"ParkJimin!!!!!!!!"
ရုတ်တရက်မမျှော်လင့်ထားစွာနားထဲ
ဖြတ်ဝင်လာသောအသံနက်ကြီးကြောင့်
Jiminလန့်သွားကာ လက်တွေကိုရုန်းထွက်လိုက်ပြီး
လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
"Jung...kook...."
သိပ်ကြောက်စရာကောင်းတယ်...။
ကြုံခဲ့ဖူးသမျှထဲကြောက်စရာအကောင်းဆုံး
မျက်နှာဟာမီးဝင်းဝင်းတောက်နေလျှက်
သူနဲ့ Hyung ဆီကို ခြေလှမ်းကျဲတွေဖြင့်
ပြေးဝင်လာနေသည်၊
JEonသည် စိတ်လွတ်စွာပြေးဝင်လာပြီးနောက်
ပထမဆုံးလုပ်လိုက်သောအလုပ်သည်
Namjoon ကိုခုံပေါ်မှာတွန်းလွှတ်ပစ်လိုက်ခြင်း...။
"Hyung!!!!!"
Hyung!! Hyung!!!.....။Jeonသည်ဒီHyungဆိုတဲ့
အခေါ်အဝေါ်ကိုဘယ်လိုများမေ့နိုင်ပါ့မလဲ...။
ကြားရတုန်းကတောင် သေမတတ်ဒေါသထွက်ခဲ့တာ
သက်ရှိထင်ရှားမျက်စိရှေ့တွင်စိုးရိမ်တကြီး
ParkJiminပါးစပ်ကထွက်လာတော့
ရူးတောင်ပစ်လိုက်ချင်ပါသည်။
ဖရိုဖရဲဖြစ်သွားသောသူကို သေချာစွာကြည့်
လိုက်တော့ ရင်ထဲဒိန်းခနဲ....။
စာအုပ်ဆိုင်ပိုင်ရှင်.....။
"မင်းဘာလုပ်တာလဲ!!ရိုင်းလှချည်လား."
ParkJimin သည် ရင်ဘက်တွေကိုလက်နှစ်ဖက်
ဖြင့်စုံရိုက်ကာ အသံကုန်အော်သည်။
"ခင်ဗျားကရော ဘာလုပ်နေတာလဲ...!!!
လာဖောက်ပြန်နေတာလေ..
လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ သာယာနေကြတာ
မရှက်ကြဘူးလား...."
"မင်းလိုမဟုတ်ဘူး...မင်းရဲ့သုံးစားမရတဲ့
စိတ်ဓာတ်အဆင့်အတန်းနဲ့ ငါနဲ့Hyungကို
မစော်ကားနဲ့...ငါတို့ရိုးရိုးသားသားစကားပြောနေတာ.."
"ခင်ဗျားလက်တွေကို တမြတ်တနိုးကိုင်ပီးတော့လား
ချိုးပစ်မှာ တချောင်းမှာအကောင်းမရှိတော့
အောင် ချိုးချေပစ်မှာ...."
"ညီ....အစ်ကိုရှင်းပြပါ့မယ်...စိတ်ကိုအေးအေးထားပါ"
"ခင်ဗျား အိမ်ထောင်ဘက် ဖောက်ပြန်တဲ့
အချိန်ကျမှ အေးအေးထားလေစိတ်ကို
ကျူပ်ကတော့ မအေးဘူး ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့..."
Hyung မျက်နှာကိုဘယ်လိုကြည့်ရမှန်း
တောင်မသိ...။အားနာလွန်းလို့သေချင်တောင်
သေပစ်လိုက်လို့ရနေပြီ....။
စိတ်တွေလှုပ်ရှားလွန်းလာရင်Jimin သည်
ဘာကိုမှမစဉ်းစားနိုင်...။
"Jeon JungKook!!!!မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်တော့..."
"ဘာမလို့လာပိတ်ခိုင်းနေတာလဲ...
ခင်ဗျားအကောင်ထိလို့နာတာလား
ခင်ဗျားတို့က တအားချစ်ကြတယ်ပေါ့...!!!!"
"အေး ချစ်တယ်...ငါတို့ကချစ်သူတွေ
မင်းကိုလက်ထပ်ဖို့အတွက် ငါတို့လမ်းခွဲခဲ့ကြတာ
ငါပင်ပန်းတဲ့အချိန်မျိုး အားပေးပေးတာ
ဘာဖြစ်လဲ...မင်းတောင် မင်းကောင်မတွေနဲ့
Hotelကပြန်လို့လား...ကိုယ့်ကိုကိုယ်အရင်ကြည့်ပီး
မှငါ့ကိုလာအပြစ်ပြော...."
ချစ်သူတွေဆိုပဲ...။စာအုပ်ဆိုင်ကိုသွား
မသိဘဲစာအုပ်တွေဘာတွေကြားထဲက
ယူအောင်သွယ်ပေးမိသေးတယ်....။
ဟိုလူကတော့သူ့ကိုရီစရာမှတ်နေမှာပဲ....။
ParkJiminအဲ့ညက နှိပ်ပေးလို့တောင်အဆင်ပြေသား
ပဲလို့တလွဲတွေတွေးမိသေးတာ...။
ဘာတန်ကြေးမှမရှိတဲ့စာအုပ်ကြောင့်ဟုသိရတဲ့အခါ
JEonသည် သိပ်ရှက်သွားခဲ့သည်။
ParkJiminသည်ခုံပေါ်မှဟန်ချက်ပျက်ကာ
ပြုတ်ကျသူကို အပြေးအလွှားသွားဆွဲထူသည်။
ရည်းစားဟောင်းနဲ့လာချိန်းတွေ့နေပြီး
သူ့ကိုရှေ့ထားကာ ဒီလိုလည်းကယ်တင်ရဲသေးတာလား။
ParkJiiminရဲ့သတ္တိကဘယ်ပေါ့လိမ့်မလဲ...။
စာအုပ်ဆိုင်ထဲတွင် ဘာမှမသိဘဲ အရူးလို
ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိုယ့်ပုံစံကိုယ်ပြန်မြင်ယောင်ပြီး
ခုနလေးတင်Jimin လက်တွေကိုဒီလူကကိုင်ထားသေး
သည်။ပြီးတော့ အဆိုးဆုံးကParkJimin
ကသဲသဲလှုပ်နေတာ...ရှက်တာတွေရောဒေါသတွေ
ရောစုပေါင်းပြီး Namjoon မျက်နှာတည့်တည့်သို့
လက်သီးတချက်ရောက်သွားတော့သည်။
အရှိန်ပြင်းတာမို့ Jimin ဆွဲထူပေးရုံရှိသေးသည်
ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ပြန်လဲကျသွားတော့သည်။
Jimin မျက်လုံးတွေပြာခနဲ...။ဖြာခနဲထွက်လာသော
Hyungနူတ်ခမ်းကသွေးစတွေကြောင့်
ဒေါသသည် တားဆီး၍မရခဲ့ပါ။
"မင်းကများ!!!!"
ဖြောင်းးးးး
JeonJungkook ၏မျက်နှာတခြမ်းလုံးကို
လည်ထွက်သွားအောင်ရိုက်ချလိုက်သည်။
"ငါ့ကိုမင်းကရိုက်ရဲသေးတယ်..."
"Hyung ကိုမထိနဲ့ Hyungနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး
ငါစကားပြောချင်လို့ချိန်းခဲ့တာ
မင်းရှင်းချင်ရင်ငါနဲ့ရှင်း....
Hyung ကိုထပ်ထိရင် ငါ့ကိုအဆိုးမဆိုးနဲ.."
မရိုက်ရဲတာမဟုတ်ဘူး...
မရိုက်ချင်တာမဟုတ်ဘူး...
သေချာတာက အရင်လိုမရိုက်ရက်တော့တာ
အသားနုနုလေးတွေရဲတက်သွားရင်
ငရဲရောက်ရောက်သွားလို့ ကြောက်လို့ထိန်းနေခဲ့တာ။
ParkJiminက Hyungကိုမထိနဲ့တဲ့....။
ကြိုက်တာပေါ့....JeonJungkook ဘက်ကလူစိတ်
ဝင်ခြင်းနဲ့ ဒီလူက လားလားမှမတန်...။
သူငယ်ချင်းတွေ အပေါင်းအသင်းတွေရှေ့
လာသာယာပြနေတာအားမရလို့
အားလုံးရှေ့ သူရဲကောင်းကြီးလို သူ့ရဲ့လူကို
ကာကွယ်ပြလိုက်သေးတယ်...။
"ထပ်ပြောစမ်း!!!!"
"KimNamJoonကိုမထိနဲ့ ငါမကြိုက်ဘူး...."
ဖြောင်းးးးး
"Jimin!!!!"
"ဂျေ ဟေ့ကောင်!!!!"
ရိုက်ချက်သည်ဘယ်လောက်အထိပြင်းခဲ့သလဲ
မသိJiminသည်ဆိုင်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့
ခြေပစ်လက်ပစ်ကိုပြုတ်ကျသွားတော့သည်။
Namjoon သည် ချက်ချင်းဆွဲထူဖို့ပြင်ခဲ့ပေမယ့်
Jeonက တွန်းထုတ်ပစ်ခဲ့သည်။
"ထစမ်း!!!!!မင်းအဲ့လောက်မပျော့တာငါသိတယ်
ထလိုက်စမ်းပါ!!!!"
"Hyung...ပြန်တော့...မြန်မြန်ပြန်တော့Hyung..."
အကျီစကနေဆွဲဆောင့်ယူလိုက်တဲ့အခါနှာခေါင်း
မှသွေးတွေစီးနေသောParkJimin ပါးစပ်က
ထပ်ထွက်လာတဲ့စကားက Hyungပဲ....။
အထပ်ထပ်အခါခါ Hyungပဲ...။
"Jungkook...အစ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်...
Jimin နာနေပြီ..."
Namjoon သည် Jungkook လက်တွေကို
Jimin ဆီကအတင်းဆွဲဖြုတ်နေကာ
သွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်နေတဲ့ပုံစံ...။
"ခင်ဗျား ယောကျ်ားမဟုတ်ဘူး
ကျူပ်ယောကျ်ား...လာဆွဲဖြုတ်မနေနဲ့
နာပါစေ ကျူပ်ကကိုင်ထားအုန်းမှာပဲ
အချစ်တွေမသေနိုင်သေးဘူးပေါ့
ParkJimin က JeonJungkook
ရဲ့တရားဝင်ယောကျ်ားဖြစ်နေလည်း
ခင်ဗျားတို့ကသောက်ဂရုလုံးဝစိုက်ဖို့အစီအစဉ်
မရှိဘူးပေါ့...."
"ငါတို့ မရိုးမသားလုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး.Jungkook"
"ဒီလက်တွေကိုကိုင်ပြီးနွေးနွေးထွေးထွေး
စကားပြောနေတယ်လေ..ဖောကိပြန်တာပဲ..."
နာလို့ဆေးလိမ်းနေရသောလက်တွေကို
Jeonဟာရက်ရက်စက်စက်ပဲထပ်ဖျစ်ညှစ်
လိုက်တဲ့အခါJiminသည်ရုန်းကန်အော်ဟစ်တော့သည်။
"တော်လောက်ပီ!!!မင်း အရမ်းတရားလွန်နေပီ
Jungkook..."
Namjoon သည်Jimin လက်တွေကိုအလောတကြီး
ဆွဲယူကာ ကာကွယ်ပေးခဲ့သည်။
"Hyung ပြန်ပါတော့ဆို ဒီကောင်က
လူစိတ်မရှိဘူး...ကျတော်တောင်းပန်ပါတယ်..."
"ဂျေ တော်ပီလေကွာ ဆိုင်ထဲမှာ
ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်တွေ..ဝိုင်းကြည့်နေကြပီ..."
