သူ့အနမ်းကိုဘယ်လောက်များကြိုက်ခဲ့သလဲ.....?
အဖြေမရှိဘူး မဖြေနိုင်အောင်ကိုအရူးအမူးပဲ....။
တခါပဲရခဲ့တဲ့အနမ်းဆို...သေသည့်တိုင်တခါပဲနမ်းခဲ့ရ
တဲ့နူတ်ခမ်းပါးတွေဆို....
ဟုတ်တယ်...တိတိကျကျတခါပါပဲ.....
အဲ့တာကြောင့်လည်း...နောက်ထပ်များထပ်ကြုံဆုံ
ရအုန်းမလားလို့ အိမ်မက်တွေထဲတောက်လျှောက်
ထည့်မက်ခဲ့တာ....သေခါမှသေသွားတယ်...
တခါပါပဲ.....
ဒါပေမယ့် သူ့အနမ်းကိုတမ်းတနေတဲ့အိမ်မက်တွေက
တော့ မသေဆုံးခဲ့ဘူး.....။
အစွဲလန်းဆုံးကိုပြပါဆို Jeonနူတ်ခမ်းပါးတွေပါပဲလေ...။
.................
"သခင်လေးJeonကိုကျတော်ချစ်ဖို့ဆိုတာ
ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ပါဘူး ပြတ်ပြတ်သားသား
ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပဲငြင်းပါရစေ.....
ကျတော်ငြင်းဆိုတယ်ဆိုတာ
ကျတော် အဆင့်အတန်းနဲ့သိပ်ရီစရာကောင်းလွန်း
တယ်ဆိုပေမယ့် မချစ်နိုင်တဲ့စိတ်နှလုံးသားကို
တော့ကျတော်မျိုးလည်းမတတ်နိုင်ပါဘူး
နှလုံးသားအတွက်ခွင့်လွှတ်ပေးပါ...."
ဟားးးးး..ဟားး
"အဲ့တိုင်းအငြင်းခံလိုက်ရတာလား....
အားရမိလိုက်တာ....ကြင်ယာတော်က
စကားလုံးတွေကိုသေချာမှတ်လာတာပဲ
အဲ့ဒီအချိန် Jeonရဲ့ မျက်နှာကဘယ်လိုနေလဲ...."
အိမ်ရှေ့စံဟာ ကြင်ယာတော်မင်းသမီးကို
ကြင်ယာတော်စမြှောက်ထဲက မျက်နှာပင်
သေချာစေ့စေ့မကြည့်ခဲ့ပေမယ့် ဒီနေ့သတင်းကို
စပ်စပ်စုစု မိန်းမသားတို့ပီပီကြားလာရတော့
ကြင်ယာတော်ကလာပြောတဲ့အခါအထူးသဘောကျ
လျှက်ရှိနေသည်။ကြင်ယာတော်ကိုယ်တိုင်က
အိမ်ရှေ့စံကို လက်လျှော့ထားရကာ မင်းသမီးနေရာ
လေးမပျောက်သွားရေး အလိုလိုက်အကြိုက်ဆောင်
နေနေရသူဖြစ်သည်။
"ငိုချတော့မလိုပါပဲ.....အိမ်ရှေ့စံ...."
"ဟားးး ငိုချလိုက်ရမှာ....ကြည့်ချင်မိတယ်
တကယ်ကိုပဲမျက်နှာချင်းဆိုင်ကြည့်ချင်မိတယ်
ဘာမဟုတ်တဲ့ ကချေသည်လေးကတောင်
ဘောင်မသွင်းတဲ့ သူ့မျက်နှာကို ကိုယ်တော်
ကြည့်ကြည့်ရီနေချင်နေတယ်...."
"ကချေသည်ယောင်းက အမှန်တကယ်ကိုပြတ်သား
လွန်းပါတယ် သူ့အနေနဲ့ Jeon ကို
ငြင်းဆိုဖို့မှမလိုတာပဲ..."
"မငြင်းရင်အသက်ဘယ်ရှင်နိုင်ပါ့မလဲ...
သေရည်သောက်ပါအုန်း ကြင်ယာတော်...."
အိမ်ရှေ့စံသည်ကြင်ယာတော်မင်းသမီးအား
သေရည်တချို့ငှဲ့ပေးကာအထူးရွှင်မြူးနေလျှက်။
"အပြင်မှာဘယ်သူရှိလဲ...Jeon ငယ်ကို
သွားခေါ်လာခဲ့စမ်း...."
"ဟုတ်ကဲ့ အိမ်ရှေ့စံ..."
"သေရည်သောက်ဖို့ခေါ်မလို့လားအိမ်ရှေ့စံ..
သူအခြေအနေကောင်းမယ့်ပုံမပေါ်ဘူးနော်..."
"အခြေအနေမကောင်းနေတာကို
လှောင်ချင်နေလို့....ကြင်ယာတော် တခွက်သောက်ပီး
ပြန်တော့...."
မင်းသမီးတပါးအနေနဲ့ ဒီအခြေအနေတွေသည်
မထူးဆန်းတော့တာမို့ စိတ်ထဲမကျေနပ်ပေမယ့်
အိမ်ရှေ့စံကိုဘယ်လိုတွန်းလှန်နိုင်မှာလဲ။
အရဲစွန့်ကာ မင်းသားပျော်မြူးနေသောအခွင့်အရေး
ကိုအမိအရယူရင်းမေးခွန်းတခုမေးလိုက်သည်။
"အိမ်ရှေ့စံ ကျမရဲ့ အိပ်ဆောင်ကိုဘယ်တော့များ
မှကြွမလဲ...."
"ဘယ်တော့မှမကြွဘူး...."
ကြင်ယာတော်လေးမူးမေ့လဲသွားနိုင်သောအဖြေဆို
ပေမယ့် ဒီအိမ်ရှေ့စံရဲ့ မင်းသမီးဖြစ်ထဲက
ဒီထက်ဆိုးတာတွေတောင်ရင်ဆိုင်ခဲ့ပြီးပြီပဲလေ...။
"လောကကြီးကို အတည့်ကြည့်ပေးပါ အိမ်ရှေ့စံ
ကျမတို့ သွေးသားမျိုးဆက်တခုတော့
ရှိသင့်နေပါပြီ...နန်းတော်ထဲမှာ နေရာဝင်ယူချင်နေတဲ့
လူတွေကြီးမလို့ ထီးနန်းခိုင်မြဲဖို့....."
"မင်းအိပ်ဆောင်ကိုလာမှ ငါ့ထီးနန်းကခိုင်မြဲမယ်ဆို
ကိုယ်တော်ဘုရင်မလုပ်တော့ဘူး.....သွားပြန်တော့..."
ကြင်ယာတော်သည်သေရည်ခွက်ကိုအရဲစွန့်ကာ
ဆောင့်ချလိုက်ပြီးနောက် ဝတ်ရုံအရှည်ကြီးကို
မကာချက်ချင်းထထွက်သွားသည်။
ကြင်ယာတော်က အထွက် Jeonကဝင်လာတာနှင့်
ဆုံတဲ့အခါ ကြင်ယာတော်၏မျက်စောင်းလှလှ
ကိုတန်းလက်ဆောင်ရခဲ့သည်။
"နင့်ကြောင့်!!!!!!"
ကြင်ယာတော်တစ်ယောက်ထဲသူ့ကိုမြင်တိုင်း
လက်ညိုးထိုးတာမျိုးမဟုတ်...
အ်မ်ရှေ့စံ ရဲ့ မယ်တော် အိမ်ရှေ့စံ၏ယောက္ခမ
ဘုရင်အပါအဝင်အားလုံး Jeonကို
ဘယ်တစ်ယောက်ကမှမကြည်ခဲ့ပါ။
အိမ်ရှေ့စံက Jeonငယ်ဆိုရင်သူ့အပိုင်
ဘုရင်လေးတပါးလိုပဲ......။
နန်းတော်တခုလုံး မင်းသားလက်ထဲက ထက်ရှ
လှသောဓားရှည်ကိုကြောက်ရ၍သာမသိချင်ယောင်
ဆောင်နေခဲ့ကြခြင်း...။
"ရောက်လာပြီလား....ဒီမှာကိုယ်တော်က
မင်းသမီးနဲ့ သေရည်သောက်နေတာ
ရုတ်တရက် Jeonငယ်ကို သတိရသွားလို့...."
ရင်ထဲမှာစူးနစ်စွာနာနေပါသည်။အနည်းငယ်မျှပင်
မစဉ်းစားတန်းအငြင်းခံလိုက်ရသောပြတ်သားမှု
မှာJeonသည်ငို၍မဝသေး။သူ့အနေနဲ့ ပြန်ချစ်လိမ့်မည်
ဟုတထစ်ချကိုတွေးထားခဲ့တာ...။
သခင်လေးJeonကိုဘယ်လိုလူမျိုးကငြင်းနိုင်ပါ့မလဲ။
ရူးရူးမူးမူးခခယယချစ်နှစ်သက်ပေးခဲ့ပေမယ့်
မျက်လုံးတွေထဲတည့်တည့်ကြည့်ကာ ယတိပြတ်
ငြင်းသူယောင်းသည် ရက်စက်လွန်းပါသည်။
အမှောင်တနေရာတွင်ကြိတ်မှိတ်ငိုနေတုန်း
အခေါ်ရှိလာ၍ လာခစားတော့
ရွှေအိုရောင်တောက်ပနေသောဝတ်စုံကြီးနဲ့
အိမ်ရှေ့စံဟာ လှောင်ပြုံးတွေနဲ့ကြိုဆိုနေခဲ့တယ်...။
Jeonမျက်နှာတခုလုံးနီရဲနေကာမျက်လုံးတွေ
သည်သွေးကြောတွေအထိရဲတောက်နေလျှက်
နာကျင်နေမှုကို လုံးဝမဖုံးနိုင်မဖိနိုင်ခဲ့ပါ...။
ဖရိုဖရဲ ဝတ်စုံအနက်ရောင်နှင့်အားမရှိတော့သော
ပုံစံသည်အချစ်ကပေးတဲ့ဝေဒနာတွေပေါ့...။
လောကတခုလုံးကိုသိမ်းပိုက်လို့ရမယ့်
ဧကရာဇ်လောင်းက လောကကိုကြည့်ဖို့
မေ့နေခဲ့ပြီး...၁၃နှစ်သားကလေးပေါက်စလေးကိုပဲ
အပူတပြင်းကြည့်ခဲ့တယ်
တနေ့တခြားအရွယ်ကလေးရောက်လာလေ
ရောက်လာတဲ့ပြောင်းလဲမှုတွေအပေါ်
ဧကရာဇ်က သိပ်အသဲယားခဲ့တယ်
စစ်တိုက်ထွက်နေပေမယ့် နန်းတော်ထဲမှာ
လုံလုံခြုံခြုံကျန်ခဲ့သူ ကောင်ငယ်လေးကို
လှမ်းစိုးရိမ်နေခဲ့ဖူးတာတွေ.....
ခမ်းခမ်းနားနားချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို
ပေးခဲ့ပါလျှက်....မမြင်နိုင်မသိနိုင်ဘဲ
ကချေသည်လေးငြင်းမှ ပြိုပျက်နေသော
Jeonငယ်၍ပုံစံသည် နှလုံးသားကို
စူးနဲ့စွနေသလိုပဲ...။
ခံပြင်းသည်....နာသည်....။
ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ကာ ယိုင်တိယိုင်တိုင်
ပုံစံငယ်သည်....သူ့ကိုမကြောက်မလန့်
တခွန်းမကျန်ပြန်ပြောတတ်တဲ့Jeonငယ်မှဟုတ်ရဲ့လား။
ဓားနဲ့မျက်နှာကိုဖြတ်လှီးခဲ့တာတောင်
ခပ်မိုက်မိုက်စိုက်ကြည့်ခဲ့သူက အငြင်းခံရလို့
နန်းတော်တနေရာထောင့်မှာ ငိုနေသတဲ့လေ...။
အဲ့ဒီကချေသည်...နဲ့မပတ်သတ်ဖို့အတွက်
ဓားတရမ်းရမ်းနဲ့ အရူးကြီးလို တောက်လျှောက်
လိုက်ပြီး ဖျက်လိုဖျက်ဆီးတွေလုပ်ခဲ့တာ
ဘယ်လောက်လုပ်လုပ် ဘယ်လောက်ကြောက်အောင်
ရိုက်ရိုက် Jeonငယ်ဟာ ရင်ကိုခွဲမြဲခွဲဆဲ...။
ဒီနေ့တော့ နေသာလိုက်တာ....။
ရှက်ဖွယ်ကောင်းအောင်အငြင်းခံလိုက်ရတာ...
အရသာတော်တော်မှရှိနေလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။
"အကုန်အပြင်ထွက်ကြ..."
အိမ်ရှေ့စံ၏အမိန့်ကြောင့်အစောင့်တွေအမှု
ထမ်းတွေအားလုံးအပြင်ထွက်သွားကြသည်။
"လာပါအုန်း...မျက်နှာကမသာမယာနဲ့ ..
သေရည်သောက်ဖို့လှမ်းခေါ်လိုက်တာ
ဒူးထောက်မနေတော့ဘဲ ကိုယ်တော်နဲ့အတူတူ
လာသောက်ပါ..."
"ကျတော် ဒီနေ့ အိမ်စောစောပြန်လို့ရမလား
အိမ်ရှေ့စံ...."
"ဘာကြောင့်လဲ....."
"စိတ်ညစ်နေလို့ပါ....."
"ဘာကြောင့်စိတ်ညစ်တာလဲ...
အကြောင်းအရင်းကိုပြောပြမှပေါ့...."
"ရင်တွေကွဲနေလို့ပါ..."
Jeonငယ်ဟာ ဒူးထောက်ခေါင်းငုံ့နေရာမှ
ခပ်အက်အက်အသံ...ငိုချလိုက်တော့မလို
မျက်လုံးတွေနဲ့ပြောလာတယ်...။
ဘယ်လောက်ရီစရာကောင်းသလဲကြည့်ပါအုန်း...။
အိမ်ရှေ့စံဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုကိုတော့
ခြေမှုန်ခြေမွှားလောက်တောင်ဒီကောင်လေးက
အရာမသွင်းခဲ့ဘဲ တခြားတယောက်အတွက်
ရင်တောင်ကွဲတယ်တဲ့.....။
စစ်ပွဲတစ်ရာသာနွှဲလိုက်ချင်ပါရဲ့ Jeon....ရေ.. ။
အရှုံးတွေများ...အရှုံးတရားတွေများ...
ကြားလို့ရယ်မှမကောင်း....
မြင်လို့ရယ်မှမကောင်း...
အိမ်ရှေ့စံမျက်အိမ်တွေအေးစက်သွားခဲ့သည်။
"ငါရှေ့ကိုလာခစား...လာဒူးထောက်စမ်း...."
