" Cesaretimin en büyük dostu yanlızlığımdır."
Buraya başlama tarihi ve saatini bırakabilirsiniz...
YABANCI HİS
ÖLDÜĞÜNDE KIMSESİZLER MEZARLIĞINA GÖMÜLECEKLERE GELSİN..
Ben mira
Dünyada kadınların her zaman haksız olduğu, erkeklerin her zaman kendini haklı gördüğü, doğruyu söyledi diye cezalandırılan kadınlardan sadece biriydim.
Benim gibi dünyada kaç kadın vardı?
Kendimi hiç bir yere ait hissedemiyordum. Ait olduğum bir yer var mıydı bilmiyorum. Ama şuan bulunduğum bu ev ve aralarında sığıntı gibi itilip kakıldığım ev kesinlikle ait olduğum ver değildi.
Haksızlıklara sessiz kalmak günahtı. Doğruları söylemek ise ceza.
Hayatta görüp ve susmak zorunda olan onlarca kadın, ve sessiz kalındığı için ölen onlarca can. Bir suça sessiz kalmak o suçu yapmaktan daha beterdi. O gece canice katledilen genç bir kız, ve onun katili olan bir adam. Ve herşeyi gören ben.
İşte her şey bu kadar basit, bir o kadar da karmaşıktı. Bu dünyada evlilik bir kadın için en teklikeli silah'tı. Ama benim evliliğim ise saatli bir bombay dı. Ne zaman patlayacağını bilmediğiniz bombalı bir evde hayal edin kendinizi.
" Hayatın tadını iyi çıkart Korhan. Çünkü ben burdan çıktığımda senin bir hayatın olmayacak."
Şimdi ise karşımda oturan adamın kararan gözlerinde gördüğüm tek şey intikama susamış aç bir ruhtu. Öldürdüğü temiz bedenin ruhu kahinattaki yerine ulaşmıştı. Kanlı elleriyle karşımda duran bu adam ölümü fısıldıyordu kulağıma.
Soğuk betona temes etmektem uyuyşan dizlerim, ağır kan kokusuna dayanamayan midem, ve bu eziyete dayanamayan benliğimle küf tutuyordu ruhum. Acizliğin verdi yük ölmem gerettiğini söylüyordu. Soğuk betonlara çarpan hıçkırığım bana geri ulaşıyordu.
Sesimi duyan yoktu..
Sesimi duyduğu halde umursamayan insan ise çoktu.