Reaching The Lines - Racing Series #1
This is a work of fiction. Unless otherwise indicated, all the names, characters, businesses, places, events and incidents in this book either the product of the author's imagination or used in fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead or actual events is purely coincidental.
NO CHARACTER PORTRAYERS INTENDED.
WARNING: Some scenes might not be suitable for the young age. Please read at your own risk. This series may cointained spoilers.
NOTE: You may encounter typo grammatical errors in this story, please bare with this young author. I'm ready to accept some criticisms from my readers.
Hope you enjoy reading! Thank you!🌻
~
IgnotusWriter29
2021
~
A crowd of people watching. You can hear all of their voices cheering for their favorite car racer. Even the sound of those sports car was all over the place. I can feel it even though I'm still inside our tent, though I have the view for the audiences.
I was wearing my racing suit, there's a different brands printed on it. And I'm here with my team which I build up just a few months ago. They became one of my foundations when I decided to sign my intent in joining NASCAR.
Looking back, well, I admit it was not an easy process. I need to endure all of the negative comments about me, the discrimination because I'm a Filipina joining this kind of field, they don't even want to believe that I can also do what other racers can do on the speedway.
But I still made it. Nagawa kong indahin lahat ng trainings at mga walang puspusang pagproseso ng lahat ng mga papeles na kakailanganin ko para lang makasali dito sa karerang inaasam ko.
When I first joined car racing in the Philippines, I have nothing but my trainor and friends. They are the one who's on my back while I'm competing. I'm not famous back then, kahit mismong kalahi ko ay hindi naniniwala sa kakayahan ko.
Pero ngayon ay nandito na ako. I worked on what I got now. I build every step just to reach my place and tell everyone that I'm not just a woman.
"It's now or never Vanessa. You have the power now to control everything once na sumakay kana sa loob. It's all up to you kung paano ka gagalaw sa field. Just always remember lahat ng tinuro namin sayo." my trainor said, it was Sir Bonifacio.
He didn't leave me alone, he guided me until the top of my dreams. He was there for me every time na may sinasalihan akong karera, at itong international racing ang pinakagoal namin since then.
"Thank you so much coach, thank you for being here." I said and give him a warm hug.
Para ko na rin siyang Tatay dahil sa tagal na naming magkakilala. I was just in first year college when I first sign the contract from him, hindi naman ako nagkamali ng piniling trainor.
"Goodluck Vanessa, I believe on what you can do." naluluha ako sa sinabi ng isa sa kateam ko pero pinigilan ko ang pagbagsak nun dahil alam kong hindi pa ito ang oras para magdrama.
"Thank you Casper." napayakap din ako sa kanya, he's an American but he didn't say any words when he found out that I'm a Filipina racer.
Pagkalipas pa ng ilang oras ay dumating na kung saan magsisimula ang karera. Tinulak na ng mga kateam ko yung gagamitin kong sports car, puro din sila nakasuot ng suit at boots katulad ng sa akin.
Habang nasa loob ako ay suot suot ko ang isang rosary. We prayed before stepping inside the speedway. I know what prayers can do, it's too powerful.
My heartbeat became faster. Para siyang kumakalabog sa dibdib ko at naghihintay siyang makawala mula dito.
I was wearing my helmet and connected rin ang radio ko saking mga kateam. Nakahanda na rin sila sa pit everytime na kailangan kong magpalit ng tires or whatever things that I needed to do for my car.
Meron na rin akong tumbler na may nakalagay na straw in case mauhaw ako bigla.
Nagsasalita na yung pinakahost nitong racing series na mas nakapagpawild sa crowd. Halo halong lahi ang mga nanonood pero damang dama ko ang suporta ng mga kapwa kong Pilipino na siyang bumiyahe pa dito sa Las Vegas para lang manood ng live sa karera ko.
Open space itong field sa Nevada and it has 1.5 miles in this tri-oval speedway. Nakapalibot lahat ng audiences punung puno ang seats at tirik na ang araw at inaamin kong mainit pero mahangin naman mamaya kapag bumilis na ang takbo ko.
I closed my eyes and feel every sound of this car. Nagmistula itong tigre na handa nang tumakbo sa kagubatan na parang hahawiin niya kung sino mang humarang sa kanyang daan.
