" အရမ်းအေးနေမှာပေါ့ ၊ ဒီဟာလေးနဲ့ ဖြစ်လို့လား "
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ ဒီလိုမျိုးဂရုစိုက်ပေးတဲ့အခါ ရင်ထဲမှာအမြဲကြိတ်ပျော်ရသည် ။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုဂရုစိုက်မှုမျိုးကို မိန်းကလေးဘယ်နှစ်ယောက်ကို ပေးပြီးပြီလဲ ဟု တွေးမိတဲ့အခါ နှလုံးသားက တစ်စစီ ။
" ရပါတယ် ... ဒီည အရမ်းမအေးပါဘူး "
" အရမ်းအေးလည်းပြော ... ကိုယ် မင်းအတွက် hoodie အပိုယူလာတယ် "
သူ ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြလိုက်သည် ။
ထူးဆန်းနေတဲ့ အခြေအနေမို့ အသက်မရှူရဲအောင် ခေါင်းကိုငုံ့ထားရသည် ။ တစ်ဖက်က ကားမောင်းနေတဲ့သူကိုလည်း မကြည့်မိအောင် ထိန်းထားရတာ အလုပ်တစ်ခု။
ဒီလောက်ထိ သဘောကျနေပြီးပြီမို့ ဒီ့ထက်ပိုပြီး နွံထဲကိုမနစ်ချင်တော့ ။ သူပြန်ရမယ့် ရလဒ်ရဲ့ အဖြေက အကောင်းမရှိနိုင်ဘူးလေ ။
နာမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုရှေ့မှာ ကားဘီးတွေရပ်တန့်သွားသည် ။ ကားပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်းမှာတင် သူ့ပုခုံးပေါ်ရောက်လာတဲ့ လက်တစ်စုံ ။ ဆောင်ဟွန်းကို ယောင်ယမ်းပြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ ဒီ အထိအတွေ့ကို သူက လုံးဝ ဂရုမစိုက်သလို ။
Suit အပြည့်ဝတ်ထားတဲ့ ဆောင်ဟွန်းရဲ့ ဘေးမှာ သူ့ပုံစံက ကလေးသူငယ်ရုပ်လေး ပေါက်နေလောက်မည် ။
အဖြူနဲ့ အမည်း ဆန့်ကျင့်ဘက်ဖြစ်နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပုံစံကိုတွေးကြည့်ရုံနဲ့တင် ဂျိတ်ခ်သွေးပျက်နေပြီ ။
" Damn .. အဲ့လိုမှန်းသိရင် Suit ပဲဝတ်လာခဲ့ပါတယ် "
" ဟင် ... ဘာပြောလိုက်တာလဲ ဂျိတ်ခီး "
" ဟင်-ဟင့်အင်း ... ဘာမှမဟုတ်ဘူး "
" လာ - ကိုယ်တို့နေရာက အပေါ်မှာ "
ပုခုံးပေါ်က လျှောကျလာတဲ့ ဆောင်ဟွန်းရဲ့ လက်တွေက သူ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ လက်ကောက်ဝတ်တွေကို မဟုတ် ။ သူ့လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး ဆောင်ဟွန်းရဲ့ လက်တွေထဲမြုပ်သွားတာကိုကြည့်ရင်း အသက်ရှုရပ်ချင်သွားသည် ။
" ဝါး ... ဆောင်ဟွန်း နောက်နေတာမလား ! ဒီနေရာ တစ်ခုလုံးကို ငှားထားတာမဟုတ်ဘူးမလား "
အံ့ဩလွန်းလို့ ဝိုင်းစက်လာတဲ့ မျက်လုံးတွေကို ငေးကြည့်ရင်း ဆောင်ဟွန်းက ပြုံးပဲပြုံးပြသည် ။
မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်ပဲ အခုသူတို့ရောက်နေတာက ရောင်စုံမီးလုံးငယ်တွေ တန်းစီထားတဲ့ Rooftop ။
အများကြီး ပြင်ဆင်ထားတာမဟုတ်ပေမယ့် ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ လင်းနေတဲ့အရောင်နဲ့ ပျံ့ကျဲနေတဲ့ ပန်းတစ်ချို့က ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာ ။
ဂျိတ်ခ်ရဲ့ အာရုံတွေကို အစွမ်းဆောင်ဆုံးကတော့ တစ်မြို့လုံးနီးပါးကို ခြုံငုံပြီးမြင်နေရတဲ့ အလှပဲ ။ တစ်စိမ့်စိမ့်တိုက်နေတဲ့ လေအေးတွေကို အာရုံမစိုက်နိုင်လောက်အောင် ဂျိတ်ခ်က မြင်ကွင်းမှာ နစ်မြောနေသည် ။
ကျောင်းနဲ့ အိမ် ၊ အိမ်နဲ့ ကျောင်းပဲ လည်ပတ်နေတဲ့ သူ့ဘဝမှာ ဒီလိုအရာမျိုးတွေအတွက် အချိန်မရှိခဲ့ ။ အခုမှပဲ ။
" ဒါပေါ့ ၊ ကိုယ်ငှားထားတာ .. မင်းအတွက်ပဲ ဒီလောက်တော့လုပ်ရမှာပေါ့ "
လေတိုက်လို့ ပုံပျက်သွားတဲ့ ဂျိတ်ခ်ရဲ့ ဆံပင်တွေကို နားနောက်သပ်တင်ပေးရင်း ဆောင်ဟွန်းကဖြေသည် ။