Jeonသည် အိမ်ရှေ့စံထိုင်ရာရှေ့သို့
ရွှေ့လာကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်လျှက်
ခေါင်းငုံ့ထားခဲ့သည်။
"မေတ္တာစူးတာ....သိပ်မြင့်မြတ်ပြီး
ခမ်းနားတဲ့ ငါ့ချစ်ခြင်းတရားတွေကို
တန်ဖိုးမဲ့ပစ္စည်းလိုမလေးမစားလုပ်လို့
မသေမချင်းမှတ်ထား Jeon..သေဆုံးသွားရင်လည်း
မှတ်ပါ....မင်း သူ့အချစ်ကို ဒီဘဝမဟုတ်ဘူး
နောက်ဘဝဘယ်နှဆက်ဆက်ဖြစ်ဖြစ်
ဘယ်တော့မှမရဘူး....
ဘာကြောင့်လဲဆိုရင်.....မင်းအပေါ်ထားတဲ့
ငါ့မေတ္တာထုထည်က ယောင်း မှမဟုတ်ဘူး
ဘယ်သူမဆို ဘယ်သက်ရှိမဆို
တိုးဝင်မလာရဲအောင် သိပ်ကြီးမားပီးခိုင်မြဲနေလို့
သံသရာတလျှောက်လုံးခိုင်မြဲဖို့ကိုလည်းထပ်ဆုတောင်းတယ်..."
"အဲ့လိုတွေဆုမတောင်းပါနဲ့...
အဓိပ္ပာယ်မရှိတဲ့အရာတွေ
ပြီးတော့ တခါအငြင်းခံရတာနဲ့လက်လျှော့ရမှာလား
ယောင်း ကို ရအောင်ကြိုးစားမှာ....
အိမ်ရှေ့စံပြောတာတွေကို ဂရုမစိုက်ဘူး...
ယောင်းကို ခေါ်ပြီး ဒီနန်းတော်ထဲကနေ
ထွက်သွားနိုင်ဖို့ကို စဉ်းစားပီးနေပြီ...."
မျက်နှာကိုမော့ကာ ညမီးရောင်အောက်
တောက်ပနေသောမျက်နှာလှလှကိုကြည့်ပြီး
ရဲရဲတင်းတင်းဆိုလိုက်တော့ သောက်လက်စ
သေရည်ခွက်နဲ့ပက်လိုက်တဲ့သူ...။
ထို့နောက်Jeonမျက်လုံးတွေစူးစူးရဲရဲကြည့်ကာ
အေးစက်စက်ထွက်လာခဲ့သောမေးခွန်းတခု...။
"ငါ့ကိုမင်းလုံးဝကိုမချစ်တာလား..."
"ချစ်လို့ရတဲ့ဖြစ်တည်မှုလား အိမ်ရှေ့စံ...
မေးခွန်းက နည်းနည်းလေးတောင်
မသင့်တော်လှပါဘူး...."
"ငါ....ငါအိမ်ရှေ့စံမလုပ်တော့ရင်ရော......"
ရွှေဝါရောင်ဝတ်ရုံကြီးနဲ့ ဒီမြေရဲ့အထွတ်အမြတ်
မင်းသားလေးဟာ ဒူးထောက်နေသူ
လူသားငယ်ကိုငုံ့ကြည့်ပြီး မေးလိုက်တဲ့မေးခွန်း...။
မေးခွန်းတစ်ခုထဲနဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာလုံလောက်
ခဲ့ပါတယ်.....။
Jeonဟာ အံ့အံ့ဩဩမျက်အိမ်တွေအဖြစ်
ပြောင်းလဲသွားတယ်။အဖြေစောင့်နေသူ
အိမ်ရှေ့စံကမျှော်လင့်ချက်မျက်လုံးလေးတွေနဲ့...။
အဖြေမရှိဘူး...။ရှိလည်းမဖြေရဲဘူး...။
အိမ်ရှေ့စံဟာ စတွေ့ထဲက ဟိုးအမြင့်ကြီးက
ကြယ်တပွင့်...။
တခါလေးမှ ထိကိုင်လို့ရမယ့် အရာတခုလို့မသတ်မှတ်
ရဲခဲ့တာ...။
ကြောက်တဲ့စိတ်တွေပဲရာခိုင်နူန်းများခဲ့လို့
အိမ်ရှေ့စံဆိုရင် ကြောက်ခဲ့တာပဲရှိတယ်။
"စဉ်းစားမနေနဲ့....မင်းလိုကောင်အတွက်
ထီးနန်းစွန့်ရအောင်အထိလည်း မရူးဘူး
တအံ့တဩပုံစံနဲ့ မုန်းစရာကောင်းလိုက်တာ..."
"တောင်းပန်ပါတယ် အိမ်ရှေ့စံ..."
"သောက်!!!! ဒီည ဒီမှာပဲအိပ်
အိမ်မပြန်နဲ့....စိတ်ညစ်နေတယ်မလား
အမူးသောက်ပီး အိပ်လိုက်..."
ဒါတော့မဆိုးဘူးလေ...။စိတ်ညစ်ရင်အရက်သောက်
ရတာကောင်းသည်။အိမ်ရှေ့မင်းသားသောက်တဲ့
သေရည်တွေမို့အကောင်းဆုံးဖြစ်မှာလည်းသေချာ
ပါသည်။
Jeonဟာ မူးပြီးအိပ်ပျော်သွားရင်ပီးရောဆိုတဲ့
အတွေးတွေနဲ့သေရည်ခွက်ကိုစကိုင်ခဲ့တယ်။
အရသာပြည့်စုံလှသောသေရည်တွေဟာ
လည်ချောင်းထဲကိုစီးဝင်သွားတိုင်းမှာ
ခံစားချက်သည် လွင့်လွင့်သွားခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးမှတ်ဥာဏ်သည်
ပြင်းပြင်းပြပြ ဖြင့်လုံးဝအသိစိတ်လွတ်စွာ
အနီးဆုံးရောက်လာတဲ့ အလှဆုံးသောနူတ်ခမ်း
ဖူးဖူးလေးတွေကို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်စုတ်ယူ
မိလိုက်သော အပိုင်းအစတစ်ခုဖြစ်နေခဲ့ပါသည်....။
...........................။
ဒယ်ဒီဝယ်ထားတဲ့ကျွန်းဟာထင်တာထက်အများကြီး
ကိုလှသည်။
သူလာမယ်ဆိုလို့ အပြေးအလွှား
စီစဉ်ထားပေးကြတဲ့Hotelအခန်းရဲ့ ခမ်းနားမှုဟာ
အဖြူရောင်တွေကြီးပဲသုံးထားပြီး
လိုက်ကာတွေကိုဖွင့်လိုက်တာနဲ့မှန်တွေကြီးဖြစ်ကာ
ပင်လယ်ပြာသည်စိတ်ထဲငြိမ့်ခနဲ.....။
Jeon သည် အဖြူရောင်ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်နေကာ
စီးကရက်ဖွာရင်း ရောက်ထဲကမနိုးသေးသော
လူကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။
စိတ်လွန်သွားတာထက် လက်တွေလည်းလွန်သည်
နူတ်ခမ်းတွေလည်းအတော်အတန်လွန်ကြူးခဲ့တာမို့
နိုးလာရင် သူဘာပြောပြောအနည်းငယ်သည်းခံ
ဖို့ကိုယ်ကိုကိုယ် အသံတိတ်တရားချနေရသည်။
စိတ်နဲ့ကိုယ်ပြန်ကပ်ကာဖျက်ခနဲနိုးသွားချိန်တွင်
တကိုယ်လုံးကိုင်ရိုက်ထားသလိုနာနေကာ
သူဖျားနေကြောင်းကိုယ့်ကိုကိုယ်သိလိုက်သည်။
မျက်လုံးတွေကိုခပ်ဖြည်းဖြည်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ
အံ့အားသင့်လွန်းသွားရသည်။
ဘယ်ရောက်နေတာလဲ....။
အဖြူရောင်တွေနဲ့ကမ္ဘာတခုကိုရောက်နေကာ
မြင်နေရသောမျက်နှာကျက်သည်အရမ်းကိုလှလွန်းပါ
သည်။Memory ကိုအမြန်ပြန်ခေါ်လိုက်တဲ့အခါ
JeonJungkook အရိုင်းအစိုင်း၏အပြုအမူတွေက
ခေါင်းထဲတန်းခနဲ....။
ဒေါသသည်ဟုန်းခနဲတောက်ကာဘေးဘီ
ကိုမြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြည့်မိတော့...
Jimin မျက်လုံးတွေ ဝိုင်းစက်သွားရပြန်သည်။
ပင်လယ်.....။
အိပ်ယာထဲမှာလှဲနေရင်းနဲ့ ခေါင်းစောင်းကြည့်
လိုက်ရုံနဲ့မြင်နေရတာ..လုံးဝကိုပြာလွင်နေလျက်။
စိတ်တွေပဲဂယောက်ကယက်ဖြစ်နေပီလား
ဟုခပ်မြန်မြန်ထထိုင်လိုက်တဲ့အခါ ရွေ့လာသော
လူရိပ်...။
"နိုးပီလား........"
အိပ်ယာဆီသို့စီးကရက်ငွေ့တထာင်းထောင်းဖြင့်
လျှောက်လာသောလူ၏လက်တွေသည်
အနီးဆုံးကိုရောက်တဲ့အခါ နှဖူးပေါ်သို့
ဦးတည်သည်။ချက်ချင်းရိုက်ချခံလိုက်ရသည်။
"မထိနဲ့....!"
နေမကောင်းနေသောလူရဲ့နှဖူးကို
စမ်းကြတာမြင်ဖူးခဲ့၍ အခြေခံအပြုအမူလောက်
ကိုလုပ်ကြည့်တဲ့အပေါ် တုံ့ပြန်ပုံသည်
ParkJimin ပီပီသသ... ။
"ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ....
ငါ့ကိုဘယ်ကိုခေါ်လာတာလဲ...."
"ကျွန်းကို.....ရောက်နေတာ..."
"ဘာ..."
မယုံကြည်နိုင်...။ဘယ်ကျွန်းကိုဘယ်လိုများ
ရောက်သွားရတာလဲ...။
သူစော်စော်ကားကားတွေဆက်ဆံခံရပြီး
သတိလစ်သွားတာလေ...။
ခုထိတောင်နာတဲ့နေရာတွေနာနေတုန်း..
အခြေအနေက ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြန်တာလဲ..။
"ဒယ်ဒီ ဟန်းနီးမွန်းထွက်ခိုင်းနေတာကြာပီလေ
အဲ့တာကြောင့်....တခြားကိစ္စမရှိပါဘူး..."
"ဟန်းနီးမွန်း....."
"အင်း..လေ...."
"မင်းယုတ်မာချင်တိုင်းအစွမ်းကုန်ငါ့ကို
စော်ကားပြီး မျက်နှာပြောင်သိပ်တိုက်တာပဲ...
ခုချက်ချင်း ပြန်မယ်.....ကျက်သရေမရှိလိုက်တဲ့
နေရာ..."
Jimin သည်စောင်ကိုဖယ်ကာထသွားဖို့
ပြင်ပေမယ့်Jeon ကလက်မောင်းတွေကို
ဆွဲထားသည်။
မထိပါနဲ့...။
ထိလိုက်ရုံနဲ့တောင်နာသွားမလား
ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့လန့်လွန်းလို့ ထိုလက်တွေကို
အလျှင်အမြန်ရိုက်ချကာ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ရှောင်
ဖယ်သွားတဲ့သူ။Jimin ပုံစံသည်ပိုကဲလုပ်ပြနေတာ
မဟုတ် သူတစ်ခုခု လွန်ကဲလာမှာမျိုးကို
တော်တော်လေးကြောက်နေကာ အိပ်ယာခေါင်းရင်း
ကိုပိုတိုးကပ်သွားသည်။
ကုန်ကုန်ပြောရရင် ခြေဖဝါးလေးတွေကိုတောင်
အမှတ်တမဲ့အထိမခံ...။ခရုလေးလိုအမြန်အဆန်
ခေါက်သိမ်းပစ်လိုက်တဲ့သူ...။
JEonသည် အဖျားသွေးအပြည့်နဲ့မျက်နှာသေးသေး
လေးရယ်....ကိုက်ရာတွေနဲ့လည်တိုင်တလျှောက်က
သွေးစို့ဒဏ်ရာတွေ တခြားတကိုယ်လုံးမှာလည်းဒဏ်ရာတွေနေရာအနှံ့ရှိနေအုန်းမှာပဲကြောက်နေတာတဝက်
မာန်ဆိုတာလေးကလည်းတဝက်နှင့်
သူ့မျက်နှာကိုသေချာမကြည့်ရှောင်နေသောပုံစံသည်
အတင်းအကျပ်လုပ်ချင်ခဲ့သောစိတ်တွေကို
ထိန်းနိုင်လိုက်သည်။
"မပြန်ရဘူး....ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာပါတယ်ဆို
ပြန်စရာလား...တလတန်သည် နှစ်လတန်သည်
တော့ နေမယ်လေ...."
ရင်ဘက်တည့်တည့်ကိုရောက်လာတာက စောင်ထဲကခြေထောက်ကလေး။
လူတစ်ယောက်ကိုခြေထောက်ဖြင့်
ပြုမူခြင်းသည်အရိုင်းဆုံးအပြုအမူဆိုသော်ငြား
ဖမ်းထားမိသောParkJiminခြေဖဝါးလေးက
ရဲရဲလေး...။
ရိုင်းသော်ငြား...မောင်သည်စိတ်အလွန်ကြည်သော
တနေ့တော့ အကန်ခံလိုက်ချင်မိပါသည်
သူ့ရင်ဘက်အကျယ်ကြီးနဲ့ဒီနီတာရဲလေး...။
ညက ဒီခြေဖဝါးတွေအောက်အထိခေါင်းတိုး
ပီးလည်း ခုတွေ့ ခု ထိချင်ပြန်သည်။
"လွှတ်စမ်း.....!!! မင်းအသားနာမှာကျ
ကြောက်တယ်လား..."
"အသားနာမှာမကြောက်တဲ့သူဘယ်သူရှိလို့လဲ...
နိုးပီဆိုတော့ မနက်စာဘာစားချင်လဲ
တခြားကိစ္စတွေထားလိုက်တော့
ကျတော်စိတ်လွတ်သွားလို့...ခင်ဗျားလည်း
ဘာမှဖြစ်တာမှမဟုတ်တာ ခုပြန်ကောင်းနေပြီပဲ
စိတ်မပြေလျှော့နိုင်ရင် ကျတော်ပင်လယ်ကို
ခေါ်လာတာပဲကြည့်ပီးဖြေဖျောက်လိုက်...."
"ငါမင်းကို ကွာရှင်းမှာ....JeonJungkook...
Hyung...ကို မင်း...."
