Medyadaki Pusat Kurt aşkomlar.
Ama siz istediğiniz gibi hayal edebilirsiniz.
Bu gün kalktığımda baya bir erkendi.
Gece uyuyamamıştım zaten.
Şu geçen bir haftada sadece plan yapmıştım ve bu gün o gündü. Kaçabileceğim tek gün. Eğer bu gün kaçtığımda yakalanırsam Gencer daha hayatta kaçmama fırsat vermezdi. Ölmekten başka hiç bir çarem kalmazdı.
Bir şeyler düşünmüştüm ama o an geldiğinde ne yapardım tam olarak kestiremiyordum açıkçası.
Bu bir hafta Gencer itiyle uğraşmıştım. Sayesinde dudağımın sağ tarafı birazcık patlamıştı. Sırf onunla ilişkiye girmek istemediğim için dövmüştü beni. Sonra da yanımda diz çöküp özür dileyerek ağlamıştı. En çok da canım acıdığı için değil bu saplantılı hallerinden korktuğum için ağlıyordum.
Yapıyordu istediğini sonra ağlamaya başlıyordu. Psikolojim mahvolmuştu. Uyku bile uyuyamıyordum korkudan.
Kavga etmediğimiz sadece bir gün vardı. O günde yanıma sadece bir kez gelmişti ve ben uyuma taklidi yapmıştım. Keşke her gün gelmese diye dua etmiştim ama sonunda yine dayak yemiştim.
Odadan içeri Gencer girdiğinde şimdiden takım elbise giyinmişti.
"Bebeğim sen hala hazır değilsin."
"Neden hazır olacakmışım."
Kenardaki koltukta olan ve benim daha yeni farkettiğim kutuyu eline alıp bana verdi.
"Her ihtimale karşı hazırlıklı ol sevgilim. Sorarlarsa seni getirmem gerekebilir. Daha önce görmediler seni, Pusat Kurt dışında. Tanışmak isteyebilirler. Makyaj yapmayı da unutma lütfen."
Tabikide dövüldüğümü bilmelerini istemiyordu. Başımı salladığımda aklıma gelen şeyi sormuştum.
"Neden sürekli Pusat Kurt diyorsunuz.
Soyadını neden söylüyorsunuzki sürekli."
Bana doğru bir adım attığında kaşlarını çatarak konumuştu.
"Başka bir erkeği merak edip bana mı soruyorsun Gazel."
Her şey yolunda gitsin istiyordum bir tartışma işi bozabilirdi. Gencer'in kıskançlığıyla uğraşamazdım.
"Yok yok sürekli öyle söylüyorsun ya o yüzden sordum. "
İstediği cevabı aldığı için gülümsediğinde tutuğu elimi öpmüştü.
"Mevkisi yüksek bir insan sevgilim. O yüzden soyadıyla hitap ediliyor. Bizim işlerde böyle. Sen çok takılma giyin üstünü gelip bakacağım."
Odadan dışarı çıktığında kusacaktım neredeyse. Bir insandan o kadar çok nefret edip, o kadar çok tiksinip , en fazla bu kadar korkabilirdim.
Kutuyu açtığımda içinden siyah askılı dar bir elbise ve siyah bant topuklu ayakkabı ve makyaj malzemeleri çıkmıştı.
Gazel'in giyindiği elbise;
Ayakkabı da normal siyah bant ayakkabıydı ama bunları giyemezdim. Ne yapıp edip düz taban bir ayakkabı giyinmem lazımdı. Koşamazdım yoksa. Elbiseyi üzerime geçirdiğimde tam oturmuştu. Ayakkabıyı zaten giyinmeyecektim.
İçeri Gencer girdiğinde beni görmüştü. Olduğu yerde bir kaç dakika kalıp bana baktığında konuşmaya başlamıştı.
"Çok, çok güzel gözüküyorsun sevgilim."
Gelip yanağımdan öptüğünde geri çekilmiştim. Ne kadar planım için alttan almaya çalışsamda bana dokunmasına dayanamıyordum.
"Gencer ben bu ayakkabıları giyinemem."
"Neden bebeğim. Büyük yada küçük mü geldiler. Kendim seçmiştim aslında yanılma ihtimalim yok."
"Yok çok yoruluyorum ben topuklu giyinince. Ayaklarımda ağrıyor zaten."
"Tamam sevgilim giyinmek zorunda değilsin. Bizimkilere söylerim elbisene uygun rahat bir ayakkabı getirirler sana."
Başımı salladığımda tekrar söze girmişti.
"Bu arada bak bebeğim ses çıkartmak yok. Buradan çıkamayacağını biliyorsun yalandan sakın ses çıkarıp huzursuzluk yaratma. Sonunda ne olacağını ikimizde biliyoruz. Sessizce otur çok gerekirse ben gelip alacağım seni. Ama gerekeceğini pek sanmıyorum. Sen yinede makyajını yapmayı unutma."
Onayladığımda kapıdan dışarı çıkmıştı. Kulağımı kapıya dayadığımda Baybars ile konuşmalarını dinliyordum. Bazı şeyler hakkında bilgi almam lazımdı.
"Baybars bu katta koridorun sonundaki adamdan ve senden başka adam olmayacak. Sevgilimin kapısında bir tek sen kalacaksın.