Romကလာဟန့်တားတော့Jeonသည်
ဘေးဘီကိုကြည့်မိတော့ အားလုံးသည်
စပ်စုနေကြပြီ။တောက်တချက်ခေါက်ကာ
လဲပြိုနေသူကို ကောက်ချီလိုက်ပီးနောက်
Namjoon ကို စူးရဲနေအောင်ကြည့်လိုက်သည်။
"နောက်တစ်ခါ ParkJimin နဲ့ထပ်တွေ့ရင်
ခင်ဗျား ကို တစစီလုပ်ပစ်မယ်...."
ကလေးပြောတော့....ရီစရာတွေမပြောပါနဲ့တဲ့။
သေချာပေါက် Jungkook မျက်လုံးတွေဟာ
သူ့ကို တကယ်တစစီလုပ်ပစ်ချင်နေတာ...။
ခံစားလို့ရနေပါသည်။
"မင်း Hyung ကိုဘာမှခြိမ်းခြောက်နေစရာ
မလိုဘူး စရိုက်လာမကျနဲ့..."
"ခင်ဗျားပါးစပ်ပိတ်ထား...အိမ်ရောက်ရင်
ခင်ဗျားနဲ့ကျူပ်အေးအေးဆေးဆေးဒီကိစ္စ
ကိုရှင်းရမှာ အားမွေးထား...."
မောင်ဟာ အေးတိအေးစက်ပြောလျှက်
အတင်းအကျပ်ချီခေါ်လာရင်း
ကားပြိုင်ပွဲဆီလည်းမရောက်တော့..
ပြသနာကလုံးဝမပီးသေး စိတ်လည်းမကျေနပ်နိုင်
သေးတာမို့ Jeon အိမ်တော်ကြီးဆီကိုသာ
ကားနောက်ခန်းထဲကို Jimin အား
ပစ်ထည့်လျှက်မိုင်ကုန်မောင်းလာခဲ့သည်။
"အကိုလေး......!!!"
သွေးစက်လက်နဲ့အလှလေးကိုမြင်ကြတဲ့အခါ
အံ့ဩတကြီးစိုးရိမ်ပူပန်နေကြသော
ဘယ်လောက်ပြောပြောအမှတ်မရှိတဲ့
အလုပ်သမားတွေကိုလည်းတွန်းတိုက်လျှက်
သူ့အခန်းဆီသို့ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည်။
ဒုန်းးးးး။
တံခါးပိတ်ပစ်လိုက်သောအသံသည်
ခြောက်ခြားစရာကောင်းလွန်းသည်။
ထို့နောက်အပြင်ပြန်ထွက်သွားကာ
စာအုပ်စင်ပေါ်က Hyung ပေးခဲ့သော
စာအုပ်လေးကိုယူလာခဲ့တဲ့သူ...။
"ငါမင်းကို အဲ့ဒီညက မသိလို့ပေးခဲ့တယ်
မင်းဘယ်လိုစိတ်အတွေးတွေနဲ့ယူခဲ့တာလဲ....
ငါ့ကို စောက်ရူးလုပ်ခဲ့တာပေါ့...."
"ငါတောင်းလို့လား....မင်းပဲငါ့လက်ထဲကို
ထည့်ခဲ့တာ...ပြန်တွေးပြီးခံစားမနေနဲ့
မင်း ငါ့ကို လူအားလုံးရှေ့မှာစိတ်ကြိုက်
အရှက်ခွဲ စော်ကားပီးပီ...တော်လိုက်တော့..."
Jeonကတရွက်ချင်းစီဖြဲပစ်ကာအခန်းထောင့်နံရံ
ကိုမှီထိုင်နေသောJimin မျက်နှာရှေ့သို့
စာရွက်တွေကိုပစ်ချခဲ့သည်။
"မင်းကလေးဆန်လိုက်တာ....
တော်တော်လေးကိုရွံစရာကောင်းတာပဲ..."
"ဟုတ်လား..."
"ငါတို့အမှတ်တရတွေက အဲ့လိုဖြဲပစ်ရုံနဲ့
ပျက်ဆီးမသွားဘူး...သံယောဇဉ်နဲ့
အမှတ်တရတွေအကြောင်းမင်းလိုကောင်ကို
ပြောလို့ဘယ်သိပါ့မလဲ...မင်းလုပ်ချင်သေးရင်
ငါ့တခန်းလုံးမှာ Hyungနဲ့ဆင်တူပစ္စည်းတွေကြီးပဲ
ဒီတညလုံးဖျက်ဆီးရင်တောင်ကုန်နိုင်ပါ့မလား..."
အရှုံးမပေးနိုင်ပါဘူး....။
သူ တဖွဖွကိုင်ကြည့်ပီး သိပ်နှစ်သက်ခဲ့တဲ့
စာအုပ်လေးက တစစီဖြစ်သွားခဲ့ရတာ
စကားအရာလေးနဲ့တော့ တိုက်ခိုက်ပစ်လိုက်ချင်သေး
တယ်။
"ပစ္စည်းတွေကို ငါကဘာလို့ဖျက်ဆီးမှာပဲ
လူကို ဖျက်ဆီးနိုင်ရင် ပီးပီလေ...
ငါအဲ့လောက် အလုပ်ရှုပ်မခံဘူး ParkJimin..."
Jimin ၏စူးခနဲမျက်လုံးတွေသည်သိပ်ကိုလှပါသည်။
ဒေါသသည်မွှေနှောက်လွန်းကာJeonသည်
အဆုံးအထိကိုရောက်နေပြီ။
အေးဆေးစကားပြောနေလို့Jimin စိတ်ထဲ
ပြသနာသည်ဆိုင်မှာလောက်မဆိုးလောက်တော့ဘူးဟု
ထင်ခဲ့ပေမယ့် Jeonစိတ်ထဲတော့ ခုမှစတာ...။
"ငါ့ကို မထိနဲ့နော်... JeonJungkook"
"ဘာတဲ့...မနက်ကပြောတာ မတန်ဘူး...
မက်လောက်စရာမရှိဘူး...
KimNanJoonနဲ့တော့ ခင်ဗျားအဖိုးတန်ခန္ဓာကိုယ်
လှလှလေးက တန်တယ်ပေါ့....
KimNamJoonလို သာမာန်ကောင်တောင်
တန်တာ ကျူပ်က JeonJungkook လေ
ခင်ဗျားဘဝတခုလုံးကိုလမ်းဘေးမရောက်အောင်
ကယ်တင်ပေးထားခဲ့တာ အရမ်းချမ်းသာတယ်
အရမ်းပြည့်စုံနေတဲ့ဟာ ပိုတန်တာပေါ့...."
Jeonသည် စီးကရက်တလိပ်က်ိုမီးညှိလိုက်ပြီး
တဲ့နောက် Jimin ဆီသို့တလှမ်းစီလှမ်းလာခဲ့သည်။
ဆေးလိပ်ငွေ့တွေအားJiminမျက်နှာတည့်တည့်ကို
မှုတ်ထုတ်လိုက်တော့Jimin ကမျက်နှာလွှဲသွားခဲ့သည်။
"မလွှဲနဲ့...."
မျက်နှာကိုအကြမ်းပတမ်းဆွဲယူကာ
ထပ်မှုတ်ထုတ်ပြန်သောသူကြောင့်
Jimin သည်အခန်းထဲမှထပြေးရန်ကြိုးစားတော့သည်။
Jeonသည်ထပြေးဖို့ကြံရွယ်သောJimin ၏
ခါးတွေအားပြန်ဆွဲချကာ ပေါင်ပေါ်သို့ထိုင်လိုက်စေသည်။
"လွှတ်စမ်း!!!!မင်းကိုငါရွံတယ်...!!"
တကယ်ပင်ရွံရှာသလိုပုံစံမျိုးနဲ့ParkJimin
သည် ရုန်းကန်ထွက်တဲ့အခါ အကျီခါးလေးက
လှစ်ခနဲပေါ်သွားလေတော့ ဆေးလိပ်မီးရဲရဲဟာ
ငြိမ်ဆေးပဲ...။
အားးးးးးး
"လှုပ်ရင်....ထပ်လုပ်မယ်...ငြိမ်ငြိမ်နေ..."
"လူယုတ်မာ...မင်းကိုငါရဲတိုင်မယ်!!!"
နီရဲဖူးကြွနေသော နူတ်ခမ်းတွေ....
သွေးစသွေးနတွေနဲ့မျက်နှာလှလှလေး...
တထစ်မျှပင်လျှော့မပေးသော စကားလုံးတွေ...။
Coffee ဆိုင်ထဲက KimNamJoon
ဂရုစိုက်ပေးနေတဲ့အချိန်ကျေကျေနပ်နပ်လေးခံယူ
နေသောကြွကြွရွရွပုံရိပ်လေးသည်
မနာလိုစိတ်နဲ့ သဝန်တိုစိတ်ကို လှိုင်းထန်လာစေသည်။
တချက်မျှရိုက်ပီးရင်တော့ ငြိမ်သက်သွားမယ်
ထင်ခဲ့ပေမယ့် ParkJimin က KimNamjoon
အတွက်ဆို အဆုံးအထိလက်နက်ချမယ့်ပုံမပေါ်ပါ။
သူ့ကိုစောင်းကြည့်နေဆဲ......။
ပွေ့ချီကာ အိပ်ယာပေါ်ပစ်တင်လိုက်တော့
ချက်ချင်းပြန်ထကာအခန်းတံခါးဝဆီကိုပြေးတော့သည်။
Jeonသည်အလွယ်တကူပြန်ဆွဲခေါ်ကာ
အိပ်ယာပေါ်ထပ်လှဲစေပြီးလက်နှစ်ဖက်ကို
ဖိထားလိုက်သည်။
"လွှတ်စမ်း!!!!ငါမကြိုက်ဘူး....!"
"ခင်ဗျားကြိုက်တာလုပ်နေတာမဟုတ်ဘူး..."
မောင်က Shirtအကျီကြယ်သီးတွေကိုတလုံးချင်း
ဆွဲဖြုတ်ကာ ပေါ်လာသောတက်တူးတဝက်
ဖြင့်ရင်ဘက်ကြီးသည်ကြွားကြွားဝံ့ဝံ့...။
ဖျက်ဆီးပစ်ဖို့အထိတော့ စိတ်မပါပေမယ့်
မှတ်လောက်သားလောက်ဆိုတဲ့စကားကလည်း
ရှိသေးတယ်မလား...။
ရည်းစားဟောင်းနဲ့Coffee ဆိုင်မှာအချိန်းအချက်
လုပ်ရင်...အိမ်ပြန်လာယောကျ်ားနဲ့လည်း
ဒီလိုအနေအထားမျိုးတွေရှိရမယ်ဆိုတာ
ပညာတတ်လုပ်ငန်းရှင်ကြီးကို ပုံသဏ္ဍာန်မမှန်လေး
က ပြသချင်သေးသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ...!!!!"
JEonသည် အလှလေး၏ Shirtအကျီကြယ်သီး
တွေပါ ထိပါးလာတဲ့အခါ အလွန်အကျွံရုန်းကန်
လာတော့သည်။တဖြည်းဖြည်းပေါ်ထွက်လာသော
ဖြူနုနေသောရင်ဘက်ကလေးသည်
JEonရဲ့မှတ်လောက်သားလောက်ဆိုသော
စိတ်ကို ကျီစားလာသည်။
"အများကြီးလှတာပဲ..."
ယောကျ်ားအချင်းချင်း အခိုးအငွေ့တွေအပြည့်နဲ့
JeonJungkook မျက်လုံးတွေကတကယ်ပင်
သေပစ်လိုက်ချင်စရာ...။
ရင်ဘက်တခုလုံးကိုအစုန်အဆန်ကြည့်ပြီး
ကောင်းကောင်းကြီးပစ်မှားနေသူကို
သတ်ပစ်ချင်လာပြီ။
"အောက်တန်းစားကောင်!!!"