သူ့လက်တွေရဲ့ အထိအတွေ့အောက်မှာ အသက်အောင့်ထားတဲ့ ဂျိတ်ခ်ကိုတော့ သူသတိမထားမိ ။
" သဘောကျလား "
" အင်း အရမ်းပဲ "
" ဒါဆို ကိုယ့်မုန့်ဖိုးတွေ အကုန်သုံးလိုက်ရကျိုးနပ်တာပေါ့"
" ဒါ-ဒါပေမယ့် ဆောင်ဟွန်း ငါ့အတွက်နဲ့ပိုက်ဆံကို အဲ့လောက်ထိ မသုံးပါနဲ့ "
" ဘာလို့လဲ "
အချိန်တန်ရင် မေ့သွားမယ့် အရာတွေအတွက် ဒီလောက်ထိ မသုံးသင့်ဘူးလေ ။
ပြောချင်တဲ့ စကားလုံးတွေကိုပြန်မျိုချလိုက်ပြီး အဆင်ပြေမယ့် မုသားလှလှလေးတစ်ခုကို အမြန်စဉ်းစားရသည်
" ငါ့ကိုအားနာစိတ်နဲ့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်စေလို့ "
" ကိုယ့်ကိုတော့ အားနာစရာမလိုဘူးလေ ဂျိတ်ခီးရဲ့"
ဆောင်ဟွန်းက မျက်စိတစ်ချက်မှိတ်ပြရင်း သေချာပြင်ဆင်ထားတဲ့ စားပွဲစီလျှောက်သွားသည် ။ ဂျိတ်ခ်မှာသာ ကျောက်ရုပ်တစ်ခုလို မလှုပ်နိုင် မယှက်နိုင် ။
ပတ်ဆောင်ဟွန်းရဲ့ စကားလုံးတွေ ၊ အပြုအမူတွေနဲ့ အထိအတွေ့ကို နေသားကျဖို့ ထားဦး ။ ဒီလို နီးနီးကပ်ကပ်ရောက်လာတာကိုပင် သူ့မှာ မယုံနိုင်သေး ။
ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ဘဝထဲကို ရုတ်တရက် လျှောက်လှမ်းလာပြီး ဘာမှမဖြစ်သလို ပြန်ထွက်သွားမယ့် ဆောင်ဟွန်းကို ငြင်းနိုင်စွမ်း မရှိ ။
အကြောင်းပြချက်ကတော့ ရိုးရှင်းသည် ။
သူပတ်ဆောင်ဟွန်းကို သဘောကျတယ် ။
သေလောက်အောင် သဘောကျတယ် ။
ရူးလောက်အောင် သဘောကျတယ် ။
" အများကြီးပဲ မကုန်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ "
" ကိစ္စမရှိပါဘူး "
" မဟုတ်ဘူးလေ .. ဆောင်ဟွန်း ၊ နှမြောစရာကြီး "
စားပွဲပေါ်မှာပြည့်နေတဲ့ နာမည်ကြီးဟင်းလျာတွေကို ငေးကြည့်ရင်း ဂျိတ်ခ်ကပြောသည် ။ သူ့ မျက်လုံးတွေက တကယ် နှမြောနေတဲ့ပုံ ။
ထို ကလေးဆန်ဆန်အပြောလေးကြောင့် ဆောင်ဟွန်းက ထမရယ်မိအောင် ထိန်းထားရသည် ။
ရှင်းဂျိတ်ခ်က သူနဲ့ ရွယ်တူဆိုတာကော ဟုတ်ရဲ့လား။
အတူတူစကားပြောချင်လို့ ညစာစားဖို့ ခေါ်လိုက်ပေမယ့် သူ့မျက်နှာကို မကြည့်မိအောင် သိသိသာသာ ရှောင်နေတဲ့ ဂျိတ်ခ်ကြောင့် သူစိတ်ညစ်လာသည် ။
ဒီနားလည်ရခက်တဲ့ ကောင်လေးက တကယ်ကိုင်တွယ်ရပါခက်သည် ။ တချို့ကောင်မလေးတွေဆို ဒီလို ညစာဒိတ်လို့ဖို့ မပြောနှင့် ။ သူ နဲ့တစ်ဝိုင်းတည်း ထိုင်ရဖို့တောင် အတင်း ဆုတောင်းနေကြတာ မဟုတ်လား ။
" ဆိုတော့ .. ဂျိတ်ခ် ၊ ကိုယ်အခု မင်းနဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်လို့ရပြီလား "
" ဟင့်အင်း "
စားပွဲပေါ်က ဝိုင်ခွက်တွေကိုကျော်ကာ strawberry milkshake ကို ဂျိတ်ခ်က ရွေးသောက်တယ် ။
အခုလည်း ပိုက်ကို ဘယ်ဘက်ပါးစပ်ထောင့်နား ကပ်သောက်ကာ ခေါင်းကိုဆက်တိုက်ခါနေတယ် ။
" ဘာလဲကွာ ၊ အခုထိတောင် သူငယ်ချင်းဖြစ်လို့မရသေးဘူးလား"
ဂျိတ်ခ်က ပြန်မဖြေ ။ မျက်နှာလွှဲကာ သူ့ရှေ့က မြင်ကွင်းတွေဆီသာ အကြည့်ပို့ထားသည် ။
" အာ ! သိပြီ ၊ မင်းက ကိုယ်နဲ့ သူငယ်ချင်းတွေထက်ပိုတဲ့အရာ ဖြစ်ချင် - "
" မဟုတ်ဘူး ပတ်ဆောင်ဟွန်း ! ဒီ-ဒီအတိုင်း သူငယ်ချင်းပဲ လုပ်-လုပ်ကြတာပေါ့ "
အားရပါးရ ထရယ်တဲ့ ဆောင်ဟွန်းကို သူမငေးမိအောင် ကြိုးစားနေရပြန်သည် ။ ဒီလောက်ချောနေတဲ့ ဒီကောင်က ဂျိတ်ခ်အတွက် အာရုံပဲ ။
သောက်လက်စ Strawberry Milkshake က ကုန်သွားတဲ့အခါ သူက စားပွဲပေါ်ကိုပြန်ချလိုက်သည် ။ ဗိုက်လည်း တော်တော်တင်းသွားပြီ ။
" ဒါနဲ့ ဆောင်- "