"တော်စမ်း!!!!!"
တုန်သွားသောခန္ဓာကိုယ်လေး...။အားနည်းနေတာ
ကြောင့်ပိုလန့်သွားပုံရကာစကားသည်ချက်ချင်း
ရပ်သွားခဲ့သည်။
"Hyung လို့ တခွန်းပါးစပ်ကထွက်လာရင်
တချက်ပဲ...နှစ်ချက်ပဲရိုက်တာတောင်
သတိလစ်သွားတယ်မလား...
ခေါ်ရဲရင် ခေါ်....ခေါ်လေ ထပ်ခေါ်...."
သေချာပေါက်Jimin အရှက်တရားတွေရဲ့
အဆိုးဝါးဆုံးဖြစ်ရပ်ကြီးမို့ လက်ဖဝါးတွေရဲ့
ကြမ်းမှုရမ်းမှုကိုသူဘယ်လိုများမေ့နိုင်ပါ့မလဲ။
မျက်ရည်သည်ရှက်တဲ့အခါတော့မထိန်းနိုင်။
ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာခဲ့သည်။
ကျစ်!!!!
Jeonသည်အိပ်ယာပေါ်မှထသွားကာမှန်ပြင်ဆီသို့
ထွက်သွားခဲ့ပြီးပင်လယ်ဘက်ကိုမျက်နှာမူကာ
ဆေးလိပ်တလိပ်မီးငြိလိုက်သည်။
မကြည့်ချင်တော့...။ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဘယ်လောက်
တရားချချ ParkJimin က လွန်မဲ့လမ်းကိုပဲ
ဖောက်ဖောက်လာတဲ့သူ...။
"တစ်နှစ်ပြည့်ရင် ကွာပေးမယ်...
ခုချိန်ကွာရင် အမွေကိစ္စတွေ ဒယ်ဒီကညစ်မှာမို့
ခဏစောင့်ပေး....."
"ငါလုံးဝသည်းမခံနိုင်တော့ဘူး...Jungkook
ငါအများကြီးသည်းခံခဲ့ကြည့်ပီးပီ...."
"အဲ့တာခင်ဗျား သမိုင်းလေ......"
Jimin သည် မျက်နှာကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်
ပွတ်နေခဲ့သည်။ဘဝတစ်လျှောက်လုံးမှာ
လုံးဝကိုမွန်းကျပ်ဆုံးအခြေအနေပါပဲ...။
Jeonကိုလှမ်းကြည့်တဲ့အခါ ဆေးလိပ်တလိပ်ဖြင့်
ပင်လယ်ဘက်မျက်နှာမူကာအေးအေးလူလူပင်...။
"မင်းငါ့ကို ဘာလို့ဒုက္ခအမြဲတမ်းပေးချင်နေရတာလဲ
ငါတို့ပြသနာတွေရှိလို့ ကြည့်မရကြဘူး
ဆိုရင်လည်းဒီလောက်ကြီးအထိတော့မလိုဘူးလေ
မင်းငါ့ကိုသေသေချာချာကိုအငြိုးကြီးနဲ့
နှိပ်စက်နေတာ သိပ်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတယ်..."
"မုန်းလို့....."
"ဘာလို့မုန်းတာလဲ...စတွေ့ထဲက ငါ့ကိုမုန်းတယ်
လို့မင်းအော်နေခဲ့တာ အကြောင်းရင်းကဘာလဲ..
ငါတို့စကားတွေပြောမှဖြစ်တော့မယ်
ငါက ဒီလိုအခြေအနေမျိုးနဲ့
တစက္ကန့်တောင်နေသင့်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး
မင်း က အရူးလိုပဲ Jungkook....."
Jeon သည်တိတ်ကျသွားခဲ့သည်။ပင်လယ်ကို
သာစိုက်ငေးနေပြီး ဘာပြန်ပြောရမလဲကို
အချိန်တော်တော်ကြာစဉ်းစားနေသည်။
ကွေ့ဝိုက်ပြီးတော့ စကားတွေလည်းလှအောင်
ပြောမနေချင် မေးလာတော့လည်း
ဒါဟာအကြောင်းအရင်းပါလို့ဖြေရမှာပဲ...။
မောင်က...ယုတ္တိရှိရဲ့လား
လက်တွေ့ဆန်ပါ့မလား လို့အနည်းငယ်တောင်
မတွေးခဲ့ဘူး....မောင့်ဆိုင်သူလေးက
မေးလာတဲ့အခါ အရိုးရှင်းဆုံးအဖြေကို
ပေးခဲ့တယ်....။
ပြသနာမတက်ချင် သူအလျှော့ပေးကိုပေးရမယ့်
အခြေအနေမို့ မောင်ဟာ အရာအားလုံးကို
ထိန်းချူပ်ကာ စကားတချို့ပြောပြခဲ့တယ်။
"အိမ်မက်တွေကြောင့်......."
"အိမ်မက်..."
"ကျတော်ငယ်ငယ်ထဲက အိမ်မက်ဆိုးတွေ
မက်တာ ဆယ်နှစ်ကျော်နေပြီ...
အဲ့ဒီအိမ်မက်ဆိုးတွေထဲက အဆိုးဆုံး
လူရဲ့မျက်လုံးတွေက ခင်ဗျားမျက်လုံးတွေနဲ့
တပုံစံထဲမလို့......"
Jeonဟာ နာကျည်းနေသောအရိပ်အယောင်
တွေယှက်လျှက်လှမ်းကြည့်ရင်းဆိုလာသည်။
ပြီးတော့ချက်ချင်းမျက်နှာပြန်လွှဲသွားသည်။
Jimin သည်ကိုယ့်နားပင်ကိုယ်မယုံနိုင်ခဲ့။
အံ့ဩလွန်းလို့ ပင်လယ်ထဲပဲခုန်ချလိုက်ချင်တဲ့အထိ။
"မင်းအိမ်မက်ထဲက လူနဲ့ တူလို့...ဟုတ်လား...."
"ဟုတ်တယ်...ပြီးတော့ ခင်ဗျားကဒီတိုင်းလည်း
မုန်းစရာကောင်းပါတယ် ဘဝင်သိပ်မြင့်တယ်လေ..
အကုန်စုပေါင်းပြီးအရမ်းကိုမုန်းတယ်...."
၂၁ရာစုမှာ...ရောက်နေတဲ့အဆင်မြင့်Hotel
ခန်းကြီးကိုမှအားမနာ JeonJungkook
ပါးစပ်ကထွက်လာတဲ့စကား...။
ဒီလူဆိုးရဲ့တံခါးတွေကို တချပ်ပီးတချပ်
ဖွင့်လှပ်ပြလာတိုင်း အံ့ဩမှင်သက်ရလွန်းလို့...။
"ငါနားမလည်လို့ပါ....မင်းကအိမ်မက်တွေ
ကြောင့် ငါ့ကို စမြင်ထဲက ဒီနေ့အထိ
ဒုက္ခတွေပေးခဲ့တာလား...."
"အင်း....."
Jimin သည်ယောင်ရမ်းကာအသံတချက်ထွက်
လျှက်ရီမိလိုက်သည်အထိ...။
အိမ်မက်တွေကြောင့်တဲ့.....
ဘယ်လောက်တောင်အခြေအမြစ်မရှိလွန်းတာလဲ...
စိတ်မမှန်ဘူးလို့သံသယဝင်မိပေမယ့်
ဒီလောက်မမှန်လိမ့်မယ်လို့တော့မထင်ခဲ့တာ....။
စိတ်ရောလူရော ပင်ပင်ပန်းပန်း အနှိပ်စက်ခံရတဲ့
အကြောင်းအရင်းက သူ့အိမ်မက်ဆိုးထဲက
လူနဲ့တူနဲ့တူလို့တဲ့လေ...။
တခြားအကြောင်းတခုဆိုရင်တောင်
လက်ခံရင်လက်ခံပေးလို့ရမယ်ဆိုပေမယ့်....
ဒါကြီးက ဘယ်လောက်များရီစရာကောင်းလိုက်သလဲ။
သူ့ဟာသူမကောင်းတဲ့စိတ် မကောင်းတဲ့အပြုအမူ
တွေများလွန်းပြီး မကောင်းတာတွေမြင်မက်
နေတဲ့အိမ်မက်ဆိုးတွေဟာ ကိုယ်နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ..။
နည်းနည်းလေးမှမဆိုင်ပါ...။
အလေအလွင့် တောင်မြင် မြောက်မြင်
လေထဲက အိမ်မက်တွေကြောင့် ဒီလိုအမုန်းခံ
စိတ်ဒုက္ခခံနေပါသတဲ့လေ....။
ParkJimin တို့များမရိုးရဘူး......။
"စောက်ရူးပဲ....."
Jeonသည်ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
အဖျားတက်နေသောသူကို သူသည်းခံရမည်။
မဟုတ်ဘူး သည်းခံချင်နေတာပါ...။
ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ပုံစံလေး
နည်းနည်းလေးထိတာတောင်လက်မခံတော့သောပုံစံကို
မကြည့်ရဲတော့လို့ ပင်လယ်ဆီမျက်လုံးတွေပို့ထားခြင်း။
"မင်းကငါထင်ထားတာထက်အဆပေါင်းများ
စွာ စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်ပဲJeonJungkook
မင်းဒီလို အခြေအမြစ်မရှိတဲ့ကိစ္စတွေနဲ့နှစ်ပါးသွား
နေလို့လည်း မင်းဘဝကဘာမှမဖြစ်လာတာ
မဆန်းဘူး...ဘာအိမ်မက်တွေကြောင့်ငါ့ကိုမုန်းတယ်
လူတွေက အိမ်မက်မက်ရုံနဲ့ အဲ့လိုမုန်းတာချစ်တာ
လုပ်လို့ရသလား အိမ်မက်ဆိုတာ တကယ်မှမရှိတာ
ဘာမှမရှိတဲ့ အရေးအရာမပါတဲ့အရာတွေအတွက်
ငါအလကားနေရင်း နာကျင်နေရတာ ခံပြင်းလိုက်တာ.."
"တော်လိုက်တော့! ခုဘာလုပ်နေလို့လဲ
နိုးလာထဲက ဘာပြောပြောသည်းခံပေးနေတာ
ဒေါသကိုစွဖို့မဟုတ်ဘူးနော်...ကျတော်
ရန်မဖြစ်ချင်ဘူး...."
"တစ်နှစ်မစောင့်တော့ဘူး..
ခုပြန်ရင် တခါထဲကွာမယ်
ငါရူးနေတဲ့သူနဲ့ မပေါင်းနိုင်ဘူး...."
Jeonသည် အသက်ကိုဝအောင်ရှူလိုက်ပြီး
Jimin ဆီသို့လျှောက်လာသည်။
အိပ်ယာပေါ်တွင်ထိုင်လိုက်ကာ
နှဖူးကိုဒုတိယအကြိမ်ထပ်စမ်းဖို့လုပ်ပေမယ့်
Jimin ဟာလုံးဝမထိမခံပါ...။
Jeon လက်တွေကိုရိုက်ရိုက်ချသည်။
"စမ်းချင်လို့ပါ...."
"မလိုပါဘူး....ငါဖျားနေတယ် ငါ့ကိုယ်ငါသိတယ်
မင်းကိုငါမမြင်ချင်ဘူး ထွက်သွားတော့...!!"
"ParkJimin....."
မောင်က အလျှော့ပေးချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့တာ..။
မောင်ဟာ ဘယ်တော့မှအလျှော့ပေးမယ့်
နှလုံးသားမျိုးမဟုတ်တာကြောင့်တွန်းကန်ရိုက်ပုတ်
နေတဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုချူပ်ပြီးနှဖူးကျဉ်းကျဉ်းလေး
အပေါ် လက်ဖဝါးတွေကိုမရောက်ရောက်အောင်
ပို့ခဲ့သည်။
"တော်တော်ကိုပူနေတယ်...."
ဖြန်းးး
ပါးတဖက်သည်ပူခနဲ....။မောင် အံ့ကြိတ်လိုက်ရသည်။
ပါးတဖက်ကိုလျှာဖြင့်ထိုးနေပြီး စိတ်ကို
ခက်ခက်ခဲခဲကိုချုပ်တည်းနေသည်။
"ငါ့ကို မထိနဲ့.....ငါမင်းကိုကြောက်တယ်....
ကြောက်တာမို့....ငါ့နားကိုလည်းမလာပါနဲ့...
သွားပါ...မမြင်ရလေကောင်းလေပဲ
မင်းကရူးနေတာ..."
"သွားမယ်....အရမ်းဖျားနေတော့
ဆရာဝန်တွေ အလုပ်သမားတွေတော့
လွှတ်ပေးလိုက်မယ် မသက်မသာဖြစ်အောင်
နေမနေနဲ့...ငါ့မျက်နှာကို မင်းမမြင်စေရဘူး.."
"သွား!!!!အရူးလိုကောင်!!!!"
Jeonဟာ အိပ်ယာပေါ်မှဆင်းကာအပေါ်ထပ်
အကျီတထည်ယူလျှက်တံခါးဖွင့်ကာထွက်သွား
သည်။Jiminသည်တောက်တချက်အကျယ်ကြီး
ခေါက်လိုက်ကာ ထိုးကိုက်လာသော
ခေါင်းကိုလည်း ဒေါသတွေထွက်လွန်းလို့...။
ဒီစိတ်မမှန်သော ဆိုက်ကိုကောင်ကို
ဘာလို့များလက်ထပ်မိရတာလဲ
ဆိုတဲ့နောင်တသည် အကြိမ်ကြိမ်အခါခါသတ်ပါသည်။
"ဘာတဲ့....အိမ်မက်ဆိုးတွေကြောင့်....
သေလိုက်!!!!!သေလိုက်!!!!!!
ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေ ရှိသမျှကန်ချကာ
Jimin သည်ကိုယ့်ကိုကိုယ်စိတ်တိုလွန်းလို့
ဘယ်လိုစိတ်ဖြေရမှန်းကိုမသိခဲ့။
မကြာပါ ဆရာဝန်တွေ Nurseတွေ
အလုပ်သမားတွေ အစုလိုက်အပြုံလိုက်ကို
ရောက်ချလာသည်။
ချက်ချင်းလက်ငင်းဘုရင်တပါးလို
ပတ်ပတ်လည်းဝိုင်းခစားကြကာ
ဘာလိုအပ်လဲ မေးကြလျှက် ပြာပြာလဲလဲ
လုပ်ကိုင်ပေးကြသည်။
Jimin ကတော့စိတ်ရှုပ်နေတာပဲရှိသည်...။
နေမကောင်းရတဲ့ကြားထဲ တခါမှမမြင်ဖူးသော
သူစိမ်းတွေ အခန်းထဲဝင်လာကာ
ပြုစုပေးနေခြင်းသည် ဇိမ်ကိုမရဘဲ
ဒေါသသာထွက်သည်။
စကားပြောသံတွေကိုစိတ်ရှုပ်သည်
လူတွေကိုမျက်စိနောက်နေသည်။
JeonJungkook သည် အရိပ်ပင်မမြင်ရတော့...။
သူစိမ်းတအုပ်နဲ့ ဖြစ်ချင်တာဖြစ် ထားခဲ့ဆိုလည်း
ထားခဲ့တာပဲ...။
မေ့နေတာ...သူကအမုန်းမင်းသားကြီးလေ...။
ဆရာဝန်တွေဘာတွေခေါ်ပေးတာတောင်
ကျေးဇူးတင်ရမည်...။
Jimin သည် အိပ်ယာပေါ်တွင်အံတကြိတ်ကြိတ်...။
မောင်ဘယ်မှမသွားခဲ့ပါဘူး...။
မြင်ရင်ငိုနေမှာစိုးလို့...အခန်းပြင်ကအကွယ်တခု
မှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်စောင့်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။
...Hey..ကိုယ် TaeHyung....
