ရွုပ္ေနပီ...."
"က်ေတာ္မရွုပ္ဘူး....ထိုင္!"
"မထိုင္ဘူး...သြားမယ္...."
Jimin သည္ဆြဲထားေသာလက္ေတြကို
ျဖဳတ္ခ်ကာ အတင္းတိုးထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားပီး
ေနာက္ေၾကာင္းကိုျပန္ဦးတည္သည္။
Jeonသည္ခ်က္ခ်င္းထကာ ေဆာင့္ေဆာင့္
ေအာင့္ေအာင့္ထြက္သြားသူေလးကို
ခါးမွသိမ္းေပြ႕ကာ ေက်ာက္ေဆာင္ဆီကို
ျပန္ေခၚေတာ့သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ!!!!!ကမ္းေျခႀကီးမွာ...
ေသခ်င္လို႔လား...."
ေနလုံးသည္ပင္လယ္ထဲသို႔နစ္ဝင္ေတာ့မည္။
Jeonသည္ခ်ီထားရက္နဲ႔ပင္ ေက်ာင္ေဆာင္အကြယ္
တခုဆီသို႔ ခပ္ေအးေအးေလၽွာက္သြားၿပီး
အေမွာင္ရိပ္လည္းက်..လူေတြလည္းမေတြ႕
နိုင္ေသာအကြယ္တြင္ လက္ထဲကေကာင္ေလးကို
ေပါင္ေပၚခြလၽွက္တင္ထားလိုက္သည္။
"မင္း...မင္း...ယုတ္မာ ျပန္ၿပီ..."
"ရွူးးးး တစ္ေယာက္ေယာက္ၾကားရင္
လာေခ်ာင္းလိမ့္မယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန..."
"လႊတ္ေပးစမ္း...."
"ယုတ္မာခ်င္လို႔ ခဏေလး..ပါဗ်ာ..."
ဘယ္ေနရာေတြကိုရိုက္လို႔အရိုက္ခံေနရမွန္း
မသိ...။နည္းနည္းေလးေမွာင္သြားေအာင္
ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ရင္ဘက္ေတြ မ်က္ႏွာေတြ
ဆံပင္ေတြပါပူထူေနၿပီ...။
မဟုတ္တာလုပ္ခ်င္ေသာသူဆိုေတာ့လည္း
သည္းခံေနရသည္။
ေနဝင္ဆည္းဆာ၏ေနာက္ဆုံးမိနစ္ေတြမွာ
Jeon သည္ အသဲယားေနတာေတာ့
ၾကာပီ...။
ParkJimin ကေနထြက္ခ်ိန္မွာလည္းလွသည္..
ေနဝင္ခ်ိန္မို႔လည္း အလွမပ်က္ခဲ့..။
Romေပါက္ကရေျပာထဲက စိတ္ကမရေတာ့တာ။
ေဒါသထြက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာေလးရဲလာေတာ့
စိတ္သည္ လုံးဝမထိန္းနိုင္။
မၾကည့္မိရင္ေတာ္ေသးသည္...
ၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခ်ိန္က ေနဝင္ခ်ိန္ျဖစ္ေနတာဆို
ေတာ့ ႏွလုံးသားသည္ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ...။
ခါးေလးကိုသန္မာစြာဆြဲယူလိုက္ၿပီး
ေနလုံးသည္နစ္ဝင္သြားတာနဲ႔
Jeonသည္ တခ်က္လွလွကေလးျပဳံးျပကာ
အၾကင္သူရဲ့ႏူတ္ခမ္းေတြကို
ဆြဲယူခစားေတာ့သည္။
ဟန္းနီးမြန္းမဟုတ္ေသာ ဟန္းနီးမြန္းေပမယ့္
မထင္မွတ္စြာပ်ားရည္ေတြႀကီး...။
နာက်င္ေအာင္အရင္လိုရည္ရြယ္နမ္းတာ
မဟုတ္ဘဲ ခံစားေတြလွေအာင္ဖြဲ႕ႏြဲ႕နမ္းတာမို႔
ေမာင့္ဆိုင္သူေလးသည္ ခဏေလးသာ႐ုန္းနိုင္ခဲ့ပါသည္။
မနမ္းခင္ ျပဳံးျပသြားေသာ ေမာင့္အျပဳံးလွလွေလး
ေတြနဲ႔လည္းဆိုင္ပါလိမ့္မည္။
အနမ္း ညီမၽွျခင္း အရွုံးေပမို႔ ဟာ
ေမာင့္အထိအေထြ႕ၾကားမလြန့္သာမလူးသာရယ္။
ေမာင့္လက္ေတြက ခါးကအက်ီေတြထဲအထိေက်ာ္ဝင္
ေနၿပီး အတိုင္းအဆမဲ့ေလၽွာက္သြားေနသည္။
လူဆိုးေလးမို႔ ရဲတင္းသည္....။
စည္းေဘာင္မဲ့သူမို႔ သူအသဲယားေနရာ
ေနရာခပ္သိမ္းအကုန္လုံးေလၽွာက္သြားသည္။
ေမာင့္လက္ေတြဟာ...လည္တိုင္ေတြေပၚ
ေလၽွာက္သြားေနၿပီး ခဏၾကာတဲ့အခါ
ေမာင့္ႏူတ္ခမ္းေတြေရာက္လာသည္။
အ...!
"ရွူးးး လူေတြၾကားမယ္.."
လႊတ္ေတာ့လို႔မေသာင္းက်န္းနိုင္...။
တကယ္ကိုဖရိုဖရဲပါပဲ...။
"ျပန္နမ္း....."
"ဟင့္အင္း...."
"ဘာလို႔လဲ....."
"မနမ္းခ်င္လို႔......"
"ျပန္မနမ္းရင္ဒီေက်ာက္ေဆာင္မွာတညလုံးေနရမယ္"
"မင္း......"
ဆိုင္သူေလးရဲ့ ပညာရပ္မွာေမာင္သည္
ထြန့္ထြန့္လူး....။
အေပးအယူေတြေသခ်ာေပါက္မၽွသြားအခါ
အေမွာင္အတိလုံးဝက်သြားသည္။
ဘယ္ႏွနာရီမွ Hotelျပန္ျဖစ္ၾကသလဲ
ဘယ္သူမွမသိ....။
အနမ္းေတြသည္ မခ်စ္ဘဲနဲ႔လည္းမဆုံးနိုင္ၾက...။
မုန္းပါတယ္...အသံကုန္ေအာ္ေနၾကပီး
ႏွစ္ေယာက္လုံးအေမွာင္ထဲတြင္အသံေပ်ာက္ေနၾက
ေတာ့သည္။
....................။