Nagsimula ang parade lap, kung saan tatakbo ang sasakyan gamit ang mabagal na speed nito para lang masigurado kung maayos ba yung gulong mo and overall performance ng sasakyan.
Habang papalapit kami sa starting line ay doon na unti unting bumilis ang takbo ko. We have to complete 200 laps on this speedway at almost 45 racers ang kasama ko ngayon dito.
My car number is 29. Maliban sa birthdate ko ito ay ito rin ang date kung kailan sinagot ko ang lalaking unang nagpatibok ng puso ko...but I guess our story will remained on history.
Napahigpit ang hawak ko sa steering wheel at parang may pumitik sa sistema ko para magfocus lalo sa daan. Bumabalik sa alaala ko ang lahat pero nilabanan ko yon. I learned now how to control my emotions, when to react and when to stop.
Just like racing.
Opisyal nang nagsimula ang karera at tumatakbo ako ng 150KPH sa field. Nanatili padin ang posisyon ko sa loob ng ilang laps.
Fully aware ako sa mga penalties if ever na magkaroon ako ng violation during the racing kaya pilit kong iniingatan ang takbo ko. Masyado na akong maraming nagastos pati ang team ko para dito, dadagdagan ko paba?
Umakyat na sa 170KPH ang speed ko at wala nang ibang nangibabaw sa pandinig ko kundi ang mabilis na ugong ng mga sasakyan. Siguro kapag nasalpok ako sa poste ay tupi na ang buong katawan ko.
Nakikipag communicate din ako sa team ko during the race using the radio. Nang maka 45 laps ako ay pumunta akong pit at doon nagsitakbuhan ang mga kasamahan ko para dagdagan ang gas at palitan ang gulong ko.
Mabilis lang ang kilos ng lahat hanggang sa makabalik ako sa field. Wala ako sa top 10 ngayon dahil sa takbo ko, pero pinilit kong makaabot hanggang sa apat na racers nalang ang nasa harapan ko, the rest ay nasa likod na.
They're the tough competitors here at veteran na din sila pagdating sa racing. Wala mang kasiguraduhan pero mas pinilit kong lumaban.
Pumatak ng 200KPH ang takbo ko at parang lilipad na ngayon ang sasakyan ko, I'm on the 3rd place at dumidikit na yung front bumper ko sa rear bumper nung car 13.
The pressure was all over my body. Pinagpapawisan na ako sa hindi malamang dahilan. Hanggang sa magkaroon ng problema ang sasakyan ko kaya bumagal ulit ang takbo ko, muli akong naunahan.
Bumalik ulit ako sa pit at ganun padin ang routine, walang bababa dito Vanessa hangga't hindi ka makakahabol sa kanila.
Muli akong bumalik sa track at lalo nanggigil ang sistema ko para habulin silang lahat. Until we reach 190 laps at doon na dumagundong ang dibdib ko.
I'm running for about 180KPH and still I'm on the 10th place. Maya maya pa ay kumiskis ang isang kasama kong racer sa barriers dahilan para bumagal ito at salpukin ng mga paparating na sasakyan.
Nagkaroon ng banggaan and it was not my first time witnessing that kind of scenario.
Nawala na rin sa track ang iba hanggang sa mawalan ng kontrol ang isa pang racer at mabilis na napaliko dahilan para sumalpok ang sasakyan ko sa kanya.
My heart skipped a beat but still I continued on driving. Dali dali akong bumalik sa pit para ayusin nila ang kotse ko, the finish line is almost there!
Parang nagwawalang mga langgam ngayon yung team ko pagkalapit ko sa pit, bumagal din ang ibang racers na nasa pit dahil isa yon sa rules once na nandito sila, bawal silang magdrive ng mabilis sa parteng ito.
Hindi na ako nagsayang ng oras at bumalik ulit sa track. Ganun din ang iba na siyang nasangkot sa banggaan kanina, nakabalik na ang lahat and narating ko ang pang limang spot sa field.
Naghuhurumentado na ang sistema ko dahil kating kati na akong maunahan ang car 20 na siyang napanatili ang pwesto sa unahan, I should win this racing. I need to be on the first place.
I adjusted the gear shift and stepped on the accelerator, unison ang takbo naming lahat at nakafocus lang ang mata ko sa car 20. I became more aggressive during this time.
Binigay ko na lahat ng natitirang energy ko until I reached the line. Naglaho lahat ng sasakyan sa harapan ko dahil nagawa ko silang maunahan.
