His eyes were asking for something that confused him, something that surprised him on the way my hand touches his cheek. Na isang nakakapasong bagay ang nagkaroon ng tyansang tuluyang dumapo na sa kanyang pisngi.
I cannot look at something for now. All my attention are now on his eyes, his perfect set of eyes that gives me goosebumps. Naisip ko tuloy na bukod sa ibang bagay sa mundo, iyong mata niya ay naghahatid din ng kagandahan.
"Ang ganda..." I slowly whispered as it went back to me, moving like it is the first time he heard it.
So deep. Sa sobrang lalim ay hindi mo maiisip na makakaahon ka ng ilang segundong pagsisid lang doon. Like the deep sea, there's something beautiful that's hidden under that blue color. Something that just will not amaze you, but will also give you the satisfaction from it.
"What's beautiful?" I blinked. Kinuha ko ang sandaling tyansa ng pagkahumaling sa kanya upang alisin na ang kamay sa pisngi niya nang hindi ko namamalayang natatagalan na.
"Sorry, sir. May dumi kasi sa mukha mo kaya tinanggal ko. Nabahiran tuloy ng kaunting pinta pero tinanggal ko na rin." I managed to remove my hand from his slight grip. Nailayo ko ang distansya ng mukha namin na kaagad.
I can't stop admiring this feature of him. Nakakalula pero ang sarap titigan ng matagal. Hindi nakakasawa. Parang nabuo talaga siya sa mundo para ipaisip ang kagandahang taglay na mayroon siya.
"I know. What is beautiful?" he asked once again. Napanguso ako dahil hindi niya alam kung ano bang maganda sa kanya.
My finger pointed at his eyes. "Hindi mo alam, sir? Ang ganda kaya ng mata mo. Lagi ka naman sigurong nagsasalamin kaya nakikita mo?"
"There's nothing fancy about my eyes."
Kumontra ako sa naging pahayag niya. If I only have that set of eyes, I will definitely have the pleasure. Ang ganda kaya! Sumakto sa kulay niya. Moreno siya, mataas saka bagay na bagay. Magkakatugma ang lahat.
"Sus, sinasabi mo lang 'yan pero promise," itinaas ko ang palad sa kanya na mukhang nangangako, "ang ganda. Hindi talaga ako nagsisinungaling."
Umiwas siya ng tingin sa akin saka umiling. Nangingiti akong napapatingin sa kanya nang pumasok ang ideya sa isip ko.
I love his eyes. I love how the color of it gives justice to his facial features. Saka isa pa, ang hirap namang hindi titigan ng matagal dahil nakakaengganyo. Masyadong nakakatawag ng atensyon.
Kung dito siya nag-aaral, malamang pagpipiyestahan siya ng mga estudyante. He's different from them but in a good way.
"Sir?" tawag ko ulit sa kanya. Bumalik ang atensyon niya sa akin kaagad.
"Hmm?"
"Pwede ba kitang ipinta? I mean, iyong mukha mo lang. Kung okay lang naman sa'yo."
Now that I got the chance to see his face this close, I now know how should I paint or what feature do I need to make. I am not a pro when it comes to this but I will try now that I have the basis without confirmation from the owner yet.
Kumunot ang noo niya sa tinanong ko. His look is now asking me why I chose him to paint.
"For what? Why me?" Napahinga ako ng malalim. Isang beses lang naman. Hindi naman panghabambuhay kong gagawin basehan ang mukha niya.
Kilala ko siya. Kilala niya ako kaya walang problema kung siya nga ang ipipinta ko.
"Kasi sir, may pinagawa kasi sa akin si ma'am De Jesus. She wants something new from me kaya gusto niyang ipinta ko siya ng mukha ng tao. I find your eyes beautiful so I guess, I should paint you?" napapahiyang sagot ko.
Pinatuyo ko ng maayos iyong kakapinta ko lang. Buo ang loob kong papayag ito dahil alam kong may kabaitan din naman. I need to convince him to have the painting sucessfully. Para lang masubukan ko rin ang kakayahan ko kung makakaya ko bang gumawa ng panibago.
"Nga lang, hindi ako mayaman kaya wala akong pambayad sa'yo. Pwedeng iyong gawang suman ni mama ulit," I suggested and gave an awkward smile. Ni hindi man lang siya ngumiti. He remained poker face but not mad.
Nakatitig lang din ito sa akin na parang sa akin pa naghihintay ng sagot. He bites his lower lip that makes it redder. Nadepina lalo ang pagkapula niyon at mas lalong hindi ko napigilang sa ibaba na lang tumingin.
Masyado siyang nanununtok kung gaano siya kaswerte. He's too blessed.
"And do you think painting me will benefit you?" He crossed his arms this time. Tumango ako sa kanya kaya nagulat siya roon, hindi inaasahan ang pagsagot ko.
"Oo naman, sir. That will not benefit me financially. Tanging maibibigay sa akin no'n ay ang karangalan mula sa'yo. Painting someone is different from all the paintings I've done. Kaya sana pumayag ka."