စကားလုံတွေ လေထဲမှာ ရပ်တန့်သွားရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကတော့ လက်ပိုက်ပြီး သူ့ကို ဖောက်ထွက်တော့မတတ် ကြည့်နေတဲ့ ဆောင်ဟွန်း ။ အကြည့်တွေက စူးရဲလွန်း၍ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် သူခြေဖျားလက်ဖျားတွေအေးလာသည် ။
ဘာလဲ ။ သူ ဟိုဘက်လှည့်နေတဲ့ တစ်ချိန်လုံး ဆောင်ဟွန်းက ထိုင်ကြည့်နေတာလား ။
" ဘာလဲ ဆက်ပြောလေ "
ထိုင်ခုံမှာ ခပ်လျှောလျှော မှီထိုင်နေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းက အရှေ့ကိုခပ်ဖြည်းဖြည်းတိုးလာသည် ။ မျက်လုံးအစုံကတော့ ဂျိတ်ခ် ဆီမှာပဲ ။
တအားလန့်နေတာကို သိသာသွားမှာစိုး၍ ဂျိတ်ခ်က အောက်နှုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ရင်း ခေါင်းခါပြလိုက်သည် ။
ခုနက ဆောင်ဟွန်းကိုပြောချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေ သူ့ခေါင်းထဲမှာ မရှိတော့ ။
ထိုင်ခုံကနေ ထပြီး သူ့ဆီ ခပ်နှေးနှေးလျှောက်လာတဲ့ ဆောင်ဟွန်းကိုသာ သူ ဆက်တိုက်ငေးကြည့်နေမိသည် ။ အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးကို ဖြုတ်ထားတဲ့ အနက်ရောင် Suit က ဖြူစွတ်နေတဲ့အသားအရောင်နဲ့ ဟပ်နေသည် ။ ဂျိတ်ခ်သာ ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ရှိမနေလျှင် ဒီပုံစံနဲ့ ဆောင်ဟွန်းကို မြင်လျှင်မြင်ချင်း ဒူးခွေပြီးလဲနေလောက်ပြီ ။
ဂျိတ်ခ်ရှေ့တည့်တည့်ကို ရောက်လာတဲ့ ဆောင်ဟွန်းက ခါးကို ကိုင်းပြီး သူ့မျက်နှာနား တိုးလာသည် ။
၄၀ စင်တီမီတာ ။
၂၀ စင်တီမီတာ ။
၁၀ စင်တီမီတာ ။
ဂျိတ်ခ် မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ချလိုက်သည် ။
သူ့ ဘယ်ဘက်ပါးကို လာရောက်ထွေးပွေ့တဲ့ ဆောင်ဟွန်းရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ခံစားနေရသည် ။
သူ့မျက်နှာကို ဆောင်ဟွန်းက တစ်ဖြည်းဖြည်းဆွဲယူပြီး အနားတိုးလာသည် ။
WTF ! အခု သူ့ပထမဆုံး အနမ်းကို ဆောင်ဟွန်းက ယူသွားတော့မှာလား ။
နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကို မခံစားမိခင် ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတာက ဖုန်းမြည်သံ ။
စားခါနီးမုန့်က လမ်းတစ်ဝက်မှာပြုတ်ကျသွားသလိုမျိူး ။အရမ်းလိုချင်နေတဲ့ ပစ္စည်းကိုဝယ်ခါနီးမှာမှ Sold Out သွားသလိုမျိုး ။
ရောထွေးနေတဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့ မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆောင်ဟွန်းက ခုနက နေရာမှာမဟုတ်တော့ ။ အိပ်ကပ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ကာကိုင်ဖို့လုပ်နေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းကို သူမော့ပြီးငေးကြည့်နေမိသည် ။
" ဗျာ ! အင်း ငါ အခုချက်ချင်းလာခဲ့မယ် "
အဆုံးမရှိ အစမရှိ တစ်ခွန်းတည်းပြောကာ ဆောင်ဟွန်းဖုန်းကိုပြန်ချလိုက်သည် ။ ပြီးတာနဲ့ ထိုင်ခုံပေါ်က coat နဲ့ ကားသော့ကိုပြေးယူကာ
" ဆောရီး ဂျိတ်ခီး ကိုယ်အရေးကြီးသွားစရာတစ်ခုရှိလို့"
သူဆံပင်တွေကိုဆွဲဖွပြီး ပြေးထွက်သွားတဲ့ ကျောပြင်ကို သူဒီအတိုင်းငေးကြည့်နေမိသည် ။ ပျက်ယွင်းနေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းမျက်နှာက ဖုန်းထဲကလူကို ဘယ်လောက်စိတ်ပူနေလဲ သိသာသည် ။ သေရေးရှင်ရေး ကိစ္စလားမသိ။ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေကို နားမလည်ပေးနိုင်တဲ့အထိ ဂျိတ်ခ်က စိတ်ထား မသေးသိမ်ပါ ။ ဒါပေမယ့်လည်း ...