"တံဆိပ်မနှိပ်နေမှာစိုးလို့..အောက်တန်းကျချင်
နေတာနဲ့အတော်ပဲ...."
နူတ်ခမ်းတွေအပေါ်အရှိန်ဖြင့်စုတ်ယူလာကာ
JEonရဲ့လက်တွေသည် Jimin ရင်ဘက်တွေ
အပေါ်အထက်အောက်အစုန်အဆန်ရွေ့လျှား
နေတော့သည်။
ဟင့်အင်း...ဟင့်အင်းလို့သာသူအော်နေပေမယ့်
အသံသည်ထွက်မလာနိုင်..နူတ်ခမ်းထူထူတွေကို
အကြင်သူရဲ့ နူတ်ခမ်းပါးတွေနဲ့အပီးပိတ်ဆို့ထားတယ်။
ခံစားချက်သည်....ငိုအောင် ဒါမှမဟုတ်
ကြောက်သွားအောင် ထုံးစံအတိုင်း
ခြောက်ရုံတွေးခဲ့ပေမယ့် ParkJiminက
နမ်းမိရုံပဲရှိသေးသည်။
မာယာများလိုက်တာ....။
ParkJiminခန္ဓာကိုယ်လေးကဆိုပိုတိကျပါလိမ့်မည်။
သူနယ်ချဲ့ရသောရင်ဘက်ဖြူဖြူလေးရဲ့
အထိအတွေ့တွေ...အတင်းအကျပ်နမ်းနေရသော
နူတ်ခမ်းထူထူလေးတွေနဲ့ အရသာတွေ
နူတ်ခမ်းတွေကတဆင့်စိတ်မထိန်းနိုင်စွာ
လည်တိုင်တွေပေါ်ကိုက်ချမိသောသွားချွန်ချွန်တွေရဲ့
ခံစားမှု...။
Shirtအကျီကိုအပီးဆွဲချွတ်လွှတ်ပစ်လိုက်ကာ
ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုဆွဲမှောက်လိုက်တော့
ဒုတိယအကြိမ်ရုန်းကန်ထွက်ဖို့လုပ်သည်။
ဖြန်းးး
Jimin ၏မျက်လုံးတွေပြူးခနဲ..။
ပါးကိုရိုက်လိုက်တာမှ ဒီအချိန်မှာ ခံသာနိုင်
ပေမယ့်JeonJungkook ရိုက်ချလိုက်သော
နေရာသည် မျက်နှာတခုလုံးနီရဲတောက်သွား
စေကာ ခေတ္တခဏပင်ကြောင်အစွာရပ်သွားသည်။
ထပ်ရုန်းတဲ့အခါ ဒုတိယတချက်သည်ပိုပြင်းထန်ပါသည်။
ဖြန်းးးး
အ!!!!!
"ငြိမ်ငြိမ်နေလို့ပြောနေတယ်နော်...
ချွတ်ပီးရိုက်ရမလား..."
နားထဲကအငွေ့တွေထွက်သွားသလိုပဲ...။
သွေးသည်ခေါင်းထဲအထိ တက်ဆောင့်ကာ
မျက်ရည်ချက်ချင်းဝဲတက်လာသည်။
ရှက်လွန်းလို့ပါ...။
အပြုအမူနဲ့ စကားလုံးတွေသည် ဘဝမှာ
တခါမှမမျှော်လင့်ထားသောအခြေအနေတွေမလား။
JEonမှတ်လောက်သားလောက်အဆင့်ကို
ကျော်သွားပြီ....။
မကျော်ရအောင်လည်း...မှောက်ချလိုက်တဲ့အခါ
ပေါ်ထွက်လာသောခါးသေးသေးလေးက
မီး...။အနည်းဖွံ့ဖြိုးနေသောသူမထိန်းနိုင်စွာ
ထိခတ်မိနေတဲ့နေရာတွေကမီး...
ရိုက်လိုက်တိုင်း ထွက်လာသော ညီးညူးသံလေးက
မီး...။
မောင်က..မောင့်ဆိုင်သူရဲ့မီးတွေကြားထဲ
ပူလည်းပျော်ခဲ့တယ်....
မောင့် ဆိုင်သူ ဟာ မီးတောင်ဝ ပါလို့
အထပ်ထပ် စွပ်စွဲပြောဆိုတတ်ပီး
မောင် ပဲ ခုန်ချချသွားတာပဲ....။
ကျောပြင်တခုလုံးကိုနမ်းသွားကာ
ဆံပင်တွေကြားထဲJEon ရဲ့လက်တွေက
ထိုးဖွနေသည်။မွှေးကြိုင်နေသောခန္ဓာကိုယ်
လေးသည်နမ်းလို့ကိုမဝ...။
သေလောက်အောင်ကြိုက်သည်...။
ParkJiminကဘယ်လောက်အကြောတင်းတင်း
ParkJiminခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးကတော့
ဘယ်နေရာထိထိ လမ်းပျောက်ခြင်းကိုရောက်သည်။
ဆန္ဒသည်...မခိုနားရပဲ ကြုံရာကျပန်း
လိုက်နမ်းရုံနဲ့တင် မောင့်နူတ်ခမ်းတွေဟသွားသည်။
မောင့် နူတ်က သာယာသံတချို့ကြားန်ုင်သည်။
မောင့် ခြေထောက်လေးတွေညွှတ်ကိုင်းသွားသည်။
အံ့ဩဖွယ်ရာခန္ဓာဗေဒပါပဲ....။
မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကြီးဖြင့်ကျောပြင်သေးသေး
လေးပေါ် အုပ်မိုးကာ ဂုတ်သားနုနုလေးပေါ်
စုတ်ယူနမ်းပြန်တော့ ဆိုင်သူလေးကထွန့်ထွန့်လူးနေပြီ။
ဒေါသတွေထွက်လို့ ပညာပေးရင်းကနေ
ဒေါသသံတွေနှစ်ယောက်စလုံးမထွက်လာနိုင်တော့။
Jiminသည်ရှက်လွန်းအားကြီး၍
အသက်ရှုတွေကျပ်လာခဲ့သည်။
ရုန်းထွက်လို့ကလည်းမရန်ိုင် တကိုယ်လုံးကို
စိတ်ရှိသလို စော်ကားနေခြင်းအမှုသည်
အသံလည်းထွက်မအော်နိုင်တော့...။
ခေါင်းတွေလည်းမူးဝေလာကာ
တကိုယ်လုံးကိုင်ရိုက်ထားသလိုနာနေကျင်နေပြီ။
JEonသည်Jiminခြေဖဝါးတွေအထိ နူတ်ခမ်းတွေ
လွန်ကြူးကာ အရူးအမူး နမ်းနေခဲ့သည်။
ပျော့ဖတ်နေပီဖြစ်သောခန္ဓာကိုယ်လေးကို
သူလုံးဝသတိမထားမိ...။အေးစက်နေပြီဖြစ်သော
အသားတွေကိုသူသတိမထားမိ..။
သူကိုယ်တိုင်လည်းပူခြစ်နေဆဲမို့ ခါးစပ်တွေကို
နမ်းတဲ့အခါ ကျောပြင်လေးလှုပ်ခတ်သွားသည်ကို
တော့သတိထားမိလိုက်သည်။
သူမကြိုက်တာလုပ်၍ငိုနေသည်ပဲတွေးကာ
ဆက်လွင့်နေမိသည်။
နောက်တစ်ခါဘယ်တော့မှKimNamJoon
ကိုတွေ့ရဲတော့မှာမဟုတ်....။
ပက်လက်ပြန်လှန်ကာ ထပ်နမ်းဖို့စဉ်းစားလိုက်ပြီး
ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲလှည့်တဲ့အခါ ထူးဆန်းစွာ
ငြိမ်သက်နေသည်။
ငိုသံလိုလို နာကျင်၍ညီးသံလေးတောင်မကြားရ
JEonသည် အလျှင်အမြန်Jimin မျက်နှာ
ကိုကြည့်မိလိုက်တဲ့အခါ မျက်လုံးတွေမှိတ်ကျနေကာ
ပါးပေါ်တွင်မျက်ရည်စီးကြောင်းပေါင်းများစွာဖြင့်။
"Jimin...!!!"
လှုပ်ခေါ်နေသော်လည်း ခေါ်၍မရတော့။
ဘယ်ထဲကသတိလစ်
နေလဲသူတကယ်ကိုမသိနေတာ...။
သတိထားမိမှတကိုယ်လုံးအေးစက်နေကာ
ပျော့ဖက်နေပြီ...။
ရိုက်ထားသောယောင်ကိုင်းနေသောပါးတဖက်သည်
လည်းအနီရောင်ဘက်သို့ပြောင်းနေကာ
နှာခေါင်းကသွေးစတွေကသူဆွဲထူလိုက်တဲ့အခါ
အသက်ပြန်ဝင်ကာစီးဆင်းလာတော့သည်။
"Jimin!!!!"
လှုပ်ခါခေါ်နေပေမယ့်ခေါ်၍မရတော့။
သူလုံးဝလွန်သွားခဲ့ပြီလား။
စိတ်တွေသည်ရှက်စရာကောင်းစွာကို
လွတ်ကာ လူတစ်ယောက်လုံးမေ့မျောသွား
တာကိုပင်မသိခဲ့။
ဒီနေ့ကတော့တကယ့်နေ့ပါပဲ....။
Jeonသည်အခန်းထဲကပြေးထွက်သွားခဲ့သည်။
"SeokJin Hyung...SeokJinHyungကို ဖုန်းဆက်စမ်း"
"သခင်လေး ဘာဖြစ်လို့လဲ...အကိုလေး
တခုခုဖြစ်လို့လား..."
"ဖုန်းဆက်လို့ ငါပြောနေတယ်!!!!"
အပေါ်ပိုင်းဘာမှမရှိသောသခင်လေးသည်
သွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်နေတာကြောင့်
မကောင်းတာတခုခုဆိုတာသေချာနေပြီ။
Dr KimSeokJinကိုဖုန်းပြေးခေါ်ခဲ့ကြကာ
သခင်လေးသည် အပေါ်ထပ်သို့ပြောပီးပီးချင်း
ပြန်ပြေးတက်သွားခဲ့သည်။
အခန်းထဲပြန်ရောက်တဲ့အခါ နှာခေါင်းကသွေး
တွေမတိတ်တာကြောင့် ချွတ်ထားသော
သူ့Shirtအကျီဖြင့် သုတ်ပေးနေရင်းလက်တွေသည်
မသိမသာတုန်နေခဲ့သည်။
နာရီဝက်အကြာတွင် SeokJinရောက်လာခဲ့သည်။
"ငါကစိတ်ကျန်းမာရေးဆရာဝန်..လေ
မူးလဲတဲ့ကိစ္စဘယ်လိုလုပ်ကုတတ်မှာလဲ
ငါ့ကိုစိတ်ရူးပေါက်ရင်ပဲခေါ်ပါ..
ဒီလိုCaseတွေ ငါမကျွမ်းဘူး JungKook..."
သူယုတ္တိတန်တာကိုပြောခဲ့ပေမယ့်JungKookသည်
အခန်းထောင့်ကခုံကြီးတွင်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်
တစ်ယောက်လိုအကျီမပါဘဲထိုင်နေပြီး
စူးခနဲစိုက်ကြည့်လာသည်။
"မကျွမ်းပေမယ့် လျှော့ဖြစ်ပီးအကြောက်လွန်
မူးလဲသွားတာ ငါသိတယ် ကုတတ်ပါတယ်
ခဏလေးနေရင် ပြန်သတိရလာလိမ့်မယ်..."
"ဘယ်နှနာရီကြာမှာလဲ...."
"မင်းဆရာဝန်လုပ်မှ အတိအကျပြော...."