IG Request တခုတက်လာတော့ဘာရယ်မဟုတ်
လူမမာလေးစောင့်ရင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်
ပို့ထားသူက KimTaeHyung...။
....Inmm ....
....မင်းAccကို Hoseokဆီကမေးလိုက်တာ
ငါ့ကိုညက ဘာလို့ပစ်ထားခဲ့တာလဲ ဂျေ
ငါစောင့်နေတာ အကြာကြီးပဲ.....
....ကိစ္စတခုရှိလ်ု့ပါ Sorry TaeHyung ....
....Ph no ပေးထားပါ ...ဆက်သွယ်လို့ရအောင်...
....Immmm....
....ခုကမင်းဘယ်မှာလဲ.....
......ခရီးထွက်နေတယ် ကျတော်ဆိုးလ်မှာမရှိဘူး....
..++++++ကျတော့်နံပါတ်..TaeHyung
No လည်းပို့ထားအုန်းလေ.......
Typing.......
....KimTaeHyung ဖုန်းနံပါတ်ကိုမင်းက
ဘာမလို့တောင်းနေတာလဲ ထပ်မပို့နဲ့
F....
Blocked....။
"လူကြီး!!!!!!!!!!!
ထယ်သည် ရေချိုးခန်းထဲတွင် ရေမချိုးသေးဘဲ
ခိုးChatနေခြင်းကို အိပ်ခန်းထဲက လူကြီးက
Labtop ထဲက ဝင်ကြည့်ကာပွဲဖြတ်လိုက်သည်။
KimTaeHyung သွေးတိုးကာ ရေချိုးခန်းထဲ
ပြေးထွက်ပြီး အိပ်ခန်းဆီသို့အရှိန်ဖြင့်ပြေးသွားတော့
သည်။
Yoongi သည်အိပ်ယာပေါ်တွင်ဝီစကီတခွက်
ဖြင့်Blockလို့ကောင်းဆဲ..
"လူကြီး!!!!လူကြီးတအားကြီးကိုများသွားပြီ
သူက ထယ့် ဘော်ဒါ...စစ်စစ်...
UnBlockပြန်လုပ်ပေး!!!!"
"KimTaeHyung မှာ ဘော်ဒါမရှိပါဘူး
အီစီကလီတွေပဲရှိတာမဟုတ်ဘူးလား
အီစီကလီတွေအများကြီးတွေထဲက
ဒီအီစီကလီခေါင်းဆောင်ကြီးက သဝန်တိုလို့
လုပ်တာ ဘာဖြစ်လဲ...."
"လူကြီးဗျာ...!!!!ဂျေက မိုက်တယ်ဗျ..."
အိပ်ယာပေါ်ပြေးတက်လာကာ
တခြားယောကျ်ားမိုက်ကြောင်း
ခပ်တည်တည်ပြောပုံသည်MinYoongi
ကိုဝီစကီထက်မူးဝေစေသည်။
"လူကြီးကပိုမိုက်တာပါ ထယ်လေးရာ...."
MinYoongi သည်ခန့်ညားစွာတချက်ပြုံးလိုက်
ပြီးအပြာရောင်လေးကိုရင်ခွင်အောက်ဆွဲယူ
ပို့လိုက်တော့
"ထယ်...ရေမချိုးရသေးဘူး..."
"ညစ်ပတ်သွားမှာပဲ ပေါင်းချိုးလိုက်လေ..."
"MinYoongi....ဘာတွေပြော..."
"ဒီနေ့တော့ ထွက်မပြေးနဲ့ ထယ်ရာ...
လူကြီး အလုပ်တွေပင်ပန်းနေလို့..."
"ဒါလည်းပင်ပန်းမှာပဲကို..."
"ဟင့်အင်း...ဒါက မပင်ပန်းဘူး..."
"လူကြီး!!!!"
KimTaeHyung ကိုချစ်ချင်လာရင်
သူ့ရဲ့အီစီကလီသောင်းခြောက်ထောင်ကြား
နှောက်လိုက်ရုံပဲ...။
ပျော်စေပျက်စေကိစ္စတွေမဟုတ်ပေမယ့်လေ
KimTaeHyung လေ့ကျင့်ပေးထားလို့
ကျတော်လိုကောင်တော်ရုံမနာတတ်တော့ဘူး။
KimTaeHyungက မာယာရှယ်များ....။
Request စလုပ်တဲ့သူကKimTaeHyung
Phone No တောင်းတဲ့သူကလည်းKimTaeHyung
ဒါပေမယ့် ဖျင်းခနဲဖြစ်သွားအောင်
အပြောခံလိုက်ရပီး Blocked ခြင်းခံရသူကိုယ်။
မိုးလင်းထဲက ခြေထောက်နဲ့အကန်ခံရ
ပါးအရိုက်ခံရပြီး ကံနိမ့်ခြင်းသည်မပီးသေးဘူးလား။
ဖုန်းကိုပိတ်လိုက်ကာ စိတ်ထဲတနုံ့နုံ...။
အခန်းထဲကလည်းဝင်မရ...အိပ်ရေးလည်းပျက်
လာတာကြောင့် ထိုင်နေသောခုံတန်းပေါ်တွင်
ခေတ္တမှေးခနဲဖြစ်သွားသည်။
တနာရီလောက်ကြာသွားလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။
ခြေသံတွေကြားလို့ လန့်နိုးလာတော့
အလုပ်သမားကောင်မလေးတွေသည်မျက်စိပျက်
မျက်နှာပျက်ဖြင့်ထွက်လာကြသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ"
"ပြန်တော့မယ် သခင်လေး...."
"နင်တို့ကိုငါတနေကုန်ပြုစုဖို့ပြောထားတယ်လေ..."
"အကိုလေးJimin ကမျက်စိနောက်လို့တဲ့
အရမ်းအော်လို့ ဆက်နေလို့မဖြစ်တော့လို့ပါ.."
"မျက်စိနောက်အောင် နင်တို့ကဘယ်လိုလှုပ်ရွနေလို့လဲ
ငြိမ်ငြိမ်နေကြပေါ့..."
လူနာပြုစုတာ ထိုင်နေရာကမထဘဲမလှုပ်ဘဲ
တော့ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်မလဲ...။
အကိုလေးJimin ကခြေသံကြားရင်တောင်
အသံကုန်အော်နေတာကြီး...။
"မလှုပ်ရွပါဘူး ပုံမှန်ကို နေမကောင်းလို့
ထင်ပါတယ် သူအရမ်းစိတ်တွေမကြည်ဘူး
အဖျားကလည်းမကျဘူး သခင်လေး
ဖြစ်နိုင်ရင် သခင်လေးကိုယ်တိုင်ပြုစုတာ
ပိုကောင်းပါလိမ့်မယ်..."
အထိတောင်မခံတော့လို့အပြင်ထွက်ထိုင်နေရ
ပါတယ်ဆို အနာပေါ်အရက်ပြန်လောင်းသလိုစကား။
ငါ့ကိုအထိမခံလို့ဟေ့ လို့အော်ပြောရရင်လည်း
အရှက်ကကွဲအုန်းမည်။
အကြံပေးသူကောင်မလေးဆီဗြုန်းခနဲ
ရောက်သွားသော မောင့်ရဲ့ မျက်စောင်းသည်
အသဲထဲအထိအေးခနဲ....။
"ဒီလူသေးသေးလေးကိုတောင်စိတ်ကျေနပ်
အောင်မလုပ်ပေးနိုင်ကြဘူး
နင်တို့အကုန်လုံးကိုပင်လယ်ထဲမျောပစ်မယ်.."
လူသေးတာနဲ့စိတ်ကျေနပ်လွယ်ပါ့မလား...။
သေးတာကြီးတာနဲ့ဘာများသက်ဆိုင်လို့လဲ။
အထဲကလူကတမျိုး အပြင်ရောက်တော့
အသင့်စောင့်နေသူကတမျ်ုး..။
ကိုယ့်ယောကျ်ားကိုယ့်ဟာကိုယ်ကြည့်ပါလားဟု
စိတ်ရှိတိုင်းသာအော်ပြောလိုက်ချင်သည်။
မောင်က မောင့်ဆိုင်သူ သမုတ်တဲ့ အရူးကောင်
ဆိုတဲ့စကားနဲ့...လိုက်လိုက်ဖက်ဖက်ရှင်သန်တယ်
မောင်က အိပ်ယာကြီးကြီးထဲ လူသေးသေးလေး
ကွေးအိပ်နေတာကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး
ပြုစုယုယခြင်းကိုသိပ်လွယ်ပါတယ်လို့ထင်ခဲ့တာ...။
အလုပ်သမားတွေအကုန်ထွက်ပြေးအောင်
ဘယ်လိုမျိုး သွေးဆိုးရသလဲ ParkJimin...။
"ခုတော့ဆေးသောက်ပီးအိပ်နေတယ်သခင်လေး
နိုးလာရင် အဖျားတွေတက်နေအုန်းမှာပဲ
တခုခုကျွေးပြီး သေချာဂရုစိုက်လိုက်ပါနော်..."
"နင်တို့ငါ့ကိုပြန်ခိုင်းနေတာလား...."
"ကျမတို့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်တော့လို့ပါ သခင်လေးရယ်.."
Jeonသည်အခန်းထဲလှမ်းကြည့်တော့လည်းလူနာက
အေးရာအေးကြောင်းအိပ်နေတာပဲ...။
ဒင်းတို့ကိုက ပိုတာ....။
လူနာက နှိပ်စက်လို့ လူကောင်းကထွက်ပြေးစရာ
ဘာအကြောင်းမှကိုမရှိ...။
ပြီးတော့ လူနာက သေးသေးလေးကို...။
အကုန်ထွက်ပြေးသွားကြတဲ့အခါJeonသည်
အခန်းထဲတော့မဝင်ခဲ့။အိပ်နေတယ်ဆိုတော့
လည်းအိပ်ပါစေဟုတချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
ပင်လယ်ကမ်းခြေကိုလမ်းလျှောက်ရန်ထွက်လာ
ခဲ့သည်။စိတ်တွေသည် ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို
မြင်ရလို့လား ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်အဆန်းမလို့
လားမသိ...သိပ်ညီးညူးနေတာမျိုးတော့မရှိခဲ့။
မုန်းသလားမေးရင်...မောင်ဟာမုန်းပါတယ်....
ကျိန်စာတွေဟာ မောင့်အရိပ်လိုပဲ
မောင့်နားဘဝအဆက်ဆက်တွယ်ကပ်နေဆဲ..။
ဒါဆို....အိမ်ရှေ့စံရဲ့ အခမ်းနားဆုံးဆုတောင်းကရော
အပြိုင်အဆိုင်ကို မောင့်နှလုံးအိမ်မှာတွယ်ကပ်ရင်း
ကျိန်စာနဲ့ဆုတောင်းအနိုင်အရှုံးတော့မကြာခင်
ပေါ်ပေါက်လာတော့မည်ဟုထင်ပါသည်။
ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်သွားရင်ညနေစောင်းလာတဲ့အခါ
Jeonသည်အခန်းမပြန်၍မဖြစ်တော့...။
အိပ်နေရင်လည်းနိူးလောက်ပီးတခုခုတော့
ကျွေးရအုန်းမည်ဖြစ်တာကြောင့်ပြန်လာခဲ့သည်။
အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့လည်းစောင်ကိုခေါင်းအထိ
လုံအောင်ခြုံကာကွေးကွေးလေးအိပ်နေတဲ့သူ။
"ထတော့ ညစာစားမယ် ကျတော်ရေချိုးပီး
ရင်အောက်ဆင်းစားကြမယ်..."
Jeonသည် အဝတ်အစားတွေအားလုံးချွတ်ကာ
ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားခဲ့သည်။
၄၅မိနစ်လောက်ကြာတဲ့အခါသဘက်တထည်
ပတ်လျှက် ပြန်ထွက်လာပီးဆံပင်တွေကို
ရေခါပြီး မထသေးသော ဖျားနေသူနား
သွားသည်။
မခံချင်အောင်ပြောမှ ဝုန်းခနဲထထိုင်မှာသိ၍
မောင်ဥာဏ်များရအုန်းမည်။
"Jimin....မောင် ထဆိုထလေကွာ
ညစာစားကြမယ်....သက်သာရဲ့လား
စောင်လေးကို မောင် နည်းနည်းလေးဖယ်ကြည့်မယ်
နော်..."
ဘာမှပြန်မပြော၍ Jeonမျက်နှာပျက်သွားသည်။
ပုံမှန်ဆို မောင် ဟု သုံးနူန်းရင် ထဆဲတတ်သူမလား။
စောင်ကိုဖယ်လိုက်တဲ့အခါ ချွေးတွေနဲ့နစ်နေပြီး
တုန်ရီနေသော Jimin သည်ညီးသံတိုးတိုးလေး
တွေနှင့်..။
"Jimin!! ...."
ထိမိလိုက်တဲ့ပူခြစ်နေသောခန္ဓာကိုယ်လေးသည်
လက်ချက်ချင်းပြန်ရုတ်မိတဲ့အထိ...။
"ဟာကွာ....!!!"
သူ႔အနမ္းကိုဘယ္ေလာက္မ်ားႀကိဳက္ခဲ့သလဲ.....?
အေျဖမရွိဘူး မေျဖနိုင္ေအာင္ကိုအ႐ူးအမူးပဲ....။
တခါပဲရခဲ့တဲ့အနမ္းဆို...ေသသည့္တိုင္တခါပဲနမ္းခဲ့ရ
တဲ့ႏူတ္ခမ္းပါးေတြဆို....
ဟုတ္တယ္...တိတိက်က်တခါပါပဲ.....
အဲ့တာေၾကာင့္လည္း...ေနာက္ထပ္မ်ားထပ္ၾကဳံဆုံ
ရအုန္းမလားလို႔ အိမ္မက္ေတြထဲေတာက္ေလၽွာက္
ထည့္မက္ခဲ့တာ....ေသခါမွေသသြားတယ္...