မှောင်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှမ်းကြည့်မိတော့ သူကြက်သီးထသွားမိသည် ။ ခုနက ဆောင်ဟွန်းရှိလို့အဆင်ပြေပေမယ့် အခုကသူတစ်ယောက်တည်း ။
ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်မိတော့ မျက်ရည်တွေ တားမနိုင်ဆီးမရ ကျလာသည် ။ သူတစ်ယောက်တည်း ရှိတာမို့ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ငိုချလိုက်သည် ။
ဆက်တိုက်မြည်နေတဲ့ ဖုန်းကို သူလျစ်လျူရှူထားရသည် ။
ပိုင်ရှင်ကို သူသိနေတာပဲ။သေချာပေါက် ဟီဆွန်းဟျောင်း။ ဒါပေမယ့် သူဖုန်းကိုင်လို့မဖြစ် ။ သူငိုနေတာကို ဟျောင်းသိလို့မဖြစ် ။
" ဟျောင်း ... "
ရှိုက်သံတွေကြားထဲကနေ သူ လွမ်းလွမ်းဆွတ်ဆွတ်တမိသည် ။ အခုချိန်လုပ်နိုင်တာ တစ်ခုသာရှိမယ်ဆိုရင် ဟျောင်းဆီပြေးပြီး ငိုမိမှာပဲ ။ ဟျောင်း သူ့ခေါင်းလေးကို ပုတ်ပေးပြီး ချော့ပေးတာကို အခုချိန်မှာ အလိုချင်ဆုံးဖြစ်လောက်မည် ။
ဆက်တိုက် ငိုနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက မိုးခြိမ့်သံတစ်ခု ကျယ်လောင်စွာထွက်လာမှ ရပ်သွားတော့သည် ။
ဘာမှမယူလာတာမို့ မိုးမရွာခင် အိမ်ပြန်ရောက်မှဖြစ်မည် ။
သူမတ်တပ်ရပ်လိုက်သည် ။
ငိုနေလက်စမို့ နှာခေါင်းထိပ်လေးကတော့ ရဲနေဆဲ ။
မခြောက်သေးတဲ့ မျက်ရည်တစ်ချို့ကို အပေါ်ထပ်အင်္ကျီစလေးနဲ့ ဖိသုပ်လိုက်သည် ။
လေအတိုက်မှာ Strawberry Milkshake ဘူးအခွံ အောက်ကိုပြုတ်ကျသွားသံကို သူပြန်မထွက်သွားခင် ကြားလိုက်ရသည် ။
__________
ဒီနေ့မနက်နိုးလာတော့ ခေါင်းက တစ်ဆစ်ဆစ်ကိုက်နေသည် ။ အဖျားသွေးရှိလို့တော့ မဟုတ် ။ မနေ့က သူအိမ်ပြန်ရောက်ပြီးကာမှ မိုးကစရွာလို့ တော်သေးသည် ။
သူခေါင်းကိုက်နေရတဲ့ အကြောင်းရင်းကတော့ ညက ညလုံးပေါက်သူငိုခဲ့မိသည် ထင်သည် ။
မျက်နှာသစ်ရင်းနဲ့ ညကငိုထားလို့ ဖောင်းအစ်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို ကြည့်ပြီးစိတ်ညစ်နေရသည် ။
" အား ... စိတ်ပျက်လိုက်တာ "
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ မှန်ရှေ့က ထွက်လာပြီး ဆေးသောက်ဖို့ပြင်ရသည် ။ မနက်စာတော့ မစားတော့ ။
စားချင်စိတ် တစ်စက်မှ မရှိတာမို့ စားမိရင်တောင်ပြန်အန်ထွက်လိ့မ်မည် ။
" ညက Fera ပါတီမှာ ချွန်းဟယ် မူးလဲသွားလို့ဆို "
ကျောင်းနားက Mini Mart တစ်ခုမှာ မုန့်ဝင်ဝယ်နေတုန်း ပထမဆုံးကြားရတဲ့စကားဖြစ်သည် ။ ဂျိတ်ခ်ခြေလှမ်းတွေ အလိုလိုရပ်သွားမိပြီ ။
" ဟယ် ဟုတ်လား ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ "
" မသိပါဘူး .. အမူးလွန်သွားတာလား မသိ ၊ ချက်ချင်းဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ် "
ဂျိတ်ခ်အကြောင်းအရာတွေကို ချိတ်ဆက်မိသွားချိန်မှာတော့ မျက်ရည်တွေဝဲတက်လာပြန်သည် ။
ညက အစိုးရိမ်လွန်နေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းမျက်နှာ ။
မူးလဲတယ်ဆိုတဲ့ ချွန်းဟယ် ။
ထပ်ငိုချင်လာပြန်ပြီ ။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ဂင်ချွန်းဟယ် ကိုမယှဉ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သူသိသည် ။
끝 •
နေ့တိုင်း update တယ်နော် 히히
Zawgyi
" အရမ္းေအးေနမွာေပါ့ ၊ ဒီဟာေလးနဲ႔ ျဖစ္လို႔လား "
ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာအၿမဲႀကိတ္ေပ်ာ္ရသည္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဂ႐ုစိုက္မႈမ်ိဳးကို မိန္းကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေပးၿပီးၿပီလဲ ဟု ေတြးမိတဲ့အခါ ႏွလုံးသားက တစ္စစီ ။
" ရပါတယ္ ... ဒီည အရမ္းမေအးပါဘူး "
" အရမ္းေအးလည္းေျပာ ... ကိုယ္ မင္းအတြက္ hoodie အပိုယူလာတယ္ "
သူ ေခါင္းပဲၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ ။