Natapos ko ang karera.
Nagtayuan ang mga audience. I don't know the outcome of this race dahil dalawa kaming racer ang halos sabay na narating ang dulo.
Hindi magkandamayaw ang mga tao kakasigaw. Ang bilis ng paghinga ko at mukhang nireplay nila yung sandaling iyon. Hanggang sa makababa ako ng sasakyan at nagtakbuhan papalapit sakin yung mga kateam ko. Everyone has a big smile.
"Damn it, she won!" may narinig akong nagmura at hindi ko na matukoy kung kaninong boses yon.
"Congratulations Vanessa!" bati ng mga kasamahan ko sa team, I can't even digest what was happening, basta ang alam ko ay tapos na ang laban at makakahinga na ako ng maluwag.
Hindi ko na pinigilan ang pagbagsak ng mga luha ko, luha dahil sa galak na nararamdaman ko sa mga oras na ito.
John handled me a flag at medyo may kabigatan iyon, nandun nakalagay yung car number ko pati lahat ng sponsors sa karera. Wala kaming ibang ginawa kundi ang magyakapan dahil ako ang nanalo sa karerang ito.
It was my first time winning this kind of racing kung saan napapalibutan ako ng kalalakihan at ako ang bukod tanging babaeng nanguna sa lahat.
"Nanalo ako Mommy." I whispered.
Natapos ang competitions at dahil qualified na ako sa susunod nilang series. Kabi-kabilang interview ang naganap at hindi pa pala doon natatapos sa field ang role ko dahil ang dami kong events na pinuntahan.
Everyone now knows my name.
Everyone now was proud and happy because of me.
I was peacefully eating here inside my condo in BGC when someone called through the telephone, I think yung mga guard sa baba ang tumatawag.
I stood up and left my food on the table.
"Hello?" sagot ko sa tumatawag.
[ Good morning Miss Vanessa, may nagpapaiwan po rito ng bulaklak para daw po sa inyo. ] my brows furrowed when I hear that.
"Sino yan?" tanong ko pa dahil wala naman akong inaasahan na magbibigay sakin ng bulaklak.
[ Hindi ko po alam e, pero nandito siya ngayon. ] bigla akong binalot ng kaba sa sinabi ng guard.
"O-Okay, I'll go down in a few minute." wala sa sariling sagot ko at napaisip bigla.
Sino naman kaya? Si Kuya Miguel ba? Impossible kasi nasa Davao yun ngayon at inaasikaso ang coconut farm. Si Kuya Cedrick? Impossible rin dahil nasa Korea yun ngayon at may event na dinaluhan for his arts studio.
Kaagad na akong bumaba suot ang pantulog kong damit. Nilock ko nang maayos yung pinto hanggang sa makababa ako sa lobby.
"Hala Daddy, diba siya yung nanalo sa NASCAR?" sabi nung isang batang lalaki na ngayon ay kasama ang kanyang Tatay, napalingon ako at doon ko nakita ang kumikislap niyang mga mata.
I smiled and greeted him. Nasa tapat sila mismo ng entrance nitong condo. Malakas yung boses ng bata kaya agad nitong naagaw ang atensyon ko.
"Hello!" bati ko pa at naglakad papalapit sa kanila, hawak niya ang kanyang laruan na sasakyan.
"Ang galing niyo po magpatakbo ng car! Pwede po ba akong magpapicture?" tanong niya na kaagad ko namang sinang ayunan.
Kinuhaan kami ng picture nung Tatay niya pati rin ito ay nagpapicture sa akin. Tuwang tuwa ang mag ama lalo na nung pinirmahan ko ang dala nilang magazine kung saan ako ang nilalaman.
Nasa labas kami ngayon dahil hindi naman sila pwedeng pumasok sa loob.
Dinumog na tuloy ako ng tao dito sa tapat at ako na ang nahiya dahil hindi ako nakapaghanda dito. Humarang na ang mga guards para kontrolin ang tao, I guess kailangan ko na ulit bumalik sa taas?
"Wait, Ma'am!" habol sakin ng guard, mukhang ito ang tumawag sakin kanina, nawala na tuloy sa utak ko kung bakit nga ba ako bumaba sa lobby.
"Nasa loob ng private lounge po pala yung nagpapaabot sa inyo ng bulaklak. Tutuloy pa po ba kayo?" tanong niya.