Pinahiran ko ang kamay gamit ang paldang suot. I am still wearing my uniform. Saka ko inilahad ang palad sa kanya, hinihintay na tanggapin niya iyon para sa kanyang pagpayag.
Hesitation came to him. Wala akong balak na maging masama sa kanya o ano. I just need to paint, to try my skill for the best. At sa kanya ko nakikita ang magiging dahilan upang mas mag-improve ako.
Through painting his face, I can see that painting someone else's in the future will be easier for me.
After thinking about something, our hands touched, feeling each other's skin for not so long moment, closing the deal between us. Mas lumapad ang ngiti ko sa kanya dahil sa pagpayag nito.
"When you will start?"
"Sabihan lang kita, sir. Kapag hindi na ako masyadong busy sa school, mag-uumpisa na tayo."
I think that's the best news I've received from that day. Ganado akong pumasok sa eskwelahan nang mga sumunod na araw, nakalimutan na ang minsang pangungulit sa akin ni Ives.
I am determined each day to go to school, being satisfied that the teenager is not bothering me anymore. Nakikita ko silang magkasama ng kaklase ko pero sa tuwing namamataan ako, kaagad siyang gumagawa ng kilos para makalapit sa akin pero hinihila lang siya, pinipigilang tuluyang makalapit nga sa akin.
I know that not everything is for me. Kung kaya ng ibang magkagusto sa mas bata sa kanila, ako hindi. Pakiramdam ko kasi ay kapag bata ang kasama ko, kailangang ako pa ang mag-adjust which is ayoko. I prefer my age.
"Ma'am, okay lang po bang si Jaeden ang gagawin kong basehan?" I asked ma'am De Jesus about it since I already informed her about the said painting.
Kasalukuyang nagpaplano na siyang umuwi at sasabay ako sa kanya ngayon katulad ng nakasanayan.
"Oo naman. Hindi naman kita pinagbabawalan sa gusto mong gawin basta't maipakita mo lang ang talento mo."
I silently celebrated on that. Magagamit ko na rin sa wakas iyong mga naibigay niya sa akin.
"Masyado nga siyang perpekto ma'am, eh. Nakakabighani ang mata. Ang ganda niya tuloy ipinta kaya nagpaalam ako sa kanya. Pumayag naman siya," pagpapatuloy ko, masayang-masaya ang nagiging tono dahil sa hindi maipaliwanag na dahilan.
Pansin iyon ni ma'am De Jesus kung kaya't pinakatitigan niya ako ng masinsinan. Her eyes speaks something which I don't know. Kaya naman ang ngiti sa akin ay kaagad naalis.
"Gusto mo ba si Jaeden?" She threw me the question right away. Saglit na tumigil ang mundo ko sa tanong na iyon dahil wala namang katotohanan.
"Si ma'am naman. Hindi po. Gusto ko lang po iyong mga mata niya. Saka hindi rin naman ako gusto ni Jaeden kaya walang problema," saad ko nang mahinahon. Tila hindi siya nakuntento sa sagot ko. Nakikita ko pa ang kaunting bahid ng pagkuwestyon sa kanya.
I scratched my neck, unable to say anything that will prove that I don't have feelings for Jaeden. Ni hindi ko nga naisip na nagkakagusto sa akin iyong tao, ako pa kaya?
"Oh? So kung gusto ka ni Jaeden, magugustuhan mo rin siya?"
"D-depende na rin po iyon, ma'am. Basta wala po akong gusto sa kanya," pagdadahilan ko saka siya tinulungang bitbitin iyong iba niyang bag. Lumabas na kami ng room saka tinahak ang daan palabas ng eskwelahan.
"Alam mo, Diana, hindi mahirap pakisamahan ang batang iyan. Even his family. Mabubuti sila saka hindi mo kakikitaan ng kung anong ikakasama mo."
I agree with that. Napayuko ako dahil sa inalala kung paano niya binuhat ang water jug namin noon. He never said anything to help me. Ganoon naman yata siya kabuti.
Napagtanto ko rin na ang pagligo ko sa umaga roon sa balon at hindi siya naaabutang nasa labas ay dahil sa ayaw niyang isipin kong binobosohan niya ako. Ayaw niya ring isipin ko na kaya siya naroon upang malaya akong pagmasdan habang naliligo. That explains it.
Kaya nga minsan ay nakikita ko siyang hapon na kung maligo. Sinosolo niya ang lugar na tila pagmamay-ari niya iyon.
"Hindi na ako magugulat kung magustuhan ka nga niya. Pareho kayong mabuti." Napatawa siya sa sinabi habang ako naman ay hindi napigilang mapangiwi.
"Si ma'am naman, masyadong mapagbiro. Hindi naman po mangyayari 'yan. Masyadong malayo po sa katotohanan." Natawa rin ako habang sinasabi iyon. That was just a joke. Nothing serious about it but my teacher didn't try to prove it to me anymore.