SeokJinသည် Jimin အနေအထားကို
တချက်ကြည့်ပြီးနောက်သက်ပြင်းတချက်ချကာ
စိတ်ထဲမကောင်းခဲ့။အရွယ်ရောက်နေသူ
ဆရာဝန်တယောက်လည်းဖြစ်တာမို့
ဘာဖြစ်ခဲ့သလဲဆိုတာရိပ်မိတာပေါ့။
"မင်းမကြိုက်ဘူးဆို...မကြိုက်နေတဲ့သူကို
ဒီလောက်စိတ်ဒုက္ခပေးဖို့လိုအပ်လို့လား
တကိုယ်လုံးရစရာမရှိဘူး...
ငါဆေးလိပ်မီးအရာတွေလည်းတွေ့တယ်
JeonJungkook ဒါဆိုးတာမဟုတ်ဘူး
ဒါညစ်ပတ်ယုတ်မာတဲ့အပိုင်းကိုရောက်နေပြီ..."
"ကျတော်သိတယ်...."
"ParkJiminကိုကြိုက်နေတယ်မလား...."
"ဟင့်အင်း မကြိုက်ဘူး...."
SeokJinသည် စကားဆက်ပြောချင်စိတ်မရှိ။
သွေးခုန်နူန်းတွေဘာတွေစမ်းရင်းတရားဘယ်ကစ
ချရမလဲစဉ်းစားနေတုန်း ခုံပေါ်ကလူရဲ့ခပ်အက်အက်
စကားတလုံးထွက်လာခဲ့သည်။
"ParkJiminကိုမကြိုက်ဘူး...
ဒါပေမယ့် ParkJiminကို နမ်းရတာကိုတော့
အရူးအမူးကြိုက်တယ်...."
တလုံးချင်းအေးစက်စွာပြောလာခဲ့သောစကား...။
"အော်.....ဟုတ်လား....ဆန်းကြယ်လိုက်တာကွာ.."
SeokJinသည်JungKookအကြောင်း
နားမလည်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ
နားအလည်လွန်နေသူမို့ စကားန်ိုင်လုမနေတော့။
ခေတ္တစကားတို့တိတ်ကျသွားသည်။
လှမ်းကြည့်တော့ လူဆိုးလေးက စီးကရက်ဖွာနေပြန်သည်။
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတဲ့အခါ ထပ်ခေါ်လာပြန်တဲ့သူ။
"JinHyung...."
"ပြော..."
"နိုးလာရင်တော့ ကျတော်သတ်မှာပဲ...
စိတ်နည်းနည်းအဆိုးသက်သာအောင်
ဘာလုပ်ရမလဲ...ဘာလုပ်သင့်တယ်ထင်လဲ..."
တကယ်ပါ...။အရှုံးပေးတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်
သူဒီညလုပ်ခဲ့တဲ့အမှုကိစ္စသည် လောကတွင်
ရုပ်အဆိုးဆုံးပဲ။ချစ်ချစ်မုန်းမုန်း သိပ်မိုက်ရိုင်းသော
လုပ်ရပ်မို့ဝန်ခံရမည်ဆိုအနည်းငယ်ကြောက်နေကာ
ဘယ်လောက်ဆိုးဝါးသောလူတစ်ယောက်
ဖြစ်နေအုန်းတော့ ရှားပါးသောနှလုံးသားအစိတ်အပိုင်း
လေးတွင်ကလေးစိတ်သေးသေးလေးရှိနေသေးတာမို့
မောင်ဟာ သူ့ကိုယ်သူမလုံခဲ့ပါ။
"အော်...ဒါများ သတိရလာရင်
ခရီးတွေဘာတွေထွက်ပေးလိုက်ပေါ့ကွာ
စိတ်ပြေလက်ပျောက်ပေါ့..
မင်းအဖေ ကျွန်းအသစ်ဝယ်ထားတယ်ဆို...
Jimin ကိုဦးဆုံးခေါ်သွားတော့ သူလည်း
ကျေနပ်လောက်မှာပါ..."
"အင်း...."
"ဒါဆို ငါပြန်ပြီ...အားဆေးလေးဘာလေး
မှန်မှန်သောက်ခိုင်း သွေးပေါင်တွေတအား
ကျနေတယ်...အဓိကကမင်းပဲ..."
"အင်း...."
SeokJinသည် အခွင့်အရေးရတုန်းဖိဟောက်ခဲ့ပြီး
နောက်အိတ်တလုံးဆွဲကာပြန်သွားခဲ့သည်။
JungKookကိုဆရာလုပ်ရဖို့ဆိုတာလွယ်တာမဟုတ်။
SeokJinသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ကျေနပ်လျှက်
အိမ်ပြန်ရောက်ခဲ့ပြီး နာရီဝက်လောက်သာ
ကြာခဲ့သောအချိန်တွင် Jeonစံအိမ်တော်မှ
အိမ်တော်ထိန်းကြီး၏ဖုန်းဝင်လာခဲ့သည်။
JeonJungkook က မေ့မျောနေသော
လူနာကိုချီပြီး သူပြန်ပီးပီးချင်းမှာပဲ
ကိုယ်ပိုင်Jetဖြင့် ကျွန်းကို ချက်ချင်းထွက်သွားခဲ့တယ်တဲ့။
တအိမ်လုံးဝိုင်းတားပေမယ့်
Jimin စိတ်နည်းနည်းအဆိုးသက်သာအောင်
သူအကြံပေးခဲ့ခြင်းသည် သတိပြန်ရလာမှ
နေပြန်ကောင်းလာမှလေ...။
မောင်က စတင်ခြင်းတွေထဲက သိပ်လောခဲ့တယ်....။
မောင်က သိပ်ပြီးသွေးရူးသွေးတန်းဆန်တယ်..
မောင်ဟာ....ကျိန်စာတွေတိုက်ပြီး
မောင်ဟာ ကမ္ဘာအဆက်ဆက်မုန်းနေမယ်လို့
ဟစ်ကြွေးပြီး...ခုများကျ ဒုက္ခသည်ကြီးလို
ချီပိုး ပြေးလေရဲ့......။
မျက်လုံးအစုံများပွင့်လာတဲ့အခါ ကျွန်းလှလှလေး
ပေါ်ရောက်နေတော့လည်း စိတ်နာကျင်မှုတွေ
သက်သာလို သက်သာငြားပေါ့လေ....။
မသက်သာတော့လည်း ရန်ထပ်ဖြစ်တာပေါ့...။
စိတ်နည်းနည်းလေးအဆိုးသက်သာအောင်ပါ။
တခြားမရှိပါဘူး....။
..................။
"ဂျေ က ချိန်းထားပီးတော့ကွာ....
ဘာကောင်လေးလဲ....."
ထယ်ယောင်းသည် ပြိုင်ပွဲကိုရောက်နေပေမယ့်
ဂျေက တော့အရိပ်အယောင်ပင်မတွေ့...။
သူ့ကိုအားကိုးပြီး လောင်းကစားကလုပ်ရမှာကို
ပေါ်မလာတော့ကားကိုခပ်လျှော့လျှော့မှီကာ
ငြိမ်နေခဲ့ရသည်။
"နောက်တစ်ခါဖုန်းနံပါတ်လေးဘာလေး
တောင်းထားအုန်းမှာပဲ....
တကယ်ပဲအဆင်မပြေဘူး....."
"မိပြီ!!!KimTaeHyung...."
ဂျေ ကို စောင့်နေချိန်မှာဗြုန်းခနဲရောက်လာသော
လူကြီးကြောင့် ပျော်မသွားပါ။
သူက ဒီညအတွက် ဂျေတို့အဖွဲ့နဲ့ပေါင်းပီး
ဆိုးဖို့ အစီအစဉ်တွေချထားပီးသား...။
သဘောကောင်းပေမယ့် လုပ်ချင်တာမလုပ်ရရင်
ထယ် တို့ သိပ်စိတ်မကြည်လင်တတ်ပါလေ။
ဂျေ ရောက်မလာရင်တောင် တခြားကောင်တွေ
တော့ရောက်လာသင့်သည်။
ခုများတော့ အရိပ်ပင်တကောင်မှမမြင်ရ..။
"လူကြီး ထယ် ဒီမှာရှိတာဘယ်လိုသိလဲ
သွားပြန်တော့...သွား..."
"KimTaeHyung ကို ဘော်ဒါတစု ပလစ်သွား
တယ်ကြားလို့ လာကြည့်တာပါ..
ထူးဆန်းအံ့ဖွယ်ရာပဲ ဘယ်လိုလူမျိုးတွေကများ
ဒီလောက် Social ကောင်းတဲ့ လူကြီး
ချစ်သူလေးကို မခေါ်ကြတာလဲ..."
"ထယ်က ပြိုင်တာ လောင်းချင်တာ
ပြိုင်မယ့်ကောင်တွေက ပေါ်မလာတော့
ဘာမှလည်းမဟုတ်တော့ဘူး....
အစထဲက မသေချာရင်မပြောနဲ့ပေါ့..."
"ကြားပီးပီ...နူတ်ခမ်းလေးဆူနေတာ
ဟိုးအဝေးကြီးမှာထဲက သိသာနေလို့
လူကြီးက စီစဉ်ပြီး ပြိုင်ပွဲလုပ်ခိုင်းထားတယ်
ထယ် လောင်းချင်နေတာမလား....
ကြိုက်သလိုလောင်းတော့..."
"ဟာ..ဘာအရသာရှိမှာလဲ..
နိုင်နိုင်ရှုံးရှုံး လူကြီး လုပ်တဲ့ပွဲကြီးပဲဟာ
ပြန်တော့မယ်..."
"အလိုလည်းလိုက်ရသေးတယ်ကွာ...."
MinYoongi သည်မကြည်မလင်ကောင်းကင်
ပြာလေးဆီအလုပ်အားတာနဲ့ဘယ်နေရာမှာ
ရှိနေနေ ပြေးလာကာခစားရသည်။
ကောင်းကင်ပြာလေးကတော့လက်ပိုက်မဖြုတ်ဘဲ
စိတ်အလိုမကျဖြစ်နေလည်းပွေရှုပ်နေတာ
မဟုတ်ရင် MinYoongi ကအရာအားလုံးကို
အလိုလိုက်အကြိုက်ဆောင်ကာ
လက်ညိုးညွှန်ရာ ထယ် လိုချင်တာမှန်သမျှဖြစ်စေခဲ့တဲ့သူ။
ကားပြိုင်ပွဲရဲ့ ညမီးတိုင်တွေအောက်လောင်းကစား
မလုပ်ရ၍ ဂျီကျနေသူလေးကို MinYoongi
တစ်ယောက်အချိန်တော်တော်ကြာကပ်ချော့ကာ
အိမ်ပြန်သိမ်းသွားခဲ့သည်။
စတော်ဘယ်ရီလေးကတော့...ကျွန်းကိုသွေးရူးသွေးတန်း
ခရီးထွက်သွားလေသူ လူဆိုးလေးကို
မကျေနပ်နေခဲ့.....။
ဘော်ဒါကန့် တော်ညံ့သည်ဟုစိတ်ထဲတွင်
တနုံ့နုံ့တွေးရင်း လူကြီးကားမောင်းနေသော
ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးပြီး အိမ်အထိအိပ်လိုက်လာ
လိုက်သည်...။
MinYoongi ကတော့ ကျေနပ်စွာပြုံးနေလျက်ရှိပါသည်။
..................။
"ParkJimin!!!!!!!!"
႐ုတ္တရက္မေမၽွာ္လင့္ထားစြာနားထဲ
ျဖတ္ဝင္လာေသာအသံနက္ႀကီးေၾကာင့္
Jiminလန့္သြားကာ လက္ေတြကို႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး
လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
"Jung...kook...."
သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္...။
ၾကဳံခဲ့ဖူးသမၽွထဲေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး
မ်က္ႏွာဟာမီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနလၽွက္
သူနဲ႔ Hyung ဆီကို ေျခလွမ္းက်ဲေတြျဖင့္
ေျပးဝင္လာေနသည္၊
JEonသည္ စိတ္လြတ္စြာေျပးဝင္လာၿပီးေနာက္
ပထမဆုံးလုပ္လိုက္ေသာအလုပ္သည္
Namjoon ကိုခုံေပၚမွာတြန္းလႊတ္ပစ္လိုက္ျခင္း...။
"Hyung!!!!!"
Hyung!! Hyung!!!.....။Jeonသည္ဒီHyungဆိုတဲ့
အေခၚအေဝၚကိုဘယ္လိုမ်ားေမ့နိုင္ပါ့မလဲ...။
ၾကားရတုန္းကေတာင္ ေသမတတ္ေဒါသထြက္ခဲ့တာ
သက္ရွိထင္ရွားမ်က္စိေရွ႕တြင္စိုးရိမ္တႀကီး
ParkJiminပါးစပ္ကထြက္လာေတာ့
႐ူးေတာင္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါသည္။
ဖရိုဖရဲျဖစ္သြားေသာသူကို ေသခ်ာစြာၾကည့္
လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲဒိန္းခနဲ....။
စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္ရွင္.....။
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ!!ရိုင္းလွခ်ည္လား."
ParkJimin သည္ ရင္ဘက္ေတြကိုလက္ႏွစ္ဖက္
ျဖင့္စုံရိုက္ကာ အသံကုန္ေအာ္သည္။
"ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ...!!!
လာေဖာက္ျပန္ေနတာေလ..
လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ သာယာေနၾကတာ
မရွက္ၾကဘူးလား...."
"မင္းလိုမဟုတ္ဘူး...မင္းရဲ့သုံးစားမရတဲ့
စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ ငါနဲ႔Hyungကို
မေစာ္ကားနဲ႔...ငါတို႔ရိုးရိုးသားသားစကားေျပာေနတာ.."
"ခင္ဗ်ားလက္ေတြကို တျမတ္တနိုးကိုင္ပီးေတာ့လား
ခ်ိဳးပစ္မွာ တေခ်ာင္းမွာအေကာင္းမရွိေတာ့
ေအာင္ ခ်ိဳးေခ်ပစ္မွာ...."
"ညီ....အစ္ကိုရွင္းျပပါ့မယ္...စိတ္ကိုေအးေအးထားပါ"
"ခင္ဗ်ား အိမ္ေထာင္ဘက္ ေဖာက္ျပန္တဲ့
အခ်ိန္က်မွ ေအးေအးထားေလစိတ္ကို
က်ဴပ္ကေတာ့ မေအးဘူး ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔..."
Hyung မ်က္ႏွာကိုဘယ္လိုၾကည့္ရမွန္း
ေတာင္မသိ...။အားနာလြန္းလို႔ေသခ်င္ေတာင္
ေသပစ္လိုက္လို႔ရေနၿပီ....။
စိတ္ေတြလွုပ္ရွားလြန္းလာရင္Jimin သည္
ဘာကိုမွမစဥ္းစားနိုင္...။
"Jeon JungKook!!!!မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္ေတာ့..."
"ဘာမလို႔လာပိတ္ခိုင္းေနတာလဲ...
ခင္ဗ်ားအေကာင္ထိလို႔နာတာလား
ခင္ဗ်ားတို႔က တအားခ်စ္ၾကတယ္ေပါ့...!!!!"
"ေအး ခ်စ္တယ္...ငါတို႔ကခ်စ္သူေတြ
မင္းကိုလက္ထပ္ဖို႔အတြက္ ငါတို႔လမ္းခြဲခဲ့ၾကတာ
ငါပင္ပန္းတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳး အားေပးေပးတာ
ဘာျဖစ္လဲ...မင္းေတာင္ မင္းေကာင္မေတြနဲ႔
Hotelကျပန္လို႔လား...ကိုယ့္ကိုကိုယ္အရင္ၾကည့္ပီး
မွငါ့ကိုလာအျပစ္ေျပာ...."
ခ်စ္သူေတြဆိုပဲ...။စာအုပ္ဆိုင္ကိုသြား
မသိဘဲစာအုပ္ေတြဘာေတြၾကားထဲက
ယူေအာင္သြယ္ေပးမိေသးတယ္....။
ဟိုလူကေတာ့သူ႔ကိုရီစရာမွတ္ေနမွာပဲ....။
ParkJiminအဲ့ညက ႏွိပ္ေပးလို႔ေတာင္အဆင္ေျပသား
ပဲလို႔တလြဲေတြေတြးမိေသးတာ...။
ဘာတန္ေၾကးမွမရွိတဲ့စာအုပ္ေၾကာင့္ဟုသိရတဲ့အခါ
JEonသည္ သိပ္ရွက္သြားခဲ့သည္။
ParkJiminသည္ခုံေပၚမွဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ
ျပဳတ္က်သူကို အေျပးအလႊားသြားဆြဲထူသည္။
ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔လာခ်ိန္းေတြ႕ေနၿပီး
သူ႔ကိုေရွ႕ထားကာ ဒီလိုလည္းကယ္တင္ရဲေသးတာလား။
ParkJiiminရဲ့သတၱိကဘယ္ေပါ့လိမ့္မလဲ...။
စာအုပ္ဆိုင္ထဲတြင္ ဘာမွမသိဘဲ အ႐ူးလို
ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိုယ့္ပုံစံကိုယ္ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး
ခုနေလးတင္Jimin လက္ေတြကိုဒီလူကကိုင္ထားေသး
သည္။ၿပီးေတာ့ အဆိုးဆုံးကParkJimin
ကသဲသဲလွုပ္ေနတာ...ရွက္တာေတြေရာေဒါသေတြ
ေရာစုေပါင္းၿပီး Namjoon မ်က္ႏွာတည့္တည့္သို႔
လက္သီးတခ်က္ေရာက္သြားေတာ့သည္။
အရွိန္ျပင္းတာမို႔ Jimin ဆြဲထူေပး႐ုံရွိေသးသည္
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျပန္လဲက်သြားေတာ့သည္။
Jimin မ်က္လုံးေတြျပာခနဲ...။ျဖာခနဲထြက္လာေသာ
Hyungႏူတ္ခမ္းကေသြးစေတြေၾကာင့္
ေဒါသသည္ တားဆီး၍မရခဲ့ပါ။
"မင္းကမ်ား!!!!"
ေျဖာင္းးးးး
JeonJungkook ၏မ်က္ႏွာတျခမ္းလုံးကို
လည္ထြက္သြားေအာင္ရိုက္ခ်လိုက္သည္။
"ငါ့ကိုမင္းကရိုက္ရဲေသးတယ္..."
"Hyung ကိုမထိနဲ႔ Hyungနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး
ငါစကားေျပာခ်င္လို႔ခ်ိန္းခဲ့တာ
မင္းရွင္းခ်င္ရင္ငါနဲ႔ရွင္း....
Hyung ကိုထပ္ထိရင္ ငါ့ကိုအဆိုးမဆိုးနဲ.."
မရိုက္ရဲတာမဟုတ္ဘူး...
မရိုက္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး...
ေသခ်ာတာက အရင္လိုမရိုက္ရက္ေတာ့တာ
အသားႏုႏုေလးေတြရဲတက္သြားရင္
ငရဲေရာက္ေရာက္သြားလို႔ ေၾကာက္လို႔ထိန္းေနခဲ့တာ။
ParkJiminက Hyungကိုမထိနဲ႔တဲ့....။
ႀကိဳက္တာေပါ့....JeonJungkook ဘက္ကလူစိတ္
ဝင္ျခင္းနဲ႔ ဒီလူက လားလားမွမတန္...။
သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပါင္းအသင္းေတြေရွ႕
လာသာယာျပေနတာအားမရလို႔
အားလုံးေရွ႕ သူရဲေကာင္းႀကီးလို သူ႔ရဲ့လူကို
ကာကြယ္ျပလိုက္ေသးတယ္...။
"ထပ္ေျပာစမ္း!!!!"
"KimNamJoonကိုမထိနဲ႔ ငါမႀကိဳက္ဘူး...."
ေျဖာင္းးးးး
"Jimin!!!!"
"ေဂ် ေဟ့ေကာင္!!!!"
ရိုက္ခ်က္သည္ဘယ္ေလာက္အထိျပင္းခဲ့သလဲ
မသိJiminသည္ဆိုင္ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔
ေျခပစ္လက္ပစ္ကိုျပဳတ္က်သြားေတာ့သည္။
Namjoon သည္ ခ်က္ခ်င္းဆြဲထူဖို႔ျပင္ခဲ့ေပမယ့္
Jeonက တြန္းထုတ္ပစ္ခဲ့သည္။
"ထစမ္း!!!!!မင္းအဲ့ေလာက္မေပ်ာ့တာငါသိတယ္
ထလိုက္စမ္းပါ!!!!"
"Hyung...ျပန္ေတာ့...ျမန္ျမန္ျပန္ေတာ့Hyung..."
အက်ီစကေနဆြဲေဆာင့္ယူလိုက္တဲ့အခါႏွာေခါင္း
မွေသြးေတြစီးေနေသာParkJimin ပါးစပ္က
ထပ္ထြက္လာတဲ့စကားက Hyungပဲ....။
အထပ္ထပ္အခါခါ Hyungပဲ...။
"Jungkook...အစ္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္...
Jimin နာေနၿပီ..."
Namjoon သည္ Jungkook လက္ေတြကို
Jimin ဆီကအတင္းဆြဲျဖဳတ္ေနကာ
ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္ေနတဲ့ပုံစံ...။
"ခင္ဗ်ား ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူး
က်ဴပ္ေယာက်္ား...လာဆြဲျဖဳတ္မေနနဲ႔
နာပါေစ က်ဴပ္ကကိုင္ထားအုန္းမွာပဲ
အခ်စ္ေတြမေသနိုင္ေသးဘူးေပါ့
ParkJimin က JeonJungkook
ရဲ့တရားဝင္ေယာက်္ားျဖစ္ေနလည္း
ခင္ဗ်ားတို႔ကေသာက္ဂ႐ုလုံးဝစိုက္ဖို႔အစီအစဥ္
မရွိဘူးေပါ့...."
"ငါတို႔ မရိုးမသားလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး.Jungkook"
"ဒီလက္ေတြကိုကိုင္ၿပီးေႏြးေႏြးေထြးေထြး
စကားေျပာေနတယ္ေလ..ေဖာကိျပန္တာပဲ..."
နာလို႔ေဆးလိမ္းေနရေသာလက္ေတြကို
Jeonဟာရက္ရက္စက္စက္ပဲထပ္ဖ်စ္ညႇစ္
လိုက္တဲ့အခါJiminသည္႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္။
"ေတာ္ေလာက္ပီ!!!မင္း အရမ္းတရားလြန္ေနပီ
Jungkook..."
Namjoon သည္Jimin လက္ေတြကိုအေလာတႀကီး
ဆြဲယူကာ ကာကြယ္ေပးခဲ့သည္။
"Hyung ျပန္ပါေတာ့ဆို ဒီေကာင္က
လူစိတ္မရွိဘူး...က်ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"ေဂ် ေတာ္ပီေလကြာ ဆိုင္ထဲမွာ
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတြ..ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကပီ..."
Romကလာဟန့္တားေတာ့Jeonသည္
ေဘးဘီကိုၾကည့္မိေတာ့ အားလုံးသည္
စပ္စုေနၾကၿပီ။ေတာက္တခ်က္ေခါက္ကာ
လဲၿပိဳေနသူကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ပီးေနာက္
Namjoon ကို စူးရဲေနေအာင္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေနာက္တစ္ခါ ParkJimin နဲ႔ထပ္ေတြ႕ရင္
ခင္ဗ်ား ကို တစစီလုပ္ပစ္မယ္...."