ထူးဆန္းေနတဲ့ အေျခအေနမို႔ အသက္မရွဴရဲေအာင္ ေခါင္းကိုငုံ႔ထားရသည္ ။ တစ္ဖက္က ကားေမာင္းေနတဲ့သူကိုလည္း မၾကည့္မိေအာင္ ထိန္းထားရတာ အလုပ္တစ္ခု။
ဒီေလာက္ထိ သေဘာက်ေနၿပီးၿပီမို႔ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ႏြံထဲကိုမနစ္ခ်င္ေတာ့ ။ သူျပန္ရမယ့္ ရလဒ္ရဲ႕ အေျဖက အေကာင္းမရွိႏိုင္ဘူးေလ ။
နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုေရွ႕မွာ ကားဘီးေတြရပ္တန႔္သြားသည္ ။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းမွာတင္ သူ႔ပုခုံးေပၚေရာက္လာတဲ့ လက္တစ္စုံ ။ ေဆာင္ဟြန္းကို ေယာင္ယမ္းၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီ အထိအေတြ႕ကို သူက လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္သလို ။
Suit အျပည့္ဝတ္ထားတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းရဲ႕ ေဘးမွာ သူ႔ပုံစံက ကေလးသူငယ္႐ုပ္ေလး ေပါက္ေနေလာက္မည္ ။
အျဖဴနဲ႔ အမည္း ဆန႔္က်င့္ဘက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံစံကိုေတြးၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ဂ်ိတ္ခ္ေသြးပ်က္ေနၿပီ ။
" Damn .. အဲ့လိုမွန္းသိရင္ Suit ပဲဝတ္လာခဲ့ပါတယ္ "
" ဟင္ ... ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ဂ်ိတ္ခီး "
" ဟင္-ဟင့္အင္း ... ဘာမွမဟုတ္ဘူး "
" လာ - ကိုယ္တို႔ေနရာက အေပၚမွာ "
ပုခုံးေပၚက ေလွ်ာက်လာတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းရဲ႕ လက္ေတြက သူ႔လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ ။ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကို မဟုတ္ ။ သူ႔လက္ဖဝါးတစ္ခုလုံး ေဆာင္ဟြန္းရဲ႕ လက္ေတြထဲျမဳပ္သြားတာကိုၾကည့္ရင္း အသက္ရႈရပ္ခ်င္သြားသည္ ။
" ဝါး ... ေဆာင္ဟြန္း ေနာက္ေနတာမလား ! ဒီေနရာ တစ္ခုလုံးကို ငွားထားတာမဟုတ္ဘူးမလား "
အံ့ဩလြန္းလို႔ ဝိုင္းစက္လာတဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ေဆာင္ဟြန္းက ၿပဳံးပဲၿပဳံးျပသည္ ။
မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ အခုသူတို႔ေရာက္ေနတာက ေရာင္စုံမီးလုံးငယ္ေတြ တန္းစီထားတဲ့ Rooftop ။
အမ်ားႀကီး ျပင္ဆင္ထားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ လင္းေနတဲ့အေရာင္နဲ႔ ပ်ံ႕က်ဲေနတဲ့ ပန္းတစ္ခ်ိဳ႕က ဆြဲေဆာင္မႈရွိစြာ ။
ဂ်ိတ္ခ္ရဲ႕ အာ႐ုံေတြကို အစြမ္းေဆာင္ဆုံးကေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လုံးနီးပါးကို ၿခဳံငုံၿပီးျမင္ေနရတဲ့ အလွပဲ ။ တစ္စိမ့္စိမ့္တိုက္ေနတဲ့ ေလေအးေတြကို အာ႐ုံမစိုက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဂ်ိတ္ခ္က ျမင္ကြင္းမွာ နစ္ေျမာေနသည္ ။
ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္ ၊ အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းပဲ လည္ပတ္ေနတဲ့ သူ႔ဘဝမွာ ဒီလိုအရာမ်ိဳးေတြအတြက္ အခ်ိန္မရွိခဲ့ ။ အခုမွပဲ ။
" ဒါေပါ့ ၊ ကိုယ္ငွားထားတာ .. မင္းအတြက္ပဲ ဒီေလာက္ေတာ့လုပ္ရမွာေပါ့ "
ေလတိုက္လို႔ ပုံပ်က္သြားတဲ့ ဂ်ိတ္ခ္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို နားေနာက္သပ္တင္ေပးရင္း ေဆာင္ဟြန္းကေျဖသည္ ။
သူ႔လက္ေတြရဲ႕ အထိအေတြ႕ေအာက္မွာ အသက္ေအာင့္ထားတဲ့ ဂ်ိတ္ခ္ကိုေတာ့ သူသတိမထားမိ ။
" သေဘာက်လား "
" အင္း အရမ္းပဲ "
" ဒါဆို ကိုယ့္မုန႔္ဖိုးေတြ အကုန္သုံးလိုက္ရက်ိဳးနပ္တာေပါ့"
" ဒါ-ဒါေပမယ့္ ေဆာင္ဟြန္း ငါ့အတြက္နဲ႔ပိုက္ဆံကို အဲ့ေလာက္ထိ မသုံးပါနဲ႔ "
" ဘာလို႔လဲ "
အခ်ိန္တန္ရင္ ေမ့သြားမယ့္ အရာေတြအတြက္ ဒီေလာက္ထိ မသုံးသင့္ဘူးေလ ။
ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလုံးေတြကိုျပန္မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး အဆင္ေျပမယ့္ မုသားလွလွေလးတစ္ခုကို အျမန္စဥ္းစားရသည္
" ငါ့ကိုအားနာစိတ္နဲ႔ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္ေစလို႔ "
" ကိုယ့္ကိုေတာ့ အားနာစရာမလိုဘူးေလ ဂ်ိတ္ခီးရဲ႕"
ေဆာင္ဟြန္းက မ်က္စိတစ္ခ်က္မွိတ္ျပရင္း ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားတဲ့ စားပြဲစီေလွ်ာက္သြားသည္ ။ ဂ်ိတ္ခ္မွာသာ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္ခုလို မလႈပ္ႏိုင္ မယွက္ႏိုင္ ။
ပတ္ေဆာင္ဟြန္းရဲ႕ စကားလုံးေတြ ၊ အျပဳအမူေတြနဲ႔ အထိအေတြ႕ကို ေနသားက်ဖို႔ ထားဦး ။ ဒီလို နီးနီးကပ္ကပ္ေရာက္လာတာကိုပင္ သူ႔မွာ မယုံႏိုင္ေသး ။
ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔ဘဝထဲကို ႐ုတ္တရက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလို ျပန္ထြက္သြားမယ့္ ေဆာင္ဟြန္းကို ျငင္းႏိုင္စြမ္း မရွိ ။
အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ႐ိုးရွင္းသည္ ။
သူပတ္ေဆာင္ဟြန္းကို သေဘာက်တယ္ ။
ေသေလာက္ေအာင္ သေဘာက်တယ္ ။
႐ူးေလာက္ေအာင္ သေဘာက်တယ္ ။
" အမ်ားႀကီးပဲ မကုန္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
" ကိစၥမရွိပါဘူး "
" မဟုတ္ဘူးေလ .. ေဆာင္ဟြန္း ၊ ႏွေျမာစရာႀကီး "
စားပြဲေပၚမွာျပည့္ေနတဲ့ နာမည္ႀကီးဟင္းလ်ာေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ဂ်ိတ္ခ္ကေျပာသည္ ။ သူ႔ မ်က္လုံးေတြက တကယ္ ႏွေျမာေနတဲ့ပုံ ။
ထို ကေလးဆန္ဆန္အေျပာေလးေၾကာင့္ ေဆာင္ဟြန္းက ထမရယ္မိေအာင္ ထိန္းထားရသည္ ။
ရွင္းဂ်ိတ္ခ္က သူနဲ႔ ႐ြယ္တူဆိုတာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား။
အတူတူစကားေျပာခ်င္လို႔ ညစာစားဖို႔ ေခၚလိုက္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္မိေအာင္ သိသိသာသာ ေရွာင္ေနတဲ့ ဂ်ိတ္ခ္ေၾကာင့္ သူစိတ္ညစ္လာသည္ ။
ဒီနားလည္ရခက္တဲ့ ေကာင္ေလးက တကယ္ကိုင္တြယ္ရပါခက္သည္ ။ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြဆို ဒီလို ညစာဒိတ္လို႔ဖို႔ မေျပာႏွင့္ ။ သူ နဲ႔တစ္ဝိုင္းတည္း ထိုင္ရဖို႔ေတာင္ အတင္း ဆုေတာင္းေနၾကတာ မဟုတ္လား ။
" ဆိုေတာ့ .. ဂ်ိတ္ခ္ ၊ ကိုယ္အခု မင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လို႔ရၿပီလား "
" ဟင့္အင္း "
စားပြဲေပၚက ဝိုင္ခြက္ေတြကိုေက်ာ္ကာ strawberry milkshake ကို ဂ်ိတ္ခ္က ေ႐ြးေသာက္တယ္ ။
အခုလည္း ပိုက္ကို ဘယ္ဘက္ပါးစပ္ေထာင့္နား ကပ္ေသာက္ကာ ေခါင္းကိုဆက္တိုက္ခါေနတယ္ ။
" ဘာလဲကြာ ၊ အခုထိေတာင္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လို႔မရေသးဘူးလား"
ဂ်ိတ္ခ္က ျပန္မေျဖ ။ မ်က္ႏွာလႊဲကာ သူ႔ေရွ႕က ျမင္ကြင္းေတြဆီသာ အၾကည့္ပို႔ထားသည္ ။
" အာ ! သိၿပီ ၊ မင္းက ကိုယ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ပိုတဲ့အရာ ျဖစ္ခ်င္ - "
" မဟုတ္ဘူး ပတ္ေဆာင္ဟြန္း ! ဒီ-ဒီအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းပဲ လုပ္-လုပ္ၾကတာေပါ့ "
အားရပါးရ ထရယ္တဲ့ ေဆာင္ဟြန္းကို သူမေငးမိေအာင္ ႀကိဳးစားေနရျပန္သည္ ။ ဒီေလာက္ေခ်ာေနတဲ့ ဒီေကာင္က ဂ်ိတ္ခ္အတြက္ အာ႐ုံပဲ ။
ေသာက္လက္စ Strawberry Milkshake က ကုန္သြားတဲ့အခါ သူက စားပြဲေပၚကိုျပန္ခ်လိုက္သည္ ။ ဗိုက္လည္း ေတာ္ေတာ္တင္းသြားၿပီ ။
" ဒါနဲ႔ ေဆာင္- "
စကားလုံေတြ ေလထဲမွာ ရပ္တန႔္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ လက္ပိုက္ၿပီး သူ႔ကို ေဖာက္ထြက္ေတာ့မတတ္ ၾကည့္ေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္း ။ အၾကည့္ေတြက စူးရဲလြန္း၍ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြေအးလာသည္ ။