တခါပါပဲ.....
ဒါေပမယ့္ သူ႔အနမ္းကိုတမ္းတေနတဲ့အိမ္မက္ေတြက
ေတာ့ မေသဆုံးခဲ့ဘူး.....။
အစြဲလန္းဆုံးကိုျပပါဆို Jeonႏူတ္ခမ္းပါးေတြပါပဲေလ...။
.................
"သခင္ေလးJeonကိုက်ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ
ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ပါဘူး ျပတ္ျပတ္သားသား
ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပဲျငင္းပါရေစ.....
က်ေတာ္ျငင္းဆိုတယ္ဆိုတာ
က်ေတာ္ အဆင့္အတန္းနဲ႔သိပ္ရီစရာေကာင္းလြန္း
တယ္ဆိုေပမယ့္ မခ်စ္နိုင္တဲ့စိတ္ႏွလုံးသားကို
ေတာ့က်ေတာ္မ်ိဳးလည္းမတတ္နိုင္ပါဘူး
ႏွလုံးသားအတြက္ခြင့္လႊတ္ေပးပါ...."
ဟားးးးး..ဟားး
"အဲ့တိုင္းအျငင္းခံလိုက္ရတာလား....
အားရမိလိုက္တာ....ၾကင္ယာေတာ္က
စကားလုံးေတြကိုေသခ်ာမွတ္လာတာပဲ
အဲ့ဒီအခ်ိန္ Jeonရဲ့ မ်က္ႏွာကဘယ္လိုေနလဲ...."
အိမ္ေရွ႕စံဟာ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသမီးကို
ၾကင္ယာေတာ္စေျမႇာက္ထဲက မ်က္ႏွာပင္
ေသခ်ာေစ့ေစ့မၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႔သတင္းကို
စပ္စပ္စုစု မိန္းမသားတို႔ပီပီၾကားလာရေတာ့
ၾကင္ယာေတာ္ကလာေျပာတဲ့အခါအထူးသေဘာက်
လၽွက္ရွိေနသည္။ၾကင္ယာေတာ္ကိုယ္တိုင္က
အိမ္ေရွ႕စံကို လက္ေလၽွာ့ထားရကာ မင္းသမီးေနရာ
ေလးမေပ်ာက္သြားေရး အလိုလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္
ေနေနရသူျဖစ္သည္။
"ငိုခ်ေတာ့မလိုပါပဲ.....အိမ္ေရွ႕စံ...."
"ဟားးး ငိုခ်လိုက္ရမွာ....ၾကည့္ခ်င္မိတယ္
တကယ္ကိုပဲမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္
ဘာမဟုတ္တဲ့ ကေခ်သည္ေလးကေတာင္
ေဘာင္မသြင္းတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကိုယ္ေတာ္
ၾကည့္ၾကည့္ရီေနခ်င္ေနတယ္...."
"ကေခ်သည္ေယာင္းက အမွန္တကယ္ကိုျပတ္သား
လြန္းပါတယ္ သူ႔အေနနဲ႔ Jeon ကို
ျငင္းဆိုဖို႔မွမလိုတာပဲ..."
"မျငင္းရင္အသက္ဘယ္ရွင္နိုင္ပါ့မလဲ...
ေသရည္ေသာက္ပါအုန္း ၾကင္ယာေတာ္...."
အိမ္ေရွ႕စံသည္ၾကင္ယာေတာ္မင္းသမီးအား
ေသရည္တခ်ိဳ႕ငွဲ႕ေပးကာအထူးရႊင္ျမဴးေနလၽွက္။
"အျပင္မွာဘယ္သူရွိလဲ...Jeon ငယ္ကို
သြားေခၚလာခဲ့စမ္း...."
"ဟုတ္ကဲ့ အိမ္ေရွ႕စံ..."
"ေသရည္ေသာက္ဖို႔ေခၚမလို႔လားအိမ္ေရွ႕စံ..
သူအေျခအေနေကာင္းမယ့္ပုံမေပၚဘူးေနာ္..."
"အေျခအေနမေကာင္းေနတာကို
ေလွာင္ခ်င္ေနလို႔....ၾကင္ယာေတာ္ တခြက္ေသာက္ပီး
ျပန္ေတာ့...."
မင္းသမီးတပါးအေနနဲ႔ ဒီအေျခအေနေတြသည္
မထူးဆန္းေတာ့တာမို႔ စိတ္ထဲမေက်နပ္ေပမယ့္
အိမ္ေရွ႕စံကိုဘယ္လိုတြန္းလွန္နိုင္မွာလဲ။
အရဲစြန႔္ကာ မင္းသားေပ်ာ္ျမဴးေနေသာအခြင့္အေရး
ကိုအမိအရယူရင္းေမးခြန္းတခုေမးလိုက္သည္။
"အိမ္ေရွ႕စံ က်မရဲ့ အိပ္ေဆာင္ကိုဘယ္ေတာ့မ်ား
မွႂကြမလဲ...."
"ဘယ္ေတာ့မွမႂကြဘူး...."
ၾကင္ယာေတာ္ေလးမူးေမ့လဲသြားနိုင္ေသာအေျဖဆို
ေပမယ့္ ဒီအိမ္ေရွ႕စံရဲ့ မင္းသမီးျဖစ္ထဲက
ဒီထက္ဆိုးတာေတြေတာင္ရင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲေလ...။
"ေလာကႀကီးကို အတည့္ၾကည့္ေပးပါ အိမ္ေရွ႕စံ
က်မတို႔ ေသြးသားမ်ိဳးဆက္တခုေတာ့
ရွိသင့္ေနပါၿပီ...နန္းေတာ္ထဲမွာ ေနရာဝင္ယူခ်င္ေနတဲ့
လူေတြႀကီးမလို႔ ထီးနန္းခိုင္ျမဲဖို႔....."
"မင္းအိပ္ေဆာင္ကိုလာမွ ငါ့ထီးနန္းကခိုင္ျမဲမယ္ဆို
ကိုယ္ေတာ္ဘုရင္မလုပ္ေတာ့ဘူး.....သြားျပန္ေတာ့..."
ၾကင္ယာေတာ္သည္ေသရည္ခြက္ကိုအရဲစြန႔္ကာ
ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ဝတ္႐ုံအရွည္ႀကီးကို
မကာခ်က္ခ်င္းထထြက္သြားသည္။
ၾကင္ယာေတာ္က အထြက္ Jeonကဝင္လာတာႏွင့္
ဆုံတဲ့အခါ ၾကင္ယာေတာ္၏မ်က္ေစာင္းလွလွ
ကိုတန္းလက္ေဆာင္ရခဲ့သည္။
"နင့္ေၾကာင့္!!!!!!"
ၾကင္ယာေတာ္တစ္ေယာက္ထဲသူ႔ကိုျမင္တိုင္း
လက္ညိဳးထိုးတာမ်ိဳးမဟုတ္...
အ္မ္ေရွ႕စံ ရဲ့ မယ္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕စံ၏ေယာကၡမ
ဘုရင္အပါအဝင္အားလုံး Jeonကို
ဘယ္တစ္ေယာက္ကမွမၾကည္ခဲ့ပါ။
အိမ္ေရွ႕စံက Jeonငယ္ဆိုရင္သူ႔အပိုင္
ဘုရင္ေလးတပါးလိုပဲ......။
နန္းေတာ္တခုလုံး မင္းသားလက္ထဲက ထက္ရွ
လွေသာဓားရွည္ကိုေၾကာက္ရ၍သာမသိခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ေနခဲ့ၾကျခင္း...။
"ေရာက္လာၿပီလား....ဒီမွာကိုယ္ေတာ္က
မင္းသမီးနဲ႔ ေသရည္ေသာက္ေနတာ
႐ုတ္တရက္ Jeonငယ္ကို သတိရသြားလို႔...."
ရင္ထဲမွာစူးနစ္စြာနာေနပါသည္။အနည္းငယ္မၽွပင္
မစဥ္းစားတန္းအျငင္းခံလိုက္ရေသာျပတ္သားမွု
မွာJeonသည္ငို၍မဝေသး။သူ႔အေနနဲ႔ ျပန္ခ်စ္လိမ့္မည္
ဟုတထစ္ခ်ကိုေတြးထားခဲ့တာ...။
သခင္ေလးJeonကိုဘယ္လိုလူမ်ိဳးကျငင္းနိုင္ပါ့မလဲ။
႐ူး႐ူးမူးမူးခခယယခ်စ္ႏွစ္သက္ေပးခဲ့ေပမယ့္
မ်က္လုံးေတြထဲတည့္တည့္ၾကည့္ကာ ယတိျပတ္
ျငင္းသူေယာင္းသည္ ရက္စက္လြန္းပါသည္။
အေမွာင္တေနရာတြင္ႀကိတ္မွိတ္ငိုေနတုန္း
အေခၚရွိလာ၍ လာခစားေတာ့
ေရႊအိုေရာင္ေတာက္ပေနေသာဝတ္စုံႀကီးနဲ႔
အိမ္ေရွ႕စံဟာ ေလွာင္ျပဳံးေတြနဲ႔ႀကိဳဆိုေနခဲ့တယ္...။
Jeonမ်က္ႏွာတခုလုံးနီရဲေနကာမ်က္လုံးေတြ
သည္ေသြးေၾကာေတြအထိရဲေတာက္ေနလၽွက္
နာက်င္ေနမွုကို လုံးဝမဖုံးနိုင္မဖိနိုင္ခဲ့ပါ...။
ဖရိုဖရဲ ဝတ္စုံအနက္ေရာင္ႏွင့္အားမရွိေတာ့ေသာ
ပုံစံသည္အခ်စ္ကေပးတဲ့ေဝဒနာေတြေပါ့...။
ေလာကတခုလုံးကိုသိမ္းပိုက္လို႔ရမယ့္
ဧကရာဇ္ေလာင္းက ေလာကကိုၾကည့္ဖို႔
ေမ့ေနခဲ့ၿပီး...၁၃ႏွစ္သားကေလးေပါက္စေလးကိုပဲ
အပူတျပင္းၾကည့္ခဲ့တယ္
တေန႔တျခားအရြယ္ကေလးေရာက္လာေလ
ေရာက္လာတဲ့ေျပာင္းလဲမွုေတြအေပၚ
ဧကရာဇ္က သိပ္အသဲယားခဲ့တယ္
စစ္တိုက္ထြက္ေနေပမယ့္ နန္းေတာ္ထဲမွာ
လုံလုံျခဳံျခဳံက်န္ခဲ့သူ ေကာင္ငယ္ေလးကို
လွမ္းစိုးရိမ္ေနခဲ့ဖူးတာေတြ.....
ခမ္းခမ္းနားနားခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို
ေပးခဲ့ပါလၽွက္....မျမင္နိုင္မသိနိုင္ဘဲ
ကေခ်သည္ေလးျငင္းမွ ၿပိဳပ်က္ေနေသာ
Jeonငယ္၍ပုံစံသည္ ႏွလုံးသားကို
စူးနဲ႔စြေနသလိုပဲ...။
ခံျပင္းသည္....နာသည္....။
ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္ကာ ယိုင္တိယိုင္တိုင္
ပုံစံငယ္သည္....သူ႔ကိုမေၾကာက္မလန႔္
တခြန္းမက်န္ျပန္ေျပာတတ္တဲ့Jeonငယ္မွဟုတ္ရဲ့လား။
ဓားနဲ႔မ်က္ႏွာကိုျဖတ္လွီးခဲ့တာေတာင္
ခပ္မိုက္မိုက္စိုက္ၾကည့္ခဲ့သူက အျငင္းခံရလို႔
နန္းေတာ္တေနရာေထာင့္မွာ ငိုေနသတဲ့ေလ...။
အဲ့ဒီကေခ်သည္...နဲ႔မပတ္သတ္ဖို႔အတြက္
ဓားတရမ္းရမ္းနဲ႔ အ႐ူးႀကီးလို ေတာက္ေလၽွာက္
လိုက္ၿပီး ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးေတြလုပ္ခဲ့တာ
ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ေအာင္
ရိုက္ရိုက္ Jeonငယ္ဟာ ရင္ကိုခြဲျမဲခြဲဆဲ...။
ဒီေန႔ေတာ့ ေနသာလိုက္တာ....။
ရွက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္အျငင္းခံလိုက္ရတာ...
အရသာေတာ္ေတာ္မွရွိေနလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
"အကုန္အျပင္ထြက္ၾက..."
အိမ္ေရွ႕စံ၏အမိန႔္ေၾကာင့္အေစာင့္ေတြအမွု
ထမ္းေတြအားလုံးအျပင္ထြက္သြားၾကသည္။
"လာပါအုန္း...မ်က္ႏွာကမသာမယာနဲ႔ ..
ေသရည္ေသာက္ဖို႔လွမ္းေခၚလိုက္တာ
ဒူးေထာက္မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔အတူတူ
လာေသာက္ပါ..."
"က်ေတာ္ ဒီေန႔ အိမ္ေစာေစာျပန္လို႔ရမလား
အိမ္ေရွ႕စံ...."
"ဘာေၾကာင့္လဲ....."
"စိတ္ညစ္ေနလို႔ပါ....."
"ဘာေၾကာင့္စိတ္ညစ္တာလဲ...
အေၾကာင္းအရင္းကိုေျပာျပမွေပါ့...."
"ရင္ေတြကြဲေနလို႔ပါ..."
Jeonငယ္ဟာ ဒူးေထာက္ေခါင္းငုံ႔ေနရာမွ
ခပ္အက္အက္အသံ...ငိုခ်လိုက္ေတာ့မလို
မ်က္လုံးေတြနဲ႔ေျပာလာတယ္...။
ဘယ္ေလာက္ရီစရာေကာင္းသလဲၾကည့္ပါအုန္း...။
အိမ္ေရွ႕စံဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မွုကိုေတာ့
ေျခမွုန္ေျခမႊားေလာက္ေတာင္ဒီေကာင္ေလးက
အရာမသြင္းခဲ့ဘဲ တျခားတေယာက္အတြက္
ရင္ေတာင္ကြဲတယ္တဲ့.....။
စစ္ပြဲတစ္ရာသာႏႊဲလိုက္ခ်င္ပါရဲ့ Jeon....ေရ.. ။
အရွုံးေတြမ်ား...အရွုံးတရားေတြမ်ား...
ၾကားလို႔ရယ္မွမေကာင္း....
ျမင္လို႔ရယ္မွမေကာင္း...
အိမ္ေရွ႕စံမ်က္အိမ္ေတြေအးစက္သြားခဲ့သည္။
"ငါေရွ႕ကိုလာခစား...လာဒူးေထာက္စမ္း...."