"Ah yes." yun nalang ang naisagot ko at malaya naman akong nakarating sa loob dahil na rin sa tulong ng guards.
Pagkapasok ko ay nakita ko ang isang lalaking nakaupo sa sofa. He's wearing a black long sleeves and slacks. Nakatupi yung damit niya hanggang siko nito. His hair was in a clean hair cut, at dahil siya lamang ang bukod tanging nandito ay pabango niya ang nanuot sa ilong ko.
Our eyes met.
I can see the joy when he saw me but my empty stare still remain. Bakit siya nandito? At paano niya nalaman na dito ang condo ko?
He stood up and handled me the bouquet of sunflowers. I started reminiscing our past. Ngumiti siya ng tipid pero ni isang emosyon ay wala akong pinakita sa kanya.
"Para saan 'yan?" malamig kong tanong sa kanya. He cleared his throat and fixed his posture.
"C-Congratulations for winning the race." basag pa ang boses niya, tinitigan ko siya ng mariin, naniningkit ang mga mata.
"Thanks but...I don't like flowers." walang ganang sagot ko kahit na ang totoo ay nagwawala na ang puso ko, after so many years?! Saan siya kumuha ng lakas ng loob para magpakita sa akin?
Naiyukom ko ang mga kamao ko dahil gustung gusto ko siyang sumbatan pero malakas lang ang pagpipigil ko.
"I hate it. I fucking...hate it. And you know that." doon gumuhit sa mukha niya ang sakit pero pinili niyang kontrolin ang kanyang emosyon.
"May kailangan kapa ba?" tinanong ko at pinaramdam kong sayang lang ang oras niyang dumalo dito sa lugar ko.
"I'm sorry Vanessa." I scoffed in disbelief.
"What the hell are you talking about Elias? Para saan ang sorry mo? Nagmana ka rin ba sa Mommy mo na magaling umarte?" I said using the sarcastic tone of my voice.
Napaiwas ako ng tingin nang biglang dumilim ang mga mata niya sakin. Parang nagtatalo na ang galit at sakit sa kanyang imahe. Nagsalita ako na para bang hindi ako ang Vanessa na kilala niya noon pa.
"Stop acting like you didn't hurt me few years ago, Elias. Umalis ka sa harapan ko dahil ayokong makita ang pagmumukha ng lalaking minsang ipinagkait sakin ang katotohanan at pinaramdam sakin na hindi ako dapat pagkatiwalaan." parang may kutsilyong tumarak sa dibdib ko at unti unting gumuhit ang sakit dito.
I badly want to cry pero wala nang lumalabas sa mata ko.
"V-Vanessa-" I cut his words.
"What?! Diba I cheated on you? Diba sinaktan kita? Diba may iba kana?! Kaya putang ina ano pang ginagawa mo dito?" pigil na ang pagtaas ng boses ko.
He looked at me and pain was the only thing that I can see from his eyes. Pansin ko rin ang labi niyang parang may gustong sabihin ngunit hindi ko siya binibigyan ng pagkakataon.
Yes. It's been years. Pero galit padin ako. Galit na galit na dumarating na ako sa puntong hindi ko na nakikilala pati ang sarili ko. Sinagad niya ako, tapos mag eexpect siya sakin na mapapatawad ko siya basta basta afterall? No fucking way.
"P-Please, let me hear my-"
"Enough Elias. Itapon mo na yang dala mo at umalis kana." I said before leaving him on that place.
Ang kapal ng mukha niyang magpakita sakin. He's not even worth my time. Ngayon bibigyan niya ako ng bulaklak dahil nalaman niyang nanalo ako sa racing? Enough reason naba yun? We're not even close.
Patay lang ang alam kong binibigyan ng bulaklak, yun na ang tinatak ko sa utak ko nang mangyari yun sa amin. Simula noon sa tuwing may dinadaluhan akong okasyon at may nag aabot sakin ng bulaklak ay tinatapon ko ito sa huli kahit bagong bago pa ang mga yun.
Natutunan kong magustuhan ang mga bulaklak dahil siya ang nagbibigay sa akin nito noon. Pero isa ito sa nagpapaalala sa kung paano niya ako pagdudahan. Sa kung paano niya ako saktan.
That fucking flowers reminds me of my past. And I don't even want to remember it.