Tahimik lang ito habang naglalakad kami. Hindi na rin ako sumubok na ipaglaban pa ang punto ko dahil patuloy niya lang akong sasabihan ng gano'n.
My usual school days went like that. Dumating lang iyong weekend na napagplanuhan kong pumunta kay Jaeden. Nakapagpaalam din ako kay ma'am na hindi ako makakapunta sa kanila sa ganitong dahilan.
I also informed my parents about it. Kaya nagluto si mama ng suman upang ibigay ko ulit kay Jaeden. Pumunta lang ako sa bahay niya nang tanghali. I wore my old white cardigan and the usual skirt I am wearing. Glad that he's here. Pinagbuksan niya ako ng pintuan saka pinapasok sa loob.
Just like the first time I saw the inside, it is still clean and the things are well arranged. May dalawang kwarto sa loob tapos may mesa rin. Gawa lahat sa kahoy at sobrang simple lang ng loob.
I have with me my empty canvas and the new paints as well. Pinaupo niya lang ako sa mahabang upuan saka dumiretso ito sa kusina. He brought two glass of juice after. Nilagay niya sa tabi ko iyong akin habang nilaghok naman iyong kanya.
"Pwedeng lumapit ka? You know, I won't paint your whole body. Iyong mukha mo lang para mas lalong kita." Malayo iyong pwesto niya sa akin kaya sinabihan ko siya.
Inusog niya ang upuan palapit nga sa akin. I told him to move it again near to me. Nang nakuntento na ako sa layo niya ay pinatigil ko siya saka ko inayos ang sarili.
Nilabas ko lahat ng gagamitin. The paints, paint brushes, pencil and a bit of water. Tinitigan ko ang mukha niya, kinokondisyon ang sarili upang makuha ko ang tamang timpla ng kulay. He is now looking at me straightly as if letting me paint him correctly.
"Pwede kang magsalita kung bored ka. I'll just paint here pero huwag masyadong magalaw, ah?" I started drawing his face while looking at it every second to be sure.
From his jaw that is sharp, to his pointed nose and not so thick eyebrows, I made sure that everything is in place. Even the mole under his left brow is perfect. Una ay nahirapan ako pero nang nasanay na sa bawat galaw ay unti-unti ko nang nakukuha. The movement of my hand is slow. Mas mabagal sa gusto kong oras na matapos.
"Do you have a hard time painting me?" His voice echoed on the corner of his house. Lumingon ako sa kanya saka umiling.
"First time ko kasi kaya medyo mahirap. Pero kakayanin." After making sure that what I did was fine after a long moment of drawing him, I applied colors to it.
Maya't maya ang mata ko kung tumitig sa kanya. He's just staring at me deeply as if looking to my every actions. Napainom ako sa juice nang namalayang hindi ito naiilang sa akin. Nothing new but the way his eyes looks at me? Parang ang laking kasalanan ang nagawa ko.
"Ano, pwedeng picturan ko ang mata mo para hindi ka na lumapit sa akin? Para mas makita ko ang detalye ng kulay." I thought about that idea to not let him feel uncomfortable. Sa ganoong paraan ay hindi ko na magawang matulala sa kanya.
"I don't have my phone. Why need to picture it if I can go near at you? That's way better I am sure." Kokontra na sana ako pero mabilis niyang inusog ulit ang upuan upang mas lalong mapalapit sa akin.
I gasped at that sudden move but I can't do anything. Hindi ko alam kung ilang metro ba ang layo niya sa akin. But I can clearly see his eyes now, the color of it. Mas titig na titig ito ngayon sa akin.
Nagsimula na rin akong lagyan ng kulay iyong ginuhit ko. I mixed some colors to make it deep blue, to match perfectly the color of his eyes in personal. Kapwa kami tahimik habang pinagmamasdan ang isa't isa. Like this time is really intended for us.
"Hindi ka naiilang, sir?" I got the courage to ask him that since I want us to talk about something. Ewan ko at iyon kaagad ang pumasok sa utak ko.
"Why would I be?"
"Nagtatanong lang. Curious ba." I heard him saying 'tss' but still looking at me. Focus na focus ako sa paglagay ng kulay sa mata niya ngayon.
Now, the texture is as smooth as his skin. Natagalan lang ako sa parte ng mata niya dahil gustong-gusto kong ma-satisfy sa gawa. That lasted for about hours of painting and him sitting in front of me for the basis.
Hinipan ko iyon upang lumipad ang ibang mga dumi. I showed it to him after and all I saw is... nothing. Nothing from him.
Nakatitig lang siya roon ng matindi, inaalam kung nakuha ko ba ng husto ang detalye sa mukha niya. I know that it's my first time and I won't expect something good. Pero nagulat na lang ako sa sinabi niya.
"It's perfect. You actually got the real color of my eyes knowing that you're a first timer. Hindi na ako magtataka."
He said that as if he knew something from me.