Dikkat et ses çıkarmasın."
"Tamamdır abi."
Bu çok iyi olmuştu. İkisini kolayca aklardım. Kaçma ihtimalim daha da yükselmişti.
10 dakika sonra Baybars elinde bir kutuyla yanıma gelmişti. Yatağa bıraktığında odadan çıktı. Büyük bir ihtimalle ayakkabıydı.
Kutuyu açtığımda tam istediğm gibi rahat koşabileceğim bir ayakkabı olduğunu gördüm.
Gazel'in giyindiği ayakkabı;
Saatlerdir bekliyordum ne zaman gidecekti bu gerizekalılar ya.
Gazel duruş temsili;
Kapıya gidip dinlemeye başladığımda bu sefer sessizlikle karılaşmamıştım. Baybars telefonda konuşuyordu.
"Kalkacaklar mı abi.
Tamam abi burada sıkıntı yok.
Gazel yenge sıkıntı çıkarmadı.
Tamam abi."
Kalkıyorlardı. Bu da demek oluyordu ki vakit gelmişti. Hadi kızım bu senin tek şansın. Bunda başarısız olursan gün yüzü göremezsin. Buradan kurtulmak istiyorsan bu işi temiz bir şekilde halletmelisin. Her gün tecavüz girişimlerinden kurtulmak istiyorsan, dayak yemek istemiyorsan, bir psikopatla evlenmek ve yaşamak istemiyorsan bu işi halletmek zorundasın.
Allahım sen yardım et. Buradan kurtulmama yardım et. Sonunda buradan kurtulacaktım sanırım ve ağlamamak için direniyordum.
Sessizce kapıyı açtığımda seri hareketlerle Baybars'ın belindeki silahı alıp boynuna sert bir darbe indirdim. Bayıldığında kollarından tuttuğum gibi odaya çektim. Ben kaçabilirsem eğer kaçana kadar uyanamazdı.
Yavaş yavaş yürümeye başladığımda etraf Gencer'in dediği gibi boştu. Adamların hepsi gelenlerle ilgilenip koruyorlardı heralde. Normalde bir kez görsemde bu koridor gördüğüm zaman adım başı adamdı.
Duvarın kenarından yürümeye başladığımda adamın ensesine dirseğimle vurup karnına dizimi geçirmiştim. Hareket etmesine fırsat vermeden kaşına doğru silahı geçirdiğimde üstüme doğru yıkılmıştı.
Ses çıkmasın diye tutmaya çalıştığımda az kalsın bende düşüyordum. Kenardaki odaya çekiştire çekiştire soktuğumda kapısını kapayıp ilerlemeye devam ettim. Biraz aramanın ardından deponun çıkışını bulduğumda 2 tane korumanın bu tarafa geldiğini görmüştüm.
Kenara sinip geçmelerini beklediğimde yanımdan geçip gitmişlerdi. Büyük bir ihtimalle şansıma nöbet değişimi vardı. Baybarslar ile değiştireceklerdi. Bu da kaçtığımı anlamalarının yakın olduğu anlamına geliyordu. Deli gibi koşmaya başlamıştım.
Gazel temsili;
Resmen özgürdüm. Arabalarına binemeyeceğim için ormanın çıkışındaki ana yola çıkıp bir arabaya atlayacaktım. Şansıma birini bulduğumda ilk iş Pusat denen adamdan yardım istemek olurdu. En azından beni saklayabilirdi bir yerlerde. Küçücük bir kulübede tek başıma yaşamaya bile razıydım ben.
O kadar hızlı koşuyordum ki kollarımı bacaklarımı ağaç dalları hep kesmişti ama umrumda değildi. Özgürdüm artık ben. Gece yanıma gelip beni seyrettiğini hissettiğimde tir tir titremeyecektim korkudan. O psikopattan kurtulmuştum sonunda hala inanamıyordum.
Sonunda ana yola çıktığımda şuan boş olan arabaların geldiği tarafa doğru koşmaya başlamıştım.
Bir dakikanın ardından karşıma bir araba çıktığında önüne atlamıştım. Korkmuyordum artık ölmekten. Başıma gelecek en iyi şey şuan ölmek olurdu zaten. Atlamasaydım durmayabilirdi.
Ani frenle 5 metre ötemde duran arabayla ağlamaya başladım. Allahım sonunda kurtulmuştum.
Adam arabadan süratle indiğinde inenin geçende gördüğüm Pusat Kurt denilen adam olduğunu farketmiştim. Beni farkettiğinde kaşlarını sonuna kadar çatmıştı.
"Ne yapıyorsun sen burada?"
Ona doğru ağlayarak bir kaç adım attığımda başım dönüyordu artık.
"Verme beni ona."
Bayılacağımı anladığında düşmeden tutmuştu beni.
"Kurtar beni."
Son sözlerimden sonra gözlerim yorgunluğuma, tükenmişliğime ve bitkinliğime yorgun düşüp kapanmıştı.
Aşkolarım normalde bölüm yarın gelecekti ama okuyucum rica edince kıramadım. Bölümü beğendiyseniz yorum yapmayı, oylamayı ve beni takip etmeyi unutmayın.
Seviliyorsunuz.😘😍