Jeonသည္ အိမ္ေရွ႕စံထိုင္ရာေရွ႕သို႔
ေရႊ႕လာကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္လၽွက္
ေခါင္းငုံ႔ထားခဲ့သည္။
"ေမတၱာစူးတာ....သိပ္ျမင့္ျမတ္ၿပီး
ခမ္းနားတဲ့ ငါ့ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကို
တန္ဖိုးမဲ့ပစၥည္းလိုမေလးမစားလုပ္လို႔
မေသမခ်င္းမွတ္ထား Jeon..ေသဆုံးသြားရင္လည္း
မွတ္ပါ....မင္း သူ႔အခ်စ္ကို ဒီဘဝမဟုတ္ဘူး
ေနာက္ဘဝဘယ္ႏွဆက္ဆက္ျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္ေတာ့မွမရဘူး....
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္.....မင္းအေပၚထားတဲ့
ငါ့ေမတၱာထုထည္က ေယာင္း မွမဟုတ္ဘူး
ဘယ္သူမဆို ဘယ္သက္ရွိမဆို
တိုးဝင္မလာရဲေအာင္ သိပ္ႀကီးမားပီးခိုင္ျမဲေနလို႔
သံသရာတေလၽွာက္လုံးခိုင္ျမဲဖို႔ကိုလည္းထပ္ဆုေတာင္းတယ္..."
"အဲ့လိုေတြဆုမေတာင္းပါနဲ႔...
အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့အရာေတြ
ၿပီးေတာ့ တခါအျငင္းခံရတာနဲ႔လက္ေလၽွာ့ရမွာလား
ေယာင္း ကို ရေအာင္ႀကိဳးစားမွာ....
အိမ္ေရွ႕စံေျပာတာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး...
ေယာင္းကို ေခၚၿပီး ဒီနန္းေတာ္ထဲကေန
ထြက္သြားနိုင္ဖို႔ကို စဥ္းစားပီးေနၿပီ...."
မ်က္ႏွာကိုေမာ့ကာ ညမီးေရာင္ေအာက္
ေတာက္ပေနေသာမ်က္ႏွာလွလွကိုၾကည့္ၿပီး
ရဲရဲတင္းတင္းဆိုလိုက္ေတာ့ ေသာက္လက္စ
ေသရည္ခြက္နဲ႔ပက္လိုက္တဲ့သူ...။
ထို႔ေနာက္Jeonမ်က္လုံးေတြစူးစူးရဲရဲၾကည့္ကာ
ေအးစက္စက္ထြက္လာခဲ့ေသာေမးခြန္းတခု...။
"ငါ့ကိုမင္းလုံးဝကိုမခ်စ္တာလား..."
"ခ်စ္လို႔ရတဲ့ျဖစ္တည္မွုလား အိမ္ေရွ႕စံ...
ေမးခြန္းက နည္းနည္းေလးေတာင္
မသင့္ေတာ္လွပါဘူး...."
"ငါ....ငါအိမ္ေရွ႕စံမလုပ္ေတာ့ရင္ေရာ......"
ေရႊဝါေရာင္ဝတ္႐ုံႀကီးနဲ႔ ဒီေျမရဲ့အထြတ္အျမတ္
မင္းသားေလးဟာ ဒူးေထာက္ေနသူ
လူသားငယ္ကိုငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္း...။
ေမးခြန္းတစ္ခုထဲနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာလုံေလာက္
ခဲ့ပါတယ္.....။
Jeonဟာ အံ့အံ့ဩဩမ်က္အိမ္ေတြအျဖစ္
ေျပာင္းလဲသြားတယ္။အေျဖေစာင့္ေနသူ
အိမ္ေရွ႕စံကေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔...။
အေျဖမရွိဘူး...။ရွိလည္းမေျဖရဲဘူး...။
အိမ္ေရွ႕စံဟာ စေတြ႕ထဲက ဟိုးအျမင့္ႀကီးက
ၾကယ္တပြင့္...။
တခါေလးမွ ထိကိုင္လို႔ရမယ့္ အရာတခုလို႔မသတ္မွတ္
ရဲခဲ့တာ...။
ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြပဲရာခိုင္ႏူန္းမ်ားခဲ့လို႔
အိမ္ေရွ႕စံဆိုရင္ ေၾကာက္ခဲ့တာပဲရွိတယ္။
"စဥ္းစားမေနနဲ႔....မင္းလိုေကာင္အတြက္
ထီးနန္းစြန႔္ရေအာင္အထိလည္း မ႐ူးဘူး
တအံ့တဩပုံစံနဲ႔ မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တာ..."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ အိမ္ေရွ႕စံ..."
"ေသာက္!!!! ဒီည ဒီမွာပဲအိပ္
အိမ္မျပန္နဲ႔....စိတ္ညစ္ေနတယ္မလား
အမူးေသာက္ပီး အိပ္လိုက္..."
ဒါေတာ့မဆိုးဘူးေလ...။စိတ္ညစ္ရင္အရက္ေသာက္
ရတာေကာင္းသည္။အိမ္ေရွ႕မင္းသားေသာက္တဲ့
ေသရည္ေတြမို႔အေကာင္းဆုံးျဖစ္မွာလည္းေသခ်ာ
ပါသည္။
Jeonဟာ မူးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ပီးေရာဆိုတဲ့
အေတြးေတြနဲ႔ေသရည္ခြက္ကိုစကိုင္ခဲ့တယ္။
အရသာျပည့္စုံလွေသာေသရည္ေတြဟာ
လည္ေခ်ာင္းထဲကိုစီးဝင္သြားတိုင္းမွာ
ခံစားခ်က္သည္ လြင့္လြင့္သြားခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးမွတ္ဉာဏ္သည္
ျပင္းျပင္းျပၿပ ျဖင့္လုံးဝအသိစိတ္လြတ္စြာ
အနီးဆုံးေရာက္လာတဲ့ အလွဆုံးေသာႏူတ္ခမ္း
ဖူးဖူးေလးေတြကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္စုတ္ယူ
မိလိုက္ေသာ အပိုင္းအစတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္....။
...........................။
ဒယ္ဒီဝယ္ထားတဲ့ကၽြန္းဟာထင္တာထက္အမ်ားႀကီး
ကိုလွသည္။
သူလာမယ္ဆိုလို႔ အေျပးအလႊား
စီစဥ္ထားေပးၾကတဲ့Hotelအခန္းရဲ့ ခမ္းနားမွုဟာ
အျဖဴေရာင္ေတြႀကီးပဲသုံးထားၿပီး
လိုက္ကာေတြကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔မွန္ေတြႀကီးျဖစ္ကာ
ပင္လယ္ျပာသည္စိတ္ထဲၿငိမ့္ခနဲ.....။
Jeon သည္ အျဖဴေရာင္ဆိုဖာေပၚတြင္ထိုင္ေနကာ
စီးကရက္ဖြာရင္း ေရာက္ထဲကမနိုးေသးေသာ
လူကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
စိတ္လြန္သြားတာထက္ လက္ေတြလည္းလြန္သည္
ႏူတ္ခမ္းေတြလည္းအေတာ္အတန္လြန္ၾကဴးခဲ့တာမို႔
နိုးလာရင္ သူဘာေျပာေျပာအနည္းငယ္သည္းခံ
ဖို႔ကိုယ္ကိုကိုယ္ အသံတိတ္တရားခ်ေနရသည္။
စိတ္နဲ႔ကိုယ္ျပန္ကပ္ကာဖ်က္ခနဲနိုးသြားခ်ိန္တြင္
တကိုယ္လုံးကိုင္ရိုက္ထားသလိုနာေနကာ
သူဖ်ားေနေၾကာင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္သိလိုက္သည္။
မ်က္လုံးေတြကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
အံ့အားသင့္လြန္းသြားရသည္။
ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ....။
အျဖဴေရာင္ေတြနဲ႔ကမၻာတခုကိုေရာက္ေနကာ
ျမင္ေနရေသာမ်က္ႏွာက်က္သည္အရမ္းကိုလွလြန္းပါ
သည္။Memory ကိုအျမန္ျပန္ေခၚလိုက္တဲ့အခါ
JeonJungkook အရိုင္းအစိုင္း၏အျပဳအမူေတြက
ေခါင္းထဲတန္းခနဲ....။
ေဒါသသည္ဟုန္းခနဲေတာက္ကာေဘးဘီ
ကိုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကည့္မိေတာ့...
Jimin မ်က္လုံးေတြ ဝိုင္းစက္သြားရျပန္သည္။
ပင္လယ္.....။
အိပ္ယာထဲမွာလွဲေနရင္းနဲ႔ ေခါင္းေစာင္းၾကည့္
လိုက္႐ုံနဲ႔ျမင္ေနရတာ..လုံးဝကိုျပာလြင္ေနလ်က္။
စိတ္ေတြပဲဂေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနပီလား
ဟုခပ္ျမန္ျမန္ထထိုင္လိုက္တဲ့အခါ ေရြ႕လာေသာ
လူရိပ္...။
"နိုးပီလား........"
အိပ္ယာဆီသို႔စီးကရက္ေငြ႕တထာင္းေထာင္းျဖင့္
ေလၽွာက္လာေသာလူ၏လက္ေတြသည္
အနီးဆုံးကိုေရာက္တဲ့အခါ ႏွဖူးေပၚသို႔
ဦးတည္သည္။ခ်က္ခ်င္းရိုက္ခ်ခံလိုက္ရသည္။
"မထိနဲ႔....!"
ေနမေကာင္းေနေသာလူရဲ့ႏွဖူးကို
စမ္းၾကတာျမင္ဖူးခဲ့၍ အေျခခံအျပဳအမူေလာက္
ကိုလုပ္ၾကည့္တဲ့အေပၚ တုံ႔ျပန္ပုံသည္
ParkJimin ပီပီသသ... ။
"ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ....
ငါ့ကိုဘယ္ကိုေခၚလာတာလဲ...."
"ကၽြန္းကို.....ေရာက္ေနတာ..."
"ဘာ..."
မယုံၾကည္နိုင္...။ဘယ္ကၽြန္းကိုဘယ္လိုမ်ား
ေရာက္သြားရတာလဲ...။
သူေစာ္ေစာ္ကားကားေတြဆက္ဆံခံရၿပီး
သတိလစ္သြားတာေလ...။
ခုထိေတာင္နာတဲ့ေနရာေတြနာေနတုန္း..
အေျခအေနက ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပန္တာလဲ..။
"ဒယ္ဒီ ဟန္းနီးမြန္းထြက္ခိုင္းေနတာၾကာပီေလ
အဲ့တာေၾကာင့္....တျခားကိစၥမရွိပါဘူး..."
"ဟန္းနီးမြန္း....."
"အင္း..ေလ...."
"မင္းယုတ္မာခ်င္တိုင္းအစြမ္းကုန္ငါ့ကို
ေစာ္ကားၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္သိပ္တိုက္တာပဲ...
ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္မယ္.....က်က္သေရမရွိလိုက္တဲ့
ေနရာ..."
Jimin သည္ေစာင္ကိုဖယ္ကာထသြားဖို႔
ျပင္ေပမယ့္Jeon ကလက္ေမာင္းေတြကို
ဆြဲထားသည္။
မထိပါနဲ႔...။
ထိလိုက္႐ုံနဲ႔ေတာင္နာသြားမလား
ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔လန႔္လြန္းလို႔ ထိုလက္ေတြကို
အလၽွင္အျမန္ရိုက္ခ်ကာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေရွာင္
ဖယ္သြားတဲ့သူ။Jimin ပုံစံသည္ပိုကဲလုပ္ျပေနတာ
မဟုတ္ သူတစ္ခုခု လြန္ကဲလာမွာမ်ိဳးကို
ေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ေနကာ အိပ္ယာေခါင္းရင္း
ကိုပိုတိုးကပ္သြားသည္။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေျခဖဝါးေလးေတြကိုေတာင္
အမွတ္တမဲ့အထိမခံ...။ခ႐ုေလးလိုအျမန္အဆန္
ေခါက္သိမ္းပစ္လိုက္တဲ့သူ...။
JEonသည္ အဖ်ားေသြးအျပည့္နဲ႔မ်က္ႏွာေသးေသး
ေလးရယ္....ကိုက္ရာေတြနဲ႔လည္တိုင္တေလၽွာက္က
ေသြးစို႔ဒဏ္ရာေတြ တျခားတကိုယ္လုံးမွာလည္းဒဏ္ရာေတြေနရာအႏွံ့ရွိေနအုန္းမွာပဲေၾကာက္ေနတာတဝက္
မာန္ဆိုတာေလးကလည္းတဝက္ႏွင့္
သူ႔မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာမၾကည့္ေရွာင္ေနေသာပုံစံသည္
အတင္းအက်ပ္လုပ္ခ်င္ခဲ့ေသာစိတ္ေတြကို
ထိန္းနိုင္လိုက္သည္။
"မျပန္ရဘူး....ဟန္းနီးမြန္းထြက္လာပါတယ္ဆို
ျပန္စရာလား...တလတန္သည္ ႏွစ္လတန္သည္
ေတာ့ ေနမယ္ေလ...."
ရင္ဘက္တည့္တည့္ကိုေရာက္လာတာက ေစာင္ထဲကေျခေထာက္ကေလး။
လူတစ္ေယာက္ကိုေျခေထာက္ျဖင့္
ျပဳမူျခင္းသည္အရိုင္းဆုံးအျပဳအမူဆိုေသာ္ျငား
ဖမ္းထားမိေသာParkJiminေျခဖဝါးေလးက
ရဲရဲေလး...။
ရိုင္းေသာ္ျငား...ေမာင္သည္စိတ္အလြန္ၾကည္ေသာ
တေန႔ေတာ့ အကန္ခံလိုက္ခ်င္မိပါသည္
သူ႔ရင္ဘက္အက်ယ္ႀကီးနဲ႔ဒီနီတာရဲေလး...။
ညက ဒီေျခဖဝါးေတြေအာက္အထိေခါင္းတိုး
ပီးလည္း ခုေတြ႕ ခု ထိခ်င္ျပန္သည္။
"လႊတ္စမ္း.....!!! မင္းအသားနာမွာက်
ေၾကာက္တယ္လား..."
"အသားနာမွာမေၾကာက္တဲ့သူဘယ္သူရွိလို႔လဲ...
နိုးပီဆိုေတာ့ မနက္စာဘာစားခ်င္လဲ
တျခားကိစၥေတြထားလိုက္ေတာ့
က်ေတာ္စိတ္လြတ္သြားလို႔...ခင္ဗ်ားလည္း
ဘာမွျဖစ္တာမွမဟုတ္တာ ခုျပန္ေကာင္းေနၿပီပဲ
စိတ္မေျပေလၽွာ့နိုင္ရင္ က်ေတာ္ပင္လယ္ကို
ေခၚလာတာပဲၾကည့္ပီးေျဖေဖ်ာက္လိုက္...."