ကေလးေျပာေတာ့....ရီစရာေတြမေျပာပါနဲ႔တဲ့။
ေသခ်ာေပါက္ Jungkook မ်က္လုံးေတြဟာ
သူ႔ကို တကယ္တစစီလုပ္ပစ္ခ်င္ေနတာ...။
ခံစားလို႔ရေနပါသည္။
"မင္း Hyung ကိုဘာမွၿခိမ္းေျခာက္ေနစရာ
မလိုဘူး စရိုက္လာမက်နဲ႔..."
"ခင္ဗ်ားပါးစပ္ပိတ္ထား...အိမ္ေရာက္ရင္
ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဴပ္ေအးေအးေဆးေဆးဒီကိစၥ
ကိုရွင္းရမွာ အားေမြးထား...."
ေမာင္ဟာ ေအးတိေအးစက္ေျပာလၽွက္
အတင္းအက်ပ္ခ်ီေခၚလာရင္း
ကားၿပိဳင္ပြဲဆီလည္းမေရာက္ေတာ့..
ျပသနာကလုံးဝမပီးေသး စိတ္လည္းမေက်နပ္နိုင္
ေသးတာမို႔ Jeon အိမ္ေတာ္ႀကီးဆီကိုသာ
ကားေနာက္ခန္းထဲကို Jimin အား
ပစ္ထည့္လၽွက္မိုင္ကုန္ေမာင္းလာခဲ့သည္။
"အကိုေလး......!!!"
ေသြးစက္လက္နဲ႔အလွေလးကိုျမင္ၾကတဲ့အခါ
အံ့ဩတႀကီးစိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကေသာ
ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာအမွတ္မရွိတဲ့
အလုပ္သမားေတြကိုလည္းတြန္းတိုက္လၽွက္
သူ႔အခန္းဆီသို႔ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။
ဒုန္းးးးး။
တံခါးပိတ္ပစ္လိုက္ေသာအသံသည္
ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းလြန္းသည္။
ထို႔ေနာက္အျပင္ျပန္ထြက္သြားကာ
စာအုပ္စင္ေပၚက Hyung ေပးခဲ့ေသာ
စာအုပ္ေလးကိုယူလာခဲ့တဲ့သူ...။
"ငါမင္းကို အဲ့ဒီညက မသိလို႔ေပးခဲ့တယ္
မင္းဘယ္လိုစိတ္အေတြးေတြနဲ႔ယူခဲ့တာလဲ....
ငါ့ကို ေစာက္႐ူးလုပ္ခဲ့တာေပါ့...."
"ငါေတာင္းလို႔လား....မင္းပဲငါ့လက္ထဲကို
ထည့္ခဲ့တာ...ျပန္ေတြးၿပီးခံစားမေနနဲ႔
မင္း ငါ့ကို လူအားလုံးေရွ႕မွာစိတ္ႀကိဳက္
အရွက္ခြဲ ေစာ္ကားပီးပီ...ေတာ္လိုက္ေတာ့..."
Jeonကတရြက္ခ်င္းစီျဖဲပစ္ကာအခန္းေထာင့္နံရံ
ကိုမွီထိုင္ေနေသာJimin မ်က္ႏွာေရွ႕သို႔
စာရြက္ေတြကိုပစ္ခ်ခဲ့သည္။
"မင္းကေလးဆန္လိုက္တာ....
ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရြံစရာေကာင္းတာပဲ..."
"ဟုတ္လား..."
"ငါတို႔အမွတ္တရေတြက အဲ့လိုျဖဲပစ္႐ုံနဲ႔
ပ်က္ဆီးမသြားဘူး...သံေယာဇဥ္နဲ႔
အမွတ္တရေတြအေၾကာင္းမင္းလိုေကာင္ကို
ေျပာလို႔ဘယ္သိပါ့မလဲ...မင္းလုပ္ခ်င္ေသးရင္
ငါ့တခန္းလုံးမွာ Hyungနဲ႔ဆင္တူပစၥည္းေတြႀကီးပဲ
ဒီတညလုံးဖ်က္ဆီးရင္ေတာင္ကုန္နိုင္ပါ့မလား..."
အရွုံးမေပးနိုင္ပါဘူး....။
သူ တဖြဖြကိုင္ၾကည့္ပီး သိပ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့
စာအုပ္ေလးက တစစီျဖစ္သြားခဲ့ရတာ
စကားအရာေလးနဲ႔ေတာ့ တိုက္ခိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္ေသး
တယ္။
"ပစၥည္းေတြကို ငါကဘာလို႔ဖ်က္ဆီးမွာပဲ
လူကို ဖ်က္ဆီးနိုင္ရင္ ပီးပီေလ...
ငါအဲ့ေလာက္ အလုပ္ရွုပ္မခံဘူး ParkJimin..."
Jimin ၏စူးခနဲမ်က္လုံးေတြသည္သိပ္ကိုလွပါသည္။
ေဒါသသည္ေမႊေႏွာက္လြန္းကာJeonသည္
အဆုံးအထိကိုေရာက္ေနၿပီ။
ေအးေဆးစကားေျပာေနလို႔Jimin စိတ္ထဲ
ျပသနာသည္ဆိုင္မွာေလာက္မဆိုးေလာက္ေတာ့ဘူးဟု
ထင္ခဲ့ေပမယ့္ Jeonစိတ္ထဲေတာ့ ခုမွစတာ...။
"ငါ့ကို မထိနဲ႔ေနာ္... JeonJungkook"
"ဘာတဲ့...မနက္ကေျပာတာ မတန္ဘူး...
မက္ေလာက္စရာမရွိဘူး...
KimNanJoonနဲ႔ေတာ့ ခင္ဗ်ားအဖိုးတန္ခႏၶာကိုယ္
လွလွေလးက တန္တယ္ေပါ့....
KimNamJoonလို သာမာန္ေကာင္ေတာင္
တန္တာ က်ဴပ္က JeonJungkook ေလ
ခင္ဗ်ားဘဝတခုလုံးကိုလမ္းေဘးမေရာက္ေအာင္
ကယ္တင္ေပးထားခဲ့တာ အရမ္းခ်မ္းသာတယ္
အရမ္းျပည့္စုံေနတဲ့ဟာ ပိုတန္တာေပါ့...."
Jeonသည္ စီးကရက္တလိပ္က္ိုမီးညႇိလိုက္ၿပီး
တဲ့ေနာက္ Jimin ဆီသို႔တလွမ္းစီလွမ္းလာခဲ့သည္။
ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြအားJiminမ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို
မွုတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့Jimin ကမ်က္ႏွာလႊဲသြားခဲ့သည္။
"မလႊဲနဲ႔...."
မ်က္ႏွာကိုအၾကမ္းပတမ္းဆြဲယူကာ
ထပ္မွုတ္ထုတ္ျပန္ေသာသူေၾကာင့္
Jimin သည္အခန္းထဲမွထေျပးရန္ႀကိဳးစားေတာ့သည္။
Jeonသည္ထေျပးဖို႔ႀကံရြယ္ေသာJimin ၏
ခါးေတြအားျပန္ဆြဲခ်ကာ ေပါင္ေပၚသို႔ထိုင္လိုက္ေစသည္။
"လႊတ္စမ္း!!!!မင္းကိုငါရြံတယ္...!!"
တကယ္ပင္ရြံရွာသလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ParkJimin
သည္ ႐ုန္းကန္ထြက္တဲ့အခါ အက်ီခါးေလးက
လွစ္ခနဲေပၚသြားေလေတာ့ ေဆးလိပ္မီးရဲရဲဟာ
ၿငိမ္ေဆးပဲ...။
အားးးးးးး
"လွုပ္ရင္....ထပ္လုပ္မယ္...ၿငိမ္ၿငိမ္ေန..."
"လူယုတ္မာ...မင္းကိုငါရဲတိုင္မယ္!!!"
နီရဲဖူးႂကြေနေသာ ႏူတ္ခမ္းေတြ....
ေသြးစေသြးနေတြနဲ႔မ်က္ႏွာလွလွေလး...
တထစ္မၽွပင္ေလၽွာ့မေပးေသာ စကားလုံးေတြ...။
Coffee ဆိုင္ထဲက KimNamJoon
ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္ေက်ေက်နပ္နပ္ေလးခံယူ
ေနေသာႂကြႂကြရြရြပုံရိပ္ေလးသည္
မနာလိုစိတ္နဲ႔ သဝန္တိုစိတ္ကို လွိုင္းထန္လာေစသည္။
တခ်က္မၽွရိုက္ပီးရင္ေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားမယ္
ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ParkJimin က KimNamjoon
အတြက္ဆို အဆုံးအထိလက္နက္ခ်မယ့္ပုံမေပၚပါ။
သူ႔ကိုေစာင္းၾကည့္ေနဆဲ......။
ေပြ႕ခ်ီကာ အိပ္ယာေပၚပစ္တင္လိုက္ေတာ့
ခ်က္ခ်င္းျပန္ထကာအခန္းတံခါးဝဆီကိုေျပးေတာ့သည္။
Jeonသည္အလြယ္တကူျပန္ဆြဲေခၚကာ
အိပ္ယာေပၚထပ္လွဲေစၿပီးလက္ႏွစ္ဖက္ကို
ဖိထားလိုက္သည္။
"လႊတ္စမ္း!!!!ငါမႀကိဳက္ဘူး....!"
"ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး..."
ေမာင္က Shirtအက်ီၾကယ္သီးေတြကိုတလုံးခ်င္း
ဆြဲျဖဳတ္ကာ ေပၚလာေသာတက္တူးတဝက္
ျဖင့္ရင္ဘက္ႀကီးသည္ႂကြားႂကြားဝံ့ဝံ့...။
ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔အထိေတာ့ စိတ္မပါေပမယ့္
မွတ္ေလာက္သားေလာက္ဆိုတဲ့စကားကလည္း
ရွိေသးတယ္မလား...။
ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔Coffee ဆိုင္မွာအခ်ိန္းအခ်က္
လုပ္ရင္...အိမ္ျပန္လာေယာက်္ားနဲ႔လည္း
ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးေတြရွိရမယ္ဆိုတာ
ပညာတတ္လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးကို ပုံသ႑ာန္မမွန္ေလး
က ျပသခ်င္ေသးသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ...!!!!"
JEonသည္ အလွေလး၏ Shirtအက်ီၾကယ္သီး
ေတြပါ ထိပါးလာတဲ့အခါ အလြန္အကၽြံ႐ုန္းကန္
လာေတာ့သည္။တျဖည္းျဖည္းေပၚထြက္လာေသာ
ျဖဴႏုေနေသာရင္ဘက္ကေလးသည္
JEonရဲ့မွတ္ေလာက္သားေလာက္ဆိုေသာ
စိတ္ကို က်ီစားလာသည္။
"အမ်ားႀကီးလွတာပဲ..."
ေယာက်္ားအခ်င္းခ်င္း အခိုးအေငြ႕ေတြအျပည့္နဲ႔
JeonJungkook မ်က္လုံးေတြကတကယ္ပင္
ေသပစ္လိုက္ခ်င္စရာ...။
ရင္ဘက္တခုလုံးကိုအစုန္အဆန္ၾကည့္ၿပီး
ေကာင္းေကာင္းႀကီးပစ္မွားေနသူကို
သတ္ပစ္ခ်င္လာၿပီ။
"ေအာက္တန္းစားေကာင္!!!"
"တံဆိပ္မႏွိပ္ေနမွာစိုးလို႔..ေအာက္တန္းက်ခ်င္
ေနတာနဲ႔အေတာ္ပဲ...."