ဘာလဲ ။ သူ ဟိုဘက္လွည့္ေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ေဆာင္ဟြန္းက ထိုင္ၾကည့္ေနတာလား ။
" ဘာလဲ ဆက္ေျပာေလ "
ထိုင္ခုံမွာ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ မွီထိုင္ေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းက အေရွ႕ကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းတိုးလာသည္ ။ မ်က္လုံးအစုံကေတာ့ ဂ်ိတ္ခ္ ဆီမွာပဲ ။
တအားလန႔္ေနတာကို သိသာသြားမွာစိုး၍ ဂ်ိတ္ခ္က ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ရင္း ေခါင္းခါျပလိုက္သည္ ။
ခုနက ေဆာင္ဟြန္းကိုေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ မရွိေတာ့ ။
ထိုင္ခုံကေန ထၿပီး သူ႔ဆီ ခပ္ေႏွးေႏွးေလွ်ာက္လာတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းကိုသာ သူ ဆက္တိုက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။ အေပၚဆုံးၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ Suit က ျဖဴစြတ္ေနတဲ့အသားအေရာင္နဲ႔ ဟပ္ေနသည္ ။ ဂ်ိတ္ခ္သာ ထိုင္ခုံေပၚမွာ ရွိမေနလွ်င္ ဒီပုံစံနဲ႔ ေဆာင္ဟြန္းကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ဒူးေခြၿပီးလဲေနေလာက္ၿပီ ။
ဂ်ိတ္ခ္ေရွ႕တည့္တည့္ကို ေရာက္လာတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းက ခါးကို ကိုင္းၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာနား တိုးလာသည္ ။
၄၀ စင္တီမီတာ ။
၂၀ စင္တီမီတာ ။
၁၀ စင္တီမီတာ ။
ဂ်ိတ္ခ္ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ခ်လိုက္သည္ ။
သူ႔ ဘယ္ဘက္ပါးကို လာေရာက္ေထြးေပြ႕တဲ့ ေဆာင္ဟြန္းရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ကို ခံစားေနရသည္ ။
သူ႔မ်က္ႏွာကို ေဆာင္ဟြန္းက တစ္ျဖည္းျဖည္းဆြဲယူၿပီး အနားတိုးလာသည္ ။
WTF ! အခု သူ႔ပထမဆုံး အနမ္းကို ေဆာင္ဟြန္းက ယူသြားေတာ့မွာလား ။
ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကို မခံစားမိခင္ ႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတာက ဖုန္းျမည္သံ ။
စားခါနီးမုန႔္က လမ္းတစ္ဝက္မွာျပဳတ္က်သြားသလိုမ်ိဴး ။အရမ္းလိုခ်င္ေနတဲ့ ပစၥည္းကိုဝယ္ခါနီးမွာမွ Sold Out သြားသလိုမ်ိဳး ။
ေရာေထြးေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ မ်က္လုံးေတြကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္ဟြန္းက ခုနက ေနရာမွာမဟုတ္ေတာ့ ။ အိပ္ကပ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္ကာကိုင္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းကို သူေမာ့ၿပီးေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။
" ဗ်ာ ! အင္း ငါ အခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မယ္ "
အဆုံးမရွိ အစမရွိ တစ္ခြန္းတည္းေျပာကာ ေဆာင္ဟြန္းဖုန္းကိုျပန္ခ်လိုက္သည္ ။ ၿပီးတာနဲ႔ ထိုင္ခုံေပၚက coat နဲ႔ ကားေသာ့ကိုေျပးယူကာ
" ေဆာရီး ဂ်ိတ္ခီး ကိုယ္အေရးႀကီးသြားစရာတစ္ခုရွိလို႔"
သူဆံပင္ေတြကိုဆြဲဖြၿပီး ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေက်ာျပင္ကို သူဒီအတိုင္းေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။ ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းမ်က္ႏွာက ဖုန္းထဲကလူကို ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနလဲ သိသာသည္ ။ ေသေရးရွင္ေရး ကိစၥလားမသိ။ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြကို နားမလည္ေပးႏိုင္တဲ့အထိ ဂ်ိတ္ခ္က စိတ္ထား မေသးသိမ္ပါ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ...