"ငါမင္းကို ကြာရွင္းမွာ....JeonJungkook...
Hyung...ကို မင္း...."
"ေတာ္စမ္း!!!!!"
တုန္သြားေသာခႏၶာကိုယ္ေလး...။အားနည္းေနတာ
ေၾကာင့္ပိုလန႔္သြားပုံရကာစကားသည္ခ်က္ခ်င္း
ရပ္သြားခဲ့သည္။
"Hyung လို႔ တခြန္းပါးစပ္ကထြက္လာရင္
တခ်က္ပဲ...ႏွစ္ခ်က္ပဲရိုက္တာေတာင္
သတိလစ္သြားတယ္မလား...
ေခၚရဲရင္ ေခၚ....ေခၚေလ ထပ္ေခၚ...."
ေသခ်ာေပါက္Jimin အရွက္တရားေတြရဲ့
အဆိုးဝါးဆုံးျဖစ္ရပ္ႀကီးမို႔ လက္ဖဝါးေတြရဲ့
ၾကမ္းမွုရမ္းမွုကိုသူဘယ္လိုမ်ားေမ့နိုင္ပါ့မလဲ။
မ်က္ရည္သည္ရွက္တဲ့အခါေတာ့မထိန္းနိုင္။
ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာခဲ့သည္။
က်စ္!!!!
Jeonသည္အိပ္ယာေပၚမွထသြားကာမွန္ျပင္ဆီသို႔
ထြက္သြားခဲ့ၿပီးပင္လယ္ဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူကာ
ေဆးလိပ္တလိပ္မီးၿငိလိုက္သည္။
မၾကည့္ခ်င္ေတာ့...။ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘယ္ေလာက္
တရားခ်ခ် ParkJimin က လြန္မဲ့လမ္းကိုပဲ
ေဖာက္ေဖာက္လာတဲ့သူ...။
"တစ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ ကြာေပးမယ္...
ခုခ်ိန္ကြာရင္ အေမြကိစၥေတြ ဒယ္ဒီကညစ္မွာမို႔
ခဏေစာင့္ေပး....."
"ငါလုံးဝသည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူး...Jungkook
ငါအမ်ားႀကီးသည္းခံခဲ့ၾကည့္ပီးပီ...."
"အဲ့တာခင္ဗ်ား သမိုင္းေလ......"
Jimin သည္ မ်က္ႏွာကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္
ပြတ္ေနခဲ့သည္။ဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံးမွာ
လုံးဝကိုမြန္းက်ပ္ဆုံးအေျခအေနပါပဲ...။
Jeonကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ေဆးလိပ္တလိပ္ျဖင့္
ပင္လယ္ဘက္မ်က္ႏွာမူကာေအးေအးလူလူပင္...။
"မင္းငါ့ကို ဘာလို႔ဒုကၡအျမဲတမ္းေပးခ်င္ေနရတာလဲ
ငါတို႔ျပသနာေတြရွိလို႔ ၾကည့္မရၾကဘူး
ဆိုရင္လည္းဒီေလာက္ႀကီးအထိေတာ့မလိုဘူးေလ
မင္းငါ့ကိုေသေသခ်ာခ်ာကိုအၿငိဳးႀကီးနဲ႔
ႏွိပ္စက္ေနတာ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္..."
"မုန္းလို႔....."
"ဘာလို႔မုန္းတာလဲ...စေတြ႕ထဲက ငါ့ကိုမုန္းတယ္
လို႔မင္းေအာ္ေနခဲ့တာ အေၾကာင္းရင္းကဘာလဲ..
ငါတို႔စကားေတြေျပာမွျဖစ္ေတာ့မယ္
ငါက ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔
တစကၠန႔္ေတာင္ေနသင့္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ဘူး
မင္း က အ႐ူးလိုပဲ Jungkook....."
Jeon သည္တိတ္က်သြားခဲ့သည္။ပင္လယ္ကို
သာစိုက္ေငးေနၿပီး ဘာျပန္ေျပာရမလဲကို
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာစဥ္းစားေနသည္။
ေကြ႕ဝိုက္ၿပီးေတာ့ စကားေတြလည္းလွေအာင္
ေျပာမေနခ်င္ ေမးလာေတာ့လည္း
ဒါဟာအေၾကာင္းအရင္းပါလို႔ေျဖရမွာပဲ...။
ေမာင္က...ယုတၱိရွိရဲ့လား
လက္ေတြ႕ဆန္ပါ့မလား လို႔အနည္းငယ္ေတာင္
မေတြးခဲ့ဘူး....ေမာင့္ဆိုင္သူေလးက
ေမးလာတဲ့အခါ အရိုးရွင္းဆုံးအေျဖကို
ေပးခဲ့တယ္....။
ျပသနာမတက္ခ်င္ သူအေလၽွာ့ေပးကိုေပးရမယ့္
အေျခအေနမို႔ ေမာင္ဟာ အရာအားလုံးကို
ထိန္းခ်ဴပ္ကာ စကားတခ်ိဳ႕ေျပာျပခဲ့တယ္။
"အိမ္မက္ေတြေၾကာင့္......."
"အိမ္မက္..."
"က်ေတာ္ငယ္ငယ္ထဲက အိမ္မက္ဆိုးေတြ
မက္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ...
အဲ့ဒီအိမ္မက္ဆိုးေတြထဲက အဆိုးဆုံး
လူရဲ့မ်က္လုံးေတြက ခင္ဗ်ားမ်က္လုံးေတြနဲ႔
တပုံစံထဲမလို႔......"
Jeonဟာ နာက်ည္းေနေသာအရိပ္အေယာင္
ေတြယွက္လၽွက္လွမ္းၾကည့္ရင္းဆိုလာသည္။
ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားသည္။
Jimin သည္ကိုယ့္နားပင္ကိုယ္မယုံနိုင္ခဲ့။
အံ့ဩလြန္းလို႔ ပင္လယ္ထဲပဲခုန္ခ်လိုက္ခ်င္တဲ့အထိ။
"မင္းအိမ္မက္ထဲက လူနဲ႔ တူလို႔...ဟုတ္လား...."
"ဟုတ္တယ္...ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကဒီတိုင္းလည္း
မုန္းစရာေကာင္းပါတယ္ ဘဝင္သိပ္ျမင့္တယ္ေလ..
အကုန္စုေပါင္းၿပီးအရမ္းကိုမုန္းတယ္...."
၂၁ရာစုမွာ...ေရာက္ေနတဲ့အဆင္ျမင့္Hotel
ခန္းႀကီးကိုမွအားမနာ JeonJungkook
ပါးစပ္ကထြက္လာတဲ့စကား...။
ဒီလူဆိုးရဲ့တံခါးေတြကို တခ်ပ္ပီးတခ်ပ္
ဖြင့္လွပ္ျပလာတိုင္း အံ့ဩမွင္သက္ရလြန္းလို႔...။
"ငါနားမလည္လို႔ပါ....မင္းကအိမ္မက္ေတြ
ေၾကာင့္ ငါ့ကို စျမင္ထဲက ဒီေန႔အထိ
ဒုကၡေတြေပးခဲ့တာလား...."
"အင္း....."
Jimin သည္ေယာင္ရမ္းကာအသံတခ်က္ထြက္
လၽွက္ရီမိလိုက္သည္အထိ...။
အိမ္မက္ေတြေၾကာင့္တဲ့.....
ဘယ္ေလာက္ေတာင္အေျခအျမစ္မရွိလြန္းတာလဲ...
စိတ္မမွန္ဘူးလို႔သံသယဝင္မိေပမယ့္
ဒီေလာက္မမွန္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့မထင္ခဲ့တာ....။
စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ပင္ပန္းပန္း အႏွိပ္စက္ခံရတဲ့
အေၾကာင္းအရင္းက သူ႔အိမ္မက္ဆိုးထဲက
လူနဲ႔တူနဲ႔တူလို႔တဲ့ေလ...။
တျခားအေၾကာင္းတခုဆိုရင္ေတာင္
လက္ခံရင္လက္ခံေပးလို႔ရမယ္ဆိုေပမယ့္....
ဒါႀကီးက ဘယ္ေလာက္မ်ားရီစရာေကာင္းလိုက္သလဲ။
သူ႔ဟာသူမေကာင္းတဲ့စိတ္ မေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ
ေတြမ်ားလြန္းၿပီး မေကာင္းတာေတြျမင္မက္
ေနတဲ့အိမ္မက္ဆိုးေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ..။
နည္းနည္းေလးမွမဆိုင္ပါ...။
အေလအလြင့္ ေတာင္ျမင္ ေျမာက္ျမင္
ေလထဲက အိမ္မက္ေတြေၾကာင့္ ဒီလိုအမုန္းခံ
စိတ္ဒုကၡခံေနပါသတဲ့ေလ....။
ParkJimin တို႔မ်ားမရိုးရဘူး......။
"ေစာက္႐ူးပဲ....."
Jeonသည္ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
အဖ်ားတက္ေနေသာသူကို သူသည္းခံရမည္။
မဟုတ္ဘူး သည္းခံခ်င္ေနတာပါ...။
ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ပုံစံေလး
နည္းနည္းေလးထိတာေတာင္လက္မခံေတာ့ေသာပုံစံကို
မၾကည့္ရဲေတာ့လို႔ ပင္လယ္ဆီမ်က္လုံးေတြပို႔ထားျခင္း။
"မင္းကငါထင္ထားတာထက္အဆေပါင္းမ်ား
စြာ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္ပဲJeonJungkook
မင္းဒီလို အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ကိစၥေတြနဲ႔ႏွစ္ပါးသြား
ေနလို႔လည္း မင္းဘဝကဘာမွမျဖစ္လာတာ
မဆန္းဘူး...ဘာအိမ္မက္ေတြေၾကာင့္ငါ့ကိုမုန္းတယ္
လူေတြက အိမ္မက္မက္႐ုံနဲ႔ အဲ့လိုမုန္းတာခ်စ္တာ
လုပ္လို႔ရသလား အိမ္မက္ဆိုတာ တကယ္မွမရွိတာ
ဘာမွမရွိတဲ့ အေရးအရာမပါတဲ့အရာေတြအတြက္
ငါအလကားေနရင္း နာက်င္ေနရတာ ခံျပင္းလိုက္တာ.."
"ေတာ္လိုက္ေတာ့! ခုဘာလုပ္ေနလို႔လဲ
နိုးလာထဲက ဘာေျပာေျပာသည္းခံေပးေနတာ
ေဒါသကိုစြဖို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္...က်ေတာ္
ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး...."
"တစ္ႏွစ္မေစာင့္ေတာ့ဘူး..
ခုျပန္ရင္ တခါထဲကြာမယ္
ငါ႐ူးေနတဲ့သူနဲ႔ မေပါင္းနိုင္ဘူး...."
Jeonသည္ အသက္ကိုဝေအာင္ရွူလိုက္ၿပီး
Jimin ဆီသို႔ေလၽွာက္လာသည္။
အိပ္ယာေပၚတြင္ထိုင္လိုက္ကာ
ႏွဖူးကိုဒုတိယအႀကိမ္ထပ္စမ္းဖို႔လုပ္ေပမယ့္
Jimin ဟာလုံးဝမထိမခံပါ...။
Jeon လက္ေတြကိုရိုက္ရိုက္ခ်သည္။
"စမ္းခ်င္လို႔ပါ...."
"မလိုပါဘူး....ငါဖ်ားေနတယ္ ငါ့ကိုယ္ငါသိတယ္
မင္းကိုငါမျမင္ခ်င္ဘူး ထြက္သြားေတာ့...!!"
"ParkJimin....."
ေမာင္က အေလၽွာ့ေပးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာ..။
ေမာင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွအေလၽွာ့ေပးမယ့္
ႏွလုံးသားမ်ိဳးမဟုတ္တာေၾကာင့္တြန္းကန္ရိုက္ပုတ္
ေနတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခ်ဴပ္ၿပီးႏွဖူးက်ဥ္းက်ဥ္းေလး
အေပၚ လက္ဖဝါးေတြကိုမေရာက္ေရာက္ေအာင္
ပို႔ခဲ့သည္။
"ေတာ္ေတာ္ကိုပူေနတယ္...."
ျဖန္းးး
ပါးတဖက္သည္ပူခနဲ....။ေမာင္ အံ့ႀကိတ္လိုက္ရသည္။
ပါးတဖက္ကိုလၽွာျဖင့္ထိုးေနၿပီး စိတ္ကို
ခက္ခက္ခဲခဲကိုခ်ဳပ္တည္းေနသည္။
"ငါ့ကို မထိနဲ႔.....ငါမင္းကိုေၾကာက္တယ္....
ေၾကာက္တာမို႔....ငါ့နားကိုလည္းမလာပါနဲ႔...
သြားပါ...မျမင္ရေလေကာင္းေလပဲ
မင္းက႐ူးေနတာ..."
"သြားမယ္....အရမ္းဖ်ားေနေတာ့
ဆရာဝန္ေတြ အလုပ္သမားေတြေတာ့
လႊတ္ေပးလိုက္မယ္ မသက္မသာျဖစ္ေအာင္
ေနမေနနဲ႔...ငါ့မ်က္ႏွာကို မင္းမျမင္ေစရဘူး.."
"သြား!!!!အ႐ူးလိုေကာင္!!!!"
Jeonဟာ အိပ္ယာေပၚမွဆင္းကာအေပၚထပ္
အက်ီတထည္ယူလၽွက္တံခါးဖြင့္ကာထြက္သြား
သည္။Jiminသည္ေတာက္တခ်က္အက်ယ္ႀကီး
ေခါက္လိုက္ကာ ထိုးကိုက္လာေသာ
ေခါင္းကိုလည္း ေဒါသေတြထြက္လြန္းလို႔...။
ဒီစိတ္မမွန္ေသာ ဆိုက္ကိုေကာင္ကို
ဘာလို႔မ်ားလက္ထပ္မိရတာလဲ
ဆိုတဲ့ေနာင္တသည္ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါသတ္ပါသည္။
"ဘာတဲ့....အိမ္မက္ဆိုးေတြေၾကာင့္....
ေသလိုက္!!!!!ေသလိုက္!!!!!!