ႏူတ္ခမ္းေတြအေပၚအရွိန္ျဖင့္စုတ္ယူလာကာ
JEonရဲ့လက္ေတြသည္ Jimin ရင္ဘက္ေတြ
အေပၚအထက္ေအာက္အစုန္အဆန္ေရြ႕လၽွား
ေနေတာ့သည္။
ဟင့္အင္း...ဟင့္အင္းလို႔သာသူေအာ္ေနေပမယ့္
အသံသည္ထြက္မလာနိုင္..ႏူတ္ခမ္းထူထူေတြကို
အၾကင္သူရဲ့ ႏူတ္ခမ္းပါးေတြနဲ႔အပီးပိတ္ဆို႔ထားတယ္။
ခံစားခ်က္သည္....ငိုေအာင္ ဒါမွမဟုတ္
ေၾကာက္သြားေအာင္ ထုံးစံအတိုင္း
ေျခာက္႐ုံေတြးခဲ့ေပမယ့္ ParkJiminက
နမ္းမိ႐ုံပဲရွိေသးသည္။
မာယာမ်ားလိုက္တာ....။
ParkJiminခႏၶာကိုယ္ေလးကဆိုပိုတိက်ပါလိမ့္မည္။
သူနယ္ခ်ဲ့ရေသာရင္ဘက္ျဖဴျဖဴေလးရဲ့
အထိအေတြ႕ေတြ...အတင္းအက်ပ္နမ္းေနရေသာ
ႏူတ္ခမ္းထူထူေလးေတြနဲ႔ အရသာေတြ
ႏူတ္ခမ္းေတြကတဆင့္စိတ္မထိန္းနိုင္စြာ
လည္တိုင္ေတြေပၚကိုက္ခ်မိေသာသြားခၽြန္ခၽြန္ေတြရဲ့
ခံစားမွု...။
Shirtအက်ီကိုအပီးဆြဲခၽြတ္လႊတ္ပစ္လိုက္ကာ
ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုဆြဲေမွာက္လိုက္ေတာ့
ဒုတိယအႀကိမ္႐ုန္းကန္ထြက္ဖို႔လုပ္သည္။
ျဖန္းးး
Jimin ၏မ်က္လုံးေတြျပဴးခနဲ..။
ပါးကိုရိုက္လိုက္တာမွ ဒီအခ်ိန္မွာ ခံသာနိုင္
ေပမယ့္JeonJungkook ရိုက္ခ်လိုက္ေသာ
ေနရာသည္ မ်က္ႏွာတခုလုံးနီရဲေတာက္သြား
ေစကာ ေခတၱခဏပင္ေၾကာင္အစြာရပ္သြားသည္။
ထပ္႐ုန္းတဲ့အခါ ဒုတိယတခ်က္သည္ပိုျပင္းထန္ပါသည္။
ျဖန္းးးး
အ!!!!!
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္...
ခၽြတ္ပီးရိုက္ရမလား..."
နားထဲကအေငြ႕ေတြထြက္သြားသလိုပဲ...။
ေသြးသည္ေခါင္းထဲအထိ တက္ေဆာင့္ကာ
မ်က္ရည္ခ်က္ခ်င္းဝဲတက္လာသည္။
ရွက္လြန္းလို႔ပါ...။
အျပဳအမူနဲ႔ စကားလုံးေတြသည္ ဘဝမွာ
တခါမွမေမၽွာ္လင့္ထားေသာအေျခအေနေတြမလား။
JEonမွတ္ေလာက္သားေလာက္အဆင့္ကို
ေက်ာ္သြားၿပီ....။
မေက်ာ္ရေအာင္လည္း...ေမွာက္ခ်လိုက္တဲ့အခါ
ေပၚထြက္လာေသာခါးေသးေသးေလးက
မီး...။အနည္းဖြံ႕ၿဖိဳးေနေသာသူမထိန္းနိုင္စြာ
ထိခတ္မိေနတဲ့ေနရာေတြကမီး...
ရိုက္လိုက္တိုင္း ထြက္လာေသာ ညီးညဴးသံေလးက
မီး...။
ေမာင္က..ေမာင့္ဆိုင္သူရဲ့မီးေတြၾကားထဲ
ပူလည္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္....
ေမာင့္ ဆိုင္သူ ဟာ မီးေတာင္ဝ ပါလို႔
အထပ္ထပ္ စြပ္စြဲေျပာဆိုတတ္ပီး
ေမာင္ ပဲ ခုန္ခ်ခ်သြားတာပဲ....။
ေက်ာျပင္တခုလုံးကိုနမ္းသြားကာ
ဆံပင္ေတြၾကားထဲJEon ရဲ့လက္ေတြက
ထိုးဖြေနသည္။ေမႊးႀကိဳင္ေနေသာခႏၶာကိုယ္
ေလးသည္နမ္းလို႔ကိုမဝ...။
ေသေလာက္ေအာင္ႀကိဳက္သည္...။
ParkJiminကဘယ္ေလာက္အေၾကာတင္းတင္း
ParkJiminခႏၶာကိုယ္တခုလုံးကေတာ့
ဘယ္ေနရာထိထိ လမ္းေပ်ာက္ျခင္းကိုေရာက္သည္။
ဆႏၵသည္...မခိုနားရပဲ ၾကဳံရာက်ပန္း
လိုက္နမ္း႐ုံနဲ႔တင္ ေမာင့္ႏူတ္ခမ္းေတြဟသြားသည္။
ေမာင့္ ႏူတ္က သာယာသံတခ်ိဳ႕ၾကားန္ုင္သည္။
ေမာင့္ ေျခေထာက္ေလးေတြညႊတ္ကိုင္းသြားသည္။
အံ့ဩဖြယ္ရာခႏၶာေဗဒပါပဲ....။
ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးႀကီးျဖင့္ေက်ာျပင္ေသးေသး
ေလးေပၚ အုပ္မိုးကာ ဂုတ္သားႏုႏုေလးေပၚ
စုတ္ယူနမ္းျပန္ေတာ့ ဆိုင္သူေလးကထြန့္ထြန့္လူးေနၿပီ။
ေဒါသေတြထြက္လို႔ ပညာေပးရင္းကေန
ေဒါသသံေတြႏွစ္ေယာက္စလုံးမထြက္လာနိုင္ေတာ့။
Jiminသည္ရွက္လြန္းအားႀကီး၍
အသက္ရွုေတြက်ပ္လာခဲ့သည္။
႐ုန္းထြက္လို႔ကလည္းမရန္ိုင္ တကိုယ္လုံးကို
စိတ္ရွိသလို ေစာ္ကားေနျခင္းအမွုသည္
အသံလည္းထြက္မေအာ္နိုင္ေတာ့...။
ေခါင္းေတြလည္းမူးေဝလာကာ
တကိုယ္လုံးကိုင္ရိုက္ထားသလိုနာေနက်င္ေနၿပီ။
JEonသည္Jiminေျခဖဝါးေတြအထိ ႏူတ္ခမ္းေတြ
လြန္ၾကဴးကာ အ႐ူးအမူး နမ္းေနခဲ့သည္။
ေပ်ာ့ဖတ္ေနပီျဖစ္ေသာခႏၶာကိုယ္ေလးကို
သူလုံးဝသတိမထားမိ...။ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ
အသားေတြကိုသူသတိမထားမိ..။
သူကိုယ္တိုင္လည္းပူျခစ္ေနဆဲမို႔ ခါးစပ္ေတြကို
နမ္းတဲ့အခါ ေက်ာျပင္ေလးလွုပ္ခတ္သြားသည္ကို
ေတာ့သတိထားမိလိုက္သည္။
သူမႀကိဳက္တာလုပ္၍ငိုေနသည္ပဲေတြးကာ
ဆက္လြင့္ေနမိသည္။
ေနာက္တစ္ခါဘယ္ေတာ့မွKimNamJoon
ကိုေတြ႕ရဲေတာ့မွာမဟုတ္....။
ပက္လက္ျပန္လွန္ကာ ထပ္နမ္းဖို႔စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
ကိုယ္လုံးေလးကိုဆြဲလွည့္တဲ့အခါ ထူးဆန္းစြာ
ၿငိမ္သက္ေနသည္။
ငိုသံလိုလို နာက်င္၍ညီးသံေလးေတာင္မၾကားရ
JEonသည္ အလၽွင္အျမန္Jimin မ်က္ႏွာ
ကိုၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခါ မ်က္လုံးေတြမွိတ္က်ေနကာ
ပါးေပၚတြင္မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္။
"Jimin...!!!"
လွုပ္ေခၚေနေသာ္လည္း ေခၚ၍မရေတာ့။
ဘယ္ထဲကသတိလစ္
ေနလဲသူတကယ္ကိုမသိေနတာ...။
သတိထားမိမွတကိုယ္လုံးေအးစက္ေနကာ
ေပ်ာ့ဖက္ေနၿပီ...။
ရိုက္ထားေသာေယာင္ကိုင္းေနေသာပါးတဖက္သည္
လည္းအနီေရာင္ဘက္သို႔ေျပာင္းေနကာ
ႏွာေခါင္းကေသြးစေတြကသူဆြဲထူလိုက္တဲ့အခါ
အသက္ျပန္ဝင္ကာစီးဆင္းလာေတာ့သည္။
"Jimin!!!!"
လွုပ္ခါေခၚေနေပမယ့္ေခၚ၍မရေတာ့။
သူလုံးဝလြန္သြားခဲ့ၿပီလား။
စိတ္ေတြသည္ရွက္စရာေကာင္းစြာကို
လြတ္ကာ လူတစ္ေယာက္လုံးေမ့ေမ်ာသြား
တာကိုပင္မသိခဲ့။
ဒီေန႔ကေတာ့တကယ့္ေန႔ပါပဲ....။
Jeonသည္အခန္းထဲကေျပးထြက္သြားခဲ့သည္။
"SeokJin Hyung...SeokJinHyungကို ဖုန္းဆက္စမ္း"
"သခင္ေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ...အကိုေလး
တခုခုျဖစ္လို႔လား..."
"ဖုန္းဆက္လို႔ ငါေျပာေနတယ္!!!!"
အေပၚပိုင္းဘာမွမရွိေသာသခင္ေလးသည္
ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္
မေကာင္းတာတခုခုဆိုတာေသခ်ာေနၿပီ။
Dr KimSeokJinကိုဖုန္းေျပးေခၚခဲ့ၾကကာ
သခင္ေလးသည္ အေပၚထပ္သို႔ေျပာပီးပီးခ်င္း
ျပန္ေျပးတက္သြားခဲ့သည္။
အခန္းထဲျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ႏွာေခါင္းကေသြး
ေတြမတိတ္တာေၾကာင့္ ခၽြတ္ထားေသာ
သူ႔Shirtအက်ီျဖင့္ သုတ္ေပးေနရင္းလက္ေတြသည္
မသိမသာတုန္ေနခဲ့သည္။
နာရီဝက္အၾကာတြင္ SeokJinေရာက္လာခဲ့သည္။
"ငါကစိတ္က်န္းမာေရးဆရာဝန္..ေလ
မူးလဲတဲ့ကိစၥဘယ္လိုလုပ္ကုတတ္မွာလဲ
ငါ့ကိုစိတ္႐ူးေပါက္ရင္ပဲေခၚပါ..
ဒီလိုCaseေတြ ငါမကၽြမ္းဘူး JungKook..."
သူယုတၱိတန္တာကိုေျပာခဲ့ေပမယ့္JungKookသည္
အခန္းေထာင့္ကခုံႀကီးတြင္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္
တစ္ေယာက္လိုအက်ီမပါဘဲထိုင္ေနၿပီး
စူးခနဲစိုက္ၾကည့္လာသည္။
"မကၽြမ္းေပမယ့္ ေလၽွာ့ျဖစ္ပီးအေၾကာက္လြန္
မူးလဲသြားတာ ငါသိတယ္ ကုတတ္ပါတယ္
ခဏေလးေနရင္ ျပန္သတိရလာလိမ့္မယ္..."
"ဘယ္ႏွနာရီၾကာမွာလဲ...."