ေမွာင္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူၾကက္သီးထသြားမိသည္ ။ ခုနက ေဆာင္ဟြန္းရွိလို႔အဆင္ေျပေပမယ့္ အခုကသူတစ္ေယာက္တည္း ။
ေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္မိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ တားမႏိုင္ဆီးမရ က်လာသည္ ။ သူတစ္ေယာက္တည္း ရွိတာမို႔ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ငိုခ်လိုက္သည္ ။
ဆက္တိုက္ျမည္ေနတဲ့ ဖုန္းကို သူလ်စ္လ်ဴရွဴထားရသည္ ။
ပိုင္ရွင္ကို သူသိေနတာပဲ။ေသခ်ာေပါက္ ဟီဆြန္းေဟ်ာင္း။ ဒါေပမယ့္ သူဖုန္းကိုင္လို႔မျဖစ္ ။ သူငိုေနတာကို ေဟ်ာင္းသိလို႔မျဖစ္ ။
" ေဟ်ာင္း ... "
ရႈိက္သံေတြၾကားထဲကေန သူ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္တမိသည္ ။ အခုခ်ိန္လုပ္ႏိုင္တာ တစ္ခုသာရွိမယ္ဆိုရင္ ေဟ်ာင္းဆီေျပးၿပီး ငိုမိမွာပဲ ။ ေဟ်ာင္း သူ႔ေခါင္းေလးကို ပုတ္ေပးၿပီး ေခ်ာ့ေပးတာကို အခုခ်ိန္မွာ အလိုခ်င္ဆုံးျဖစ္ေလာက္မည္ ။
ဆက္တိုက္ ငိုေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးက မိုးၿခိမ့္သံတစ္ခု က်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာမွ ရပ္သြားေတာ့သည္ ။
ဘာမွမယူလာတာမို႔ မိုးမ႐ြာခင္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွျဖစ္မည္ ။
သူမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္ ။
ငိုေနလက္စမို႔ ႏွာေခါင္းထိပ္ေလးကေတာ့ ရဲေနဆဲ ။
မေျခာက္ေသးတဲ့ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႕ကို အေပၚထပ္အက်ႌစေလးနဲ႔ ဖိသုပ္လိုက္သည္ ။
ေလအတိုက္မွာ Strawberry Milkshake ဘူးအခြံ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်သြားသံကို သူျပန္မထြက္သြားခင္ ၾကားလိုက္ရသည္ ။
__________
ဒီေန႔မနက္ႏိုးလာေတာ့ ေခါင္းက တစ္ဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနသည္ ။ အဖ်ားေသြးရွိလို႔ေတာ့ မဟုတ္ ။ မေန႔က သူအိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးကာမွ မိုးကစ႐ြာလို႔ ေတာ္ေသးသည္ ။
သူေခါင္းကိုက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ညက ညလုံးေပါက္သူငိုခဲ့မိသည္ ထင္သည္ ။
မ်က္ႏွာသစ္ရင္းနဲ႔ ညကငိုထားလို႔ ေဖာင္းအစ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို ၾကည့္ၿပီးစိတ္ညစ္ေနရသည္ ။
" အား ... စိတ္ပ်က္လိုက္တာ "
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ မွန္ေရွ႕က ထြက္လာၿပီး ေဆးေသာက္ဖို႔ျပင္ရသည္ ။ မနက္စာေတာ့ မစားေတာ့ ။
စားခ်င္စိတ္ တစ္စက္မွ မရွိတာမို႔ စားမိရင္ေတာင္ျပန္အန္ထြက္လိ့မ္မည္ ။
" ညက Fera ပါတီမွာ ခြၽန္းဟယ္ မူးလဲသြားလို႔ဆို "
ေက်ာင္းနားက Mini Mart တစ္ခုမွာ မုန႔္ဝင္ဝယ္ေနတုန္း ပထမဆုံးၾကားရတဲ့စကားျဖစ္သည္ ။ ဂ်ိတ္ခ္ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားမိၿပီ ။
" ဟယ္ ဟုတ္လား ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ "
" မသိပါဘူး .. အမူးလြန္သြားတာလား မသိ ၊ ခ်က္ခ်င္းေဆး႐ုံတင္လိုက္ရတယ္ "
ဂ်ိတ္ခ္အေၾကာင္းအရာေတြကို ခ်ိတ္ဆက္မိသြားခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြဝဲတက္လာျပန္သည္ ။
ညက အစိုးရိမ္လြန္ေနတဲ့ ေဆာင္ဟြန္းမ်က္ႏွာ ။
မူးလဲတယ္ဆိုတဲ့ ခြၽန္းဟယ္ ။
ထပ္ငိုခ်င္လာျပန္ၿပီ ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ဂင္ခြၽန္းဟယ္ ကိုမယွဥ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူသိသည္ ။
끝 •
ေန႔တိုင္း update တယ္ေနာ္ 히히