ေခါင္းအုံးေတြ ေစာင္ေတြ ရွိသမၽွကန္ခ်ကာ
Jimin သည္ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိတ္တိုလြန္းလို႔
ဘယ္လိုစိတ္ေျဖရမွန္းကိုမသိခဲ့။
မၾကာပါ ဆရာဝန္ေတြ Nurseေတြ
အလုပ္သမားေတြ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ကို
ေရာက္ခ်လာသည္။
ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဘုရင္တပါးလို
ပတ္ပတ္လည္းဝိုင္းခစားၾကကာ
ဘာလိုအပ္လဲ ေမးၾကလၽွက္ ျပာျပာလဲလဲ
လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္။
Jimin ကေတာ့စိတ္ရွုပ္ေနတာပဲရွိသည္...။
ေနမေကာင္းရတဲ့ၾကားထဲ တခါမွမျမင္ဖူးေသာ
သူစိမ္းေတြ အခန္းထဲဝင္လာကာ
ျပဳစုေပးေနျခင္းသည္ ဇိမ္ကိုမရဘဲ
ေဒါသသာထြက္သည္။
စကားေျပာသံေတြကိုစိတ္ရွုပ္သည္
လူေတြကိုမ်က္စိေနာက္ေနသည္။
JeonJungkook သည္ အရိပ္ပင္မျမင္ရေတာ့...။
သူစိမ္းတအုပ္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ထားခဲ့ဆိုလည္း
ထားခဲ့တာပဲ...။
ေမ့ေနတာ...သူကအမုန္းမင္းသားႀကီးေလ...။
ဆရာဝန္ေတြဘာေတြေခၚေပးတာေတာင္
ေက်းဇူးတင္ရမည္...။
Jimin သည္ အိပ္ယာေပၚတြင္အံတႀကိတ္ႀကိတ္...။
ေမာင္ဘယ္မွမသြားခဲ့ပါဘူး...။
ျမင္ရင္ငိုေနမွာစိုးလို႔...အခန္းျပင္ကအကြယ္တခု
မွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေစာင့္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။
...Hey..ကိုယ္ TaeHyung....
IG Request တခုတက္လာေတာ့ဘာရယ္မဟုတ္
လူမမာေလးေစာင့္ရင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္
ပို႔ထားသူက KimTaeHyung...။
....Inmm ....
....မင္းAccကို Hoseokဆီကေမးလိုက္တာ
ငါ့ကိုညက ဘာလို႔ပစ္ထားခဲ့တာလဲ ေဂ်
ငါေစာင့္ေနတာ အၾကာႀကီးပဲ.....
....ကိစၥတခုရွိလ္ု႔ပါ Sorry TaeHyung ....
....Ph no ေပးထားပါ ...ဆက္သြယ္လို႔ရေအာင္...
....Immmm....
....ခုကမင္းဘယ္မွာလဲ.....
......ခရီးထြက္ေနတယ္ က်ေတာ္ဆိုးလ္မွာမရွိဘူး....
..++++++က်ေတာ့္နံပါတ္..TaeHyung
No လည္းပို႔ထားအုန္းေလ.......
Typing.......
....KimTaeHyung ဖုန္းနံပါတ္ကိုမင္းက
ဘာမလို႔ေတာင္းေနတာလဲ ထပ္မပို႔နဲ႔
F....
Blocked....။
"လူႀကီး!!!!!!!!!!!
ထယ္သည္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ ေရမခ်ိဳးေသးဘဲ
ခိုးChatေနျခင္းကို အိပ္ခန္းထဲက လူႀကီးက
Labtop ထဲက ဝင္ၾကည့္ကာပြဲျဖတ္လိုက္သည္။
KimTaeHyung ေသြးတိုးကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ
ေျပးထြက္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီသို႔အရွိန္ျဖင့္ေျပးသြားေတာ့
သည္။
Yoongi သည္အိပ္ယာေပၚတြင္ဝီစကီတခြက္
ျဖင့္Blockလို႔ေကာင္းဆဲ..
"လူႀကီး!!!!လူႀကီးတအားႀကီးကိုမ်ားသြားၿပီ
သူက ထယ့္ ေဘာ္ဒါ...စစ္စစ္...
UnBlockျပန္လုပ္ေပး!!!!"
"KimTaeHyung မွာ ေဘာ္ဒါမရွိပါဘူး
အီစီကလီေတြပဲရွိတာမဟုတ္ဘူးလား
အီစီကလီေတြအမ်ားႀကီးေတြထဲက
ဒီအီစီကလီေခါင္းေဆာင္ႀကီးက သဝန္တိုလို႔
လုပ္တာ ဘာျဖစ္လဲ...."
"လူႀကီးဗ်ာ...!!!!ေဂ်က မိုက္တယ္ဗ်..."
အိပ္ယာေပၚေျပးတက္လာကာ
တျခားေယာက်္ားမိုက္ေၾကာင္း
ခပ္တည္တည္ေျပာပုံသည္MinYoongi
ကိုဝီစကီထက္မူးေဝေစသည္။
"လူႀကီးကပိုမိုက္တာပါ ထယ္ေလးရာ...."
MinYoongi သည္ခန႔္ညားစြာတခ်က္ျပဳံးလိုက္
ၿပီးအျပာေရာင္ေလးကိုရင္ခြင္ေအာက္ဆြဲယူ
ပို႔လိုက္ေတာ့
"ထယ္...ေရမခ်ိဳးရေသးဘူး..."
"ညစ္ပတ္သြားမွာပဲ ေပါင္းခ်ိဳးလိုက္ေလ..."
"MinYoongi....ဘာေတြေျပာ..."
"ဒီေန႔ေတာ့ ထြက္မေျပးနဲ႔ ထယ္ရာ...
လူႀကီး အလုပ္ေတြပင္ပန္းေနလို႔..."
"ဒါလည္းပင္ပန္းမွာပဲကို..."
"ဟင့္အင္း...ဒါက မပင္ပန္းဘူး..."
"လူႀကီး!!!!"
KimTaeHyung ကိုခ်စ္ခ်င္လာရင္
သူ႔ရဲ့အီစီကလီေသာင္းေျခာက္ေထာင္ၾကား
ေႏွာက္လိုက္႐ုံပဲ...။
ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစကိစၥေတြမဟုတ္ေပမယ့္ေလ
KimTaeHyung ေလ့က်င့္ေပးထားလို႔
က်ေတာ္လိုေကာင္ေတာ္႐ုံမနာတတ္ေတာ့ဘူး။
KimTaeHyungက မာယာရွယ္မ်ား....။
Request စလုပ္တဲ့သူကKimTaeHyung
Phone No ေတာင္းတဲ့သူကလည္းKimTaeHyung
ဒါေပမယ့္ ဖ်င္းခနဲျဖစ္သြားေအာင္
အေျပာခံလိုက္ရပီး Blocked ျခင္းခံရသူကိုယ္။
မိုးလင္းထဲက ေျခေထာက္နဲ႔အကန္ခံရ
ပါးအရိုက္ခံရၿပီး ကံနိမ့္ျခင္းသည္မပီးေသးဘူးလား။
ဖုန္းကိုပိတ္လိုက္ကာ စိတ္ထဲတႏုံ႔ႏုံ...။
အခန္းထဲကလည္းဝင္မရ...အိပ္ေရးလည္းပ်က္
လာတာေၾကာင့္ ထိုင္ေနေသာခုံတန္းေပၚတြင္
ေခတၱေမွးခနဲျဖစ္သြားသည္။
တနာရီေလာက္ၾကာသြားလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
ေျခသံေတြၾကားလို႔ လန႔္နိုးလာေတာ့
အလုပ္သမားေကာင္မေလးေတြသည္မ်က္စိပ်က္
မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ထြက္လာၾကသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ျပန္ေတာ့မယ္ သခင္ေလး...."
"နင္တို႔ကိုငါတေနကုန္ျပဳစုဖို႔ေျပာထားတယ္ေလ..."
"အကိုေလးJimin ကမ်က္စိေနာက္လို႔တဲ့
အရမ္းေအာ္လို႔ ဆက္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့လို႔ပါ.."
"မ်က္စိေနာက္ေအာင္ နင္တို႔ကဘယ္လိုလွုပ္ရြေနလို႔လဲ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကေပါ့..."
လူနာျပဳစုတာ ထိုင္ေနရာကမထဘဲမလွုပ္ဘဲ
ေတာ့ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္မလဲ...။
အကိုေလးJimin ကေျခသံၾကားရင္ေတာင္
အသံကုန္ေအာ္ေနတာႀကီး...။
"မလွုပ္ရြပါဘူး ပုံမွန္ကို ေနမေကာင္းလို႔
ထင္ပါတယ္ သူအရမ္းစိတ္ေတြမၾကည္ဘူး
အဖ်ားကလည္းမက်ဘူး သခင္ေလး
ျဖစ္နိုင္ရင္ သခင္ေလးကိုယ္တိုင္ျပဳစုတာ
ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္..."
အထိေတာင္မခံေတာ့လို႔အျပင္ထြက္ထိုင္ေနရ
ပါတယ္ဆို အနာေပၚအရက္ျပန္ေလာင္းသလိုစကား။
ငါ့ကိုအထိမခံလို႔ေဟ့ လို႔ေအာ္ေျပာရရင္လည္း
အရွက္ကကြဲအုန္းမည္။
အႀကံေပးသူေကာင္မေလးဆီျဗဳန္းခနဲ
ေရာက္သြားေသာ ေမာင့္ရဲ့ မ်က္ေစာင္းသည္
အသဲထဲအထိေအးခနဲ....။
"ဒီလူေသးေသးေလးကိုေတာင္စိတ္ေက်နပ္
ေအာင္မလုပ္ေပးနိုင္ၾကဘူး
နင္တို႔အကုန္လုံးကိုပင္လယ္ထဲေမ်ာပစ္မယ္.."
လူေသးတာနဲ႔စိတ္ေက်နပ္လြယ္ပါ့မလား...။
ေသးတာႀကီးတာနဲ႔ဘာမ်ားသက္ဆိုင္လို႔လဲ။
အထဲကလူကတမ်ိဳး အျပင္ေရာက္ေတာ့
အသင့္ေစာင့္ေနသူကတမ်္ုး..။
ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုယ့္ဟာကိုယ္ၾကည့္ပါလားဟု
စိတ္ရွိတိုင္းသာေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။
ေမာင္က ေမာင့္ဆိုင္သူ သမုတ္တဲ့ အ႐ူးေကာင္
ဆိုတဲ့စကားနဲ႔...လိုက္လိုက္ဖက္ဖက္ရွင္သန္တယ္
ေမာင္က အိပ္ယာႀကီးႀကီးထဲ လူေသးေသးေလး
ေကြးအိပ္ေနတာကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး
ျပဳစုယုယျခင္းကိုသိပ္လြယ္ပါတယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ...။
အလုပ္သမားေတြအကုန္ထြက္ေျပးေအာင္
ဘယ္လိုမ်ိဳး ေသြးဆိုးရသလဲ ParkJimin...။
"ခုေတာ့ေဆးေသာက္ပီးအိပ္ေနတယ္သခင္ေလး
နိုးလာရင္ အဖ်ားေတြတက္ေနအုန္းမွာပဲ
တခုခုေကၽြးၿပီး ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါေနာ္..."
"နင္တို႔ငါ့ကိုျပန္ခိုင္းေနတာလား...."
"က်မတို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေတာ့လို႔ပါ သခင္ေလးရယ္.."
Jeonသည္အခန္းထဲလွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္းလူနာက
ေအးရာေအးေၾကာင္းအိပ္ေနတာပဲ...။
ဒင္းတို႔ကိုက ပိုတာ....။
လူနာက ႏွိပ္စက္လို႔ လူေကာင္းကထြက္ေျပးစရာ
ဘာအေၾကာင္းမွကိုမရွိ...။
ၿပီးေတာ့ လူနာက ေသးေသးေလးကို...။
အကုန္ထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့အခါJeonသည္
အခန္းထဲေတာ့မဝင္ခဲ့။အိပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့
လည္းအိပ္ပါေစဟုတခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
ပင္လယ္ကမ္းေျခကိုလမ္းေလၽွာက္ရန္ထြက္လာ
ခဲ့သည္။စိတ္ေတြသည္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို
ျမင္ရလို႔လား ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္အဆန္းမလို႔
လားမသိ...သိပ္ညီးညဴးေနတာမ်ိဳးေတာ့မရွိခဲ့။
မုန္းသလားေမးရင္...ေမာင္ဟာမုန္းပါတယ္....
က်ိန္စာေတြဟာ ေမာင့္အရိပ္လိုပဲ
ေမာင့္နားဘဝအဆက္ဆက္တြယ္ကပ္ေနဆဲ..။
ဒါဆို....အိမ္ေရွ႕စံရဲ့ အခမ္းနားဆုံးဆုေတာင္းကေရာ
အၿပိဳင္အဆိုင္ကို ေမာင့္ႏွလုံးအိမ္မွာတြယ္ကပ္ရင္း
က်ိန္စာနဲ႔ဆုေတာင္းအနိုင္အရွုံးေတာ့မၾကာခင္
ေပၚေပါက္လာေတာ့မည္ဟုထင္ပါသည္။
ဟိုဟိုဒီဒီေလၽွာက္သြားရင္ညေနေစာင္းလာတဲ့အခါ
Jeonသည္အခန္းမျပန္၍မျဖစ္ေတာ့...။
အိပ္ေနရင္လည္းနိူးေလာက္ပီးတခုခုေတာ့
ေကၽြးရအုန္းမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ျပန္လာခဲ့သည္။
အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့လည္းေစာင္ကိုေခါင္းအထိ
လုံေအာင္ျခဳံကာေကြးေကြးေလးအိပ္ေနတဲ့သူ။
"ထေတာ့ ညစာစားမယ္ က်ေတာ္ေရခ်ိဳးပီး
ရင္ေအာက္ဆင္းစားၾကမယ္..."
Jeonသည္ အဝတ္အစားေတြအားလုံးခၽြတ္ကာ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားခဲ့သည္။
၄၅မိနစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါသဘက္တထည္
ပတ္လၽွက္ ျပန္ထြက္လာပီးဆံပင္ေတြကို
ေရခါၿပီး မထေသးေသာ ဖ်ားေနသူနား
သြားသည္။
မခံခ်င္ေအာင္ေျပာမွ ဝုန္းခနဲထထိုင္မွာသိ၍
ေမာင္ဉာဏ္မ်ားရအုန္းမည္။
"Jimin....ေမာင္ ထဆိုထေလကြာ
ညစာစားၾကမယ္....သက္သာရဲ့လား
ေစာင္ေလးကို ေမာင္ နည္းနည္းေလးဖယ္ၾကည့္မယ္
ေနာ္..."
ဘာမွျပန္မေျပာ၍ Jeonမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
ပုံမွန္ဆို ေမာင္ ဟု သုံးႏူန္းရင္ ထဆဲတတ္သူမလား။
ေစာင္ကိုဖယ္လိုက္တဲ့အခါ ေခၽြးေတြနဲ႔နစ္ေနၿပီး
တုန္ရီေနေသာ Jimin သည္ညီးသံတိုးတိုးေလး
ေတြႏွင့္..။
"Jimin!! ...."
ထိမိလိုက္တဲ့ပူျခစ္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ေလးသည္
လက္ခ်က္ခ်င္းျပန္႐ုတ္မိတဲ့အထိ...။
"ဟာကြာ....!!!"