"မင္းဆရာဝန္လုပ္မွ အတိအက်ေျပာ...."
SeokJinသည္ Jimin အေနအထားကို
တခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္သက္ျပင္းတခ်က္ခ်ကာ
စိတ္ထဲမေကာင္းခဲ့။အရြယ္ေရာက္ေနသူ
ဆရာဝန္တေယာက္လည္းျဖစ္တာမို႔
ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲဆိုတာရိပ္မိတာေပါ့။
"မင္းမႀကိဳက္ဘူးဆို...မႀကိဳက္ေနတဲ့သူကို
ဒီေလာက္စိတ္ဒုကၡေပးဖို႔လိုအပ္လို႔လား
တကိုယ္လုံးရစရာမရွိဘူး...
ငါေဆးလိပ္မီးအရာေတြလည္းေတြ႕တယ္
JeonJungkook ဒါဆိုးတာမဟုတ္ဘူး
ဒါညစ္ပတ္ယုတ္မာတဲ့အပိုင္းကိုေရာက္ေနၿပီ..."
"က်ေတာ္သိတယ္...."
"ParkJiminကိုႀကိဳက္ေနတယ္မလား...."
"ဟင့္အင္း မႀကိဳက္ဘူး...."
SeokJinသည္ စကားဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိ။
ေသြးခုန္ႏူန္းေတြဘာေတြစမ္းရင္းတရားဘယ္ကစ
ခ်ရမလဲစဥ္းစားေနတုန္း ခုံေပၚကလူရဲ့ခပ္အက္အက္
စကားတလုံးထြက္လာခဲ့သည္။
"ParkJiminကိုမႀကိဳက္ဘူး...
ဒါေပမယ့္ ParkJiminကို နမ္းရတာကိုေတာ့
အ႐ူးအမူးႀကိဳက္တယ္...."
တလုံးခ်င္းေအးစက္စြာေျပာလာခဲ့ေသာစကား...။
"ေအာ္.....ဟုတ္လား....ဆန္းၾကယ္လိုက္တာကြာ.."
SeokJinသည္JungKookအေၾကာင္း
နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
နားအလည္လြန္ေနသူမို႔ စကားန္ိုင္လုမေနေတာ့။
ေခတၱစကားတို႔တိတ္က်သြားသည္။
လွမ္းၾကည့္ေတာ့ လူဆိုးေလးက စီးကရက္ဖြာေနျပန္သည္။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါ ထပ္ေခၚလာျပန္တဲ့သူ။
"JinHyung...."
"ေျပာ..."
"နိုးလာရင္ေတာ့ က်ေတာ္သတ္မွာပဲ...
စိတ္နည္းနည္းအဆိုးသက္သာေအာင္
ဘာလုပ္ရမလဲ...ဘာလုပ္သင့္တယ္ထင္လဲ..."
တကယ္ပါ...။အရွုံးေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္
သူဒီညလုပ္ခဲ့တဲ့အမွုကိစၥသည္ ေလာကတြင္
႐ုပ္အဆိုးဆုံးပဲ။ခ်စ္ခ်စ္မုန္းမုန္း သိပ္မိုက္ရိုင္းေသာ
လုပ္ရပ္မို႔ဝန္ခံရမည္ဆိုအနည္းငယ္ေၾကာက္ေနကာ
ဘယ္ေလာက္ဆိုးဝါးေသာလူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနအုန္းေတာ့ ရွားပါးေသာႏွလုံးသားအစိတ္အပိုင္း
ေလးတြင္ကေလးစိတ္ေသးေသးေလးရွိေနေသးတာမို႔
ေမာင္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူမလုံခဲ့ပါ။
"ေအာ္...ဒါမ်ား သတိရလာရင္
ခရီးေတြဘာေတြထြက္ေပးလိုက္ေပါ့ကြာ
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့..
မင္းအေဖ ကၽြန္းအသစ္ဝယ္ထားတယ္ဆို...
Jimin ကိုဦးဆုံးေခၚသြားေတာ့ သူလည္း
ေက်နပ္ေလာက္မွာပါ..."
"အင္း...."
"ဒါဆို ငါျပန္ၿပီ...အားေဆးေလးဘာေလး
မွန္မွန္ေသာက္ခိုင္း ေသြးေပါင္ေတြတအား
က်ေနတယ္...အဓိကကမင္းပဲ..."
"အင္း...."
SeokJinသည္ အခြင့္အေရးရတုန္းဖိေဟာက္ခဲ့ၿပီး
ေနာက္အိတ္တလုံးဆြဲကာျပန္သြားခဲ့သည္။
JungKookကိုဆရာလုပ္ရဖို႔ဆိုတာလြယ္တာမဟုတ္။
SeokJinသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေက်နပ္လၽွက္
အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္သာ
ၾကာခဲ့ေသာအခ်ိန္တြင္ Jeonစံအိမ္ေတာ္မွ
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး၏ဖုန္းဝင္လာခဲ့သည္။
JeonJungkook က ေမ့ေမ်ာေနေသာ
လူနာကိုခ်ီၿပီး သူျပန္ပီးပီးခ်င္းမွာပဲ
ကိုယ္ပိုင္Jetျဖင့္ ကၽြန္းကို ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားခဲ့တယ္တဲ့။
တအိမ္လုံးဝိုင္းတားေပမယ့္
Jimin စိတ္နည္းနည္းအဆိုးသက္သာေအာင္
သူအႀကံေပးခဲ့ျခင္းသည္ သတိျပန္ရလာမွ
ေနျပန္ေကာင္းလာမွေလ...။
ေမာင္က စတင္ျခင္းေတြထဲက သိပ္ေလာခဲ့တယ္....။
ေမာင္က သိပ္ၿပီးေသြး႐ူးေသြးတန္းဆန္တယ္..
ေမာင္ဟာ....က်ိန္စာေတြတိုက္ၿပီး
ေမာင္ဟာ ကမၻာအဆက္ဆက္မုန္းေနမယ္လို႔
ဟစ္ေႂကြးၿပီး...ခုမ်ားက် ဒုကၡသည္ႀကီးလို
ခ်ီပိုး ေျပးေလရဲ့......။
မ်က္လုံးအစုံမ်ားပြင့္လာတဲ့အခါ ကၽြန္းလွလွေလး
ေပၚေရာက္ေနေတာ့လည္း စိတ္နာက်င္မွုေတြ
သက္သာလို သက္သာျငားေပါ့ေလ....။
မသက္သာေတာ့လည္း ရန္ထပ္ျဖစ္တာေပါ့...။
စိတ္နည္းနည္းေလးအဆိုးသက္သာေအာင္ပါ။
တျခားမရွိပါဘူး....။
..................။
"ေဂ် က ခ်ိန္းထားပီးေတာ့ကြာ....
ဘာေကာင္ေလးလဲ....."
ထယ္ေယာင္းသည္ ၿပိဳင္ပြဲကိုေရာက္ေနေပမယ့္
ေဂ်က ေတာ့အရိပ္အေယာင္ပင္မေတြ႕...။
သူ႔ကိုအားကိုးၿပီး ေလာင္းကစားကလုပ္ရမွာကို
ေပၚမလာေတာ့ကားကိုခပ္ေလၽွာ့ေလၽွာ့မွီကာ
ၿငိမ္ေနခဲ့ရသည္။
"ေနာက္တစ္ခါဖုန္းနံပါတ္ေလးဘာေလး
ေတာင္းထားအုန္းမွာပဲ....
တကယ္ပဲအဆင္မေျပဘူး....."
"မိၿပီ!!!KimTaeHyung...."
ေဂ် ကို ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာျဗဳန္းခနဲေရာက္လာေသာ
လူႀကီးေၾကာင့္ ေပ်ာ္မသြားပါ။
သူက ဒီညအတြက္ ေဂ်တို႔အဖြဲ႕နဲ႔ေပါင္းပီး
ဆိုးဖို႔ အစီအစဥ္ေတြခ်ထားပီးသား...။
သေဘာေကာင္းေပမယ့္ လုပ္ခ်င္တာမလုပ္ရရင္
ထယ္ တို႔ သိပ္စိတ္မၾကည္လင္တတ္ပါေလ။
ေဂ် ေရာက္မလာရင္ေတာင္ တျခားေကာင္ေတြ
ေတာ့ေရာက္လာသင့္သည္။
ခုမ်ားေတာ့ အရိပ္ပင္တေကာင္မွမျမင္ရ..။
"လူႀကီး ထယ္ ဒီမွာရွိတာဘယ္လိုသိလဲ
သြားျပန္ေတာ့...သြား..."
"KimTaeHyung ကို ေဘာ္ဒါတစု ပလစ္သြား
တယ္ၾကားလို႔ လာၾကည့္တာပါ..
ထူးဆန္းအံ့ဖြယ္ရာပဲ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြကမ်ား
ဒီေလာက္ Social ေကာင္းတဲ့ လူႀကီး
ခ်စ္သူေလးကို မေခၚၾကတာလဲ..."
"ထယ္က ၿပိဳင္တာ ေလာင္းခ်င္တာ
ၿပိဳင္မယ့္ေကာင္ေတြက ေပၚမလာေတာ့
ဘာမွလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး....
အစထဲက မေသခ်ာရင္မေျပာနဲ႔ေပါ့..."
"ၾကားပီးပီ...ႏူတ္ခမ္းေလးဆူေနတာ
ဟိုးအေဝးႀကီးမွာထဲက သိသာေနလို႔
လူႀကီးက စီစဥ္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ခိုင္းထားတယ္
ထယ္ ေလာင္းခ်င္ေနတာမလား....
ႀကိဳက္သလိုေလာင္းေတာ့..."
"ဟာ..ဘာအရသာရွိမွာလဲ..
နိုင္နိုင္ရွုံးရွုံး လူႀကီး လုပ္တဲ့ပြဲႀကီးပဲဟာ
ျပန္ေတာ့မယ္..."
"အလိုလည္းလိုက္ရေသးတယ္ကြာ...."
MinYoongi သည္မၾကည္မလင္ေကာင္းကင္
ျပာေလးဆီအလုပ္အားတာနဲ႔ဘယ္ေနရာမွာ
ရွိေနေန ေျပးလာကာခစားရသည္။
ေကာင္းကင္ျပာေလးကေတာ့လက္ပိုက္မျဖဳတ္ဘဲ
စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ေနလည္းေပြရွုပ္ေနတာ
မဟုတ္ရင္ MinYoongi ကအရာအားလုံးကို
အလိုလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္ကာ
လက္ညိဳးညႊန္ရာ ထယ္ လိုခ်င္တာမွန္သမၽွျဖစ္ေစခဲ့တဲ့သူ။
ကားၿပိဳင္ပြဲရဲ့ ညမီးတိုင္ေတြေအာက္ေလာင္းကစား
မလုပ္ရ၍ ဂ်ီက်ေနသူေလးကို MinYoongi
တစ္ေယာက္အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာကပ္ေခ်ာ့ကာ
အိမ္ျပန္သိမ္းသြားခဲ့သည္။
စေတာ္ဘယ္ရီေလးကေတာ့...ကၽြန္းကိုေသြး႐ူးေသြးတန္း
ခရီးထြက္သြားေလသူ လူဆိုးေလးကို
မေက်နပ္ေနခဲ့.....။
ေဘာ္ဒါကန့္ ေတာ္ညံ့သည္ဟုစိတ္ထဲတြင္
တႏုံ႔ႏုံ႔ေတြးရင္း လူႀကီးကားေမာင္းေနေသာ
ေပါင္ေပၚေခါင္းအုံးၿပီး အိမ္အထိအိပ္လိုက္လာ
လိုက္သည္...။
MinYoongi ကေတာ့ ေက်နပ္စြာျပဳံးေနလ်က္ရွိပါသည္။
..................။